ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! Δ. Λιαντίνης: «Ζούμε σε …..» (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο θρυλικός Δημήτρης Λιαντίνης είχε προφητέψει την κατάντια της χώρας μας γιατί έβλεπε μακριά όπως και όλα τα μεγάλα μυαλά. Η «προφητεία» είναι αποτέλεσμα ταχύτατων γεωπολιτικών αναλύσεων που λαμβάνουν χώρα σε εγκεφάλους διευρυμένης συνείδησης όπως του θρυλικού καθηγητή.Ας μην μιλήσουμε για ιδρυτές θρησκειών, για φιλοσόφους τύπου Αριστοτέλη, και για τους Άγιους της Ορθοδοξίας όλοι αυτοί είχαν όντως διευρυμένες συνειδήσεις.

Τα έλεγε σε μάθημα στους μαθητές του και τον κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα. Τα διάβαζε σε απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο «Γκέμμα».

Διαβάστε επίσης: Οι χαώδες διαφορές του Έλληνα με τον ''Ελληνοέλληνα'' - Δημήτρης Λιαντίνης 

Ο Δημήτρης Λιαντίνης, τα είχε προβλέψει όλα. Έφυγε σαν γραφικός, τρελός ή άρρωστος να που όμως ήρθε ο καιρός της πλήρης δικαίωσής του και της αποκατάστασής στου στο Πάνθεον των μεγάλων Μυστών, και ο συγκεκριμένος ήταν ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας Μύστης, τώρα που τον χρειαζόμαστε δυστυχώς δεν τον έχουμε.

https://youtu.be/qUKn2n7q8e8?t=3


Τα έλεγε, όμως τότε κανένας δεν τον πίστευε…

Οι 10 κορυφαίοι βυζαντινοί στρατηγοί του Μεσαιωνικού Ελληνισμού

1) Ο Φλάβιος Βελισάριος (505 -565) ήταν στρατηγός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς της βυζαντινής και μεσαιωνικής περιόδου και ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών.

Διακρίθηκε σε όλα τα μέτωπα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εκείνης της εποχής (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Ιταλία, Βαλκάνια) με την εξαίρεση της Ισπανίας. Επίσης εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση και οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού της εποχής, καθώς και στην τακτική των επιχειρήσεων. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Ιουστινιανού, στην προσπάθεια του τελευταίου να ανασυστήσει την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η ζωή και η σταδιοδρομία του παρουσιάζουν εντονότατες εναλλαγές της τύχης, από τον θρίαμβο και τη δόξα στον παραμερισμό και την απώλεια κάθε εύνοιας, αξιωμάτων και περιουσίας και αντιστρόφως.

Ο βίος και τα κατορθώματά του τροφοδότησαν πολλές λαϊκές αφηγήσεις αλλά και λογίους και καλλιτέχνες από τη βυζαντινή μέχρι την νεότερη εποχή, καθώς ο Βελισάριος έγινε παράδειγμα τραγικού ήρωα. Η απόκρουση της εισβολής των νομάδων Κουτριγούρων ήταν η τελευταία στρατιωτική επιχείρηση του Βελισάριου. Έπειτα αποσύρθηκε οριστικά από τον ενεργό δημόσιο βίο και πέθανε το Μάρτιο του 565, λίγους μήνες πριν το θάνατο του Ιουστινιανού, όχι όμως χωρίς ενοχλήσεις από την βασιλική Αυλή.

Το 561 κατηγορήθηκε ακόμη μία φορά ότι συμμετείχε σε μια συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα με συνέπεια τη δήμευση της περιουσίας του και τον κατ’ οίκον περιορισμό. Έξι μήνες αργότερα, ο Ιουστινιανός αποκατέστησε τον γηραιό πλέον στρατηγό. Η ζωή και τα κατορθώματά του έγιναν αντικείμενο θαυμασμού ανά τους αιώνες και τροφοδότησαν πολλούς θρύλους και διηγήσεις. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της στρατιωτικής ευφυΐας και ανδρείας και αποδιδόταν σε δαφνοστεφείς στρατηγούς, όπως ο δημοφιλής Ιωάννης Κουρκούας (10ος αι.) που ονομάστηκε από τους συγχρόνους του «άλλος Τραϊανός ή Βελισάριος».

Επίσης, ιδίως από τον 11ο αι., στην ιστορική παράδοση υπεισέρχονται στοιχεία και περιστατικά από βίους και κατορθώματα άλλων προσωπικοτήτων. Επιπλέον, οι διηγήσεις που αναφέρονται στον Βελισάριο, παίρνουν έναν έντονα δραματικό χαρακτήρα, επηρεασμένες από τις έντονες μεταβολές της τύχης του ήρωά τους και τις τεταμένες σχέσεις του με τα ανάκτορα.

Ο Μιχαήλ Γλυκάς (11ος αιώνας) δραματοποιεί τις τύχες του Βελισάριου αναφέροντας ότι ο νικητής Περσών, Βανδάλων, Γότθων και Ούννων καθόταν αναμένοντας από τον δήμιο να τον αποκεφαλίσει. Τον επόμενο αιώνα ο Ιωάννης Ζωναράς προχωρεί ακόμη περισσότερο λέγοντας ότι ο Βελισάριος έμεινε φυλακισμένος μέχρι το τέλος της ζωής του, ενώ ο Ιωάννης Τζέτζης περιγράφει πώς ο ήρωάς του τυφλώθηκε και αναγκάστηκε να επαιτεί από τον μνησίκακο Ιουστινιανό.



2) Ο Κατακαλών Κεκαυμένος ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και συγγραφέας στα μέσα του 11ου αιώνα. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος γεννήθηκε στην Κολώνεια του Πόντου, και παρόλο που προφανώς ήταν μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας Κατακαλών, σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη δεν ήταν αριστοκρατικής καταγωγής. Διακρίθηκε για πρώτη φορά στην σικελική εκστρατεία του Γεωργίου Μανιάκη.

Εκεί, ο Κεκαυμένος, με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου, διέταξε ένα στρατιωτικό απόσπασμα από το Θέμα Αρμενιακών και οδήγησε την επιτυχή υπεράσπιση της Μεσσήνης από την αραβική επίθεση το 1040. Το 1043 νίκησε τους Ρως στην επιδρομή τους κατά την αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, και ονομάστηκε βέστης και άρχοντας των παραδουνάβιων πόλεων. Επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ (1042 έως 1055)είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα.

Υπηρέτησε στην Ανατολή ως δούξ της Ιβηρίας, και έγινε κυβερνήτης της Ανίον στην Γεωργία του Καυκασου, όταν η πόλη προσαρτήθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1045, και οδήγησε τις τοπικές δυνάμεις στις πρώτες συγκρούσεις με τους Σελτζούκους Τούρκους. Στα τέλη της δεκαετίας του 1040, είχε προαχθεί στη θέση του στρατηλάτη της Ανατολής, και συμμετείχε στην εκστρατεία εναντίον των νομάδων Πετσενέγκων, ως δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον άπειρο στρατιωτικά Νικηφόρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, τραυματίστηκε σοβαρά.

Γύρω στο 1055 διορίστηκε στο διάσημο και ισχυρό αξίωμα του δούξ της Αντιόχειας. Όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μιχαήλ ΣΤ΄ (1056 – 1057) είχε μία καχυποψία με τους εξέχοντες στρατηγούς και τους φέρθηκε άσχημα, ο Κατακαλών ενώ ήταν ήδη μάγιστρος του δόθηκε ο τίτλος του προέδρου που την απέρριψε. Με τη σειρά του, Κεκαυμένος στήριξε ενεργά την εξέγερση του Ισαακίου Κομνηνού το 1057, και ανταμείφθηκε με τον τίτλο του κουροπαλάτη.



Ο Κεκαυμένος έγραψε ένα βιβλίο – αυτοβιογραφία, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως κύρια πηγή για τα γεγονότα του 1042-1057 από τον Ιωάννη Σκυλίτζη στη δική του ιστορία. Ως εκ τούτου, η αφήγηση του Σκυλίτζη περιγράφει την καριέρα του με μεγάλη λεπτομέρεια και είναι ιδιαίτερα εγκωμιαστικό για αυτόν και τα επιτεύγματά του. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος πιστεύεται ότι είναι ο συγγραφέας του λεγόμενου «Στρατηγικόν του Κεκαυμένου», σύγχρονοι μελετητές απορρίπτουν ότι το έγραψε αυτός αλλά κάποιος με το ίδιο όνομα Κεκαυμένος.



