Οι καλοί εργαζόμενοι παραιτούνται. Να γιατί

Ποιοι είναι οι λόγοι που "οδηγούν" τους εργαζομένους στην παραίτηση και την αναζήτηση μιας καλύτερης επαγγελματικής στέγης
Από Εύη Κιόρρι
Οι λόγοι που ένας καλός εργαζόμενος αποφασίζει να αλλάξει επαγγελματικό περιβάλλον μπορεί να είναι πολλοί, ωστόσο τις περισσότερες φορές, μπορεί να σχετίζονται με το εργασιακό περιβάλλον ή ακόμη και την αλλαγή των στόχων στην επαγγελματική του πορεία.

Αναλυτικά, ένας καλός εργαζόμενος μπορεί να οδηγηθεί στην παραίτηση εξαιτίας των παρακάτω αιτιών:

1. Η ασέβεια και η μείωση των ικανοτήτων του προσωπικού απ' τον εργοδότη

Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα για έναν εργαζόμενο απ' το να αντιμετωπίζεται από τον εργοδότη σαν ένας ακόμη τροχός στη μηχανή του ή σαν ένα ακόμη νούμερο στην εταιρία με το πολυάριθμο προσωπικό. Πράγμα που συμβαίνει όταν οι εργοδότες ενδιαφέρονται μόνο για την επιτυχία της επιχείρησης τους και όχι για το ανθρώπινο δυναμικό, που θα κάνει την επιτυχία εφικτή.

Έτσι, πολλές φορές ο εργοδότης μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του και να δείξει την άσχημη πτυχή του χαρακτήρα του στους εργαζομένους, ξεχνώντας πως κ' εκείνοι είναι άνθρωποι με ελαττώματα, ανησυχίες και προβλήματα.

Αν, λοιπόν, το προσωπικό αντιμετωπίζεται άσχημα ή ανταμείβεται με ψίχουλα δεν έχει καμία διάθεση να παράγει και να οδηγήσει την επιχείρηση στην επιτυχία. Το αποτέλεσμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να αναζητήσει αλλού επαγγελματική στέγη.

2. Δεν υπάρχει επαγγελματική εξέλιξη

Οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να κάνουν κάθε μέρα το ίδιο πράγμα για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αυτό που πρέπει να κάνει ο εργοδότης είναι να προσφέρει συνεχώς ευκαιρίες εξέλιξης στην καριέρα του με διάφορα σεμινάρια και επιμορφωτικά προγράμματα, ώστε ο εργαζόμενος να αισθάνεται ότι κάθε μέρα που περνά μαθαίνει και κάτι καινούργιο για τη δουλειά του.

Οι ικανοί υπάλληλοι θέλουν να επεκτείνουν τις ικανότητές τους και αναζητούν την εποικοδομητική κριτική που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν νέες προοπτικές.

3. Η ανισότητα

Η ανισότητα εντός του εργασιακού χώρου είναι απαράδεκτη, γι' αυτό και οι εργαζόμενοι που τη βιώνουν επιλέγουν την παραίτηση. Μπορεί κάποτε η ανισότητα να αποτελούσε "νόμο" στον εργασιακό χώρο, επειδή όμως οι καιροί έχουν αλλάξει είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα δεχθούν να εργαστούν σ' ένα περιβάλλον που η διακρίσεις και ο σεξισμός επικρατούν.

Είναι σημαντικό το εργασιακό περιβάλλον να είναι ελαστικό και να μπορεί να διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες των εργαζομένων του. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει οι εργαζόμενοι θα αναζητήσουν αλλού επαγγελματική στέγη.

4. Χαμηλό Ηθικό

Όταν οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι στη δουλειά τους είναι θέμα χρόνου να την εγκαταλείψουν. Πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν είναι ικανοποιημένοι από την εργασία τους γίνονται κυνικοί, αγενείς και αντιπαραγωγικοί. Οι συνέπειες της δικής τους δυστυχίας επηρεάζουν ολόκληρη την ομάδα και την υγιή συνύπαρξη των εργαζομένων.

Σ' ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον υπάρχει αλληλοκατανόηση και αλληλοβοήθεια μεταξύ των εργαζομένων, που καταβάλλουν προσπάθειες για να πετύχουν τους κοινούς τους στόχους .

5. Δεν αναγνωρίζουν την προσπάθεια των εργαζομένων και δεν τον ανταμείβουν

Επειδή, σε όλους αρέσει να αναγνωρίζονται οι κόποι τους, είναι σημαντικό ο μάνατζερ ή ο εργοδότης να ευχαριστεί τους υπαλλήλους του ή τουλάχιστον να δείξει ότι αναγνωρίζει τις προσπάθειές τους.

Όταν, λοιπόν,  ένας υπάλληλος εργάζεται σκληρά απαιτεί να υπάρξει αναγνώριση και ανταμοιβή των κόπων του, για να συνεχίζει τη σκληρή δουλειά. Σε διαφορετική περίπτωση θα επικρατήσει δυσφορία και θα τον κάνει να αναζητήσει άλλες ευκαιρίες καριέρας.

6. Αποθάρρυνση του ενθουσιασμού

Ένας ικανός και ταλαντούχος υπάλληλος είναι πραγματικά παθιασμένος με το αντικείμενο απασχόλησής του. Ένας καλός εργοδότης οφείλει να τους παρέχει τη δυνατότητα να κυνηγήσουν το πάθος τους, χωρίς να τους εγκλωβίζουν σ΄ένα "κουτί".

