Οι Βιβλιοθήκες των αρχαίων Ελλήνων

Οι Βιβλιοθήκες των αρχαίων Ελλήνων

Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες. Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.

Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα.Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.
Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος.Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

Βιβλιοθήκες στην Αθήνα

Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ λίγες.Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη. Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα.Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα.Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος.Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου.Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. Η πρώτη επιγραφή αναγράφει:
«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.»
Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:
«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης».
Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη.

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων στη μητροπολιτική Ελλάδα.

Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό.Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε).

Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον.Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης.Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές,

Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου».Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών.
Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.

Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής.
Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας. Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα την Τηιο, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος μάλλον ή φιλόσοφος».
Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).

Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες.

Γραφικές ύλες της αρχαίας Ελλάδας

Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα, σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης.Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη.Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322).Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω της ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους. Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία. Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση. Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. [Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία
Επ. Βρανόπουλου -Δρα ­ Ιστορικού – Αρχαιολόγου

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/oi-bibliothhkes-ths-arxaias-elladas.html#more
Πηγή

ΜΕΛΕΚΟΥΝΙ, ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

ΜΕΛΕΚΟΥΝΙ, ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Το μελεκούνι είναι ένα υγιεινό γλύκισμα και ξεχωρίζει για την υπέροχη γεύση και την υψηλή διατροφική του αξία. Χρησιμοποιείται μυρωδάτο θυμαρίσιο μέλι που παράγεται από τα νησιά της Δωδεκανήσου, φυσικό σουσάμι, προστίθενται ολόκληρα αμύγδαλα, ξυσμένο πορτοκάλι – περγαμόντο και διάφορα μπαχαρικά ανάλογα με την περιοχή. Το μελεκούνι κόβεται σε σχήμα ρόμβου, είναι μαλακό και ελευθερώνει όλα τα αρώματα του τη στιγμή που το γεύεσαι. Το μυστικό της συνταγής είναι η αγάπη και η χαρά των στιγμών που συνοδεύει το μελεκούνι και ο παραδοσιακός τρόπος παραγωγής του. Είναι διαφορετικό από τα κοινά παστέλια και αυτό οφείλεται στα συστατικά του και στο τρόπο παρασκευής του. Τρώγοντας ένα μελεκούνι κανείς, νιώθει ωραία, ευχάριστα, κάνει ένα δώρο στον εαυτό του προσφέροντας του, τα πλούσια θρεπτικά συστατικά του μελιού και του σησαμιού και χωρίς να τον επιβαρύνει με περιττές θερμίδες.

Παράδοση: Στο νησί της Ρόδου, σύμφωνα με την παράδοση, στους γάμους και τα βαφτίσια κερνάνε τους καλεσμένους μελεκούνι. Οι γυναίκες του χωριού από το οποίο κατάγεται το ζευγάρι, μαζεύονται όλες μαζί και σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τραγούδι και χαρές φτιάχνουν τα μελεκούνια τα οποία τα προσφέρουν στα καλέσματα και στην Εκκλησία.

Ιστορικά προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα.Το μέλι και το σησάμι είχαν πολύ σημαντική θέση στη διαιτολόγιο των αρχαίων Ελλήνων. Γνώριζαν από τότε την υψηλή τους διατροφική αξία και ήρθε μετά από χιλιάδες χρόνια η επιστήμη να το αποδείξει.

Η ονομασία Μελεκούνι έχει ρίζες στην Αρχαία Ελλάδα.

Αποτελείται από 2 συνθετικά, μελε και κούνι από το μέλι και το κουνί (κούνα-ες) όπως λέμε τους σπόρους στη Ρόδο. Προέρχεται από το κόκκων (του κόκκωνος) που στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα σημαίνει σπόρος .

Το μελεκούνι σε σύγκριση με τρόφιμα τύπου ¨snack¨(με ίσες θερμίδες) όπως σοκολάτες, ντόνατς, μπισκότα, κρουασάν κ.α. έχει μακράν την υψηλότερη διατροφική αξία και προσφέρει εξαιρετικά θρεπτικά στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα στον άνθρωπο.

Ο θησαυρός της Ρόδου μας δίνει ενέργεια και υγεία.

Μελέτες έχουν δείξει ότι το μελεκούνι έχει ευεργετικές ιδιότητες για την υγεία και συμβάλλει στη μακροζωία.

Αυτό οφείλεται στα δύο κυριότερα συστατικά του το αναποφλοίωτο σουσάμι και το μέλι.

Μελεκούνι Ρόδου, Συνταγή

2 κιλά σουσάμι

2 κουταλάκια γλυκού σκόνη κανέλα

2 κουταλάκια γλυκού σκόνη γαρύφαλλο

2 κιλά μέλι (θυμαρίσιο κατά προτίμηση)

500 γραμμάρια αμύγδαλα

1 κουταλάκι γλυκού χυμό λεμονιού

Εκτέλεση

Πλένουμε καλά το σουσάμι και το αφήνουμε να στραγγίσει σε σίτα.

Σε βαθύ μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το σουσάμι με την κανέλα και το γαρύφαλλο.

Εν τω μεταξύ βάζουμε το μέλι σε βαθιά, απλωτή κατσαρόλα και το τοποθετούμε σε μέτρια φωτιά. Μέσα στο μέλι ρίχνουμε 1 κουταλάκι του γλυκού χυμό λεμονιού για να δέσει καλύτερα και να πάρει επιπλέον άρωμα. Το αφήνουμε να βράσει και ανακατεύουμε με μεγάλη ξύλινη κουτάλα.

Για να καταλάβουμε αν είναι έτοιμο το μέλι, ρίχνουμε λίγο μέσα σε μπολάκι με νερό( σε θερμοκρασία δωματίου). Μόνο αν το μέλι μαζεύεται σαν μαλακιά καραμέλα σε μπαλίτσα είναι έτοιμο.

Το κατεβάζουμε αμέσως από την φωτιά και το ρίχνουμε μέσα στο μπολ με το μείγμα σουσαμιού. Ανακατεύουμε καλά με μία ξύλινη κουτάλα μέχρι να ενωθούν όλα τα υλικά.

Απλώνουμε το μείγμα όπως είναι χλιαρό, σε μια παχιά στρώση (3 εκ. περίπου) πάνω σε ένα μεγάλο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κομμάτι λαδόκολλας.

Περιμένουμε να κρυώσει λίγο.

Με το ίδιο ξύλο που μοιάζει με χάρακα, κόβουμε λωρίδες κατά μήκος και κόβουμε κομμάτια σε σχήμα ρόμβου, τοποθετώντας το μαχαίρι διαγώνια καθώς χωρίζουμε τα κομμάτια (διαστάσεις περίπου 5Χ5 cm). Τυλίγουμε ένα-ένα τα μελεκούνια σε κομμάτια διάφανης ζελατίνας.

Πηγή πληροφοριών, μελισσοκομική Δωδεκανήσου
Πηγή

Σόλων: ο πρώτος μεταρρυθμιστής της ευρωπαϊκής ιστορίας

Σόλων: ο πρώτος μεταρρυθμιστής της ευρωπαϊκής ιστορίας

Γύρω στα 600 π.Χ. η πλειοψηφία του πληθυσμού της Αθήνας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση.

Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος στον βίο του Σόλωνα «την περίοδο αυτή η ανισότητα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς είχε φτάσει στο κορύφωμά της.

Όλος ο λαός ήταν χρεωμένος στους πλούσιους. Είτε δηλαδή καλλιεργούσαν τη γη και πλήρωναν σε εκείνους το ένα έκτο από τα εισοδήματα τους και ονομάζονταν γι’ αυτό εκτήμοροι και θήτες, είτε έπαιρναν δάνεια με εγγύηση το σώμα τους και γίνονταν έτσι υποχείριοι στους δανειστές τους, που μπορούσαν να τους κάνουν δούλους στον ίδιο τους τον τόπο ή να τους πουλήσουν στα ξένα.

Πολλοί μάλιστα αναγκάζονταν να πουλούν και τα ίδια τους τα παιδιά -γιατί δεν το εμπόδιζε ο νόμος- ή να φεύγουν από την πόλη αναγκασμένοι από την σκληρότητα των δανειστών» (Πλουτ. Σόλων).

Ο υπερπόντιος αποικισμός του 8ου και του 7ου αιώνα π.Χ. άνοιξε νέους εμπορικούς δρόμους και συσσώρευσε σταδιακά πλούτο στα χέρια όμως των λίγων προνομιούχων ευγενών οι οποίοι τον επένδυσαν στον τοκογλυφικό δανεισμό, ειδικά μετά τον 7ο αιώνα π.Χ. οπότε και η οικονομία άρχισε σταδιακά να γίνεται νομισματική.

Μικροβιοτέχνες και έμποροι έχοντας ανάγκη κεφαλαίων λάμβαναν δάνεια με υποθήκη το σώμα τους και τις οικογένειές τους. Αδυναμία αποπληρωμής σήμαινε ότι ο δανειζόμενος και η οικογένεια του οδηγούνταν στην δουλεία.

Και αναλογιζόμενος κανείς τους κινδύνους του εμπορίου τότε, από πειρατές μέχρι και κακοκαιρία, μπορεί να συλλάβει έστω και επιδερμικά το μέγεθος του προβλήματος που σταδιακά γιγαντωνόταν στην αθηναϊκή κοινωνία.

Από την άλλη μεριά οι μικροκαλλιεργητές στραγγαλίζονταν από το δίκαιο του κράτους των ευγενών που απαιτούσε από αυτούς να δίνουν το ένα έκτο της παραγωγής τους στους ευγενείς-μεγαλογαιοκτήμονες.

Ειδικά για φτωχά εδάφη και μικρούς καλλιεργητές αυτός ήταν ένας βαρύς φόρος. Και στην περίπτωση αυτή αδυναμία καταβολής του ενός έκτου σήμαινε αυτόματα εξανδραποδισμό.

Ουσιαστικά οι ευγενείς νέμονταν αυθαίρετα τα οφέλη της κοινωνικής παραγωγής και μονοπωλούσαν την πολιτική εξουσία έχοντας παγιώσει από τη μια μεριά την φεουδαλικής μορφής εξάρτηση των εκτημόρων, ενώ από την άλλη μέσω της τοκογλυφικής δανειοδότησης ήλεγχαν ουσιαστικά ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους, από τους κάθε λογής βιοτέχνες μέχρι τους εμπόρους.

Έτσι ξεκίνησε μια παρατεταμένη περίοδος κοινωνικής αστάθειας, «στάσις», με τον δήμο να ξεσηκώνεται ενάντια στους ευγενείς.

Το 594 π.Χ. οι αντίπαλες παρατάξεις κατέληξαν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό εκλέγοντας ως άρχοντα τον Σόλωνα, έναν μετριοπαθή πολιτικό της μεσαίας τάξης. Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος ασχολούταν με το εμπόριο, ήταν πολυταξιδεμένος, ασχολούταν με την ποίηση και είχε αναδειχτεί σε ηγετική φυσιογνωμία στον πόλεμο των Αθηναίων ενάντια στους Μεγαρείς για την κατοχή της Σαλαμίνας. Συνεπώς απολάμβανε σημαντικής αναγνώρισης και σεβασμού στην αθηναϊκή κοινωνία.

«Στην πραγματικότητα, άλλωστε, ο Σόλων δεν θαύμαζε τον πλούτο ούτε ήθελε το περιττό, πίστευε όμως ότι το αναγκαίο πρέπει κανείς να το επιδιώκει. [...] Του άρεσε να ξοδεύει χρήματα και αγαπούσε τις χαρές της ζωής, για τις οποίες μιλάει στα ποιήματα του»(Πλούτ. Σόλων).

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ως πολιτικός ακολουθούσε τη «μέση οδό» αποβλέποντας μάλλον στο γενικό συμφέρον παρά στην προσωπική προβολή. Το πρώτο νομοθετικό του μέτρο ήταν η διαγραφή των χρεών, η «σεισάχθεια». «Όρισε να διαγραφούν τα χρέη που υπήρχαν ως τότε και στο μέλλον να μην δίνονται δάνεια με ενέχυρο το ανθρώπινο σώμα» (Πλουτ. Σόλων).

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς επρόκειτο για μια άμεση και βίαιη επέμβαση στα δικαιώματα των δανειστών προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Επίσης με νόμο ο Σόλων έθεσε ένα όριο στην κατοχή γαιών με σκοπό να περιορίσει την υπερβολική και επιβλαβή για το κοινωνικό σύνολο μεγάλη ιδιοκτησία, δίνοντας όμως εγγυήσεις στους μεγαλογαιοκτήμονες για την ασφάλεια της ιδιοκτησίας τους.

Η κίνηση αυτή έγινε μάλλον για να περιορίσει τα ριζοσπαστικά στοιχεία που απαιτούσαν αναδασμό της γης και κατανομή ίσων κλήρων (ισομοιρία). Με σύνεση ο Σόλων απέφυγε τα άκρα και ουσιαστικά περιόρισε τη μεγάλη γαιοκτησία ενώ παράλληλα απελευθέρωσε τους αγρότες και τη μικρομεσαία αστική τάξη από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό των πλουσίων.

Ουσιαστικά ο Σόλων δημιούργησε την Αττική των μικροϊδιοκτητών-οπλιτών. Ενδιαφέρον έχει η αναφορά του Πλουτάρχου στην ύπαρξη ήδη από τα χρόνια του Σόλωνα των σπεκουλαδόρων- κερδοσκόπων που καραδοκούν ανά πάσα στιγμή για να αποκομίσουν κέρδος.

«Καθώς ξεκίνησε να ξεγράψει τα χρέη και ζητούσε να βρεί τα κατάλληλα επιχειρήματα και τη σωστή αρχή, έκαμε γνωστό στους πιο έμπιστους και στενούς φίλους του, στον όμιλο δηλαδή του Κόνωνα, του Κλεινία και του Ιππόνικου, ότι δεν πρόκειται να θίξει τη γη, σκοπεύει όμως να καταργήσει τα χρέη. Αυτοί προτού εξαγγελθεί το μέτρο, έτρεξαν και δανείστηκαν πολλά χρήματα από τους πλούσιους και αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις.

Έπειτα όταν δημοσιεύτηκε ο νόμος, εκείνοι εξακολουθούσαν να καρπώνονται τα κτήματα, ενώ δεν έδωσαν πίσω τα χρήματα στους δανειστές τους και έγιναν αιτία να δεχτεί ο Σόλων πολλές κατηγορίες…» (Πλουτ. Σόλων). Καθ’ όλα εύστοχη αξιοποίηση της…«εσωτερικής πληροφόρησης»! Παράλληλα προέβη και σε μια πανέξυπνη κίνηση ρύθμισης της οικονομίας. Κατέφυγε σε αυτό που οι σύγχρονοι οικονομολόγοι ονομάζουν «αναπροσαρμογή του νομίσματος».

Η αργυρή μνα που πριν είχε αξία 73 δραχμών στο εξής αποκτούσε αξία 100 δραχμών. Η δραχμή δηλαδή υποτιμήθηκε. Έτσι όσοι χρωστούσαν έδιναν πίσω το ίδιο ποσό ονομαστικά, κέρδιζαν όμως ένα ποσοστό 27% από το ποσό που όφειλαν. «Έδωσε δηλαδή ο Σόλων στη μνα αξία εκατό δραχμών, ενώ προηγουμένως είχε εβδομήντα τρεις.

Με τον τρόπο αυτόν εκείνοι που ξεπλήρωναν τα χρέη τους, έδιναν πίσω το ίδιο ποσό αριθμητικά, μικρότερο όμως σε αξία, και έτσι είχαν μεγάλη ωφέλεια χωρίς να ζημιώνονται εκείνοι που έπαιρναν πίσω τα χρήματα τους» (Πλουτ. Σόλων).


Σεισάχθεια

Αμέσως μετά ασχολήθηκε με την αναμόρφωση της κοινωνίας χωρίζοντας τους πολίτες σε τέσσερίς τάξεις με βάση τα εισοδήματά τους. Στην κορυφή βρίσκονταν οιπεντακοσιομέδιμνοι. Ακολουθούσαν οι ιππείς, αυτοί δηλαδή που είχαν τη δυνατότητα συντήρησης αλόγου και εισόδημα τριακόσιους μεδίμνους, οι ζευγίτες με εισόδημα διακοσίων μεδίμνων και τέλος βρίσκονταν οι θήτες.

Η ταξική διάρθρωση αυτή ήταν και η βάση για τον καθορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών. Παλαιότερα τα πολιτικά αξιώματα ήταν προνόμιο των ευγενών.

Ο Σόλων αντικατέστησε αυτήν την πρακτική με την αρχή της εκλογιμότητας στα δημόσια αξιώματα με βάση την περιουσία. Πάντως όλα τα αξιώματα του κράτους μονοπωλούνταν από τους πολίτες των τριών πρώτων τάξεων με αυτά του άρχοντα και του ταμία να αφορούν μόνο τους πεντακοσιομέδιμνους.

Αυτού του είδους το σύστημα χωρίς να είναι δημοκρατία, οι ιστορικοί το ονόμασαν τιμοκρατία, αποτελούσε ένα σημαντικό κοινωνικό άνοιγμα που χτυπούσε ουσιαστικά το προηγούμενο καθεστώς της «κάστας». Επιπρόσθετα οι πλουσιότερες τάξεις υποχρεώνονταν να προσφέρουν ορισμένες υπηρεσίες στην πόλη τις λεγόμενες«λειτουργίες».

Τέτοιες ήταν η «τριηραρχία» δηλαδή ο εξοπλισμός πολεμικών πλοίων, η «χορηγία», η φροντίδα για την παράσταση του χορού στις εορτές κ.α. Παράλληλα ο Σόλων καθιέρωσε και την Βουλή των τετρακοσίων για την οποία λίγα πράγματα γνωρίζουμε. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως τους τετρακόσιους της βουλής ο Σόλων «τους έβαλε να εξετάζουν κάθε θέμα πριν το λαό και να μην αφήνουν καμιά υπόθεση να πηγαίνει στη εκκλησία του δήμου, χωρίς να την έχουν κρίνει από πριν» (Πλουτ. Σόλων).

Ουσιαστικά η Βουλή των τετρακοσίων προετοίμαζε το έργο της λαϊκής συνέλευσης (εκκλησία), για την οποία επίσης μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Πάντως η εκκλησία του δήμου δεν πρέπει να ήταν περισσότερο αντιπροσωπευτική εν συγκρίσει με τις συνελεύσεις που περιγράφονται στον ομηρικό κόσμο της Ιλιάδας. Αργότερα ο Κλεισθένης αντικατέστησε τη βουλή των τετρακοσίων με μια των πεντακοσίων για την οποία όμως γνωρίζουμε αρκετά περισσότερα.

Η σπουδαιότητα της Βουλής των τετρακοσίων έγκειται στο γεγονός ότι έδωσε τη δυνατότητα στις πλατιές μάζες για πρώτη φορά να αποκτήσουν πολιτική δύναμη μέσα στην κοινότητα. Με αυτόν τον θεσμό περιόριζε ουσιαστικά και τις αυθαιρεσίες του Άρειου Πάγου, μίας γερουσίας που υπήρχε αρκετά πριν από το 600 π.Χ., και η οποία είχε σκοπό τη διαιώνιση των προνομίων των ευγενών, ενώ ένα μέρος των πολιτικών και διοικητικών εξουσιών του Αρείου Πάγου το πήρε η Βουλή των τετρακοσίων.

Πλέον, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Simon Hornblower, «η συνέλευση είχε θεσμοθετημένη ύπαρξη. Οι συνεδρίες δεν γίνονταν επειδή έτσι αποφάσιζε κάποιος Αγαμέμνων, αλλά πραγματοποιούνταν σε επίσημη σχέση και, υποθέτουμε, υπό τον έλεγχο και την προεδρία ενός μικρότερου και αιρετού σώματος, που δεν είχε ίδιον συμφέρον στην διαιώνιση της αριστοκρατικής εξουσίας».

Τέλος καθιερώθηκε και ένα λαϊκό δικαστήριο η Ηλιαία που συγκροτούνταν από μέλη όλων των τάξεων. Στην αρχή είχε αρμοδιότητα μόνο για τις εφέσεις εναντίον των αποφάσεων που είχαν εκδώσει οι άρχοντες. Αργότερα έγινε ο υπέρτατος κριτής όλων των διαφορών στην Αθήνα.

Με τις πολιτειακές του μεταρρυθμίσεις ο Σόλων επιθυμούσε να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του πολίτη από το σπίτι και την οικογένεια προς την πόλη και την κοινότητα. Και έδωσε τέτοια σημασία στη συμμετοχή που θέσπισε ειδικό νόμο που ανέφερε «ότι χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα όποιος μένει ουδέτερος σε περίπτωση που θα ξεσπούσε εμφύλια διαμάχη στην πόλη.

Ήθελε, όπως φαίνεται, ο Σόλων κανένας πολίτης να μη μένει αδιάφορος και ασυγκίνητος για τα δημόσια ζητήματα κοιτάζοντας μόνο πως να εξασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα, ούτε να καυχιέται πως δεν πονά κι αυτός και δεν πάσχει με τα δεινά της πατρίδας του.

Αντίθετα, έπρεπε ο πολίτης από την αρχή να παίρνει θέση πλάι σε αυτούς που ενεργούν πιο σωστά και πιο δίκαια και να κινδυνεύει μαζί τους και να τους βοηθά, αντί να περιμένει ακίνδυνα να δει ποιος θα νικήσει» (Πλουτ. Σόλων). Παράλληλα αναθεώρησε το σύνολο του προϋπάρχοντος ιδιωτικού και ποινικού δικαίου καταργώντας αρχικά τους «αιματογραμμένους» νόμους του Δράκοντα διατηρώντας μόνο εκείνους που αναφέρονταν σε φονικά και κατήργησε τον θεσμό της προίκας. Άφηνε τον πολίτη ελεύθερο να διαθέτει την περιουσία του όπου ήθελε και απαγόρευσε να κακολογούνται οι νεκροί για να μη διαιωνίζονται οι έχθρες.

Ποινικοποίησε επίσης την αεργία με σκοπό να τονώσει την παραγωγή ενώ με νόμο επέτρεπε στον υιό να σταματάει να συντηρεί τον πατέρα του αν εκείνος δεν του είχε μάθει κάποια τέχνη. Όλα τα νομοθετήματα, τότε ονομάζονταν θεσμοί, δημοσιεύτηκαν ολόκληρα σε περιστρεφόμενους ξύλινους πίνακες, τους άξονες, στο Πρυτανείον και σε περίληψη μπροστά στη βασιλική στοά σε λίθινες τριγωνικές πυραμίδες, τις κύρβεις.

Σε όλους τους νόμους του έδωσε ισχύ για εκατό χρόνια. Και επειδή πλήθος κόσμου συνέρεε να τον συμβουλευτεί για την ερμηνεία του ενός και του άλλου νόμου, προφασιζόμενος εμπορικά ταξίδια έφυγε για δέκα χρόνια ελπίζοντας ότι ο κόσμος θα συνήθιζε σταδιακά τους νόμους του.

Ο Σόλων έδωσε την ευκαιρία στις πλατιές μάζες των πολιτών για συμμετοχή στα κοινά.


Δουλεμπόριο και δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα δεν ήταν ασυμβίβαστα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα δημιούργησαν το πλαίσιο για την ανάδειξη του «πολίτη» και εν συνεχεία το θρίαμβο της δημοκρατίας. Σταδιακά ανοίγονταν οι δίαυλοι για την ενεργότερη συμμετοχή των πλατιών μαζών στη λειτουργία της κοινότητας.

Ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων ανήγαγε το συμφέρον της πόλεως σε ύψιστη μέριμνα, ασχέτως κοινωνικής προέλευσης. Παράλληλα η υιοθέτηση της γαιοκτητικής δουλείας για όλους τους πολίτες έκανε ευκολότερη την ενασχόληση με τα δημόσια.

Τα «πράγματα», όπως θεωρούσαν τους δούλους οι Αθηναίοι, ανέλαβαν να κάνουν τις δουλειές που πρώτα έκαναν οι πολίτες. Ο εξανδραποδισμός του πολίτη για χρέη μπορεί να απαγορεύτηκε η δουλοκτησία όμως δεν κλονίστηκε καθόλου, και θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ύπαρξη της συνέβαλε ως ένα βαθμό στη γέννηση της δημοκρατίας που όμως αφορούσε την κλειστή «ελίτ» των πολιτών.

Ο οπλίτης της φάλαγγας που σε καιρό πολέμου ρίσκαρε τη ζωή του για την πόλη, αποκτούσε λόγο για τα κοινά αναβαθμιζόμενος σε καιρό ειρήνης σε πολίτη. Ο Σόλων δημιούργησε το κύτταρο της δημοκρατικής διαδικασίας, τον συμμετοχικό πολίτη που ζει και πεθαίνει με και για την πόλη του.

Ο Σόλων έβαλε σε εφαρμογή ένα πρωτόγνωρο όσο και πρωτοποριακό σύστημα κοινωνικών αλλαγών με σκοπό να επαναφέρει την κοινωνία σε μια δημιουργική ισορροπία με γνώμονα το κοινό συμφέρον των πολιτών και τη λειτουργικότητα της κοινότητας.

Δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν αλλά ούτε και με τους προνομιούχους της εποχής του. Κατενόησε ευθύς εξ αρχής πως θεμέλιος λίθος της πολιτείας των πολιτών δεν είναι το ιδιωτικό συμφέρον αλλά η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη.

Εφάρμοσε αυτό που σήμερα ονομάζεται «κοινωνική μηχανική» (social engineering) πρίν από περίπου 2.500 χρόνια με αξιοθαύμαστη επιτυχία ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τις μετέπειτα δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη.

Μανόλης Πλούσος

http://eranistis.net/wordpress/
http://www.logiosermis.net/2014/04/blog-post_8255.html#.U16rUfl_t8E
Πηγή

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

Τα Ομηρικά Έπη είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο.

Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του.

Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος. Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας.

Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει να απειλήσει και τον Απόλλωνα.Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο.

Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης.Σε ένα αυστηρό σύστημα πάντα θα βρεθεί ένας άνθρωπος να σηκώσει το ανάστημά του εναντίον της αδικίας και της εξουσίας.

Η διαφορά όμως με τους άλλους λαούς είναι ότι θα τον εγκαταλείψουν στην τύχη του, θα τον αφήσουν να θυσιαστεί μόνος του, ενώ οι Έλληνες μ’ αυτήν την παιδεία θα ταυτιστούν με το μοναχικό άνθρωπο και θα του δώσουν τη δύναμή τους.

Στην κοινωνία που είναι οργανωμένη, πάντα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, αλλά κι ο Θερσίτης. Όλοι αυτοί έχουν το ρόλο τους στην επίτευξη του στόχου.

Όλοι προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως αυτό που μένει από την Ιλιάδα είναι ότι σ’ έναν αγώνα στον οποίο είναι αρχηγός ο Αγαμέμνονας, αγαπημένος ήρωας και τραγικό πρόσωπο είναι ο Αχιλλέας κι αυτός που δίνει στο τέλος τη νίκη είναι ο πανέξυπνος Οδυσσέας.

Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει θεϊκή επέμβαση άμεση, όλοι, εφόσον κάθονται στα συμβούλια, έχουν τη δική τους άποψη και κρίνονται. Δεν υπάρχει το απόλυτα σωστό που το γνωρίζει κάποιος.

Όλοι προσπαθούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Ο Οδυσσέας χαίρει της εκτίμησης όλων, χωρίς να μειονεκτεί σε γενναιότητα, λόγω της εξυπνάδας του. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που συμμετέχει στην εκστρατεία, όλοι έχουν την ίδια άποψη για τον ήρωα.

Στην κοινωνία μας ο βασιλιάς κι ο πρώτος της ιεραρχίας αξιωματικά είναι ο πιο έξυπνος κι ο πιο γενναίος. Ο Οδυσσέας χάνεται σ’ αυτήν την κοινωνία μέσα στα παρασκήνια, όπου συσκέπτονται οι μυστικοσύμβουλοι για να τιμάται ο βασιλιάς. Η Ιλιάδα μπορεί να βρίσκεται σ’ επίπεδο βασιλέων, αλλά κι εκεί υπάρχει ιεραρχία που, όταν καταπατάται αποφέροντας κέρδη, δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία. Στην Ιλιάδα ο καθένας απολαμβάνει τις τιμές που του αντιστοιχούν, κανένας δεν μπορεί να κλέψει τη δόξα του άλλου.

Αν η Ιλιάδα χαρακτηρίζει την κοινωνία που συνθέτουν οι Έλληνες, η Οδύσσεια χαρακτηρίζει την προσωπική τους ζωή. Στην Οδύσσεια περιγράφεται η περιπέτεια ενός πανέξυπνου ανθρώπου, μέχρι να γυρίζει πίσω στην πατρίδα του. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες κι ενώ ξεκινά μ’ ένα πλήθος συντρόφων και συμπολεμιστών επιστρέφει πίσω μόνος.

Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ήρωα να ξεπεράσει τρομερά εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο του και η τελική του μοναχική νίκη έχουν κι αυτές το νόημά τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Οδυσσέας σε καμία φάση του έργου δεν ξεφεύγει από την ανθρώπινη φύση του.

Βρίσκεται συνέχεια μέσα στον κίνδυνο κι είναι επικεφαλής συντρόφων. Είναι άνθρωπος απλός, με την ίδια άνεση που κάνει το σωστό κάνει και το λάθος. Αγαπάει βαθύτατα τους Θεούς κι αυτοί του ανταποδίδουν αυτήν την αγάπη.

Ο συνεχής κίνδυνος μέσα στον οποίο ζει αυτός κι οι σύντροφοί του τούς κάνει να σκέφτονται συνεχώς κι όλοι μαζί για να βρουν λύσεις.Σε άλλη περίπτωση ο πανέξυπνος Οδυσσέας θα επισκίαζε τους συντρόφους και θα υπήρχε περίπτωση να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα.

Πώς όμως να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα κάποιος, που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε καν τη δική του επιβίωση; Όταν παίρνει αποφάσεις που έχουν κόστος σε ζωές δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο όσο έξυπνος κι αν είναι.

Μία από τις επόμενες φορές θα μπορούσε να ήταν και η δική του σειρά. Ό,τι σκέφτεται, το προφέρει στους συντρόφους του κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν το ίδιο. Σ’ ολόκληρο το έργο δύο φορές του δόθηκε ασφαλής γνώση μέσω των Θεών, ώστε να γυρίσει πίσω ασφαλής με τους συντρόφους του.

Εδώ ακριβώς είναι η τραγική ειρωνεία. Με εξασφαλισμένη γνώση, έστω κι αν αυτή αποφέρει πνευματικά δικαιώματα, οι σύντροφοί του τόν πρόδωσαν. Ό,τι καλλιεργείται μέσω των Επών, για να δοθεί στους Έλληνες ως δώρο, αυτό τους πρόδωσε.

Το τέλος του Έπους είναι κι αυτό εξίσου σημαντικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο μεγάλος Οδυσσέας επιστρέφει μόνος του. Μέσα από δοκιμασίες και βάσανα επιστρέφει κουρασμένος, λυπημένος και προπάντων ανθρώπινος. Ακόμα κι όταν έχει επιστρέψει, τίποτε δε γίνεται εύκολα και χρειάζεται αγώνας.

Η τελική νίκη του Οδυσσέα είναι η ελπίδα που προσφέρουν οι Θεοί στον άνθρωπο. Ο Οδυσσέας επέστρεψε, αφού κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες ως άνθρωπος, αλλά μόνο μετά από θεϊκή επέμβαση. Αυτή η επέμβαση δε γίνεται υπό μορφή θαύματος με το οποίο ο Οδυσσέας από τη μία στιγμή στην άλλη επιστρέφει νικητής και δοξασμένος.

Η επέμβαση προσφέρει διέξοδο.. και πάλι θα πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητές του για να την εκμεταλλευτεί. Ακόμα και μετά την απόφαση των Θεών για την επιστροφή του, δεν είναι λίγες οι φορές που λύγισαν τα γόνατά του από το φόβο και την απελπισία. Οι Θεοί για τον Οδυσσέα παίρνουν θετικές αποφάσεις, αλλά αυτές οι αποφάσεις βοηθούν μόνο στην περίπτωση στην οποία θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει.

Όλα αυτά τα στοιχεία που δίνει η Οδύσσεια, ως παιδαγωγικό μέσο ενός συστήματος, ωθούν τον άνθρωπο σε αναζήτηση προσωπικής ελευθερίας. Το σύστημα μπορεί να απαιτεί συλλογική προσπάθεια για να κατακτήσει αυτό που επιδιώκει, αλλά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι αυτό που θα τον βοηθήσει είναι το προσωπικό του κουράγιο και η αλύγιστη θέληση. Ο Θεοί δε φτιάχνουν ανάμεσα στους Έλληνες εκλεκτούς, που παίρνουν άπειρη δόξα εξαιτίας τους. Οι αγαπημένοι τους είναι βασανισμένοι και μοναχικοί.

Ό,τι δημιουργούν είναι δικό τους έργο, απλά η θεία πρόνοια τους βοηθά να σταθούν στα δικά τους ανθρώπινα πόδια, που τόσο εύκολα λυγίζουν.Τα δύο Ομηρικά Έπη δημιουργούν ανθρώπους που στην κοινωνική τους δραστηριότητα και στην καλύτερή τους στιγμή θ’ αγωνιστούν για την κατάκτηση του Ιλίου, ενώ στην προσωπική τους ζωή τα πάντα εξαρτώνται από τους ίδιους.

Τα λάθη που θα πληρώσουν στην πλειοψηφία τους είναι δικά τους λάθη κι αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν. Οι Θεοί δεν τιμωρούν με τους ανθρώπινους κανόνες. Δίνουν συμβουλές για να βοηθήσουν τον άνθρωπο και η καταπάτηση αυτών των συμβουλών είναι η πηγή των κακών. Όλα τα παραπάνω δείχνουν, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αναλυτικά, γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν κι ούτε θέλουν να κρατήσουν πνευματικά δικαιώματα.

Εξίσου σημαντικό μ’ αυτό είναι κι ένα άλλο στοιχείο, που δίνεται μέσω των Επών. Αυτό είναι ο έρωτας. Σ’ ένα έργο του οποίου η πλοκή έχει να κάνει μ’ έναν ανθρωποφάγο πόλεμο και βασιλιάδες γεμάτους δόξα και σοφία, κυριαρχεί ο έρωτας. Οι Θεοί ερωτεύονται και παιδιά αυτού του έρωτα είναι υπέρλαμπροι ήρωες ή πεντάμορφες νέες. Οι Θεοί με αυτόν τον τρόπο υποδεικνύουν στους θνητούς να αναζητούν τον έρωτα. Δεν υπάρχουν παιδιά μοιχείας, υπάρχουν μόνον παιδιά αγάπης, που κληρονομούν θεϊκά χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμος της Τροίας γίνεται αποκλειστικά για τον έρωτα. Ο Πάρης — αρνητικός ήρωας για τους Έλληνες, εφόσον είναι αντίπαλος — δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει μισητός. Πώς μπορεί ένας Έλληνας, που κατανοεί τους έρωτες των Θεών, να μισήσει έναν άνθρωπο που έπεσε κι αυτός θύμα του έρωτα; Του δόθηκαν βασίλεια, του δόθηκε σοφία κι αντρειοσύνη, αλλά αυτός προτίμησε τον έρωτα.

Αυτός είναι, που δείχνει στους ανθρώπους τι ακριβώς είναι να είσαι Θεός. Τα βασίλεια για τον Πάρη έχουν έγνοιες και σκοτούρες. Η θεϊκή ομορφιά όμως, όταν είναι δίπλα στον άνθρωπο, είναι ευτυχία. Η ευτυχία μέσω του έρωτα είναι η Θέωση για τον άνθρωπο.

Ο έρωτας παρουσιάζεται ανίκητος μέσα στα Έπη. Ο Αχιλλέας, μόνον εξαιτίας του έρωτα, απέχει των μαχών. Ο Αγαμέμνονας, εξαιτίας της στέρησης του δικού του έρωτα, κάνει υπέρβαση εξουσίας. Ο Οδυσσέας εγκαταλείπει θεές, που του υπόσχονται αιώνια δόξα κι αθανασία, για τον έρωτά του.

Όλα αυτά, βέβαια, για τον έρωτα που είναι καθαρός και δεν προδίδεται. Η ιστορία της Ελένης είναι μία ιστορία γυναίκας που βρήκε έναν άλλο έρωτα κι αυτό βέβαια δεν είναι έγκλημα, απλά η κοινωνία ήταν πολύ καθυστερημένη, για να δεχτεί το δικαίωμα αυτό σε μία γυναίκα.

Η πατριαρχία είναι η δεδομένη κατάσταση στην ελληνική κοινωνία κι απ’ αυτό μπορεί κάποιος να καταλάβει ποιοι έχουν το δικαίωμα στη Θέωση μέσω του έρωτα. Η θέση της γυναίκας είναι ισχνή σ’ ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Οι επιλογές της είναι πάντα σε προκαθορισμένα όρια.

Είναι άτιμη και προσβάλλει τους ανθρώπους, όταν κι αυτή ως άνθρωπος αποφασίζει για την προσωπική της ευχαρίστηση και είναι τίμια κι ενάρετη όταν είναι μία σύζυγος, που μεγαλώνει τα παιδιά της ανεχόμενη τους έρωτες του άντρα της. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ιλιάδα και στην κοινωνία που περιγράφει κατά την έναρξη του πολέμου.

Όμως η Ιλιάδα δεν έχει στόχο να διαπαιδαγωγήσει μόνον τους άντρες και να τους μάθει πώς πρέπει να λειτουργούν μέσα σ’ ένα σύνολο και να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Τους μαθαίνει και τι σημαίνει έρωτας και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, που δε σέβεται τους κανόνες του.

Η Ελένη δεν κοιμήθηκε πρόστυχα μ’ ένα φιλοξενούμενο του άντρα της. Ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο. Πέρασε χίλιες σκέψεις μέσα από το μυαλό της για να αντισταθεί. Μία γυναίκα που ζει σε μία αντροκρατούμενη κοινωνία βασανίζεται πολύ για να πάρει μία τέτοια απόφαση.

Αμύνθηκε, όσο μπορεί ν’ αμυνθεί άνθρωπος στον έρωτα. Όμως ο Μενέλαος πού ήταν; Εκείνη την ώρα έπρεπε να είναι δίπλα της και να τη στηρίξει. Αυτός όμως υπήρξε ένας τυπικός σύζυγος, που αντιλαμβάνεται τη γυναίκα του ως κτήμα του και που πάντα τη βρίσκει εκεί όπου την αφήνει.. αυτό όμως δε συνέβη αυτήν τη φορά.

Ο Μενέλαος κι ο κάθε άντρας όταν είναι ερωτευμένος, δεν αφήνει το ταίρι του ούτε για μία στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτας, μία συνεχής δυναμική κατάσταση. Όταν κάποιος δεν μπορεί ή δε θέλει να ακολουθεί τους κανόνες του, δεν μπορεί να έχει κι απαιτήσεις. Όμως οι απαιτήσεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ο θεσμός του γάμου. Από εδώ ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος.

Η Ελένη δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί όπως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν παραμελείται. Ο Μενέλαος μπορεί να βαστάει τις παλλακίδες του και να βιάζει όποια θέλει στους πολέμους στους οποίους συμμετέχει, αλλά η Ελένη πρέπει να είναι σωστή σύζυγος.

Η προσφορά της Ελένης στο έργο είναι ότι στους μεν άντρες δείχνει ότι πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν τον έρωτα, γιατί ποτέ δε θα μπορούν να προβλέψουν τίποτε.

Στις δε γυναίκες ότι ακόμα και σε αυτήν τη θεοσκότεινη κοινωνία πρέπει ν’ απαιτούν από τους άντρες την προσήλωση ερωτευμένου και στην αντίθετη περίπτωση να τολμούν. Τόλμησε η Ελένη και μπορεί να μη δικαιώθηκε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε Ελένη δε θα δικαιώνεται.

Στον αντίποδα αυτής της σχέσης Μενελάου κι Ελένης είναι η σχέση Οδυσσέα και Πηνελόπης. Ο τέλειος έρωτας. Μπορεί να ενώνονται με τα συζυγικά δεσμά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν αντικαθιστούν την ερωτική προσήλωση. Η αιώνια αγάπη. Και οι δύο αρνούνται τα πάντα για τον έρωτά τους.

Αν ο άντρας ονειρεύεται δόξες, πλούτη και προπαντός ως θνητός αθανασία, ο Οδυσσέας τα αρνείται για τον έρωτά του, για την αγάπη του. Θα ήταν αδικία, αυτός ο έρωτας να μην έφτανε στη λύτρωσή του.

Λύτρωση γι’ αυτούς ήταν να ζήσουν και να γεράσουν μαζί.Όλα αυτά αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων και πώς αυτές οι σχέσεις επηρεάζονται από την ύπαρξη του θεσμού τού γάμου. Όταν κάποιος άνθρωπος ζει σε μία κοινωνία, όπου υπάρχει ο νόμιμος γάμος, πιστεύει ότι πάντα αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει τη διατήρηση μίας σχέσης.

Η μη προσαρμογή φαίνεται σαν να είναι πρόβλημα των ανθρώπων και όχι του θεσμού. Τα Έπη προσφέρουν τη γνώση του έρωτα που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε θεσμούς και όταν υπάρχει δένει τους ανθρώπους τόσο πολύ, που ο οποιοσδήποτε θεσμός φαίνεται αστεία υπόθεση.

Καμία συζυγική υποχρέωση δεν είναι δυσβάσταχτη για τον Οδυσσέα. Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να κάνει πράγματα για τα οποία, αν υπήρχε θεσμός να τα επιβάλλει στους ανθρώπους, θα έκαναν επανάσταση.

Αν ο έρωτας, σύμφωνα με τον Πάρη, είναι το μυστικό της Θέωσης και της τελειότητας, αυτό που είναι το πιο σημαντικό, είναι η ίδια η ζωή. Αυτό το δώρο που λέγεται ζωή και δίνεται από τους Θεους σ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει δόξα ούτε μεγαλείο που να μπορούν να συγκριθούν με τη ζωή.

Φτωχοί, πλούσιοι, ελεύθεροι, δούλοι, παίρνουν ακριβώς το ίδιο δώρο.Δεν υπάρχουν εκλεκτοί, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Διά στόματος Αχιλλέα οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ακόμα και η ζωή τού σκλάβου είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις δόξες και τα μεγαλεία. Η βασιλεία στον κόσμο των νεκρών δεν έχει καμία αξία. Αν η θυσία του Αχιλλέα πρόσφερε στους Αχαιούς την Τροία, αυτοί οι λόγοι του δώσανε ελπίδα και χαρά σ’ όλους του ανθρώπους.

Απόσπασμα από το τρίτομο έργο: «ΥΔΡΟΧΟΟΣ»

http://theseus-aegean.blogspot.gr/2014/04/blog-post_27.html
Πηγή

Ο Χρυσός μας, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Αγγλία! Μια ιστορία οργής και προδοσίας!

Ο Χρυσός μας, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Αγγλία! Μια ιστορία οργής και προδοσίας!

Είναι πρόσφατη η κυκλοφορία του βιβλίου ''Και ένα Μάρκο αν ήταν'' όπου ο συγγραφέας Μανώλης Γλέζος αναπτύσσει όλο το σκεπτικό της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Μάλιστα χάρισε ένα αντίτυπο και στον Χορστ Ραϊχενμπαχ μιλώντας για τα θύματα της πείνας στα χρόνια της κατοχής. Κουβέντα όμως για τον χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος. Πιθανότατα να μας τον έκλεψαν οι Ναζί όπως είχε υποστηρίξει κάποτε από το βήμα της βουλής ο Πάγκαλος. Αλλά δυστυχώς άλλο πράμα η πολιτική προπαγάνδα και άλλο πράμα η ιστορική έρευνα...

Οι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που διαβάζει ελάχιστα και ενημερώνεται αποκλειστικά από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Εκτός όμως από αυτές τις πηγές υπάρχουν και τα βιβλία ανεξάρτητων ερευνητών που εκθέτουν τα γεγονότα με
αντικειμενικότητα. Στην κατηγορία αυτή ανήκει το Βιβλίο του Ιάκωβου Χονδροματίδη '' Η συνωμοσία της Αγγλίας εναντίον της Ελλάδος''.

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας εκθέτει με πειστικότητα και στοιχεία την ντροπιαστική εξάρτηση της ελληνικής πολιτικής σκηνής από την Αγγλία. Είναι τόσο ισχυρή και διαχρονική αυτή η εξάρτηση που ο Μανώλης Γλέζος, όπως και οι μισθοδοτούμενοι ΕΑΜοντάρτες,
αν και αριστερός και εθνοπατέρας δεν τολμά να καταγγείλει την ζημιά που υπέστη το Ελληνικό δημόσιο, η Ελληνική οικονομία και τα ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Άραγε πόσων μεγατόνων βόμβα θα έπεφτε στην Βουλή αν λεγόταν από βήματος ότι οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ μισθοδοτούνταν με Αγγλικές λίρες για τις υπηρεσίες τους στην Εθνική αντίσταση; Κάθε μήνα έπεφτε ο μισθός σε καπετάνιους και οπλίτες αλλά δεν μιλάει για αυτά ο Μανώλης Γλέζος που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για εθνική ανεξαρτησία. Οι ίδιες αυτές Εγγλέζικες λίρες ήταν και η αιτία που ανέβηκε και ο Ζέρβας στο βουνό. Οι Άγγλοι είχαν από νωρίς το σχέδιό τους. Ποτέ δεν θέλησαν μια Ελλάδα μεγάλη και ανεξάρτητη. Ήθελαν εξ αρχής μια χώρα εξαρτημένη από τα κεφάλαια του Σίτυ και υπάκουη στις επιδιώξεις τους στην ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό και στήσανε την Εθνική αντίσταση με απώτερο σκοπό τον αλληλοσκοτωμό των Ελλήνων. Άλλωστε οι Άγγλοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ούτε την Β. Ηπειρο ούτε την Κύπρο στην Ελλάδα.

Τα αποθεματικά της ΤτΕ ανέρχονταν σε 611.000 ουγκιές (17,4 τόνοι) σε ράβδους χρυσού. Όταν κατέρρευσε το μέτωπο ο χρυσός φυγαδεύτηκε μαζί με την διοίκηση της ΤτΕ και τον Αγγλόφιλο Γεώργιο. Ο λαός απέμεινε μόνος του να αντιμετωπίσει τους Γερμανούς. Ούτε Άγγλοι βοήθησαν ούτε κανείς. Η όλη συμμετοχή της Αγγλίας στον πόλεμο κατά του ''φασισμού ''ήταν ελάχιστα αεροπλάνα και ένα συμβολικό εκστρατευτικό σώμα. Για τον χρυσό οι Άγγλοι επικυρίαρχοι έκριναν ότι ήταν ασφαλέστερο να μεταφερθεί στην Αιγυπτο και τελικά από κει στην Ν. Αφρική. Ο χρυσός της Ελλάδος τελικά κατέληξε στην SOUTH AFRICA REVERSE BANK.

Η μεταφορά έγινε με Αγγλικά πλοία και την Βασιλική οικογένεια παρούσα. Υποτίθεται ότι ο χρυσός έπρεπε να επιστραφεί στο ακέραιο μετά την απελευθέρωση. Η συμφωνία έλεγε ότι την μισθοδοσία των Ελληνικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής θα την αναλάμβανε η Ελληνική κυβέρνηση. Μετά την απελευθέρωση όταν ζητήθηκε από τους Άγγλους να επιστραφεί ο χρυσός στην Ελλάδα οι Άγγλοι επέστρεψαν μόνο ένα μικρό μέρος του χρυσού της Ελλάδος και η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν για την μισθοδοσία των Ελληνικών Στρατευμάτων!!

Ο εμπαιγμός των Άγγλων ήταν τεράστιος. Έμπλεξαν την χώρα μας σε μια ολέθρια περιπέτεια με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, περιπέτεια που κράτησε δέκα χρόνια εξαιτίας των μηχανορραφιών τους και στο τέλος κράτησαν τον χρυσό της Ελλάδος για τον εαυτό τους. Οι Άγγλοι δεν ανταποκρίθηκαν σε καμία από τις δεσμεύσεις τους έναντι της Ελλάδος. Ήταν τέτοιες οι μηχανορραφίες των Άγγλων που ενώ η Ελλάς στάθηκε άδολος σύμμαχός τους εκείνοι παζάρευαν με τους Τούρκους τα Δωδεκάνησα. Ακόμα και τους Κρήτες προσπάθησαν να σπρώξουν σε ανεξαρτησία από την Ελλάδα!!

Η διαχρονική δουλικότητα των Ελλήνων πολιτικών προς την Αγγλία ήταν τέτοια που ο Παπάγος κάποτε στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι η Αγγλία δεν μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα διότι είχε να αντιμετωπίσει την πιθανότητα εισβολής των Γερμανών και αυτό όταν το ζήτημα της Γερμανικής εισβολής είχε τελειώσει από τον Σεπτέμβριο του 40...

Ποτέ δεν έγινε γνωστό πόσοι τόνοι χρυσού επεστράφησαν στο Ελληνικό Κράτος και πόσοι τόνοι κρατήθηκαν από τους Άγγλους. Το βέβαιον όμως είναι ότι η Αγγλική πρεσβεία είχε το παλάτι για τοποτηρητή των συμφερόντων του στέμματος. Ενας μόνο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΞΕΦΥΓΕ ΤΗΣ Αγγλοδουλείας και πέθανε εξόριστος και κατασυκοφαντημένος. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μόνο. Κατά τ’ άλλα η 4η Αυγούστου ήταν γερμανόφιλο καθεστώς και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς που συντηρούνται τόσες δεκαετίες τόσο από την αριστερή όσο και από την δεξιά προπαγάνδα.

Για την ιστορία και για να μην μας δουλεύουν οι πατριωτάρες πολιτικοί μας να πούμε πως το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων έχει κλείσει με την διασυμμαχική επιτροπή του ‘46 και η όλη ανακίνηση του θέματος θυμίζει απλώς την βιασθείσα που θυμάται μετά από χρόνια να ζητήσει διατροφή από τον βιαστή της. Άλλωστε και ο περίφημος ''εθνάρχης '' Καραμανλής φαίνεται ότι είχε συμφωνήσει μυστικά με τις Γερμανικές κυβερνήσεις να μην διεκδικήσει η Ελλάς τίποτα από τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Μόνο η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου (το οποίο είχε αναγνωρίσει το Γ’ Ράιχ) έχει νόημα αν συμψηφιστεί με τα δάνεια του μνημονίου. Όμως οι πατριωτάρες πολιτικοί μας θυμούνται το κατοχικό δάνειο αλλά τον κλεμμένο χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος τον έχουν παντελώς ξεχασμένο ή ακόμα χειρότερο το φορτώνουν και αυτό στους Ναζί, γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθεί κανείς να υπερασπισθεί την αλήθεια...
Γιώργος Σταφυλάς

elora.gr
 http://logioshermes.blogspot.com/2013/01/blog-post_4912.html#ixzz2H3S3lpgF 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Stern: Στόχος της Μέρκελ είναι να γερμανοποιήσει την Ευρώπη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Stern: Στόχος της Μέρκελ είναι να γερμανοποιήσει την Ευρώπη

«Σσσσσς, θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό: η 'ευρωκρίση' παρήλθε». Με αυτές τις λέξεις ο Αντρέας Χόφμαν αναπτύσσει στο Stern τα επιχειρήματά του για το τέλος της κρίσης στην ευρωζώνη, απονέμοντας εύσημα για την εξέλιξη αυτή στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο Ντράγκι.

Ο Χόφμαν θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη σημασία σε επισημάνσεις που ζητούν από τους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς και τους Γάλλους περισσότερες προσπάθειες και υποβαθμίζει την καταστροφολογία του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος AfD στη Γερμανία, που προειδοποιεί πως τα χειρότερα έπονται.

«Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια. Μια καταρρέει ο καπιταλισμός, μια καταβροχθίζει τις αποταμιεύσεις μας ο πληθωρισμός, μια καταστρέφει το ευρώ όλη την Ευρώπη. Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη», τονίζει το Stern και διευκρινίζει ότι το κοινό νόμισμα παραμένει ισχυρότατο, ο καπιταλισμός είναι μια χαρά και ο πληθωρισμός τόσο χαμηλός, ώστε κάποιοι να ενοχλούνται από την πτώση των τιμών.

«Πρόκειται για την εξουσία. Για την εξουσία της Μέρκελ»
Ο Αντρέας Χόφμαν αποδίδει τις προειδοποιήσεις και την σεναριολογία των ειδικών και του πολιτικού κόσμου στα οφέλη που αυτοί αντλούν από τη φιλολογία της κρίσης. Οι ειδικοί θέλουν να πουλήσουν τα βιβλία τους και ο φόβος ανεβάζει τις πωλήσεις. Το ευρωφοβικό κόμμα AfD αναζητά στην κρίση λόγο ύπαρξης, καθώς ζει από τους φόβους για το μέλλον του ευρώ, ενώ για τα κίνητρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ο Χόφμαν εκτιμά ότι στόχος τους είναι να «γερμανοποιήσουν την υπόλοιπη Ευρώπη», καθιστώντας την πιο πειθαρχημένη, φιλικότερη προς τις μεταρρυθμίσεις και ανταγωνιστικότερη. «Πρόκειται για την εξουσία. Για την εξουσία της Μέρκελ», υποστηρίζει ο Χόφμαν, προβαίνοντας στην εκτίμηση ότι «όλες αυτές οι ιεροτελεστίες δεν αλλάζουν τίποτε στην πραγματικότητα που λέει ότι η 'ευρωκρίση' έχει παρέλθει».

Αναφερόμενος στο υπερβολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, το άρθρο υπενθυμίζει ότι η Ιαπωνία έχει μεγαλύτερο χρέος από την Ελλάδα και παρόλα αυτά σημείωνε υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Τα υψηλά χρέη δεν εμποδίζουν την ανάπτυξη, τονίζεται.

Εσφαλμένη θεωρεί ο Αντρέας Χόφμαν τη θέση ότι η υπερχρέωση οφείλεται στο κοινό νόμισμα και αναφέρει το παράδειγμα της Ιρλανδίας που από το 2002 έως το 2007 μείωσε το ποσοστό του χρέους της επί του ΑΕΠ από το 31,8 στο 24,7%... Αναφορικά με την Ελλάδα, αναφέρεται ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα αύξησε κατά 6% το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ, ωστόσο παρόμοια ήταν η αύξηση του χρέους και στη Γερμανία.
Deutsche Welle

Πηγή

Οι Αέρηδες της πλάκας. Ο αρχαιότερος μετεωρολογικός σταθμός του κόσμου

Οι Αέρηδες της πλάκας. Ο αρχαιότερος μετεωρολογικός σταθμός του κόσμου

Ο αρχαιότερος μετεωρολογικός σταθμός του κόσμου που υπολόγιζε τον καιρό και την ώρα. Πώς γλίτωσε από τον αρπακτικό Έλγιν.

Το κτίριο κατασκεύασε ο Έλληνας αστρονόμος Ανδρόνικος από την Κύρρο της Μακεδονίας το πρώτο μισό του 1ου αιώνα π. Χ. Τον ακριβή λόγο κατασκευής του μέσα στο χώρο της ρωμαϊκής αγοράς δεν τον γνωρίζουμε.

Ούτε τον χρηματοδότη του έργου. Οι μελετητές ωστόσο θεωρούν πως ήταν ένα είδος μετεωρολογικού σταθμού της εποχής, που παράλληλα υπολόγιζε και την ώρα. Ήταν σημαντικό για τους εμπόρους να γνωρίζουν την ώρα και τους ανέμους για να μπορούν να υπολογίσουν πότε περίπου θα έφθαναν τα προϊόντα τους στον προορισμό τους

Οι 8 άνεμοι

Το Ωρολόγιο του Κυρρήστου ή Πύργος των Ανέμων ή Αέρηδες, όπως είναι σήμερα γνωστό, είναι ένας οκταγωνικός πύργος 13.5 μέτρων, κατασκευασμένος από πεντελικό μάρμαρο. Πάνω στη στέγη υπήρχε ένας ανεμοδείκτης σε μορφή Τρίτωνα, ο οποίος σήμερα δεν σώζεται.

Κάτω από το γείσο της στέγης, απεικονίζονται οκτώ φτερωτοί ανάγλυφοι άνεμοι με τα σύμβολά τους: Βορρέας για τον βορρά, Καικίας για τον βορειοανατολικό, Απηλιώτης για τον ανατολικό, Εύρος για τον νοτιοανατολικό, Νότος για τον νότιο, Λιψ (Λίβας) για τον νοτιοδυτικό, Ζέφυρος για τον δυτικό και Σκίρων για τον βορειοδυτικό.

Κάτω από τους ανέμους, ήταν μάλλον τοποθετημένα τα ηλιακά ρολόγια του μνημείου. Στο εσωτερικό υπήρχε υδραυλικό ρολόι για να υπολογίζουν την ώρα τις ανήλιες μέρες, αλλά και τις νύχτες.

Το υδραυλικό ρολόι

Πώς ακριβώς υπολόγιζαν την ώρα αλλά και “διάβαζαν” τον καιρό δεν γνωρίζουμε. Διάφοροι επιστήμονες έχουν καταλήξει για το πώς λειτουργούσε το υδραυλικό ρολόι. Υπήρχαν δύο δεξαμενές, η μία ψηλότερα από την άλλη.

Το νερό από την πηγή της “Κλεψύδρας” στην Ακρόπολη, έφθανε στην επάνω δεξαμενή και από εκεί στην κάτω, όπου υπήρχε πλωτήρας συνδεδεμένος με μία λεπτή μπρούτζινη αλυσίδα.

Όταν ανέβαινε με τη στάθμη του νερού, κινούσε την αλυσίδα, η οποία με τη σειρά της περιέστρεφε το μηχανισμό του ρολογιού που βρισκόταν στο κέντρο του πύργου. Κάθε 24 ώρες άδειαζαν τη μικρή δεξαμενή και αυτό ισοδυναμούσε με κούρδισμα του ρολογιού.


Τα χριστιανικά χρόνια

Τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους μετατράπηκε σε παλαιοχριστιανική εκκλησία ή σε βαπτιστήριο γειτονικής Εκκλησίας, ενώ στο περιβάλλοντα χώρο δημιουργήθηκε νεκροταφείο.

Το 18ο αιώνα, μετά την αποχώρηση του Βενετού Μοροζίνη και την ανακατάληψη της πόλης από τους Τούρκους μετετράπη σε τεκέ (τόπο προσευχής) των Δερβίσηδων, του Τάγματος των Μεβλεβήδων και ονομαζόταν τεκές του Μπραΐμη. Τότε ο πύργος απέκτησε παράθυρα.

Η προσπάθεια αρπαγής του πύργου από τον Έλγιν

Μέχρι το 1828, έμεινε στα χέρια των Δερβίσηδων. Θεωρούσαν το τόπο ιερό για αυτό και τον προστάτεψαν από τις αρπακτικές διαθέσεις του Έλγιν. Ο Βρετανός κόμης ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο το κτίριο στη Βρετανία και μάλιστα είχε καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο πύργος παρέμεινε αχρησιμοποίητος. Ο λαός πίστευε ότι ήταν ναός αφιερωμένος στον Θεό Αίολο, για αυτό ονόμασαν και την κοντινή οδό Αιόλου.

Μόλις το 1843 έγινε χώρος φύλαξης αρχαιοτήτων και μερικά χρόνια αργότερα ξεκίνησε η αναστήλωση όλης της περιοχής.


mixanitouxronou.gr
Πηγή

ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Η λέξη της ημέρας (02/05/2014)

ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Η λέξη της ημέρας (02/05/2014): Κατισχύω σημαίνει...

ΕΚΤΑΚΤΟ!!!ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟΥ ΗΠΑ!!!!ΡΩΣΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ!!!![ΒΙΝΤΕΟ]!!!

ΕΚΤΑΚΤΟ!!!ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟΥ ΗΠΑ!!!!ΡΩΣΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ!!!![ΒΙΝΤΕΟ]!!!

Το ρωσικό Ναυτικο απάντησε στις αποστολές αμερικανικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα, αποστέλοντας πλοία συλλογής πληροφοριών που πραγματοποίησαν κατασκοπευτική επιχείρηση στους ναυστάθμους της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ και στον Κόλπο του Μεξικού.

Αυτό ανακοίνωσε το Πεντάγωνο και το αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα washingtontimes.com.

«Γνωρίζουμε ότι τα ρωσικά πλοία «Viktor Leonov» και «Nikolay Chiker» επιχειρούν σε ύδατα που βρίσκονται εκτός των αμερικανικών χωρικών υδάτων αλλά κοντά στην Κούβα», δήλωσε ο αντισυνταγματάρχης Τομ Crosson, εκπρόσωπος του Πενταγώνου.

«Σεβόμαστε την ελευθερία όλων των εθνών, όπως αντικατοπτρίζεται στο διεθνές δίκαιο, έτσι ώστε πολεμικά σκάφη να επιχειρούν πέραν των χωρικών υδάτων άλλων εθνών», δήλωσε ο ίδιος.

 

Το ρωσικό πλοίο «Leonov» είναι ένα πλοίο συλλογής πληροφοριών εξοπλισμένο με υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμό, ηλεκτρονικής κατασκοπείας. Το πλοίο «Chiker» είναι ένα ποντοπόρο ρυμουλκό που έχει ως αποστολή την συνοδεία του πλοίου υποκλοπών, στην αποστολή του.

Πρόκειται για την άμεση απάντηση του Κρεμλίνου σε μια σειρά μη φιλικών ενεργειών των Αμερικανών απέναντι στην Ρωσική Ομοσπονδία, που αποσκοπεί στο να καταδείξει στους Αμερικανούς ότι διαθέτει ισοδύναμες ικανότητες στο να βρεθεί έξω από την "πόρτα" των ΗΠΑ, και να πραγματοποιεί επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών.

Αξιωματούχοι του Πενταγώνου «υποψιάζονται» ότι τα ρωσικά πλοία, αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης ρωσικής κατασκοπευτικής επιχείρησης, που διεξήχθη τον Μάρτιο, έναντι της αμερικανικής βάσης πυρηνικών υποβρυχίων στο Kings Bay Ga και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ.

Και τα δύο πλοία εντοπίστηκαν να επιχειρούν στα ανοικτά των ακτών της Φλόριντα των ΗΠΑ κοντά στον πολεμικό ναύσταθμο Mayport Fla, ο οποίος βρίσκεται νότια της Ναυτικής Βάσης των πυρηνικών Υποβρυχίων Kings Bay, αναφέρει το αμερικανικό άρθρο.

Εάν δεν είχε προκληθει η ουκρανική κρίση, με υπαιτιότητα των ΗΠΑ και της ΕΕ, δεν θα δινόταν ιδίτερο βαρος στην επιχέιρηση αυτή, και ούτε οι ίδιοι οι Ρώσοι θα προχώραγαν σε τέτοιο εγχείρημα. Τώρα όμως διανύουμε μια ψυχροπολεμική περίοδο, στην οποία οι Αμερικανοί δεν νιώθουν ιδιαίτερα ασφαλείς, εάν κάποιος παρακολουθεί τις κινήσεις τους έξω από την Ανατολική Ακτή, που ειναι και το επίκεντρο της οικονομικής της δραστηριότητας.

Δεν έχει πολύ καιρό άλλωστε που Αμερικανοί αναλυτές μίλησαν για την ελλειπή αντιπυραυλική άμυνα, στις νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ, και ότι υπάρχει μεγάλο κενό ασφαλείας σε περίπτωση μια κοντινής πυραυλικής επίθεσης.

Σύμφωνα με αμερικανό αξιωματούχο των υπηρεσιών ασφαλείας, είναι πιθανό η ρωσική ηλεκτρονική κατασκοπεία να σχετίζεται με την παρακολούθηση των αμερικανικών πυρηνικών υποβρυχίων, ως μέρος πυρηνικής άσκησης των ρωσικών στρατηγικών δυνάμεων που διεξάγονταν ταυτόχρονα και στην ρωσική επικράτεια.

Σύμφωνα με τη ρωσικά στρατιωτικά δημοσιεύματα, περίπου 10.000 Ρώσοι στρατιώτες και 1.000 στρατιωτικά συστήματα και πύραυλοι, της ρωσικής διοίκησης στρατηγικών πυραυλικών δυνάμεων, συμμετείχαν σε άσκηση από από 17 έως 19 Απρ.2014. Γεγονός που συμπίπτει με την διέλευση ενός από τα εν λόγω πλοία και συγκεκριμένα του Chiker από την Κούβα και το βόρεια τμήμα της Φλόριντα στις 19 Απριλίου.

«Οι ρωσικές ασκήσεις τεστάρισαν στην ουσία την συνοχή και τις δεξιότητες των μονάδων μας, τις εκδοθείσες εντολές καθ’ όλη την διαδικασία της ειδοποίησης, στοχοποίησης, για την επίτευξη των απαιτούμενων αποτελεσμάτων υπό διαφορετικές συνθήκες και σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας», δήλωσε ο εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΑΜ στο πρακτορείο Interfax, για τις ασκήσεις αυτές.

Το πλοίο «Chiker» είναι επίσης γνωστό για την υποστήριξη των υποβρύχιων καθώς είναι εξοπλισμένο με την ικανότητα ανύψωσης, για την εξυπηρέτηση τυχών τεχνικών προβλημάτων των ρωσικών υποβρυχίων.

Ο αμερικανός αντισυνταγματάρχης Crosson αρνήθηκε να σχολιάσει περαιτέρω τις ρωσικές ναυτικές δραστηριότητες. «Δεν θα ήταν κατάλληλο για μένα να μιλήσω για τις πράξεις μη αμερικανικών σκαφών που επιχειρούν πέρα από τα χωρικά ύδατα των ΗΠΑ», είπε ο ίδιος.

Η μεγάλης κλίμακας ρωσική πυρηνική άσκηση, που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές ημέρες, "θορύβησε" τους Αμερικανούς, γατί συνειδητοποίησαν ότι η Ανατολική και η Δυτική Ακτή είναι ιδιαιτέρως ευάλωτες, και λόγω του μεγάλου μήκους τους, και λόγω της ανεπαρκούς προστασίας τους από τον ισχυρό ρωσικό υποβρυχιακό Στόλο, τα οποία λόγω «κεκαλυμμένης πλεύσης» μπορούν εύκολα να φτάσουν σε τέτοια απόσταση που να καθιστούν οποιαδήποτε αντιπυραυλική άμυνα ανήμπορη να αντιδράσει εγκαίρως. 

Μη ξεχνάμε ότι το 2012 Αμερικανοί αξιωματούχοι, δήλωσαν, ότι ένα ρωσικό υποβρύχιο κλάσης Akula ανιχνεύτηκε να επιχειρεί κοντά στην αμερικανική Ανατολική Ακτή.

Η ΤΟΥΜΠΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΠΩΣ ΖΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ

Η ΤΟΥΜΠΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΠΩΣ ΖΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ

Στην προ-Κασσάνδρου εποχή, πριν ακόμη δηλαδή η πόλη αποκτήσει το όνομά της, ακριβώς πίσω από τη Γρηγορίου Λαμπράκη στηνΤούμπα, έμεναν οι πρώτοι Θεσσαλονικείς. Επάνω σε ένα λόφο με θέα όλη την πόλη και το Θερμαϊκό είχαν έναν οργανωμένο οικισμό, περιτριγυρισμένο με τείχος, ευδιάκριτο σε όποιον ερχόταν από τη θάλασσα. Ήταν ισχυροί, εύποροι, είχαν όμως μικρή… εκτίμηση για τους νεκρούς τους.

Συνέντευξη: Έλσα Σπυριδοπούλου
Ο καθηγητής Αρχαιολογίας Στέλιος Ανδρέου και η ομάδα του μας έχουν δώσει εδώ και χρόνια στοιχεία για τον οικισμό στο λόφο της Τούμπας, στο πλαίσιο της ανασκαφής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου, όμως, έφεραν στο φως νέα ευρήματα σχετικά με τις ταφικές συνήθειες των κατοίκων του.
“Είχαμε κάποιες ενδείξεις παλιότερα, οι οποίες φέτος έγιναν πιο έντονες”, εξήγησε ο κ. Ανδρέου κατά τη διάρκεια μιας ξενάγησής μας στο χώρο. “Αυτό που μας έλειπε μέχρι τώρα ήταν πληροφορίες για το τι έκαναν τους νεκρούς τους οι άνθρωποι όχι μόνο στην Τούμπα, αλλά γενικότερα στις θέσεις αυτές της ύστερης εποχής του χαλκού, όπου ανήκει ο οικισμός. Είχαμε βρει παλιότερα κάνα-δύο σκελετούς μέσα στα οικήματα ή σε δρόμους γύρω τους, αλλά φέτος βρήκαμε τουλάχιστον έξι σκελετούς, και από ενήλικα άτομα και από παιδιά, που είναι συνήθως θαμμένοι στους δρόμους που περιβάλλουν τα σπίτια”.   

Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο, φανερώνει ότι “δεν τους έθαβαν με μεγάλη προσοχή. Πιθανότατα άνοιγαν ένα λάκκο στο δρόμο, έριχναν επάνω τους χώμα και τους σκέπαζαν. Άρα οι νεκροί δεν είχαν πολύ μεγάλη σημασία για τους ανθρώπους της Τούμπας και, απʼ ό,τι φαίνεται, γενικότερα στη Μακεδονία απέκτησαν μεγαλύτερη σημασία μετά το 1.000 π.Χ.”.
Οι σκελετοί δεν έχουν ακόμη μελετηθεί επαρκώς, για να γνωρίζουμε πώς επήλθε ο θάνατός τους, αλλά “πολλοί ανήκουν σε παιδάκια και η παιδική θνησιμότητα είναι αναμενόμενη και μεγάλη σʼ αυτή την περίοδο”, ανέφερε ο κ. Ανδρέου.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΥΜΒΟΣ
“Κάθε φορά που σκάβουμε, μαθαίνουμε κάποια καινούργια πράγματα”, μας είπε ο κ. Ανδρέου. Και υπάρχουν πολλά ακόμη να αποκαλυφθούν σε μια ανασκαφή που μέχρι στιγμής έχει πραγματοποιηθεί μόνο στο 1/20 της συνολικής έκτασης. Μετά και τα νέα ευρήματα, πάντως, επιβεβαιώνεται ακράδαντα ότι στο λόφο δεν υπάρχει ταφικό σύνολο.  
Η υποψία του αρχαιολόγου Θόδωρο Μακρίδη-Μπέη, που πρωτοξεκίνησε την έρευνα το 1899 επί οθωμανικής διοίκησης της Θεσσαλονίκης, με σκοπό να βρει τάφο, αποδείχτηκε αβάσιμη.
“Ο λόφος της Τούμπας θεωρούνταν ως ο μεγάλος τύμβος, ως ένας μεγάλος τάφος”, σημείωσε ο κ. Ανδρέου. “Βεβαίως, όταν σκάψανε, βρήκανε οικισμό και έτσι σταμάτησαν. Αποκλείεται βέβαια να υπάρχει τύμβος, γιατί πλέον ξέρουμε ότι τέτοιοι οικισμοί σαν την Τούμπα, που παλιά όλοι αυτοί θεωρούνταν ότι ήταν τάφοι, υπάρχουν πολλοί στην περιοχή. Στη Θέρμη, στο Λεμπέτ, πηγαίνοντας για τη Χαλκιδική, γεμάτος ο δρόμος, όλοι αυτοί οι λόφοι, οι τούμπες, είναι οικισμοί. Δεν έχουν καμία σχέση με τους τύμβους που βλέπουμε πηγαίνοντας προς την Πέλλα π.χ. ή αυτούς της Βεργίνας”, διευκρίνισε.

ΠΕΝΤΕ ΠΕΡΙΟΔΟΙ
Σε αυτόν τον οικισμό άλλα είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία. Πρώτα απʼ όλα οι επάλληλες φάσεις του, καθώς σε ένα ύψος περίπου δέκα μέτρων περιλαμβάνει τουλάχιστον πέντε οικιστικές περιόδους.   
Ιδρύθηκε περί το 2.100 π.Χ. σε απόσταση περίπου 1.000 μέτρων από τη θάλασσα (σήμερα οι επιχώσεις της παραλιακής άπλωσαν την απόσταση στα 1.300-1.400 μέτρα) και μετά το 1.500 π.Χ. είχε ήδη “ανέβει” καθʼ ύψος (έχουν προστεθεί νέα οικήματα πάνω στα παλιότερα) και οριοθετήθηκε με τείχος που προστάτευε από τυχόν επιδρομές.

Η περιοχή της ανασκαφής

Στο εσωτερικό του χτίζονταν πέτρινα “κουτιά” (κύβοι) που παρατάσσονταν το ένα πλάι στο άλλο και τα κενά τους καλύπτονταν με χώμα. Είναι η περίοδος κατά την οποία η πόλη ισχυροποιείται.
Η ανέγερση κτιρίων επί των κτιρίων (με ανάλογο τρόπο είναι δομημένη και η Τροία, πόλη της ίδιας περίπου εποχής) συνεχίστηκε και η Τούμπα μετατράπηκε σε τεράστια πολυκατοικία, με τουλάχιστον πέντε ορόφους και με διάρκεια ανέγερσης περί τα 1.600 χρόνια, όση και η διάρκεια ζωής της πόλης.
Στο χώρο αντικρίζει κανείς τειχίσματα, το καθένα περί τα δύο μέτρα ύψος, και στο εσωτερικό τους οικήματα τεραστίων διαστάσεων για την εποχή (περί τα 200-230 τ.μ. το καθένα) και φτιαγμένα από πλίνθινους τοίχους, με οροφές που στηρίζονταν σε μεγάλους ξύλινους πασσάλους. Υπολείμματα τροφών αλλά και φωτιάς (προϊστορικά φουρνάκια κ.ά.) έχουν “αποκαλύψει” την κουζίνα της προϊστορικής κατοικίας, πιθάρια τεραστίων διαστάσεων (ορισμένα φτάνουν σε ύψος και τα δύο μέτρα), το χώρο αποθήκευσης, ευρήματα από χαλκό, πέτρα και χρυσό τους χώρους των εργαστηρίων -“έχουν βρεθεί μήτρες για την κατασκευή μεταλλικών αντικειμένων και δοχεία μέσα στα οποία έλιωναν χρυσό για να κατασκευάζουν κοσμήματα και άλλα αντικείμενα”-, ενώ εμφανείς είναι και οι στενοί δρόμοι που περιβάλλουν τα οικήματα.
“Επιγραφές δεν υπάρχουν, διότι είμαστε σε μια περίοδο που είναι προφανές ότι δεν χρησιμοποιείται η γραφή από τους ανθρώπους εδώ πέρα, ούτε ψηφιδωτά, ούτε πιθογραφίες”, σημείωσε ο κ. Ανδρέου.

ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Πώς ήταν λοιπόν οργανωμένοι αυτοί οι άνθρωποι σε μια περίοδο 1.500 περίπου χρόνων, μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ., που μετοίκησαν στη νέα πόλη που ίδρυσε ο Κάσσανδρος με το όνομα Θεσσαλονίκη;
“Σε παλιότερη ανασκαφή είχαμε βρει ένα μεγάλο κτίριο και λέγαμε ότι μπορεί να αποτελεί κατοικία ενός ηγεμόνα, γιατί ήταν μεγάλο, είχε σημαντικά ευρήματα. Σκάβοντας όμως τα υπόλοιπα δύο συγκροτήματα είδαμε ότι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Είναι μεγάλα οικήματα. Το καθένα υπολογίζουμε ότι έχει πάνω από 10-15 δωμάτια.  Άρα, τουλάχιστον σε αυτή την περίοδο στην οποία ανήκουν, δηλαδή πριν 3.500 χρόνια, φαίνεται ότι η κοινότητα της Τούμπας της Θεσσαλονίκης ήταν οργανωμένη σε μεγάλες ομάδες, πιθανότατα συγγενικές, που συγκατοικούσαν σε μεγάλα συγκροτήματα”.
Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο “δεν ήταν όλες εξίσου μεγάλες ή εξίσου πλούσιες, αλλά δεν φαίνεται, στο κομμάτι τουλάχιστον που έχουμε σκάψει, να υπάρχει μια έντονη ιεραρχική οργάνωση. Φαίνεται ότι οι σχέσεις τους ήταν σχέσεις ισότητας μεταξύ τους”.
Επρόκειτο για αγρότες, τεχνίτες, μεταλλουργούς, ανθρώπους ειδικευμένους στην κεραμική, ξυλουργούς. Επιπλέον “έχουμε ενδείξεις ότι χρησιμοποιούσαν τα όστρεα που ψάρευαν στο Θερμαϊκό κόλπο και πολύ νωρίς παρήγαγαν το κόκκινο, το πορφυρό χρώμα που είναι γνωστό από αυτή την περίοδο μέχρι τα βυζαντινά ή μεταρωμαϊκά χρόνια, για να βάφουν ενδύματα, τοίχους, να διακοσμούν πράγματα κτλ.”, συμπλήρωσε ο κ. Ανδρέου.
Εν ολίγοις πρόκειται για “μια αρκετά σύνθετη κοινότητα με ανθρώπους που κάνουν πολλά και διαφορετικά πράγματα και έχουν τις δεξιότητες και την τεχνολογία που χρησιμοποιούν όλοι οι άλλοι άνθρωποι στην περιοχή την ίδια περίοδο”. Ήταν ο πιο πλούσιος και πιο σημαντικός οικισμός της περιοχής και αυτό διαφαίνεται και από τα ευρήματα.
“Πολλά αντικείμενα είναι εισαγμένα ή απομιμήσεις αντικειμένων που κατασκευάζονται είτε στη Μυκηναϊκή Ελλάδα στα νότια, είτε στα Βαλκάνια και εισάγονται εδώ. Έχουμε αντικείμενα-εισαγωγές από την Κρήτη, αλλά έχουμε και από το Δούναβη!”.

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ
Η φετινή ανασκαφή ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Έγινε με τη βοήθεια 50 φοιτητών από το ΑΠΘ και το εξωτερικό (Αμερική, Πολωνία, Ρουμανία, Γερμανία, Φιλανδία, Αφγανιστάν) -“χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να έχει γίνει αυτή η ανασκαφή” τόνισε ο κ. Ανδρέου- και χρηματοδότηση από το πανεπιστήμιο και το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Έχει βέβαια μεγάλη διαδρομή μπροστά της. “Θα μπορούσε να προχωρήσει και οριζόντια σε έκταση αλλά και σε βάθος. Βεβαίως μια ανασκαφή σε μια τέτοια θέση και μάλιστα μέσα στην πόλη έχει σημαντικές δυσκολίες. Π.χ. το να σκάψεις σε βάθος, όπως τα δικά μας σκάμματα που έχουν φτάσει στα τρία μέτρα από την επιφάνεια, είναι δύσκολο πράγμα, πρέπει να γίνουν διάφορες ρυθμίσεις”, επισήμανε ο καθηγητής.
Πρόκειται πάντως για έναν χώρο που θα μπορούσε -και αξίζει- να γίνει προσβάσιμος στο κοινό. Προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα θα κινηθεί μια επιστημονική επιτροπή. Στόχος της η ανάδειξη της προ-Κασσάνδρειας Θεσσαλονίκης (περιλαμβάνει τις ανασκαφές σε Τούμπα, Καραμπουρνάκι, Άσσηρο, την Τούμπα τη Μεσημεριανή κ.α.), “ένα πρόγραμμα που στοχεύει να καταστήσει και επισκέψιμο το χώρο στο κοινό και πιστεύω από Σεπτέμβρη να ξεκινήσει με συστηματικό τρόπο”, ευχήθηκε ο κ. Ανδρέου.
Προς το παρόν ό,τι κτίσμα φέρνει στο φως η ανασκαφή καλύπτεται κάτω από λαμαρίνες -“τα οικοδομικά υλικά που χρησιμοποιούνται στους τοίχους είναι πολύ ευαίσθητα. Είναι χώμα στην ουσία, πλιθιά άψητα. Αν αυτά μείνουν εκτεθειμένα, ακόμη και με ένα στέγαστρο πάνω από την επιφάνεια, από τις αλλαγές της θερμοκρασίας και κυρίως λόγω του αέρα και του νερού καταστρέφονται”-, ενώ τα ευρήματα συντηρούνται στα παραπλήσια εργαστήρια και μεταφέρονται εν συνεχεία στο Αρχαιολογικό Μουσείο.  


ΠΗΓΗ http://www.makthes.gr

ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ: Τα πιάτα σας γεμάτα αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται

ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ: Τα πιάτα σας γεμάτα αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται

Posted: 27 Apr 2014 11:00 AM PDT

"Τα πιάτα σας θα είναι γεμάτα, αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται." μια προρρήση του Πατροκοσμά την οποία πολύ δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς ότι οδεύει προς πλήρη εκπληρωση, μιας που η μετατροπή του πλανήτη σε παραγωγό μεταλλαγμένων προχωράει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. 

Μεταλλαγμένα ονομάζονται τα τρόφιμα των οποίων το DNA έχει αλλοιωθεί με την προσθήκη άλλων οργανισμών με σκοπό τη βελτίωση κάποιων χαρακτηριστικών τους, αλλά βιάζοντας στην ουσία την γενετική τους δομή. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ντομάτες που δεν σαπίζουν, σπόροι καλαμποκιού με ενσωματωμένα εντομοκτόνα κ.ά.

Τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που παράγονται σε μεγαλύτερες ποσότητες και επομένως έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη της γενετικής μόλυνσης στη φύση είναι η σόγια, το καλαμπόκι και τα παράγωγά τους (ζωοτροφές, γλυκύσματα, συμπληρώματα διατροφής, παιδικές τροφές). 
Μία από τις μεγαλύτερες πηγές μόλυνσης είναι οι ζωοτροφές και οι ιχθυοτροφές που παράγονται σε τεράστιες ποσότητες με επιβλαβή αποτελέσματα για τα ζώα και κατ’επέκταση για τη φύση αλλά και για τον άνθρωπο που στη συνέχεια τα καταναλώνει. 
Μεταξύ άλλων, η αύξηση της παραγωγής των μεταλλαγμένων τροφίμων θα επιφέρει αλλοίωση της βιοποικιλότητας, αύξηση των φυτοφαρμάκων-ζιζανιοκτόνων και επομένως αύξηση της αντοχής των ζιζανίων και των εντόμων σε αυτά ,έξαρση των αλλεργιών και της ανθεκτικότητάς τους στα αντιβιοτικά καθώς και εμφάνιση νέων ,απειλή για την οικολογική ισορροπία και για τη διατροφική ασφάλεια των επόμενων γενεών. 
Αυτή τη στιγμή στη χώρα μας δεν υπάρχουν εργαστήρια για την ανάλυση και τον έλεγχο των μεταλλαγμένων προιόντων και αντίθετα με την κείμενη νομοθεσία οι περισσότερες εταιρείες δεν αναγράφουν στη συσκευασία αν περιέχουν μεταλλαγμένα συστατικά. 
Εν κατακλείδι από τα μεταλλαγμένα δεν μας προστατεύει κανείς εκτός ίσως εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας: προτιμάτε τα βιολογικά προϊόντα, ενισχύστε τους ντόπιους μικροπαραγωγούς, αγοράζετε φρούτα και λαχανικά στην εποχή τους, ελέγχετε προσεκτικά τις ετικέτες προϊόντων που περιέχουν σόγια, καλαμπόκι και παράγωγά τους και αν δεν διευκρινίζεται το αν είναι μεταλλαγμένα καλύτερα να τα αποφεύγετε. 
Διαβάζουμε στην Βικιπαιδεία "Γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (αγγλικά: GM foods και GMO foods) ονομάζονται τα τρόφιμα που παράγονται από γενετικά τροποιημένους οργανισμούς. Οι τελευταίοι έχουν υποστεί συγκεκριμένες αλλαγές που εισήλθαν στο γενετικό τους υλικό μέσω μεθόδων της γενετικής μηχανικής. 
Αυτές είναι κατά πολύ πιο ακριβείς από τη μεταλλαξιογένεση όπου ένας οργανισμός εκτίθεται σε ραδιενέργεια ή χημικά ώστε να δημιουργηθεί μία μη συγκεκριμένη αλλά μόνιμη αλλαγή. Άλλες τεχνικές μέσω των οποίων οι άνθρωποι τροποποιούν οργανισμούς που παράγουν τρόφιμα είναι η εκλεκτική αναπαραγωγή, οι γενετικές βελτίωσεις στη γεωργία και την κτηνοτροφία, καθώς και η σωματοκλωνική παραλλαγή......." 
Ακόμα στην Ευρώπη δεν επιτρέπεται η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών όμως το 2004, επιτράπηκε για πρώτη φορά, μετά το 1999, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η εισαγωγή του διαγονιδιακού καλαμποκιού στην Ε.Ε.Το ενδιαφέρον όμως έγκειται στο γεγονός ότι πολλά στελέχη της Επιτροπής στο παρελθόν δούλευαν σε εταιρίες τροφίμων. 

Η στρίπερ και ο δικαστής (1983)

Η στρίπερ και ο δικαστής (1983) 
Ένα από τα πιο παράξενα φωτογραφικά δικαστικά ντοκουμέντα, και η εξήγησή του Πηγή: www.lifo.gr

[ Από την Άλκηστη Γεωργίου ]   
Έχει κάνει πολλές φορές τον γύρω του διαδικτύου ως σκηνή από κάποια ταινία, ή από κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Κι όμως, η φωτογραφία "Legal Briefs" είναι καθόλα πραγματική, και τραβήχτηκε από τον φωτορεπόρτερ Jim Damaske για λογαριασμό της παλαιότερης εφημερίδας της Φλόριντα, ClearwaterSun.    

 Τι στην ευχή συμβαίνει όμως σε αυτή την δικαστική αίθουσα; Ο χρόνος είναι το 1983, και ο τόπος είναι το δικαστικό μέγαρο Pinellas County, στην Φλόριντα. Μία ακόμα υπόθεση ρουτίνας, με μια ευτράπελη ωστόσο γραμμή υπεράσπισης.   Όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν μία 20χρονη στρίπερ συνελήφθη από έναν μυστικό αστυνομικό με την κατηγορία της παράνομης πορνείας, και οδηγήθηκε πάραυτα στο αυτόφωρο. Πιο συγκεκριμένα, η χορεύτρια - της οποίας το όνομα δεν μαθεύτηκε ποτέ παρά την δημοσιότητα της φωτογραφίας- κατηγορήθηκε ότι φορούσε εσώρουχο το οποίο δεν κάλυπτε το αιδοίο της, καλώντας έτσι με νόημα τους πελάτες σε παράνομες σεξουαλικές δραστηριότητες.   H 20χρονη δεν δίστασε να σκύψει μεγαλοπρεπώς μπροστά στον δικαστή David A. Demers αποδεικνύοντας του ότι το μπικίνι της κάλυπτε επαρκέστατα όλα τα σημεία που έπρεπε να μένουν καλυμμένα. Η υπόθεση απορρίφθηκε λόγω αντικρουόμενων συγκρούσεων στις επιμέρους καταθέσεις.   *Stripper for the win!   [ via ] Πηγή: www.lifo.gr