3) Ο Γεώργιος Μανιάκης (998 – 1043) ήταν Βυζαντινός στρατηγός που έδρασε κατά το β’ τέταρτο του 11ου αιώνα. Από πολλούς νεώτερους ιστορικούς θεωρείται συνεχιστής της «Μακεδονικής εποποιίας», δηλαδή των στρατιωτικών επιτευγμάτων των αυτοκρατόρων-στρατηλατών Νικηφόρου Β’ Φωκά, Ιωάννη Α’ Τσιμισκή και Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου. Υπό την ηγεσία του Μανιάκη τα βυζαντινά όπλα θριάμβευσαν στο ανατολικό (Συρία) και δυτικό (Κάτω Ιταλία, Σικελία) μέτωπο κατά την περίοδο παρακμής που ακολούθησε τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου.

Όμως, η συνεχής υπονόμευσή του από την αυτοκρατορική αυλή, τον εξώθησε σε ανταρσία με άδοξο τέλος. Οι επιτυχίες του ήταν από τα ελάχιστα δείγματα δυναμισμού του Βυζαντίου εκείνης της περιόδου, καθώς η επιπολαιότητα και η κακοδιοίκηση της κεντρικής εξουσίας οδήγησαν στην συρρίκνωση της αυτοκρατορίας, που ανεστάλη με την άνοδο του Αλεξίου Α’ Κομνηνού στον αυτοκρατορικό θώκο.


4) Ο Βάρδας Σκληρός ήταν Βυζαντινός στρατηγός που ηγήθηκε μιας ευρείας Ασιατικής επανάστασης κατά του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ το 976–979. εκτάσεων στις ανατολικές παρυφές της Μικράς Ασίας. Η μητέρα του Γρηγορία καταγόταν από τον αδελφό του Βασιλείου Α΄ τον Βάρδα. Ως μεγαλύτερο κατόρθωμα του λογίζεται η εξαιρετική άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά του στρατού του Σβιάτοσλαβ Α΄ του Κιέβουτο 970.

Κατά τη Μάχη της Αρκαδιούπολης, αναφέρεται ότι κατάφερε να επιφέρει 20.000 απώλειες στους Ρως, ενώ η εκστρατεία κόστισε τις ζωές μόλις 25 Ελλήνων στρατιωτών. Αφότου έδειξε ότι ο ίδιος ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τους φοβερότερους εχθρούς του Βυζαντίου, ο Βάρδας έγινε έμπιστος σύμβουλος του Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και ήταν κουνιάδος του. Με τον θάνατο του Ιωάννη, ο Σκληρός επιδίωξε να τον αντικαταστήσει ως ενεργών αυτοκράτορας.

Ο ευνούχος Βασίλειος Λεκαπηνός όμως, που στην πραγματικότητα ηγούνταν της αυτοκρατορικής κυβέρνησης είχε άλλα σχέδια, καθαιρώντας τον Βάρδα από την θέση κλειδί που είχε ως στρατηγός στην Ανατολή το 975. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας ήταν «άνθρωπος που δεν ήταν μόνο ικανός στο σχεδιασμό, αλλά εξαιρετικά έξυπνος κατά την εκτέλεση των σχεδίων του, κατείχε τεράστιο πλούτο, με το κύρος του βασιλικού αίματος και της επιτυχίας σε μεγάλους πολέμους, με όλη τη στρατιωτική κάστα στο πλευρό για να βοηθήσει το σκοπό του.»



5) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 990-991. Ήταν γιος, και το μοναδικό παιδί, του στρατηγού και σφετεριστή του θρόνου Βάρδα Σκληρού και άγνωστης μητέρας. Το 976 απελευθερώθηκε, κρατούνταν στην Κωνσταντινούπολη, και μεταμφιεσμένος έφτασε στην περιοχή της Μεσοποταμίας.

Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του πατέρα του Βάρδα το 979 τον ακολούθησε στην φυγή του στο χαλιφάτο των Αββασιδών για να επιστρέψουν το 987 και να συμμετάσχουν σε μια άλλη εξέγερση με τον Βάρδα Φωκά. Ο Ρωμανός την ίδια χρονιά αυτομόλησε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορα, αναφέρεται ότι η φυγή του ήταν στρατήγημα του πατέρα του ή έφυγε επειδή διαφωνούσε με την συνεργασία στην στάση με τους Φωκάδες.

Μετά την αποτυχία και αυτής της εξέγερσης ο Ρωμανός Σκληρός φαίνεται ότι παρέμεινε σε σημαντικές θέσεις, και υπηρέτησε ως δούξ της Αντιόχειας. Κατά μία τοπική λαϊκή παράδοση του δόθηκε προσωπικό φέουδο («Πρόνοια») όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πελοπόννησο. Ο Ρωμανός είχε κόρη την ονομαζόμενη Μαρια «Σκλήραινα» σύζυγο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ του μονομάχου. Από το όνομα του Ρωμανού ονομάστηκε και το χωριό «Σκληρού», ο σημερινός Σκληρός Μεσσηνίας.

6) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί δύο φορές Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 1054 – 1055 και το 1057. Είχε επίσης τα αξιώματα μάγιστρος, πρόεδρος, στρατοπεδάρχης της ανατολής και πρωτοστράτορας. Το όνομα του πατέρα του και της μητέρας του δεν διασώζονται, ο πατέρας του ήταν γιος τουΡωμανού Σκληρού παππού του Ρωμανού.

Ο Ρωμανός έγινε σύμβουλος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄, ενώ το 1057 υποστήριξε τον Ισαάκιο Κομνηνό να διεκδικήσει τον θρόνο από τον Μιχαήλ ΣΤ΄. Αργότερα ο Ισαάκιος τον διόρισε σε ανώτατα αξιώματα και για δεύτερη φορά δούξ Αντιόχειας το 1057. Πιθανότατα να σχετίζεται με μία λαϊκή παράδοση που δίνεται για τον παππού του και να είναι αυτός.

7) Ο Μιχαήλ Βούρτζης (περίπου 930/935 – μετά από το 996) ήταν ο κορυφαίος Βυζαντινός στρατηγός στα τέλη του 10ου αιώνα. Έγινε ονομαστός για την κατάληψη της Αντιόχειας το 969, αλλά έπεσε σε δυσμένεια από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Β΄ Φωκά. Αγανακτισμένοι η Οικογένεια Βούρτζη ένωσε τις δυνάμεις της με τους συνωμότες που δολοφόνησαν τον Φωκά λίγες εβδομάδες αργότερα.

Ο Βούρτζης επανεμφανίζεται σε εξέχοντα ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ και του επαναστάτη Βάρδα Σκληρού, όπου άλλαξε στρατόπεδα, από υποταγή στον αυτοκράτορα κι έπειτα στους αντάρτες και πάλι στον Βασίλειο Β΄. Παρ’ όλα αυτά, είχε διοριστεί εκ νέου ως δούξ της Αντιόχειας από τον Βασίλειο, μια θέση που κατείχε μέχρι το 995, όταν κι αντικαταστάθηκε εξαιτίας τής αποτυχίες του στον πόλεμο εναντίον των Φατιμιδών Αράβων της Αιγυπτου.



8) Ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε τα τέλη του 12ου με αρχές του 13ου αιώνα. Ήταν στρατηγός της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας και είχε λάβει το αξίωμα του Μεγάλου Δομέστικου επί βασιλείας του Μιχαήλ Η´ του Παλαιολόγου. Έμεινε γνωστός κυρίως λόγω της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, η οποία αποτέλεσε την πιο λαμπρή αλλά ταυτόχρονα και η τελευταία νικηφόρα στρατιωτική επιχείρισή του, καθώς στην συνέχεια ηττάται σε όλες τις επόμενες μάχες, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί και να παραμείνει ταπεινωμένος μέχρι τον θάνατό του.

