ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!!

 

Όταν ήμουνα μικρός -εκεί κοντά στα δέκα μου- παρακολουθούσα φανατικά μία αμερικάνικη σειρά που

λεγόταν "Όλα για το Πτυχίο". Που είχε ως θέμα της, τη φοιτητική ζωή και την προσπάθεια μίας παρέας

νεαρών να επιτύχουν σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων.

Και παρότι δεν καταλάβαινα μήτε τα μισά (hello, ήμουνα δέκα και την ίδια εποχή, έβλεπα φανατικά

και τα Στρουμφάκια), άρχισε να σχηματοποιείται μέσα μου, το όνειρο: του Πανεπιστημίου.

Που το φανταζόμουν, έτσι ακριβώς όπως το έβλεπα στην τηλεόραση. Με επιβλητικά κτήρια που

διαθέτουν μεγάλες, μνημειώδεις σκάλες και προσόψεις. Με τεράστια αμφιθέατρα με ξύλινα έδρανα.

Με βιβλιοθήκες και αίθουσες μελέτης. Με φροντισμένους βοηθητικούς χώρους: εστιατόρια, κοιτώνες,

πάρκα και γήπεδα για αθλοπαιδιές.

Και κυρίως: με σεβάσμιους, χαρισματικούς καθηγητές και ενθουσιώδεις, φιλόδοξους φοιτητές,

διψασμένους για γνώση. Για μάθηση, για προσωπική ανάπτυξη, για αυτοπραγμάτωση.

Βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο. Σε ένα από τα αρχαιότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης

και ένα από τα καλύτερα του κόσμου. Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία. Στο Δουβλίνο. Αναγνώστα,

καλωσήρθες στο ΤRINITY.


Έχω περάσει κάμποσα χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Και υπό πολλές ιδιότητες. Η πρώτη φορά που διάβηκα τις πύλες του, ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Δεκαοχτώ χρονών ήμουν και εντελώς ενθουσιασμένος που άφηνα ξωπίσω μου την οικτρή εμπειρία του σχολείου και των Πανελληνίων.

Φορτωμένος με τα όνειρα και τις αισιοδοξίες μου, με την ειλικρινή διάθεσή μου να μάθω και να πάω παρακάτω, με τον ενθουσιασμό μου ν'ανακαλύψω τα όσα βρίσκονται πέρα από τον κόσμο της αποστήθισης και του φροντιστηριακού ιδρυματισμού, βρέθηκα τότε στη Σόλωνος 57. Στο κέντρο ουχί του Δουβλίνου, αλλά της Αθήνας. Στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο αρχαιότερο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Για να κάμω την εγγραφή μου.


Σοκ και δέος. Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα. Η είσοδος του κτηρίου, βρώμικη και άθλια, γιομάτη γκράφιτι, συνθήματα, στραβοσκισμμένες αφίσες πούχαν κολληθεί η μία απάνου στην άλλη και είχαν δημιουργήσει μία αποκρουστική ταπετσαρία από χαρτοπολτό. Και διαφημίσεις. Από κλαμπς, καφετέριες, γραφεία που αναλαμβάνανε να σου γράψουν τις εργασίες, τυροπιτάδικα, φωτοτυπάδικα, ως και στριπτιτζάδικα μη-χειρότερα.

Πέρασα τη θλιβερή πόρτα και εισήλθα σε μια μεγάλη, αποκρουστική αίθουσα. Που έμοιαζε με βομβαρδισμένη περιοχή. Κάπως έτσι νόμιζα τότε πως ήταν οι εμπόλεμες ζώνες: η Βηρυτός, η Χεβρώνα, το Σεράγεβο...

Σε κάτι κακομοιριασμένα θρανιάκια ήταν χυμένοι διάφοροι νεολαίοι με κομματικές κονκάρδες. Μία εξ αυτών με πλησίασε (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΚΝΕ, Πανσπουδαστική, μήτε που θυμάμαι τί ακριβώς ήταν -έχει αλήθεια σημασία;), με ρώτησε αν ήμουν πρωτοετής (γουάου, ήμουν πρωτοετής!) και μου έδωσε ένα φυλλάδιο με διάφορα τιπς.


