Ο λήσταρχος Νταβέλης έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένας Ζορό της εποχής του. Έδρασε στην Αττικοβοιωτία και είχε ως έδρα την περιοχή του Παρνασσού και της Λιβαδειάς. Πρόκειται για ένα θαρραλέο νέο που διέπραξε αρκετά εγκλήματα, τα οποία ο λαός αγνόησε και τον αγάπησε σαν ήρωα.
Η αρχή
Η γέννησή του τοποθετείται γύρω στα 1830. Κατάγεται από τα Στύρα Εύβοιας και το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Νάτσος. Το «Νταβέλης» ήταν το παρατσούκλι του και σήμαινε δυνατός – με αυτό έγινε γνωστός και έχτισε το μύθο του. Για την κατάληξή του σε ληστή κυριαρχούν δύο σενάρια.
Σύμφωνα με το πρώτο, όταν ήταν ακόμη πολύ νέος, είχε γίνει γαλατάς στη Μονή Πετράκη. Ο ηγούμενος της μονής τον χρησιμοποιούσε, χωρίς ο Νταβέλης να το γνωρίζει, προκειμένου να επικοινωνεί με μια όμορφη χήρα που έπλενε τα ρούχα της μονής. Ο ηγούμενος έκρυβε την ερωτική αλληλογραφία του μέσα στα άπλυτα ρούχα, τα οποία ο Νταβέλης μετέφερε, ώσπου ο ληστής ανακάλυψε τι συνέβαινε και μπήκε ανάμεσα στο παράνομο ζευγάρι. Ο μοναχός εκνευρίστηκε και κατηγόρησε τον νεαρό Νταβέλη ότι έκλεψε ορισμένα πρόβατα από τη μονή. Για να αποφύγει τη σύλληψη, κατευθύνθηκε στο βουνό, όπου έγινε μέλος μιας συμμορίας ληστών της οποίας γρήγορα ηγήθηκε.
Το δεύτερο και επικρατέστερο σενάριο είναι αυτό της αγάπης. Λέγεται πως ο νεαρός Νταβέλης αγάπησε μια κοπέλα από το χωριό του, την οποία ο πατέρας της αρραβώνιασε με ένα τσέλιγκα. Ο τσέλιγκας, φοβούμενος τον αντίπαλό του, τον κατέδωσε για κλοπή στη χωροφυλακή και ο Νταβέλης ενεπλάκη σε ενέδρα που του είχαν στήσει. Ένας χωροφύλακας σκοτώθηκε και τότε ο λήσταρχος έφυγε για το βουνό προκειμένου να γλυτώσει. Το δεύτερο σενάριο θεωρείται το πιο πιθανό.
Η δράση του ήρωα-λήσταρχου
Η δράση του Χρήστου Νταβέλη δεν ήταν αποκλειστικά ληστρική. Πολλές φορές ο Νταβέλης με τη συμμορία του δρούσε ως τιμωρός σε διάφορες αδικίες που λάμβαναν χώρα στις περιοχές όπου δρούσε. Ιστορικοί λένε πως σε περιπτώσεις που αγόρια εξαπατούσαν κορίτσια περί γάμου, ο λήσταρχος κρεμούσε ανάποδα το νεαρό, τον διαπόμπευε στο χωριό του, προίκιζε καλά την κοπέλα, της εξασφάλιζε ένα καλό γάμο και γινόταν κουμπάρος. Για τους φτωχούς ήταν ένας ευεργέτης και για τους εύπορους ένας κακοποιός που έκλεβε.
Ο λήσταρχος Νταβέλης διακρινόταν, καθώς λένε, από ματαιοδοξία και αλαζονεία, όσον αφορά στα επιτεύγματά του. Ήθελε κάθε κατόρθωμά του να γίνεται τραγούδι και ευρέως γνωστό. Κύριο μέλημά του ήταν βέβαια η απόκτηση χρήματος. Κατάφερε να ελέγχει την Αττική, την Βοιωτία, την Φθιώτιδα και την Εύβοια.