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό, μιας και τα αφεντικά θέλουν τους εργαζόμενους να είναι επικεντρωμένοι σ' αυτό που κάνουν, αυτό γιατί φοβούνται πως η παραγωγικότητα θα πέσει αν αφήσουν τους υπαλλήλους να κυνηγήσουν το πάθος τους. Αντίθετα, όμως, έρευνες έχουν δείξει πως οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να κυνηγήσουν το πάθος τους στη δουλειά, βιώνουν μια κατάσταση ευφορίας που τους κάνει πέντε φορές πιο παραγωγικούς.

7. Προώθηση λάθος ανθρώπων

Οι ικανοί υπάλληλοι επιθυμούν να συνεργάζονται με παρόμοιους επαγγελματίες. Όταν, λοιπόν, οι εργοδότες επιλέγουν να προωθήσουν τους λάθος ανθρώπους, συνηθίζουν να γίνονται αντιπαραγωγικοί και χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη θέση που κατέχουν.

Αντίθετα, όταν, ο εργοδότης δεν κατανοεί την τεράστια προσπάθεια που καταβάλει στη δουλειά και τελικά αναγνωρίζει κάποιον που έφτασε χωρίς κόπο στην κορυφή, είναι απίστευτα προσβλητικό. Δεν είναι να απορεί κανείς που φεύγουν οι καλοί υπάλληλοι.

8. Ιεραρχία αντί αυτονομίας

Όταν η ιεραρχία γίνεται πιο σημαντική από την αυτονομία, τότε η αποτυχία είναι δεδομένη λένε οι έρευνες. Ένας εργαζόμενος πρέπει να έχει την ελευθερία να επιλέγει πιο είναι το αντικείμενο που του αρέσει να ασχολείται περισσότερο, καθώς έτσι θα είναι περισσότερο αποδοτικός.

(Πηγή: Lifehack)

ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ 2016 ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ-ΟΡΚΟΣ

Καταλαβετέ το!Μας κρύβουν πολλά!Μεγαλιθική-μυστηριώδης αρχαία κατασκευή ...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

17 ΜΑΪΟΥ 1918
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ


Η μάχη του Σκρα-ντι-Λεγκέν λήγει νικηφόρα για τον ελληνικό στρατό, ο οποίος απωθεί τις βουλγαρικές δυνάμεις και ανοίγει το δρόμο στις συμμαχικές δυνάμεις για να καταλάβουν την κοιλάδα του Αξιού.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1705#ixzz48wLNx88y

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων

Πολύπλοκος μηχανισμός, φτιαγμένος από χαλκό, τοποθετημένος μέσα σε ξύλινο πλαίσιο, που προβληματίζει και συναρπάζει τους ιστορικούς της επιστήμης και της τεχνολογίας, από την ανακάλυψή του λίγο πριν από το Πάσχα του 1900. Βρέθηκε σε βάθος 60 μέτρων από σφουγγαράδες σ' ένα ναυάγιο κοντά στα Αντικύθηρα, μαζί με αγάλματα, όπως ο γνωστός Έφηβος. Αποτελούσαν πολύτιμα αντικείμενα, που μετέφερε ρωμαϊκό πλοίο από τη Ρόδο στη Ρώμη επί εποχής Ιούλιου Καίσαρα στα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ.

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, όπως είναι γνωστός σήμερα, θεωρείται ένα από τα πρώτα υπολογιστικά συστήματα. Είναι ένας ωρολογιακός μηχανισμός με δεκάδες οδοντωτούς τροχούς μεγάλης ακριβείας, που περιστρέφονται γύρω από πολλούς άξονες, όπως στα μηχανικά ρολόγια. Η πιο αποδεκτή θεωρία σχετικά με τη λειτουργία του, υποστηρίζει ότι ήταν ένας αναλογικός υπολογιστής, σχεδιασμένος να υπολογίζει τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων. Εκτιμάται ότι φτιάχτηκε γύρω στο 87 π.Χ. από τον ρόδιο αστρονόμο Γέμινο.

Ο Μηχανισμός μελετήθηκε αρχικά από τον αρχαιολόγο Βαλέριο Στάη, ο οποίος στις 17 Μαΐου 1902 πρόσεξε ότι ένα από τα πέτρινα τεμάχιά του είχε ένα ενσωματωμένο οδοντωτό. Έτσι, θεωρείται η αρχαιότερη σωζόμενη διάταξη με γρανάζια.

Καθοριστική στην αποκρυπτογράφηση του Μηχανισμού των Αντικυθήρων είναι η συμβολή του βρετανού καθηγητή της ιστορίας της επιστήμης Ντέρεκ Τζον Ντε Σόλλα Πράις (1922-1983), που ξεκίνησε μ' ένα άρθρο του το 1959 στο περιοδικό Scientific American και ολοκληρώθηκε 15 χρόνια αργότερα με το σύγγραμμα Gears from the Greeks: The Antikythera Mechanism – A Calendar Computer from ca. 80 BC.

Στην έρευνά του είχε την υποστήριξη του πυρηνικού κέντρου «Δημόκριτος» και του πυρηνικού φυσικού Χαράλαμπου Καράκαλου, με τον οποίον συνεργάστηκαν στενά επί πολλά χρόνια, τόσο στη ραδιοφωτογράφηση του μηχανισμού με ακτίνες Γ και Χ, όσο και στην ανάλυση της δομής και των συνδέσεων του. Τα συμπεράσματα του Πράις δεν έγιναν αποδεκτά από τους ειδικούς της εποχής του, οι οποίοι πίστευαν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν το θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά όχι και την απαιτούμενη πρακτική τεχνολογία για μια τέτοια κατασκευή.

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων αποτελεί σήμερα ένα από τα διακεκριμένα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Σχετική Βιβλιογραφία

• Χρήστου Λάζου: «Ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων» (Εκδόσεις Αίολος, 1994)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/138#ixzz48wJP3SFo

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

 Βίκυ Μοσχολιού

1943 – 2005

Η Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στις 17 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω. Χρόνια στερημένα, αλλά γεμάτα αγάπη και μουσική, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την πλούσια συλλογή του από λαϊκά δισκάκια της εποχής.

Για να βοηθήσει την οικογένεια της, δεκατριάχρονο κοριτσάκι ακόμα, πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο ως κορδελιάστρα. Πάντα, όμως, είτε ανάμεσα στις κλωστές και τα καρούλια, είτε στις ανθισμένες μυγδαλιές της Αγίας Βαρβάρας, η Βίκυ έχει ένα τραγούδι στο στόμα. Οι αυστηρών αρχών γονείς της, όμως, δεν της επιτρέπουν να δουλέψει νύχτα. Με την παρέμβαση της ξαδέρφης της, Έφης Λίντα, πείθονται τελικά και το 1962, Κυριακή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει την πρεμιέρα της στο πάλκο, δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, στην Τριάνα του Χειλά.

Εκεί, δύο χρόνια μετά, την ακούει τυχαία ο Σταύρος Ξαρχάκος που αναζητά εκείνη την περίοδο μια νέα φωνή για να ερμηνεύσει το θρυλικό πλέον τραγούδι Χάθηκε το φεγγάρι στην ταινία Λόλα, με το Νίκο Κούρκουλο και την Τζένη Καρέζη. Είναι η αρχή μιας λαμπρής καριέρας, καθώς ακολουθούν αμέτρητες συνεργασίες, σχεδόν με όλους τους κορυφαίους συνθέτες και στιχουργούς: τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Δήμο Μούτση, τον Άκη Πάνου, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Τα τρένα που φύγαν, Τα δειλινά, Οι μετανάστες, Τα αρχοντορεμπέτικα είναι μερικές μόνο επιτυχίες από το πλούσιο ρεπερτόριό της, που ξεκινά από το ρεμπέτικο και το λαϊκό για να καταλήξει στο ελαφρολαϊκό και το έντεχνο, γιατί η σπουδαία, ιδιαίτερη δωρική φωνή της με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και τις απεριόριστες δυνατότητες δεν χώρεσε ποτέ ταμπέλες.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η Βίκυ Μοσχολιού αρχίζει συναυλίες με το Σταύρο Ξαρχάκο και το Γρηγόρη Μπιθικώτση σ' όλη την Ελλάδα, ενώ το 1968 πραγματοποιεί με δικά της έξοδα την πρώτη μεγάλη συναυλία έλληνα καλλιτέχνη στην Κύπρο.

Το 1972 είναι η πρώτη λαϊκή τραγουδίστρια που εγκαταλείπει τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα και τα υψηλά νυχτοκάματα για να κατέβει στην πλάκα, αρχικά στο Ζουμ και μετά στο Ζυγό, δημιουργώντας ένα εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης, με άλλο ήθος και ύφος. Έξι συνεχείς σεζόν η Μοσχολιού τραγουδά στις μπουάτ Μούτση, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και Σπανό και παράλληλα δισκογραφεί μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια της, όπως το Έτσι είναι η ζωή, Μια βραδιά στη Λάρισα, Μεσόγειος, Η Ρόζα η ναζιάρα, Άνθρωποι Μονάχοι.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Βίκυ Μοσχολιού εμφανίστηκε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης το Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου και το θέατρο Ολυμπιά του Παρισιού. Γιατί με τη σεμνότητα και την απλότητα που την διακατείχε ελάχιστες φορές μιλούσε για τους θριάμβους της.

Την ίδια διακριτικότητα επέδειξε και στην προσωπική της ζωή, κρατώντας την πάντα μακριά από το φως της δημοσιότητας κι ας οργίαζε ο κοσμικός τύπος της εποχής για το φλογερό της ειδύλλιο με τον μετέπειτα σύζυγό της, για 18 ολόκληρα χρόνια, τον θρύλο των γηπέδων, Μίμη Δομάζο, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες.

Η Βίκυ Μοσχολιού πέθανε, χτυπημένη από την επάρατο νόσο, στις 16 Αυγούστου του 2005.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/145#ixzz48wCQ2H5X

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ...

Γουιάνα σημαίνει η χώρα με τα πολλά νερά. 

Αλκατράζ σημαίνει το «Νησί των Πελεκάνων» 

Αργεντινή σημαίνει «Ασημένια Χώρα». 

Αυστραλία σημαίνει η «Χώρα του Νότου»

Ο κοντύτερος άνθρωπος που κατοίκησε επί της Γης ήταν ο νεπαλέζος αγρότης Τσάντρα Μπαχαντούρ Ντάνγκι. Είχε ύψος 0,546 μ., ζύγιζε 15 κιλά και φυσικά αποτελούσε επίλεκτο μέλος των Ρεκόρ Γκίνες.

Το 1094 αναφέρονται για πρώτη φορά οι γόνδολες στη Βενετία.

Η μαργαρίνη χρωστάει το όνομά της στην ελληνική λέξη μαρ-γαριτάρι.

Το 1979 χιόνισε για πρώτη φορά στη Σαχάρα.

Στην αρχαία Αίγυπτο, αν ο ασθενής πέθαινε στην εγχείρηση, ο γιατρός ακρωτηριαζόταν και από τα δύο χέρια.

Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες που έμεναν ανύπαντροι μετά τα 30 τους, έχαναν το εκλογικό τους δικαίωμα και τους απαγορευόταν η συμμετοχή σε αγώνες.

