Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Βυζαντινοί Αυτοκράτορες 324-1453 ΟΝΟΜΑΤΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Βυζαντινοί Αυτοκράτορες 324-1453



Κωνστάντιος 337-361
Ιοβιανός 363-364
Ουάλης 364-378
Αρκάδιος 395-408
Θεοδόσιος Β' 408-450
Μαρκιανός 450-457
Λέων Α' 457-474
Λέων Β' 474
Ζήνων 474-491
Αναστάσιος Α' 491-518
Ιουστίνος Α' 518-527

ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ Α'

Ιουστίνος Β' 565-578
Τιβέριος Α' 578-582
Μαυρίκιος 582-602
Φωκάς 602-610

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Κώνστας Β' 641-668
Κωνσταντίνος ' 668-685
Ιουστινιανός Β' 685-695 (α' βασιλεία)
Λεόντιος 695-698
Τιβέριος Β' 698-705
Ιουστινιανός Β' 705-711(β' βασιλεία)

ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ

Φιλιππικός 711-713
Αναστάσιος Β' 713-715
Θεοδόσιος Γ' 715-717

Η ΣΥΡΙΑΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ

Λέων Γ' 717-741
Λέων Δ' 775-780
Κωνσταντίνος Στ' 780-797

Η ΔΥΝΑΣΤΕΊΑ ΤΟΥ ΑΜΟΡΙΟΥ

Σταυράκιος 811
Μιχαήλ Α' Ργκαβές 811-813
Λέων Ε' 813-820
Μιχαήλ Β' 820-829

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ

Λέων Στ' 886-912
Αλέξανδρος 912-913
Ρωμανός Β' 959-963
Νικηφόρος Β' Φωκάς 963-969
Κωνσταντίνος Η' 1025-1028
Ρωμανός Γ' Αργυρός 1028-1034
Μιχαήλ Δ' 1034-1041
Ζωή και Θεοδώρα 1042
Θεοδώρα 1055-1056 (δεύτερη βασιλεία)

ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Μιχαήλ ΣΤ’ 1056-1057
Ισαάκιος Α’ Κομνηνός1057-1059

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΔΟΥΚΩΝ
Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας 1059-1067
Ευδοκία Μάιος 1067-Ιανουάριος 1068
Ρωμανός Δ’ Διογενής 1068-1071
Μιχαήλ Ζ’ Δούκας 1071-1078
Νικηφόρος Γ’ Βοτανειάτης 1078-1081


ΚΟΜΝΗΝΟΙ
Ανήλικος Αλέξιος Β’, γιος Μανουήλ 1180-1183
Ανδρόνικος Α’ 1183-1185


ΑΓΓΕΛΟΙ
Ισαάκιος Β’ Άγγελος 1185-1195
Αλέξιος Γ’ 1195-1203
Αλέξιος Δ’ 1203-1204, 
με πατέρα Ισαάκιο Β’
Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος 1204

ΛΑΣΚΑΡΙΔΕΣ (ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΝΙΚΑΙΑΣ)

Θεόδωρος Α' 1204-1222
Ιωάννης Γ΄Δούκας Βατάτζης 1222-1254
Θεόδωρος Β' 1254-1258
Ιωάννης ' 1258-1261

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ 

Μιχαήλ Η’ 1261-1282
Ανδρόνικος Γ’ 1328-1341
Ανδρόνικος Δ’ 1376-1379
Ιωάννης Ζ’ 1390

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

ΚΑΠΟΤΕ..

ΚΑΠΟΤΕ...

Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο. 

Κάποτε δουλεύαμε 8 ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα. 


Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω msn και skype. 


Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάμε το χρώμα του ουρανού, να ακούμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση. 

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation. 


Κάποτε ζητούσαμε συγγνώμη ζωντανά. Σήμερα το γράφουμε με sms στο κινητό και με email στο διαδίκτυο. 


Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών κι ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα έχουμε τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε, που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών. 

Κάποτε αγοράζαμε ρούχα και τα είχαμε για χρόνια. Τώρα τα φοράμε δυο φορές και τα πετάμε για να πάρουμε άλλα. 


Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τ.μ. κι ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τ.μ. και δεν μας χωράνε… 


Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator. 


Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης κι ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο κι... κι όλο αρρωσταίνουμε. 

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς κι έχουμε και λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός. 


Κάποτε ξυπνούσαμε πρωί-πρωί την Κυριακή, για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι... μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες κι επιχειρηματίες. 


Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν βρίσκουμε κανένα πρόγραμμα που να μας αρέσει. 

Κάποτε μαζευόμασταν πάντα όλη η οικογένεια γύρω απ' το κυριακάτικο στολισμένο τραπέζι κι αισθανόμασταν ενωμένοι κι ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και σπάνια να βρισκόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι… 


Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι βλακεία. 


Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη απ' τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν απ' τους Καρβέλες κι άλλους αστέρες... 


Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνουν οι ηλεκτρονικές μαριονέτες. 


Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο…. Γνωστό αλλά άγνωστο! 

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο, που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου. 


Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς. 

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Κι ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ. 

Κάποτε είχαμε το θάρρος και την λεβεντιά να λέμε «Συγνώμη έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Οι άλλοι φταίνε πάντα»... 


Κάποτε νοιαζόμασταν για τον γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς. 

Κάποτε ζούσαμε με τον μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε και τα δάνεια βέβαια... Κάποτε δεν είχαμε φράγκο, μα ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. 

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα... μιζεριάζουμε σε σικ ρεστοραν κολωνακιότικα και παραθαλάσσια… 

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος. 


Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες και μας τα παίρνουν όλα. 

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους φίλους και γνωστούς. ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε περίεργα στην τσέπη. 


Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε κι όχι μόνο… χωρίς να ζούμε! 


Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα... Υπάρχουμε μόνο για τις ανάγκες μας! 


Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....




Πρωτομαγιά - Γιατί φτιάχνουμε στεφάνια σήμερα;

Πρωτομαγιά - Γιατί φτιάχνουμε στεφάνια σήμερα;


Η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή της άνοιξης αλλά και ολόκληρης της φύσης και το μαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο αυτής της μέρας που έχει μείνει και τηρείται ακόμη και σήμερα.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο έθιμο που τηρείται πιστά σε κάθε μεριά της χώρας. Κάθε τέτοια μέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι στολίζει τις πόρτες των σπιτιών.
Παλιότερα η κατασκευή του αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία, αφού τίποτα δεν φτιαχνόταν στην τύχη και καθετί που είχε πάνω του είχε και το δικό του συμβολισμό.
Το μαγιάτικο κλαδί ή το στεφάνι έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά και δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλιώνος, που αντιστοιχούσε περίπου χρονικά στο Μάιο, περιελάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία τοποθετούσαν επίσης κρεμμύδι και σκόρδο.
Στις μέρες μας έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί πια να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο μαγιάτικο στεφάνι.
Για τους περισσότερους δεν αποτελεί ίσως τίποτα περισσότερο από μια όμορφη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς, σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του προσφέρει χαρά σε μικρούς και μεγάλους.
Παλιότερα, όμως, το στεφάνι του Μάη έπρεπε να έχει ορισμένα λουλούδια για να πιάσουν οι ευχές που έκαναν οι νοικοκυρές, όπως:
Τριαντάφυλλα, γαρίφαλα, βιόλες, πασχαλιές (λιλά), γεράνια, για να είναι ανθισμένο το σπίτι. Κλωνάρια ανθισμένα από αγιόκλημα ή ελιά, για την ευτυχία του σπιτιού. Στάχυα και λουλούδια του κάμπου, όπως μαργαρίτες, παπαρούνες, για να είναι γεμάτο. Μια κουκιά (φυτό) με τις ρίζες και τους καρπούς της, για τη γλωσσοφαγιά. Ένα κλωνάρι λυγαριάς, για την αγάπη των κοριτσιών του σπιτιού. Ένα κεφάλι σκόρδο, κρεμασμένο στη μέση του ώστε να φαίνεται, για το μάτι.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Από το Twitter Για Βαρουφάκη – Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ

Από το Twitter
Για Βαρουφάκη – Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ


1) "Τόσο αγάπησε ο Θεός τους Έλληνες που έστειλε τον Γιάννη να θυσιαστεί για τις αμαρτίες μας"

2) Οι λάθος πολλαπλασιαστές γίναν διαιρέτες του λαού, αθροίζοντας μίσος και αφαιρώντας αξιοπρέπεια

3) Δεν δείπνησε με τους ΥΠ.ΟΙΚ. Δεν δείπνησε με τον Σόρος. Είμαστε σίγουροι ότι το παιδί δεν έχει κόψει απλά το βραδινό; ;; 

4) Τολμώ να πω πως με διχάζει ο Βαρουφάκης. Το ένα κομμάτι του εαυτού μου τον θεωρεί ως μαλάκα ενώ ταυτόχρονα το άλλο τον θεωρεί ως πολύ μαλάκα

5) Ισως η μόνη χώρα όπου οι πρεσβύτεροι υπονόμευσαν και συνεχίζουν να υπονομεύουν το μέλλον των παιδιών τους. Κατοχικά σύνδρομα... 


6) Την καλύτερη συμφωνία νακλεινε ο Τσίπρας, λεφτά με ΣΥΡΙΖΑ δεν γυρνάνε στις τράπεζες

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Μέγας Αλέξανδρος - Ντοκιμαντέρ.