Το 1261, απελευθερώνεται αργότερα από τον ίδιο τον Δεσπότη της Νίκαιας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, με τον όρο να κατευθυνθεί με στρατό 800 ξένων μισθοφόρων του ιππικού στα περίχωρα της Βασιλεύουσας προκειμένου να κατασκοπεύσει τους Λατίνους και να φοβίσει τους Βουλγαρους. Όταν το στρατιωτικό τμήμα με διοικητή τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο έφθασε κοντά στην πόλη της Σηλυμβρίας στην Θράκη, αγρότες της περιοχής τον πληροφόρησαν ότι ο λατινικός στρατός και ο βενετικός στόλος της Κωνσταντινουπόλης απουσίαζαν σε μία εκστρατεία κατάληψης του νησιού Δαφνουσία στον Εύξεινο Πόντο την οποία κατείχαν οι Νικαιάτες.

Επίσης αναφέρεται ότι κάποιος γεωργός είπε στον στρατηγό της Νίκαιας πως έμενε μέσα στην Πόλη, μπορούσε όμως να βγαίνει κάθε ημέρα για να βόσκει τα ζώα του από την Πύλη της Ζωοδόχου Πηγής, η οποία παρέμενε αφύλακτη. Ο Αλέξιος δεν θα μπορούσε να αφήσει αυτή την ιδανική ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Το ίδιο βράδυ στις 25 Ιουλίου εισήλθε με το στράτευμά του από την Πύλη της Ζωοδόχου Πηγής και χωρίς να γίνει αντιληπτός σταμάτησε σε μια μονή κοντά στην πύλη, ενώ απέστειλε κάποιους στρατιώτες ως αγγελιοφόρους στην Νίκαια να ανακοινώσουν την καταπληκτική αυτή είδηση.

Εν τω μεταξύ, ο στρατηγός με το απόσπασμά του επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στους φρουρούς και μετά από κάποιες αψιμαχίες πήρε τον έλεγχο των μεσόγειων τειχών. Μόλις η εισβολή και η ήττα της φραγκικής φρουράς έγινε ευρέως αντιληπτή, ο Αυτοκράτορας των Λατίνων Βαλδουϊνος Β’ μαζί τον Λατίνο Πατριάρχη της Πόλης και τους υπόλοιπους Καθολικούς κατοίκους της, κατέφυγαν στο λιμάνι προσμένοντας με αδημονία τον βενετικό στόλο να επιστρέψει, ελπίζοντας ότι θα επιβιβασθούν σε αυτόν ώστε να μην θανατωθούν ή να αιχμαλωτιστούν.

Οι Βενετοί κατέφθασαν εγκαίρως και παρέλαβαν το τρομαγμένο πλήθος. Δεν επέτυχαν όμως τίποτε παραπάνω, αφού οι ενισχύσεις από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας είχαν ήδη φτάσει και διέφυγαν από την θάλασσα αφήνοντας την Πόλη στους Βυζαντινούς. Τον επόμενο μήνα, στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου εισήλθε ο Μιχαήλ Η’ μετά πομπής και γονυπετής στην Χρυσή Πύλη, όπου ακούσθηκαν οιΔεκατρείς Προσευχές, τις οποίες συνέθεσε ο Γεώργιος Ακροπολίτης με παραγγελία του Δεσπότη με σκοπό να ευχαριστήσει τον Θεό για την νίκη του. Έπειτα στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.



9) Ο Ιωάννης Κουρκούας ήταν Βυζαντινός στρατηγός του 10ου αιώνα που διακρίθηκε κυρίως στους αγώνες της αυτοκρατορίας εναντίον των Αράβων. Ως δομέστικος των σχολών της Ανατολής διεξήγαγε πολλές εκστρατείες σε περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τους Άραβες τρεις αιώνες προ της εποχής του και θεωρούντο πλέον αραβικά εδάφη (Αρμενία, βόρεια Μεσοποταμία, βόρεια Συρία). Αρκετοί σύγχρονοί του τον χαρακτήρισαν «άλλον Τραϊανόν ή Βελισάριον».

Από πολλούς ιστορικούς θεωρείται πρόδρομος της λεγόμενης «Βυζαντινής εποποιίας» των αυτοκρατόρων Νικηφόρου Β΄ Φωκά, Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το έργο του. Την ίδια χρονιά που ο Κουρκούας εκπόρθησε οριστικά την Θεοδοσιούπολη, οι ναυτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας απέτυχαν για πολλοστή φορά να καταλάβουν την Κρήτη.

Όμως η πλάστιγγα είχε γύρει προς την πλευρά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που είχε περάσει στην αντεπίθεση κατά των Αράβων σε όλα τα μέτωπα. Οι επιτυχίες του Ιωάννη Κουρκούα στην Μέση Ανατολή και του ναυάρχου Ιωάννη Ραδηνού στο Αιγαίο οδήγησαν στην επέλαση των Βυζαντινών στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης, Μεσοποταμίας και Καυκάσου καθώς και στην ανακατάληψη της Κρήτης αντίστοιχα.



10) Ο Νικηφόρος Φωκάς (912 – 11 Δεκεμβρίου 969) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 963 έως το 969. Τα λαμπρά στρατιωτικά κατορθώματά του συνέβαλαν στην αναζωπύρωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 10ου αιώνα.
Το 960, με την ιδιότητα του δομέστικου των σχολών της Ανατολής, ο μετέπειτα αυτοκράτορας ανέλαβε επικεφαλής της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς (Άραβες). Συγκέντρωσε το βυζαντινό στρατό στα Φύγελα της Μ. Ασίας, κατέπλευσε στον κόλπο του Αλμυρού και άρχισε τις επιχειρήσεις εναντίον του αραβικού στρατού.

Στρατοπέδευσε κοντά στο Xάνδακα (Ηράκλειο), την πρωτεύουσα της Κρήτης, επιχειρώντας ταυτόχρονα επιθέσεις εναντίον των τειχών και εξορμήσεις στο εσωτερικό, για να υποτάξει ολόκληρο το νησί. Ύστερα από εννέα μήνες δραματικής πολιορκίας, το Μάρτιο του 961, κατέλαβε το Χάνδακα και επανέφερε την Κρήτη στους κόλπους της βυζαντινής αυτοκρατορίας για τα επόμενα 250 χρόνια. Μέρος από τα λάφυρα παραχώρησε στο φίλο του Αθανάσιο Αθωνίτη, ο οποίος τον είχε ακολουθήσει στην εκστρατεία της Κρήτης, για να ιδρύσει τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος.

Πριν από την αναχώρησή του, ο Φωκάς οργάνωσε διοικητικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά το νησί (αφήνοντας για τον επανεκχριστιανισμό του νησιού, τον Άγιο Νίκωνα τον «Μετανοείτε») και άφησε αξιόλογη φρουρά για την προστασία του από νέες αραβικές επιδρομές. Επιχείρησε μάλιστα τη μεταφορά της πρωτεύουσας σε άλλο σημείο και για το σκοπό αυτό οχύρωσε ένα λόφο νότια του Χάνδακα, όπου έχτισε το φρούριο Τέμενος.

Βασική κατεύθυνση της πολιτικής του υπήρξε η συνέχιση των αγώνων εναντίον των Αράβων στην Ανατολή, τους οποίους είχε εγκαινιάσει με επιτυχία σε όλα τα επίπεδα. Απομάκρυνε τους Άραβες από την Κιλικία, ανακατέλαβε την Κύπρο και προσάρτησε μεγάλο μέρος της Συρίας, προχωρώντας έως την Τρίπολη του Λιβανου. Παράλληλα, έδειξε ενδιαφέρον για την περιφρούρηση των βυζαντινών συμφερόντων στις επαρχίες της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας.

Επιβεβαίωσε έτσι τη βυζαντινή κυριαρχία στη Μεσόγειο και εκτίναξε τα σύνορα της αυτοκρατορίας έως πέρα από τον ποταμό Ευφράτη. Με ανάλογη ευαισθησία αντιμετώπισε και τα προβλήματα στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, επιχειρώντας σύντομη εκστρατεία κατά μήκος των βυζαντινο-βουλγαρικών συνόρων και καταλαμβάνοντας χωρίς δυσκολίες όλα τα σημαντικά φρούρια. 

Τι συμβολίζει το αρχαιότατο σύμβολο του δικέφαλου αετού

Ἀρχαιότατο σύμβολο ὁ μονοκέφαλος ἀετός εἶναι γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο ἰσχύος, ζωτικότητας καί ἀναγέννησης. Ἀπαντᾶται σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία τῶν δύο ρωμαϊκῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά καί στίς προγενέστερες ἑλληνικές πόλεις, ὅπως καί σέ ἀναρίθμητες ἄλλες συμβολικές χρήσεις συνοδεύοντας θεούς καί ἥρωες.

Ὡστόσο, ἡ παραλλαγή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ὑπῆρξε σύμβολο ὑπέρτατης δύναμης γιά τούς Μυκηναίους, τούς Βαβυλώνιους καί τούς Χιττῖτες, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι πιθανό νά τόν υἱοθέτησαν οἱ Τουρκομάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί οἱ Σελτζοῦκοι τοῦ Ρούμ, γιά νά τόν δανειστοῦν οἱ Σταυροφόροι καί νά τόν μεταφέρουν στήν Εὐρώπη, ὅπου ἔγινε γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο τῆς Ρωσίας τῶν Τσάρων καί τῆς Αὐστρίας τῶν Ἀψβούργων.

Τά δύο κεφάλια τοῦ ἀετοῦ ἑρμηνεύονται συνήθως ὡς ἔκφραση τῆς διπλῆς φύσης ἤ τῆς δυσυπόστατης ἰσχύος αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν, ἀλλά καί ὡς μιά ὑπέρτατη ἔκφραση κυριαρχίας καί δύναμης.


Στό Βυζάντιο ὁ δικέφαλος ἀετός ἐμφανίζεται καί γίνεται γνωστός κατά τήν ἐποχή τῶν Κομνηνῶν.

Ὁ συμβολισμός τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ στή νεοελληνική ἱστορία ξεκινᾶ κατά τήν αὐγή τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ μέ τόν διανοούμενο αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Θεόδωρο Β´ Λάσκαρι, ὁ ὁποῖος εἰκονίζεται τό 1250 περίπου πατώντας σέ ὑποπόδιο μέ παράσταση τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ˙ πρᾶγμα πού ἴσως συμβολίζει τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Ὁ 13ος αἰώνας εἶναι μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία τό Βυζάντιο, —ἡ Ρωμανία ὅπως εἶναι τό πραγματικό του ὄνομα—, βρίσκεται σέ διμέτωπο ἀγῶνα ἀντιμετωπίζοντας τήν ἐπιβολή τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς.

Εἶναι μιά ἐποχή, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά ἕνα ἀπό τά μόνιμα χαρακτηριστικά τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: οἱ ἀπειλές γιά ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό καί οἱ συνεχεῖς ἀγῶνες γιά ἐπιβίωση. Εἶναι καί μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ διανοούμενοι καί οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νίκαιας πιάνουν ξανά τό νῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας γιά νά ἀνοίξουν τόν δρόμο πρός τόν Νέο Ἑλληνισμό.

Ὁ βασιλικός δικέφαλος ἀετός περνᾶ στούς Παλαιολόγους καί διατηρεῖται ὡς σύμβολο καί μετά τήν Ἅλωση. Ἀποκτᾶ τότε ἀλυτρωτική, δηλαδή ἀπελευθερωτική, σημασία καί γίνεται σύμβολο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, πού γεννήθηκε στήν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ τήν αὐγή τῆς 29ης Μαΐου 1453.



Ἡ ἔνδοξη πτώση τῆς Βασιλεύουσας καί τῆς Αὐτοκρατορίας συνοδεύεται ἀπό τήν αὐτοθυσία τοῦ «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» ἀγωνιζόμενου αὐτοκράτορα καί τῶν συμπολεμιστῶν του, πού ἠθικά καί συναισθηματικά συγκλονίζει πάντα τόν Ἑλληνισμό μέ ἀμείωτη ἔνταση. Γιά τό ὑπόδουλο Γένος τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα δέν μεταφέρονται στή νέα δυναστεία τοῦ ἀσιάτη κατακτητῆ καί οἱ σουλτάνοι δέν εἶναι οἱ νόμιμοι διάδοχοι τῶν αὐτοκρατόρων.

Ἡ Κωνσταντινούπολη δέν εἶναι πλέον ἡ οἰκουμενική πρωτεύουσα, ἀλλά ἡ σκλαβωμένη μάνα τῶν Ρωμηῶν. Στήν πόλη τῶν αὐτοκρατόρων κυριαρχεῖ τώρα τό ἑτερόδοξο, τό ἀλλότριο, ἡ ἀμάθεια καί ἡ βαρβαρότητα. Δέν ὑπάρχει πιά ἡ ὑπερεθνική, ὑπερφυλετική ἑνότητα πού ἐνσαρκώνει ὁ αὐτοκράτορας καί πραγματώνει ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία.

Ἡ νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ὀθωμανική διοίκηση. Αὐτό, ὅμως, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε, καταυγάζοντας Ἀνατολή καί Δύση, εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀνορθωθεῖ καί πάλι μέ νέα δόξα καί ἀκτινοβολία. Ὁ δικέφαλος ἀετός δέν χάνεται, ἀλλά ἀνανεώνει τή συμβολική του δύναμη καί σημαίνει τώρα τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη γιά τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνόρθωση τῆς Ρωμανίας. Ἡ παρουσία τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ μπορεῖ ἐπίσης νά θεωρηθεῖ ὡς ὑπόμνηση τῆς βυζαντινῆς μας καταγωγῆς καί τῆς συνέχειας τῆς Ρωμηοσύνης.

Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται κατά τήν Τουρκοκρατία σύμβολο καί γιά ἕνα ἀκόμη σταθερό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: τό αἴτημα τῆς ἀναγέννησης καί τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀρχαίας δόξας.

Ὁ δικέφαλος ἀετός, χωρίς νά ἀναφέρεται στή λαϊκή ποίηση καί τό δημοτικό τραγούδι, ἐμφανίζεται σέ πολυάριθμες καί πολύμορφες ἀπεικονίσεις. Στά δάπεδα τῶν μεταβυζαντινῶν ἐκκλησιῶν ὑπάρχει συχνά δικέφαλος ἀνάγλυφος ἀετός κάτω ἀπό τόν τροῦλλο.


 

Ἐμφανίζεται στή διακόσμηση τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν, στίς σφραγίδες γιά τό Χριστόψωμο, στήν ξυλογλυπτική, τά ἐκκλησιαστικά σκεύη, τά σινιά, τά κεντήματα, τά παγούρια, τήν ὑφαντική καί τίς ἐνδυμασίες, τήν ἀγγειοπλαστική καί τήν κεραμική. Στήν ἀρχιτεκτονική βρίσκεται στή ζωγραφική τῶν λαϊκῶν σπιτιῶν, τά ὑπέρθυρα, τό τζάκι καί τίς κτητορικές ἐπιγραφές. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται ἐπίσης ἔμβλημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκεῖ ὅμως, ὅπου ὁ δικέφαλος ἀετός ἀποτελεῖ τό πιό συχνό θέμα, εἶναι ἡ λαϊκή ἀργυροχοΐα, ὅπου διακοσμεῖ ἕνα κόσμο λεβεντιᾶς, φιλότιμου καί ἀρετῆς˙ ὅπως στά γιαταγάνια καί τά χατζάρια, τά καριοφύλια, τίς παλάσκες, τά χαϊμαλιά, τίς πόρπες, τά κιουστέκια, τά γιορντάνια, τά τεπελέκια, τά σκουλαρίκια, τά βραχιόλια, τίς ταμπακιέρες, τά φυλαχτά, τούς σταυρούς καί πάμπολλα ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα – φορεῖς τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ.


Σήμερα ἡ χρήση τοῦ συμβολισμοῦ τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ σημαίνει τήν ἐπιμονή στή δύναμη τῆς παράδοσης, τήν ὑπόμνηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καί τό αἴτημα γιά ἀναγέννηση.