Το σύμβολο της Πομπηίας, της ρωμαϊκής πόλης που καταστράφηκε από τον Βεζούβιο, ήταν ο φτερωτός φαλλός. Τα περισσότερα αντικείμενα που ήρθαν στο φως με τις ανασκαφές ήταν φαλλόμορφα.

Το 1726 ο Σαρλ Σανσόν κληρονόμησε από τον πατέρα του τη θέση του Δημίου του Παρισιού, όντας μόλις επτά ετών.

Στα ανάκτορα των Βερσαλιών στο Παρίσι δεν υπήρχαν τουαλέτες.

Το 1740 μία αγελάδα κρίθηκε ένοχη για μαγεία στη Γαλλία και εκτελέστηκε.

Μία χαρτοπετσέτα με τις υπογραφές των Beatles πωλήθηκε το 2001 σε δημοπρασία στη Μελβούρνη αντί του ποσού των 48.000 δολαρίων!





ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/did_you_know#ixzz48klVQ9rC

Δημήτριος Πλαπούτας 1786 – 1864

Ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, στρατιωτικός και πολιτικός.

Ο Δημήτριος Πλαπούτας γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1786 στην Παλούμπα Αρκαδίας και ήταν δευτερότοκος γιος του κλεφταρματολού Νικόλα - Κόλια Πλαπούτα από τον Σουλιμά Μεσσηνίας. Νεαρότατος έγινε αρματολός και σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τη Στεκούλα Κολοκοτρώνη, ανιψιά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο ταύτισε τον πολεμικό του βίο και τις πολιτικές του θέσεις.

Το 1811, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους, κατέφυγε στα Επτάνησα, όπου υπηρέτησε στον Αγγλικό Στρατό ως λοχαγός. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο χωριό και ανέλαβε καπόμπασης στους Δεληγιανναίους. Το 1819 κατέφυγε και πάλι στα Επτάνησα, αφού κατηγορήθηκε για φόνο Τούρκου στην Αλωνίσταινα. Στη Ζάκυνθο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Κατά την Επανάσταση, επικεφαλής σώματος και υπό τις διαταγές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έλαβε μέρος στις περισσότερες επιχειρήσεις (Βαλτέτσι, Λάλα, Τριπολιτσά, Μανιάκι, Ακροκόρινθος, Πάτρα, Δερβενάκια) και διακρίθηκε για τη φρόνηση και την ανδρεία του. Την πολεμική του δραστηριότητα εξιστορεί στο βιβλίο του «Διορθώσεις και Παρατηρήσεις στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του Σπυρίδωνα Τρικούπη». Το 1823 έλαβε τον βαθμό του στρατηγού και μετά την απελευθέρωση διετέλεσε διοικητής χιλιαρχίας ατάκτων στρατευμάτων και το 1832 στρατηγός.

Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια διετέλεσε πληρεξούσιος Γόρτυνος στην Ε' Εθνική Συνέλευση και από τον Απρίλιο μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας. Συμμετείχε στην τριμελή πρεσβεία, που πήγε στο Μόναχο για να προσφέρει στον πρίγκιπα Όθωνα το στέμμα του Βασιλέα των Ελλήνων.

Την περίοδο της Αντιβασιλείας καταδιώχθηκε ως ρωσόφιλος και μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κατηγορήθηκε για απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος και εσχάτη προδοσία. Αυτός και ο Κολοκοτρώνης συνελήφθησαν το 1833 και δικάσθηκαν από Στρατοδικείο στο Ναύπλιο («Δίκη Κολοκοτρώνη - Πλαπούτα»). Καταδικάσθηκαν σε θάνατο τον Μάιο του 1834, παρά την αντίδραση των δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Προ της ογκούμενης λαϊκής οργής, η ποινή τους μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη, ενώ μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, το 1835, αμφότεροι αμνηστεύτηκαν.

Μετά τη δικαστική του περιπέτεια συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο στρατό από διάφορες θέσεις και ονομάστηκε επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα (1858). Αναμίχθηκε εκ νέου στην πολιτική και πήρε μέρος στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου (1843-1844) εκπροσωπώντας την Καρύταινα, ενώ διατέλεσε βουλευτής Καρύταινας (1844-1847) και Γερουσιαστής (1847-1862).

Σε μεγάλη ηλικία ξαναπαντρεύτηκε με μια γυναίκα αρκετά μικρότερή του, η οποία του χάρισε τη μοναχοκόρη του Αθανασία. Πέθανε στον οικογενειακό πύργο της Παλούμπας τον Ιούλιο του 1864.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/371#ixzz48kiWsxC2

Θωρηκτό Αβέρωφ

Το Θωρηκτό Αβέρωφ είναι ένα πλοίο - θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Οι επιτυχίες του στο Αιγαίο του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «Το τυχερό πλοίο».

Κατασκευάσθηκε στα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας, καθελκύστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1910 (12 Μαρτίου 1910 με το νέο ημερολόγιο) και παραδόθηκε στη χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου κατέπλευσε στο Φάληρο κι έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό. Κόστισε συνολικά 25.000.000 χρυσές ελληνικές δραχμές. Το 1/3 της τιμής του κατέβαλε ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ και τα 2/3 το ελληνικό δημόσιο με εξωτερικό δανεισμό.

Το «Αβέρωφ» ήταν από τα πιο σύγχρονα πολεμικά της εποχής του. Ατμοκίνητο, έπλεε με ταχύτητα 23 κόμβων και είχε πλήρωμα 20 αξιωματικών και 670 ναυτών. Αμέσως έγινε η ναυαρχίδα του απηρχαιωμένου ελληνικού στόλου.

