ΔΙΚΤΑΙΟ ΑΝΤΡΟ

«Κύδιστ’ αθανάτων, πολυώνυμε και παγκρατές αεί,
Zεύς φύσεως αρχηγέ, νόμου μετά πάντων κυβερνών
Xαίρε».

Σύμφωνα με τον μύθο, η Ρέα έφθασε στην Κρήτη νύχτα, χωρίς το φως κι ο ήλιος να δούν το βρέφος που είχε στα σπλάχνα της, το πήρε η Γαία και το έκρυψε στα βάθη της γης στο ασάλευτο ανοιχτό στόμα της Δίκτης, το Δικταίο Άντρο. Η αίσθηση της θείας ύπαρξης στα σπλάχνα του βουνού, συνεγείρει και συνενώνει τις δυνάμεις της φύσης σε μια αδιάκοπη προσφορά στον θείο επισκέπτη! Άγρυπνος σκύλος στέκεται φρουρός στην είσοδο του σπηλαίου. Η Αμάλθεια με την αποκρουστική όψη του προσφέρει το γάλα της. Οι μέλισσες ακούραστα κουβαλούν μέλι. Τα περιστέρια φέρνουν αμβροσία. Κι τεράστιος αετός ρουφά με τον ράμφος του το νέκταρ από βράχο του ωκεανού και ποτίζει το βρέφος. Οι Κουρήτες με τον πυρρίχιο χορό τους, τα μουσικά όργανα και τις κλαγές των όπλων, καλύπτουν το θεϊκό κλάμμα. Για την ψυχαγωγία του βρέφους οι Κύκλωπες κατασκεύασαν την βροντή και την αστραπή. Κάθε χρόνο που βράζει το αίμα από την γέννησή του, βγαίνει μια εκτυφλωτική λάμψη από το στόμιο του σπηλαίου.

Μισή ώρα απ’ το χωριό Ψυχρό, στη νοτιοδυτική πλευρά του οροπεδίου, στην περιοχή της Λύκτου, ανοίγεται στο βουνό μια σπηλιά με το στόμιο γυρισμένο στην ανατολή. Στο εσωτερικό της είναι διαιρεμένη σε δύο διαμερίσματα. Το πρώτο προς τα έξω έχει μάκρος 25 μέτρα και δάπεδο πολύ ανώμαλο από την πτώση μεγάλων βράχων. Το δεύτερο το εσωτερικό, σχηματίζει ένα είδος πόντου κι έχει μάκρος 84 μέτρα και πλάτος 20 μέτρα και ύψος 12 μέτρα.

Το δάπεδό του έχει μεγάλη κλίση και το φως της ημέρας δυσκολεύεται να φωτίσει την υγρή υποχθόνια ατμόσφαιρα. Την παγερή ατμόσφαιρα του σπηλαίου και την νεκρική σιγή, διαταράσσουν τα φτερουγίσματα των άγριων περιστεριών που φωλιάζουν εκεί. Οι πελώριοι σταλακτίτες με τη φυσική τους μεγαλοπρέπεια μοιάζουν με πέτρινα δάκρυα που γι’ αμέτρητους αιώνες στάζουν από την κορυφή του Άντρου. Μέσα στο μισοσκόταδο φαντάζουν οι μορφές του Δία, της Αρτέμιδος, της Αθηνάς και της Ήρας στην ατάραχη σταλακτιτική τους μορφή και μαζί τους διακρίνουμε τον μανδύα του Δία, που δίπλα του απλώνεται ο πέπλος της Ευρώπης, φτιαγμένοι με την ίδια αυτόματη συμμετρία και την ίδια φανταστική κίνηση. Ένας από τους βράχους που φράζουν τον πόρο της σπηλιάς μοιάζει με τετραγωνισμένο βωμό, βαλμένον επίτηδες στην είσοδο. Το 1883 ανακαλύφθηκαν διάφορα αφιερώματα χωμάτινα και μπρούτζινα και πολλά χωμάτινα αγγεία. Μπροστά στο στόμιο του άντρου λογής λογής δένδρα, θάμνοι κι αγριολούλουδα στα πέτρινα ανθογυάλια τους, στεφανώνουν το σπήλαιο, χαρίζοντας το μεθυστικό άρωμά τους στους επισκέπτες του. Την εικόνα ολοκληρώνει ο Λασηθιώτικος κάμπος λιοκαμένος και ρυτιδωμένος από τ’ αλέτρι τ’ αγρότη δουλευτή του.

Πηγή : Το βιβλίο του Γεωργίου Παναγιωτάκη Δικταίο άντρο.

Η ΥΠΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ!!

«Στην Υπατία, που στην λάμψη σου, στα λόγια σου, κλίνω γόνυ και υψώνω το βλέμμα μου, προς τον έναστρο ουρανό του πνεύματός σου. Γιατί προς τον ουρανό τοξεύει η πράξη σου, προς τον ουρανό οδηγεί των λόγων σου η ομορφιά, θεϊκή Υπατία. Ω! Συ των πνευματικών επιστημών υπέρλαμπρο αστέρι».
Παλλαδάς

Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το  370 μ.Χ. Σπουδαία φιλόσοφος, μαθηματικός κι αστρονόμος, κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνος της Αλεξανδρείας. Απ’ τον πατέρα της η Υπατία έλαβε εξαιρετική μόρφωση, την οποία ανέπτυξε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά τον ξεπέρασε! Θεωρείται η πρώτη γυναίκα επιστήμονας, που δίδαξε δημόσια υψηλή θετική διανόηση!

