ΧΑΜΟΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΑΡΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Κυριολεκτικά χαμός στο facebook με την φωτογραφία νεαρού αλλοδαπού ανθέλληνα (κάποιοι λένε πως είναι Αλβανός μετανάστης 2 γενιάς ) που πάει να κάψει την Ελληνική σημαία.

ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Έχουμε κάνει το λάθος να πιστεύουμε πως η αρχαία Ελλάδα ήταν μη θρησκευόμενη, σε αντίθεση με το Βυζάντιο.

 Ίσως δεν ξέρουμε ή πολλοί από μας αγνοούμε πως σε κάθε πόλη-κράτος η θρησκεία ήταν κρατική, δηλαδή οι ιερείς ήταν κρατικοί υπάλληλοι, πως η τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων (π.χ. θυσίες , συμμετοχή στις θρησκευτικές γιορτές, σπονδές) ήταν υποχρεωτική για τους πολίτες, και η ασέβεια (ότι κι αν η λέξη "ασέβεια" σήμαινε) στην κρατική αρχαιοελληνική θρησκεία ισοδυναμούσε με προδοσία.

 Άλλωστε ένας από τους λόγους που δεν ενώθηκε η αρχαία Ελλάδα ήταν το ότι καμιά πόλη δεν ανεχόταν εξωτερική επέμβαση στα θρησκευτικά της ζητήματα, και κανείς ξένος από άλλα μέρη δε μπορούσε να θυσιάσει στους ναούς της, ενώ η Ρώμη όταν νικούσε μια πόλη αποκτούσε και το δικαίωμα να έχει κοινούς θεούς μαζί της και άρα να μην υπάρχει πρόβλημα.

Συνεπώς δεν ήταν καθόλου (έστω: πλήρως) εκκοσμικευμένη η αρχαία κοινωνία. Αν σκεφτούμε πως οι αρχαίες τραγωδίες ξεκίνησαν ως θρησκευτική γιορτή του Διόνυσου, ή πως η ενότητα των Ελλήνων αναγνωριζόταν με την συμμετοχή στην κοινή λατρεία θεών και σε θρησκευτικούς αγώνες-γιορτές (Ολυμπιακοί), ή τον τεράστιο ρόλο που έπαιζαν τα μαντεία στον αποικισμό, τότε σα δύσκολο να αληθεύει το ιδεολόγημα της μη θρησκεύουσας κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα.

 Σίγουρα δεν καθόριζε η θρησκεία την πολιτική, μια και η θρησκεία ήταν ήδη κρατική, και συνεπώς τμήμα της ιδεολογίας της πόλης-κράτους. Ούτε και γινόταν νόμοι σύμφωνα με τη θρησκεία, αν και η παραβίαση των θρησκευτικών καθηκόντων ήταν έγκλημα κατά του κράτους.  

Από την άλλη, στο Βυζάντιο, η θρησκεία είχε επιδράσει παντού, όμως δεν πρόκειται για θεοκρατία: υπήρχε η επίδραση της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, όμως είχαμε σαφή διαχωρισμό κρατικής από την θρησκευτική ηγεσία.

Είναι τόσο αστείο να επικρατεί η άποψη πως ξαφνικά, οι χαρούμενοι γλεντζέδες και ευδιάθετοι Έλληνες π.χ του 200μ.Χ., του 300μ.Χ. έγιναν μουντοί, σκυφτοί, και άρχισαν να θρηνούν, και κλείστηκαν στα σπίτια τους κατηφείς. "Γιατί τα πρόσωπα έγιναν θλιμμένα;" Είναι τόσο μελο-δραματική η σύλληψη αυτή που καταντά για γέλια. Τα βυζαντινά συμπόσια, η βυζαντινή κοσμική μουσική η οποία υπάρχει (τόσο αστείο να πιστεύει κανείς πως οι βυζαντινοί είχαν μόνο εκκλησιαστικούς ύμνους!

 Μήπως όλοι αυτοί που λένε ότι υπήρχε μόνο θρησκευτική μουσική στο Βυζάντιο γνωρίζουν τα ονόματα των Ιωάννη Κουκουζέλη, Μανουήλ Χρυσάφη, Ξένου Κορώνη, Νικηφόρου Ηθικού, Γαβριήλ Ξανθόπουλου, Ιωάννη Λαμπαδάριου, Γρηγόριου Αλυάτη, Γρηγορίου Γλυκέως κ.ά.; Αν όχι, να σιωπήσουν, διότι όλοι αυτοί ήταν συνθέτες κοσμικής μουσικής ), τα δεκάδες αρχαιοελληνικά αγάλματα που κοσμούσαν τους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, το υπό κρατικό κι όχι εκκλησιαστικό έλεγχο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, η Μαγναύρα, η εντύπωση των κάθε λογής πρεσβειών και επισκεπτών που ήταν κατάπληκτοι όταν έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη, η κοσμική ρωμαϊκή νομοθεσία και δίκαιο, το ότι ήταν το κέντρο του "παγκόσμιου" για την εποχή εμπορίου, και όλες οι μόδες ξεκινούσαν από εκεί, όλα αυτά, και άλλα δεν είναι δείγμα θρησκόληπτων ανθρώπων που "το μόνο που έκαναν ήταν να χτίζουν εκκλησίες, να συνωμοτούν και να πολεμούν τους αλλόθρησκους".

    Νομίζουν αρκετοί πως το Βυζάντιο ήταν θεοκρατικό και παπαδοκρατούμενο επειδή το μόνο πράγμα σήμερα φαίνεται να έχει καταγωγή Βυζαντινή είναι η Εκκλησία. Αυτό όμως είναι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πράγμα που επιβίωσε από το «επίσημο» Βυζάντιο ήταν η Εκκλησία ˙ όλα τα άλλα καταστράφηκαν από τους Τούρκους. Επειδή χάθηκε το κράτος  καταστράφηκαν τα παλάτια, καταστράφηκαν τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ˙ καταστράφηκε όλη η διοικητική δομή του Βυζαντίου και το ανθρώπινο δυναμικό της είτε εξοντώθηκε είτε εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε.

 Μόνο η Εκκλησία κατόρθωσε να διατηρήσει συνέχεια (ίσως και οι θεσμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά αυτοί δεν είναι το «επίσημο» Βυζάντιο της Κωνσταντινούπολης ), και τα μόνα «βυζαντινά» πράγματα που βλέπουμε σήμερα είναι οι εκκλησίες και τα άμφια και οι εικόνες. Αυτό κάνει τους ανθρώπους λανθασμένα να ταυτίζουν το Βυζάντιο με την Εκκλησία. Είναι όμως λάθος, όπως θα φανεί κι από τα παρακάτω στοιχεία.

Ίσως η ατυχία για το Βυζάντιο ήταν πως ό,τι απέμεινε από αυτό ήταν θρησκευτικό. Δεν απέμεινε κανένα παλάτι, αν και το Ιερόν Παλάτιο ήταν τεράστιο και γεμάτο πλούτο. Δεν απέμεινε κανένα δημόσιο κτίριο μια και όλα γκρεμίστηκαν ή έπεσαν από μόνα τους. Δεν απέμεινε κανένα βυζαντινό σπίτι στην Κωνσταντινούπολη ώστε να ξέρουμε πώς ήταν η αστική αρχιτεκτονική. Έμειναν μόνο οι εκκλησίες που φυσικά δίνουν πολλές πληροφορίες. Γενικά, χάθηκε το επίσημο, δημόσιο, κοσμικό βυζάντιο, λόγω της τουρκικής κατάκτησης, και επειδή έμεινε μόνο η Εκκλησία, νομίζουν σήμερα  πως το Βυζάντιο ήταν μόνο θρησκευτικό ή ότι ήταν θεοκρατία, κάι πως ο κόσμος τότε δε διασκέδαζε δεν τραγουδούσε, αλλά μόνο προσεύχονταν. Αυτό είναι αυταπάτη. Αφού κατηγορούνε τους βυζαντινούς πως δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να προσεύχονται και να συνωμοτούν, γιατί δε ενδιαφέρονται για τη γνώμη των Ρωμιών λογίων της Ρωμανίας που κατηγορούσαν το λαό ότι "τον βίον άπαντα εορτή άγουσι μίαν"; Ας πάνε σε καμιά έκθεση βυζαντινού πολιτισμού, να δουν τι απέμεινε, να δούν τις μόδες στην ενδυμασία στα αρώματα και την κόμμωση, να δούν τα βυζαντινά παιδικά παιχνίδια, τα κουτάλια, τις φιλντισένιες σκαλιστές κοσμηματοθήκες, να δουν τα βυζαντινά κοσμήματα, τη βυζαντινή κουζίνα, τα βυζαντινά ιατρικά εργαλεία, τα βυζαντινά μουσικά όργανα, τα βυζαντινά αστρονομικά όργανα (αστρολάβους, διαβήτες κ.ά.) τα βυζαντινά πιάτα, τα βυζαντινά λουτρά, κι ένα σωρό άλλα πράγματα της καθημερινότητας, να δουν πως ήταν ένας κόσμος πνευματικός αλλά και φιλάρεσκος, να δουν πράγματα που θα τους απαλλάξουν από την εσφαλμένη αντίληψη περί "θεοκρατικού βυζαντίου".   

Κι επειδή αυτό πολλοί δε θα το κάνουν, διότι είτε τρέφουν μίσος για κάθε τι βυζαντινό, είτε προτιμούν την εικόνα του θεοσεβούς σκυθρωπού βυζαντίου που τους είπαν, θα πω εγώ λίγα πράγματα για την καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, για τον έρωτα, το χορό, την κόμμωση, τις παροιμίες, κι άλλα πολλά στο Βυζάντιο:

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΕΟΝΤΑ

 - για το Ιερό Παλάτι

Ένα σύμπλεγμα κτιρίων, με οκτώ εσωτερικές αυλές, 7 εισόδους, 10 διαμερίσματα για τον αυτοκράτορα και την οικογένειά του, 5 αίθουσες υποδοχής, 4 εκκλησίες και 9 παρεκκλήσια, 3 τραπεζαρίες, μία βιβλιοθήκη, μία αίθουσα τροπαίων, 2 λουτρά, 3 αίθρια, 8 ιδιαίτερα περίπτερα, 3 αλέες και 7 στεγασμένες στοές.

Στην αίθουσα του θρόνου, το λεγόμενο Χρυσοτρίκλινο: ένα μεγάλο χολ που σκεπάζεται από ένα μεγάλο θόλο (16 μέτρα διάμετρο) και που διαθέτει δεκαέξη παράθυρα. Κάθε πλευρά του κτιρίου σχηματίζει μια ημικυκλική αψίδα. Η αψίδα του βάθους στεγάζει το θρόνο του αυτοκράτορα. Ο θόλος της είναι διακοσμημένος με ένα μωσαϊκό που απεικονίζει το Χριστό καθισμένο σε θρόνο. Παραλληλισμός που προσφέρεται να επηρεάσει τη σκέψη των επισκεπτών. Περνάμε τώρα στην μεγάλη αίθουσα του ανακτόρου της Μαγναύρας. Ο νάρθηκας κατασκευασμένος σε ρυθμό βασιλικής, είναι χωρισμένος στα πλάγια με κολόνες, που στηρίζουν κυκλικές εξέδρες και φωτίζεται από εφτά πολυελαίους. Ο αυτοκρατορικός θρόνος, στημένος πάνω σε μια εξέδρα στην οποία οδηγούν έξη σκαλοπάτια, τοποθετημένα σε ένα κοίλωμα που διαμορφώνεται στην άκρη της αίθουσας, σκιάζεται από χρυσά πλατανόφυλλα. Στα κλαδιά είναι σκαρφαλωμένα χρυσά πουλιά. Μπροστά στο θρόνο είναι ξαπλωμένα δυο χρυσά λιοντάρια. Στα πλάγια φρουρούν χρυσοί γρύπες.  Απέναντι είναι τοποθετημένα χρυσά εκκλησιαστικά όργανα καθώς και ένα μεγαλοπρεπές ντουλάπι με πέντε προθήκες που έχουν το σχήμα πύργου. Τις ημέρες των ακροάσεων εκθέτουν εκεί τα πιο ωραία κοσμήματα του στέμματος, που λούζονται από έναν σοφά ρυθμισμένο φωτισμό. Την ώρα που μπαίνει ο πρεσβευτής, ένας μυστικός μηχανισμός βάζει σε κίνηση όλα τα χρυσά ζώα που είναι γύρω στον αυτοκρατορικό θρόνο: τα πουλιά που δείχνουν γατζωμένα στον πλάτανο αρχίζουν να κελαηδούν, οι γρύπες ανασηκώνονται στο υπόβαθρό τους τα λιοντάρια ορθώνονται βγάζοντας τρομερούς βρυχηθμούς. Και να, τη στιγμή που ο πρεσβευτής υποκλίνεται στον αυτοκράτορα, ο θρόνος ανεβαίνει απότομα προς τα πάνω, φτάνοντας σχεδόν μέχρι την οροφή. Η αίθουσα που αποκαλείται "Νέον", διακοσμημένη με δεκαέξη μαρμάρινες κολώνες και φωτίζεται από τα ανοίγματα που έχουν διαμορφωθεί στη θολωτή οροφή.

  

 

ΣΕ ΣΚΙΤΣΟ ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΤΩΝ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ» ΠΑΛΑΤΙΩΝ

 Οι τοίχοι είναι σκεπασμένοι με μεγάλες τοιχογραφίες από μωσαϊκά που δείχνον το Βασίλειο Α` ανάμεσα στους στρατηγούς του, που του προσφέρουν σα δώρο τις πόλεις που κατέκτησε. Πάνω στο θόλο βλέπει κανείς τα πολεμικά κατορθώματα του αυτοκράτορα. Ύστερα έρχεται το σαλόνι που αποτελεί τον προθάλαμο της αυτοκρατορικής κρεβατοκάμαρας. Στο κέντρο του δωματίου αναβλύζει ένας πίδακας από μια κρήνη, πάνω στην οποία ένας ασημένιος αητός πνίγει ένα φίδι.

 Τα μωσαϊκά του τοίχου παρουσιάζουν τον Βασίλειο Α΄ και τη γυναίκα του Ευδοξία, καθισμένους πάνω στους θρόνους τους, φορώντας την επίσημη στολή τους καθώς κι ένα στρέμμα στο κεφάλι. Ολόκληρη η οροφή είναι κατασκευασμένη από λαμπερό χρυσάφι και στο κέντρο της υπάρχει ένας σταυρός από πράσινο ψηφιδωτό. Γύρω από το σταυρό βλέπει κανείς αστέρια καθώς και εικόνες του αυτοκράτορα. Οι τοίχοι της κρεβατοκάμαρας είναι σκεπασμένοι με πολύχρωμες πλάκες μαρμάρου που γοητεύουν την όραση με παραστάσεις πολύχρωμων λουλουδιών. Αυτό όμως που προκαλεί το μεγαλύτερο θαυμασμό είναι το μωσαϊκό του δαπέδου: Στο κέντρο απεικονίζεται ένα παγώνι κλεισμένο μέσα σε μαρμάρινο κύκλο. Από κει ξεκινούν ακτίνες που απλώνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν ένα δεύτερο κύκλο, πιο μεγάλο. Από αυτό το δεύτερο κύκλο ξεχύνονται ακτίνες σα ρυάκια από πράσινο μάρμαρο και σκορπίζονται προς την κατεύθυνση των τεσσάρων γωνιών του δωματίουν. Στους τέσσερις χώρους που περιλαμβάνονται ανάμεσα σ’ αυτά τα ρυάκια βλέπουμε ισάριθμους αετούς, κατασκευασμένους από μικρούς ποικιλόχρωμους κύβους, που έχουν αποδοθεί με τόση πιστότητα, που θά λεγε κανείς ότι είναι ζωντανοί κι έτοιμοι να πετάξουν.

 Η «Πορφύρα», το δωμάτιο όπου γεννιώνταν τα παιδιά του εκάστοτε αυτοκράτορα, το περιγράφει η Άννα Κομνηνη ( Αλεξ. Ζ΄, II) : «Είναι δε η πορφύρα ένα δωμάτιο του παλατιού˙ από το δάπεδο ώς το πάνω μέρος των τοίχων σχηματίζει ένα τέλειο τετράγωνο, ενώ η οροφή του έχει σχήμα πυραμίδας. Προς το μέρος της θάλασσας βλέπει στο λιμάνι, όπου είναι στημένοι οι πέτρινοι ταύροι και οι λέοντες. Το δάπεδο είναι όλο στρωμένο με μάρμαρο κι οι τοίχοι επίσης έχουν μαρμάρινη επένδυση. Και δεν είναι κοινό μάρμαρο ούτε καν από εκείνα τα πανάκριβα αλλά όχι και δυσεύρετα˙ είναι απ’ αυτά που οι βασιλείς προμηθεύονταν τον παλιό καιρό από τη Ρώμη. Για να μη τα πολυλογώ, η  πέτρα αυτή είναι ολοπόρφυρη με κάποια λευκά στίγματα σπαρμένα σαν άμμος εδώ κι εκεί.»  

- Για το χορό και τις διασκεδάσεις

Ο χορός εκφραζοταν με δύο λέξεις, το "ορχείσθαι" και το "Βαλλίζειν". Το βαλλίζειν ήταν πιο έντονος χορός, ενώ το ορχείσθαι ήταν ήρεμος δίχως απότομες κινήσεις. Από το "βαλλίζειν" των Ρωμιών του Βυζαντίου προέρχεται ο χορός ονόματι "μπάλλος" των σημερινών Ρωμιών. Στη Ρωμανία οι άνθρωποι χόρευαν στα θρησκευτικά πανηγύρια, σε γιορτές αγίων, και τις κοσμικές, παγανιστικές γιορτές, εκτός και εντός της ίδιας της εκκλησίας. Ανάμνηση αυτών των εντός της εκκλησίας χορών είναι το ότι στα Πριγκιπόνησσα τον 19ο αιώνα χόρευαν στο νάρθηκα υπό τον ήχο τύμπανων και αυλού. Χόρευαν επίσης στην γιορτή των Καλένδων μεταμφιεσμένοι, το Πάσχα, στις γιορτές των Ροζαλίων, επίσης μεταμφιεσμένοι, και φυσικά στους γάμους, στα γενέθλια, στα καπηλειά, και στα ιδιωτικά συμπόσια της εποχής. Οι τόποι του χωρού ήταν στις πλατείες, στην αγορά, έξω από την εκκλησία (στα εξωκκλήσια).

 Οι πλουσιότεροι μίσθωναν και επαγγελματίες χορευτές. Φυσικά χορός γινόταν και στα θέατρα, τουλάχιστον μέχρι τον 6ο αιώνα, υπό τον ήχο αυλού και κιθάρας. Συνήθεις χοροί ήταν οι κυκλικοί, η «του συρτού πάτριος όρχησις» όπως αναφέρεται ήδη από τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Φυσικά αυτά συνεχίστηκαν και στην Ρωμανία, όπως φαίνεται από παραστάσεις σε στήλες κι από χειρόγραφα. Η συμπλοκή των χεριών γινόταν κάτω ή πάνω στον ώμο. Επίσης αντί να κρατούν τα χέρια, συχνά κρατούσαν μαντίλια με τα οποία οι χορευτές συμπλέκονταν, όπως συμβαίνει μερικές φορές και τώρα. Μαντίλι επίσης κρατούσε κι ο κορυφαίος του χορού, στην άκρη. Συνηθισμένο ήταν να χορεύουν μόνο άνδρες ή μόνο γυναίκες αλλά δεν ήταν σπάνιο το να χορεύουν μαζί από κοινού, όπως αναφέρουν ο Μ. Βασίλειος κ.ά. Τα πρόσωπα έκαναν εναλλάξ βήματα προς τα δεξιά και πάλι υποχωρούντα προς τα αριστερά, αν και συνήθως ο συρτός έβαινε προς τα εμπρός. Άλλο είδος χορού που επίσης χορεύονταν και κατά το οποίο καταρχήν οι χορεύοντες περιφέρονταν κυκλικώς και μετά έλυναν τον κύκλο και στέκονταν πρόσωπο με πρόσωπο. Στον Ρωμαίικο στρατό επίσης συνηθιζόταν ο ένοπλος χορός, η «πυρρίχη». Σε άλλο χορό έχουμε δυό άτομα που έχουν συμπλεγμένα τα χέρια και χορεύουν αντιμέτωπα. Σε ένα άλλο είδος χορού, από ναυτικούς χορευόμενο, αλλά κι από τους άλλους, τον 12ο αιώνα ο Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, τον περιγράφει  ως ποικιλόστροφο και πολυκαμπή και ελικοειδή, με στρέψεις και πολλούς λυγισμούς. Κι αυτός ήταν κυκλικός. Συνήθης χορός ήταν ο γέρανος, που χορεύεται στην Πάρο ως «αγέρανος» και στην αρχαιότητα, και τον αναφέρουν διάφοροι εκκλησιαστικοί συγγραφείς. «Κόρδακας» ήταν ένας κωμικός χορός υπό μεθυσμένων, είχε λυγισμούς, συνήθως όσοι τον χόρευαν ξεντύνονταν αρκετά, και χορεύονταν στην Ρωμανία, απόγονος του αρχαίου που λεγόταν «κόρδαξ». Μάλλον δε θα ήταν κακόφημος αφού ακόμα και οι παγανιστές   τον κακολογούσαν, πάντως σε όλη τη διάρκεια της Ρωμανίας μας χορεύονταν (πχ στον 12ο αι. ο Ζωναράς τον αναφέρει). Όλα αυτά όμως ήταν ασήμαντα μπροστά στα όσα συνέβαιναν στην εορτή των καλένδων. Διαρκούσε από τα Χριστούγεννα ώς τις 6 Ιανουαρίου. Ο λαός πλημμύριζε τους δρόμους. Θορυβώδεις ομάδες διέτρεχαν την πόλη σταματώντας μπροστά στα σπίτια των πλουσίων για να ζητήσουν δώρα με φωνές ισχυριζόμενοι πως τους τα χρωστούσαν. Τα μασκαρέματα ήταν εξωφρενικά. Μεταμορφώνονταν σε άγρια ζώα, σε σάτυρους, σε καλόγηρους. Πόρνες φορούσαν τη στολή των καλογραιών, σε πείσμα των αυστηρών απαγορεύσεων των εκκλησιαστικών αρχών που έβλεπαν ακόμα και κληρικούς να παίρνουν μέρος στις διασκεδάσεις αυτές. Φυσικά υπήρχε κι ο χορός των χασάπηδων, ο "μακελαρικός" των μακελάρηδων, ο χασάπικος όπως λέγεται σήμερα. Στους υπόλοιπους αυτούς χορούς οι χορεύτριες είχαν μαντίλια ή πέπλα, ενώ συνηθίζονταν όλοι να  κάνουν γύρους γύρω από τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια του χορού, όπως και τώρα. Σήκωναν τα πόδια και τα χτυπούσαν στο έδαφος με το ρυθμό. Άλλοτε εκινούνταν τα αριστερά χέρια, άλλοτε τα δεξιά, άλλοτε υψώνονταν στον αέρα. Άλλοτε κατά τον χορό χτυπούσαν τις παλάμες τους, ή οι θεατές χτυπούσαν «παλαμάκια» όπως θα λέγαμε σήμερα. Όταν τραγουδούσαν οι χορευτές κιόλας, άρχιζε μια στροφή ο προεξάρχων του χορού και την επανελάμβαναν οι λοιποί με το «τσάκισμα». Στους χορούς των Ρωμηών προγόνων μας χρησιμοποιούνταν όργανα όπως το ψαλτήριο (κανονάκι), η σύριγξ, η πεντάχορδη λύρα, η κιθάρα (η αρχαία εννοείται) ο διπλός και μονός αυλός, τα κύμβαλα, τα τύμπανα, το «σείστρον» δηλαδή το δικό μας ντέφι, η «βιόλα» (πρόγονος του βιολού). [Για πληροφορίες σχετικές με τα Ρωμαίικα μουσικά όργανα του Μεσαίωνα βλ. H.G. Farmer"Byzantine Musical Instruments in the Ninth Century".] Επιφώνημα ενθουσιασμού ήταν το "Ές!", το οποίο διατηρήθηκε ώς τις μέρες μας στην Ηπειρο και τη Θράκη. Στις πόλεις υπήρχαν θέατρα που άλλα παρουσίαζαν σοβαρότερο κι άλλα χαμηλότερο επίπεδο θεάματος. Στα χορευτικά θεάματα του θεάτρου χαμηλότερης ποιότητας, οι χορευτές εναλλάσονταν οι παρτενέρ σχηματίζοντας άλλοτε τετράγωνο, άλλοτε κύκλο, άλλοτε αλυσίδα. Το βυζαντινό κοινό προτιμούσε τους βακχικούς χορούς. Οι χορεύτριες ή οι λοιπές ηθοποιοί όχι σπάνια εμφανίζονταν γυμνές. Οι χορευτές παρίσταναν σάτυρους και βοσκούς. Οι χορεύτριες νύμφες και μαινάδες. Χορευτές και χορεύτριες έτρεχαν πάνω κάτω στη σκηνή κουνώντας θυρσούς και δάδες και συνοδευόμενοι από αυλούς κιθάρες κύμβαλα και ταμπούρλα. Καμμιά φορά παιζόταν και αρμόνιο, που στην Ρωμανία, σε αντίθεση με τη Δύση, οι Ρωμηοί δεν το χρησιμοποιούσαν για τη θρησκευτική λειτουργία. Σε ανώτερης στάθμης θεάματα, τα θέματα του θεάτρου ήταν παρμένα από τη μυθολογία, από αρχαίους μύθους. Ήταν καθαρές τραγωδίες στις οποίες οι ερμηνευτές φορούσαν μάσκα.

- Για τα ερωτικά,

Ως γνωστό, στα δημόσια λουτρά επιτρέπονταν να λούζονται μαζί ζευγάρια ώς το τέλος της Ρωμανίας, ενώ γενικότερα οι γυναίκες ώς τον Ζ’ αιώνα λούζονταν σε κοινά λουτρά ανεξαρτήτως του αν πήγαιναν με τον άνδρα τους εκεί. Δημοφιλές είδος φιλιού ήταν το «μανδαλωτόν φιλίν», που οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «επιμανδαλωτόν», το γλύψιμο της γλώσσας και των χειλιών του φιλώμενου. Άλλες μέθοδοι ερωτικής "προθέρμανσης"/απόλαυσης στους Βυζαντινούς ήταν η μάλαξη των γυναικείων μαστών, η καταμάλαξη του αιδείου, η πεολειχεία κ.ά. τινά που ματαίως καταδικάζονται από συνόδους και περιγράφονται με αποτροπιασμό από εκκλησιαστικούς συγγραφείς επισκόπους. Οι συνήθεις «στάσεις» ήταν το «σύγχρωτα περαίνειν», (περαίνω =εισδύω) το «απεστραμμένην περαίνειν» ή όπως λένε και κείμενα του 16ου αι. «από πίσω της την βάζει», το «περαίνειν την γυναίκα άνωθεν επικείμενην και εφιππαζόμενην», το «ορθή παρεστάναι κατά την συνουσίαν», το «εις γόνατα προπίπτειν ή γονυπετείν». Αγιολογικά κείμενα μιλούν για το «προς πλευράν κοιμάσθαι», ενώ δε λείπει και η περίπτωση όπου ο άνδρας «σηκοσκελίζει» τη γυναίκα, δηλ. υψώνει προς τα άνω τα σκέλη της. Φυσικά δεν απουσιάζει το « γυναίκας όπου αγκαλεί έναν άνθρωπον οπού πέφτει μετά της παρά φύσης». Δεν λείπουν αναφορές συγγραφέων της περιόδου, π.χ. του Τζέτζη στον 10ο αι. που γράφει ότι γυνή «από τριών ειργάζετο οπών την εργασίαν» . Για όσες δε νέες ήθελαν να φαίνονται παρθένες ενώ δεν ήταν πια υπήρχε και η συνταγή: «σύμφυτον βοτάνην λειώσας υπόθες» . Κατά τον Ιωάννη τον Νηστευτή «ουδέν μην και μαλακίζονται αι γυναίκες, ως οι άνδρες», ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς προσθέτει «αι γυναίκες ανδρίζονται παρά φύσιν γαμούμαιναί τε και γαμούσαι». Το Πηδάλιο λέει πάλι «αν γυνή πέση με ευνούχον (..)». Τα πορνεία λεγόντουσαν και οίκοι ανοχής διότι για μια στιγμή πήγαν να καταργηθούν αλλά μπροστά στη γενική αντίδραση του σύμπαντος κόσμου αυτό δεν έγινε και από τότε πήραν το επίθετο «ανοχής». Για τον συνευρεθέντα με κάποια έλεγαν ότι αυτός «έπεσε εις την δείνα» ή «κοιμάται μετά της δείνα» ή "πηδά την δείνα» ή την «φιλεί», ή πιο ευγενικά χρησιμοποιούσαν τις λέξεις «γιγνώσκειν» ή «πλησιάζειν τη δείνα» «συγκαθεύδειν μετά της δείνα» κλπ. 

 

Στους Βυζαντινούς χρόνους συνηθίζονταν η παλλακεία. Πολλές φορές ο άνδρας έφερνε την παλλακή μέσα στο σπίτι, ισχυριζόμενος πως την έπαιρνε χάρην «παιδοποιίας». Παλλακίδες ήταν κατά κανόνα δούλες ή απελεύθερες, ή άσημες και φτωχές γυναίκες, καμμιά φορά όμως και ευγενείς. Πρόκεται για τον «άγαμο γάμο» όπως τον χαρακτήριζαν. Στο Βυζάντιο δεν έλειπαν φυσικά οι ομοφυλόφιλοι, οι «ανδρογύνιοι», συναντώμενοι πολλάκις στα θέατρα και τα καπηλειά, αλλά και σε συμπόσια πλουσίων. Η παιδεραστεία επίσης ήταν σχετικά διαδεδομένη, λιγότερο όμως απότι στην Αρχαιότητα. Τον 6ο αιώνα ο Αρέθιος γράφει πως οι άνδρες « εις αλλήλοις ξείνον άγουσι γάμο», τον 8ο αιώνα ο Θεόδωρος Στουδίτης ομιλεί για τους «ασχημοσύνην προς τους άνδρας επιδεικνυμένους», τα ίδια και στους επόμενους αιώνες γίνονται σχετικές αναφορές στον καιρό του Κωνσταντίνου Ε΄, του Λέοντα του Μεγάλου, και τα ίδια ίσχυαν ως το τέλος του Βυζαντίου. Τα πορνεία ήταν διασκορπισμένα στην πόλη κυρίως όμως κοντά στα λιμάνια, ενώ σε πολλά σπίτια πλουσίων υπήρχαν ζωγραφιές ή ψηφιδωτά με ερωτικά θέματα και περιπτύξεις, όπως στην προχριστιανική εποχή, όπως φαίνεται από μαρτυρίες του δέκτου, δωδέκατου κλπ μ.Χ. αιώνα. Κρίνοντας επίσης από τη θέση που η μοιχεία κατείχε στη νομοθεσία της Ρωμανίας ο όγκος των συζυγικών υποχρεώσεων δε βάρυνε πολύ πάνω στη συνείδηση της γυναίκας. Αν στην εκκλησία οι γυναίκες είχαν χωριστή θέση από τους άνδρες, τις έβλεπε κανείς να κάθονται ελεύθερα σε δημόσιους τόπους, με περισσότερη ή λιγότερη καλή φήμη. Αυτό ήταν το ασεξουαλικό "θρησκόληπτο Βυζάντιο". Δε πειράζει. Κάλιο αργά παρά ποτέ η απομυθοποίηση. 

-Οι ύβρεις που χρησιμοποιούσαν για τους άντρες στο Βυζάντιο ήταν (μερικές εξ αυτών): μωρέ, πανούργε, άθλιε, σαλλέ, ανέντροπε, κάθαρμα, βάρβαρε, σκύλε, σαλιαρομυξιάρη, πεδίλων ραφέα, άτσαλε, σατανά, τρισκατάρατε, βουβάλι, πρόβατον, βόσκημα, κερατά, κακομούμουσε, αφανή, φουρνόστομε, κατσίβελλε, ψωμοζήτη, ψεμματάρη, ενώ για τις γυναίκες: μεσημερού, σπασμένη, βρομούσα, εχίδνα, παίγνιον των παιγνίων, μάγισσα, κουρβέλας γένος, Κίρκη, μαινάδα, παλιοξέρασμα, μαγγαναρέα κ.ά. 

-Μερικές παροιμίες των Ρωμιών προγόνων μας του Βυζαντίου είναι οι εξής: «Τα σταφύλια ωριμάζουν βλέποντας το ένα το άλλο», «Οταν βιάζεσαι, να κάθεσαι», «Αφού δεν είσαι γενναίος, ρίχνε τουλάχιστον άγρια βλέμματα», «Σα γεράσει ο λύκος βγάζει νόμους», "Κάθε πόλη και νόμος, κάθε χωριό και έθιμο", "Όποιος φτύνει τον ουρανό φτύνει τα γένια του", «Τον κακότυχο δαγκώνουν και τα πρόβατα», «Είπε η καμήλα στη μάνα της “θέλω να χορέψω” κι αυτή απάντησε “παιδί μου, καλό είναι και το περπάτημά σου”», «Λόγια του ρήτορα –πράξεις του κόκορα», «Ο κόσμος χάνονταν και η κυρά μου χτενίζονταν», «Γίνε φίλος με το σκύλο αλλά κράτα και το ραβδί σου», «”Άνθρωπε, καίγεται το σπίτι σου” –“δε βαριέσαι, έχω το κλειδί”», «Τα νυχτερινά έργα την ημέρα είναι καταγέλαστα», «Ο χορτάτος δε πιστεύει τον νηστικό», «Τα μεγαλύτερα ψάρια τρων τα μικρότερα», «Χωράφι πές μου, σε πόσους άνηκες; σε πόσους θα ανήκεις;» .

-Οι Ρωμιοί πρόγονοί μας του Βυζαντίου, εύστροφοι καθώς ήταν, έβγαζαν αμέσως παρατσούκλια για όσα ελαττώματα ή αρετές είχαν οι συνάνθρωποί τους. Να μερικά παρατσούκλια:  Αρπαζάκιος, Κλεψολάδης, Καυσαλώνης, Γοργόπλουτος, Δαγκνάς, Νικόλαος ο «Τίποτε», Λέων ο «Κατανάγκης», Κρασάκης, Ιωάννης ο «Άοινος», Αμαγείρευτος, Τρικοιλος, Φαβάς, Μπουκιάς, Κουνούπης (απ’ το μεθύσι!), Πετεινός, Λαγοπάτης, Λυκοδόντης, Βασίλειος ο «Αρκουδάκος», Βασίλειος «Μουρμούρης», Αβάστακτος, Ψεματζής, Γάττος κ.ά.

 -Στην Ρωμανία υπήρχαν από τους πρώτους αιώνες ώς το 1453 σε όλες τις πόλεις (π.χ. στην Αντιόχεια του 12ου αι. υπήρχαν 2) «ξενώνες» δηλαδή νοσοκομεία με ιατρικό προσωπικό, νοσοκόμους και χειρούργους ακόμη. Για παράδειγμα, τον 12ο αι. το νοσοκομείο του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη είχε 50 κλίνες, 5 πτέρυγες, 2 πεπειραμένους χειρουργούς, 2 αρχιατρούς, 4 «μέσους ιατρούς» θαλάμων, 4 «περισσούς» ιατρούς που ασχολούνταν με τα εξωτερικά ιατρεία, καθώς και πολυπληθές υπηρετικό προσωπικό, ακόμα και τροχιστή των χειρουργικών εργαλείων. Για τους γυναικείους θαλάμους (διότι υπήρχαν ΑΠΟ ΤΟΤΕ στο ΒΥΖΑΝΤΙΟ) υπήρχαν ξεχωριστές γυναίκες ιατροί. Για κάθε θάλαμο υπήρχαν 5 νοσοκόμοι . Γίνονταν επιτυχείς εγχειρήσεις δύσκολες, όπως η  εγχείρηση διαχωρισμού σιαμαίων τον 10ο αι., ενδοκυστικής λιθοτριψίας (8ος αι. «βίος αγ.Θεοφάνους» όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία μπήκαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους), ενδοκαυτηρίασης ουρήθρας (11ος αι. , στον Ισαάκ Α’ Κομνηνό) κ.ά. Αυτός ήταν ο Βυζαντινός Πολιτισμός.

 -Στην Κωνσταντινούπολη του 12ου αι. υπήρχαν 33 δημόσια λουτρά, και κατά μέσο όρο οι Ρωμιοί λούονταν σε αυτά 3 φορές την εβδομάδα. Όταν μια Ρωμιοπούλα αρχόντισσα Θεοδώρα ανιψιά του Βασίλειου του Β’ παντρεμένη στη Γερμανία του 10ου αι. έφερε τη συνήθεια του ημερήσιου λουτρού, οι Γερμανοί παραξενευτηκαν σκανδαλίστηκαν τόσο που μια Γερμανίδα είδε στο όνειρό της ότι η Ρωμιά αρχόντισσα λόγω αυτών των συνηθειών της θα πήγαινε στην κόλαση!

 -Ως την εποχή του Ιουστινιανού οι άντρες έκοβαν τα  μαλλιά κοντά και ξύριζαν τα γένια. Αργότερα άφηναν τα μαλλιά τους μακριά, χωρίζοντας τα στο μέτωπο. Έβλεπε κανείς στη Ρωμανία άντρες με μαλλιά που έφταναν ως τη ζώνη τους.

 Μερικές φορές φορούσαν και περούκες. Στις γυναίκες συνήθως τα μαλλιά ήταν κατσαρωμένα στο μέτωπο, χωρισμένα στη μέση σε χωρίστρα και συγκαρούμενα στον αυχένα με χτένια από ελεφαντόδοντο ή με μια ταινία από λινό ύφασμα, κι έπεφταν σα καταρράκτης στα αυτιά. Συνήθως τα έβαφαν ξανθά.

Το μακιγιάζ είχε πολύ διαδοθεί. Έβαφαν με ένα πινέλο μαύρα τα βλέφαρά τους. Τα φρύδια τα έφτιαχναν λεπτά. Το ρούζ των χειλιών εμφανίστηκε κάπως αργά, στην εποχή των Παλαιολόγων. Χρησιμοποιούνταν επίσης πολύ τα αρώματα. Τέλος, τα κοσμήματα φορούνταν τόσο από γυναίκες (π.χ φορούσαν περιδέραια στο μέτωπο, δακτυλίδια σκουλαρίκια, βραχιόλια κλπ) όσο κι από άντρες.

-Στη Ρωμανία είχαν ήδη από τον 11ο αι. (πρίν τη Δύση) αρχίσει να έχουν χρωματιστά τζάμια, καθώς και συνδιασμό χρωμάτων σε αυτά.

  -Στην Κωνσταντινούπολη αλλά και σε άλλες πόλεις είχε αρχίσει να γίνεται φωτισμός των δρόμων καθόλη τη νύχτα ήδη από τον 6ο αι. Η μοναδική πόλη στον πλανήτη που φωτιζόταν τη νύχτα. Τώρα τί αιώνας του σκότους είναι αυτός κατά τον οποίο αρχίζει η φωταγωγία της νύχτας, είναι άλλο ζήτημα.<9>,<26> 

-Στην Κωνσταντινούπολη από τον 5ο αιώνα και μετά υπήρχαν πολυόροφες πολυκατοικίες με πέντε και εννιά πατώματα.<32> Το 469μ.Χ., ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Λέοντα Α' περιόριζε το ύψος των ιδιωτικών κτιρίων στα 24 μέτρα<39>. Τον 10ο αι. ο Τζέτζης αναφέρει πενταόροφες οικοδομές, όπως και η Άννα Κομηνή τον 12ο αι., τον 14ο ο Αρμενόπουλος 4όροφες<9>. Οι οικοδομές αυτές  - οι οποίες υποχρεωτικά από το νόμο είχαν πλήρες σύστημα αποχέτευσης - άλλοτε ήτανε ιδιοκτησία ενός, αλλά πολλές φορές ζούσαν σε αυτές πολλές οικογένειες. Τα μπαλκόνια ήταν πολύ συνηθισμένα και υπήρχε σύστημα αποχέτευσης για κάθε σπίτι.[Θα έπρεπε να συγκριθεί αυτό  - η αποχέτευση στον "σκοτεινό μεσαίωνα"

- με την έλλειψη συστήματος αποχέτευσης στις Βερσαλίες του 17ου αιώνα .

-ΕκείΤα σπίτια χτιζόταν μαζί, δηλαδή δεν υπήρχαν συνοικίες πλούσιων και φτωχών, αλλά δίπλα στο πλούσιο σπίτι έβρισκες τρώγλες, ενώ κοντα στο Ιερόν Παλάτιον  και τον Ιππόδρομο ήταν μια από τις πιο φτωχές γειτονιές.

 -Στην Κωνσταντινούπολη -και στις 962(;) άλλες μεγάλες πόλεις του Βυζαντίου- υπήρχε ,εκτός από την αστυνομία της ημέρας, ειδικό σώμα νυχτερινής αστυνομίας, διορισμένο από το κράτος, που περιπολούσε στις οδούς τη νύχτα. Αυτά στη Δύση (π.χ. Λονδίνο) έγιναν μετά τον 18ο αιώνα.

 -Η Κωνσταντινούπολη είχε και πυροσβεστικό σώμα τους καλούμενους "ματρικάριους" υπαγόμενους στον νυκτέπαρχο.

 -Το πρώτο έγγραφο στην Ευρώπη σε μικρογράμματη γραφή είναι ένα ρωμαίικο έγγραφο του 835μ.Χ. Πρώτοι οι Ρωμιοί του Βυζαντίου ανακάλυψαν το σύστημα αυτό γραφής. Μέχρι τότε έγραφαν με κεφαλαία.

 -Το πρώτο εκκλησιαστικό όργανο της Δύσης ήταν δώρο του Ρωμιού αυτοκράτορα στον βασιλιά Πιπίνο των Φράγκων στα 857μ.Χ.

 Αυτά τα ολίγα (αντ)έγραψα για να δει ο καθένας ότι ο παράξενος αυτός λαός που αποκαλείται αποπροσανατολιστικά και περιφρονητικά "Βυζαντινοί", οι πρόγονοί μας, οι πατεράδες μας, ήταν κανονικοί άνθρωποι, σαν κι εμάς...!.

                                             ΤΕΛΟΣ

 Πηγές, βιβλιογραφία και σύνδεσμοι:

1)Κώστα Χατζηαντωνίου, «Εθνικισμός και ελληνικότητα» εκδ. Πελασγός  

2)Ίωνα Δραγούμη, "Ελληνικός Πολιτισμός", εκδ. Φιλόμυθος

3)Πάτρικ Λη Φέρμορ, «Ρούμελη-Ταξίδι στη βόρεια Ελλάδα" εκδ. Ωκεανίδα

4)Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, «Ιός», διάφορα άρθρα

5)Μεγάλου Βασιλείου «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφέλοιντο  λόγων»

6)Ελένης Αρβελέρ "Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας" εκδ. Ψυχογιός

7)Θάνου Μαρκόπουλου «Στο σχολειό με χαρτί και καλαμάρι» εκδ. Καλειδοσκόπιο

8)Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

9)Φαίδωνος Κουκουλέ «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», εκδ. Παπαζήση

10)Gerard Walter «Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα

11)Sir Steven Runciman «The Fall of Constantinople» Cambridge, Canto

12)Sir Steven Runciman «The Great Church under captivity»

13)Στήβεν Ράνσιμαν «Η Βυζαντινή θεοκρατία»

14)Έλλης Σκοπετέα, «Το πρότυπο βασίλειο και η Μεγάλη Ιδέα»

15)Κώστα Κύρρη, «Τουρκία και Βαλκάνια» εκδ.Εστία

16)Ζάρεβαντ «Παντουρανισμός» εκδ.Ρήσος

17)Περιοδικό Ελλοπία, διάφορα τεύχη

18)π. Ι. Ρωμανίδη «Ρωμηοσύνη Ρωμανία  Ρούμελη»

19)Ορέστη Ηλιανού "Απόψεις για το παρελθόν και το μέλλον των Ελλήνων" εκδ. Ιωλκός

20)Περικλή Ροδάκη, «Οι Θράκες μουσουλμάνοι» εκδ. Ρήσος 

21)Γεώργιου Κ. Σκαλιέρη "Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας"

22)Ιστορία του Ελληνικού έθνους, εκδ. Αθηνών 

23)Στρατηγού Γιάννη Μακρυγιάννη, "Απομνημονεύματα" εκδ. Πέλλα

24)Νίκου Ματσούκα, "Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας" εκδ. Βάνιας 

25)Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου "Ιστορία του ελληνικού έθνους" 

26)Άγιου Νεκτάριου "Περί μεσαίωνος και Βυζαντιακού Ελληνισμού"  

27)Ιστοσελίδα της εν Ελλάδι Εκκλησίας,  αφιέρωμα στο 1821

28)π. Γ. Μεταλληνού "το '21 και οι συντελεστές του" 

29)Ιστοσελίδα όπου αναπαρίστανται τα κοσμικά κτίρια της Πόλης το έτος 1200 

30)Αναστάσιου Φιλιππίδη "Οι εθνικές μας ονομασίες"   

31)π. Ι. Ρωμανίδη "Οι διεκδικήσεις των γειτόνων μας", "Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη"  

32)Tamara Talbot Rice, βυζαντινολόγου, "Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο", εκδ Παπαδήμας

33) Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη

33)Ι. Κακριδή "Οι Αρχαίοι Έλληνες στην νεοελληνική λαϊκή παράδοση"

34)Νεοκλή Σαρρή, "Οσμανική Πραγματικότητα"

35)Φώτη Δημητρακόπουλου, "Βυζάντιο και νεοελληνική διανόηση" εκδ. Καστανιώτη

36)Νίκου Τσάγγα, "Μάτζικερτ, η αρχή του τέλους του Μεσαιωνικού Ελληνισμού" εκδ. Γκοβοστή

37)Περιοδικό "Σύναξη", διάφορα τεύχη

38)Θεόδωρου Ζιάκα, "Γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί"

39)Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, "Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας"

40)Hans-Georg Beck, βυζαντινολόγου, "Η Βυζαντινή Χιλιετία"

41)Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Δυτική Ευρώπη το 1204

42) περιοδικό "Βυζαντινός Δόμος"

43)Αργύρη Εφταλιώτη "Ιστορία της Ρωμιοσύνης"

44)Στήβεν Ράνσιμαν, "Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση"

45)Οι Θετικοί Επιστήμονες της Βυζαντινής εποχής

46) Προκόπιου, "Περί Κτισμάτων"

47) Ιωάννη Χολέβα "Οι Έλληνες Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας" εκδ. Ρήσος

48) Λιουτπράνδου της Κρεμώνας "Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη" εκδ. Στοχαστής

49) Μουσταφά Ελ Αμπαντί, ιστορικού "Η Αρχαία Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας" εκδ. Σμίλη

50) porta_aurea

Το χριστιανικό Βυζάντιο κατά των Ελλήνων, του Γιώργου Ν.Οικονόμου

Το χριστιανικό Βυζάντιο κατά των Ελλήνων 

του Γιώργου Ν.Οικονόμου

Ορισμένοι χριστιανοί εθνικιστές, επιτιθέμενοι στο πασίγνωστο πια βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, επανέφεραν στο προσκήνιο ένα γνωστό μύθο, τον μύθο της συνέχειας. Πρόκειται για την άποψη ότι το Βυζάντιο υπήρξε ο συνεχιστής του κλασικού ελληνικού πολιτισμού.

Στην άποψη αυτή στηρίχθηκε εν πολλοίς η νεοελληνική ιδεολογία κατασκευάζοντας το περιβόητο σχήμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» («Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της δικτατορίας του 1967). Στη διαιώνιση του μύθου αυτού συνεισέφεραν τα μάλα και οι νεοορθόδοξοι βυζαντινολάτρες Χ. Γιανναράς, Σ. Ράμφος (με δασεία) και η ακολουθία τους. Η αντίληψη αυτή αποτελεί ένα ιδεολόγημα και ως τέτοιο αρνείται να δει την αληθή Ιστορία, ότι δηλαδή τέτοια συνέχεια δεν υπήρξε. Αυτό φαίνεται σαφώς σε ιστορικά γεγονότα (και όχι μυθεύματα), σε αντιλήψεις και σημασίες που σηματοδοτούν βαθιά ρήγματα.

Πράγματι με την επικράτηση του χριστιανισμού στο ανατολικό μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη, αρχίζει η επιχείρηση απαλείψεως οτιδήποτε ελληνικού, εκτός της γλώσσας. Ηδη από αρκετά νωρίς, οι χριστιανοί θεολόγοι, που είναι Ρωμαίοι υπήκοοι, στρέφονται κατά των Ελλήνων και οι συστηματικές επιθέσεις και διώξεις από την επίσημη εξουσία αρχίζουν με τους διαδόχους του Κωνσταντίνου (Κωνστάντιο Β', Θεοδόσιο Α' και Β', κ.λπ.).

Ο ελληνικός πολιτισμός διώκεται, ναοί γκρεμίζονται, το Μαντείο των Δελφών κλείνει, περιουσίες των Ιερών και ιδιωτικές διαρπάζονται, οι εορτές (Ελευσίνια Μυστήρια κ.ά.) καταργούνται, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διεξάγονταν από το 776 π.Χ. επίσης, βιβλία καίγονται, βιβλιοθήκες εξαφανίζονται, τα θέατρα σφραγίζονται, οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και εξοντώνονται ως «ειδωλολάτρες», ως κατεχόμενοι από την πλάνην των ανοσίων και μυσερών Ελλήνων, όπως αναφέρουν τα διατάγματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, οι οποίοι από την αρχή έως το τέλος αποκαλούνται βασιλείς των Ρωμαίων. Ο αναγκαστικός και βίαιος εκχριστιανισμός επιβάλλεται με αποκλεισμούς, εξορίες, βασανιστήρια και στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Σκυθόπολη. Συνυπεύθυνοι σε αυτό το πογκρόμ είναι οι χριστιανοί, τα χριστιανικά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας... Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη δημόσια μαζική καύση ελληνικών βιβλίων έγινε στην Εφεσο με την προτροπή του Παύλου, τον 1ο μ.Χ. αιώνα, και συνεχίστηκε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως επί Θεοδοσίου Α'. Επίσης το 415 μ.Χ., με τις προτροπές και το μίσος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κυρίλλου, ο φανατισμένος όχλος κατακρεουργεί με θραύσματα από πήλινα αγγεία τη φιλόσοφο Υπατία! Τέλος, ο χριστιανός Βυζαντινός αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει το 529 μ.Χ. με διάταγμα τις φιλοσοφικές σχολές• ακόμα και τη σχολή των Αθηνών (εν Αθήναιες κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν) που είχε ιδρύσει ο Πλάτων τον 4ο π.Χ. αιώνα και επί εννέα αιώνες λειτουργούσε κανονικώς. Ο τελευταίος διευθυντής της, ο φιλόσοφος Δαμάσκιος, μαζί με άλλους καταφεύγουν -τι ειρωνεία!- στην περσική αυλή.―

Το φαινόμενο αυτό της διώξεως μέχρι εξαφανίσεως του ελληνικού πνεύματος είναι το πρώτο στην Ιστορία παράδειγμα θεσμισμένης και έμπρακτης μισαλλοδοξίας, το πρώτο παράδειγμα μαζικής εθνοκάρθαρσης και πνευματικής κάθαρσης, που δεν επιθυμεί τον άλλο, τον διαφορετικό: ο ελληνικός πολιτισμός πρέπει να εξαφανιστεί φυσικώς, ιδεολογικώς, πνευματικώς• παρέμεινε για τους Βυζαντινούς πάντα κάτι το ξένο, οι ίδιοι χρησιμοποιούν τον όρο έξωθεν ή θύραθεν.

Ο βυζαντινός χριστιανισμός έχρισε τον ελληνικό πολιτισμό ως τον κύριο εχθρό του και τον πολέμησε με όλα τα μέσα. Δικαίως ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης μίλησε για χριστιανική βαρβαρότητα, η οποία σηματοδοτεί την είσοδο στον Μεσαίωνα.

Το χριστιανικό Βυζάντιο δεν έχει ανάγκη τη φιλοσοφία, την έρευνα, τον διάλογο, αλλά τη θεολογία, τη μοναδική αλήθεια, το δόγμα. Δεν ανέχεται ούτε καν τους χριστιανούς που έχουν διαφορετική άποψη, τους στιγματίζει ως αιρετικούς, τους αναθεματίζει, τους διώκει. Δεν επιθυμεί επίσης πολίτες και αγορά, αλλά πιστούς και ποίμνιο. Αντί της πολιτικής ενημέρωσης και διαπάλης των δοξών εφαρμόζει την «ορθοδοξία» και τις συνωμοσίες των αυλικών και των ευνούχων του Ιερού Παλατίου. Αντί της αμφισβήτησης προκρίνει την υποταγή και την τυφλή πίστη. Δεν θέλει τον έρωτα και την απόλαυση αλλά τον ασκητισμό και το μίσος για το σώμα. Δεν ενδιαφέρεται για τον δημόσιο και πραγματικό βίο αλλά για την απόσυρση από τα εγκόσμια, την ατομική ψυχή και τη «μετά θάνατον ζωή». Δεν θέλει ελεύθερους πολίτες αλλά δούλους και υποτελείς του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη. Αντί για τη δημοκρατία των ελεύθερων και ίσων πολιτών υπερασπίζεται και εφαρμόζει την ελέω θεού απόλυτη μοναρχία. Αντί για την κυριαρχία του νόμου κυριαρχεί η αυθαίρετη βούληση του Πατριάρχη και του Αυτοκράτορα. Η ποίησις αντικαθίσταται από την εκμηδενιστική θρησκευτική υμνωδία.

Η τραγωδία και η κωμωδία από τα φτηνά θεάματα του Ιπποδρόμου και την επανάληψη της θρησκευτικής λειτουργίας. Τα εξαίσια γυμνά σώματα των ελληνικών γλυπτών εξαφανίζονται από το ράσο και την αγιογραφία. Η συζήτηση εξαφανίζεται από την προσευχή. Η πολιτική ρητορική από το θρησκευτικό κήρυγμα. Η ανθρώπινη γνώση είναι αποτέλεσμα θεϊκής φώτισης και αποκάλυψης, κτήμα και προνόμιο του Ιερατείου και των εξουσιαστών και όχι προϊόν του ανθρώπινου λόγου και της λογικής.

Η έχθρα των Βυζαντινών χριστιανών κατά των Ελληνων διατηρήθηκε αμείωτη καθ' όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας, διότι η υπέρτατη έγνοια τους ήταν η τήρηση του μοναδικού «θεόπνευστου» δόγματος και η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Ακόμη και στην περίοδο που θεωρείται «φιλελεύθερη» (του 11ου μ.Χ. αιώνα), οποιαδήποτε συμπάθεια προς τους Ελληνες φιλοσόφους, που διαφοροποιείται από το επίσημο δόγμα, επισύρει την καταδίκη και την αποπομπή. Αυτό έγινε λ.χ. με τον Ιωάννη Ιταλό, «ύπατο των φιλοσόφων», τον οποίο η πατριαρχική Σύνοδος κατηγόρησε ότι ασχολούνταν με ελληνικές αντιλήψεις που απέκλιναν από το ορθόδοξο δόγμα (τα των Ελλήνων δυσεβή δόγματα ...ανάθεμα). Φυσικά μετά το ονομαστικό ανάθεμα εναντίον του ο Ιταλός εξαφανίστηκε από τον δημόσιο βίο. Το ελληνίζειν ήταν καταδικαστέο και εξοβελιστέο από την κοσμική και θρησκευτική εξουσία μέχρι το τέλος του Βυζαντίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από την αρπαγή του χριστιανισμού και ανατρέχει στην πλατωνική φιλοσοφία. Είναι από τους πρώτους, στο ετοιμόρροπο και προ πολλού παρακμιακό Βυζάντιο, που τολμά να αποκαταστήσει ανοικτά μετά από 10 αιώνες το όνομα των Ελλήνων και την ελληνική παιδεία και δηλώνει ότι Ελληνες εσμέν γένει τε και παιδεία. Ομως ο ανθενωτικός Γεώργιος Σχολάριος (Γεννάδιος), μελετητής του Αριστοτέλη, που έγινε ο πρώτος Πατριάρχης μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, αντέταξε ότι «χριστιανοί εσμέν», και παρέδωσε στην πυρά το έργο του Γεμιστού.

Συνεπώς υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του ελληνικού κόσμου και του βυζαντινού χριστιανισμού, πρόκειται για ασύμβατες και ασυμβίβαστες αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές. Δεν είναι απλώς μόνο δύο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά συνιστούν εντελώς άλλη νοηματοδότηση του βίου, άλλη σύλληψη του κόσμου, στηριζόμενοι σε άλλο ανθρωπολογικό τύπο.

Ο ελληνικός κόσμος είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της πολιτικής συμμετοχής, του εκκλησίας του δήμου. Ενώ ο βυζαντινός εκπροσωπεί την ανελευθερία, την αυταρχική μοναρχία, την ανισότητα, την τυφλή υπακοή και πίστη στο εξ αποκαλύψεως μοναδικό δόγμα, την Εκκλησία των παθητικών πιστών. Θα πρέπει συνεπώς να διαλέξουμε: αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ή βυζαντινό χριστιανισμό, αυτονομία ή ετερονομία, όπως σωστά προτείνει ο Κ. Καστοριάδης.² Και τα δύο μαζί δεν γίνεται, είναι σχήμα οξύμωρο. Οσον αφορά τον άλλο μύθο του νεοελληνικού χριστιανισμού για τον ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, παραπέμπουμε στις εύστοχες επισημάνσεις του Σ. Πολυμίλη για τον αρνητικό ρόλο της Εκκλησίας.³ Προσθέτουμε μόνο δύο κείμενα των Πατριαρχείων του έτους 1798.

Το πρώτο είναι ένας λίβελος κατά των Γάλλων διαφωτιστών και της ελευθερίας, ενώ ταυτοχρόνως είναι κήρυγμα δουλικής υποταγής «εις την υψηλήν βασιλείαν των Οθωμανών». Το δεύτερο κείμενο είναι κήρυγμα κατά του πρωτοπόρου μάρτυρα της ελευθερίας Ρήγα Φεραίου και του συντάγματός του, διότι κατά τον Πατριάρχη «είναι πλήρες σαθρότητος».4 Τα ιδεολογήματα, οι ιδεολογίες και οι μύθοι για τα ιστορικά γεγονότα είναι σαν τα ναρκωτικά: μας ταξιδεύουν μακριά από την πραγματικότητα, την καταργούν, επειδή δεν θέλουμε ή δεν έχουμε τη δύναμη να την αντιμετωπίσουμε. Η κατάργηση όμως της αλήθειας δημιουργεί διαστρεβλωμένο και διεστραμμένο κόσμο, και κατά συνέπεια στρεβλή ταυτότητα, πράγμα που είχε διαπιστώσει και ο Κ. Θ. Δημαράς, που έλεγε ότι στην Ελλάδα ορισμένοι «καλλιεργούν με ηδονή την ιστορική ανακρίβεια». Η συμβουλή του εθνικού μας ποιητή παραμένει επίκαιρη: «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

* Δρ Φιλοσοφίας

1 Για τη νομοθεσία των Βυζαντινών χριστιανών αυτοκρατόρων εναντίον των Ελλήνων βλ. Α. Καμάρα, Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Υστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Κατάρτι, Αθήνα -2000. 2 Βλ. σχετικώς το έξοχο κείμενο του Καστοριάδη «Οι μύθοι της παράδοσής μας», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21 Αυγούστου 1994. Μήπως θα έπρεπε να το αναδημοσιεύσει η Ελευθεροτυπία; 3 Ελευθεροτυπία, 28 Μαρτίου 2007. Για περισσότερα Βλ. Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975, σ. 328-359 και 433-451. 4 Αποσπάσματα των δύο κειμένων υπάρχουν στην Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975, σ. 449-450.

Δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/04/2007

ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑΣ

Το όνομα

Τα ονόματα ανέκαθεν είχαν σπουδαία σημασία για την ανθρώπινη επικοινωνία και κατανόηση, δεδομένου ότι έπαιζαν το ρόλο των στοιχείων εκείνων με τα οποία γινόταν γνωστή η δήλωση προσώπων, ζώων και αντικειμένων. Το όνομα γρήγορα εξελίχθηκε σε μέσο με το οποίο δηλώνεται κάποιο πρόσωπο ή πράγμα. Αν αυτό έχει σημασία για το φυτικό και ζωϊκό κόσμο, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο, στον οποίο είναι εντονότερος ο προσωπικός χαρακτήρας, τα δε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εμφανίζονται σε διαφορετικούς ανθρώπους με τρόπο διάφορο και ανεπανάληπτο. Το όνομα και η ονοματοδοσία δεν εξελίχθηκαν άσχετα προς τον ιστορικό βίο και τις περιπέτειες των λαών. Μέσω των ονομάτων μπορεί να παρακολουθήσουμε την ιστορική πορεία ενός ολόκληρου έθνους. Συχνά τα ονόματα ασκούν επάνω μας γοητεία και δύναμη, ενώ άλλα αποστροφή. Αυτό συμβαίνει επειδή τα φέροντα τα ονόματα αυτά πρόσωπα συνδέονται με καλές αναμνήσεις του παρελθόντος στην πρώτη περίπτωση και με αρνητικές εμπειρίες και καταστάσεις στη δεύτερη. Συχνά τα ονόματα είναι διακριτικά του θρησκεύματος του φέροντος προσώπου και συνδέονται με τις φιλοσοφικές ή κοινωνικές πεποιθήσεις των ανθρώπων.

Το όνομα στους Εθνικούς

Οι Έλληνες διακρίθηκαν περισσότερο από κάθε άλλο λαό για τον πλούτο των προσωπικών ονομάτων. Η χαρά και η υπερηφάνεια των Ελλήνων ήταν το προσωπικό τους όνομα, ποτέ το επάγγελμα ή ο τίτλος. Η έλλειψη ονομάτων και ονοματοδοσίας από κάποιο λαό θεωρούνταν ανέκαθεν έλλειψη πολιτισμού. Αντίθετα μ' αυτό που συνέβαινε στους πρωτόγονους λαούς, στους πολιτισμένους οι άνθρωποι φέρουν προσωπικά ονόματα, τα οποία και λαμβάνουν με πράξη ονοματοδοσίας. Στους Αρχαίους Έλληνες το όνομα δινόταν στο βρέφος ή κατά τη γέννησή του ή κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση.

Το όνομα στην Παλαιά Διαθήκη

Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε πως ο άνθρωπος, ως το τελειότερο των δημιουργημάτων, από την πρώτη στιγμή φέρει ιδιαίτερο όνομα, δηλωτικό της ατομικότητας και μοναδικότητάς του, και μ' αυτό διακρίνεται από τα άλλα πρόσωπο που βρίσκονται μαζί του. Ο Δημιουργός καλεί τον πρωτόπλαστο ΑΔΑΜ με το όνομά του, ενώ εκείνος δίνει ονόματα στα ζώα και στη γυναίκα του.

Οι Ιουδαίοι έδιναν το όνομα στο βρέφος αμέσως με τη γέννησή του, ενώ αργότερα κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση. Μάλιστα η κατά την όγδοη ημέρα ονοματοδοσία συνδέθηκε με την περιτομή. Η πράξη αυτή ήταν σε χρήση την αρχαιότητα στους Αιγύπτιους και Αιθίοπες. Απ' αυτούς την παρέλαβαν οι Εβραίοι. Η περιτομή είναι θρησκευτική πράξη που διατάχθηκε από τον ίδιο το Θεό, για ν' αποτελεί εμφανές σημείο καθενός που ανήκει στο Θεό, καθώς και της διαθήκης που συνήψε ο Θεός με τον Αβραάμ. Η σύνδεση της ιουδαϊκής περιτομής με την ονοματοδοσία φανερώνει ίσως τη μεγάλη σπουδαιότητα που και οι Ιουδαίοι προσέδιδαν στο όνομα και τη σημασία του για τη ζωή του ανθρώπου.

Το όνομα στη χριστιανική διδασκαλία

Τη σημασία του ανθρωπίνου ονόματος παρέλαβε και ο Χριστιανισμός, ο οποίος την ανέδειξε και την προήγαγε, καθώς την απεγκλώβησε από τα ασφυκτικά χωροχρονικά δεσμά του παρόντος κόσμου τοποθετώντας την στην εσχατολογική διάσταση.

Πότε δίνεται το όνομα;

Το όνομα, κατά την τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δίνεται την όγδοη ημέρα από την γέννηση του βρέφους. Γιατί; Στην βιβλική αποκάλυψη ο αριθμός «επτά» είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιούργησε ο Θεός «καόν λίαν», του κόσμου που είχε φθαρεί από την αμαρτία και παραδόθηκε στο θάνατο. Η εβδόμη είναι η ημέρα κατά την οποία ο Δημιουργός αναπαύθηκε και την ευλόγησε, είναι η ημέρα που εκφράζει τη χαρά και ευφροσύνη του ανθρώπου για τη δημιουργία ως κοινωνίας με το Θεό. Όμως η ημέρα αυτή είναι μια διακοπή εργασίας, όχι το πραγματικό τέλος της. Είναι η ημέρα της προσδοκίας, της ελπίδας του κόσμου και του ανθρώπου για λύτρωση, για την ημέρα που είναι πέρα από το «επτά», πέρα από τη διαρκή επανάληψη του χρόνου. Το αδιέξοδο αυτό ήλθε να καταβάλει η καινούργια ημέρα, που εγκαινίασε ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Από «τη μια Σαββάτων» άρχισε ένας καινούργιος χρόνος, ο οποίος αν και εξωτερικά παραμένει μέσα στον παλαιό χρόνο αυτού του κόσμου και μετριέται σε σχέση με τον αριθμό «επτά», ο πιστός νιώθει πως είναι καινούργιος. Το «οκτώ» γίνεται πλέον σύμβολο του νέου αυτού χρόνου.

Γιατί δίνεται το όνομα κατά την όγδοη ημέρα;

Η Εκκλησία τοποθετώντας την ονοματοδοσία κατά την όγδοη ημέρα θέλει να καταστήσει το αρτιγέννητο παιδί μέτοχο και κοινωνό αυτής της νέας πραγματικότητας και να καταδείξει σ' αυτό τη δυναμική πορεία της καταξιωμένης ανθρώπινης ζωής, κατάληξη της οποίας είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Βλέπουμε εδώ ότι η Εκκλησία θεωρεί το βρέφος που μόλις γεννήθηκε ως ολοκληρωμένο ήδη άνθρωπο, το αντιμετωπίζει με την ίδια πρόνοια που αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο. Το όνομα του ανθρώπου του δίνει ταυτότητα ως πρόσωπο και διαβεβαιώνει τη μοναδικότητά του. Γι' αυτό και φροντίζει πλέον να του δώσει όνομα. Δεν θεωρεί το βρέφος απλά άνθρωπο, γενικά και αόριστα, ούτε σαν φορέα μιάς αφηρημένης κι απρόσωπης φύσης.Είναι πράγματι συγκλονιστικό το γεγονός ότι πολύ πρίν αναγνωρισθούν στα παιδιά τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρίν ακόμη ιδρυθούν οι παγκόσμιες οργανώσεις για την προστασία των παιδιών, η Εκκλησία εφαρμόζοντας εδώ κι αιώνες τη φιλάνθρωπη, όσο κι αγνοημένη, πρακτική της προς όλους τους ανθρώπους με την ευχή της ονοματοδοσίας ομολογεί τη μοναδικότητα του συγκεκριμένου παιδιού κι αναγνωρίζει το θεϊκό δώρο της προσωπικότητάς του.

Η ευχή της ονοματοδοσίας

Η Ευχή ονομάζεται έτσι επειδή με την ευλογία που παρέχει στο παιδί η Εκκλησία, οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή του, το προσφωνεί για πρώτη φορά με το δικό του προσωπικό όνομα. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία το ευλογεί και του εύχεται- ήδη κάτι τέτοιο συνέβη την πρώτη ημέρα-, αλλά επειδή οι ευχές της πρώτης ημέρας απευθύνονται κυρίως στη μητέρα και δευτερευόντως στο παιδί. Αυτό το όνομα θα φέρει σ' όλη του τη ζωή και μ' αυτό το όνομα θα εισέλθει τελικά στην αναμενόμενη Βασιλεία του Θεού, προτύπωση της οποίας είναι η ημέρα αυτή της λήψεώς του.

Εκείνο που κάνει η ευχή είναι να καταδείξει το σκοπό του ανθρώπου, που είναι η ένωσή του με το Θεό. Γι' αυτό και δεν παραλείπει να εκφράσει το αίτημα της συνάψεώς του στην Εκκλησία και της τελειώσεώς του με τα άγια Μυστήρια του Χριστού. Μόνο, ως μέλος της Εκκλησίας, που θα γίνει με το Βάπτισμα, το παιδί θα ξεπεράσει τη διάσπαση της αμαρτίας. Έτσι γίνεται φανερό ότι η ευχή της ονοματοδοσίας στοχεύει στα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος και τη συμμετοχή του ανθρώπου στη Θεία Ευχαριστία.

Η Ακολουθία της ονοματοδοσίας

Η ευχή εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Ακολουθίας της ονοματοδοσίας, που τελείται στο ναό ή στο σπίτι. Το παιδί υποδέχεται ο ιερέας όχι μέσα στο Ναό, αλλά σον πρόναο. Εκεί τελεί και την Ακολουθία. Η καταβολή της διάταξης αυτής είναι δυνατό να αναζητηθεί στην πράξη της Αρχαίας Εκκλησίας, κατά την οποία οι προβαπτισματικές τελετές γίνονταν όχι στον κυρίως Ναό αλλά στο προαύλιο του βαπτιστηρίου. Μετά την ανάγνωση της ευχής της ονοματοδοσίας που εξετάσαμε ο ιερέας ευλογεί το στόμα, το μέτωπο και την καρδιά του παιδιού. Αυτό γίνεται όχι απλά και μόνο γιά να ευλογηθούν τα συγκεκριμένα μέρη του σώματος, αλλά κυρίως οι αντίστοιχες λειτουργίες τους: η λογική (στόμα), η νοητική(μέτωπο) και η ζωοποιητική(καρδία). Έτσι το παιδί, ως σύνολο ψυχοσωματικής οντότητας, παραδίδεται στην κυριολεξία στο Χριστό. Αυτός είναι ο λόγος που στη συνέχεια ψάλλεται και το απολυτίκιο της εορτής της Υπαπαντής "Χαίρε Κεχαριτωμένη, Θεοτόκε Παρθένε..."

Σήμερα, πολλές φορές, από διάφορους λόγους, όπως η άγνοια, η μη έγκαιρη απόφαση των γονέων για το όνομα που πρόκειται να δοθεί στο παιδί, και άλλες πρακτικά αίτια, η ονοματοδοσία συνδέθηκε με την Ακολουθία του Βαπτίσματος.

Γιατί γιορτάζουμε; 

Ο άνθρωπος πλασμένος κατ' εικόνα Θεού είναι από τη φύση του προωρισμένος να γιορτάζει, να θυμάται το Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει χαρακτηριστικά «κεφάλαιον εορτής μνήμη Θεού». Έτσι η χριστιανική γιορτή δεν είναι μια θεωρητική, αφηρημένη και ανεύθυνη κατάσταση. Απεναντίας συνιστά την κοπιώδη πράγματι πορεία του ανθρώπου να επιστρέψει στο Θεό, στο άκτιστο Αρχέτυπό του από το οποίο και κατάγεται. Γι' αυτό η χριστιανική γιορτή, ως βίωμα χαράς και ευφροσύνης, δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί έξω από τη δοξολογία των έργων του Θεού και την εμπειρία της θείας δόξας, έξω από τη νέα πραγματικότητα που δημιούργησαν στον κόσμο τα γεγονότα της θείας Οικονομίας, της Σάρκωσης του Λόγου, του Σταυρού, του Πάθους και της Ανάστασης του Χριστού. Γεγονότα που έδωσαν νέο νόημα στο χρόνο, το χώρο, στον άνθρωπο, στον κόσμο, στην ίδια τη ζωή.

Το περιεχόμενο της χριστιανικής εορτής μέσα στην Εκκλησία. 

Ο άνθρωπος γιορτάζει γιατί γιορτάζει και ο Χριστός. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει ότι «Ημίν ο Χριστός τας εορτάς εκτετέλεκεν». Το περιεχόμενο της εορτής είναι η χαρά του ανθρώπου. Η χαρά της σωτηρίας. Μια εμπειρία που βιώνεται μέσα στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία από τους Πατέρες χαρακτηρίζεται ως «Εκκλησία εορταζόντων αξίως του Πνεύματος». Μια εμπειρία που αποκτά αιώνιες διαστάσεις, γίνεται «τύπος της άνω χαράς», αφού Χριστός, Εκκλησία και έσχατα, Βασιλεία δηλαδή του Θεού, δεν χωρίζονται. Ο Θεός πιά δεν τιμάται σε ορισμένα μεγάλα γεγονότα, αλλά είναι σημείο αναφοράς και μνήμης του ανθρώπου σε κάθε στιγμή, σε κάθε ώρα, σε κάθε ημέρα, σε κάθε εορτή. Ο χρόνος στην εκκλησιαστική ζωή είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται η αποκάλυψη, πραγματώνεται η σωτηρία του ανθρώπου και παίρνει αξία με το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Μπορεί πιά ο άνθρωπος να ξεπεράσει το εμπόδιο του χρόνου και να ζήσει το αιώνιο και το αληθινό. Μπορούμε όλοι μας να κάνουμε τη ζωή μας ένα διαρκές Πάσχα. Οι διάσπαρτες μέσα στο εκκλησιαστικό έτος εορτές αποτελούν ακριβώς κέντρα που οργανώνουν σε μια καινούργια διάσταση το χρόνο. Το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, το Δεκαπενταύγουστο, η εορτή των Αγίων Αποστόλων, οι καθημερινές μνήμες Μαρτύρων και Αγίων, ο εβδομαδιαίος και ημερήσιος κύκλος των Ακολουθιών, οι υπόλοιπες εορτές, με τις νηστείες και τις Ακολουθίες τους, δίνουν στο χρόνο νέα κατεύθυνση και διάσταση. Η εορτή, λοιπόν, είναι αυτή η ύπαρξη της Εκκλησίας, όπου η Ανάσταση συνεχίζει να ενεργείται ως ιστορική πραγματικότητα και τοποθετεί τον πιστό μυστηριακά στον κόσμο της θείας ζωής. Είναι η οντολογική αίσθηση της όγδοης ημέρας, το κατ' εξοχήν καθολικό γεγονός της Εκκλησίας.

Η ευχαριστιακή διάσταση της εορτής. 

Η Μεταμόρφωση του χρόνου, η ανακαίνιση του κόσμου, η χαρά που δίνει ο Χριστός στον άνθρωπο, αλλά και η μίμηση της ζωής του Χριστού, η καινούργια ζωή που απαιτεί η χριστιανική εορτή, βιώνονται μέσα στην Εκκλησία, την Ευχαριστία και την μυστηριακή της ζωή. Η Εκκλησία, λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, "σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις", ζεί δηλαδή μέσα στα Μυστήρια. Αυτό σημαίνει πώς οι εορτές και οι τελετές της Εκκλησίας πηγάζουν από το ένα και μοναδικό μυστήριο του Χριστού. Στη Θεία Ευχαριστία, μέσα στη Θεία Λειτουργία, την κατ' εξοχήν εορτή, είναι παρούσα όλη η Εκκλησία. Ο Χριστός είναι παρών αποκαλύπτοντας στον άνθρωπο την αλήθεια του Θεού. Οι άγιοι είναι και αυτοί παρόντες στη Θεία Ευχαριστία. Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται και "υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων, προπατόρων, πατέρων, πατριαρχών, προφητών, αποστόλων,...μαρτύρων, ομολογητών...εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης". Όχι όμως ως ικεσία από μας στο Θεό για τους Αγίους αλλα ως ευχαρισία. Η Θεία Ευχαριστία δεν προσφέρεται ως ευγνωμοσύνη του αγίου για το θρίαμβο που επιτέλεσε, αλλά προσφέρεται γιατί οι πιστοί χαίρονται και ελπίζουν στην μεσιτεία του κατά το χρόνο της εορτής του. Γι' αυτό όταν γιορτάζουμε πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Γιορτάζω σημαίνει πηγαίνω στην Εκκλησία, συμμετέχω στη θεία λατρεία, κοινωνώ του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, κοινωνώ με το Θεό. Γιορτάζω σημαίνει δεν είμαι μόνος, αλλά με το Θεό και τους αδελφούς μου.

Γιατί τιμάμε τους Αγίους; 

Τιμάμε τους Αγίους όχι ως θρησκευτικούς ήρωες, γιατί αυτό θα ήταν ειδωλολατρία, αλλά ως ζωντανά παραδείγματα βιώσεως της εν Χριστώ ανακαίνισης του ανθρώπου, ως «φώτα θεουργικά», ως φίλους αληθινούς του Θεού, ως κοινωνούς των παθημάτων και της δόξας του Χριστού, αλλά και ως οδηγούς των πιστών «εις πάσαν την αλήθειαν εν Πνεύματι Αγίω».

Οι εικόνες των Αγίων μας 

Η τιμητική προσκύνηση των Αγίων πηγάζει από το γεγονός, ότι τιμήθηκαν και οι ίδιοι από το Θεό. Οι εικόνες των Αγίων μαρτυρούν αυτή την τιμή, η οποία τους απονεμήθηκε από το Θεό, κι έτσι παρακινούν κι εμάς προς μίμηση και παρόμοια πίστη. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι «η της εικόνς τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει». Η τιμή, την οποία αποδίδουμε στην εικόνα, μεταβαίνει στο εικονιζόμενο πρόσωπο και σε τελική ανάλυση αναφέρεται στο Θεό.

«Ακολουθούντες τη θεηγόρο διδασκαλία των Αγίων Πατέρων μας και την παράδοση της Καθολικής Εκκλησίας, διότι την αναγνωρίζουμε ως διδασκαλία του εν αυτή ενοικούντος Αγίου Πνεύματος, ορίζουμε με κάθε ακρίβεια και ομοφωνία να τοποθετούνται δίπλα στον άγιο και ζωοποιό Σταυρό επίσης και οι σεβαστές και άγιες εικόνες, οι οποίες κατασκευάζονται από χρώματα και ψηφιδωτές πέτρες ή από άλλο κατάλληλο υλικό, στους ιερούς ναούς του Θεού, στα ιερά σκεύη και άμφια, στους τοίχους και στα ξύλινα πλαίσια, στα σπίτια και στους δρόμους, δηλαδή οι εικόνες του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, της αχράντου Κυρίας μας, της Αγίας θεοτόκου, των τιμίων Αγγέλων και όλων των Αγίων και ευσεβών ανδρών» - Ζ' Οικουμενική Σύνοδος

Copyright © Αποστολική Διακονοία της Εκκλησίας της Ελλάδος 

ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΩ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΣΑ ΓΙ΄ΑΥΤΟ…

ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΩ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΣΑ ΓΙ΄ΑΥΤΟ…

                                 

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ . ΗΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ…

ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΩ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΖΗΣΩ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ…

ΔΕΝ ΜΕ ΠΤΟΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ. ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΕΞ΄ΑΡΧΗΣ ΠΡΙΝ ΕΡΘΩ ΕΔΩ…

ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΩ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΟΛΕΜΙΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΣΑ ΓΙ΄ΑΥΤΟ…

ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΑΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΝΕΝΑ «ΤΡΙΚ ΓΕΓΟΝΟΣ», ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΙΣ ΠΟΘΟΥΜΕΝΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ, ΟΤΑΝ ΝΙΩΣΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΑΙΧΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ «ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΦΥΛΑΚΗ».

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΝΟΗΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΟΩΘΕΙΣ.

ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΣΚΕΨΗ ΟΛΟ ΤΟ 24ΩΡΟ. Η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΑΛΛΑ Η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ.

ΕΙΣΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΠΟΛΗΞΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΗΓΗΣ, Η ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ.

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ;

Πηγή

ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΝΤΥΜΕΝΟΙ "ΓΙΑΤΡΟΙ" ΘΑ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ > Η Τουρκία ετοιμάζει πλωτό νοσοκομείο για τα νησιά του Αιγαίου

ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΝΤΥΜΕΝΟΙ "ΓΙΑΤΡΟΙ" ΘΑ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ > Η Τουρκία ετοιμάζει πλωτό νοσοκομείο για τα νησιά του Αιγαίου

Τη ναυπήγηση ενός πλοίου-νοσοκομείου που θα παρέχει υπηρεσίες υγείας στα νησιά του Αιγαίου ετοιμάζει η Τουρκία, όπως έκανε γνωστό ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών (ΙΣΑ), Γιώργος Πατούλης.
«Κατασκευάστηκε, και σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, ήδη δρομολογήθηκε η ναυπήγηση τουρκικού πλοίου-νοσοκομείου, που θα παρέχει υπηρεσίες υγείας στα νησιά του Αιγαίου, όχι μόνο στα δυο-τρία τουρκικά (Τένεδος, Ίμβρος) αλλά και στους χιλιάδες κατοίκους των ελληνικών νησιών του Αιγαίου» αναφέρει ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.

Όπως τονίζει ο κ. Πατούλης η μέριμνα για τους κατοίκους στους Αρκιούς, το Αγαθονήσι, το Καστελόριζο, τη Νίσυρο, την Κάσο, την Τήλο και τη Χάλκη είναι ανύπαρκτη από την πλευρά της κυβέρνησης.

«Για άλλη μία φορά δίνουμε στους γείτονές μας τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τη διαχρονική αδράνεια του ελληνικού κράτους απέναντι στον ελληνισμό, που τώρα, περισσότερο από ποτέ, πλήττεται από βαθιά οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση» τονίζει ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου στην κυβέρνηση.

«Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ηγεσία του υπουργείου Υγείας θα υλοποιήσει τις πολιτικές απόψεις του πρωθυπουργού στο επόμενο χρονικό διάστημα, μέσα από ένα συγκροτημένο σχέδιο άμεσης υλοποίησης, Υγείας και Ζωής των κατοίκων της άγονης γραμμής, και δε θα αρκεστεί μόνο στις φιλότιμες προσπάθειες των εθελοντών γιατρών, των υγειονομικών και κοινωνικών οργανώσεων που οργώνουν το Αιγαίο. Ας μην παίζουν άλλο, οι ιθύνοντες της Υγείας, με τις ανθρώπινες ζωές και την Εθνική μας Κυριαρχία» προσθέτει.

Καλεί μάλιστα όλους τους φορείς που ασκούν προληπτική ιατρική και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στα νησιά να ενδυναμώσουν την παρέμβασή τους «μέχρι το κράτος να αναλάβει τις δικές του ευθύνες».

Από *ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΑΔΑ*

Μια προφητεία, ολοκληρωμένη κατά 99%

Μια προφητεία, ολοκληρωμένη κατά 99%

Άραγε ο προφήτης Μαλαχίας περιέγραφε το τέλος της Ρώμης, το τέλος της εκκλησίας ή το τέλος του κόσμου;

Γεννήθηκε το 1094μχ στο Αλμαρ. Ήταν ένας μεταρυθμιστής της καθολικής εκκλησίας. Όλα άρχισαν όταν σε μια επίσκεψη του στην Ρώμη είδε ένα όραμα.. Πέρασαν μπροστά απο τα μάτια του πολλές και διάφορες Λατινικές φράσεις, όπου ανάμεσα σ αυτές εμφανίστηκαν τα ονόματα απο 111 πάπες που θα κυβερνούσαν την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία μέχρι το τέλος του κόσμου.

Πολλές απο τις φράσεις ήταν.. πολύ ακριβείς όσον αφορά το αποτέλεσμα, για παράδειγμα Ο Τζον ο 23ός ”ο 110ός πάπας της προφητείας” αναφέρεται ως “Pastor Et Nautam δηλαδή Παπάς και Ναυτικός”. Πρίν γίνει Πάπας το 1958 ήταν ναυτικός στην Βενετία.

Ο Πόλ ο 6ός αναφέρεται ως “Flos Floram το λουλούδι ανάμεσα στα λουλούδια” το σύμβολο του είναι ο κρίνος ανάμεσα σε άλλους κρινους…

Ο Τζον ο 2ός αναφέρεται “De labor e solis“ που σημαίνει ο γιός της έκλειψης. Ήταν ο μόνος ποντίφικας στην λίστα που γεννήθηκε κατα την διάρκεια μιας έκλειψης ηλίου

Και ο τελευταίος πάπας Gloria Olivae απο την δόξα της ελιάς..

Ο Μαλαχίας μετά την μεγάλη λίστα των διαδόχων, είπε μια τελευταία φράση. Αυτήν την φορά όμως δεν είχε αριθμό..

“Κατά την διάρκεια της μεγάλης καταδίωξης, η θέση της ιερής ρωμαικής εκκλησίας, θα καταληφθεί απο τον Πέτρο τον Ρωμαίο που θα ταίσει τον άμβωνα με πολλά δεινά. Μετά απο αυτό η ιερή πολη της Ρώμης θα καταστραφεί και η τρομακτικη ΚΡΙΣΗ θα κρίνει τους ανθρώπους του.. ΤΟ ΤΕΛΟΣ.”

Άραγε ο προφήτης Μαλαχίας περιέγραφε το τέλος της Ρώμης, το τέλος της εκκλησίας ή το τέλος του κόσμου? Θα είναι άραγε ο Πέτρος ο Ρωμαίος ο τελευταίος ποντίφικας αυτός δηλαδή που θα διαδεχθεί τον υπάρχον Πάπα?

Είναι πραγματικά απίστευτο που μπόρεσε και προφήτεψε όχι μόνο την σειρά με την οποία θα διαδεχόντουσαν ο ένας μετά τον άλλον, αλλά έδωσε και λεπτομερή στοιχεία σχετικά με την ζωή τους, πράγμα που μας αφήνει άφωνους.

Ο Τζων ο προηγούμενος Πάπας ήταν ο 110ός της λίστας..

Μία ιστορία για γερά νεύρα..

Στην Ινδία εμφανίστηκε ένα άρθρο που έγραφε πως: Όταν οι καρδινάλιοι πήγαν στην Ρώμη για να εκλέξουν νέο Πάπα εμφανίστηκε ένας άντρας που προσέγγισε τους καρδιναλίους και τους συμβούλεψε να εκλέξουν κάποιον που θα είναι μεγάλος πνευματικός ηγέτης, κάποιον που θα προσεγγίζει τους νέους, κάποιον που θα κάνει την εκκλησία ισχυρή.. αλλά σας προειδοποιώ να δώσετε μεγάλη βαρύτητα στα λόγια μου.. ΝΑ ΜΗΝ εκλέξετε κάποιον που θα έχει σχέση με την ΕΛΙΑ, γιατί το στοιχείο της προφητείας του Μαλαχία ήταν Gloria Olivae Η δόξα της ελιάς..

Όπως έγινε η εκλογή και βγήκε ο σημερινός πάπας ο καρδινάλιος Ράτσινγκερ απο την Γερμανία.

Τότε αμέσως όλοι σκέφτηκαν, πως δέν πρέπει να ανησυχούν γιατί το όνομα του δεν έχει καμία σχέση με την Ελιά..

Τώρα η προσοχή όλων είχε χαλαρώσει και πλέον περίμεναν να μάθουν ποιό όνομα θα διάλεγε..Ακουγόντουσαν διάφορα ονόματα οπως ο Πάπας Τζών ο 23ος, ή Τζών Πόλ ο 2ός…κ.ο.κ

Είναι σημαντικό να διαλέξει ένα όνομα ο Πάπας που θα τον αντιπροσωπεύει. Έτσι την επόμενη ημέρα διάλεξε το όνομα που όλοι ξέρουμε Πάπας Βενέδικτος* ο 16ός.

*“Ο Βενέδικτος της Νούρσια ή Άγιος Βενέδικτος για τους καθολικούς και τους ορθόδοξους ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Βενεδικτίνων μοναχών και γενικότερα του δυτικού μοναχισμού.

Αγιοποιήθηκε το 1220 απο την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. (πηγή wikipedia).”

Το τάγμα των Βενεδικτίνων μοναχών χρησιμοποιούσε ένα σύμβολο..Αυτό το σύμβολο δεν ήταν άλλο απο το δέντρο της Ελιάς!

Η προφητεία βγήκε αληθινή..

Ο Μαλαχίας προέβλεψε με τρομακτική ακρίβεια 111 Πάπες.

Ο συγκεκριμένος πάπας εκλέχτηκε στην ηλικία των 75χρόνων και αυτό έγινε γιατί δεν ήθελαν πάπα που να κυβερνά τόσο πολύ όσο ο προηγούμενος.

Άραγε η προφητεία θα ολοκληρωθεί; Aν ναι.. τι μας περιμένει και πότε;

Ο Γκανέζος Καρδινάλιος Πέτρος επικρατέστερος διάδοχος του Πάπα! 
Έρχεται επιβεβαίωση της προφητείας του Άγιου Μαλαχία για τον τελευταίο Πάπα που θα ονομάζεται Πέτρος!

Ο…διάδοχος…;
Πίσω από την είδηση της παραίτησης του Πάπα Βενέδικτου, ξεχωρίζουν ήδη κάποια ονόματα διαδόχων του. Σύμφωνα με όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, επικρατέστερος θεωρείται οΓκανέζος Καρδινάλιος Πήτερ Τάρκσον, που πλασάρεται ήδη από τους “προοδευτικούς” κύκλους ως η…ενδεδειγμένη επιλογή επειδή είναι μαύρος!!!

Αν αυτό δεν είναι η αποθέωση του ρατσισμού, τι είναι;

Ποιο είναι το αξιοπερίεργο; 
Πως σε περίπτωση που εκλεγεί ο Τάρκσον, θα έχει επαληθευτεί η προφητεία του Αγίου Μαλαχία, ο οποίος έγραφε ότι ο νέος και τελευταίος Πάπας «Θα ονομάζεται Πέτρος ο Ρωμαίος και μέσα από πολλές θλίψεις θα καθοδηγεί το ποίμνιό του. Και όταν όλα αυτά θα τελειώσουν, η πόλη των επτά λόφων θα καταστραφεί και ο φοβερός Κριτής θα κρίνει το λαό του»!!!
Το πρωτότυπο κείμενο στα Λατινικά:
In psecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oues in multis tribulationibus : quibus transactis ciuitas septicollis diruetur, & Iudex tremêdus iudicabit populum suum. Finis.

Θα αναμένουμε τις εξελίξεις. Ίσως κάποιοι…βιάζονται να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους, αφού η παραίτηση αυτή για λόγους υγείας είναι περίεργη, δεδομένου ότι όλοι οι Πάπες δεν παραιτούνταν, ακόμα κι όταν έφταναν σε βαθιά γεράματα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Όλες οι μέχρι τώρα προβλέψεις του Αγίου Μαλαχία, έχουν επαληθευτεί κατά γράμμα!!!
ΕΠΙΣΗΣ: Ως “επτάλοφος πόλη” έχει αναφερθεί η Ρώμη, η Κωνσταντινούπουλη και τα Ιεροσόλυμα.

εξερευνητης για το 1geek

ΠΗΓΕΣ

apocalypsejohn.com

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr

Από *ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΑΔΑ*