Posted: 29 Mar 2014 10:30 AM PDT
Στις αμμουδιές του Ομήρου, στην άλλη όχθη του Αιγαίου, έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν, μάχες σώμα με σώμα ανδρών με δύναμη σωματική και ψυχική υπερανθρώπου. Ανδρών επικών διαστάσεων που σημάδεψαν τη Φυλή για Πάντα. Μα στο πέρασμα του Χρόνου, η άμμος κάλυψε τα ίχνη τους και ήρθαν αιώνες που οι άνθρωποι, οι σπουδαγμένοι και πολιτισμένοι της Δύσης, είχαν την πεποίθηση πως δεν πρόκειται παρά για δημιουργήματα της φαντασίας ενός Έλληνα στα πολύ αρχαία χρόνια. Κι όμως, πόσο υπέροχη φαντάζει η Αιώνια Αλήθεια του Ελληνικού Λόγου στις αμμουδιές του Ομήρου που διασώζονται στα Έπη, στην ψεύτικη πραγματικότητα των αγορών του Σήμερα.
Ο Μύθος
Οι προφητείες και οι Οιωνοί Κατάκτησης του Κάστρου του Ιλίου.
Μύθοι πολλοί που πλέκονται και ξετυλίγονται ως τα Πέρατα του Κόσμου γύρω από τα θεϊκά Τείχη της Τροίας. Για να πατήσουν το κάστρο οι θεομάχοι Αχαιοί, έπρεπε να εκπληρωθούν πολλά. Χρησμοί πολλοί, πολλές προφητείες που θα σήμαιναν τη Νίκη. Ο μεγάλος στόλος των Δαναών πλησίαζε τις ακτές του Ελλήσποντου. Αράζουν τα καράβια στο λιμάνι της Λήμνου για να ξεκουραστούν τα πληρώματα και να πατήσουν την ακτή με περισσότερη ορμή. Αφού τελείωσε το δείπνο και ξεκίνησαν να συζητούν οι άρχοντες του Μυκηναϊκού Κόσμου, για το ποια στρατηγική, ποια τακτική είναι καλύτερη να ακολουθήσουν προκειμένου να αλώσουν το κάστρο. Οι Τρώες, είχαν δυνατό στρατό, καθώς η ράτσα των αλόγων τους που έσερνε τα άρματα της μάχης, ήταν ξακουστή για την ταχύτητα και τη δύναμή τους και η γη της Τρωάδας, έτρεφε αμέτρητα κοπάδια της ράτσας. Έπειτα, το στρατό τους διοικούσε άνδρας ευγενής, περήφανος που ήταν συνάμα και οξυδερκής, γενναίος στις συγκρούσεις και πολύ ικανός πολεμιστής. Ο Έκτωρ.
Επιπλέον, στρατοί από βάρβαρα Έθνη της Ανατολής, σύμμαχοι των Τρώων έστερξαν να ενισχύσουν την άμυνα τους αλλά και οι πολεμοχαρείς Θράκες. Ο εχθρός φάνταζε ανίκητος και παντοδύναμος. Αδύνατο να πατηθούν τα Κυκλώπεια Τείχη που είχαν χτίσει θεοί δυνατοί, Απόλλωνας και ο Ποσειδώνας.
Η συζήτηση προχωρά και ο λόγος φτάνει στον Αχιλλέα. Ο τρανός Αχιλλέας, υποστηρίζει πως η μόνη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν είναι η γενναιότητα στη μάχη. Η ασυγκράτητη ιερή μανία για Εκδίκηση και Νίκη. Μονάχα η ορμή στο πεδίο της μάχης και φονεύοντας τους πιο γενναίους των εχθρών, θα αναγκάσει το βασιλιά της Τροίας, τον Πρίαμο, να παραδώσει και την Ωραία Ελένη και τους θησαυρούς που είχε αρπάξει ο Πάρις μέσα από το παλάτι του Μενέλαου στη Σπάρτη αλλά και όσα του επιβάλλουν οι νικητές του Ξίφους.
Το λόγο έπειτα παίρνει ο πολυμήχανος και πολύτροπος Οδυσσέας. Ο Οδυσσέας υποστηρίζει πως δεν αρκεί η γενναιότητα στη μάχη. Όταν θα σκοτωθούν οι πρίγκιπες της Τροίας και οι πιο ικανοί πολεμιστές της, ο υπόλοιπος στρατός θα κρυφτεί στα απόρθητα τείχη της πόλης που από το βουνό της Ίδης θα μπορεί να λαμβάνει απρόσκοπτα εφόδια.