Υπήρξε μία μεγάλη νεοπλατωνική φιλόσοφος, που με την πολύπλευρη προσωπικότητά της και την επιστημονική της κατάρτιση, είχε κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό του λαού της Αλεξανδρείας. Οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ήταν ασκητικοί ακολουθώντας τις αρχές του Πυθαγόρα, που δίδασκε, πως η σοφία επιτυγχάνεται μέσω της αποχής. Η Υπατία τηρούσε πιστά αυτές τις αρχές, χωρίς ν’ απαιτεί ποτέ το ίδιο από τους μαθητές της! Η φήμη της εξαπλώθηκε γρήγορα κι απ’ όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, άρχισαν να έρχονται στην Αλεξάνδρεια για να σπουδάσουν φιλοσοφία.  Η διδασκαλία της ήταν χαρισματική! Η ομορφιά της έτερπε τους οφθαλμούς και τα λόγια της αιχμαλώτιζαν τα ώτα. Μεταξύ των μαθητών της υπήρξαν  πολλοί Χριστιανοί, ένας εκ των οποίων ήταν κι ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, που αργότερα έγινε επίσκοπος Πτολεμαίδος. Ο Συνέσιος έγραψε στην Υπατία πολλές επιστολές, που έχουν διατηρηθεί, εκφράζοντας τον θαυμασμό και τον σεβασμό του, για τις διδακτικές κι επιστημονικές ικανότητες της Υπατίας.

Τον 4ο αιώνα οι αυτοκράτορες, με μοναδική εξαίρεση τον Ιουλιανό, προσπάθησαν να επιβάλουν τον Χριστιανισμό, σαν  κυρίαρχη θρησκεία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έτσι ήρθαν σε σύγκρουση με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν στο Ρωμαϊκό κράτος. Ο νεοπλατωνισμός δε, αποτελούσε τον μεγαλύτερο εχθρό του Χριστιανισμού. Οι αυτοκράτορες, με μια σειρά διατάξεων άρχισαν να περιορίζουν τις ελευθερίες λατρείας των Εθνικών, να κλείνουν τα ιερά, ν’ απαγορεύουν τις θυσίες και ν’ αρπάζουν τις περιουσίες τους. Προς το τέλος μάλιστα του 4ου αιώνα, οι ναοί άρχισαν να καταστρέφονται κι η Εθνική λατρεία τέθηκε υπό διωγμόν! Τα θύματα του διωγμού ήταν πάρα πολλά!

Το 412 μ.Χ ο Κύριλλος έγινε Επίσκοπος της Αλεξανδρείας. Έπαρχος της Αλεξανδρείας ήταν ο Ορέστης. Ο Κύριλλος κι ο Ορέστης ήταν πολιτικοί ανταγωνιστές. Ο ένας εκπροσωπούσε την εκκλησία κι ο άλλος το κράτος, που πάλευαν για την επικράτηση τους και τον έλεγχο των μαζών. Η Υπατία ήταν φίλη του Ορέστη κι αυτό, μαζί με την προκατάληψη των Χριστιανών, για τις φιλοσοφικές απόψεις της, ήταν αρκετό για να κινήσει την οργή του Κυρίλλου!  Ο Κύριλλος λοιπόν, ο οποίος αργότερα αγιοποιήθηκε για το “ζήλο” του, την κατηγόρησε, πως ασκούσε μαύρη μαγεία! Η κατηγορία για μαύρη   μαγεία, εκείνη την εποχή ήταν μια προσφιλής κι αποτελεσματική μέθοδος εξόντωσης των εχθρών των Χριστιανών!

Το 415, ενώ η Υπατία επέστρεφε στο σπίτι της, από ένα περίπατο, μια ομάδα Χριστιανών Παραβολάνων  (ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) της επιτέθηκε! Την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον κι εκεί ξέσκισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα. Οι τοίχοι της εκκλησίας βάφτηκαν κόκκινοι, απ’ το αθώο αίμα της Υπατίας! Το μένος τους δεν σταμάτησε εκεί! Έσυραν τα κομμάτια της σ’ όλη την πόλη και τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, μαζί με τα γραπτά της, στην θέση Κίναρο.

Ο Ορέστης ζήτησε απ’ τη Ρώμη να ξεκινήσουν έρευνες, για την δολοφονία της Υπατίας. Οι έρευνες αναβλήθηκαν πολλές φορές, γιατί δεν βρέθηκαν μάρτυρες!! Τελικά ο Κύριλλος ισχυρίσθηκε, πως η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα. Μαζί με την Υπατία δολοφονήθηκε κι ο Ελληνικός κλασσικός Πολιτισμός, γιατί η Υπατία ενσάρκωνε το περήφανο πνεύμα του, την ομορφιά του, την λάμψη του! Και ξεκίνησε ο σκοταδισμός του Χριστιανικού Μεσαίωνα.

Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διοφάντους, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργας. Κανένα έργο της δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο!

Ο μαρτυρικός θάνατος της Υπατίας, συμβολίζει τον αργό μαρτυρικό θάνατο του Ελληνικού Πνεύματος στην Ελλάδα του σήμερα, που ο σκοταδισμός κι ο μισελληνισμός κυριαρχούν.  Η θυσία της, φωτεινός φάρος κάθε Ελληνικής Ψυχής ας μας δώσει την δύναμη ν’ αντισταθούμε και να παλέψουμε για να λάμψει ξανά το ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΦΩΣ στην χώρα των Θεών και των Θρύλων…

Η ιστορία της Αρχαίας Αθήνας.

Ο Μύθος.

Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά,  Ακταίο.
Το δεύτερο όνομά της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα (Κέκρωψ), ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του.

Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον..) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.

Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της.

Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.
Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες κάτοικοι.

Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο αιώνα π.Χ.
Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι ζήτησαν την συμβουλή του μαντείου των Δελφών, το οποίο τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο εόρταζαν τα Αγραύλεια.

Οι τρεις κόρες του Κέκροπα, Άγραυλος, Έρση και Πάνδροσος, στις οποίες η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε το κουτί, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Δεν υπάκουσαν και τιμωρήθηκαν.

Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε ένα κουτί στην Άγραυλο ή Άγλαυρο, την ίδια κόρη του βασιλιά Κέκροπα, και στις δύο αδελφές της, Έρση και Πάνδροσο, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Η Πάνδροσος, η μικρότερη, υπάκουσε, αλλά η Άγραυλος και η Έρση το άνοιξαν και είδαν ένα ερπετό με την μορφή παιδιού ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ένα φίδι περιτυλιγμένο γύρω από το μωρό Εριχθόνιο, το οποίο βγήκε έξω και αναρριχήθηκε στην ασπίδα της Αθηνάς. Οι κοπέλες τρομαγμένες από αυτό που είδαν, έπεσαν από την Ακρόπολη και σκοτώθηκαν.

Τον Κέκροπα διαδέχθηκε ο γιος του, Ερυσίχθων, ο οποίος δεν είχε παιδιά και αυτόν ο Κραναός. Μια από τις θυγατέρες του Κραναού, ονομαζόταν Ατθίς και από το όνομα της, ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε Αττική. Ο Κραναός εκθρονίσθηκε από τον Αμφικτύωνα, ο οποίος εν συνεχεία εξορίστηκε από τον Εριχθόνιο, γιο του Ήφαιστου και της Γης. Ο μύθος τον παριστάνει σαν μισό άνθρωπο και μισό ερπετό. Ανέβηκε στον θρόνο γύρω στα 1500 π.Χ. και εδραίωσε μια ισχυρή δυναστεία, από την οποία προήλθαν οι ήρωες Πανδίων, Ερεχθεύς, Αιγέας, Θησέας.

Ο Εριχθόνιος τοποθέτησε στην Ακρόπολη το ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς και εισήγαγε την εορτή, τα Αθήναια. Ήταν ο εφευρέτης των αρμάτων με τις τέσσαρες ρόδες και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την εκτροφή αλόγων. Παντρεύτηκε την νύμφη Πασιθέα και απέκτησε ένα γιο, τον Πανδίονα. Ο Πανδίων παντρεύτηκε την νύμφη Ζευξίππη και απέκτησε δίδυμους γιους, τον Ερεχθέα και τον Βάτη και δύο κόρες, την Πρόκνη και την Φιλομήλα.

Τον Πανδίωνα διαδέχθηκε ο Ερεχθεύς. Όταν ο Ερεχθεύς ήταν σε πόλεμο με τους Ελευσίνιους και Θράκες, υπό την αρχηγία του Εύμολπου, έλαβε χρησμό από τους Δελφούς, ότι για να νικήσει θα έπρεπε να θυσιάσει τις τρεις από τις έξι θυγατέρες του. Όταν οι κοπέλες με την θέληση τους συναίνεσαν, ο Ερεχθεύς τις θυσίασε. Μετά την θυσία, πήγε στην μάχη με αυτοπεποίθηση και εξολόθρευσε τον εχθρό του. Όταν οι Ελευσίνιοι νικήθηκαν, ο Ποσειδών στον θυμό του κατέστρεψε το σπίτι του Ερεχθέως, ο οποίος πιθανόν σκοτώθηκε στην μάχη. Τον Ερεχθέα διαδέχθηκε ο γιος του, Κέκρωψ ΙΙ και αυτόν, ο γιος του Πανδίων ΙΙ, ο οποίος είχε τέσσαρες γιους,  τον Αιγέα, Πάλλαδα, Νίσο και Λύκο.

ΑΚΡΟΤΑΙΝΑΡΟ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΔΗ

Στο απώτατο άκρο του Μωριά, στο Ακρωτήριο Ταινάρου, περπατώ σε έναν αρχαίο λαξευτό διάδρομο, στα τελευταία μου βήματα προς τον φάρο του Κάβο Ματαπά, στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Ο δρόμος που τερματίζει την οδική μου πορεία, εδώ στην αφετηρία του μονοπατιού, στοΠόρτο-Στέρνες, περνάει από την Αρεόπολη, συνεχίζει για Γερολιμένα και Βάθεια, καταλήγοντας ύστερα από 40χλμ στη διασταύρωση πάνω από το Πόρτο Κάγιο. Από εκεί ακολουθεί πορεία για Μαρμάρι, συναντά την  εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στρίβει δεξιά σε νέα διασταύρωση (δεξιά πάει προς Πάλυρο), και σε 3χλμ καταλήγει στο τέρμα του δρόμου, σε έναν μικρό ήσυχο όρμο με βράχια τριγύρω.

Μπροστά μου βρίσκεται ένας μικρός θολωτός ναός, αριστερά ένα λιμανάκι και δεξιά ξεκινάει το μονοπάτι. «Πληγωμένο» από τις τελευταίες φωτιές, φαντάζει βατό και ξεκινά από το τέλος του δρόμου στα δεξιά κοιτώντας την θάλασσα, και διαρκεί, σύμφωνα με όσα μου λέει ο ταβερνιάρης του νοτιότερου οικήματος της Γηραιάς Ηπείρου, το πολύ 40 λεπτά.

Οι πύλες του Άδη

Ιστορικοί τοποθετούν στο Ταίναρο ονομαστό «Ψυχοπομπείο», από όπου κατέβαιναν οι «ταχυδρόμοι» και έπαιρναν τον μακάβριο βαρκάρη για τον κάτω κόσμο! Εδώ οι αρχαίοι πρόγονοί πίστευαν ότι βρισκόταν μία από τις πύλες του Άδη απ’ όπου κατέβηκε ο Ηρακλής και ανέβασε τον Κέρβερο στην γη κατά τον τελευταίο του άθλο.

Οι ντόπιοι λένε ότι η λέξη Κριτήρι, που λέγεται για το Ακροταίναρο δεν σημαίνει Ακρωτήρι, αλλά Κριτήριο των Ψυχών ή Ανώτατο Δικαστήριο.

