Άλδος Μανούτιος

Γέννηση	1449 Μπασιάνο
Θάνατος	6 Φεβρουαρίου 1515 Βενετία
Υπηκοότητα / Χώρα πολιτογράφησης	Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας και Παπικά Κράτη
Σχολές φοίτησης	Πανεπιστήμιο της Φεράρα και Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης
Ιδιότητα	σχεδιαστής χαρακτήρων, εκδότης, tutor, τυπογράφος, τυπογράφος και επιμελητής
Εργοδότης	Caterina Pico και Alberto III Pio
Σύζυγος	Maria Torresano (1505)
Τέκνα	Paulus Manutius, Marco Manuzio, Antonio Manuzio και Alda Manuzio
Υπογραφή

Ο Άλδος Μανούτιος (λατινική γλώσσα: Aldus Pius Manutius, ιταλική γλώσσα: Aldo Manuzio, 1449 – 6 Φεβρουαρίου1515) ήταν Ιταλός ουμανιστής, γνωστός για την εκδοτική του δραστηριότητα στη Βενετία την εποχή της Αναγέννησης. Αξιοσημείωτη είναι η συνεισφορά του στην τυπογραφία με την επινόηση των πλάγιων γραμματοσειρών, την καθιέρωση της άνω τελείας στιγμής (semicolon), καθώς και τη μαζική παραγωγή δερματόδετων βιβλίων τσέπης σε προσιτές τιμές.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Μανούτιος γεννήθηκε στο Μπασιάνο (Bassiano) των Παπικών Κρατών, στη σημερινή επαρχία του Λάτσιο, κοντά στη Ρώμη. Καθώς η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη, ο Μανούτιος έλαβε μια σφαιρική μόρφωση, σπουδάζοντας λατινικά στη Ρώμη με τον Γκασπαρίνο ντα Βερόνα, καθώς και (αρχαία) ελληνικά στη Φεράρα με τον Γκουαρίνο ντα Βερόνα.

Το 1482, μαζί με τον πάλαι ποτέ συμφοιτητή του και παλαιόθεν φίλο Τζοβάνι Πίκο, εγκαταστάθηκε στην πόλη Μιράντολα, όπου και έμεινε για δύο χρόνια, μελετώντας ελληνική λογοτεχνία. Προτού ο Πίκο φύγει για τη Φλωρεντία, συνέστησε τον Μανούτιο ως διδάσκαλο για τους ανηψιούς του, Αλβέρτο και Λιονέλο Πίο, πρίγκηπες του Κάρπι. Αργότερα, με χρηματοδότηση και γαίες του Αλβέρτου, ο Μανούτιος ξεκίνησε την επιχειρηματική δραστηριότητα στην τυπογραφία.

Άλδος ο εκδότης

Ως κυρίαρχος εκδότης και τυπογράφος την εποχή της ακμής της Αναγέννησης, ο Άλδος εδραίωσε κατ' αρχάς τον σχεδιασμό του βιβλίου —ένα πρωτόκολλο θα λέγαμε — που περιελάμβανε το μέγεθος του χαρτιού, τον σχεδιασμό και τη χρήση συγκεκριμένων γραμματοσειρών, τη μορφολογία της σελίδας καθώς και νέες μεθόδους βιβλιοδεσίας. Οι εκδόσεις του με έργα κλασικών (αρχαία ελληνική φιλολογία) έγιναν περίφημες σε όλη την Ευρώπη. Πολλοί μάλιστα αντέγραψαν το εταιρικό του λογότυπο, ένα δελφίνι και μια άγκυρα, το οποίο συνδέεται με το λατινικό ρητό "Festina lente" («σπεύδε βραδέως»)· η εικόνα και το ρητό απεικονίζονταν σε ένα ρωμαϊκό νόμισμα του 80 μ.Χ., το οποίο και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης. Το 1533 τη διεύθυνση του τυπογραφείου ανέλαβε ο γιος του Παύλος Μανούτιος (1512-1574)

Οι Έλληνες κλασικοί

Μία από τις κυριότερες φιλοδοξίες του Μανούτιου ήταν να περισώσει ό,τι είχε απομείνει από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Εξέδωσε πολλές εκδόσεις των κυριότερων έργων, τόσο σε κανονική μορφή, όσο και σε μέγεθος τσέπης, ώστε τα έργα αυτά να γίνουν διαθέσιμα στο ευρύτερο κοινό. Μέχρι τότε ελάχιστα ελληνικά συγγράμματα κυκλοφορούσαν από εκδοτικούς οίκους: στο Μιλάνο η «Γραμματική του Λασκάρεως», Ελληνικοί Ψαλμοί, έργα του Αισώπου, του Θεοκρίτου και του Ισοκράτη (εκδόσεις 1476 - 1493)· στη Βενετία τα «Ερωτήματα του Χρυσολωρά» (1484)· στη Βιντσέντσα υπήρχαν ανατυπώσεις της «Γραμματικής του Λασκάρεως» και των «Ερωτημάτων» (1488 και 1490), και τέλος στη Φλωρεντία είχαν εκδοθεί έργα του Ομήρου μεταφρασμένα από τον Λορέντσο ντε Αλόπα. Απ' αυτά, μόνο ο Θεόκριτος, ο Ισοκράτης και ο Όμηρος θεωρούνταν κλασικά.

Ο Μανούτιος επέλεξε τη Βενετία ως πλέον κατάλληλη έδρα για την επιχείρησή του. Εγκαταστάθηκε το 1490 και τα πρώτα έργα που τυπώθηκαν ήταν το Ηρώ και Λέανδρος του Μουσαίου, η Γαλεομυομαχία και το Ελληνικό Ψαλτήρι. Χωρίς να φέρουν χρονολογία έκδοσης, θεωρούνται τα αρχαιότερα του τυπογραφείου και μάλιστα, κατά τον ίδιο τον Μανούτιο, «προκρούστες της ελληνικής λογοτεχνίας».

Απόσπασμα από έργο του Αριστοτέλη - Κρατική Βιβλιοθήκη της Βαυαρίας

Ο Μανούτιος στρατολόγησε πλήθος μελετητών της ελληνικής στη Βενετία. Εμπορευόταν στα ελληνικά, έδινε οδηγίες στους τυπογράφους και τους βιβλιοδέτες στα ελληνικά· μέχρι και η καθημερινότητα του σπιτιού του ενδυόταν την ελληνική γλώσσα. Στις εκδόσεις τους προλόγιζε πάντα στα ελληνικά, ενώ προσέλαβε Κρητικούς λόγιους για να σελιδοποιούν και να επιμελούνται χειρόγραφα, καθώς και για να δειγματίσουν καλλιγραφικές ελληνικές γραμματοσειρές. Τουλάχιστον τριάντα Έλληνες βοηθοί εργαζόταν μαζί του, χωρίς να υπολογίζουμε τους τεχνίτες και χειρώνακτες. Ακούραστος και ανελέητος, εξέδωσε τον πρώτο τόμο με έργα του Αριστοτέλη το 1495. Μέχρι το 1498 άλλοι τέσσερις τόμοι συμπλήρωναν το έργο το μεγάλου κλασικού. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε και εννέα κωμωδίες του Αριστοφάνη, ενώ στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν εκδόσεις των Θουκυδίδη, Σοφοκλή, Ηροδότου, Ξενοφώντα και Δημοσθένη.

Ο β' ιταλικός πόλεμος επιβράδυνε την εκδοτική του δραστηριότητα. Παρόλ' αυτά, το 1508 εκδίδει έναν τόμο για τους Έλληνες ρήτορες και τον επόμενο χρόνο έργα του Πλουτάρχου. Νέοι πόλεμοι ανάγκασαν τη διακοπή του τυπογραφείου, μέχρι το 1513, οπότε και εκδίδεται το έργο του Πλάτωνα, αφιερωμένο στον Πάπα Λέοντα τον Ι΄· στον πρόλογο ο Μανούτιος κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στις κακουχίες της πολεμοπαθούσας Ιταλίας και στην ηρεμία και ομορφιά της μελέτης. Ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος και ο Αθήναιος ακολουθούν το 1514, ενώ προς το τέλος της ζωής του εργαζόταν πάνω στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, η πρώτη έκδοση των οποίων έγινε μετά τον θάνατό του το 1518.

Με τα παραπάνω ολοκληρώνεται ο κατάλογος των εκδόσεων του Άλδου Μανούτιου. Ωστόσο, οι συνεχιστές του έργου του (κυρίως ο εγγονός του, Άλδος Μανούτιος ο νεότερος) έφεραν στο εκδοτικό προσκήνιο έργα των Παυσανία, Στράβωνα, Αισχύλου, Γαληνού, Ιπποκράτη και Λογγίνου. Ο Μανούτιος εξέδωσε και άλλα ελληνικά έργα που είχαν ήδη εκδοθεί, εντούτοις προσδίδοντάς τους διορθώσεις και τον χαρακτήρα του εκδοτικού του οίκου.

Η ιδιότητά του δεν ήταν αποκλειστικά του εκδότη και τυπογράφου, αλλά και σε μεγάλο βαθμό αυτή του μελετητή και μεταφραστή. Ο Μανούτιος ως λόγιος υπήρξε στις μέρες του πραγματικά λίκνο του ουμανισμού και του ελληνισμού. Με στόχο να προάγει τις ελληνικές σπουδές, το 1502 ίδρυσε τη «Νέα Ακαδημία», ένα ίδρυμα αποκλειστικά για κλασικές ελληνιστικές σπουδές. Τα μέλη έπρεπε απαραιτήτως να μιλούν ελληνικά, να φέρουν ελληνοποιημένο το όνομά τους καθώς και τους τίτλους τους. Ένα από τα μέλη ήταν και ο γνωστός Έρασμος.

Παρόλο που η προσφορά του στον ελληνισμό υπήρξε τεράστια, σήμερα πολλοί αποδέχονται ότι η κυρτή γραφή και οι βραχυγραφίες που χρησιμοποιήσε υπήρξαν ανασταλτικές τόσο στην εξέλιξη του ελληνικού γράμματος στην τυπογραφία, όσο και στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας.^[1]

Ο Άλδος Μανούτιος πέθανε φτωχός, έχοντας αφήσει στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο έργο ελληνικής φιλολογίας.

Η ημέρα που ο Άλμπερτ Αϊνστάιν φοβούνταν οι περισσότεροι έφτασε!

Το σχεδιασμό μήνα του μέλιτος τους. 

 
Μια μέρα στην παραλία. 
 
Έχοντας δείπνο με τους φίλους σας. 
 
Έξω σε μια οικεία ημερομηνία. 
 
Έχοντας μια συνομιλία με bestie σας. 
 
Μια επίσκεψη στο μουσείο. 
 

Είναι εδώ !

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΕΝΤΕΤΑΣ ΣΕ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΜΑΝΗ

ΓΔΙΚΙΩΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΝΗ

 Η βεντέτα, ο φόνος δηλαδή που διαπράττεται με κίνητρο την εκδίκηση για έναν άλλο φόνο, ξεκινά από τoυς αρχαίους άγραφους νόμους που εμφανίστηκαν στους λαούς της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Πιο συγκεκριμένα, καταγραφές του Αριστοτέλη αναφέρονται στον εθιμικό «νόμο της ανταπόδοσης» βάσει του οποίου «όποιος διαπράξει ένα αδίκημα, μόνο σαν πάθει ό,τι έκαμε, δίκη σωστή θα γίνει» (Ηθικά Νικομάχεια).




Η βεντέτα στην Κρήτη

Η κρητική -όπως και κάθε άλλη- βεντέτα στηρίζεται στον άγραφο «νόμο του αίματος». Στην Κρήτη, συναντάται από τα πολύ παλιά χρόνια και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να επιβιώνει ως μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της κρητικής ιδιαιτερότητας. Στην ουσία της η βεντέτα είναι ένα έθιμο. Ένας κοινωνικός κώδικας, ο οποίος στοιχειοθετείται από τις έννοιες της τιμής και της προστασίας. Μοχλοί για να ξεκινήσει αυτός ο ιδιωτικός πόλεμος μεταξύ δύο οικογενειών στην Κρήτη είναι η προστασία της υπόληψης, της ατομικής και κατά συνέπεια της οικογενειακής τιμής, κατόπιν κάποιας οποιουδήποτε είδους προσβολής.

Αν και παλαιότερα βεντέτες στην Κρήτη ξεκινούσαν ακόμα και λόγω κτηματικών διαφορών (ζωοκλοπές, καταπατήσεις κ.α.), σήμερα αφορμή συνιστά συνήθως ένας φόνος. Η πρώτη δολοφονία βέβαια μπορεί από πίσω της να κρύβει πολύ ασήμαντα κίνητρα, όπως η μία εξύβριση. Το αποτέλεσμά της όμως, εθιμικά θα είναι η έναρξη μίας βεντέτας που ποτίζει με μίσος τις γενιές των εμπλεκόμενων οικογενειών και οδηγεί σε ατέλειωτο κύκλο αντεκδίκησης με θύματα ανθρώπους, των οποίων το σφάλμα δεν είναι παρά το επώνυμό τους.

Η περίπτωση Σαρτζετάκη-Πεντάρη

Η πιο σφοδρή και αιματηρή βεντέτα που γνώρισε η Κρήτη ήταν αυτή μεταξύ των οικογενειών Σαρτζετάκη και Πεντάρη στα Χανιά. Η διάρκειά της έφτασε τα 70 χρόνια, ενώ πολλοί από τους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους αναζήτησαν καταφύγιο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας μακριά από την Κρήτη. Από το 1910 οι δύο οικογένειες φόνευαν διαδοχικά μέλη η μία της άλλης για κτηματικές διαφορές. Η βεντέτα έληξε σιωπηρά το 1985 αφού είχε μετρήσει πάνω από 60 θύματα. Αιτία υπήρξε η διαμεσολάβηση ανθρώπων με κύρος, και συγκεκριμένα το ότι ο βουλευτής Ευάγγελος Πεντάρης, απόγονος των μεν, ψήφισε για πρόεδρο της δημοκρατίας τον απόγονο των δε Χρήστο Σαρτζετάκη.

Περιπτώσεις σαν και την παραπάνω υπάρχουν πολλές στα χρονικά των κρητικών βεντετών και κατά καιρούς όλο και κάτι ακούγεται στις ειδήσεις. Το πιο γνωστό περιστατικό είναι αυτό του αγρότη Γιάννη Παπαδόσηφου, ο οποίος εισερχόμενος το 1988 μέσα στο δικαστήριο του Εφετείου Πειραιά φώναξε στους δικαστές «Σεις, μωρέ, δεν ήσασταν άξιοι να κρίνετε τον φονιά» και στη συνέχεια πυροβόλησε το δολοφόνο του γιου του Γιάννη Βενιεράκη.

Στις μέρες μας, οι βεντέτες στην Κρήτη έχουν εξασθενίσει αν και στις ορεινές και πιο σκληροπυρηνικές περιοχές των Χανίων, του Ρεθύμνου και του Ηρακλείου η προστασία της οικογενειακής τιμής εξακολουθεί να είναι αρχή στην οποία δεν γίνονται εκπτώσεις.

Μανιάτικη βεντέτα

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο χώρο της Ελλάδας, μπορεί όλη τη «δόξα» να απολαμβάνουν οι Κρητικοί, αλλά βεντέτες υπήρχαν κάποτε και στη Μάνη. Οι ελάχιστες αναφορές που υπάρχουν στα δημοτικά τραγούδια σε συνδυασμό με ορισμένες ημιτελείς έρευνες υποστηρίζουν ότι η μανιάτικη βεντέτα διαφέρει από την κρητική, γιατί έχει κώδικες τιμής πιο ισχυρούς και τελετουργικό περίπλοκο, αφού για παράδειγμα τα αρσενικά παιδιά μιας «ατιμασμένης» οικογένειας ανατρέφονταν με μοναδικό σκοπό μεγαλώνοντας να πάρουν το αίμα του συγγενούς τους θύματος πίσω.

