Εφυγε ο πρώην Δήμαρχος Καλλιθέας Γιώργος Κυριόπουλος .

 

Εφυγε ο πρώην Δήμαρχος Καλλιθέας Γιώργος Κυριόπουλος .

Ο Γιώργος Κυριόπουλος ήταν ένα προοδευτικό μυαλό με όραμα για την Καλλιθέα και «έβλεπε την πόλη από ψηλά» απέφευγε την μικροπολιτική, διαλέγοντας την πολιτική και το διάλογο, πάντοτε με ευπρέπεια.

Ο Γιώργος Κυριόπουλος είχε εκλεγεί δύο φορές Δήμαρχος Καλλιθέας το 1990 και το 1994. Ηταν ένας πολιτικός που είχε διακριθεί σε πολλές διευθυντικές θέσεις. Υπήρξε μεταξύ άλλων, Πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου, Πρόεδρος της ΑΕΚ, Πρόεδρος στα «Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών», μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στην Τράπεζα της Ελλάδος, στο «Ωνάσσειο» κ.α. Υπηρέτησε στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλλιθέας από το 1986 έως και το 2002 ενώ ήταν μέλος της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ το 1974 και υποψήφιος βουλευτής.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του, στη σύζυγό του Φρόσω και στα παιδιά του Ρενάτα και Λουκία.

Οι φωτογραφίες ξεθωριάζουν Όχι οι μνήμες

 

Οι φωτογραφίες ξεθωριάζουν Όχι οι μνήμες 

Πριν 51 χρόνια. 

Εκείνος μόλις 58 κιλά με τις μακριές φαβορίτες του, όπως πρόσταζε η μόδα της εποχής. 

Εκείνη 47 κιλά, αδυνατούλα με καλές αναλογίες... 

Γνωρίστηκαν τυχαία από ένα λάθος τηλεφώνημα και παρά τα εμπόδια και αντιρρήσεις που αντιμετώπισαν από ένθεν και... ένθεν, αυτοί αποφάσισαν να πιαστούν χέρι, χέρι και να προχωρήσουν μαζί την ζωή τους. 

Ήταν Κυριακή 16 Ιουλίου 1972 Ώρα 8,30΄ στον Άγιο Νικόλαο Καλλιθέας που έδωσαν την αμοιβαία υπόσχεση Πίστης, Αγάπης  και Αλληλοσεβασμού. 

Σ' ευχαριστώ καρδιά μου για ότι μέχρι τώρα μου χάρισες. Μαζί περάσαμε πολλά. Το καράβι μας πολλές φορές έπεσε στα βράχια μα άλλες τόσες το καλαφατίσαμε και με αυτό ακόμη ταξιδεύουμε στη ζωή μας.

Στέλιος Τσολάκος 

***  Η φωτογραφία είναι στη Τζια 17 Ιουλίου 1972. ΜΙΑ ΗΜΈΡΑ ΜΕΤΆ ΤΟ ΓΆΜΟ και ανήμερα των γενεθλίων μου

Η Μάχη της Μαντινείας

 Στην κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου, που δόθηκε το 362 π.Χ., ο Επαμεινώνδας νίκησε Σπαρτιάτες και Αθηναίους με τον σχηματισμό της λοξής φάλαγγας. Τραυματίστηκε, όμως, θανάσιμα...

Ο θάνατος του Επαμεινώνδα στη Μαντίνεια 

Μετά τη Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή παρακμή.

Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής του στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές προς αυτούς πόλεις. Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει, προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει τον βαρύνοντα ρόλο της στη Πελοπόννησο. Τα κατάφερε με τη Μαντίνεια, αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.

Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη, αλλά ο Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ). Ο Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στη Μαντίνεια (13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου). Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του Παρθενίου Όρους.

Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους (Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς, Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και Μεσσηνίους), παρέταξαν ένα στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς.

Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στη μάχη. Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων, ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή επί του πεδίου της μάχης.

Ο θάνατος του αρχηγού τους προκάλεσε σύγχυση στους Θηβαίους, με αποτέλεσμα η μάχη να λήξει χωρίς νικητή. Τυπικά, νικητές ήταν οι Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις ελληνικές αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για τη μάχη, στο έργο του Ελληνικά.

Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/290?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-07-09

© SanSimera.gr

Η ιστορία του Δολαρίου

 

Το Δολάριο (Dollar) αποτελεί τη νομισματική μονάδα των ΗΠΑ από το 1785. Χάριν συντομίας, απεικονίζεται με το σύμβολο $. Είναι το πιο διαδεδομένο νόμισμα στον κόσμο, καθώς υπολογίζεται ότι το 2005 κυκλοφορούσαν 760 δισεκατομμύρια δολάρια, τα δύο τρίτα των οποίων εκτός ΗΠΑ.

Αμέσως μετά την Αμερικανική Επανάσταση του 1776 το νέο έθνος είχε την ανάγκη ενός ενιαίου νομισματικού συστήματος, καθότι και στις 13 πολιτείες υπήρχαν διαφορετικά νομίσματα... Από το «Γουαμπούν», τη χρηματική μονάδα των ιθαγενών Ινδιάνων, μέχρι το χάρτινο «Κοντινένταλ», που κόπηκε από τους επαναστάτες για τις ανάγκες του αγώνα.

Η λέξη Δολάριο δεν ήταν άγνωστη την εποχή εκείνη στην αμερικανική ήπειρο. Το ισπανικό πέσο ή ντολάρο κυριαρχούσε και στις αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας στη Βόρεια Αμερική. Έτσι, στις 6 Ιουλίου του 1785 το δολάριο, υποδιαιρούμενο σε 100 σεντς, έγινε η επίσημη νομισματική μονάδα των νεοσύστατων Ηνωμένων Πολιτειών με πρωτοβουλία του Τόμας Τζέφερσον και απόφαση του Κογκρέσου. Ήταν η πρώτη φορά που ένα κράτος υιοθετούσε το δεκαδικό νομισματικό σύστημα.

Ετυμολογικά, η λέξη δολάριο προέρχεται από παραφθορά της λέξης τάλερ, που ήταν ένα νόμισμα του 16ου αιώνα στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Τσεχία. Από τη λέξη τάλερ προέρχεται άλλωστε και το δικό μας τάλιρο.

Όσο για το σύμβολο του δολαρίου, υπάρχουν διάφορες υποθέσεις. Η κρατούσα υποστηρίζει ότι στην αρχή επρόκειτο για ένα U και ένα S, αρκτικόλεξα των λέξεων United States (Ηνωμένες Πολιτείες). Έπειτα το U, εξαιτίας μιας κακής κοπής, καταργήθηκε κι έτσι παρέμεινε το S με τις δύο κάθετες ευθείες που το τέμνουν ($). Οι δυο κάθετες γραμμές του δολαρίου συμβολίζουν τη σταθερότητα του νομίσματος, όπως συμβαίνει με τις οριζόντιες γραμμές στα σύμβολα του Ευρώ (€) και του Γιέν (¥).

Το πρώτο χάρτινο δολάριο κυκλοφόρησε μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου το 1862. Ως το 1975 το δολάριο είχε αντίκρισμα σε ασήμι ή χρυσό, ενώ σήμερα είναι μόνο λογιστικό χρήμα και διαπραγματεύεται ελεύθερα, ακολουθώντας τους κανόνες της προσφοράς και ζήτησης.

Το δολάριο χρησιμοποιείται ως συναλλακτικό μέσο για μία σειρά προϊόντων, όπως ο χρυσός και το πετρέλαιο. Στις μέρες μας, παραμένει το ισχυρότερο νόμισμα στο κόσμο, αν και αμφισβητείται η κυριαρχία του από το ευρώ.

Ο Πολ Σαμούελσον και άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η διεθνής ζήτηση για το δολάριο επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να κρατούν τα ελλείμματά τους σε υψηλά επίπεδα, χωρίς να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο υποτίμησης. Όμως, προβλέπει ότι στο μέλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν έντονες πιέσεις, που θα οδηγήσουν σε καταβαράθρωση του δολαρίου, με σοβαρές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/161?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-07-06

© SanSimera.gr

Η πτώση Α.Τ.Ι.Α. στο Ρόσγουελ το 1947 και οι θεωρίες συνομωσίας

Η συντριβή ενός ιπτάμενου αντικειμένου σ’ ένα ράντσο κοντά στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού, στις 3 Ιουλίου 1947, προκαλεί μέχρι και σήμερα θεωρίες συνωμοσίας. Η επίσημη εκδοχή της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας έκανε λόγο για μετεωρολογικό μπαλόνι, αν και στην αρχή μιλούσε για ιπτάμενο δίσκο.

