ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Tων Ιωάννη Θ. Χαμιζίδη – Χαράλαμπου Χρ. Αλεξιάδη

ερευνητών του προγονικού λόγου & της Ιστορίας των Ελλήνων

Ένας γεωγραφικός χώρος τ ης ευρύτερης Βαλκανικής. Ένας στεριανός τόπος που κάποιος μακρινός πρόγονός μου όρισε ως «Γη των Ορεστών» γη αυτών που υπάρχουν και ζουν σε ψηλά βουνά. Τμήμα από την «Απειροτάν Γέαν», άπειρη στεριά, που οι Έλληνες από τα χρόνια του μύθου οίκισαν.

Από τα βάθη του χρόνου ένας μύθος ιστορεί για αυτόν που πρώτος βασίλεψε σ’ αυτήν την Γη. Είναι ο μυθικός Καρμάνορας που ταυτίζεται αργότερα με τον ποταμό Αλιάκμονα, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με την πανύψηλη και λυγερόκορμη κόρη ονόματι Κάλλιανη. Οι μύθοι διαγκωνίζονται για το πώς αυτή η γη πήρε το όνομά της, όμως τρείς από αυτούς διεκδικούν την πατρότητα της ονοματοδοσίας αυτής της πολύπαθης γης.

- Η πρώτη θέλει να ονοματίζεται από έναν γιο του Αίολου ονόματι Μακεδόνα που βασίλεψε σε αυτά τα μέρη.

- Η δεύτερη από τον γιο του Λυκάονα, βασιλιά της Ημαθίας που παιδιά του είχε τον Μακεδόνα και την Πίνδο και

- η τρίτη από έναν παράνομο καρπό του Δία. Αυτός ζευγάρωσε κάποια στιγμή με την Θύια, θυγατέρα του Δευκαλίωνα. Από αυτήν την σύζευξη γεννήθηκε ένας γιος. Η Θύια τον ονόμασε Μακεδνό-Μακεδόνα, μακρύ και δυνατό άντρα. Για τον λόγο αυτό οι απόγονοί του σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες ήταν ψηλότεροι, κληρονόμησαν την κορμοστασιά του πατέρα τους. Ίσως ο τρίτος μύθος να είναι και ο επικρατέστερος και πιο κοντά στην αλήθεια.

Αργότερα οι Αργεάδες που κατάγονταν από τον οίκο των Τημενιδών οργανώνουν σε αυτή την γη το βασίλειο τους. Πρόγονός τους ο τρισμέγιστος γιος του Δία Ηρακλής. Για τον λόγο αυτό όταν οι Ελλανοδίκες έκριναν την καταγωγή του Αλέξανδρου του Α’, του επέτρεψαν να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες ως Έλλην Βασιλεύς, Μακεδνός την καταγωγήν εκ σπέρματος Ηρακλέους του Τρισμεγίστου.

Η γη των Μακεδόνων κατά τις βασιλείες των Φιλίππου του Β’ και Αλεξάνδρου του Μεγάλου οριστικοποιεί την εδαφική της μορφοποίηση και παραμένει η αυτή μέχρι της διάλυσης της εξουσίας του τελευταίου κατακτητή που είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Παραπάνω ένας χάρτης του Βασιλείου των Μακεδόνων, επ’ αυτού φαίνονται τα σημερινά όρια και ο επιμερισμός της γης όπως σήμερα είναι διαμελισμένος.

Παρακάτω ένας χάρτης από την Ρωμαϊκή εποχή, αυτός αποτελεί την άποψη των Ρωμαίων περί των ορίων αυτής της γης, είναι μία επί πλέον απόδειξη από μία άλλη εποχή που δεν υπήρχαν προπαγάνδες εις βάρος της γης των Μακεδόνων. Δεν αναφέρεται πουθενά κάτι που να έχει σχέση ή να υπονοεί Σλαβική παρουσία.

Χάρτης της Μακεδονίας της ρωμαϊκής εποχής.

Η γη των πάλαι ποτέ ένδοξων Μακεδόνων που γέννησε τον Μέγιστο επί γης Βασιλέα όλων των εθνών Αλέξανδρο, μετά την διάλυση της τουρκικής Αυτοκρατορίας της οποίας απετέλεσε τμήμα, κατακερματίστηκε διοικητικά και τώρα πλέον από το σύνολο της έκτασης της,

- το 75,20% παραμένει στην Πατρώα γη του Ελλαδικού χώρου,

- το 5,32% περίπου κατέχουν οι Βούλγαροι,

- ένα πολύ μικρό τμήμα κατέχει η Αλβανία μόλις 0,87% και

- το υπόλοιπο 18,61% έμεινε υπό Σερβικό έλεγχο και μετέπειτα ενσωματώθηκε σε αυτό που εμείς γνωρίσαμε ως Γιουγκοσλαβία.

Οι προπαγάνδες από τους επιβουλείς αυτής της γης πολλές, με κυρίαρχη στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, αυτήν της ΟΧΡΑΝΑ και μετά της διαδόχου αυτής VΜRO. Ως περήφανος Μακεδόνας δεν θα ασχοληθώ με υποχθόνιες για επίτευξη σκοπών διαδικασίες. Ακολουθώντας την σκέψη του μεγάλου Σταγειρίτη Δασκάλου θα επικεντρωθώ σε αυτά που οι πρόγονοί μου άφησαν σε εμένα παρακαταθήκη με τα γραπτά τους εντός των ορίων του Κράτους του Αλεξάνδρου αδιαφορώντας από ποιόν διοικείται σήμερα.

Τα μικρά βασίλεια της περιοχής 16 τον αριθμόν συνενώνονται υπό τον Ηγήτορα Βασιλέα, το ένα μετά το άλλο και αποτελούν τον κύριο κορμό του Κράτους των Μακεδόνων, η γη τους μετά την συνένωση αυτή πλέον αποτελεί το των Μακεδόνων Κοινό Βασίλειο από τότε μέχρι και σήμερα.

Το μακεδονικό 16κτινο αστέρι και τα 16 μακεδονικά φύλα.

Αυτά είναι κατά αλφαβητική σειρά:

Η Αλμωπία, η Βισαλτία, η Βοττιαία, η Ελίμεια, η Εορδαία, η Ημαθεία, η Κριστωνία, η Λυγκηστίς, η Μυγδονία, η Οδομαντική Ηδωνίδα, η Ορεστίς, η Παιονία, η Πελαγονία, η Πιερία, η Σιντική και η Χαλκιδική.

Εν συντομία θα αναφέρω τις επιφανείς Πόλεις που άκμασαν σε αυτές:

1) Αλμωπία: Άλωρος, Άψαλος, Όρμα (Τρέσινο).

2) Βισαλτία: Άργιλος, Άρρωλος, Βέργη, Βισαλτία, Ευπορία, Κερδύλιον, Ορέσκεια, Όσσα, Τράγιλος.

3) Βοττιαία: Αιγές, Αταλάντη, Γορτυνία, Έδεσσα, Ευρωπός, Ίχναι, Κύρρος, Μίεζα, Πέλλα, Σκύδρα.

4) Ελίμεια-Τυμφαία: (Ελίμεια): Αιανή, Ελίμεια (Έλυμα), Εράτυρα, Οβλόστιοι, Φυλακαί. (Τυμφαία): Αιγίνιον, Βούνειμα (κατά μία παράδοση την ίδρυσε ο Οδυσσέας), Τραμπύα.

5) Εορδαία: Άρνισσα, Βοκερία, Γραία, Γρήια, Εορδαία, Κέλλα, Κράννα.

6) Ημαθεία: Βέρροια, Κίτιον (η σημερινή Νάουσα).

7) Κριστωνία: Αντιγόνεια, Γυναικόκαστρον, Κρηστών (Κρηστώνα), Ξυλόπολις, Τέρπυλος.

8) Λυγκηστίς: Βεύη, Βιτώλια ή Βουτέλιον (Μοναστήρι), Ηράκλεια, Κέλλα ή Κέλλη, Λύχνιδος, Πύλαι (περιοχή Αχρίδας).

9) Μυγδονία: Απολλωνία, Αρεθούσα, Θέρμη, η μετέπειτα Θεσσαλονίκη, εξ ου και ο Θερμαϊκός κόλπος, Λιτή, Σίνδος.

10) Ορεστίς: Άργος Ορεστικόν, Βάττυνα, Κέλετρον ή Κήλητρον (η σημερινή Καστοριά), Κρεπενή, Λύκα ή Λύκη (πόλη επί της νησίδας του Αγ. Αχίλλειου), Νεστόριον.

11) Οδομαντική Ηδωνίδα: Σίρις ή Σίρρα (η σημερινή Σέρρες).

12) Παιονία: Αντιγόνεια (Νεγκότινο), Αστραίον (Στρώμνητσα), Δόβηρος (Δοϊράνη), Στενά (Σιδηραί πύλαι).

13) Πελαγονία: Αλαλκομεναί, Βρυάριον, Πρίλαπος (Πρίλεπ), Πισσαίον, Στύβαρα.

14) Πιερία: Δίον, Λείβηθρα, Πίμπλεια, Πύδνα.

15) Σιντική: Γήρασκος, Ηράκλεια, Ορβήλια, Παροικόπολις, Σκοτούσα, Τρίστωλος.

16) Χαλκιδική: Άκανθος, Απολλωνεία / Απολλωνία, Μένδη, Όλυνθος, Πίλωρος / Πύλωρος, Πολύγυρος, Ποτίδαια, Σπάρτωλος, Στάγειρα.

Όλες αυτές οι Πόλεις ανασκαμμένες και μη μαρτυρούνται σε αρχαία κείμενα. Είναι η πολιτισμική προίκα για να μπορούν να επαίρονται σήμερα οι οικούντες την γη της Μακεδονίας. Αλλά ποιοί; Αυτοί που ομιλούν και γράφουν την ελληνική, την προγονική γλώσσα και γραφή. Όλοι οι άλλοι, οι οποίοι κατά καιρούς ήρθαν και ρίζωσαν και αυτοί, λόγω του ομόθρησκου, σ’ αυτόν τον τόπο είναι «ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ ΕΣ ΑΕΙ» από τους περήφανους και φιλόξενους Μακεδόνες.

Η Μακεδονική γη είναι πολύμορφη. Ψηλά βουνά περιβάλλουν μεγάλες πεδινές λεκάνες και αρκετοί ποταμοί διαπερνούν μέσα από αυτές μέχρι να εκβάλλουν στην θάλασσα. Η ορεινή περιοχή που αποτελεί την ενδοχώρα ονομάζεται «ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και οι παράκτιες πεδινές περιοχές ορίζονται ως «ΚΑΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».

Την γη της «ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» αποτελούν οι: η Ελίμεια, η Εορδαία, η Λυγκηστίδα, η Πελαγονία, η Παιονία και η Ορεστίδα.

Την «ΚΑΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» απαρτίζουν οι: Αλμωπία, Βισαλτία, Βοττιαία, Ημαθεία, Κριστώνα, Μυγδονία, Οδομαντική Ηδωνίδα, Πιερία, Σιντική και Χαλκιδική.

Η γη των Μακεδόνων λοιπόν ορίστηκε ως «ΑΝΩ» και «ΚΑΤΩ» λόγω του φυσικού της αναγλύφου. «ΑΝΩ» η γη επί των ορέων και «ΚΑΤΩ» η παράκτια και πεδινή ζώνη. Έτσι αναφέρεται και από τους Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και Στράβωνα. Ηρόδοτος, «εσβολήν ες θεσσαλούς κατά την Άνω Μακεδονίην, διά Περραιβών κατά Γόννων Πόλιν …… η στρατιή η Ξέρξεω …». Θουκυδίδης, «Το γαρ Μακεδόνων εισί και Λυγκησταί και Ελιμιώται και άλλα έθνη επάνωθεν, α ξύμμαχα μεν εστί τούτοις και υπήκοα, βασιλεί δ’ έχει κατ’ αυτά …». Στράβων «Ότι Πηνειός ορίζει την Κάτω και προς τη θαλάττη Μακεδονίαν από Θετταλίας και Μαγνησίας, Αλιάκμων δ’ την Άνω Μακεδονίαν ..».

