Κρανίο ηλικίας 210.000 ετών εντοπίστηκε από αρχαιολόγους σε σπηλιά της Μάνης. Σύμφωνα με το περιοδικό Nature θεωρείται το αρχαιότερο δείγμα Homo Sapiens στην Ευρώπη...

Ένα κρανίο που βρέθηκε στην Ελλάδα και χρονολογείται προ τουλάχιστον 210.000 ετών, αντιπροσωπεύει το αρχαιότερο δείγμα ανατομικά σύγχρονου ανθρώπου στην Ευρασία, δηλαδή εκτός Αφρικής, όπως ανακοίνωσε μια ομάδα Ελλήνων και ξένων επιστημόνων. Αυτό σημαίνει ότι το κρανίο είναι κατά τουλάχιστον 150.000 χρόνια παλαιότερο από το αρχαιότερο απολίθωμα «έμφρονος ανθρώπου» (Homo sapiens) που είχε βρεθεί έως τώρα στην Ευρώπη. Ένα δεύτερο κρανίο που βρέθηκε στην ίδια τοποθεσία της Πελοποννήσου και εκτιμάται ότι είναι τουλάχιστον 170.000 ετών, διαθέτει χαρακτηριστικά Νεάντερταλ. Τα δύο απολιθωμένα κρανία είχαν ανακαλυφθεί στο σπήλαιο Απήδημα δυτικά της Αερόπολης στη Μάνη στο τέλος της δεκαετίας του 1970, στη διάρκεια ερευνών του Ανθρωπολογικού Μουσείου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όμως έως τώρα δεν είχαν μελετηθεί σε βάθος και είχαν παραμείνει σχετικά άγνωστα, παρά τη μεγάλη σπουδαιότητα τους, όπως τώρα γίνεται αντιληπτό με μεγάλη καθυστέρηση. Οι ερευνητές από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τη Βρετανία, με επικεφαλής την διακεκριμένη Ελληνίδα παλαιοανθρωπολόγο Κατερίνα Χαρβάτη του Κέντρου Σένκενμπεργκ για την Ανθρώπινη Εξέλιξη και το Παλαιοπεριβάλλον του γερμανικού Πανεπιστημίου Έμπερχαρντ Καρλς του Τίμπινγκεν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature, μελέτησαν για πρώτη φορά συγκριτικά, με σύγχρονες μεθόδους απεικόνισης και χρονολόγησης, τα δύο κρανία, γνωστά ως «Απήδημα 1» και «Απήδημα 2». Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κα Χαρβάτη, «τα αποτελέσματα της έρευνάς μας δείχνουν την σημαντικότητα του Ελλαδικού χώρου για την ανθρώπινη εξέλιξη. Έχουμε τον αρχαιότερο σύγχρονο άνθρωπο εκτός Αφρικής, που μεταφέρει την άφιξη του Homo sapiens στην Ευρώπη περισσότερο από 150 χιλιάδες χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζαμε μέχρι τώρα. Η δουλειά αυτή είναι αποτέλεσμα 25 χρόνων έρευνάς μου στην Αφρική, στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ως Ελληνίδα, εύχομαι η έρευνα στην Ελλάδα να συνεχιστεί, καθώς πιστεύω ότι η χώρα μας έχει ακόμα πολλά να δώσει στο χώρο της παλαιοανθρωπολογίας». Η ερευνητική ομάδα, η οποία έκανε, μεταξύ άλλων, εικονική ανακατασκευή των κατεστραμμένων τμημάτων των κρανίων, διεξήγαγε συγκρίσεις με άλλα ανθρώπινα απολιθώματα και χρησιμοποίησε μία υψηλής ακριβείας ραδιομετρική μέθοδο χρονολόγησης, προκειμένου να καθορίσει την ηλικία των δύο κρανίων. Το «Απήδημα 2», που βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, εμφανίζει τα χαρακτηριστικά Νεάντερταλ, ενώ το «Απήδημα 1» δεν έχει καθόλου νεαντερτάλια γνωρίσματα, αλλά συνδυάζει σύγχρονα και πρωτόγονα χαρακτηριστικά, τα οποία -κατά τους επιστήμονες- το κατατάσσουν στην οικογένεια του Homo sapiens. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι στο σπήλαιο Απήδημα έζησαν δύο ομάδες, ένας πρώιμος πληθυσμός Homo sapiens, που στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από ένα πληθυσμό Νεάντερταλ, οι οποίοι προϋπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή της νότιας Ελλάδας. Με τη σειρά τους, οι Νεάντερταλ αντικαταστάθηκαν από προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου της Ανώτερης Παλαιολιθικής περιόδου, η πιο πρώιμη παρουσία των οποίων στην περιοχή χρονολογείται πριν περίπου 40.000 χρόνια.... 

Πολλές «έξοδοι» και η σημασία της Ελλάδας Η ανακάλυψη για την παλαιότητα του κρανίου «Απήδημα 1» και η εκτίμηση ότι ανήκει στον Homo sapiens, ενισχύει την άποψη ότι οι πρόγονοι των σημερινών ανθρώπων εξαπλώθηκαν από την Αφρική προς την Ευρώπη και την Ασία νωρίτερα από ό,τι συνήθως πιστεύεται. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη γενικότερα και ειδικότερα η περιοχή της σημερινής Ελλάδας αποτέλεσε σημαντικό διάδρομο για την εξάπλωση των πρώτων αυτών «μεταναστών» από την Αφρική. Η νέα μελέτη, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενισχύει επίσης τη θεωρία ότι δεν υπήρξε μόνο μία «έξοδος» από την μαύρη ήπειρο, αλλά πολλές. «Το Απήδημα 2 είναι περίπου 170.000 ετών. Θα λέγαμε ότι ήταν ένας Νεάντερταλ», σύμφωνα με την Κατερίνα Χαρβάτη. «Προς μεγάλη μας έκπληξη, το Απήδημα 1 είναι ακόμα παλαιότερο, ηλικίας περίπου 210.000 ετών, αλλά δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό Νεάντερταλ». Αντιθέτως, η μελέτη ανέδειξε μια μίξη σύγχρονων ανθρώπινων και αρχαϊκών χαρακτηριστικών, παραπέμποντας σε έναν πρώιμο Homo sapiens. «Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι τουλάχιστον δύο ομάδες ανθρώπων ζούσαν στην περιοχή της Νοτίου Ελλάδας κατά την Μέση Πλειστόκαινο εποχή: ένας πρώιμος πληθυσμός Homo sapiens και, αργότερα, μία ομάδα Νεάντερταλ», εξήγησε η κυρία Χαρβάτη. Αυτό στηρίζει την υπόθεση ότι οι πρώιμοι σύγχρονοι άνθρωποι πραγματοποίησαν πολλές φορές εξορμήσεις πέραν της Αφρικής, στην οποία και πρωτοεμφανίστηκαν. «Το κρανίο Απήδημα 1», όπως ανέφερε, «δείχνει ότι μια πρώτη διασπορά συνέβη νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύαμε, καθώς και ότι εξαπλώθηκε πολύ περισσότερο γεωγραφικά, έως και στο εσωτερικό της Ευρώπης. Εικάζουμε ότι, όπως και στην Εγγύς Ανατολή, ο πρώιμος σύγχρονος ανθρώπινος πληθυσμός, που αντιπροσωπεύεται από το Απήδημα 1, πιθανώς αντικαταστάθηκε από τους Νεάντερταλ, η παρουσία των οποίων στη Νότια Ελλάδα είναι σαφώς τεκμηριωμένη, λαμβάνοντας υπόψιν και το κρανίο Απήδημα 2 από την ίδια τοποθεσία», πρόσθεσε. Ωστόσο, και οι Νεάντερταλ με τη σειρά τους αντικαταστάθηκαν από τους σύγχρονους ανθρώπους. Κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο, περίπου 40.000 χρόνια πριν, οι νεοαφιχθέντες σύγχρονοι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η παρουσία τους επιβεβαιώνεται από την ανασκαφή λεπτοδουλεμένων λίθινων εργαλείων και άλλων ευρημάτων. Από την άλλη, οι Νεάντερταλ εξαφανίστηκαν περίπου την ίδια περίοδο. «Αυτή η ανακάλυψη υπογραμμίζει τη σημασία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην εξέλιξη του ανθρώπου», τόνισε η κα Χαρβάτη. Από ελληνικής πλευράς στη μελέτη συμμετείχαν επίσης ο καθηγητής Βασίλης Γοργούλης (διευθυντής του Τμήματος Ιστολογίας – Εμβρυολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών), η καθηγήτρια Μυρσίνη Κουλούκουσα (διευθύντρια του Ανθρωπολογικού Μουσείου της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ), ο Φώτης Καρακωστής (Πανεπιστήμιο Τίμπινγκεν), ο Παναγιώτης Καρκάνας (Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών Αθηνών), η καθηγήτρια ακτινολογίας Λία Μουλοπούλου (Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ) και ο επίκουρος καθηγητής ακτινολογίας Βασίλης Κουτουλίδης (Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ). Μεταξύ των ξένων επιστημόνων είναι ο κορυφαίος διεθνώς παλαιοντολόγος Κρις Στρίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. Οι επιστήμονες επεσήμαναν τις λιγοστές γνώσεις που ακόμη υπάρχουν για τα ανθρώπινα απολιθώματα στη νοτιοανατολική Ευρώπη και τη σημασία της Ελλάδας για την κατανόηση της ανθρώπινης εξέλιξης και των πρώτων μεταναστευτικών κινήσεων. Έτσι, σχεδιάζουν περαιτέρω μελέτες του ανευρεθέντος υλικού στο σπήλαιο Απήδημα, το οποίο ήδη εθεωρείτο σημαντικό στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και απέκτησε επιπρόσθετη αξία υπό το φως των νέων ανακαλύψεων. Το σπήλαιο Απήδημα ανεσκάφη στις δεκαετίες του 1970-80 από ερευνητές του Μουσείου Ανθρωπολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφέροντας σημαντικά ευρήματα που φιλοξενούνται στο Μουσείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1886 και είναι ένα από τα παλαιότερα του είδους του στην Ευρώπη. Η νέα έρευνα πραγματοποιήθηκε με χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας στην K. Χαρβάτη, καθώς και του Γερμανικού Ερευνητικού Ιδρύματος (DFG). Σχεδόν παράλληλα, δημοσιεύθηκε μια άλλη επιστημονική μελέτη από ερευνητές του Εθνικού Κέντρου Ερευνών της Γαλλίας (CNRS), που εξέτασαν και αυτοί τα δύο κρανία από το σπήλαιο Απήδημα, καταλήγοντας σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα, ότι αυτά αντιπροσωπεύουν μια μεταβατική φάση ανάμεσα στον Ευρωπαίο «Όρθιο άνθρωπο» (Homo erectus) και στους Νεάντερταλ, κάτι με το οποίο όμως δεν συμφωνεί η ερευνητική ομάδα υπό την Κ. Χαρβάτη.... 