Θα πρέπει λοιπόν, οι Αχαιοί, όχι μόνο γενναιότητα στις μάχες αλλά να εφαρμόσουν και τεχνάσματα που θα εξαπατήσουν τον εχθρό. Ο ευθύς και τίμιος χαρακτήρας του Αχιλλέα, δεν μπορεί να ανεχτεί πως πρέπει να καταφύγει σε τεχνάσματα για να νικήσει τον εχθρό με εξαπάτηση. Τούτο αποτελεί προσβολή στην ανδρεία και τη γενναιότητα του και μειώνει την αξία της μαχητικής ικανότητας και την αξία της πολεμικής τέχνης. Οξύθυμος ως είναι, επιτίθεται φραστικά στον Οδυσσέα. Ο καβγάς ανάβει.
Ο Αγαμέμνων, παρακολουθεί αμίλητος και ατάραχος. Το με χίλιες και δύο έννοιες και θλίψεις μυαλό του Βασιλιά που κρατά το χρυσό σκήπτρο του Δία, παγιδεύεται και μέσα του χαίρεται καθώς η προφητεία πως το κάστρο θα πέσει στα χέρια του αφού πιαστούν στα λόγια οι δύο πρώτοι των Αχαιών. Έχει λησμονήσει τον οιωνό που ερμήνευσε ο Κάλχας πως το κάστρο θα πέσει το δέκατο χρόνο πολεμώντας εννιά χρόνια όταν στο βωμό ενώ έκαιγε ακόμα το θυμίαμα πριν ξεκινήσει η Εκστρατεία, ένα φίδι επιτέθηκε και κατάφαγε εννιά νεοσσούς και έπειτα δέκατη τη μητέρα του και αμέσως πέτρωσε. Αναμοχλεύει τη Νίκη και ένα μειδίαμα χαράσσεται στο πρόσωπό του. Τραγική ειρωνεία καθώς, η σύγκρουση που προμηνύει τη νικηφόρα έκβαση του Πολέμου είναι αυτή που θα εξελιχτεί δέκα χρόνια μετά ανάμεσα στον ίδιο και τον πρώτο πολεμιστή: τον Αχιλλέα που εξαιτίας των προσβολών θα αποσυρθεί από το πεδίο της μάχης.
Όμως, για τον Αγαμέμνονα οι δύο πρώτοι των Αχαιών είναι οι δύο πόλοι σκέψης του πολεμιστή: ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας που γίνονται Αρχέτυπα χάρη στο μεγάλο Όμηρο με τα αξεπέραστα Έπη του.
Διδάγματα
Ο Οδυσσέας είναι ο πολεμιστής που με τεχνάσματα και με λόγια που εξαπατούν τον εχθρό.
Είναι ο πολυμήχανος πολεμικός νους που καταστρώνει το σχέδιο του Δούρειου Ίππου και γίνεται ο Εκπορθητής της Τροίας.
Ο Αχιλλέας όμως είναι αυτός που σκοτώνει τον Υπερασπιστή του Ιλίου και πιο ικανό πολεμιστή του Πρίαμου, τον Έκτορα.
Ο Αχιλλέας είναι εκείνος ο ρήγας των Μυκηναίων που έχει κυριεύσει τις περισσότερες πόλεις στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και της Θράκης, χωρών συμμάχων της Τροίας, στερώντας από τον εχθρό, πλούσιες πηγές εφοδιασμού και παράλληλα ενισχύοντας το στρατό των Αχαιών ενισχύοντας το φρόνημα των συμπολεμιστών του και καταβαραθρώνοντας το ηθικό των Τρώων που θρηνούν για τα χωριά τους, τις γυναίκες της οικογένειάς τους που έγιναν παλλακίδες των Αχαιών. Από την άλλη, ο Οδυσσέας είναι που πετυχαίνει τον αντικειμενικό σκοπό της επιχείρησης, καταστρώνοντας σχέδιο που με νικηφόρο τρόπο τελειώνει την Εκστρατεία και χαρίζει την Αιώνια Δόξα.
Και διόλου εύκολο δεν είναι να επιλέξει ο Αγωνιστής μεταξύ των δύο Αρχετυπικών Μαχητών που η σύγκρουσή τους αντανακλάται πέρα από το Χρόνο και το Χώρο.