Ήταν το πρωί της 3ης Ιουλίου 1947, όταν ο Γουίλιαμ Μπρέιζελ ξεκίνησε καβάλα στο άλογό του να ελέγξει την ασφάλεια των κοπαδιών ενός αχανούς ράντσου, του οποίου ήταν επιστάτης, στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού, ύστερα από μία δύσκολη νύχτα, με έντονη βροχόπτωση και θυελλώδεις ανέμους. Καθώς ίππευε αμέριμνος, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στα συντρίμμια ενός αγνώστου ιπτάμενου αντικειμένου.

Θέλοντας να μοιραστεί την ανακάλυψή του, πήρε ένα κομμάτι από τα συντρίμμια και το έδειξε σ’ ένα φίλο του. Αφού αποφάσισαν ότι το εύρημα μπορεί να αφορά κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα ή να πρόκειται για ΑΤΙΑ (UFO), απευθύνθηκαν στον σερίφη Τζορτζ Γουίλκοξ.

Ιπτάμενος δίσκος;

Ο σερίφης, ως όφειλε, ανέφερε το περιστατικό στην πλησιέστερη αεροπορική αρχή, που ήταν το 509ο Σμήνος Βομβαρδισμού. Αμέσως η περιοχή σφραγίστηκε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και τα συντρίμμια απομακρύνθηκαν.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1486?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-07-03

Στις 8 Ιουλίου 1947, η ανωτέρω μονάδα εξέδωσε ανακοίνωσή, στην οποία ανέφερε ότι τα συντρίμμια προέρχονταν από ιπτάμενο δίσκο. Την επόμενη ημέρα,όμως, η αμερικανική κυβέρνηση απέσυρε την ανακοίνωση αυτή και με νεώτερη ανακοίνωση ανέφερε ότι επρόκειτο απλά για τα συντρίμμια ενός μετεωρολογικού μπαλονιού.

Το συμβάν σχεδόν ξεχάστηκε μέχρι τη δεκαετία του ‘70, όταν το επανέφεραν στο προσκήνιο με βιβλία τους συγγραφείς που εντάσσονται στο κλίμα της Ουφολογίας. Άρχισαν να κυκλοφορούν παράξενες ιστορίες για το περιστατικό του Ρόσγουελ, με διηγήσεις εκατοντάδων αυτοπτών μαρτύρων, ενώ είναι επιβεβαιωμένο ότι οι πραγματικοί αυτόπτες μάρτυρες ήταν ελάχιστοι.

Ρόσγουελ: Οι κυριότερες θεωρίες συνωμοσίας

Οι κυριότερες θεωρίες συνωμοσίας για το περιστατικό του Ρόσγουελ συνοψίζονται στις παρακάτω:

Τα συντρίμμια προέρχονταν από ιπτάμενο δίσκο και η κυβέρνηση κάλυψε το γεγονός για να μη αποκαλυφθεί η τεχνολογική της γύμνια, σε σχέση με την τεχνολογική πρωτοπορία των εξωγήινων. Μάλιστα, ο ίδιος ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν επισκέφθηκε την περιοχή και διέταξε να εξαφανιστεί κάθε ίχνος από τους εξωγήινους.

Ανάμεσα στα συντρίμμια βρέθηκαν πτώματα εξωγήινων, ενώ κάποιοι από αυτούς διέφυγαν ζωντανοί. Τους συνέβαλαν όμως και αφού τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για να αποκαλύψουν τα μυστικά τους, στη συνέχεια τους σκότωσαν. Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε κι έδειχνε πτώματα εξωγήινων από το Ρόσγουελ αποδείχτηκε πλαστό.

Τα συντρίμμια αφορούσαν μυστικό αεροπλάνο, που είχε κατασκευαστεί σύμφωνα με τις θεωρίες του Αϊνστάιν.

Τα συντρίμμια αφορούσαν τη σύγκρουση δύο αεροσκαφών των Γκρι, μιας φυλή εξωγήινων που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον άνθρωπο για να βελτιώσουν τη ράτσα τους ή σε μια παραλλαγή της ιστορίας των ανθρώπων της Κοίλης Γης.

Επρόκειτο για ένα μυστικό πύραυλο της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 24 Ιουνίου 1994 η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ με έκθεσή της επιχείρησε να κλείσει οριστικά τον φάκελο Ρόσγουελ, υποστηρίζοντας ότι τα συντρίμμια προέρχονταν από αερόστατα στρατιωτικής επιτήρησης.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1486?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-07-03

© SanSimera.gr

 

ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Πώς αποκωδικοποιούν οι επιστήμονες τι μύριζε το παρελθόν

Οι μυρωδιές αιωρούνται ακριβώς κάτω από τη συνειδητή 

μας επίγνωση, δημιουργώντας συναισθήματα και αναμνήσεις 

που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και πλοηγούμαστε στον κόσμο.

Μια απροσδόκητη μυρωδιά ενός ξεχασμένου σνακ ή ενός 

σκονισμένου βιβλίου μπορεί να μεταφέρει έναν άνθρωπο στα 

περασμένα χρόνια – επιτρέποντας ένα είδος ταξιδιού 

στο χρόνο που κάνει πιο ζωντανές τις μουντές αναμνήσεις .

Είναι μπερδεμένο λοιπόν ότι η μυρωδιά είναι μια αίσθηση που, 

σύμφωνα με τους επιστήμονες, έχει αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό 

- και άδικα - στις περισσότερες προσπάθειες κατανόησης του παρελθόντος. Ένας αυξανόμενος αριθμός  ερευνητών θέλει 

τώρα να ανακατασκευάσει αρχαία αρώματα και να τα 

χρησιμοποιήσει για να μάθουν περισσότερα για το 

πώς ζούσαμε.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19, πολλοί 

άνθρωποι που κόλλησαν τη  νόσο έχασαν προσωρινά 

την όσφρησή τους , προκαλώντας μια νέα εκτίμηση της 

σημασίας της οσμής στη ζωή τους. Νέα ερευνητικά προγράμματα 

βρίσκονται σε  εξέλιξη για να κατανοήσουμε πώς μύριζε το 

παρελθόν και να προσδιορίσουμε ποια σύγχρονα αρώματα πρέπει να διατηρηθούν για τους επόμενους.

«Είναι μια πολύ σημαντική αίσθηση. Η όσφρηση ήταν επίσης 

πολύ σημαντική στο παρελθόν και πιθανότατα ήταν ακόμη 

πιο σημαντική γιατί στο παρελθόν δεν ήταν όλα τόσο απολυμανμένα», 

δήλωσε η Barbara Huber, διδακτορική ερευνήτρια αρχαιολογίας 

στο Ινστιτούτο Γεωανθρωπολογίας Max Planck στην Ιένα 

της Γερμανίας.

Η πρόκληση της εύρεσης παρελθουσών μυρωδιών είναι 

πώς να καταγράψετε ένα εφήμερο φαινόμενο: 

Οι αρχαιολόγοι συνήθως βρίσκουν και μελετούν πράγματα 

που μπορούμε να αγγίξουμε, και αυτά είναι τα τεχνουργήματα 

που συναντάμε στα μουσεία.

Οι ενώσεις οσμής είναι πτητικές στη φύση τους - μόλις φύγει 

η πηγή τους, εξαφανίζονται κι αυτές, εξατμίζοντας στον αέρα. 

Και οι περισσότερες μυρωδιές προέρχονται από βιολογικά 

υλικά - φυτά, τρόφιμα, σώματα ανθρώπων και ζώων που 

αποσυντίθενται γρήγορα, εξήγησε ο Huber.

Παρά όλες αυτές τις προκλήσεις, ο Hα αρώματα.uber είπε 

ότι μερικές νέες και ισχυρές βιομοριακές προσεγγίσεις βοηθούν 

τους επιστήμονες να αποκωδικοποιήσουν τα αρχαία αρώματα.