Το «Αβέρωφ» σε επιχειρησιακό επίπεδο άλλαξε τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Με κυβερνήτη τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη ηγήθηκε των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Οι νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου κατά του τουρκικού στόλου διέλυσε τις προσδοκίες του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης για τον έλεγχο του Αιγαίου.

Τον Οκτώβριο του 1918 το «Αβέρωφ» ύψωσε την ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη, καθώς η χώρα μας ήταν μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το «Αβέρωφ» συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, μεταφέροντας στρατεύματα και παραλαμβάνοντας τους πρόσφυγες μετά την Καταστροφή. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και «γερασμένο» το «Αβέρωφ» συμμετείχε σε νηοπομπές στον Ινδικό Ωκεανό

Το εύδρομο καταδρομικό, που συνδέθηκε άρρηκτα με τον ναύαρχο Κουντουριώτη και την πολιτική πίστη του Ελευθερίου Βενιζέλου στη ναυτική ισχύ της Ελλάδας, παροπλίσθηκε το 1951. Σήμερα είναι πλωτό μουσείο και ναυλοχεί στο Φάληρο.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/136#ixzz48kgJ6PzY

12 Μαΐου 1941: Παρουσίαση της Z3, πρώτης προγραμματίσιμης αυτόματης μηχανής από τον Κόνραντ Τσούζε στο Βερολίνο.

  

Η Z3 του Konrad Zuse ήταν ο πρώτος προγραμματιζόμενος υπολογιστής του κόσμου,

και παρόλο που δεν διέθετε την εντολή διακλάδωσης υπό συνθήκη, πληροί τα 

κριτήρια ορισμού ενός υπολογιστή που είναι Τιούρινγκ-πλήρης (Turing complete).
Η Z3 κατασκευάστηκε με 2.200 ηλεκτρονόμους, είχε συχνότητα ρολογιού 

από 5 έως 10 Hz, και μήκος λέξης 22 bit. Οι υπολογισμοί γίνονταν σε δυαδική 

αριθμητική κινητής υποδιαστολής. Η μηχανή ολοκληρώθηκε το 1941 

(στις 12 Μαΐου) του ίδιου χρόνου παρουσιάστηκε με επιτυχία 

σε κοινό επιστημόνων στο Βερολίνο.
Ο αυθεντικός Z3 καταστράφηκε το 1943 κατά τη διάρκεια συμμαχικού 

βομβαρδισμού στο Βερολίνο. Ένα πλήρες λειτουργικό αντίγραφο 

κατασκευάστηκε την δεκαετία του 1960 από την εταιρία του Κόνραντ 

Τσούζε και εκτίθεται στο Γερμανικό Μουσείο του Μονάχου και στο Γερμανικό 

Τεχνολογικό Μουσείο του Βερολίνου. Το 1998 αποδείχτηκε ότι η Z3 είναι 

»Turing complete«.

Αρχιτεκτονική Ζ3,Ζ1
Τα βασικά μέρη του Z3 ήταν:
η μνήμη, ικανή να αποθηκεύσει 64 αριθμούς κινητής υποδιαστολής σε δυαδική 

αναπαράσταση (των 22 μπιτ).
η κεντρική μονάδα επεξεργασίας
η μονάδα ελέγχου
οι συσκευές εισόδου/εξόδου

Σύνολο εντολών
Το πρόγραμμα ήταν αποθηκευμένο σε μια διάτρητη ταινία. 

Μια εντολή κωδικοποιείται με 8 μπιτ και καταλαμβάνει μια σειρά στην ταινία. 

Το σύνολο εντολών αποτελείται από εννιά εντολές (πίνακας 1). 

Υπάρχουν τρεις τύποι εντολών:
Εισόδου/εξόδου
Μνήμης
Αριθμητικές
Ο κωδικός λειτουργίας έχει μεταβλητό μήκος δύο ή πέντε μπιτ. 

Οι εντολές μνήμης κωδικοποιούν την διεύθυνση στην οποία αναφέρονται στα έξι 

λιγότερο σημαντικά μπιτ της εντολής. Αυτό σημαίνει ο χώρος διευθύνσεων έχει 

μέγιστο μέγεθος 64 λέξεων που είναι εξάλλου και το μέγεθος της μνήμης όπως 

προαναφέραμε.

πηγη: el.wikipedia.org

12 Μαΐου 1930: Ιδρύεται η Πυροσβεστική Υπηρεσία από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Η πρώτη οργάνωση
Το 1833, δηλαδή μόλις ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, η αρμοδιότητα της πυρασφάλειας 

ανατέθηκε στους νομάρχες (Διάταγμα 26/4-8/5/1833). 

Επίσης, οι Δήμοι όφειλαν να διαθέτουν προσωπικό -τους "Ειρηνοφύλακες"- 

και τα μέσα για την κατάσβεση πυρκαγιών. Τέλος, για τα δημόσια κτίρια την αρμοδιότητα 

είχαν οι λόχοι Σκαπανέων του Στρατού.
Το 1854 στην Αθήνα ιδρύθηκε ο "Λόχος Πυροσβεστών" με δύναμη 92 ανδρών.
Το 1861 ο Λόχος διευρύνθηκε σε "Διλοχία Σκαπανέων και Πυροσβεστών", 

ο οποίος εκτός από την πυρόσβεση εκτελούσε και έργα οδοποιίας. 

Στο πυροσβεστικό έργο βοηθούσαν επίσης η Χωροφυλακή και το Φρουραρχείο. 