Η συμμορία του αποτελούνταν από 20 άντρες και πρωτοπαλίκαρό του ήταν ο Ζαφείρης. Στο επιτελείο του ήταν ακόμη και λήσταρχοι όπως ο Βασίλης Καλαμπαλίκης, ο Λουκάς Μπελούλιας ή Κακαράπης από το Κυριάκι, ο Φουντούκης από την Δεσφίνα, ο Λουκάς Λιοντάκης ή Συνοδιάς από το Δαδί, ο Ζαφείρης Κουκουβίνος από την Εύβοια και ο μοναχός Διονύσιος Κυριακιώτης.
Το 1854 ο Νταβέλης προβαίνει σε μια πράξη, η οποία τον κατέστησε ήρωα του έθνους. Οργάνωσε και εκτέλεσε την απαγωγή του Γάλλου αξιωματικού Μπρετό. Εξυψώθηκε στα μάτια του λαού, καθώς οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ήθελαν να καταπνίξουν την εξέγερση που λάμβανε χώρα στη Θεσσαλία και το να απαγάγει ο Νταβέλης έναν εκπρόσωπό τους ήταν μια αντιστασιακή πράξη. Απέδειξε, επίσης, στο παλάτι πως μπροστά στη θέληση και τη δύναμή του δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο κανείς. Ο Γάλλος αξιωματικός φοβερά τρομοκρατημένος ζητά να εκπληρωθούν τα αιτήματα του Νταβέλη προκειμένου να ελευθερωθεί. Τα αιτήματα του λήσταρχου για να ελευθερώσει το Γάλλο ήταν ένα χρηματικό ποσό και αμνηστία.
Η επόμενη παράτολμη κίνηση του Νταβέλη ήταν η απαγωγή του υπουργού στρατιωτικών Κωνσταντίνου Σμολένσκη, ο οποίος στεκόταν εμπόδιο στη δράση του, διότι απέστελνε συχνά αποσπάσματα προκειμένου να τον συλλάβουν. Η πράξη αυτή αποσκοπούσε ξανά στην αμνηστία για τον ίδιο, αλλά και για τους συντρόφους του. Η απαγωγή έγινε στην οδό Ερμού, ενώ περνούσε η στρατιωτική πομπή. Ο λήσταρχος Νταβέλης βασίστηκε στον αιφνιδιασμό και προχώρησε το σχέδιο του. Ξημερώματα επιτέθηκε στην πομπή και έπιασε αιχμάλωτους ευγενείς και στρατιωτικούς χωρίς να υπάρχει ανάμεσά τους ο υπουργός. Κάποιος πρόδωσε το σχέδιο του Νταβέλη με αντάλλαγμα την αμνηστία.
Ο Νταβέλης στη Λιβαδειά
Ο Νταβέλης για χρόνια απειλούσε πως θα εισβάλει στην πόλη της Λιβαδειάς. Η απειλή αυτή έγινε πραγματικότητα τον Οκτώβριο του 1895. Ορμητήριο της αποστολής αυτής ήταν το λημέρι του στη Δρακοσπηλιά του Παρνασσού και εισήλθε στην Λιβαδειά με 80 άντρες. Οι μισοί άντρες του φρουρούσαν τις εισόδους της πόλης και οι άλλοι μισοί ήταν μαζί του. Εισέβαλε βίαια στο αρχοντικό του Μπουγιουκλή, όπου βρήκε τον γραμματέα του Ειρηνοδικείου και τον διέταξε να φέρει από το αρχείο όσες δικογραφίες τον αφορούν και να τις καταστρέψει. Ο Νταβέλης και οι άντρες του έπειτα λεηλάτησαν την πόλη, πήραν λύρες, οικιακά σκεύη και σκότωσαν ορισμένα άτομα. Προκειμένου να διαφύγουν απείλησαν πως θα κάψουν την πόλη και έτσι οι λιγοστές δυνάμεις της χωροφυλακής τους επέτρεψαν να φύγουν.
Ο Νταβέλης και η Δούκισσα της Πλακεντίας
Ο Χρήστος Νταβέλης πέρα από ικανός μαχητής υπήρξε και ένας πολύ γοητευτικός άντρας και μεγάλος εραστής της εποχής του, με αποτέλεσμα το όνομά του να εμπλέκεται σε πολλά σενάρια, τα οποία άλλοτε αληθεύουν και άλλοτε όχι. Ένα μυθικό σενάριο είναι και αυτό που εμπλέκει τον λήσταρχο με την Δούκισσα της Πλακεντίας, καθώς όταν ο Νταβέλης βρισκόταν στην ηλικία των 25 ετών, η Δούκισσα ήταν 70. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας κάνει τους ιστορικούς να δηλώνουν με βεβαιότητα ότι πρόκειται περί αναληθούς σεναρίου.
Ο μεγάλος αντίπαλος του Νταβέλη και η αντιζηλία για μια γυναίκα
Ο μεγαλύτερος αντίπαλος αλλά και αντίζηλος του λήσταρχου Νταβέλη ήταν ο Γιάννης Μέγας. Οι δύο άντρες στο παρελθόν ήταν σύμμαχοι, δρούσαν ως ληστές μαζί και είχαν πολεμήσει μαζί στη Θεσσαλία. Ο Μέγας συνεργάστηκε με το κράτος και έγινε αξιωματικός της βασίλισσας Αμαλίας. Η αντιπαλότητα ήταν σίγουρη μετά από αυτό, καθώς βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Νταβέλης βρισκόταν στην παρανομία ως ληστής και ο Μέγας είχε συνθηκολογήσει και ήταν κρατικός λειτουργός.
Το αποκορύφωμα της αντιζηλίας τους ήταν η Ιταλίδα Κόμισσα Λουίζα Μπανκόλι, η οποία ήταν πολύ όμορφη και είχε μελετήσει πολύ το θέμα των ληστών στην Ελλάδα, διότι την γοήτευε η δράση τους. Ο Μέγας ζήτησε από τον Νταβέλη να απαγάγει την όμορφη νέα και να του την πάει προκειμένου να την κατακτήσει. Ο λήσταρχος πράγματι απήγαγε την γυναίκα, αλλά η ομορφιά της τον θάμπωσε και την κράτησε για τον εαυτό του. Και η Κόμισσα όμως προτιμούσε τον λήσταρχο, διότι είχε αδυναμία στα λαϊκά παιδιά λόγω της καταγωγής της. Ο Γιάννης Μέγας ορκίστηκε πως θα πάρει εκδίκηση για την προσβολή αυτή και ορκίστηκε μπροστά στην βασίλισσα Αμαλία πως θα φέρει το κεφάλι του Χρήστου Νταβέλη.
Το τέλος του λήσταρχου Νταβέλη
Στις 11 Ιουλίου ο Νταβέλης βρίσκεται στον Παρνασσό και κάνει πλιάτσικο στη Μόνη Ιερουσαλήμ, κλέβοντας όλα τα τυροκομικά προϊόντα. Έγινε αντιληπτός από κάποιον, ο οποίος τον κατέδωσε και ενεργοποιήθηκαν όλα τα καταδιωκτικά αποσπάσματα της χωροφυλακής. Ο Γιάννης Μέγας κατέφθασε στον Παρνασσό και καταδίωξε ο ίδιος τον λήσταρχο Νταβέλη. Ο Νταβέλης προκάλεσε τον Μέγα σε μονομαχία και κατάφερε να του δώσει ένα φονικό χτύπημα το οποίο του ανταπέδωσε ένας άλλος αξιωματικός και τον εξόντωσε. Το κεφάλι του λήσταρχου Νταβέλη βρισκόταν κρεμασμένο επί μήνες σε ένα κοντάρι στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό ήταν το μοιραίο τέλος του λήσταρχου Νταβέλη.
1 σχόλιο:
Thank you for sharing
https://aab-edu.net/
Δημοσίευση σχολίου