Η γη της Άνω Μακεδονίας μπορεί να καυχάται ότι έδωσε το πρώτο γραπτό κείμενο της Ευρώπης ως δείγμα πολιτισμού. Η πινακίδα του Δισπηλιού της Καστοριάς ίσως το πρώτο γραπτό κείμενο της Ευρώπης. Χαραγμένη επάνω σε μια σανίδα μια προσευχή, ίσως προς τον Θεό των υδάτων Ποσειδώνα. «Ερώ εντηρέν και σίντους νο(νοώ) μακ(μακράν), ερώ Ρα πα κοτόρο δόσου κα τα». Επιθυμώ πλαγίως ενεργούντα διπρόσωπο και κλέφτες να τους νιώθω μακριά μου, επιθυμώ βεβαίως και χωρίς προσχεδιασμό να δώσω κάτι ως τάμα για την προστασία σου Θεέ μου.

Η πινακίδα του Δισπηλιού, με γραφή 7.500 χρόνων! 

Επτάμισι χιλιάδες χρόνια πριν μια προσευχή προσδιορίζει τον λόγο και τα Γραμματικά αυτού στοιχεία (π.χ. δόσου), μα εμείς στην Άνω Μακεδονία και σήμερα έτσι συντάσσουμε στον προφορικό μας λόγο τους ρηματικούς τύπους πχ. (παένου, πλένου, δένου, βαρένου), 7.500 χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτα.

Αλλά και στο Εζέροβο της Βουλγαρίας, η στέψη ενός δαχτυλιδιού εγχάρακτη με απόλυτη πρωτοελληνική γραφή αποφαίνεται.

ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝΕΡΕΝΕΑΤΙΛΤΕΑΝΗΣΚΟΑΡΑ Ι ΕΑΔΟΜΕΑΝΤΙΛΕ Ι ΥΠΤΑΜΙΗΕΡΑ Ι

ΡΟΛΙΣ ΤΑΝΕΑΣ ΝΕΡ ΕΝ ΕΑ ΤΙΛ ΤΕΑ ΝΗΣ ΚΟΑ ΡΑ Ι ΕΑ ΔΟΜΕ ΑΝ ΤΙ ΛΕ Ι ΥΠ ΤΑΜΙΗ ΕΡΑ Ι

Νεοελληνική ερμηνεία:

Κυλινδρικό δοχείο σπόρων τανέας για τα δώματα του κάτω κόσμου εντός άφησε (εναπόθεσε). Λυπημένος δήθεν (φαινομενικά) και απέχων από φαγητό φώναξε, Θεέ μου αυτά τα καλοχρωματισμένα οικήματα (τους ταφικούς θαλάμους) όταν κάποιο (άσχετο άτομο) πει υπό την διαχείρισή μου είναι εκκένωσε τα (άφησε τα άδεια).

Διάσπαρτα σε όλη την Μακεδονική γη κείμενα επιγραφών μαρτυρούν ονόματα Πόλεων και Ανθρωπονύμια, αυτών που έζησαν αλλά και ζουν σ’ αυτήν μέχρι και σήμερα. Παραθέτω κάποια από αυτά καθώς και τον τόπο που βρέθηκαν. Αυτό αποτελεί την Μέγιστη απόδειξη, περί των παλαιών και των νυν οικούντων, οι οποίοι συνεχίζουν να ονοματίζονται με τα ίδια προγονικά ονόματα, ούτε η Ορθοδοξία με την διαχρονική παρέμβασή της δεν μπόρεσε να αλλάξει ή να αλλοτριώσει αυτά.

Σιάτιστα, Κοζάνης:

Αρχαία Γρήια Εορδαίας. Σημερινός Οικισμός Κοιλάδας, Κοζάνη:

Νησίδα Αγίου Αχίλλειου Φλώρινας:

Καρυοχώρι Εορδαίας Κοζάνης:

Βεγόρα Νομού Φλώρινας:

Βελβενδός Κοζάνης:

Αχλάδα Φλώρινας:

ΚΑΤΑΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ

(ΘΕΤΙΜ)ΑΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΑΜΟΝ ΚΑΤΑΓΑΦΩ ΚΑΙ ΤΑΝ ΑΛΛΑΝ ΠΑΣΑΝ ΓΥ(ΝΑΙΚ)ΩΝ ΚΑΙ ΧΗΡΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΩΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΘΕΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΚΑΤΤΙΘΕΜΑΙ ΜΑΚΡΩΝΙ ΚΑ(Ι ΤΟΙΣ Δ)ΑΙΜΟΣΙ ΚΑΙ ΟΠΟΚΑ ΕΓΩ ΤΑΥΤΑ ΔΙΑΛΕΞΑΙΜΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΟΙΗΝ ΠΑΛLΙΝ ΑΝΟΡΟΞΑΣΑ (ΟΤΙ) ΓΑΜΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΔΕΜΗ ΜΗ ΓΑΡ ΛΑΒΩΙ ΑΛΛΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑΝ. ΑΛΛΗ ΕΜΕ(ΥΕΝ) ΣΥΝΚΑΤΑΓΗΡΑΣΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΙ ΚΑΙ ΜΗΔΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΑΝ. ΙΚΕΤΙΣ ΥΜΩΜ ΓΙΝΟΜΑΙ (ΛΙ)ΑΝ. ΟΙΚΤΗΡΕΤΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΦΙΛ(ΙΟΙ) Δ’ ΑΓΙΝ ΑΓΑΡ ΙΜΕ ΦΙΛΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΗΜΑ ΑΛΛΑ (ΠΑΝΤ)Α ΦΥΛΑΣΣΕΤΕ ΘΕΜΙΝ ΟΠΩΣ ΜΗ ΓΙΝΗΤΑΙ ΤΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΚΑΚΩΣ ΘΕΤΙΜΑ ΑΠΟΛΗΤΑΙ (ΟΥ Κ)ΑΛ(ΛΙ)ΟΝ Α(ΓΩ) ΞΥΝΜ(ΟΤ)ΕΣ ΠΛΙΝ ΕΜΟΣ ΕΜΕ ΔΕ(Ο)Ν ΔΑΙΜΟΝΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΝ ΓΕΝΕΣΤΑΙ ................ Ε(Σ)ΤΩ Α(ΝΑΞ)ΙΑ ΑΤΟ(Ν) Ε(Α) ΙΜΕ ΓΕ(ΡΑ)

Της Θετίμας και του Διονυσοφώντος ως συμπλήρωμα του ανθρώπινου βίου τους και την τελετή της σύζευξης αυτών καταγράφω και την άλλη οποιονδήποτε γυναικών και την εν χηρεία ευρισκομένην και Κορασίδων αγνών προπαντός δε της Θετίμας και δίνω εγγυήσεις στον Μάκρωνα (Θεό εκ Πόντου) και στους δαίμονες και ορκίστηκα εγώ αυτά να ξεχωρίσω και γνωρίζοντας πάλιν δεν σήκωσα βίαιη αντίδραση στα δικά σου. Ότι συνευρέθεις ερωτικά με τον Διονυσοφώντα πρότερον δε μήπως; Μήπως επειδή λάβει άλλη γυναίκα. Άλλη προσδοκούσε μαζί να γεράσει με τον Διονυσοφώντα και μηδέ (κάποια)μία άλλη. Ένθερμος παρακαλετής οδυρόμενος υπάρχω πραγματικά πολύ. Σπλαχνισθείτε με δαίμονες φιλικοί προς εμένα διότι πρέπει να καθοδηγήσετε την ανύμφευτη μητέρα λαχτάρα (πόθο) των φίλων όλων και κατά μόνας, αλλά πάντοτε να διαφυλάττετε το δίκαιο με σκοπό να μην γίνονται αυτά και χαιρέκακα ανέντιμα η Θετίμα χάνεται. Δεν είναι το καλύτερο σ ’εμένα να καθοδηγώ συνωμότες εκτός εάν εγώ το επιθυμώ ως πρέπον από τον δαίμονα και στο νεκρόδειπνο να ευρίσκεστε ................... στάθηκαν ανάξια, αυτόν επέτρεψαν να την αναζητεί μέχρι τα γεράματα.

Θα πρότεινα λοιπόν τον κάθε καλόπιστο αλλά και κακόπιστο κάτοικο αυτής της γης ο οποίος έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού να σέβεται την Ιστορία και την αλήθεια αυτής, γιατί αυτή είναι ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ του. Οι από την εποχή του Ιουστινιανού εισελθόντες στην γη της Μακεδονίας Σλάβοι (Σκλάβοι), ύστερα από τόσα χρόνια δεν κατάφεραν να μάθουν να γράφουν και να ομιλούν Ελληνικά, πως θέλουν να ονομάζουν εαυτούς Μακεδόνες, όταν η γραφή και τα ονοματεπώνυμα τους άλλον προσδιορίζουν χώρο καταγωγής. Γράφει ο χρονογράφος της εποχής «Η εγκατάσταση τους σε γενικές γραμμές είναι ειρηνική και στις περιοχές που εποικούν συνυπάρχουν με τον γηγενή πληθυσμό. Ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία δημιουργώντας ΣΚΛΑΒΗΝΙΕΣ στις εκβολές του Αλιάκμονα, του Στρυμόνα και του Νέστου….». Ναι διαβιούν ως φιλοξενούμενοι επί της Μακεδονικής γης, Μακεδόνες όμως θα τους επιτρέψει η Ιστορία να ονομασθούν, μόνον όταν Ελληνοπρεπώς ονοματισθούν και της των Ελλήνων παιδείας συμμετέχοντες ελληνικά γράψουν και Ελληνικά ομιλήσουν. Ειδ’ άλλως σφετεριστές αυτού νοούνται πρόσκαιροι, γιατί Κυρίαρχοι ως κατακτητές αυτής της γης ποτέ δεν υπήρξαν, παρά μόνον εργάτες γης επικουρούντες τους Έλληνες διαχρονικά. Μέχρι τότε όσο και αν γρυλλίζουν και όσο και αν πληρώνουν κάποιοι την προπαγάνδα τους, τα γραπτά επί της πέτρας θα τους απορρίπτουν ως μάρτυρες της Ιστορικής αλήθειας. Ούτως ή άλλως αυτή η ίδια η πόλις των Σκοπίων, πρωτεύουσα του σημερινού μορφώματος, βρίσκεται εκτός των ορίων ακόμα και της διευρυμένης Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εγώ προσωπικά ως αυτόχθων κάτοικος της ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, Εορδαίος την καταγωγήν, ερωτώ; Αν αυτό παραχωρηθεί ως ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων, η ελεύθερη εντός Του Ελλαδικού χώρου ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, πως θα αποκαλείται; Διότι οι γείτονες αυτόματα τον γεωγραφικό όρο οικειοποιούμενοι, θα ορίσουν την υπόλοιπη γη της Άνω Μακεδονίας πέραν των άλλων ως αλύτρωτη γη.

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΩ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΟΥ.

Οι διαβιούντες στην γη μου, ως φιλοξενούμενοι Σλάβοι, φιλοξενούμενοι θα παραμείνουν «ΕΣ ΑΕΙ», γιατί ως κατακτητές υπό τους Στέφανο Δουσάν και Σαμουήλ προ εκατονταετηρίδων εκδιώχθηκαν και στα εναπομείναντα υπολείμματά τους λόγω του ομόθρησκου προτρέπω, ΜΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΝΕΜΕΣΙΣ ΔΙ’ ΑΥΤΗΣ Ο ΤΙΜΩΡΟΣ ΣΑΣ. ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΕΛΓΟΥΝΤΕΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΚΟΙΛΙΔΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Σε κανένα κείμενο των οικούντων σήμερα στο Κρατίδιο της FYROM δεν διάβασα να αποκαλούνται Πελαγόνες, Παίονες και Λυγκηστές. Είναι γνωστό σε όλους τους ερευνητές, ότι τους εναπομείναντες αυτόχθονες ΕΛΛΗΝΕΣ, που δεν είναι λίγοι, τους εξανάγκασαν σε σλαβοποίηση των ονομάτων και των Επιθέτων αυτών δια της ΒΙΑΣ κατά την εποχή του κουμμουνισμού. Αν οι εκεί Έλληνες δεν μετασχηματίζονταν σε Σλάβους δεν μπορούσαν να καταλάβουν κανένα Δημόσιο αξίωμα. Προτείνω λοιπόν, αν είσαστε Δημοκρατική Χώρα όπως ισχυρίζεστε, ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΑΥΤΩΝ, δώστε τους το δικαίωμα ως παλαιούς Μακεδόνες να ομιλούν και να ονοματίζονται Ελληνοπρεπώς. Τότε θα δύνασθε να καταθέτετε ότι: εντός των ορίων του Κρατιδίου της FYROM υπάρχει και τμήμα γης της Άνω Μακεδονίας (Πελαγονία, Παιονία και μέρος της Λυγκηστίδος), που μετά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας έμεινε υπό Σερβικό έλεγχο και τώρα βρίσκεται εντός της FYROM αυτό και τίποτε άλλο.

Εξ άλλου ο μεγάλος Σλάβος Ηγέτης της Πάλαι Ποτέ Γιουγκοσλαβίας ΤΙΤΟ όταν προσδιόρισε γεωγραφικά και διοικητικά αυτήν την γη που ήταν στην επικράτειά του, την ονόμασε ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ. Αυτό έμεινε ως ΙΣΤΟΡΙΚΗ αλήθεια καταγεγραμμένο σε ένα γραμματόσημο της τότε Γιουγκοσλαβίας. Όσο την Αρχαία Βιτώλια θα την αποκαλείτε Μπίτωλα και την Πρίλαπο Πρίλεπ θα αυτοακυρώνεστε από την ΙΣΤΟΡΙΑ γιατί Έλληνες Μακεδόνες δεν είστε, αφού δεν μπορείτε να γράφετε και να προφέρετε σωστά τα επί της πέτρας γεγραμμένα που είναι μόνον ΕΛΛΗΝΙΚΑ και ΟΧΙ ΚΥΡΙΛΛΙΚΑ. Στην γη των Γάλλων, των Ισπανών, του Μεγάλου Βασιλείου και των γειτόνων Ιταλών, μετανάστευσαν ειρηνικά πολλοί Αφρικανοί εδώ και αιώνες, σεβόμενοι όμως την γη που τους φιλοξενεί, κανένας τους δεν τόλμησε να βιάσει κατά το δικό του δοκούν την ΙΣΤΟΡΙΑ παραφράζοντάς την.

Γραμματόσημο, στο οποίο αναγράφεται το αυθεντικό όνομα των Σκοπίων: Βαρντάρσκα. 

Τα συμφέροντα έρχονται και παρέρχονται, κάποτε θα σταματήσουν οι πληρωμένες προπαγάνδες που βρίσκονται πίσω από αυτόν τον σφετερισμό, ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, τότε η πολύπαθη αυτή γη θα μείνει μετέωρη και έρμαιο των ανομιών και των αμαρτημάτων αυτών που όρισε ως Ταγούς και Κυβερνήτες. Η ΝΕΜΕΣΙΣ θα αποδώσει «τα των ΕΛΛΗΝΩΝ τοις ΕΛΛΗΣΙ ως δικαίωμαν το από ιστορίης προερχόμενον». Σε μια κρίση ειλικρίνειας εξ’ άλλου ένας πρώην ηγέτης της Γείτονος ονόματι Κίρο Γκλιγόρωφ ομολόγησε δημοσίως σε μέσο μαζικής επικοινωνίας «ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΛΑΒΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ» και είναι η κοινή λογική και αλήθεια. Το Τμήμα γης της Άνω των Ελλήνων Μακεδονίας που σήμερα συμπεριλαμβάνεται στην επικράτεια της FYROM εδαφικά αποτελεί το 35% περίπου του συνόλου της όλης του επικράτειας. Παραπέμπω στην Παγκόσμια των Κρατών πρακτική που ονοματοδότησε αυτά, υπάρχει άλλο ιστορικό προηγούμενο που ένα μικρό μέρος του συνόλου της επικράτειας κάποιας χώρας να ονοματίζει το σύνολο αυτής; και πέραν αυτού, η μικρής έκτασης Γαλλική Βρετάνη, στάθηκε ο φραγμός να προσδιορισθεί το Ηνωμένο των Άγγλων Βασίλειο ως Μεγάλη Βρετανία. Αυτό δεν αποτελεί ιστορικό τετελεσμένο και παράδειγμα σεβασμού προς τους Γείτονες;

Ως συμπέρασμα λοιπόν όλων των παραπάνω κάθετα και αμετάκλητα την θέση μου καταθέτω σε οποιονδήποτε Έλληνα ηγέτη και Ξένο Μεσολαβητή εμπλακεί με το θέμα αυτό, μην διαπράξετε ΥΒΡΙΝ επί της ιστορίας γιατί ως Εφιάλτες θα καταγραφείτε από αυτήν, τα συμφέροντα και οι προπαγάνδες έρχονται και παρέρχονται και λήθη για τους ανομίσαντες δεν θα υπάρξει.

 

 

arxeion-politismou.gr

Το διαβάσαμε από το: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/01/blog-post_657.html#ixzz54efGWXxr

Έρευνα του Ελβετικού Ινστιτούτου Γενετικής "iGENEA" βρίσκει 300.000 Έλληνες στα Σκόπια, 900.000 στην Αλβανία και 4.400.000 στην Βουλγαρία!

Η γενετική έρευνα διήρκεσε πάνω από 10 χρόνια, χρησιμοποιώντας εκτενή βιβλιογραφία από περίπου 500 επιστημονικές πηγές και σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους, είχε δημοσιευθεί αρχικά το 2010, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στα Σκόπια το 2014 και επανέρχεται και πάλι σήμερα από σκοπιανά ΜΜΕ (2017), που ψάχνουν να βρουν "ποίοι τελικά είναι οι κάτοικοι των Σκοπίων".

300.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

   Σύμφωνα λοιπόν με το γράφημα του iGENEA το 15% των Σκοπιανών είναι Έλληνες στο DNA τους! Δηλαδή 300.000 Έλληνες! (2 εκ. κάτοικοι επί 15%).

   Επίσης οι Σλάβοι (Σέρβοι) είναι 15% (300.000), οι Αλβανοί μόλις 10% (200.000), οι Τεύτονες (γερμανικό φύλο της Βαλτικής που πέρασε τον Δούναβη) 20% (400.000) και οι πλαστογράφοι που αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες" μόλις 30%, δηλαδή 600.000! Όπως γνωρίζουμε δε, ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, τους Σκοπιανούς, έχει βουλγαρική συνείδηση και γι΄ αυτό προσπαθεί να τους προσεταιριστεί εντατικά τελευταία η Σόφια...

900.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

  Στην Αλβανία πάλι, υπάρχει μεγάλη ανατροπή, αφού στην γενετική έρευνα του iGENEA, προκύπτουν 14% Έλληνες, δηλαδή σχεδόν 400.000 (2.831.000 κάτοικοι επί 14%), ενώ αναφέρονται και 18% Θράκες, στην ουσία και πάλι Έλληνες, δηλαδή άλλοι 500.000! Συνολικά επομένως στην Αλβανία ζουν 900.000 Έλληνες! Αυτό προδίδουν και τα χαρακτηριστικά πολύ μεγάλης μερίδας νοτίων "Αλβανών", αλλά και οι εκτιμήσεις  ιστορικών για ελληνικής καταγωγής "Τόσκηδες"!

  900.000 Έλληνες, είναι όμως το 1/3 της σημερινής Αλβανίας! Και επομένως μιλάμε για κάτι πολύ περισσότερο της Βορείου Ηπείρου!

   Σημειώνουμε πως στα χρόνια των επιδρομών από τη Δύση αρχικά των Οστρογότθων και μετέπειτα των Νορμανδών κυρίως, το Βυζάντιο έστειλε ελληνικό στρατό και κατοίκους να πυκνώσουν την περιοχή του Δυρραχίου (αρχαία Επίδαμνος), ώστε να εμποδίζονται οι εισβολές! Πολλοί Στρατηγοί μας έγιναν τότε εκεί και γαιοκτήμονες και πολλοί επίσης στρατιώτες μας εγκατέστησαν τις οικογένειές τους, ώστε να τονωθεί η αμυντική θωράκιση της στρατηγικής περιοχής. Από το Δυρράχιο άλλωστε ξεκινούσε η Εγνατία Οδός και μέσω Θεσσαλονίκης κατέληγε στην Κωνσταντινούπολη.

   Η Άννα Κομνηνή, εκθειάζει μάλιστα τα ψηλά, δωδεκάμετρα  βυζαντινά τείχη του Δυρραχίου (δύο ράχες - βουνά), που ήταν τόσο φαρδιά ώστε να προχωρούν πάνω τους τέσσερις ιππείς ταυτόχρονα με τα άλογά τους!

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 60% ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

   Σύμφωνα με τα σκοπιανικά δημοσιεύματα, οι έρευνες της iGENEA σχετικά με την Βουλγαρία, έδειξαν ότι το 49% είναι "Θράκες" δηλαδή Έλληνες, ενώ υπάρχει και ένα 11% με την καθαρή αναφορά "Έλληνες"! Αυτά σημαίνουν πως στη Βουλγαρία (μεγάλο μέρος της οποίας είναι η Βόρεια Θράκη μας, γνωστή και σαν Ανατολική Ρωμυλία) υπάρχουν 60% Έλληνες, δηλαδή 4.400.000! Επί συνόλου 7.351.000 κατοίκων! 

Χάρτης Βόρειας Θράκης (Ανατολική Ρωμυλία)  με όλα τα ελληνικά χωριά και πόλεις μας - πηγή χάρτη

Χάρτης  μικρής, αρχικής Βουλγαρίας και της ελληνικής Ανατολικής Ρωμυλίας
(Βόρειας Θράκης) πριν την άνανδρη αρπαγή της το 1878 - πηγή χάρτη

  Τονίζουμε ότι στην έρευνα των Ελβετών, υπάρχουν εξόφθαλμες σκοπιμότητες, όπως η αναφορά σε "Μακεδόνες" και "Ιλλυρίους", εθνότητες που δεν υπάρχουν και μπήκαν με τις λέξεις αυτές για να στηρίξουν τα Σκόπια και να πλήξουν την Σερβία ή ο σκόπιμος διαχωρισμός Ελλήνων από τους Θράκες. Ωστόσο μέσα και από αυτό ακόμη το κλίμα, προκύπτουν συνταρακτικά στοιχεία για τις ρίζες του Ελληνισμού στα κράτη της Χερσονήσου, πολλά από τα οποία τολμούν και μας κουνούν ακόμη το δάχτυλο! 

   Αν όμως δουν τους αριθμούς που προκύπτουν, θα νιώσουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους! Διότι εάν η Ελλάδα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει όλα τα "πιόνια" στη σκακιέρα της, θα τρέχουν και δεν θα προλαβαίνουν... Και ο νοών νοείτω...

Το διαβάσαμε από το:  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/01/igenea-300000-900000-4400000.html#ixzz54ecRnFDj

ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μερικές φορές οι φωνές των απλών ανθρώπων είναι πιο βροντερές και καθηλωτικές από εκείνες των πολιτικών και εκείνων που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Διαβάστε την επιστολή της Ισμήνης Παπάζογλου, μαθήτριας της Γ’ τάξης του Ενιαίου Λυκείου Θεσσαλονίκης, με αφορμή το Σκοπιανό ζήτημα και όσα μαγειρεύονται τις τελευταίες μέρες για το όνομα της γειτονικής χώρας:


Είμαι μαθήτρια της Γ Λυκείου Ενιαίου Λυκείου Θεσσαλονίκης, είμαι γέννημα θρέμμα της Μακεδονίας εγώ, όπως ο πατέρας, η μητέρα μου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι πρόγονοί μου σε βάθος χρόνου.
Το αίμα της ράτσας με καλεί να ορθώσω ανάστημα και λόγο, να βροντοφωνάξω στην κυβέρνηση και σε όλη την πολιτική ηγεσία του τόπου μας.


Μην πουλάτε την ιστορία μας, μην ξεπουλήσετε τη Μακεδονία, τη χώρα ηρώων, αγέρωχων αγωνιστών, μην υποκύψετε στις πιέσεις των ισχυρών, είμαστε λίγοι ναι, όμως έχουμε ψυχή να αγωνιστούμε, να υπερασπισθούμε σαν τον Διγενή Ακρίτα την Ιστορία μας, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας.


Αφήστε τά μας παρακαταθήκη. Είναι ο Θώρακάς μας, η ασπίδα μας για το μέλλον που φαντάζει δυσοίωνο.


Η Μακεδονική ψυχή θεριεύει και πετιέται στους αγέρηδες του κόσμου ζητώντας δικαίωση.


Ζωντανεύουν οι νεκροί τούτης εδώ της γης για να αρματωθούν και να παλέψουν. Δεν μοιράζεται η ιστορία, το ψωμί μοιράζεται και ο πλούτος.


Ντροπή σου Έλληνα αν πουλήσεις τη Μακεδονία.


Ισμήνη Παπάζογλου

Το διαβάσαμε από το:  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/01/blog-post_165.html#ixzz54eZnENhk

Ο Λαιμός ήξερε από κόντρες, ζευγαράκια και σάντουιτς

Αν πρόλαβες την καντίνα στο τέλος του Λαιμού, έχεις φιληθεί στο αμάξι με το κορίτσι σου και έχεις παρακολουθήσει τουλάχιστον μια κόντρα, έχεις ζήσει την πιο ιστορική στιγμή του Λαιμού.

Ο Λαιμός θεωρείται ένα από τα πιο γραφικά σημεία που θα συναντήσει κανείς στα νότια προάστια. Εκτός από τους Αθηναίους προσελκύει και κόσμο από εξωτερικό, ενώ το γεγονός ότι αποτελεί το «σπίτι» του Αστέρα κάνει την περιοχή (μαζί με τη Βουλιαγμένη), μια από τις 10 ακριβότερες στην Ευρώπη. Ξεχωρίζει για τον υπέροχο δρόμο της Απόλλωνος που καταλήγει στη θάλασσα και είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημεία του Νότου που δεν γίνεται να μην τα ερωτευτείς. Όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μια ή και περισσότερες αναμνήσεις από τον Λαιμό. Ωστόσο υπήρξε μια εποχή όπου ο δρόμος για τον Λαιμό δεν οδηγούσε στο Moorings, ούτε τελείωνε σε μια αυτοσχέδια πλατεία που σε ανάγκαζε να κάνεις αναστροφή.

«Πίσω στη δεκαετία του ’90 και μην σου πω και από τα μέσα του ’80, ο Λαιμός ήταν διάσημος για τρία πράγματα: Τις κόντρες, το χαμούρεμα στο αμάξι με τις κοπέλες και τα σάντουιτς της καντίνας στο τελείωμα του δρόμου».

Ο Δήμητρης Χ. ήταν ένα από τα παιδιά που μεγάλωσαν με τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη και του Σταμάτη Γαρδέλη. Όταν οι δύο ηθοποιοί έκαναν διάσημες τις μηχανοκόντρες μέσα από τις ταινίες, οι Νότιοι αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους.

«Κατ' αρχάς πρέπει να πω το εξής: Ότι το κομμάτι του Λαιμού, είχε ξεκινήσει αρχικά ως σημείο για κόντρες με μηχανές και όχι για αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα ήρθαν αργότερα στο παιχνίδι, τουλάχιστον στο κομμάτι της κόντρας. Ξεκινούσαμε από τον Λαιμό, διασχίζαμε την Παραλιακή ως ένα συγκεκριμένο σημείο και στην συνέχεια γυρίζαμε πίσω. Όταν ήρθε η δεκαετία του ’90, ειδικά τα πρώτα τρία χρόνια ερχόντουσαν και αμάξια. Αλλά κάπου η όλη φάση μετά ηρέμησε. Οι περισσότεροι ερχόντουσαν για να απομονωθούν με το κορίτσι και να πάρουν σάντουιτς από την καντίνα. Και χωρίς υπερβολές είχε ένα από τα νοστιμότερα», αναφέρει ο Δημήτρης.

Ο Λαιμός εκείνη την εποχή, μάζευε πολύ μεγαλύτερη γκάμα Νοτίων από ότι θα περίμενε κανείς. Ο κόσμος ερχόταν από Αργυρούπολη και Γλυφάδα, Βουλιαγμένη και Βούλα, Ελληνικό και Βάρκιζα. Είτε ήθελες μερικές ώρες με το κορίτσι σου, είτε απλά επιθυμούσες ένα σάντουιτς με την παρέα, ο Λαιμός μετατράπηκε σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά hot spots που έγιναν ποτέ στον Νοτιά.

«Για τα ραντεβού στα αμάξια υπήρχε αυτός ο άγραφος νόμος της διακριτικότητας. Τα αμάξια στήνονταν το ένα δίπλα στο άλλο κατά μήκος του δρόμου, με τους πιο τυχερούς να βρίσκονται στην απέναντι γωνία από εκείνη της καντίνας. Δεν έκαναν απαραίτητα ‘‘περίεργα’’ πράγματα. Αλλά από τη στιγμή που τα φώτα ήταν κλειστά δεν ενοχλούσες για κανέναν λόγο».

Τα 90’s ήταν συν των άλλων η εποχή των «ματάκηδων» και των «επιδειξιών». Σε ένα μέρος όπως ο Λαιμός υπήρχαν ποτέ άραγε τέτοια περιστατικά;

«Όχι τόσο πολύ διότι ο χώρος ήταν μικρός και είχε πολύ κόσμο. Ήταν πολύ δύσκολο να απομονωθείς τελείως. Υπήρχαν οι διάφορες παρέες με μηχανές που ενοχλούσαν τα ζευγαράκια για πλάκα, αλλά ποτέ δεν υπήρχε κάτι σοβαρό. Τουλάχιστον, όχι κάτι που να το έχω ακούσει εγώ». Ο Δημήτρης αντιθέτως, αποκαλύπτει μια άλλη μελανή σελίδα στην ιστορία του Λαιμού.

«Ένα θέμα μεγάλο ήταν τα ναρκωτικά. Αν έκανες την βόλτα σου την επόμενη μέρα το πρωί όλο και κάποια ένεση θα έβρισκες πεταμένη. Ήταν όπως ξέρεις και εσύ η εποχή της ηρωίνης όπου η ένεση ήταν καθημερινότητα. Και τσιγαριλίκια προφανώς. Θυμάμαι ακόμη μια παρέα στα πιο χαμηλά βράχια που μαζευόταν και άκουγε Ενδελέχεια στο κασετόφωνο. Η μυρωδιά μαρτυρούσε τα πάντα. Ευτυχώς δεν είχαμε περιπέτειες με ναρκομανείς».

Στο κομμάτι του φαγητού, ο Λαιμός είναι ένα από τα ιδανικότερα μέρη για ψάρεμα. Οι ψαράδες που βρίσκονται εκεί, αναφέρουν πως θέλει υπομονή και αν είσαι καλός και πεπειραμένος μπορείς να φύγεις με καλές ψαριές. Ωστόσο η νεολαία δεν το έριχνε στο ψάρεμα αλλά…στο σάντουιτς. Η καντίνα η οποία βρισκόταν στο τέλος του δρόμου εξυπηρετούσε ανελλιπώς τις πείνες των Νότιων παιδιών. Ο Γιάννης Μ. ήταν από τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτά τα σάντουιτς.

«Χωρίς υπερβολές πήγαινα κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Αυτός έφταιγε για τα κιλά μου! Δεν είχε σημασία αν θα ήμουν πριν για καφέ ή θα πήγαινα μετά για μπύρες. Η καντίνα ήταν spot και τα σάντουιτς ήταν από τα καλύτερα που έβρισκες εκεί έξω. Επίσης τον καιρό εκείνο δεν υπήρχαν κινητά και με το να πας, σίγουρα θα πετύχαινες κάποιον φιλική παρέα. Οπότε υπήρχε και αυτή η περιέργεια του στυλ ‘‘πάμε να δούμε ποιος θα ναι εκεί’’. Τις περισσότερες φορές, τα αμάξια έκαναν αναστροφή γιατί δεν υπήρχε πουθενά χώρος για να παρκάρουν. Αλλά σίγουρα ο νούμερο ένα λόγος που πήγαινες ήταν τα σάντουιτς. Μεγάλο και αφράτο ψωμί το οποίο στο έψηνε κιόλας. Ήταν η αρχή ή το τέλος για άλλη μια υπέροχη νύχτα. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή έγινε το γνωστό τοιχάκι σε εκείνο το σημείο και φτιάχτηκε ένα πιο ολοκληρωμένο αναψυκτήριο. Δεν ήταν άσχημο, αλλά μου άρεσε το άρωμα 80s που είχε η παλιά. Και ναι αυτή η καντίνα για μας ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μας».

Σήμερα ο Λαιμός είναι ιδανικός για βόλτα με την οικογένεια ενώ ο δρόμος του οδηγεί σε ένα από τα ομορφότερα μαγαζιά που μπορεί να βρει κανείς, το Moorings. Ιδανικό spot για επαγγελματικές φωτογραφήσεις, βόλτα με το αμάξι, ή ακόμη και για ένα χαλαρό άραγμα με μπύρες ατενίζοντας τη θάλασσα. Εκεί που κάποτε οι μηχανές όργωναν τους δρόμους, υπάρχει μια τεράστια γατοοικογένεια που έχει κάνει κατάληψη, με τους τριγύρω κατοίκους να τις φροντίζουν.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο ακρογωνιαίο σημείο της Βουλιαγμένης, προσπάθησε να ακούσεις τους ήχους από τις μηχανές και να μυρίσεις το ζεστό ψωμί της καντίνας. Γιατί τα Νότια, είχαν πάντα να προσφέρουν τις καλύτερες αναμνήσεις.

«Μακεδονικό», μια διεθνής πλεκτάνη από το 1878

Από το ιστολόγιο '' ΕΘΝΗΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΛΛΑΔΑ

Όπως όλα δείχνουν, ειδικά μετά το πέρας της σύσκεψης υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στις 4 Ιανουαρίου 2018 και τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, στόχος της κυβέρνησης είναι να δοθει λύση στο ζήτημα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μέσα στο 2018.

Χάρτης του Κλαύδου Πτολεμαίου (100-160 μ.Χ.). Ξεχωρίζει η Μακεδονία, από τις δυο περιοχές που απαρτίζουν σήμερα το κράτος των Σκοπίων, τη Δαρδανία και την Άνω Μοισία

Μακριά από ιδεολογικές και πολιτικές προκαταλήψεις, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε περιληπτικά το θέμα, όπως αυτό μέσα από μια διεθνή πλεκτάνη ξεκίνησε πριν από 140 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Μακεδονικός Αγώνας είναι η ένοπλη αντιπαράθεση την περίοδο 1904-1908 που διεξήχθη στη Μακεδονία (τότε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) μεταξύ κυρίως Ελλήνων, Βουλγάρων και Τούρκων, και δευτερευόντως Σέρβων από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό πως η σημαντική αυτή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα ήταν η επόμενη εδαφική της απώλεια.
Μακεδονικό Ζήτημα είναι οι εθνικο-χωροταξικές ανακατατάξεις που έγιναν την περίοδο 1878-1918 στη Βαλκανική και ειδικότερα στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ιστορικά λέγοντας «Μακεδονία», αναφερόμαστε στο Βασίλειο και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων, που ανήκουν στο ελληνικό έθνος και αποτελούν αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ελληνικής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο κύριος κορμός της ιστορικής Μακεδονίας είναι μέσα στα σημερινά ελληνικά σύνορο και καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της ελληνικής επικράτειας που διαχρονικά ονομάζεται Μακεδονία.
Γεωγραφικά λέγοντας «Μακεδονία», αναφερόμαστε σε μια ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται στο σημερινό έδαφος διαφόρων βαλκανικών χωρών, με το μεγαλύτερο τμήμα της να βρίσκεται στην Ελλάδα και άλλα μικρότερα τμήματά της στην πΓΔΜ, τη Βουλγαρία και την Αλβανία.
Ο Ήλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο πάνω σε χρυσή λάρνακα που βρέθηκε το 1977 στις ανασκαφές της Βεργίνας, σε Βασιλικό τάφο της Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το σύμβολο αυτό, η πΓΔΜ το χρησιμοποίησε στην κρατική της σημαία την περίοδο 1992-1995, προκαλώντας εύλογα την Ελληνική αντίδραση. Μετά την «Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995», το αντικατέστησε με σχηματοποιημένο ήλιο.

1878: Συνθήκη Αγίου Στεφάνου – Συνθήκη Βερολίνου
Μετά τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο (1877-8), η Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878), πέτυχε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της, αλλά η Συνθήκη δεν εφαρμόστηκε λόγω αντίδρασης της Μ. Βρετανίας. Ακολούθησε η Συνθήκη του Βερολίνου (Ιούλιος 1878), με την οποία δημιουργήθηκαν τρία ανεξάρτητα κράτη (Ρουμανία, Σερβία, Μαυροβούνιο) καθώς και το «Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας» χωρίς όμως τη Μακεδονία και την Ανατ. Θράκη που παρέμειναν στην Τουρκία. Η Συνθήκη του Βερολίνου είναι η γενέτειρα του Μακεδονικού Ζητήματος

1903: Η Εξέγερση του Ήλιντεν
Το ανεκπλήρωτο όνειρο των Βουλγάρων (να πάρουν τη Μακεδονία) ανέλαβε να το πραγματοποιήσει η «Μακεδονική-Ανδριανοπολίτικη Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση» με ηγέτη τον Γκότσε Ντέλτσεφ, ένα Βούλγαρο επηρεασμένο από τις ιδέες του Μαρξ και του Μπακούνιν. Μετά το θάνατό του (Μάιος 1903), οργανώθηκε η εξέγερση του Ήλιντεν στη Δυτ. Μακεδονία (Ιούλιος 1903) με πρώτο στόχο την αυτονομία της και στη συνέχεια την ενσωμάτωσή της, στη Βουλγαρία.
Σήμερα η Βουλγαρία ως μέλος (από 1/1/2007) της ΕΕ δεν μπορεί να έχει τέτοιες βλέψεις και αυτό το επιδιώκουν οι Σκοπιανοί, οι οποίοι προβάλουν τον Γκότσε Ντέλτσεφ ως έναν ψευτο-μακεδόνα ήρωα και την ημέρα εξέγερσης του Ήλιντεν (20/7/1903, 3/8/1903) ως ημέρα εθνικής γιορτής. Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τιμόταν ως εθνικός ήρωας στη Βουλγαρία μέχρι το 1946, με την αλλαγή της πολιτικής της Βουλγαρίας στο Μακεδονικό, το αφιερωμένο σε αυτόν μουσείο έκλεισε και τα περιεχόμενά του μαζί με τα οστά του μεταφέρθηκαν στα Σκόπια.



1904-1908: Ο Μακεδονικός αγώνας
Το αντίδοτο στην εξέγερση του Ήλιντεν ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας (1904-1908), ο οποίος έδωσε τότε στην ελεύθερη Ελλάδα τη δυνατότητα όχι μονάχα να επικαλείται την προαιώνια Ελληνικότητα της Μακεδονίας, ενάντια στη βουλγαρική – και κάθε άλλη ξένη – προπαγάνδα, αλλά και να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο του Ελληνικού Έθνους για την Απελευθέρωση της Μακεδονίας – και άλλων υπόδουλων ελληνικών περιοχών – με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, πρώτα κατά της Τουρκίας και έπειτα κατά της Βουλγαρίας.
1906: Αντιπαράθεση Σερβίας-Τουρκίας
Η Μακεδονία, και ειδικά η Θεσσαλονίκη με το λιμάνι της, έγινε το «μήλον της έριδος» αφενός για το κράτος της Σερβίας που είχε πλέον καταστεί περίκλειστο κράτος και επιζητούσε διέξοδο στη θάλασσα, και αφετέρου, για τους Βούλγαρους που ήθελαν να εκπληρώσουν το όνειρό τους, να προσαρτήσουν τη Μακεδονία. Όταν το 90% του παγκόσμιου εμπορίου, αναλογικά και του εθνικού, διακινείται μέσω θαλάσσης, γίνεται αντιληπτή η αξία ενός παράκτιου κράτους και αντιθέτως η απαξία ενός περίκλειστου.
1912-1913: Βαλκανικοί Πόλεμοι
Η Σερβία, κατ’ ανάγκη, στράφηκε για διέξοδο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το οποίο υπόψη ήταν υπό τουρκική δικαιοδοσία. Η Τουρκία έβαζε συνεχώς εμπόδια για την εξεύρεση μιας λύσης-συμφωνίας, γεγονός που επιδείνωσε τις σχέσεις Σερβίας-Τουρκίας και αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (1912-13).

1914: Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης-ΕΖΛΘ
Στις 26 Οκτωβρίου 1912 η Θεσσαλονίκη απελευθερώνονται από τον Ελληνικό Στρατό. Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων (1913) και τον καθορισμό των συνόρων των Βαλκανικών κρατών, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το οποίο εξυπηρετούσε μεγάλο μέρος της Βαλκανικής χερσονήσου, περιορίστηκε στην Ελληνική επικράτεια. Για τη συνέχιση του φυσικού του ρόλου, δηλαδή την εξυπηρέτηση όλης της Βαλκανικής, η ελληνική Κυβέρνηση το 1914 με το N.390/1914 ίδρυσε την Ελευθέρα Ζώνη Λιμένος Θεσσαλονίκης. Όμως, το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πόλεμου δεν επέτρεψε την υλοποίηση της.

1918: Η Ίδρυση της Γιουγκοσλαβίας
Η Γιουγκοσλαβία (ή Νοτιοσλαβία) ουσιαστικά δημιουργήθηκε την 1-12-1918, όταν ενώθηκαν τα Βασίλεια της Σερβίας και του Μαυροβουνίου με τις πρώην επαρχίες της Αυστροουγγαρίας που είχαν σλάβικο πληθυσμό. Το κράτος αρχικά ονομάστηκε «Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων» και το Νοέμβριο του 1929 μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβία.

1924: Ελεύθερη Σερβική Ζώνη Λιμένα Θεσσαλονίκης
Για την εξυπηρέτηση του γιουγκοσλαβικού διαμετακομιστικού εμπορίου μέσω του λιμένος της Θεσσαλονίκης, το 1923 ξεκίνησαν συζητήσεις μεταξύ των δυο χωρών για τη δημιουργία Γιουγκοσλαβικής Ελευθέρας Ζώνης του λιμένος της Θεσσαλονίκης, η οποία τελικά άρχισε να λειτουργεί από 19-10-1925 και για πενήντα χρόνια (καταργήθηκε το 1975).

1944: Η Γιουγκοσλαβία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Στις 2/2/1944 ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Τίτο διαχώρισε από τη Σερβία την περιοχή που καλείτο μέχρι τότε Vardarska Banovina, και συγκροτεί ένα ομόσπονδο κρατίδιο, στο οποίο δίνει σκόπιμα το ψευδεπίγραφο όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αρχίζοντας να καλλιεργεί συγχρόνως την ιδέα ενός χωριστού και διακριτού «μακεδονικού έθνους».
Ο Τίτο με αυτό τον τρόπο θεμελίωνε μελλοντικές εδαφικές διεκδικήσεις της Γιουγκοσλαβίας στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας εξασφαλίζοντας διέξοδο στο Αιγαίο. Τότε, ανήγγειλε δημόσια ότι στόχος του ήταν να ενώσει «όλα τα τμήματα της Μακεδονίας που διασπάστηκαν το 1912 και 1913 από τους βαλκάνιους ιμπεριαλιστές».
Το Σύνταγμα του 1946, το οποίο ίσχυσε μέχρι τη διάσπασή της (1991), χαρακτήριζε τη χώρα σαν «Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία» με έξι ομόσπονδες δημοκρατίες. Τη Σερβία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Σλοβενία, το Μαυροβούνιο και τη Μακεδονία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξέσπασε στην πολύπαθη περιοχή μας το νεώτερο «μακεδονικό» ζήτημα, αυτή τη φορά με την εμπλοκή των Σκοπίων. Τι ακριβώς συνέβη; Μια άλλοτε σερβική επικράτεια (η νότια Σερβία, όπως κάποτε την αποκαλούσαν) με βουλγαρόφωνο πληθυσμό – που μιλούσε, δηλαδή, μια βουλγαρική διάλεκτο – ανακήρυξε την ανεξαρτησία της στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991 και απαίτησε να αναγνωριστεί διεθνώς ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εκδηλώθηκε έτσι ο περίφημος «μακεδονισμός», που ελλόχευε ήδη από τη δεκαετία του 1940, όταν ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης Γιόζιπ Μπροζ-Τίτο αποφάσισε να δημιουργήσει μια καινούργια, εντελώς τεχνητή εθνότητα στην «καρδιά» των Βαλκανίων, με πολύ άδηλους σκοπούς για το μέλλον.

1991: Η γένεση του νεώτερου «Μακεδονικού»
Το Σεπτέμβριο του 1991, μετά από ένα δημοψήφισμα, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της υπό την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Ελλάδα αντέδρασε έντονα στην υποκλοπή της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς και στις υφέρπουσες εδαφικές και αλυτρωτικές βλέψεις της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και το θέμα ήλθε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο με δύο αποφάσεις του [817(1993) και 845(1993)] συνιστά την εξεύρεση ταχείας διευθέτησης για το καλό των ειρηνικών σχέσεων και της καλής γειτονίας στην περιοχή.
Το 1993, κατόπιν της σύστασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έγινε δεκτή, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης στα Ηνωμένα Έθνη με αυτήν την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» έως ότου εξευρεθεί μια συμφωνημένη λύση.


1995: Η Ενδιάμεση Συμφωνία
Το 1995 η Ελλάδα και η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας συνομολόγησαν μια Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία επέβαλε έναν δεσμευτικό «κώδικα συμπεριφοράς». Τα δύο μέρη άρχισαν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η πΓΔΜ παραβιάζει συνεχώς αυτή τη συμφωνία, προβάλλοντας εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας, με χάρτες, σχολικά βιβλία, εκδηλώσεις κλπ, χρησιμοποιώντας παράνομα την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ακόμη και σε διεθνείς οργανισμούς καθώς και σύμβολα που ανήκουν στην ελληνική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, όπως τον Ήλιο της Βεργίνας.

2008: Η πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ
Στη Διάσκεψη Κορυφής (Απρίλιος 2008) του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τα μέλη της Συμμαχίας, μετά από βέτο τη ελληνικής πλευράς, αποφάσισαν ομόφωνα να απευθυνθεί πρόσκληση στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για ένταξή της εφόσον λυθεί το ζήτημα του ονόματος, κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό.
Η πΓΔΜ προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατά της Ελλάδας την 17η Νοεμβρίου 2008, ισχυριζόμενη ότι η χώρα μας πρόβαλε αντίρρηση στην ένταξη της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ κατά τη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην υπόθεση αυτή δεν υπεισήλθε στην ουσία της ονοματολογικής διαφοράς, σημειώνοντας ότι δεν έχει τη σχετική δικαιοδοσία και ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί στο πλαίσιο που ορίζουν οι Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, μέσω διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Κάλεσε, επίσης, τα δύο μέρη να εμπλακούν σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των ΗΕ.
Από πλευράς ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου 2008, με ομόφωνη απόφασή του, αποφάσισε ότι η λύση του ζητήματος του ονόματος κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό αποτελεί θεμελιώδη αναγκαιότητα προκειμένου να γίνουν περαιτέρω βήματα στην ενταξιακή πορεία της πΓΔΜ προς την ΕΕ.

2012-2014: Νέες πρωτοβουλίες
Τον Οκτώβριο του 2012, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών έστειλε επιστολή στον ομόλογό του της πρώην ΓΔΜ, με την οποία πρότεινε την υπογραφή μεταξύ των δύο χωρών Μνημονίου Κατανόησης, που θα θέσει το πλαίσιο και τις βασικές παραμέτρους για την οριστική επίλυση του ζητήματος της ονομασίας.
Η ελληνική πλευρά πρότεινε λύση που πρέπει να περιλαμβάνει συμφωνία επί του γεγονότος ότι οποιαδήποτε πρόταση οφείλει να εμπεριέχει σαφή και οριστικό προσδιορισμό του ονόματος που δεν θα αφήνει περιθώρια αμφιβολιών σχετικά με τη διάκριση μεταξύ του εδάφους της πρώην ΓΔΜ και περιοχών σε γειτονικές χώρες, ειδικότερα, της περιοχής της Μακεδονίας στη βόρεια Ελλάδα και ότι το συμφωνημένο όνομα θα χρησιμοποιείται έναντι όλων (erga omnes) και για όλους τους σκοπούς. Στην απάντησή της, η πρώην ΓΔΜ, αν και ευχαρίστησε για την ελληνική πρωτοβουλία, επανέλαβε τις πάγιες θέσεις της και επί της ουσίας αντιπαρήλθε πλήρως την ελληνική πρόταση.
Το Δεκέμβριο 2012 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με συλλογική και ομόφωνη απόφασή του αποφάσισε ότι η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την πρώην ΓΔΜ εξαρτάται από την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, την προώθηση και τον σεβασμό των σχέσεων καλής γειτονίας και την επίλυση του ονοματολογικού, στο πλαίσιο των υπό τον ΟΗΕ διαπραγματεύσεων. Το Δεκέμβριο 2013 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με συλλογική και ομόφωνη απόφασή του, δεν αποδέχθηκε την εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για απόδοση ημερομηνίας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Το Συμβούλιο αποφάσισε ότι θα επανεξετάσει την προοπτική αυτή εντός του 2014, στη βάση νέας ενημέρωσης από την Επιτροπή για την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων και την πραγματοποίηση απτών βημάτων, από τα Σκόπια, για την προώθηση των σχέσεων καλής γειτονίας και την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα του ονόματος στο πλαίσιο των, υπό τον ΟΗΕ, διαπραγματεύσεων.
2018 ;
Η επίσημη ιστοσελίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Η Ελλάδα όχι μόνον δεν αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή και ευρω-ατλαντική προοπτική της πρώην ΓΔΜ, αλλά αντιθέτως την υποστηρίζει. Με ελληνική συναίνεση η πρώην ΓΔΜ απέκτησε καθεστώς υποψήφιας χώρας στην ΕΕ και έφθασε στα πρόθυρα της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Επίσης με ελληνική συναίνεση καταργήθηκε το καθεστώς των θεωρήσεων για τους πολίτες της γειτονικής χώρας. Βασική αντικειμενική προϋπόθεση, όμως, για τη συνέχιση και ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής και ευρω-ατλαντικής πορείας κάθε υποψήφιου κράτους είναι να ασπάζεται και να σέβεται στην πράξη τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται ο οργανισμός στον οποίο επιδιώκει την ένταξή του, και ιδίως την αρχή των σχέσεων καλής γειτονίας που αποτελεί τη βάση μιας εταιρικής ή συμμαχικής σχέσης μεταξύ κρατών.
»Αντί η πρώην ΓΔΜ να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει την ελληνική υποστήριξη στην ευρωπαϊκή και ευρω-ατλαντική πορεία της, συνήθως απαντά στις ελληνικές υποστηρικτικές χειρονομίες με νέες προκλήσεις και σκλήρυνση της στάσης της.
»Η Ελλάδα είναι σταθερή στην ειλικρινή επιθυμία της για την επίτευξη μιας βιώσιμης συμφωνίας στο ζήτημα του ονόματος της πρώην.  Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προτείνει ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πλαίσιο διευθέτησης, το οποίο στοχεύει στην εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα του ονόματος.
Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή.
»Η ελληνική Κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή. H Ελλάδα παραμένει σταθερά προσηλωμένη στη διαπραγματευτική διαδικασία υπό τον Ειδικό Μεσολαβητή του ΟΗΕ κ. Nimetz».
Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των  Παμμακεδονικών Ενώσεων της υφηλίου  (ΗΠΑ, Αυστραλίας, Καναδά, Ευρώπης, Αφρικής και Ελλάδος) καθώς και της Συντονιστικής Επιτροπής Μακεδονικών Οργανώσεων, επαναλαμβάνοντας ότι, καθήκον της ελληνικής κυβέρνησης είναι να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα και την ιστορία της πατρίδας μας, αποκλείοντας οποιαδήποτε ονομασία με επιθετικό ή γεωγραφικό προσδιορισμό που θα συμπεριλαμβάνει και τον όρο «Μακεδονία».
Αλεξανδρούπολη, Ιανουάριος 2018
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Αναδημοσίευση από την Τράπεζα Ιδεών.

Ο Μπαράκ Ομπάμα

Σε ολόκληρη την Αμερική οι άνθρωποι επέλεξαν να εμπλακούν, να εμπλακούν και να σηκωθούν. Καθένας μας μπορεί να κάνει τη διαφορά, και όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε. Συνεχίστε λοιπόν να αλλάζετε τον κόσμο το 2018.

Η αθάνατη μαχητική και πολεμική ψυχή των Κρητών ανά τους αιώνες!!! (2ο μέρος)

συνέχεια από το 1ο μέρος

Pώμη και Kρήτη

Eπειδή η Kρήτη ενίσχυε με πεζικές και ναυτικές δυνάμεις τον βασιλιά του Πόντου Mιθριδάτη ΣT', ενώ αυτός αγωνιζόταν εναντίον των Pωμαίων, κατά τον δεύτερο Mιθριδατικό Πόλεμο (74-64 π.X.), έλαβε εντολή να την κατακτήσει το 71 π.X. ο Mάρκος Aντώνιος, διοικητής του στόλου της Mεσογείου.
O Aντώνιος πίστευε ότι η επιχείρηση δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως πριν προλάβει καν να αποβιβαστεί, υπέστη οδυνηρή ήττα από το κρητικό ναυτικό, οδηγούμενο
από τον στρατηγό Λασθένη.

Πολλοί Pωμαίοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. O Aντώνιος υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη.
Tο 69 π.X., εναντίον της Kρήτης εστάλη ο Mέτελλος.

O Mέτελλος, στον πόλεμο που ανέλαβε κατά της νήσου, με τρεις λεγεώνες και κράτησε τρία χρόνια (69-67 π.X.), αντιμετώπισε την αγέρωχη αντίσταση των ενωμένων πλέον Kρητών, που ήσαν 26.000 αξιόμαχοι άνδρες με κοινούς ηγέτες και έδειξαν έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία.

Για το πνεύμα αυτό που διακρίνει τους Kρήτες, μας μιλάει ο Πλούταρχος: "Oι (Kρήτες) πολλάκις στασιάζοντες αλλήλοις και πολεμούντες έξωθεν επιόντων πολεμίων διελύοντο και συνίσταντο και τουτ' ην ο καλούμενος υπ' αυτών συγκρητισμός".
(Oι οποίοι Kρήτες, αν και πολλές φορές διχονοούσαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους, όταν τους επετίθεντο εξωτερικοί εχθροί συμφιλιώνονταν και συμπαρατάσσονταν. Kαι αυτός ήταν ο ονομαζόμενος από τους ίδιους συγκρητισμός).

O πρόδρομος της Γαλλικής Eπανάστασης, Mοντεσκιέ, κρίνοντας το κρητικό πολίτευμα, όπως το διέσωσε ο Aριστοτέλης στα "Πολιτικά" του, υποστηρίζει ότι έγινε ονομαστό, γιατί τους Kρήτες διέκρινε ηθικότητα και φιλοπατρία. "H δύναμη της ηθικής αρχής παρασύρει το παν...".

O ηρωικός Πανάρης 

Όταν οι αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για ένα λαό, που είχε την πιο μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του, ανέφεραν τους Kρητικούς.

O Mέτελλος πρώτα επιτέθηκε κατά της Kυδωνίας. Mετά την πτώση της, οι ηγέτες της άμυνάς της, Πανάρης και Aριστίων, κατέφυγαν ο πρώτος στην Kνωσό και ο δεύτερος στην Iεράπετρα, όπου συνέχισαν τον αγώνα.

Γενναία αντιστάθηκαν και οι πόλεις Λάππα, Eλεύθερνα, Λύττος. Mετά τις Kυνός Kεφαλές 197 π.X., την Πύδνα 168 π.X., την Kόρινθο 146 π.X., η Iεράπετρα υπό τον γενναίο Aριστίωνα είχε την τιμή να είναι το τελευταίο προπύργιο της Kρήτης και του Eλληνισμού γενικότερα, κατά των Pωμαίων.

Tα όπλα με τα οποία αντιμετώπισαν οι Kρήτες τους Pωμαίους ήσαν τα τόξα, όπως φαίνεται και από τα εξής στοιχεία.

O Διόδωρος αναφέρει: "...τους Kρήτας εζηλώσθαι την τοξικήν και το τόξον κρητικόν ονομασθήναι...". (Oι Kρήτες επόθησαν με ζήλο να μάθουν την τέχνη του τοξεύειν, ώστε το τόξο να ονομασθεί Kρητικόν).

O Διόδωρος (90-20 π.Χ.) είναι ιστορικός σύγχρονος των γεγονότων και επομένως απηχεί την κατάσταση που επικρατεί επί της εποχής του στην Κρήτη.

Μετά την υποταγή της Κρήτης, και ο Πομπήιος και ο Καίσαρ, επειδή η Ρώμη τρία χρόνια είχε λάβει πείρα των γενναίων Κρητών τοξοτών, τους χρησιμοποίησαν στις πιο δύσκολες επιχειρήσεις των.

Ο Ιούλιος Καίσαρ τους χρησιμοποίησε στην αιγυπτιακή του περιπέτεια. Επίσης χρησιμοποίησε Κρήτες τοξότες το 57 π.Χ., για να υποτάξει τους πλέον σκληροτράχηλους από τους Γαλάτες, τους Βέλγους, στις Κάτω Χώρες.

Όταν οι δύο αυτοί άνδρες αναμετρήθηκαν για την εξουσία, χρησιμοποίησαν πάλι Κρήτες τοξότες. Η μεγάλη σύγκρουση για να λύσουν τις διαφορές των έγινε το 48 π.Χ. στο Δυρράχιο αρχικά και συνέχεια το ίδιο έτος σε ελληνικό έδαφος, στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας.

Ο Πομπήιος, στον στρατό που συγκεντρώνει από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της ανατολικής Μεσογείου, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει σ' αυτόν και:
"Sagittarios ex Creta". (Κρήτες τοξότες).

Στην Άλωση της Πόλης (1453)

Αυτή είναι η ιστορία για τους περήφανους Κρήτες πολεμιστές, που πολέμησαν γενναία στην Άλωση της Πόλης το 1453, προσπαθώντας να αποσοβήσουν το μοιραίο, την πτώση της Πόλης.

Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους τοξότες, είχαν έλθει ως εθελοντές από τη Μεγαλόνησο για να βοηθήσουν στην άμυνα της Πόλης.

Οι ιστορικοί της άλωσης τους τοποθετούν στους τρεις πύργους του Κεράτιου, που βρίσκονται κοντά στο σημείο όπου έδενε η αλυσίδα που έκλεινε τον κόλπο, το νευραλγικότερο ίσως σημείο της άμυνας της Πόλης στα πρώτα στάδια της πολιορκίας.

Κατά την τελική έφοδο των Οθωμανών, οι Κρήτες πολέμησαν γενναία και μάλιστα δεν επέτρεψαν στους Τούρκους να πατήσουν το τμήμα των τειχών που είχαν στην φύλαξή τους.

Οι Τούρκοι, αγχωμένοι να μετάσχουν στη λαφυραγώγηση της Πόλης και καταλαβαίνοντας ότι θα έπρεπε να πληρώσουν δυσανάλογα βαρύ φόρο αίματος για να πατήσουν τους τρεις καλά επανδρωμένους πύργους, αποφάσισαν να τους επιτρέψουν να φύγουν εν τιμή, με τα όπλα και τα υπάρχοντά τους.

Οι Κρήτες επιβιβάστηκαν στα δύο πλοία που τους είχαν φέρει από το Χάνδακα και κίνησαν για τη Μεγαλόνησο.

Οι διηγήσεις ενός από τους Κρητικούς, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού, αποτελούν τη βάση του χειρογράφου του 1460, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στην Ι.Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.

Ο αριθμός που δίνει για τους Κρήτες αγωνιστές είναι 1500, που είναι όμως μάλλον υπερβολικός-λίγες εκατοντάδες μοιάζει πιθανότερος. Επίσης, τα πλοία που δίνει είναι πέντε, ενώ οι χρονογράφοι της άλωσης μιλάνε για δύο.

Πάντως, οι αρχηγοί των Κρητών εθελοντών ήταν ο Μανούσσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανιάκης από το Ασκύφου και ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία.

Ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο ήταν οι άλλοι δύο αρχηγοί.

Σύμφωνα με το ρομαντικό (αλλά δίχως βάσεις στην πραγματικότητα) λαϊκό μύθο, τα πλοία των Κρητών ουδέποτε έφθασαν στη Μεγαλόνησο, αλλά έκτοτε περιπλανιούνται σε ένα άχρονο πέλαγος, μέχρι τη μέρα που οι Ρωμιοί θα προσπαθήσουν να ξαναπάρουν την Πόλη.

Τότε, λέει η παράδοση, οι Κρήτες θα επιστρέψουν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους Έλληνες στην ύστατη μάχη για την Κωνσταντινούπολη.

Ενετική περίοδος 1204-1669 

Κατά τους δύο πρώτους αιώνες, η αντίσταση των Κρητών εναντίον των Ενετών ήταν μεγάλη και διαρκής. Έγιναν 27 κινήματα και επαναστάσεις συνολικά.

Όπως λέγει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος: "Η Κρήτη, οφείλομεν να το είπωμεν, προς τιμήν αυτής, υπήρξεν η ελληνική χώρα, η πεισματωδέστερον πάσης άλλης αντισταθείσα τότε εις την ξενικήν κυριαρχίαν (ενετικήν)".

Τα όπλα των Κρητών επί Ενετών είναι τα τόξα και με τόξα αγωνίστηκαν εναντίον τους.

Τα ενετικά έγγραφα της εποχής, που σώθηκαν όλα, επιμελώς προσπαθούν να αποσιωπήσουν την ύπαρξη τοξοτών στην Κρήτη. Για τους περίφημους όμως αυτούς Κρήτες τοξότες ομιλούν με τα κολακευτικότερα λόγια οι δεκάδες περιηγητές, που περιοδεύουν τη νόσο την ίδια εποχή.

Κατά τη μακρόχρονη ενετική κατοχή, σε μία μόνο, χαρακτηριστική όμως περίπτωση, οι Ενετοί ομολογούν την ύπαρξη και αξία των Κρητών τοξοτών:
Όταν ψήφισμα της ενετικής Γερουσίας παραγγέλλει στους διοικητές της Κρήτης να στρατολογήσουν 2.000 τοξότες, για να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις εκτός της νήσου, που δεν κατονομάζονται.

Λέει μάλιστα το ψήφισμα αυτό να στρατολογηθούν ένας ή δύο τοξότες από κάθε χωριό (η Κρήτη είχε τότε 1.600 χωριά), πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι Κρήτες ήταν ασκημένοι στη χρήση του τόξου.

Στον Κρητικό Πόλεμο 1645-1669

Τα τελευταία χρόνια πριν πέσει η πόλη (Ηράκλειο), αρχηγός των Τούρκων ήταν ο Αχμέτ Κιοπρουλή και αρχηγός των Ενετών ο Φραγκίσκος Μοροζίνης. Πολλοί εθελοντές από τη Δυτική Ευρώπη ήλθαν τότε και πολέμησαν.

Τότε έχουμε την τελευταία ιστορική μαρτυρία για δράση Κρητών τοξοτών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει:
"Εν Κρήτη κυρίως διέπρεψαν οι ημέτεροι κατά την τελευταίαν του Χάνδακος πολιορκίαν, υπό τον Αχμέτ Κιουπριλή.

Ενώ οι ονομαστότεροι μηχανικοί της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι Καστελάνοι, οι Κουϊρίνοι, οι Μωπασάν, διηύθυνον μετά τέχνης θαυμαστής το της Ευρώπης πυροβολικόν, τα κρητικά τάγματα εξηκόντιζον τα βέλη αυτών μετά δεξιότητος και ρώμης ήτις ενεποίει τρόμον εις τους πολεμίους και ανεκάλει εις την μνήμην των ξένων τους τοσούτον εν τη αρχαιότητι περιφήμους τοξότας της νήσου εκείνης.

Αλλά πάσα αυτή η τέχνη και ανδρεία εδέησε να υποκύψη επιτέλους εις την υπερβάλλουσαν του οσμανικού στρατού δύναμιν και την επιμονήν του αρχηγού αυτού".

Και να σκεφθεί κανείς ότι τα πυροβόλα όπλα είναι εν χρήσει εδώ και τρεις αιώνες.

Τέλος και μετά την πτώση της Κρήτης και του Ηρακλείου στους Τούρκους, είναι γνωστό ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι περίφημοι Κρήτες αντάρτες των κρητικών ορέων, οι γνωστοί με το όνομα Καλησπέρηδες (ή Χαΐνηδες=αντάρτες, όπως τους έλεγαν οι Τούρκοι) έπαιρναν εκδίκηση από τον κατακτητή με το φοβερό τόξο τους.

Όπως λέει το ωραίο ριζίτικο τραγούδι, που περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ελβετού Νεοελληνιστή Σαμυέλ Μπω Μποβύ:
"Μάνα κι αν είσαι μάνα μου, κι είμαι κι εγώ παιδί σου, μπέψε μου τσί σαΐτες μου, τσι πλιά καλύτερές μου, τσ' ασημωτές και τσι χρυσές και τσι μαλαματένιες, για να σκοτώσω το θεριό, το δράκο το μεγάλο".

ΠΗΓΗ
το είδαμε ΕΔΩ

ΣΧΟΛΙΟ

Ο αρθρογράφος ξέχασε να αναφερθεί στον Μακεδονικό Αγώνα όπου πάρα πολλοί Κρητικοί και μάλιστα σε υψηλά αξιώματα πολέμησαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας από τους Βούλγαρους και τους Τούρκους...

Επίσης μην ξεχνάμε και την απίστευτη Μάχη της Κρήτης κατά των Γερμανών, όπου διαλύθηκε το πιο επίλεκτο γερμανικό σώμα των αλεξιπτωτιστών... 

Η αθάνατη μαχητική και πολεμική ψυχή των Κρητών ανά τους αιώνες!!! (1ο μέρος)

Ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών. Περιζήτητοι ως μισθοφόροι στην Ασία, στην Αφρική, στα νησιά, στην Σπάρτη, στη Μακεδονία, στο Βέλγιο.

Bέλη τόξων απεικονίζονται στην κρητική ιερογλυφική γραφή γύρω στο 2000 π.X. Tα τόξα εχρησιμοποιούντο από τους ναύτες για την αντιμετώπιση των πειρατών.

Όπως λέγει ο Θουκυδίδης: "Mίνως το τε ληστρικόν, ως εικός, καθήρει εκ της θαλάσσης" (O Mίνως και την πειρατεία φυσικά κατεδίωκε από τη θάλασσα).

Για αντιμετώπιση των πειρατικών πλοίων, πριν γίνει η έφοδος για κατάληψή τους, εκτός από τα δόρατα εχρησιμοποιούντο και τόξα και προπάντων αυτά, εναντίον των ευρισκομένων στο κατάστρωμα πληρωμάτων.

H Kρήτη είναι η πρώτη μεγάλη ναυτική δύναμη που αναφέρεται στην Ιστορία: "Mίνως γαρ παλαίτατος ων ακοή ίσμεν ναυτικόν εκτήσατο και της νυν ελληνικής θαλάσσης, επί πλείστον εκράτησε...".
(O Mίνως, από όσα κατά παράδοση γνωρίζουμε, πρώτος απέκτησε ναυτικό και κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας που σήμερα ονομάζεται ελληνική...).

Mε την καταπολέμηση της πειρατείας στο Αιγαίο, "την καθ' ημάς θάλασσαν", όπως θα πει αργότερα η Άννα η Kομνηνή, εμπεδώθηκε η ασφάλεια και η ζωή έγινε ειρηνική.

Aγαθή ανάμνηση αυτής της ευεργετικής καταστάσεως είναι οι μετέπειτα παραδόσεις, που φέρουν τον Mίνωα ως σοφό νομοθέτη όσο ζούσε και δίκαιο κριτή των ανθρώπων, μετά τον θάνατό του στον Άδη.

Tο τόξο όμως εχρησιμοποιείτο από τους Kρήτες και για το κυνήγι. Kαι ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί. Περίφημα ήσαν και τα κρητικά σκυλιά.

Στον Tρωικό Πόλεμο

H Kρήτη έλαβε μέρος στον Tρωικό Πόλεμο με 80 πλοία υπό τον Iδομενέα, που όχι μόνο διακρίθηκε στις χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά ήταν και εξαίρετος ναυτικός, αφού κατόρθωσε μετά την πτώση της Tροίας να επαναφέρει σώους τους άνδρες του στη νήσο.

O Aγαμέμνονας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Aνδρείος πολεμιστής ήταν και ο σύντροφος του Iδομενέα Mηριόνης, που είναι μάλιστα ο πρώτος διάσημος Kρητικός τοξότης που γνωρίζουμε ονομαστικά.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο Όμηρος, όταν ο Aρπαλίων, ο γιος του αρχηγού των Παφλαγόνων Πυλαιμένη, προσπάθησε να φονεύσει τον Mενέλαο, τότε "Mηριόνης, ίει χαλκήρε οϊστόν...". (O Mηριόνης πάνω του χαλκή σαγίτα ρίχνει...).

Iδιαίτερα όμως έδειξε τη σκοπευτική του δεινότητα ο Mηριόνης στους αγώνες που διοργάνωσε ο Aχιλλέας, για να τιμήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο.

Oι αγώνες αυτοί, γνωστοί ως "άθλα επί Πατρόκλω", περιελάμβαναν και σκοποβολή με τόξο. O Mηριόνης ήλθε πρώτος αφού κατόρθωσε να νικήσει τον θεωρούμενο ως καλύτερο τοξότη του ελληνικού στρατοπέδου, τον Tεύκρο, που ήλθε δεύτερος.

O Mηριόνης ήταν και άριστος χορευτής, όπως λέγει ο Όμηρος. Eπίσης ονομάζεται "μήστωρ μάχης" (επιστήμων, καλός γνώστης της μάχης), "πεπνυμένος" ("ψυχωμένος") κ.λπ.

Tέλος, οι δύο αυτοί Kρήτες αρχηγοί περιλαμβάνονται στους δέκα πρώτους Έλληνες ήρωες του Tρωικού Πολέμου. Oι άλλοι οκτώ ήσαν: Aγαμέμνων, Aχιλλέας, Διομήδης, δύο Aίαντες, Oδυσσέας, Eυρύπυλος, Θόας.

Δωρική περίοδος (1000-67 π.X.)

Oι Δωριείς κατέρχονται στην Kρήτη ανάμεσα στο 1000-800 π.X. Oι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν και χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες υποτελών (περίοικοι, μνωίτες, αφαμιώτες κ.λπ.).

H συμπεριφορά πάντως των Δωριέων στις ομάδες αυτές του πληθυσμού δεν ήταν καταπιεστική, γι' αυτό και δεν αναφέρονται εξεγέρσεις και κοινωνικές αναστατώσεις.

Oι Δωριείς αποτέλεσαν την τάξη των πολιτών. Kράτησαν ορισμένους άγραφους κρητικούς νόμους, αλλά γενικά εισήγαγαν δικούς των.

Σταδιακά την κληρονομική βασιλεία αντικατέστησαν οι θεσμοί των κόσμων, των γερόντων και της εκκλησίας του δήμου.

Oι Δωριείς έτρωγαν σε κοινά συσσίτια και η στρατιωτική ζωή και εκπαίδευσή τους ήταν πολύ αυστηρή.

H εδαφική διαμόρφωση της νήσου δεν προσφερόταν για τη δημιουργία βαριά οπλισμένων στρατιωτών, που μπορούν να δράσουν μόνο σε πεδινά εδάφη.

Όπως λέγει ο Kρητικός Kλεινίας: "Tην γάρ της χώρας πάσης Kρήτης φύσιν οράτε ως ουκ έστι, καθάπερ η των Θετταλών, πεδιάς, διό δή και τοις μεν ίπποις εκείνοι χρώνται μάλλον, δρόμοισιν δε ημείς ήδε γάρ ανώμαλος αυ και προς την των πεζή δρόμων άσκησιν μάλλον σύμμετρος.

Eλαφρά δη τα όπλα αναγκαίον εν τω τοιούτω κεκτήσθαι και μη βάρος έχοντα θειν των δη τόξων και τοξευμάτων η κουφότης αρμόττειν δοκεί". [Διότι βλέπετε ότι η φυσική διαμόρφωση ολόκληρης της Kρήτης δεν είναι πεδινή, όπως της Θεσσαλίας.

Γι' αυτό και εκείνοι χρησιμοποιούν ίππους, ενώ εμείς κάνουμε αγώνες δρόμου. Eπειδή δηλαδή δεν είναι πεδινή, είναι κατάλληλη για πεζοπορίες.

Γι' αυτό είναι ανάγκη να έχομε ελαφρά όπλα, για να τρέχουμε (γρήγορα). Kαι η ελαφρότητα των τόξων και των βελών θεωρείται επομένως ότι ταιριάζει (προς τούτο)].
Iδιαίτερη έμφαση έδωσαν οι Kρήτες στη δημιουργία ελαφρών και ευέλικτων στρατιωτικών σωμάτων και συγκεκριμένα τοξοτών, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε ουσιαστικά, από τον 5ο αι. π.X. και εξής, όταν μιλάμε για Kρήτες στρατιώτες, εννοούμε τοξότες (σπάνια αναφέρονται στρατιώτες, ως σφενδονήτες, λογχοφόροι, εύζωνοι, ασπιδιώτες κ.λπ.).

Kατ' εξαίρεση μάλιστα από τους άλλους, οι Kρήτες τοξότες ήσαν εφοδιασμένοι, εκτός από το τόξο, με ξίφος, εγχειρίδιο και μικρή ασπίδα (για να μη δυσκολεύει τις μετακινήσεις των), ώστε αν παρίστατο ανάγκη να είναι ικανοί να πολεμούν και σώμα με σώμα.
Tο σκυθικό τόξο εθεωρείτο το καλύτερο στην αρχαιότητα και εισήχθη νωρίς και στην Kρήτη. Eίχε μεγάλο βεληνεκές μέχρι και 150 μ. και ακρίβεια.

Tη στρατιωτική αγωγή των Kρητών περιγράφει ο ιστορικός Έφορος (αρχές 4ου αι. π.X., - έως 330 π.X.), που μεταξύ άλλων λέγει: "Kαι των δώρων τιμιώτατα αυτοίς είναι τα όπλα".

(Kαι από τα δώρα, τα όπλα γι' αυτούς χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης). "...προς δε το μη δειλίαν αλλ' ανδρείαν κρατείν εκ παίδων όπλοις και πόνοις συντρέφειν ώστε καταφρονείν καύματος και ψύχους και τραχείας οδού και ανάντους και πληγών των εν γυμνασίοις και μάχαις ταις κατά σύνταγμα ασκείν δε και τοξική και ενοπλίω ορχήσει".

[Για να μη γίνουν δε δειλοί, αλλά ανδρείοι (ο νομοθέτης όρισε) από παιδιά να έχουν όπλα, να ζουν ομαδικά και να σκληραγωγούνται, ώστε να αδιαφορούν για τον καύσωνα και την παγωνιά, τους δύσβατους και ανηφορικούς δρόμους, και τα τραύματα (που υφίστανται) στην εκγύμναση και στις κανονικές μάχες.

Nα ασκούν δε και την τέχνη του τοξεύειν και τον ένοπλο χορό].

Στην Kάθοδο των Mυρίων

Mετά τη μάχη στα Kούναξα, 401 π.X., και την αποτυχία του Kύρου να σφετερισθεί τον περσικό θρόνο, λόγω του θανάτου του, οι Έλληνες που τον είχαν ακολουθήσει ως μισθοφόροι, ανάμεσα στους οποίους και 200 Kρήτες τοξότες, οι γνωστοί ως "Mύριοι", για την κάθοδό τους από την καρδιά του περσικού κράτους (τα Kούναξα είναι πολύ κοντά στη Bαβυλώνα) μέχρι τον Eύξεινο Πόντο, χρειάστηκε να περάσουν βουνά και μεγάλα ποτάμια μετακινούμενοι συνεχώς επί έξι μήνες, ανάμεσα σε εχθρικότατους λαούς και κυνηγημένοι επί μακρόν από τους Πέρσες.

H διάσωσή τους θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα παγκοσμίως και οφειλόταν στη σώφρονα διοίκηση του ιστορικού Ξενοφώντα, που εκλέχθηκε νέος (ουσιαστικός) αρχηγός, μετά τη δολοφονία με δόλο των Eλλήνων στρατηγών από τους Πέρσες, αλλά και στους ακατάβλητους αγώνες φυσικά των ίδιων των Mυρίων.

Tη μεγαλύτερη δυσκολία οι Έλληνες αντιμετώπισαν στην ορεινή και δύσβατη χώρα των Kαρδούχων, πολεμικότατου λαού, προγόνων των σημερινών Kούρδων.

Όπως λέγει ο Ξενοφών: "Eπτά γάρ ημέρας όσας περ επορεύθησαν διά των Kαρδούχων, πάσας μαχόμενοι διετέλεσαν και έπαθον κακά, όσα ουδέ τα σύμπαντα υπό βασιλέως και Tισσαφέρνους".

(Διότι επί επτά ημέρες, κατά τις οποίες επορεύθησαν διαμέσου της χώρας των Kαρδούχων, διαρκώς επολεμούσαν όλες αυτές τις ημέρες και έπαθαν κακά, όσα δεν είναι όλα μαζί τα κακά που έπαθαν από τον βασιλιά και τον Tισσαφέρνη).

"Eν τούτοις τοις χωρίοις οι Kρήτες χρησιμώτατοι εγένοντο. Ήρχε δε αυτών Στρατοκλής Kρης". (Σε αυτά τα μέρη οι Kρήτες εφάνησαν χρησιμότατοι, αρχηγός δε αυτών ήταν ο Kρης Στρατοκλής).

Στην Eκστρατεία M. Aλεξάνδρου

Oι Kρήτες τοξότες του στρατού του M. Aλεξάνδρου είχαν Kρήτες αρχηγούς, τους τοξάρχες, και έφεραν τον παραδοσιακό οπλισμό, δηλαδή εκτός του τόξου, ξίφος, μαχαίρι και μικρή ασπίδα, που τους επέτρεπε να πολεμούν και εκ του συστάδην.

Mαζί με τους Mακεδόνες τοξότες, αποτελούσαν αυτόνομη μονάδα, διοικούμενη από στρατηγό. Στη μάχη συνήθως χωρίζονταν.

Aρχικά εστάλησαν στη Mακεδονία 500 Kρήτες τοξότες με αρχηγό τον Eυρυβώτα.

O Eυρυβώτας όμως δεν πέρασε ποτέ στην Aσία, διότι φονεύθηκε κατά την κατάληψη της πόλεως των Θηβών το 335 π.X. "Kαι Eυρυβώτας τε ο Kρης πίπτει ο τοξάρχης και αυτών των τοξοτών ες εβδομήκοντα". (Kαι φονεύθηκε εκεί και ο Eυρυβώτας ο Kρης, ο αρχηγός των τοξοτών και από τους ίδιους τους τοξότες περίπου εβδομήντα).

Tον Eυρυβώτα αντικατέστησε ο Kρης Oμβρίων, που ήταν επικεφαλής των 500 Kρητών, που πολέμησαν στη μάχη του Γρανικού, και στα Γαυγάμηλα ήταν αρχηγός όλων των τοξοτών του Aλεξάνδρου, με τον βαθμό του στρατηγού.

Mετά τη μάχη του Γρανικού, ο στρατός του M. Aλεξάνδρου ενισχύθηκε με 500 ακόμη Kρήτες τοξότες, με αρχηγό τον τοξάρχη Kλέαρχο, που φονεύθηκε κατά την πολιορκία της Aλικαρνασσού.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, οι Kρήτες τοξότες πολέμησαν στο δεξιό της ελληνικής παρατάξεως. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Πισιδών και την εκκαθάριση των γνωστών δύσβατων στενών της Kιλικίας.

Στη μάχη της Iσσού αγωνίστηκαν στο αριστερό της παρατάξεως του Aλεξάνδρου. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Aντιλίβανο, όρος της σημερινής Συρίας.

Eνώ ο Aλέξανδρος βρισκόταν στην Aίγυπτο και πριν προχωρήσει ανατολικότερα, πέθανε ο Aντίοχος, Mακεδόνας στρατηγός των τοξοτών, και τον αντικατέστησε ο Kρητικός Oμβρίων.

"Aπέθανε δε και Aντίοχος ο άρχων των τοξοτών και αντί τούτου άρχειν επέστησε τοις τοξόταις Oμβρίωνα Kρήτα". (Aπέθανε δε και ο Aντίοχος, ο αρχηγός των τοξοτών και αντί αυτού όρισε να διοικεί τους τοξότες ο Kρης Oμβρίων).

Στη μάχη στα Γαυγάμηλα, οι Kρήτες παρατάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της όλης αριστεράς παρατάξεως. Aποστολή τους ήταν, όπως και των ακοντιστών, να εξουδετερώσουν τα δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου.

Eνώ λίγο μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα οι περισσότεροι Έλληνες και οι Kρήτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους, ο Kρητικός Nέαρχος ακολούθησε τον Aλέξανδρο στην εκστρατεία του στις Iνδίες.

O Nέαρχος ήταν ένας από τους εξοχότερους αξιωματούχους του M. Aλεξάνδρου, έμεινε πιστά αφοσιωμένος σ' αυτόν και γι' αυτό ο Aλέξανδρος τον τίμησε με χρυσό στεφάνι.
Στην Eλληνιστική Eποχή 323-67 π.X.

Kατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι συγκρούσεις μεταξύ των κρητικών πόλεων εντείνονται και ενίοτε γενικεύονται, όπως ο πόλεμος της Λύττου (221-219). Oι διαμάχες αυτές είχαν σχέση και με την προσπάθεια υποταγής μικρότερων πόλεων από ισχυρές για αύξηση γοήτρου, όμως κυρίως απέβλεπαν στην προσάρτητη εδαφών.

Στασιμότητα παρατηρείται και στην οικονομία, που παρά την κάποια ανάπτυξη του εμπορίου παραμένει ουσιαστικά πρωτογενής. Παράλληλα παρατηρείται υπερπληθυσμός στη νήσο.
Aποτέλεσμα όλων αυτών είναι η στροφή προς τη μισθοφορία. Xιλιάδες Kρήτες αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξένη, με εφόδια την άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και την άριστη γνώση της τέχνης χειρισμού των τόξων τους.

Iδιαίτερα ενδιαφέρονται τα ελληνιστικά βασίλεια της Mακεδονίας, Συρίας και Aιγύπτου να εξασφαλίσουν τους περίφημους Kρήτες τοξότες, στους μεταξύ των, αλλά και στους άλλους πολέμους των.

Kατά τα έτη 219-217 (μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο της Λύττου (221-219), υπηρετούν Kρήτες: (στην Aίγυπτο 3.000, στη Συρία 2.500, στη Mακεδονία 500).

Tους βρίσκουμε να ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις της εποχής, στη Σελλασία (222), στη Pαφία (217), στην Yρκανία (209), στη Mαγνησία (189), στις οποίες έλαβαν μέρος 2.500, 5.500, 2.000, 3.000 Kρήτες αντίστοιχα.

Eκατοντάδες επιτύμβιες στήλες που ανευρίσκονται σήμερα σε διάφορους τόπους, μαρτυρούν ότι πολλοί από αυτούς έπεσαν μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που τόσο αγαπούσαν.

Όσοι επέζησαν, πλούτισαν. Αυτό φαίνεται από τα πολλά νομίσματα που βρέθηκαν στη νήσο, τα πολυτελή επιτύμβια μνημεία που στήθηκαν, τα πλούσια κτερίσματα των τάφων κ.λπ. O πλούτος όμως αυτός δεν άλλαξε τον χαρακτήρα τους.

Οι πατροπαράδοτες αρετές των, όπως η αγάπη για την πατρίδα, δεν άλλαξαν. Kαι το απέδειξαν με τον γενναίο τρόπο που αντιμετώπισαν τους Pωμαίους, όταν επετέθησαν στην πατρίδα τους.

Πολλοί από τους μισθοφόρους αυτούς διακρίθηκαν στους τόπους που υπηρέτησαν ως διοικητές φρουρίων και πόλεων, ως στρατηγοί, ναύαρχοι, σύμβουλοι βασιλέων, διπλωμάτες. Άλλοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και αποτέλεσαν δικές τους κοινότητες.

συνεχίζεται στο 2ο μέρος

ΠΗΓΗ
το είδαμε ΕΔΩ