Αντανακλάται στην εποχή του Μέγα Αλέξανδρου, όπου ο ίδιος αντιπροσωπεύει τις αξίες του Αχιλλέα και ο πολυμήχανος μισθοφόρος αρχιστράτηγος του Δαρείου, ο Μέμνων, τον τρόπο πολέμου του Οδυσσέα. Αντανακλάται στην εποχή των Σταυροφόρων, όπου το δρόμο του Αχιλλέα, ακολουθούν τα τάγματα των Ιπποτών, χριστιανών και μουσουλμάνων ενώ στον Οδυσσέα, μπορεί κανείς να αντιστοιχίσει τα τάγματα των δολοφόνων και δολιοφθορών. Μα, και αιώνες αργότερα σε μια χώρα πολύ μακρινή, στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, βρίσκει κανείς αντανάκλαση της Σύγκρουσης των Αρχετυπικών Μορφών του Αχιλλέα και του Οδυσσέα.
Στοχάσου, σκέψου, γυμνάσου σωματικά και πνευματικά. Κι ίσως να μην έχει τόση σημασία να επιλέξεις μία μονάχα τακτική μάχης και να αποκλείσεις την άλλη καθώς στο σύνθετο και πολύπλοκο πόλεμο που δέχεται το Γένος των Ελλήνων στην εποχή της "Νέας Τάξης" με τους τόσους κινδύνους και εχθρούς του Έθνους, ίσως να χρειάζεται να συνδυάσουμε όλες τις αρετές των Ένδοξων Προγόνων μας για να αλώσουμε τα Κάστρα του εχθρού που φαντάζει Παντοδύναμος. Χρειάζεται και ο Οδυσσέας και ο Αχιλλέας για να μπορεί ο Όμηρος να τραγουδά ελληνικά στις αμμουδιές του Αιγαίου και να η φύση η ελληνική να μυσταγωγεί το πρόσταγμα των Πατέρων:
ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ
"Ο Όμηρος στον παλαιότατο καιρό του, χωρίς να είναι η δουλειά του, και χωρίς να το θέλη, και χωρίς να το ξέρη και χωρίς να το φαντασθή ποτέ του, πίνων και τραγουδών εις ηρωικά και ημιθεϊκά συμπόσια των ΚΛΕΦΤΩΝ του καιρού του πίνων και τραγουδών, να ζωγραφίση τον Έλληνα πάσης εποχής, υπό την διπλή μορφή του Αχιλλέως-Κλέφτου, πολεμιστού, Οδυσσέως-εμπόρου. Αποίκου δηλαδή του ενός Έλληνος που πηγαίνοντος παντού από καταβολής κόσμου-τρυπόνοντος εις τα έγκατα γαιών και λαών, εξαπατώντος και διαρπάζοντος τα πάντα, φορούντος όλων των ειδών τα φορέματα, τρυκιμιζόμενου εις τα τέσσερα σημεία των ανέμων, διαρκώς θαλασσοπνιγμένου, αλλά εις το τέλος πάντα διαφεύγοντος κάθε κίνδυνον, νικώντος, επανερχομένου εις την φωληάν του ασφαλώς.
Του ενός αιωνίου Αχιλλέως-Οδυσσέως του ξεκινούντος διά κάθε που, όπου του μυρίσει χρυσότριχον τομάρι διά να το αρπάση, δια κάθε Ωραία Ελένη που του αρπάζουν αυτού, επανερχομένου έστω και χωρίς βρακί στο σπίτι του, σκοτώνοντος κάθε εραστάς και αναπαυόμενος στην αγκαλιά της Πηνελόπης του, που είναι η Γη του, η οποία κοροϊδεύουσα τους κάθε εγκατεστημένους στο σπίτι της εραστάς, και αφρόντιστα τραγουδούσα, υφαίνει τα όνειρά της εις τα θαυμάσια υφάσματα που βλέπετε εις τας δύσεις των ουρανών Σας, γράφων ούτω από τότε, ότι ούτε τώρα δεν εκατόρθωσαν οι φραγκοβάρβαροι Σοφοί και οι δικοί μας οι φραγκοραγιάδες, την αιωνίαν ιστορίας Έλληνος και φυλής, εις κάθε στιγμήν πιστοποιούμενην, γράφων τα δύο προφητικά βιβλία τα δύο γνήσια Ευαγγέλια της Φυλής. Και δια να γραφούν από τότε, χωρίς ούτε να το θέλει, ούτε να το σκοπεύει, ούτε να το φαντασθή ο ποιητής, ολοφάνερο ότι από πολύ πριν των τότε, άλυσσος αιώνων μακροτάτη Ζωή της Φυλής, είχεν αποκρυσταλλώσει τον Ελληνικόν Τύπον εις διαμαντένιας σκληρότητος και διαυγείας κρύσταλλον…"
Περικλής Γιαννόπουλος
Περικλής Γιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου