Το «Μπάγκειον» ανακαινίζεται, αποκαλύπτοντας έναν εικαστικό θησαυρό

Το ιστορικό κτίριο της πλατείας Ομονοίας θα λάμψει ξανά, ως μέρος μιας μεγάλης επένδυσης που ολοκληρώνεται τον Απρίλιο του 2018. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή: www.lifo.gr

Πλατεία Ομoνοίας. Τόπος συνάντησης, συγκοινωνιακός κόμβος, σήμα κατατεθέν και μια σύγχρονη Βαβέλ όπου καθημερινά διασταυρώνονται οι πορείες χιλιάδων ανθρώπων. Μια πλατεία που έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις, αλλοιώσεις, προσθήκες και αλλαγές. 

Κάποτε ήταν μια λαμπρή τοποθεσία της αθηναϊκής ζωής. Αργότερα, και ειδικά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, έγινε συνώνυμο της κοινωνικής κατάρρευσης και χαρακτηρίστηκε «παρηκμασμένος δημόσιος χώρος». Εκεί, στην ανατολική γωνία της διασταύρωσης της οδού Αθηνάς με την πλατεία Ομονοίας, δεσπόζουν τα επιβλητικά κτίρια Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος που για πολλά χρόνια είχαν αφεθεί σε κατάσταση παρακμής, απαξίωσης και εγκατάλειψης. 

Το Μπάγκειον όμως αλλάζει. Αναστηλώνεται, ανακαινίζεται και σε λίγους μήνες αναμένεται να κοσμεί ξανά την πλατεία ως ένα ξεχωριστό δείγμα αρχιτεκτονικής της αθηναϊκής ζωής. Η εταιρεία Βενέτης έχει αναλάβει τη συγκεκριμένη επένδυση, όπως συνέβη και με το γειτονικό Νέον, συμβάλλοντας στην αναζωπύρωση της επιχειρηματικής κίνησης του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας. 

Στο Μπάγκειον θα αναπτύξει ένα νέο concept καταστήματος, του οποίου η συνολική επένδυση θα ανέλθει στα 2.000.000 ευρώ.   Η αξία όλων θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα που θα είναι έτοιμο σε δύο με τρεις μήνες. Αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό στολίδι για την πρωτεύουσα. Όπως μας ενημέρωσαν από τη Βενέτης: «Εδώ και πέντε χρόνια η εταιρεία προσπαθεί να ξεκινήσει τη λειτουργία του καταστήματος, η οποία όμως προσκόπτει σε μια σειρά από καθυστερήσεις για την έκδοση των ανάλογων αδειών. Πάντως, εκτιμάται ότι το κατάστημα θα λειτουργήσει τον Απρίλιο του 2018.   Δείτε το slideshow Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Στόχος της εταιρείας είναι να προβάλει την ιστορία και τη μοναδική αισθητική του κτιρίου μέσα από την αποκάλυψη και την ανάδειξη των στοιχείων της αρχιτεκτονικής του δομής που έχουν καλυφθεί από προηγούμενες παρεμβάσεις. Επίσης, κύριο μέλημα είναι η αποκάλυψη, η αποκατάσταση και συντήρηση όλων των τοιχογραφιών και οροφογραφιών −την οποία επιμελείται η ομάδα συντήρησης έργων τέχνης της κ. Παραθύρα Γεωργίας, με τεχνικό και επιστημονικό υπεύθυνο τον κ. Μαρκοζάνη Νικόλαο− παρά τις αλλοιώσεις και τους επιχρωματισμούς που δέχτηκαν μεταγενέστερα. To Mπάγκειον στην πλατεία Ομονοίας σήμερα... Φωτ. Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO Η επιλογή των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της χρήσης του χώρου θα πραγματοποιηθεί με βασικό κριτήριο την ανάδειξη και τον σεβασμό προς το αρχιτεκτόνημα που κοσμεί εδώ και 120 χρόνια την πλατεία Ομονοίας. Λιτά υλικά, χρώματα και υφές έχουν επιλεγεί από το σχεδιαστικό γραφείο του κ. Μπαουράκη Γεωργίου, αναδεικνύοντας απόλυτα τα ιστορικά ευρήματα, δημιουργώντας το ιδανικό φόντο και ικανοποιώντας ταυτόχρονα τις ανάγκες λειτουργίας του καταστήματος». 

Η LiFO μπήκε πρώτη και παρακολούθησε τις εργασίες αποκατάστασης του χώρου που πριν από λίγα χρόνια στέγαζε κατάστημα της αλυσίδας Everest αλλά και του υπόλοιπου κτιρίου του Μπάγκειου. Οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές, αφού παρακολουθήσαμε σταδιακά την αποκάλυψη του πλούσιου ζωγραφικού διάκοσμου και αντικρίσαμε τους κρυμμένους θησαυρούς που η ανθρώπινη παρέμβαση είχε καλύψει.   Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Όπως μας εξήγησε ο κ. Μαρκοζάνης: «Η αποκάλυψη γίνεται με μηχανικό και χημικό τρόπο. Το πιο σοβαρό όμως είναι να καταφέρουμε τα σημαντικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του δομή και τη διακόσμηση να στερεωθούν.   3.5.2016 Ξενοδοχείο Μπάγκειον Όπως αντιλαμβάνεστε, τα χώματα είναι ασταθή και τα χρώματα ξεπερνούν τα 120 έτη. Άρα, σε πολλά σημεία ο σοβάς είναι αποκολλημένος και ανά πάσα στιγμή ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάρρευσης. Αφού γίνουν όλα αυτά, προχωράμε στην αισθητική αποκατάσταση με διακριτό τρόπο και σύμφωνα με τις οδηγίες της διεύθυνσης αρχαιοτήτων και μνημείων.   Η αξία όλων όμως θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα που θα είναι έτοιμο σε δύο με τρεις μήνες. Αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό στολίδι για την πρωτεύουσα». Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε τον επάνω όροφο αλλά και το υπόγειο. Εκεί θυμόμαστε παλιές ιστορίες που σχετίζονται με το κτίριο. Εκφώνηση πρωθυπουργικών λόγων από το μπαλκόνι του Μπάγκειου, ύπαρξη βασιλικής σουίτας στο ξενοδοχείο αλλά και λειτουργία καφέ-σαντάν στο υπόγειο.  

Στον ίδιο χώρο αργότερα υπήρξε καφενείο, εμβληματικό στέκι διανοουμένων, όπου σύχναζαν μερικές σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Τέλλος Άγρας, ο Κώστας Βάρναλης, ο Ορέστης Λάσκος, ο Κώστας Ουράνης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Άγγελος Τερζάκης, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιάννης Τσαρούχης. Είναι προφανές ότι και σε αυτό το κτίριο επικρατούν τα κύρια χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Τσίλερ. Κόκκινες εξωτερικές εσοχές απλωμένες ως διακοσμητικές ταινίες, γυάλινο αίθριο, τοξωτοί θόλοι που, απ' ό,τι μας είπε ο κ. Μαρκοζάνης, χρησιμοποιούνταν για να προλαμβάνουν τα στατικά φορτία των πάνω ορόφων, πλούσιες οροφογραφίες καθώς και λοιπές γραπτές διακοσμήσεις οι οποίες φέρουν τα σημάδια του χρόνου και του παρελθόντος. Περπατώντας στους διαδρόμους παρατηρούσα τα δωμάτια όπου οι ξεφτισμένες πόρτες είναι ακόμα αριθμημένες, καθώς και τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες σε διάφορα σημεία, στοιχεία ξεδίπλωναν τη νεοελληνική ιστορία μπροστά στα μάτια σου. Ανατρέχοντας στην ιστορική του ταυτότητα, να θυμίσουμε ότι το Μπάγκειον οικοδομήθηκε ως ξενοδοχείο από τον αρχιτέκτονα Eρνστ Τσίλερ την περίοδο 1890-1894, κατόπιν δωρεάς του Ιωάννη Μπάγκα.  
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σημείο εκείνο προϋπήρχε οικία στην οποία διέμενε μέχρι το 1883 η οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη. Η ανέγερσή του «Μπαγκείου» (μαζί με το δίδυμό του Μέγας Αλέξανδρος) εγκαινίασε μια νέα εποχή για τα αθηναϊκά ξενοδοχεία από πλευράς μεγέθους, εσωτερικής διάταξης και εξωτερικής μορφής, ακολουθώντας τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Εμφανές σημάδι αυτού η ύπαρξη του αίθριου, κατά μήκος του οποίου αρθρώνονται το κτίριο και οι λειτουργίες του. Επίσης, σε αντίθεση με τα περισσότερα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής της Ομόνοιας, τα οποία παρήκμασαν μεταπολεμικά, το Μπάγκειον εξακολουθούσε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1969 ως ξενοδοχείο γ' κατηγορίας. Τα συνολικά τετραγωνικά μέτρα του κτιρίου ξεπερνούν τα 2.200 και διοικητικά ανήκει στη δικαιοδοσία του Μπάγκειου Ιδρύματος. Στην ξενάγησή μας ο Φίλιππος Δραγούμης μας ενημερώνει για το πώς συνδέθηκε η οικογένειά του με τον Ιωάννη Μπάγκα, ο οποίος και δώρισε όλη του την περιουσία στο Δημόσιο:   «Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην οικογένεια Δραγούμη, ειδικότερα στον Στέφανο Δραγούμη, που αργότερα διετέλεσε και υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Τον διόρισε ισόβιο ιδιωτικό μέλος της επιτροπής του ιδρύματος με την παράκληση η ιδιότητα να είναι κληρονομική. Τα υπόλοιπα μέλη είναι ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών, Παιδείας και ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Μετά τον Στέφανο, ανέλαβε ο Ίων, και όταν δολοφονήθηκε ο αδελφός του Φίλιππος. Τα τελευταία χρόνια, αφού ο πατέρας μου Μάρκος δεν μπορεί λόγω άλλων υποχρεώσεων, ασχολούμαι εγώ με τα του ιδρύματος. Απλώς να τονίσω ότι το ίδρυμα βοηθάει οικονομικά εκατοντάδες ηλικιωμένους και άπορους συμπατριώτες του Μπάγκα κάθε χρόνο, δίνοντας υποτροφίες σε φοιτητές που δεν έχουν τα μέσα, προσφέρει σε νοσοκομεία αλλά και σε δράσεις για τον πολιτισμό και το περιβάλλον.   
Το μεγάλο μας παράπονο όμως είναι ότι για πολλά χρόνια κανείς δεν εκδήλωνε το ενδιαφέρον του για την αξιοποίηση των δύο υπέροχων κτιρίων. Εμείς προτείναμε στον Δήμο Αθηναίων να μπουν τα δύο κτίσματα στο ΕΣΠΑ, αλλά τελικά απάντησαν αρνητικά, επικαλούμενοι τους χρόνους προθεσμίας, οι οποίοι χάθηκαν.   24.9.2015 Ιστορίες από την Πλατεία Ομονοίας Επομένως, αποσύραμε την παραχώρηση και εν συνεχεία αναζητήσαμε επενδυτές. Χάρη, βέβαια, στην Μπιενάλε άνοιξε ξανά το κτίριο, ο κόσμος το έμαθε κι ευτυχώς τώρα, με τον Βενέτη, ελπίζουμε να γίνει η αρχή και να ακολουθήσουν κι άλλοι. Πάντως, έχουμε κάποιες προτάσεις που αφορούν την επαναλειτουργία των δύο ξενοδοχείων, αλλά οι πιο πολλοί δεν τολμούν το επόμενο βήμα γιατί φοβούνται τα γραφειοκρατικά εμπόδια» επισημαίνει ο κ. Δραγούμης. Λίγο πριν φύγω από το κτίριο κοίταξα για λίγη ώρα από ένα παράθυρο του τελευταίου ορόφου την ωραία θέα προς την πλατεία. Συνειδητοποίησα ότι το Μπάγκειον αποτελεί ένα ακόμη βήμα ώστε το αθηναϊκό κέντρο να ανακτήσει τον δυναμισμό του και να ενισχύσει σημαντικά τον σταδιακό μετασχηματισμό της πόλης. Η Ομόνοια, ως βασικός πυρήνας και σταυροδρόμι πολιτισμών, ευελπιστεί να γίνει και πάλι η καρδιά της Αθήνας. Κυρίως να δώσει ξανά τη δυνατότητα τους κατοίκους της να κοιτούν προς τα πάνω χωρίς να αντικρίζουν θλιμμένα κτίρια.     Η αποκάλυψη γίνεται με μηχανικό και χημικό τρόπο. Το πιο σοβαρό όμως είναι να καταφέρουμε τα σημαντικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του δομή και τη διακόσμηση να στερεωθούν. Φωτο: Πηγή: www.lifo.gr

Λίμνη Πλαστήρα: Το άγνωστο ναυάγιο με 20 θύματα πριν από 58 χρόνια!

Τα ναυάγια σε ελληνικές λίμνες είναι λίγο πολύ άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ένα από αυτά έλαβε χώρα πριν από 58 χρόνια, όταν στις 5 Δεκεμβρίου του 1959, συνολικά 20 άτομα έχασαν τη ζωή τους στη τεχνητή λίμνη Πλαστήρα.

Η λίμνη Πλαστήρα (ή Ταυρωπού ή Μέγδοβα) 

Η πανέμορφη λίμνη Ταυρωπού (επίσημο όνομα) ή Μέγδοβα ή Νικολάου Πλαστήρα, βρίσκεται στο οροπέδιο της Νεβρόπολης στο νομό Καρδίτσας. Σχηματίστηκε το 1959, με την ολοκλήρωση του φράγματος στον ποταμό Ταυρωπό ή Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου.

Η κατασκευή της χρηματοδοτήθηκε από πολεμικές αποζημιώσεις της Ιταλίας και έγινε από γαλλική εταιρεία. Πριν την κατασκευή της λίμνης, στην περιοχή υπήρχε το αεροδρόμιο της Νεράιδας, που χρησιμοποιήθηκε για την προσγείωση συμμαχικών αεροπλάνων στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Σκοπός της δημιουργίας της λίμνης, ήταν η παραγωγή ενέργειας, η ύδρευση και η άρδευση.

Η έκταση της λίμνης είναι 23,8 τ.χλμ, η ανώτατη στάθμη νερού 732μ. , το μέγιστο βάθος της 60μ.  περίπου και ο όγκος των υδάτων της φτάνει τα 400εκ. κυβικά μέτρα. Συνολικά, αρδεύονται περισσότερα από 280.000 στρέμματα στους νομούς Καρδίτσας, Λαρίσης και Τρικάλων. Βρίσκεται 20χλμ νοτιοδυτικά της Καρδίτσας και, αν και επίσημα ονομάζεται "Λίμνη Τουρωπού", είναι περισσότερο γνωστή ως Λίμνη (Νικολάου) Πλαστήρα, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής της (ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ «ΛΙΜΝΩΝ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, 2005 και ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ). 

Το τραγικό ναυάγιο της 5ης Δεκεμβρίου 1959 

Ήταν 5 Δεκεμβρίου 1959, παραμονή του Αγίου Νικολάου. Ούτε δύο μήνες δεν είχαν περάσει από την ολοκλήρωση των έργων στη λίμνη Ταυρωπού.

Εκείνο το βράδυ, 20 άνθρωποι, που είχαν όλοι εργαστεί για την κατασκευή της λίμνης, αποφάσισαν να ξεκινήσουν, γεμάτοι πράγματα για τις οικογένειές τους, από την περιοχή "Τσαρδάκι" για να φτάσουν απέναντι, στο Νεοχώρι. Μοναδικός τρόπος για να πραγματοποιήσουν το, σύντομο αυτό, ταξίδι, ήταν με βάρκα, καθώς οι παλιοί δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τα νερά της λίμνης και δεν είχε κατασκευαστεί νέο οδικό δίκτυο. Στην περιοχή, επικρατούσε εκείνο το βράδυ σφοδρή κακοκαιρία. Παρά τις προτροπές να μην επιχειρήσουν να περάσουν τη λίμνη και να διανυκτερεύσουν στο Τσαρδάκι, όπου υπήρχε καφενείο – παντοπωλείο, δεν άκουσαν καθώς ήθελαν να περάσουν τη γιορτή του Άγιου Νικολάου στα σπίτια τους. Έτσι επιβιβάστηκαν στη βάρκα του Ηρακλή Μητσογιάννη.

Λίγο πριν φτάσουν στα μισά της διαδρομής, η βάρκα δεν άντεξε στον δυνατό αέρα και τις άσχημες καιρικές συνθήκες και αναποδογύρισε. Και οι 20 επιβαίνοντες, όλοι άντρες, βρέθηκαν στα παγωμένα νερά της λίμνης. Σωσίβια ή άλλα σωστικά μέσα δεν υπήρχαν.

Κανείς τους δεν ήξερε κολύμπι. Μόνο ένας φαίνεται ότι προσπάθησε να σωθεί, αλλά δεν τα κατάφερε.

Η λίμνη, έγινε ο υγρός τάφος όλων… Ανασύρθηκαν από τον βυθό της, μετά από καιρό, από ομάδες δυτών.

17 θύματα κατάγονταν από το Νεοχώρι, 2 από την Καρίτσα και 1 από το Μορφοβούνι (τη γενέτειρα του Ν. Πλαστήρα).

Ο Βασίλης Γακιόπουλος, έγραψε κι ερμήνευσε ένα μοιρολόι για το τραγικό αυτό ναυάγιο, με τίτλο "Μέγδοβας". Τη δεκαετία του 1980, στήθηκε μνημείο με τα ονόματα των αδικοχαμένων στο ναυάγιο. 

