Το δικό μου όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας ορίσουν – και αργότερα θα μπορούν να επανορίσουν – ποιο είναι το αξιοπρεπές όριο που κάνει τη ζωή αξιοπρεπή και ποιο είναι το κατώφλι κάτω από το οποίο η ζωή μας δεν θεωρείται αξιοπρεπής. Μας μιλούν με όρους της πιο απαίσιας γλώσσας, αυτής της αγοράς. Έτσι ορίζουν τη ζωή οι χασάπηδες. Και την αξιοπρέπεια. Πόσα μπορείς να αγοράζεις, πόσα σου επιτρέπεται να αγοράζεις, με πόσα τη ζωή σου εξαγοράζεις, με πόσα την αξιοπρέπεια ξεπουλάς. 

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και ότι θα μας χαρακτηρίσουν καλά παιδιά και συνεργάσιμα, αν με ευγνωμοσύνη δεχτούμε το δώρο τους να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν και αποπληρώνουμε το δάνειο με όσα δεν μας είναι χρήσιμα για να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν. Ίσως να μην μας χώσουνε στη φυλακή, αν με προθυμία δηλώνουμε κάθε σεντ που παίρνουμε από τη δουλειά μας, απαντάμε αμέσως σε κάθε κλήση του δανειστή μας, ειλικρινώς και αμελλητί παραιτηθούμε από κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα παιδιά μας. 
Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας μοιράσουν ένα κομμάτι από το πλεόνασμα. Μια μερίδα από τις σάρκες μας. Μια γουλιά από το αίμα μας. 

Μας κάνουν κομματάκια και μας δίνουν να τα φάμε. Μας κάνουν άστεγους και μας δίνουν μια κουβέρτα. Μας διαολοστέλνουν στην ανεργία και μας περιμένουν στη γωνία του εκλογικού τμήματος με λυγισμένα γόνατα και απλωμένα χέρια για μιας πεντάρας επίδομα και μιας δεκάρας μισθωτή σκλαβιά. 

Μας δέρνουν και μας λοιδορούν. Μας τρομοκρατούν. Μας θέλουν σκυφτούς κι υποταγμένους. Μας εκβιάζουν όταν δεν μας απειλούν. Μας ταΐζουν προπαγάνδα, ενοχές και μίσος. Μας στέλνουν στον ψυχίατρο, στον λογιστή, στον εφοριακό, στον δικηγόρο, στις ουρές, στα ταμεία, στους διακανονισμούς, στον τραπεζίτη, στη φυλακή, στον αγύριστο. 

Αν στα παραπάνω δεν διακρίνεις την πιο απόλυτη μορφή προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αν δεν νιώθεις οργή μαζί με αγανάκτηση, την επιθυμία να ουρλιάξεις «ΟΧΙ», αν δεν σου καίει τα βλέφαρα η ασίγαστη λαχτάρα για ζωή, χαρά, ελευθερία και αυτοκαθορισμό, αν δεν αναγνωρίζεις στο πρόσωπο των ομιλούντων τη γλώσσα του χασάπη το πρόσωπο του πιο στυγερού δυνάστη,τότε μετρήθηκες και κόπηκες στο νήμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. 

Αν δεν φώναξες «ποιος είσαι εσύ που θα μου ορίσεις τη ζωή μου, ρε απαίσιε, αποκρουστική καρικατούρα ανθρώπου-μάστιγας, βαμπίρ της ανθρωπιάς, κλέφτη της ομορφιάς;», τότε έχεις φτιάξει και παραδώσει από καιρό τα κλειδιά της φυλακής σου. 

Θα σας πω τώρα εγώ ποιο είναι το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσής μου. Μάθετε, λοιπόν, ανθρωποφάγα τέρατα, ότι η δική μου αξιοπρεπής διαβίωση δεν έχει όρια. Δεν έχουν όρια οι ιδέες, η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο αγώνας, ο ουρανός, τα όνειρα, η ομορφιά, η αμφισβήτηση. Δεν έχει όρια η καθαρή κι αποφασιστική ματιά, η σφιγμένη όρθια γροθιά, το χαμόγελο της νίκης, ο πόνος της καθημερινής μάχης, η αγωνία, η ματαίωση, η νέα πεισματική προσπάθεια. Επειδή η δική μου αξιοπρεπής διαβίωση δεν είναι συνεργάσιμη με τον θάνατο και τη λεηλασία. 


pnevmantilogias 

stontoixo.com

Παραμονή του Σωτήρος ανοίγουν οι ουρανοί και φαίνεται το Άγιο Φως

ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΤΗ ΛΗΜΝΟ

Γράφει η Ευαγγελία Χ.Λιάπη
Τους ναούς και τα εξωκλήσια που είναι αφιερωμένα στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος οι Λημνιοί τα αποκαλούν Αγιά Σωτήρα και τα ευλαβούνται ιδιαίτερα.

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος που εορτάζεται στις 6 Αυγούστου είναι η σημαντικότερη δεσποτική εορτή του καλοκαιριού.
Σύμφωνα με την παράδοση, την παραμονή του Σωτήρος τη νύχτα κάποια απροσδιόριστη στιγμή ανοίγουν οι ουρανοί και τότε οι πιστοί μπορούν να δουν το Άγιο Φως και να λάβουν ότι ζητήσουν.

Το Άγιο Φως όμως δεν το βλέπουν όλοι οι άνθρωποι αλλά όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής οι καθαροί τη καρδία,..τον Θεόν όψονται" (Ματθ, ε' , 8).

Ανήμερα της μεταμορφώσεως του Σωτήρος οι πιστοί φέρνουν στην εκκλησία σταφύλια για να ευλογηθούν από τον ιερέα.Πρόκειται για τις "απαρχαί[1]" δηλαδή τους πρώτους καρπούς της γης που προσφέρονται στον Δημιουργό.

Τα σταφύλια που φέρνουν στη Λήμνο στο ναό την ημέρα του Σωτήρος για να ευλογηθούν από τον ιερέα ανήκουν στην ποικιλία Τσαούσι.Μια ιδιαίτερη ποικιλία πρώϊμου λευκού σταφυλιού.
Στο τέλος της θείας λειτουργίας τα ευλογημένα σταφύλια μοιράζονται στο εκκλησίασμα μαζί με το αντίδωρο.


[1] Από+αρχή=απαρχαί δηλαδή οι πρώτοι καρποί.

Στον κόσμο του Pokemon

Γράφει ο Ιάσονας Κάντας

Να κυνηγάς Pokemon σε μια «αυξημένη πραγματικότητα», σε έναν φανταστικό κόσμο προκαθορισμένο από τους σχεδιαστές του παιχνιδιού και όχι από τις φαντασιακές σου ορέξεις. Εσύ απλά αφήνεσαι σε έναν χάρτη μιας πόλης γκρίζας και πράσινης, τα κτίρια όλα γκρι. Οι ουρανοξύστες και οι καλύβες, οι φαβέλες και οι πολυτελείς βίλες. Όλα τα ίδια και απαράλλαχτα. Στον κόσμο του Pokemon αρκεί να συγκεντρώσεις πολύχρωμες κατσαρίδες και σκανδαλιάρικα αρούρια. Αν πέσεις και σε κανέναν φράκτη καταυλισμού προσφύγων ή σκοντάψεις σε κάποιον ναρκομανή στην Ομόνοια, δεν χάλασε κι ο κόσμος… Όχι αυτός του Pokemon τουλάχιστον.

Πόσο τρελάθηκε ο κόσμος μικρό μου; Πόσο μας έπνιξε; Τα ρέστα τους δίνουν οι απελπισμένοι άνθρωποι με τα κύματα της ιστορίας να είναι πολύ μεγάλα για τα μέτρα τους. Στη Νέα Ζηλανδία λέει ο άλλος παραιτήθηκε για να κυνηγήσει Pokemon. Δεν με τρομάζει η νέα αυτή παράνοια. Με τρομάζει η παρόρμηση του κόσμου μας να ξεφύγει από την ίδια του την ύπαρξη. Να ξεφύγει από τον πνιγμό που προκαλεί στον εαυτό του με τα ίδια του τα χέρια.

Πόσο τρελάθηκε ο κόσμος; Μήπως ο Ερντογάν κυνηγάει Pokemon και ξεδιπλώνει την εκκαθάρισή του προς μια νέα ισλαμική χούντα; Στη γέφυρα του Βοσπόρου εκείνο το βράδυ, μάλλον θα έδειξε η εφαρμογή κανένα Pokemon που βγάζει δηλητηριώδη αέρια. Για αυτό βρε χαζό την απέκλεισε ο στρατός. Άνθρωποι έτοιμοι να αποκεφαλίσουν ανθρώπους και να μαζέψουν Pokemon. Αρκεί να τους δώσεις ένα όραμα, μια διαφυγή. Αρκεί να τους πουλήσεις την προσδοκία ενός άλλου κόσμου. Στη μάχη της αφήγησης και της προσδοκίας χάσαμε μικρό μου. Μείναμε μόνοι μας να κυνηγάμε πεταλούδες και να απλώνουμε το χέρι σε ανθρώπους κι όχι σε Pokemon.

Σήκωσε αέρα και δεν είχαμε τα πόδια να σταθούμε. Μας πήρε και μας σήκωσε. Στον κόσμο του Pokemon επανέρχονται οι θανατικές ποινές, επιβάλλεται η χούντα των ελάχιστων προσδοκιών, δολοφονούνται παιδιά από παρανοϊκές νταλίκες κι άλλα – στο Αλέπο – κρύβονται σε υπόγεια σχολεία.

Στον κόσμο του Pokemon αποκεφαλίζονται 12χρονοι, δολοφονούνται μαύροι για το χρώμα τους και μπάτσοι για τη στολή τους, πεθαίνουν τα κοράλια στον βυθό και κυβερνούν ή επωάζονται μισάνθρωποι. Στον κόσμο του Pokemon παιδιά στη Βοσνία προειδοποιούνται από τις αρχές να μην κυνηγούν τις «κατσαρίδες» σε περιοχές που μπορεί να έχουν νάρκες. Οι χάρτες του Pokemon Go βλέπεις μικρό μου δεν ασχολούνται με νάρκες, πολέμους και θάνατο.

Δεν με τρομάζουν τα Pokemon μικρό μου… Με τρομάζουν οι άνθρωποι που θα προτιμούσαν να είναι Pokemon γιατί ποτέ τους δεν έφτιαξαν έναν κόσμο ανθρώπινο.