Το 1909 η Διλοχία κλήθηκε να κατασβέσει μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στα ανάκτορα 

χωρίς επιτυχία.
Το 1910 συγκροτήθηκε η "Πυροσβεστική Μοίρα", με εθελοντές και κληρωτούς τριετούς 

θητείας. 

Στις 16 Αυγούστου 1910 στη προσπάθεια κατάσβεσης μεγάλης πυρκαγιάς στο Γενικό Χημείο

 του Κράτους σκοτώθηκαν τρεις πυροσβέστες και πολλοί τραυματίστηκαν.
Η Μοίρα Υπαγόταν στο Υπ. Στρατιωτικών και το 1914 μετονομάστηκε σε "Λόχο Πυροσβεστών". 

Κάλυπτε μόνο τις πόλεις Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. 

Στις υπόλοιπες την αρμοδιότητα είχαν οι Δήμοι.

Το Πυροσβεστικό Σώμα
Στις 26 Απριλίου 1926 σχηματίστηκε ένα "Πυροσβεστικό Σώμα", εντελώς 

ανεξάρτητο από το υπόλοιπο στράτευμα. Όμως, αποδείχτηκε επίσης 

αναποτελεσματικό στην αντιμετώπιση των καταστροφικών πυρκαγιών που ξέσπασαν. 

Οι ασφαλιστικές εταιρείες ανησύχησαν και έθεσαν θέμα αναδιοργάνωσης της πυροσβεστικής

 υπηρεσίας.
Στις 30 Αυγούστου 1929 ανατέθηκε από την κυβέρνηση στο χημικό μηχανικό Αλκιβιάδη 

Κοκκινάκη, Έλληνα πρόσφυγα από τη Ρωσία και πρώην Διοικητή της Πυρ/κής Υπηρεσίας 

Πετρούπολης, η μελέτη και οργάνωση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στην Ελλάδα.
Με το Νόμο 4661/1930 "περί διοργανώσεως Πυροσβεστικού Σώματος" που δημοσιεύθηκε 

στο Φ.Ε.Κ. 153 τ.Α΄ (12 Μαΐου 1930), ιδρύθηκε ανεξάρτητο Π.Σ. ως Ν.Π.Δ.Δ. που υπαγόταν 

στο Υπ. Εσωτερικών, με δικούς του νόμους και αυτοδιοίκηση. Η ίδρυση Πυρ/κών Σταθμών 

οριζόταν ότι θα γινόταν με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών με βάση τον πληθυσμό, την 

εμπορική και βιομηχανική σημασία του Δήμου και των τοπικών γενικότερα συνθηκών και με 

κάποιες υποχρεώσεις του Δήμου. Από το 1968 με τον Α.Ν. 360 το Π.Σ. υπάγεται στα Σώματα

 Ασφαλείας. Με το Νόμο 1590/86 επιτρέπεται η ίδρυση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και σε 

Κοινότητες με βιομηχανική περιοχή ή συγκοινωνιακό κόμβο μεγάλης σημασίας ή οπουδήποτε 

αλλού κριθεί σκόπιμο και χωρίς υποχρέωση της τοπικής αρχής.
Οι πόλεις στις οποίες ιδρύθηκαν και λειτούργησαν Πυροσβεστικές Υπηρεσίες (Πυροσβεστικοί 

Σταθμοί) την πρώτη δεκαετία μετά την ψήφιση του ιδρυτικού του Σώματος Νόμου και μέχρι και 

την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ήσαν:

• 1932: Αθήνα, Πειραιάς και Θεσσαλονίκη (Μάιος).
• 1933: Πάτρα.
• 1935: Ηράκλειο και Καβάλα.
• 1937: Βόλος.
• 1938: Λάρισα, Χανιά και Ξάνθη.
• 1940: Ελευσίνα, Καλαμάτα, Γιάννενα, Πρέβεζα, Κέρκυρα, Φλώρινα, Κοζάνη, Δράμα, 
• Μυτιλήνη, Σέρρες και Αγρίνιο.

Στις 31.12.1950, εκτός των παραπάνω Πυροσβεστική Υπηρεσία διέθεταν οι πόλεις: 

Ρέθυμνο, Λαμία, Αίγιο, Δράμα, Λευκάδα, Πύργος, Ρόδος, 

Χαλκίδα και Καρδίτσα. Αργότερα ακολούθησε η ίδρυση και λειτουργία Πυροσβεστικών 

Σταθμών και σε άλλες πόλεις: π.χ. Άμφισσα το 1953, Ναύπλιο το 1954 κλπ. 

Ο ρυθμός γίνεται καταιγιστικός από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και εφεξής:

• 1968: Λιβαδειά.
• 1970: Άργος, Αλεξανδρούπολη, Αμαλιάδα, Βέροια, Κατερίνη και Μεσολόγγι.
• 1971: Έδεσσα.
• 1972: Πολύγυρος.
• 1973: Ηγουμενίτα.
• 1975: Κοζάνη και Ναύπακτος.
• 1976: Ελευσίνα (2ος), Καστοριά, Λαύριο και Ορεστιάδα.
• 1977: Θήβα και Άγιος Νικόλαος.
• 1978: Γιαννιτσά και Καρπενήσι.
• 1979: Κιλκίς, Ζάκυνθος, Πάργα και Νάουσα.
• 1980: Θεσπρωτικό, Λεχαινά και Γρεβενά.
• 1981: Γαργαλιάνοι.
• 1983: Ελευθερούπολη.
• 1984: Αργοστόλι.
• 1987: Σάμος.