Υδροσίφωνας προκάλεσε το ναυάγιο; 

Στα blog www. karditsanews. gr, giodom Karadom. wordpress, thessalianews.gr κ.ά., αναφέρεται ως αιτία του ναυαγίου, η κακοκαιρία που έπληττε την περιοχή της λίμνης στις 5/12/1959

Σε άρθρο στα "ΝΕΑ" (6/11/2017), το ναυάγιο αποδίδεται σε υδροσίφωνα. Βέβαια, υπάρχουν 2 λάθη στο συγκεκριμένο άρθρο. Το ναυάγιο έγινε στις 5/12/1959 και όχι στις 17/12/1959 και οι νεκροί ήταν 20 όχι 21.

Δυστυχώς, όποια κι αν ήταν η αιτία του ναυαγίου, 20 άνθρωποι χάθηκαν άδικα στη λίμνη Πλαστήρα το 1959. Σαν να έπρεπε κάποιοι να θυσιαστούν για να "στεριώσει" το φράγμα, δυο μήνες μετά την κατασκευή του…

Έρευνα Σοκ: Η κλειστή λέσχη της πλουτοκρατίας και οι φήμες που οργιάζουν για το τι γίνεται στο «ιερό δάσος»

Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, πολλοί λίγοι έχουν όμως την παραμικρή ελπίδα να γίνουν ποτέ πρόεδροι του Bohemian Club», ομολογούσε ...

ο ίδιος ο Ρίτσαρντ Νίξον το 1972, πρόεδρος των ΗΠΑ μεν, αλλά όχι και του σκοτεινού κλαμπ που άλλοι θέλουν κλειστή λέσχη της πλουτοκρατίας και άλλοι τον Νο 1 μοχλό της νέας τάξης πραγμάτων.
Κάθε Ιούλιο λοιπόν οι λίγοι και εκλεκτοί μαζεύονται για 17 μέρες σε ένα απομονωμένο «ιερό δάσος» με περίφραξη και καγκελόπορτες, ένα δάσος με πελώρια ερυθρόδεντρα που βρίσκεται στην καρδιά της πυκνής βλάστησης που περιβάλλει το Σαν Φρανσίσκο.
Παρά τους περίπου 1.500 νοματαίους της κλειστής λέσχης, η κάρτα μέλους αποτελούσε άλλοτε επτασφράγιστο μυστικό. Μυστικό είναι και σήμερα, αν και πλέον γνωρίζουμε ότι περιλαμβάνει την επιχειρηματική ελίτ, την παλιά αριστοκρατία, τους κορπορατικούς κολοσσούς, αλλά και υψηλόβαθμα στελέχη κυβερνήσεων και διεθνών φορέων.
Στα πόδια τους συνεχίζουν να περιφέρονται αστέρες του Χόλιγουντ, παραγωγοί του Μπρόντγουεϊ, καλλιτέχνες, μουσικοί και ποιητές, ακόμα και άνθρωποι του πνεύματος ή ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες. Δεν είναι εξάλλου παρά ένα κλειστό κάμπινγκ για να χαλαρώνει, να παρεκτρέπεται και να κλείνει τις συμφωνίες της η αφρόκρεμα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Ή μήπως είναι και κάτι παραπάνω;

Τα ονόματα άλλωστε που έχουν υπάρξει μέλη του Bohemian Club τα αναγνωρίζουν όλοι. Θέλετε μερικά; Οι αμερικανοί πρόεδροι, πρώτα απ’ όλα, Γουίλιαμ Ταφτ, Κάλβιν Κούλιτζ, Χέρμπερτ Χούβερ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, Ρίτσαρντ Νίξον, Τζέραλντ Φορντ, Ρόναλντ Ρίγκαν, Τζορτζ Μπους μπαμπάς και γιος. Και μιας και μιλάμε για τον γιο, όλοι μα όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησής του!
Επίσης, κάθε διευθυντής που πέρασε ποτέ από το FBI και τη CIA, αλλά και ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ. Αλλά και πλήθος μεγαλοτραπεζιτών, πρόεδροι πετρελαϊκών κολοσσών, διευθύνοντες σύμβουλοι επιχειρηματικών γιγάντων. Μέσα σε αυτούς και μερικά από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ιστορίας, ονόματα δηλαδή όπως ο Μαρκ Τουέιν, ο Τζακ Λόντον, ο Τσάρλι Τσάπλιν και τόσοι ακόμα.
Ακόμα και η βασίλισσα της Αγγλίας εμφανίστηκε εκεί το 1983. Ως προσκεκλημένη, πάντα. Γιατί παρά το γεγονός ότι την υποδέχτηκαν με πανάκριβες διονυσιακές τελετές και παγανιστικές λατρείες του παρελθόντος (μέχρι και αιγυπτιακές πυραμίδες έστησαν στο δάσος για τις ιεροτελεστίες τους!), ακόμα και η Ελισάβετ δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μέλος του κλαμπ που έχει ριζώσει στο Bohemian Grove. Κι όχι μόνο γιατί είναι γυναίκα (το Bohemian Club δέχεται μόνο άντρες).
Τι είναι λοιπόν αυτή η περίκλειστη λέσχη που ιδρύθηκε το 1873 και περιλαμβάνει ακόμα παγανιστικές τελετές, δρυΐδες, κοστούμια και μάσκες, αλλά και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που όταν γίνονται τελικά γνωστές, είναι παγκόσμιες ειδήσεις…

Ένα καλοκαιρινό κάμπινγκ αλλιώτικο από τα άλλα

«Bohemians» τους αποκαλούν, από το επίσημο όνομα της λέσχης τους «Bohemian Club». Και κατέχουν πρακτικά τη δική τους χώρα στα βόρεια του Σαν Φρανσίσκο, ένα ιδιωτικό δάσος 2.700 στρεμμάτων όπου ακόμα και οι ομοσπονδιακοί νόμοι των ΗΠΑ δεν περνούν την καγκελόπορτά του.
Από τη δεκαετία του 1890, όταν καθιερώθηκαν οι ετήσιες αυτές μαζώξεις, οι «Grovers» (όπως αποκαλούνται οι ίδιοι μεταξύ τους) συγκεντρώνονταν στο «ιερό δάσος» για να ξεφύγουν από όλους και από όλα. Να απολαύσουν λίγες στιγμές ξενοιασιάς και ανεμελιάς δηλαδή μακριά από τις σκοτούρες των υψηλόβαθμων καθηκόντων τους. Κατά την επίσημη εκδοχή τουλάχιστον.
Γιατί υπάρχουν πολλές ιστορίες και οκάδες αποκαλύψεις στον έναν και πλέον αυτό αιώνα της ύπαρξής τους και κάποιες από αυτές παραείναι παράξενες για τις πιστέψεις. Ιστορίες με παγκόσμιους ηγέτες να εξυφαίνουν τις τύχες του κοσμάκη δηλαδή σε μυστικά «καταφύγια πολέμου». Ιστορίες με συνωμοσίες που εγκαθίδρυαν στην κεφαλή των ΗΠΑ μέλη της κλειστής λέσχης.
Αλλά και ιστορίες με αποκρυφιστικές τελετές που εκτελούνταν από τους ίδιους τους πανίσχυρους άντρες, ενδεδυμένους με πορφυρούς, λευκούς και μαύρους χιτώνες, οι οποίοι επιδίδονταν σε κάψιμο ανδρείκελων και άλλες τελετουργικές θυσίες μπροστά στη θεόρατη πυρά του εμβλήματός τους.

Την πέτρινη αυτή γλαύκα που αν προσέξει κάποιος καλά θα τη δει όσο πιο μικροσκοπική παίρνει να φιγουράρει πάνω στο δολάριο! H «Μεγάλη Γλαύκα της Βοημίας», το σύμβολό τους, σήμαινε και σημαίνει κάτι πολύ δυνατό. Άλλοτε πάλι παρατούν τις τελετουργικές τους ρόμπες και παρελαύνουν με γυναικεία ρούχα πάνω στην ξύλινη σκηνή σε θεατρικές μασκαράτες. Κι όταν το κάνουν κέφι, εμφανίζονται ακόμα και γυμνοί!
Και τα πράγματα γίνονται μάλιστα ακόμα πιο παράξενα. Ιστορίες από ανθρώπους και δημοσιογράφους που κατάφεραν να διεισδύσουν στις καλοκαιρινές αυτές «λιτανείες» μας μιλούν για τρελά ομοφυλοφιλικά όργια, ομαδικές ερωτικές συνευρέσεις με ιερόδουλες και ζιγκολό που μόνο ως ακραίες μπορούν να χαρακτηριστούν, ακόμα και για παιδιά που τα εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά με ανείπωτους τρόπους.
Μέχρι και για εν ψυχρώ τελετουργικούς φόνους έχουν μιλήσει κάποιοι, καθώς αυτές οι περιβόητες «καύσεις στην πυρά» που κάνουν στην κουκουβάγια τους περιλαμβάνουν ακόμα και ανθρωποθυσίες. Ιστορίες που ομολογουμένως γίνονται δύσκολα πιστευτές.
Υπάρχει όμως κάποια αλήθεια σε όλα αυτά; Λαμβάνουν χώρα στο Bohemian Grove πανάρχαια μυστήρια και λατρευτικές πρακτικές που συναντούσες στη Βαβυλώνα, τη Ρώμη, ακόμα και την αρχαία Ελλάδα; Θεοποιούν τα μέλη του κλαμπ δαίμονες και θεότητες όπως τον Μολόχ, την Αστάρτη, τη Λίλιθ, τον Μίθρα, τον Ζωροάστρη και τον Απόλλωνα;