O Ινδονήσιος κληρικός που διδάσκει αρχαία ελληνικά στην Σουμάτρα

Ο πάτερ Χρυσόστομος Manalu, εδώ και δεκαοκτώ χρόνια επιτελεί ένα σημαντικότατο ιεραποστολικό έργο στη περιοχή Μεντάν στο νησί Σουμάτρα της Ινδονησίας.Κατά το διάστημα αυτό έχει καταφέρει την ίδρυση ενός νοσοκομείου, δέκα ορθόδοξων εκκλησιών και έξι σχολείων και θεολογίκης σχολής στην οποία διδάσκει αρχαία ελληνικά

Siemens: Παραγραφή το 2018

Εφόσον δεν επιδοθεί το παραπεμπτικό βούλευμα στους 13 Γερμανούς μεταφρασμένο στη μητρική τους γλώσσα τους μέχρι το Φεβρουάριο του 2018, ξεκινά η παραγραφή των επιμέρους πράξεων της ενεργητικής δωροδοκίας στην υπόθεση της Siemens

Καμπανάκι για το μέλλον της πολύκροτης υπόθεσης των "μαύρων ταμείων" της Siemens έκρουσε χθες, με την απόφαση του το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων να αναβληθεί επ' αόριστον η δίκη για τη σύμβαση 8802/97 μεταξύ του ΟΤΕ και του γερμανικού κολοσσού, έως ότου επιδοθεί στους 14 αλλοδαπούς κατηγορούμενους, το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, μεταφρασμένο στη μητρική τους γλώσσα.

Και ενώ το υπουργείο Εξωτερικών "διαρρηγνύει" τα ιμάτιά του πως "η αποστολή της μετάφρασης που ολοκλήρωνε τη διαδικασία στην Εισαγγελία Εφετών Αθηνών έγινε δύο μήνες πριν, δηλαδή στις 13 Μαΐου 2016, παρά τον αρχικό υπολογισμό ότι θα ολοκληρωνόταν στα τέλη του Ιουνίου 2016", τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι η παραγραφή σκέλους του κατηγορητηρίου είναι προ των πυλών για αρκετούς κατηγορούμενους, πάντα βέβαια υπό προϋποθέσεις.

Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι 13 Γερμανοί υπήκοοι, στελέχη της Siemens, οι οποίοι κατηγορούνται για ενεργητική δωροδοκία και για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Εφόσον δεν αλλάξει τίποτα, σε περίπου ενάμισι χρόνο, το Φεβρουάριο του 2018, επέρχεται η παραγραφή για επιμέρους πράξεις του κυρίου αδικήματος, αυτού της δωροδοκίας. Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, το κακούργημα της ενεργητικής δωροδοκίας παραγράφεται σε χρονικό διάστημα 15 ετών από το χρόνο τέλεσής της. Μάλιστα, στην επίμαχη υπόθεση οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν την πράξη της δωροδοκίας σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του Νόμου 1608/50 περί καταχραστών του Δημοσίου, οι οποίες επισύρουν ποινή ισόβιας κάθειρξης και έτσι ο χρόνος παραγραφής αυξάνεται στα 20 χρόνια. Αντίθετα, για τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, στους οποίους έχει επιδοθεί το παραπεμπτικό βούλευμα, ο χρόνος παραγραφής παρατείνεται κατά ακόμη πέντε έτη πέραν της 20ετίας και μέχρι την έκδοση αμετάκλητης απόφασης.

Επί της ουσίας,με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, η οποία θα αποτελέσει νομολογία για δεκάδες άλλες υποθέσεις που αφορούν σε αλλοδαπούς κατηγορούμενους, οι πράξεις που βαρύνουν τους 13 Γερμανούς, καθώς και τον Γαλλοελβετό Ζαν Κλωντ Όσβαλντ  παραγράφονται στα 20 έτη εφόσον ακόμα δεν τους έχει επιδοθεί το παραπεμπτικό βούλευμα, ενώ για τους υπόλοιπους κατηγορούμενους τα σε βάρος τους αδικήματα παραγράφονται σε 25 χρόνια.

Σύμφωνα δε, με την κατηγορία, ο χρόνος τέλεσης της ενεργητικής δωροδοκίας για τα στελέχη του γερμανικού κολοσσού είναι το χρονικό διάστημα Φεβρουάριο του 1998 έως Σεπτέμβριο του 2003, πράγμα που σημαίνει ότι εφόσον δεν τους έχει επιδοθεί μέχρι το 2018 το παραπεμπτικό βούλευμα στη μητρική τους γλώσσα, συμπληρώνεται ο χρόνος παραγραφής. Ενδεικτικό για την εξέλιξη αυτή είναι το γεγονός ότι το παραπεμπτικό βούλευμα εκδόθηκε το Μάρτιο του 2015 και -σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών- η μετάφραση των 1.580 σελίδων από τις συνολικά 4.580 στα γερμανικά εστάλη στην Εισαγγελία Εφετών μόλις τον περασμένο Μάιο.

Αλλά ακόμη και αν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και μπορέσει να τους επιδοθεί το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών μέσα στους επόμενους μήνες και πάλι τα χρονικά περιθώρια είναι ιδιαίτερα στενά. Κι αυτό γιατί η δίκη θα πρέπει να ολοκληρωθεί σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, πράγμα ιδιαίτερα χρονοβόρο αν υπολογίσει κανείς ότι χρειάστηκαν να περάσουν περίπου 10 χρόνια προκειμένου η υπόθεση για τη σύμβαση 8002/97 μεταξύ ΟΤΕ και Siemens να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες. Σε περίπτωση, που δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο και η υπόθεση δεν έχει εκδικασθεί σε πρώτο και δεύτερο βαθμό εντός της 25ετίας, τότε παύει οριστικά η ποινική δίωξη σε βάρος των κατηγορουμένων.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο επιμέρους πράξεις θα παραγράφονται. Ήδη στο βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου με το οποίο 64 άτομα παραπέμφθηκαν σε δίκη, αποφασίστηκε η παύση ποινικής δίωξης για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης (με αρχή τέλεσης του 1998 έως το 2000) και για επιμέρους πράξεις του αδικήματος της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα λόγω παραγραφής. Κάθε ημέρα που περνάει αυξάνει τις πιθανότητες παραγραφής, αφήνοντας λιγότερα βέλη στη φαρέτρα του κατηγορητηρίου για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης.

Το βρώμικο εγκληματικό παρελθόν του Σόιμπλε ...τότε που σκότωνε αθώους ανθρώπους

Ο Σόιμπλε ήταν ο επικεφαλής της διαπραγμάτευσης της Κυβέρνησης Κολ με την Ανατολική Γερμανία. Αυτός έταζε ατιμωρησίες στους σταλινικούς ηγέτες της, προκειμένου οι Δυτικοί να λεηλατήσουν την πατρίδα εκατομμυρίων Ανατολικογερμανών. Αυτός έδωσε το σύνθημα για το μεγαλύτερο «πλιάτσικο» στην ιστορία της Γερμανίας.

Ο Σόιμπλε, υπηρετώντας απόλυτα τον στόχο του, έγινε ο άνθρωπος, ο οποίος ξεπούλησε για «ψίχουλα» την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας στους βιομηχάνους της Δυτικής Γερμανίας …σ” αυτούς, που είδαμε παραπάνω με μεγάλη ακρίβεια ποιοι ήταν. Ο Σόιμπλε ήταν ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος «απεκατέστησε» τις λίγες ζημιές που υπέστησαν οι Ναζί μεταπολεμικά και εξαιτίας του κομμουνισμού. Ο Σόιμπλε τούς έδωσε πίσω τις περιουσίες, που κάποτε έχασαν στην Ανατολική Γερμανία.

Αφού αυτοί οι κυρίαρχοι Ναζί της Γερμανίας τον χρησιμοποίησαν, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών Γερμανών εις βάρος όλων των αδυνάτων ομοεθνών τους, έκριναν ότι θα τους ήταν χρήσιμος ακόμα πιο πολύ. Όλες τις εξετάσεις είχε περάσει ο Σόιμπλε. Εφόσον είχαν αποφασίσει να κάνουν οικονομική επίθεση εναντίον των «κατώτερων» της Ευρώπης, θα τους εξυπηρετούσε ως «στρατηγός» της νέας τους στρατηγικής …Θα γινόταν ο νέος Υπουργός Οικονομικών της Κεντρικής γερμανικής Κυβέρνησης. Θα γινόταν μια νέα «αλεπού» της Γερμανίας, αλλά διαφορετική από τον Ρόμελ. 

Το νέο μεγάλο «κόλπο» της Γερμανίας και των Ναζί ήταν έτοιμο …Θα επαναλάμβαναν τους εαυτούς τους …Μέσω της δήθεν ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα κατακτούσαν την Ευρώπη. Όπως στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Krupp και οι όμοιοί του κατήσχαν όλες τις βιομηχανίες των ανταγωνιστών τους, έτσι περίπου κάνουν και σήμερα οι επίγονοί τους. Ας ψάξει να δει κάποιος πότε και εξαιτίας ποιων εξελίξεων συνέβαιναν εξελίξεις στο θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η πορεία τής Γερμανίας και η σχέση της με τις υπόλοιπες χώρες ήταν αυτή, που προκαλούσε τις εξελίξεις στην Ευρώπη …Ο σχεδιασμός άλλαξε και όχι οι στόχοι. Οι νέοι Ναζί της Γερμανίας απλά λόγω σχεδιασμού δεν εμφανίζονται με στρατιωτικές στολές, αλλά σαν «επενδυτές», που αγοράζουν. Γι” αυτό θέλουν «περισσότερη» Ευρώπη. Θέλουν «περισσότερη» Ευρώπη μόνον όταν μπορούν να «καταπιούν» αυτό το «περισσότερο». 

Αυτό, το οποίο κάνουν πλέον καθημερινά και εις βάρος όλων των λαών δεν διαφέρει από αυτό, το οποίο έκαναν οι Ναζί με τα τανκ. Καθημερινά επιτίθενται στα κράτη, πρωταγωνιστώντας σε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Με τα ασυναγώνιστα επιτόκια της Γερμανίας αγοράζουν στην πραγματικότητα τα πάντα τζάμπα. Απλά εκμεταλλεύονται την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και κάνουν αυτό, το οποίο πάντα απαγορευόταν. Χρησιμοποιούν την κρατική δύναμη της Γερμανίας, για να επιβληθούν στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και άρα με αθέμιτες συνθήκες. Αγοράζουν, λόγω γερμανικής οικονομίας —και άρα με μηδενικά επιτόκια— ευρωπαϊκές κερδοφόρες επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα έγινε πρόσφατα με την Ducati. Στην πραγματικότητα τούς βγαίνει «τζάμπα», εφόσον με τα κέρδη των ίδιων των εταιρειών κάνουν απόσβεση των δανείων που συνάψανε, προκειμένου να τις αποκτήσουν. 

Όμως, αυτό το οποίο περιγράψαμε είναι απόλυτα παράνομο και ανήθικο, γιατί είναι αθέμιτος ανταγωνισμός. Όταν ιδιωτικές εταιρείες «νικούν» ανταγωνίστριες εταιρείες με τις δυνατότητες των οικονομιών αλλά και τις μυστικές υπηρεσίες των κρατών τους, υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός. Με τη δύναμη του κράτους της Γερμανίας «νικούν» οι ιδιώτες Γερμανοί επιχειρηματίες τους αβοήθητους ιδιώτες Ιταλούς επιχειρηματίες στο παράδειγμά μας. Έχουν γίνει προκλητικά επιθετικοί …σε σημείο να γίνονται μισητοί. Όπως για παράδειγμα είναι μισητός ο εγγονός του Ναζί Πόρσε, ο οποίος σήμερα, ως ιδιοκτήτης της Φόλκς Βάγκεν, πιέζει την Άλφα Ρομέο για εξαγορά. 

