ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ > Κρυμμένα μυστικά Κωνσταντινούπολης

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ > Κρυμμένα μυστικά Κωνσταντινούπολης

Υπάρχει κάτι μαγικό στην Πόλη και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εδώ, μου πλάνεψε την καρδιά και την σκέψη. Αυτό δεν είναι ούτε οι εμπορικοί της δρόμοι με την πολυκοσμία, ούτε οι κεφτέδες και τα κεμπάπ, ούτε τα δερμάτινα και οι ναργιλέδες. Αυτή η, αρχικά απροσδιόριστη, μαγεία οφείλεται στην Ιστορία και στα Ιερά χώματα τούτης της γής και κάθε φορά που προσπαθώ να συλλάβω στην σκέψη μου την Κωνσταντινούπολη σαν έννοια, κυριεύομαι από δέος και ρίγη συγκίνησης. Μια βροχερή και παγερή μέρα σαν κι αυτή αποφάσισα να έρθω σε άμεση επαφή με τα χώματα των προγόνων μας καθώς θέλησα να εισέλθω στα υπόγεια και κρυμμένα μυστικά της Κωνσταντινούπολης. 

Η Ιστορία της Βασιλεύουσας ξετυλίγεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μου και στην ιστορική χερσόνησο συναντώ συχνά πολλά τέτοια στοιχεία. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το τμήμα του Ιπποδρόμου και συγκεκριμένα αυτό των πεσσών που στήριζαν την Σφενδόνη, το μέρος που βρισκόνταν η στροφή του Ιπποδρόμου.

Ότι απόμεινε από τον, άλλοτε, κολοσσιαίων διαστάσεων Ιππόδρομο. Εδώ οι πεσσοί που στήριζαν την Σφενδόνη

Είσοδος στοών που δυστυχώς έχουν σφραγισθεί

Ότι υπάρχει όμως πάνω στους δρόμους της Πόλης, υπάρχει και κάτω από αυτήν και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Δεν μπορείτε να νοιώσετε τον ενθουσιασμό μου καθώς ανακάλυπτα καινούριες υπόγειες δεξαμενές με κίονες και αυθεντικά ψηφιδωτά από εκείνες τις ένδοξες εποχές του Βυζαντίου, όπου η Πόλη ήταν το αδιαμφισβήτητο κέντρο του κόσμου.

Μία υπέροχη κιστέρνα από το παρελθόν...

...απευθείας μπροστά στα μάτια μου

Κοίταξα για λίγο το λιγοστό νερό που είχε απομείνει σε μία γωνία και διαπίστωσα πως η κιστέρνα δεν ήταν ικανή να συγκρατήσει την ορμή μου να έρθω σε επαφή με την υπόγεια Βασιλεύουσα. Η περιπλάνηση εξάλλου είχε μόλις αρχίσει...

Υπήρχε ακόμα νερό στην υπόγεια κιστέρνα

Συνέχισα λοιπόν την εξερεύνηση και διαρκώς κατέβαινα όλο και περισσότερο στα έγκατα της Πόλης. Μετά από λίγο ψάξιμο και περίπου 5 μέτρα από την επιφάνεια του δρόμου είχα την χαρά να ανακαλύψω αυθεντικά ψηφιδωτά περασμένων χιλιετιών!

Τα ψηφιδωτά αυτά αποτελούν τμήμα από το πάτωμα του τεραστίου συγκροτήματος που κατείχε την ονομασία Ιερόν Παλάτιον και περιλάμβανε αμέτρητους χώρους με κτίρια, διαμερίσματα, στοές, στρατώνες, δρόμους, παλάτια, λουτρά, εκκλησίες, αυλές, στάβλους και κήπους.

Τι μεγάλη συγκίνηση και θαυμασμός να ακουμπώ ψηφιδωτά πατώματα από το Ιερόν Παλάτιον...