Ο τραγέλαφος μιας απατηλής κυβέρνησης

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο τραγουδούσαν οι Πασοκάρες στους δρόμους όταν νικούσαν στις εκλογές. Και τον μέθυσαν τόσο πολύ, που τώρα τείνει να γίνει άφαντος όπως και το εξαϋλωμένο κόμμα τους.
Θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα μόνο άρθρο έλεγαν οι Συριζαίοι. Και ο λαός αποχαυνωμένος με το άστρο του Αλέξη, του λευκού ιππότη, που θα έσωζε την πατρίδα από τους ξένους οικονομικούς δυνάστες, του έδωσε την κυβέρνηση. Χωρίς να μπορεί να προβλέψει με λογικούς συνειρμούς το τι θα επακολουθούσε.
Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ με τις χονδρές μπουτούδες και τα αξύριστα πόδια από τον καιρό, που ήταν μέλη της Πανσπουδαστικής στο Πανεπιστήμιο, χόρευαν καρσιλαμά τις αγορές στο Σύνταγμα.

Ήταν τέτοιος καιρός πριν τέσσερα χρόνια όταν αποφασίστηκε από την κυβέρνηση το περίφημο δημοψήφισμα για το αν επιθυμεί ή όχι να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο λαός αφιονισμένος στην αντιδεξιά του μήνι, ψήφισε όχι στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση για το 60% που ψήφισε κατά της Ευρώπης, δεν το θεώρησε υποχρεωτικό σαν λαϊκή εντολή και το ανέτρεψε, μένοντας στην Ευρώπη. Άρχισαν τα ελαφρά πηδηματάκια τα οποία κατέληξαν στην πιο μεγαλειώδη κυβίστηση στην πολιτική ιστορία της χώρας.

Tα πρώτα δείγματα σταλινικής νοοτροπίας, σε εποχές αταίριαστες για εφαρμογή, διαφάνηκαν στον ορίζοντα. Ο πλούτος των Ελλήνων είναι στις Τράπεζες και στις καταθέσεις τους. Ο πλούτος είναι ο εχθρός του λαού διακήρυτταν και ας είχαν όλες τις καταθέσεις τους όλοι τους στο εξωτερικό. Και έκλεισαν οι αθεόφοβοι τις Τράπεζες μια εβδομάδα και μετά επέβαλλαν την υποχρεωτική σίτιση των Ελλήνων, με ανάληψη 60 ευρώ την ημέρα από τα Α.Τ.Μ. των Τραπεζών. Ουρές έξω από τις Τράπεζες, με γέρους και μικρά παιδιά με τις μανάδες τους να υποφέρουν, σαν τους αιχμάλωτους πολέμου, που περιμένουν στην ουρά για συσσίτιο.

Η Βαλαβάνη υφυπουργός Οικονομικών, με πληροφόρηση εκ των έσω, ειδοποιεί την πλούσια μητέρα της, να ανασύρει τις καταθέσεις, πριν επιβληθούν τα περιοριστικά μέτρα των αναλήψεων. Τέτοια η ευθύνη της απέναντι στο λαό.
Η εικόνα είναι ιστορική όταν πήγε φοβισμένη με τον Λαφαζάνη, σαν πρωτάκια του δημοτικού και τρέμοντας ζήτησαν να κοπεί δραχμή για νόμισμα με τη βοήθεια της Ρωσίας ή και στο δικό μας νομισματοκοπείο.

Ο Πούτιν τους κοίταξε επιτιμητικά και με οίκτο και φαινόταν να διασκεδάσει τον τρόμο τους. Τέτοια ιδεοληψία των πολιτικών μας, που την φοβούνται ακόμη και αυτοί που είναι οι ιδεολογικοί καθοδηγητές τους.
Μετά μας προέκυψε η κ. Πρόεδρος της Βουλής, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με τις ολονυκτίες της. Η Βουλή ξεκινούσε τις συνεδριάσεις στις δώδεκα τα μεσάνυκτα και τελείωνε όπως τα ξενυχτάδικα επτά η ώρα το πρωΐ. Σοσιαλιστικό μεγαλείο.

Και μετά ήλθαν οι μέλισσες. Το παραμύθι είχε μάγισσες, κακούς δράκους και λύκους. Η Ελλάδα δεν φαινόταν πουθενά, σαν να ήταν κρυμμένη στο δάσος.

Ο Πρωθυπουργός έφερνε ποδήλατα από την Κίνα, σαν μια νέα μορφή ανάπτυξης και ταξίδευε ημέρες και νύκτες να φθάσει στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα, όπου ήταν παρόντες μόνο μονάρχες Αφρικανικών χωρών και της Λατινικής Αμερικής. Ταξίδευε όμως και στην Ευρώπη, αγκαλιά με την Μέρκελ, που τον είχε πολιτικά υιοθετήσει, γιατί έκανε όλα τα χατίρια της.
Ο λαός καθημερινά εξαθλιωνόταν. Κανένα ντέρμπυ ποδοσφαιρικού αγώνα δεν τελείωσε χωρίς επεισόδια. Η ΕΡΤ έπαιζε όλη την ημέρα προπαγανδιστικά σλόγκαν και η Ακριβοπούλου, χρυσοπληρωμένη, συστηματικά παραπληροφορούσε.
Ο Λαζόπουλος ούρλιαζε στις τηλεοράσεις κατά της Ευρώπης και του Σόιμπλε, σαν να του είχαν αρπάξει το πορτοφόλι, η Αλεξίου και οι καθαρίστριες, που επαναπροσλήφθηκαν, με υψωμένες τις γροθιές τους φορώντας κόκκινα γάντια, έδιναν το σύνθημα του αγώνα. Ζούσαμε την επανάσταση των προλετάριων.
Και ύστερα ήλθαν τα δύσκολα. 
Περικοπές στις συντάξεις, 
αθρόα και μη ελεγχόμενη λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα, ληστείες καθημερινές στα σπίτια φιλήσυχων ανθρώπων. 
Χειραγώγηση της δικαιοσύνης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στήσιμο σαθρών και ανέντιμων σκευωριών με αστήρικτες κατηγορίες κατά πολιτικών προσώπων, 
Πολλακισμός, που είναι η λεκτική αθλιότητα μαζί με θρασύτητα, κρατική ασυδοσία, μεγαλοσχημοσύνη ως επικάλυψη της απελπισίας και της ανικανότητας, κομματοκρατία, παρεοκρατία, νεποτισμός, αδιαφορία, ανευθυνότητα, αμοραλισμός.

Εικόνες μιας χώρας κατεστραμμένης. 
Με ευάριθμους νεκρούς από τις πλημμύρες στη Μάνδρα, με εκατόμβη νεκρών στο Μάτι 
και με δώρα στους γείτονες του ονόματος μιας Ελληνικής επαρχίας μας, της Μακεδονίας.
Πολιτική αδιαφορίας, ανικανότητας και ανευθυνότητας. Κράτος ακέφαλο και ανύπαρκτο. Φίλα προσκείμενο στους τρομοκράτες και τους κουκουλοφόρους εμπρηστές κτηρίων και καταστροφείς περιουσιών.

Μια παράσταση ενός αμίμητου τσίρκου με ποικιλία θεάματος. Χωρίς συντονισμό, αλλά που τα είχε όλα. Από θεατρινίστικες ατάκες μαθητευόμενων μάγων και απίστευτα ρεσάλτα σαλτιμπάγκων μέχρι και πολυτελή κότερα για αναψυχή του Πρωθυπουργού, όταν το Μάτι καιγόταν.

Ένας τραγέλαφος μιας κακόγουστης πρόζας, της πρώτης φορά αριστερά, που εξαθλίωσε την χώρα, στην πιο καταστροφική φάρσα της ιστορίας, με πρωταγωνιστή την πιο απατηλή και ανίκανη κυβέρνηση από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.


Σόλοικος
AntiNews

Το ελληνικό νησί που προσφέρει 500 ευρώ τον μήνα για 3 χρόνια για να ζήσετε εκεί!

Σχόλιο από The Secret Real Truth: Πρέπει να γίνει μια πανελλαδική προσπάθεια για όλα τα μικρά νησιά του Αιγαίου με λίγους   κατοίκους...να στηριχθούν να μείνουν κάτοικοι .. Να μην γίνουν βραχονησίδες

Πώς θα σας φαινόταν να αλλάξετε τόπο και τρόπο ζωής και να κάνετε μια νέα αρχή κερδίζοντας 500 ευρώ τον μήνα στον τραπεζικό σας λογαριασμό;

Αν αποφασίσετε να μείνετε μόνιμα στα Αντικύθηρα, θα κερδίζετε 500 ευρώ τον μήνα και μάλιστα μπορεί να σας δοθεί έκταση για να χτίσετε το νέο σας σπίτι ή την επιχείρησή σας.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο νησί των Επτανήσων λόγω του χαμηλότατου πληθυσμού που έχει και είναι βάσει ενός project που είδε το φως της δημοσιότητας στα τέλη του 2018. Το χειμώνα υπάρχουν μόλις 24 μόνιμοι κάτοικοι στο νησί, ενώ το καλοκαίρι αυξάνονται μόλις στους 40!

Το σχέδιο χρηματοδοτήθηκε από την Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, η οποία θα πληρώσει το μισθό για τρία χρόνια.

Όπως αναφέρει το 9gag.com, στο νησί αναζητούνται ιδανικά νέες οικογένειες για να ενταχθούν στην κοινότητα, καθώς ο πληθυσμός έχει πέσει υπερβολικά.