Από το οποίο έμαθα ότι η εγγραφή μου μπορούσε να γίνει μόνο Τρίτες, Τετάρτες και Πέμπτες, 11 με 1, διότι μόνο τότε δεχόταν η Γραμματεία τους φοιτητές (τις υπόλοιπες μέρες δεν ευκαιρούσε). Και ότι αν γραφόμουν μέλος, θα είχα πρόσβαση σε φοβερές διευκολύνσεις και προσφορές, όπως δωρεάν ποτό σε ένα σκασμό μπαρς, δωρεάν θέματα προηγούμενων εξετάσεων και φοβερές εκπτώσεις σε φοβερά τριήμερα με φοβερή παρέα στη φοβερή Μύκονο. Και πράγματι, είχα αρχίσει να φοβάμαι.

Ναι, καλά το παρατήρησες. Πολλά από τα κτιρια στο ΤRINITY φέρουν επιγραφές στα ελληνικά. Και τελοσπάντων, ακόμα και αρχιτεκτονικά, στην Ελλάδα παραπέμπουν. Κολώνες, κιονόκρανα, αετώματα. Έλα από εδώ, θέλω να σου δείξω κάτι που νομίζω θα σου αρέσει πολύ -αποτελεί άλλωστε ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα του Δουβλίνου. Και είναι πράγματι σούπερ εντυπωσιακό.

Βουαλά! Αυτή εδώ είναι η περίφημη βιβλιοθήκη του Τρίνιτι. Η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη στην Ιρλανδία, καθώς περιλαμβάνει περισσότερους από 200.000 τόμους και (κρατήσου!) 4,5 εκατομμύρια χειρόγραφα -κάποια εξ αυτών, τρομερά σπάνια!

Δεν είναι τυχαίο που κατατάσσεται ανάμεσα στις ομορφότερες και σημαντικότερες βιβλιοθήκες του κόσμου. Ξύλινες προθήκες, υποδειγματική τοποθέτηση των βιβλίων, σκάλες με ροδάκια για να ανεβαίνει κανείς στα αψηλά ράφια -η ηδονή του κάθε βιβλιολάτρη.


Αριστερά και δεξιά, κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου, συναντάς μία σειρά από προτομές. Σημαντικών μορφών της παγκόσμιας σκέψης. Πάνθεον το λέμε!


Εννοείται πως εδώ ξεκινάς από τον Όμηρο. Της Οδύσσειας και της Ιλιάδας. Που αν το καλοσκεφτείς, είναι από τα υψηλότερου επιπέδου δημιουργήματα της ανθρώπινης διανόησης.

Και παρακάτω βρίσκεις και άλλους. Τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Και βεβαίως, τον Αριστοτέλη.

Σχεδόν ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της Ευρώπης, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη γη που γέννησε τις σπουδαίες ιδέες, που θεμελίωσε τη λογική, που διαμόρφωσε την ηθική και τη φιλοσοφία. Κι όμως, σε ένα χώρο σαν κι αυτό, νιώθεις εξαιρετικά κοντά. Γιατί βρίσκεσαι σε ένα ναό της γνώσης, σε ένα περιβάλλον πολιτισμού και καλαισθησίας, σε ένα μέρος που απευθύνεται στο πνεύμα και αποθεώνει τη μάθηση.


Όχι, εδώ δεν έχουμε κομματικές νεολαίες, μήτε είχαμε ποτές καταλήψεις. Οι αίθουσες διδασκαλίας είναι καθαρές και ευπρεπισμένες. Και κανείς δεν διανοείται να καπνίσει ή να κολλήσει αφίσες ή να σπάσει την καρέκλα ή να γράψει στον τοίχο ή τελοσπάντων να ασχημονίσει κατά ουδένα τρόπο.

Επίσης, εδώ δεν χτίζουμε τους καθηγητές στα γραφεία τους, δεν μπαίνουμε στην Πρυτανεία φωνασκώντας και διεκδικώντας να συμμετέχουμε στη διοίκηση του Πανεπιστημίου, δεν διανοούμαστε να χάνουμε διαλέξεις, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας η φράση "αιώνιος φοιτητής".


Και όχι, οι καθηγητές μας δεν εκλέγονται βάσει του ποιον έχουν μπατζανάκη, σε ποιο κόμμα ανήκουν και δεν καταλαμβάνουν έδρες κατόπιν μίας μακράς περιόδου γλειψίματος και διαπλοκής. Αλλά κρίνονται αποκλειστικά βάσει του ερευνητικού τους έργου.


Και όχι, το Τρίνιτι δεν κλείνει από φόβο επεισοδίων, όταν γιορτάζουμε κάποια επέτειο, τύπου αποκατάσταση της δημοκρατίας ή αντίσταση έναντι εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών. Ειλικρινά, όλα αυτά που μου λες, μου φαίνονται κινέζικα εδώ. Ή μήπως ελληνικά;

Είπαμε, η Ελλάδα βρίσκεται μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Παρότι θα βρεις κάμποσες αναφορές σε εκείνη, σαν φυλλομετρήσεις κάποιους από τους τόμους της βιβλιοθήκης του Τρίνιτι.

Μόνο που η εικόνα που θα σχηματίσεις για την Ελλάδα, μέσα από τα διαβάσματα και τις ιστορικές της αναφορές, φοβούμαι πως δεν ανταποκρίνεται διόλου στη σύγχρονη πραγματικότητά της. Και δεν ξεύρω για σένα, αλλά προσωπικά ετούτο το κοντραστ ανάμεσα στις εικόνες που βλέπω εδώ στο Τρίνιτι και τις εμπειρίες μου στα ελληνικά Πανεπιστήμια, με καταθλίβει και με πληγώνει. Δεν έχω πια όρεξη να συμμετέχω σε εορτασμούς του Πολυτεχνείου. Δεν μειώνω τη σημασία της αντίστασης στη χούντα. Απλώς θυμάμαι, πριν μερικά χρόνια, τα μαθήματα που έκανα εκεί. Σε μία αίθουσα ημι-κατεστραμμένη από τους καταληψίες. Που όταν τελείωνε η διάλεξη, αργά το βράδυ, αναγκαζόμασταν να φύγουμε όλοι μαζί για λόγους ασφαλείας. Γιατί πρέπει νάσαι τρελός για να μείνεις μόνος σου όταν πέσει το σκοτάδι εντός του χώρου του Πολυτεχνείου. Και ακόμα πιο τρελός για να βγεις από την έξοδο της Τοσίτσα και να διασχίσεις την περιοχή των ναρκομανών για να βγεις στην Πατησίων να πάρεις το λεωφορείο. 


Κάποτε λέγαμε ότι όταν εμείς οι Έλληνες χτίζαμε Παρθενώνες, οι δυτικοευρωπαίοι ήσαν ανεβασμένοι στα δέντρα. Και γελάγαμε. Σήμερα, παρακολουθώντας εντός και εκτός του ελληνικού Πανεπιστημίου, την κατάντια του, θα μου επιτρέψεις να πω πως οι Έλληνες είναι ανεβασμένοι στα δέντρα. Κι αντί για διαλεκτική, εγώ ακούω γρυλλίσματα. Άναρθρα, πρωτόγονα και τρομαχτικά γρυλλίσματα. 

 

Μου προκαλεσε θλιψη 

Το FBI προτείνει να καλύψουμε τις κάμερες των υπολογιστών.

Το FBI, διά στόματος του διευθυντή του, James Comey, συμβουλεύει τους χρήστες υπολογιστών να καλύψουν τις κάμερες τους ώστε να μειώσουν τον κίνδυνο κατασκοπείας. Οι συνδεδεμένες κάμερες είναι εκτεθειμένες σε χάκερς και κακόβουλα λογισμικά που τις ενεργοποιούν χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από τους χρήστες, δίνοντας τους την δυνατότητα να παρακολουθήσουν όλα όσα συμβαίνουν στο οπτικό πεδίο της κάμερας. Νωρίτερα μέσα στην χρονιά, τον γύρο του διαδικτύου είχαν κάνει φωτογραφίες του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο οποίος φαινόταν να έχει καλύψει την κάμερα και το μικρόφωνο του φορητού του υπολογιστή με κολλητική ταινία. Τώρα, ο επικεφαλής του FBI, χαρακτηρίζει αυτό το προληπτικό μέτρο ως «απολύτως λογικό». «Καλύπτουμε τις κάμερες σε όλα τα κυβερνητικά γραφεία. Οι πολίτες θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο», προσθέτει. «Αν και χρησιμότατο εργαλείο στα laptop, οι κάμερες είναι επίσης και ένας από τους πιο πολύτιμους στόχους για έναν χάκερ», λέει ο Comey. Μόλις καταφέρουν να την ελέγξουν, οι χάκερ μπορούν να παρακολουθήσουν αλλά και να καταγράψουν όλα όσα συμβαίνουν, χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που θα αποσπάσουν για να εκβιάσουν τα θύματά τους, να αποκτήσουν πρόσβαση σε άλλα συστήματα ασφαλείας ή και ‘χειρότερα’», προσθέτει χαρακτηριστικά. Τους τελευταίους μήνες, αρκετές είναι οι εταιρείες ασφαλείας που έχουν ξεκινήσει την παραγωγή και πώληση ειδικών γκάτζετ για την κάλυψη των καμερών σε φορητές και σταθερές συσκευές. Ωστόσο και ένα... τσιρότα κάνει τη δουλειά. «Υπάρχουν αρκετά εύλογα πράγματα που πρέπει να κάνουμε για την ηλεκτρονική μας ασφάλεια και αυτό είναι ένα από αυτά. Αν μπείτε σε οποιοδήποτε γραφείο μας θα παρατηρήσετε πως έχουμε μικροσκοπικά, πτυσσόμενα σκέπαστρα στο πάνω μέρος των οθονών», συνεχίζει. «Το κάνουμε παντού, στα λαπτοπ, στους σταθερούς υπολογιστές, στα κινητά μας, τηλέφωνα, παντού». πηγή

Μια παραλία κρυμμένη μέσα στο βουνό!

Μία από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες στον κόσμο υπάρχει καλά κρυμμένη σε ένα απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη, και πιο συγκεκριμένα στα περίφημα Marieta Islands που βρίσκονται στην ακτή Nayarit στο Μεξικό.

Στο εσωτερικό ενός βουνού, που δημιουργήθηκε από επαναλαμβανόμενες εκρήξεις ηφαιστείων από το 1900 και μετά, οι επισκέπτες βρίσκονται κυριολεκτικά μπροστά σε ένα φυσικό θαύμα που όμοιό του δεν υπάρχει αλλού.

Μια μικρή παραλία μέσα στο βουνό δημιουργεί ένα από τα πιο ασυνήθιστα φυσικά τοπία που υπάρχουν στον κόσμο, η πρόσβαση στην οποία γίνεται μόνο με σκάφος ή κολυμπώντας 15 περίπου μέτρα μέσα σε μια σπηλιά.

Τα Marieta Islands αποτελούν έναν μικρό ακατοίκητο παράδεισο, που το 1960 χαρακτηρίστηκε ως εθνικό πάρκο, μετά από την παγκόσμια κατακραυγή που ξέσπασε εξαιτίας των στρατιωτικών δοκιμών που πραγματοποιούσε εκεί το Μεξικό.

Με πρωτεργάτη τον Ζαν Ζακ Κουστό, που κατά καιρούς έκανε διάφορα ερευνητικά ταξίδια στο αρχιπέλαγος των νησιών, το πρόβλημα στα Marieta Islands έγινε διεθνώς γνωστό, αναγκάζοντας τους Μεξικανούς να υποχωρήσουν, σταματώντας κάθε στρατιωτική δραστηριότητα.

Πέρα από το κολύμπι, το ψαροντούφεκο και το καγιάκ, κάθε άλλη δραστηριότητα είναι απαγορευμένη στην περιοχή, που συγκεντρώνει μόνο λίγους τυχερούς επισκέπτες κάθε χρόνο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ζήσουν για λίγο στον παράδεισο!

12 πανέμορφα παραδοσιακά καφενεία στην Ελλάδα!

1. Μεγάλο Καφενείο, Τρίπολη

Σήμα-κατατεθέν της πόλης, με ιστορία και αναμνήσεις ετών. Στέκι της αριστοκρατίας και της υψηλής κοινωνίας απόόπου παρέλασαν σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Καζαντζάκης.

2. Πανελλήνιον, Άμφισσα

Ο χρόνος εδώ σταμάτησε το 1936 οπότε δημιουργήθηκε ο καφενές, ενώ η θεατρική σκηνή που υπάρχει στο χώρο έχει φιλοξενήσει σπουδαίους θεατρίνους σε επιθεωρήσεις και πρόζες όπως οι Αυλωνίτης, Μακρής και Φωτόπουλος.

3. Άκανθος, Καλαρρύτες

Το καλύτερο χειροποίητο γλυκό του κουταλιού σε διάφορες γεύσεις σερβίρεται εδώ από το 1960. Τσίπουρο και μεζέδες αλλά και αυτοσχέδια γλέντια με κλαρίνα έχουν την τιμητική τους συχνά-πυκνά.

4. Καφενείο Δρακάκη, Απολλωνία, Σίφνος

Κομμάτι της ιστορίας του νησιού και τόπος συνάντησης πολιτικών, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Η Ελλάδα των ασπρόμαυρων ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου αναβιώνει εδώ μέσα από πλήθος φωτογραφιών στους τοίχους.

5. Παραδοσιακό Καφενείο, Χώρα Αστυπάλαιας

Σε έναν χώρο που θυμίζει σαλόνι δεκαετίας του ’50, οι θαμώνες έχουν την ευκαιρία να δουν φωτογραφίες από μαζώξεις και συναντήσεις στο καφενείο πολιτικών, καλλιτεχνών αλλά και οργανοπαιχτών που έδιναν ρέστα με τη μουσική τους.

6. Η Πλατεία του Συντάγματος, Μανώλης Σκουλάς, Ανώγεια, Κρήτη

Ο ιδιοκτήτης, αρχέτυπος τύπος κρητικής λεβεντιάς και ο χώρος του καφενείου παραδοσιακός όσο δεν παίρνει. Πλήρης αναμνήσεων από ανθρώπους που άφησαν εδώ το στίγμα αλλά και την αύρα τους.

7. Πλάτανος, Φυλακή Αποκορώνου, Κρήτη

Λειτουργεί από το 1924 και υπήρξε αγαπημένο καφενείο του Ελ. Βενιζέλου. Με 10 μόλις τραπεζάκια, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κουβαλούν επάξια την ιστορία του.

8. Κυρα-Βούλη, Άνω Δολιανά, Πάρνωνας

Με απρόσκοπτη θέα στο βουνό και τα καλύτερα γλυκά του κουταλιού που φάγατε ποτέ αλλά και σπιτίσιο λικέρ από τα λίγα! Δίπλα στην ξυλόσομπα θα σκούσεις ιστορίες του τόπου υπό τους ήχους παλιών ελληνικών τραγουδιών, ενώ χειροποίητες κρέμες από βότανα της περιοχής για κάθε θεραπεία αποτελούν αξεπέραστη αξία.

9. Ώπως Παλιά, Πάτρα

Με πίστη στην παράδοαση και με διακόσμηση που θυμίζει κάτι από παλιές εποχές, ο κόσμος απολαμβάνει τις αναμνήσεις του αλλά και άριστο καφέ στη χόβολη.

10. Άννα να ένα Μήλο, Μηλιές, Πήλιο

Εικόνες από παλιά αναγνωστικά Δημοτικού, φιλόξενος χώρος και ζεστή παρεΐστικη διάθεση αποτελούν τα ατού σε ένα κατά τα άλλα σκηνικό βγαλμένο από ταινία του ’70.

11. Μπουρνάος, Παξοί

Παλιά μουσικά όργανα, φωτογραφίες πολυκαιρισμένες, κοχύλια και βασιλικοί σε γλάστρες συνθέτουν ένα παραδοσιακό νησιώτικο σκηνικό με ιστορικές καταβολές ετών.

12. Το Καφενείο του Φορλίδα, Λαύκος, Πήλιο

Λειτουργεί από το 1785 και όλα περιστρέφονται γύρω από την ξυλόσομπα που δεσπόζει στο κέντρο του. Εκεί οι θαμώνες ψήνουν κάστανα το χειμώνα και λένε ιστορίες ή διαφωνούν για τα… πολιτικά!

Βάζει «λουκέτο» και το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης μετά από 100 χρόνια

Στις 30 Σεπτεμβρίου το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης μετά από 100 χρόνια στο χώρο του βιβλίου κατεβάζει ρολά οριστικά, κλείνοντας και το τελευταίο υποκατάστημα.

Άλλη μιας εμβληματική ελληνική επιχείρηση με ιστορία δεκαετιών έρχεται να προστεθεί στις χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έβαλαν «λουκέτο» τα χρόνια της κρίσης. 

Στις 30 Σεπτεμβρίου το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης μετά από 100 χρόνια στο χώρο του βιβλίου κατεβάζει ρολά οριστικά, κλείνοντας και το τελευταίο υποκατάστημα, στην οδό Πανεπιστημίου, στο κέντρο της Αθήνας.

Η διοίκηση του ιστορικού βιβλιοπωλείου, με ανακοίνωσή της στο Facebook, διαβεβαιώνει ότι «προετοιμάζεται για το επόμενο βήμα», το οποίο ωστόσο, «δεν πρόκειται να γίνει, όσο δεν υπάρχει θετικό και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον στη χώρα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλιοπωλείο θα πραγματοποιήσει «bazaar» από τις 15 έως τις 26 Σεπτεμβρίου, με πολύ χαμηλές τιμές για όλα τα προϊόντα του καταστήματος.

Η ανακοίνωση της οικογένειας Ελευθερουδάκη:

Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016 θα σημάνει για το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη ένα τέλος και ταυτόχρονα μία (νέα) αρχή. Μετά από λειτουργία πάνω από 100 χρόνια στο χώρο του βιβλίου και 21 χρόνια στην οδό Πανεπιστημίου στο κέντρο της Αθήνας, κλείνουμε το βιβλιοπωλείο μας και σκεφτόμαστε “έξω από το κουτί”, συμμετέχουμε στο διεθνή προβληματισμό με θέμα το βιβλίο και προετοιμαζόμαστε για το επόμενο μας “βιβλιοπωλείο”, αλλά αρνούμαστε να το κάνουμε, όσο δεν υπάρχει θετικό και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον στη χώρα μας.

Γιατί το κάνουμε; Ας πάμε λίγο πίσω.

Αρχικά, υπήρχε ο βωβός κινηματογράφος. Ακολούθησαν οι πρώτες ομιλούσες ταινίες και ελάχιστοι πίστεψαν στο μέλλον τους. Τελικά όμως, επέζησαν. ‘Επειτα, ανακαλύψαμε το βίντεο και αρχίσαμε να νοικιάζουμε ταινίες για να τις βλέπουμε ξαπλωμένοι στον καναπέ. Πολλοί προείδαν το τέλος των κινηματογράφων. Όμως οι κινηματογράφοι άλλαξαν – και επέζησαν. Το περιτύλιγμα άλλαξε, όχι όμως το προϊόν μέσα σ’αυτό.

Πολλοί από μας μεγαλώσαμε με τα 45άρια και τα 33 LP μουσικής. Ακολούθησαν οι κασέτες, ακόμη και οι ειδικές κασέτες αυτοκινήτου. Τα Walkmans των 80’ς έδωσαν τη σειρά τους στα ipods και αυτά έγιναν με τη σειρά τους κάτι άλλο. Το περιτύλιγμα άλλαξε, το προϊόν παρέμεινε.

Στο χώρο του βιβλίου, για πολλά χρόνια δε φαινόταν να αλλάζει τίποτα. Ώσπου έγινε η επανάσταση με το πρώτο μεγάλο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο. Ακολούθησαν τα ηλεκτρονικά βιβλία. Ο κόσμος έλεγε ότι ήρθε το τέλος του χάρτινου βιβλίου. Στο μεταξύ, οι βιβλιοθήκες ανά τον κόσμο μοιάζουν όλο και περισσότερο με βιβλιοπωλεία. Ένας κόσμος άνω κάτω…

Τελικά, πώς θα είναι οι νέοι χώροι που θα φιλοξενούν βιβλία; Θα είναι βιβλιοπωλεία; Βιβλιοθήκες; Βιβλιοθηκοπωλεία; Εκδοτικοί χώροι; Κάτι άλλο;

Θα το ανακαλύψουμε μαζί όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Στο μεταξύ όμως,

Το περιτύλιγμα αλλάζει – το προϊόν παραμένει και συνεχίζουμε:

Για να φτιάξουμε και να εκδώσουμε μαζί το βιβλίο σας.
Για τη δημιουργία βιβλιοθήκης για επιχειρήσεις
Για επαγγελματικά δώρα
Για παραγγελίες βιβλίων από το εσωτερικό και το εξωτερικό

και παραμένουμε στη διάθεσή σας για κάθε πρόταση συνεργασίας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Η ιστορία του ψωμιού ξεκινάει πριν από 30.000 χρόνια στην Ευρώπη. 

Το πρώτο ψωμί που φτιάχτηκε πιθανόν να ήταν μια εκδοχή πάστας σιτηρών, φτιαγμένης από καβουρδισμένους και αλεσμένους κόκκους δημητριακών και νερό, και μπορεί να προέκυψε τυχαία κατά το μαγείρεμα ή και σκόπιμα μετά από πειραματισμό με αλεύρι ολικής αλέσεως και νερό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν άζυμο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τα δημητριακά ήταν μια από τις πολλές πηγές τροφίμων, καθώς η δίαιτα των Ευρωπαίων βασιζόταν κυρίως σε τρόφιμα ζωικής προέλευσης. Τα δημητριακά και το ψωμί έγιναν βασική τροφή στη Νεολιθική εποχή, περίπου 10.000 χρόνια πριν, όταν το σιτάρι και το κριθάρι ήταν ανάμεσα στα πρώτα φυτά που καλλιεργήθηκαν.

Η καλλιέργειά τους εξαπλώθηκε από τη Νοτιοδυτική Ασία στην Ευρώπη, τη Βόρειο Αφρική και την Ινδική χερσόνησο και έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γίνουν αγρότες και όχι κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες.

Η εμφάνιση του ψωμιού με προζύμι τοποθετείται κατά πάσα πιθανότητα πάλι σε προϊστορικούς χρόνους, όμως οι πρώτες μαρτυρίες εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. Στην αρχαιότητα, η ιδέα ενός αυτοτελούς φούρνου που θα μπορούσε να προθερμανθεί, έχοντας μια πόρτα για πρόσβαση, φαίνεται να ήταν ελληνική.

Στην αρχαία Ελλάδα το ψωμί ήταν κριθαρένιο. Ο Σόλων είχε δηλώσει πως το σταρένιο ψωμί θα μπορούσε να ψηθεί μόνο σε μέρες γιορτής. Τον 5ο αι. π.Χ. μπορούσε κανείς να αγοράσει ψωμί στην Αθήνα από αρτοποιείο, ενώ στη Ρώμη, οι Έλληνες αρτοποιοί έκαναν την εμφάνισή τους τον 2ο αι. π.Χ., όταν η Μικρά Ασία πέρασε στη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Η σημασία του ψωμιού στη διατροφή αντανακλάται και από το όνομα του υπόλοιπου γεύματος: ὄψον , δηλαδή συνοδεία ψωμιού, όποια κι αν ήταν αυτή.

Στο Μεσαίωνα, στην Ευρώπη, το ψωμί αποτελούσε όχι μόνο βασική τροφή, αλλά και μέρους του σερβίτσιου. Πιο συγκεκριμένα, ένα κομάτι μπαγιάτικο ψωμί χρησιμοποιούταν σαν απορροφητικό πιάτο, που κατά την ολοκλήρωση του γεύματος μπορούσε να φαγωθεί, να δοθεί στους φτωχούς ή να ταϊστεί στα σκυλιά. Μόλις τον 15ο αι. άρχισε να αντικαθίσται από ξύλινες πιατέλες.

Για πολλές γενιές το άσπρο ψωμί προτιμούνταν από τους πλούσιους, ενώ οι φτωχοί έτρωγαν μαύρο (ολικής αλέσεως) ψωμί. Όμως, στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες τα πράγματα αντιστράφηκαν στα τέλη του 20ου αι., με το ψωμί ολικής αλέσεως να προτιμάται, εξαιτίας της υψηλής διατροφικής του αξίας, σε αντίθεση με το άσπρο που συνδέθηκε με άγνοια για τη διατροφή.

Στη σύγχρονη εποχή, η βιομηχανοποίηση του ψησίματος του ψωμιού αποτέλεσε ένα καθοριστικό βήμα για τη δημιουργία του σύγχρονου κόσμου. Ο Otto Frederick Rohwedder θεωρείται ο πατέρας του ψωμιού σε φέτες (1912), ο οποίος κατάφερε το 1928 να εφεύρει μια μηχανή που τεμάχιζε και τύλιγε το ψωμί σε συσκευασία.

Μια άλλη σημαντική αλλαγή συνέβη το 1961, με την ανάπτυξη της μεθόδου Chorleywood, που χρησιμοποιούσε την έντονη μηχανική επεξεργασία της ζύμης για να μειώσει δραματικά την περίοδο της ζύμωσης και τον χρόνο που απαιτείται για να παραχθεί μια φραντζόλα, σε βάρος όμως της γεύσης και της θρεπτικής αξίας. Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται πλέον ευρέως σε μεγάλα εργοστάσια παγκοσμίως.

Στην Ελλάδα

Οι Έλληνες ναυτικοί και έμποροι έφεραν το αιγυπτιακό αλεύρι στην Ελλάδα, όπου άρχισε και το ψήσιμο του ψωμιού. Περισσότερο δημοφιλές ήταν το λευκό ψωμί και μεταξύ των πόλεων υπήρχε πολύ έντονος ανταγωνισμός για το καλύτερο ψωμί. Η Αθήνα «καμάρωνε» για τον Θεάριο, τον καλύτερο αρτοποιό της, το όνομα του οποίου βρισκόταν στα γραπτά πολλών συγγραφέων.

Αρτοποιεία εμφανίστηκαν κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ανάμεσα στις πολλές ποιότητες ψωμιού που παρασκευάζονταν στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο ζυμίτης, από αλεύρι, νερό και προζύμι, ο άζυμος, από αλεύρι και νερό, ο σιμιγδαλίτης, από λεπτότατο αλεύρι προερχόμενο από καλής ποιότητας σιτάρι κλπ.

Από αρχαία κείμενα προκύπτει ότι οι Έλληνες προσέφεραν άρτους στους θεούς, στους οποίους ονόμαζαν θειαγόνους άρτους. Στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, κατά την εορτή των θεσμοφορίων, προσφερόταν στη θεά μεγάλος άρτος από τον οποίο η συγκεκριμένη γιορτή ονομαζόταν μεγαλάρτια.

Στο γερμανικό Μουσείο Ψωμιού που λειτουργεί στην πόλη Ουλμ, τα ωραιότερα εκθέματα είναι τέσσερα ελληνικά ειδώλια του 5ου αιώνα π.Χ., προερχόμενα από τη Βοιωτία, με γυναικείες μορφές. Στα ειδώλια εικονίζεται το άλεσμα του σταριού σε γουδί, το πλάσιμο της ζύμης, το ψήσιμο του ψωμιού και οι άρτοι έτοιμοι προς πώληση και βρώση.

Να σημειωθεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν θαλασσινό αλάτι στο ψωμί για νοστιμιά.

Στη θρησκεία

Στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται το θαύμα που έκανε ο Ιησούς Χριστός, που με πέντε άρτους και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Επίσης ο Χριστός παρομοίαζε τον εαυτό του στους μαθητές του σαν άρτο τον οποίον όποιος τρώει θα έχει ζωή αιώνια.

Στο Μυστικό δείπνο ο Ιησούς ευλόγησε ένα ψωμί, το έκοψε σε κομμάτια και είπε: «Λάβετε, φάγετε, αυτό είναι το σώμα μου». Μετά ευλόγησε το κρασί και έδωσε το ποτήρι του σε όλους και είπε: «Πιείτε από αυτό όλοι, αυτό είναι το αίμα μου».

Στην προσευχή που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, υπάρχει αίτημα για τον άρτον τον επιούσιον.
Στην εκκλησία, χωρίς άρτο, δεν είναι δυνατόν να τελεσθεί θεία λειτουργία. Ο άρτος πρέπει να είναι καλά ζυμωμένος και να έχει την σφραγίδα του σταυρού και την επιγραφή ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ.

Ένα μέρος του άρτου χρησιμοποιείται από τον ιερέα για την ετοιμασία της Θείας Κοινωνίας (σε ανάμνηση του Μυστικού Δείπνου), και το υπόλοιπο κόβεται σε μικρά κομμάτια, τα αντίδωρα και μοιράζεται στους πιστούς στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.

Η ευλάβεια των ανθρώπων απέναντι στο ψωμί που ποτέ δεν πετούν, δείχνει τη σημασία του στη διαβίωση αλλά και στη θρησκευτική ζωή.

 Από το: tilestwra.com