Τι γεύση έχει η παλαιότερη σαμπάνια του κόσμου;

Τι γεύση έχει η παλαιότερη σαμπάνια του κόσμου;

Νότες μπαχαρικών, καπνού και δέρματος -αυτές τις λέξεις βρήκαν οι σομελιέ για να περιγράψουν τη σαμπάνια που βρέθηκε σε ένα ναυάγιο 170 ετών στο βυθό της Βαλτικής. Οι χημικές αναλύσεις, όμως, δίνουν και νέα στοιχεία για την οινοποιία του 19ου αιώνα.

Η ανακάλυψη

Συνολικά 168 μπουκάλια σαμπάνιας βρέθηκαν άθικτα το 2010 στο κουφάρι ενός πλοίου που εντοπίστηκε έξω από το αρχιπέλαγος Όλαντ της Φινλανδίας. Τα σχέδια των καλοδιατηρημένων φελλών αποκάλυψαν ότι επρόκειτο για σαμπάνια που εμφιαλώθηκε τη δεκαετία του 1830 ή 1840 από τις γαλλικές οινοποιίες Veuve Clicquot, Heidsieck και and Juglar.

Δώδεκα φιάλες βγήκαν στο σφυρί το 2011 και το 2012, και μία από αυτές πουλήθηκε για το ποσό ρεκόρ των 30.000 ευρώ. Μόλις 2 ml του πολύτιμου ποτού εστάλησαν για αναλύσεις στο Πανεπιστήμιο της Ρεμ στη Γαλλία. Οι ερευνητές δημοσιεύουν τώρα τα αποτελέσματα στη διαδικτυακή επιθεώρηση «PNAS».

Η βασική διαπίστωση ήταν ότι η σαμπάνια βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση, προφανώς λόγω της χαμηλής, σταθερής θερμοκρασίας και του απόλυτου σκοταδιού στο βυθό. Η αρχική υποψία ήταν ότι το φορτίο του πλοίου προοριζόταν για τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Οι Ρώσοι, όμως, είναι γνωστό ότι προτιμούσαν εκείνη την εποχή να πίνουν σαμπάνια με τουλάχιστον 300 γραμμάρια σάκχαρων ανά λίτρο, ενώ η σαμπάνια του ναυαγίου περιείχε περίπου το μισό από αυτό.

Τα συστατικά

Αυτό δείχνει ότι το φορτίο δεν αποκλείεται να προοριζόταν για τη Γερμανία, η οποία προτιμούσε τη σαμπάνια της λιγότερο γλυκιά. Για τα σημερινά γούστα, πάντως, η σαμπάνια των 170 ετών θα φαινόταν πετιμέζι -η σαμπάνια μπρουτ, σήμερα το δημοφιλέστερο είδος σαμπάνιας, περιέχει περίπου 10 γραμμάρια ζάχαρης ανά λίτρο, επισημαίνει το Nature.com.

Επιπλέον, η ναυαγισμένη σαμπάνια περιείχε μόλις 9% αλκοόλ κατά όγκο, συγκριτικά με 12% στις σημερινές σαμπάνιες. Το πιθανότερο είναι ότι οι οινοποιοί της εποχής δεν έλεγχαν τόσο καλά τη διαδικασία της ζύμωσης -ίσως γι΄αυτό η σαμπάνια τους μύριζε ελαφρώς σαν γιαούρτι ή τυρί.  Οι ερευνητές ανίχνευσαν επίσης τανίνες από ξύλο, ένδειξη ότι η σαμπάνια είχε ζυμωθεί σε ξύλινα βαρέλια.

Παρά την καλή της  κατάσταση, όμως, η σαμπάνια είχε πολύ λίγο διοξείδιο του άνθρακα για να σχηματίσει φυσαλίδες, πιθανότατα επειδή το αέριο δραπέτευσε σταδιακά μέσα από το φελλό. Οι σομελιέ της μελέτης ανίχνευσαν νότες μπαχαρικών, καπνού και δέρματος. Ωστόσο ο Ντομινίκ Ντεμαρβίλ, υπεύθυνος του οινοποιείου Veuve Clicquot που υπάρχει μέχρι και σήμερα, διαβεβαιώνει ότι μύρισε και ώριμα φρούτα, τρούφες και μέλι. Μάλιστα η Veuve Clicquot έσπευσε να ποντίσει ακόμα 350 φιάλες στην ίδια περιοχή της Βαλτικής, προκειμένου να μελετήσει πώς η πίεση και η χαμηλή θερμοκρασία επηρεάζουν την ποιότητα της σαμπάνιας.

Ρίχαρντ Βάγκνερ 1813 – 1883 (Γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813)

Ρίχαρντ Βάγκνερ  1813 – 1883 (Γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813)

Κορυφαίος Γερμανός συνθέτης, ο οποίος με το έργο του άλλαξε την πορεία της λόγιας μουσικής και η επιρροή του εξακολουθεί ακόμη και στις μέρες μας να είναι έντονη στο έργο πολλών συνθετών.

Διακρίθηκε κυρίως για τις όπερες που έγραψε, «μουσικά δράματα», όπως τις ονόμαζε, και για τα οποία ανέπτυξε μία ολοκληρωμένη φιλοσοφική και αισθητική θεωρία, μέσα από το συγγραφικό του έργο. Μείζον έργο του, η τετραλογία Το δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν, βασισμένη σε μεσαιωνικούς σκανδιναβικούς θρύλους.

Ο αντισημιτισμός που ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια της ζωής του και η αγάπη τού Χίτλερ για τη μουσική του τον ταύτισε, άδικα είναι αλήθεια, με τον ναζισμό. Η ζωή του υπήρξε πολυτάραχη και για πολλούς σκανδαλώδης...

Η Μάχη του Γρανικού

Η Μάχη του Γρανικού

Η πρώτη μεγάλη νίκη του Μεγάλου Αλέξανδρου κατά της Περσικής Αυτοκρατορίας, που εδραίωσε τη φήμη του ως μέγα στρατηλάτη. Έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου του 334 π.Χ. στον ποταμό Γρανικό (σημερινό Μπιγκάτσαϊ), που βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της Μικράς Ασίας, κοντά στην Τροία.

Οι πέρσες σατράπες Μιθριδάτης και Σπιθριδάτης κατείχαν τη μία όχθη του Γρανικού ποταμού, έχοντας υπό τας διαταγάς τους 12.000 πεζούς, 15.000 ιππείς και 5.000 έλληνες μισθοφόρους υπό τον Μέμνωνα τον Ρόδιο. Στην αντίπερα όχθη, ο Αλέξανδρος παρέταξε 30.000 πεζούς και 5000 ιππείς.

Ο Αλέξανδρος είχε ξεκινήσει στις αρχές Μαΐου από την Πέλλα με το στρατό του και στόλο 160 πλοίων με στρατηγούς τους Παρμενίωνα, Φιλώτα, Κράτερο, Κλείτο και Ηφαιστίωνα. Στη Μακεδονία άφησε ως αντικαταστάτη του τον Αντίπατρο με 12.000 πεζούς και 1.500 ιππείς. Δια μέσου της Θράκης φθάνει στον Ελλήσποντο, όπου τον ανέμενε ο στόλος του, ο οποίος διαβίβασε τις δυνάμεις του στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Άβυδο, υπό την εποπτεία του Παρμενίωνα.

Ο Αλέξανδρος αποσπάστηκε για λίγο από το στρατό του για να θυσιάσει στο τέμενος του Πρωτεσίλαου (του πρώτου Έλληνα που εφονεύθη στον Τρωικό Πόλεμο) στην Ελεούντα, ενώ στη συνέχεια μετέβη στο Ίλιον, όπου τέλεσε θυσία στην Αθηνά και αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα.

Όταν επέστρεψε στην Άβυδο πληροφορήθηκε από τους στρατηγούς του ότι οι Πέρσες τον ανέμεναν παρατεταγμένοι στην όχθη του Γρανικού. Η θέση τους ήταν πλεονεκτική, καθώς η όχθη του ποταμού ήταν απότομη. Ο Αλέξανδρος μετά από εισήγηση του Παρμενίωνα διαβαίνει τον ποταμό την αυγή της 22ας Μαΐου και επιτίθεται με τη δεξιά του πτέρυγα, της οποίας προΐστατο ο ίδιος, έχοντας εφαρμόσει τη Λοξή Φάλαγγα.

