Η ΙΟΝ Αμυγδάλου

Η πρώτη αγάπη πολλών ανδρών.

Ένας μικρός φόρος τιμής στην πρώτη σοκολάτα που αγάπησα σε αυτή τη ζωή. Τι εννοείς δεν είναι μόνο δική μου η αγάπη αυτη;

Μαρέσει όταν συζητάμε με τα υπόλοιπα παιδιά εδώ στο site για αυτή τη στήλη. Γιατί ανακαλύπτουμε διαρκώς πράγματα που είχαμε κοινά στην παιδική και εφηβική μας ηλικία και σχεδόν τσακωνόμαστε για το ποιος θα προλάβει να γράψει για το καθένα. Από αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση μέχρι τις μουσικές που ακούγαμε και αυτά που τρώγαμε κρυφά από τους γονείς μας. Η ΙΟΝ αμυδάλου είναι ένα από αυτά.

Κι όσο κι αν ξέρω ότι δεν είναι μόνο η δική μου πρώτη αγάπη, της όφειλα πολλά χρόνια τώρα αυτό το κείμενο. Για τις αναμνήσεις κυρίως.

Γιατί για εμένα όπως και για πάρα πολλούς άλλους, η αμυγδάλου δεν είναι ένα σλόγκαν ή μία τηλεοπτική διαφήμιση, όσο επιτυχημένο είναι το “η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή”. Το σλόγκαν αυτό είναι επιτυχημένο γιατί είναι αληθές. Γιατί για τους περισσότερους η σοκολάτα αυτή είναι από τις πρώτες σοκολάτες που δοκίμασαν, από τις πρώτες σοκολάτες που αγάπησαν.

Και είναι αυτή η ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας που με κάνει να την νοσταλγώ, να την ζητάω και να την προτιμώ πολλές φορές και τώρα όταν στέκομαι στο περίπτερο μπροστά στις δεκάδες σοκολάτες που υπάρχουν πλέον. Θα πιάσω μία ΙΟΝ Αμυγδάλου γιατί νιώθω ότι κάτι με συνδέει με αυτή.

Με συνδέει η ανάμνηση της γιαγιάς μου να έρχεται στο σπίτι με τα χέρια πάντα γεμάτα. Με μερικές σοκολάτες στην τσάντα ή της τσέπη της ζακέτας της. Κάθε φορά που σταματούσε με το λεωφορείο στη στάση στην οδό Σωκράτους στη Βούλα και ήταν να πάρει το δρόμο προς το σπίτι, θα σταματούσε πάντα στο περίπτερο του Βαγγέλη για να μας πάρει σοκολάτες.

Η νονά μού έφερνε ακριβά δώρα, ο αδερφός της μου έφερνε GI JOE, ο πατέρας μου πήγαινε οποτεδήποτε του ζητούσα μέχρι τα Wendy's στη Γλυφάδα να φέρει φαγητό. Αλλά η γιαγιά έφερνε σοκολάτες. Έφερνε ΙΟΝ αμυγδάλου.

Θα έτρωγε πάντα κι εκείνη ένα μικρό κομμάτι. Ακόμα και σήμερα δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους που μπορούν να φάνε μόνο ένα κομμάτι σοκολάτα κι όχι ολόκληρη τη σοκολάτα. Αλλά φαντάζομαι ότι όταν γίνω κι εγώ παππούς και φέρνω μια αμυγδάλου στο εγγόνι μου, θα τρώω με ευχαρίστηση μόνο ένα μικρό κομμάτι. Για να του χαρίσω κι εκείνου τις αναμνήσεις που έχω εγώ από τη γιαγιά μου.

Αυτό που δεν ήξερα μέχρι μερικά χρόνια αργότερα είναι ότι αυτή η σοκολάτα ήταν και η δική της αγαπημένη. Και των παιδιών της. Δεν με ενδιέφερε όταν ήμουν παιδί το πόσο παλιό μπορεί να είναι ένα brand. Τι με ένοιαζε εμένα αν η σοκολάτα αυτή υπήρχε από πριν τον Β' παγκόσμιο;

Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ανοίγω προσεκτικά την κόκκινη συσκευασία, να σκίζω άτσαλα το αλουμινόχαρτο και να ορμάω στη σοκολάτα. Η σωστή κατανάλωση της αμυγδάλου γίνεται μπάρα – μπάρα.

Μ' αρέσει όταν συζητάμε με τα υπόλοιπα παιδιά εδώ στο site για αυτή τη στήλη. Γιατί ανακαλύπτουμε διαρκώς πράγματα που είχαμε κοινά στην παιδική και εφηβική μας ηλικία και σχεδόν τσακωνόμαστε για το ποιος θα προλάβει να γράψει για το καθένα. Από αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση μέχρι τις μουσικές που ακούγαμε και αυτά που τρώγαμε κρυφά από τους γονείς μας. Η ΙΟΝ αμυδάλου είναι ένα από αυτά.

Κι όσο κι αν ξέρω ότι δεν είναι μόνο η δική μου πρώτη αγάπη, της όφειλα πολλά χρόνια τώρα αυτό το κείμενο. Για τις αναμνήσεις κυρίως.

Προφανώς και θα πήγαινα να πάρω μία για να γράψω το θέμα.

Είχα κι άλλες αγαπημένες σοκολάτες μικρός. Σοκολάτες που άλλαξαν με τα χρόνια, η γεύση τους, η σοκολάτα τους, οι ξηροί καρποί τους. Κι αυτό που πάντα εκτιμούσα σε μερικές σοκολάτες είναι ότι η γεύση τους παρέμενε ίδια.

Η ίδια σοκολάτα που τρώω τώρα στο γραφείο μου (δεν σας χάλασε) είναι αυτή που έτρωγα και πριν τόσα χρόνια. Κάνω ένα rewind στο “δεν σας χάλασε” γιατί εσείς μπορεί να είστε διακοπές τώρα που εγώ είμαι στο γραφείο μου οπότε “δεν με χάλασε”.

Και είμαι από τους ανθρώπους που σε ένα δίλημμα ανάμεσα σε φουντούκι ή αμύγδαλο, θα επιλέξω μάλλον το φουντούκι. Αλλά όταν σκέφτομαι αμύγδαλο, αυτή ακριβώς είναι η ιδεατή του μορφή. Σε μικρά κομμάτια πλημμυρισμένο από σοκολάτα γάλακτος.

Η ΙΟΝ αμυγδάλου είναι η πρώτη αγάπη και παντοτινή πολλών ανθρώπων. Δεν ζηλεύω για αυτό. Δεν θα μπορούσα να ζηλέψω την συγκεκριμένη αγάπη. Το μόνο που κάνω είναι να επικροτώ εκείνον τον άνθρωπο (δεν ξέρω ποιος είναι και αν ζει) που σκέφτηκε αυτό το σλόγκαν που συνοδεύει τη σοκολάτα εδώ και πόσα χρόνια.

Είναι πολύ εύκολο να βγάλεις ένα ωραίο σλόγκαν και να ευαγγελίζεις ότι είσαι η πρώτη αγάπη του καταναλωτή. Το δύσκολο είναι να είσαι η πρώτη του αγάπη. Κι αυτά τα λίγα τετραγωνικά εκατοστά σοκολάτας τα κατάφεραν και τα δύο.

Περί αμυγδάλων και σοκολάτας και στο @christoschatzi