Βιβλία - Ιστορία - Είδη Βιβλίων

 Οι πρόγονοι των σημερινών βιβλίων ήταν πήλινες πλάκες πάνω στις οποίες έγραφαν χρησιμοποιώντας ένα είδος γραφίδας. Οι πλάκες αυτές χρησιμοποιήθηκαν από τους Σουμέριους, τους Βαβυλώνιους και άλλους λαούς της Μεσοποταμίας. Χιλιάδες τέτοιες πήλινες πλάκες ανακαλύφθηκαν στη Μεσοποταμία στο μέρος που κάποτε άκμαζε το βασίλειο των Σουμερίων. Είναι τα αρχαιότερα γραπτά κείμενα που ξέρουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις  πλάκες περιέχουν σε σφηνοειδή γραφή, εμπορικές συναλλαγές, δικαστικές αποφάσεις, ευρετήρια και αναφορές σε εκατοντάδες ονόματα ανθρώπων αλλά και θεοτήτων. Ένα ποσοστό των πλακών όμως περιέχει ύμνους, μύθους, λογοτεχνικά και θρησκευτικά κείμενα. Το πιο γνωστό από τα κείμενα των πλακών αυτών είναι το αρχαιότερο έπος που ξέρουμε "Το έπος του Γκιλγκαμές". Οι πήλινες πλάκες αν και είναι σχεδόν απρόσβλητες από το πέρασμα του χρόνου και φυσικές καταστροφές όπως η φωτιά δεν ήταν και το βολικότερο μέσο καταγραφής πληροφοριών όπως κάποιος εύκολα μπορεί να συμπεράνει.
     Η επόμενη εξέλιξη στην ιστορία της καταγραφής του λόγου ήταν οι πάπυροι που χρησιμοποιήθηκαν από τους αρχαίους Αιγυπτίους, Έλληνες και Ρωμαίους. Ο πάπυρος είναι ένα υλικό που μοιάζει με χαρτί και προέρχεται από το ομώνυμο φυτό που μεγαλώνει στις όχθες του Νείλου. Τα "βιβλία" από πάπυρο ήταν φτιαγμένα σε μορφή ρολού, το μήκος του οποίου έφτανε μερικές φορές και τα 40 μέτρα!! Τα γραπτά διασήμων συγγραφέων της αρχαιότητας γράφτηκαν σε ρολούς από πάπυρο και η δημιουργία των αντιγράφων γινόταν χειρόγραφα από επαγγελματίες αντιγραφείς. Διάσημες βιβλιοθήκες με χιλιάδες αντίγραφα δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, όπως η βιβλιοθήκη των Αθηνών, της Ρώμης και, η πιο διάσημη απ' όλες, η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Βέβαια επειδή η αντιγραφή γινόταν με το χέρι η όλη διαδικασία ήταν ακριβή και αργή και ο αριθμός των αντιτύπων κάθε έργου ήταν πολύ περιορισμένος. Ο πάπυρος πάλι ενώ σαν υλικό ήταν εύκολο να παραχθεί, ήταν φθηνός και αποτελούσε μια εξαιρετική επιφάνεια γραφής, είχε κάποια σημαντικά προβλήματα αντοχής στο χρόνο και στην υγρασία. Σε υγρά κλίματα η αντοχή του δεν ξεπερνούσε τα εκατό χρόνια και συχνά ήταν πολύ μικρότερη. Αυτό σε συνδυασμό με την αδυναμία παραγωγής πολλών αντιτύπων αλλά και του γεγονότος ότι το φυτό πάπυρος δεν φύτρωνε σε πολλά μέρη του αρχαίου κόσμου, οδήγησε στην υιοθέτηση ενός άλλου υλικού ως μέσου καταγραφής του λόγου. 
    Το νέο υλικό ήταν η περγαμηνή, η οποία χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Εβραίους και τους Πέρσες στην αρχή. Η περγαμηνή ήταν φτιαγμένη από επεξεργασμένα δέρματα ζώων και είχε εξαιρετική αντοχή στο χρόνο. Η μέθοδος παραγωγής της τελειοποιήθηκε από τον Ευμένη, βασιλιά της Περγάμου τον 2ο αιώνα προ Χριστού.
    Με την πάροδο των αιώνων και συγκεκριμένα από τον 4ο αιώνα μ.Χ το σχήμα του κυλινδρικού "βιβλίου" εγκαταλείπεται σιγά σιγά και κάνει την εμφάνισή του ο κώδικας (codex), ο οποίος αποτελείται από φύλλα παπύρου ή περγαμηνής διπλωμένα στη μέση και ραμμένα σε ξύλινες πλάκες. Πάρα πολλά χειρόγραφα βιβλία της αρχαιότητας ήταν φτιαγμένα με αυτό τον τρόπο. 





Μεσαιωνικά βιβλία

Κατά τη μεσαιωνική εποχή στην Ευρώπη (5ος με 15ος αιώνας μ.Χ.), τα βιβλία εξακολούθησαν να αναπαράγονται χειρόγραφα, κυρίως σε μοναστήρια. Τα κείμενα ήταν κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου αλλά υπήρξαν και αντιγραφές κάποιων κλασσικών αρχαίων έργων που με αυτό τον τρόπο διασώθηκαν μέχρι της μέρες μας. Τα μεσαιωνικά χειρόγραφα βιβλία χαρακτηρίζονται από την εντυπωσιακή λεπτομέρεια των εικονογραφήσεων καθώς και από την καλλιγραφική δεινότητα των αντιγραφέων οι οποίοι είχαν εξελίξει την αντιγραφή και εικονογράφηση με το χέρι των βιβλίων σε πραγματική τέχνη. Τα βιβλία προφανώς εξακολουθούσαν να είναι ελάχιστα και πανάκριβα. Βιβλιοθήκες είχαν μόνο κάποια μοναστήρια και άνθρωποι με υψηλά εισοδήματα.

Τυπωμένα βιβλία


Τα πρώτα τυπωμένα βιβλία εμφανίστηκαν στην Κίνα τον 6ο αιώνα μ.Χ. Το πρώτο βιβλίο το οποίο είναι γνωστό το ότι έχει τυπωθεί με ξύλινα στοιχεία είναι μια Κινέζικη έκδοση ενός βουδιστικού κειμένου το 868 μ.Χ. Το Τιπιτάκα, ένα άλλο βουδιστικό κείμενο το οποίο είναι πάνω από 130.000 σελίδες τυπώθηκε μεταξύ του 972 και του 983 μ.Χ. Οι Κινέζοι επινόησαν τα κινητά ξύλινα τυπογραφικά στοιχεία γύρω στον 11ο αιώνα μ.Χ. αλλά μιας και η Κινέζικη γλώσσα δεν έχει το περιορισμένο σε αριθμό γραμμάτων αλφάβητο των ευρωπαϊκών γλωσσών, η εφεύρεση αυτή δεν γνώρισε εφαρμογή μεγάλης κλίμακας 
Στην Ευρώπη η εκτύπωση βιβλίων χρησιμοποιώντας ξύλινα στοιχεία άρχισε γύρω στο 14ο αιώνα με γνώση που αποκτήθηκε από την επαφή με τους ανατολικούς λαούς. Τα πρώτα τέτοια βιβλία ήταν θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου με ελάχιστο κείμενο αλλά πλούσια εικονογράφηση.

Κατά την Αναγέννηση, δύο ήταν οι ανακαλύψεις που έδωσαν ώθηση στη μαζική παραγωγή του τυπωμένου πια βιβλίου. 



Η μια ήταν το χαρτί, του οποίου η γνώση για την παραγωγή αποκτήθηκε από τον Ισλαμικό κόσμο ο οποίος με τη σειρά του το είχε πάρει από τους Κινέζους, και η άλλη τα κινητά μεταλλικά τυπογραφικά στοιχεία. Αυτή η τελευταία επινόηση αποδίδεται στο Γερμανό τυπογράφο Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ, αν και πολλοί άλλοι Γάλλοι, Ολλανδοί, και Ιταλοί τυπογράφοι διεκδίκησαν την πατρότητα αυτής της εφεύρεσης. Το θέμα είναι ότι από το 1450 έως το 1456, η τυπογραφία γνώρισε μια αλματώδη εξέλιξη και έγινε ξαφνικά δυνατή η αναπαραγωγή ενός βιβλίου σε μεγάλους αριθμούς και με χαμηλό κόστος. Η "επανάστασή της τυπογραφίας" ήταν πλέον γεγονός και το βιβλίο έγινε για πρώτη φορά προσιτό στο ευρύ κοινό.

Κατά την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης (19ος - 20ος αιώνας), 



Η παραγωγή του βιβλίου γνωρίζει μια νέα τεράστια άνθηση. Ο αριθμός αντιτύπων αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς ενώ το κόστος παραγωγής πέφτει κάθετα. Με την μηχανοποίηση και εντέλει τον αυτοματισμό στα τυπογραφεία, το να παραχθούν χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες αντιτυπα ενός βιβλίου είναι πια όχι απλά κάτι εφικτό αλλά και οικονομικά συμφέρον. Δημιουργούνται αναρίθμητες Βιβλιοθήκες  από κράτη, ιδρύματα, οργανισμούς, πολιτιστικούς συλλόγους αλλά και ιδιώτες και κάποιες από αυτές περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες τόμους βιβλίων στα ράφια τους. Το βιβλίο είναι πια κάτι προσιτό σε όλους και όχι είδος πολυτελείας ή επίδειξης της κοινωνικής θέσης κάποιου ατόμου.
Σύγχρονη εποχή


Στον εικοστό αιώνα εφευρέσεις όπως το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και τέλος η ¨επανάσταση της Πληροφορικής" με τους προσωπικούς υπολογιστές και τις συσκευές CD-ROM απείλησαν το βιβλίο σαν μέσο επικοινωνίας και διάδοσης ιδεών. Παρόλα αυτά, και αναπάντεχα για πολλούς "ειδικούς" που προέβλεπαν το "τέλος του χαρτιού", το βιβλίο όχι μόνο επέζησε αλλά γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη διάδοση και απήχηση στο κοινό. Ίσως οι λόγοι να είναι πιο πολύ πρακτικοί παρά συναισθηματικοί, ένα βιβλίο είναι βολικό να το παίρνεις μαζί σου όπου κι αν είσαι, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή κατά τη μεταφορά, μπορεί να διαβαστεί σε  ύπτια ή καθιστή στάση, δεν εκφορτίζεται,  δεν "κολλάει" κάθε τόσο ζητώντας επανεκκίνηση,  δεν απειλείται από ιούς και τέλος δεν χρειάζεται κάθε πέντε μήνες αναβάθμιση ώστε να μπορεί να αναγνωστεί!!
Μια εξέλιξη του βιβλίου γνωστή στο εξωτερικό σαν audiobooks, ηχητικά βιβλία, η οποία ξεκίνησε την δεκαετία του 1950 και γνώρισε αρκετά μεγάλη απήχηση τη δεκαετία του 1990, μάλλον απευθύνεται σε ειδικές κατηγορίες ανθρώπων με προβλήματα όρασης, ή και σε τυφλούς σαν εναλλακτική λύση από το να διαβάζουν βιβλία γραμμένα με το σύστημα Μπράιγ. Τα βιβλία αυτά είναι ηχογραφημένη ανάγνωση κάποιου βιβλίου είτε σε κασέτα είτε σε CD.

Το παρόν και το μέλλον του βιβλίου

Στα τέλη του εικοστού αιώνα έκανε την εμφάνισή της μια άλλη εφεύρεση που για μια ακόμα φορά απειλεί την ύπαρξή του βιβλίου στην παραδοσιακή του μορφή. Το ηλεκτρονικό βιβλίο, e-book, καθώς και οι φορητές συσκευές ανάγνωσης των "βιβλίων" αυτών δείχνουν να αποτελούν υπολογίσιμη απειλή για το παραδοσιακό βιβλίο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, αλλά ίσως, καθώς οι συσκευές ανάγνωσης ηλεκτρονικών βιβλίων γίνονται όλο και ελαφρύτερες με όλο και  μεγαλύτερη αυτονομία και με καλύτερες οθόνες ενώ  ταυτόχρονα προσφέρουν οικονομία χώρου αλλά και ευκολία χρήσης, για πρώτη φορά υπάρχει περίπτωση μετά από πολλούς αιώνες κατά τη διάρκεια των οποίων οι αλλαγές στην εμφάνιση και το υλικό των βιβλίων ήταν πολύ μικρές, τώρα πια υπάρχει μια πιθανότητα η μορφή του βιβλίου να αλλάξει δραματικά!



Αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο, ευκταίο ή απευκταίο, δεν μπορεί κανείς να πει. Είναι θέμα προσωπικού γούστου και επιλογών αν και φαντάζομαι πως πάντα θα υπάρχουν ρομαντικοί άνθρωποι που θα προτιμούν τη χαρά του να ξεφυλλίζουν ένα βιβλίο και να μυρίζουν το φρεσκοτυπωμένο χαρτί από το να πατάνε τό πλήκτρό "Next page" ή "Previous page" μιας "e-book device".

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΜΕ ΔΕΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ «PAİSIOS’ UN KEHANETLERİ»

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης - Με την φράση «Pazisıos unkehanetleri», δηλαδή, «Οι προφητείες του Αγίου Παισίου» τουρκικές εφημερίδες όπως η Akşam, Vatan και Sabah και ιστοσελίδες όπως Gazeteoku, έκαναν κάποια αφιερώματα στον Όσιο Παΐσιο δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις προφητείες του για την Τουρκία και την Κωνσταντινούπολη Δεν έλειψαν και κάποιες ειρωνείες όπως, «Krizden kırılan Yunanistan çareyi kehanetlerde buldu» δηλαδή Βρήκαν παρηγοριά από την (οικονομική) κρίση, στις προφητείες, (του πατρός Παϊσίου).



Ιδιαίτερη προσοχή δίνουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου στα όσα προφητέψει ο Όσιος Παΐσιος για την Κωνσταντινούπολη, «Yunanlıların İstanbul hayali», δηλαδή το «Το Όνειρο των Ελλήνων για την Κωνσταντινούπολη», όπως το προφήτεψε ο Όσιος Παΐσιος.
Εκείνο που δεν ξεχνούν και του δίνουν μεγάλη προσοχή είναι ότι ο πατήρ Παΐσιος είναι γνήσιο τεκνό της Αναστολίας και μάλιστα της αγιοτόκου Καππαδοκίας.

Στο τελευταίο βιβλίο για τον Όσιο Παισιο της Ιερά Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Σουρωτής βρίσκουμε τις ανησυχίες των Τούρκων :
Πολλοί ρωτούσαν τον Γέροντα, -Με τόσες αμαρτίες που έχουμε οι Έλληνες πως είναι δυνατόν να μας δώσει την Πόλη ο Θεός ;
-Πράγματι οι αμαρτίες μας είναι εμπόδιο που καθυστέρει τα γεγονότα, απαντούσε ο Όσιος, αλλά και οι Τούρκοι έχουν διαπράξει μεγάλες αδικίες και βαρβαρότητες απέναντι στους Έλληνες και γι αυτό θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι.
Ο πάτερ Παϊσιος είχε κάνει πολλές προβλέψεις ότι η Τουρκία θα αφανιστεί και στις προβλέψεις του είχε αναφέρει ότι η Τουρκία θα διαμελιστεί και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει :
«Κατόπιν τον ρώτησα για την συνεχή αδιαλλαξία και τις προκλήσεις των Τούρκων. Μ’ έπιασε από τον ώμο και με πολύ σοβαρότητα μου απάντησε: «Μην ανησυχείς παιδί μου, εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και δεν θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω, διότι εδώ είμαστε όλοι προσωρινά. Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια.
Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών.
Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. (Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί.
Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός.»
Σήμερα όταν διαβιούμε τις προφητείες του Οσίου είναι σαν να.. διαβάζουμε εφημερίδες και να ακούμε δελτία ειδήσεων για τα γεγονότα και τις εξελίξεις των ημερών.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Το φονικό όπλο των Αρχαίων Ελλήνων

Η Κοπίδα υπήρξε ένα από τα κορυφαία όπλα της Αρχαιότητας, αποτελώντας πραγματικό πολλαπλασιαστή ισχύος για τους φέροντες, για αιώνες.

Η κοπίδα αποτελεί εξέλιξη της δωρίδας, ενός επίσης μονόστομου όπλου-γεωργικού εργαλείου, αναλόγου με την σημερινή ματσέτα, το οποίο έλαβε το όνομά του από τους Δωριείς, που βάσει αρχαιολογικών τεκμηρίων το χρησιμοποίησαν και κατά την περίφημη «Κάθοδό» τους, η οποία στην πραγματικότητα αφορούσε την επιστροφή των Ηρακλειδών στην Πελοπόννησο, μετά τις αναταράξεις που προκάλεσε ο Τρωικός Πόλεμος.

Η δωρίδα ήταν μια εμπροσθοβαρής, μονόστομη, θλαστική σπάθη και ταυτίζεται, από ορισμένους σύγχρονους μελετητές, με την ομηρική μάχαιρα. Υποδείγματα ορειχάλκινων δωρίδων έχουν έρθει στο φώς, στον Ταφικό Κύκλο Α’ της ακροπόλεως των Μυκηνών.

Σώζεται όμως και παράσταση σε επιτύμβια στήλη, πάλι από τον Ταφικό Κύκλο Α’ των Μυκηνών, στην οποία εικονίζετε άνδρας φέρων δωρίδα να αντιμετωπίζει άρμα.

Πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πως η συγκεκριμένη παράσταση επιβεβαιώνει τα προλεγόμενα. Υφίσταται όμως μια άκρως σημαντική διαφοροποίηση. Η εν λόγω επιτύμβια στήλη χρονολογείται στον 16ο αιώνα π.Χ.

Το γεγονός αυτό πιστοποιεί ότι η δωρίδα ήταν όπλο πολύ παλαιότερο της Καθόδου των Δωριέων που τοποθετείται χρονικά περί το 1100 π.Χ.

Κατά τον Α’ και Β’ Αποικισμό οι Έλληνες αποίκησαν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, μέχρι την Ισπανία. Εκεί, ως εξέλιξη της δωρίδας, εμφανίστηκε η ιβηρική σπάθη, η λεγόμενης, σήμερα, falcate, μια μονόστομη, εμπροσθοβαρή, θλαστική σπάθη, μικρού μήκους.

Θλαστικές σπάθες χρησιμοποιούντο, όμως, στη Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο, από τη 2η χιλιετία π.Χ., οι περίφημες ρομφαίες. Η αιγυπτιακή ρομφαία, μάλιστα ονομαζόταν Κόπες (Khopesh ή khepesh), ονομασία που δεν είναι μακριά από την ελληνική λέξη Κοπίς. Οι αιγυπτιακές ρομφαίες είχαν δρεπανοειδές σχήμα και δημιουργήθηκαν για να εξουδετερώνουν τις αντίπαλες ασπίδες και να κατακόπτουν θωρακίσεις.

Την ονομασία ρομφαία έφεραν και τα ανάλογα θρακικά όπλα, τα οποία όμως ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχεδίαση, όντας, συνήθως, κυρτά στο εμπρός τμήμα τους, θυμίζοντας τα γιαταγάνια.

Ανάλογες ήταν και οι ρομφαίες (Falx) των βορείων Θρακών, των Δακών. Ωστόσο οι ιβηρικές σπάθες ήταν σαφώς μικρότερες και ελαφρύτερες από τις ελληνικές κοπίδες και ήταν ανάλογες αντιστοίχων θρακικών σπαθιών.

Αντίθετα η κοπίδα ήταν βαρύτερο όπλο. Έλαβε την ονομασία της από το ρήμα κόπτω γιατί ακριβώς αυτός ήταν ο λόγο που δημιουργήθηκε, να κόβει και για την ακρίβεια να κατακόπτει θωρακίσεις.

Η κοπίδα φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκε τουλάχιστον από τους Περσικούς Πολέμους όπως φαίνεται από ερυθρόμορφες παραστάσεις. Πιθανότατα χρησιμοποιείτο από τους λεγόμενους Σκοτεινούς Αιώνες (10ος -7ος αι. π.Χ.), εξελισσόμενη, απευθείας, από τη δωρίδα. Ο Ξενοφών, στο Ιππαρχικό του, τη θεωρεί το ιδανικό όπλο για τον εξοπλισμό των ιππέων, καθώς η χρήση της, σε συνδυασμό με την κινητική ενέργεια του ίππου, συνέβαλε στην απόδοση πολύ ισχυρού πλήγματος σε αντίπαλο πεζό, ικανού να συντρίψει ακόμα και την μεγάλη οπλιτική ασπίδα, το Όπλον.

Η κοπίδα, λόγω βάρους και σχήματος, μπορούσε να συντρίψει, επίσης, τόσο τους λινοθώρακες, όσο και τους μυώδεις, μεταλλικούς θώρακες των οπλιτών.

Στην τελευταία περίπτωση, ακόμα και αν δεν κατέστρεφε τον μεταλλικό θώρακα, το ισχυρό της πλήγμα μπορούσε να συμπιέσει το μέταλλο, με αποτέλεσμα να εισέλθει, αυτό, στη σάρκα του οπλίτη φορέα του θώρακα και να τον πληγώσει.

Για τον ίδιο λόγο υιοθετήθηκαν και από τους Έλληνες πεζούς, σε μικρότερη όμως έκταση από ότι στους ιππείς.

Φαίνεται πως υιοθετήθηκαν δύο βασικά υποδείγματα, ένα μήκους κόψης, περί τα 65 εκ. για το ιππικό και ένα μικρότερου μήκους, περί τα 50 εκ. για το πεζικό. Η χρήση της κοπίδας μαζικοποιήθηκε στους Μακεδονικούς χρόνους.

Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην εποχή των Διαδόχων και στους Ελληνιστικούς χρόνους. Υστερούσε όμως έναντι του ρωμαϊκού gladius, το οποίο ήταν όπλο θλαστικό, αλλά και νηκτικό.

Η κοπίδα υπήρξε ένα πολύ ισχυρό, για την εποχή της όπλο, το οποίο επέτρεψε σε ελαφρύτερα οπλισμένους πεζούς να αντιμετωπίζουν βαρύτερο πεζικό, ενώ αποτέλεσε και το βασικό όπλο του ιππικού για αιώνες. Η επίδρασή της στην Ανατολή προκάλεσε την δημιουργία του γιαταγανιού, του κυρτού ανατολίτικου σπαθιού.

Η ελεύθερη Ελευθερία

Ελευθερία την έλεγαν και αυτό που ήταν σκοπός της ζωής της ήταν η ελευθερία.

Μια ελευθερία όμως με τους δικούς της νόμους και κανόνες.

Γεννήθηκε σε ένα ορεινό μικρό χωριό της κεντρικής Ελλάδος. Κόρη ενός πολύτεκνου φτωχού γεωργού με ηθικούς κανόνες που εκείνη δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχθεί.

Στα δεκαπέντε της φεύγει από το σπίτι της και έρχεται στην Αθήνα σε μια θεία της που ζει μόνη κάπου στην Νέα Σμύρνη. Μπερδεύεται με περίεργες παρέες και στα δεκαοκτώ συγκατοικεί με μια άλλη κοπέλα διότι η θεία της, μη μπορώντας πλέων να την συνετίσει, την διώχνει από το σπίτι.

Τα γενέθλια των είκοσι ετών της, την βρίσκουν να κάνει consommation σε ένα μπαρ αμφιβόλου ηθικής...

Εκεί γνωρίζει τον άνδρα της ζωής της. επιστήμονας εξ Αιγύπτου, χωρισμένος με δύο μικρά παιδιά.

Την ξεκόβει από την  νύχτα την παντρεύετε και της προσφέρει μια αρκετά άνετη ζωή με ταξίδια στο εξωτερικό, με ακριβά ρούχα και κοσμήματα.

Η μικρή αγράμματη χωριατοπούλα, η πρώην consommatrice γίνεται μια αγαπητή κυρία της μεσαίας τάξεως. Όσοι ήξεραν το παρελθόν της δεν μιλούσαν. Αυτοί που δεν ήξεραν, ίσως κάτι να υποψιάζονται  ότι δεν πάει καλά μα δεν είχαν και καμία απόδειξη. Στο κάτω, κάτω, τι τους ενδιέφερε;

Όταν πέθανε ο άνδρας της, έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια της. η μόνη της παρηγοριά ήταν το ποτό. Το ποτό που ήταν αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να κόψει από τις παλιές της συνήθειες.

Προ ημερών την βρήκαμε στο κρεβάτι της μισοπεθαμένη και ένα άδειο μπουκάλι επάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Εχθές το απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο Ήλιος, την συνοδέψαμε στην τελευταία της κατοικία.

Έζησε ελεύθερη με τον τρόπο που εκείνη ήθελε με τους δικούς της νόμους και κανόνες και πέθανε με τον τρόπο που εκείνη διάλεξε.

Αντίο ελεύθερη Ελευθερία. 

Καρπούζι, για την καρδιά, τον καρκίνο, την δίαιτα αλλά και τη λίμπιντο

Το καρπούζι, Citrullus lanatus, όπως είναι η επίσημη ονομασία του, ανήκει στην οικογένεια των βοτάνων Curcurbitaceae και είναι “ξαδέρφια” με το αγγούρι και την κολοκύθα. Υπάρχει από το 2.500 π.Χ και πράγματι αποτελείται από 92% νερό. Γι’αυτό άλλωστε και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι εκτός από το να το καταναλώνουν σαν φρούτο, το μετέφεραν μαζί τους σε ναυτικές και άλλες αποστολές σαν αποθήκη νερού. Τον 10ο αιώνα μ.Χ. καλλιεργείται στην Κίνα και τον 13ο αιώνα διαδίδεται στην Ευρώπη μέσω των Αράβων. Έγιναν το σύμβολο του μαρτυρίου του Αγίου Λαυρεντίου στην Ιταλία. Κάθε χρόνο, στις 10 Αυγούστου στη Φλωρεντία, ο άγιος των μαγείρων γιορτάζεται με ένα όργιο καρπουζοφαγίας. 

Η ελληνική λέξη του φρούτου είναι “υδροπέπων” (αντίστοιχα στην αγγλική γλώσσα “watermelon”) και η λέξη “καρπούζι” προέρχεται από την αντίστοιχη τουρκική “karpuz”. Εχει επικρατήσει η εντύπωση ότι το καρπούζι είναι σκέτο νεράκι, πρόκειται φυσικά για μια άποψη που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο χυμός του καρπουζιού είναι πλούσιος σε ζάχαρα και άλλα θρεπτικά συστατικά. Η περιεκτικότητα του χυμού στα διάφορα στοιχεία επηρεάζεται από την ποικιλία τις καλλιεργητικές συνθήκες και βασικά από το βαθμό ωρίμασης. 

Από μελέτες που έγιναν βρέθηκε ότι ο χυμός του καρπουζιού περιέχει ζάχαρα από 5% έως 8%. Αυτό σημαίνει ότι έχει λίγες θερμίδες. Ενα κιλό καρπούζι περιέχει 100-200 μόνο θερμίδες. Το καρπούζι δεν παχαίνει, δυναμώνει και ομορφαίνει. 

Το καρπούζι περιέχει τις απαραίτητες βιταμίνες και ανόργανα συστατικά, συμπεριλαμβανομένων βιταμίνη C, Α, Β1, Β6, το μαγνήσιο, β-καροτένιο, κάλιο και διαλυτές φυτικές ίνες. Το 90% αποτελείται από νερό και 5% σε φρουκτόζη. Περιέχει υψηλή περιεκτικότητα σε λυκοπένιο και γλουταθειόνη, ισχυρές αντιοξειδωτικές και αντικαρκινικές ουσίες. Είναι φυσικό διουρητικό, το οποίο προάγει την απώλεια βάρους και συμβάλλει στη νεφρική λειτουργία. 

Περιέχει πλήθος ευεργετικών για την υγεία μας συστατικών, πολλά από τα οποία ίσως δεν γνωρίζουμε. 
Μάθετε λοιπόν ότι: 
1. 100 γρ. καρπούζι έχουν 30 θερμίδες, 7,6 γρ. υδατάνθρακες και 94 γρ. νερό.
 

2. Ο χυμός του καρπουζιού περιέχει ζάχαρα από 5% έως 8%. Αυτό σημαίνει ότι έχει λίγες θερμίδες. Εχει υπολογιστεί ότι ένα κιλό καρπούζι περιέχει 100-200 μόνο θερμίδες. Το καρπούζι δεν παχαίνει, δυναμώνει και ομορφαίνει. 

3. Περιέχει ασκορβικό οξύ (Βιταμίνη C) 8-9mg%. Η βιταμίνη C, δρα προστατευτικά κατά της γήρανσης. 

4. Το καρπούζι είναι εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών ουσιών καθώς περιέχει βιταμίνη C, β-καροτένιο αλλά και βιοτίνη, συμβάλλοντας έτσι στην προστασία του οργανισμού από διάφορους τύπους καρκίνου. 

5. Περιέχει β-καροτένιο που είναι προβιταμίνη της βιταμίνης Α, 230 μικρογρ. Η βιταμίνη Α, μας προστατεύει από τις μολύνσεις και ενδυναμώνει την όραση. H βιταμίνη Α, είναι σημαντική για καλύτερη όραση και για αποτελεσματικότερη άμυνα σε μολύνσεις καθώς ενδυναμώνει τα λεμφοκύτταρα του οργανισμού. 

6. Περιέχει επίσης βιταμίνη Β6 (0,14mg) , η οποία συμβάλλει στην σύνθεση των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου καθώς συντελεί στην καλύτερη πνευματική και ψυχολογική υγεία. Συμβάλει στη σύνθεση σεροτονίνης, ντοπαμίνης, μελατονίνης 

7. Περιέχει το αμινοξύ citrolline, που στον οργανισμό μας μετατρέπεται σε ένα βασικό αμινοξύ, την αργινίνη, που συμβάλλει σημαντικά στη σωστή λειτουργία του καρδιαγγειακού μας συστήματος. 


Συμβάλλει, μέσω του αμινοξέος citrolline που εμπεριέχει, στις εύρυθμες καρδιαγγειακές και ανοσολογικές λειτουργίες. Η σχέση κιτρουλίνη-αργινίνη, βοηθά την υγεία της καρδιάς, του ανοσοποιητικού συστήματος και μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο για όσους πάσχουν από παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2. Επίσης είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να χαλαρώσει τα αιμοφόρα αγγεία, όπως κάνει και το Viagra, χωρίς όμως να έχει ανεπιθύμητες ενέργειες. Η αργινίνη βοηθά επίσης τον κύκλο της ουρίας από την απομάκρυνση της αμμωνίας και άλλων τοξικών ενώσεων από το σώμα μας. 

8. Περιέχει λυκοπένιο, μια ουσία με έντονη αντιοξειδωτική δράση, και κάλιο, που συμβάλλει στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης έχοντας παράλληλα διουρητική δράση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το λυκοπένιο, δηλαδή η χρωστική ουσία στην οποία οφείλεται το κόκκινο χρώμα ορισμένων φρούτων και λαχανικών (π. χ. τομάτας, καρπουζιού), που περιέχεται στο καρπούζι είναι περισσότερο διαθέσιμο για τον ανθρώπινο οργανισμό συγκριτικά με το αντίστοιχο που περιέχεται στην τομάτα. Επίσης, το καρπούζι προσφέρει το λυκοπένιο όταν καταναλώνεται ωμό, σε αντίθεση με την τομάτα, η οποία απελευθερώνει καλύτερα τη συγκεκριμένη ουσία όταν μαγειρευτεί. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό βεβαίως με τις αποδεδειγμένες ευεργετικές δράσεις του λυκοπενίου στο καρδιαγγειακό σύστημα, στην πρόληψη διαφόρων μορφών καρκίνου και στην άνοση λειτουργία του οργανισμού εξαιτίας της ισχυρής αντιοξειδωτικής του δράσης, καθιστά το καρπούζι ως μια επιπρόσθετη εναλλακτική πηγή υγείας και πρόληψης. To λυκοπένιο, θεωρείται ότι έχει αντικαρκινική δράση. Το λυκοπένιο εξουδετερώνει τις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια του κυτταρικού μεταβολισμού. Η δράση του γίνεται αισθητή κυρίως σε περιστατικά ενάντια στον κίνδυνο του καρκίνου του προστάτη, παρουσιάζοντας, συγχρόνως, ευεργετικές δράσεις στο καρδιαγγειακό σύστημα.

9. Οι φυτικές ίνες που περιέχει βοηθούν στην καλή λειτουργία του εντέρου. Είναι πολύ καλή πηγή φυτικών ινών, οι οποίες βοηθούν την κινητικότητα του εντέρου, ενώ συμβάλλουν στην πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου, κυρίως του ορθού. Οι πλούσιες φυτικές ίνες του το καθιστούν σχεδόν απαγορευτικό για τους πάσχοντες από το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. 

10. Ο χυμός του προκαλεί έντονη διούρηση καθαρίζοντας το αίμα και τα νεφρά Αν είστε διαβητικός, δεν είναι μόνο τα καρπούζια ασφαλή για κατανάλωση, αλλά πρέπει να τα απολαύσετε ως μέρος μιας υγιεινής, ισορροπημένης διατροφής. 

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αμερική αποδείχθηκε ότι το παγωμένο καρπούζι, ακόμα κι αν προσφέρει μια ευχάριστη πηγή δροσιάς, είναι κατά πολύ λιγότερο θρεπτικό από το αντίστοιχο που καταναλώνεται σε θερμοκρασία δωματίου.

Συγκεκριμένα, διάφορες ποικιλίες καρπουζιού αποθηκεύτηκαν για δύο εβδομάδες σε θερμοκρασίες 21, 13 και 5 oC. Μετά από εξέταση των θρεπτικών συστατικών τους, αποδείχθηκε ότι αυτά που συντηρήθηκαν στους 21 oC περιείχαν 40% περισσότερο λυκοπένιο και 140% επιπλέον β-καροτένιο, το οποίο ο οργανισμός μετατρέπει σε βιταμίνη Α. Από το γεγονός αυτό φαίνεται ότι τα καρπούζια συνεχίζουν να παράγουν θρεπτικές ουσίες ακόμα και μετά τη συλλογή τους και ότι η ψύξη επιβραδύνει αυτή τη διαδικασία. 



Σημειώνεται, επίσης, ότι η διάρκεια ζωής του φρούτου κυμαίνεται μεταξύ 14 και 21 ημερών σε θερμοκρασία 13 oC, ενώ η αντίστοιχη στο ψυγείο είναι κατά πολύ μικρότερη.

Το καρπούζι περιέχει: 
- Νερό (gr.) 256 
- Ενέργεια (Kcal) 84 
- Πρωτεΐνες (gr.) 5.7 
- Λιπαρά (gr.) 3.5 
- Υδατάνθρακες (gr.) 74.8 
- Φυτικές Ίνες (gr.) 1.1 
- Ασβέστιο (mg) 19.6 
- Σίδηρο (mg) 0.7 Μαγνήσιο (mg) 28 
- Φώσφορο (mg) 30.8 
- Κάλιο (mg) 314 
- Νάτριο (mg) 2.8 +
- Ψευδάργυρο (mg) 0.3 
- Βιταμίνη C (mg) 22.7 
- Θειαμίνη (mg) 0.1 
- Ριβοφλαβίνη (mg) 0.1 
- Νιασίνη (mg) 0.5 
- Βιταμίνη B-6 (mg) 0.1 
- Βιταμίνη A (IU) 1593 

Τρεις πρακτικές συμβουλές για την σωστή επιλογή του: 

1. Το καρπούζι πρέπει να έχει συμμετρικό σχήμα χωρίς κοψίματα ή χτυπήματα και ικανοποιητικό βάρος μιας και αποτελείται από πολύ νερό. Καλύτερα να μην διαλέξετε ούτε το μεγαλύτερο αλλά ούτε το μικρότερο καρπούζι που θα βρείτε. Διαλέξτε ένα μέτριου μεγέθους. Είναι επίσης σημαντικό, είτε μεγάλο, είτε μικρό, να φαίνεται βαρύ για το μέγεθός του. 

2. Γυρίστε το και βρείτε ένα σημείο (κηλίδα) πάνω στο καρπούζι που να είναι κίτρινο, όσο πιο κίτρινο είναι τόσο καλύτερα, όχι άσπρη ή πράσινο. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο ακουμπούσε το καρπούζι στο έδαφος όταν ωρίμαζε και δεν αποκόπηκε πρόωρα από το φυτό. Αν είναι άσπρο ή πράσινο πιθανόν να το έχουν κόψει πρόωρα και να μην έχει ωριμάσει. Επιθεωρήστε την ουρά. Mία ξεραμένη ουρά δείχνει πως το καρπούζι είναι ώριμο. Ωστόσο, εάν η ουρά του είναι πράσινη, αυτό σημαίνει πως το μάζεψαν πολύ νωρίς και δεν θα είναι έτοιμο. Όταν αγοράζετε ένα καρπούζι που είναι ήδη κομμένο στη μέση από τη λαϊκή ή το σουπερμάρκετ, επιλέξτε η φλούδα του να είναι σκούρα σε χρώμα χωρίς να έχει καμία λευκή ράβδωση και τα κουκούτσια του να είναι σκούρα και όχι λευκά! 
3. Χτυπάμε ελαφρά το καρπούζι περίπου στη μέση, αν το καρπούζι κάνει έναν “κούφιο” ήχο τότε είναι καλής ποιότητας Τα άκοπα καρπούζια αποθηκεύονται καλύτερα σε θερμοκρασίες από 10-20 ° C και αντέχει πάνω από 2 εβδομάδες σε δροσερό μέρος. Από την στιγμή που θα κοπεί το καρπούζι, θα πρέπει να διατηρείται στο ψυγείο τυλιγμένο με μεμβράνη συντήρησης τροφίμων και όχι κομμένο σε τεμάχια, γιατί αφυδατώνεται και αλλοιώνεται η γεύση του. Μπορεί να διατηρηθεί για 3-4 μέρες στο ψυγείο.

Αστεία!!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!❣

Τα πιο τραγικά δυστυχήματα σε γυρίσματα ταινιών

Από το "Top Gun" μέχρι τον "Μπάτμαν" του Κρίστοφερ Νόλαν, δείτε τη λίστα με τα θανατηφόρα συμβάντα στην ιστορία του Χόλιγουντ

Οι ταινίες είναι μαγικές, αλλά και επικίνδυνες. Στα πρώτα χρόνια του Χόλιγουντ, η έλλειψη κανόνων οδήγησε σε πολλά ατυχήματα και θανάτους. Ένας κασκαντέρ και πολλά άλογα σκοτώθηκαν στο Μπεν Χουρ το 1959.

Ο θρύλος λέει ότι η τελική σκηνή με τη συντριβή των αμαξών δεν ήταν σκηνοθετημένη, αλλά ήταν μία κανονική σκηνή θανάτου, που γυρίστηκε και επεξεργάστηκε δίνοντας μία από τις πιο θρυλικές σκηνές της ταινίας.

Το 1928 «Η κιβωτός του Νώε» χαρακτηρίστηκε από τη συναρπαστική σκηνή του κατακλυσμού, όπου τόνοι νερού χρησιμοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις κομπάρσοι και να τραυματιστούν εκατοντάδες.

Τα κινηματογραφικά δυστυχήματα οδήγησαν στην αναθεώρηση των πρωτοκόλλων ασφάλειας κατά τα γυρίσματα των ταινιών.

Παρά τους κανόνες, η παραγωγή ταινιών εξακολουθεί να είναι μια επικίνδυνη αποστολή για ηθοποιούς, κομπάρσους, κασκαντέρ, ακόμα και για σκηνοθέτες.

Resident Evil: Το τελευταίο κεφάλαιο

Όλοι περίμεναν να δουν τη συνέχεια της κινηματογραφικής σειράς "Resident Evil" όμως η ταινία στιγματίστηκε από τις ατυχίες που σημειώθηκαν στα γυρίσματά της.

Η Ολίβια Τζάκσον ντουμπλάρει στις επικίνδυνες σκηνές την Μίλα Γιόβοβιτς. Σε μία σκηνή καταδίωξης με μοτοσυκλέτα η ηθοποιός συγκρούεται με μία κάμερα που την κατέγραφε με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό της χέρι. Στην ίδια ταινία ο Ρικάρντο Κορνέλιους έχασε τη ζωή του όταν σε μία σκηνή το αυτοκίνητο που επέβαινε έπεσε από μία περιστρεφόμενη πλατφόρμα.

Ο Λαβύρινθος: Θεραπεία θανάτου

Ο "Λαβύρινθος" θεωρείται μία από τις πλέον επιτυχημένες κινηματογραφικές σειρές κι ενώ όλοι περίμεναν το 2017 να προβληθεί η τρίτη ταινία, τα γυρίσματα σταμάτησαν όταν ο πρωταγωνιστής Ντίλαν Ο' Μπράιαν τραυματίστηκε στα κινηματογραφικά πλατό.

Ο Ο' Μπράιαν βρισκόταν σ' έναν ιμάντα πάνω από ένα κινούμενο όχημα όταν βγήκε απροσδόκητα από αυτό και χτυπήθηκε από άλλο όχημα. «Μια διάσειση, ένα κάταγμα και τραυματισμοί στο πρόσωπο» αρχικά χαρακτηρίστηκαν ως επιφανειακοί, αλλά έναν μήνα αργότερα αποκαλύφθηκε ότι τα τραύματα ήταν πιο σοβαρά και ο 25χρονος, πλέον, ηθοποιός χρειαζόταν μεγαλύτερη περίοδο ανάρρωσης.

Τα γυρίσματα θα συνεχιστούν τον ερχόμενο Οκτώβριο και η ταινία θα προβληθεί τον Ιανουάριο του 2018.

Ο Σκοτεινός Ιππότης

Ο τίτλος της ταινίας ήταν μάλλον... προφητικός. Λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων ο Χιθ Λέντζερ έπεσε νεκρός από υπερβολική χρήση φαρμάκων, πριν προλάβει να δει τον εαυτό του στο ρόλο του Τζόκερ που του χάρισε το Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου.

Όμως η ταινία, σημαδεύτηκε από έναν άλλο θάνατο κατά τα γυρίσματά της: Ο κασκαντέρ Κόνγουεϊ Γουκλάιφ έχασε τη ζωή του κατά την πρόβα της σκηνής στην οποία το Batmobile δέχεται επίθεση από τις ρουκέτες του Τζόκερ. Ο Γουκλάιφ, που ντουμπλάρει τον Τζόκερ, βγάζει το κεφάλι του από το αυτοκίνητο για να πυροβολήσει, όμως ο οδηγός του οχήματος χάνει τον έλεγχο, το αυτοκίνητο πέφτει σε ένα δέντρο και ο κασκαντέρ σκοτώνεται.

Top Gun

Ο Αρτ Σολ ήταν ένας από τους πιο διάσημους πιλότους όλων των εποχών και οι αεροφωτογραφίες του με τους πιο τολμηρούς ελιγμούς έχουν συμπεριληφθεί σε δεκάδες ταινίες. Η συμμετοχή του στο Top Gun το 1986, έμελλε να είναι η τελευταία.

Σε μία σκηνή αερομαχίας ο Σολ δεν κατάφερε να διατηρήσει το ύψος του αεροσκάφους με αποτέλεσμα να συντριβεί στη θάλασσα. Τα τελευταία λόγια του άτυχου πιλότου ήταν: «Έχω ένα πρόβλημα. Έχω ένα πραγματικό πρόβλημα».

Το Κοράκι

Ένα από τα πιο γνωστά και τραγικά συμβάντα στην ιστορία του Χόλιγουντ υπήρξε ο θάνατος του Μπράντον Λι, γιος του Μπρους Λι, στα γυρίσματα της ταινίας Το Κοράκι το 1994.

Στη σκηνή όπου ο χαρακτήρας του Λι δέχεται έναν πυροβολισμό από τον ηθοποιό Μάικλ Μάσι, το όπλο δεν είχε καθαριστεί καλά κι ένα μικρό θραύσμα από ένα παλιό φυσίγγιο τρύπησε στο στήθος τον 28χρονο ηθοποιό. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών ο Λι πέθανε μετά από λίγες ώρες.

Πέθανε ο σκηνοθέτης του Ρόκι και του Καράτε Κιντ, Τζον Αβιλντσεν

Ο Αβιλντσεν με το Όσκαρ για το Ρόκι, το 1977

Αθήνα

Ενα Όσκαρ σκηνοθεσίας για την δημιουργία μιας από τις δημοφιλέστερες ταινίες όλων των εποχών δεν είναι λίγο, όμως ο Τζον Τζ. Αβιλντσεν που σε ηλικία 81 χρονών πέθανε το Σάββατο στο Λος Αντζελες, ποτέ δεν μπήκε στην ελίτ των μεγάλων αμερικανών σκηνοθετών.

Το Οσκαρ το κέρδισε το 1977 για τον «Ρόκι», την ταινία που μετέτρεψε τον Σιλβέστερ Σταλόνε σε σούπερ σταρ κερδίζοντας η ίδια το καλύτερης ταινίας. Λίγο πριν, ο Αβιλντσεν είχε χαρεί την βράβευσή του από την Ενωση Αμερικανών Σκηνοθετών. Και όμως, μετά τον «Ρόκι», η μόνη άξια λόγου ταινία του Αβιλντσεν παραμένει το θρίλερ «Μυστική φόρμουλα» (1980) στο οποίο μάλιστα έπαιζε ο Μάρλον Μπράντο. Πάντως, το 1983 ο Αβιλντσεν ξαναβρέθηκε στα Οσκαρ όταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του «Travelling hopefully» κέρδισε υποψηφιότητα.

Στην πραγματικότητα όμως, η μετά - «Ρόκι» καριέρα του Αβιλντσεν δεν έχει κάτι πραγματικά το αξιόλογο να παρουσιάσει, πέρα από το «Καράτε Κιντ» που παρά την δημοτικότητά του όταν βγήκε στις αίθουσες, δεν νομίζω ότι σήμερα το θυμάται κανείς ως σπουδαία ταινία γιατί δεν είναι. Για την ακρίβεια, είναι μια παραλλαγή της ίδιας ιδέας του «Ρόκι». Οδήγησε όμως στις υποψηφιότητες των Οσκαρ τον Πατ Μορίτα στον ρόλο του εκπαιδευτή στο καράτε του Ραλφ Μάτσιο, πρωταγωνιστή της ταινίας ο οποίος επίσης χάθηκε μετά την επιτυχία της.

Η «πτώση» του Αβιλντσεν φάνηκε όταν αναγκάστηκε να σκηνοθετήσει το «Ρόκι 5» και τις συνέχειες του «Καράτε Κιντ» (το 2 και το 3), κάνοντας κύκλους γύρω από την σιγουριά των διασημότερων τίτλων της φιλμογραφίας του και όχι βήματα παρακάτω. Η ειρωνεία είναι ότι ο Αβιλντσεν δεν είχε δεχτεί να σκηνοθετήσει την πρώτη συνέχεια του «Ρόκι», την οποία γύρισε τελικά ο ίδιος ο Σταλόνε. Είχε επίσης αρνηθεί την σκηνοθεσία του «Πυρετού το Σαββατόβραδο» που μετάτρεψε σε σταρ τον Τζον Τραβόλτα.

Ωστόσο, πριν από τον «Ρόκι» ο Αβιλντσεν είχε δείξει ωραία δείγματα δουλειάς σκηνοθετώντας ταινίες έντονου κοινωνικού προσανατολισμού, όπως ο «Τζο», μια από τις πρώτες της Σούζαν Σαράντον και το «Σώστε τον τίγρη» που χάρισε στον Τζακ Λέμον το Οσκαρ Α ανδρικού ρόλου. Φαινόταν ότι ο Αβιλντσεν, ο οποίος γεννήθηκε το 1935 στο Σικάγο και υπήρξε βοηθός του Οτο Πρέμινγκερ, μπορούσε να γίνει ένας καλός εκπρόσωπος του νέου αμερικανικού κύματος που άρχισε να αναπτύσσεται στην δεκαετία του 1970.

Η συνέχεια όμως δεν ήταν αντάξια της αρχής.

Γιάννης Ζουμπουλάκης

Newsroom ΔΟΛ

Πέθανε η ηθοποιός Καίτη Παπανίκα

Η αγαπημένη ηθοποιός μεσουράνησε στον ελληνικό κινηματογράφο για δεκαετίες. Πήρε μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 75 ετών

Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 75 χρονών ύστερα από δύσκολη μάχη με τον καρκίνο, η γνωστή ηθοποιός Καίτη Παπανίκα.
Η ηθοποιός που μεσουράνησε στον ελληνικό κινηματογράφο τις δεκαετίες 60-70, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με Άριστα. Διδάχτηκε την υποκριτική από σημαντικούς δασκάλους όπως την Κατίνα Παξινού, την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Ελένη Χαλκούση και τον Αλέξη Σολωμό. Παράλληλα σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών. Μαθήτρια ακόμη πήρε μέρος σε φεστιβάλ απαγγελίας ποίησης στο Παρίσι, βραβεύτηκε και κηρύχθηκε επίτιμος δημότης.

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1964 στο έργο «Υπόγειο Της Λέλας» του Β. Ιμπροχώρη στο Θέατρο Αττικόν. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους γνωστών πρωταγωνιστών και διακρίθηκε στην πρόζα και την επιθεώρηση. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1963 με την ταινία «Μας Κρύβουν Τον Ήλιο» και το 1968 ήταν σταθμός για την καριέρα της όπου και έγινε περισσότερο γνωστή όταν υποδύθηκε τη Γαλλίδα Ρενέ, στην ταινία ''Μια Ιταλίδα απο την Κυψέλη''.
Η Καίτη Παπανίκα πήρε μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες, δράματα, κωμωδίες, περιπέτειες και αρκετές τηλεοπτικές σειρές ενώ είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου το 1990 για την ερμηνεία της στην ταινία «Άντε Γεια» του Γ. Τσεμπερόπουλου.
Η ηθοποιός, η οποία ξεχώριζε για το ήθος της και τις προοδευτικές ιδέες της πήρε την απόφαση να προσφέρει τον μισθό της σε άπορες οικογένειες.
Ο προβληματισμός για τα κοινά την οδήγησε στη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ως αντιπρόεδρος στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, έριξε στο τραπέζι μια ρηξικέλευθη πρόταση συγκεκριμένα να δίνει το μισθό της από το δημοτικό συμβούλιο (600 ευρώ) σε οικογένειες που έχουν πραγματική ανάγκη από χρήματα για να επιβιώσουν.
Ήταν δασκάλα στη Σχολή Υποκριτικής του Αντώνη Ανδριόπουλου, ενώ το 2015 ανακηρύχθηκε ομόφωνα Επίτιμο Μέλος της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών (Μενιδίου). Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη.

Μαρίκα Κρεββατά

1910 – 1994

Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, της οπερέτας και του κινηματογράφου.

Η Μαρίκα Κρεββατά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιουνίου 1910, στους κόλπους μιας καλλιτεχνικής οικογένειας με παράδοση. Ήταν κόρη του μουσικού Σταμάτη Κρεββατά και της ηθοποιού Σοφίας Παντελιάδου. Γιαγιά της ήταν η ηθοποιός Ροζαλία Παντελιάδου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε πολύ νεαρή ηλικία, κοντά στη Μαρίκα Κοτοπούλη, όπου έπαιζε ένα από τα παιδιά της Μήδειας. 

Η πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση χρονολογείται από το 1925 με τον θίασο της Ροζαλίας Νίκα.

Από το 1925 έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, οπότε αποσύρθηκε από τη σκηνή, έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό παραστάσεων - κωμωδίες, επιθεωρήσεις και δράματα. Η εξαιρετική φωνή που διέθετε την έκανε να διαπρέψει στο μουσικό θέατρο και την οπερέτα. 

Από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες της υπήρξαν οι οπερέτες: 

«Η γυναίκα του δρόμου» του Νίκου Χατζηαποστόλου, 

«Χριστίνα» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, 

«Εύα» του Φραντς Λέχαρ και 

«Η Πιπίτσα μας» του Στάθη Μάστορα, στην οποία πρωτοτραγούδησε την «Πίτσα Πιπίτσα Πηνελοπίτσα», ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του μεσοπολέμου.

Στον κινηματογράφο ερμήνευσε ορισμένους χαρακτηριστικούς ρόλους, 

όπως την ψηλομύτα μεγαλοαστή μαμά της Αλίκης στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», 

την απελπισμένη χαρτοπαίχτρα στον «Ηλία του 16ου» 

και τη συνδικαλίστρια μάνα στην «Κόμησσα της Φάμπρικας».

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Άγγελο Μαυρόπουλο (1901-1979). 

Καρπός της σύντομης σχέσης τους η γνωστή ηθοποιός Γκέλυ Μαυροπούλου (γ. 1932). Στη συνέχεια συνέδεσε τη ζωή της με τον ηθοποιό Γιώργο Γαβριηλίδη.

Η Μαρίκα Κρεββατά πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1994 στην Αθήνα, σε ηλικία 84 ετών.

Ανάσταση νεκρών σε εργαστήρια: «Είναι σχέδιο εναντίον του χριστιανισμού»

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ «ΓΕΝΝΑ» ΖΟΜΠΙ!

Ανάσταση νεκρών σε εργαστήρια

❱❱ Σάλος για την ανατριχιαστική μέθοδο που θέλουν να εφαρμόσουν μέσα στο 2017 επιστήμονες

ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΕΤΡΙΝΑ ΚΑΛΑΜΒΟΚΙΔΗ

«Ρόλο» θεού διεκδικούν οι επιστήμονες μιας αμερικανικής εταιρίας βιοτεχνολογίας, που σκοπεύουν μέσα στο 2017 να χαρίσουν ζωή σε νεκρούς!

Το φιλόδοξο project έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, καθώς ούτε οι εμπνευστές του γνωρίζουν αν αυτοί που θα επαναφέρουν από το υπερπέραν θα είναι όπως ήταν πριν πεθάνουν ή άψυχα «ζόμπι» χωρίς συναισθήματα και λογική και -ενδεχομένως- επικίνδυνα!

Η αμφιλεγόμενη μέθοδος της εφαρμογής βλαστοκυττάρων απευθείας σε εγκεφαλικά νεκρούς ασθενείς δεν έχει δοκιμαστεί σε πειραματόζωα, ώστε να διαπιστωθεί αν αυτό που θα προκύψει είναι ο ίδιος άνθρωπος με πλήρεις οργανικές λειτουργίες ή ένας προβληματικός οργανισμός. Κι αυτό, εκτός από τις επιστημονικές ενστάσεις, εγείρει και ηθικό πρόβλημα. Το σχέδιο θυμίζει έντονα την ταινία «Flatliners» του 1990 με τους Κίφερ Σάδερλαντ, Τζούλια Ρόμπερτς και Κέβιν Μπέικον που, ως φοιτητές Ιατρικής, γίνονται οικειοθελώς πειραματόζωα επιδιώκοντας ένα ταξίδι μετ' επιστροφής στον άλλο κόσμο, με οδυνηρά αποτελέσματα!

Οι αποκαλύψεις

Η εταιρία Bioquark, που εδρεύει στη Φιλαδέλφεια, δηλώνει σίγουρη ότι με την πρωτοποριακή μέθοδό της θα κάνει πράξη το μότο της «ο θάνατος είναι αναστρέψιμος». Οπως αποκάλυψε ο διευθύνων σύμβουλός της Ιρα Πάστορ, είναι έτοιμη να προχωρήσει εντός του έτους στις πρώτες απόπειρες «νεκρανάστασης». Ωστόσο, δεν έχει λάβει έγκριση από κάποιο αρμόδιο φορέα υγείας! Στις περισσότερες χώρες, για να κηρυχθεί κάποιος επίσημα νεκρός πρέπει να διαπιστωθεί πλήρης και μη αναστρέψιμη απώλεια εγκεφαλικής λειτουργίας ή αλλιώς «εγκεφαλικός θάνατος».

Σύμφωνα με τον Πάστορ, η Bioquark έχει αναπτύξει μια θεραπεία επανεκκίνησης του εγκεφάλου σε τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο ο ίδιος και ο συνεργάτης του, ορθοπεδικός χειρουργός Χιμανσού Μπανσάλ, θα εξετάσουν εγκεφαλικά νεκρούς ασθενείς ηλικίας 15-65 ετών με τη χρήση μαγνητικού τομογράφου, αναζητώντας πιθανά σημάδια αντιστροφής του εγκεφαλικού θανάτου τους.

Στο δεύτερο στάδιο θα αντλήσουν βλαστοκύτταρα από το αίμα τους και θα τα χορηγήσουν εκ νέου στον οργανισμό τους, ενώ παράλληλα θα πραγματοποιήσουν έγχυση πεπτιδίων στην σπονδυλική στήλη τους. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο περιλαμβάνει θεραπεία διέγερσης του νευρικού συστήματος και του μέσου νεύρου των ασθενών με τη βοήθεια λέιζερ, διάρκειας 15 ημερών, προκειμένου να επιτευχθεί αντιστροφή του εγκεφαλικού θανάτου.

Το πείραμα θα γίνει σε αδιευκρίνιστη χώρα της Λατινικής Αμερικής, ωστόσο λεπτομέρειες αναφορικά με τον ακριβή τόπο και χρόνο θα ανακοινωθούν τους προσεχείς μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το επιστημονικό δίδυμο σχεδίαζε να κάνει τις πρώτες δοκιμές της μεθόδου στην Ινδία. Ομως το Συμβούλιο Ιατρικών Ερευνών της χώρας μπλόκαρε το πλάνο τους λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωσή του, παρακινώντας τους να κάνουν κάπου αλλού τα πειράματά τους. Το φιλόδοξο ιατρικό εγχείρημα της Bioquark αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου project που ονομάζεται ReAnima και (σύμφωνα με το site της εταιρίας) «διερευνά τη δυναμική της βιοϊατρικής τεχνολογίας στην ανθρώπινη νευροανάπλαση και νευροαναγέννηση».

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ως ένα κακόγουστο αστείο αντιμετωπίζουν μητροπολίτες και ιερείς τη... μέθοδο των Αμερικανών για την ανάσταση νεκρών. Η «Espresso» επικοινώνησε με τον σεβασμιότατο μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο (φωτό αριστερά), ο οποίος σχολίασε επικριτικά το επικείμενο τόλμημα

«Ας προσπαθήσουν να κάνουν ανάσταση, να δούμε τι θα κάνουν. Μου φαίνεται αστείο! Είναι τελείως χαζό να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Μόνο ο Θεός μπορεί να αναστήσει κάποιον. Τον θάνατο τον νίκησε ο Χριστός. Είναι ένα σχέδιο εναντίον του χριστιανισμού» ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Αν μπορούν να το κάνουν, ας το κάνουν. Η Εκκλησία λέει ότι η ανάσταση γίνεται μόνο από τον Θεό. Για να γίνει ανάσταση, βέβαια, πρέπει να έχουμε νεκρό για 

ένα χρονικό διάστημα. Αν πιστεύουν ότι οι δυνατότητες της Ιατρικής φτάνουν ως εκεί, ας το κάνουν» δήλωσε και ο μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος (φωτό δεξιά).

Ο πατέρας Ιωάννης, εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου Κουτσού στην Ξάνθη, τόνισε πως μόνο ο Θεός μπορεί να αναστήσει.

«Κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Ανάσταση δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο μέσω Εκκλησίας. Μπορεί να γίνει νεκρανάσταση μόνο αν θελήσει ο Θεός. Ο βιολογικός θάνατος υπάρχει. Ο Κύριος αναστήθηκε για την ψυχή μας. Από την ημέρα που αναστήθηκε, έβγαλε όλες τις ψυχές από τον Αδη και τις έβαλε στις πύλες του Παραδείσου. Ο Παράδεισος που δημιούργησε ο Θεός είναι κάτω, στη Γη. Από εδώ και πέρα, οι ψυχές πηγαίνουν στον Θεό, γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο» είπε χαρακτηριστικά.

Μίλτος Σακελλάρης

6 Ιουνίου 1944 Η Απόβαση στη Νορμανδία

Το συννεφιασμένο πρωινό της 6ης Ιουνίου 1944 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στα στρατιωτικά χρονικά, η απόβαση στη Νορμανδία ή D-Day, όπως έμεινε στην ιστορία. Επρόκειτο για ένα κρίσιμο πλήγμα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και, όπως συμφωνούν οι ιστορικοί, ένα από τα σημεία που έκριναν την έκβαση του πολέμου.

Η προετοιμασία για την Απόβαση στη Νορμανδία

Οι διαφωνίες των Συμμάχων για το αν θα έπρεπε να ασκηθεί πίεση από Νότο προς Βορρά ή να γίνει απόβαση μέσω Μάγχης, προκειμένου να ηττηθεί η Γερμανία, λύθηκαν στη Διάσκεψη της Τεχεράνης (28 Νοεμβρίου - 1 Δεκεμβρίου 1943). Ο Στάλιν, υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ, επέμενε ότι η εισβολή στη Γαλλία ήταν ο μόνος τρόπος να ηττηθεί η Γερμανία.

Τον Ιανουάριο του 1944 άρχισε να προετοιμάζεται η επιχείρηση «Επικυρίαρχος» (Operation Overlord). O αμερικανός στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ορίστηκε ανώτατος διοικητής, με βρετανούς διοικητές στο στρατό ξηράς, στο ναυτικό και την αεροπορία. Σύμφωνα με το σχέδιο, η επίθεση θα γινόταν σ’ ένα στενό μέτωπο στη Νορμανδία, στις βόρειες ακτές της Γαλλίας, από πέντε σώματα στρατού. Για την πραγματοποίησή της, ο Αϊζενχάουερ έπρεπε να συγκροτήσει τον μεγαλύτερο στην ιστορία στόλο που επιχείρησε ποτέ απόβαση. Σε περίπτωση επιτυχίας, η απόβαση θα αποτελούσε την απαρχή προέλασης μεγάλων συμμαχικών δυνάμεων προς Ανατολάς μέσω της Γαλλίας, κατευθείαν στην καρδιά της ναζιστικής Γερμανίας.

Tο βασικότερο μέλημα για τους σχεδιαστές της επιχείρησης ήταν να μη μάθουν οι Γερμανοί το σημείο της απόβασης. Έτσι, οι δυνάμεις τους θα ήταν αναγκασμένες να αναπτυχθούν σε ολόκληρη την ακτογραμμή. Είχε καταρτιστεί εξάλλου σχέδιο παραπλάνησης, η επιχείρηση «Σωματοφύλακας» (Operation Bodygard), που κατόρθωσε πέραν πάσης προσδοκίας να πείσει τον Χίτλερ ότι κύριος στόχος ήταν η περιοχή του Καλέ, αρκετά βορειότερα της Νορμανδίας. Παρότι στη Γαλλία υπήρχαν 58 γερμανικές μεραρχίες, μόνο οι 14 βρίσκονταν στις ακτές της Νορμανδίας. Μεγάλη σημασία είχε και η αξιοποίηση της αεροπορικής υπεροχής των Συμμάχων, ώστε να εξουδετερωθεί η εχθρική πολεμική αεροπορία και να απομονωθεί το συγκοινωνιακό δίκτυο της Βόρειας Γαλλίας.

Ενώ τα σχέδια τής απόβασης καταρτίζονταν από Αμερικανούς και Βρετανούς στρατιωτικούς στην Αγγλία, ο Γερμανός στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ - γνωστός ως «αλεπού της ερήμου», από την προηγούμενη θητεία του στο αφρικανικό μέτωπο- επιφορτισμένος με την αναχαίτιση της αναμενόμενης απόβασης, ενίσχυσε τη γερμανική αμυντική οχύρωση κατά μήκος της ακτής της Γαλλίας με υποβρύχια εμπόδια, δεξαμενές καυσίμων, ανθεκτικές στους βομβαρδισμούς, καθώς και με ναρκοπέδια. Το βασικό του πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να περιφρουρεί 3.000 μίλια δυτικοευρωπαϊκής ακτής, από την Ολλανδία έως τα ιταλικά σύνορα.

Η Απόβαση

Η απόβαση στη βόρεια Γαλλία από την Αγγλία προγραμματίστηκε τελικά για τις 5 Ιουνίου 1944, αλλά αναβλήθηκε για ένα εικοσιτετράωρο, λόγω της κακοκαιρίας που επικρατούσε στο στενό της Μάγχης. Συγκροτήθηκε ένας τεράστιος στόλος, με επικεφαλής τον άγγλο ναύαρχο Μπέρτραμ Ράμσεϊ, ο οποίος περιλάμβανε 1.200 πολεμικά πλοία, 10.000 αεροπλάνα, 4.126 αποβατικά σκάφη, 804 μεταγωγικά πλοία και εκατοντάδες τεθωρακισμένα άρματα αμφίβιων και άλλων αποστολών. 156.000 άνδρες (73.000 Αμερικανοί και 83.000 Βρετανο-Καναδοί) θα αποβιβάζονταν στη Νορμανδία, από τους οποίους 132.000 θα μεταφέρονταν με πλοία μέσω Μάγχης και 23.500 με αεροπλάνα. Τις χερσαίες δυνάμεις διοικούσε ο άγγλος στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερι, που είχε απέναντί του ένα παλαιό γνώριμό του από τις επιχειρήσεις στην Αφρική, τον γερμανό στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ.

Η απόβαση με την κωδική ονομασία «Ποσειδών» (Operation Neptune) άρχισε πριν από την αυγή της 6ης Ιουνίου σε πέντε ακτές κατά μήκος της Νορμανδίας, οι οποίες έφεραν τις κωδικές ονομασίες Utah (Γιούτα), Omaha (Όμαχα), Gold (Χρυσός), Juno (Ήρα) και Sword (Σπαθί). Οι παραλίες που είχαν επιλεγεί για την απόβαση εκτείνονταν από τον ποταμόκολπο του Ορν ως το νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου Κοταντέν. Την παραμονή της επιχείρησης βρετανικές μονάδες καταδρομέων είχαν πέσει πίσω από της γραμμές του εχθρού, καταλαμβάνοντας γέφυρες - κλειδιά και αχρηστεύοντας τις επικοινωνίες των Γερμανών.

Οι τέσσερις ακτές καταλήφθηκαν εύκολα και γρήγορα από τις συμμαχικές δυνάμεις, ενώ στην πέμπτη, την «Όμαχα», αντιμετώπισαν σκληρή γερμανική αντίσταση. Με το σούρουπο μεγάλα προγεφυρώματα είχαν ήδη δημιουργηθεί και στις πέντε περιοχές της απόβασης και η τελική επιχείρηση για τη συντριβή τής Γερμανίας είχε αρχίσει.

Για την επιτυχία της απόβασης, καθοριστική ήταν η αεροπορική υπεροχή των Συμμάχων. Τα αεροπλάνα τους κατέστρεψαν τις περισσότερες γέφυρες του Σηκουάνα στ’ ανατολικά και του Λίγηρα στα νότια, εμποδίζοντας έτσι τους Γερμανούς να ενισχύσουν έγκαιρα τις προκεχωρημένες μονάδες τους στα προγεφυρώματα των ακτών της Νορμανδίας.

Οι Σύμμαχοι προ των πυλών της Γερμανίας

Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, οι Βρετανοί θα καταλάμβαναν τη στρατηγικής σημασίας πόλη Καν την πρώτη ημέρα της απόβασης. Παρότι εξουδετέρωσαν γρήγορα τη γερμανική άμυνα, εν τούτοις έπρεπε να περιμένουν έως τις 9 Ιουλίου για να εισέλθουν νικηφόρα στην πόλη, εξαιτίας της εμφάνισης μιας μεραρχίας Πάντσερ, που καθήλωσαν τις δυνάμεις τους, αλλά και των διαφωνιών μεταξύ Αϊζενχάουερ και Μοντγκόμερι για θέματα τακτικής. Στον τομέα τους, οι Αμερικανοί αντιμετώπισαν σοβαρή αντίσταση στη χερσόνησο Κοταντέν, αλλά τελικά κατέλαβαν το ζωτικής σημασίας λιμάνι του Χερβούργου στις 26 Ιουνίου.

Οι συνεχείς συγκρούσεις έφθειραν τα γερμανικά στρατεύματα και στις 25 Ιουλίου ο στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϊ διέσπασε το δυτικό μέτωπο και μέσα σε λίγες μέρες εξάλειψε κάθε αντίσταση στην πορεία του προς τον Σηκουάνα. Αντεπίθεση των γερμανικών τεθωρακισμένων στο Μορτέν αποκρούστηκε (7-13 Αυγούστου). Στα τέλη Αυγούστου οι Σύμμαχοι διέσχισαν τον Σηκουάνα και τον Σεπτέμβριο βρίσκονταν μπροστά στα γερμανικά σύνορα.