Πολλά είναι αυτά που κάνουν το Bohemian Club να μοιάζει σαν όλες τις άλλες μυστικές εταιρίες, από τη μασονία μέχρι και τη Skull and Bones του Yale. Αν το κάνουν απλώς για να ξεφύγουν από τα χαλινάρια της κοινωνίας και να απολαύσουν απαγορευμένους καρπούς ή αν απεργάζονται αντιθέτως (και) σχέδια για πλανητική κυριαρχία, αυτό παραμένει αναγκαστικά θέμα προτίμησης.
Το ερώτημα που γεννάται όμως είναι γιατί οι πλούσιοι και ισχυροί των ΗΠΑ, αλλά και οι εκλεκτοί καλεσμένοι τους από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, αποφασίζουν για 17 μέρες κάθε Ιούλιο να συγχρωτιστούν καλλιτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος και να επιδοθούν σε μποέμ απολαύσεις; Και γιατί έχουν τόση μανία φυσικά με τα αποκρυφιστικά του παρελθόντος;
Αλλά και ο μεγάλος κόπος στον οποίο μπαίνουν για να κρατήσουν όσο πιο ιδιωτικές παίρνει τις μαζώξεις τους είναι άξιο διερεύνησης. Γιατί μιλάμε για σωστούς ιδιωτικούς στρατούς που περιφρουρούν την τεράστια έκταση, ελικόπτερα να πετούν από πάνω και ένοπλες σκοπιές ανά τακτά διαστήματα.
Σε ένα τόσο ασφαλές περιβάλλον όμως δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι πανίσχυροι του πλανήτη μπορούν να κάνουν ό,τι σκεφτούν μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του κόσμου. Είτε μιλάμε για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και σκάρωμα πολιτικών που μαθαίνουμε αργότερα ως γεγονότα είτε για εκστατικούς χορούς με ναρκωτικά και όργια έξω από τα συνηθισμένα. Αυτή η θωρακισμένη απομόνωση και η εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα παρέχει όσο να πεις ένα βολικό κάλυμμα για κάθε ανήθικη, παράνομη ή συνωμοσιολογική πράξη.

Ένας παιδότοπος ενηλίκων και λίγη πλανητική κυριαρχία

Παρά την ύπαρξη του κλαμπ από τα τέλη του 19ου αιώνα, ελάχιστες μαρτυρίες υπάρχουν ακόμα και σήμερα ώστε να ρίξουν λίγο φως σε όσα τους καταμαρτυρούν. Οι ίδιοι συνεχίζουν να επιμένουν άλλωστε ότι μαζεύονται στο μποέμ κάμπινγκ τους για να ξεφύγουν απλώς από τον «κυρίαρχο πολιτισμό» και να απομακρυνθούν από τα «απολίτιστα ενδιαφέροντα του καθημερινού ανθρώπου».
Τα δικά τους ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν πιθανότατα ολοήμερα μεθύσια, μυστικές συζητήσεις και λατρείες αρχαίων θρησκειών. Οι Grovers μας λένε πως οι τελετές τους τιμούν απλώς τα ερυθρόδεντρα, αν και αυτή δεν είναι πιθανότατα όλη η εικόνα.
Γιατί παρά το γεγονός ότι ο νεοεισερχόμενος ενημερώνεται μόλις περάσει την πύλη ότι «οι υφαντικές αράχνες δεν μπαίνουν εδώ», εννοώντας σιβυλλικά πως οι επιχειρηματικές δραστηριότητες πρέπει να μένουν απέξω, υπήρχε μία εξαίρεση που είναι καλά καταγραμμένη. Γιατί βλέπετε σε αυτό το δάσος πήρε το 1942 σάρκα και οστά ένα απόρρητο πρόγραμμα που θα γινόταν τελικά γνωστό ως «Manhattan Project», η δημιουργία της ατομικής βόμβας δηλαδή!

Τα τελευταία χρόνια, το Bohemian Grove έχει αποκτήσει και εκπρόσωπο Τύπου, καθώς είδαν πως οι δημόσιες σχέσεις είναι απαραίτητες ακόμα και γι’ αυτούς. Αυτός λοιπόν είπε πρόσφατα πως οι άνθρωποι που συρρέουν στην εξοχή του Σαν Φρανσίσκο «μοιράζονται το πάθος για την ύπαιθρο, τη μουσική και το θέατρο».
Ένας από τους ελάχιστους όμως που κατάφερε να παρεισφρήσει στο δάσος, ένας τεξανός κινηματογραφιστής ονόματι Alex Jones, κατέγραψε το 2000 με κρυφή κάμερα μια από τις περιβόητες τελετές καύσης του κλαμπ. Το υλικό μιλά από μόνο του, ειδικά όταν ξέρεις ότι δεν συμμετέχουν σε αυτό κάποιοι παρανοϊκοί ή αποκρυφιστές, αλλά μεγαλοτραπεζίτες, πρόεδροι εταιρικών κολοσσών και υψηλά ιστάμενοι κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες. Ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ!

Ο εκπρόσωπος Τύπου του κλαμπ βγήκε μετά τη δημοσιοποίηση του βίντεο να μας πει πως η τελετή δεν ήταν παρά «ένα παραδοσιακό μουσικό δρώμενο που γιόρταζε τη φύση και το καλοκαίρι». Κι ενώ είπε πως οι περιγραφές του Jones δεν είναι ακριβείς, χαρακτήρισε το υλικό «πραγματικό».
Άλλος ένας που τρύπωσε στο μαγικό δάσος ήταν ο συντάκτης του περιοδικού «Spy», Philip Weiss, ο οποίος καμώθηκε τον προσκεκλημένο και πέρασε μια βδομάδα στο Bohemian Grove το 1989, όταν πλέον η λέσχη αριθμούσε μερικές χιλιάδες μέλη και η λίστα αναμονής για τους καλεσμένους είχε εκτιναχθεί στα… 33 χρόνια!
Στο αποκαλυπτικό του άρθρο «Τα αφεντικά του Σύμπαντος πάνε κάμπινγκ», ο δημοσιογράφος διηγήθηκε πως το πιο ακραίο που είδε ήταν άντρες με ένα ποτήρι μπίρα στο χέρι να ουρούν στους θάμνους: «Αυτό είναι το πιο περίφημο τελετουργικό του οικισμού, η ελευθερία που απολαμβάνουν οι πανίσχυροι αυτοί άντρες να ουρούν όπου θελήσουν, ένα δικαίωμα που έχει επιστρατεύσει το κλαμπ για να μπορεί να μάχεται μετά τις κυβερνητικές διακρίσεις κατά του σεξ»…

Αλλά και ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον είχε πει κάποια στιγμή σε έναν ταραξία που διέκοψε μια ομιλία του: «Α, το Bohemian Club! Είπατε Bohemian Club; Αυτό δεν είναι εκεί που πάνε όλοι αυτοί οι πλούσιοι Ρεπουμπλικανοί για να περιφέρονται γυμνοί μέσα στα ερυθρόδεντρα, σωστά; Δεν έχω πάει ποτέ στο Bohemian Club, αλλά εσείς πρέπει να πάτε. Θα σας κάνει καλό. Θα πάρετε λίγο καθαρό αέρα!».
Μια τοπική εφημερίδα που διανέμεται δωρεάν, η «Sonoma County Free Press», έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς αποκαλυπτικές ιστορίες για το δάσος της αμαρτίας, αν και το μόνο «ζουμί» που έχει βγάλει είναι το γεγονός των ομιλιών που διοργανώνονται και γίνονται γνωστές στα μέλη πληροφορίες και συμφωνίες που δεν είναι ακόμα είδηση. «Ομιλίες δημόσιου συμφέροντος» τις λένε και περιλαμβάνουν γνωστούς αξιωματούχους να βγάζουν στη φόρα πράγματα που θα μάθει ο πλανήτης στα επόμενα χρόνια. Μέσα σε όλα, διαμαρτυρίες πολιτών διοργανώνονται κάθε χρόνο έξω από το Bohemian Grove και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα μέλη τους, περιλαμβάνοντας πια ακτιβιστές και σωματεία.
Κι έτσι ό,τι γίνεται ακόμα και σήμερα στο «ιερό δάσος» παραμένει αναγκαστικά αντικείμενο εικασίας, θρύλων και αληθειών που έχουν ειπωθεί μισές. Η πραγματικότητα ωστόσο παραμένει πως είναι άλλη μια μάζωξη της παγκόσμιας ελίτ, αυτών των λίγων και εκλεκτών που συνεχίζουν να φορούν τους μυστικιστικούς τους χιτώνες και να λατρεύουν πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις που δεν συνάδουν με τον σύγχρονο, λογικό, κόσμο μας.
Αν είναι απλώς ένα καταφύγιο για να βγάζουν τις γραβάτες τους τα μεγάλα κεφάλια του κόσμου και να συμπεριφέρονται σαν ξαναμμένα σχολιαρόπαιδα ή ο τόπος όπου στήνονται συνωμοτικά τα σκηνικά του αύριο, αυτό μένει να απαντηθεί…


newsbeast.gr

Έρευνα: Η "απαγορευμένη" Ακρόπολη των Αθηνών - Κρυφές Είσοδοι Το διαβάσαμε από το: Έρευνα: Η "απαγορευμένη" Ακρόπολη των Αθηνών - Κρυφές Είσοδοι http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_692.html#ixzz50P7EAdhA

Η ιστορία της Ακρόπολης είναι σχετικά γνωστή. Τόσο τα σχολικά βιβλία, όσο και τα ταξιδιωτικά εγχειρίδια και οι αρχαιολογικές πραγματείες αναφέρονται συνήθως 

ευρύτατα στον χρόνο και τον τρόπο κατασκευής του συγκροτήματος των λαμπρών κτηρίων του Ιερού Βράχου.
Ωστόσο, ελάχιστες έως ανύπαρκτες είναι οι αναφορές στη φύση του και στα λιγότερο θεατά σημεία του, που πάντοτε αγνοούνται ή παρασιωπούνται απ’ όλους.
Η άποψη ότι η Ακρόπολη στο σύνολό της, αλλά και ειδικότερα ο Παρθενώνας βρίθει από μυστικά είναι η πιο κοντινή στην πραγματικότητα. Ο αείμνηστος καθηγητής αρχαιολογίας Παναγής Καββαδίας υπήρξε ο πρώτος που εισηγήθηκε τη θεωρία περί μη συμπαγούς θεμελιώσεως του Παρθενώνα.
Οι γενικές ανασκαφές που είχαν αρχίσει να συντελούνται στον χώρο του επιβλητικού μνημείου κατά τα έτη 1885 – 1890, αλλά και οι προηγούμενες από το 1844 ενίσχυσαν στο έπακρον την θεωρία αυτή. Έκτοτε η εικόνα της επιφάνειας της Ακρόπολης υπέστη αλλεπάλληλες μεταβολές.
Σήμερα το πλέον σοβαρό και το μοναδικό ορατό τεκμήριο για τη γνώμη του Καββαδία βρίσκεται στον πυθμένα ενός βαράθρου στη νοτιοδυτική πλευρά της κρηπίδας του Παρθενώνα. Εκεί υπάρχει μια αρχαία στενή κλίμακα από μάρμαρο, η φορά της οποίας οδηγεί σαφώς κάτω από τον ναό της Αθηνάς.
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί σε τι καταλήγει χωρίς να βλέπει την άλλη άκρη της, αφού άλλωστε οι υπεύθυνοι εργολάβοι έχουν προνοήσει να φράξουν τη συνέχεια του διαδρόμου με κυβόσχημους όγκους από μπετόν.

Ένα ακόμη βάραθρο που βρίσκεται πίσω από το Ερεχθείο (προς νότον, όπου διασώζεται και το αρχαίο κεκλιμένο επίπεδο που χρησίμευε ως είσοδος στην Ακρόπολη), φέρει στο κατώτερο σημείο του, μεταξύ του Πελασγικού και του μεταγενέστερου τείχους, ένα ακόμη αινιγματικό κάθετο άνοιγμα κλεισμένο με βαριά οξειδωμένα πια κάγκελα, όπως οι αεραγωγοί των υπογείων χώρων.
Ως προς το Ερεχθείο, ο χώρος στον οποίο εκτίσθη έχει τη δική του μυστηριώδη ιστορία. Στο σημείο εκείνο κατά την παράδοση ο Ποσειδών χτύπησε με την τρίαινά του το έδαφος και αμέσως ανέβλυσε νερό. Τον θρύλο αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει στους ιστορικούς πλέον χρόνους ο Παυσανίας. Στα «Αττικά» του αναφέρει ότι στην εποχή κατά την οποία έζησε ο ίδιος, κάθε φορά που φυσούσαν στην Αθήνα άνεμοι από νότιες διευθύνσεις, στην Ακρόπολη και συγκεκριμένα από ένα φρέαρ κάτω από το Ερεχθείο ακούγονταν παφλασμοί νερού.
Το περίεργο στην μαρτυρία αυτή είναι ότι το νερό του πηγαδιού εκείνου δεν προερχόταν από κάποια πηγή, αλλά κατ’ευθείαν από τη θάλασσα. Αν μη τι άλλο, η πληροφορία αυτή ενδεικνύει την ύπαρξη κάποιας υπόγειας σήραγγας που οδηγούσε στα νότια παράλια της Αττικής. Ποια άλλη εξήγηση άλλωστε θα μπορούσε να δοθεί για την παρουσία, ακόμα και σήμερα, μικρών κοχυλιών και αχιβάδων (!) στις σχισμές των βράχων και στις μικρές τάφρους κάτω από το σημείο όπου δεσπόζει το Ερεχθείο;
Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες το κρυφό αυτό τούνελ άρχεται από την Μουνιχία (Καστέλλα) και καταλήγει στον Ιερό Βράχο. Υπάρχει και η μαρτυρία ότι επί Τουρκοκρατίας, όταν το Ερεχθείο εχρησιμοποιήτο ως κατοικία του δισδάρη (Οθωμανού διοικητή) της Ακροπόλεως, το εν λόγω φρέαρ λειτουργούσε ως αποχετευτικός αγωγός. Ας μην λησμονείται δε, ότι οι δοξασίες των αρχαίων ήθελαν το Ερεχθείο να κατοικείται από τον Ερεχθέα, τον Εριχθόνιο και τον «Οικουρόν Όφιν» της Αθηνάς. Παράλληλα στο εσωτερικό του βρίσκονταν ο τάφος του Κέκροπος και το «διηπετές» ξόανο της Αθηνάς. Όλα αυτά είναι μυθεύματα ή μήπως συγκεκαλυμμένη γνώση;

Έξω από τα Προπύλαια στο δυτικό μέρος παρατηρούμε μια πέτρινη σκάλα που οδηγεί σε χαμηλότερο επίπεδο μπροστά από μια ξύλινη πόρτα. Μέσα απ’ αυτήν υπάρχει ένας μακρόστενος θάλαμος του οποίου το αριστερό τοίχωμα κι ένα μέρος του δαπέδου έχουν καταρρεύσει.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον διάδρομο που οδηγούσε υπογείως στην αποθήκη του ελαίου που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ιερείς για να διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της Αθηνάς στο Ερεχθείο. Πιθανότατα όμως να ήταν και η είσοδος προς ενδότερα διαμερίσματα. Ομοίως στην ανατολική πλευρά της εισόδου των Προπυλαίων ο αμφίστηλος και αμφιπρόστηλος ναός της Απτέρου Νίκης δεν στερείται μυστηρίου, καθώς είναι άγνωστο τι έκρυβε στους υπόγειους χώρους του, από τους οποίους σήμερα μόνο δύο μισοσφραγισμένα με μάρμαρα ανοίγματα μπορεί να δει κανείς.
Η περιέργεια οξύνεται περισσότερο από την ύπαρξη μιας χοάνης με τριγωνικά λαξευμένο στόμιο επάνω στο βράχο λίγα μέτρα παρακάτω. Το μικρό αυτό όρυγμα με διαστάσεις ανθρωποθυρίδας εντοπίζεται στην ίδια νοητή ευθεία με τον ναό της Απτέρου Νίκης και η φορά του κατευθύνεται κάτω απ’ αυτόν. Δεν είναι βέβαια το μοναδικό, αφού περιμετρικά του Ιερού Βράχου υπάρχει πλήθος σπηλαιωμάτων διαφόρων διαστάσεων που το καθένα κρύβει τα δικά του μυστικά….