Ο Αλέξανδρος μάχεται μεταξύ των πρώτων. Σε μία στιγμή της μάχης, ο πέρσης σατράπης Σπιδριδάτης υψώνει το ξίφος του για να τον σκοτώσει. Με μία αστραπιαία κίνηση ο Κλείτος αποκόπτει το χέρι του Σπιθριδάτη και σώζει τον Αλέξανδρο. Εν τω μεταξύ, οι περσικές δυνάμεις είχαν υποπέσει σ' ένα σημαντικό τακτικό σφάλμα με καθοριστική σημασία στην έκβαση της μάχης. Είχαν τοποθετήσει τους ιππείς έμπροσθεν των πεζών, με αποτέλεσμα όταν αυτοί άρχισαν να υποχωρούν υπό την πίεση των Μακεδόνων να παρασύρουν τους πεζούς, οι οποίοι βάλλονταν ανηλεώς από τους σαρισοφόρους.

Όσοι επέζησαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας μόνους στο πεδίο της μάχης τους  Έλληνες  μισθοφόρους. 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι στη Μακεδονία για καταναγκαστικά έργα, επειδή «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησι, Έλληνες όντες εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο», όπως αναφέρει ο Αρριανός. Οι απώλειες των Μακεδόνων ανήλθαν σε 150 άνδρες, ενώ οι Πέρσες έχασαν 4.000 στρατιώτες.

Την επομένη του θριάμβου του, ο Αλέξανδρος διέταξε να ταφούν οι πεσόντες άνδρες του μετά των όπλων τους, αλλά και έλληνες μισθοφόροι κατά τα έθιμα. Διέταξε, επίσης, να αποσταλούν στον Παρθενώνα ως αφιέρωμα 300 περσικές ασπίδες με την επιγραφή «Αλέξανδρος, ο υιός του Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων».

Η νίκη του Αλέξανδρου καταρράκωσε το ηθικό των Περσών, ενώ άρχισε να δημιουργείται η φήμη περί του αηττήτου του Αλέξανδρου. Η μία μετά την άλλη οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκαν και δημιουργήθηκε ένα προγεφύρωμα, χρήσιμο στον Αλέξανδρο για τη συνέχιση της εκστρατεία του κατά των Περσών.

Αρχαία Παλμύρα: Η «Βενετία της Άμμου» και η βασίλισσα Ζηνοβία

Αρχαία Παλμύρα: Η «Βενετία της Άμμου» και η βασίλισσα Ζηνοβία

«Το τελευταίο βλέμμα της βασίλισσας Ζηνοβίας στην Παλμύρα», πίνακας του Χέρμπερτ Γκούσταβ Σμαλτς  

Ταυτισμένη με τη βασίλισσα Ζηνοβία, τη λεγόμενη Κλεοπάτρα της Συρίας, είναι η ιστορία της αρχαίας Παλμύρας, της μυθικής πόλης των Φοινίκων, την οποία πολλοί αποκαλούν και «Βενετία της Άμμου».

Η αρχαία Παλμύρα απειλείται από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, που έχουν εμπλακεί σε μάχες με συριακά στρατεύματα για τον έλεγχό της.

Η Παλμύρα είναι το τελευταίο σημείο που θα περίμενε κανείς να βρει ένα «δάσος» από κίονες. Οι ταξιδιώτες του 17ου και του 18ου αιώνα έστεκαν εντυπωσιασμένοι μπροστά στα ερείπια στη μέση της συριακής ερήμου, στο μισό περίπου της διαδρομής ανάμεσα στη Μεσόγειο και στην κοιλάδα του Ποταμού Ευφράτη.

Ο λόγος για την ανάπτυξή της είναι προφανής: η αρχαία Παλμύρα βρίσκεται κοντά σε μία όαση με φοίνικες, από τους οποίους παίρνει και το όνομά της (Παλμύρα σημαίνει η πόλη των Φοινίκων).

Η ιστορία της πόλης ξεκινά σε αυτή την όαση, όπου έκαναν στάση οι έμποροι. Η πόλη υπήρξε σταθμός στη διαδρομή των εμπορικών καραβανιών που έρχονταν από τη Βαβυλωνία και κατευθύνονταν προς τη Μεσόγειο.

Όπως και η Βενετία, υπήρξε εμπορικό κέντρο, μόνο που αντί για νερό είχε έρημο και αντί για πλοία, καμήλες.

Ανασκαφές έφεραν στο φως έναν νεολιθικό οικισμό 5.000 ετών, απόδειξη ότι η περιοχή κατοικήθηκε από πολύ νωρίς.

Η Παλμύρα ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα π.Χ. και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη υπό ρωμαϊκή κατοχή. Ωστόσο, τον 3ο αιώνα μ.Χ., οι ηγεμόνες της πόλης αμφισβήτησαν τη ρωμαϊκή κυριαρχία και έφτιαξαν τη δική τους «αυτοκρατορία» που εκτεινόταν από την Τουρκία στην Αίγυπτο.

Η Ζηνοβία

Η ιστορία της είναι συνδεδεμένη με τη βασίλισσα Ζηνοβία, την όμορφη ηγέτιδα της Παλμύρας.

Η ιστορία της πόλης ξεκινά τον 3ο αιώνα μ.Χ, όταν η πόλη γίνεται βασίλειο υπό τον πρίγκιπα Οδαινάνθο. Μετά τον θάνατό του -πληροφορίες αναφέρουν ότι η Ρώμη τον «έβγαλε από τη μέση» επειδή αυτοαναγορεύτηκε «βασιλεύς των βασιλέων»-, κυβερνά η δεύτερη σύζυγός του, η Ζηνοβία, μητέρα του ανήλικου Βαμπαλλάτου.

Η Ζηνοβία -που ισχυριζόταν ότι η καταγωγή της «κρατούσε» από την Κλεοπάτρα- ήθελε να κάνει την Παλμύρα το αντίπαλον δέος της Ρώμης στην Ανατολή.

Πραγματοποίησε, έτσι, εκστρατείες στη Συρία, την Αίγυπτο και την Ανατολία, ενώ δεν δίστασε να κηρύξει τον εαυτό της αυτοκράτειρα και να δώσει στον γιο της τον τίτλο του Καίσαρα Αύγουστου.

Κατάφερε, μάλιστα,  με τα στρατεύματά της να φτάσει μέχρι τον Νείλο, προκαλώντας την άμεση -και σφοδρή- αντίδραση της Ρώμης. 

Ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός νικά τα στρατεύματα της Παλμύρας το 272 μ.Χ, και η Ζηνοβία οδηγείται δεμένη με χρυσές αλυσίδες στη Ρώμη το 274 μ.Χ.

Κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η «επαναστάτρια» Ζηνοβία πεθαίνει από απεργία πείνας καθ' οδόν προς τη Ρώμη, άλλες -οι επικρατέστερες- ότι οι Ρωμαίοι έχτισαν μία βίλα στο Τίβολι, όπου η Ζηνοβία τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Εκεί φέρεται να πέθανε σε προχωρημένη ηλικία.

Υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες που αναφέρονται στη Ζηνοβία, χαρακτηρίζοντάς την πολεμίστρια, αντάξια των ανδρών πολεμιστών.

Σε απεικονίσεις του 19ου αιώνα, η Ζηνοβία φορά χρυσό διάδημα και κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα. 

Το 638 μ.Χ, η όαση κατακτήθηκε από τους Άραβες και στη συνέχεια κατελήφθη από τον Ταμερλάνο το 1401.

Τον 17ο αιώνα, τα ερείπια της πόλης ανακαλύφθηκαν τυχαία από δύο άγγλους περιηγητές.

Τα αξιοθέατα

Μέχρι σήμερα, η Παλμύρα υπήρξε μία από τις πιο καλοδιατηρημένες αρχαίες πολιτείες.

Ανάμεσα στα αξιοθέατα συναντά κανείς την Λεωφόρο των Κιόνων που χωρίζει την πόλη σε δύο τμήματα. Το μήκος της αγγίζει τα 1.000 μέτρα και περιλαμβάνει διπλή παράλληλη κορινθιακή κιονοστοιχία με 128 κίονες.

Στην αρχή της Λεωφόρου των Κιόνων βρίσκεται η Μνημειακή Αψίδα με τις τρεις πύλες. Κατά μήκος της Λεωφόρου, υπάρχει ρωμαϊκό θέατρο, το ανάκτορο της Ζηνοβίας, το Πεδίο του Διοκλητιανού και η αγορά της πόλης, καθώς και το Τετράπυλο. 

Ξεχωρίζει, επίσης, η Κοιλάδα των Τάφων όπου βρίσκονται δεκάδες υπόγειοι και υπέργειοι τάφοι. 

Εντυπωσιακός είναι και ο ναός του Βαάλ, του οποίου η κατασκευή ολοκληρώθηκε επί ηγεσίας του αυτοκράτορα Αδριανού.