Νεαροί ντόπιοι φεύγουν για πιο πολυσύχναστα ελληνικά νησιά για εργασία, με αποτέλεσμα τη γήρανση του πληθυσμού.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να μπείτε στο antikythiradirect.com/repopulation-project.

Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε»

.

Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε»

Η Ζακλίν Ντε Ρομιγί, η μεγάλη Γαλλίδα ελληνίστρια, έφυγε από τη ζωή το 2010 πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω της ένα πλουσιότατο και σημαντικότατο έργο, και για μας τους Έλληνες ιδιαιτέρως τιμητικό.

Ήταν η πρώτη γυναίκα στην έδρα της Επιγραφικής και της Φιλολογίας και η δεύτερη γυναίκα μετά τη Γιουρσενάρ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, θαυμάστρια της ελληνικής σκέψης.

Λάτρης της ελληνικής ιστορίας, η μεγάλη κυρία των κλασικών γραμμάτων και παθιασμένη διανοούμενη υπήρξε η πρώτη νεαρή γυναίκα που κέρδισε τον ετήσιο διαγωνισμό Concours Général της Γαλλίας, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Collège de France, και η δεύτερη γυναίκα ακαδημαϊκός της Γαλλικής Ακαδημίας, μετά την Marguerite Yourcenar. Στις 5 Νοεμβρίου 2008, τιμήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Κ. Δημήτρη Σιούφα, με το βραβείο του Ιδρύματος της Βουλής σε τελετή που έγινε στο Παρίσι. Το 1995, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα ενώ, το 2000, ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του ελληνισμού.

Οι εργασίες της, που καλύπτουν όλο το φάσμα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας: Όμηρο, Τραγικούς, σοφιστές, Θουκυδίδη, τον οποίο κατεξοχήν μετέφρασε, αποδεικνύουν τη σημασία που απέδιδε στα ελληνικά γράμματα. Γι’ αυτό άλλωστε το 1992 ίδρυσε την Ένωση για την Υπεράσπιση των Κλασικών Σπουδών.

Σ’ αυτήν ανήκει η φράση: «Αν η Ελλάδα μάς ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί, ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε».

Στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;», παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους αλλά και για τους Έλληνες.

Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχής στον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα:

Κατ’ αρχήν κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ότι ο άνθρωπος που εξύμνησαν οι Έλληνες ήταν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή και τις γιορτές, τα συμπόσια, τον έρωτα, τη δόξα. Μερικοί συγγραφείς μίλησαν γι’ αυτό περισσότερο από άλλους: ό­πως ο Ησίοδος, οι λυρικοί, ο Αριστοφάνης. Από τον Όμηρο όμως ως τα χορικά των τραγωδιών, αυτή η πλευρά δεν λείπει ποτέ. Πρέπει να το θυμίσουμε έντονα -διότι κατ’ αρχήν αυτό είναι η εκπληκτική γοητεία της ελληνικής λογοτεχνίας, υστέρα διότι μια τέ­τοια αγάπη για τη ζωή ανυψώνει περισσότερο το τίμημα του πάθους για να την εννοήσουμε, να την κατακτήσουμε και να υψωθούμε από τα συγκεκριμένα αυτά θέλγητρα προς μία σκέψη αρμονική προς αυτά. Η μίξη αυτών των δύο καθιστά την Ελλάδα μοναδική.

Επιπλέον, ακόμα και αν αποκαταστήσουμε αυτή τη διάσταση – που ηθελημένα αφήσαμε κατά μέρος σε μία μελέτη αφιερωμένη σε ένα μόνο θέμα – διακινδυνεύουμε πάλι να ξεχάσουμε ότι η ανάλυση που περιέχεται στα κείμενα αντιπροσωπεύει μία μόνο όψη της ελληνικής κουλτούρας και του ελληνικού πολιτισμού.

Βεβαίως, η άποψη αυτή είναι η πιο αυθεντική. Διότι κανένας άλλος πολιτισμός δεν είχε τόσο πάθος για την τέχνη του λόγου, της απόδειξης και της ανάλυσης: και αυτό, χωρίς αμφιβολία, πα­ραμένει το πιο αξιοσημείωτο γεγονός του ελληνισμού. Η επιδίωξη όμως της καθολικότητας που μαρτυρούν τα κείμενα, αν είναι τόσο χαρακτηριστική, θα πρέπει να ξαναβρεθεί επίσης στην τέχνη, στη θρησκεία, στη ζωή και στα ήθη.
Θα χρειάζονταν ακόμη πολλά βιβλία για να αποδειχθεί ότι έ­τσι είναι, αν χρησιμοποιήσουμε αναλύσεις πιο αόριστες από αυ­τές που προσφέρουν τα κείμενα: μόνο τα κείμενα μας δείχνουν αυτό που έχουν να πουν χωρίς διφορούμενα. Και όμως μπορούμε να θυμίσουμε ότι, ως προς την τέχνη και τη θρησκεία, έχουν δοθεί σύντομες ενδείξεις όταν το απαιτούσε η ανάπτυξη του θέ­ματος. Και επιβεβαιώνουν το αποτέλεσμα της έρευνας που έγινε εδώ.

Η ελληνική τέχνη είναι κατ’ αρχήν ιδιαίτερα ανθρώπινη. Αρκεί να σκεφτούμε την Αίγυπτο ή την Ινδία για να μετρήσουμε τη δια­φορά. Ακόμα και όταν παριστάνει γίγαντες και τέρατα, πλησιάζει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη μορφή. Στις μάχες μεταξύ θεών και γιγάντων μόλις διακρίνουμε τους μεν από τους δε: όλοι μοιάζουν με ανθρώπους (όπως στο διάζωμα του θησαυρού των Σιφνίων στους Δελφούς). Και όταν ένας θεός και ένας άνθρωπος βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, μόλις διακρίνουμε αν ο θεός είναι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο: όπως στο διάζωμα του θησαυρού των Αθηναίων, πάντα στους Δελφούς. Η σκέψη μας πηγαίνει στις σχέσεις που έχουν οι ήρωες και οι θεοί στον Όμηρο…

Εξάλλου, η απεικόνιση ανθρώπινων μορφών, ιδιαίτερα κατά την αρχαϊκή εποχή, περιβάλλεται -όπως είδαμε- από μια γενίκευση και από μια συγκράτηση που αποκλείουν τα ατομικά χαρακτηριστικά και τα τονισμένα συναισθήματα. Αν αυτό συμβαίνει από έλλειψη πείρας ή από συνειδητή επιθυμία, δεν έχει σημασία: τα αγάλματα που μας υποδέχονται στα μουσεία έχουν την αγέ­ρωχη περίσκεψη του εξωπραγματικού και μας συγκινούν πολύ περισσότερο.
Τέλος, ο ελληνικός ναός είναι από μόνος του ένα μνημείο με α­πέριττες γραμμές, στο οποίο η γλυπτική κατέχει μια πολύ οριοθετημένη θέση. Βρίσκεται στα μέτρα του ανθρώπου. Δεν έχει ούτε την έπαρση των πυραμίδων ούτε την πληθώρα των γλυπτών του Ανγκόρ*. Είναι ίσως η ιδέα, παραπλανητική από πρώτη άποψη, που εκφράζει ο Περικλής στο Θουκυδίδη όταν δηλώνει: «Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας».
Έτσι, η ίδια επιδίωξη προς το γενικό, το ανθρώπινο, το καθολικό εκφράζεται και στην τέχνη όπως και στη λογοτεχνία.

Όσο για τη θρησκεία, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε άλλη πιο κοντά στον άνθρωπο. Ο ανθρωπομορφισμός είναι ο κανόνας. Και εάν στις απαρχές υπήρξαν ζώα που ταυτίστηκαν με τους θεούς, από το έπος του Ομήρου έγιναν απλά ευνοούμενα αυτών των θεών. Επιπλέον, οι θεοί είναι ποικίλοι και, εξαιτίας των συνεχών συγκρούσεων μεταξύ τους, ο άνθρωπος καταφεύγει στον ένα ή στον άλλον. Σίγουρα, οι θεοί μπορούν να χτυπούν, και ιδίως ο Δίας, ο βασιλιάς τους. Αλλά οι άνθρωποι, παρ’ ότι το ξέ­ρουν, δεν ζουν μέσα στον τρόμο ούτε στην υποταγή. Οι ποιητές κοροϊδεύουν τους θεούς όταν βρουν την ευκαιρία: εν τούτοις δεν καταποντίζονται στις καταστροφές. Οι άνθρωποι φοβούνται λι­γότερο τους θεούς όσο πιο ελεύθερα επικοινωνούν μαζί τους, ε­φόσον δεν έχουν ούτε δόγμα ούτε κλήρο. Και επιπλέον υπάρχουν οι ενδιάμεσοι και οι δυνατότητες επικοινωνίας -με τους ήρωες, που είναι σχεδόν ημίθεοι, και με τους χρησμούς από τους οποίους μπορούν να ζητήσουν συμβουλή. Αν προσθέσουμε ότι οι θεοί είναι πρόγονοι πολλών οικογενειών και οι προστάτες της μιας ή της άλ­λης πόλης, εκτιμούμε πόσο μειώνεται η απόσταση ανάμεσα στο θείο και στο ανθρώπινο. Το είδαμε όταν μιλήσαμε για τον Όμη­ρο. Αργότερα, οι δοξασίες επέτρεψαν πολύ πιο προσωπικές σχέ­σεις με τη θεότητα. Αυτό παρέμεινε αληθινό ως το τέλος του ελ­ληνισμού και διευκόλυνε, μερικές φορές, τις μεταλλαγές με το χρι­στιανισμό.

Επίσης, αυτοί οι πολλαπλοί θεοί, με τις αρκετά ελαστικές δι­καιοδοσίες, μπερδεύτηκαν στην Ελλάδα με πολλές προσφιλείς δραστηριότητες. Έτσι έγιναν και αυτοί ένα είδος συμβόλων με κα­θολική αξία. Για έναν Έλληνα της κλασικής εποχής, η Αφροδίτη εί­ναι η εικόνα του έρωτα, η Άρτεμις εικόνα της αγνότητας, ο Άρης του πολέμου. Έτσι ξαναβρίσκουμε, όπως αλλού, τη γλώσσα των συμβόλων, κατά την οποία κάθε οντότητα που ανήκει στο μύθο περιέχει μια σημασία πολύ γενική για τον άνθρωπο.

Αυτό ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους λόγους που εξελί­χθηκαν τόσο άνετα οι ανταλλαγές και οι αφομοιώσεις με τις άλλες θρησκείες. Οπωσδήποτε η ελληνική θρησκεία δεν ήταν εθνική. Οι θεοί μπορούσαν να έχουν προνομιακούς δεσμούς με μία πόλη (ό­πως η Αθηνά με την Αθήνα): αυτό δεν τους εμπόδιζε να αναγνω­ρίζονται και να τιμώνται και αλλού -ενδεχομένως και στους βαρ­βάρους. Όταν είχαν άλλα ονόματα, οι Έλληνες έκριναν ότι υπήρ­χε κάποια παραλλαγή και η απόδειξη βρίσκεται στον Ηρόδοτο. Ήταν, γενικά, μία θρησκεία που αποδεχόταν και συγχρόνως γινό­ταν εύκολα αποδεκτή. Ξέρουμε πως ο απόστολος Παύλος βασί­στηκε, όταν βρέθηκε στην Αθήνα, στην ύπαρξη της λατρείας «τω Αγνώστω θεώ». Αλλά, χωρίς να φτάσει ως το Χριστιανισμό, ο Glen Bowersock επέμεινε πρόσφατα στο ρόλο που είχε η ελληνική θρησκεία στην ενοποίηση του όψιμου παγανισμού. Αυτή η κουλ­τούρα, γράφει, «πρόσφερε στη γλώσσα το μύθο και την εικόνα, το μέσον να εκφραστούν οι τοπικές παραδόσεις με τρόπο εύληπτο και πιο καθολικά κατανοητό». Όπως πάντοτε, η άνοδος προς το καθολικό, στο διανοητικό πεδίο, διευκολύνει, πράγματι, το άνοιγ­μα προς το καθολικό, στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων.

Αλλά οι ίδιες αυτές λέξεις τραβούν την προσοχή σε ένα τρίτο κενό, σοβαρότερο, στην ανάπτυξη που παρουσιάζουμε σε τούτο το βιβλίο. Και όμως είχαμε απομακρυθεί για καλά από τις ανθρώ­πινες σχέσεις! Από τις πρώτες σελίδες, με τον Όμηρο, είχαμε επι­σημάνει μία απίθανη διάθεση στην αποδοχή των άλλων -μια έλ­λειψη εθνοκεντρισμού, μια κατανόηση, μια εξαιρετική φιλοφροσύνη όχι μόνο κατά την αρχαϊκή εποχή αλλά σε όλες τις εποχές. Εί­δαμε στη συνέχεια ν’ ανατέλλει με τον Ηρόδοτο μια σπάνια ανε­κτικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε ερώτημα επειδή οι συγγραφείς μιλούσαν γι’ αυτό και μάλιστα με επιμονή. Αλλά, στο σύνολο, η έκταση της πνευματικής προσπάθειας που επιτελέ­σθηκε σε έναν αιώνα, έσβησε λίγο πολύ για μας τις ανθρώπινες α­ξίες. Και πώς να μιλήσουμε για έναν πολιτισμό χωρίς ν’ αναφέρουμε εκείνο που πρόσφερε σε αυτόν τον τομέα;

Καθένας γνωρίζει ότι η Ελλάδα πρόσφερε στον κόσμο την τέ­λεια και ιδανική έκφραση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Και δεν είναι λίγο! Αυτές οι δύο μεγάλες ιδέες προσήλκυσαν και άλλες κατά τη ροή τους. Προκάλεσαν σίγουρα το σεβασμό στους νό­μους (που συναντήσαμε μιλώντας για τη δημοκρατία), καθώς και τη φιλοπατρία και την έννοια της γενναιότητας. Αλλά προκάλε­σαν επίσης την επιθυμία να υποστηρίξουν τους καταπιεζόμενους, να απελευθερώσουν τα θύματα, ακόμα και να ριψοκινδυνεύσουν για την υπεράσπισή τους: είναι ένας από τους τίτλους τιμής που η Αθήνα δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί. Οι δύο αυτές ιδέ­ες συνυφασμένες αποδείχθηκαν ζωογόνες και ευρύτατες. Ήταν ήδη άνοιγμα προς τους άλλους.
Το λαμπρό όμως αυτό ξεκίνημα δεν πρέπει να μας κάνει να ξε­χνάμε εκείνο που, πέρα από το νόμο και τους κανόνες του, προ­χωρούσε προς την ίδια κατεύθυνση πιο διακριτικά.

Ο νόμος, γιατί; Τον συναντήσαμε εδώ στο πολιτικό πλαίσιο της δημοκρατίας: είναι καιρός ν’ ανατρέξουμε λίγο πιο πίσω. Με τους Έλληνες πρέπει πάντα να γίνει αυτή η κίνηση. Τότε εκτιμάμε ότι ο νόμος εσήμαινε γι’ αυτούς, πριν απ’ όλα, το αντίθετο της βίας. Οι Έλληνες δεν έπαψαν να ορθώνονται εναντίον της βίας. Εμίσησαν τον πόλεμο, την αυθαιρεσία, την αταξία. Για τον πόλεμο αυτό είναι γνωστό. Ήδη στον Όμηρο, ο πόλε­μος είναι χώρος του ηρωισμού, αλλά επίσης της οδύνης και του θανάτου. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, προκαλεί φρίκη ακόμα και στο Δία: «Είναι για μένα ο πιο μισητός από όλους τους θεούς, που μένουν στον Όλυμπο, γιατί πάντα του αρέσουν τα μαλώματα και οι πόλεμοι και οι μάχες».

Η καταδίκη του πολέμου διαπερνά πράγματι όλα τα ελληνικά κείμενα. Υπάρχει στον Ηρόδοτο, στον οποίον εμπνέει τη διάσημη φράση: «Διότι κανένας δεν είναι τόσον ανόητος, ώστε να προτι­μά τον πόλεμον από την ειρήνην, αφού κατ’ αυτήν μεν τα παιδιά θάπτουν τον πατέρα, ενώ κατά τον πόλεμον οι πατέρες τα παι­διά». Υπάρχει στον Αισχύλο, στα μεγάλα χορικά της οδύνης και στην εικόνα τη σχετική με τον πόλεμο της Τροίας: «Κι ο Άρης σω­μάτων αργυραμοιβός και ζυγιαστής των κονταριών στη μάχη, στέλνει από την Τροία στους δικούς βαρεία και πικροθρήνητη α­πό την πυρά μονάχη αντίς τον άντρα – βολικά γεμίζοντας ένα λεβέτι με μια φούχτα στάχτη». Βρίσκεται ιδιαίτερα στον Ευριπί­δη με τους φοβερούς μονόλογους των Ικέτιδων όπου ο κήρυκας λέει ότι οι άνθρωποι μέσα στην τρέλα τους «κυνηγάμε πολέμους και σκλαβώνουμε όποιους βρούμε πιο αδύνατους, άντρας τον ά­ντρα, η πόλη την άλλη πόλη». Υπάρχει επίσης στον Αριστο­φάνη. Υπάρχει παντού.

Εξάλλου, το κείμενο του Ευριπίδη που αναφέραμε δείχνει κα­θαρά ότι, πίσω από την καταδίκη του πολέμου για τα δεινά που προκαλεί, οι Έλληνες διέκριναν καθαρά ότι αυτός καθ’ εαυτός ο πόλεμος ήταν απαράδεκτος. Προϋπόθεση του ήταν αποκλειστι­κά η δύναμη. Το σκάνδαλο όμως της κυριαρχίας της δύναμης το εί­χαν αντιληφθεί από τις απαρχές. Ήδη ο Ησίοδος το απεικόνισε στο θαυμάσιο απόλογο με το γεράκι και το αηδόνι που αναφέρ­θηκε στο κεφάλαιο το σχετικό με τον Πίνδαρο.

Η ίδια διαμαρτυρία εμπνέει τον Προμηθέα του Αισχύλου όπου η αυθαιρεσία του Δία εκπροσωπείται από το Κράτος και τη Βία. Ξαναβρίσκεται σε όλες τις αναλύσεις τις σχετικές με την τυραννία και ιδιαίτερα με την τυραννία μεταξύ πόλεων, που είναι ο ιμπε­ριαλισμός: το να κυβερνάς με τη βία σημαίνει να κυβερνάς με εξα­ναγκασμό, αντίθετα προς τη θέληση των ανθρώπων. Ξαναβρί­σκεται στις θεωρητικές και ανελέητες αναλύσεις του Θουκυδίδη (στο διάλογο των Μηλίων, στο 5ο βιβλίο) και στον Πλάτωνα (με τον Καλλικλή στο Γοργία).

Η Ελλάδα ήταν σαν να είχε κινητοποιηθεί εναντίον της βίας και τούτο ενέπνευσε το φλογερό σεβασμό της προς το νόμο. Το συ­ναίσθημα όμως αυτό ερμηνεύτηκε επίσης με ευρύτερες μορφές διότι στη βία αντιτίθεται επίσης η πειθώ.

Με τις αναφορές που είναι συγκεντρωμένες σε τούτο το κε­φάλαιο του συμπεράσματος, ίσως εκπλαγούμε βλέποντας το κεί­μενο να αλλάζει ύφος, ενώ θα περιμέναμε γενικές ιδέες και περι­λήψεις, σχόλια και αναφορές. Είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουμε διαφορετικά. Εάν θέλουμε να τονίσουμε, διατρέχοντας έστω βια­στικά, τη σημασία των αξιών που καθόρισε η Ελλάδα και κληρο­δότησε στο δυτικό κόσμο, πρέπει να προσφέρουμε στον ανα­γνώστη κάτι σαν ανθοδέσμη από αυτά τα κείμενα που έθρεψαν τον κόσμο επί αιώνες. Οι αξίες δηλώνουν ότι η απόδειξη είναι δυ­νατή και ότι οι επαληθεύσεις δεν είναι αδικαιολόγητες. Ιδίως με την πληθώρα τους αποδεικνύουν καθαρά ότι πρόκειται για αξίες πολύτιμες για όλους τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, ανεξάρτητα από διαφορετικές νοοτροπίες ή λογοτεχνικά είδη. Ίσως αφήσουν στο πέρασμα τους -ποιος ξέρει;- το θάμβος που προ­καλεί ένας ενθουσιασμός φωτεινός, και πάντα λίγο πολύ μεταδο­τικός. Και τέλος μια ανθοδέσμη: τι ωραιότερο να προσφέρει κα­νείς για να αποχωρήσει;

Κλείνοντας αυτή την παρένθεση, πρέπει να σπεύσουμε να συνδέσουμε το νόμο με την πειθώ, η οποία παρεμβαίνει παντού, όπου δεν κυβερνά ο νόμος. Διέπει τις συμφωνίες. Δεν κουράζεται να αντιτίθεται στη βία. Πώς να μη θυμηθούμε ότι όλα τα φονικά και όλες οι εκδικήσεις, που αποτελούν την Ορέστεια του Αισχύ­λου, συντρίβονται πάνω στη δίκαιη ανώτατη εξουσία ενός δικα­στηρίου, και ότι η Αθηνά, τότε, αναλαμβάνει να πείσει τις Ερινύες παρά να τις εξαναγκάσει, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ομολογία πίστης του ελληνισμού στο αποκορύφωμα του, όταν η Αθηνά ε­πικαλείται «τη θεία Πειθώ» που δίνει στο λόγο της «τη μαγική γλυκύτητα» (Ευμενίδες 885-886). Και για ν’ απαντήσουμε με αν­θρώπινη γλώσσα στα λόγια της θεάς, θα μπορούσαμε ν’ αναφέ­ρουμε το νεαρό Νεοπτόλεμο του Σοφοκλή που επεδίωκε να πεί­σει το Φιλοκτήτη παρά να τον εξαπατήσει επωφελούμενος από την πλεονεκτική του θέση. Να πείθεις: ήταν το κίνητρο αυτής της δημοκρατίας για την οποία ήταν τόσο υπερήφανοι οι Αθηναίοι, α­φήνοντας τον εξαναγκασμό στους τυράννους.

Θα έλεγε κανείς ότι τα λόγια αυτά δεν ταιριάζουν με τον ιμπε­ριαλισμό, που ήταν μια τυραννία. Αλλά ποιος μας το είπε, αν όχι οι Αθηναίοι, που είχαν συνείδηση αυτής της κατάστασης και ήταν ικανοί να την ελέγχουν με οξυδέρκεια. Ο Θουκυδίδης είπε και ο Ισοκράτης υπερθεμάτισε ότι ο τύραννος και το Κράτος-τύραννος είναι καταδικασμένα να καταστραφούν. Από αυτά τα δύο, απο­κάλυψαν το σχήμα αυτής της «ασθένειας» περιγράφοντας την με μία μορφή γενική που ισχύει για πάντα.

Πρέπει όμως να προσθέσουμε ότι μετά από μια τέτοια εμπει­ρία και τη σαφή αντίληψη του κακού, οι Έλληνες διέδωσαν επίσης την ιδέα όλων των δυνατών συμφωνιών μεταξύ Κρατών. Και, ό­πως η Αθήνα ήξερε να τα ξεχάσει όλα μετά τον εμφύλιο πόλεμο και να βρει για τη συμφιλίωση των πολιτών ένα υπόδειγμα που δεν ξεπεράστηκε ποτέ, το ίδιο οι Έλληνες ανακάλυψαν τη βασική αρχή για συμφωνίες, διαιτησίες, συνθήκες, συμμαχίες, ομοσπον­δίες και συνομοσπονδίες. Δεν κατάφεραν μεν να ενωθούν αλλά έ­θεσαν τις αρχές, υπέδειξαν τι έπρεπε να αποφευχθεί και ποιοί ή­σαν οι όροι που έπρεπε να τηρηθούν. Κι εδώ επίσης ζούμε από την κληρονομιά τους και από εκείνο που αυτή παρήγαγε.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στην κατηγορία των διακανονισμών και του δικαίου. Οι Έλληνες δεν προχώρησαν πέρα από αυτά; Δεν είχαν τίποτα που να τους ωθήσει προς τους άλλους, προς εκείνους με τους οποίους δεν τους συνέδεε καμιά συνθήκη και καμιά γραπτή υποχρέωση; Η Αθήνα μιλούσε για ανοχή στις ιδιωτικές σχέσεις. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα που να ξεπερνά αυτό το πλαίσιο;

Και εδώ είναι το θαύμα: Γιατί ο λαός αυτός, που χαιρόταν τη γραπτή διατύπωση και τις σταθερές βάσεις που πρόσφερε σε ό­λους, ανακάλυψε εν τούτοις την ιδέα των άγραφων νόμων για ό­λα όσα υπήρχαν πέρα από τη δικαιοδοσία των νόμων. Οι άγραφοι αυτοί νόμοι είναι γνωστοί από το εγκώμιο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη και στον Οιδίποδα Τύραννο. Επιβάλλουν, λόγου χάριν, το σεβασμό προς τους ικέτες και τους κήρυκες, την ταφή των νε­κρών και τη βοήθεια στους καταπιεζόμενους. Αντίθετα όμως με τους γραπτούς νόμους, το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι νόμοι είναι παγκόσμιοι. Συχνά τους αποκαλούσαν «κοινούς νόμους των Ελλή­νων». Σε άλλα κείμενα υπάρχει η ιδέα ότι ισχύουν για όλους. Δια­βάζουμε γι’ αυτούς στον Ξενοφώντα ότι «εις κάθε τόπον δια τα ί­δια πράγματα τους παραδέχονται» και καλύτερα στον Ισοκράτη ότι είναι «ένας πατροπαράδοτος νόμος, που όλοι οι άνθρωποι τον τηρούν ανέκαθεν, γιατί νομίζουν, ότι δεν τον εθέσπισαν άνθρωποι παρά τον επέβαλε κάποια ανωτέρα δύναμις». Και ο Αριστο­τέλης προσδιορίζει ότι οι άγραφοι νόμοι αναγνωρίζονται από την κοινή αποδοχή.

Η ελληνική αυτή επινόηση έγινε παγκόσμια: με αυτήν αρχί­ζουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι η ώρα που ο ίδιος ο Αριστοτέλης δίνει ξεχωριστή θέση στην ευθύτητα, μία ε­σωτερική διάθεση αρκετά ευέλικτη, δίπλα στη δικαιοσύνη, και στην οποία εκδηλώνονται σχεδόν παντού οι ιδέες της πραότητας, της κατανόησης και της επιείκιας.

Το άνοιγμα προς τους άλλους, που ξεκινούσε με τον αγώνα ε­ναντίον της βίας, ολοκληρώνεται εδώ για να ξεπεράσει όλο μαζί και το πλαίσιο της πόλης, ακόμα και της ίδιας της Ελλάδας και την αυστηρότητα των βασικών απαιτήσεων.

Η Ελλάδα της εποχής εκείνης δεν επινόησε τίποτα το τόσο ά­μεσο και συναισθηματικό όσο η χριστιανική αγάπη που αγκαλιά­ζει όλα τα πλάσματα στο όνομα του χριστιανικού μηνύματος. Αλλά η επιδίωξη της για την καθολικότητα την έκανε να βρει, μέ­σα στην κοινή ιδιότητα των ανθρώπων, την πηγή μιας αδελφικής επικοινωνίας. Όταν ο καθένας συνειδητοποιεί ότι είναι άνθρω­πος, τότε «μπαίνει στη θέση» των άλλων ανθρώπων. Και όπως η παγκοσμιότητα των ιδεών στον Πλάτωνα γίνεται πόλος έλξης και αντικείμενο χαράς ή επιθυμίας, κατά τον ίδιον τρόπο, η παγκο­σμιότητα των ανθρωπίνων καταστάσεων, στην οποία παραπέ­μπει πάντοτε η ελληνική σκέψη, γίνεται πηγή συμπάθειας και α­νεκτικότητας ως προς τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό γίνεται αισθητό ήδη από τον 5ο αιώνα. Και μας συγκινεί όταν βλέπουμε στον Αίαντα του Σοφοκλή, τον Οδυσσέα να αρνείται να περιγελάσει τον εχθρό του, ακριβώς επειδή συνειδητά συμ­μερίζεται την κατάσταση του. Το λέει στην Αθηνά χωρίς έμφαση αλλά με πεποίθηση:

«Κανένα εγώ δεν ξέρω. Όμως με πιάνει θλίψη γι’ αυτόν τον έρμο, ας είναι εχθρός μου, που συμφορά φριχτή τον έ­χει ζώσει. Γιατί δε συλλογιέμαι τη δική του μόνο την τύχη, μα και τη δικιά μου, μια και το βλέπω ξάστερα πως άλλο τίπο­τα οι ζωντανοί δεν είμαστε, μονάχα κούφιες σκιές, φαντά­σματα κι αγέρας».

Λίγο αργότερα, ο Μένανδρος θα υπερθεματίσει και σε αυτόν πρέπει να αποδοθεί η ωραία φράση του Τερέντιου: «Είμαι άνθρω­πος και τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο».

Η αναφορά αυτή σε μια κοινή ανθρώπινη μοίρα δεν ήταν ήδη λανθάνουσα στον τρόπο με τον οποίον ο Όμηρος μιλούσε πάντα για τους «θνητούς»;
Οπωσδήποτε, συνετέλεσε, κατά την κλασική εποχή, στην εμ­φάνιση μιας καινούργιας λέξης για μια καινούργια αρετή. Η λέξη φιλανθρωπία, που δεν είχε πάρει ακόμα την έννοια της σημερινής «φιλανθρωπίας», ήταν η αγάπη για τους ανθρώπους, θα μπο­ρούσαμε να πούμε «ανθρωπισμός».
Φτάνουμε, πράγματι, σε μία τελείως διαφορετική σημασία του όρου αυτού. Γιατί έχει πολλές, που όλες προέρχονται από την Ελλάδα. Η λέξη «ανθρωπισμός» σημαίνει προφανώς την ανθρώπι­νη μοίρα, αυτήν που όλοι οι συγγραφείς θέλησαν να προσδιορί­σουν στο έπος, στην τραγωδία, στην ιστορία. Εξάλλου, επειδή η κατάσταση αυτή είναι κοινή σε όλους, η λέξη αποκτά αθροιστική έννοια που σημαίνει το σύνολο των ανθρώπων οι οποίοι συμμετέ­χουν σε αυτή την κατάσταση. Τέλος, επειδή η έννοια αυτής της συλλογικότητας προκαλεί την αλληλεγγύη, η λέξη γίνεται συνώνυ­μη της καλωσύνης για τους ανθρώπους. Ο όρος «απόδειξη αν­θρωπισμού» θυμίζει την αλληλεγγύη και την εφαρμογή της.

Θα θέλαμε να πούμε ότι οι σημασίες αυτές που μεταβιβάστη­καν με τα αρχαία κείμενα είναι παρούσες στην ονομασία που εί­χαν κάποτε οι κλασικές σπουδές όταν τις αποκαλούσαν «ανθρω­πιστικές».

Μπορούμε να πούμε ότι οι Έλληνες τις εφάρμοσαν περισσό­τερο από άλλους λαούς; Ασφαλώς όχι. Παραβίαζαν τους γρα­πτούς και άγραφους νόμους, κατά περίσταση, όπως όλος ο κό­σμος. Είχαν σκλάβους που υπέταξαν με τη βία. Η Αθήνα υπήρξε μία αυτοκρατορία-τυραννία. Και η δημοκρατία ακόμα μετετράπη κάποτε -το λέει ο Αριστοτέλης- σε οχλοκρατία. Η έλλειψη ανοχής πολλαπλασίασε στην πόλη τις δίκες για ασέβεια, θανάτωσαν το Σωκράτη. Υπήρξαν περίοδοι εθνικών αντιθέσεων και εμφυλίων πολέμων όπως και σε μας. Οι Έλληνες όμως ήξεραν τουλάχιστον να πουν τι θα έπρεπε να είναι, να προσδιορίσουν αξίες και καμιά φορά να πεθάνουν γι’ αυτές.

Οπωσδήποτε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ήταν οι μόνοι που το έκαναν. Οι αξίες που περιγράψαμε εδώ υπήρξαν χωρίς αμφι­βολία και αλλού. Ίσως μια μέρα το μάθουμε, ίσως όχι… Και εδώ α­κόμα, οι Έλληνες είχαν τη μοναδική αυτή τιμή -που απεικονίζει θαυμάσια την κυρίαρχη ιδέα του βιβλίου- να διατυπώσουν τις διάφορες αυτές αξίες, να τις ορίσουν, να προβάλλουν, από αόρι­στες εμπνεύσεις ή παραδόσεις, στις οποίες παραμένουν οι άλλοι, μια εικόνα σαφή, φωτεινή, παγκόσμια, η οποία, ζώντας μέσα στα κείμενα, μπορούσε να επικοινωνεί με τις άλλες ή ακόμα να ενι­σχύεται από αυτές, όταν εκείνες ήταν μόνο συγκεχυμένες και λαν­θάνουσες. Ασφαλώς, πολλοί λαοί θα είχαν παραδεχθεί ότι μια α­δελφή οφείλει να θάψει τον αδελφό της. Οι λαοί όμως αυτοί δεν έ­γραψαν μια Αντιγόνη. Τα αισθήματα αναπτύσσονται σε επαφή με τις λέξεις και τα παραδείγματα, όπως ένα φυτό που δέχεται το φως του ήλιου.

Και το αποτέλεσμα είναι ότι οι λέξεις και αυτά τα παραδείγ­ματα ογκώθηκαν και αυξήθηκαν σε όλους τους λαούς που βρέθηκαν σε άμεση ή έμμεση επαφή με την αρχαία Ελλάδα. Παρά τα μέ­τρα αποκλεισμού των τελευταίων δεκαετιών, η επιρροή συνεχίζε­ται. Μπορεί να μην αναγνωρίζουμε την προέλευση αλλά δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι υπήρξε και ότι έχει συμβάλει σε αυτό που είμαστε.

Είναι περίεργο να διαπιστώνουμε, στη σημερινή εποχή της άρνησης των ελληνικών σπουδών, ότι η επιρροή αυτή εκδηλώνεται με δύο μορφές πολύ διαφορετικές και άνισης σημασίας. Η πρώτη είναι ορατή και φαινομενικά τουλάχιστον πολύ επιφανειακή. Εκφράζεται με τη συνήθεια, με την προσφυγή σε κύρια ονόματα και σε αόριστους μυθολογικούς υπαινιγμούς. Ο μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε με γρήγορους ρυθμούς έχει ελληνικό όνομα και επικαλείται πρόθυμα μία ηρωίδα που απήγαγε ο Δίας, που ί­σως να μην είναι η σωστή. Όλοι οι θεατές της τηλεόρασης συνεχί­ζουν ν’ ακούν φράσεις όπως: «Η Αριάδνη 5 θα συναντήσει τον Ερμή». Και οι πιο αμαθείς από τους νέους διανοούμενους χρησι­μοποιούν την ελληνική λέξη έρως με περισσότερη διάθεση από την αντίστοιχη γαλλική.
Η συνήθεια αυτή με διασκεδάζει. Δεν βασίζεται σε καμιά σο­βαρή γνώση αλλά παρόλα αυτά είναι αποκαλυπτική. Προϋποθέ­τει, σε μερικές περιπτώσεις, το γεγονός ότι οι ελληνικές λέξεις διατηρούν τη δύναμη και τη λάμψη τους: ο έρως δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η αγάπη: ο έρως είναι πραγματικά σαφέστερη έν­νοια από την αγάπη. Συχνότερα, αυτές οι χρήσεις προϋποθέτουν την ακτινοβολία των συμβόλων ακόμα και όταν έχουν απομα­κρυνθεί από το αρχικό τους νόημα και έχουν αποκοπεί από τις ρί­ζες τους: το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα και ο Μαραθώνιος δεν θα ε­πιβίωναν εάν πάρα πολλές γενιές δεν είχαν ακούσει να γίνεται λό­γος γι’ αυτές τις οριακές σκηνές του φονικού και του κατορθώμα­τος. Και τέλος, θα διαπιστώσουμε ότι οι χρήσεις αυτές συνδέονται με την εξέλιξη της διεθνούς ζωής: τα ελληνικά σύμβολα ανήκουν σε όλους ή σε κανένα. Και, όπως σε πολλούς άλλους χώρους, η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα για την οποία θα πω, ακόμα μια φορά, ότι είναι οικουμενική.

Αλλά, εάν αυτές οι επιβιώσεις με διασκεδάζουν -μικρά παγό­βουνα που επιπλέουν χωρίς προορισμό, χωρίς να γνωρίζει πια κανείς γιατί βρίσκονται εκεί- υπάρχει μια άλλη επιβίωση πολύ πιο βαθειά και αγνοημένη σχεδόν από όλους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, δημιουργήθηκε από ιδέες που βιώνουν μέσα μας χωρίς να το ξέ­ρουμε -σαν την καρδιά και το αίμα μας- και οι οποίες, μέσα από ποικίλα ενδιάμεσα προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Πράγμα­τι, η ελληνική κληρονομιά, εδραιωμένη στην επιδίωξη του καθολι­κού, έγινε το ίδιο το πνεύμα του δικού μας δυτικού πολιτισμού. Η καταδίκη της βίας, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός προς τη δικαιοσύ­νη, η αγάπη για την ελευθερία, είναι λίγο πολύ τα συνθήματα αυ­τών που επικαλούνται τη δημοκρατία. Και πίσω από τα συνθή­ματα κρύβονται ολοζώντανες δυνάμεις στις οποίες είναι επικίνδυ­νο σήμερα ν’ αντισταθούμε. Αντίθετα, την εποχή που δημιουργείται η Ευρώπη, νομίζουμε ότι δεν στερείται ενδιαφέροντος ν’ αναγνωρίσουμε αυτή την οφειλή που έχουμε την τάση να την ξεχνά­με.

Όταν βλέπουμε Τσέχους διαφωνούντες να επικαλούνται τα μαθήματα του Θουκυδίδη κατά της τυραννίας, υπάρχει ασφαλώς εκεί μια συμπύκνωση. Και οι περισσότεροι από αυτούς αγνοούν σίγουρα το Θουκυδίδη. Η στάση τους όμως είναι απόλυτα σύμ­φωνη με το δίδαγμα της Ελλάδας και δεν θα ήταν ίσως κατανοητή χωρίς την πρώτη ώθηση που δόθηκε εκεί πριν 25 αιώνες.

Και εδώ μιλάμε για πολιτική. Η ευαισθησία όμως στις χώρες μας, ο τρόπος της σκέψης, η προσπάθεια για διαύγεια, η επιστή­μη, η φιλοσοφία -αυτός ο αγώνας που σχεδόν δεν σταμάτησε πο­τέ από τότε- επαναφέρουν στα πρώτα τολμηρά βήματα της Ελλάδας στους διάφορους αυτούς τομείς.

Αλλά έστω και αν φτάνουνε σήμερα στο σημείο να κόβουμε την επαφή με εκείνη την προνομιακή στιγμή στην ιστορία της αν­θρωπότητας, δεν θα καταστρέψουμε αυτή τη μακρά ωρίμανση, η οποία στην πορεία της μας πρόσφερε τους καρπούς της. Μια τέτοια αποκοπή θα ήταν όμως παράλογη, ένοχη και επι­κίνδυνη. Προσπαθώντας ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα «Γιατί η Ελλάδα;»,απαντάμε πάντα λίγο στην πιο πεζή και συνηθισμένη ε­ρώτηση: «Γιατί τα ελληνικά;»

Και σε τελική ανάλυση και σ’ αυτό ακόμα οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής είχαν πλήρη συνείδηση του τι έπρατταν και του ρόλου που ήταν άξιοι να διαδραματίσουν. Ο Θουκυδίδης μας λέει, μέσω του Περικλή, ότι η Αθήνα είναι για την Ελλάδα ένα «ζωντανό δί­δαγμα», μία «αγωγή», μία «παίδευσις». Η Αθήνα υπήρξε για τους Έλληνες και οι Έλληνες για όλους εμάς: το γεγονός ότι είχε τόσο έ­ντονη την προαίσθηση, με ενθαρρύνει και με μαγεύει.

apotis4stis5.com

Το διαβάσαμε από το: Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/07/blog-post_406.html#ixzz5svEpXGfT

« Και στην κόλαση τελείωσε η προεκλογική περίοδος, τώρα θα τα δεις όλα»

«η φώτο είναι από το fb και δείχνει τον παράδεισο της Ελλάδος που με δαιμονική μεθοδεία την έκαναν πνευματική και κοινωνική κόλαση» 
Τελείωσε η προεκλογική περίοδος στην κόλαση και ανοίγει η περίοδος της κόλασης των ελληνοτουρκικών. 

Καλό είναι να φεύγεις από τούτη την ζωή με αναπαυμένη την συνείδηση έστω και αν είσαι πολιτικός, γιατί εκεί πάνω δεν διαλέγεις, αλλά σε επιλέγουν ή προς τα αριστερά (εξ ευωνύμων) ή προς τα δεξιά. 
Κάπως έτσι και η παρακάτω ιστορία που ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά είναι διδακτική και σημειολογική. 

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πεθάνει ένας μεγάλος γνωστός πολιτικός της Ελληνικής Μεταπολίτευσης των πρώτων χρόνων. 
Ενώ ψυχορραγούσε 
Ήρθαν και τον παρέλαβαν οι Άγγελοι. 
Επειδή αυτός τους έλεγε ότι είναι σημαίνων πρόσωπο "Very Important Person" τον πήγαν να δει τον Παράδεισο. 
Εκεί ο γνωστός πολιτικός άκουσε ψαλμωδίες, αισθάνθηκε εκκλησιαστικά θυμιάματα, ένοιωσε μια πρωτόγνωρη ειρήνη που δεν τα αισθάνθηκε ποτέ στην επίγεια ζωή του. 
Στράφηκε στους συνοδούς Αγγέλους και τους είπε «εγώ δεν μπορώ να μείνω σε αυτό το μέρος, δεν είναι του χαρακτήρα μου» 
Τότε οι Άγγελοι τον πήγαν στο απέναντι μέρος από τον παράδεισο, την κόλαση και του είπαν «δες εδώ αν σου αρέσει;» 

Μόλις ο πολιτικός μπήκε στον νέο αυτό χώρο είδε τράπεζες, χορούς και πανηγύρια, δεξιώσεις, τουαλέτες, αισθάνθηκε γυναικεία αρώματα, εορταστικά πυροτεχνήματα, αφίσες όμορφες, σημαιάκια, άκουσε χειροκροτήματα . 
«Απ!! αυτό είναι το μέρος μου » είπε στους Αγγέλους 

Και τότε αυτοί του έδωσαν ένα χαρτί που αφορούσε την VIP νέα θέση για να το υπογράψει. Αδίστακτα ο πολιτικός αυτός το υπέγραψε και μετά οι Άγγελοι του διαμήνυσαν, ότι θα κατέβει στην γη για να ζήσει λίγο και μετά θα έρθουν να τον παραλάβουν για την θέση που επέλεξε ο ίδιος. 
Πράγματι έζησε ακόμα λίγες μέρες, ουσιαστικά ψυχορραγώντας και ήρθε η στιγμή της τελευτής του. 
Πάλι ήρθαν οι ίδιοι οι Άγγελοι και τον παρέλαβαν. 
Το ταξίδι του τώρα ήταν για την VIP θέση που ήδη επέλεξε. 
Αλλά μόλις εισήλθε στο χώρο της επιλογής του, όλα ήταν αλλιώτικα. Μεγάλα καζάνια με πίσσα, δυσωδία, φωνές, κουρνιαχτό, στριγκλιές. 
Τρόμαξε, δεν το περίμενε. 

Γύρισε εμφανώς ενοχλημένος προς τους αγγέλους συνοδούς του και τους είπε «δεν το περίμενα αυτό από εσάς να με κοροϊδέψετε» 

Αλλά η απάντηση των Αγγέλων ήταν τότε προς αυτόν: 
«όταν σε φέραμε τις προάλλες εδώ, η κόλαση είχε προεκλογική περίοδο, αλλά τελείωσε, τώρα θα τα δεις όλα» 

Και πάμε αδελφοί στην κόλαση των Ελληνοτουρκικών που δεν κάνει προεκλογικό αγώνα αλλά περιμένει το αποτέλεσμα των Ελληνικών εκλογών για να επικυρώσει την φριχτή ονομασία της. 
Η καυτή ανάσα του τούρκου επάνω από την Ελλάδα που την αφήσαν γυμνή κυρίως οι τοκογλύφοι φίλοι της είναι πραγματικότητα. 
Τουρκικά δημοσιεύματα αναφέρουν την έναρξη παραλαβής των S-400 την Κυριακή. 

Αυτή πάλι την Κυριακή που θα εορτάζει η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ έχουμε ασκήσεις με πραγματικά πυρά κοντά στο Καστελόριζο- Ρόδο και κανείς δεν ξέρει που αλλού. 
Το Γιαβούζ βγαίνει να κάνει γεώτρηση και όπως επιθυμούν άσχετα αν δεν γίνει, ο τούρκος θέλει διακαώς τα κόκκινα γεωτρύπανα του να έχουν αντιαεροπορική ομπρέλα από τους S-400.

Ο τούρκος είναι δύσκολο να διαψεύσει τον εαυτό του, πάντα δοκιμάζει την Ελλάδα σε στιγμές αλλαγών, όπως τώρα. 
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ να φωτίσει τις αρχές και τις εξουσίες μας γιατί θα βρεθούν προ πρωτόγνωρων δυσάρεστων εκπλήξεων. Το ερώτημα όμως είναι αν έχουν ΘΕΟ και ποιον;
Όποιον θεό και να έχουν η ΕΛΛΑΔΑ πρέπει να πορευτεί εκεί που την οδηγεί η ανά τους αιώνες πολιτισμική και αποστολική πορεία της. 

ΣΤΩΜΕΝ καλώς 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Εορτή Πρότυπου Νηπιοτροφείου Καλλιθέας

Οι σκιώδεις φίλοι του φέισμπουκ…

Οι σκιώδεις φίλοι του φέισμπουκ… 
                                                                    …ΚΑΙ Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 
Η κοινότητα του φέισμπουκ είναι εθιστική αλλά και αβίωτη, χρήσιμη αλλά και φορές φορές εκνευριστική. Ένα ετερόκλητο πλήθος που μάχεται να ακουστεί, να κάνει πλάκα, να ξεχωρίσει, να επιβάλει απόψεις, να προπαγανδίσει, να αποδοκιμάσει, να επιδοκιμάσει, να πολιτικολογήσει, να βρίσει και να βριστεί για την ομάδα ή το κόμμα του, να επιβεβαιωθεί με ένα λάικ ή να αποθεωθεί με μια κατακόκκινη φωτεινή καρδούλα.

Άνθρωποι ίδιοι, σχεδόν ίδιοι ή διαμετρικά αντίθετοι –κάποτε τελείως ξένοι, αλλά σκιώδεις «φίλοι»!– ενωμένοι με έναν αόρατο ηλεκτρονικό κρίκο. Και η αγωνία να ακουστούν, να αγκιστρώσουν την προσοχή τού περιφερόμενου διαδικτυακού πλήθους με ένα κείμενο, μια ατάκα, ένα προτεινόμενο τραγούδι, μια φωτογραφία, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα κείμενα, ατάκες, προτεινόμενα τραγούδια, φωτογραφίες. Διάχυτο το άγχος των μελών της κοινότητας να ξεχωρίσουν μέσα στο ποδοβολητό του πλήθους που τρέχει ρολάροντας βιαστικά πάνω κάτω τη σελίδα –με πυρετώδη πέιτζ απ, πέιτζ ντάουν– για να σταθεί για λίγο σε κάτι που το ενδιαφέρει ή μπορεί να το ενδιαφέρει.

Τι μας/τους τραβάει εθιστικά στο φέισμπουκ –και στα άλλα σόσιαλ; Μπορεί η ανάγκη για να τροφοδοτηθεί το Εγώ μας/τους με συνεχή προβολή στιγμών της προσωπική ζωής:
(εγώ) εδώ πίνω καφέ,
(εγώ) εδώ ταξιδεύω,
(εγώ) εδώ γλεντάω,
(εγώ) εδώ είμαι με τον φίλο μου,
(εγώ) εδώ στο πτυχίο του παιδιού μου.

Μπορεί να είναι και η δοτική χαρά που μας/τους κάνει να διακτινίζουν τις προσωπικές στιγμές για να τις μοιραστούν με «όλον» τον κόσμο. Με ένα πάτημα του έντερ φεύγουν με ασύλληπτη ταχύτητα προς όλες τις κατευθύνσεις της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας και του πλανήτη, φωτογραφίες, κείμενα, ευφυολογήματα, προκλήσεις, απαντήσεις σε προκλήσεις.

Το φέισμπουκ είναι ένα ηλεκτρονικό εξομολογητήριο. Μαζί με τις στιγμές χαράς ταξιδεύουν στους διαδικτυακούς δαίδαλους κι εκείνες της προσωπικής λύπης ή συντριβής. Κάνουμε αυτό που κάναμε άλλοτε μπροστά σε μια παλιά φωτογραφία ενός απόντος –εννοώ για πάντα απόντος. Απευθυνόμαστε από το ανοικτό βήμα του κυβερνοχώρου σε αγαπημένους, σε γνώριμους ή απλώς σε γνωστούς που έχουν φύγει, περιμένοντας να μας ακούσουν –αν υπάρχει… wi fi στο Εκεί.

Και μέσα σε όλο αυτό πλήθος τού φέισμπουκ, ζει και μια σιωπηλή πλειοψηφία διαδικτυακών φίλων που τους ξεχνάμε βυθισμένους μέσα στη σιωπή τους. Αμέτοχοι στα λόγια, στις αναρτήσεις, στις φωτογραφίες. Δεν μιλάνε, δεν ανεβαίνουν στη σκηνή του Διαδικτύου• μόνο παρακολουθούν παράμερα –σαν τα ήσυχα παιδιά της τάξης που δεν ξεχύνονται όπως τα άλλα στην έδρα, στους διαδρόμους, στα διπλανά θρανία όταν για μια στιγμή ο δάσκαλος βγει από την αίθουσα.

Το φέισμπουκ (και τα συναφή) είναι ένα από τα δυσεξήγητα πράγματα της σύγχρονης ζωής, όπου ζούμε μια δυσερμήνευτη συμπεριφορά των ανθρώπων. Είναι ένα φαινόμενο• ούτε το δαιμονοποιείς ούτε τα προσκυνάς. Είναι εργαλείο, ένα μέσο επικοινωνίας κι ας μιλάνε για «ψυχρό, απρόσωπο» κατασκεύασμα. Εκεί μέσα βλέπεις χαρακτήρες. Τους κακούς, τους ρομαντικούς, τους εμπαθείς, τους εγωπαθείς, τους νάρκισσους, τους πολιτικοποιημένους, τους απολίτικους, τους σεμνούς, τους ευγενικούς. Και σε βοηθάει να αναζητήσεις χαμένες διαδρομές και πρόσωπα. Φίλος μού έλεγε ότι βρήκε από το φέισμπουκ συμμαθητή του μετά από σαράντα χρόνια («ευχαριστώ που με βρήκες!» του είπε ο αναζητούμενος). Κι άλλος, όταν έψαξε και βρήκε τον δικό του φίλο, πήρε στο ίνμποξ θλιβερό μήνυμα. «Ευχαριστούμε που γράψατε, αλλά ξέρετε, ο παππούς έφυγε από τη ζωή πριν από δυο χρόνια –είμαι ο εγγονός του». 

Για όλα αυτά δεν απορρίπτεις αβασάνιστα το Διαδίκτυο και τις σελίδες «κοινωνικής δικτύωσης» όπως εύηχα τις λέμε. Το παρατηρείς, το αποδέχεσαι ως κάτι νέο που ακόμα το εξερευνούμε, προσέχεις πού πατάς και, όσο μπορείς, κινείσαι στη φωτεινή πλευρά τού πλανήτη Διαδίκτυο. 

Μπλόγκερ 
Πηγή: Harddog 
ΑΒΕΡΩΦ 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΜΙΖΕΣ ΣΤΟ ΚΚΕ

Αυτή Τη Φωτογραφία Κόψτε Την, Πλαστικοποιήστε Την Και Φυλάξτε Την Καλά Στο Αρχείο Σας.

«Δύο Κάπα κι ένα Ε, μετρητά στο ΚΚΕ»! Σύνθημα που ενώνει και δονεί (διαχρονικά) την καθοδήγηση των ελληνόφωνων μαρξιστών
Αυτή τη φωτογραφία κόψτε την, πλαστικοποιήστε την και φυλάξτε την καλά στο αρχείο σας. Δείχνει κάτι για το οποίο

όλοι ήμασταν πεπεισμένοι αλλά δεν μπορούσαμε να αποδείξουμε τόσο... θεαματικά. Τι δείχνει; Στη σελίδα του facebook «Στηρίζουμε τον “Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας”» (https://www.facebook.com/Στηρίζουμε-τον-Ιστορικός-Συλλέκτης -Βέροιας-128037153879904) η λεζάντα της φωτό γράφει: «Η φωτογραφία είναι του 1949 από την επίσκεψη στελεχών του ΚΚΕ στη Γερμανία, καθώς το ΚΚΕ διατηρούσε, όπως γίνεται αντιληπτό, άριστες σχέσεις με τους Γερμανούς, προκειμένου το ΚΚΕ\ΔΣΕ να ενισχυθεί οικονομικά για να συνεχίσει τον συμμοριτοπόλεμο στην Ελλάδα, καθώς η ηγεσία του ΚΚΕ έβλεπε να έρχεται αναπόφευκτα η ήττα, όπου η συγκεκριμένη φωτογραφία εμφανίζει τον Γερμανό αξιωματούχο Σβότσερ (όρθιο), μέλος της Κ.Ε. του SED (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα), να παραδίδει ένα χρηματικό ποσό ως βοήθεια στον Θανάση Γεωργίου (καθιστός), μέλος του ΚΚΕ, ενώ άξιον παρατηρήσεως είναι πως τα χρήματα βρίσκονται πάνω στη σημαία του “ΔΣΕ”, υπό το βλέμμα του στελέχους του ΚΚΕ».

Ω ναι! Το τιμημένο κόμμα έπαιρνε μετρητούλι από τους Γερμανούς πριν καν σχηματιστεί το κράτος της Ανατολικής Γερμανίας και τα σημαίνοντα στελέχη του φωτογραφίζονταν με το μαρούλι, τον μπερντέ, το μπικικίνι, πάνω στην παντιέρα του «Δημοκρατικού Στρατού»! Αυτό και μόνο τα λέει όλα για το «κόμμα του λαού» που σήκωσε τα όπλα εναντίον της πατρίδας κι αντί να απολογείται και να ντρέπεται για τα πεπραγμένα του τα νοσταλγεί και δηλώνει ότι θέλει να τα ξανακάνει.

Αυτό το συγκλονιστικό ντοκουμέντο έφερε στο φως ο Κανέλλος Ντόντος, απόστρατος αξιωματικός, αναγνωρισμένος συλλέκτης από το υπουργείο Πολιτισμού και διευθυντής του Βλαχογιάννειου Μουσείου της Βέροιας, όπου εκτίθεται και η συλλογή του με ιστορικά και συλλεκτικά κειμήλια, αναδεικνύοντας την ελληνική Ιστορία και όχι μόνο. Η ιστοσελίδα του μουσείου είναι


http://www.historicalcollector.gr/.
Παναγιώτης Λιάκος
http://www.dimokratianews.gr/

Έρχεται ο έλεγχος του νου! «Όπλα με ελεγχόμενη σκέψη» βρίσκοντας τρόπους κανείς να «διαβάσει τα μυαλά των στρατιωτών»

Το μέλλον φαίνεται πιο ζοφερό καθώς κινούμαστε μπροστά στις εξελίξεις στον τομέα του πολέμου. Εξελίξεις που έχουν να κάνουν με τα όπλα «που διαβάζουν τα μυαλά των στρατιωτών» και από τις οποίες θα προέλθει και η υποδούλωση της ανθρωπότητας, που είναι ο απώτερος στόχος.

Το DARPA είναι ίσως η πιο ανησυχητική οντότητα που υπάρχει σήμερα. Ο ερευνητικός βραχίονας του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας πληρώνει επιστήμονες για να επινοήσουν τρόπους για να διαβάσουν άμεσα τα μυαλά των στρατιωτών χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως η γενετική μηχανική και ο τελικός στόχος είναι τα «ελεγχόμενα από την σκέψη όπλα».

Η κυβέρνηση επενδύει σοβαρά στον έλεγχο του νου. Τον Μάιο, η DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) ανακοίνωσε ότι έξι ομάδες θα λάβουν χρηματοδότηση στο πλαίσιο του προγράμματος Νευροβιοτεχνολογίας της επόμενης γενιάς (Ν3). Οι συμμετέχοντες είναι επιφορτισμένοι με την ανάπτυξη τεχνολογίας που θα παρέχει ένα αμφίδρομο κανάλι για ταχεία και απρόσκοπτη επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπινου εγκεφάλου και των μηχανών χωρίς να απαιτείται χειρουργική επέμβαση.

«Φανταστείτε κάποιον που χειρίζεται ένα drone ή κάποιον που μπορεί να αναλύει πολλά δεδομένα», δήλωσε ο Jacob Robinson, βοηθός καθηγητής βιοϊατρικής στο Πανεπιστήμιο Rice, ο οποίος ηγείται μιας από τις ομάδες. «Υπάρχει αυτή η λανθάνουσα κατάσταση, όπου εάν θέλω να επικοινωνήσω με τη μηχανή μου, πρέπει να στείλω ένα σήμα από τον εγκέφαλό μου για να μετακινήσω τα δάχτυλά μου ή να μετακινήσω το στόμα μου για να δώσω μια λεκτική εντολή και αυτό περιορίζει την ταχύτητα με την οποία μπορώ να αλληλεπιδράσω σε ένα κυβερνοσύστημα ή ένα φυσικό σύστημα. Έτσι λοιπόν η σκέψη είναι ίσως να μπορούσαμε να βελτιώσουμε αυτή την ταχύτητα αλληλεπίδρασης. »

Αυτή είναι μια θεωρητικά σπουδαία ιδέα για να βοηθήσει στρατιώτες στην μάχη, ωστόσο, αυτό είναι στην ουσία ένα όπλο μαζικής καταστροφής!!!


Το DARPA προσπαθεί να προωθήσει μια σημαντική ανακάλυψη σε μη επεμβατικές ή ελάχιστα επεμβατικές διεπαφές εγκεφάλου-υπολογιστή (BCIs).

Ο οργανισμός ενδιαφέρεται για συστήματα που μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν σε 16 ανεξάρτητες θέσεις σε ένα κομμάτι του εγκεφάλου μεγέθους ενός μπιζελιού με μια καθυστέρηση που δεν υπερβαίνει τα 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου μέσα σε τέσσερα χρόνια, δήλωσε ο Robinson.

Παρά τις πολλαπλές προσπάθειες να θέσει ένα «θετικό παρονομαστή» στον έλεγχο του νου, ένας εμπιστευμένος ερευνητής του DARPA τελικά παραδέχεται την αλήθεια. Δεν υπάρχει θετικός τρόπος να εξετάσουμε τον έλεγχο του νου. Είναι η τελική μορφή της δουλείας και είμαστε πιο κοντά από ό, τι οι περισσότεροι τολμούν να παραδεχτούν.

Ο Δρ Robert Duncan σημειώνει ότι οι επιστήμονες «έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου να πιστεύουν ότι όλα όσα κάνουμε είναι προς όφελος της ανθρωπότητας, αλλά κοιτάξτε ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς μας; Ο στρατός. Είναι όλα για πόλεμο, είναι όλα για έλεγχο, για κυβερνητικό έλεγχο … »