Βαδίζοντας γύρω από τις πλαγιές του Ιερού Βράχου φθάνουμε στη βόρεια πλευρά του, όπου την προσοχή μας αποσπά ένα φατνείο με διαστάσεις περιπτέρου, τόσο αριστοτεχνικά λαξευμένο, όσο και το ημικυκλικό, επίσης λαξευμένο στον βράχο, κάθισμα στο εσωτερικό του. Προφανώς, στην αρχαία εποχή χρησίμευε ως φυλάκιο ή ως χώρος ανάπαυσης των οδοιπόρων. Δεξιά και αριστερά από το φατνείο υπάρχουν ακόμη δύο φραγμένα με λαμαρίνες ανοίγματα.
Πρόκειται για σπήλαια ανεξακρίβωτου βάθους που χρησιμοποιούνται στις μέρες μας ως αποθήκες υλικών και εργαλείων για τα εργοτάξια που δραστηριοποιούνται εκεί.
Παρακάτω, ανεβαίνοντας μια αρχαία ελικοειδή κλίμακα, φθάνουμε στο σπήλαιο της Αγλαύρου με το χαρακτηριστικό θυρεοειδές άνοιγμα. μέσα στο οποίο – και κατά περίεργο τρόπο, μόνο εκεί – φωλιάζουν κατά εκατοντάδες τα περιστέρια..
Η παράδοση λέει ότι η Άγλαυρος (ή ΄Αγραυλος), κόρη του βασιλιά Κέκροπα, όταν η πόλη των Αθηνών επολιορκείτο από τις δυνάμεις του βασιλέως της Ελευσίνας Ευμόλπου, αυτοκτόνησε πέφτοντας από τα τείχη της Ακρόπολης σ’ εκείνο το σημείο, προκειμένου να επαληθεύσει τον χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο η αυτοθυσία μιας βασιλοκόρης θα έσωζε την Αθήνα από την κατάκτηση. Οι πολίτες για να τιμήσουν την μνήμη της αφιέρωσαν το σπήλαιο σ΄αυτήν.
Ο χώρος του σπηλαίου βρίσκεται ακριβώς κάτω από το οίκημα των Αρρηφόρων, δηλαδή των νεαρών παρθένων που ελάμβαναν μέρος στην απονομή τιμών στο μεγαλείο της Αθηναίας ηρωίδας κατά τη διάρκεια ειδικών εκδηλώσεων που είχαν πλέον θεσμοθετηθεί..
Η στενότητα του πλάτους του σπηλαίου αντιδιαστελλόμενη με το εντυπωσιακό ύψος, αλλά και το μεγάλο βάθος του, του προσδίδουν ένα σχισμοειδές σχήμα, δίδοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μεγάλο υπόγειο φαράγγι. Στο βαθύτερο μέρος του εντοπίζεται η αρχή μιας σκοτεινής τάφρου.

Το σπήλαιο της Αγλαύρου είναι ένα από τα πλέον μυστηριώδη σημεία της Ακρόπολης. Αυτό συμβαίνει κατά πρώτον μεν επειδή οι γνώμες για την ταυτότητά του διίστανται, κατά δεύτερον δε λόγω του μεγάλου βάθους του και της σηραγγώδους προεκτάσεώς του πέρα από τους πρόποδες της Ακρόπολης. Σε πολλά εγχειρίδια που έχουν γραφεί για την ιστορία της Ακρόπολης των Αθηνών κατά τους 19ο και 20ο αιώνες, αλλά και σε μερικά σύγχρονα, το συγκεκριμένο σπήλαιο με την θυρεόσχημη κτιστή είσοδο αναφέρεται χωρίς ιδιαίτερη ονομασία, ενώ ως «Σπήλαιο της Αγραύλου» φέρεται το μεγάλο σπήλαιο που δεσπόζει στην βορειοανατολική πλευρά.
Ωστόσο, ο συνδυασμός των υπαρχόντων στοιχείων και των ιστορικών πληροφοριών δεν φαίνεται να συνηγορεί σθεναρά υπέρ αυτής της απόψεως. Το μεγάλο αυτό σπήλαιο γνώριζαν μάλλον ως «Σπήλαιο της Αγλαύρου» ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας, όταν καταθέτοντας τις μαρτυρίες τους για την αφαίρεση της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη τη νύχτα της 31ηςΜαϊου 1941, είπαν ότι την πέταξαν μέσα σ’ ένα βάραθρο, το οποίο συνέδεαν με το «σπήλαιο της Αγλαύρου, απ’ όπου κατά την παράδοση εισερχόταν το ιερό φίδι της Αθηνάς». Με δεδομένα όμως ότι ο «Οικουρός Όφις» της Παλλάδας κατοικούσε στο Ερεχθείο (που είναι πλησιέστερο στο θυρεοειδές σπήλαιο) και ότι το οίκημα των «Αρρηφόρων», που τιμούσαν την μνήμη της Αγλαύρου, είναι ωσαύτως πλησιέστερο στο ίδιο σπήλαιο, τα συμπεράσματα είναι εύλογα και οφθαλμοφανή.

Το εσωτερικό του σπηλαίου έχει επιπλέον ενδιαφέρον καθώς από το βαθύτερο σημείο του πυθμένος του ξεκινά ένα μακρύ τούνελ που περνώντας κάτω από τους πρόποδες του Ιερού Βράχου ενώνεται με μια άλλη σήραγγα. Με αφετηρία το σημείο αυτό, η διεύθυνση προς τ’ αριστερά (βορειοδυτικά) οδηγεί υπογείως προς τον Άρειο Πάγο και την Πνύκα, ενώ προς τα δεξιά (ανατολικά) η στοά φθάνει μέχρι την οδό Μητροπόλεως και συγκεκριμένα κάτω από το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης στην είσοδο του Υπουργείου Παιδείας.
Στο υπόγειο του μικρού αυτού ναού υφίσταται ακόμη η παμπάλαια «κατακόμβη», ενώ η έξοδος από την σήραγγα δεν είναι άλλη από την Αγία Τράπεζα του ναού, κάτω από το κάλυμμα της οποίας βρίσκονται ακόμη οι μεταλλικοί κρίκοι για το τράβηγμα της μαρμάρινης θυρίδας προς τα έξω. Η στοά αυτή – μη προσβάσιμη πλέον – έχει μοναδική ιστορική σπουδαιότητα καθώς την χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές της Επανάστασης και οι μοναχοί και λαϊκοί σύντροφοί τους προκειμένου να μεταφέρουν, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, της ποσότητες πυρίτιδος που έκλεβαν από τους Τούρκους κατακτητές.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο και κατεβαίνοντας από δεξιά τα φθαρμένα σκαλοπάτια της μαρμάρινης κλίμακας, παρατηρούμε μερικά μέτρα πιο πέρα τα απομεινάρια μιας άλλης κλίμακας μεγαλύτερης, αλλά κατεστραμμένης στο μέσον της, που οδηγεί ψηλότερα στο βορειανατολικό μέρος του τείχους καταλήγοντας σε μία μονίμως σφραγισμένη σιδερένια πόρτα, την «Πύλιδα», όπως την ονόμαζαν κάποτε.
Υπολογίζοντας την απόσταση καταλαβαίνουμε ότι μέσα από την απρόσιτη αυτή είσοδο εντοπίζεται η δίοδος που οδηγεί επάνω, στον χώρο πίσω από το Ερεχθείο, όπου και το κεκλιμένο επίπεδο, που άγει στην επιφάνεια της Ακρόπολης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε σχετικό έργο του ο ερευνητής – συγγραφέας Γιάννης Γιαννόπουλος, η εν λόγω θύρα παραμένει σε αχρηστία κατά τα τελευταία εξήντα χρόνια, αφού οι μόνοι που τη χρησιμοποιούσαν κάποτε ήταν οι Ιταλοί επί Κατοχής για να φέρνουν από το μέρος αυτό ιερόδουλες προς τέρψιν των ανδρών της Ιταλικής φρουράς…
Ακολουθώντας ξανά το ίδιο μονοπάτι στη βορειοδυτική πλευρά οδηγούμεθα λίγο παρακάτω σ’ ένα άλλο υπόγειο πέρασμα, η αρχή του οποίου εντοπίζεται πίσω από ένα ψηλό βραχώδες πέτασμα. Στο σημείο εκείνο σύμφωνα με τις αρχαιολογικές πληροφορίες βρισκόταν η πηγή της «Κλεψύδρας». Εκτός από την ηλεκτροκίνητη αντλία που λειτουργεί ακόμη, εύκολα παρατηρεί κανείς και τους λαστιχένιους και πλαστικούς σωλήνες που κρέμονται και εκτείνονται εδώ κι εκεί, προσβάλλοντας την αισθητική του χώρου.
Σε μικρή απόσταση από ‘κει κάνει την εμφάνισή του ένα εν μέρει κτιστό κελί με δύο ικανού μεγέθους οπές στην οροφή του, ενώ πιο πέρα άλλο ένα παραπλήσιο κτίσμα φράζει με τον μικρό όγκο του ένα κοίλωμα στη ρίζα των βράχων, που δεν είναι τίποτε άλλο από την είσοδο μιας άλλης μεγάλου βάθους γαλαρίας που φθάνει μέχρι κάτω από τον διάδρομο που οδηγούσε στην πάλαι ποτέ αποθήκη του λαδιού κάτω από το δώμα στα αριστερά των Προπυλαίων.

Τα τελευταία μεγάλα και ορατά σπηλαιώματα εντοπίζονται στη δυτική πλευρά του Βράχου. Πρόκειται για τα τα σπήλαια «του Πανός» και «του Απόλλωνος», όπως είναι γνωστά. Μορφολογικά μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και το βάθος τους είναι ελάχιστο. Όμως δίπλα ακριβώς από το σπήλαιο του Πανός υφίσταται η μόλις διακρινόμενη – κάτω από ένα φυσικό φατνίο με σκόρπια μαρμάρινα και πήλινα τεμάχια αρχαίων αντικειμένων – η είσοδος μίας χαμηλού ύψους σήραγγας που οδηγεί στα έγκατα του Βράχου με άγνωστη κατάληξη….
Φαινόμενα συνυφασμένα με τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, αλλά’ ίσως και με άλλες, άγνωστες στον κοινό νου πραγματικότητες, έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί στον Ιερό Βράχο των Αθηνών με επίκεντρο φυσικά τον Παρθενώνα, την «μαρμάρινη βίβλο του Πνεύματος», όπως πολύ εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο αείμνηστος μαθηματικός και ερευνητής Θεοφ. Μανιάς.
Για μια επιτυχημένη και στο μέτρο του δυνατού πλήρη επαφή με τον ανυπερβλήτου κάλλους Ναό της Παλλάδας, τον πρώτο λόγο έχει η Γεωμετρία. Αποτελεί πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι αποστάσεις μεταξύ των κιόνων του Παρθενώνα δεν είναι όλες ίσες. Οι τελευταίες από δεξιά και αριστερά είναι ελαφρώς μικρότερες από τις άλλες. Οι κιονοστοιχίες του Ναού εσωτερικά είναι κάθετες.
Εξωτερικά όμως κλίνουν προς τα μέσα, ώστε στην πραγματικότητα το σχήμα του οικοδομήματος να μην είναι παραλληλεπίπεδο, αλλά πυραμιδοειδές. Έχει υπολογιστεί ότι οι κίονες του Παρθενώνα, εκτεινόμενοι προοπτικά με αφετηρία το δάπεδό του, συναντώνται στα 3.024,26 μέτρα σχηματίζοντας πυραμίδα (με μία αιχμή στην κορυφή). Ο όγκος της πυραμίδας αυτής ισούται ακριβώς με το ήμισυ του όγκου της Πυραμίδας του Χέοπος (!)

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ. Παρατηρώντας κανείς τον Παρθενώνα από κοντά και από διαφορετικές οπτικές γωνίες έχει την αίσθηση ότι ο Ναός τείνει να αγγίξει τον ουρανό. Εάν πάλι τον δει από μακρινή απόσταση, λ.χ. από τα Χαυτεία ή από το Λυκαβηττό, του δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ναός είναι υπερβολικά μεγάλος σε σχέση με τον Βράχο.
Αντιθέτως, από τα Τουρκοβούνια ή απ’ το Αιγάλεω, φαίνεται πολύ μικρός. Πρόκειται ασφαλώς για οφθαλμαπάτη ανάλογη μ’ αυτήν που συμβαίνει όταν παρατηρούμε την Σελήνη σε διαδοχικές φάσεις κατά τις νυκτερινές ώρες. Στην περίπτωση του Παρθενώνα ωστόσο, το φαινόμενο οφείλεται στις αναλογίες μεταξύ των διαστάσεών του, οι οποίες είναι 4:9 ως προς τη σχέση μήκους και πλάτους, αλλά και ως προς τη σχέση μήκους και ύψους.
Από πλευράς γεωγραφικής θέσεως ο Παρθενώνας βρίσκεται σε 37ο58΄27΄΄ βόρειο γεωγραφικό πλάτος που είναι και το ιδεώδες για άριστες καιρικές συνθήκες. Όμως η παρατήρηση των συντεταγμένων του είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση. Ο ερευνητής Γ. Κασσιμάτης περιγράφει (περιοδ. «Τρίτο Μάτι» – Οκτώβριος 2000) τις προσπάθειες του καθηγητή Τάκη Παππά και των συνεργατών του να καταγράψουν τις ακριβείς συντεταγμένες του Μνημείου πριν από δεκατέσσερα χρόνια.
Οι εκπλήξεις που αντιμετώπισε η επιστημονική ομάδα ήταν πολλές και διαδοχικές, αφού οι συσκευές GPS που διέθεταν έπαυαν να λαμβάνουν δορυφορικό σήμα όταν τα μέλη που τις χειρίζονταν πλησίαζαν τον Παρθενώνα. Σε άλλες χρονικές στιγμές ωστόσο, λειτούργησαν κανονικά, αλλά όχι σε όλα τα σημεία πλησίον του Ναού….

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι απλές συμπτώσεις. Στην συμπαντική αρμονία όμως τίποτα δεν είναι συμπτωματικό, πόσο μάλλον όταν η αρμονία αυτή αντικατοπτρίζεται σ’ ένα καθόλου τυχαίο οικοδόμημα κατασκευασμένο σ’ ένα επίσης διόλου τυχαίο χώρο. Η έρευνα αποδεικνύει πλέον περίτρανα ότι η Ακρόπολη των Αθηνών και ιδιαιτέρως ο Παρθενώνας αποτελεί έναν πανίσχυρο ενεργειακό πόλο του πλανήτη.
Είναι γνωστό ότι η Γη δέχεται κύματα διαφόρων ειδών και διαθέτει εσωτερικά ρεύματα ενεργείας που η μοναδική γεωγραφική και σχηματική υφή του Παρθενώνα συγκεντρώνει. Ας ληφθεί δε υπ’ όψη ότι ότι το δομικό υλικό του Ναού προέρχεται από τα λατομεία της Πεντέλης και ειδικά από τα πέριξ του Σπηλαίου του Πανός (ή «Σπηλιάς του Νταβέλη»), ενός ετέρου ισχυρού ενεργειακού σημείου. Οι πρόγονοί μας δεν φείδονταν κόπου και χρημάτων προκειμένου να μεταφέρουν, λαξευμένα ήδη, τεμάχια από το «κατάλληλο» μάρμαρο (βάρους μέχρι και 18 τόνων) για να κτίσουν το Τέμενος της «Θεάς της Σοφίας».
Η «Άορνος Πέτρα», όπως ονομάστηκε ο Βράχος της Ακρόπολης – επειδή τα πτηνά δεν πετούν πάνω απ’ αυτήν – είναι κόμβος συνεχούς κινήσεως ενεργείας και κέντρο ενός δικτύου που εκτείνεται σε μήκη και πλάτη του ευρωπαϊκού, εγγύς ασιατικού και βορειοαφρικανικού κόσμου. Το σχήμα δε του Παρθενώνα με τον ανεπαίσθητα κυρτό σχεδιασμό των μελών του συσσωρεύει και απελευθερώνει στο έδαφος και στον αιθέρα την ενέργεια αυτή. Το κατά πόσον είναι κανείς δεκτικός στη συγκεκριμένη παραδοχή είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Το αντικειμενικό είναι αυτό που εδώ και χιλιάδες χρόνια συμβαίνει….

Μάριος Κ. Μαμανέας

Το διαβάσαμε από το: Έρευνα: Η "απαγορευμένη" Ακρόπολη των Αθηνών - Κρυφές Είσοδοι http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_692.html#ixzz50P7T3SDE

Ιαπωνία: Μυστήριο με πτώματα που ξεβράζονται σε ακτές της χώρας

Οκτώ πτώματα

σε κατάσταση σχεδόν πλήρους αποσύνθεσης, εντοπίστηκαν σήμερα σε ένα μικρό ξύλινο σκάφος που ξεβράστηκε σε μια παραλία στην Ιαπωνία, ανακοίνωσε η ακτοφυλακή της χώρας.

Διαβάστε επίσης

Μυστήριο με τα πλοία – φαντάσματα και τα πτώματα σε αποσύνθεση στις ακτές της Ιαπωνίας

Το πλοιάριο βρέθηκε σε μια παραλία σε απόσταση 70 χιλιομέτρων βόρεια από μια μαρίνα όπου την περασμένη εβδομάδα εντοπίστηκαν οκτώ άνδρες οι οποίοι δήλωσαν ότι κατάγονται από τη Βόρεια Κορέα. Σύμφωνα με την αστυνομία, οι άνδρες αυτοί πιθανότατα ήταν ψαράδες και έφτασαν στην Ιαπωνία επειδή το αλιευτικό τους αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα.

Η ακτοφυλακή ανέφερε ότι διεξάγονται έρευνες για να διαπιστωθεί η εθνικότητα των οκτώ νεκρών.

Το Σαββατοκύριακο, στη δυτική ακτή του νησιού Σάντο, επίσης στη Θάλασσα της Ιαπωνίας, βρέθηκαν τα λείψανα δύο ανδρών. Μολονότι η ταυτότητά τους παραμένει άγνωστη, ενδέχεται να ήταν Βορειοκορεάτες και αυτό γιατί σε κοντινό σημείο βρέθηκαν πακέτα τσιγάρων από τη Βόρεια Κορέα καθώς και σωσίβια με κορεατικά γράμματα επάνω τους.

Τα μακάβρια ευρήματα έρχονται σε μια περίοδο που έχει κλιμακωθεί η ένταση με αφορμή το πυρηνικό και το βαλλιστικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας και αφού ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ χαρακτήρισε εκ νέου το καθεστώς τηςΠιονγκγιάνγκ «υποστηρικτή της τρομοκρατίας», ώστε να του επιβληθούν και άλλες κυρώσεις.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι ελλείψεις τροφίμων στη Βόρεια Κορέα ενδέχεται να ευθύνονται για μια σειρά ναυτικά δυστυχήματα στα οποία εμπλέκονται βορειοκορεατικά σκάφη. «Η Βόρεια Κορέα πιέζει υπερβολικά τους ανθρώπους να αλιεύουν περισσότερα ψάρια για να αντισταθμίσει τις ελλείψεις» είπε ο Σέο Γιου-σουκ, ερευνητής στο Ίδρυμα Βορειοκορεατικών Μελετών στη Σεούλ, εξηγώντας ότι τα μικρά και τα γερασμένα σκάφη που απομακρύνονται από τα παράλια αντιμετωπίζουν δυσκολίες όταν ο καιρός είναι κακός.

ΑΞΙΟΛΆΤΡΕΥΤΑ ΜΩΡΆΚΙΑ ΖΏΩΝ

 ΜΩΡΌ ΚΑΜΗΛΟΠΆΡΔΑΛΗΣ

Παρόλο που οι γονείς μας χαίρονται και νιώθουν ανακούφιση καθώς μας βλέπουν να μεγαλώνουμε και να αφήνουμε πίσω τις μωρουδίστικες συνήθειές μας,  η αλήθεια είναι πως μερικά ζώα θα ήταν ωραίο να έμεναν για πάντα μωρά – είναι τόσο χαριτωμένα!  Ο χρόνος ενηλικίωσης διαφέρει από είδος σε είδος και παρόλο που σε ένα γατάκι αυτό συμβαίνει γύρω στο ένα έτος, το ελεφαντάκι χρειάζεται 20 χρόνια για να ενηλικιωθεί!    Όπως και τα δικά μας, τα μωρά των ζώων είναι περίεργα, αφελή και παρατηρούν  τα πάντα∙ μόνο βέβαια που είναι πιο χνουδωτά. Το να μάθουν να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος και τους καλύτερους τρόπους επιβίωσης χρειάζεται χρόνο κι αν τύχει να βρίσκεσαι εκεί γύρω με μια φωτογραφική μηχανή, έχεις σίγουρα την ευκαιρία να βγάλεις μερικές διασκεδαστικές φωτογραφίες.   Ας κάνουμε λοιπό

l

ΕΛΕΦΑΝΤΆΚΙ

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΆΚΙ

ΠΑΠΆΚΙ

ΕΛΑΦΆΚΙ

ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΆΚΙ

ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΆΚΙ

Παναγία Πλατανιώτισσα

Κυψέλη, ένα ρεμάλι της Αθήνας

Το άλλοτε Κολωνάκι των ’70s είναι κάτι ανάμεσα στο σημερινό Κολωνάκι και το Μεταξουργείο. Μία αμιγώς αστική περιοχή, η οποία προσπαθεί να επανακαθορίσει τον εαυτό της και να τον συστήσει στους κατοίκους της πρωτεύουσας, επηρεασμένη από το κοσμοπολίτικο παρελθόν της και το πολυπολιτισμικό παρόν της η Κυψέλη.

→ Ως εξοχικό πλούσιο συνοικισμό των Αθηνών, που κατοικείται από μεγαλοαστούς, τη χαρακτηρίζει το 1909 το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, ως περιοχή όπου τα κτήματα καταλάμβαναν ολόκληρα σημερινά οικοδομικά τετράγωνα και τα σπίτια ήταν σε ακραίες περιπτώσεις τριώροφα. Επιπλέον δε, παρά τα γάργαρα νερά και τις πηγές της, το κλίμα ήταν ιδιαίτερα υγιεινό, χωρίς υγρασίες, με αποτέλεσμα την ύπαρξη εκεί φθισιατρείου-σανατορίου.

Μια από τις πολυπληθέστερες και πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας η Κυψέλη αποτελεί αναμφισβήτητα ανυπόσπαστο κομματι της αθηναϊκής ιστορίας.

Στο παρελθόν υπήρξε σύμβολο οικονομικής ευμάρειας και καλλιτεχνικής άνθισης καθώς εδώ έζησαν μεγάλο μέρος της ζωής τους εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών όπως η Κική Δημουλά, ο Νίκος Εγγονόπουλος,ο Μίλτος Σαχτούρης και ο ηθοποιός Αιμίλιος Βεακης. Η γειτονιά φιλοξένησε και μερικές αριστοκρατικές οικογένειες μεταξύ αυτών αυτή του Λεβιδου και του Καλιφρονα .

• Στη Κυψέλη λειτούργησαν μεταξύ των άλλων ο καλοκαιρινός κινηματογράφος Πιγκαλ που μετονομάστηκε σε Στέλλα προς τιμήν της Μελίνας Μερκούρη, το θέατρο Χάι Λάιφ που ιδρύθηκε το 1889 και το θέατρο Ζωζώ ανήκε στη μεσοπολεμική καλλιτέχνη Ζωζώ Νταλμα.

→ Η Κυψέλη ως περιοχή οριοθετήθηκε το 1903 και στην αρχή την αποτελούσαν αγροί και χωράφια. Ως τα μέσα του 20ου αιωνα εμφανίζεται με τα ονόματα Γυψέλι και Διψέλι μα τελικά επικράτησε το Κυψέλη από το Γυψελη που με τη σειρά του προερχόταν απο το πλήθος των γυπων που εμφανιζόταν στη περιοχή από τα Τουρκοβούνια.

• Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και του Μεσοπολέμου η Κυψέλη φιλοξένησε και πάρα πολλούς πρόσφυγες.Το. 1930 κατασκευάστηκαν οι πρώτες σύγχρονες πολυκατοικίες και μονοκατοικίες οι οποίες προσελκυσαν μεγάλο αριθμό αστών και μετέτρεψαν τη Κυψέλη σε μια απο τις πιο αριστοκρατικές γειτονιές της Αθήνας. Εκείνη την εποχή η Κυψέλη κατοικήθηκε σε μεγάλο βαθμό απο την εύπορη μεσαία αστική τάξη αλλα και απο την ανώτερη οικονομική και πνευματική τάξη.

• Την ιδια περίπου περιοδο κατασκευάστηκε και ο ιστορικός πεζόδρομος Φωκίωνος Νέγρη πάνω στα ίχνη του ποταμού Κυκλοβορου που άρχιζε απο τα Τουρκοβούνια. Ο πεζόδρομος που αρχίζει από τη πλατεία Κυψέλη και τελειώνει στην οδο Δροσοπουλου θεωρείτο ένας απο τους πιο μεγάλους πεζόδρομους της Αθήνας.

Ένα από τα αξιοθέατα του και η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης κτισμένη το 1935 ειναι ενα δείγμα ισσοροπου μοντερνισμού του μεσοπόλεμο. Κατα τις δεκαετίες 60-70 ο πεζόδρομος γνώρισε μεγάλες δόξες καθώς αποτέλεσε στέκι και σημείο συνάντησης εύπορων Αθηναίων αλλά και καλλιτεχνών της εποχής.

Εκεί έπινε τον καφέ του ο Τσιφόρος, ο Σακελλάριος και ο Αυλωνίτης. 
Εκεί σχεδιάστηκαν οι ταινίες «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη», «Ο γίγας της Κυψέλης» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». 
Ο αστικός μύθος θέλει μάλιστα στο καφέ αυτό να ακούστηκε για πρώτη φορά το περίφημο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης».

Λίγο πιο κάτω, στην οδό Πατησίων, το λογοτεχνικό καφενείο «Ηραίον» ήταν το στέκι του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου με τους θαμώνες να προσπαθούν να «κλέψουν» κάτι από αυτά που συζητούσαν με τις ώρες γύρω από τον σουρεαλισμό.

→ Εκεί άνοιξε το 1959 το πρώτο μουσικό κλαμπ στην Ελλάδα,το Quinta όπου σύχναζαν επιφανείς Έλληνες ηθοποιοί όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη αλλά και ο Αριστοτέλης Ωνάσης.