Τα μοιρολόγια

Τα μοιρολόγια της Μάνης είναι αυτοσχέδια ποιήματα και έχουν σχεδόν υποκαταστήσει τα άλλα τραγούδια, όντας η μόνη μορφή λαϊκής ποίησης και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.  Κανένας Μανιάτης δεν πρέπει να κατέβει στον Άδη χωρίς να τον κλάψουν. Όταν πεθάνει κάποιος οι γυναίκες του χωριού κάθονται γύρω-γύρω από το νεκρό και αρχίζουν ένα διάλογο με μοιρολόγια. Οι γυναίκες μοιρολογούν το νεκρό ιεραρχικά, που, όταν πρόκειται για άνδρα, ξεκινά από τη μάνα και συνεχίζεται από την αδελφή, την κόρη και, τέλος καταλήγει στη γυναίκα του. Αποτελεί τιμή για την οικογένεια του νεκρού να μοιρολογηθεί από άτομο εκτός της οικογένειας.

Τη γυναίκα που λέει ένα μοιρολόι δεν πρέπει να τη διακόψει κανένας και αυτή που θέλει να συνεχίσει ζητά την άδειά της. Το μοιρολόι αρχίζει με το ξενύχτισμα του νεκρού, συνεχίζεται όταν το φέρετρο μεταφέρεται στην εκκλησία και αλλάζει μ’ ένα σπασμωδικό κλάμα μέσα στην εκκλησία την ώρα της ακολουθίας. Γίνεται εντονότερο στο δρόμο προς το νεκροταφείο, όπου ενώνεται με τις φωνές των συγγενών του νεκρού, και αποκορυφώνεται μπροστά στον τάφο. Περπατώντας πάνω σε κακοτράχαλο δρόμο συναντώ το ερειπωμένο εκκλησάκι του Ασωμάτου, χτισμένο με αρχαίο οικοδομικό υλικό.

Μονάχα ο βόρειος τοίχος της εκκλησίας είναι ολόκληρος χτισμένος οικοδομικά με καλοδουλεμένα ορθογώνια λιθάρια. Το μάτι ξεγελιέται και νομίζεις πως ακριβώς στο ίδιο σημείο ήταν χτισμένος ο περιώνυμος ναός του Ταιναρίου Ποσειδώνος, που αναφέρει και ο περιηγητής Παυσανίας.

Για να χτίσουν τη χριστιανική εκκλησία εξαγνίζοντας τους αρχαίους λατρευτικούς χώρους, πήραν υλικά από τον παραπλήσιο ναό του Ποσειδώνα.Στα ανατολικό μέρος έχτισαν μια μικρή αψίδα και στα δυτικά την τοξωτή είσοδο. Η«ιστορία» ολοκληρώνεται λίγο πιο κάτω, κατεβαίνοντας στον ορμίσκο. Μέσα σε μια σπηλαιώδη εσοχή του βράχου, που σήμερα οι τοπικοί ψαράδες βάζουν τα σύνεργά τους, βρισκόταν ο ναός του Ποσειδώνα. Σύμφωνα με τις ιδιόμορφες λατρευτικές συνήθειες των Λακεδαιμονίων, ο Ταινάριος Ποσειδώνας έπρεπε να έχει το ιερό του σε άδυτο, σε σκοτεινό σπηλαιώδη χώρο.

Ο ναός του Ποσειδώνα, το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το εκκλησάκι του Ασωμάτου. Περίπου 500μ. από το ναό εντός του χώρου της αρχαίας πόλης Ταίναροςσώζεται διακοσμητικό ψηφιδωτό από δάπεδο οικίας της Ελληνιστικορωμαϊκής εποχής (1ου αι. μ.Χ.), αποκαλούμενο «Άστρο της Αριάς». Οι κοιλότητες στον βράχο μοιάζουν με βάσεις δωματίων οικισμού, αφού αρκετές συνδέονται μεταξύ τους με σκαλοπάτια, όπου οι νεότεροι Λακεδαιμόνιοι τις πέρασαν για στέρνες, και γι’ αυτό το λιμανάκι το ονόμασαν Πόρτο-Στέρνες.

Παρά τους αιώνες που έχουν περάσει από πάνω του, ένα εξαιρετικό ψηφιδωτό δωματίου διατηρείται σε καλή κατάσταση και αφήνει έκπληκτο τον επισκέπτη. Από τα ερείπια, όπου υπάρχει και ένα εξαίσιο ψηφιδωτό, το μονοπάτι περνάει δίπλα σε μικρό αραξοβόλι, δρασκελίζει ξερολιθιές και νεροφαγωμένα βράχια, και ανηφορίζει σε μια ευδιάκριτη καμπύλη της ανατολικής πλαγιάς του Ταίναρου. Οι Δωριείς όταν έφτασαν στο τελευταίο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου του έδωσαν το όνομα «Μεταπέα Άκρα»,δηλαδή ακρωτήριο που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες (Λακωνικός και Μεσσηνιακός κόλπος), απ’ όπου προέρχεται η ονομασία Κάβο Ματαπάς.

Έπειτα από περίπου 25 λεπτά πορείας, βρίσκομαι πάνω στη ράχη και αποκτώ μια πρώτη αίσθηση του ακρωτηρίου, έχοντας πλέον οπτική επαφή με τον περίφημο φάρο του Κάβο Ματαπά.  15 λεπτά έπειτα και «αγγίζω» το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Ο φάρος

Ο φάρος δεσπόζει στο μυτερό ετούτο άκρο που λογχίζει τη Μεσόγειο. Κατασκευάστηκε από τους Γάλλους στα 1882 σε υψόμετρο 25μ. από τη θάλασσα,  έχει εμβέλεια 22 ναυτικά μίλια και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887. Ο τετράγωνος πύργος του, ύψους 16μ, στέφεται ακόμη από τον διώροφο μεταλλικό κλωβό με τον φωτιστικό μηχανισμό και το περιστροφικό διοπτρικό.

Μεγάλα πλοία περνούν συνεχώς μπροστά παρακάμπτοντας τον φημισμένο Κάβο Ματαπά, το Ακρωτήριο Ταίναρο. Η πρώτη ανακαίνιση του φάρου έγινε στα 1930. Στα χρόνια της Κατοχής έπαψε να λειτουργεί και στα 1950, μετά τη δεύτερη ανακαίνιση, φιλοξενούσε 3 φαροφύλακες! Οι λιθόκτιστοι τοίχοι του είναι εξωτερικά επιχρισμένοι, ενώ μαρμάρινοι και εμφανείς είναι οι γωνιακοί λίθοι, το γείσο, το στηθαίο του κτίσματος τα τοξωτά των παραθύρων και των εισόδων.

Πόρτο – Κάγιο

Το ταξίδι στο Ακροταίναρο χρειάζεται οπωσδήποτε μια στάση στο πειρατικό κρησφύγετο του Πόρτο-Κάγιο. Ασφαλές λιμάνι περικυκλωμένο από υψώματα, θέρετρο για λίγους και εκλεκτούς που γνωρίζουν την ύπαρξή του, καλός ψαρότοπος και απομονωμένο-κρυφό σημείο. Αγναντεύοντας απέναντι βλέπεις τον οικισμό Αχίλλειο και τα ερείπια του κάστρου που μισο-έχτισαν οι Τούρκοι στα 1570, διακρίνονται αχνά.

Ο όρμος του Πόρτο-Κάγιο ονομαζόταν Ψαμμαθούς από τα αρχαία χρόνια κατοίκησής του λόγω των χαλικιών της παραλίας, ενώ το τοπωνυμικό «Κάγιο» μπορεί να προέρχεται από τις γαλλικές λέξεις cailliou (καγιού), που σημαίνει χαλίκι ή caille (κάιγ) που σημαίνει ορτύκι. Στην άκρη του όρμου, ένα σκουριασμένο κανόνι, μπηγμένο σαν πάσσαλος στο χώμα, πιστεύεται πως είναι ένα από τα κανόνια του Λάμπρου Κατσώνη!

Στα 1792, ο φημισμένος Έλληνας θαλασσομάχος, κυνηγημένος από Τούρκους, Ρώσους, Γάλλους και Ενετούς βρήκε καταφύγιο στον όρμο του Πόρτο Κάγιο. Οι ανεξάρτητοι Μανιάτες τον δέχτηκαν και από ξηράς θα ήταν πολύ δύσκολο να εισβάλουν στο κρησφύγετό του. Οχύρωσε εξαιρετικά όλο τον όρμο με συστοιχίες από κανόνια και ξεκίνησε τις επιδρομές εναντίον των Τούρκων σε όλο το Αιγαίο.

Γαλλικές και τουρκικές φρεγάτες έφτασαν τον Ιούνιο του 1792 στο Πόρτο Κάγιο και ο Λάμπρος Κατσώνης αντιστάθηκε σθεναρά για δύο ημέρες. Ξημερώματα της τρίτης που οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν στο Πόρτο - Κάγιο δεν βρήκαν κανέναν! Όλοι είχαν διαφύγει την προηγούμενη νύχτα, τα πλοία ήταν σκέτα κουφάρια, χωρίς πανιά και χωρίς κανόνια.Τα είχαν θάψει οι άντρες του Κατσώνη με βοήθεια από τους Μανιάτες.

Η Ναυμαχία του Γέροντα

Μία από τις σημαντικότερες ναυτικές επιχειρήσεις της Επανάστασης του ’21, που τελείωσε νικηφόρα για τα ελληνικά όπλα. Διεξήχθη στις 29 Αυγούστου1824 στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Ποσείδιο ή Γέροντας της Μικράς Ασίας (νυν Didim Τουρκίας), απέναντι από τα νησιά Λειψοί και Λέρος της Δωδεκανήσου. Αντιμέτωποι τέθηκαν ο ελληνικός στόλος υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, που αριθμούσε γύρω στα 70 πλοία και ο υπέρτερος (τεχνολογικά και ποσοτικά) τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό τους πασάδες Χοσρέφ καιΙμπραήμ, με πάνω από 250 πλοία.

Μετά την καταστροφή της Κάσου (30 Μαΐου 1824) και των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824), το ηθικό του ελληνικού ναυτικού είχε καταπέσει. Η βοήθεια που παρείχε ο χεβίδης της Αιγύπτου Μοχάμετ Άλι στον Σουλτάνο Μαχμούτ έθετε σε κίνδυνο την Ελληνική Επανάσταση. Στόχος του Μοχάμετ Άλι ήταν να συντρίψει το ελληνικό ναυτικό για να μπορέσει ο γιος του Ιμπραήμ Πασάς να αποβιβασθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στη Πελοπόννησο και να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Άλλωστε, το έπαθλο για τον πανέξυπνο Αλβανό εκ Καβάλας ήταν μεγάλο. Αν επιτύγχανε τον στόχο του, ο σουλτάνος θα τον επιβράβευε με την παραχώρηση της Κρήτης και της Πελοποννήσου.

Στο πλαίσιο του κοινού τουρκοαιγυπτιακού σχεδίου, ο Τούρκος ναύαρχος Χοσρέφ Πασάς επιχείρησε στις αρχές Αυγούστου του 1824 να καταλάβει τη Σάμο. Ο ελληνικός στόλος, που αποτελείτο από υδραίικα, σπετσιώτικα και λίγα ψαριανά πλοία, τον εμπόδισε να πλησιάσει το νησί με μια σειρά συγκρούσεων, που κράτησαν περίπου μία εβδομάδα. Ο Χοσρέφ δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταφύγει με τον στόλο του ανάμεσα στην Κω και την Αλικαρνασσό και να περιμένει ενισχύσεις από τον στόλο του Ιμπραήμ, που κατέφθασε στην περιοχή στις 19 Αυγούστου.

Πέντε ημέρες αργότερα έγιναν οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ των δύο στόλων, οι οποίες συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Η αποφασιστική ναυμαχία δόθηκε στις 29 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή. Τα εχθρικά πλοία προσπάθησαν να κυκλώσουν τα ελληνικά, αλλά ο Μιαούλης με εννέα πλοία και δύο πυρπολικά προχώρησε προς τον κόλπο του Γέροντα. Τα αιγυπτιακά πλοία, που κάλυπταν το δεξιό άκρο του εχθρικού στόλου, αποφάσισαν να τα χτυπήσουν, καθώς ήταν απομονωμένα. Ο Παπανικολής προσπάθησε να τα εμποδίσει να πλησιάσουν τα πλοία του Μιαούλη, αλλά δέχθηκε ομαδικό πυρ και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφού έκαψε πρώτα το πυρπολικό του. Η νηνεμία που επικρατούσε στη θάλασσα δεν επέτρεψε τη δράση των πυρπολικών του Ματρόζου, του Πιπίνου και του Νικόδημου.

Η κατάσταση μεταβλήθηκε γύρω στο μεσημέρι, όταν ο άνεμος έγινε ευνοϊκός για τον ελληνικό στόλο. Τα ελληνικά πλοία διείσδυσαν ανάμεσα στα εχθρικά, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται πλέον για ναυμαχία εκ παρατάξεως (θα ήταν χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό στόλο, λόγω της ποιοτικής και ποσοτικής υπεροχής του εχθρού), αλλά για μια σύγκρουση, όπου όλα μαζί τα πλοία μάχονταν ανακατεμένα. Η κίνηση τακτικής του Μιαούλη ευνοούσε τα πυρπολικά, που ανέλαβαν δράση, κρίνοντας την έκβαση της ναυμαχίας.

Ο σπετσιώτης μπουρλοτιέρης Λάζαρος Μουσούς κατόρθωσε να προσκολλήσει το πυρπολικό του σ' ένα αιγυπτιακό μπρίκι. Έντρομοι οι 300 άνδρες που αποτελούσαν το πλήρωμά του έπεσαν στη θάλασσα και το μπρίκι ακυβέρνητο παρασύρθηκε από το ρεύμα και λίγο πιο κάτω ανατινάχθηκε. Δύο πυρπολικά υπό τους Παπαντώνη και Βατικιώτη κατόρθωσαν να κολλήσουν σε μια μεγάλη αιγυπτιακή φρεγάτα με 44 κανόνια, η οποία κάηκε μέσα σε λίγα λεπτά, παρασύροντας στον βυθό τούς περισσότερους από τους 1.100 άνδρες του  πληρώματός της.

Μετά τη δυσμενή γι’ αυτόν εξέλιξη, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος άρχισε να υποχωρεί προς την Κω, ενώ ο ελληνικός αγκυροβόλησε και πάλι στον Γέροντα. Η επιτυχία αυτή του ελληνικού ναυτικού αναπτέρωσε το ηθικό των ανδρών του, διέσωσε τη Σάμο και καθυστέρησε την απόβαση του Ιμπραήμστην Πελοπόννησο.

Η ναυμαχία του Γέροντα είναι μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης του '21. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν τόσο πολύ άνισες, που η θετική έκβαση της ναυμαχίας για τους Έλληνες προκάλεσε τον θαυμασμό των ξένων. Ο Γάλλος  ναύαρχος Εντμόν Ζιριέν ντε λα Γκραβιέρ (1812-1892), αναφερόμενος στη ναυμαχία του Γέροντα, παρατηρεί: «Η ναυτική ιστορία ίσως να μην έχει σελίδα περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν για έναν ναυτικό».

Αλέξανδρος Καραμανλάκης 1888 – 1912

Έλληνας δημοσιογράφος και πρωτοπόρος αεροπόρος. Υπήρξε ο πρώτος νεκρός της ελληνικής αεροπορίας.

Ο Αλέξανδρος Καραμανλάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Ιανουαρίου 1888. Πρωτότοκος γιος του εμπόρου Θεμιστοκλή Καραμανλάκη και της Ευρυδίκης Καραμανλάκη, σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Το 1908 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, μετά το κίνημα των Νεοτούρκων.

Ο Καραμανλάκης ασχολήθηκε από μικρός με τη δημοσιογραφία και στις 7 Ιανουαρίου 1911 εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα Ανεξάρτητος Αθηνών με τον υπότιτλο «Πολιτική, κοινωνιολογική και φιλολογική εβδομαδιαία επιθεώρησις». Η εφημερίδα κυκλοφόρησε 43 φύλλα και ανέστειλε την έκδοσή της στις 28 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.

Στις 8 Αυγούστου 1911 ο Καραμανλάκης αναχώρησε για τη Γερμανία και Γαλλία «προς μελέτην ειδικήν των μεγάλων εκδόσεων και της εν γένει δημοσιογραφικής κινήσεως εν Ευρώπη», όπως έγραψε η εφημερίδα του. Αφού έμεινε για λίγο στη Γερμανία, πήγε στη Γαλλία και γράφτηκε στην αεροπορική σχολή του διάσημου αεροπόρου και μηχανικού Λουί Μπλεριό (1872-1936).

Τέσσερις ημέρες μετά την ιστορική πτήση του Εμμανουήλ Αργυρόπουλου, στις 12 Φεβρουαρίου 1912, ο Καραμανλάκης φτάνει στην Πάτρα, με ένα αεροπλάνο Μπλεριό 11 (Bleriot XI) στις αποσκευές του. Στις 26 Μαρτίου 1912 επιχειρεί να πετάξει από το Ρίο στην Αθήνα, ένα εγχείρημα επικών διαστάσεων για εκείνη την εποχή, δεδομένης και της πτητικής απειρίας του. Το αεροπλάνο του σηκώνεται και πέφτει σχεδόν αμέσως. Οι ζημιές δεν είναι μεγάλες και ο ίδιος δεν τραυματίζεται.