Σήμερα υπάρχουν 300 Πυροσβεστικές Υπηρεσίες, σε όλες τις πρωτεύουσες νομών καθώς 

και στις πόλεις εθνικής σημασίας, όπως η Ορεστιάδα, η Ιεράπετρα, το Διδυμότειχο,

 η Μύρινα Λήμνου. Σε μεγάλες δε πόλεις που παρουσιάζουν αυξημένο πυροσβεστικό 

ενδιαφέρον ιδρύθηκαν και λειτούργησαν περισσότεροι του ενός Πυροσβεστικοί Σταθμοί, 

όπως: Αθήνα, Πειραιά, Θεσ/νίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά, Κέρκυρα (ο 2ος το 1978), 

Γιάννενα (ο 2ος το 1978), Ελευσίνα, Καβάλα, Καλαμάτα, Λάρισα, Ρόδο (ο 2ος το 1978) 

και Κω.
Τα πρώτα χρόνια το Πυροσβεστικό Σώμα διοικούνταν από αξιωματικούς που μετατάσσονταν

 από την Αστυνομία 

Πόλεων ή από τη Χωροφυλακή. Αυτή η κατάσταση άλλαξε άρδην στα τέλη του 1975, 

όταν το Σώμα απέκτησε Αρχηγό που προερχόταν για πρώτη φορά από τις τάξεις του, τ

ον Κων/νο. Γκίκα.
Το 1991 το Πυροσβεστικό Σώμα ήταν η πρώτη κρατική υπηρεσία που επίσημα υιοθέτησε 

την 

έννοια του εθελοντισμού στην Ελλάδα δημιουργώντας τον Θεσμό του Εθελοντή Π

υροσβέστη 

(ν. 1951/91), μια πρωτοπόρα πρωτοβουλία για τα μέχρι τότε δεδομένα της χώρας, 

επιτρέποντας έτσι την νόμιμη συμμετοχή του εκπαιδευμένου και πιστοποιημένου από 

το σώμα ενεργού πολίτη στην αποστολή του σώματος.
Από το καλοκαίρι του 1998 με τον Νόμο 2612, το Πυροσβεστικό Σώμα ανέλαβε και την 

ευθύνη συντονισμού και κατάσβεσης σε δασικές πυρκαγιές, την οποία μέχρι τότε είχε η 

Δασική Υπηρεσία. Το Σώμα ενισχύθηκε σε υλικό και προσωπικό που μετατάχθηκε από την 

Δασική Υπηρεσία, χωρίς όμως να καλύψει τις ελλείψεις. Μεγάλη ενίσχυση σε υλικό είχε και 

λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, αλλά παρ' όλα αυτά το 19% των 

οχημάτων παραμένει ηλικίας πέραν της 15ετίας. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στης 

επαρχιακές υπηρεσίες, αφού ο εξοπλισμός που αγοράστηκε με κονδύλια των Ολυμπιακών 

Αγώνων προοριζόταν μόνο για τις πόλεις που φιλοξενούσαν αγώνες. Αυτή την στιγμή 

λειτουργεί έχοντας σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό, αφού χρειάζονται ακόμη 4500 

πυροσβέστες (οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις είναι 12.000 [1]. Στην έλλειψη συνέτεινε 

η μη πρόσληψη νέων πυροσβεστών για πολλά χρόνια, με την παράλληλη συνταξιοδότηση

 παλιών υπαλλήλων (περίπου 800 κάθε χρόνο). Η αύξηση όμως των αρμοδιοτήτων έφερε 

πρόσθετο όγκο εργασίας. Χωρίς ανθρώπινους και υλικούς πόρους υπάρχει πρόβλημα 

δυσλειτουργίας.
Στο Πυροσβεστικό Σώμα υπηρετούν σήμερα 15.000 πυροσβέστες (8.000 μόνιμοι, 5.500 

εποχιακοί και 1.500 εθελοντές).
Το Πυροσβεστικό Σώμα έχει χάσει 47 πυροσβέστες εν ώρα υπηρεσίας από το 1930 ως 

σήμερα.
Έως το 1995 στο Πυροσβεστικό Σώμα υπηρετούσαν μόνο άνδρες σε όλους του βαθμούς. 

Στις 31 Οκτωβρίου 1995, με την 3η σειρά Πτυχιούχων (ειδική διαδικασία κατάταξης 

Διπλωματούχων κυρίως Μηχανικών των Πολυτεχνείων απευθείας στο βαθμό του 

Ανθυποπυραγού) κατατάχθηκαν οι δύο πρώτες γυναίκες στην ιστορία του Πυροσβεστικού 

Σώματος. Η Δρ Καλλιόπη Σαΐνη, η οποία είναι Διδάκτωρ του Τμήματος Μηχανολόγων 

Αεροναυπηγών του Πανεπιστημίου Πατρών και η Αδελαΐδα Φιλιππίδου, Διπλωματούχος 

Μηχανολόγος Μηχανικός του ΕΜΠ. Η Δρ Καλλιόπη Σαΐνη είναι η πρώτη γυναίκα του 

Πυροσβεστικού Σώματος, Γενικών Καθηκόντων που διετέλεσε μάχιμος αξιωματικός, 

Τμηματάρχης και Διευθύντρια Διεύθυνσης, ενώ τον Ιανουάριο του 2009 έγινε η πρώτη 

γυναίκα Ανώτερη Αξιωματικός Γενικών Καθηκόντων. Σήμερα στο Πυροσβεστικό Σώμα 

υπηρετούν περισσότερες από 300 γυναίκες σε όλους τους βαθμούς 

(Πυροσβέστες, Υπαξιωματικοί και Αξιωματικοί).

πηγη: el.wikipedia.org

Οι προφητείες για την επιστροφή των Θεών!

Και όμως..Η..μισή Γαλλία είναι Ελληνικές αποικίες!

Οι Αρχαίοι Έλληνες στην ΓΑΛΛΙΑ . 

Στην ΓΑΛΑΤΙΑ είναι αναμφισβήτητη η Ελληνικότητα της Μασσαλίας 

(Φωκαείς 600 π.χ.). Αφού πήραν από το ιερό της Εφέσου το είδωλο της Αρτέμιδας, επιβιβάστηκαν στα πλοία τους & μετέβησαν στις Γαλατικές ακτές.

Γενάρχης των Γαλατών ήταν ο ΓΑΛΑΤΗΣ, ως γνωστόν υιός του Ηρακλή, με ντόπια πριγκίπισσα.

Η πρώτη φροντίδα των Φωκααίων ήταν να κτίσουν ιερό προς τιμή της Θεάς, το οποίο έκτισαν στην άκρη του βράχου, όπου σήμερα υψώνεται ο Καθεδρικός Ναός της πόλης!!

Η Μασσαλία είναι σήμερα μία από τις κορυφαίες Ευρωπαϊκές πόλεις & ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του κόσμου!

Η Αντίπολις (Αντίμπ), & η Νίκαια είναι άλλες Ελληνικές πόλεις!!

Ρόδιοι εγκαταστάθηκαν στις όχθες του Ροδανού ποταμού & ίδρυσαν το ΛΟΥΓΔΟΥΝΟ (σημαντικό Κέντρο Ελληνικών γραμμάτων!!). Η πόλη είναι η σημερινή ΛΥΩΝ!!!

Ίωνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του ποταμού Γαρούμνου και ίδρυσαν την ΘΟΛΩΔΗ —> ΤΟΛΩΣΣΑ —> ΤΟΥΛΟΥΖΗ!!

Η Αρχαία Ελληνική πόλη ΒΟΥΡΔΙΓΑΛΑ είναι το σημερινό ΜΠΟΡΝΤΩ!


http://filonoi.gr/

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ

(φωτο: Η πραγματική μορφή του Οδυσσέα Ανδρούτσου αποτυπωμένη σε λιθογραφία ξένου φιλέλληνα περιηγητή, ο οποίος τον ζωγράφισε με φόντο τα βουνά της Ελλάδας και αρχαίους κίονες, προκειμένου να καταδείξει τη σχέση του ήρωα με την αρχαία Ελληνική Παιδεία.)

Αγαπητοί μου Γαλαξιδιῶται,

Ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ἁρπάσωμεν τὰ ὅπλα μίαν ἡμέραν

καὶ νὰ ριφθῶμεν κατὰ τῶν τυράννων μας.

Τί τὴν θέλομεν, ἀδελφοί μου, τὴν πολυπικραμένην ζωὴν

τοῦ δούλου; Δὲν βλέπετε, ὅτι δὲν μᾶς ἀπέμεινε τίποτε; Καὶ

αὐταὶ αἱ ἐκκλησίαι μας ἔγιναν τζαμιὰ καὶ στάβλοι τῶν

Τούρκων. Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσωμεν τὰς χεῖρας.

Ἄς ἐρωτήσωμεν τὴν καρδίαν μας καὶ ὅ,τι ἀποφασίσωμεν, νὰ τὸ

βάλωμεν ἐμπρὸς σύντομα. Ἄν βραδύνωμεν, θὰ μετανοήσωμεν

καὶ τότε άδικα θὰ κτυπῶμεν τὴν κεφαλὴν μας.

Τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἡ Τουρκία εἶναι ἀπησχολημένη εἰς
πολέμους. Ἄς ὠφεληθῶμεν ἀπὸ τὴν περίστασιν αὐτήν, τὴν
ὁποίαν μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰσακούων τα δίκαια παράπονά
μας.

Εἰς τὰ ὅπλα, ἀδελφοί! Ἤ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἦ νὰ
ἀποθάνωμεν ὅλοι. Καλύτερον θάνατον δὲν ἠμπορεῖ νὰ
ἐπιθυμήσῃ Ἕλλην καὶ χριστιανός.

Ἐγώ, καθὼς γνωρίζετε, ἠμπορῶ νὰ ζήσω λαμπρὰ μὲ
πλούτη καὶ τιμὰς καὶ δόξαν. Ὅ,τι καὶ ἂν ζητήσω, οἱ Τοῦρκοι
προθύμως θὰ μοῦ τὸ δώσουν, διότι φοβοῦνται τὸ σπαθὶ τοῦ
Ἀνδρούτσου. Ἀλλὰ σᾶς λέγω τὴν ἀλήθειαν, ἀδελφοί μου,
δὲν θέλω νὰ καλοπερνῶ ἐγὼ καὶ τὸ Γένος μου νὰ ὑποφέρῃ
εἰς τὴν δουλείαν.

Ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον μοῦ γράφουν, ὅτι εἶναι ὅλοι
ἓτοιμοι μὲ τὰ παλικάρια των. Θέλω ὅμως νὰ εἶμαι βέβαιος,
ὅτι θὰ μὲ ἀκολουθήσετε. Ἄν κάμετε σεῖς ἀρχὴν ἀπὸ τὸ ἕν
μέρος καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸ ἄλλο, θὰ σηκωθῇ ὅλη ἡ Ρούμελη.
Περιμένω ἀπάντησιν μὲ τὸν κομιστὴν τῆς ἐπιστολῆς μου.
Τὴν μπαρούτην καὶ τὰ βόλια τὰ ἔλαβα καὶ τὰ ἐμοίρασα.

22 Μαρτίου 1821

Σᾶς χαιρετῶ καὶ σᾶς γλυκοφιλῶ
Ὁ ἀγαπητός σας
Ὀδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος