O ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης στο Πεδίον του Άρεως (την εποχή της προδοσίας και του αίσχους)

Του Δημήτρη Καλαντζή

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018, 19:30, Πεδίον του Άρεως. 

Μία κοπέλα κείτεται ανάσκελα στις πλάκες του περίβολου της εκκλησίας των Παμμέγιστων Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως. Δίπλα της στέκονται δύο άτομα που συχνά σκύβουν και ψάχνουν τα πράγματά της. Από το δρομάκι, έξω από τον περίβολο της εκκλησίας, δεν μπορώ να διακρίνω εάν η αναίσθητη κοπέλα είναι λιπόθυμη ή έχει πεθάνει. Βρίσκεται πάντως σε στάση νεκρής…

Καλώ τους άνδρες της εταιρείας σεκιούριτι που φυλάνε το Πάρκο και πλησιάζουμε μαζί προς το σημείο. Η κοπέλα είναι ζωντανή αλλά ανασαίνει με δυσκολία. 

«Δεν έχει τίποτα. Απλά κοιμάται», λέει ο άνδρας που στέκεται κοντά της και έψαχνε νωρίτερα τα πράγματά της. «Είχε τέσσερις μέρες να κοιμηθεί – θα ξυπνήσει αύριο πια», συμπληρώνει η γυναίκα. 

Δίπλα στην αναίσθητη κοπέλα βρίσκεται μία σύριγγα…
Γνωρίζω από πρώτες βοήθειες και ζητώ από τους φύλακες να βοηθήσουν να τη γυρίσουμε στο πλάι για να μπορεί να ανασαίνει καλύτερα. 
«Μην την ακουμπάτε, έχει aids!», προειδοποιεί η γυναίκα. 

Επιμένω και καταφέρνουμε να τη γυρίσουμε. 
Οι άνδρες των σεκιούριτι καλούν το ΕΚΑΒ με κάποιον προβληματισμό. «Ξέρεις, συμβαίνει συχνά να έρχεται το ΕΚΑΒ και μετά να ξυπνούν οι τοξικοεξαρτημένοι και να τους βρίζουν…» 

Αρχίζουν να μαζεύονται στο σημείο κι άλλοι τοξικοεξαρτημένοι. Προσπαθούν να τη ξυπνήσουν, ρίχνοντας νερό στο πρόσωπό της, ώστε να μην έρθει το ΕΚΑΒ. Δεν θέλουν να έρθει το ΕΚΑΒ. Για κάποιο λόγο θέλουν την αναίσθητη κοπέλα εκεί… 
Εκείνη όμως, παρά τα νερά και τα χαστουκάκια δεν αντιδρά. 

Κάθε ένας που την πλησιάζει ρίχνει και ένα ψάξιμο στα πράγματά της… 
Δεν κρατιέμαι και βάζω τις φωνές: «δεν ντρέπεσαι να κλέβεις τα πράγματα της κοπέλας την ώρα που είναι αναίσθητη από χρήση; Θα ‘θέλες να σου κάνουν το ίδιο;» 

- «Και τι σε νοιάζει ρε φίλε; Θα είσαι κι αύριο εδώ; Εγώ θα είμαι και θα της τα δώσω τα πράγματα… Για να τα φυλάξω τα πήρα… Δεν έχει τίποτα η κοπέλα. Αλλά που να καταλάβεις εσύ που δεν «πίνεις»… Έτσι ζούμε εμείς…» 

- «Θέλεις να μου πεις ότι είναι κανονικό να βρίσκεται η κοπέλα αναίσθητη στις πλάκες, περιτριγυρισμένη από αγνώστους που την κλέβουν;» 

- «Και γιατί να είναι κανονικό να έχει σπίτι και να χρωστά δάνεια και να πληρώνει λογαριασμούς, όπως εσύ; Ο καθένας κάνει την επιλογή του… Κι εμένα μπορεί να μη μου αρέσει η ζωή σου αλλά δεν σου λέω τίποτα…» 

- «Είναι επιλογή να πεθαίνεις μέρα με την ημέρα στο Πάρκο;» 
«Κανείς δεν πεθαίνει. Θα ξυπνήσει η κοπέλα… 90% θα ξυπνήσει. Να μην κοιτάς, αν δεν σου αρέσει».

- «Δεν μπορώ να μην κοιτάω. Θα ήμουν κτήνος αν δεν κοίταγα. Η κοπέλα χρειάζεται βοήθεια».

Η κουβέντα οδηγείται σε αδιέξοδο, την ώρα που περισσότεροι τοξικοεξαρτημένοι κάνουν φύλλο και φτερό τα πράγματα της αναίσθητης κοπέλας, απλώνοντας στις πλάκες του περίβολου της εκκλησίας μπλουζάκια, σουτιέν και φτηνά καλλυντικά…
Υποθέτω ότι ψάχνουν για κρυμμένα χάπια… 

Φτάνει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ με τη συνοδεία αυτοκινήτου της εταιρίας σεκιούριτι. Οι δύο άνδρες του ΕΚΑΒ πλησιάζουν την κοπέλα με γάντια και παίρνουν τον σφυγμό της. Οι άλλοι τοξικοεξαρτημένοι τους προειδοποιούν ότι έχει aids και επιμένουν ότι δεν έχει τίποτα – απλώς κοιμάται. 

Ο ένας άνδρας του ΕΚΑΒ τούς ρωτάει το όνομά της. Το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Όνομα και επίθετο. Ο άνδρας του ΕΚΑΒ φωνάζει δυνατά το όνομά της. Η κοπέλα αρχίζει να κουνιέται ελάχιστα… 

- «Μαρία (ψεύτικο όνομα), θέλεις να έρθεις μαζί μας στο νοσοκομείο;», της λέει και την τραντάζει… 

Η κοπέλα δείχνει να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να βγει από τον λήθαργο. Βγάζει όμως μόνο κάποια άναρθρα μουγκρητά… 

Ο άνδρας των ΕΚΑΒ επιμένει πιο δυνατά: «Μαρία, θέλεις να σε πάμε σε νοσοκομείο;» 
Η κοπέλα μάλλον συγκατανεύει αλλά οι τοξικοεξαρτημένοι γύρω της, εν χορώ φωνάζουν «Όχι, όχι, δεν θέλει. Μην την πάρετε!» 

Η αρχική (μάλλον) συγκατάνευση της «Μαρίας» γυρνάει (μάλλον) σε άρνηση. Στην πραγματικότητα όμως η κοπέλα το μόνο που θέλει (και μπορεί) είναι να επιστρέψει στον λήθαργό της… Δεν είναι σε θέση να αποφασίσει για τίποτα. 

Οι άνδρες των ΕΚΑΒ σηκώνονται από πάνω της και ξεκινούν να αποχωρήσουν… 
- «Μα έτσι θα την αφήσετε;» 
- «Δεν μπορούμε να την πάρουμε με το ζόρι…» 
Απομακρύνονται προς το όχημα τους… 

Μία τοξικοεξαρτημένη με πλησιάζει και με ρωτάει γιατί δεν την πήραν μαζί τους. 
- «Αντέδρασαν οι φίλοι της», της απαντώ…
- «Α, κατάλαβα, θα γίνει πάρτι απόψε…»
- «Τι εννοείς;»
- «Ε, δεν καταλαβαίνεις; Όλοι αυτοί θα γ… απόψε. Πρώτη φορά θα είναι; Κανονικό πάρτι, σου λέω…».

Φίλες και φίλοι, την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές από την ασφάλεια του σπιτιού μου και την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές από την ασφάλεια του δικού σας σπιτιού, είναι πολύ πιθανόν μία αναίσθητη κοπέλα, τοξικοεξαρτημένη, άστεγη, ίσως με aids να ΒΙΑΖΕΤΑΙ επανειλημμένα από δεκάδες άνδρες κάθε ηλικίας, εθνικότητας και κατάστασης υγείας στον περίβολο της εκκλησίας των Ταξιαρχών του Πεδίου του Άρεως…
Καλη νύχτα στην κοινωνία μας.

πηγή: www.postmodern.gr

Η συγγραφέας του βιβλίου «Ανεμοδαρμένα Ύψη», πέθανε 30 χρόνων και έγραψε μόνο ένα έργο. Ήταν σκληρή κοπέλα, που έχασε νωρίς δύο αδελφές και έλεγαν ότι είχε ερωτικό δεσμό με τον αδερφό της...

Η Έμιλυ Μπροντέ είναι η συγγραφέας του λογοτεχνικού έργου 
«Ανεμοδαρμένα Ύψη», που έγινε πασίγνωστο με την κινηματογραφική του μεταφορά και τις θεατρικές διασκευές. Θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα της βρετανικής λογοτεχνίας και είναι το μοναδικό της συγγραφέως. Πετυχημένες στη λογοτεχνία ήταν και οι αδελφές της. Η ιστορία και τα δράματα της οικογένειας θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ένα σενάριο ή ένα καλογραμμένο λογοτεχνικό κείμενο. Οι αδελφές Μπροντέ Αν και η ιστορία αναφέρεται πάντα σε τρεις αδερφές Μπροντέ, στην πραγματικότητα ήταν πέντε και πολύ συχνά λησμονούμε να προσθέσουμε και τον αλκοολικό αδερφό τους Μπράνγουελ. Οι δύο αδερφές που ποτέ δεν αναφέρονται, λέγονταν Μαρία και Ελίζαμπεθ και πέθαναν κοριτσάκια ακόμη από φυματίωση. Σ’ ένα επεισόδιο βγαλμένο θαρρείς από μυθιστόρημα του Ντίκενς, λίγο πριν πεθάνουν κακοποιήθηκαν από τις καθηγήτριές τους, οι οποίες τις υποχρέωσαν να σηκωθούν από το κρεβάτι, τις τιμώρησαν και τις πρόσβαλαν ενώ ήταν άρρωστες. Οι μεταγενέστεροι επέρριψαν στην Έμιλυ μια παράξενη κατηγορία – ότι, ενώ ήταν το χαϊδεμένο παιδί του σχολείου, δεν υπερασπίστηκε τα δύο θύματα, αλλά παρέμεινε σιωπηλή μπροστά σ’ αυτήν την κατάφωρη αδικία. Η κατηγορία είναι εντελώς αυθαίρετη, καθώς η συγγραφέας δεν ήταν ούτε 6 χρονών, μικρότερη κατά πέντε και τέσσερα χρόνια αντίστοιχα από τις δύο αδερφές της.... 


Οι τρεις αδερφές Μπροντέ. Τις ζωγράφισε ο αδερφός τους, Μπράνγουελ... 

Μετά από εκείνες ακολουθούσε η Σάρλοτ, ύστερα ο Μπράνγουελ, η Έμιλυ και τέλος, η Αν, η πιο μικρή. Και οι τρεις επιζήσασες αδερφές έγιναν μυθιστοριογράφοι, ενώ ο Μπράνγουελ ένας αποτυχημένος ποιητής. Η μητέρα τους είχε πεθάνει όταν η Έμιλυ ήταν 3 ετών και τη μόρφωση όλων είχε αναλάβει ο ιρλανδικής καταγωγής πατέρας τους, ο οποίος δεν είχε χάσει την επαφή του μετα γράμματα, αφού έγραφε θρησκευτικά κηρύγματα. Άλλα, λιγότερο θεοσεβούμενα μέλη της οικογένειας μύησαν τις μικρές Μπροντέ στην προφορική παράδοση, με προτίμηση στις ιστορίες φαντασμάτων, δαιμονίων και ξωτικών που συνηθίζουν να αφηγούνται οι παραμυθάδες της Ιρλανδίας. Αυτή πρέπει να ήταν το δίχως άλλο η πρώτη επαφή της Έμιλυ με το υπερφυσικό στοιχείο, που πλανάται στο μοναδικό μυθιστόρημά της από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Ο αυστηρός κύριος Μπροντέ Ο κύριος Μπροντέ, όταν σπούδαζε στην Οξφόρδη, έδωσε μια εξωτική χροιά στο επίθετό του που ήταν Μπράντυ, μετατρέποντάς το σε «Μπροντέ», ίσως λόγω της ελληνικής λέξης «βροντή». Είχε τη φήμη του εκκεντρικού και αυστηρού ανθρώπου. Πάνω στο θρησκευτικό του ζήλο, αρνιόταν να δώσει στις κόρες του να φάνε κρέας και τις είχε καταδικάσει σε μια δίαιτα με πατάτες. Λένε επίσης πως μια βροχερή βραδιά, μόλις ανακάλυψε ότι οι μικρές είχαν φορέσεις τις χαριτωμένες μπότες που τους είχε χαρίσει ένας φίλος, έβαλε φωτιά και τις έκαψε, επειδή τις θεώρησε πολύ φανταχτερές. Έβαζε τις κόρες τους να φορούν μια μάσκα και ύστερα τις ανέκρινε, θεωρώντας πως με καλυμμένο το πρόσωπο θα συνήθιζαν να απαντούν ελεύθερα και θαρραλέα.... 


Έμιλυ Μπροντέ... 

Η «ταγματάρχης» Έμιλυ Μπροντέ... 

Κάποτε, ο πατέρας της Έμιλυ τη ρώτησε τι έπρεπε να κάνει με τον Μπράνγουελ, όταν γινόταν ανυπόφορος: «Κουβέντιασε λογικά μαζί του κι αν δεν ακούει τη φωνή της λογικής, μαστίγωσέ τον», απάντησε εκείνη. Η Έμιλυ ήταν μόλις 6 χρονών, που σημαίνει πως είχε πάντα μια κλίση προς τις δραστικές λύσεις. Όταν μεγάλωσε κάπως, γρονθοκόπησε το σκύλο της στη μουσούδα και στα μάτια, επειδή φοβήθηκε ότι θα της χιμήξει, όταν τον έβαλε τιμωρία. Μια άλλη φορά, χώρισε τον ίδιο σκύλο και ένα αδέσποτο που είχαν μπλεχτεί σε καβγά, ρίχνοντας τους πιπέρι στη μουσούδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι παρότι φειδωλή στα λόγια, ήταν μάλλον κυνική και αποφασιστική γυναίκα. Δεν είναι τυχαίο που της είχαν βγάλει οι αδερφές της το παρατσούκλι «ταγματάρχης». Τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» και οι υποψίες για αιμομειξία Πείστηκε να δημοσιεύσει τα ποιήματά της, μετά από μεγάλη επιμονή της αδερφής της Σάρλοτ. Αργότερα και οι τρεις αδερφές, με τα ψευδώνυμα Κιούρερ, Έλλις και Άκτον Μπελ, έστειλαν στους εκδότες η καθεμιά το πρώτο της μυθιστόρημα. Οι κριτικές για τα «Ανεμοδαρμένη Ύψη» ήταν πολύ θετικές, αν και καμία δεν τόλμησε να το χαρακτηρίσει ως ένα από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας, όπως απέδειξε αργότερα ο χρόνος. Το 1848, ένα χρόνο μετά τη δημοσίευσή του, η Έμιλυ αναγκαζόταν να πηγαίνει συχνά στο χάνι του «Μαύρου Ταύρου» για να βρει τον Μπράνγουελ και να τον βοηθήσει να γυρίσει σπίτι. Ο αδερφός της δεν άργησε να καταλήξει στον τάφο, έχοντας περάσεις μακρές περιόδους με τρομακτικό βήχα και φοβερές αϋπνίες. Τρεις μήνες αργότερα, η Έμιλυ ακολούθησε τα βήματά του. Μια υπηρέτρια του σπιτιού δήλωσε πως είχε πεθάνει «με την καρδιά ραγισμένη από την αγάπη για τον αδερφό της», δίνοντας λαβή σε εικασίες για αιμομειξία. Ωστόσο, μάλλον πρέπει να υποθέσουμε ότι η Έμιλυ Μπροντέ δεν γνώρισε ποτέ τα πάθη που τόσο επιδέξια είχε περιγράψει στα ημι-αιμομεικτικά «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της. ... 

Ο θάνατος της Έμιλυ Μπροντέ Όταν αρρώστησε, αρνήθηκε να υποβληθεί σε οποιαδήποτε θεραπεία ή να τη δει γιατρός και βυθίστηκε για μια ακόμη φορά στις μακριές σιωπές της. Στις 19 Δεκεμβρίου 1848, επέμεινε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να ντυθεί κι ύστερα κάθισε δίπλα στη φωτιά στο δωμάτιό της για να χτενίσει τα πλούσια και μακριά μαλλιά της. Η χτένα της έπεσε μέσα στις φλόγες και, καθώς δεν είχε δυνάμεις να την πιάσει, η κάμαρα άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά με τη μυρωδιά του καμένου κόκαλου. Ύστερα κατέβηκε στο σαλόνι κι εκεί, καθισμένη στον καναπέ, πέθανε στις δύο η ώρα το απόγευμα, αφού αρνήθηκε ακόμη μία φορά να γυρίσει στο κρεβάτι της. Ήταν μόνο 30 χρονών και δεν έγραψε τίποτε άλλο, εκτός από τα ανεμοδαρμένα ύψη.... 
http://www.mixanitouxronou.gr/i-singrafeas-tou-vivliou-anemodarmena-ipsi-pethane-30-chronon-ke-egrapse-mono-ena-ergo-itan-skliri-kopela-pou-echase-noris-dio-adelfes-ke-elegan-oti-iche-erotiko-desmo-me-ton-aderfo-tis/

Η πρώτη γυναίκα συγγραφέας που έσπασε όλα τα ταμπού. Τα έργα της έγιναν ταινίες, δεν παντρεύτηκε ποτέ και ο θάνατός της παραμένει μυστήριο...

Η συγγραφέας του κλασικού μυθιστορήματος «Περηφάνια και Προκατάληψη» ήταν μια γυναίκα που προσπάθησε να ζήσει τη ζωή της κόντρα στη συντηρητική βρετανική κοινωνία στις αρχές του 19ου αιώνα. Η πρώτη πράξη αντίστασης στα ταμπού κατά των γυναικών, ήταν ότι έγινε συγγραφέας. Η επόμενη ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η προσωπική της διαδρομή ίσως χαρακτηρίζεται από τη φράση μια ηρωίδας της: «Μετά απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το διάβασμα». Το μυστήριο του θανάτου της Η Ώστεν συνέχισε να γράφει έως το τέλος της ζωής της παρά τα θέματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στα 42 της χρόνια από κάποια ανεξιχνίαστη ασθένεια. Πιθανολογείτε ότι υπέφερε από τη νόσο του Άντισον ή από καρκίνο. To 2017 η Βρετανική βιβλιοθήκη παρουσίασε την πιθανότητα να δηλητηριάστηκε από αρσενικό. Η εκδοχή αυτή πυροδότησε διάφορα σενάρια. Η συγγραφέας Λίντσεϊ Άσφορντ έγραψε ότι θα μπορούσε να έχει δηλητηριαστεί από κάποιο φάρμακο που περιείχε την συγκεκριμένη ουσία. Άλλοι μελετητές όπως η καθηγήτρια Τζάνετ Τόντ, θεωρούν μάλλον απίθανο να δηλητηριάστηκε επίτηδες. Μεταφορές στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη Η Ώστεν έχει πετύχει κάτι σπάνιο και εξαιρετικό. Οι θαυμαστές της συνεχίζουν να αυξάνονται σταθερά, 200 χρόνια μετά το θάνατό της ενώ τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη αλλά και στη μικρή οθόνη. Το γνωστό «Περηφάνεια και Προκατάληψη» έγινε σειρά στο BBC (1995) και απογείωσε την καριέρα του νεαρού τότε Κόλιν Φέρθ, ενώ αργότερα γυρίστηκε σε ταινία με την Κίρα Νάιτλι και τον Μάθιου Μακφάντιεν (2005). Πολυάριθμες είναι και οι ταινίες, οι σειρές και τα βιβλία που έχουν βασιστεί στο έργο της. Από «Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» (2001) μέχρι το «Περηφάνια και προκατάληψη και ζόμπι» (2016), η επιρροή των μυθιστορημάτων της είναι εντυπωσιακή.... 


Τζέιν Ώστεν: «Μετά απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το διάβασμα».... 

Μια συγγραφέας μπροστά από την εποχή της Η Ώστεν έζησε σε μια εποχή που η κοινωνική θέση ήταν υψίστης σημασίας. Οι γυναίκες της τάξης της σπανίως εργάζονταν και ο γάμος αποτελούσε ένα μέσο κοινωνικής αποκατάστασης, αλλά και οικονομικής ασφάλειας. Οι ανύπαντρες γυναίκες έμεναν με την οικογένεια τους και ήταν οικονομικά εξαρτημένες από εύπορους συγγενείς, αν υπήρχαν πλούσιοι συγγενείς. Με το καυστικό στυλ που τη διέκρινε, η Ώστεν έγραφε για δυναμικές γυναίκες που διάλεγαν να παντρευτούν από έρωτα. Μέσα από τα κείμενά της ασκούσε κριτική στην αντίληψη ότι ο γάμος είναι ένα μέσο οικονομικής ασφάλεια. Τα έργα της είναι μία σπάνια ματιά στον κόσμο των σχέσεων από τη γυναικεία οπτική. Εκ πρώτης όψεως τα μυθιστορήματα της περιγράφουν ασήμαντα καθημερινά γεγονότα μιας ήσυχης ζωής σαν αυτή που έζησε η Ώστεν. Στην πραγματικότητα όμως, περιγράφουν τη λειτουργία και τη δομή της αγγλικής κοινωνίας στις αρχές του 19ου αιώνα.... 


Το σπίτι της Ώστεν στο Hampshire. Εκεί πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της η συγγραφέας. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο... 

Τα πρώτα χρόνια Γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1775 σε μια μεσοαστή οικογένεια, στο Στήβεντον στην Αγγλία. Είχε επτά αδέρφια, εκ των οποίων μόνο μία αδερφή, την Κασσάνδρα, με την οποία είχαν πολύ κοντινή σχέση. Έμειναν μαζί έως τον θάνατό της τον Ιούλιο του 1817. Η Ώστεν ζούσε μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά της, αγαπούσε την εξοχή και δυσανασχέτησε έντονα όταν μετακόμισαν στο Μπαθ και αργότερα το Σαουθάμπτον. Έγραφε από πολύ μικρή αλλά δεν δημοσίευσε τίποτα έως τα 36 της χρόνια. Όλα τα έργα της εκδόθηκαν ανώνυμα όπως συνέβαινε συχνά την εποχή εκείνη με τις γυναίκες συγγραφείς. Η οικογένεια της  στήριζε έμπρακτα την αγάπη της Ώστεν για τη συγγραφή. Το 1797 ο πατέρας της προσπάθησε να εκδώσει ένα από τα μυθιστορήματά της, αλλά απορρίφθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Λίγα χρόνια μετά ο αδερφός της Χένρι ήρθε σε επαφή με εκδοτικούς οίκους και το 1811 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Λογική κι Ευαισθησία” με δικά της έξοδα. Το μυθιστόρημα απέσπασε πολύ καλές κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό. Ακολούθησε το γνωστό «Περηφάνεια και Προκατάληψη» (1813) που έγινε αμέσως επιτυχία. Το βιβλίο ήταν υπογεγραμμένο “από τον συγγραφέα του Λογική κι Ευαισθησία”. Στη διάρκεια της ζωής της η Ώστεν δημοσίευσε άλλα δύο μυθιστορήματα: το “Μάνσφιλντ Παρκ “(1814) και “Έμμα” (1815). Μετά το θάνατό της ο Χένρι ανέλαβε την έκδοση άλλων δύο βιβλίων της, “Το Αββαείο του Νόρθανγκερ” (1817) και “Πειθώ” (1817). Στην έκδοση αυτή με ένα βιογραφικό σημείωμα ο αδερφός της αποκάλυψε στο κοινό την ταυτότητα της συγγραφέως.... 


Περηφάνια και Προκατάληψη. Aριστερά η κινηματογραφική μεταφορά με την Κίρα Νάιτλι και τον Μάθιου Μακφάντιεν. Δεξιά η τηλεοπτική σειρά του BBC με τον Κόλιν Φερθ και την Τζένιφερ Ελχ.... 

Η προσωπική της ζωή Η προσωπική ζωή της συγγραφέως έχει απασχολήσει κατά καιρούς την κοινή γνώμη. Το ενδιαφέρον των αναγνωστών της για περισσότερες λεπτομέρειες πηγάζει ίσως από τη ρομαντική φύση των μυθιστορημάτων της. Η εικόνα που επικράτησε για την Ώστεν είναι αυτή μιας ανύπαντρης γυναίκας που προτίμησε μια ήσυχη ζωή. Η αλήθεια όμως είναι μάλλον διαφορετική. Σύμφωνα με βιογράφους η Τζέιν Ώστεν δεν ήταν μια γεροντοκόρη όπως συχνά την παρουσιάζουν. Μετά το θάνατό της Τζέιν, η αδερφή της κατέστρεψε πολλά από τα γράμματα της ώστε να προστατεύσει την ιδιωτική της ζωή. Από εκείνα που διασώθηκαν φαίνεται ο έρωτας της Ώστεν με τον Ιρλανδό Τομ Λεφρόι. Το ειδύλλιο τελικά δεν προχώρησε σε γάμο κι ο Λεφρόι γύρισε στην Ιρλανδία όπου αργότερα έγινε πολιτικός και δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η σχέση της Ώστεν με τον Λεφρόι ενέπνευσε τη δημιουργία της ταινίας «Ερωτευμένη Τζέιν» (2007), με την Αν Χάθαγουεϊ στο ρόλο της γνωστής συγγραφέως και τον Τζέιμς ΜακΑβόι στο ρόλο του νεαρού δικηγόρου. Η ταινία παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της Ώστεν, παρόμοια με τους γυναικείους χαρακτήρες και τις ρομαντικές ιστορίες για τις οποίες έγραφε. Η Ώστεν όμως σε αντίθεση με πολλές από τις ηρωίδες των μυθιστορημάτων της δεν παντρεύτηκε ποτέ. Στα 27 της χρόνια, ένας εύπορος οικογενειακός φίλος, ο Χάρις Μπιγκ Γουίδερ της έκανε πρόταση γάμου. Αυτός ο γάμος θα της εξασφάλιζε μια άνετη ζωή. Η Ώστεν δέχτηκε αλλά έμεινε ξάγρυπνη όλη τη νύχτα. Την επόμενη μέρα το πρωί άλλαξε γνώμη και τελικά απέρριψε την πρότασή του. Τα σχόλια που ακολούθησαν δεν άλλαξαν την απόφασή της. Γνώριζε ότι δεν θα ήταν ευτυχισμένη παρά μόνο αν παντρευόταν από έρωτα. Η Ώστεν έζησε τη ζωή της όπως εκείνη επέλεξε, αφοσιωμένη στη μεγάλη της αγάπη, τη συγγραφή.... 


Διακόσια χρόνια μετά τον θάνατό της η μορφή της αποτυπώθηκε στο χαρτονόμισμα των 10 λιρών.... 
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-proti-gynaika-syggrafeas-poy-espase-ola-ta-tampoy-ta-erga-tis-eginan-tainies-den-pantreytike-pote-kai-o-thanatos-tis-paramenei-mystirio/

Η εφιαλτική «κούνια του Μπόγκερ» στο Άουσβιτς. Ο βασανιστής που έτρωγε τα μήλα των παιδιών που σκότωνε και οι εκτελέσεις στο «μαύρο τοίχο». Ανατριχιαστικές καταθέσεις από τη δίκη της Φρανκφούρτης...

Πηγή: Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου... 
Η δίκη της Φρανκφούρτης διήρκεσε από τις 20 Δεκεμβρίου 1963 έως τις 20 Αυγούστου 1965, καθώς έγιναν συνολικά 183 συνεδριάσεις. Τις παρακολούθησαν περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι και καλύφθηκαν διεξοδικά από τον γερμανικό και διεθνή Τύπο. Οι 22 κατηγορούμενοι που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο δεν έμοιαζαν με τους υψηλόβαθμους Ναζί «αστέρες» της Νυρεμβέργης, ούτε είχαν τον καθοριστικό ρόλο του Άιχμαν στον συντονισμό του Ολοκαυτώματος. Αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν στο εξής διαβόητοι επειδή είχαν βρεθεί στο εδώλιο για τους βοηθητικούς ρόλους που έπαιξαν στο Άουσβιτς. Το παρελθόν τους, ένα ιστορικό συγκλονιστικής κτηνωδίας, αποκαλύφθηκε από τη λίστα που είχε δώσει ο Γκνιέλκα στον Μπάουερ και από 211 επιζήσαντες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης οι οποίοι κατέθεσαν ως μάρτυρες. Το δικαστήριο επικεντρωνόταν μόνο στις συγκεκριμένες πράξεις του κάθε κατηγορούμενου. Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Νόιμαν αναφέρει: «Έτσι όπως κάθονται όλοι κοντά στα καθίσματά τους, δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις πια… Κάθε εισαγγελέας θα μπορούσε να είναι κατηγορούμενος… Κάθε κατηγορούμενος θα μπορούσε να είναι ο ταχυδρόμος σου, ο τραπεζικός σου, ο γείτονάς σου»! Πλάνα από κινηματογραφικά επίκαιρα εκείνης της περιόδου έδειχναν πέντε από αυτούς να περπατούν στους δρόμους της Φρανκφούρτης στη διάρκεια ενός διαλείμματος της συνεδρίασης. Ήταν αδύνατον να τους ξεχωρίσεις από τους άλλους περαστικούς, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ένας κατηγορούμενος χαιρέτησε κάποιον αστυνομικό πιάνοντας το καπέλο του, ενώ ο αστυνομικός ανταπέδωσε χαιρετώντας στρατιωτικά. Τον Δεκέμβριο του 1960 η αστυνομία βρήκε και συνέλαβε τον Ρίχαρντ Μπάερ, τον τελευταίο διοικητή του Άουσβιτς. Ο Μπάερ είχε καταφέρει να εξαφανιστεί και, χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα, είχε βρει δουλειά ως δασοφύλακας στο κτήμα του δισέγγονου του πρώσου πολιτικού Ότο φον Μπίσμαρκ. Όμως, στις 17 Ιουνίου 1963 ο Μπάερ πέθανε στη φυλακή, έξι μήνες πριν από την έναρξη της δίκης. Η εισαγγελία επικεντρώθηκε ακόμη περισσότερο στις πράξεις των υπολοίπων κατηγορουμένων. Εκείνο που προσέλκυσε περισσότερο την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και του ακροατηρίου ήταν οι συγκλονιστικές περιγραφές της αχαλίνωτης κτηνωδίας των φρουρών.... 


Ο Ρίτσαρντ Μπάερ, ο Γιόζεφ Μένγκελε και ο Ρούντολφ Ες. Wikimedia Commons... 

Η «κούνια του Μπόγκερ» Καθώς η εισαγγελία παρουσίαζε τα στοιχεία της υπόθεσης, μερικοί από τους κατηγορούμενους άρχισαν να αποκτούν ξεχωριστή υπόσταση, ακριβώς λόγω των συντριπτικών μαρτυριών σε βάρος τους. Ο επιλοχίας των Ες Ες Βίλχελμ Μπόγκερ, γνωστός ως ο «τίγρης του Άουσβιτς» ήταν ένας από τους φοβερότερους ανακριτές του στρατοπέδου γιατί χρησιμοποιούσε συχνά την «κούνια Μπόγκερ» , όπως την είχαν ονομάσει. Όπως εξήγησε η Λίλι Μαγέρτσικ, πρώην κρατούμενη που είχε υπηρετήσει ως γραμματέας στο τμήμα διοίκησης του στρατοπέδου όπου ήταν ο Μπόγκερ, «έδενε τα θύματα από τους καρπούς σε ένα ξύλο αυτού του μηχανισμού και μετά τα μαστίγωνε». Ο μηχανισμός ήταν μια κούνια από την οποία οι κρατούμενοι κρέμονταν ανάποδα στη διάρκεια των βασανιστηρίων. Η Μαγέρτσικ και οι άλλοι κρατούμενοι που δούλευαν στο γραφείο δεν έβλεπαν τη διαδικασία, αλλά άκουγαν «τα διαπεραστικά ουρλιαχτά των θυμάτων. Τους ανάγκαζαν να καταθέτουν μεγαλόφωνα και μετά τους έβγαζαν τα νύχια και τους έκαναν άλλα βασανιστήρια».... 


Η φρικτή «κούνια Μπόγκερ». YouTube... 

Ένας άλλος μάρτυρας περιέγραψε πως εκτελούσε ο Μπόγκερ με το πιστόλι τους κρατούμενους τους οποίους έφερναν σε μια αυλή και τους έστηναν μπροστά στον «Μαύρο Τοίχο». Σε μία περίπτωση σκότωσε 50 με 60 άτομα, που τα έφερναν δύο δύο. Όμως, η πιο ανατριχιαστική μαρτυρία ήταν ίσως της Ντούνια Βάσερστρομ, η οποία είδε ένα φορτηγό γεμάτο εβραιόπουλα να σταματά μπροστά στο τμήμα διοίκησης. Ένα αγόρι τεσσάρων ή πέντε χρόνων πήδησε κάτω έχοντας ένα μήλο στο χέρι του και εκείνη τη στιγμή βγήκε στην πόρτα ο Μπόγκερ. «Ο Μπόγκερ έπιασε το παιδί από τα πόδια και του έσπασε το κεφάλι στον τοίχο», αφηγούνταν η Βάσερστρομ. Τη διέταξε να πλύνει τον τοίχο και αργότερα την κάλεσε στο γραφείο του να του μεταφράσει κάτι. «Ήταν καθισμένος στο γραφείο του και έτρωγε το μήλο του παιδιού»,  κατέθεσε η Βάσερστρομ. Ο νοσοκόμος Γιόζεφ Κλίαρ, ένας άλλος επιλοχίας των Ες Ες, ενδέχεται να είχε σκοτώσει ακαριαία μέχρι και 20.000 κρατουμένους κάνοντάς τους ένεση φαινόλης. Ο δόκτωρ Βίκτωρ Καπέσιους, ένας ρουμάνος ταγματάρχης των Ες Ες που διηύθυνε το φαρμακείο του Άουσβιτς, ήταν εκείνος που προμήθευε το θανάσιμο δηλητήριο στον Κλίαρ. Μετά ήταν ο δεκανέας των Ες Ες Όσβαλντ Κάντουκ, που βασάνιζε και σκότωνε με μια μανία που τον έκανε να ξεχωρίζει ακόμα και σε εκείνο το εδώλιο που ήταν γεμάτο αδίστακτους φονιάδες. Όταν έπινε, συχνά εκτελούσε κρατουμένους στην τύχη. Όπως και ο Μπόγκερ, προτιμούσε ένα ειδικό βασανισμό. Έβαζε ένα καλάμι πάνω στον λαιμό του θύματος και στεκόταν σ΄ αυτό μέχρι που ο κρατούμενος πέθαινε. Η δόκτωρ Έλα Λίνγκενς, αυστριακή γιατρός που βοήθησε αρκετούς Εβραίους να κρυφτούν ή να διαφύγουν πριν να τη συλλάβουν και να τη στείλουν στο Άουσβιτς, ήταν ιδιαίτερα κατηγορηματική στη μαρτυρία της σε ό,τι αφορά το ευρύ φάσμα συμπεριφορών των αξιωματικών και των φρουρών. Ο Χόφμεγερ τη ρώτησε κατάπληκτος «Θέλετε να πείτε ότι μπορούσε ο καθένας να αποφασίσει μόνος του αν θα είναι καλός ή κακός στο Άουσβιτς?». Η Λίνγκενς απάντησε: «αυτό ακριβώς θέλω να πω». Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: WW2 Gravestone... 

Βουτιά στο ραδιενεργό νερό: Η αποστολή αυτοκτονίας 3 Σοβιετικών που έσωσαν την ανθρωπότητα

Γράφει Ο Νικόλας Ακτύπης

Η ιστορία του κόσμου δεν γράφεται μόνο από τους ισχυρούς. Μερίδιο σε όσα διαμορφώνουν τον πλανήτη σε ένα καλύτερο ή χειρότερο μέρος έχουν εκείνοι μικροί ήρωες που παραμένουν στη σκιά των μεγάλων γεγονότων. Ακόμη κι όταν αυτά φέρουν την υπογραφή τους. Στο Τσέρνομπιλ, εκεί που έγινε η γνωριμία της ανθρωπότητας με τους κινδύνους από την «ειρηνική» χρήση ραδιενέργειας, τρεις άνδρες είναι οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους μια τραγωδία δεν εξελίχθηκε σε ανυπολόγιστο όλεθρο. Κι αυτή είναι η ιστορία τους.

Το γεγονός

Τον Μάιο του 1986 η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης αναγκάστηκε να παραδεχτεί το μοιραίο. Αν και προσπάθησε να κρατήσει μυστικό το ατύχημα σε έναν από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Τσέρνομπιλ, οι μετρήσεις ραδιενέργειας στις γειτονικές χώρες αποκάλυψαν την αλήθεια. Ή, μάλλον, ένα μέρος της.


Ακόμη κι όταν το θανατηφόρο νέφος απλωνόταν πάνω από την Ευρώπη καταδικάζοντας σε θάνατο και δυσπλασίες τις επόμενες γενιές, οι υπεύθυνοι υποβάθμιζαν το γεγονός και τις συνέπειές του. Όταν, πλέον, αντιλήφθηκαν τι είδους τέρας ήταν αυτό που ξέφυγε από το εργοστάσιο, το ρολόι του ολέθρου βρισκόταν λίγο πριν το μηδέν.

Σ’ εκείνη την καμπή της ιστορίας, όπως συχνά είχε συμβεί στο παρελθόν, η «αρκούδα» στήριξε την επιβίωσή της στην αυταπάρνηση και το αίσθημα θυσίας των πολιτών της. Τρεις άνδρες, ανάμεσα στους τόσους άλλους που έβαλαν την ευημερία και την ασφάλεια των διπλανών (ή και μακρινών κι αγνώστων) συνανθρώπων τους πάνω από όλα, βούτηξαν σε μια αποστολή δίχως γυρισμό.

Η καταστροφή μετά την καταστροφή

Η απελευθέρωση ποσοτήτων ραδιενεργών υλικών μέσω του αέρα ήταν το προφανές πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί αμέσως μετά το πυρηνικό ατύχημα. Σήμερα, γνωρίζουμε πια ότι εκτός από το ραδιενεργό σύννεφο, πάνω από το Τσέρνομπιλ απλώθηκε κι ένα πέπλο άγνοιας και σιωπής.

Άνθρωποι (πυροσβέστες, στρατιώτες, αστυνομικοί, κρατικοί λειτουργοί) στάλθηκαν δίχως το παραμικρό μέτρο προφύλαξης, λες και είχαν να αντιμετωπίσουν έναν συμβατικό «εχθρό». Ο ακριβής αριθμός εκείνων που έχασαν τη ζωή τους μάλλον δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ. Όπως και η ταυτότητα των περισσοτέρων εξ αυτών.

Ήταν οι πρώτοι που πήγαν και μοιραία οι πρώτοι που «έφυγαν». Εκείνο που δεν απομακρυνόταν ήταν το ενδεχόμενο μιας νέας, ακόμη μεγαλύτερης καταστροφής. Στην προσπάθεια να ψυχθούν και να μην καταρρεύσουν οι αντιδραστήρες, ρίχνονται αμέτρητοι τόνοι νερού. Ο νούμερο 4 συνεχίζει να επιτρέπει διαρροή ραδιενέργειας, φλεγόμενος και επιστρατεύονται ελικόπτερα με στόχο να τον θάψουν κάτω από άργιλο, μόλυβδο και άλλα «βαριά» υλικά.

Όταν η κατάσταση μοιάζει να γίνεται σχετικά ελεγχόμενη, κάποιος βλέπει τη ζοφερή πιθανότητα να μην έχουμε βιώσει ακόμη την απόλυτη καταστροφή. Το νερό που προοριζόταν για σωτηρία, τώρα είναι εγκλωβισμένο σε δεξαμενή κάτω από τον κατεστραμμένο αντιδραστήρα.

Όταν εκείνος νομοτελειακά θα κατέρρεε, η έκρηξη θα κατέστρεφε άμεσα εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα στις γύρω περιοχές. Χιλιάδες θα πέθαιναν σύντομα και εκατομμύρια άλλοι σε όλη την Ευρώπη θα θέτονταν στον κίνδυνο της ακτινοβολίας ή της μόλυνσης.

Εκείνοι οι ήρωες

Ο Αλεξέι Ανανένκο ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η νέα θανατηφόρος έκρηξη είναι να γυρίσουν οι βαλβίδες της δεξαμενής ώστε να απελευθερωθεί το νερό. Γνωρίζει, επίσης, ότι αυτοί βρίσκονται στο εσωτερικό της. Επομένως, κάποιος πρέπει να βουτήξει για να το κάνει. Επίσης, ο ίδιος ως αρχιμηχανικός ξέρει την ακριβή θέση τους. Τέλος, έχει την απόλυτη βεβαιότητα πως όποιος βουτήξει εκεί μέσα θα πεθάνει.


Αποφασίζει να το κάνει…

Χρειάζεται όμως βοήθεια. Οι (επίσης μηχανικοί) Βαλέρι Βεσπάλοφ και Μπόρις Βαράνοφ, εθελοντικά τον ακολουθούν. Σε ένα μακάβριο τελετουργικό φορούν τις ειδικές στολές από μόλυβδο και με φακούς στα χέρια ετοιμάζονται να βουτήξουν. Ξέρουν καλά πως σε αυτά τα επίπεδα ραδιενέργειας η έκθεση ακόμη και για λίγα δευτερόλεπτα αρκεί να τους σκοτώσει. Πράγμα που όντως θα συμβεί δύο εβδομάδες αργότερα…

Η ανάδυση

Είναι άγνωστο το πόσοι από αυτούς που χειροκρότησαν όταν είδαν τους τρεις άνδρες να επιστρέφουν στην επιφάνεια είναι ακόμη ζωντανοί. Το σίγουρο είναι πως οι Ανανένκο, Βασπάλοφ και Βαράνοφ μόνο μερικές ώρες μετά εγκατέλειψαν και την τελευταία ελπίδα ότι ίσως να απέφευγαν το μοιραίο.

Οι πονοκέφαλοι, οι ζαλάδες, οι εμετοί και η αδιαθεσία ήταν οι πρώτες αποδείξεις πως εκείνες οι μολύβδινες στολές δεν θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία τους προς το θάνατο.


Άλλωστε το γνώριζαν εκ των προτέρων. Ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας με στόχο η δική τους απώλεια να βάλει φρένο στο χαμό άλλων. Παρά τη δεδομένη συνειδητοποίηση του κακού που ερχόταν για τους ίδιους, αγκαλιάστηκαν και ασπάστηκαν με τους υπόλοιπους που τους περίμεναν στην κορυφή.

Ήταν το «αντίο» τους σε έναν κόσμο που δεν θα αντίκριζαν ποτέ ξανά. Αλλά τουλάχιστον με τη θυσία τους γνώριζαν πως θα τον άφηναν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνη στην οποία θα βρισκόταν, εάν εκείνοι δεν έκαναν εκείνο το μικρό εθελοντικό βήμα που μετατρέπει τον άνθρωπο σε ήρωα.
Πηγή: menshouse.gr 

Οι θρύλοι που περιβάλλουν το λιοντάρι του Πειραιά

Αναδημοσίευση από : manolisischakis.gr μέσω mythagogia

Καθισμένο στα δύο πίσω πόδια του, με το επιβλητικό ανάστημά του και με ορθωμένο το κεφάλι του, το λιοντάρι του Πειραιά δίνει την εντύπωση ενός ήρεμου και άγρυπνου φρουρού που φυλάει ένα ολόκληρο λιμάνι, μία ολόκληρη πόλη.

Κι όμως το μαρμάρινο ιστορικό λιοντάρι του Πειραιά που κοσμεί τον προλιμένα κοντά στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής δεν είναι το αυθεντικό. Το πρωτότυπο άγαλμα-σύμβολο που στεκόταν για αιώνες στην είσοδο του λιμανιού και που ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Πειραιάς στον μεσαίωνα ονομαζόταν «Πόρτο Λεόνε» βρίσκεται στην Βενετία. Ο Ενετός ναύαρχος Φραντσέσκο Μοροζίνι, όταν επέστρεψε στη Βενετία πήρε μαζί του και το γνωστό Λιοντάρι του Πειραιά, αφού κάθε απεικόνιση λιονταριού είχε μεγάλη σημασία για την πόλη της Βενετίας γιατί μετατρεπόταν σε απεικόνιση του Ευαγγελιστή Μάρκου, του πολιούχου αγίου δηλαδή της πόλης.

Πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτήματα που περιβάλλουν τον μαρμάρινο λέοντα που «πρόσεχε» για αιώνες το λιμάνι του Πειραιά. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα το πότε και για ποιον λόγο κατασκευάστηκε, ούτε πότε και για ποιον λόγο τοποθετήθηκε στον Πειραιά. Όλα όσα είναι γνωστά στηρίζονται κυρίως σε διηγήσεις και θρύλους. Οι μέχρι τώρα σχετικές έρευνες επικεντρώνονται σε προσωπικές μαρτυρίες όσων είδαν το λιοντάρι με τα ίδια τους τα μάτια κατά την επίσκεψή τους στον Πειραιά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παρουσία του αυθεντικού αγάλματος στο λιμάνι του Πειραιά τερματίζεται το 1687 με την αρπαγή του από το ναύαρχο Φραγκίσκο Μοροζίνη. Μεταφέρεται στη Βενετία ως λάφυρο μαζί με άλλα τρία λιοντάρια μικρότερου μεγέθους. Τα έργα αυτά βρίσκονται μέχρι σήμερα στο ναύσταθμο της Βενετίας. Η αρπαγή των συγκεκριμένων λιονταριών δεν είναι τυχαία και αυτό γιατί έμβλημα της Βενετίας την εποχή εκείνη ήταν το λιοντάρι.

Οι θεωρίες για την χρονολογία κατασκευής του και η αρχική του θέση

Πολλοί μελετητές έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς με το ζήτημα της χρονολογία κατασκευής του αλλά και το ακριβές σημείο αρχικής τοποθέτησής του.

Η πρώτη αναφορά του λιμανιού ως Πόρτο Λεόνε γίνεται σε ναυτικό χάρτη του Γενοβέζου Πέτρου Βισκόντι το 1318. Η ανυπαρξία αναφοράς του λιονταριού από τους αρχαίους ιστορικούς και γεωγράφους σε συνδυασμό με την ύπαρξη της πρώτης αναφοράς μόλις το 1318, είναι που δημιουργεί τις αμφιβολίες για το αν το έργο αυτό είναι της κλασικής, της ρωμαϊκής ή ακόμα και της βυζαντινής περιόδου. Ο Παυσανίας και ο Στράβωνας οι οποίοι περιγράφουν τον Πειραιά κατά την περίοδο της παρακμής του, ενώ αναφέρονται σε πολλά μνημεία, πουθενά δεν κάνουν κάποια αναφορά στο λιοντάρι.

Μυστήριο παραμένει μέχρι τις μέρες μας και η ακριβής θέση του. Άλλοι καθορίζουν τη θέση του, εκεί που άλλοτε βρισκόταν το ιστορικό ρολόι του Πειραιά (παλιό Δημαρχείο), στην έκταση μεταξύ του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου και του Τινάνειου Κήπου. Επικρατεί επίσης η άποψη ότι το λιοντάρι μετακινήθηκε στο πέρασμα των ετών και αλλού βρισκόταν στα αρχαία χρόνια συγκριτικά με τη θέση που κατείχε την εποχή του μεσαίωνα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επιβλητική του παρουσία, η σχεδόν ανθρώπινη έκφραση του και οι μυστηριώδεις επιγραφές του, εντυπωσίασαν όσους το αντίκρισαν και όλους όσους έγραψαν για αυτό.

Πολλοί είναι ακόμα αυτοί που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να μιλάμε για λέοντες του Πειραιά και όχι για το λιοντάρι του Πειραιά, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι περιμετρικά του Πειραιά βρέθηκαν και άλλοι λέοντες (σε φυσικό μέγεθος, που εκτίθενται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς).

Οι ταξιδιώτες και οι ναύτες είχαν πλάσει ποικίλες ιστορίες γύρω από την ύπαρξή του. Για παράδειγμα μία από αυτές λέει ότι μια έγκυος Τουρκάλα που το κοίταξε γέννησε τέρας με πρόσωπο λιονταριού, αυτιά λαγού και πόδια ανθρώπινα, το οποίο τερατόμορφο αυτό πλάσμα αμέσως μετά τη γέννησή του έβγαζε κραυγές όμοια με σκύλο. Τότε, λέγεται πως οι τουρκικές αρχές, διέταξαν τη θανάτωσή του ενώ δεν επέστρεψαν την ταρίχευσή του και την αποστολή του στη Γαλλία προς μελέτη.

Παρόμοιοι μύθοι κυκλοφορούσαν σε όλη την περίοδο του μεσαίωνα, δημιουργώντας τόσο μεγάλες εντυπώσεις στους ναυτικούς κύκλους της εποχής, που αρκούσαν ώστε η αρχαία ονομασία του Πειραιά να χαθεί και να αντικατασταθεί στους χάρτες από το Πόρτο Λεόνε και στις διάφορες εκδοχές του. Ακόμα και οι Τούρκοι, για τον ίδιο ακριβώς λόγο της ύπαρξης δηλαδή του λιονταριού και των μύθων γύρω από αυτό, είχαν ονομάσει τον Πειραιά Πόρτο Δράκο ή Ασλάν Λιμάν.

Η επιρροή και η φήμη που άσκησε το λιοντάρι πάνω στον Πειραιά ήταν τόσο μεγάλη που είχε αποκτήσει τεράστια δημοσιότητα στους ξένους, όχι για την περίτεχνη κατασκευή του ή την αρχαία προέλευσή του, αλλά λόγω των μύθων που το περιέβαλαν.

Μάλιστα λέγεται ότι η φήμη ήταν τόση ώστε περιηγητές κατέβαιναν στον Πειραιά μόνο για να το δουν από κοντά όπως συνέβη με την Κόμισσα Koenigsmark που ένα χρόνο πριν την αρπαγή του (το 1687) πραγματοποίησε επίσκεψη στον Πειραιά ειδικά για να δει τον θρύλο με τα ίδια της τα μάτια.

Πολλές είναι οι προσπάθειες που έχουν γίνει κατά καιρούς για την επιστροφή αυτού του μνημείου που σήμερα δεσπόζει την είσοδο του Ναυστάθμου της Βενετίας. Ιδρύθηκε από τον Απόστολο Δρόμβο η «Επιτροπή Επιστροφής του Λέοντος». Παράλληλα με τις προσπάθειες , η επιτροπή είχε αναθέσει στο γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα την κατασκευή αντίγραφου με σκοπό την ανταλλαγή και την τοποθέτηση του πραγματικού στη θέση του. Το αντίγραφο βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού, στη λεγόμενη «μπούκα».



newsbeast.gr

Η Δύναμη του Ελληνισμού στην Ευρώπη !️ Άγαλμα του Ηρακλή στη Γερμανία, Kάσσελ !

Η Δύναμη του Ελληνισμού στην Ευρώπη !️

Άγαλμα του Ηρακλή στη Γερμανία, Kάσσελ !

Η Πυραμίδα του Ταΰγετου: Ένα από τα θαύματα και αινίγματα της Ελλάδας

Στην Πελοπόννησο, στο πιο ψηλό σημείο του πανέμορφου βουνού που το όνομά του έδωσε η Ταϋγέτη, μια από τις επτά Ατλαντίδες ή Πλειάδες, η φυσική πυραμίδα στα 2.407 μέτρα υψόμετρο ακόμα λατρεύει το θεϊκό.

Παλαιότερα στη μορφή του φωτοδότη Δία ή/και Απόλλωνα, σήμερα στο όνομα του προφήτη Ηλία, του Ήλιου που κατά πανάρχαιη παράδοση έχει το ναό του πάντα στις ψηλότερες κορφές, σε φυσικές ή τεχνητές πυραμίδες που αναπαριστούν το τεράστιο σύμβολο της φωτιάς και των ηλιακών ακτίνων, το τέλειο σχήμα του πυρός.

Η μακρινή και λαμπερή όπως φαίνεται ιστορία της πυραμίδας του Ταϋγέτου συνεχίζει και σήμερα, κάθε τέτοια μέρα, κάθε χρόνο που πιστοί ορειβάτες ξεκινούν να ανεβούν στο πέτρινο εκκλησάκι του Αι-Λιά ή του Αγιολιά του μακρυνού για να δουν μετά το γιορταστικό άνοιγμα της εκκλησίας, στην ανατολή του ήλιου, ένα από τα ομορφότερα θεάματα της Ελληνικής φύσης: Τον καθαρό σχηματισμό μιας τέλειας πυραμίδας μέσα στον μεσσηνιακό κόλπο, την ακριβή ισόπλευρη τριγωνική σκιά της κορυφής του βουνού.

Η σκιά της Πυραμίδας –παιχνίδια ιερής γεωγραφίας και φωτός

Δεν είναι όμως μόνο το υπερθέαμα της πελώριας σκιάς στην θάλασσα αλλά μια σειρά άλλα φαινόμενα που φτιάξανε και κρατάνε ακόμα το μύθο της αρχαιότερης, όπως πολλοί υποστηρίζουν, πυραμίδας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του κόσμου. Ο Ταΰγετος στο όριό του φτιάχνει όχι ένα, αλλά τρία εντυπωσιακά πυραμιδοειδή σχήματα στον γύρω τόπο. Η πρώτη πυραμίδα σχηματίζεται ψηλά στον ουρανό. Ένα ισόπλευρο τρίγωνο δείχνει στη δύση όταν λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, οι ακτίνες του διαθλώμενες πίσω από τον Πάρνωνα στα 2407 μ. σχηματίζουν ψηλά το είδωλό της, σε ένα ουράνιο τρίγωνο που βλέπει προς τις Πλειάδες (να σημειώσουμε ξανά πως η Ταϋγέτη είναι μυθολογικά μία από τις Πλειάδες).

Στην αρχαιότητα ο Αναξίμανδρος, μας λέει ο Κικέρων, είχε στήσει αστεροσκοπείο στην κορυφή του βουνού και μελετούσε τις κινήσεις των άστρων. Με αυτό το πρώτο «γκρίζο, ισόπλευρο τρίγωνο στον ουρανό» συνδέεται και ένα αμνημονεύτων χρόνων παραμύθι για τον σοφό νομοθέτη της Σπάρτης Λυκούργο που έβαλε έναν γρίφο στους Λακεδαιμόνιους νέους να του βρουν την ακριβή στιγμή της ανατολής του ήλιου και που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάργηση του φοβερού εθίμου της ρίψης στον Καιάδα των αδύναμων βρεφών και των γέρων.

Τα τρία πυραμιδοειδή σχήματα

Το δεύτερο, εντυπωσιακό τρίγωνο είναι αυτό που βουτάει στα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου, τις ώρες της ανατολής. Το τρίτο, το τρίγωνο του Ηλιοβασιλέματος πέφτει στην άλλη πλευρά, στον λακωνικό κάμπο όταν το κοκκινωπό φως σχηματίζει τέλεια ευθεία γραμμή που εδράζει στην κορυφή της πυραμίδας. Το υπερθέαμα του Ταϋγέτου δε σταματά εδώ.

Το πιο ανεξήγητο φαινόμενο είναι η ίδια η κατασκευή της πυραμίδας, αν είναι έργο φυσικό ή παρέμβαση του ανθρώπου, αφού υποψιάζουν, όχι μόνο το αφύσικα τέλειο σχήμα της αλλά και η εμφανής οριζοντίωση της βάσης της, που δείχνει να έχει περάσει από ανθρώπινα χέρια, αφού από κει και πάνω το πέτρωμα και το χώμα αλλάζουν, σμιλεύονται και ισιώνουν για να φτιάξουν το ισόπλευρο τρίγωνο. Αν η πυραμίδα είναι τεχνητό κατασκεύασμα, η δόξα της εντείνεται και αφήνει να εννοηθούν αρχαίες τελετουργίες και πρόθεση ιερατική.

Από την πολύτιμη πηγή του Παυσανία γνωρίζουμε ότι σε πολύ παλιά χρόνια, οι Λακεδαίμονες θυσίαζαν λευκά άλογα (ηλιακό σύμβολο) στην απόληξή της.

Το όνομα της ψηλότερης κορφής του βουνού το αποκαλούσαν Ταλετόν ή Ταλητόν, λέξη ίδιας ρίζας με την Τελετή, την ιεροπραξία, τη θυσία. Οι Ορφικοί, αυτοί οι μυστικιστές της αρμονίας, που γνώριζαν περισσότερα και από όσα συναρπαστικά κατέγραψαν, θεωρούσαν τη γεωπυραμίδα του Ταϋγέτου ιερή, Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.

Και το επίσης, εύγλωττο όνομα της περιοχής, αφήνει να εννοηθεί πως η πυραμίδα στη κορυφή ήταν κέντρο ύπαρξης και ορισμός για τον γύρω κόσμο. Λακωνία, με το πρώτο συνθετικό, λας, να σημαίνει λίθο και το δεύτερο –κωνία,να δείχνει το κωνικό, πυραμιδοειδές σχήμα στην κορφή. Λακωνία, η χώρα του κωνικού λίθου, ιερή τοποθεσία του Ήλιου και πύλη κοσμική για το φως. Καθόλου παράξενο που σαν και σήμερα, κάθε χρόνο, η λατρεία αναζωπυρώνεται στο ίδιο σημείο.



Το διαβάσαμε από το: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/07/blog-post_218.html#ixzz5LjUiCYOm

Τα διαβάζεις αυτά, Αλέξη;;; Σαν και σένα;;; Ούτε κατά διάνοια!!

Σταυρούλα Παπαγεωργίου

Κολίντα Γκραμπαρ- Κιταρίκοβιτς.

Προεδρος της Κροατιας.

Πολλοι (μαζι κι εγω) την χλευασαμε για τις αγκαλιες και τα φιλιά αλλά με ενημερωσε φίλη Σερβιδα οτι ειναι πραγματικοτητα παντα πολυ διαχυτικη και αληθινη που πολλες φορες παρεξηγηται.

Διαβαστε τι εκανε η μανταμ.

1.Πουλησε το πρεοδρικο αεροπλανο και παντα ταξιδευει σε οικονομικη θεση με πτηση γραμμης.
2.Το διαστημα που πηγαινε στην Ρωσια στο μουντιάλ δεν πληρωθηκε τις ημερες που ελειπε κι ολα τα εξοδα διαμονης ηταν προσωπικα της.
3.Πουλησε 35 αυτ/τα πολυτελειας που ανατεθηκαν σε υπουργους και πηγαν τα χρηματα στο δημοσιο ταμειο.
4.Μειωσε τον μισθο του προεδρου και των υπουργων της στο ημισυ.
5.Μειωσε τα εξοδα και τους μισθους των πρεσβευτων και των προξενων στο 60% των αποδοχων τους.

5.Αυξησε τον ελαχιστο μισθο για τον ιδιωτικο τομεα.
6.Εξομαλυνση του μισθου για δημοσιους υπαλληλους με αυτους του ιδιωτικου τομεα.
7.Μιλαει απταιστως 7 ξενες γλωσσες και δεν θεωρει οτι κατεχει υψηλοτερα αξιωματα απο εναν εργαζομενο.

Και εμείς.........οι "προοδευτικοί" "ψαγμένοι" "ξερόλες" την χλευάσαμε.

Το διαβάσαμε από το: Τhttp://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/07/blog-post_4351.html#ixzz5LjRFyNuu

ΤΟΝΙΑ ΜΟΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ - ΒΙΝΤΕΟ

ΤΟΝΙΑ ΜΟΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ - ΒΙΝΤΕΟ: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ. ΘΕΜΑΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΠΕΙΛΩΝ ΣΕ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. ΓΕΙΤΟΝΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΔΑΦΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Σενάρια κατασκοπείας στο Άγιο Ορος: To προσκύνημα Πούτιν και τα μυστήρια της Ρώσικης Μονής

Από τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφθηκε ως πρωθυπουργός τη Μόσχα τη δεκαετία του ’70, η Ελλάδα είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με τη Ρωσία. Διότι παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα, και η Αθήνα και η Μόσχα αναγνώριζαν πως είχαν συμφέρον από τη διατήρηση χαμηλών τόνων και καλών σχέσεων στις διμερείς τους επαφές. 

Το γεγονός ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναγκάστηκε να απελάσει δύο Ρώσους διπλωμάτες, δείχνει πόσο η δραστηριότητά τους ενόχλησε την Αθήνα. Το τι ακριβώς συνέβη δεν είναι γνωστό. Αλλά θα πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό.

Το παιχνίδι γίνεται και σκληρό και απροκάλυπτο. Και οι συνέπειές του δεν μπορούν ακόμη να εκτιμηθούν. Το ότι οι Ρώσοι θα απελάσουν ίδιο αριθμό Ελλήνων διπλωματών από τη Μόσχα είναι το ελάχιστο που θα ανέμενε κανείς.

Οι ελληνορωσικές σχέσεις δεν αποκλείεται να περάσουν μια φάση «ψυχρού πολέμου» και αυτό δεν θα είναι καθόλου καλή εξέλιξη, τη στιγμή μάλιστα που αυτήν την περίοδο οι σχέσεις της Μόσχας με την Άγκυρα είναι καλές και οι δύο χώρες έχουν δείξει το ενδιαφέρον τους για τα Βαλκάνια.

Με μια πρώτη προσέγγιση, η ελληνορωσική κρίση έχει να κάνει με τη βαλκανική πολιτική της Μόσχας και την αμερικανική προσπάθεια εξοβελισμού της. Μετά την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ (αν και η Αλβανία ουδέποτε είχε αγαθές σχέσεις με τη Ρωσία πλην μιας μικρής περιόδου επί Ενβέρ Χότζα όταν η χώρα πέρασε στο κομμουνιστικό στρατόπεδο), την ένταξη επίσης του Μαυροβουνίου στη Συμμαχία και την επίλυση της ελληνοσκοπιανής διαφοράς, τα Βαλκάνια γίνονται προνομιακό πεδίο για την Ουάσινγκτον.

Τα πράγματα θολώνουν κάπως στη Σερβία, η οποία δεν θέλει να εγκαταλείψει τα ρωσικά της ανοίγματα αλλά οι σχέσεις του Βελιγραδίου με τη Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ), και κυρίως η προοπτική τους, δεν εμπνέουν ιδιαίτερη ανησυχία για τον αναγκαστικό προσανατολισμό της χώρας.

Δεν υπάρχουν πολλά πεδία στα οποία η Μόσχα θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί και να αντιδράσει. Ακόμη και η προσπάθεια να τεθεί η σκοπιανή Εκκλησία υπό την επιρροή του Βουλγαρικού Πατριαρχείου (να αναγνωρίσει η Εκκλησία των Σκοπίων ως μητέρα Εκκλησία τη Βουλγαρική) δεν φαίνεται να έχει αίσια έκβαση παρά τις προσπάθειες της Ρωσικής Εκκλησίας. Η μεσολάβηση του Πατριαρχείου, η πολιτική αλλαγή στα Σκόπια και η προσπάθεια επίλυσης της διαφοράς με την Ελλάδα ενίσχυσαν την τάση ορισμένων ιεραρχών της Βουλγαρικής Εκκλησίας με φιλελληνικό προσανατολισμό, και η τροπή των εξελίξεων δεν ευνοεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, τη Μόσχα. Η οποία Μόσχα δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά της στη λύση που επιδιώκουν Αθήνα και Σκόπια.

Και δικαίως. Διότι η Ρωσία κινδυνεύει να εκλείψει από μια περιοχή, τα Βαλκάνια, που αποτελούσαν προνομιακό πεδίο δραστηριότητάς της.

Πριν ακόμη την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η Ρωσία επιχείρησε να αξιοποιήσει το ομόθρησκο των Ελλήνων και των άλλων βαλκανικών λαών για να δημιουργεί εστίες αναταραχής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όποτε το θεωρούσε αναγκαίο. Μετά την επανάσταση οι Άγγλοι, από το 1823 ήδη, διαπίστωσαν πως ως ναυτική δύναμη θα πρέπει να πάρουν την Ελλάδα μαζί τους αν η Επανάσταση πετύχαινε. Και έτσι μπήκαν στο παιχνίδι.

Το 1828 μετά τη Συνθήκη της Αδριανούπολης ζητήθηκε από τη Ρωσία να ασχολείται με τους άλλους βαλκανικούς λαούς, πλην των Ελλήνων. Η Ελλάδα από τότε περνά στη Δυτική σφαίρα επιρροής. Όλες οι εξελίξεις που έχουν αποτελέσματα ως σήμερα, έχουν την αφετηρία τους στην ημερομηνία αυτή και τα όσα η Μόσχα αποδέχθηκε μεν αλλά ήλπιζε πως οι εξελίξεις θα αναιρέσουν.

Κομβικό σημείο στα όσα ακολούθησαν υπήρξε ο Κριμαϊκός Πόλεμος (1853-56). Μετά την ήττα της Ρωσίας ο μεν Όθων πλήρωσε την επιλογή του στο πλευρό της Ρωσίας, η δε Ρωσία αναγκάστηκε να ασχολείται του λοιπούς, όχι με τους χριστιανικούς λαούς της Βαλκανικής αλλά με τους σλαβικούς λαούς της χερσονήσου. Είναι η έναρξη της υλοποίησης του πανσλαβιστικού οράματος, απτή εφαρμογή του οποίου υπήρξε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) η οποία δημιουργούσε τη Μεγάλη Βουλγαρία.

Η Ρωσία βοήθησε τα μέγιστα στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης των σλαβικών βαλκανικών λαών σε βάρος της Ελλάδας. Ευτυχώς, τα αποτελέσματα της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου ανατράπηκαν το ίδιο έτος με τη Συνθήκη του Βερολίνου. Τα σλαβικά κράτη της Βαλκανικής, όμως, παίρνουν σάρκα και οστά. 

Σε αυτή την προσπάθεια μια ομάδα –βασικά βουλγαροφρόνων– αρχίζει για διάφορους λόγους να διαφοροποιείται στην περιοχή και να αναζητά δική της ξεχωριστή ταυτότητα. Η διαδικασία της διαφοροποίησης δεν ήταν πάντα αυτόνομη. Μερικές φορές είχε την ευλογία και την υποστήριξη του βουλγαρικού κράτους, το οποίο προσπαθούσε να εντάξει στην επικράτειά του την περιοχή κατά το πρότυπο της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1885.

Η Επανάσταση του Ίλιντεν, την οποία προσφάτως πληροφορήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, απέβλεπε σε μια τέτοια πολιτική. Πρώτα αυτονόμηση της Μακεδονίας και μετά προσάρτησή της στη Βουλγαρία. 

Όλη αυτή η πολιτική είχε την υποστήριξη της Μόσχας. Ακόμη και όταν η Σερβία επιδίωξε να ασκήσει επιρροή στους πληθυσμούς αυτούς και να τους κρατήσει υπό τη δική της επιρροή στην αρχή και στην επικράτειά της στη συνέχεια, η Ρωσία υποστήριξε τις βουλγαρικές επιδιώξεις. Η Ρωσία, λοιπόν, έχει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και των κρατικών υποστάσεων και της πολιτικής τους στη Βαλκανική – ρόλο που τον διατήρησε μέχρι και τον τελευταίο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90.

Μετά τον γιουγκοσλαβικό πόλεμο αρχίζει μια σταδιακή υποχώρηση της Ρωσίας από την περιοχή, που φθάνει στο σημερινό επίπεδο σχεδόν παντελούς έκλειψης.

Είναι δυνατόν η Μόσχα να μείνει αδιάφορη για την αμερικανική κυριαρχία στα Βαλκάνια; Όχι. Ήταν θέμα χρόνου η εκδήλωση των ρωσικών αντιδράσεων οι οποίες στο παρασκήνιο ήταν έντονες και με την απέλαση των Ρώσων διπλωματών αποκαλύπτονται, ως ένα βαθμό, και στην ελληνική τους διάσταση.

Η ρωσική ενόχληση και αντίδραση αποκαλύφθηκε και στο Μαυροβούνιο με το αποτυχημένο πραξικόπημα που επιχειρήθηκε, όπως και στα Σκόπια τη βραδιά της εισόδου στο κοινοβούλιο οπαδών του Γκρούεφσκι.

Δεν αποδίδουν όμως οι αντιδράσεις της Μόσχας. Αν και το παιχνίδι φαίνεται να γέρνει προς την πλευρά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, οι Ρώσοι δεν το εγκαταλείπουν. Είναι ίσως ζωτικό γι’ αυτούς.

Όλη αυτή η αναφορά δείχνει, επίσης, και τη βαρύτητα της σημασίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αναγνωρίζοντας ως Μακεδόνες τους γείτονες, η Ελλάδα αποδέχεται ότι υποχωρεί στην προσπάθεια που άρχισε μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο στην περιοχή. Και αποδέχεται αξιώσεις τις οποίες όχι μόνο αμφισβητούσε αλλά και για τις οποίες χύθηκαν ποταμοί αίματος. Δυστυχώς, στο μέλλον θα χρησιμοποιηθούν εις βάρος της. 
Είναι αλήθεια, βεβαίως, πως η παράταση της εκκρεμότητας με τα Σκόπια εξυπηρετεί το ρωσικό –και ίσως το τουρκικό– παιχνίδι στην περιοχή, αλλά η επίλυσή της ωφελεί ουσιαστικά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Όχι την Ελλάδα. Είναι θέμα λαού και πολιτικής ηγεσίας να εκτιμήσουν τι πραγματικά συμφέρει. Πάντως, τα κράτη έχουν βίο πολύ μεγαλύτερο από την πολιτική παρουσία των εκάστοτε πρωταγωνιστών τους. 
Το ρωσικό πολιτικοδιπλωματικό παιχνίδι παρακολουθούσε –και παρακολουθεί– από κοντά η Ρωσική Εκκλησία, στη συγκρότηση της οποίας ήταν καταλυτικός ο ρόλος Ελλήνων ιεραρχών. Υπήρξε μια μακρά περίοδος με υπαρκτή φιλελληνική τάση. Ο πανσλαβισμός ήταν ένα κίνημα που ταλαιπώρησε και τη Ρωσική Εκκλησία. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Μετά την Άλωση της Πόλης, στη Ρωσική Εκκλησία επικράτησε η άποψη της Τρίτης Ρώμης. Δηλαδή ότι η Μόσχα και η Ρωσική Εκκλησία θα μπορούσαν λόγω μεγέθους και σπουδαιότητας να διαδραματίσουν το ρόλο μιας Τρίτης Ρώμης (οι άλλες δύο –πρώτη και δεύτερη Ρώμη– έπεσαν).

Η αντίληψη αυτή ισχύει ακόμη και σήμερα. Η Ρωσική Εκκλησία, σε αγαστή συνεργασία με το ρωσικό κράτος, προσπαθεί να κυριαρχήσει στο χώρο της Ορθοδοξίας ερχόμενη πολύ συχνά σε αντιπαράθεση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτή η επιδίωξη της Μόσχας είναι που ενεργοποιεί το ενδιαφέρον της Ουάσινγκτον για το Πατριαρχείο και διατηρείται σε ελληνικά χέρια.

Στην Ελλάδα την πολιτική της η Ρωσική Εκκλησία και το ρωσικό κράτος ασκούν και μέσω της παρουσίας τους στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα μέσω της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, ή αλλιώς Ρωσικό Μοναστήρι.

Ουσιαστικά οι περισσότεροι μοναχοί της Μονής ήταν –και ίσως ακόμη είναι– Ουκρανοί Ορθόδοξοι. Ουκρανοί, αλλά μάλλον ρωσικής καταγωγής. 
Η επίσημη Ρωσία έχει παράπονα από τον τρόπο που ανταποκρίνεται το ελληνικό κράτος στα αιτήματά της σχετικά με τη Μονή. Σήμερα είναι αρκετά δύσκολο σε μη Ρώσους προσκυνητές να επισκεφτούν τη Μονή. Μάλλον αδύνατον αν επιθυμούν να διαμείνουν. Ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν εξέφρασε δημοσίως τη δυσαρέσκειά του για τον τρόπο που η ελληνική πολιτεία ανταποκρίνεται στα αιτήματα της Μονής και της Μόσχας.

Επισκέφθηκα τη Μονή πριν από αρκετά χρόνια. Στο αρχονταρίκι υπήρχαν φωτογραφίες των Ρώσων τσάρων, ακόμη και επί σοβιετικής εποχής. Ωστόσο, τόσο επί σοβιετικής περιόδου όσο ακόμη και σήμερα, η Μονή χρησιμοποιείται ως πύλη εισόδου Ρώσων πρακτόρων στην Ελλάδα και από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Δύση. 

Στους μοναχούς και αυτής της Μονής, όπως και των άλλων ξένων, το ελληνικό κράτος παρέχει ελληνικό διαβατήριο. Για έναν κατάσκοπο δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο ως όργανο άσκησης της δουλειάς του από την απόκτηση ενός διαβατηρίου που θα του δίνει τη δυνατότητα διακίνησης στις ευρωπαϊκές χώρες. 

Άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει, λέει πως τα τελευταία δέκα χρόνια υπάρχουν 88 μοναχοί της Μονής που έχουν λάβει ελληνικό διαβατήριο και έχουν χαθεί τα ίχνη τους. 
Άρα, καταλήγοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι πολιτικοδιπλωματικό με βαθιές ιστορικές ρίζες και μεγάλο διακύβευμα, στο οποίο συνδράμει η Ρωσική Εκκλησία και ένα ευρύ, ισχυρό, πεπειραμένο και καλά οργανωμένο ρωσικό κατασκοπευτικό δίκτυο.

Σ’ αυτό το σύστημα φαίνεται να έχει εμπλακεί η ελληνική εξωτερική πολιτική. Ας ευχηθούμε να αντεπεξέλθει.
πηγή

Η παραχάραξη της ιστορίας και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Ο Περικλής ο Αθηναίος, ο Λεωνίδας ο Σπαρτιάτης και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών έχουν κάτι κοινό; αφού οι πόλεις τους πολλές φορές ήταν σε πόλεμο διεκδικώντας η μία την κυριαρχία επί της άλλης; Βεβαίως και έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους διότι, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, οι πόλεις τους είχαν την ίδια γλώσσα και καταγωγή, την Ελληνική και την ίδια κοσμοθεωρία, το δωδεκάθεο. Οι πολίτες τους αυτοαναγνωρίζονταν ως Έλληνες διακρινόμενοι από τους βαρβάρους , συμμετέχοντες όλοι στους Ολυμπιακούς αγώνες στη διάρκεια των οποίων επέβαλαν εκεχειρία στις μεταξύ τους αντιθέσεις. Δεν μπορείς να είσαι Σπαρτιάτης, Μακεδόνας, ή, Αθηναίος και να συμμετέχεις στους Ολυμπιακούς αγώνες εάν δεν είσαι Έλληνας.

Προφανώς η υπογραφείσα συνθήκη των Πρεσπών με την οποία, παρά τις κομματικές τους αντιπαραθέσεις, συμφωνούν όλα σχεδόν τα κόμματα του δήθεν «δημοκρατικού τόξου» του Ελληνικού κυνοβουλίου και ετοιμάζονται να επικυρώσουν, αποτελεί παραβίαση του κριτηρίου της Ελληνικότητας όταν σε πολιτισμικά, γλωσσικά και ιστορικά ξένους ανθρώπους αναγνωρίζεται το όνομα του Μακεδονικού υποσυνόλου του Ελληνισμού.

Η παρούσα κυβέρνηση ως εκτελεστής του ανοσιουργήματος και παρά την συνενοχή των υπολοίπων κομμάτων, φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για την επιτελούμενη προδοσία, φοβούμενη την επερχόμενη τιμωρία εκ μέρους του λαού επικαλείται όλη την «αριστερή», «προοδευτική» θολοκουλτούρα της και προσπαθώντας να μπει στην αντεπίθεση έχει επιστρατεύσει επώνυμους και ανώνυμους διεθνιστές, εχθρούς της οικογένειας, της πατρίδας και του Θεού που υπέγραψαν ένα κείμενο υπέρ μιας ειρηνικής, αλληλέγγυας ευρωπαϊκής, βαλκανικής γειτονιάς, γιατί η Συμφωνία υπερβαίνει τις εθνικιστικές και θρησκευτικές εντάσεις. Ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ της αξιοπρέπειας των λαών αγνοώντας συστηματικά την αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού που τους ανέθρεψε σε ελεύθερα όντα.

Προσωπικά καλώ τους υπογράφοντες, να μου απαντήσουν με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο ερώτημα που έθεσε ο Α. Πετρουλάκης με την γελοιογραφία του στην Καθημερινή της Κυριακής 15/7/2017 όπου η γοργόνα ρωτά τους Έλληνες ναύτες "Tsar Aleksandr zhivet? "

Το πρόβλημα της Μακεδονίας είναι εθνικό και αφορά όλους τους Έλληνες, η άποψη μίας στρατευμένης μειοψηφίας δεν έχει καμία αξία. Εάν, όπως διατείνονται οι πολιτικοί τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, πραγματικά πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο ας προκηρύξουν ΔΗΜΟΨΉΦΙΣΜΑ να αποφανθεί ο ίδιος ο λαός και όχι επώνυμες τάχα στρατευμένες μειοψηφίες.

Οι υπογράφοντες, εθελοτυφλώντας στους πανηγυρισμούς που γίνονται στα Σκόπια από τους αυτοαποκαλούμενους Μακεδόνες , στο κείμενο τους ομιλούν περί ειρήνης, συνύπαρξης των λαών και για δήθεν τέλος των αλυτρωτισμών πράγμα άσχετο με την πραγματικότητα. Στην ουσία οι αλυτρωτισμοί αναζωπυρώνονται με τη συμφωνία των Πρεσπών.

Όταν ο Στάλιν και ο Τίτο ήθελαν να αυξήσουν την επιρροή της Σοβιετικής ένωσης στα Βαλκάνια έδωσαν το όνομα Μακεδονία στην επαρχία Vardarska της Γιουγκοσλαβίας που κατοικείται από Σλάβους και Αλβανούς, οι οποίοι ανέκαθεν είχαν βλέψεις προς την Ελλάδα, και σε αυτό είχε συνδράμει και το ΚΚΕ με τον Ζαχαριάδη.

Σήμερα το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θέλουν να θέσουν τα Βαλκάνια στην δική τους σφαίρα επιρροής και για να τους δελεάσουν τους κολακεύουν με το ίδιο όνομα «Μακεδονία» αψηφώντας την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το ανοσιούργημα συντάσσεται πλέον και η ανέκαθεν φραγκοπροσκυνημένη κεντροδεξιά και η νεοπουλημένη πρώτη φορά αριστερά με την προφανώς ειρωνική πλέον αντίθεση του ΚΚΕ.

Εάν τα Σκόπια θέλουν να μπουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ το ερώτημα του τίθεται είναι γιατί αυτοί οι οργανισμοί, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά την παγκόσμια ιστορία, θέλουν να ονομάσουν Μακεδόνες τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς κατοίκους των; Η απάντηση είναι προφανής διότι θέλουν να διαμελίσουν την Ελλάδα έχοντας την ήδη αποδυναμώσει οικονομικά με την βοήθεια του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και τώρα του Σύριζα, των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού.

Δυστυχώς σαν έθνος βρισκόμαστε σε πρωτοφανή εθνική παρακμή κυβερνώμενοι από ληστρικές κομματικές ομάδες που στο όνομα της Δημοκρατίας λυμαίνονται την εξουσία με το να υπακούν ξένους δυνάστες. Υποχρέωση όλων μας είναι να αποτινάξουμε τους προδότες όπως μας το επιβάλει το ισχύον Σύνταγμα. 
Ηλίας Σταμπολιάδης 
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός 
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης 
16/07/2018

Η ΜΑΛΘΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ (στόχος της Νέας Τάξης)

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρωμιά, την αντιπαλότητα και το βουνό.

Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρώμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια.

Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες.

Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας.

Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα.

Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας.



Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν.

Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά.

Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα.

Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στο ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται.

Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία. Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν».

Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις.

Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος. 

Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής.

Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής.

Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι.

Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία. Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν.

Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.

ΠΗΓΗ
από το: oimos-athina

ΣΧΟΛΙΟ
Δεν ξέραμε τι είναι το bullying, η πολυπολιτισμικότητα, οι λαθρομετανάστες, η εγκληματικότητα αυτού του είδους (με δολοφονίες και βιασμούς ηλικιωμένων για 20 ευρω), που έφεραν οι αλλοδαποί, η διαστροφή και η ανωμαλία δεν ονομαζόταν διαφορετικότητα, δεν υπήρχαν πολιτικοί γάμοι και σύμφωνα συμβίωσης, δέν έδιναν ελληνική ιθαγένεια στους αλλοδαπούς, αλλά μόνο υπηκοότητα και κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις... κλπ.

Για να πάω και στα πιο ελαφρά νεοταξίτικα ήθη...
Οπως τα γονατίσματα για να κάνουμε πρόταση γάμου στην αγαπημένη μας... 
Τα happy birthday στα γενέθλια αντί του ελληνικού "να ζήσεις Γιαννάκη και χρόνια πολλά"....
Τα black Friday, Santa Run, Colour Run και πάει λέγοντας, που διαφημίζουν την πολύχρωμη ανεκτική κοινωνία μας....

Κι όλα αυτά χωρίς να βάλουμε μέσα τα κινητά και το facebook στα οποία έχουν εθιστεί τα παιδιά μας... (αν χαζογελάτε διαβάζοντας, τα κάντε μια απόπειρα να τα κόψετε από το παιδί σας και τα ξαναλέμε...)
Προχθές χάλασε το GPS ενός νεαρού και χάθηκε στους δρόμους μην γνωρίζωντας που πηγαίνει...
Η ανικανότητα και η εξάρτηση από την τεχνολογία έχουν βαρέσει κόκκινο...

Τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική, μόδα, εκπαίδευση όλα έχουν παραδοθεί στην Νέα Τάξη που αλλοιώνει το εθνικό φρόνημα, την πίστη, και τέλος και την ίδια την ιδιοσυγκρασία των παιδιών μας...
Ακόμα και τα κινούμενα σχέδια των μικρών παιδιών μας περνάνε συνεχώς απράδεκτα νεοταξικά μηνύματα ανηθικότητας και διαστροφής... 

Τολμώ να πω ότι ακόμα και αυτά (τα μεταλλαγμένα) που τρώνε τα παιδιά μας είναι πολύ πιο βλαβερά για την υγεία τους από αυτά που τρώγαμε εμείς...

Και τέλος μιας και αναφέρθηκα στην υγεία να πω και το εξής...
Τις προάλλες φίλος μου πήγε τα 2 μεγαλύτερα παιδιά του (ηλικίας 5 και 4 ετών) στον παιδίατρο λέγοντας του ότι "όλο κρυομένα είναι, τους τρέχουν οι μύτες και κολλάνε συνέχεια ιώσεις, κάνουν πυρετούς κλπ"...
Ρε παιδιά εμείς δεν θυμάμαι να είμασταν άρρωστοι συνέχεια...
Φανταστείτε ότι θυμάμαι πάνω κάτω όσες φορές σαν μικρό παιδί αρρώστησα κι αναγκάστηκα να μείνω στο κρεβάτι...
Αυτά τα σημερινά παιδιά είναι συνεχώς άρρωστα...

Φυσικά το πιο τρομερό ήταν η απάντηση του παιδίατρου...
"Μην φοβάσαι είναι φυσιολογικό με αυτά που αναπνέουν και τρώνε... κάνε υπομονή και μέχρι να γίνουν 8-10 ετών θα βελτιωθεί η υγεία τους!!!!"

Δηλαδή είναι κάτι συνηθισμένο....
Ισως να φταίνε οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, οι παιδικοί σταθμοί, τα προνήπια και τα νηπιαγωγεία, τα ολοήμερα σχολεία κλπ...
(τελευταία άρχισαν να μιλάνε για υποχρεωτική εκπαίδευση από 4 ετών!!!) 
Ολα αυτά τα αισχρά που έχει δημιουργήσει η Νέα Τάξη με πρόσχημα την διευκόλυσνη των γονιών να δουλεύουν, ώστε να κρατάει τα παιδιά μας μακρυά από την οικογένεια τους, ελέγχοντας το τι κάνουν, τι λένε, τι ακούνε κλπ....

Ετσι χτίζεται η αυριανή κοινωνία μαλθακών και φιλάσθενων παγκοσμιοποιημένων ανθρώπων, που δεν θα έχουν κουράγιο, αγωνιστικό φρόνημα και κανένα ηθικό λόγο, να συγκρουστούν με την φασιστική Νέα Τάξη που θα ελέγχει μέσω μια παγκόσμιας κυβέρνησης ολόκληρη την οικουμένη......

Εδώ όμως είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα και δεν θα τους περάσει...