Σκοπός της μανιάτικης βεντέτας ήταν η επικράτηση μεταξύ των πατριών (οικογενειών). Επρόκειτο για το λεγόμενο «γδικιωμό» ή δικιωμό- που αφορούσε αρχικά το σόι ή την οικογένεια και όχι το άτομο. Ήταν η τιμωρία μιας πράξης που είχε γίνει σε βάρος της οικογένειας.

Την τιμωρία στη Μάνη αποφάσιζε ψύχραιμα ένα οικογενειακό συμβούλιο, ενώ δεν ήταν απαραίτητο να τιμωρηθεί προσωπικά ο ένοχος της πράξης. Η βεντέτα μπορούσε να στραφεί και εναντίον άλλου μέλους της αντίπαλης οικογένειας.

Συχνά στόχος ήταν η ολοκληρωτική εκμηδένιση της αντίπαλης οικογένειας. Το πρώτο χτύπημα δε γινόταν ποτέ απροειδοποίητα. Η πλευρά που προκαλούσε κήρυσσε επίσημα τον πόλεμο, χτυπούσαν οι καμπάνες, τα δυο αντίπαλα μέρη πήγαιναν στους πύργους τους κι από κει και πέρα κάθε μέσο καταστροφής ήταν επιτρεπτό.

Είναι γνωστό ότι η Μανιάτικη βεντέτα κρατούσε σαν την Κρητική πολλά χρόνια και μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα να έχουν ξεκληριστεί ολόκληρες οικογένειες. Εκείνο που δεν ίσχυε παρά μόνο για τη μανιάτικη βεντέτα είναι το λεγόμενο «ψυχικό», η μεγαλειώδης πράξη που έκανε τους άσπονδους εχθρούς, εγκάρδιους φίλους (ψυχαδερφούς) και έτσι έληγε μία βεντέτα.

Σύγχρονες βεντέτες

Βεντέτες διαφορετικής υφής με ως επί το πλείστον πολιτικό-οικονομικά κίνητρα είναι αυτές που υφίστανται στη νότια Ιταλία- εκεί όπου κυριαρχεί η Μαφία και μπαίνουν όλοι στη μάχη της επικράτησης και της παντοδυναμίας. Αντίθετα, στο Αφγανιστάν και σε χώρες της Μέσης Ανατολής υπηρετούν εθιμικά και με σεβασμό την αρχή «του οφθαλμός αντί οφθαλμού», οπότε και οι βεντέτες -εάν δημιουργηθούν- έχουν μικρή έκταση.

Πέντε όπλα από τη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας!

Όπλα τα οποία έχουμε δει σε ταινίες ή έχουμε φανταστεί μπορεί να υπάρχουν, στην πραγματικότητα 

Σαν σήμερα πήραμε φαλάγγι τον Κιουταχή στην Καστέλλα 30 Ιανουαρίου 1827

Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών στο λόφο της Καστέλας στον Πειραιά, που κατέληξε σε νίκη των ελληνικών όπλων.
Η αυγή του 1827 βρήκε την Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα να φυλλορροεί. Ο Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς, γνωστότερος ως Κιουταχής, έχοντας καταλάβει την Αθήνα, πολιορκούσε στενά την Ακρόπολη, ενώ ο Καραϊσκάκης προσπαθούσε να σταθεροποιήσει τις ελληνικές θέσεις στη Βοιωτία. Μετά την ήττα των ελληνικών δυνάμεων στο Καματερό (27 Ιανουαρίου 1827), ο Κιουταχής, που στρατοπέδευε στα Πατήσια, θέλησε να εκμεταλλευτεί την επίδρασή της στο ηθικό των πολιορκημένων της Ακρόπολης και την ίδια ημέρα τους απέστειλε επιστολή-τελεσίγραφο:
27 Ιανουαρίου 1827. Στρατόπεδον Αθηνών
Προς τους αρχηγούς Ν. Κριεζώτην, Στάθην Κατσικογιάννην και λοιπούς εγκρίτους τους εις το φρούριον των Αθηνών αποκλεισμένους.
Είδατε και με τα ίδια σας ομμάτια εκείνο οπού έπραξα σήμερον πριν του γεύματος εναντίον των εις βοήθειάν σας ερχομένων και εις Καματερόν εστρατοπεδευμένων ομογενών σας, την μόνην δηλαδή ελπίδα της εδικής σας σωτηρίας. Επειδή ήργησα να τους κτυπήσω, ίσως εβάλατε τίποτε εις τον νουν σας. Αλλά δεν ήταν άλλη αιτία ειμή ότι κατεγινόμην εις την διάταξιν και των εναντίον των εις Δράκον-Πειραιά-όντων ομογενών σας διορισθέντων Στρατευμάτων μου. Ευθύς όμως οπού εκ τούτου ελευθερώθην, έγινεν εκείνο το περίφημον σημερινόν, ό εγώ δεν ημπορώ να σας το περιγράψω, παρά από το στόμα του παρόντος, αν σας ειπή την αλήθειαν, πληροφορείσθε. Βλέπετε λοιπόν όπου άλλην ελπίδα σωτηρίας σας δεν έχετε. Και σας λέγω ότι όλαι αυταί αι νίκαι οπού ο Θεός χαρίζει εις εμέ, προέρχονται από την φιλάνθρωπον σκοπόν μου, όπου εγώ επιθυμώ μόνον την ησυχίαν της Κοινότητας, και το καθήκον του καθενός. Διό και σας λέγω, αν θέλετε και σεις το εδικόν σας καλόν, αποφασίσατε να έβγετε αυτόθεν. Και όστις θέλει, ας σταθή εις την ημετέραν δούλευσιν. Όστις δε μη, έχει άδειαν να πηγαίνη, ως βούλεται, όπου θέλει. Δεν σας λέγω περισσότερον, παρά αν θέλετε, προτιμήσατε εκείνο οπού σας οφελεί. Εφ ώ και αύριον προσμένω απόκρισίν σας. Υγιαίνετε.
Οι πολιορκημένοι δεν απάντησαν στο τελεσίγραφο του Κιουταχή και αυτός «ερεθισθείς εκ της περιφρονήσεως των υπερασπιστών της Ακροπόλεως», όπως αναφέρει ο Νικόλαος Σπηλιάδης στα «Απομνημονεύματά» του αποφάσισε να στραφεί με αποφασιστικό τρόπο πρώτα κατά του στρατοπέδου του σκωτσέζου φιλέλληνα Θωμά Γόρδονος (Thomas Gordon) στην Καστέλα για να διαφυλάξει τα από θαλάσσης νώτα του.
Πράγματι, στις 29 Ιανουαρίου 1827 ο Κιουταχής, με 1500 άνδρες, ιππικό και 6 κανόνια, κατηφόρισε από τα Πατήσια προς τον Πειραιά και την Καστέλα. Το ελληνικό στρατόπεδο, που είχε μαντέψει τα σχέδια του Κιουταχή, προετοιμάστηκε κατάλληλα. Ο Γόρδων είχε ανεβάσει από τα πλοία και άλλα κανόνια, τα οποία τοποθετήθηκαν αριστερά και στο κέντρο του λόφου. Τα πλευρά του προς τον Πειραιά ήταν ασθενέστερα, αλλά εκεί το κάλυπταν τα κανόνια των πλοίων. Την δεξιά πλευρά κάλυπτε ο Μακρυγιάννης, την αριστερή ο Δημήτριος Καλλέργης και στο κέντρο ο Κορίνθιος οπλαρχηγός Ιωάννης Νοταράς. Όμως, η ήττα στο Καματερό είχε προκαλέσει πτώση του ηθικού και πολλοί από το ελληνικό στρατόπεδο «νέκρωσαν και φεύγαν δια νυκτός», όπως αναφέρει ο Σπηλιάδης. Για το σκοπό αυτό απομακρύνθηκαν τα πλοία, ώστε να μην υπάρχει ο πειρασμός της φυγής. Κατά τον Μακρυγιάννη και ο Γόρδων μαζί με άλλους αξιωματικούς λιποψύχησαν και ήταν έτοιμοι να φύγουν, αναγνωρίζει, όμως στη συνέχεια ότι «αν μας χαλούσαν οι Τούρκοι, ποδάρι δεν θα γλύτωνε από μάς».
Την επομένη, 30 Ιανουαρίου 1827, οι Τούρκοι όρμησαν ακάθεκτοι κατά των ελληνικών οχυρωματικών θέσεων. Επί πέντε ώρες εφορμούσαν κατά κύματα, αλλά οι επιθέσεις τους αποκρούσθηκαν με επιτυχία από τους αμυνόμενους και τελικά το ασκέρι του Κιουταχή αναγκάστηκε να υποχωρήσει, υπό την πίεση των ανδρών του Μακρυγιάννη, οι οποίοι πέρασαν στην αντεπίθεση και του προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές. Πάνω από 300 ήταν οι Τούρκοι νεκροί και τραυματίες, ενώ οι απώλειες στο ελληνικό στρατόπεδο ανήλθαν σε 60 νεκρούς. Τις κρίσιμες ώρες της μάχης σημαντική βοήθεια προσέφερε το ατμοκίνητο πλοίο Καρτερία, με κυβερνήτη τον Άγγλο πλοίαρχο Φραγκίσκο Άστιγγα (Francis Hastings).
Ο Κιουταχής δεν πτοήθηκε από την ήττα του στην Καστέλα. Συνέχισε την πολιορκία της Ακρόπολης, την οποία τελικά κατέλαβε στις 25 Μαΐου 1827, θέτοντας τέλος στην Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η καταστροφική ήττα των Ελλήνων στη μάχη του Αναλάτου (24 Απριλίου), μία ημέρα μετά τον θάνατο του Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Φάληρο.

ΙΜΙΑ 21 ΧΡΟΝΙΑ: Τα είχε πει όλα η αξέχαστη Μαλβίνα

Γράφουμε κι εσείς διαβάζετε αναλύσεις επί αναλύσεων για τα Ίμια.

Ποιος έφταιξε περισσότερο ποιος λιγότερο. Οι πολιτικοί ,οι στρατιωτικοί .Ποιος; Συμπέρασμα εμείς που γράφουμε δεν βγάζουμε. Ή στην καλύτερη περίπτωση ο καθένας καταλήγει στο δικό του.

Νομίζουμε ότι εσείς οι αναγώστες ,οι πολίτες τα έχετε καταφέρει πολύ καλύτερα. Και δεν χρειάστηκαν 20 χρόνια για να βγάλετε άκρη. Η συντριπτική πλειοψηφία ξέρει ότι οι ευθύνες έχουν όνομα κι επίθετο. Πρωθυπουργός εκείνη την μοιραία βραδιά των Ιμίων ήταν ο Κώστας Σημίτης. Κι όσο κι αν προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του ,αυτές μονίμως θα τον κυνηγούν.

Τώρα μένει να απαντήσετε και να απαντήσουμε ,γιατί λίγους μήνες μετά από τα Ίμια τον ξανακάναμε πρωθυπουργό μας…

Η καλύτερη ανάλυση των ευθυνών νομίζουμε ότι έγινε ώρες μετά από τα Ίμια. Και την έκανε η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη ,τότε στον ΣΚΑΙ. Τα είπε ΟΛΑ με αιχμηρό χιούμορ. Ας το θυμηθούμε οι παλαιότεροι και ας το δουν οι πιο νέοι για να καταλάβουν.

ΤΟ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Ἔχουμε τελείως παραφρονήσει………;

Οδύνη και Οργή. Τὰ δύο αὐτὰ συναισθήματα καταλαμβάνουν κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο πού, ἐμβρόντητος κυριολεκτικά, παρακολουθεῖ τὸ ποῦ ὁδηγοῦν τὰ πράγματα ὅσοι θέλουν νὰ ξεθεμελιώσουν ὅ,τι ὑγιὲς ἔχει ἀπομείνει στὸν τόπο αὐτό.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ ἄρθρου δίνει ἡ μὲ βαθμὸ προτεραιότητος «ἐξαιρετικῶς ἐπεῖγον» (γιατί ἄραγε;) καὶ ἡμερομηνία 23-12-2016 ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρὸς τὶς «Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Χώρας», καθὼς καὶ πρὸς τὰ «Γυμνάσια τῆς Χώρας». Θέμα της: «Ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ – Ἐξαρτήσεων καὶ Ἔμφυλων Ταυτοτήτων» μὲ γενικὸ τίτλο: «Σῶμα καὶ Ταυτότητα».

Καὶ μόνο ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ γενικοῦ θέματος διακρίνεται ἀμέσως ποῦ τὸ Ὑπουργεῖο ἀποδίδει τὴ μέγιστη βαρύτητα αὐτῶν τῶν σεμιναρίων γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν, καθὼς καὶ τῶν γονέων τους. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ βαρύτητα πέφτει στὴν τρίτη θεματικὴ ἑνότητα «Ἔμφυλες Ταυτότητες».

Συνεπῶς οἱ μαθητὲς τῶν ἑλληνικῶν γυμνασίων (παιδιὰ 12-15 ἐτῶν) καθὼς καὶ οἱ γονεῖς τους θὰ κληθοῦν νὰ ἐνημερωθοῦν γύρω ἀπὸ τὸ φύλο τους. Τί ἐνημέρωση ἄραγε νὰ λάβουν; Ἀντιγράφουμε κάποια ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ προβλέπει ὁ συγκεκριμένος θεματικὸς ἄξονας: «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο», «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα», «Φύλο, Σεξουαλικὸς Προσανατολισμὸς καὶ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα», «Ὀμοφοβία καὶ Τρανφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο».

Γιὰ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες μας ἴσως ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἄγνωστες λέξεις στὰ παραπάνω. Λοιπόν, σαφέστατα πιὰ καὶ τελείως ἀπροκάλυπτα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθεῖ στὰ παιδιὰ ἕναν Σοδομισμὸ πολὺ χειρότερου τύπου ἀπὸ τὴ γνωστὴ ὁμοφυλοφιλία. Πρόκειται γιὰ κίνηση παγκόσμια ποὺ θέλει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα τὰ παιδιά, νὰ διαλέγουν αὐτὰ τὸ κοινωνικὸ φύλο τους, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ βιολογικό τους φύλο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐὰν κάποιο παιδὶ δὲν αἰσθάνεται καλὰ μὲ τὸ ὅτι γεννήθηκε ἀγόρι ἢ κορίτσι, θὰ μπορεῖ νὰ δηλώνει τὸ ἀντίθετο, καὶ μάλιστα νὰ τὸ ἀλλάζει μὲ τὴ βοήθεια τῶν σχετικῶν ἰατρικῶν ἐφαρμογῶν.

Ἤδη, πρὸς τοῦτο, στὴν τελευταία παρέλαση ὁμοφυλοφίλων τοιχοκολλήθηκαν ἀφίσες μὲ τὸ σύνθημα: «Ἄνδρας δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι», «γυναίκα δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι». Καὶ ὄχι μόνο αὐτά. Παράλληλα, πάλι ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, διοργανώνεται γιὰ τὸ ἔτος 2017 «Πανελλήνιος Μαθητικὸς Διαγωνισμὸς Ψηφιακῆς Δημιουργίας» μὲ τίτλο: «Ὅλα τὰ παιχνίδια γιὰ ὅλα τὰ παιδιὰ» μὲ στόχο τὴν κατάργηση τῆς διακρίσεως τῶν παιχνιδιῶν γιὰ ἀγόρια ἢ γιὰ κορίτσια.

Ἔρχεται λοιπὸν ἡ θεματικὴ αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ «ἀποδομήσει (ὅπως ἀκριβῶς τὸ λέει) τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» καὶ νὰ διδάξει τὴν καταστολὴ τῶν φαινομένων «ὁμοφοβίας καὶ τρανφοβίας στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» (αὐτὸ πάλι σημαίνει πὼς δὲν πρέπει οἱ μαθητὲς ἢ οἱ γονεῖς νὰ ἐκπλήσσονται καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἀντιδράσουν, ἂν κάποιο παιδί, συμμαθητὴς κ.ο.κ., δηλώσει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει καὶ διατρανώσει τὸν ὁμοφυλοφιλικὸ σεξουαλικό του προσανατολισμό).

Καὶ πότε κάνει τὴν ἐμφάνισή της ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου;

Εἶναι ἄραγε τυχαία ἡ «σύμπτωση»; Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες (τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 2016) κυκλοφόρησε διαδικτυακὰ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου γιὰ τὸ 2017 τεύχους (Ἰανουάριος 2017) τοῦ παγκοσμίου φήμης καὶ κυκλοφορίας περιοδικοῦ «National Geographic», ἀφιερωμένο στὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, μὲ τίτλο «Revolution of Gender» (=Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ Φύλου) καὶ φωτογραφία ἑνὸς μικροῦ κοριτσιοῦ (;) ἐννέα ἐτῶν ἀπὸ τὶς ΗΠΑ πού, ἐνῶ εἶχε γεννηθεῖ ἀγόρι, θέλησε καὶ κατόρθωσε νὰ γίνει κορίτσι, μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν γιατρῶν καὶ τὴ συμπαράσταση τῶν γονέων του (βλ. «Ὁ Σωτήρ», φύλ. 2147, 15-1-2017, σελ. 37).

Ποῦ πᾶμε λοιπόν; Ποῦ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος;

Ὀδύνη καὶ ὀργή!

Ὀργὴ γιὰ τὴν ἔκφυλη ἀποδόμηση κάθε τελευταίου ἴχνους ὑγείας, ψυχικῆς καὶ σωματικῆς, ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο· τὸ γκρέμισμα ὄχι πλέον τῶν ἀξιῶν – αὐτὲς ἔχουν ἐξαφανιστεῖ ἐδῶ καὶ καιρὸ – ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν φυσικῶν νόμων, τῆς φυσικῆς νομοτέλειας μέσα στὸ σύμπαν. Καὶ συνάμα ὀδύνη. Ὀδύνη γιὰ τὴν ἔσχατη καταρράκωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Άραγε, μὲ αυτές τὶς τακτικές, με αυτές τις διδασκαλίες πρὸς τὰ παιδιὰ τῶν δώδεκα καὶ δεκαπέντε ἐτῶν, τί μέλλον χτίζουμε γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας;

Τὴν πατρίδα μας!

Μὲ τί ἀρχές, μὲ τί παράδοση πολιτισμοῦ μεγάλωναν τὰ παιδιὰ σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ χώματα, καὶ γίνονταν λεβέντες καὶ λεβέντισσες, γεμάτα ἀπὸ ὑγεία στὶς ψυχές τους καὶ ζωντάνια στὰ μάτια τους! Καὶ τώρα; Ποῦ τὰ ὁδηγοῦμε; Συναισθανόμαστε ἄραγε τὴν κόλαση, τὸ ἔρεβος ποὺ τὰ σπρώχνουμε;

Καὶ ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση τότε, μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, ὅταν τὰ παιδιὰ αὐτὰ καταλάβουν τί προξένησαν στὸν ἑαυτό τους (ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποια ζητήσουν νὰ ἀλλάξουν τὸ φύλο τους λόγῳ τῆς ἀγωγῆς ποὺ θὰ τοὺς δώσουμε), ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ ἐξαγάγει ἀπὸ τὰ φρικτὰ ψυχολογικά τους προβλήματα, ποὺ θὰ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ ἴδιο τὸ «ἐγώ» τους, τὴν ψυχοσωματική τους ὑπόσταση: «Τί εἶμαι τώρα ἐγώ; Ἀγόρι ἢ κορίτσι; Ἄντρας ἢ γυναίκα;» Ποιὸς θὰ ἀναλάβει νὰ ἀπολογηθεῖ στὸ δριμὺ «κατηγορῶ» τους γιατὶ τὰ ἀφήσαμε νὰ κάνουν μιὰ ἐπιλογή, ὅταν ἀκόμα καλὰ δὲν γνώριζαν τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄντρας ἢ γυναίκα; Ποιὸς θὰ τὰ ἀποζημιώσει ὄχι γιὰ ἠθική, ἀλλὰ γιὰ ὀντολογική, ψυχοσωματικὴ βλάβη;

Ἐπιτέλους, ποῦ πᾶμε; Ἔχουμε λοιπὸν τελείως παραφρονήσει;

Ἂν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή, αὐτὸ τί πρέπει νὰ τὸ ὀνομάσουμε; Ἐκεῖ, στὴν ὁμοφυλοφιλία, δὲν φεύγει κάποιος ἀπὸ τὴν ὀντολογική του ὑπόσταση· ἀπὸ τὴ φυσικὴ χρήση τοῦ σώματός του φεύγει. Ἐδῶ βγαίνει ἀπὸ τὴ φυσική του κατάσταση καὶ γίνεται κάτι ἄλλο, κάτι ποὺ δὲν ἔχει τὶς φυσικὲς καὶ ψυχικὲς προδιαγραφὲς νὰ γίνει. Τί εἴδους ἐκφυλισμὸς εἶναι αὐτός;

Καὶ ἐπιτέλους: Τὰ βάζουμε μὲ τὴ φυσικὴ νομοτέλεια τοῦ σύμπαντος; Μὲ τοὺς νόμους ποὺ ὁρίζουν τὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων; Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ ἀλαζονεία μας, ἡ «ὕβρις»; Δὲν φοβόμαστε τοὺς φυσικοὺς νόμους, τὶς φοβερὲς δυνάμεις τῆς φύσεως, ποὺ θὰ ἐπαναστατήσουν καὶ θὰ κινηθοῦν ἐναντίον μας; Τὴ Δημιουργία πᾶμε νὰ καταργήσουμε; Τόσο ἔχουμε βγεῖ ἀπὸ τὰ ὅριά μας;

«Αἰδώς, Ἀργεῖοι»! Αἰδώς!

Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ σώφρονα, μαζὶ καὶ δυναμικὴ ἀντίδραση. Οἱ γονεῖς νὰ ἀντισταθοῦν μέσῳ τῶν Συλλόγων Γονέων καὶ Κηδεμόνων τῶν σχολείων. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ ἀρνηθοῦν νὰ διδάξουν αὐτὰ τὰ αἴσχη στὶς τρυφερὲς ἡλικίες τῶν παιδιῶν, ποὺ ποθοῦν τὴν ὑγεία καὶ τὴν ὀμορφιὰ στὴ ζωή τους. Νὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ κάθε τρόπο τὴν ψυχοσωματική τους ἀκεραιότητα. Κανεὶς ἂς μὴ φανεῖ συνεργὸς στὰ ὕπουλα αὐτὰ παγκόσμια μηχανεύματα, ποὺ στόχο τους ἔχουν τὸν βιολογικὸ καὶ πνευματικὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὥστε νὰ εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμο.

Ὅλοι μας μὲ σωφροσύνη καὶ σύνεση ἂς ἀντισταθοῦμε. Δὲν εἴμαστε οὔτε ρατσιστές, οὔτε φοβικοί. Λογικοὶ εἴμαστε. Ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμα δὲν ἀπωλέσαμε τὰς φρένας μας.

Καὶ ποὺ φοβόμαστε τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπερασπιζόμαστε τὴν εἰκόνα Του, ποὺ λέγεται ἄνθρωπος.

Από το περιοδικὸ “Ὁ Σωτήρ”

Το διαβάσαμε στο Votegreece.gr

ΜΙΑ ΥΨΙΣΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Το διαβάσαμε στο Votegreece.gr

Σαββατιάτικο απόγευμα στα τέλη του Γενάρη, παραμονές του μνημοσύνου που πραγματοποιεί ο Δήμος Καλυμνίων με κάθε επισημότητα για τους τρεις αξιωματικούς που έχασαν τη ζωή τους υπηρετώντας την πατρίδα στην κρίση των Ιμίων, οι ενορίτισσες του Αγίου Νικολάου Καλύμνου δεν έχουν παραμελήσει ούτε μια φορά αυτό που θεωρούν ιερό τους καθήκον και ηθική τους υποχρέωση.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων του ναού και μπροστά στο αναμμένο καντηλάκι και στις φωτογραφίες του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού, στολίζουν το δίσκο με τα κόλλυβα –κυριολεκτικά τον κεντάνε- για την αυριανή τελετή, έτσι όπως θα έκαναν οι μάνες τους, οι γυναίκες και οι αδελφές τους.

Οι άνθρωποι των τριών αξιωματικών ρωτούν και μαθαίνουν πάντα τέτοιες μέρες τι γίνεται στο νησί και αν οι Καλύμνιοι θυμούνται και τιμούν τα παιδιά τους. Και γλυκαίνεται η ψυχή τους κάθε φορά που τους λένε πως τα κόλλυβα των παιδιών τους είναι έτοιμα και στολισμένα με περίσσια αγάπη και φροντίδα, από τις γυναίκες της Καλύμνου!

Κι εκείνες προσφέρουν καφέ και κόλλυβα για συγχώριο σε όσους περάσουν αυτή την ώρα από την αίθουσα εκδηλώσεων του ναού και όλες έχουν ετοιμάσει κάτι για το αυριανό μνημόσυνο, όπως κάνουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα…

Κυριακή 29-1-2017 το μνημόσυνο

Ο Δήμος Καλυμνίων θα πραγματοποιήσει 29-1-2017 το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο των αξιωματικών. Η επιμνημόσυνη δέηση θα ψαλεί στις 10.30 το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, όπου τον πανηγυρικό της ημέρας θα εκφωνήσει ο πρόεδρος του Αναγνωστηρίου «Αι Μούσαι» και εκπαιδευτικός κ. Παναγιώτης Γιαμαίος.

Θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Ιμίων από τις πολιτικές, στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές του τόπου.

Το διαβάσαμε στο Votegreece.gr