Ακολουθεί μία ακόμη αποτυχημένη απογείωση στις 9 Απριλίου, αλλά στις 23 του ίδιου μήνα απογειώνεται κανονικά από το Ρίο και πετάει για λίγο πάνω από την Πάτρα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Απριλίου, προσπαθώντας να απογειωθεί από την Εγλυκάδα της Πάτρας, θα πέσει και θα τραυματισθεί, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στο αεροπλάνο του.

Ο Καραμανλάκης μεταφέρει τις αεροπορικές του δραστηριότητες στην Αττική, όπου ο ουρανός της θα αποδειχθεί πιο φιλόξενος. Στις 17 Ιουλίου1912 πετάει σε ύψος 2.200 μέτρων και στις 19 Αυγούστου υψώνεται στα 3.050 μέτρα, μία αξιοσημείωτη επίδοση για την εποχή του. Τώρα νοιώθει απόλυτα έτοιμος για την πραγματοποίηση του ονείρου του, την πτήση από την Αθήνα στην Πάτρα.

Την Τετάρτη 29 Αυγούστου 1912, στις 6:10 το πρωί, απογειώνεται από το Παλαιό Φάληρο. Περίπου δύο ώρες αργότερα επιχειρεί αναγκαστική προσθαλάσσωση στον Κορινθιακό Κόλπο (ανάμεσα στα χωριά Στόμι και Λυγιά και σε μικρή απόσταση από την ακτή), λόγω μηχανικής βλάβης. Το αεροπλάνο αρχίζει να χάνει ύψος και καταπέφτει στη θάλασσα. Ο Καραμανλάκης, μπλεγμένος στα σχοινιά του αεροπλάνου, προσπαθεί να απεμπλακεί, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αφήσει την τελευταία του πνοή στο βυθιζόμενο αεροπλάνο του, σε ηλικία 24 ετών, και γίνεται ο πρώτος μάρτυρας της ελληνικής αεροπορίας.

Την επομένη γίνεται η κηδεία του στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση στην Αθήνα, παρουσία του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, μελών του Υπουργικού Συμβουλίου και πλήθους κόσμου, που τον συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία στο Α' Νεκροταφείο. Τραγικές φιγούρες, η γηραιά μητέρα του και η νεαρά σύζυγός του. Μία εφημερίδα της εποχής έγραψε χαρακτηριστικά: «Η αρχαία Ελλάς έδωσε τον Ίκαρο θυσία της αεροπορικής ιδέας, η νεωτέρα Ελλάς δίδει τον Καραμανλάκη».

Σαν σήμερα το 1896 σημειώνεται ο πιο σύντομος πόλεμος της ιστορίας

Ο πιο σύντομος πόλεμος της ιστορίας της ανθρωπότητας ήταν αυτός ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και το Σουλτανάτο της Ζανζιβάρης. Έγινε στις 27 Αυγούστου 1896 και διήρκεσε μόλις 38 λεπτά.

Η σύρραξη προκλήθηκε από τον θάνατο του 39χρονου σουλτάνου της Ζανζιβάρης Χαμάντ μπιν Τουβαϊνί αλ Μπουσαίντ, πιστού συμμάχου της αποικιακής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στις 25 Αυγούστου 1896. Ο ανιψιός του Χαλίντ αλ Μπαργκάς (1874 – 1927) βρήκε την ευκαιρία και άρπαξε πραξικοπηματικά την εξουσία. Όμως, δεν ήταν αρεστός στους Άγγλους, που προτιμούσαν τον θείο του Χαμούντ μπιν Μουχάμεντ (1853 – 1902).

Οι Άγγλοι αποικιοκράτες απαίτησαν την άμεση παραίτηση του Μπαργκάς, με τελεσίγραφο που έληγε στις 9 το πρωί της 27ης Αυγούστου. Αυτός αρνήθηκε και προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, βάζοντας στο παιγνίδι τους Αμερικανούς. Οι Άγγλοι από την πλευρά τους άρχισαν πολεμικές προετοιμασίες. Παρέταξαν μπροστά από το λιμάνι της Ζανζιβάρης πέντε πολεμικά πλοία και άρχισαν να αποβιβάζουν πεζοναύτες στη στεριά.

Ο Μπαργκάς προσπάθησε να κερδίσει χρόνο με τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων, αλλά οι Άγγλοι ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν τη θέλησή τους. Δύο λεπτά μετά τη λήξη του τελεσιγράφου άρχισε ο κανονιοβολισμός του σουλτανικού χαρεμιού, το οποίο σχεδόν ισοπεδώθηκε. Ο Μπαργκάς μόλις που πρόλαβε να διαφύγει και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στο προξενείο της Γερμανίας. Στις 9:40 π.μ. ο Αγγλο-Ζανζιβαρινός Πόλεμος έλαβε τέλος.

Η 38λεπτη σύρραξη κόστισε τη ζωή σε 500 ντόπιους μαχητές, ενώ οι Άγγλοι είχαν μόνο ένα τραυματία. Αμέσως μετά εγκατέστησαν στην εξουσία τον εκλεκτό τους σουλτάνο Χαμούντ μπιν Μουχάμεντ, από τον οποίον απαίτησαν και πέτυχαν να λάβουν αποζημίωση για το κόστος του πιο σύντομου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Πηγή: sansimera.gr

Δείτε γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κρατάτε το ένα μάτι σας κλειστό όταν ξυπνάτε για να πάτε τουαλέτα!

Το ανθρώπινο σώμα έχει την ικανότητα να αυτοθεραπεύεται από κοψίματα και πληγές χωρίς να χρειαστεί η παρέμβασή μας. Ωστόσο, μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί λίγη… βοήθεια εάν βιάζεστε να γίνεται καλά.

Δοκιμάστε τα παρακάτω κόλπα για να θεραπευτείτε γρηγορότερα από τον πονόλαιμο μέχρι και το λόξυγκα!

Κρατήστε το ένα μάτι κλειστό

Πηγαίνοντας το βράδυ για τουαλέτα, το φως κάνει τον εγκέφαλό μας να νομίζει πως είναι μέρα και έτσι είναι πιο δύσκολο μετά να ξανακοιμηθούμε. Κρατώντας έτσι το ένα μάτι κλειστό, είναι ευκολότερο μετά να προσαρμοστούμε στο σκοτάδι και να συνεχίσουμε τον ύπνο μας σαν μωράκια.

Στρίψτε το κεφάλι σας

Σίγουρα έχετε ξυπνήσει μέσα στο βράδυ και νιώθετε το χέρι σας μουδιασμένο επειδή είχατε πέσει πάνω του και δεν υπήρχε σωστή κυκλοφορία του αίματος. Μια καλή λύση είναι να γείρετε το κεφάλι σας προς τα πίσω και να το στρίψετε για να ξυπνήσετε τα μουδιασμένα άκρα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα νεύρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού πηγαίνουν προς τα χέρια. Εκεί βρίσκεται δηλαδή η ρίζα του προβλήματος.

Λόξυγκας

Όταν το διάφραγμα κάνει σπασμούς, ο αέρας που περνάει κάνει τις φωνητικές χορδές να βγάζουν αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο. Για να το σταματήσετε, ανοίξτε το στόμα σας και προσπαθήστε να καταπιείτε. Επαναλάβετε αρκετές φορές. Αυτό μπορεί να βοηθήσει το διάφραγμα να ηρεμήσει και έτσι ο λόξυγκας να εξαφανιστεί.

Κρατήστε τα δάκρυά σας

Σίγουρα θα βιώσετε μία δημόσια κατάρρευση κάποια στιγμή στη ζωή σας. Είτε προκλήθηκε από άσχημα νέα ή μία δύσκολη μέρα στη δουλειά, υπάρχει κάτι που μπορείτε να δοκιμάσετε. Κοιτάξτε τριγύρω και εντοπίστε αντικείμενα που να μπορείτε να συγκεντρωθείτε πάνω τους. Έπειτα πείτε ένα, ένα το όνομα του χρώματος κάθε αντικειμένου. Έτσι, θα ηρεμήσει η καρδιά και η αναπνοή σας, ενώ μπορεί να σας σώσει από μία πιθανή κατάρρευση.

Τραβήξτε το αυτί σας

Μπορεί ήδη να τρίβετε τους κροτάφους σας όταν έχετε πονοκέφαλο, αλλά υπάρχουν και άλλα σημεία που δουλεύουν ακόμα καλύτερα. Τραβήξτε το αυτί σας την επόμενη φορά που θα νιώσετε έναν πονοκέφαλο. Κρατήστε το «κρέας» του αυτιού και μαλακά τραβήξτε το προς τα πίσω. Θα δείτε αμέσως τη διαφορά.

Φοβάστε τις βελόνες;

Για μερικούς, ένα εμβόλιο ή μία εξέταση αίματος μπορεί να προκαλέσει πολύ φόβο και άγχος. Ένας Γερμανός ερευνητής όμως είδε πως εάν βήξουμε λίγο πριν μας τρυπήσει η βελόνα, το σώμα δεν θα νιώσει καθόλου πόνο! Οπότε την επόμενη φορά που θα περιμένετε μία μεγάλη, κακή βελόνα, βήξτε μερικές φορές.

«Ξεπαγώστε» το μυαλό σας!

Οι περισσότεροι από μας το έχουν πάθει στο παρελθόν. Να θες τόσο πολύ να φας ένα παγωτό ή να πιεις παγωμένο νερό και το κάνεις τόσο γρήγορα που προκαλεί έντονο πονοκέφαλο. Αυτό συμβαίνει από την απότομη απώλεια θερμότητας που κάνει τον εγκέφαλο να προσπαθεί να προστατευτεί!

Έτσι, τα αγγεία στον ουρανίσκο διογκώνονται σαν αντίδραση, αλλά αυτό κάνει τον εγκέφαλο να παγώσει. Ζεσταίνοντας τον ουρανίσκο με τη γλώσσα, θα μπορέσετε να μειώσετε αυτό το σύμπτωμα.

Καταπιείτε χάπια με ευκολία

Πολλοί δυσκολεύονται να καταπιούν μεγάλα χάπια. Μία καλή λύση είναι να το βάλετε στο στόμα, να πάρετε μία γουλιά νερό και να γείρετε το κεφάλι σας μπροστά καθώς καταπίνετε. Έτσι, το σώμα από αντανακλαστικά θα πάει το χάπι προς τα πίσω και θα είναι πιο εύκολο να το καταπιείτε.

Κλαίνε στον Εθνικό ύμνο, κάνουν τον σταυρό τους... Είναι επικίνδυνοι...

Έλληνες αθλητές στο Ρίο: Κλαίνε στον Εθνικό ύμνο, κάνουν τον σταυρό τους, έχουν εικόνα της Παναγίας καρφιτσωμένη στο πλάι του ώμου τους, αφιερώνουν σε Ελλάδα, Χριστό και Παναγία, έχουν φανέλες με ολόσωμη την σημαία...

Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν διδαχθήκατε στο σχολείο την Γαλλική Επανάσταση και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό;
" Οι Έλληνες με ψυχή πάνε εκεί που θέλουν " είπε ο Πετρούνιας. 

Εντάξει, θα περάσει και αυτή η έξαρση εθνικισμού και νεορθόδοξου φονταμενταλισμού... 

Και αυτά τα δημοκρατικά κόμματα στυλ Ποτάμι και Φώφη που μάχονται τον εθνικολαικισμό, την πατριδικαπηλεία, τον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό και ζητούν τον χωρισμό της Ορθοδοξίας από τον λαό, σιωπούν; 

Απαπαπα.. 
http://blogvirona.blogspot.gr 
Νατάσσα Άννα