Σπάρτακος, ο μονομάχος από τη Θράκη που επαναστάτησε εναντίον της Ρώμης και της προκάλεσε τρόμο....

Οι Ρωμαίοι σταύρωσαν 6 χιλιάδες σκλάβους. Τα άγνωστα παρασκήνια της σύγκρουσης... 

Το 73 π.Χ. εβδομήντα οχτώ μονομάχοι, οπλισμένοι με σούβλες και μαχαίρια που βρήκαν στην κουζίνα, απέδρασαν από τη σχολή μονομάχων στην Καπύη. Ανάμεσά τους ήταν και ο θρυλικός Σπάρτακος, ο σκλάβος που οδήγησε χιλιάδες άντρες εναντίον των Ρωμαίων και παραλίγο να τους ανατρέψει. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πλούταρχο, ο Σπάρτακος γεννήθηκε στη Θράκη. Ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή του, πριν από την επανάσταση των σκλάβων, είναι γνωστές. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι υπηρέτησε στον ρωμαϊκό στρατό, απ’ όπου λιποτάκτησε, συνελήφθη και πουλήθηκε ως δούλος. Τον αγόρασε ο εκπαιδευτής μονομάχων Γναίος Λέντουλος Βατιάτος, που διατηρούσε σχολή στην πόλη Καπύη. Το 73 π.Χ. ο Σπάρτακος και δεκάδες άλλοι μονομάχοι σκότωσαν τον αφέντη τους και απέδρασαν από τη σχολή, κυνηγώντας την ελευθερία τους. Εγκαταστάθηκαν στις πλαγιές του Βεζούβιου, όπου εξέλεξαν τον Σπάρτακο αρχηγό τους. Ο Πλούταρχος έγραψε πως ο Σπάρτακος ξεχώριζε απ’ όλους τους υπόλοιπους σκλάβους: «Δεν είχε μόνο δύναμη και πνεύμα, αλλά ήταν έξυπνος και καλλιεργημένος, πολύ περισσότερο απ’ ότι θα περίμενε κάποιος στην κατάστασή του. Έμοιαζε πιο πολύ με Έλληνα, παρά με Θρακιώτη». ... 



Η μάχη με τα κλήματα Η απόδραση των σκλάβων αρχικά αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία από τους Ρωμαίους. Εκείνη την περίοδο πολεμούσαν σε δύο μέτωπα, στην Ισπανία και στον Πόντο, και μια μικρή ομάδα άναρχων σκλάβων δεν αποτελούσε σοβαρή απειλή. Έστειλαν τον πραίτορα Γάιο Κλαύδιο Γλάβρο με 3 χιλιάδες άντρες, που δεν προέρχονταν από το μόνιμο ρωμαϊκό στρατό και είχαν λάβει στοιχειώδη εκπαίδευση. Ο Γλάβρος στρατοπέδευσε στους πρόποδες του Βεζούβιου, επιδιώκοντας να απομονώσει τους σκλάβους. Οι μονομάχοι όμως, τους έτρεψαν σε φυγή με ένα ιδιοφυές κόλπο. Έφτιαξαν σχοινιά με κλήματα, κατέβηκαν την πλαγιά του Βεζούβιου, χωρίς να τους πάρουν είδηση οι εχθροί και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στους Ρωμαίους, από την αφύλαχτη πλευρά τους. Η πρώτη μάχη έληξε με την θριαμβευτική νίκη των μονομάχων. Η εκδίκηση των σκλάβων Οι δυνάμεις των μονομάχων αυξάνονταν συνεχώς με σκλάβους που απέδρασαν απ’ τους αφέντες τους και φτωχούς, που άκουσαν ότι ο Σπάρτακος μοίραζε σε ίσα μερίδια τη λεία και ήλπιζαν να βγάλουν χρήματα. Αντιμετώπισαν με ευκολία τον δεύτερο στρατό που έστειλε εναντίον τους η Ρώμη, με επικεφαλής τον πραίτορα Πόπλιο Βαρίνιο. Παρασυρμένοι από τις συνεχείς επιτυχίες, οι μονομάχοι εξαπέλυσαν επιθέσεις εναντίον ρωμαϊκών πόλεων. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γάιο Ανναίο Ιούλιο Φλώρο, ο στρατός των σκλάβων κατέστρεψε και λεηλάτησε πολλές πόλεις στη νότια Ιταλία. Με τα πλούτη που συγκέντρωσαν, πρόσθεσαν στις δυνάμεις τους και ιππικό. Όμως η δύναμη και η επιτυχίες έσπειραν τη διχόνοια στο στρατόπεδο των σκλάβων. Ο Σπάρτακος και ο υπαρχηγός του, Κρίξος, διαφώνησαν και χωρίστηκαν. Ο Κρίξος παρέμεινε στα νότια της Ιταλίας με μερικούς χιλιάδες άντρες, ενώ ο Σπάρτακος κινήθηκε βόρεια προς τις Άλπεις, με τον υπόλοιπο στρατό. Οι Ρωμαίοι έδρασαν αστραπιαία. Έστειλαν δύο διαφορετικούς στρατούς, με επικεφαλής τους ύπατους Γέλλιο Ποπλικόλα και Λέντουλο Κλαυδιάνο. Ο Ποπλικόλα κατευθύνθηκε κατευθείαν προς τον νότο και συνάντησε τον στρατό του Κρίξου, τον οποίο και αποδεκάτισε. Ο Κρίξος πέθανε και ο νικητής Ποπλικόλας πήρε στο κατόπι τον Σπάρτακο, τον οποίο πλησίαζε και ο Κλαυδιάνος, από τον βορρά.... 



Ο Σπάρτακος περικυκλώθηκε από τους Ρωμαίους, αλλά κατάφερε να επικρατήσει. Οι άντρες του, αν και λιγότεροι σε αριθμό, πολέμησαν με τρομαχτική γενναιότητα, γιατί γνώριζαν ότι τους περίμενε μαρτυρικός θάνατος αν έχαναν. Οι ιστορικοί Φλώρος και Αππιανός έγραψαν πως ο Σπάρτακος θυσίασε 300 Ρωμαίους στρατιώτες για να τιμήσει τον Κρίξο. Όσοι απ’ τους αιχμαλώτους γλίτωσαν τη σφαγή, διατάχθηκαν να εμφανιστούν ως μονομάχοι και να πολεμήσουν μπροστά στο στρατό των σκλάβων. Ήταν η πιο ταιριαστή εκδίκηση. Η προδοσία των πειρατών και ο Μάρκος Κράσσος Δύο χρόνια μετά την απόδραση των σκλάβων, η Ρώμη αντιλήφθηκε πόσο επικίνδυνοι ήταν. Αναγκαστικά ανέθεσε την εξόντωσή τους σε έναν πραγματικό στρατηγό. Το όνομά του ήταν Μάρκος Κράσσος και εκτός από ιδιοφυής στρατιωτικός, ήταν και ένας από τους πλουσιότερους άντρες στη Ρώμη. Δημιουργησε μια τεράστια περιουσία με εκβιασμούς και λαφυραγωγία. Όταν ο υπαρχηγός του παράκουσε τις διαταγές του, ο Κράσσος επέβαλε μια φοβερά σκληρή τιμωρία στα στρατεύματά του, τον λεγόμενο δεκατισμό. Επιλεγόταν τυχαία ένας αριθμός στρατιωτών, οι οποίοι ξυλοκοπούνταν σχεδόν μέχρι θανάτου απ’ τους συντρόφους τους. Οι Ρωμαίοι φοβούνταν τον αρχηγό τους περισσότερο από τους αντιπάλους τους. Όσο ο Κράσσος ετοίμαζε τον στρατό του, ο Σπάρτακος και οι άντρες του προσπαθούσαν να βρουν διέξοδο από την Ιταλία. Αρχικά σκόπευαν να διασχίσουν τις Άλπεις, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξαν πορεία και κατευθύνθηκαν νότια. Σταμάτησαν στα στενά της Μεσσήνης, όπου ζήτησαν τη βοήθεια πειρατών για να περάσουν απέναντι στη Σικελία. Οι πειρατές όμως τους πρόδωσαν και δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Ο στρατός των σκλάβων ήταν εγκλωβισμένος και το μόνο που τους απέμενε ήταν να αντιμετωπίσουν τον παντοδύναμο Μάρκο Κράσσο. ... 


Ο θάνατος του Σπάρτακου 

Το τείχος και η θανατηφόρα αυτοπεποίθηση Ο Κράσσος διέταξε να χτιστεί ένα ξύλινο τείχος μήκους 60 χιλιομέτρων από το Ιόνιο πέλαγος μέχρι την Τυρρηνική θάλασσα, για να αποκόψει τους σκλάβους από την υπόλοιπη Ιταλία. Σχεδίαζε να τους πολιορκήσει, μέχρι να εξαντληθούν απ’ την πείνα. Επιχείρησε μια πρώτη επίθεση, που έληξε θριαμβευτικά για τον ίδιο. Ο Σπάρτακος έχασε χιλιάδες άντρες και αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή ήττα του στρατού του. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αππιανό, ο Σπάρτακος σταύρωσε έναν Ρωμαίο λεγεωνάριο για να δείξει στους υπόλοιπους ποια τύχη τους περίμενε, αν κέρδιζαν οι Ρωμαίοι. Το σχέδιο του Κράσσου έδειχνε ότι θα πετύχαινε, αλλά η Ρώμη ήθελε να δει γρήγορα αποτελέσματα και τον διέταξε να επιτεθεί ξανά. Η δεύτερη βιαστική επίθεση του Κράσσου δεν πήγε καλά. Η νίκη των σκλάβων τους γέμισε αυτοπεποίθηση και σύμφωνα με τον Πλούταρχο, οδήγησε στην καταστροφή τους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, έψαχναν μανιωδώς ένα δρόμο διαφυγής, αλλά μετά τη νίκη, αποφάσισαν να τον αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Ο Σπάρτακος διαφωνούσε, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η τελική μάχη Η τελική μάχη έλαβε χώρα των Απρίλιο του 71 π.Χ. Το σχέδιο του Σπάρτακου προέβλεπε δύο διαφορετικές επιθέσεις: το ιππικό θα αντιμετώπιζε τους τοξότες και τους καταπέλτες των Ρωμαίων, ενώ το πεζικό με επικεφαλής τον ίδιο θα στρεφόταν εναντίον του Κράσσου. Ο Πλούταρχος έγραψε ότι πριν από τη μάχη, ο Σπάρτακος σκότωσε το άλογό του, μπροστά στους άντρες του. «Αν κερδίσουμε τη μάχη», τους είπε, «θα πάρω τα υπέροχα άλογα του εχθρού. Αν χάσουμε, δεν θα χρειάζομαι άλογο». Ο στρατός των σκλάβων εξοντώθηκε. Ήταν άριστοι μονομάχοι, αλλά απέναντί τους είχαν επαγγελματίες στρατιώτες με πειθαρχημένους αξιωματικούς, που πολεμούσαν βάσει τη στρατηγική και όχι τους αυτοσχεδιασμούς. Το σώμα του Σπάρτακου δεν βρέθηκε ποτέ και για παραδειγματισμό, οι Ρωμαίοι σταύρωσαν 6 χιλιάδες σκλάβους κατά μήκος της Αππίας οδού. Ο Κράσσος δεν καμάρωνε ιδιαίτερα για τη νίκη εναντίον των σκλάβων, αλλά ήξερε πως λύτρωσε την κατατρομαγμένη Ρώμη. Γεμάτος αλαζονεία ετοιμαζόταν για έναν αληθινό πόλεμο εναντίον των Πάρθων. Αυτοί όμως είχαν κανονικο στρατό, όπως θα διαπίστωνε λίγο πριν να τον αποκεφαλίσουν.... 

Περιμένοντας το 2019

Οι απόψεις του Καθηγητή Παύλου Σαντορίνη για το φαινόμενο των ιπτάμενων δίσκων…

Το θέμα των άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων αναζωπυρώθηκε το 1966, με αφορμή μια σειρά σοβαρών περιστατικών εμφανίσεων ιπτάμενων δίσκων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Ο Αμερικανός αστρονόμος Άλλεν Χάινεκ, ο οποίος εκείνη την εποχή συμμετείχε στο Πρόγραμμα Γαλάζιο Βιβλίο (Project Blue Book, 1952 ως 1969), το οποίο μελετούσε το θέμα των Α.Τ.Ι.Α., εξέφρασε την άποψη ότι το φαινόμενο των παράξενων αυτών αντικειμένων οφείλονταν στις αναθυμιάσεις των ελωδών εκτάσεων, που συναντώνται με τα στρώματα της ατμόσφαιρας και αναφλέγονται, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της άνοιξης. Εν τούτοις, ο ίδιος ο Χάινεκ προσέθετε ότι η εξήγηση αυτή δεν αποτελούσε και πλήρη απόδειξη για τη φύση του φαινομένου.

Γιόζεφ Άλλεν Χάινεκ (01/05/1910 – 27/04/1986)

Παρ’ όλα αυτά, όμως, καμία επιστημονική εξήγηση δεν μπορούσε να κλονίσει την πίστη εκείνων που βεβαίωναν ότι είχαν δει αυτά τα περίεργα οχήματα στον ουρανό. Στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, τον Μάρτιο του 1966, πολυάριθμοι αυτόπτες μάρτυρες βεβαίωναν ότι είχαν δει φωτεινά αντικείμενα να πετούν σε σχηματισμούς, σε ύψος πενήντα μέτρων από το έδαφος και μάλιστα, με ήχο παρόμοιο με τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου

Ένα από τα Α.Τ.Ι.Α. που θέαθηκαν στην περιοχή του Μίσιγκαν, τον Μάρτιο του 1966

Ενενήντα μαθήτριες του Κολλεγίου του Hillsdale, μαζί με τη Διευθύντριά τους, επεσήμαναν, επίσης, την εμφάνιση ενός μυστηριώδους ιπτάμενου αντικειμένου, που εξέπεμπε πολύχρωμες λάμψεις. Οι λάμψεις, όμως, κατά παράξενο τρόπο, έσβηναν, μόλις πλησίαζε ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι οι μυστηριώδεις φωταψίες προέρχονταν από ένα γειτονικό Κολλέγιο, σπουδαστές του οποίου ομολόγησαν ότι οι ίδιοι τις προκαλούσαν, προσπαθώντας κατ’ αυτό τον τρόπο να εντυπωσιάσουν τις εύπιστες συναδέλφους τους.

Το ίδιο συνέβη και στην Καλιφόρνια, όπου φοιτητές του Πανεπιστημίου ανέφεραν ότι τα μυστηριώδη αντικείμενα ήταν μπαλόνια με διαλείποντα φώτα, που τα είχαν εξαπολύσει οι ίδιοι.

Φοιτήτριες του Κολλεγίου του Hillsdale του Μίσιγκαν, στέκονται σ’ ένα παράθυρο των κοιτώνων τους απ’ το οποίο, όπως είπαν, είδαν ένα Α.Τ.Ι.Α. το οποίο παρατηρούσαν επί αρκετές ώρες της νύχτας της 21ης Μαρτίου 1966

Στην Ατλάντα, ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου της πόλης διασκέδαζε εξαπολύοντας και αυτός μικρά αερόστατα, φωτιζόμενα εσωτερικά.

Από την πλευρά του, ο Υπουργός Άμυνας, Robert McNamara, διέψευδε κατηγορηματικά «την ύπαρξη αγνώστων ιπτάμενων αντικειμένων, οδηγούμενων από εξωγήινα όντα».

Robert McNamara (09/06/1916 – 06/07/2009)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 μέχρι και τότε, το 1966, οι αμερικανικές στρατιωτικές αρχές είχαν αναφέρει ότι περίπου δέκα χιλιάδες μυστηριώδη αντικείμενα είχαν επισημανθεί στις ΗΠΑ, αλλά τα περισσότερα από αυτά, καθώς διαπιστώθηκε, ήταν αστέρες, μετεωρίτες, που μάλιστα είχε εξακριβωθεί και η τοποθεσία της πτώσεώς τους, πλανήτες που, όπως η Αφροδίτη, το φως τους αντανακλώταν κατά κάποιο τρόπο από στρώματα νεφών, τεχνητοί δορυφόροι, αεροπλάνα, λάμψεις προβολέων, μεγάλα στρατοσφαιρικά μπαλόνια παρατηρήσεων, που ο άνεμος τα κινούσε με μεγάλη ταχύτητα.

Μόνο στις εκατό από αυτές τις περιπτώσεις δεν κατέστη δυνατό να δοθεί εξήγηση, αλλά οι ειδικοί απέρριπταν την ιδέα ότι επρόκειτο περί εξωγήινων συσκευών. Κανένα αστεροσκοπείο δεν είχε επισημάνει την παρουσία τους, ούτε και τις φωτογράφισε, όπως και κανένα ραντάρ δεν είχε εντοπίσει την παρουσία τους.

Βέβαια, οι αρμόδιοι απέκλειαν ότι μπορούσαν οι ιπτάμενοι δίσκοι να προέρχονταν από όντα που κατοικούσαν τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, διότι όλοι τους ή είναι υπερβολικά ψυχροί ή αντιθέτως θερμοί, μη διαθέτοντες οξυγόνο ή περιβάλλονται από δηλητηριώδη αέρια. Εν τούτοις, άλλοι υποστήριζαν ότι παρόμοια οχήματα μπορούσαν να είχαν κατασκευαστεί από όντα άλλων πλανητών, που ανήκαν σε άλλα ηλιακά συστήματα, που απέχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες έτη φωτός.

Από ελληνικής πλευράς, υπήρχε μία επιστημονική εξήγηση του φαινομένου, η οποία δόθηκε σε ραδιοφωνική συνέντευξη του Καθηγητή του Πολυτεχνείου, Παύλου Σαντορίνη, το 1966.

Παύλος Σαντορίνης (1893-1986)

Κατά τον Έλληνα Καθηγητή, οι ιπτάμενοι δίσκοι αποτελούσαν πραγματικότητα, βασιζόμενος σε αδιαμφισβήτητα περιστατικά και μαρτυρίες και μάλιστα, από ανθρώπους που βρίσκονταν σε διαφορετικούς τόπους, σε μαρτυρίες πιλότων της Αμερικανικής Αεροπορίας και σε άλλα επιστημονικά στοιχεία. Ο Σαντορίνης, αναφερόμενος στο βιβλίο του Γάλλου ερευνητή των Α.Τ.Ι.Α. Aime Michel, «Μυστηριώδη Ουράνια Αντικείμενα», που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1958, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο περί οχημάτων, οδηγούμενων από όντα, προερχόμενα από άλλα ουράνια σώματα. Το βιβλίο του Aime Michel το προλόγιζε, μάλιστα, ο Πτέραρχος L. M. Chassin, πρώην Διοικητής της Αεροπορικής Άμυνας της Κεντρικής Ευρώπης, ο οποίος αναγνώριζε ότι στο θέμα των Α.Τ.Ι.Α. υπήρχε μία πραγματικότητα, που δεν έπρεπε να την αγνοούμε.

Aime Michel (12/05/1919 – 28/12/1992)

Το σπουδαίο ήταν ότι είχαν υπάρξει και διαπιστώσεις αποβιβάσεως των μυστηριωδών επιβατών αυτών των δίσκων, που φυσικά εξαφανίζονταν μόλις πλησίαζε κάποιος άνθρωπος.

«Όλοι, δε, οι επιβάτες αυτοί, κατά τις συμπίπτουσες περιγραφές, ήταν ύψους μεταξύ 90 και 110 εκατοστών, είχαν περίπου το σχήμα του ανθρώπου και ίδιο χαρακτηριστικό βηματισμό. Η σχετικώς μεγάλη κεφαλή τους βρισκόταν εντός μεταλλικού σκάφανδρου, προφανώς λόγω της ακαταλληλότητας του αέρα, για την αναπνοή των όντων αυτών», ανέφερε στη συνέντευξή του ο Καθηγητής Σαντορίνης.

Όσον αφορά στην επιστημονική εξήγηση αυτών των φαινομένων, ο Σαντορίνης αναφέρθηκε στη θεωρία του Γάλλου Plantier. Κατά τον Plantier, τα όντα που κατευθύνουν τα μυστηριώδη αυτά ουράνια οχήματα, έχουν τιθασεύσει τη δύναμη της βαρύτητας, με αποτέλεσμα τη δυνατότητα «του προσανατολισμού της προς οιαδήποτε κατεύθυνση και παραγωγής της υπό οιαδήποτε ένταση». Συνέπεια της επιδράσεως αυτής της δύναμης, την οποία ο Παύλος Σαντορίνης ονόμαζε «δύναμη Plantier», ήταν τα ανεξήγητα φαινόμενα, που συνόδευαν την εμφάνιση των ιπτάμενων δίσκων, όπως η έλλειψη θορύβου, παρά τη μεγάλη ταχύτητα κινήσεως εντός της ατμόσφαιρας.

Σύμφωνα προς τον ορισμό της υποθετικής «δύναμης Plantier», ο αέρας που περιβάλλει ένα αντικείμενο, υφιστάμενος και αυτός τη δύναμη αυτή, ακολουθεί το αντικείμενο στην κίνησή του. Συνέπεια, επίσης, αυτού είναι ότι δεν υπάρχει καμία εμφάνιση θερμότητας, λόγω ακριβώς της έλλειψης τριβής.

Στο ερώτημα, γιατί τα εξωγήινα αυτά όντα δεν μας δίνουν μια απτή απόδειξη της ύπαρξής τους, η άποψη του Καθηγητή Σαντορίνη ήταν ότι τα όντα αυτά, για να πετύχουν τη δέσμευση της υποθετικής «δύναμης Plantier», πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκονται σε νοητικό και πνευματικό γενικώς επίπεδο, πολύ ανώτερο του ανθρωπίνου. Κατά συνέπεια, δεν είναι βέβαιο ότι με την κατάστασή μας μπορούμε να αντιληφθούμε ορισμένες εκδηλώσεις τους, που είναι υπαρκτές, αλλά πέραν των δυνατοτήτων της ανθρώπινης αντίληψής μας, όπως π.χ. ένας σκύλος δεν μπορεί να αντιληφθεί την τη διαφορά μεταξύ ενός κίονα ενός ναού από οποιαδήποτε άλλη πέτρα, διότι, όπως ανέφερε ο Σαντορίνης, απλώς αντιλαμβάνεται εκείνο που ανήκει στην πνευματική του στάθμη.

«Ρωτάμε γιατί δεν υπάρχουν επισκέπτες του Διαστήματος. Η απάντηση, όμως, είναι καταπληκτικής απλότητας: δεν υπάρχουν, επειδή μόνο οι οφθαλμοί μας τους βλέπουν, όχι όμως και το πνεύμα μας, που είναι ανίκανο προς τούτο», ανέφερε χαρακτηριστικά σε άλλο σημείο της ραδιοφωνικής συνέντευξης.

Τέλος, ο Καθηγητής Σαντορίνης αναφέρθηκε στη συνέντευξή του και στο περιστατικό, που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ το 1948, στην αεροπορική βάση Godman, που βρίσκεται κοντά στο Fort Knox, όπου φυλασσόταν όλος ο χρυσός των Ηνωμένων Πολιτειών 

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 10/04/1966…

Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 10/04/1966

Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την εισβολή όλων των πολυεθνικών.

*Το 1976, η PITSOS αγοράζεται απο την Bosch-Siemens Hausgeraete GmbH (!!!)
*Στο τέλος του 1977, η Ιζόλα και η Εσκιμό δημιούργησαν κοινή εταιρεία, την Ελίντα λόγω πετρελαϊκής κρίσης και ξένου ανταγωνισμόύ. Το 1986, η ΕΛΙΝΤΑ χαρακτηρίστηκε "προβληματική επιχείρηση" και το 1991 έκλεισε λόγω χρεωκοπίας.
*Η ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ Κρατικοποιήθηκε επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, για να γλιτώσει την χρεοκοπία. Οι κακοί χειρισμοί της κυβέρνησης οδήγησαν την επιχείρηση να διακόψει οριστικά την λειτουργία της το 1996, με χρέη 240 δισεκατομμυρίων δραχμών.
*Η ΧΡΩΠΕΙ πείθεται απο Εβερτ και (πρωθυπουργό) Κωνσταντίνο Καραμανλή να παραδώσει τις πετρελαιοπηγές της Ζακύνθου κατόπιν διαταγής εθνικοποίησης με την αιτιολογία οτι "η εξόρυξη πετρελαίου είναι αρμοδιότητα του κράτους, και όχι ιδιωτών". Αμέσως μετά την παράδοση ο Έβερτ διέταξε το κλείσιμο των πετρελαιοπηγών.
*Η ΠΥΡΚΑΛ δέχεται μεγάλο πλήγμα όταν στα 1976 το Ελληνικό κράτος αποφάσισε να δημιουργήσει την ΕΒΟ για την κατασκευή όπλων και πυρομαχικών. Η ανάπτυξη της ΕΒΟ έβλαψε σοβαρά την ΠΥΡΚΑΛ καθώς οι δύο εταιρίες προσέφεραν ανταγωνιστικά προϊόντα. Το 1982, η ΠΥΡΚΑΛ εθνικοποιήθηκε και αργότερα συγχωνεύτηκε με την ΕΒΟ.
*Εν μέσω της εορταστικής περιόδου, στα ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου 1980 ένας εμπρησμός κατέστρεψε το πολυκατάστημα MINION. Ταυτόχρονα καιγόταν και το κατάστημα "Κατράντζος". Και τα δύο καταστήματα κάηκαν ολοσχερώς. Ήταν η αρχή μιας σειράς εμπρησμών στα περισσότερα μεγάλα καταστήματα εκείνης της εποχής. Κανείς ένοχος δεν βρέθηκε ποτέ. Με δάνεια αποκαταστάθηκαν οι ζημιές στο κτήριο του ΜΙΝΙΟΝ και το κατάστημα επαναλειτούργησε, αλλά τελικά το 1983 κρατικοποιήθηκε η επιχείρηση, ουδέποτε ξανά παρουσίασε κέρδη.
*Παρόμοιο εφιαλτικό σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από ένα εξάμηνο, πάλι τις πρώτες πρωινές ώρες της 3-6-1981 με την ταυτόχρονη πυρπόληση αυτή τη φορά του ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΥ και του ΑΤΕΝΕ.
*Ένα μήνα μετά οι άγνωστοι εμπρηστές ξανακτυπούν. Το απόγευμα της 4-7-1981 σειρά έχει το πολυκατάστημα ΔΡΑΓΩΝΑΣ.
*Τρεις μέρες μετά, στις 7-7-1981 και πάλι απόγευμα, το εφιαλτικό σκηνικό μεταφέρεται στον Πειραιά. Το 8ώροφο πολυκατάστημα ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ περικυκλώνεται από πυκνούς καπνούς.
Όλες οι παραπάνω υπήρξαν μεγάλες και υγιείς ελληνικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις.
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την εισβολή όλων των πολυεθνικών. Οι επιθέσεις στα πολυκαταστήματα αποδόθηκαν σε τρομοκρατικές ενέργειες (Οχτώβρης '80) αλλά δεν έχουν εξιχνιαστεί και πλέον έχουν παραγραφεί δικαστικά....

Φινλανδία: Εντυπωσιακές εικόνες από το βόρειο σέλας

Το φαινόμενο αυτό είναι από τα ωραιότερα που προσφέρει η Φύση σε ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, με αιφνίδιες εμφανίσεις και με γρήγορες σχετικά μεταμορφώσεις. Η εμφάνιση του Σέλαος, αν και πολύ σπάνια για παραμεσόγειες χώρες, κίνησε το ενδιαφέρον των ανθρώπων από την αρχαιότητα και ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Πρώτος επιστημονικά παρατηρητής του φαινομένου φέρεται ο Αριστοτέλης που όπως αναφέρει στα Μετεωρολογικά του (Α',5): «Φαίνεται δέ ποτε συνιστάμενα νύκτωρ αἰθρίας οὔσης πολλὰ φάσματα ἐν τῷ οὐρανῷ..., ἡμέρας μὲν οὖν ὁ ἥλιος κωλύει, νυκτὸς δ' ἔξω τοῦ φοινικοῦ (δηλαδή του ιώδους), τὰ ἄλλα δι' ὁμόχροιαν οὐ φαίνεται», που σημαίνει ότι πρέπει να είχε παρατηρήσει έντονα το φαινόμενο του Σέλαος κατά τη διάρκεια αίθριας νύκτας. Η φωτοβολία της ατμόσφαιρας, πάντα κατά τον Αριστοτέλη, δεν είναι ομοιογενής αλλά τα φάσματα του φαινομένου αυτού παρουσιάζουν χάσματα. Και είναι εκείνα που παρουσιάζουν ακριβώς το Σέλας ως κυματίζουσες «ουράνιες κουρτίνες» ή «ουράνιες μπαλαρίνες», όπως χαρακτηρίζεται το φαινόμενο από τους σύγχρονους παρατηρητές. Τέτοια φαινόμενα, τα οποία γενικά ονομάζονται aurorae, δημιουργούνται από τη σύγκρουση φορτισμένων σωματιδίων, κυρίως ηλεκτρονίων αλλά και πρωτονίων, προερχόμενα από το διάστημα που παγιδεύονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης.
Το Σέλας, τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο, παρατηρείται συχνότερα κατά μήκος ζώνης της οποίας το κέντρο απέχει από τους πόλους περίπου 10 μοίρες, ενώ ακριβώς πάνω από τους πόλους εμφανίζεται πολύ αραιότερα. Το κέντρο π.χ. της ζώνης εμφάνισης του Βόρειου Σέλαος βρίσκεται κοντά στη βορειοδυτική ακτή της Γροιλανδίαςκαι άρα πιο κοντά στην Αμερικανική ήπειρο παρά στην Ευρώπη και αυτό γιατί η ζώνη αυτή εκτείνεται μέχρι γεωγραφικό πλάτος 57 περίπου μοιρών προς τον Καναδά, ενώ μέχρι 77 στην Ευρώπη. Έτσι όσο νοτιότερα απομακρυνόμαστε από αυτή τη ζώνη τόσο σπανιότερη γίνεται και η εμφάνιση του φαινομένου.

Επικρατέστερο χρώμα του Σέλαος είναι γενικά το λευκό. Όταν όμως παρατηρείται χρωματισμένο, τότε το κόκκινο επικρατεί στο χαμηλότερο άκρο των ακτίνων που πέφτουν κάθετα, το πράσινο στο ανώτερο και μεταξύ αυτών το κίτρινο που γρήγορα εξαφανίζεται. Από τη φασματοσκοπική ανάλυση του φωτός των Σελάων παρατηρήθηκαν εντός του φάσματος αυτών 150 γραμμές από τις οποίες η φωτεινότερη και σταθερότερη ανήκει στο στοιχείο κρυπτόν ως και στο οξυγόνο και στο άζωτο. Μέχρι την 10ετία του '50 υπήρχαν μόνο θεωρίες περί της αιτίας της δημιουργίας του όχι όμως και μακριά από την πραγματικότητα. Επικρατέστερη θεωρία ήταν εκείνη του Αρένιους όπου το Σέλας προέρχεται από ακτινοβολούμενο από τον Ήλιο κονιορτό από σώματα αρνητικά ηλεκτρισμένα τα οποία κατά την είσοδό τους στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας προκαλούν φωτεινά φαινόμενα ανάλογα με εκείνα που παρατηρούνται στους σωλήνες Kρούκς.
Με την εξέλιξη όμως των επιστημών και των μέσων έρευνας η δεσπόζουσα θεωρία που αποδείχθηκε και πειραματικά είναι ότι γενεσιουργός αιτία καθίσταται ο βομβαρδισμός των υψηλών ατμοσφαιρικών στρωμάτων από ηλεκτρόνια που προέρχονται από τη συνεχή ροή φορτισμένων σωματίων από τον Ήλιο, που ονομάζεται ηλιακός άνεμος. Η πλειονότητα των φορτισμένων αυτών σωματίων, που είναι κυρίως πυρήνες υδρογόνου και ηλεκτρόνια, εκτρέπονται από το μαγνητικό πεδίο της Γης. Ωστόσο σημαντικό μέρος τους εισχωρεί στη γήινη μαγνητόσφαιρα, όπου επιταχύνεται σε μεγάλες ενέργειες από ηλεκτρομαγνητικά πεδία κατά τη διάρκεια μαγνητικών καταιγίδων. Ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας και μικρής γωνίας κλίσης ως προς τις μαγνητικές γραμμές φτάνουν μέχρι την ανώτερη ατμόσφαιρα, όπου διεγείρουν άτομα οξυγόνου και αζώτου. Η διέγερση επιτελείται με την μετατόπιση των ηλεκτρονίων αυτών των ατόμων σε ανώτερες ενεργειακές στοιβάδες, όπου όμως δεν μπορούν να παραμείνουν για πολύ. Με την επάνοδο στην αρχική τους κατάσταση εκπέμπουν την περίσσεια ενέργειας με τη μορφή φωτός. Το χρώμα του φωτός εξαρτάται από το είδος του ατόμου που διεγείρεται και από την ενεργειακή διαφορά των στοιβάδων διέγερσης και ηρεμίας των ηλεκτρονίων του ατόμου. 

Λαογραφία

Στη λαογραφία των βορείων λαών το Σέλας ήταν επόμενο να έχει συνδεθεί με υπερβατικές ερμηνείες.

• Στις 27 Σεπτεμβρίου 1732 ο Anders Celsius σημείωσε στο ημερολόγιό του πως το Βόρειο Σέλας ήταν τεράστια φωτιά που κατά τις πεποιθήσεις της εποχής προερχόταν από ηφαίστεια που υπάρχουν στον Β. Πόλο, από τον Θεό, για να ζεσταίνονται οι άνθρωποι.
• Οι Σουηδοί πίστευαν πως ήταν αντανακλάσεις από τις δάδες που κρατούσαν οι Λάπωνες ψάχνοντας τους Ταράνδους τους.
• Οι Φινλανδοί ότι ήταν Άγγελοι Κυρίου που κυνηγούσαν τους δαίμονες.
• Οι Λάπωνες έκρυβαν γυναίκες και παιδιά, σταμάταγαν τα έλκηθρα και μάζευαν τα κουδούνια για να μη γίνουν αντιληπτοί από το Σέλας και τους πάρει.
• Στη δυτική ακτή της Νορβηγίας οι κάτοικοι πίστευαν μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα πως το Βόρειο Σέλας είναι γριές ανύπαντρες γυναίκες στον ουρανό που χορεύουν κουνώντας τα λευκά μαντήλια τους. Πίστευαν δε πως το Σέλας ερχόταν για να πάρει τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν ήδη γεράσει! «Αυτή είναι τόσο γριά που θα ΄ρθει να τη πάρει το Σέλας», έλεγαν.
• Αρχαιότερα πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας ήταν η αντανάκλαση των ασπίδων που κρατούσαν οι Βαλκυρίες, που ήταν νεκρές παρθένες στον ουρανό. Με αυτό τον θρύλο φαίνεται να συνδέεται και η σκοτσέζικη έκφραση "Merry Dancers" (χαρούμενοι χορευτές), με ερωτικές όμως προεκτάσεις.
• Οι Εσκιμώοι πίστευαν πως είναι οι ψυχές των νεκρών που αναζητούν τους δικούς τους. Έτσι κατά τη διάρκεια του φαινομένου ούτε μιλούσαν ούτε σφύριζαν φοβούμενοι μη κατέβει το Σέλας χαμηλά και τους αρπάξει αναγνωρίζοντάς τους από τη φωνή.
• Αλλά και οι Ινδιάνοι της Αμερικής (Καναδά) πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας ήταν οι τεράστιες φωτιές που άναβαν τα ουράνια δαιμόνια όταν μαγείρευαν φάλαινες για να φάνε! Άλλοι ινδιάνοι (οι Φοξ) πίστευαν ότι πρόκειται για μεγάλη συνάθροιση πολεμιστών, κοντά στο Βόρειο Πόλο, όπου έβραζαν τους εχθρούς τους σε μεγάλα καζάνια.
• Τέλος οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας πίστευαν πως οι παλιοί πρόγονοί τους έφθασαν στο Νότιο Πόλο και παγιδεύτηκαν εκεί και τώρα ανάβουν μεγάλες φωτιές για να συνεννοηθούν με τους σημερινούς απογόνους τους για να πάνε να τους ελευθερώσουν.

Κατά τον Μεσαίωνα από την εκκλησιαστική τότε εξουσία το φαινόμενο αποδίδονταν ως προμήνυμα μεγάλου κακού. Πολλές γκραβούρες της εποχής παρουσιάζουν το Σέλας ως θηρίο της κόλασης με στόχο την καταστροφή. 

Σημειώσεις

Η λατινική ονομασία του Βορείου και του Νότιου Σέλαος είναι αντίστοιχα «Aurora Borealis» και «Aurora Australis». Προς το τέλος της διάρκειας του φαινομένου που φθάνει και τις έξι ώρες μπορεί να παρατηρηθεί, αν και όχι πάντα, το «στέμμα του Σέλαος» (corona aurora). Από το κέντρο του ουράνιου θόλου εμφανίζεται αιφνίδια ένα κυκλικό φως σαν στεφάνι από την περιφέρεια του οποίου εκτείνονται κάθετες λευκές ακτίνες προς το έδαφος δημιουργώντας την εντύπωση ενός γιγάντιου φωτεινού στέμματος και που στρέφεται με ταχύτητα, με ενδιάμεσες αιφνίδιες στάσεις. Αυτό το χαρακτηριστικό φαινόμενο διαρκεί από μόλις λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μισό λεπτό της ώρας και στη συνέχεια εξαφανίζεται.

Το Μέγαρο Παχύ, τα «πράσινα άλογα» στην Πλατεία Συντάγματος και μια εθνική τραγωδία !

Το Μέγαρο Παχύ, τα «πράσινα άλογα» στην Πλατεία Συντάγματος και μια εθνική τραγωδία !

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Προβάλλει επιβλητικό σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος το γωνιακό κτίριο Μητροπόλεως και φιλελλήνων – στο οποίο φιλοξενούνται υπηρεσίες της Βουλής των Ελλήνων – κομίζοντας στον ιστορικό χώρο του χίλιες – μύριες αναμνήσεις και έχοντας σημαδέψει ανεξάλειπτα την κοινωνική μας ιστορία. Στον χώρο του σημερινού πολυώροφου κτιρίου, προϋφίστατο πρίν λίγες δεκαετίες το περίφημο Μέγαρο - αρχοντικό Παχύ. Το Μέγαρο Γεωργίου Παχύ, ενός αστού μεγαλεπιχειρηματία, η οικογένεια του οποίου διασταύρωσε τα βήματά της, με την κοινωνική μας ιστορία, αφήνοντας ενίοτε και μια στυφή γεύση πίκρας ! Αλλά ποιος ήταν ο περιβόητος Γεώργιος Παχύς, που το όνομά του έγινε πολυθρύλητο στον 20-ο αιώνα στην Αθήνα; Ήταν γιός του βαθύπλουτου και χρυσοκάνθαρου Χριστόδουλου Παχύ, που με την ευφυΐα και το δαιμόνιο επιχειρηματικό του πνεύμα, είχε χτίσει μια πελώρια περιουσία, αλλά είχε συνάμα βυθίσει στον πόνο και την συντριβή, την αθηναϊκή κοινωνία στα 1869-1875 ! Ο Γεώργιος Παχύς, που είχε γεννηθεί στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας, ήρε την καταγωγή του από την Ήπειρο και μάλιστα από την Άρτα, είχε παντρευτεί την Αιμιλία Γεωργίου Σκουζέ και είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, τον Θεόδωρο που έφυγε από τη ζωή νέος και την Λάουρα, που όμως παρήφρασαν το όνομά της σε Λαυρία - δοθέντος ότι ο παππούς της, Χριστόδουλος Παχύς, είχε ιδρύσει με τον Σερπιέρη τα μεταλλεία Λαυρίου, τα οποία εξελίχθηκαν τηρουμένων των αναλογιών, στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους – αλλά και μια ακόμη κόρη την Ελένη, η οποία είχε παντρευτεί κάποιο μέλος της οικογένειας Αβέρωφ. Ο Γεώργιος και η Αιμιλία Παχύ, διέμειναν αρκετά χρόνια στο αρχοντικό τους στην Πλατεία Συντάγματος, κατά το διάστημα του μεσοπολέμου, αλλά προϊόντος του χρόνου, διέθεσαν το ακίνητό τους για άλλες χρήσεις. Και ας έλθουμε τώρα τον διαβόητο παππού της ιστορίας μας Χριστόδουλο Παχύ, που τίναξε στην κυριολεξία την πάγκα στον αέρα και έκανε πολλούς Έλληνες, να μείνουν δίχως σώβρακο !

Ο Χριστόδουλος Παχύς λοιπόν, στα χρόνια του αγώνα κατά της οθωμανικής δουλείας είχε καταφύγει στη Σαρδηνία και όταν η Ελλάδα είδε το φως της ανεξαρτησίας και έχοντας συνάμα εδραιώσει στην Ιταλία την κοινωνική παρουσία του, αναγορεύτηκε σε επίτιμο πρόξενο της Ελλάδος στο Κάλιαρι. Ένα τυχαίο περιστατικό όμως που είχε να κάνει με το δαιμονικό μυαλό του, τον κατέστησε τον πιο βαθύπλουτο άνθρωπο της εποχής του, χτίζοντας εν συνεχεία μια ολόκληρη οικονομική αυτοκρατορία. Μια μέρα λοιπόν και καθώς είχε αφιχθεί ένα πλοίο στη Σαρδηνία από την Ελλάδα, ο Παχύς περιέργως εξέτασε το έρμα του πλοίου – είναι τα υλικά που αποθέτουν στον πάτο του πλοίου, έως ότου βρεί την ευστάθειά του – το οποίο προέρχονταν από σκουριές από τα αρχεία μεταλλεία του Λαυρίου. Το ένστικτό του, του έλεγε ότι μέσα στην σκουριά ενυπήρχε ένας μεγάλος θησαυρός και δεν διαψεύστηκε ! Πονηρά σκεπτόμενος ο Παχύς έδωσε εντολή, να εξετάσουν την σκουριά από τα αρχαία μεταλλεία Λαυρίου και η χημική ανάλυση, ήταν χάρμα ! Στην σκουριά του έρματος του πλοίου, περιέχονταν πολύ μεγάλες ποσότητες αναλογικά, αργύρου … Και τα πράγματα όπως θα φαντάζετε ο αναγνώστης πήραν το δρόμο μόνο τους. Τι πιο απλό από το να δρομολογήσει έναν φορέα για την εκμετάλλευση των αρχαίων μεταλλείων, που είχαν αφεθεί εκείνη την εποχή στη μοίρα τους, ως άχρηστα ! Αναχώρησε έτσι από την Σαρδηνία για την Ελλάδα, προς αναζήτηση επενδυτή. Τον βρήκε στο πρόσωπο του ιταλού, βιομήχανου μεταλλευμάτων, χρυσοκανθάρου, αλλά και πολιτικού Ιωάννη - Βαπιστή Σερπιέρη – Τζιανμπατίστα (Ιωάννης – Βαπτιστής, ιταλιστί), που ήδη είχε στήσει αρκετές επιχειρήσεις εξόρυξης και εκμετάλλευσης μεταλλευμάτων. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο πατέρας του Ιωάννη Σερπιέρη, υπήρξε φλογερός ιταλός πατριώτης του 18-ου αιώνα, επαναστάτης και επίλεκτος συνεργάτης, του ηγέτη της ιταλικής επανάστασης των καρμπονάρων, Ιωσήφ Γκαριμπάλντι ! Σε χρόνο dt, έτσι Παχύς και Σερπιέρης ίδρυσαν την εταιρεία Roux - Serpieri - Fressynet C.E., το 1864, με συνέταιρο το γαλλικό τραπεζικό οίκο I.Roux - Fressynet με έδρα τη Μασσαλία, για την εκμετάλλευση των αποθεμάτων της σκουριάς και των εκβολάδων, στα αρχαία μεταλλεία Λαυρίου και σε ακόμα πιο σύντομο χρόνο απογειώθηκαν οικονομικά. Ένα βήμα πιο πέρα έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου – τι σύμπτωση; οι ίδιες πάντα ιστορίες, όπως και με το ελληνικό χρηματιστήριο πρίν λίγα χρόνια, μάλλον πρέπει, Παχύς και Σερπιέρης, να υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες του έργου – και καλλιέργησαν απίστευτες προσδοκίες και κέρδη στην ελληνική κοινωνία, που με απερισκεψία, έσπευσε να ξεπουλήσει ότι είχε και δεν είχε, για να αγοράσει τις «χρυσοφόρες» μετοχές του Λαυρίου! 

Οι τοπικοί φορείς όμως εξεγέρθηκαν από την σύνολη ληστρική συμπεριφορά της εταιρείας και με εξέγερση, αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και αίμα, που συνετέλεσε και στην πτώση της κυβέρνησης Δεληγιώργη, πέτυχαν την προσωρινή παύση των εργασιών της εταιρείας. Εν συνεχεία η εταιρία αγοράστηκε από την «Τράπεζα Κωνταντινουπόλεως» του άλλου μεγάλου επίσης τραπεζίτη – κερδοσκόπου Ανδρέα Συγγρού, που ίδρυσε την Ε.Ε.Μ.Λ. (Ελληνική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου) η οποία για την ιστορία αναφέρουμε ότι μετά από αλλεπάλληλες διαδοχές και αγοραπωλησίες, πέρασε στο ελληνικό δημόσιο και έκλεισε εν τέλει, μετά από ένα αιώνα βίου, το 1989 ! Όμως όλος αυτός ο πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός σάλος που είχε προξενηθεί, είχε έναν τραγικό κοινό παρανομαστή. Ήτοι την συντριπτική κατάρρευση της μετοχής της εταιρείας, την οποία με αίμα είχαν χρυσοπληρώσει οι έλληνες μικρομέτοχοι, που δεν ήταν παρά ταπεινοί νοικοκυραίοι μεροκαματιάρηδες. Και το αποτέλεσμα πρόδηλο. Χρεοκόπησαν εν μια νυκτί, θυσιάζοντας τους κόπους και τις οικονομίες μιας ζωής, που είχαν επενδύσει στην χρυσή – στην πραγματικότητα «τραγική» - μετοχή, των Μεταλλείων Παχύ – Σερπιέρη ! Έκτοτε το φάντασμα των «Λαυρεωτικών» όπως ονομάστηκε, σκίαζε δραματικά την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες, αφού πόνος και η συντριβή που είχε επιφέρει, ήταν εγκαυστικά παρόντα.

Αλλά ας φύγουμε από την τραγική ιστορία των «Λαυρεωτικών» και ας επανέλθουμε και πάλι στο αρχοντικό Παχύ. Στο υπόγειο του καλλιεπούς εκείνου κτιρίου υφίστατο ακόμα και μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά μας χρόνια, μια ζεστή και καλοφρόντιστη ταβέρνα, με το σκανδαλώδες και περιπαιχτικό όνομα «πράσινα άλογα» και στην επιγραφή της, είχαν σχεδιαστεί και τα άλογα. Η ταβέρνα είχε πολύ κίνηση και συγκέντρωνε πολλούς από τους κοσμικούς της Αθήνας, ιδίως τις μεσημεριανές ώρες. Προϊόντος του χρόνου όμως έκλεισε, δοθέντος, ότι κατεδαφίστηκε όλο το κτίριο, για να ανεγερθεί το σημερινό, που φιλοξενεί υπηρεσίες της Βουλής των Ελλήνων, στην συμβολή Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Ακόμα λίγο πιο κάτω στην Μητροπόλεως προς την εκκλησία της Μητρόπολης, υφίστατο κείνα τα χρόνια, ένα χαμηλό κτίριο που φιλοξενούσε τον κινηματογράφο «Ούφα». Στην αίθουσά του μάλιστα είχαν φιλοξενηθεί κατά καιρούς μερικά θεατρικά σχήματα της εποχής, όπως της μεγάλης μας θεατρίνας Κυβέλης. Για τούτο εξάλλου είχε μείνει στην μνήμη πολλών Αθηναίων, η αίθουσα με το όνομα «Κυβέλης – Ούφα». Και το «Ούφα» είχε προσδοθεί από όνομα μιας γερμανικής προπολεμικής εταιρείας, παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, η οποία έδρευε στο Βερολίνο. Επίσης στο ίδιο κτίριο της «Ούφα», για κάποιο χρονικό διάστημα είχε στεγαστεί, ιστορικός, αρχαίος εκδοτικός οίκος, Δημητρίου Δημητράκου, που είχε εκδώσει και το περίφημο για πολλές γενιές Ελλήνων, λεξικό του. Αυτή ήταν εν σπέρματι η ιστορία του αρχοντικού Παχύ, στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά και των διαβόητων ιδιοκτητών του, που η οικογενειακή τους ιστορία, συνεδέετο, με το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους, τα φοβερά «Λαυρεωτικά». Και μαζί με με τη ιστορία του αρχοντικού ας μας μείνει και ένα ωφέλιμο δίδαγμα, από τα «Λαυρεωτικά». Ήτοι τσάμπα κονόμα, δεν υπάρχει !!!

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

«Ταξίδι στη Σελήνη»

Η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας έχει τίλο «Ταξίδι στη Σελήνη» και γυρίστηκε σχεδόν επτά δεκαετίες  πριν να πατήσει ο άνθρωπος το πόδι του στο φεγγάρι. Δημιουργός της ήταν ο Ζώρζ Μελιές, πρώην ταχυδακτυλουργός σε θέατρο, ο οποίος όμως είχε ήδη αρχίσει να ασχολείται με τον κινηματογράφο μερικά χρόνια νωρίτερα. Η ταινία προβλήθηκε έγχρωμη το 2003 Τον Σεπτέμβριο του 1902 προβλήθηκε στους κινηματογράφους η ταινία του με τίτλο, «Le voyage dans la lune». Ένα  φιλμ διάρκειας 8 -16 λεπτών, ανάλογα με το πόσα καρέ ανά δευτερόλεπτο προβάλλονταν, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Μελιές, τον Βικτόρ Αντρέ, τον Μπλετ Μπερνόν και τον Ζαν Ντ’ Αλσί. Βασισμένη στο βιβλίο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» και «Άνθρωποι στην Σελήνη» του Χέρμπερτ Γουέλς, η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας αστρονόμων οι οποίοι μέσω ενός τεράστιου κανονιού εκτοξεύονται στο διάστημα, φτάνουν στο φεγγάρι και αντιμετωπίζουν τους κατοίκους του. Η πιο γνωστή σκηνή της ταινίας είναι η εικόνα του διαστημόπλοιου σφηνωμένου στο μάτι του φεγγαριού. Στοίχισε 10.000 φράγκα, ολοκληρώθηκε σε τρεις μήνες και ο Μελιές χρησιμοποίησε πρωτοποριακές τεχνικές κινουμένων σχεδίων και ειδικών εφέ σε συνδυασμό με δημιουργικό μοντάζ. 




Η «πειρατεία» 

Ο Μελιές ήλπιζε όχι μόνο να αποσβέσει το τεράστιο για την εποχή ποσό που δαπάνησε, αλλά να βγάλει ακόμα περισσότερα χρήματα όταν η ταινία θα προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αμερικής. Έπεσε θύμα πειρατείας όμως από τον εφευρέτη Τόμας Έντισον ο οποίος έβαλε συνεργάτες του και κόπιαραν την ταινία, διανέμοντάς την σε όλη τη χώρα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Η κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων εκείνη την εποχή ήταν άγνωστος όρος κι έτσι τα χρήματα από την πώληση της ταινίας, που έκανε μεγάλη επιτυχία, πήγαν στον Έντισον! Λίγα χρόνια αργότερα η εταιρία του κήρυξε πτώχευση κι ο Μελιές έγινε πωλητής παιχνιδιών. Η προσφορά του στον κινηματογράφο αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία των Τεχνών της Γαλλίας, ενώ το 1931 του απονεμήθηκε το Βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής. Από το 1946 έχει θεσμοθετηθεί η ετήσια απονομή του Βραβείου Μελιές για την καλύτερη γαλλική κινηματογραφική παραγωγή. Το στούντιο όπου γυρίστηκε η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας 



Σκηνές από την ταινία χρησιμοποιήθηκαν στο βίντεο κλιπ του «Heaven For Everyone» των Queen, ενώ το κλιπάκι της επιτυχίας των Smashing Pumpkins «Tonight, Tonight» είναι εμπνευσμένο από το φιλμ του Μελιές. Η πλήρης κόπια της ταινίας, επιχρωματισμένη με το χέρι, ανακαλύφθηκε το 2002 σε μια αποθήκη της Γαλλίας και μετά την αποκατάστασή της προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου του Πορντενόνε, ένα χρόνο αργότερα. Ο Μελιές ήταν από τους ελάχιστους θεατές που παρακολούθησαν την πρώτη κινηματογραφική προβολή των αδερφών Λυμιέρ. Εντυπωσιασμένος ζήτησε από τον Λουί Λυμιέρ τα δικαιώματα χωρίς όμως να καταφέρει να τα αποκτήσει. Έτσι αποφάσισε να κινηθεί μόνος του. Αγόρασε μια μηχανή και άρχισε τους πειραματισμούς. Στην αρχή γύριζε ταινίες καταγράφοντας την πραγματικότητα, όμως, ένα λάθος του, αποκάλυψε τα άγνωστα έως τότε κινηματογραφικά εφέ. Λόγω εμπλοκής σε μια λήψη, ένα λεωφορείο μεταμορφωνόταν σε νεκροφόρα και οι γυναίκες σε άντρες. Ο Μελιές ενθουσιάστηκε από το αποτέλεσμα και άρχισε να επαναλαμβάνει σκόπιμα «το λάθος» του. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να τελειοποιήσει τα εφέ που ήθελε και πριν αρχίσει τα γυρίσματα για το «Ταξίδι στη Σελήνη». Ο Μελιές φέρεται επίσης ως ο δημιουργός και των πρώτων έγχρωμων ταινιών, τις οποίες κατάφερε να δημιουργήσει χρωματίζοντας τα κινηματογραφικά καρέ με το χέρι. Το 1897 σκηνοθέτησε και γύρισε ταινίες μικρού μήκους με θέμα την Ελλάδα, όπως η «Ναυμαχία στην Ελλάδα» και «Σφαγές στην Κρήτη». Η ταινία του Μελιές θεωρείται ότι άνοιξε τoν δρόμο για τη δημιουργία ολόκληρης βιομηχανίας στο χώρο του θεάματος.... 

Για ποιον λόγο κάποιες εταιρείες επέβαλαν στους εργαζόμενους να φορούν ξύλινο κράνος; Την αποκαλούσαν μάσκα απομόνωσης και διέθετε σωλήνα οξυγόνου...