Στην κορυφή του λόφου που υψώνεται πάνω από την πόλη, συναντά κανείς το αραβικό κάστρο Καλά'ατ ιμπν Μαάν του 17ου αιώνα.

Από το 1980, η αρχαία Παλμύρα έχει ενταχθεί στη λίστα μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Πηγή: news.in.gr

Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΠΟΥ ΠΑΛΟΥΚΩΣΕ 20 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΗ

Ο Δράκουλας που παλούκωσε 20 χιλιάδες Τούρκους στις όχθες του Δούναβη. Ακρωτηρίαζε, τύφλωνε και βασάνιζε τους εχθρούς του. Τελικά, το κεφάλι του παλουκώθηκε στην Κωνσταντινούπολη…

Ο Βλαντ Τέπες ήταν ηγέτης της Βλαχίας. Είναι γνωστός ως Βλαντ ο Παλουκωτής, γιατί βασάνιζε τα θύματά του και τα παλούκωνε για να τρομάζει τους εχθρούς του.

Γεννήθηκε στην Τρανσυλβανία το 1431 και επειδή ο πατέρας του υπηρέτησε στο Τάγμα του Δράκου, ονομάστηκε Δράκουλας από τη ρουμανική λέξη «drac» για τον δράκο και το οριστικό άρθρο «ul». Το 1456 στέφεται ηγεμόνας της Βλαχίας. Έμεινε στην ιστορία γιατί επέλεγε την πιο αποτρόπαιη μέθοδο βασανισμού και θανάτου, το παλούκωμα. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ούτε για μικρά παιδιά. Επίσης, με τα παλούκια έκανε διάφορους γεωμετρικούς συνδυασμούς και σχήματα γιατί έτσι τρομοκρατούσε χειρότερα τους εχθρούς του. Συνήθως τοποθετούσε τα παλούκια σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από τα τείχη της πόλης που είχε στόχο και άφηνε τα πτώματα σε αποσύνθεση πολλούς μήνες μετά το παλούκωμα.

Ο Βλαντ Τέπες

Η μέθοδός του απεδείχθη αποτελεσματική. Το 1461 παλούκωσε 20.000 Τούρκους στις όχθες του Δούναβη, πράξη που έμεινε στην ιστορία ως το » δάσος των παλουκωμένων«. Όταν ο Μωάμεθ ο II είδε τα παλουκωμένα πτώματα των Τούρκων αιχμαλώτων εγκατέλειψε την προσπάθεια του να καταλάβει τη Βλαχία.

Εκτός από το παλούκωμα, ο Βλαντ είχε και άλλες μεθόδους εξολόθρευσης των αντιπάλων του. Τύφλωση, ακρωτηριασμοί, εγκαύματα ήταν μερικά από τα βασανιστήρια. Όσο για τις γυναίκες που τολμούσαν να παραβούν τους κανόνες ηθικής που έθετε, ήταν αμείλικτος. Τους έκοβε τα στήθη και φυσικά, τις παλούκωνε σε πυρακτωμένους πασσάλους.

Το τέλος του Βλαντ ήρθε το 1476 όταν σε εισβολή των Τούρκων, ο στρατός του τον εγκατέλειψε. Σκοτώθηκε στη μάχη στο Βουκουρέστι. Οι Τούρκοι τον αποκεφάλισαν και έστειλαν το κεφάλι του στο σουλτάνο που το παλούκωσε δημοσίως στην Κωνσταντινούπολη. Όπως λέει ο θρύλος, ο Vlad συνήθιζε να μουσκεύει το ψωμί του στο αίμα των εχθρών του και να το τρώει!

Αυτή η νοσηρή συνήθεια, αλλά και το επώνυμό του, Δράκουλας, σε συνδυασμό με τη γενέτειρά του, την Τρανσυλβανία, ενέπνευσε στον Ιρλανδό συγγραφέα Bram Stoker, τον Δράκουλα, που έγινε βιβλίο και ακολούθησαν αναρίθμητες κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Σε καμία όμως δεν μάθαμε ότι τελικά ο Κόμης τα βρήκε και αυτός παλούκια.

Η διεθνής σημαία της Γης.... Αλλο ένα κατασκεύασμα της Νέας Τάξης.

Η διεθνής σημαία της Γης.... Αλλο ένα κατασκεύασμα της Νέας Τάξης. Φανταστείτε το έτος 2035. Οι άνθρωποι έχουν προσγειωθεί στον Άρη και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην επιφάνεια. Το επόμενο πράγμα που πρέπει να κάνουν θα είναι να αναρτήσουν μία σημαία στο έδαφος. Αλλά αυτή δεν είναι η σημαία των ΗΠΑ, ή ακόμα και μία σημαία των Ηνωμένων Εθνών – αντ “αυτού, θα είναι μία σημαία μπλε χρώματος που θα περιλαμβάνει επτά δαχτυλίδια και θα προορίζεται για να αντιπροσωπεύσει ολόκληρο τον πλανήτη μας. Τουλάχιστον αυτό είναι το μέλλον που οραματίζεται ένας γραφίστας, ο οποίος σχεδίασε μια σημαία και λέει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μελλοντικές αποστολές στο σύμπαν για να σηματοδοτήσει ότι ερχόμαστε από τη Γη. Το έργο, με τίτλο Η διεθνής Σημαία του Πλανήτη Γη, δημιουργήθηκε από τον Oskar Pernefeldt από το Beckmans College of Design στη Στοκχόλμη, Σουηδία. Από τον δικτυακό του τόπο, μας λέει ότι ο σκοπός της σημαίας είναι να «υπενθυμίσει στους ανθρώπους της Γης που μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη, ότι δεν έχουν σημασία τα εθνικά σύνορα.» Το μπλε χρώμα φόντου επιλέχθηκε για να συμβολίσει το νερό στη Γη – ένα βασικό συστατικό της ζωής του πλανήτη μας.  Η σημαία έχει μέγεθος παρόμοιο με πολλές εθνικές σημαίες, και χαρακτηριστικό της είναι τα επτά δαχτυλίδια στο κέντρο της. Το σχήμα έχει επίσης σχεδιαστεί σαν ένα λουλούδι που, σύμφωνα με τον κ Pernefeldt, «αντιπροσωπεύει το πώς τα πάντα στον πλανήτη μας, άμεσα ή έμμεσα συνδέονται. Και πρόσθεσε: «Οι εξωτερικοί δακτύλιοι του λουλουδιού σχηματίζουν έναν κύκλο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα σύμβολο της Γης ως πλανήτης και η μπλε επιφάνεια εκτός από το νερό στον πλανήτη μας θα μπορούσε να αποτελεί το σύμπαν.  Η σημαία της Γης έχει φόντο σκούρο μπλε και κεντρικό της στοιχείο είναι η φημισμένη φωτογραφία της NASA που δείχνει τον πλανήτη μας όπως φαίνεται από το Διάστημα. Η σημαία δεν είναι επίσημη, καθώς δεν υπάρχει επίσημος κυβερνητικός φορέας για τη Γη. Συνδέεται με την Ημέρα της Γης, που αφορά την ευαισθητοποίηση για θέματα περιβάλλοντος και τον εορτασμό του κινήματος της παγκόσμιας κοινότητας.

...

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ: Βρήκε τη θεραπεία του καρκίνου και…τον σκότωσαν!!

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ: Βρήκε τη θεραπεία του καρκίνου και…τον σκότωσαν!!

Η σοβαρότερη συγκάλυψη της θεραπείας του καρκίνου από… το 1930…

Το μεγαλύτερο έγκλημα της σύγχρονης ιατρικής, η εξόντωση του Dr Royal Raymond Rife και η εξαφάνιση από τα ιατρικά συγγράμματα του όρου “Cryptocides primordiales” δηλαδή του κρυπτοιού του καρκίνου. του Rife ήταν η ανακάλυψη του κρυπτοιού του καρκίνου και η ανακάλυψη της θεραπείας ! Υπάρχουν πολλές αιτίες της δημιουργίας του καρκίνου. Από καρκινογόνα, βακτήρια, ιούς, παράσιτα μέχρι ακτινοβολίες που δεν είναι ορατές στο γυμνό μάτι. Για να αποδειχτεί ότι κάτι είναι η αιτία μιας αρρώστιας πρέπει να ακολουθηθούν κάποιοι κανόνες που καθιερώθηκαν με το θεώρημα του Koch. Π.χ. Σήμερα με αυτούς τους κανόνες δεν έχει αποδειχθεί ότι ο HIV είναι η αιτία του Aids.

O Rife απέδειξε χρησιμοποιώντας το θεώρημα του Koch ότι ο ιός που βρήκε προκαλούσε τον καρκίνο και βρήκε την θεραπεία. Ονόμασε τον ιό Cryptocides primordiales (αρχέγονο κρυφό δολοφόνο), αντέχει στους +400 βαθμούς Κελσίου μέχρι σχεδόν το απόλυτο μηδέν.

Οπότε πάει περίπατο η αποστείρωση. Εμβολίασε 400 εργαστηριακά ζώα με τον ιό και προκάλεσε 400 καρκίνους. Κατόπιν χρησιμοποίησε τις συσκευές που βλέπετε στις φωτογραφίες τις οποίες κατασκεύασε με πάρα πολύ κόπο. Εξέθεσε τα ζώα σε μια μορφή ενέργειας που ήταν μοναδική για τον Cryptocides primordiales και κατέστρεψε όλους τους όγκους. Μπορείτε να διαβάσετε για όλα αυτά στο βιβλίο του The Cancer Cure That Worked.

Όταν ο Rife βγήκε δημόσια το πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας χρηματοδότησε μια ειδική ιατρική μονάδα να μελετήσει την νέα θεραπεία σε άρρωστους από καρκίνο οι οποίοι θα πέθαιναν οπωσδήποτε. Μετά από 130 ημέρες όλοι είχαν θεραπευθεί χωρίς καμία παρενέργεια από την θεραπεία. O επικεφαλής της ΑΜΑ πήγε με το τραίνο να επισκεφτεί τον Rife στο San Diego. Βγήκαν φωτογραφίες, η ιστορία μπήκε στην εφημερίδα San Diego Evening Tribune. Ο Rife είχε πάρει τον δρόμο για το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής. Σήμερα όσο και να ψάξετε να βρείτε αναφορές για τον Rife σε ιστορικά βιβλία θα δυσκολευτείτε πολύ.

Επικοινωνήστε με εφημερίδα για συγκεκριμένες ημερομηνίες η για την ιστορία του και πιθανότατα θα σας πουν ότι λείπει από τα αρχεία τους. Είναι σαν ο Rife και η δουλειά του να έχουν εξαφανιστεί από τα χρονικά της ιστορίας. Το μικροσκόπιο του δεν υπήρξε ποτέ. Τα μηχανήματα του δεν υπήρξαν ποτέ. Ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ.

Η AMA ήθελε να τον κόψει. Οι φαρμακοβιομηχανίες ζητούσαν περισσότερες αποδείξεις πριν επιτρέψουν την χρήση των μηχανημάτων του. Όταν μια ιατρική συσκευή χρειάζεται έγκριση από το FDA κάθε χρήση της πρέπει να εκτιμηθεί (με κόστος εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια). Λάβετε υπόψιν ότι ο Rife είχε κατασκευάσει το μικροσκόπιο του και τα άλλα μηχανήματα και κατέστρεφε μικρόβια για δεκαετίες πριν το 1930. Από το 1934 έως το 1939 γιατροί σε όλη την Αμερική χρησιμοποιούσαν τα μηχανήματα του για να θεραπεύουν τον καρκίνο, ενώ ταυτόχρονα πιέζονταν να σταματήσουν. Τα ιατρεία τους διαρήχθηκαν και τα μηχανήματα κατασχέθηκαν. Ένας μηχανικός που δούλευε μαζί του με την υποστήριξη της ΑΜΑ κατέθεσε μήνυση κατά του Rife. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Οι ατελείωτες δίκες τον έφθειραν, έπαθε κατάθλιψη και έπινε πολύ. Και το τρομακτικό τέλος , του κλέψανε το μικροσκόπιο και βάλανε φωτιά στο εργαστήριο του, τα πάντα χαθήκανε. Το εργαστήριο Burnett Lab στην New Jersey που διακρίβωνε ανεξάρτητα την δουλειά του κάηκε τελείως. Ο Dr Milbank Johnson υποστηρικτής του και διακριβωτής της εργασίας του δηλητηριάστηκε.

Ο Dr Nemes που ντουμπλάριζε την δουλειά του Rife στο εργαστηριό του 40 μίλια μακρυά σκοτώθηκε στην μυστηριώδη φωτιά που έπιασε και καήκανε όλα τα αρχεία του. Ο πλησιέστερος συνεργάτης του πήρε δωρεά 200.000 δολαρίων και εξαφανίστηκε. Οι άνθρωποι που δουλεύανε μαζί του ξαφνικά αρνιόνταν ότι τον ξέρανε. Ο Rife βυθίστηκε περισσότερο στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό. Το 1940 η δουλειά του είχε εξαφανιστεί τελείως. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ανασυστήσει την έρευνα του κυνηγιόταν, μέχρι που πέθανε σε ένα νοσοκομείο από υπερβολική δόση φαρμάκου που ο ίδιος δεν είχε εγκρίνει. Η δουλειά του Rife βασίζεται εν μέρει στην τεχνολογία Τεσλα, αυτή που με τόσο κόπο και δολιότητα εξαφάνισαν, προωθώντας και επιβάλλοντας σαν «μεγαλοφυΐα» έναν παν- ηλίθιο σαν τον Αινστάιν.

Κανένας δεν κατάφερε να ξαναφτιάξει το μικροσκόπιο του Rife (που έδειχνε ζωντανούς τους ιούς μέσα στον άρρωστο). Αρκετοί από τους συνεργάτες του τις τελευταίες δύο δεκαετίες ξαναφτιάξανε τα μηχανήματα που δημιουργούν τις φωτεινές ακτινοβολίες που χρησιμοποιούσε. Χωρίς βέβαια το πανίσχυρο μικροσκόπιο του Rife και τα σκόπιμα προβλήματα από τις φαρμακοβιομηχανίες και το FDA, θα πάρει πολλά χρόνια πριν τα καταφέρουν. Είναι λυπηρό που όλη αυτή η έρευνα διεξάγεται υπόγεια. Δεν υπάρχει εγγύηση για την ιατρική ελευθερία. Οι άνθρωποι που παίρνουν η θα πάρουν “τα φάρμακα του συνταξιούχου”, που χρειάζονται νοσοκομεία, γιατί τρώνε ζωικά και κάνουν όξινο τον οργανισμό τους, είναι ήδη νεκροί …απλά δεν το ξέρουν ακόμη. 

Προσπαθείστε να βρείτε το βιβλίο του Rife «The Cancer Cure that Worked» και φυσικά διαβάστε να μάθετε γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να πληρώνουν πανάκριβα το ηλεκτρικό!!! που θα ‘πρεπε να είναι δωρεάν ή σε ευτελή τιμή. Το E = MC2 είναι η πιο διάσημη εξίσωση όλων των εποχών. Πρόκειται για ενα απολύτως εκπληκτικό επίτευγμα για το πόσο απολύτως λάθος είναι. Η εξίσωση αυτή δημιουργεί μια ισοδυναμία της μάζας προς την ενέργεια και στη συνέχεια τα δεσμεύει όλα σε ένα όριο ταχύτητας. Γνωρίζουμε από την εργασία του καθενός από τον Faraday έως τον Τέσλα και τον Steinmetz ότι δεν υπάρχει καμία ισοδυναμία της ενέργειας με την μάζα.

Ο Oliver Heaviside καθιστά σαφές ότι η μάζα δεν έχει θέση σε Ηλεκτρικές Μονάδες. Αυτό συν η επίμονη έμφαση στην αδυναμία της να υπερβαίνει την ταχύτητα του φωτός στα κύρια χαρακτηριστικά της, δημιούργησαν ένα επιστημονικό meme του μυαλού γνωστό ως E = MC2. Ο Charles Wheatstone, ήδη από το 1868, απέδειξε ότι η ηλεκτρική ενέργεια κινείται o 288,00 μίλια το δευτερόλεπτο, σχεδόν 1,5 φορές ταχύτερα από ότι το φως με 186.000 μίλια ανά δευτερόλεπτο. 

Μόλις τώρα μπορούμε να δούμε πώς αυτή η meme εξίσωση φιλοτεχνήθηκε ειδικά για να δηλητηριάσει τα μυαλά όλων των μελλοντικών επιστημόνων και να απαγορεύει σε οποιονδήποτε να δει τις δυνατότητες της ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτός είναι ο λόγος που ξοδεύουν δισεκατομμύρια να ψάχνουν για κάποιο περιπλανώμενο «σωματίδιο του Θεού», το οποίο φυσικά και ποτέ δεν θα βρεθεί. Για το λόγο αυτό οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις ανακοινώνονται στα ψιλά και δεν ακούγονται ποτέ ξανά, ούτε φυσικά τίθενται σε εφαρμογή. Η σύγχρονη φυσική βασίζεται σε ψέματα και παίζουν με τις λέξεις για να μας κρατήσουν μακρυά απ’ την εξέταση των «μη φυσικών φαινόμενων» που ελέγχουν όλα τα φυσικά φαινόμενα, όπως και την ηλεκτρική ενέργεια. 

πηγή
το είδαμε ΕΔΩ

Ο Μέγας Κωνσταντίνος χάραξε και για τις ημέρες μας γεωπολιτικές γραμμές…

Ο Μέγας Κωνσταντίνος χάραξε και για τις ημέρες μας γεωπολιτικές γραμμές…

Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Φώτο από puzzleen.wordpress.com

Οι Τοκογλύφοι βεβηλώνουν καθημερινά την ζωή μας , οι Τούρκοι επιθυμούν διακαώς να βεβηλώσουν την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και ταυτόχρονα ξεσαλώνουν στο Αιγαίο… όλοι ξεσάλωσαν και μένει να ¨ξεσαλώσουν¨ οι πραγματικοί φίλοι του ΧΡΙΣΤΟΥ, οι Άγιοι μας.

Για έναν τέτοιο ΑΓΙΟ  θα μιλήσουμε που είναι Μέγας φίλος του ΧΡΙΣΤΟΥ και διαχρονικός αγγελιοφόρος της Ρωμιοσύνης.

Δεν θα πραγματευθούμε τις παρακάτω θέσεις μας από τις θολές βιβλιογραφικές πηγές της Δύσης, όσον αφορά την προσωπικότητα του Ισαποστόλου και Μεγάλου Κωνσταντίνου που πολλές φορές στάζουν χολή και ιστορικό δηλητήριο με στόχο να απομειώσουν το Παγκόσμιο κύρος του.

Αλλά θα καταθέσουμε τα νάματα των πηγών της Ελληνικής καρδιάς και της Ρωμαίικης παράδοσης που ξέρει να τον τιμάει εδώ 1500 χρόνια με ύμνους και ωδές πνευματικές σε πείσμα των Καρλομάγνιων εργατών της ανέραστης από ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ σημερινής προσπάθειας της παγκοσμιοποίησης.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη η μητέρα αυτού απαρτίζουν το κατεξοχήν γεωπολιτικό δίδυμο της Παγκόσμιας ιστορικής ανατροπής , όχι μόνο για την απελθούσα ιστορία αλλά κυρίως για τις δικές μας ημέρες.

Πόσες μεταγενέστερες αυτών Αυτοκρατορίες-Δυνάστες και Τύραννοι προσπάθησαν να τους μιμηθούνε ακόμη και μέχρι σήμερα, όλες όμως γκρεμίζονται στα τάρταρα της παραφροσύνης και του εωσφορικού εγωισμού τους και αυτό γίνεται κατεξοχήν γιατί δεν αναγνώρισαν το Μυστήριο του Ζωοποιού Σταυρού και το Παγκόσμιο Γεγονός της Ανάστασης και Ανάληψης  του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Η ωραία Ελένη της Σπάρτης πήρε τον εκλεκτό της σαρκικής καρδιάς της τον Πάρι και τράβηξε προς την Τροία.

Το ίδιο αυτό Ελληνικό όνομα που ακούγεται στα Ομηρικά Έπη της Ιλιάδος φέρει η Αγία Ελένη, δείγμα της αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας και γενετικής συνάφειας της Ρωμιοσύνης.

Με την μόνη διαφορά η Ισαπόστολος Αγία Ελένη παίρνει τον αγαπημένο υιό της τον Άγιο Κωνσταντίνο και συμβαδίζουν στον δρόμο προς την ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ, δρόμο που τους χάραξε ο Εκλεκτός της Καρδιάς τους Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ με Θεοσημεία (ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ).

Με μία απλή κίνηση και ευλογημένη πορεία μεταφοράς της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας στο μεταίχμιο δυο ηπείρων-μέχρι και σήμερα γεωπολιτικών πόλων, τίναξαν τότε στον αέρα το παγκόσμιο μυστήριο της ανομίας που ήδη ενεργούσε και θεμελίωσαν Κρατική Υπόσταση πνευματικής Αυτοκρατορίας, όπου στο διάβα των αιώνων αυτή ¨χώνεψε¨ με συναλληλία, ισοτιμία και σεβασμό λαούς, φυλές και γλώσσες δια του Μυστηρίου της ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ και ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.

Η Αγία Ελένη παρόλο το προχωρημένο της ηλικίας της συνέχισε την Γεωπολιτική της ειρηνική εκστρατεία στην Παλαιστίνη και ΘΕΙΑ ΝΕΥΣΗ έφερε στην Παγκόσμια επιφάνεια του πλανήτη μας τα αδιάψευστα ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ της πνευματικότητας της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ και η ΑΝΑΣΤΑΣΗ από τότε ήταν τα φυλακτήρια της τότε πρώτης πνευματικής και πραγματικής παγκοσμιοποίησης των Λαών που έφερνε το Υπέρ Πάν Όνομα του ΧΡΙΣΤΟΥ και οριοθετούσε τα σύνορα της στις πορείες που χάραξαν ¨οι ωραίοι πόδες των Ευαγγελιζόντων την ΕΙΡΗΝΗ ¨ Αποστόλων και κυρίως επί των Ιεραποστολικών διαδρομών του ΘΕΙΟΥ Παύλου.

Το γεγονός ότι επί Μεγάλου Κωνσταντίνου η επίσημη γλώσσα ήταν τα λατινικά δεν αποστερεί την ουσιαστικής σημασίας συμβολή της Ελληνίδας μητέρας του Αγίας Ελένης στην Ελληνιστική παιδεία του υιού της και στην επίγνωση εκ μέρους του Αυτοκράτορα των στρατηγικών-πολιτισμικών επιλογών του άλλου Μεγάλου της Ιστορίας μας, Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μετά το παγκόσμιας ιστορικής σημασίας διάταγμα των Μεδιολάνων όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ όπου αναδυόταν η Νέα Ρώμη και ταυτόχρονα στην Δύση της παλαιάς Ρώμης κάποιοι έσπερναν σπόρους φθόνου και διχόνοιας για να αναρριχηθούν αργότερα νοητές τσουκνίδες με τα δηλητήρια των σχισματικών αιρέσεων, των δολοφονικών δήθεν σταυροφοριών και άλλων μέχρι σήμερα ενεργειών και πράξεων που δείχνουν απύθμενο μίσος και ιδιοτέλεια.

Άραγε υπάρχει εκ μέρους των Δυτικών ίχνος ειλικρινούς καταλαγής πέρα από τις συγνώμες και τα προσποιητά χειροφιλήματα;

Το πόσο αγαπάμε οι Δυτικοί τον Μέγα Κωνσταντίνο συνιστά από μόνο του το γεγονός αυτό δείκτη της ειλικρίνειας τους απέναντι στην Εκκλησιαστική Ιστορική διαδρομή της Ορθοδοξίας.

Αναρωτηθήκαμε πόσοι Ιεροί Ναοί είναι αφιερωμένοι στην μνήμη και την τιμή των Αγίων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Δύση; Αν ναι, πόσοι;
Πόσοι δυτικοί φίλοι μας φέρουν το όνομα αυτό;

Γιατί αντίθετα στην Ρωμαίικη Ελληνική Επικράτεια είναι τόσο πνευματικά δημοφιλείς αυτοί οι Άγιοι;

Η απάντηση είναι απλή.
Οι πρόγονοι μας γνώριζαν πολύ καλά ποιοι ήταν οι στυλοβάτες της Ρωμιοσύνης και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικά παιδιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης.

Παράλληλα γνώριζαν ότι εξ αιτίας της αγάπης και της τιμής στα πρόσωπα των ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ υπέφεραν στο διάβα της ιστορίας από το μίσος και το κόμπλεξ των δήθεν Σταυροφόρων της Δύσης που με καταστροφές και βιαιοπραγίες προσπαθούσαν να βεβηλώσουν το τεράστιο πνευματικό έργο που επιτέλεσαν οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη στην οικουμένη.

Αντίθετα οι κατατρεγμένοι πρόγονοι μας σαν αντίδοτο της δυτικής μοχθηρής ζηλοτυπίας έσπειραν και ανήγειραν εκατοντάδες πάλλευκα εκκλησάκια στην μνήμη αυτών των δύο Αγίων σε όλη την ενδοχώρα της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ , δίνοντας και μάλιστα το όνομα αυτών των δύο Αγίων στα παιδιά τους κατά κόρον.

Μάλιστα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το όνομα Κωνσταντίνος ήταν συνυφασμένο με το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ του σκλαβωμένου γένους μας.

Η προσωπική ζωή του Μεγάλου Κωνσταντίνου δεν ήταν ρόδινη, τον πολέμησαν από όλες τις πλευρές, αλλά δεν τον σάλεψαν από την Πίστη του. Άλλωστε το όνομα του στα Ελληνικά σημαίνει ΕΥ-ΣΤΑΘΙΟΣ, δηλ καλά σταθερός, αμετάβλητος από το λατινικό constant.

Και αυτό το απέδειξε σε όλη την βιωτή του προασπίζοντας σταθερά το Δόγμα της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ με τους Άγιους Θεοφόρους και Οικουμενικούς Πατέρες, καθιερώνοντας μάλιστα την ανάγκη σύγκλισης Οικουμενικών Συνόδων όταν διακινδύνευε το πλήρωμα της Εκκλησίας από τους ¨βαρείς λύκους¨ των αιρέσεων.

Είναι δυνατόν και εμείς σαν παιδιά της γνήσιας Ρωμιοσύνης του Μεγάλου Κωνσταντίνου να περάσουμε καλά στα χέρια της σημερινής Παναίρεσης των νεοποχιτών που ζήλεψε την Νέα Ρώμη και στην θέση της βάλθηκε να φτιάξει την Νέα Εποχή διασαλεύοντας τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού με εκατόμβες Αθώων θυμάτων;;

Όλες οι σημερινές κρίσεις( οικονομικές-κοινωνικές-γεωπολιτικές) ξεκινούν από την διαφημιζόμενη Παναίρεση της Νέας Εποχής που πολεμάει λυσσαλέα την Πνευματική Νέα ΡΏΜΗ δηλ την Ρωμιοσύνη του Μεγ. Κωνσταντίνου.

Και όλες οι λύσεις θα δοθούν όταν ξεφτίσει το πνευματικό υπόβαθρο της διαφημιζόμενης Παναίρεσης και έχει στις μέρες μας ήδη ξεφτίσει γιατί αδυνατεί να δώσει καθαρές απαντήσεις στην χειμαζόμενη ανθρωπότητα των καιρών μας.

Να λοιπόν γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος σήμερα είναι τόσο επίκαιρος περισσότερο από κάθε άλλη φορά!!!

Ακριβώς γιατί χάραζε και ασκούσε γεωπολιτική και γεω-στρατηγική πάνω σε ένα άλλο υπόβαθρο που είχε σαν σημείο αναφοράς τον πνευματικό άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες.

Ακριβώς γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν Οικουμενικός και υπέρμαχος της Ορθοπραξίας πάνω στα Δόγματα των Πατέρων, στοιχεία που σήμερα συγκρούονται αμείλικτα με την παναίρεση του πολυδιάστατου οικουμενισμού.

Σε νησί του Αιγαίου ένας Γέροντας πριν πολλά χρόνια θα συλλειτουργούσε την ημέρα της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης με ανώτερο εκκλησιαστικό παράγοντα γνωστό για τις οικουμενιστικές θέσεις του που εκείνα τα χρόνια οι απόψεις αυτές γενικότερα δεν είχαν τόσο διασαφηνισθεί στο εκκλησιαστικό πλήρωμα.

Αποβραδίς ευπρεπίζοντας τον Ιερό Ναό διαπίστωσε ότι κάποιοι αθεόφοβοι είχαν ¨κατουρήσει¨ τα λευκά μάρμαρα του Πρόναου εν αγνοία του. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη αλλά και τα στίγματα της δυσχρωμίας δεν έφευγαν με τίποτε από τα πεντελικό λιθόστρωτο παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του. Έτσι το βράδυ κοιμήθηκε στενοχωρημένος. Ξημερώματα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παρουσιάσθηκε έμπροσθεν του ένας Ρωμαίος Στρατιωτικός με την μορφή του Αγίου Κωνσταντίνου σε μεγάλη εικόνα που είχαν μέσα στον Ιερό Ναό και του είπε ολοζώντανα
-αν τελικά συλλειτουργούσες με αυτόν θα επέτρεπα να βρωμίσουν και τα μάρμαρα του κυρίως Ναού.

Ο Γέροντας σηκώθηκε ανήσυχος δεν ήξερε τι να κάνει. Το ξημέρωμα τον βρήκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου να προσεύχεται ικετευτικά.

Ξεκίνησε με βαριά καρδιά τον Όρθρο αλλά ο αρχιμανδρίτης δεν φαινόταν ακόμα. Ένα παπαδάκι του έφερε την είδηση, ο ιερέας που θα λειτουργούσε μαζί του αδυνατούσε να προσέλθει γιατί αποβραδίς ήταν κλινήρης από λουμπάγκο.

Ο Γέροντας τα επόμενα χρόνια όταν του άνοιγαν συζήτηση για τα οικουμενιστικά ανοίγματα κάποιων έφερνε το περιστατικό που έζησε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τα κατουρημένα μάρμαρα.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Eurovision 2015: Δεύτερη πρόβα για τη Μαρία Έλενα Κυριάκου

Eurovision 2015: Δεύτερη πρόβα για τη Μαρία Έλενα Κυριάκου

Η ελληνική αποστολή κάθε φορά δίνει τον καλύτερό της εαυτό

Για δεύτερη φορά ανέβηκε στη σκηνή του «Wiener Stadthalle» της Βιέννης, η Μαρία Έλενα Κυριάκου.
Η ελληνική αποστολή έδωσε για μια ακόμα φορά τον καλύτερό της εαυτό, λίγο πριν τον ημιτελικό. 

Η Μαρία Έλενα και οι συνεργάτες της δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για να παρουσιάσουν στους Eurofans την Τρίτη το βράδυ, ένα άρτιο αποτέλεσμα. 

Δείτε φωτογραφίες από τη δεύτερη πρόβα

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ (16-18 Μαΐου 1918)

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ (16-18 Μαΐου 1918)

Μακεδονομάχοι

(από ένα παλιό αναγνωστικό)

Ἡ ἁμαξοστοιχία ἀνέλαβε τὸν μέγαν ἆθλον νὰ μᾶς μεταφέρῃ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην εἰς τὸν σταθμὸν τῆς Γουμενίτσης, τελευταῖον ὅριον τοῦ Μακεδονικοῦ μετώπου. Ἡ ἁμαξοστοιχία αὕτη ἐδικαιολόγει κατὰ τοῦτο μόνον τὴν ὀνομασίαν της, ὅτι ἐχρησιμοποίει ὡς κινητήριον δύναμιν τὸν ἀτμὸν καὶ ὅτι ἐκυλίετο ἐπὶ σιδηροτροχιῶν.

Κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο μία κιβωτός, ὅπου ἄνθρωποι, κτήνη, τηλεβόλα, μυδραλλιοβόλα, πυρομαχικά, χειρουργεῖα, φορεῖα ἐσχημάτιζον ὁλόκληοον πολεμικὸν μέτωπον. Ὠχρὰ καί ἀμφίβολα ἐφαίνοντο τὰ πρῶτα ἄστρα εἰς τὸν οὐρανόν, ὅταν ἐγκατελείψαμεν τὴν Θεσσαλονίκην.

Ἐσπεύδομεν νὰ προλάβωμεν τὴν μάχην, ἡ ὁποία προωρίζετο νὰ στεφανώσῃ μὲ νέους κλώνους δάφνης τὴν ἀδάμαστον Ἑλληνικὴν λόγχην. Ἐφθάσαμεν κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τῆς πρωΐας εἰς Βοέμιτσαν, μικρὸν χωρίον κατάφυτον, ὅπως τὰ πλεῖστα τῶν Μακεδονικῶν.

Ἡπλοῦτο ὑπὸ τὸν ἀνώνυμον λόφον, ὁ ὁποῖος σήμερον ἔχει τὴν τιμὴν/ νὰ φυλάττῃ τὰ ὀστᾶ τόσων ἡρώων. Πυκνὰ καὶ μαῦρα σύννεφα ἐκάλυπτον τὸν οὐρανόν. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦτο βαρεῖα, καταθλιπτική. Ὁ ἀὴρ ἐνέκλειε τὴν χαρακτηριστικὴν ἐκείνην ὀσμήν, ἡ ὁποία προηγεῖται τῆς θυέλλης. Ἡ βροντὴ ἀνεμειγνύετο με τὸν κρότον τῶν τηλεβόλων.

Ἡ μάχη, εἶχεν ἤδη ἀρχίσει. 

Ἡ μικρὰ πλατεῖα τῆς Βοεμίτσης ἐστεγάζετο ὑπὸ πυκνὸν φύλλωμα πανυψήλων αἰωνοβίων δένδρων.

Εἰς τὰς σκολιὰς ὁδούς της ἡ κίνησις ἦτο καταπληκτική. Τὸ χωρίον ἐχρησίμευεν ὡς ἀκραῖος σταθμὸς τοῦ μετώπου. Καὶ εἶναι ἀρκετὸν τοῦτο διὰ νὰ ἐξηγήσῃ τὴν κίνησιν. Ἰατροὶ ἰδικοί μας καὶ σύμμαχοι, νοσοκόμοι, ἀδελφαὶ τοῦ ἐλέους μὲ τὴν πάλλευκον στολὴν καὶ τὴν κυανῆν καλύπτραν. Μεταγωγικὰ αὐτοκίνητα, φορητὰ χειρουργεῖα διήρχοντο μὲ ταχύτητα κινηματογραφικῆς ταινίας. Καὶ εἰς ὅλων τὰ πρόσωπα ἡ ἀγωνία, ὁ πυρετὸς τῆς εἰδήσεως, ἡ ἀδημονία διὰ τὴ ἔκβασιν τῆς μάχης ἀπετυποῦντο καθαρῶς. 

Ἐπὶ τέλους τὸ πρῶτον αὐτοκίνητον ἐφάνη ἐρχόμενον. Τὸ τηλεβόλον δὲν ἠκούετο πλέον παρὰ κατὰ ἀραιὰ διαλείμματα.

EAN RICHEPIN: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΣ....

EAN RICHEPIN: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΣ....

(αφίσες της Μαίρης Καρά)

Λίγα λόγια για τον ποιητή Jean Richepin

Ο Ζαν Ρισπέν (Jean Richepin, 1849- 1926)
Γεννήθηκε στην Αλγερία στις 4 Φεβρουαρίου 1849 και πέθανε στο Παρίσι στις 12 Δεκεμβρίου 1926. 

Ηταν Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Χαρακτήρας παρορμητικός και αντισυμβατικός, διετέλεσε ελεύθερος σκοπευτής στον Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870, ηθοποιός, δημοσιογράφος και λιμενεργάτης. 

Οι τούρκοι ισλαμοφασίστες κατευθύνονται στην αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη Παλμύρα για να την ισοπεδώσουν.

Οι τούρκοι ισλαμοφασίστες κατευθύνονται στην αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη Παλμύρα για να την ισοπεδώσουν.

…πόλεμο κατά της ειδωλολατρείας κάνουν τα παιδιά.

Στο ιστορικότερο μέρος της Συρίας κατευθύνονται τα τουρκόφρονα κτήνη με σκοπό να το ισοπεδώσουν.

Η σκοπιμότητα ξεκάθαρη. Οτι ειναι μη οθωμανικό στην περιοχή πρεπει να ισοπεδωθεί, όπως κάνουν εδώ και 600 χρονια στους λαούς που κατακτούν. Η διεθνης κοινότητα, λαδωμένη από το βρώμικο τουρκικό χρήμα, απλώς παρακολουθεί.

Η Ακρόπολη πότε έχει σειρά;

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ
Να 'ταν μόνο το τουρκικό χρήμα που έχει λαδώσει την διεθνή κοινότητα καλά θα ήταν...
Είναι το αμερικανοεβραϊκό χρήμα στην μέση που είναι πολλαπλασίως ισχυρότερο...
Εξάλλου αντικειμενικός σκοπός είναι η παγκόσμια τρομοκρατία...
Μόλις ισοπεδωθεί και η Παλμύρα σειρά έχουν οι υπόλοιποι...

Το σχέδιο πάει μια χαρά...

Δεν μπορεί κάποια στιγμή απηυδυσμένος ο κόσμος από όλη αυτήν την αηδία των ισλαμιστών θα ζητήσει παγκόσμια κυβέρνηση που θα αναλάβει να καθαρίσει την υφήλιο από τους τρομοκράτες...

Παρακάτω παραθέτω λίγες ιστορικές πληροφορίες για την Παλμύρα από το Geopolitics & Daily News. 

Η Παλμύρα υπήρξε κατά την αρχαιότητα σημαντική πόλη της κεντρικής Συρίας, κτισμένη σε μία όαση 215 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δαμασκού και 120 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ευφράτη. Για αιώνες ήταν ζωτικός σταθμός για τα καραβάνια που διέσχιζαν τη Συριακή έρημο και ήταν γνωστή ως η «Νύμφη της Ερήμου».

Tο Ελληνικό όνομα «Παλμύρα» αποτελεί μετάφραση του αρχικού αραμαϊκού ονόματος Tadmor, που σημαίνει «φοινίκια πόλη». Η σύγχρονη κωμόπολη, δίπλα στα αρχαία ερείπια ονομάζεται και πάλι Tadmor. Η οικονομία της εξαρτάται από τον τουρισμό. Στη Βίβλο αναφέρεται ως Ταμάρ ή Θεδμόρ ή Θοεδμόρ ενώ στα αραμαϊκά Ταδμόρ ή Ταμμόρ και που λέγεται πως έκτισε ο Βασιλιάς Σολομών ως πόλη σταθμό των καραβανιών μεταξύ Συρίας και Μεσοποταμίας. 

Η Παλμύρα έμεινε ονομαστή για τον πλούτο της κατά τη ρωμαϊκή εποχή, οπότε βασίλευσε και η θρυλική βασίλισσά της Ζηνοβία. Ωστόσο, μνημονεύεται για πρώτη φορά τη 2η χιλιετία π.Χ.. Τότε ήταν ένας ακόμα κόμβος στο εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο που ένωνε τη Μεσοποταμία με τη βόρειο Συρία.

Το Tadmor μνημονεύεται στη Βίβλο (Β΄ Χρονικών 8:4) ως μια πόλη της ερήμου που οχυρώθηκε από τον Σολομώντα. Επίσης, από τον Ιώσηπο, ως κτισμένη από τον Σολομώντα (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία - Βιβλίο VIII), μαζί με το ελληνικό όνομα Παλμύρα. (Tadmor είναι το όνομα της Παλμύρας και στη σύγχρονη εβραϊκή γλώσσα). 

Για τη πόλη αυτή, πριν τη Ρωμαϊκή περίοδο, υπάρχει επίσης η είδηση εκ παραδόσεως ότι είχε καταστραφεί από τον Βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα. 

Mε την επικράτηση των Σελευκιδών στη Συρία το 323 π.Χ., η Παλμύρα έγινε ανεξάρτητη. Η πόλη άκμασε ως σταθμός των καραβανιών κυρίως τον 1ο αιώνα π.Χ. Το 41 π.Χ. οι Ρωμαίοι υπό τον Μάρκο Αντώνιο προσπάθησαν να την καταλάβουν, αλλά απέτυχαν, καθώς οι κάτοικοι διέφυγαν στην απέναντι όχθη του Ευφράτη έχοντας πληροφορηθεί εγκαίρως τον ερχομό του εχθρού. Το γεγονός δείχνει ότι ακόμα και τότε η Παλμύρα διατηρούσε τον χαρακτήρα νομαδικού οικισμού και όλα τα αγαθά μπορούσαν να μετακινηθούν σε λίγες ώρες.

Οι Terry Jones και Alan Ereira στο βιβλίο τους «Οι Βάρβαροι» σημειώνουν ότι οι έμποροι της Παλμύρας ήταν ιδιοκτήτες πλοίων στα ιταλικά νερά και έλεγχαν το εμπόριο του μεταξιού από την Ινδία: «Η Παλμύρα έγινε έτσι μια από τις πλουσιότερες πόλεις της Μέσης Ανατολής... ...Οι κάτοικοί της είχαν καταφέρει ένα πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα - ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να ζουν δίπλα στους Ρωμαίους χωρίς να εκρωμαϊσθούν. Απλώς προσποιούνταν ότι ήταν Ρωμαίοι.» 

Η Παλμύρα έγινε τμήμα της Ρωμαϊκής Επαρχίας της Συρίας κατά τη βασιλεία του Τιβερίου (14 – 37). Συνέχισε όμως να αναπτύσσεται σταθερά ως σημαντικός εμπορικός σταθμός, που τώρα πια συνέδεε την Περσία, την Ινδία και την Κίνα με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 129 ο Αδριανός επισκέφθηκε την πόλη και γοητεύτηκε τόσο πολύ, ώστε την ανακήρυξε «ελεύθερη πόλη» και τη μετονόμασε σε Palmyra Hadriana.

Από το 212 το εμπόριο δια της Παλμύρας μειώθηκε, καθώς οι Σασσανίδες κατέλαβαν το στόμιο του Τίγρη και του Ευφράτη. Ο Οδαίναθος, πρίγκηπας της Παλμύρας, διορίσθηκε από τον Βαλεριανό κυβερνήτης της Επαρχίας της Συρίας. Μετά την αιχμαλώτιση του Βαλεριανού από τους Σασσανίδες και τον θάνατό του σε αιχμαλωσία στη Bishapur, ο Οδαίναθος εξεστράτευσε μέχρι την Κτησιφώντα (κοντά στη σημερινή Βαγδάτη) για εκδίκηση, εισβάλλοντας στην πόλη δύο φορές. Ο Οδαίναθος δολοφονήθηκε από τον ανιψιό του Maconius, οπότε η σύζυγος του Οδαινάθου, η Σεπτιμία Ζηνοβία ανέβηκε στην εξουσία, κυβερνώντας την Παλμύρα και για λογαριασμό του γιου της Vabalathus. Η Ζηνοβία επαναστάτησε εναντίον των Ρωμαίων με τη βοήθεια του Λογγίνου και κατέλαβε την Μπόσρα και εκτάσεις μέχρι την Αίγυπτο. Στη συνέχεια επεχείρησε να κατακτήσει την Αντιόχεια προς το βορρά.

Το 272 ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αυρηλιανός τελικά αντεπιτέθηκε και την μετέφερε αιχμάλωτη στη Ρώμη.

Η επανάσταση της Ζηνοβίας αναστάτωσε τη Ρώμη κι έτσι η Παλμύρα υποχρεώθηκε από την Αυτοκρατορία να γίνει στρατιωτική βάση για τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο Διοκλητιανός την επεξέτεινε έτσι ώστε να χωρά ακόμα περισσότερο στρατό και την περιτείχισε για να την προστατεύσει από την απειλή των Σασσανιδών. Η Βυζαντινή περίοδος προσέθεσε μόνο λίγες εκκλησίες και η πόλη παρήκμασε. 

Στη συνέχεια, η πόλη καταλήφθηκε από τους μουσουλμάνους Άραβες του Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ. Τον 6ο αιώνα, το κάστρο Φαχρεντίν ανεγέρθηκε στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την όαση. Το κάστρο περιβαλλόταν από τάφρο. Η πόλη της Παλμύρας διατηρήθηκε ως είχε, αλλά καταστράφηκε από ισχυρό σεισμό το 1089. 

Ταφική τέχνη 

Οι καλλιτέχνες της Παλμύρας κατασκεύασαν σειρά μεγάλων ταφικών μνημείων. Αυτές οι κατασκευές, κάποιες από τις οποίες ήταν υπόγειες, είχαν εσωτερικούς τοίχους με σκαμμένα ή ανοιγμένα ταφικά διαμερίσματα όπου τοποθετούνταν οι νεκροί. Πλάκες από ασβεστόλιθο με προτομές (σε ρωμαϊκή ή Πάρθια-περσική τεχνοτροπία) σε έντονο ανάγλυφο σφράγιζαν τα ορθογώνια ανοίγματα των ταφικών αυτών διαμερισμάτων. Τα ανάγλυφα αναπαριστούσαν την «προσωπικότητα» ή την ψυχή του νεκρού και αποτελούσαν μέρος της διακοσμήσεως των τοίχων μέσα στον ταφικό θάλαμο. Μια σκηνή από δεξίωση αναπαριστώμενη σε τέτοιο ανάγλυφο θα αντιστοιχούσε σε οικογενειακό τάφο και όχι ατομικό. 

Σημαντικότερα μνημεία 

Τα λαμπρότερα από τα σωζόμενα ερείπια της Παλμύρας είναι εκείνα του Ναού του Ηλίου, οι τετράγωνοι επιτάφιοι πύργοι 3-5 ορόφων, το ρωμαϊκό θέατρο καθώς και τα θεμέλια των οδών και των κατοικιών. Σημαντικές επίσης είναι και οι ανευρεθείσες δίγλωσσες επιγραφές της Παλμύρας (στην ελληνική και παλμυρική διάλεκτο), μία στην εβραϊκή και 2 στη λατινική. 

Geopolitics Editoral Team

Τραγική ΙΣΤΟΡΊΑ!!! Υπέροχη έμπνευση.. Η Ευαισθησία..και η Τέχνη γράφουν την ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!!!

Τραγική ΙΣΤΟΡΊΑ!!! Υπέροχη έμπνευση..Η Ευαισθησία..και η Τέχνη γράφουν την

ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!!!

Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice , ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Τα 82 παιδιά στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, 70 χιλιόμετρα μακριά, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια. Το γλυπτό της Marie Uchytilová αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα παιδιά.

Τα γεγονότα που οδήγησαν τα παιδιά του Lidice στον θάνατο ήταν αρκετά περίπλοκα. Καθοριστικό ρόλο πάντως για να παρθεί η απόφαση της δολοφονίας τους ήταν ο θάνατος του Reinhard Heydrich, διοικητή του ναζιστικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας.

Η Τσεχοσλοβακία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Heydrich που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από καταπίεση, βασανισμούς και δολοφονίες. Στα τέλη Μαΐου του 1942 ομάδα στρατιωτών αποτελούμενη από Τσέχους και Σλοβάκους κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς. Τον ισχυρό τραυματισμό του Heydrich.

Μια εβδομάδα αργότερα στις 4 Ιουνίου του 1942, ο Heydrich πέθανε από σηψαιμία.  Ολόκληρη η χώρα πίστευε ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Κανένας όμως δεν μπορούσε να προβλέψει την φρίκη που τους ετοίμαζαν οι κατακτητές.

 Η αρχή έγινε με ολική απαγόρευση κυκλοφορίας στην Πράγα. Μια τεράστια επιχείρηση αναζήτησης των δραστών ακολούθησε χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την εβδομάδα μεταξύ τον τραυματισμό και τον θάνατο του Heydrich 157 άνθρωποι είχαν ήδη εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμη…

Μετά την κηδεία του Heydrich στο Βερολίνο, ο Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τι θα έπρεπε να γίνει στα χωριά που έκρυβαν τους υπεύθυνους.  Όλοι οι ενήλικες άνδρες να εκτελούνται και τα γυναικόπαιδα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα παιδιά που είχαν χαρακτήρα και χαρακτηριστικά «Αρείου» να υιοθετούνται από Γερμανικές οικογένειες SS για να γίνουν καλοί Ναζί. Τα υπόλοιπα να ανατραφούν με «άλλους τρόπους». Τέλος, τα χωριά να εξαφανιστούν από τους χάρτες, τίποτα να μην μείνει που να δηλώνει ότι κάποτε υπήρξαν.

Οι εντολές του άρχισαν να εφαρμόζονται αμέσως. Στο χωριό Lidice , που παρά την απουσία αποδείξεων ότι είχαν βρει εκεί καταφύγιο οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Heydrich, έγινε η αρχή. Όλοι οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην άκρη του χωριού και εκτελέστηκαν, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όταν ο ηθικός αυτουργός αυτού του τρόμου, Horst Böhme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πάρα πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους οι ομάδες έγιναν των δέκα. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, 173 άνδρες είχαν εκτελεστεί.

203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού. Από εκεί οδηγήθηκαν σε άλλο σχολείο στην κοντινή πόλη Kladno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες. Οι έγκυες μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε ο Heydrich, για να τους αφαιρεθούν με βίαιο τρόπο τα βρέφη. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück όπου έχασαν τη ζωή τους από μια σειρά από ασθένειες.

Τα παιδιά στην αρχή μεταφέρθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Łódź όπου Γερμανοί Αξιωματούχοι έκαναν τον διαχωρισμό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Όσα δεν είχαν τα χαρακτηριστικά που απαιτούνταν, παρά τις αρχικές διαφωνίες, αποφασίστηκε από τον Adolf Eichmann να θανατωθούν.

Εβδομήντα σχεδόν χρόνια πριν, στις 2 Ιουλίου, τα 82 παιδιά παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Από εκεί μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια. Από τα 105 παιδιά του Lidice , μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε λίγο πριν χάσει την ζωή του, μακριά από το σπίτι, την μητέρα του και τον πατέρα του. Ωστόσο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, τα αθώα παιδιά που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα επέστρεψαν και θα κατοικούν για πάντα στο Lidice . Τα 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, θα στέκονται εκεί ως αιώνια υπενθύμιση της σφαγής. Τα παιδιά του Lidice βρίσκονται επιτέλους στο σπίτι τους