Βρέθηκε ο τάφος του σωματοφύλακα του Μ. Αλεξάνδρου, Πευκέστα; Και τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, που ήταν η ιερή και μυστηριώδης ασπίδα του Αχιλλέα; Ας σταθούν όλοι στο ύψος τους… Το θέμα είναι και εθνικό…

Του Γιώργου Λεκάκη

Μη γνωρίζοντας, έως τώρα, σε ποιον ανήκει, ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους που υπάρχουν γύρω από την αρχαία Μίεζα (*) της Ημαθίας, ελέγετο «Ο τάφος της Κρίσεως», διότι σε αυτόν εικονιζόταν ο νεκρός πολεμιστής να οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους Kριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ… Και έτσι ελέγετο έως τώρα…Μόνο, που, κατά πληροφορίες, ευρέθη το όνομα του νεκρού...

Και μάλιστα μαζί με τμήμα της ασπίδος του, η οποία ήταν η ασπίς του Αχιλλέως. Είναι γνωστό ότι την κρατούσε. Εάν, λοιπόν, ετάφη όντως και με αυτήν, την αυθεντική μυστηριώδη ασπίδα του Αχιλλέως, τότε βρισκόμαστε ενώπιον ενός σπουδαίου ευρήματος, του μόνου γνωστού έως τώρα εκ των χειρών του θεού Ηφαίστου, το μόνο θεϊκό χειροποίητο τεχνούργημα / κατασκεύασμα που θα έχει βρεθεί επί γης!!!

Και κάτι τέτοιο θα πρέπει να εξετασθεί διεπιστημονικώς, και όχι μόνον αρχαιολογικώς!..

(*) Θυμίζω ότι για την αναφερομένη από τα αρχαία χρόνια Μίεζα (ήδη από τον Πολύβιο ακόμη), αποφάνθηκε επιτροπή σοφών (με επί κεφαλής τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη!) ότι είναι... σλαβικό τοπωνύμιο, διότι καταλήγει σε... -ζα!!! Κι έτσι το χωριό Κοπανός, όπου βρέθηκε η σχολή του Αριστοτέλους, δεν μετονομάσθη σε Μίεζα...

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...

Γράφει ο Α. Χοϊλούς:

«Και το όνομα αυτού, Πευκέστας»!!!

Πριν από δύο μήνες (περίπου) σας είχα πει ότι επισκέφθηκα τον Μακεδονικό Τάφο «Της Κρίσεως» στη Μίεζα[1] (κοντά στην Νάουσα). Εκείνη την ημέρα ήταν που πήρα την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος τάφος ανήκει στον Πευκέστα. Σύμφωνα με τις τελευταίες, πρόσφατες, ανασκαφές που έγιναν στο δάπεδο του τάφου βρέθηκαν τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, στα οποία είναι χαραγμένο το όνομα του: Πευκέστας!

Ο Πευκέστας (4ος αιώνας) ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας από τους σωματοφύλακες του, και ο μετέπειτα σατράπης της επαρχίας της Περσίας. Καταγόταν από τη Μίεζα κοντά στη σύγχρονη Νάουσα, το ίδιο μέρος όπου ο Αριστοτέλης είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση του Αλεξάνδρου και των υπόλοιπων νέων της Μακεδονικής αριστοκρατίας (σχολή του Αριστοτέλη). Είχε διακριθεί για τις πολεμικές του αρετές, καθώς ήταν το πρόσωπο το οποίο ο Αλέξανδρος επέλεξε να τον συνοδεύει στη μάχη, με την – ιερή - ασπίδα που είχε αποκτηθεί από τον ναό της Αθηνάς στη Τροία (πρόκειται για την ασπίδα του Αχιλλέα που έχει κατασκευάσει ο Θεός Ήφαιστος, και ο Όμηρος αφιερώνει 134 στίχους στην Ιλιάδα, ραψωδία Σ, για να την περιγράψει). Ήταν επίσης δίπλα στον Αλέξανδρο κατά την επίθεση φρουρίου το -325 της Ινδικής φυλής των Μαλλών, κατά την οποία ο Αλέξανδρος βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει πηδήξει από τις επάλξεις μέσα στο αντίπαλο φρούριο μόνος του έναντι πλήθους αμυνομένων. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν πως η συμβολή του Πευκέστα ήταν ιδιαίτερα σημαντική ώστε να σωθεί η ζωή του Αλέξανδρου. Σε αυτή την περίπτωση ο Μέγας Αλέξανδρος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Πευκέστας τιμήθηκε με κάθε δυνατή τιμή από τον Αλέξανδρο, (επειδή τον έσωσε πέφτοντας από πάνω του, καλύπτοντας τον με την Ιερή Ασπίδα) ο οποίος τον έκανε πλέον και επίσημα έναν από τους σωματοφύλακες του, ρόλο που εποφθαλμιούσαν πολλοί Μακεδόνες αξιωματικοί. Κατά την επιστροφή του Αλέξανδρου στην Περσέπολη, απένειμε στον Πευκέστα την σημαντική σατραπεία της επαρχίας της Περσίας, καθώς και επιλέχθηκε ως ο πρώτος που του απονεμήθηκε χρυσό στέμμα, όπως σε όλους τους υπόλοιπους στρατιώτες που είχαν διακριθεί για τις υπηρεσίες τους.

Τώρα, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:

Αν η ασπίδα που βρέθηκε στον συγκεκριμένο Μακεδονικό Τάφο (Της Κρίσεως) είναι η Ιερή Ασπίδα του Αχιλλέα με την οποία έσωσε τον Μέγα Αλέξανδρο στην μάχη των Μαλλών ο Πευκέστας; Διότι αν είναι όντως αυτή, (η ασπίδα) όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, θα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο εύρημα που θα αποδεικνύει ότι, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια υπάγονται στα Ιστορικά γεγονότα και όχι στη Μυθολογία, όπως ισχυρίζονται κάποιοι πονηροί σήμερα.

Καθώς και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.

Περιμένω από τους αρχαιολόγους να σταθούν στο ύψος τους και σύντομα να ανακοινώσουν και επίσημα ότι ο τάφος ανήκει στον Πευκέστα τον Μιεζεύ.

Καθώς επίσης και την αλήθεια για την ασπίδα που βρέθηκε.

ΠΗΓΗ: Α. ΧΟΪΛΟΥΣ.

Τι λέει το υπουργείο Πολιτισμού

για τον «Τάφο της Κρίσεως»

Από τους σημαντικότερους και καλύτερα διατηρημένους μακεδονικούς τάφους, που έχουν έλθει στο φως μέχρι σήμερα, είναι αυτός ''της Κρίσεως'', ένα από τα ταφικά μνημεία της αρχαίας Μίεζας, που είχαν κατασκευασθεί στην πορεία του αρχαίου δρόμου που ένωνε την πόλη με την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, την Πέλλα. Οφείλει την ονομασία του στη μοναδική για την αρχαία τέχνη ζωγραφική παράσταση που τον διακοσμεί και έχει ως θέμα την κρίση του νεκρού. Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι π.Χ. και ξεχωρίζει ανάμεσα στους μακεδονικούς τάφους για τις μνημειώδεις διαστάσεις του και την επιβλητική του πρόσοψη.

Το μνημείο ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου με καμαρωτή στέγη και καλυπτόταν με χωμάτινο τύμβο που είχε ύψος 1,50 μ. και διάμετρο 10 μ. Η πρόσοψή του είναι διώροφη, συνδυάζει το δωρικό με τον ιωνικό ρυθμό και δίνει την εντύπωση αρχαίου διώροφου κτηρίου με αετωματική επίστεψη. Ο ''πρώτος όροφος'' είναι δωρικού ρυθμού με τέσσερις ημικίονες (τετράστυλο πρόπυλο με παραστάδες στις άκρες), επάνω στους οποίους στηρίζεται το δωρικό γείσο. Αποτελείται από τρίγλυφα και 11 μετόπες, που διατηρούν τμηματικά την πολυχρωμία τους και διακοσμούνται με ένα πολύ γνωστό θέμα, την αναμέτρηση των Κενταύρων με τους Λαπίθες.

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...
Ταινία με σταγόνες και γραπτή ζώνη με άνθη και έλικες διαχωρίζουν τις μετόπες από την ιωνική ζωφόρο που ακολουθεί. Το θέμα του διακόσμου της είναι κάποια μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές που τη συνθέτουν είναι ανάγλυφες (stucco). Πάνω από το γείσο αναπτύσσεται ο ''δεύτερος όροφος'' της πρόσοψης. Αποτελείται από έξι μικρούς ιωνικούς ημικίονες με ύψος 1,46 μ., ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν διαστήματα διαμορφωμένα ως ψευδόθυρες. Το αέτωμα πρέπει να διέθετε γραπτή διακόσμηση, όπως προκύπτει από διάφορα θραύσματα που έχουν έλθει στο φως. Ανάμεσα στις ακραίες παραστάδες και στους δωρικούς ημικίονες, που πλαισιώνουν τη θύρα, υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, οι οποίοι αποτελούν ενιαία σύνθεση που απεικονίζει τη σκηνή της κρίσης του νεκρού. Ο νεκρός πολεμιστής οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους κριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ, θέμα εξαιρετικά σπάνιο στην εικονογραφία, αλλά γνωστό από τον πλατωνικό διάλογο ''Γοργίας''.

Ο ψυχοπομπός Ερμής με το κηρύκειό του,
οδηγεί την ψυχή του νεκρού (Πευκέστα;)
στους κριτές, Ραδάμανθυ και Αιακό...
Μια από τις παραστάσεις του Τάφου της Κρίσης, στα Λευκάδια Ημαθίας...

Από τον τρόπο απόδοσης των μορφών προκύπτει ότι δύο ζωγράφοι συμμετείχαν στη διακόσμηση του τάφου. Ο προθάλαμος, αν και δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, φαίνεται ότι δεν διέθετε γραπτές παραστάσεις. Αντίθετα, ο νεκρικός θάλαμος με την αρχιτεκτονική διάρθρωση των τοίχων θυμίζει έντονα τις εσωτερικές όψεις σπιτιών της Πέλλας και της Δήλου. Διαθέτει τοιχοβάτη, κυρίως τοίχο, παραστάδες στις γωνίες, θριγκό και καμαρωτή στέγη. Βαθύ γαλάζιο, κόκκινο και λευκό είναι τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο θάλαμο, ενώ ιωνικά κυμάτια, ρόδακες και ταινίες διακοσμούν τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη.

Ο τάφος της Κρίσεως εντοπίσθηκε τυχαία το 1954 κατά τις εργασίες διάνοιξης επαρχιακού δρόμου και ανασκάφηκε από τον καθηγητή Φώτιο Πέτσα κατά τα έτη 1954-1964. Είχε υποστεί σοβαρές φθορές ήδη από την αρχαιότητα, τόσο στην καμάρα του προθαλάμου όσο και στην πρόσοψη. Εργασίες συντήρησης των κονιαμάτων και δομικής αποκατάστασης της πρόσοψης έγιναν το 1998, παράλληλα με ανασκαφή από τη Λ. Στεφανή, ενώ σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο ανάδειξης του μνημείου, που προβλέπει και νέα πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΠΗΓΗ: Ε. Ψαρρά, αρχαιολόγος.

Μακεδονική φάλαγγα… Το απόλυτο “μυστικό” όπλο των αρχαίων Ελλήνων

Η Μακεδονική Φάλαγγα, είχε, ως σχηματισμός, καταλυτική επίδραση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, επηρεάζοντας την σκέψη μεγάλων στρατηγών μέχρι και τον 18ο αιώνα. Αν και συχνά ακούγεται πως η φάλαγγα ήταν ένας άκαμπτος, μονολιθικός σχηματισμός αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στην εποχή του Αλεξάνδρου και των άμεσων διαδόχων του.

Η βασική υπομονάδα της φάλαγγας ήταν ο στοίχος, ο οποίος είχε δύναμη 16 ανδρών και ονομαζόταν λόχος. Επικεφαλής κάθε στοίχου ήταν ο λοχαγός και τάσσονταν πρώτος. Ο τελευταίος άνδρας ονομαζόταν ουραγός και ήταν αντίστοιχος του σημερινού δεκανέα. Δύο στοίχοι – 32 άνδρες – συγκροτούσαν μια διλοχία και τέσσερις λόχοι μια τετραρχία – 64 άνδρες.

Τέσσερις τετραρχίες συγκροτούσαν ένα σύνταγμα 256 ανδρών. Αυτή ήταν και η κατώτερη τακτική μονάδα της φάλαγγας. Δύο συντάγματα συγκροτούσαν μια Πεντακοσιαρχία, δύο Πεντακοσιαρχίες μια Χιλιαρχία και τρεις Πεντακοσιαρχίες μια Τάξη (ταξιαρχία). Αργότερα, στους χρόνους των Επιγόνων, η Τάξη αποτελείτο από δύο χιλιαρχίες. Δύο χιλιαρχίες συγκροτούσαν μια Μεραρχία. Δύο μεραρχίες συγκροτούσαν μια Φαλαγγαρχία και δύο Φαλαγγαρχίες ένα Κέρας.

Τα συντάγματα της φάλαγγας τάσσονταν σε σχηματισμό με μέτωπο 16 και βάθος 16 ανδρών (16 χ 16 = 256). Ανάλογα με την τακτική κατάσταση μπορούσαν να αραιώσουν ή να πυκνώσουν τον σχηματισμό τους. Στη μάχη της Ισσού η φάλαγγα πολέμησε ταγμένη σε βάθος μόνο 8 ζυγών (ανδρών), αντί των συνηθισμένων 16. Στη μάχη της Μαγνησίας, κατά των Ρωμαίων, το 190 π.Χ. η σελευκιδική φάλαγγα τάχθηκε σε βάθος 32 ανδρών.

Ο συνήθης πάντως σχηματισμός ήταν με μέτωπο 16 και βάθος ανδρών. Τα συντάγματα μιας τάξης δεν τάσσονταν όλα μαζί, παράλληλα, χωρίς κενά μεταξύ τους. Συνήθως αφήνονταν ένα μικρό κενό, στη φάση της προσπέλασης, μέσω των οποίων μπορούσαν να περάσουν μπροστά από τη φάλαγγα ελαφρά οπλισμένοι ψιλοί (τοξότες, σφενδονήτες, ακοντιστές), οι οποίοι καταπονούσαν τον αντίπαλο με βλήματα. Λίγο πριν την κρούση των βαρέων στρατευμάτων, οι ψιλοί, περνώντας μέσα από τα κενά, συγκεντρώνονταν πίσω από τη φάλαγγα.

Στη φάση της προσπέλασης η φάλαγγα βάδισε σε «ανοικτό» σχηματισμό, με τους άνδρες να απέχουν περί το 1μ. ο ένας από τον άλλο. Ωστόσο καθώς πλησίαζε στον αντίπαλο και άρχιζε να δέχεται τα εχθρικά βλήματα, η φάλαγγα «συνασπιζόταν», με τους άνδρες να καταλαμβάνουν, έκαστος μέτωπο, περί τα 60εκ., όσο δηλαδή ήταν η διάμετρος της ασπίδας του. Με τον τρόπο αυτό κάθε σύνταγμα της φάλαγγας παρουσίαζε μέτωπο μικρότερο των 10μ.

Εδώ ήταν όμως και το μυστικό της επιτυχίας, καθώς επί μετώπου 10μ. η μακεδονική φάλαγγα έριχνε στην μάχη 256 άνδρες, με τους πρώτους 76 να πολεμούν άμεσα και τους υπόλοιπους να προσθέτουν βάθος στον σχηματισμό και να αναπληρώνουν άμεσα τις τυχόν απώλειες. Κανένας άλλος σχηματισμός δεν επέτρεπε την συγκέντρωση τόσο μεγάλου όγκου ανδρών σε τόσο περιορισμένο χώρο. Οι Πέρσες, λόγω οπλισμού και τακτικών, επί μετώπου 10 μ. δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 30 άνδρες. 

Άρα η φάλαγγα απολάμβανε τοπικής αριθμητικής – περάν της ποιοτικής – υπεροχής σε χώρο και τόπο. Ακόμα και οι νότιοι Έλληνες οπλίτες, λόγω της αργολικής τους ασπίδας, διαμέτρου 90εκ. δεν μπορούσαν να επιτύχουν τέτοια συγκέντρωση. Εξάλλου λόγω του μήκους του δόρατος, μόνο οι δύο πρώτοι ζυγοί οπλιτών μπορούσαν να πολεμήσουν εναντίον κάθε αντιπάλου.

πηγή 

Πώς λέγονταν παλιά οι γειτονιές της Αθήνας;

Κατσικάδικα: 
Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: 
Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: 
Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: 
«Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: 
Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: 
Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: 
«Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Βουρλοπόταμος: 
Είναι η σημερινή Αμφιθέα, του Παλαιού Φαλήρου, η οποία τότε δανειζόταν το όνομά της από το ρέμα που την διέσχιζε.

Λεβί: 
Ένα από τα πιο άγνωστα παλιά τοπωνύμια της Αθήνας, το εβραϊκό Λεβί έγινε αργότερα επίθετο –ο Δημήτρης Λεβής ήταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της αγροικίας στον Ελαιώνα, που δάνειζε το όνομά της στην γειτονιά γύρω της.

Αλώνια:
 Λεγόταν το Θησείο μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Μη χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο.

Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου.

Σε ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.

Μπορεί να κλάψεις φωναχτά μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς να περάσεις το κατώφλι.

Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.

Μπορεί ο τίτλος του διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος.

Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του διδάσκοντα. Εσείς δεν είστε για να κάθεστε μαζί!

Από τα μικροσκοπικά καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός.

Οι παρέες του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.

Μοιράστηκες τη νύστα σου, τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα. 

Οι προσδοκίες και ο φόβος για το μέλλον ελαφραίνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω…» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές. Θα τα κατάφερνες μόνος;

Ήταν εκείνη η σφιχτή αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Τα ονόματα από τα πρώτα καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός.

Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.

Τα σχολικά χρόνια τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ στα γρήγορα. 

Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Θεοδώρα Μαρία Βένου

Ένα καφέ στο σπίτι του ‘Οθωνα και της Αμαλίας κρυμμένο στην καρδιά της Αθήνας

Περιμένοντας να χτιστεί το σπίτι του (η σημερινή Βουλή), ο βασιλιάς Οθωνας και η 18χρονη σύζυγός του Αμαλία εγκαταστάθηκαν σε ένα νεοκλασικό στην πλατεία Κλαυθμώνος, πριν από 180 χρόνια. 
Το πανέμορφο κτίριο της οδού Παπαρρηγοπούλου 7, που στεγάζει σήμερα το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, το 1833. Σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς αρχιτέκτονες G. Luders και J. Hoffer και αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα λιτού κλασικισμού στην Ελλάδα. 
Το σπίτι ανήκε στον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτιο Δεκόζη Βούρο (1792-1881) και ήταν εδώ που φιλοξενήθηκαν ο Όθωνας και η Αμαλία από το 1837 ως το 1843, περιμένοντας να ολοκληρωθούν τα ανάκτορά τους -η σημερινή Βουλή.


Σήμερα είναι ένας ζωντανός τόπος ιστορικής μνήμης και διασκέδασης. Καφέ, bar, εστιατόριο, γκαλερί, κήπος, όλα σε έναν δημιουργικό και φιλόξενο πολυχώρο τεχνών. Ο ιστορικός κήπος που είχε εγκατασταθεί ο Οθωνας αφού παντρεύτηκε τη 18χρονη Αμαλία, η οποία και οργάνωσε τον κήπο του παλαιού παλατιού, του πρώτου δημόσιου κήπου της πρωτεύουσας, αναβίωσε και περιμένει. Έργα τέχνης, μουσικές βραδιές, φιλολογικές συζητήσεις, αρωματικός καφές, καλό κρασί και ποτά, σπιτικά φαγητά και γλυκά, όλα όσα δύσκολα συναντά κανείς στο κέντρο, μαζεμένα στη θρυλική αυλή του Black Duck.



Στα 1836, ο βασιλιάς Όθων, επιστρέφοντας από το Μόναχο μετά τον γάμο του με την Αμαλία, χρησιμοποίησε ως προσωρινή κατοικία τη «Μεγάλη Οικία» Βούρου στην τότε οδό Νομισματοκοπείου και ήδη Παπαρρηγοπούλου αριθ. 7 και τη διπλανή οικία του Γ. Αφθονίδη (που δεν υπάρχει σήμερα), συνδέοντας μεταξύ τους με στοά τα δύο αυτά αρχοντικά. Ο Όθων και η Αμαλία έμειναν σ’ αυτό το «Παλιό Παλάτι», όπως το αποκαλούσαν αργότερα οι Αθηναίοι, από το 1836 μέχρι το 1843. 
Διαμόρφωσαν μάλιστα και έναν κήπο μπροστά στο παλάτι, από τον οποίο προήλθε ο σημερινός κήπος της πλατείας Κλαυθμώνος. 
Η βασιλική αυτή κατοικία μεταφέρθηκε το 1843 στο νεόκτιστο τότε κτίριο των Ανακτόρων, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Φρειδερίκου Γκαίρτνερ (Friedrich Gaertner), όπου στεγάζεται σήμερα η Βουλή των Ελλήνων. 
Το 1859, ο Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος έχτισε δίπλα στο σπίτι του, στον αριθ. 5 της οδού Παπαρρηγοπούλου, ένα δεύτερο αρχοντικό, για κατοικία του γιου του Κωνσταντίνου Βούρου, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γεράσιμου Μεταξά, που σώζεται μέχρι σήμερα. 
Σήμερα, το αρχοντικό του Δεκόζη Βούρου στεγάζει από το 1980 το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών», που ίδρυσε ο Λάμπρος Ευταξίας, δισέγγονος του Σταματίου Δεκόζη Βούρου. 
Η νεαρή βασίλισσα ήταν αυτή που οργάνωσε τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του ζεύγους το 1836. 
Ο «κήπος του παλαιού παλατιού» ήταν ο πρώτος δημόσιος κήπος της πρωτεύουσας, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Συμπεριελάμβανε τη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη. Ο σημερινός κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος εκείνου του μεγάλου κήπου. Παραμένει όμως μία μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, με ζωντανό ακόμα τον φοίνικα που φύτεψε η Αμαλία. 

Ο φοίνικας της βασίλισσας Αμαλίας:






Τώρα, το Black Duck Multiplarte μεταφέρει την εμπειρία του εδώ και υποδέχεται τους κατοίκους της Αθήνας σε έναν ανοιχτό χώρο στην καρδιά της πόλης. Με σεβασμό στο ιστορικό και φυσικό περιβάλλον, το Black Duck Garden – Athens City Museum Bistrot ανοίγει το καλοκαίρι στον κήπο, αλλά και όλο τον χρόνο στον ιδιαίτερο χώρο του αίθριου. Ιnfo Καθημερινά από τις 09.00, Σαβ/κο από τις 10.00 Ι. Παπαρρηγοπούλου 5-7, Πλατεία Κλαυθμώνος, Αθήνα, 
Τηλ. 210 3252396, www.blackduckgarden.gr 

Αυτό είναι το πρώτο σπίτι του Οθωνα, σήμερα Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών:






Στον πρώτο όροφο υπάρχουν τα «βαριά» εκθέματα: το σαλόνι της Αμαλίας και εκείνο του Οθωνα, η αίθουσα του θρόνου (με την πολυθρόνα που χρησιμοποιήθηκε ως θρόνος), το πρώτο χειρόγραφο Σύνταγμα της Ελλάδος πάνω στο γραφείο του κόμητος Αρμανσμπεργκ και πλήθος πινάκων και συλλεκτικών αντικειμένων που αφορούν το τότε βασιλικό ζεύγος.

Η αίθουσα του θρόνου. Ελλείψει θρόνου, ο Οθωνας καθόταν προσωρινά σε πολυθρόνα.


Μαρμάρινος καναπές στην αυλή της οικίας:


Το περίφημο τάβλι-έπιπλο στο σαλόνι του άνακτα. 


Σαλόνι με τραπέζι χαρτοπαιγνίου στην οικία Κωνσταντίνου Βούρου.

Χ. Γιανναράς: Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα θα έβαζε στο Δημοτικό Αρχαία και Ελληνικούς χορούς

O καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, μιλά για την Ελλάδα που «τέλειωσε» λόγω και της εκπαίδευσης που έχει στόχο την χρηστικότητα και όχι το «αληθεύειν».

Χ. Γιανναράς: Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα θα έβαζε στο Δημοτικό Αρχαία και Ελληνικούς χορούς.

Όπως αναφέρει ο ίδιος: «Βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα […] Απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι;

Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο».

Έχετε πει πως «Η Ελλάδα τέλειωσε» σε σχέση με το ότι «η ελληνική εκπαίδευση εστιάζει στη χρηστικότητα». Θα θέλατε να το εξηγήσετε;

Η βασική μου ιδέα είναι, ότι εάν ο ελληνισμός κόμιζε κάτι μέσα στους αιώνες -κι αυτό είναι που τον διαφοροποιεί ριζικά από τη δυτική παράδοση- είναι ακριβώς ότι ο στόχος για τον έλληνα ήταν το «αληθεύειν» και όχι το χρήσιμο.

Λέει ο Αριστοτέλης, ότι «Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή, δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και μεγαλόψυχους ανθρώπους το να ζητάνε παντού το χρήσιμο. Η χρησιμότητα είναι μια δουλεία στην ανάγκη, αδιανόητη για τον έλληνα. Ο έλληνας μάχεται για την ελευθερία από την ανάγκη.

Λοιπόν, στην Ελλάδα, η Παιδεία κάποτε -θα τολμούσα να πω όχι πολύ μακριά από σήμερα- είχε σώσει κάτι από αυτή την προτεραιότητα της ελευθερίας. Για παράδειγμα, το παιδάκι πήγαινε στο Δημοτικό Σχολειό και άρχιζε την εκπαίδευσή του με τη σουηδική γυμναστική, δηλαδή με έναν έμπρακτο τρόπο, που δεν ήταν διανοητικός. Εντασσόταν σε ένα δρώμενο, λογικά συντονιζόμενων κινήσεων. Όλοι μαζί έκαναν τις ίδιες κινήσεις.

Αυτό έχει τεράστια παιδαγωγική δυναμική. Έμπαινε το παιδί στην κοινωνία των σχέσεων, όχι με διδάγματα και με ηθικολογίες, αλλά με την πράξη. Ή μάθαινε να συντονίζει το βάδισμά του, πώς να βαδίζει μαζί με τους άλλους. Έχετε δει πως παρελαύνουν σήμερα τα παιδιά; Δεν μπορούν, δεν ξέρουν να συντονιστούν, σκορποχώρι, τελείως.

Ή ο ελληνικός χορός, ήταν μέγιστο μάθημα κοινωνικοποίησης του παιδιού. Σήμερα ο στόχος δεν είναι να κοινωνικοποιηθεί το παιδί. Είναι να θωρακιστεί το εγώ του, να μάθει να απαιτεί, να μάθει εξασφαλίζει το δικαίωμά «του». Θυμάστε τον πιτσιρικά που φώναζε στον υπουργό Παιδείας, Αρσένη: «Δεν μπορείς Γεράσιμε!»;

Οι μικρονοϊκοί μας πολιτευόμενοι νομίζουν ότι έτσι ετοιμάζουν άγρυπνους επαναστάτες. Αλλά προσωπικά θεωρώ ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ετοιμάζουν ανθρώπους τρομακτικής μοναξιάς! Έναν ανέραστο άνθρωπο. Το “απελευθερωμένο” σημερινό παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να ερωτευτεί, γιατί δεν ξέρει να μοιράζεται.

Και πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με τη φράση σας «Η Ελλάδα τελείωσε», τι έχετε να πείτε;

Δε έχει μείνει ούτε ίχνος από την ελληνικότητα, από αυτή την προτεραιότητα του «κοινωνείν», που έλεγε ο Ηράκλειτος. Ούτε το παραμικρό θεσμικό κατάλοιπο. Στη θέση της κοινότητας (πόλεως) κυριαρχεί σήμερα η τηλεοπτικά ποδηγετούμενη μάζα. Ο στόχος μας δεν είναι το κοινωνείν. Η αλήθεια δεν προκύπτει από τη βεβαιότητα της εμπειρικής μετοχής. Όχι! Η αλήθεια επιβάλλεται αξιωματικά, είτε από αυθεντίες, είτε από τη δογματική λογική, είτε από τη χρησιμότητα.

Λέμε ότι το μέλι είναι γλυκό, λέει ο Δημόκριτος, όχι γιατί υπάρχει μια αξιωματική αρχή, η οποία ορίζει τι είναι γλυκό και τι είναι πικρό, αλλά γιατί έχουμε γευτεί μέλι και η εμπειρία όλων μας συμπίπτει. «Πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί», δηλαδή όλοι έχουν ομού τη γνώμη, τη δόξα, την αντίληψη.

Λοιπόν, αν χαθεί αυτό το στοιχείο: «Καθ᾽ ὅτι ἂν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δὲ ἂν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα», που έλεγε ο Ηράκλειτος, (δηλαδή, ότι αληθεύουμε μόνο όταν συμπίπτει η εμπειρία όλων μας και κοινωνείται η ίδια εμπειρία, αν χαθεί η ελληνική εμμονή στην αλήθεια ως “μετοχή”), ο ολοκληρωτισμός είναι μονόδρομος. Ολοκληρωτισμός δικτατόρων ή ιδεολογιών ή των Τραπεζών και του απρόσωπου εφιάλτη που λέγεται Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας ή ο Νίκος Πανταζόπουλος, έδειξαν πως όσο λειτουργούσε η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, υπήρχε ελληνικότητα.

Υπήρχε και η ανοχή στη διαφορετικότητα, γιατί κάθε κοινότητα είχε κάποιες διαφορές από την άλλη;

Ναι, η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου! Πήγαινες στο καφενείο και οι άνθρωποι έλεγαν αυθόρμητα τη δική τους, την προσωπική γνώμη τους, το καλαμπούρι τους. Σήμερα όλοι αντιγράφουν πανομοιότυπες φράσεις της τηλεόρασης. Αναμηρυκάζουν φράσεις που ακούσανε στα “Μέσα”. 

Επιμένω ότι η ουσία του προβλήματος δεν είναι ιδεολογική ή παραταξιακή. Είναι ότι βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα. Κυρίως το στοιχείο της αδυναμίας των παιδιών να ερωτευτούν, είναι αναπηρία. Βλέπετε νέα παιδιά στην καφετέρια, το καθένα με το κινητό του και τον καφέ του ανίκανα να ανταλλάξουν άποψη, δε λένε λέξη.

Και τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να γίνει;

Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα, θα έβαζε τα αρχαία ελληνικά να διδάσκονται από το δημοτικό, σαν παιχνίδι! Θα έβαζε πολύ πολλή, μουσική, θα έβαζε κυρίως μαθηματικά, αλλά θα άλλαζε τον τρόπο διδασκαλίας τους: Τα μαθηματικά όχι ως χρηστική γνώση, αλλά ως γλώσσα, ως λογική.

Τα μαθηματικά είναι μια γλώσσα. Στα ελληνικά σχολειά, όμως, τα μαθηματικά, τα μαθαίναμε ως κάτι χρηστικό, μόνο για να κάνουμε λογαριασμούς. Είναι έγκλημα! 

Τι άλλο θα λέγατε, ως επίλογο, για την Ελλάδα στην κρίση;

Απλώς ότι απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι; Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί, από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο.

Τις προάλλες λέχθηκε πως μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά και το ετήσιο εισόδημά της είναι κάπου 4.100, ότι η εφορία της ζητάει σχεδόν τα μισά, και μάλιστα της αφαίρεσαν από την τράπεζα 8 ευρώ που είχε στον λογαριασμό της.

Πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε να βάλουμε την Ελλάδα να λειτουργήσει με τους όρους που λειτουργεί π.χ. η Ολλανδία. Ξέρετε ότι σε όλη τη Ρωμαϊκή περίοδο, στο λεγόμενο Βυζάντιο, και μετά σε όλη την Οθωμανική περίοδο, υποκείμενο φορολογικής υποχρέωσης, δεν ήταν το άτομο, αλλά η κοινότητα.

Δηλαδή, φέτος είχα εγώ μεγαλύτερη σοδιά, και εσείς μικρότερη, έπρεπε να κοινωνήσουμε μεταξύ μας τη διαφορά, ώστε να πληρώσει το χωριό το φόρο. Καταλαβαίνετε τι δυναμική είχε αυτό το στοιχείο; Τώρα, η γυναίκα που αναφέρατε, μόνη της, τι να κάνει; Να πηδήξει από το μπαλκόνι ή να οπλιστεί με βόμβα μολότοφ;

dinfo.gr