…Την πιέζει ως γνήσιος Ναζί κακοποιός και πέρα από κάθε δεοντολογία της αγοράς και της οικονομίας. Πιέζει τη διοίκησή της με απειλές και εκβιασμούς, που είναι ανήθικοι ακόμα και όταν ασκούνται στα πεζοδρόμια από αλήτες. Ούτε οι νταβατζήδες του δρόμου δεν διεκδικούν εξαγορές με τον τρόπο που το κάνει ο Φέρντιναρντ Πιχ. Μιλάμε για πράγματα, τα οποία έχουν ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Αν αυτά τα κάνουν οι ιδιώτες Γερμανοί εις βάρος των περιουσιών ιδιωτών επιχειρηματιών, φαντάζεται κάποιος τι κάνουν απέναντι σε πολιτικούς και στελέχη, οι οποίοι διαχειρίζονται κρατικές επιχειρήσεις …Τι κάνουν εκεί όπου τους «παίρνει» καί να διαφθείρουν καί να «απειλούν». Φαντάζεται κάποιος πώς συμπεριφερόταν ο Πρόεδρος της Ντόιτσε Τέλεκομ απέναντι στους αρμόδιους υπουργούς και στη διοίκηση του ΟΤΕ, όταν τον «πολιορκούσε» …Όταν τον «πολιορκούσε» με τη βοήθεια των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και των δωσίλογων τύπου Χριστοφοράκου και Κόκαλη. 

Επικεφαλής όλων αυτών των «ανταγωνιστικών» και επικίνδυνων επιχειρηματιών είναι ο Σόιμπλε, ως Υπουργός των Οικονομικών της «ασυναγώνιστης» Γερμανίας. Ο άνθρωπος κάνει ό,τι έκανε πάντα …Δικηγόρος του «διαβόλου» είναι και όχι οικονομολόγος …Δεν έχει σχέση με τα οικονομικά …Ακόμα και ως Υπουργός Οικονομικών δεν ασχολείται με τα οικονομικά …Δεν τον έχουμε ακούσει ποτέ να μιλάει για οικονομικά. Τον έχουμε ακούσει να μιλάει γι” αυτούς, που αφορούν τα οικονομικά. Αυτός λαμβάνει τις έτοιμες εκθέσεις και τους στόχους των Γερμανών γραφειοκρατών και προσπαθεί να τις «περάσει» ως πολιτική …Προσπαθεί να τις επιβάλει ως πολιτική εις βάρος όλων εκείνων, οι οποίοι θίγονται από τους γερμανικούς «στόχους». 

Στην πραγματικότητα δεν είναι Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας …Είναι Υπουργός Πολέμου με πρόφαση το Οικονομικό. Με αυτόν τον πόλεμο ασχολείται καθημερινά. Γι” αυτόν τον λόγο βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τα ΜΜΕ της Γερμανίας. Από αυτόν ξεκινάνε όλες οι «επιθέσεις», που κατά καιρούς έχουν δεχθεί οι Ευρωπαίοι από τις διάφορες Bild και τα Focus. Αυτός συντονίζεις τις «προβοκάτσιες» των ΜΜΕ και τις προσαρμόζει κατόπιν στους σχεδιασμούς τους. Μέσω των ΜΜΕ ανοίγει τη «συζήτηση» αυθαίρετα με τους όρους που θέλει και την ολοκληρώνει όπως εξ αρχής είχε αποφασίσει. Όλη την ημέρα στις εγκαταστάσεις των ΜΜΕ βρίσκεται και προπαγανδίζει τις επιλογές της γερμανικής Κυβέρνησης …Κάνει αυτό, το οποίο έκανε πάντα …Υπερασπίζεται ό,τι συμφέρει την «ντοπαρισμένη» Γερμανία. 

Κάποτε προπαγάνδιζε το «δίκαιο» των ντοπαρισμένων αθλητών της Γερμανίας έναντι των «τεμπέληδων» και των «κατώτερων» αθλητών. Μετά προπαγάνδιζε το «δίκαιο» της «ντοπαρισμένης» Δυτικής Γερμανίας έναντι της «τεμπέλικης» Ανατολικής Γερμανίας των «άχρηστων» κομμουνιστών. Σήμερα κάνει το ίδιο για την «ντοπαρισμένη» γερμανική οικονομία έναντι των «τεμπέληδων» του Νότου …Αυτή είναι η εξειδίκευση το Σόιμπλε και όχι η οικονομία …Δεν ασχολείται καν με την οικονομία …Ηθικολογεί εις βάρος των θυμάτων της γερμανικής ανηθικότητας …Βρίζει πρώτος στο όνομα της Γερμανίας πριν αρχίσουν να βρίζουν οι άλλοι τη Γερμανία …Κατηγορεί τους μη ανταγωνιστικούς πριν αυτοί αρχίσουν να ψάχνουν τα περί αθέμιτων ανταγωνισμών. 

Αυτό ακριβώς είναι η γερμανική οικονομία. Πρώτη στην Ευρώπη, εξαιτίας του αθέμιτου ανταγωνισμού. Στην κυριολεξία «ντοπαρισμένη» …»Ντοπαρισμένη» με αμερικανικά δολάρια. Όταν η Γερμανία δανειζόταν τεράστια ποσά, για ν” αποκτήσει την ανταγωνιστικότητά της, διέφθειρε τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, προκειμένου να γίνονται αυτά οι σπάταλοι πελάτες της και να βάζουν «λουκέτα» στις δικές τους επιχειρήσεις. Με τον τρόπο αυτόν οι Γερμανοί έστησαν μια τεράστια «πυραμίδα», η οποία, μέσω της διαφθοράς όλων των υπολοίπων κρατών, έφερε τη Γερμανία στην κορυφή τής ευρωπαϊκής οικονομίας. Τώρα προσπαθούν οι Γερμανοί να «προσφέρουν» στα θύματά τους τα μυστικά της «ανταγωνιστικότητας», τη στιγμή που γνωρίζουν ότι στις «πυραμίδες» το μυστικό δεν είναι στη γνώση, αλλά στη σειρά με την οποία «μπήκε» κάποιος στο «παιχνίδι» …Μας δουλεύουν τα κτήνη. 

Αυτήν την «ντοπαρισμένη» οικονομία υπερασπίζεται ο Σόιμπλε …Την υπερασπίζεται με τον γνωστό προτεσταντικό τρόπο …Τον τρόπο της ηθικολογίας …Την εξηγεί με τον γνωστό γερμανικό τρόπο …Τον τρόπο του ρατσισμού των «ανωτέρων», που η «φύση» τούς έκανε ασυναγώνιστους. Πριν προλάβουν οι λαοί να κατηγορήσουν τη Γερμανία για ανηθικότητα μέσα στην ΕΕ, τρέχουν οι Γερμανοί να κατηγορήσουν τους πάντες για ανηθικότητα. Πριν προλάβουν οι λαοί να καταγγείλουν τον νεοναζισμό τής σημερινής Γερμανίας, τρέχουν οι Γερμανοί να κατηγορήσουν τους πάντες για τεμπελιά και ανικανότητα …Αυτής της στρατηγικής είναι επικεφαλής ο Σόιμπλε. 

Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος όχι μόνον δεν τιμωρήθηκε από καμία Δικαιοσύνη, επειδή ως Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα σπορ έστειλε στον τάφο και στα ψυχιατρεία πολλούς νέους αθλητές, αλλά έχει «προαχθεί» και ανέλαβε να στείλει στον «τάφο» ολόκληρους λαούς. Αυτό το τροχοφόρο σκουπίδι όχι μόνον δεν απεβίωσε, εξαιτίας της υπόθεσης Τρόιχαντ, αλλά παριστάνει τον «ευεργέτη» μιας Ανατολικής Γερμανίας, η οποία σήμερα δυστυχεί και υποφέρει, εξαιτίας του ξεπουλήματος που υπέστη. 

Όμως, αυτό το οποίο δεν έκανε η γερμανική Δικαιοσύνη, το έκανε η μοίρα. Ο Σόιμπλε, ο οποίος ήθελε να «τιμωρήσει» τους Έλληνες και όλους τους Ευρωπαίους του Νότου, γιατί έζησαν πέρα από τις δυνατότητές τους, τιμωρείται από τη μοίρα, επειδή έζησε πέρα από τις δυνατότητές του. Για το κτήνος, που λέγεται Σόιμπλε, είναι πέρα από τις δυνατότητές του να ζει ως φυσιολογικός άνθρωπος. Πολύ πριν ο Σόιμπλε λοιπόν βάλει σε «μνημόνιο» τους λαούς, τον έβαλε τον ίδιο σε «μνημόνιο» η μοίρα. 

Η «μυστική» Γερμανία του Σόιμπλε


ΠΗΓΗ

*Πρώτη δημοσίευση  7 Φεβρουαρίου 2015

ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΠΛΟΙΟ. ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.

Η ιστορία της μιλούσε για ένα κρουαζιερόπλοιο που βυθίζονταν και για ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε μια σωστική λέμβο. Δυστυχώς όμως ανακάλυψαν ότι στη βάρκα υπήρχε χώρος μόνο για ένα άτομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήθελε να διδάξει στα παιδιά της η δασκάλα με αυτή την ιστορία..

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

«Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

«Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.

«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».

Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:

«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.

Άν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.

Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.

Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.

Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.

Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.

Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας. Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους. Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»

Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

«Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

Κάσος, η λησμονημένη καπετάνισσα του Αιγαίου

Κάπου εκεί, στην η πάνω γη, την πέρα γη και την κάτω γη! Όχι δεν πρόκειται για φανταστικό μυθιστόρημα του Τόλκιν, είμαστε στην Κάσο που η ιστορία και τα βράχια της δεν λένε να ησυχάσουν, μουρμουρούν για το παρελθόν και τα λένε με τα στοιχειά της φύσης.