Δεν είναι μάσκα οξυγόνου, ούτε χρησιμοποιείται στις καταδύσεις. Το κράνος αυτό χρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα για να περιορίσει την απόσπαση προσοχής των εργαζομένων.  Η μάσκα απομόνωσης ήταν ένα ξύλινο κράνος που εμπόδιζε τους ήχους από το περιβάλλον να φτάσουν στα αυτιά του χρήστη. Απομόνωνε τους ήχους και ελάττωνε την περιφερειακή του όραση, ώστε ο χρήστης να μην μπορεί να στρέψει αλλού το βλέμμα του και να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του. Η εστίαση ήταν τέτοια που του επέτρεπε να δει μόνο τη σελίδα που είχε μπροστά του. Το οπτικό πεδίο ήταν περιορισμένο. Το κράνος σχεδιάστηκε για να βελτιώσει τη συγκέντρωση μέσα από την απομόνωση των αισθητήρων, αλλά και να βοηθήσει το μυαλό του εργαζόμενου να επικεντρώνεται σε αυτό που διαβάζει ή γράφει. Η πρώτη κατασκευή το 1925 χρησιμοποίησε ξύλο, φελλό και τσόχα για να καλύψει το εσωτερικό του. Στη θέση των ματιών υπήρχαν κομμάτια γυαλιού τα οποία ωστόσο ήταν περιφραγμένα, ώστε το οπτικό πεδίο να είναι περιορισμένο σε μία ευθεία. Στη θέση του στόματος υπήρχε ένας αναπνευστήρας, ο οποίος έδινε τη δυνατότητα να βγαίνει ο αέρας της εκπνοής. Όμως, μέσα απ΄ αυτόν μπορούσαν να περάσουν ήχοι στο εσωτερικό. Γι΄ αυτό και η πρώτη κατασκευή, παρότι θεωρήθηκε πετυχημένη μπορούσε να συγκρατήσει το 75% των εξωτερικών ήχων. Ο λόγος που δεν είχε απόλυτη αποτελεσματικότητα ήταν ότι χρησιμοποιήθηκε μασίφ ξύλο. Σε μία δεύτερη προσπάθεια κατασκευής δεν υπήρχε καθόλου ξύλο στο εσωτερικό, ενώ το εξωτερικό υλικό αποσκοπούσε στην πλήρη απομόνωση των ήχων. Ο σχεδιαστής θεωρούσε ότι μέχρι και το 95% των εξωτερικών ήχων μπορούσε να αποκλειστεί. Mε τη χρήση του διαπιστώθηκε ότι αν αυτός που έβαζε τη μάσκα κάθε φορά τοποθετούσε το κράνος για παραπάνω από 15 λεπτά, νύσταζε περισσότερο. Για τον λόγο αυτό η μάσκα συνδέθηκε ακόμη και με έναν σωλήνα οξυγόνου, προκειμένου να αναζωογονεί τους εργαζομένους.... 

ΤΡΙΚΑΛΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΟΡΕΙΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2018 ΣΤΟ ΚΑΠΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Το σπήλαιο του Αρχέδημου.

90 χρόνια ιστορίας - ΒΙΑΝΕΞ

Γιατί ανάβουμε καντήλι στους τάφους!

Το άναμμα του καντηλιού στους τάφους των κεκοιμημένων μας, αλλά και γενικά στα σπίτια των χριστιανών δεν έχει να κάνει με μια φολκλοριστική διαιώνιση κάποιας τυπικής παραδόσεως. To καντήλι είναι σύμβολο.

Το φως που εκπέμπει το καντήλι συμβολίζει το φώς του Χριστού, την ίδια την παρουσία του Κυρίου στη ζωή μας, άλλα και την ελπίδα για την αιώνια ζωή, τη ζωή όπως λέγεται του ανεσπέρου φωτός. 

Ως σύμβολο λοιπόν το κανδήλι λειτουργεί στη ζωή των πιστών αναγωγικά, όπως και όλα τα άλλα είδη ευλαβείας· άναμμα κεριών, προσφορά θυμιάματος κ.τ.λ. Στην Πάλαια Διαθήκη ο θεός προστάζει το Μωυσή να συμβουλέψει τον αδελφό του ως εξής: «Δώσε εντολή στον Ααρών και τους υιούς του ν’ ανάψουν ακοίμητο λυχνάρι… από το απόγευμα μέχρι το πρωί μπροστά στον Κύριο με προσοχή αυτό πού ορίζεται από το νόμο και είναι αιώνιο σ’ όλες τις γενεές σας».

Η συνήθεια της τοποθετήσεως των κανδηλιών στους τάφους και τα σπίτια αποτελεί πράξη ευλάβειας των χριστιανών που «ευαρεστεί τον Θεόν και τους Αγίους κι ανακουφίζει μαζί τις ψυχές των πεθαμένων». 

Για το άναμμα των κεριών στους τάφους των κεκοιμημένων αναφερόμενος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι: «ανάπτονται κεριά δια την συγχώρησιν των αμαρτιών των ταύτης προσφερόντων, όσον γάρ αυταί ανάπτουσιν εις τον Θεόν και εις τους Αγίους, τοσούτον συγχωρούνται αι αμαρτίαι εκείνων είτε ζώντων είτε κεκοιμημένων, ως είπεν ο Μάρτυς Δημήτριος εις τον αυτού προσμονάριον, τον τας λαμπάδας κλέπτοντα». 

3 Και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός συμβούλευε: «Αδελφοί μου, να μη λυπάστε δια τούς αποθαμένους σας, αλλά, αν αγαπάς τον αποθαμένον σου, κάμε ό,τι ημπορέσης δια την ψυχήν του· σαρανταλείτουργα, μνημόσυνα, λειτουργίες, κερί, λιβάνι, λάδι, νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνη.

Βάνει ο Θεός την ευσπλαγχνίαν του και τον σώνει τον αποθαμένον σας και τον βάνει εις τον Παράδεισον ή είναι ελαφροτέρα η κολασίς του. Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα διά τον αποθαμένον σας να τα εβγάλετε, διατί βλάπτετε και του λόγου σας, βλάπτετε και τους αποθαμένους σας».

Το Χριστουγεννιάτικο εορταστικό πρόγραμμα των καταστημάτων

Το Χριστουγεννιάτικο εορταστικό ωράριο καταστημάτων 2018

Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 ξεκινά το εορταστικό ωράριο 

λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, 

για την περίοδο των Χριστουγέννων 2018, 

με τα καταστήματα να είναι ανοιχτά τρεις Κυριακές

ΑΘΗΝΑ 

Το προτεινόμενο από τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών εορταστικό ωράριο λειτουργίας 

των εμπορικών καταστημάτων, για την περίοδο των Χριστουγέννων 2018, έχει ως εξής:

ΠΕΜΠΤΗ 13/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 15/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 17/12/2018 09:00-21:00

ΤΡΙΤΗ 18/12/2018 09:00-21:00

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/12/2018 09:00-21:00

ΠΕΜΠΤΗ 20/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 23/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/12/2018 09:00-18:00 (Παραμονή Χριστουγέννων)

ΤΡΙΤΗ 25/12/2018 Κλειστά

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/12/2018 Κλειστά

ΠΕΜΠΤΗ 27/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 29/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 30/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 31/12/2018 09:00-17:00 (Παραμονή Πρωτοχρονιάς)

ΤΡΙΤΗ 1/1/2019 Κλειστά

ΤΕΤΑΡΤΗ 2/1/2019 Κλειστά

Από την Πέμπτη 03 Ιανουαρίου 2019 θα επανέλθει το ωράριο 

που ακολουθείται από τα καταστήματα

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 

Tο προτεινόμενο γιορτινό ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων 

στον Πειραιά, είναι το ακόλουθο: 

ΠΕΜΠΤΗ 13/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 15/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 17/12/2018 09:00-21:00

ΤΡΙΤΗ 18/12/2018 09:00-21:00

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/12/2018 09:00-21:00

ΠΕΜΠΤΗ 20/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 23/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/12/2018 09:00-18:00 (Παραμονή Χριστουγέννων)

ΤΡΙΤΗ 25/12/2018 Κλειστά

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/12/2018 Κλειστά

ΠΕΜΠΤΗ 27/12/2018 09:00-21:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/12/2018 09:00-21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 29/12/2018 09:00-18:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 30/12/2018 11:00-18:00

ΔΕΥΤΕΡΑ 31/12/2018 09:00-17:00 (Παραμονή Πρωτοχρονιάς)

ΤΡΙΤΗ 1/1/2019 Κλειστά

ΤΕΤΑΡΤΗ 2/1/2019 Κλειστά

Από την Πέμπτη 03 Ιανουαρίου 2019 θα επανέλθει το ωράριο που ακολουθείται 

από τα καταστήματα