Τι πας να κάνεις ρε συ Αλέξη;

Δεν ξέρω για σας, αλλά στον δικό μου μικρόκοσμο, στον περίγυρό μου, ένας βασικός λόγος για τον οποίο διάφοροι γνωστοί μου ψήφισαν τον Σύριζα, ασχέτως κομματικής προέλευσης, ήταν επειδή πίστεψαν ότι θα τους χαρίσει τα χρέη (πέραν της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και των διοδίων). Μιλάμε δηλαδή για λαμπρά μυαλά… και για πραγματικά ανιδιοτελείς ιδεολόγους.

Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά από την αποφράδα εκείνη μέρα που ο στραβοστομιασμένος Αλέξης βγήκε αγκαλιά με τον συγκαμένο για να πανηγυρίσουν την νίκη του λαού, και την Πρώτη Φορά Αριστερή κυβέρνηση, με τις μπουτούδες να ρίχνουν καρσιλαμάδες στο Σύνταγμα, χιλιάδες κατοικίες βγαίνουν ή απειλούνται να βγουν στο σφυρί επειδή οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούν ή δεν θέλουν να ανταποκριθούν στα χρέη τους, εκείνα που θα έσβηνε ο Αλέξης (μαζί με το μνημόνιο).

Τώρα, μετά από την σβουριχτή σφαλιάρα που φάγανε από τον Τσε Παπάρα, η μόνη τους ελπίδα είναι η ζουρλή με τον δραχμαζάνη, που συνεχίζουν τον όμορφο αγώνα στα πεζοδρόμια, ή έστω ο ασυμβίβαστος φίλος του λαού Φίλης, αφού ο συγκαμένος που λέγαμε έχει άλλες προτεραιότητες, πιο σοβαρές, πιο εθνικές, και δεν μπορεί να ασχολείται με τα δίκια του απλού κοΖμάκη.

Σύμφωνα λοιπόν με το νέο επικαιροποιημένο «αριστερό» Μνημόνιο που υπέγραψε πρόσφατα η κυβέρνηση, και που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο όπως έλεγε ο Σκουρλέτης, από το 2018 οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί θα μπορούν να διενεργούνται και για την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο! Και μιλάμε για μιλιούνια ανθρώπων που χρωστάνε δισεκατομμύρια, όχι αστεία. Χρωστάνε τόσα, που αν τα πλήρωναν ίσως δεν είχαμε ανάγκη από μνημόνια και ξένους σωτήρες… Ναι, αλλά πως αλλιώς θα μας κατσικώνονταν στο σβέρκο οι σαλτιμπάγκοι αν κάποιοι δεν χρωστούσαν και αν εκείνοι δεν τους υπόσχονταν να καταργήσουν τα χρέη; Αν δηλαδή δεν υπήρχαν οι μπαταχτσήδες ο σύριζας θα έπρεπε να τους εφεύρει.
Εν τω μεταξύ, εκτός από τις λαϊκές κατοικίες που κινδυνεύουν, κινδυνεύουν επίσης και εκείνες όσων έχουν ρυθμιστεί ή όσων δεν μπορούν να υπαχθούν στο νόμο Κατσέλη – Σταθάκη, είτε γιατί είναι εγγυητές κόκκινων επιχειρηματικών δανείων είτε επειδή δεν πληρούν άλλες από τις αυστηρές προϋποθέσεις για ένταξη στο νόμο.

Να σημειωθεί ότι η πρώτη κατοικία δεν προστατεύεται από τους πλειστηριασμούς για χρέη προς το Δημόσιο, άρα ουκ ολίγοι όψιμοι συριζαίοι θα δουν τα σπίτια τους να βγαίνουν στο σφυρί, και μάλιστα έναντι εξωφρενικά χαμηλών τιμημάτων, επειδή κάποτε πίστεψαν στα κηρύγματα της Βαλαβάναινας και του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, θεωρώντας ότι κάνουν αντίσταση στους «κακοί κσένοι τοκογλύφοι» και ότι εν πάση περιπτώσει μόλις κυριαρχήσει ο κομΟνιΖμός, δεν θα υπάρχουν πια χρέη, πρόστιμα, φόροι, ΜΑΤ κλπ. και όλοι θα ζούμε ευτυχισμένοι τρέχοντας ημίγυμνοι στα λιβάδια, με στεφάνια από λουλούδια στα μαλλιά, ακούγοντας αντάρτικα από την Άντζι Σαμίου…

Αυτό εν ολίγοις ήταν το αφήγημα μέσα από το οποίο εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εμπιστεύτηκαν την τύχη της χώρας στα χέρια μιας δράκας ανισόρροπων και ιδεοληπτικών μαθητευόμενων μάγων. Όχι δηλαδή ότι ξαφνικά οι Έλληνες γίνανε κομμουνιστές. Ποιος Λένιν και ποιος Τρότσκι; Αυτά είναι για τους διαβασμένους, όπως η Μποφίλιου. Ο μέσος κυρ Μήτσος και η μέση κυρά Σούλα ψήφισαν Αλέξη για να σβηστούν τα χρέη τους. Έτσι απλά. Τώρα ποιος θα τα πλήρωνε στο φινάλε, ποσώς ενδιαφέρει τον Έλληνα… Ας ενδιαφερθούν τα κράτη, ας ενδιαφερθεί η ΕΕ… Τι τους πλΕρώνουμε με τον ιδρώτα μας; Το άκουσα και αυτό, από χείλη κατά τα άλλα ενήλικων συμπατριωτών μας.

Και για να μην πολυλογώ, πέρα από τις χίλιες δυο κωλοτούμπες των συριζαίων επί παντός επιστητού, ουσιαστικά, από το 2018 οι πάμπολλοι οφειλέτες του Δημοσίου θα χάνουν μέσα από τις διαδικασίες-εξπρές των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών τα σπίτια στα οποία διαμένουν, καθώς και άλλα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία τους.

Θα μου πείτε ας πρόσεχαν και ας μην πίστευαν τον κάθε τσαρλατάνο… όπως εκείνοι εκεί οι καψεροί (χιλιάδες) που πίστεψαν τις παπάτζες του Αρτέμη και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν.

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά τα αγωνιστικά; Διότι βλέποντας χθες ειδήσεις το μάτι μου έπεσε σε μια συνάντηση του Αλέξη με τους «κακοί τραπεζίτες» όπου τους αγρίεψε, τους κουνούσε το δάκτυλο και τους έθεσε προ των ευθυνών τους λέγοντας με ηγετικό ύφος:
- Σταματήστε να προστατεύετε τους μεγαλοοφειλέτες και τους μπαταχτσήδες. Βγάλτε από τα συρτάρια σας τις μεγάλες υποθέσεις και κάντε σωστή προτεραιοποίηση. Αυτό θα δώσει το σωστό μήνυμα στην κοινωνία και θα οικοδομήσει συναινέσεις στην προσπάθεια για την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών.
- Βγείτε μπροστά και πείτε την αλήθεια. Υπερασπιστείτε τους εαυτούς σας και το τραπεζικό σύστημα απέναντι στα ΜΜΕ που παράγουν fake news. Εξάλλου εσείς τα χρηματοδοτείτε. Δεν μπορείτε να ανέχεστε τα ψεύδη…

Και εκεί είναι που έμεινα παγωτό. Ψελλίζοντας μόνος μου προς την οθόνη: Μα καλά ρε συ Αλέξη… αν κυνηγήσουν τους μπαταχτσήδες με δική σου εντολή, τότε ποιος θα σε ξαναψηφίσει; Αφού αυτοί σε έκαναν πρωθυπουργό. Τι πας να κάνεις; Θα χάσεις όλη την λαϊκή σου βάση… Και μετά τι θα απογίνει το γένος;




Του Strange Attractor​​, antinews

Το διαβάσαμε από το: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_381.html#ixzz51jK68ikb

Οι προπάτορες των Ελλήνων - ΒΙΝΤΕΟ

Οι αρχαίοι 'Eλληνες θεοί επεδείκνυαν ανθρώπινες αδυναμίες,

εμπλέκονταν σε διαμάχες και φθονούσαν τους θνητούς υποτελείς τους.

Πολύ απλά γιατί επρόκειτο για πραγματικές υπάρξεις, οι λεγόμενοι ΕΛ, προπάτορες των Ελλήνων.

Εκτός και αν πιστεύετε πως το ελληνικό πνεύμα που εξήγησε τα πάντα επί της γης αναλώθηκε στην δημιουργία μιας φθηνής θρησκείας.

Δείτε το ντοκιμαντέρ από την οπτική γωνία του History Channel! 

Η ιστορία που έγινε θρύλος και ο θρύλος που έγινε μύθος!

Η Αττική κατοικείται, τουλάχιστον, εδώ και 42.000 χρόνια! (εικόνες)

Του Γιώργου Λεκάκη

Ομοίωμα φαλλού. Προφυλακτικό περίαπτο γονιμότητος . Αρχ. Μουσείο Λαυρίου. Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Κάποιοι διατείνονταν με στόμφο δέκα καρδιναλλίων, ότι η Αττική ήταν… ακατοίκητος μέχρι που ήρθαν οι… «Ινδοευρωπαίοι» (λαός-πλάσμα αρρωστημένης φαντασίας), περί την…2^α χιλιετία π.Χ. και την κατοίκησαν… Και από εκεί ξεκινούσε, έλεγαν, η ιστορία της Ακτικής/Αττικής…

Όταν όμως ήρθαν τα πρώτα ευρήματα της νεολιθικής εποχής της Αττικής, άρχισαν να καταπίνουν τα λόγια τους…

Όταν, ήρθε και το μεγάλο ράπισμα: Κατοίκηση εδώ και 42.000 χρόνια (και) στην Αττική…

Ας δούμε τι ακριβώς γράφει η επεξηγηματική πινακίδα στο (ας το πούμε) «Αρχαιολογικό Μουσείο» του Λαυρίου:

Η επεξηγηματική πινακίδα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λαυρίου. Φωτ. Γ, Λεκάκη

«Το Σπήλαιο του Κίτσου βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, του λόφου Μικρό Ριμπάρι, κοντά στην Καμάριζα / Άγιο Κωνσταντίνο της Λαυρεωτικής. Στο εσωτερικό του σπηλαίου και στην γύρω πλαγιά διαπιστώθη­καν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας που φτάνουν έως την Παλαιολιθική περίοδο (40.000 π.Χ.).

Στο σπήλαιο οδηγούσε ένα στενό ανηφορικό μονοπάτι. Η είσοδος ήταν κρυμμένη πίσω από μεγάλους βράχους.

Η κύρια εγκατάσταση χρονολογείται στην Νεώτερη Νεολιθική περίοδο (5300-4500 π.Χ.), όταν χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο ποιμένων και κυνηγών, που ζούσαν σ’ αυτό αρκε­τούς μήνες τον χρόνο. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν πολλά αγγεία, εργαλεία και κοσμή­ματα, σπόροι, οστά ζώων και πουλιών. Ευρήματα της κλασσικής και ελληνιστικής περι­όδου βεβαιώνουν ότι το σπήλαιο συνέχισε να χρησιμοποιείται για περιοδική εγκατά­σταση. Ανάμεσα στα νεώτερα ευρήματα υπάρχει και ένα κύπελλο κυπελλώσεως για την τήξη λιθαργύρου.

Στα νεώτερα χρόνια (1860-1870) το Σπήλαιο υπήρξε καταφύγιο του γνωστού λήσταρχου Κίτσου, με τον οποίο συναντήθηκε ο J. Serpieri, όταν ήρθε στο Λαύριο για να αρχίσει την επανεκμετάλλευση των μεταλλείων, Η προστασία του ισχυρού τότε ληστή ήταν απαραίτητη για την επαναλειτουργία των μεταλλείων.

Το Σπήλαιο ερευνήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από ομάδα επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων υπό την διεύθυνση της Ν. Lambert».

Θραύσμα πήλινου αγγείου, με γραπτή διακόσμηση 7.000 χρόνων! Αρχ. Μουσείο Λαυρίου. Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Ευρέθησαν, μεταξύ άλλων:

Αιχμές βελών και δοράτων από οψιανό, αντικείμενα από όστρεα και αλάβαστρο, περιδέραιο από μαρμάρινες χάντρες, κοκκάλινα αιχμηρά εργαλεία και βελόνες για ράψιμο δερμάτων, λίθινο δακτυλιόσχημο περίοπτο από σχιστόλιθο, λίθινο περίαπτο, ομοίωμα ανδρικών οργάνων. (Ήταν για τον κάτοχό του φυλαχτό ή μαγικό σύμβολο γονιμότητας και αναπαραγωγής). Περίαπτο από όστρακο spondylus gaederopus σε μορφή άρκτου. Μοναδικό κόσμημα - πιθανώς φυλακτό για τον εξευμενισμό του μεγάλου ζώου!

Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Το υπ. Πολιτισμού υπερθεματίζει:

«Το Σπήλαιο Κίτσου βρίσκεται(…) σε απόσταση 6 χλμ. από το Λαύριο. Σχηματίζεται σε υψόμετρο 288 μ., με κύρια είσοδο προσανατολισμένη ανατολικά. Δεύτερη, μικρότερη είσοδος ανοίγεται λίγο ψηλότερα. Το σπήλαιο διαθέτει τρεις αίθουσες. Εκτός αυτού, σε απόσταση 10-50 μ. προς τα βόρεια, σχηματίζονται τρία ακόμα μικρά σπηλαιώδη ανοίγματα (βραχοσκεπές).

Το Σπήλαιο Κίτσου. Φωτ. Υπ. Πολιτισμού.

Το σπήλαιο ανασκάφηκε κατά τη διάρκεια των ετών 1968-1978 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, υπό την διεύθυνση της Nicole Lambert. Τα ευρήματά του υποδηλώνουν ότι χρησιμοποιήθηκε κατά διαστήματα, ήδη από την Παλαιολιθική περίοδο (40.000 χρόνια πριν από σήμερα) και κυρίως κατά την Νεολιθική (αρχές της 5ης και 4η χιλιετία π.Χ.). Η θέση του σπηλαίου και η θέα του προς την παράκτια νότια και νοτιοανατολική Αττική και τις δυτικές Κυκλάδες, ενδεχομένως το καθιστούσαν ιδανικό καταφύγιο και έξοχο παρατηρητήριο ειδικά για την Νεολιθική περίοδο, οπότε παρατηρείται εποχική χρήση του από πληθυσμούς που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία αιγοπροβάτων και χοίρων και το κυνήγι.

Η επόμενη φάση έντονης χρήσης του σπηλαίου φαίνεται ότι έχει λατρευτικό χαρακτήρα και χρονολογείται κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Τον 19ο αιώνα αποτέλεσε λημέρι του λήσταρχου Κίτσου».

Και φυσικά «το σπήλαιο δεν αποτελεί οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο. Επιλογή των ευρημάτων του εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λαυρίου».

Θραύσμα πήλινου αγγείου, με γραπτή διακόσμηση 7.000 χρόνων! Αρχ. Μουσείο Λαυρίου.Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Ερωτήσεις:

Γιατί το σημαντικότατο αυτό σπήλαιο, για την ιστορία της Αττικής, και όχι μόνο, δεν αποτελεί οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο; Και δεν είναι ούτε καν επισκέψιμο; Ούτε καν προσβάσιμο;

Γιατί μόνο μια «επιλογή των ευρημάτων του εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λαυρίου»; Πού είναι τα υπόλοιπα ευρήματα;

Έχουν γίνει ανασκαφές στα «τρία άλλα μικρά σπηλαιώδη ανοίγματα (βραχοσκεπές)»;

Φωτ. Γ. Λεκάκη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης στο ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ:

Ο πρώτος πρωτ-άνθρωπος δεν εμφανίσθηκε στην Αφρική, αλλά σε Μακεδονία-Θράκη και Αττική! Πριν 7 εκατ. χρόνια!

arxeion-politismou.gr

Η άγρια ομορφιά της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου

Επιβλητική ακόμη και ως κατασκευή, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ή «Χαρίλαος Τρικούπης» δοκιμάζεται από την κακοκαιρία προσφέροντας εντυπωσιακές εικόνες. 

Η κακοκαιρία πλήττει συχνά πυκνά την Δυτική Ελλάδα και πολλές φορές η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου χάνεται μέσα στην πυκνή χιονόπτωση και την ομίχλη ή αγέρωχα παλεύει με τον άνεμο και τα κύματα του πατραϊκού κόλου.

Είμαστε τυχεροί που αυτά τα στιγμιότυπα μας παραθέτουν ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογραφοί, περαστικοί και ντόπιοι που προσπαθούν να αποτυπώσουν την δύναμη της γέφυρας που προσπαθεί να δαμάσει την μανία της φύσης.

Το iAitoloakarnania.gr συγκέντρωσε τις καλύτερες φωτογραφίες και σας τις παρουσιάζει:

Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ

Γράφει η Μαίρη Καρά 

     Ο Αλέξανδρος συνεχίζοντας νότια την πορεία του το 332 π.Χ. προσέγγισε την πλούσια και ισχυρή πόλη της ΤΥΡΟΥ. Η Τύρος ήταν η μεγαλύτερη παράκτια βάση της ΦΟΙΝΙΚΗΣ και το μοναδικό Περσικό κοντινό νησί στις ακτές της Μεσογείου, με δυο φυσικά λιμάνια. Μ' αυτή την στρατηγική θέση αποτελούσε εμπόδιο για τον Αλέξανδρο και πολύ σοβαρή ναυτική ΑΠΕΙΛΗ. 
     Εξω απ' την πόλη ο Αλέξανδρος δέχτηκε αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον γιο του Βασιλιά ΑΖΕΜΙΛΚΟΥ, που βρισκόταν στο Αιγαίο με τον στόλο του Αυτοφραδάτη. Οι Τύριοι δήλωσαν μεν υποταγή, δεν του επέτρεψαν όμως να επισκεφτεί την πόλη και να θυσιάσει στο ιερό του θεού ΜΕΛΚΑΡ, που ταυτιζόταν με τον Ηρακλή, όπως δεν το επέτρεψαν και στους Πέρσες, επειδή μόνο ο Βασιλιάς τους είχε αυτό το δικαίωμα. Γιατί αν το επέπτρεπαν, θα ήταν σαν να τον αναγνώριζαν σαν ΚΥΡΙΑΡΧΟ. 
     Αργότερα ο Αλέξανδρος έστειλε κήρυκες για έναν ειρηνικό συμβιβασμό. Οι Τυρινοί υπέθεσαν πως ήταν σημάδι αδυναμίας και σκότωσαν τους απεσταλμένους, ρίχνοντας τα σώματά τους πάνω στο τείχος. Τότε αποφάσισε να καταλάβει την πόλη με τον Στρατό του δια της βίας. Οι μηχανικοί του όμως έδειχναν απρόθυμοι και τον συμβούλευαν, πως θα ήταν δύσκολο χωρίς σωστή δομή, που κρίθηκε απαραίτητος ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ. 
     Η Νέα Τύρος ήταν κτισμένη σε νησί πλάτους 1.000 μέτρων και την χώριζε απ' την στεριά ένας πορθμός πλάτους 750 μέτρων, τον οποίο ο Αλέξανδρος αποφάσισε να προσχώσει με υλικό απ' τις οικίες της Παραιτόνιο και κέδρα απ' την κοιλάδα Μπεκάα. Αυτό ήταν τεχνικό κατόρθωμα της λαμπρότητάς του. Καθώς δεν μπορούσε να επιτεθεί στην πόλη απ' την θάλασσα, έχτισε ένα χιλιόμετρο δρόμο, που εκτεινόταν μέχρι το νησί σε φυσική γέφυρα σχεδόν δυο μέτρα βαθιά και δυο πύργους 150 ποδιών μεταφέροντάς τους στο τέλος του ΔΡΟΜΟΥ. 
     Οι Τύριοι επινόησαν μια αντεπίθεση, με χρήση ενός παλιού πλοίου μεταφοράς αλόγων. Το γέμισαν με ξερά κλαδιά, πίσσα, θείο και καύσιμα, σαν ένα είδος πρωτόγονης μορφής βόμβας ΝΑΠΑΛΜ. Εβαλαν φωτιά στην μια άκρη και το έτρεξαν στον δρόμο. Η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα, κατακλύζοντας και τους δύο πύργους κι άλλους εξοπλισμούς της ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ. 
     Αυτή η αποτυχία έπεισε τον Αλέξανδρο, πως μόνο με ναυτικό θα μπορούσε να πάρει την Τύρο, αν τον βοηθούσε και η τύχη. Δυστυχώς όμως επέστρεψε το περσικό ναυτικό και δεδομένης της πίστης και υπακοής του στην πόλη, ο Αλέξανδρος βρέθηκε σε δυσχερή θέση. Απρόσμενα όμως κι εκεί που είχε μόνο 80 πλοία, βρέθηκε με άλλα 120 που έφτασαν απ' την Κύπρο, γιατί είχαν μαθευτεί οι νίκες του και ήθελαν να τον ΣΥΝΟΔΕΨΟΥΝ. 
     Οι Τύριοι που αντιμετώπισαν την πρόσχωση με ελαφρότητα αρχικά, βλέποντας την ταχύτητα των εργασιών, πυρπόλησαν πολιορκητικές μηχανές και πασσάλους του προγεφυρώματος. ΄Ετσι δυσκόλεψαν την πολιορικία και σκοτώθηκαν πολυάριθμοι εργάτες της πρόσχωσης. Ο Αλέξανδρος δεν παραιτήθηκε απ' το σχέδιό του, γιατί διέθετε εκπληκτικούς μηχανικούς, που κατασκεύαζαν νέες επιθετικές πολιορκητικές ΜΗΧΑΝΕΣ.
     Ιδιαίτερα ο Θεσσαλός ΔΙΑΔΗΣ έφτιαξε κλιμακωτούς πύργους, πάνω σε πλοία με καταπέλτες, που εκτόξευαν ογκόλιθους σε ικανή απόσταση. Τότε οι Τύριοι κατασκεύασαν δεύτερη σειρά οχύρωσης στα αδύναμα σημεία του τείχους. Απλωσαν σειρές κατεργασμένων δερμάτων στα τείχη, για να εξομαλύνουν τον κραδασμό της πρόσκρουσης και κινούμενους τροχούς, που εμπόδιζαν τους επιτιθέμενους και έσπαζαν τα ΒΕΛΗ ΤΟΥΣ.
     Με αμείωτους ρυθμούς συνεχίστηκε η πολιορικία με διαπλάτυνση της πρόσχωσης, την κατασκευή νέων μηχανών και την συγκέντρωση στόλου 250 πλοίων απ' την Σιδώνα, απ' τους Βασιλείς της Βύβλου και της Αράδου, που αυτομόλησαν μόλις έμαθαν ότι οι πόλεις τους ήταν στα χέρια των Μακεδόνων, τους Βασιλείς της Κύπρου, της Λυκίας και και της ΡΟΔΟΥ. 
     Ο Κυπριακός στόλος απέκλεισε τα δυο λιμάνια της Τύρου προκαλώντας το ναυτικό της σε ναυμαχία. Ο Τύριος ναύαρχος ανέκρουσε πρύμνα, αφήνοντας πίσω του τρεις τριήρεις, τις οποίες βύθισαν οι Μακεδόνες. Ετσι απέκλεισαν τις εξόδους των δύο λιμένων, αφαιρώντας την επαφή των Τυρίων με την θάλασσα. Η επόμενη κίνηση ήταν η κατάληψη ή η εκπόρθηση των τειχών, που πραγματοποιήθηκε σε αδύναμο σημείο του νότιου θαλάσσιου τείχους κατόπιν δοκιμαστικών επιθέσεων. Η κύρια επίθεση στράφηκε σε αυτό το αδύναμο σημείο, ενώ παράλληλα έγιναν και δευτερεύουσες επιθέσεις στο βόρειο θαλάσσιο τείχος και κατά του τείχους της ΠΡΟΣΧΩΣΗΣ. 
     Το τελικό χτύπημα έγινε στά τέλη Ιουλίου. Οι πολιορκητικοί κριοί πάνω σε πλωτές εξέδρες, προστατευμένοι από επιθέσεις εκ των άνω προξένησαν μεγάλο ρήγμα στο νότιο τείχος. Εκεί επιτέθηκαν οι υπασπιστές με επικεφαλής τον ΑΔΜΗΤΟ, που σκοτώθηκε μόλις έφτασε στο τείχος. Πίσω τους ακολούθησε η φάλαγγα με τον ΚΡΑΤΕΡΟ και το τμήμα του τείχους κοντά στο ρήγμα καταλήφθηκε και σταδιακά οι Μακεδόνες έθεσαν υπό την κατοχή τους έναν προς έναν τους πύργους και τις ΕΠΑΛΞΕΙΣ. 
     Συγχρόνως ο Αλέξανδρος συντόνισε μια ναυτική επίθεση κατά μήκος της παραβίασης με βομβαρδισμό απ' όλες τις πλευρές. Διασπώντας τα προστατευτικά φράγματα πέρασε στους δύο λιμένες της πόλης, συντρίβοντας τα ακινητοποιημένα πλοία. Τα στρατεύματα ξεπέρασαν την φρουρά και κατέλαβαν την πόλη. Μα ο Αλέξανδρος ήταν τόσο εξοργισμένος με την απώλεια των 400 πολεμιστών του και γι' αυτό φέρθηκε με πρωτοφανή σκληρότητα στους άμοιρους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ. 
     Ο Αλέξανδρος έδωσε χάρη μόνο στον Βασιλιά και στην οικογένειά του, ενώ 8.000 σκοτώθηκαν και 30.000 κάτοικοι και αλλοδαποί πουλήθηκαν δούλοι. Η πολιορκία διήρκησε 10 μήνες και μόνο ο βασιλιάς Αζέμιλκος κι άλλοι αξιωματούχοι, που είχαν καταφύγει ικέτες στο ιερό του Ηρακλή, διασώθηκαν κι αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι μαχητές που υποχωρώντας είχαν συγκεντρωθεί στο Αγηνόριο για άμυνα, σφαγιάσθηκαν όλοι. Αν και οι κάτοικοι της πόλης ήταν 40.000, οι γυναίκες και τα παιδιά είχαν από πριν μεταφερθεί στην παλιά αποικία ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ. 
     Η κατάκτηση της Τύρου ήταν σημαντική στρατηγική νίκη του Αλέξανδρου, για την γεωγραφική της θέση. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις των Διοικητών του και την δυσαρέσκεια που προκάλεσε στο στράτευμα η εκτεταμένη εργασία για την πρόσχωση, ο Αλέξανδρος διέκρινε πως η στρατηγική θέση της ήταν απειλή στα νώτα του και ενήργησε με την στρατιωτική του ΙΔΙΟΦΥΙΑ. Η πόλη έγινε σημαντική μακεδονική βάση και ναύσταθμος της Επικράτειας, αφού απαλλάχτηκε απ' το ισχυρό εμπόδιό της προς την πορεία του νότια. Τα φοινικικά, ροδιακά και κυπριακά πλοία μπήκαν πλέον υπό τις διαταγές του κι έτσι εξασφάλισε τα νώτα του και τον έλεγχο της κυριαρχίας όλης της ανατολικής Μεσογείου. Κι αφού αποκαταστάθηκε η Τύρος, συνέχισε την πορεία του προς την ΑΙΓΥΠΤΟ.

Ο κόσμος και οι χήρες

Είμαι 33 χρονών, με τρία παιδιά και έχασα τον άντρα μου πριν 9 μήνες από ανακοπή καρδιάς.

Η κουμπάρα μου έχασε τον πατέρα της πριν 30 περίπου χρόνια. Μου είχε περιγράψει μεταξύ άλλων, πόσο άσχημη αντιμετώπιση είχε η μάνα της από τον κόσμο, που την απομόνωσε κοινωνικά και που σχολίαζε τα πάντα, από το πόσο καιρό φορούσε μαύρα, μέχρι την ώρα που επέστρεφε απ’ τη δουλειά της. Όταν τα άκουσα, σκέφτηκα πως «φταίει η εποχή, άλλοι καιροί τότε» και πως σήμερα τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά.Έλα όμως που δεν είναι!

Για παράδειγμα, βρίσκω αξιοπερίεργο το πόσοι πολλοί ασχολούνται με το τι φοράω. (Φοράω μαύρα, παρεμπιπτόντως, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν άλλον).

Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι θα ‘πρεπε να φοράω μπούργκα, ας πούμε. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, κάποιος μου είπε «Δεν θα ‘πρεπε να φοράς κοντομάνικο, χήρα γυναίκα». Έχω ακούσει σχόλιο (ειπώθηκε σε άλλον, αλλά σχεδόν μπροστά μου) «Μα γιατί δε φοράει μαύρο καλσόν;».

Η ιστορία με το εκρού δερμάτινο στο καθαριστήριο

Λίγες μέρες πριν φύγει ο άντρας μου, είχα αφήσει στο καθαριστήριο της γειτονιάς μου να μου καθαρίσουν ένα φόρεμα της μικρής και ένα δικό μου δερμάτινο σακάκι, σε εκρού χρώμα. Προφανώς, τις επόμενες μέρες, δεν ασχολήθηκα, δεν πήγα να τα πάρω.

Πέρασαν κάνα δυο μήνες και με βλέπει στο δρόμο αυτός που έχει το καθαριστήριο (ο οποίος είναι γείτονας). Μετά τα συλλυπητήρια και κλείνοντας την κουβέντα, του λέω ότι «τα ρούχα δεν τα ‘χω ξεχάσει, θα ‘ρθω κάποια στιγμή να τα πάρω». Και μου λέει «Ναι, αλλά το δικό σου το σακάκι, το λευκό, δεν το ‘δωσα για καθάρισμα. Να το δώσω;». (Προφανώς επειδή θεωρούσε ότι ως λευκό δε θα το βάλω). Μου φάνηκε κάπως αδιακρισία σαν σκέψη, αλλά δεν ασχολήθηκα. «Να το δώσεις» του λέω » και θα ‘ρθω να τα πάρω».

Μετά από 1 μήνα περίπου, πάω. Μου δίνει το φόρεμα της μικρής και μου λέει: «το δικό σου δεν το ‘δωσα για καθάρισμα, να το δώσω;»

«Ναι, να το δώσεις» του λέω.

Περνάει άλλος ένα μήνας. Και ξαναπάω. Και λέω «ήρθα για το σακάκι». Και με ρωτάει (με έκπληξη): «Μα ποιο; Το λευκό; Δεν το ‘δωσα για καθάρισμα!».

Και φεύγω. Και περνάει όλο το καλοκαίρι.

Και το Σεπτέμβρη ξαναπάω. Και το βλέπω το σακάκι στην κρεμάστρα εκεί, στη διάφανη σακούλα. Και του το δείχνω και του λέω «ήρθα να πάρω το σακάκι». Το κατεβάζει, το παίρνω, του λέω «πόσο κάνει;»

«Ε, τίποτα»

– Τι τίποτα;

– Εεε, δε θα το βάψεις; Νόμιζα ότι θα το βάψεις και δεν το ‘δωσα για καθάρισμα.

Και το πήρα πίσω, χωρίς να το καθαρίσει.

Προφανώς θα ‘πρεπε να βάψω όλα μου τα ρούχα μαύρα. ;;;;

Και φυσικά υπάρχει και το αντίπαλο στρατόπεδο. Αυτοί που με πιέζουν να ΜΗ φοράω μαύρα. «Ααα, φτάνει τώρα, να τα βγάλεις τα μαύρα, πολύ τα φόρεσες». «Ααα, ακόμα μαύρα φοράς; Γιατί;»
Μου φαίνεται εξίσου παρεμβατικό και αδιάκριτο. Είναι δικό μου θέμα το τι φοράω. Και ό,τι επιλέγω, το κάνω για μένα, όχι για τους άλλους. Γιατί ασχολούνται τόσο πολύ;

Έπειτα, έχει ενδιαφέρον το ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι κατέβασα τα ρολά στο σπίτι μου και κλείδωσα τα παιδιά μου μέσα για πάντα (ή ότι θα ‘πρεπε να ‘χω κάνει έτσι). Π.χ. γίνεται πάρτυ για τα γενέθλια συμμαθητή της κόρης μου, και καλούν όλα τα παιδιά εκτός απ’ το δικό μου (ναι, αληθινό γεγονός). Επίσης, σε άλλο παιδικό πάρτυ, κάλεσαν την κόρη μου, αλλά συγκεκριμένα και ρητά όχι εμένα (ενώ όλα τα άλλα παιδιά πήγαν με τις μαμάδες τους).

Η ιστορία με τη γιορτή του σχολείου

Στη σχολική γιορτή για το τέλος της χρονιάς, όλες οι τάξεις του δημοτικού χορεύουν από έναν παραδοσιακό χορό που έμαθαν στη διάρκεια του έτους. Φέτος χόρεψε κι ο γιος μου. Την προηγούμενη μέρα, πήγα να πάρω τα παιδιά απ’ το σχολείο και χαιρετώντας μια άλλη μαμά (συμμαθήτριας του γιου μου), της λέω «Θα τα πούμε αύριο, στη γιορτή».

«Γιατί; Θα ‘ρθεις στη γιορτή;;;;» με ρώτησε με έκπληξη.

– Ε πώς; Δε θα ‘ρθω; Αφού χορεύει ο Δημητράκης.

– Να τον φέρω εγώ, για να μην έρθεις.

Καταλαβαίνω ότι μπορεί οι προθέσεις να είναι καλές. Ότι, καλοπροαίρετα, κάποιοι πιστεύουν ότι με βγάζουν απ’ τη δύσκολη θέση να βρεθώ με κόσμο. Δεν τους παρεξηγώ. Δε στενοχωριέμαι. Ούτε ενοχλούμαι. Απλά εντυπωσιάζομαι με το πόσο λίγο φαίνεται να έχουν αλλάξει τα πράγματα (που κορόιδευα) από την εποχή που χήρεψε η μάνα της κουμπάρας μου.

Προφανώς δε μ’ ενδιαφέρουν τα παιδικά πάρτυ και οι σχολικές γιορτές και προφανώς αδιαφορώ παντελώς για το εκρού δερμάτινο σακάκι μου. Αν ήταν στο χέρι μου, θα είχα κλειστεί στην ντουλάπα απ’ το Φεβρουάριο και δε θα ‘χα ξαναβγεί.

Αλλά έχω υποχρέωση, στα τρία παιδιά μου, να βγω απ’ την ντουλάπα και να τα πιάσω απ’ το χέρι και να τα πάω όπου έχουν να πάνε. Η δική μου ζωή μπορεί να τελείωσε, η δική τους όμως είναι ακόμα στην αρχή.

Και φυσικά, μακάρι όλα μου τα προβλήματα να ήταν το τι λέει ο κόσμος. Στα τόσα σοβαρά προβλήματα που έχω να λύσω κάθε μέρα (που δεν τα χωράει ο νους), αυτά δεν είναι προβλήματα. Αυτά είναι το αστείο, αυτά που λέμε για να γελάμε. Αλλά, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, γελάμε καμιά φορά κι εμείς οι χήρες. Και το πόσο μαύρη είναι η καρδιά μας δε φαίνεται στο χρώμα του καλσόν μας.

Δέσποινα

singleparent.gr

«Όταν βραδιάζει το σπίτι μοιάζει με κόλαση -Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα πονάω ακόμα πιο πολύ» - Να θυμάστε παιδιά μου ότι εκεί έξω υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως εγώ!

Πλησιάζουν Χριστούγεννα…

Οι πλατείες, οι δρόμοι, τα σπίτια, όλα στολισμένα. Όλα γύρω μας μοιάζουν σαν να βγήκαν από παραμύθι. Μέρες χαράς για μικρούς και μεγάλους.

Κι όμως, αρκετοί άνθρωποι νιώθουν ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτό που γίνεται γύρω τους. Νιώθουν μοναξιά, απογοήτευση και συναισθηματική απόσταση από τους άλλους ανθρώπους. Αυτές τις μέρες, γεμίζει η ψυχή τους με έντονη θλίψη και δυστυχία.

Μιλάμε για τους ανθρώπους που ζουν μονάχοι είτε από επιλογή, είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Για τους ηλικιωμένους που ζουν ξεχασμένοι σε κάποιο γηροκομείο ή μόνοι μαζί με την αλλοδαπή που τους φροντίζει και με την οποία δεν μπορούν εύκολα να συνεννοηθούν. Τους ανθρώπους που έχασαν δικούς τους γιατί η απουσία ενός αγαπημένου τα Χριστούγεννα είναι πιο αισθητή από ότι τις καθημερινές και αυτόματα το εορταστικό κλίμα μετατρέπεται σε πένθιμο. Όλους εκείνους που νοσηλεύονται σε κάποιο νοσοκομείο.

Όσους έμειναν άνεργοι και κλείστηκαν στον εαυτό τους. Τους φοιτητές που δεν έχουν χρήματα να γυρίσουν πίσω στους γονείς τους και περνάνε μόνοι τους τις γιορτές. Στους ανήμπορους που δυσκολεύονται να φροντίσουν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους.

Μια ανθρώπινη ιστορία γεμάτη μοναξιά…

Ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν μονάχοι όχι από επιλογή αλλά γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είναι και η κυρία Θασούλα Κώστα Ττοφαλλή από τα Περβόλια Λάρνακας.

Η κυρία Θασούλα αναφέρει στο ant1iwo:

«Κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα νιώθω μεγαλύτερη μοναξιά, θλίψη και πόνο. Όλη μου η ζωή περνάει από μπροστά μου σαν ταινία. Τέτοιες μέρες, σκέφτομαι πολύ πιο έντονα πόσο όμορφα θα ήταν αν είχα παιδιά, εγγόνια και αδέλφια…

Νιώθω απίστευτη μοναξιά εδώ και χρόνια. Θυμάμαι μικρή, πάντα ζήλευα τα παιδιά μου είχαν αδέλφια. Τους έβλεπα να παίζουν, να τσακώνονται και στεναχωριόμουν που ήμουν μόνη. Όταν μεγάλωσα, έλεγα στην μητέρα μου: «δεν πειράζει που δεν έχω αδέλφια, θα κάνω πολλά παιδιά και θα γίνω ευτυχισμένη». Ένα όνειρο όμως που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε…

Όταν άρχισε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940, ήμουν 3 ετών. Τότε, χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, έψαχναν τρόπο να καταταγούν και να πολεμήσουν για την ελευθερία της Ελλάδας. Ανάμεσα τους ήταν και ο πατέρας μου. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι: 20.000 Κύπριοι εθελοντές ήταν στο πλευρό των Ελλήνων, μεταξύ των οποίων 800 γυναίκες. Είχε 40 Κύπριους φοιτητές στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Επίσης, 15.000 δαχτυλίδια αρραβώνων, πήγαν στον έρανο για την Ελλάδα.

Ο πατέρας μου ήταν στην Κρήτη και έκανε 5 ολόκληρα χρόνια να γυρίσει. Τα βράδια μας έλεγε ιστορίες που μας κοβόταν η ανάσα. Τον έπιασαν αιχμάλωτο και πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές.

Μας έδειχνε διαρκώς την αγάπη του και με ήθελε συνέχεια δίπλα του. Όπου πήγαινε, ακόμα και στο καφενείο, ήθελε να είμαι μαζί του. Με κρατούσε σφιχτά από το χέρι και με κοιτούσε στα μάτια με τόση αγάπη…

Ήξερα ότι οι γονείς μου ήθελαν να κάνουν κι άλλα παιδιά αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν.

Η αλήθεια, πάντα ένιωθα μοναξιά και δεν ήμουν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη. Μερικές φορές, ένιωθα να με πνίγει η αγάπη τους αλλά από την άλλη τους καταλάβαινα, δεν μπόρεσαν να κάνουν άλλο παιδί και δεν ήθελαν να με χάσουν.

Όταν μεγάλωσα, η μάνα μου δεν δεχόταν κανένα προξενιό επειδή φοβόταν. Δεν ήθελε με τίποτα να φύγω από κοντά της. Έτρεμε στην ιδέα και μόνο ότι ο γαμπρός που θα έδινε στην κόρη της, δεν θα ήθελε να ζήσει μαζί τους και θα με πήγαινε σε άλλο χωριό.

Τα χρόνια περνούσαν και κάποια στιγμή όπως ήταν λογικό, τα προξενιά σταμάτησαν. Στεναχωριόμουν γιατί ήθελα να παντρευτώ και να κάνω δική μου οικογένεια, να κάνω παιδιά. Το πήρα όμως απόφαση πια ότι δεν θα παντρευόμουν ποτέ…

Όταν όμως έκλεισα τα 45, ήρθε και με ζήτησε ένας άντρας που είχε 5 παιδιά και η γυναίκα του πέθανε από καρκίνο. Ήταν 54 ετών και τα παιδιά του ήταν όλα μεγάλα και μάλιστα είχαν τις δικές τους οικογένειες.

Ήταν η τελευταία μου ελπίδα, αυτός ο άντρας ήταν για μένα η μεγαλύτερη χαρά και γαντζώθηκα πάνω του. Στα μάτια του είδα την πραγματική αγάπη, την ευτυχία. Την πρώτη μου αγκαλιά, το πρώτο χάδι. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος άντρας της ζωής μου…

Θυμάμαι όταν παντρευτήκαμε, η μητέρα μου δεν του ευχήθηκε επειδή φοβόταν ότι θα με πάρει στο δικό του χωριό.

Για πρώτη φορά ένιωσα ευτυχισμένη και περίμενα πως σύντομα θα έκανα ένα παιδάκι αλλά δυστυχώς…

Όσο και αν το ήθελα, όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να αποκτήσω παιδί.

Δυο χρόνια μετά το γάμο μου, οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή. Με τον άντρα μου ζήσαμε μαζί 29 χρόνια. Το 2013 όμως αρρώστησε και στις 11/5/2013 έφυγε από τη ζωή. Από τότε νιώθω εντελώς μόνη, δεν έχω παιδιά, αδέλφια και συγγενείς. Ευτυχώς και ευχαριστώ το Θεό, τα παιδιά του έρχονται μια φορά την εβδομάδα και με βλέπουν, με αγαπάνε. Αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη, αλλιώς θα τρελαινόμουν.

Η καθημερινότητα μου με έπνιγε πάντα και η μοναξιά με κυνηγούσε από τότε που ήμουν 3 ετών. Όταν βραδιάζει και κλείνω τη πόρτα του σπιτιού μου, όλα αλλάζουν. Το σπίτι μοιάζει με κόλαση. Τα περισσότερα βράδια, κάθομαι δίπλα στη φωτογραφία του άντρα μου και κλαίω. Ευτυχώς μου έφεραν μια κοπέλα να με φροντίζει, είναι από το Βιετνάμ και σίγουρα η συντροφιά της με γλύτωσε από τα χειρότερα…

Η επιθυμία μου να αποκτήσω παιδί, έγινε εφιάλτης και η σκέψη ότι δεν έχω έναν αδελφό να μιλήσω, πάντα με σκότωνε. Εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου να μην υπάρξει άλλος άνθρωπος που να νιώσει το ίδιο με μένα. Ξυπνώ το πρωί και παρακαλώ να… χτυπήσει κάποιος την πόρτα μου.

Να έρθει κάποιος να με δει, να μιλήσω, να χαμογελάσω!

Να θυμάστε παιδιά μου ότι εκεί έξω υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως εγώ! Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα, χαμογελάστε και δώστε αγάπη σε όλους τους ηλικιωμένους. Να ξέρετε ότι ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη, μπορεί να απαλύνει τη μοναξιά στις ψυχές τους! Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή!!! Και αυτή την αρχή πρέπει να την κάνεις εσύ!!! Καλές γιορτές παιδιά μου!!!».


ant1iwo