Τόπος άγριος, για αληθινούς αγωνιστές, για ανθρώπους ψυχωμένους, από κείνους που δε δειλιάζουν μπροστά στον μισόκλειστο καταπέλτη του άγριου χρόνου.
Εδώ κάτω όλα μυρίζουν θάλασσα, ο υδραυλικός είναι και καραβοδέτης, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της τράπεζας ψαροτουφεκάς και οι αγρότες που ιδροκοπούν και παλεύουν μέσα στα χωράφια σπουδαίοι καπεταναίοι και γεροί μηχανικοί! Και δεν είναι μονάχα αυτοί, το σούπερ μαρκετ γίνεται τράπεζα και ένα κρεοπωλείο ταυτόχρονα και κούριερ! Εδώ κάτω για να επιβιώσεις δε γίνεται να φοράς σταθερές ταμπέλες. Κι όμως το νησί εξακολουθεί να σιγοκουβεντιάζει με τη γη και παίζει με τον ήλιο, ενώ στο δέρμα του δεν λέει να στεγνώσει το αλάτι! Στους αμύητους μοιάζει με ξερό βράχο, όμως στους τυχερούς, εκείνους που τη γνωρίζουν, φαίνεται σαν ολόδροσος ανθός.
Από όλα πιο παράξενο είναι η αγάπη, ο άσβεστος πόθος, ένας αληθινός ερωτικός καημός που έχουν για την Κάσο οι μετανάστες, ξενάκια ακόμη και δεύτερης ή τρίτης ή τέταρτης γενιάς, άνθρωποι που μεγάλωσαν και ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της και τη χαίρονται ελάχιστες στιγμές, όμως όταν μιλούν ή σκέφτονται το καταφύγιο τους, την Κάσο τους, τότε νιώθεις το δάκρυ και την απέραντη νοσταλγία τους.
Το καντήλι της μοναχοκόρης
Στην Κάσο πρέπει να έχεις διαρκώς το νου σου, αφού οι ζωντανές μνήμες ξεπετάγονται σα ζωντανά φαντάσματα και σε μια στιγμή είναι ικανές να αρπάξουν το μυαλό, να σε δέσουν πάνω στο απέθαντο σκαρί τους και να σε τραβήξουν σε ανεπανάληπτα ταξίδια.
Όπως η παράξενη ιστορία του καραβοκύρη Γερογιάννη, μα η σκιά του στα σίγουρα τριγυρνά κάπου στο δρόμο για το αεροδρόμιο του νησιού!
Η κανακάρα του, η μονάκριβη κόρη του, αρρώστησε στα ξαφνικά και έσβησε από τον απάνω κόσμο στις 12 Φλεβάρη του 1898. Η Ποθητή του, έτσι ήταν το όνομα της κόρης, έφυγε μόλις 22 χρονών κι ο απαρηγόρητος πατέρας έστησε ψηλά το μνήμα της για να το βλέπει σαν περνά με το ιστιοφόρο του, έξω από την Κάσο κι αν ήταν νύχτα, μα τότε έπρεπε να καίει ένα καντήλι που ήταν πιο ψηλά, πάνω σε ένα μαρμάρινο στύλο και έμοιαζε με μικρό φάρο.
Δεν έχουν τελειωμό οι θαλασσινές ιστορίες του νησιού, όπου σταθείς θα μάθεις για κατορθώματα ή μοιραία ναυάγια που έτυχε να γίνουν μπροστά έναν Κασιώτη! Από εδώ κρατούν πολλές φαμίλιες εφοπλιστών και σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν κι από μερικούς καπετάνιους! Για αυτό άλλωστε και σχεδόν όλα μοιάζουν με μικρά μουσεία.
Το νησί έτσι ζωντανό, θυμίζει ένα καράβι που αποφάσισε να σκαρώσει σε μια άκρη του Αιγαίου, ήξερε καλά όλα τα πατήματα της θάλασσας και μοιάζει να σπρώχνει μέσα στο αίμα των ανθρώπων τη ναυτοσύνη και το κουμάντο πάνω στο πέλαγος, εκείνο λοιπόν διάλεξε να κάμει τους δικούς του ναυτικούς, μα και κάτι παραπάνω, να έχουν το προνόμιο να χτίζουν πλοία σα μικρά νησιά, να, ίδια με τη Κάσο και να αλωνίζουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.

Ο προδότης του Αντιπεράτου
Τέτοιες μέρες, αρχές καλοκαιριού, όλοι θυμούνται και μνημονεύουν τηn Κάσο, αφού τα περασμένα είναι πιο εύκολο να τα μελετάς, κοστίζουν πολύ λιγότερο και ένα ψιλό χειροκρότημα είναι μάλλον σίγουρο, γιατί οι νησιώτες έχουν μια σχεδόν εφηβική ειλικρίνεια, φιλοξενούν και συγχωρούν κάθε ένα νούμερο που κάνει μια λίγο βιαστική περατζάδα από τον τόπο τους.
Εκείνη η πολιορκία κρατούσε μέρες, το νησί δε θα έπεφτε όπως θέλει η παράδοση, αν δεν υπήρχε ένας προδότης. Είχαν εξορίσει κάποιον Ζαχαριά κι αυτός είχε τέτοια απωθημένα που έδειξε το μυστικό πέρασμα κι έτσι κατάφεραν να πατήσουν και να κάψουν το νησί οι Σαρακηνοί και οι Τούρκοι. Συνήθως η μεγαλύτερη ζημιά δεν γίνεται από εχθρούς, αλλά από αυτούς που λέμε δικούς μας!
Για εκείνους που δεν γνωρίζουν, ήταν 14 Μαΐου 1824 όταν όρμησε στη Κάσο ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με επικεφαλής τον ναύαρχο Ισμαήλ Γιβραλτάρ. Η ελληνική κυβέρνηση, ως συνήθως, ήταν τόσο αδύναμη που δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Τη νύχτα της 26ης  Μαΐου αποβιβάστηκε ισχυρή δύναμη Αλβανών με επικεφαλής τον Χουσεΐν Μπέη Μπότα. Η σφαγή ήταν ανελέητη, από το απέναντι νησί, έβλεπαν τις φωτιές, χωρίς να φτάνει ο ήχος, ένιωθαν το αίμα που έτρεχε πάνω στις πέτρες και έκλαιγαν. Αυτός ήταν ο πατημός της Κάσου!
Με ένα στεφάνι λοιπόν και δυο λόγια για το ολοκαύτωμα που όσο να ναι θα συγκινήσουν ή τουλάχιστον δε θα σηκώσουν γκρίνιες και αμφιβολίες.
Από την άκρη του Νότιου Αιγαίου έχουν περάσει δεκάδες πολιτικοί, άλλοι ανακατεύονται και στη στεριά και με το πρώτο κύμα τους πιάνει ζαλάδα κι άλλοι, που έδειχναν να πιστεύουν την αλήθεια του μικρού τόπου κι όμως μόλις ξεμάκρυναν, τις περισσότερες φορές, έπνιξαν μέσα στη θάλασσα τα λόγια και τις γλυκές τους υποσχέσεις.
Αγκάθια που εξακολουθούν να αγκυλώνουν
Το νησί παραμένει με έναν γιατρό-ήρωα, τον Θρακοπόντιο παθολόγο Νίκο Σιμσερίδη, που δεν μπόρεσε να πεταχτεί ούτε μέχρι την γειτόνισσα Κρήτη και να πει ένα αντίο στο ξεπροβόδισμα του πεθερού του.
Ο μοναδικός γιατρός του νησιού μόνο το 2014 κατέγραψε 8.500 επισκέψεις κι όμως δεν παραπονιέται, κοιτάζει πέρα από το έρημο λιμάνι και δείχνει όλο το νησί που βρίσκεται πολύ μακριά από τη σκέψη της πρωτεύουσας.
Αλίμονο, λένε πως αξίζει να μείνεις μόνιμα σε έναν μικρό τόπο, ειδικά όταν καταφέρεις να φθάσεις στη σύνταξη, μα είναι τόσο οξύμωρο, τότε με ποιο τρόπο θα φροντίζεις το κορμί; Καλά τα νησιά, φτάνει να έχεις έναν Άγιο δίπλα στο προσκεφάλι σου, να σε προφυλάσσει από αρρώστιες και κάθε είδους στραβωμάρα και αναποδιά, διαφορετικά καλύτερα να φεύγεις για τον άλλο κόσμο μια και έξω!
Όσο για την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία, αυτή παραμένει με τον θλιβερό τίτλο «άγονη» και εξακολουθεί να αναζητά φιλότιμα πληρώματα καραβιών, για να δέσουν σε ένα ανυπόφορο λιμάνι, ενώ το αεροπλανάκι είναι κι αυτό ένας άθλος των ντόπιων που έρχεται από περασμένες πιο αγωνιστικές εποχές, τότε οι κάτοικοι βγήκαν με φτυάρια και αξίνες για να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω και όπως φαίνεται κάτι είχαν κερδίσει.
Μα το νερό είναι ένα παράδειγμα που θυμίζει την ανταπόκριση της πρωτεύουσας στο νησί! Επίσημα το ελληνικό κράτος γύρω στο 1975 ξεκαθάριζε ότι το νησάκι δεν έχει νερό! Οι κάτοικοι έπρεπε να ετοιμαστούν για υδροφόρες, ωστόσο ένας Γάλλος υδρολόγος είχε άλλη άποψη!
Ο Πιερ Μουτέν προσκλήθηκε από τους ντόπιους και όχι μόνο βρήκε πόσιμο νερό, αλλά αγάπησε τον τόπο και δέθηκε αληθινά μαζί του. Σήμερα εξακολουθεί να τον επισκέπτεται με την οικογένεια του και ευτυχώς να δίνει τις μελλοντικές λύσεις, οδηγίες και συμβουλές, για το πιο σπουδαίο αγαθό του πλανήτη!
Τα παλιά χρόνια η γη της Κάσου ήταν από άκρη σ΄ακρη σπαρμένη, οι Κασιώτες έξι μήνες πάλευαν τα χωράφια και και έξι μήνες όργωναν τη θάλασσα. Δεν φύτευαν και πολλά δέντρα γιατί προτιμούσαν τα στάρια, ενώ με τα ιστιοφόρα γύρισαν τον κόσμο, το νησί έφτασε στην ακμή του και γνώρισε τις ποιο μεγάλες δόξες.
Λίγο μετά το 1850 ξεκίνησε η μετανάστευση στις εργασίες της διώρυγας του Σουέζ κι από τότε έχει μείνει μια παροιμία: «δούλεψε τη γη για να ζήσεις και πιάσε τη θάλασσα για να πλουτίσεις».
Όταν λοιπόν ακόμη και στη Ρόδο τα πιο πολλά σπίτια είχαν στο πάτωμα χώμα, η Κάσος ήταν γεμάτη πανάκριβες πορσελάνες! Οι Κασιώτες επέστρεφαν από την Αγγλία και τη Γαλλία και ξεκινούσαν να φέρνουν μάστορες Καρπάθιους, ειδικά τους Ολυμπίτες και μαθημένοι στα ξένα έχτισαν τα δίπατα ευρωπαϊκά σπίτια τους.
Ο περαστικός από την Κάσο αξίζει να περπατήσει όπου φτάνει το νησί, να δει τουλάχιστον ένα καπετανόσπιτο, γιατί εδώ, όπως είπαμε, δύσκολα βρίσκεις σπιτικό χωρίς έναν, τουλάχιστον, καπετάνιο!

Τα σημερινά πρόσωπα 
Για να ζήσεις πάνω στο νησί πρέπει να μηχανεύεσαι και να κάνεις τα πάντα, τουλάχιστον να προσπαθείς.
Τα μεροκάματα και η ζωή το καλοκαίρι πάνε πιο καλά, έρχονται τα ξενάκια και παλεύουν να αναστήσουν την περιουσία και το βιος τους, όμως τι γίνεται το χειμώνα; Στο Φρύ, την Αγιά Μαρίνα, το Πόλι και την Παναγιά, ζουν περίπου 850 ψυχές, πάνε τα παλιά μεγαλεία, κάποτε στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, το νησί μετρούσε 12.000 κατοίκους! Οι λιγοστοί κάτοικοι παλεύουν την καθημερινότητα και ελπίζουν. Αλήθεια συνηθίζεται η απομόνωση;
Παντού ξερολιθιές, οι αναβαστοί όπως λένε εδώ, καμωμένες με μαεστρία και διάσπαρτα ερείπια σπιτιών που θα τα ζήλευαν και τα πιο σύγχρονα κτήρια της γκρίζας μεγαλούπολης, ευτυχώς το νησί κρατιέται πάνω τους και δεν χάνει τίποτε από τον παλιό χαρακτήρα του. Αρκεί να χασομερήσεις, να το περπατήσεις, να ξαποστάσεις στις φιλότιμες σκιές του και να τραβήξεις δυνατές ανάσες από θαλασσινό αγέρι.
Στην υποδοχή, μια ανάσα από το λιμάνι, το πρώτο που συναντάς είναι το απέριττο καφενείο του Νικήτα, από εδώ θα καλημερίσεις όλο τον κόσμο, γιατί ο κόσμος της Κάσου δεν είναι απέραντος κι αυτό είναι μια ιδιαιτερότητα του μικρού τόπου που μπορεί να δώσει φτερά, όμως υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μοιάζει με λαιμαριά ή βαρίδι στα πόδια εκείνων που πνίγονται στις κουβέντες της μικρής κοινωνίας.
Ο Νικήτας σπούδασε θεολογία και είναι μια σπάνια περίπτωση, αφού αμέσως επέστρεψε πίσω, μακριά από το νησί δεν μπορεί, όπως μας λέει με χαμόγελο, δεν γίνεται να φανταστεί κάπου αλλού τον εαυτό του!
Εκεί σίγουρα θα τα πεις και με δυο ξεχωριστούς Γιάννηδες, ο ένας θα σε παρασύρει στις χαρούμενες και λίγο πιπεράτες ιστορίες του, ενώ ο άλλος που έχει και το περίεργο παρατσούκλι «ληξίαρχος» είναι γεννημένος με ένα χάρισμα!
Μοιάζει να γνωρίζει από που κρατά η σκούφια της κάθε φαμίλιας! Μιλάει μάλιστα τόσο πειστικά, που στο τέλος φεύγεις βέβαιος ότι έμαθες κάτι από τις τρανές οικογένειες της Κάσου. Κι αν αμφιβάλεις; Μα τότε ο ληξίαρχος σίγουρα κάτι θα βρει και για τη σκούφια της δικιά σου οικογένειας...

Ιστορία φορτωμένη με αληθινούς πατριώτες
Στην Κάσο πρέπει να στέκεσαι λίγο παραπάνω στα αγάλματα, στις απρόμαυρες φωτογραφίες και στις προτομές των ανθρώπων, που έκαναν την ευεργεσία στόχο ζωής, αξίζει λοιπόν τουλάχιστον μια κουβέντα για τέτοιες ψυχές.
Από τον ναύαρχο Βουρέκα, τον Κανταριτζή, τον Μακρή και τον Μάρκο Μαλλιαράκη, στον Μανώλη Κουλουκουντή (τον πρύτανη της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας), στον Μάρκου, τον Μιχάλη Πνευματικό και στον Στάθη Γιανναγά, έπειτα στο Νικολάου, στον Παπαδάκη και στον Μαυρολέοντα αλλά και στα δυο αδέλφια, Νικόλαο και Μηνά Ρεθύμνη που άφησαν σπουδαία κληρονομιά σε Κασιώτες και Συριανούς. Μνημονεύουμε τέτοιους ναυτικούς, όχι μονάχα για την επαγγελματική σταδιοδρομία και την απαράμιλλη ναυτοσύνη τους, αλλά και για την αμέριστη αγάπη στον γενέθλιο τόπο, για το πάθος που τους διέκρινε όταν έδειχναν την Κάσο!
Αλήθεια υπάρχει κάποιο μέρος του πλανήτη που να έχει χαρίσει τόσα ονόματα του σε βαπόρια;
Στα δικά τους χρόνια ήταν ντροπή να είσαι από το νησί και να μην προσφέρεις κάτι στον τόπο σου. Στις δικές μας άχαρες εποχές λέτε οτι θα ήταν γραφικός εκείνος που θα περίμενε κάτι αντίστοιχο;
Ετούτη η εποχή πιο άσχημα από όλα χτυπά τους μικρούς τόπους, εκείνες τις γωνιές που στέκουν έξω από τις τυφλές μεγαλουπόλεις και μάλλον μάταια περιμένουν μια ανταπόκριση κι ένα χάδι, ακόμη και ψεύτικο, όμως η δική τους αιμορραγία δε λέει να κόψει, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι γίνονται μετανάστες.
Είπαν ωραία λόγια για κείνους που διαλέγουν να ζήσουν χρόνο-καιρό πάνω σε ετούτη τη δύσκολη πέτρα. Ήρωες που μεγαλώνουν, ψηλώνουν την Ελλάδα, όμως την επόμενη στιγμή σχεδόν αναγκαστικά έγιναν απόκληροι, αφού κι ο χάρτης τους έχει μακριά και οι ψήφοι τους δεν φτάνουν για να ανεβάσουν κυβερνήσεις.
Η Κάσος, όπως και τα άλλα μακρινά νησιά, πιότερο παρά ποτέ σήμερα έχουν ανάγκη από τους Έλληνες ταξιδιώτες, δεν είναι μόνο για τα χρήματα που θα αφήσουν, είναι η επαφή, είναι η ανάγκη να ειπωθεί ακόμη μια φορά η ιστορία, να τη μάθουν και οι καινούργιες γενιές. Βλέπεις εδώ κάτω, στο μικρό νησί της εσχατιάς του Νότου, οι πέτρες κάνουν στόματα και μιλούν με τους ανθρώπους.
Σε άλλα μέρη μοστράρουν παραλίες και αναπαυτικές ξαπλώστρες, εδώ θέλει τσαγανό και μόνο για το ταξίδι κι έπειτα όρεξη για μοίρασμα και κουβέντα, κάπως σαν μια ατέλειωτη θαλασσινή ψυχοθεραπεία στην άκρη του Αιγαίου!
Η Κάσος παραμένει μια κανακαρά καπετάνισσα που ξέρει και φιλεύει με τον καλύτερο τρόπο τους μουσαφιραίους της!
Στην αναχώρηση πέσαμε ακόμη μια φορά σε έναν ναυτικό, με διάθεση να μοιραστεί τις απίστευτες περιπέτειες της ζωής του, μόνο μια ερώτηση είχα μέσα στο μυαλό μου, πoια είναι άραγε τα μέρη του πλανήτη που δεν πρέπει να χάσει ένας άνθρωπος;
Κι ο μαστρομανώλης χαμογέλασε και κοίταξε πέρα, σαν να τρύπησε τον ορίζοντα:
«Πρώτα-πρώτα είναι οι Σευχέλλες, μετά είναι δυο πανέμορφα νησιά δίπλα στην Αυστραλία, οι Κανάριοι νήσοι, το Μαιάμι, οι Μπαχάμες και το κανάλι του Παναμά, που από τον Ειρηνικό περνάς στον Ατλαντικό ωκεανό σε οκτώ ώρες».
Γεμάτος απορία αναρωτήθηκα, η Κάσος;
Εκεί λοιπόν έμαθα και μια μαντινάδα που τα λέει όλα:
Απ' το Θεό εζήτησα την ομορφιά να πιάσω
κι εκείνος χαμογέλασε και μου 'δειξε τη Κάσο!
Πηγή: http://www.huffingtonpost.gr/


Πηγή : Κάσος, η λησμονημένη καπετάνισσα του Αιγαίου | Η ΡΟΔΙΑΚΗhttp://www.rodiaki.gr/article/340640/kasos-h-lhsmonhmenh-kapetanissa-toy-aigaioy#ixzz4C2s3G3pq
Follow us: @irodiaki on Twitter | efimeridarodiaki on Facebook

Σαν σήμερα το ολοκαύτωμα των Ψαρών

Κατά το τέταρτο έτος της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο σουλτάνος Μαχμούτ βρισκόταν σε αδυναμία να καταστείλει την Επανάσταση και ζήτησε τη βοήθεια του υποτελούς του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου.

Το Μάρτιο του 1824 συνήφθη μεταξύ των δύο ανδρών συμφωνία, με την οποία ο Μεχμέτ Αλή δεχόταν να συμπράξει, υπό τον όρο να του παραχωρηθεί η Κρήτη, η Κύπρος και να διορισθεί ο θετός γιος του, Ιμπραήμ, διοικητής της Πελοποννήσου. Την ίδια ώρα, οι ελληνικές δυνάμεις, ευρισκόμενες στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου, είχαν φθαρεί και αποσυντονισθεί.

Οι Τουρκοαιγύπτιοι έδιδαν πρωταρχική σημασία στις κατά θάλασσα επιχειρήσεις, γιατί αν δεν καταστρεφόταν ο ελληνικός στόλος και δεν εξουδετερώνονταν οι ναυτικές βάσεις των Ελλήνων, δεν θα ήταν δυνατό να ευδοκιμήσουν οι κατά ξηρά προσπάθειές τους. Αποφασίσθηκε, λοιπόν, ο αιγυπτιακός στόλος υπό τον περιβόητο Χουσεΐν να προσβάλλει την Κάσο και ο τουρκικός υπό τον Χοσρέφ Πασά τα Ψαρά.

Τα Ψαρά, ένα μικρό νησί στα βορειοδυτικά της Χίου, είχε σπουδαία θαλασσινή παράδοση και ήταν η τρίτη ναυτική δύναμη της Ελλάδας, μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες, με ονομαστούς πυρπολητές, όπως ο Παπανικολής, ο Κανάρης και ο Πιπίνος. Ο Χοσρέφ είχε εντολή από τον σουλτάνο να εξαφανίσει από προσώπου γης τα Ψαρά, που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στον δυσκίνητο τουρκικό στόλο.

Το πρωί της 20ης Ιουνίου ο τουρκικός στόλος απέπλευσε από το Σίγρι Μυτιλήνης με προορισμό τα Ψαρά. Απετελείτο από 176 πλοία (πολεμικά και φορτηγά) και 12 χιλιάδες άνδρες (τούρκους και τουρκαλβανούς). Η τουρκική αρμάδα έφθασε στον αβαθή ορμίσκο Κάναλος, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, το απόγευμα της ίδιας μέρας. Τη στιγμή εκείνη, άρχισε μία εκ των πλέον δραματικών δοκιμασιών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Έπειτα από ισχυρό κανιοβολισμό, οι Τούρκοι πέτυχαν την απόβαση των αγημάτων τους.

Οι κάτοικοι του νησιού ανέρχονταν σε 30.000, οι 7.000 ντόπιοι και οι υπόλοιποι πρόσφυγες από τη Χίο και τις ακτές της Μικράς Ασίας. Το υπερασπίζονταν 1.300 Ψαριανοί, 700 πάροικοι και 1027 μισθοφόροι από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία.

Οι μαχητές των Ψαρών υπέπεσαν σε ένα σοβαρό λάθος, καθώς αποφάσισαν να περιορισθεί ο αγώνας στην άμυνα της νήσου. Έτσι, έθεσαν σε απραξία τον στόλο και δεν χρησιμοποίησαν καθόλου τα πυρπολικά. Μάλιστα, αφαίρεσαν τα πηδάλια των πλοίων. Ακόμη, διασκόρπισαν τις δυνάμεις τους στην ξηρά και δεν έδιωξαν τα γυναικόπαιδα.

Οι αποβιβασθέντες Τούρκοι του Χοσρέφ κατέβαλαν με σχετική ευκολία τους αμυνομένους και μέσα σε δύο μέρες είχαν καταλάβει το νησί. Επακολούθησε η φοβερή καταστροφή. Το πλήθος έσπευσε να σωθεί στα λίγα πλοία, από τα οποία δεν είχαν αφαιρεθεί τα πηδάλια. Λίγοι τα κατέφεραν, καθώς ο στόλος του Χοσρέφ είχε περικυκλώσει το νησί.

Μόνη εστία αντίστασης παρέμεινε το Παλαιόκαστρο, η οχυρή θέση που δεσπόζει της Χώρας. Οι υπερασπιστές του, ανάμεσά τους και πολλά γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν σθεναρά εναντίον 6.000 Τούρκων που τους πολιορκούσαν. Όταν η αμυντική γραμμή τους έσπασε και το φρούριο πλημμύρισε από Τούρκους, ο Αντώνιος Βρατσάνος έβαλε φωτιά στην πυριταδοποθήκη για να μην πέσουν στα χέρια των εισβολέων.

Η καταστροφή και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε τρομερή. Από τους 30.000 κατοίκους του νησιού, οι 18.000 θανατώθηκαν ή πωλήθηκαν ως σκλάβοι. Την εικόνα της καταστροφής δίνει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο περίφημο επίγραμμά του:

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η Δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλληκάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
πούχαν μείνει στην έρημη γη.

Από τα περίπου 100 πλοία των Ψαριανών, μόνο 16 διασώθηκαν, καθώς και 7 πυρπολικά με τον Κανάρη. Όσοι από τους κατοίκους των Ψαρών γλίτωσαν από το γιαταγάνι των Οθωμανών εγκαταστάθηκαν στη Μονεμβασιά και μετά την απελευθέρωση στην Αρχαία Ερέτρια, που πήρε την ονομασία Νέα Ψαρά.

Η Καταστροφή των Ψαρών υπήρξε δεινό πλήγμα για την Επανάσταση. Χάθηκε μία από τις σημαντικές βάσεις του ελληνικού ναυτικού, ενώ διέτρεξαν άμεσο κίνδυνο οι υπόλοιποι. Η άμεση κινητοποίηση και η αντίδραση των υπόλοιπων δυνάμεων της μαχόμενης Ελλάδας έσωσε την κατάσταση.

Προσπάθεια ανακατάληψης

Το ολοκαύτωμα των Ψαρών συγκλόνισε την επαναστατημένη Ελλάδα και ιδιαίτερα τα νησιά, που απειλούνταν πλέον άμεσα από τον οθωμανικό στόλο. Όμως, ο Χοσρέφ Πασάς, αντί να επιτεθεί στη Σάμο, όπως ήταν σχεδιασμένο, προτίμησε να επιστρέψει στη Λέσβο για να γιορτάσει το μπαϊράμι. Με πρωτοβουλία τότε του υδραίου Λάζαρου Κουντουριώτη συγκροτήθηκε στόλος υπό τους Σαχτούρη και Μιαούλη, προκειμένου να ανακαταλάβει το μαρτυρικό νησί και να εκδικηθεί τους Οθωμανούς για τη μεγάλη σφαγή.

Οι ναυτικές μοίρες των δύο ναυάρχων συναντήθηκαν στο ακρωτήρι Λιμνιονάρι των Ψαρών τα ξημερώματα της 3ης Ιουλίου 1824. Σε σύσκεψη, που ακολούθησε, αποφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί άμεση απόβαση στο νησί. Το ελληνικό αποβατικό σώμα αριθμούσε 1500 άνδρες, ενώ τα Ψαρά υπερασπίζονταν 600 Τουρκαλβανοί. Οι Έλληνες κατέβαλαν δια περιπάτου τους υπερασπιστές του νησιού, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέφυγαν στα τουρκικά πλοία, που ναυλοχούσαν στο λιμάνι των Ψαρών. Γύρω στους 150 δεν μπόρεσαν να φθάσουν στα πλοία και ταμπουρώθηκαν στα σπίτια των Ψαρών, προσπαθώντας να αποκρούσουν τους επιτιθέμενους Έλληνες, που είχαν καταλάβει όλες τις οχυρωματικές θέσεις, μεταξύ αυτών και το Παλαιόκαστρο.

Τα πληρώματα των 25 εχθρικών πλοίων, προσπάθησαν να αντιδράσουν, αλλά όταν πληροφορήθηκαν από τους πανικόβλητους τουρκαλβανούς, ότι οι έλληνες ήταν κύριοι σχεδόν όλου του νησιού, έλυσαν τους κάβους και προσπάθησαν να διαφύγουν στην Λέσβο. Ο Μιαούλης τους κατεδίωξε και στ’ ανοιχτά της Χίου συνήφθη ναυμαχία, που κράτησε σχεδόν 5 ώρες, με νικηφόρο αποτέλεσμα για τους έλληνες. Μόνο 5 από τα 20 τουρκικά σκάφη έφθασαν σώα στον προορισμό τους, ενώ σύμφωνα με τις αναφορές του Μιαούλη οι απώλειές τους ξεπέρασαν τους 1000 άνδρες. Οι έλληνες είχαν μόνο ένα νεκρό και έξι τραυματίες.

Μετά τη νικηφόρα ναυμαχία, ο Μιαούλης και τα πλοία του επέστρεψαν στα Ψαρά. Αντί, όμως, οι ελληνικές δυνάμεις να φροντίσουν να διώξουν τους λίγους τουρκαλβανούς που παρέμειναν οχυρωμένοι στα σπίτια και να γίνουν κύριοι του νησιού, άρχισαν το πλιάτσικο. Ναύτες και πλοίαρχοι επιδόθηκαν σε αρπαγή κανονιών, τροφίμων και εμπορευμάτων, όσων είχαν απομείνει στο νησί, για να τα μεταφέρουν ο καθένας στα πλοία του. Τα περισσότερα κανόνια ήταν λάφυρα των Οθωμανών από την καταστροφή του ψαριανού στόλου, ενώ τα τρόφιμα και τα εμπορεύματα τα είχαν αρπάξει οι τουρκαλβανοί από τα σπίτια πλουσίων Ψαριανών, μετά το Ολοκαύτωμα.

Η διαταγή του ναυάρχου Μιαούλη να θεωρηθούν τα κανόνια περιουσία του ελληνικού κράτους δεν εκτελέσθηκε ποτέ. Η διαμάχη για τη μοιρασιά της λείας παρέλυσε την πειθαρχία του στόλου. Με επιστολή του στους προκρίτους της Ύδρας, στις 6 Ιουλίου, ο Μιαούλης διεκτραγωδούσε την κατάσταση: «…Σας αφήνω να στοχασθήτε οποία ακαταστασία, ασυμφωνία και ιδιοτέλεια βασιλεύει εις τον στόλο μας και αν εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκομένου του στόλου εμπορούμεν να βάλωμεν βάσιν και να ελπίζομεν εις αυτόν…».

Προφητική διαπίστωση, που θα επαληθευθεί μια μέρα αργότερα. Στις 7 Ιουλίου, η γολέτα του Τομπάζη, που έπλεε μεταξύ Χίου και Ψαρών, ειδοποίησε ότι μοίρα του οθωμανικού στόλου κατευθυνόταν προς τα Ψαρά. Ο Μιαούλης διέταξε τον στόλο να τεθεί σε πολεμική ετοιμότητα. Από τα 51 ελληνικά πλοία μόνο τα 14 πειθάρχησαν. Ο τουρκικός στόλος κατόρθωσε να επιβιβάσει ενισχύσεις στο νησί, που ενώθηκαν με τους ολίγους πολιορκούμενους τουρκαλβανούς. Στις 10 Ιουλίου 1824 ο Μιαούλης βλέποντας την κακή κατάσταση του στόλου έλυσε την πολιορκία και εγκατέλειψε την περιοχή με τα πλοία του. Κατέφυγε στο Σούνιο, όπου περίμενε διαταγές από την Ύδρα, ενώ τα υπόλοιπα ελληνικά πλοία κατευθύνθηκαν προς το Κάβο-Ντόρο.

Έτσι, η εκστρατεία του ελληνικού στόλου για την ανακατάληψη των Ψαρών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, εκτός από την καταστροφή της τουρκικής ναυτικής μοίρας. Το νησί θα παραμείνει υπό οθωμανική κυριαρχία ως το 1912, οπότε θα ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. 

To ξύλινο εξοχικό που πωλείται για 0,07 ευρώ και βρίσκεται σε νησί με δική του παραλία

Το ετοιμόρροπο σπίτι βρίσκεται στο νησί της Buoya στις παρυφές του Αρκτικού Κύκλου και μπορεί να γίνει δικό σας σε αυτήν την συμφέρουσα τιμή μόνο με έναν όρο. Οι νέοι ιδιοκτήτες θα πρέπει να το ανακαινίσουν έτσι ώστε να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη. 

Το σπίτι είναι ακατοίκητο από το 1970 τότε δηλαδή που το άφησε ο τελευταίος του ιδιοκτήτης. 

Ανήκει στον Νορβηγό Kent Karlsen οποίος ελπίζει να βρει έναν καλό αγοραστή: «Είχα πάντα την ελπίδα ότι θα το ανακαίνιζα αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ και είναι πραγματικά πολύ κρίμα ένα τόσο ωραίο ακίνητο σήμερα να καταρρέει» δήλωσε και πρόσθεσε:«Δεν ήθελα απλά να το πουλήσω σε κάποιον που θα το παραμελούσε και θα το εγκατέλειπε. Γι’αυτό και το έβγαλα στο σφυρί σε τιμή ευκαιρίας. Η μοναδική προϋπόθεση είναι ο νέος ιδιοκτήτης να δεσμευτεί ότι θα το βάλει σε τάξη».