Η Barbara Huber, διδακτορική ερευνήτρια αρχαιολογίας στο Ινστιτούτο Γεωανθρωπολογία  

Max Planck στην Ιένα της Γερμανίας, εργάζεται στο εργαστήριό της. 

Η μυρωδιά της ιστορίας

Το κλειδί για να ξετυλίξετε τις μυρωδιές του παρελθόντος είναι 

συχνά αόρατο με γυμνό μάτι.

Οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν ανεπαίσθητα βιομοριακά 

υπολείμματα που αφήνονται σε θυμιατήρια, μπουκάλια αρωμάτων, 

μαγειρικά σκεύη και βάζα αποθήκευσης τροφίμων χρησιμοποιώντας 

τεχνικές όπως η χρωματογραφία, μια διαδικασία διαχωρισμού 

συστατικών σε ένα μείγμα και η φασματομετρία μάζας, η οποία μπορεί 

να ανιχνεύσει διαφορετικές ενώσεις υπολογίζοντας το βάρος 

διαφορετικών μορίων .

Τα πιο κατατοπιστικά βιομόρια, σύμφωνα με τον Huber, περιλαμβάνουν 

λιπίδια - λίπη, κεριά και έλαια - που δεν είναι διαλυτά στο νερό. 

Συχνά βρίσκονται ενσωματωμένα σε πορώδη κεραμικά, αφού έχουν χρησιμοποιηθεί σε αντικείμενα όπως καύσιμο λαμπτήρων ή αρωματικές 

αλοιφές που οι άνθρωποι έβαζαν κάποτε στο σώμα τους ή σε πτώματα. 

Λιπίδια βρίσκονται και στα κόπρανα.

Η Huber μελετά επίσης δευτερογενείς μεταβολίτες, οργανικές ενώσεις 

που παράγονται από τα φυτά και αφήνονται από προϊόντα φυτικής 

προέλευσης που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν, όπως ρητίνες, 

αρωματικά ξύλα, βότανα, φρούτα και μπαχαρικά. Οι ενώσεις μπορούν 

να αποκαλύψουν τα συστατικά και το άρωμα του θυμιάματος, των 

ναρκωτικών και των τροφίμων.

Μια αιγυπτιακή φιγούρα εμφανίζεται να μυρίζει λωτό από τον τάφο του Μερεσάνχ 

στη Γκίζα της Αιγύπτου. 

Η αλληλούχιση του αρχαίου DNA και η πρωτεομική, η μελέτη των 

πρωτεϊνών που βρέθηκαν διατηρημένες σε πράγματα όπως η ασβεστοποιημένη οδοντική πλάκα, έχουν ανιχνεύσει αμινοξέα που σηματοδοτούν καταστάσεις όπως η ασθένεια των ούλων — που 

σχετίζονται με την κακοσμία του στόματος.

Όμως, όπως δείχνει η έρευνα του Huber, η συλλογή αυτών των 

οσφρητικών ενδείξεων είναι συχνά μόνο η αρχή.

Αναδημιουργώντας μυρωδιές

Στο έργο της, η Huber μελέτησε θυμιατήρια που βρέθηκαν στον 

αρχαιολογικό χώρο Tayma, τον παλαιότερο οικισμό της 

Σαουδικής Αραβίας που χρονολογείται πριν από 5.000 χρόνια, 

προκειμένου να προσπαθήσει να ανακατασκευάσει το «οσφρητικό τοπίο» 

της αρχαίας όασης.

Ανίχνευσε δευτερογενείς μεταβολίτες που αποκάλυψαν τη χρήση 

αρωματικών ρητινών που περιείχαν λιβάνι, μύρο και φιστίκι σε 

ιδιωτικά κτίρια, τάφους και ναούς, αντίστοιχα. Στη συνέχεια, ο Huber συνεργάστηκε με έναν αρωματοποιό για να προσπαθήσει να 

αναδημιουργήσει τις μυρωδιές, αποκαλύπτοντας πώς μπορεί να 

μύριζαν αυτά τα μέρη πριν από χιλιάδες χρόνια.

«Οι ρητίνες έμοιαζαν πολύ… αλλά όταν τις καίτε, έχουν μια εντελώς 

διαφορετική μυρωδιά. Έτσι, για παράδειγμα, το λιβάνι ήταν πραγματικά

 μια πλούσια μυρωδιά - πολύ βαλσάμικο - και θα μπορούσατε πραγματικά 

να αισθανθείτε ότι αυτό χρησιμοποιήθηκε για να καθαρίσει σωστά τα σπίτια 

για να αποφύγει μια ανεπιθύμητη μυρωδιά ή κάτι τέτοιο», εξήγησε ο Huber.

Ο Sean Coughlin, ερευνητής της αρχαίας και μεσαιωνικής σκέψης στην 

Τσεχική Ακαδημία Επιστημών, προσπαθεί να αναδημιουργήσει τα αρώματα που θα μπορούσε να φορούσε η ίδια η Κλεοπάτρα , με βάση συνταγές που 

έχουν καταγραφεί σε αρχαία αιγυπτιακά κείμενα και από επιγραφές στους τοίχους του ναού.

«Το πρόβλημα είναι απλό. Κανονικά, όταν ακολουθείς μια συνταγή, ξέρεις τι πρέπει να πάρεις. Όταν αναπαράγεις μια ιστορική συνταγή, δεν έχεις στόχο», είπε ο Coughlin.

«Αυτό που πραγματικά προσπαθούμε να κάνουμε είναι να 

χρησιμοποιήσουμε την οργανική χημεία για να μπορέσουμε να μας 

πούμε κάτι για τη διαδικασία, γιατί πιστεύουμε ότι η διαδικασία 

ήταν στην πραγματικότητα αυτό που θα καθόριζε το εύρος 

των πιθανών αρωμάτων», πρόσθεσε.

Οι συμμετέχοντες σε ένα επιστημονικό εργαστήριο με επικεφαλής τον Sean Coughlin στην 

Πράγα πειραματίζονται με την ερμηνεία αρχαίων συνταγών αρωμάτων.

Ο Coughlin παρομοιάζει τα πειράματά του με τη διαδικασία δοκιμών 

της εκπομπής μαγειρικής "America's Test Kitchen". Παρόλο που τα αποτελέσματα ήταν απρόσμενα, είπε ότι σημειώνουν πρόοδο.

Για παράδειγμα, μια συνταγή αρωμάτων που μελέτησε ο Coughlin, 

γνωστή ως Mendesian, έδειξε ότι οι αρχαίοι αρωματοποιοί ζέσταναν 

λάδι για 10 ημέρες και 10 νύχτες πριν το εμποτίσουν με ξύλα όπως η 

κανέλα και ρητίνες όπως το μύρο.

«Αυτό ήταν ένα μεγάλο μυστήριο για εμάς», είπε. «Αν έχετε μαγειρέψει 

ποτέ λάδι για 10 μέρες, μυρίζει». Αλλά αφού η ομάδα του ζέστανε λάδι σε δοκιμαστικούς σωλήνες για έως και 12 ημέρες, ο Coughlin διαπίστωσε 

ότι η τεχνική επιτάχυνε τη φυσική διαδικασία να ταγγίζει το λάδι, 

αφαιρώντας τυχόν δύσοσμες ενώσεις και τελικά επιτρέποντας στο 

άρωμα να διαρκέσει περισσότερο.

«Υπάρχει επίσης ένα στάδιο, μετά τη θέρμανση του λαδιού, αλλά πριν 

φτιάξουν το ίδιο το άρωμα, όπου πρόσθεταν ήπια αρωματικά πράγματα 

όπως ρίζες, κρασί και ρητίνες. Η υπόθεσή μας είναι ότι αυτά όχι μόνο 

κάλυψαν την άσχημη μυρωδιά (προσθέτοντας ένα ευχάριστο άρωμα), 

αλλά απορροφούσαν και την άσχημη οσμή στο λάδι», εξήγησε.

Μια σκηνή απεικονίζει αρωματοποιούς να φτιάχνουν αρώματα στον τάφο της Πτολεμαϊκής 

περιόδου του Πετοσίρη στην Αίγυπτο.

Τα περισσότερα σημερινά αρώματα χρησιμοποιούν αιθανόλη, ένα είδος αλκοόλης, ως βάση, είπε ο Coughlin, αν και ορισμένες ευαίσθητες φυσικές μυρωδιές εξακολουθούν να απαιτούν τη χρήση λαδιού ή λίπους, τα οποία 

πρέπει να εξευγενιστούν με κάποιο τρόπο.

Αλλά οι σημερινοί χημικοί εξακολουθούν να οφείλουν πολλά σε αυτούς 

τους αρχαίους αρωματοποιούς, πρόσθεσε. Πρωτοστάτησαν σε πολλές 

τεχνικές που χρησιμοποιούνται ακόμη στη σύγχρονη επιστήμη, όπως η απόσταξη και οι μέθοδοι κλασματοποίησης υγρών.

Ομοίως, οι ερευνητές λαμβάνουν τώρα μέτρα για να διατηρήσουν τις 

τρέχουσες διαθέσιμες μυρωδιές για να δώσουν στις μελλοντικές 

γενιές μια αίσθηση της εποχής μας και του πιο πρόσφατου παρελθόντος. 

Η Cecilia Bembibre λαμβάνει δείγματα από τις πτητικές οργανικές ενώσεις ενός ιστορικού 

βιβλίου στο Heritage Science Lab στο UCL 

Ένα αρχείο μυρωδιών

Το Ινστιτούτο Βιώσιμης Κληρονομιάς στο UCL, ένα πανεπιστήμιο 

του Λονδίνου, εντόπισε τη χημική συνταγή για τη μυρωδιά του 

παλιού βιβλίου — αποτυπώνοντας συγκεκριμένα το άρωμα της 

βιβλιοθήκης στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο 

πριν από την ανακαίνιση που ξεκίνησε το 2018.

Οι επισκέπτες της βιβλιοθήκης, η οποία μέχρι την ανακαίνιση 

είχε αλλάξει ελάχιστα από τότε που χτίστηκε το 1709, συχνά 

παρατήρησαν ότι βρήκαν τη μυρωδιά του παλιού βιβλίου ελκυστική.

Η Cecilia Bembibre μυρίζει ένα ιστορικό βιβλίο στη βιβλιοθήκη του 

καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου 

«Στην εποχή της ψηφιοποίησης, η εργασία με φυσικά αρχεία είναι μια 

ολοένα και πιο σπάνια πρακτική, και επομένως η ευκαιρία να 

αγγίξουμε και να μυρίσουμε τα έγγραφα θεωρείται πολύτιμη», σημείωσε μια μελέτη του 2017 για το έργο .

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν πληροφορίες από πτητικές οργανικές ενώσεις που ανακτήθηκαν στη βιβλιοθήκη για να αναπαράγουν τη 

μυρωδιά του ιστορικού βιβλίου. Έφτιαξαν επίσης έναν τροχό οσμής - 

ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από αρωματοποιούς και οινοποιούς 

και ένα πρώτο βήμα προς την τεκμηρίωση και την αρχειοθέτηση μυρωδιών 

του παρελθόντος.

Η Cecilia Bembibre, λέκτορας στο Ινστιτούτο UCL για τη Βιώσιμη Κληρονομιά , είπε ότι η διατήρηση του αρώματος της βιβλιοθήκης 

ήταν σημαντική επειδή η μυρωδιά ήταν αναπόσπαστο μέρος της 

ταυτότητάς της.

«Δεδομένου ότι ο χώρος έχει υποβληθεί σε σημαντικές εργασίες 

συντήρησης τα τελευταία χρόνια και η συλλογή αφαιρέθηκε, είναι 

λογικό να υποθέσουμε ότι το άρωμα έχει φύγει», δήλωσε ο Bembibre, 

ο οποίος είναι επίσης συμμετέχων στο Odeuropa, ένα ευρωπαϊκό 

ερευνητικό πρόγραμμα που στοχεύει να ζωντανεύουν ιστορικά αρώματα. 

«Τώρα το κιτ συντήρησης που δημιουργήσαμε…(είναι) τώρα το μόνο 

υπάρχον αρχείο μιας μυρωδιάς χαμένης κληρονομιάς».