...και να περπατώ εκεί που κατά το παρελθόν είχαν περπατήσει Βασιλιάδες, Πατριάρχες και Αυτοκράτορες ...

...και παρότι στα έγκατα της γής, εγώ να νοιώθω σαν στον Παράδεισο

Η κατηφόρα δεν είχε σταματημό και θα ήμουν γύρω στα 7 μέτρα κάτω από την επιφάνεια όταν διαπίστωσα ότι βρισκόμουν στην είσοδο μιάς υπόγειας εκκλησίας! Στην αρχή έμοιαζε απίστευτο μα όντως μπροστά μου βρίσκονταν πιθανόν η λεγόμενη Τρίκογχος ή ένα τμήμα από την εκκλησία της Παναγίας Οδηγήτριας. Τα συναισθήματα ενθουσιασμού από την κιστέρνα και τα ψηφιδωτά, μετατράπηκαν σε συναισθήματα δέους και ταπεινότητας. Περιεργάστηκα κάθε γωνιά του ναού και κάθε σημείο είχε κάτι να μου εκμηστηρευτεί. Φαντάστηκα στις κόγχες υπέροχες νωπογραφίες με μορφές Αγίων και με την φαντασία του μυαλού μου "ταξίδεψα" μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω, όταν εδώ τελούνταν Θείες Λειτουργείες και πιστοί προσέρχονταν με ευλάβεια.

Ανακαλύπτοντας την εκκλησία στα έγκατα της Πόλης. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματά μου

Στα μάτια μου παρουσιάστηκαν Εικόνες Αγίων που με κοιτούσαν στοργικά

Πρόσωπα Αγίων που δακρύζουν για την ξεχασμένη εκκλησία στα έγκατα της γης

Καθώς ετοιμαζόμουν να ανηφορίσω για την επιφάνεια της Πόλης, το βλέμμα μου έπεσε στα αριστερά του ναού και αμέσως η ματιά μου άστραψε....υπήρχε Άγιασμα στον ναό και ακόμα δεν είχε στερέψει! Πάνω από το Άγιασμα....μιά νωπογραφία με το μάτι κάποιου Αγίου ή Αγίας στραμμένο πάνω μου, ήταν σαν μου έλεγε: "Όσο δεν θα στερεύει η Πίστη των ανθρώπων, δεν θα στερέψει και τούτο εδώ το Άγιασμα". Έκανα τον Σταυρό μου, προσευχήθηκα και άρχισα να ανεβαίνω προς τα πάνω, προσπαθώντας να ταξινομήσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου.

Το αστείρευτο Άγιασμα της Παναγίας

Η τοιχογραφία πάνω από το Άγιασμα που με καθήλωσε

Είχα ήδη συγκλονισθεί από όσα είχα ζήσει τις τελευταίες ώρες και σκέφτηκα να επιχειρήσω μια τρίτη απόπειρα εξερεύνησης στην κάτω πλευρά της Πόλης. Φόβος να βρεθώ και πάλι κάτω από την επιφάνεια δεν υπήρχε. Εξάλλου αν είναι μείνω για πάντα κλεισμένος στα έγκατα της γής...τότε τουλάχιστον σε τούτα τα ευλογημένα χώματα της λατρεμένης μου Πόλης.
Δεν πέρασαν παρά κάμποσα λεπτά και βρέθηκα να κατηφορίζω ακουμπώντας τοιχώματα του βυζαντινού Παλατιού και τις αισθήσεις μου σε πλήρη έξαψη. Είχα εισέλθει στο εσωτερικό του Παλατιού της Μαγναύρας! Λίγο πριν βρεθώ στις κεντρικές αίθουσες, είδα μέσα από μια μικρή πύλη ένα φως. Η φαντασία μου οργίασε και νοερά πέρασαν από τον νού μου εικόνες ονειρεμένες. Φαντάστηκα περνώντας την είσοδο του παλατιού, τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να στέκει απέναντί μου, καθισμένος στον χρυσό θρόνο του, που δεξιά και αριστερά ήταν διακοσμημένος με λέοντες. Και εκείνος φορώντας το βασιλικό στέμμα του να μου αποκρίνεται: "Διες τριγύρω..... εδώ βρίσκεται η αληθινή Πόλη! Εδώ χτυπούσε, χτυπά και θα χτυπά αιώνια η καρδιά της Βασιλεύουσας, όχι εκεί πάνω. Εσύ αξίωσες να φτάσεις ως εδώ. Μείνε μαζί μας για όσο θελήσεις... ", μου αποκρίθηκε και τον περιτριγύρισαν μαυροφορεμένες Άγιες σκιές, βυζαντινοί στρατιώτες και Πατριάρχες που λιβάνιζαν το Ιερόν Παλάτιον κρατώντας θυμιατά....

Λίγο πριν εισέλθω στο Παλάτι και συναντήσω νοερά τον Αυτοκράτορα

Σε Ιερά Παλάτια η φαντασία οργιάζει και ο θρύλος συναντά την πραγματικότητα

Δεν ξέρω πόσην ώρα ονειροπολούσα, συνομιλώντας με Αυτοκράτορες και παρατηρώντας σκιές να περιτριγυρίζουν το παλάτι. Εξαιτίας της βροχής κάποια χώματα έπεσαν στο δάπεδο και ο ήχος με επανέφερε στην πραγματικότητα. Είναι να μην το χάσεις το μυαλουδάκι σου όταν βρίσκεσαι μέτρα κάτω από την γη και θαυμάζεις θαμμένα παλάτια;

Το φώς που έρχονταν από τον δρόμο και με προσδιόριζε για το βάθος που βρισκόμουν

Το ταβάνι του Παλατιού. Κλασσική βυζαντινή κατασκευή

Ο ήχος των χωμάτων που κατέρευσαν, με επανέφερε στην πραγματικότητα

Περιπλανόμενος στα έγκατα της Πόλης και θαυμάζοντας τις κατασκευές των προγόνων μας

Πίσω από τις καλυμμένες πύλες υπάρχουν δίοδοι που οδηγούν σε δαιδαλώδεις στοές

Το παλάτι εκτός από το δωμάτιο του θρόνου, διέθετε αίθουσες, αυτοκρατορικά υπνοδωμάτια εως και εκκλησία, την Αγία Χριστίνα! Προφανώς επικοινωνούσε με άλλα κτίρια, βιβλιοθήκες και κήπους με υπέροχες αυλές.

Σταυροί στα έγκατα της γης

Πιθανόν παράθυρο που χρησίμευε σαν σύστημα εξαερισμού

Είναι δυνατόν να μην νοιώθει κανείς τεράστιο δέος περπατώντας στην αίθουσα του Παλατιού;

Μια τελευταία ματιά πριν αποχαιρετίσω τον υπόγειο βυζαντινό κόσμο

Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες έμεινα στον χώρο του παλατιού. Με τόσες ώρες περιπλάνησης, ανεπανάληπτους θυσαυρούς και μοναδικά συναισθήματα...τα είχα ψιλοχάσει. Ανηφορίζοντας τα μικρά σκαλοπάτια για τον επάνω κόσμο, στάθηκα και έριξα μια τελευταία ματιά σε τούτη την ανεπανάληπτη μυστική διάσταση του Βυζαντίου. Βγαίνοντας στον δρόμο επανήλθα στην πραγματικότητα από τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και την βαβούρα. Ένας σερβιτόρος πέρασε δίπλα μου μαζί με έναν άλλον που κρατούσε μια πιατέλα κεμπάπ. Βλέποντας με να περπατώ αργά και σαν να μην ξέρω από εκείνα τα μέρη, θέλησε να με πιάσει πελάτη. Τον κοίταξα στα μάτια μα δεν του αποκρίθηκα, παρά συνέχισα τον δρόμο μου σκεφτόμενος όλα όσα είχα δεί τις τελευταίες ώρες. Ο σερβιτόρος γρήγορα με ξέχασε αφού το επόμενο ζευγάρι πελατών είχε έρθει ήδη στην αγκαλιά του, αναζητώντας αυτό που αποζητούν οι περισσότεροι τουρίστες. Τελικά το να νοιώθει και να καταλαβαίνει κανείς τι πραγματικά είναι η Κωνσταντινούπολη και τι Ιερά χώματα πατούμε, δεν είναι μόνον χαρά και τύχη...είναι ευλογία.

tixamperiaapothnpolh2 

Τα ευλογημένα υπόγεια της Πόλης

Τα ευλογημένα υπόγεια της Πόλης

Υπάρχει η γνωστή φράση που αναφέρει πως "όταν κάτι δενφαίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει" και αυτή η ρήση με συνοδεύει σε κάθε περιπλάνηση στην Πόλη. Με μεγάλη παρατηρητικότητα και διάθεση για ανακάλυψη, βρέθηκα να περπατώ στα σοκάκια της ιστορικής χερσονήσου, στην συνοικία που άλλοτε ονομάζονταν Χαλκοπράτεια επειδή εδώ ανθούσε η παρασκευή και το εμπόριο χάλκινων αντικειμένων στην μεγαλύτερη διάρκεια της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας. 
Εδώ που σήμερα χτυπά η τουριστική καρδιά της Πόλης, κάποτε εκτός από εμπορικό κέντρο και σημείο εγκατάστασης δεκάδων εργαστηρίων παραγωγής βρίσκονταν ένας από τους σημαντικότερους ναούς της Βασιλεύουσας, ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.

Σε ακριβώς αυτό το σημείο βρίσκονταν ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων

Η ίδρυση του ναού έγινε πιθανόν το 448 από τον Θεοδόσιο Β' ή την αδερφή του, ενώ ένα άλλο ενδεχόμενο είναι η ίδρυση να πραγματοποιήθηκε μερικές δεκαετίες αργότερα από την σύζηγο του Αυτοκράτορα Λέοντα Α'. Σίγουρα ο Βασίλειος Α' τον ανακαίνισε και τον καλλώπισε ενω μία ακόμη βεβαιότητα είναι πως η Θεοτόκος των Χαλκοπρατείων ήταν η σημαντικότερη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία ως την ίδρυση του ναού της Παναγιάς των Βλαχερνών.
Εδώ εορτάζονταν με μεγαλοπρέπεια ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου υπό την παρουσία Αυτοκρατόρων και σε αυτή την ιστορική εκκλησία φυλάσσονταν ιερά κειμήλια του Χριστιανισμού όπως Λείψανα Αγίων αλλά και η Τίμια Ζώνη και η Εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Επίσης εδώ στεγάσθηκε ο Πατριαρχικός ναός για 5 έτη μετά τις καταστροφές που προξένησε η στάση του Νίκα το 532 στην Αγία Σοφία και μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα πραγματοποιήθηκε σε τούτον τον ναό η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 536 με συμμετοχή και του Πάπα Αγαπητού Α' όπου αφορίστηκε ο Πατριάρχης Άνθιμος Α' και αναθεματίστηκε ο μονοφυσιτισμός.
Οι αιώνες της ακμής, της παρακμής, των Αλώσεων και την εναλλαγής των αυτοκρατοριών παρήλθαν και τίποτα δεν απέμεινε από την ιστορική εκκλησία. Δεν άντεξε ούτε καν το μεσκίτι που ανεγέρθηκε στην θέση της στα οθωμανικά χρόνια. Τον μουσουλμανικό ναό διαδέχθηκε....χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων και ο συμβολισμός των υλικών προτεραιοτήτων των κοινωνιών (ανεξαρτήτως χωρών) είναι εμφανής, μαρτυρά το πνευματικό και ψυχικό τέλμα αλλά και το αδιέξοδο να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Οτι απόμεινε πλέον από τον ναό είναι οι ελάχιστες ενδείξεις της άνω φωτογραφίας.

Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει μια συνηθισμένη ανάρτηση με αναμασημένες πληροφορίες και αναφορές που κοσμούν δεκάδες έγγραφα.
Μα η δική μου επιθυμία δεν σταματά εκεί και κανένα κιτάπι δεν μοιάζει να φτάνει σε αξία την προσωπική μου εμπειρία και συναισθήματα.
Η Βασιλεύουσα μοιάζει να με έχει εδώ και καιρό καταλάβει, αγαπήσει και φροντίζει να μου φανερώνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Μπορεί λοιπόν η εκκλησία της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων να έχει πλέον καταστραφεί όμως κάτω από την Πόλη υπάρχει μια άλλη Πόλη ίσως πολύ πιο μαγευτική και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα "μονοπάτια" που οδηγούν στα ευλογημένα χώματα της. Και κάθε φορά που κατηφορίζω τις διόδους στα έγκατα της γης, νοιώθω όλο και περισσότερο τυχερός και τιμημένος.

Κατηφορίζοντας για ακόμη μια φορά στα υπόγεια "μονοπάτια"...

...και όσο πιο βαθιά στα έγκατα της Πόλης τόσο πιο δυνατά συναισθήματα με κυριεύουν

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια και νοιώθωντας την ατμόσφαιρα να αλλάζει με την χαρακτηριστική μυρωδιά που συναντώ σε όλα τα υπόγεια να διαπερνά τα ρουθούνια μου, αναλογίστηκα την αλλαγή της μορφολογίας του εδάφους αφού αυτό που τώρα βρίσκεται αρκετά μέτρα μέσα στην γη, κάποτε ήταν στην επιφάνεια ως μέρος του ναού της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. Επίσης η κλίση του εδάφους στην Επτάλοφο είναι τόσο μεγάλη και ιδιόμορφη και δημιουργεί αρκετές φορές ακραίες εντυπώσεις αφού συναντά κανείς πράγματα που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί που τώρα στέκουν.
Και όταν τα σκαλοπάτια τελείωσαν, ακολούθησε ένας ανοιχτός χώρος και αμέσως είχα καταλάβει που βρισκόμουν. Έκανα τον Σταυρό μου αφου βρισκόμουν σε ιερό χώρο. Μπορεί ο κυρίως ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων να έχει καταστραφεί αλλά το παρεκκλήσι έχει διασωθεί στο υπέδαφος.

Οροφή στα έγκατα της Πόλης

...και συναισθήματα ευλάβειας και δέους να με κυριέυουν

Το κτίσμα που βρέθηκα είναι ένα από τα παρεκκλήσια του ναού και συγκεκριμένα το παρεκκλήσι του Αγίου Ιακώβου ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως εδώ βρίσκονταν και το Βαπτιστήριο της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.
Άρχισα να παρατηρώ κάθε σπιθαμή τριγύρω μου και αμέσως απομεινάρια τοιχογραφιών με περικύκλωσαν μα και άλλα περάσματα με βοήθησαν να κατανοήσω την δομή του κτίσματος αλλά και την αρχική θέση του κυρίως ναού. Το συγκρότημα που αποτελούνταν από τα παρεκκλήσια, τον χώρο του Βαπτιστηρίου και τον ναό της Θεοτόκου ήταν κατασκευασμένο τουλάχιστον σε 2 επίπεδα λόγω της κλίσης του εδάφους. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά πρωτότυπο και δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει ποτέ κάτι παρόμοιο.

Φωτοστέφανο Αγίου

Τοιχογραφίες με επιγραφές να διαφαίνονται και με την φαντασία να οργιάζει. Το γαλάζιο της τοιχογραφίας σαν μια επουράνια αγκαλιά που με τυλίγει

Ξαφνικά ανακάλυψα οτι δεν ήμουν ο μόνος επισκέπτης στην υπόγεια εξερεύνησή μου. Μία γάτα είχε εμφανιστεί από το πουθενά, τριγυρνώντας από γωνιά σε γωνία και ανάμεσα στα περάσματα του χώρου. Σε ένα από αυτά τα περάσματα στάθηκε για κάμποση ώρα ώστε να μου προξενήσει εντύπωση. Το πέρασμα είχε σφραγισθεί και η γάτα μάλλον φάνηκε να απορεί για κάτι που έστεκε εκεί που δεν θα έπρεπε.

Αρκετά περάσματα οδηγούν σε άλλους χώρους...

...μα τα περισσότερα έχουν σφραγισθεί. Κάποτε από εδώ τραβούσε για την εκκλησία

Και άλλες σφραγισμένες διόδοι, όλα πλέον μέρος της υπόγειας Πόλης

Σημείο από την οροφή με τα χαρακτηριστικά μεγαλύτερα κενά στο μέσον της, μαρτυρούν οτι το κτίσμα ανήκει στην πρώιμη βυζαντινή αρχιτεκτονική

Πλαίσιο με Σταυρούς περικυκλώνει ένα ακόμη φωτοστέφανο

Σε κάθε μου βήμα μορφές Αγίων με συνοδεύουν

Στο μέσον του παρεκκλησίου μια χαραμάδα στο δάπεδο μου έδωσε να καταλάβω οτι κάτω από τα πόδια μου το βάθος συνεχίζονταν και πιθανόν να υπάρχουν κρύπτες που οδηγούν ακόμα βαθύτερα στα έγκατα της Πόλης. Σκέφτηκα πως "ακόμα και δεκάδες μέτρα να κατέλθω, οι ανεξάντλητες ιδιαιτερότητες της Κωνσταντινούπολης θα με περιτριγυρίζουν", αναγκασμένος να ξαποστάσω για λίγο ώστε να βάλω σε μια σειρά τα συναισθήματα και τις εικόνες που μόλις είχα αντικρίσει.

Κάτι σαν κρύπτη στο παρεκκλήσι. Το βάθος φαίνεται να συνεχίζει αρκετά μέτρα

Πέρασμα σε διπλανό κτίσμα. Πιθανόν να πρόκειται για το δεύτερο παρεκκλήσι της Αγίας Σορού

Σταυροί σε κάθε γωνιά στα έγκατα της Βασιλεύουσας

Στην κορυφή του μικρού ημιτρουλίου τρείς Άγιες μορφές ίσως μόλις να διακρίνονται μα στην δική μου ματιά διαγράφονται πεντακάθαρα

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μυστικά υπόγεια της Πόλης, νοιώθω τα ίδια μοναδικά συναισθήματα που τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να περιγράψω. Και κάθε φορά που ετοιμάζομαι να ανέβω στην επιφάνεια της γης, γνωρίζω τις εικόνες που θα αντικρίσω και πάλι. Τουρίστες να περιφέρονται απροσανατολισμένοι, μαγαζάτορες να προσμένουν πελάτες, επισκέπτες να πίνουν τον καφέ τους ανυποψίαστοι και τουρίστες προς αναζήτηση σουβενίρ, ειδών ρουχισμού, μπακλαβάδων και λουκουμιών λίγο πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τελικά ίσως είναι καλύτερα αυτά τα υπόγεια να παραμείνουν μακρυά από όλους αυτούς. Κρυμμένα και άγνωστα για να προστατευθούν από την περαιτέρω αλλοίωση που προξενούν οι σύγχρονες ανάγκες και προτεραιότητες. Εδώ δεν είναι χώρος για εστιατόρια, πισίνες, καφετέριες και spa.

Λίγο πριν ξεκινήσω την άνοδό μου για την επιφάνεια

Όσο κι αν αλλοιωθεί η εικόνα της Πόλης, όσο κι αν νέα κτίσματα προστεθούν στην επιφάνεια της, ακόμα και αν ιστορικά κτίρια και ναοί ήδη εξαφανίστηκαν ή θα καταστραφούν, τα ευλογημένα υπόγεια της Βασιλεύουσας κρατούν καλά φυλαγμένα τα θεμέλια αυτού του τόπου. Και σίγουρα ακόμα και δίχως ορισμένες ιστορικές εκκλησίες αφιερωμένες στην Θεοτόκο, η Παναγία είναι πάντα παρούσα στην Πόλη.

tixamperiaapothnpolh

Σαν σήμερα στα 1822. — [6-7/6]

Σαν σήμερα στα 1822. — [6-7/6]

Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΙΟΥ-6/7 ΙΟΥΝΙΟΥ 1822

eistorias.wordpress.com

, , , , , Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΙΟΥ , , ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΟΜΟΣ Β’, Κεφάλαιον Λ’ 1822 σελ. 200 – 204. , , Ἄν κα...

Σαν σήμερα στα 1822. — [6-7/6] Ο Κωνσταντίνος Κανάρης καί ο Ανδρέας Πιπίνος εισχωρούν την νύκτα με τα πυρπολικά των εντός τού λιμένος τής Χίου, όπου ήτο ελλιμενισμένος ο υπό τον Καρά-Αλήν τουρκικός στόλος. Ο Πιπίνος επέπεσε κατά τής αντιναυαρχίδος, αλλ’ ο πνέων ισχυρός άνεμος παρέσυρε το πυρπολικόν, ούτω δε η επιχείρησίς του απέτυχε. Ευτυχέστερος καί τολμηρότερος ο Κανάρης, κατώρθωσε να εισαγάγη το πρόβολον τού πυρπολικού του εις ανοικτήν θυρίδα τής ναυαρχίδος καί έθεσε αμέσως πύρ. Επί τής ναυαρχίδος ευρίσκοντο όλοι σχεδόν οι αξιωματικοί τών άλλων πλοίων, διά να συνεορτάσουν με τον ναύαρχον το μπαϊράμι. Το πυρ μετεδόθη ταχύτατα εις ολόκληρον το πλοίον, το οποίον ήρχισε να καίεται ως πυροτέχνημα. Εκ των 2000 ανδρών που ευρίσκοντο επ’ αυτού, εσώθησαν μόνον μερικαί δεκάδες. Μεταξύ τών θυμάτων ήτο ο Καρά-Αλής, όστις εφονεύθη από ένα κομμάτι τού καιομένου καταρτιού, που έπεσε εις το κεφάλι του. Το κατόρθωμα τού Κανάρη προεκάλεσε παγκόσμιον θαυμασμόν. Οι Γάλλοι ποιηταί Ουγκώ καί Μπερανζέ ύμνησαν τον ένδοξον πυρπολητήν εις ενθουσιώδη ποιήματα, πολλοί δε θαλασσογράφοι μεταξύ τών οποίων καί ο Ρώσος Αϊβαζόφσκι, απηθανάτισαν εις πίνακάς των την πυρπόλησιν τής τουρκικής ναυαρχίδος. Ο φιλέλλην βασιλεύς της Βαυαρίας Λουδοβίκος ο Α’, εξ άλλου, εζήτησε από τον Κανάρην να τού αποστείλη τον υιόν του, διά να τον εκπαιδεύση εις την στρατιωτικήν Ακαδημίαν τού Μονάχου, με έξοδα τού βασιλικού ταμείου.

Όταν, χρόνια μετά, ερωτήθη ο Κανάρης, πού έβρισκε το θάρρος ξεκινώντας για αυτά τα κατορθώματά του, απάντησε: Πριν ξεκινήσω έλεγα στον εαυτό μου, “Κωνσταντή θα πεθάνεις”.