Ελλαδα σημαίνει θαλασσα, έρωτας, μυρωδιές, ούζο, κάρβουνα, χταποδάκι στη σχάρα ...

AirPano won "VR / 360 Photo" category the Epson International Pano Awards

Ένα «ευλογημένο» πλοίο - μουσείο

Aπό τα 2.720 πλοία τύπου «liberty» που ναυπηγήθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν απομείνει τρία. Δύο στην Αμερική και ένα στον Πειραιά. Εδώ, το κατάστρωμα του «Hellas Liberty». (Φωτογραφία: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Επισκεφτήκαμε το «Hellas Liberty», το μοναδικό πλοίο τύπου «liberty» της Ευρώπης, ένα από τα τρία που σώζονται παγκοσμίως.

Δεν είναι το σκαρί ούτε οι «μπίγες» -οι γερανοί φορτοεκφόρτωσης-, αλλά το ιστορικό όνομα «liberty» που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι επισκέπτες. Αυτοί που, προσπερνώντας τα σύγχρονα βαπόρια και τους επιβάτες του προβλήτα Ε2, ανακαλύπτουν στη σκιά των σκουριασμένων σιταποθηκών της δυτικής ακτής του Πειραιά το «Hellas Liberty». Το αρχικό του όνομα ήταν «SS Arthur M. Huddell» και είναι το μοναδικό φορτηγό πλοίο τύπου «liberty» που σώζεται σήμερα στην Ευρώπη. Είναι σπάνιος θησαυρός 73 ετών, βγαλμένος από το σεντούκι της παγκόσμιας ναυτικής ιστορίας, και από το 2010 λειτουργεί ως πλωτό μουσείο.

Μια στενή εξωτερική σκάλα οδηγεί στο κατάστρωμα. Στην τραπεζαρία του πληρώματος κοιμούνται βαθιά η Ράνια και η Κούκα, οι δύο μαλλιαροί τετράποδοι «ένοικοι». Ενα σύντομο βίντεο-αφιέρωμα διηγείται στους επισκέπτες την ιστορία των «liberty», των «ασχημόπαπων» (Times) που μετέφεραν τρόφιμα, στρατιώτες και πολεμοφόδια από την Αμερική στην Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ναυπήγησή τους, βασισμένη σε βρετανικά σχέδια και σε μια νέα τεχνική, ήταν εύκολη, φθηνή και -πράγμα σημαντικό σε περίοδο πολέμου- γρήγορη. «Τα γεννούσε η Αμερική το ένα μετά το άλλο. Κάποια περίοδο έφτιαχναν τρία την ημέρα», λέει ο πλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού Βαγγέλης Κούζιλος, πρόεδρος του Ομίλου Φίλων Liberty και καπετάνιος του «Arthur M. Huddel». Και να σκεφτεί κανείς ότι για την κατασκευή του πρώτου «liberty» χρειάστηκαν 253 ημέρες.

«Αν δεν υπήρχαν τα “liberty”», συνεχίζει ο πλοίαρχος, «η έκβαση του πολέμου μπορεί να ήταν διαφορετική και η εξέλιξη της ελληνικής ναυτιλίας ίσως παρέμενε άπιαστο όνειρο». Δεν είναι τυχαίο ότι ονομάστηκαν «πλοία της ελευθερίας» από τους Αμερικανούς και «ευλογημένα πλοία» από τους Ελληνες ναυτικούς, οι οποίοι απέκτησαν περίπου 600 πλοία αυτού του τύπου.

Επιτυχία για ένα «liberty» ήταν να μη βυθιστεί: να διασχίσει τον Ατλαντικό γλιτώνοντας από τα καρτέρια των γερμανικών υποβρυχίων.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ελληνική ναυτιλία -πέμπτη τότε στον κόσμο- απώλεσε από πολεμικές αιτίες το 74% των σκαφών. Αναγνωρίζοντας αυτό το βαρύτατο τίμημα, οι αμερικανικές υπηρεσίες διέθεσαν με ευνοϊκούς όρους στους Ελληνες πλοιοκτήτες εκατό «liberty», τα οποία αποτέλεσαν τη «μαγιά» για το μεταπολεμικό «ναυτικό θαύμα» και την πορεία τους προς την κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ «ARTHUR Μ. HUDDELL»

Aπό τα 2.720 που ναυπηγήθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν απομείνει μόνο τρία: το «John W. Brown» στη Βαλτιμόρη, το «Jeremiah O’Brien» στο Σαν Φρανσίσκο και το «Αrthur Μ. Huddell». Το τελευταίο καθελκύστηκε το 1943 στη Φλόριντα με προορισμό τη μεταφορά εμπορευμάτων (εκρηκτικών και γενικού φορτίου) που έφταναν τους 7.500 τόνους και το καλοκαίρι του 1944 μετατράπηκε σε πλοίο μεταφοράς σωλήνων.

Η βάση μιας ανέμης είναι ακόμα ορατή από το τρίτο αμπάρι του πλοίου και θυμίζει την «Επιχείσηση Pluto». Μέσω υποθαλάσσιων σωλήνων στη σήραγγα της Μάγχης, το «Arthur Huddell» είχε μεταφέρει πετρέλαιο από την Αγγλία στη Νορμανδία.

Το 1956 ναυλώθηκε από την AT&T Inc, τον κολοσσό των τηλεπικοινωνιών, που το χρησιμοποίησε για να μεταφέρει καλώδια διάφορων τύπων, και στη συνέχεια εντάχθηκε στη δύναμη του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού έως το 1983, οπότε μεταφέρθηκε στον ποταμό James River στο Νόρφολκ και παροπλίστηκε. Πολλά τμήματά του, όπως η προπέλα, αποσπάστηκαν και εξόπλισαν το «liberty» της Βαλτιμόρης.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Το 2006 μια ομάδα Ελλήνων εφοπλιστών με επικεφαλής τον Σπύρο Πολέμη το ανακάλυψε «μισοβουλιαγμένο» και ζήτησε από την αμερικανική κυβέρνηση να τους το παραχωρήσει. «Το πήραμε σκουριασμένο και γυμνό από κάθε όργανο. Τα ξύλα τα είχαν φάει η υγρασία, το σαράκι, η πολυκαιρία και η αλμύρα. Μετά από μια πρόχειρη επιδιόρθωση, κατάφερε να ταξιδέψει», θυμάται ο πλοίαρχος Β. Κούζιλος.

Ανήμερα του Αγίου Νικολάου το 2008, απέπλευσε ρυμουλκούμενο και ξεκίνησε τον διάπλου του Ατλαντικού. Τον Ιανουάριο του 2009 έδεσε στον Πειραιά και ξεκίνησε η αμμοβολή, η υδροβολή και ο χρωματισμός στα ναυπηγεία του Περάματος και του Σκαραμαγκά. Το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της επισκευής το ανέλαβε ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος.

Σήμερα, στην καμπίνα των χαρτών βλέπετε τον αυθεντικό ραδιοεντοπιστή. Η γέφυρα εξοπλίστηκε με παλιά ναυτικά όργανα - τηλέγραφο, μαγνητική και γυροσκοπική πυξίδα. «Από τις αποθήκες του αμερικανικού στόλου πήραμε όργανα από παλιά “liberty” και τα τοποθετήσαμε στην αρχική τους θέση. Φτιάξαμε από την αρχή τα ηλεκτρολογικά του πλοίου. Ο καραβομαραγκός στο Πέραμα έφτιαξε περίπου 90 πόρτες! Ομοιες με τις αρχικές».

Στα πέντε αμπάρια, που παλιά επικοινωνούσαν, άνοιξαν πόρτες και σήμερα λειτουργούν εκθεσιακοί χώροι. Καθώς κατευθύνεστε προς το τέταρτο αμπάρι, αντικρίζετε στ’ αριστερά σας το μηχανοστάσιο, όπου διακρίνεται το επάνω μέρος της ατμοκίνητης μηχανής των 2.500 ίππων. Παλιοί ναυτικοί που υπηρέτησαν στα «liberty» αναφέρονται στη μηχανή τους σαν να μιλούν για την πιστή τους σύζυγο: «Σε αυτήν μπορούσες να βασιστείς. Δεν σε πρόδιδε ποτέ».

Το πλοίο-μουσείο είναι έκθεμα ανυπολόγιστης αξίας από μόνο του. Υπάρχουν όμως κι άλλα σημαντικά στο εσωτερικό του: φωτογραφίες των 100 «liberty» που δόθηκαν στην Ελλάδα, μοντέλα καϊκιών και σύγχρονων πλοίων, καθώς και ναυτικά όργανα της εποχής (όχι απαραιτήτως από «liberty»), όπως χρονόμετρα πλοίων, εξάντες, φανάρια και διακοσμητικοί ναυτικοί κόμποι. Ο επισκέπτης θα δει, επίσης, την αυθεντική ξύλινη επιγραφή με το αρχικό όνομα του πλοίου, η οποία τον ταξιδεύει χωρίς να... σηκώσει άγκυρα.

* Το μουσείο είναι επισκέψιμο καθημερινά 10 π.μ.-5 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο.
 0,

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 323 ΠΧ. Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 33 ΕΤΩΝ

10 Ιουνίου 323 π.Χ. – Ο Μέγας Αλέξανδρος περνάει στην αιωνιότητα…

Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορα Β’ στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών. Σαν σήμερα πέθανε στη Βαβυλώνα ο μεγαλύτερος Έλληνας Μακεδόνας στρατηλάτης και για πολλούς η σημαντικότερη μορφή της παγκόσμιας ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 20 ή 21 Ιουλίου του 356 π.Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β’ και μητέρα του η Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου. Από τον πατέρα του ο Αλέξανδρος κληρονόμησε την οξεία αντίληψη, τις οργανωτικές ικανότητες και την ταχύτητα ενεργειών. Και από τη μητέρα του τη φιλοδοξία, την υπερηφάνεια και την ισχυρή θέληση.

Στα παιδικά του χρόνια εκπαιδεύτηκε από τους παιδαγωγούς Λεωνίδα το Μολοσσό και Λυσίμαχο τον Ακαρνάνα. Σε ηλικία 13 ετών μαθήτευσε κοντά στον Αριστοτέλη. Ο μεγάλος φιλόσοφος τον μόρφωσε με τα Ελληνικά ιδεώδη και του ενέπνευσε τον θαυμασμό και την αγάπη για το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Στον Αριστοτέλη έδειχνε πάντα σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Έλεγε πως τον πατέρα του χρωστάει “το ζην” και στο δάσκαλό του το “ευ ζην”.

Από τον πατέρα του έλαβε σπουδαία μαθήματα πολιτικής και στρατηγικής. Πάντοτε βρισκόταν κοντά του, όταν εκείνος συζητούσε με ξένους πρεσβευτές και απεσταλμένους. Τον ακολουθούσε στις εκστρατείες, όπου έπαιρνε μαθήματα στρατιωτικής τέχνης. Έτσι, από πολύ νωρίς απέκτησε πολιτική και στρατιωτική ωριμότητα. Σε ηλικία 16 ετών, ως αντικαταστάτης του πατέρα του, που έλειπε σε εκστρατεία, κατέπνιξε την επανάσταση της θρακικής φυλής των Μαίδων, ενώ σε ηλικία 18 ετών, στη Μάχη της Χαιρώνειας (2 Αυγούστου 338 π.Χ.) ήταν διοικητής στρατιωτικού σώματος και διακρίθηκε για τις πολεμικές του αρετές.

Σε ηλικία 20 ετών έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας, μετά τη δολοφονία του πατέρα του το 336 π.Χ. Από πολύ νωρίς αντιμετώπισε οργανωμένες συνωμοσίες εναντίον του, τις οποίες διέλυσε με αστραπιαία ταχύτητα. Με την ίδια αστραπιαία ταχύτητα και αποφασιστικότητα εξεστράτευσε εναντίον των πόλεων της Νότιας Ελλάδας, οι οποίες μόλις έμαθαν το θάνατο του Φιλίππου επαναστάτησαν. Μόλις, όμως, πληροφορήθηκαν την εκστρατεία του Αλεξάνδρου εναντίον τους, έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή και σε συνέδριο, που έγινε στην Κόρινθο, τον ανακήρυξαν Ηγεμόνα της Ελλάδας, όπως και νωρίτερα τον πατέρα του και αρχιστράτηγο στην επικείμενη εκστρατεία κατά των Περσών. Ο Αλέξανδρος ικανοποιημένος γύρισε στη Μακεδονία. Για να απαλλάξει το βασίλειό του από κάθε κίνδυνο, προτού εκστρατεύσει εναντίον των Περσών, εκστράτευσε εναντίον των βαρβαρικών φυλών, που κατοικούσαν βόρεια της Μακεδονίας (335 π.Χ.).

Νίκησε τις φυλές αυτές, έφθασε ως τον Δούναβη και επέστρεψε στην Πέλλα. Απερίσπαστος πια άρχισε την προετοιμασία για τη μεγάλη εκστρατεία κατά των Περσών. Βρέθηκε, όμως, στην ανάγκη να έλθει για δεύτερη φορά στη Νότιο Ελλάδα, όπου οι Θηβαίοι και οι Αθηναίοι είχαν και πάλι επαναστατήσει. Αφού κατέστειλε την ανταρσία των δύο πόλεων, επέστρεψε στη Μακεδονία και συμπλήρωσε τις ετοιμασίες του για την εκστρατεία κατά της Περσίας.

Την άνοιξη του 334 π.Χ, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε με 50.000 πεζούς και 6.000 ιππείς, αφού άφησε για επίτροπό του στη Μακεδονία το στρατηγό Αντίπατρο. Προχώρησε από τη Θράκη κι έφθασε στον Ελλήσποντο. Εκεί τον περίμενε ο στόλος του, που τον αποτελούσαν 120 πολεμικά και πολλά άλλα βοηθητικά πλοία. Πέρασε στην Τροία, όπου επισκέφθηκε τον τάφο του Αχιλλέα, προσευχήθηκε κι έκανε θυσίες.

Στις όχθες του Γρανικού ποταμού είχε συγκεντρωθεί ο περσικός στρατός, έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει τον Αλέξανδρο. Στον Γρανικό έγινε η πρώτη μάχη μεταξύ των Μακεδόνων και των Περσών (22 Μαΐου 334 π.Χ.). Αλέξανδρος οδηγούσε ο ίδιος το στρατό του και πολέμησε ο ίδιος στήθος προς στήθος με τους γενναιότερους πολεμιστές των Περσών. Κινδύνευσε, μάλιστα, σοβαρά. Οι Πέρσες, τελικά, δεν κατόρθωσαν ν’ αναχαιτίσουν την ορμή των Μακεδόνων, εγκατέλειψαν τον αγώνα και υποχώρησαν άτακτα.

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Αλέξανδρος προχώρησε νότια και απελευθέρωσε τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας. Τον χειμώνα του 334 π.Χ. έφθασε στην πόλη Γόρδιο στις όχθες του Σαγγάριου ποταμού, όπου αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει. Εκεί, στο βασιλικό ανάκτορο, υπήρχε ο περίφημος Γόρδιος Δεσμός. Η παράδοση έλεγε πως όποιος τον έλυνε θα κυρίευε την Ασία. Ο Αλέξανδρος απλά τον έκοψε με το σπαθί του.

Την άνοιξη του 333 π.Χ, βάδισε προς τα νότια, πέρασε το όρος Ταύρος και μπήκε στην Κιλικία. Κυρίευσε την πόλη Ταρσό και σταμάτησε εκεί για ν’ αναπαυθεί ο στρατός του. Ύστερα από ένα λουτρό στα κρύα νερά του ποταμού Κύδνου, ο Αλέξανδρος αρρώστησε, αλλά γρήγορα έγινε καλά και συνέχισε την πορεία του προς τη Συρία.

Συνάντησε τότε για δεύτερη φορά τον περσικό στρατό από 500.000 μαχητές κι έδωσε μάχη κοντά στην πόλη Ισσό της Κιλικίας (12 Νοεμβρίου 333 π.Χ.). Οι Πέρσες υπέστησαν πανωλεθρία και διαλύθηκαν. Ο βασιλιάς Δαρείος κινδύνευσε και γλίτωσε μόνο με τη φυγή του. Στην Ισσό ο Αλέξανδρος κυρίευσε πλούσια λάφυρα και αιχμαλώτισε την οικογένεια του Δαρείου, αλλά της φέρθηκε μεγαλόψυχα. Ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει την καταδίωξη του Δαρείου, προχώρησε νότια, για να γίνει κύριος όλων των παραλίων της Μεσογείου και να εξουδετερώσει κάθε απειλή του περσικού στόλου. Κατέλαβε, κατά σειρά, τη Φοινίκη, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Επισκέφθηκε στην έρημο το μαντείο του Άμμωνος Διός, όπου οι ιερείς τον χαιρέτισαν ως τον νέο Δία. Στις ακτές της Αιγύπτου, κοντά στις εκβολές του Νείλου και σε θέση κατάλληλη για την ανάπτυξη του εμπορίου, όρισε να χτιστεί η Αλεξάνδρεια. Ο ίδιος χάραξε τα τείχη και τους δρόμους της.

Επιστρέφοντας από την Αίγυπτο στην Ασία συνάντησε στα Γαυγάμηλα, πέρα από τον Τίγρη ποταμό, νέο πολυάριθμο περσικό στρατό και τον νίκησε (1 Οκτωβρίου 331 π.Χ). Ο Δαρείος σώθηκε και πάλι, αλλά δολοφονήθηκε από τον σατράπη της Βακτριανής Βήσσο. Ο περσικός στρατός καταστράφηκε, οι σπουδαιότερες πόλεις της Περσίας – Βαβυλώνα, Σούσα και Περσέπολη, όπου το ανάκτορο του Δαρείου – παραδόθηκαν στον Αλέξανδρο και ολόκληρη η Περσία κατακτήθηκε.

Ο Αλέξανδρος, όμως, δεν σταμάτησε στην Περσία. Προχώρησε προς τα ανατολικά για να υποτάξει τις φυλές που κατοικούσαν εκεί και ν” απαλλάξει έτσι το μεγάλο του βασίλειο από μελλοντικό κίνδυνο. Πέρασε τη Σογδιανή και τη Βακτριανή και το 327 π.Χ. μπήκε στις Ινδίες, όπου νίκησε τον βασιλιά Πώρο. Οι στρατιώτες του, όμως, κουράστηκαν και αρνήθηκαν να προχωρήσουν. Αναγκάσθηκε τότε να ανακόψει την επική πορεία του προς Ανατολάς. Ένα μέρος του στρατού το έστειλε με πλοία στην Περσία, με επικεφαλής τον ναύαρχο Νέαρχο. Αυτός με το υπόλοιπο στράτευμα πέρασε την έρημο Γεδρωσία, όπου χάθηκαν πολλοί στρατιώτες του από την πείνα και τη δίψα, και επέστρεψε στα Σούσα.

Άρχισε τότε να σκέφτεται την οργάνωση της επικράτειάς του. Μελετώντας τον τρόπο της ζωής των Περσών και τον τρόπο της διοικήσεώς τους, έβγαλε το συμπέρασμα πως για να διατηρηθεί το αχανές κράτος που δημιούργησε έπρεπε να συμφιλιώσει τους Πέρσες ευγενείς με τους Έλληνες. Φαντάστηκε τον εαυτό του σαν Eλληνοπέρση βασιλιά και μιμήθηκε την ενδυμασία και γενικά τον τρόπο ζωής τους. Παντρεύτηκε την κόρη του Δαρείου Στάτειρα και την ανιψιά της Παρυσάτιδα (324 π.Χ.), ενώ παρακίνησε τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παντρευτούν κι αυτοί Περσίδες.

Νωρίτερα (327 π.Χ.) είχε παντρευτεί τη Ρωξάνη, κόρη τοπικού ηγεμόνα της Βακτριανής, παρά την αντίδραση των στρατηγών του. Η Ρωξάνη τού χάρισε και τον μοναδικό του απόγονο, τον Αλέξανδρο Δ’, ο οποίος γεννήθηκε δύο μήνες μετά το θάνατο του στρατηλάτη και σκοτώθηκε σε ηλικία 12 ετών με διαταγή του Κάσσανδρου, στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου και σφετεριστή του θρόνου της Μακεδονίας. Στους Μακεδόνες δεν άρεσε η αλλαγή αυτή του Αλέξανδρου. Μερικοί από τους στρατηγούς του, μάλιστα, οργάνωσαν εναντίον του συνωμοσίες, τις οποίες ο Αλέξανδρος ανακάλυψε και τιμώρησε σκληρά τους πρωταίτιους.

Οι πολλές διοικητικές φροντίδες, οι κόποι και τελευταία ο θάνατος του πιο στενού του φίλου, Ηφαιστίωνα, του έφθειραν την υγεία. Ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά και στις 10 ή 11 Ιουνίου του 323 π.Χ. άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα, σε ηλικία μόλις 32 ετών. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου το απέραντο κράτος του διαμοιράστηκε μεταξύ των στρατηγών του, που επί πολλά χρόνια διαφωνούσαν για τη διανομή. Δεν χάθηκε, όμως, το εκπολιτιστικό έργο του. Οι κατακτήσεις του άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ του ελληνικού χώρου και της Ανατολής.

Η επικοινωνία με τους “βαρβάρους” συνέβαλε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμός στις χώρες της Ασίας και της Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα έγινε διεθνής.Τα Ελληνικά ήθη πέρασαν σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ανέτειλε ο πολιτισμός της λεγόμενης “Ελληνιστικής Εποχής”, που αποτελεί μία νέα λάμψη του ελληνικού πνεύματος.

Δικαιολογημένα, η ιστορία ανακήρυξε τον Αλέξανδρο “Μέγα” για το γιγάντιο έργο του.