1.Η Ιστορία του Κόσμου μέσα σε 2 ώρες _ Ντοκιμαντέρ

Πυραμιδες - τα μυστηρια (Ντοκιμαντερ ΕΡΤ)

ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ 51

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

ΠΡΩΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΗΚΕ ΣΕ ΔΝΤ ΚΑΙ ΕΕ

ΠΡΩΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΗΚΕ ΣΕ ΔΝΤ ΚΑΙ ΕΕ

οικονομικος δντ
Ο Τζον Πέρκινς έγινε γνωστός στις ΗΠΑ από τη στιγμή που εξέδωσε το βιβλίο του «Confessions of an Economic Hit Man» στο οποίο πραγματευόταν τον τρόπο που οι «ελεύθεροι σκοπευτές» του ΔΝΤ και των αγορών κατάφεραν να χτυπήσουν και στη συνέχεια να αιχμαλωτίσουν χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα!
Μιλώντας στο αμερικανικό σάιτ thuth-out.org σημειώνει με τα μελανότερα χρώματα τον τρόπο που παγιδεύτηκε η Ελλάδα. Ο ορισμός του «hit man», κατά τον Πέρκινς είναι ένας καθημερινός, συνηθισμένος άνθρωπος με επίσης συνηθισμένο παρελθόν που ταξιδεύει από χώρα σε χώρα και επιβάλλει σκληρούς κανόνες σε χώρες που βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Σαν τους εκπροσώπους της Τρόικα!
Ο ίδιος γνωρίζει από μέσα το όλο σύστημα, καθώς για χρόνια υπήρξε «ελεύθερος σκοπευτής». Εξηγεί πώς γίνεται το… λοκάρισμα του κράτους-στόχου: «Βρίσκουμε χώρες που έχουν κάτι να μας δώσουν: πετρέλαιο, φυσικό πλούτο ή συστήματα μεταφορών. Στη συνέχεια τους φορτώνουμε με υπέρογκα δάνεια, αλλά αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν ποτέ στις χώρες, αλλά σε λίγα χέρια πλούσιων. Κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα».
Υπάρχει, όμως, και συνέχεια: «Όταν πλέον αυτές οι χώρες θα είναι δεσμευμένες με υψηλό χρέος, έρχεται το ΔΝΤ και η ΕΕ (όπως συνέβη με την Ελλάδα) και απαιτούν από τις χώρες απίστευτα πράγματα. Να ανεβάσουν τους φόρους, να κόψουν δραστικά τις δαπάνες, να πουλήσουν σημαντικά κομμάτια του δημόσιου φορέα και βασικά να γίνουν σκλάβοι στα τραστ, το ΔΝΤ και την ΕΕ. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την Παγκόσμια Τράπεζα και όλη αυτή την συνωμοσία του χρήματος».
JOHN PERKINS
Ο Πέρκινς εξειδικεύει την ανάλυσή του για την περίπτωση της Ελλάδα: «Παρακολουθώ την Ελλάδα εδώ και πάρα πολύ καιρό, όπως και την Ισλανδία και την Ιρλανδία. Η Ισλανδία που ψήφισε εναντίον της αποπληρωμής των χρεών πηγαίνει καλύτερα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ιρλανδία αντιθέτως πέρασε από αυτή την επώδυνη διαδικασία των χρεών και των σκληρών μέτρων. Για την περίπτωση της Ελλάδας είμαι σίγουρο: χτυπήθηκε! Σίγουρα, η Ελλάδα έκανε πολλά λάθη, οι ηγέτες της έκαναν πολλά λάθη, αλλά δεν τα έκαναν οι άνθρωποι που υφίστανται τα μέτρα. Τώρα, όμως, αυτοί είναι που καλούνται να πληρώσουν τα λάθη των άλλων. Το ίδιο συμβαίνει στη Λατινική Αμερική και την Ασία».
Ο Πέρκινς δεν θεωρεί παράξενο πως υπάρχει κόμματα στην Ελλάδα που υποστηρίζουν τα μνημόνια: «Όχι, δεν μου προκαλεί έκπληξη. Αν και είναι γελοίο, καθώς βλέπουμε πως η ύφεση δεν βοηθάει. Η κατάσταση θυμίζει την Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ το 1929.
Το μήνυμα που στέλνει προς την Ελλάδα είναι το εξής: «Στηριχθείτε στην Ιστορία σας. Είστε περήφανοι, δυνατοί, μια χώρα πολεμιστών. Είστε η πατρίδα της Δημοκρατίας. Οι περισσότερες δημοκρατίες σήμερα είναι διεφθαρμένες με πρώτη αυτή των ΗΠΑ. Δεν λειτουργεί το δημοκρατικό σύστημα. Θα έλεγα στο ελληνικό λαό να σταθεί στα πόδια του, να μην δεχθεί την κριτική ότι φταίει για τα πάντα. Να μην δεχθεί τις πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και να πολεμίσουν γι’ αυτό. Να σεβαστείτε την ιστορία σας και να το δείξετε σε όλο τον κόσμο».

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Σαν σήμερα 3 Απριλίου του 1770 γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Σαν σήμερα 3 Απριλίου του 1770 γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Σαν σήμερα 3 Απριλίου του 1770 γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο απο κάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.
Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.
Στις 23 Μαρτίου του 1823 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.
Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).
Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.


Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843.
Πηγή: Σαν σήμερα.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Η αξία του να διαφέρεις

Posted: 01 Apr 2015 12:50 PM PDT
Η αξία του να διαφέρειςΓράφει ο ψυχολόγος Νικόλαος Βακόνδιος*

«Είναι αυτοί που ο κόσµος δεν τους φαντάζεται ικανούς για κάτι, που κατορθώνουν συχνά αυτό, που κανείς δεν φανταζόταν ότι µπορεί να γίνει…»

«Είναι κάποιοι που µπορεί να επηρεάσουν, να εµπνεύσουν, να κάνουν καλύτερο τον κόσµο, έστω µια στάλα», έλεγε ο ήρωας της ταινίας στη σύντροφό του… Από τα σχολικά του χρόνια έδειχνε διαφορετικός, πολύ ευφυής µα κλεισµένος στον εαυτό του. Είχε µάθει, έδειχνε η ταινία, ότι -χωρίς κανέναν να τον υποστηρίζει- ο τρόπος για να σταµατούν πιο σύντοµα τα πειράγµατα των συµµαθητών του, ήταν να τους στερήσει την ευχαρίστηση που ένιωθαν, µε την προσπάθειά του να τους ξεφεύγει.

Η παραίτησή του αυτή, τέλειωνε τα πειράγµατα πιο γρήγορα. Γιατί δεν έβρισκαν ικανοποίηση στο να επιβάλλουν τη δύναµή τους. Μια τεχνική που ανακάλυψε µόνος του, αφού δεν ένιωθε να υπάρχει κανείς σύµµαχός του, να τον προστατεύσει. Ωσπου βρέθηκε ένας καλός φίλος κοντά του… Ο άνθρωπος αυτός, που τόσο διαφορετικός έδειχνε σαν παιδί, έµελλε να γίνει ο εµπνευστής της τεχνητής νοηµοσύνης. Αυτός που θα «έσπαγε» τον κωδικό κρυπτογράφησης Ενίγκµα, του Γ’ Ράιχ, κάτι που τότε έµοιαζε αδιανόητο να γίνει.

ΟΙ «∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ»

Άνθρωποι ευαίσθητοι, ευφυείς, συχνά νιώθουν ότι µειονεκτούν, γιατί µεγάλωσαν σε ένα δύσκολο περιβάλλον, µε πράγµατα που έκαναν ταπεινή την αυτοεκτίµησή τους. Ετσι, φέρονται διαφορετικά από τους πολλούς και ξεχωρίζουν από την οµοιοµορφία. Κάτι που κάνει καµιά φορά τους πολλούς να τους κοιτάζουν µε περιέργεια, θα ᾽λεγε κανείς αρνητικά… Ισως γιατί οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν νιώθουν πάντα εύκολο να ακολουθήσουν τους τύπους κοινωνικής συµπεριφοράς κι έτσι δείχνουν συνεσταλµένοι, «διαφορετικοί»!

Από διάφορα τυχαία περιστατικά µπορεί να χαρακτηριστούν «παράξενοι»… Ποιος έχει την υποµονή να αναλύσει σε βάθος τη συµπεριφορά τους; Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται διαφορετικά, ίσως όχι πάντα «άνετα», µα πιο γνήσια στην πραγµατικότητα. Μπορεί να µην πηγαίνουν στην κηδεία κάποιου συγγενούς τους, όχι γιατί δεν νιώθουν πόνο, µα διότι πονούν περισσότερο και δεν θέλουν να δουν αυτόν που έχασαν από τη ζωή τους… Μπορεί να αποφεύγουν τις κοσµικές συγκεντρώσεις γιατί ντρέπονται, και η αίσθηση ότι µειονεκτούν στην άνετη κοινωνική συµπεριφορά, τραβάει -σαν το µέλι- την προσοχή κάποιων… Αυτών που θέλουν να φανούν δυνατοί στο πλήθος, σαρκάζοντας τη διαφορά τους από την οµοιόµορφη συµπεριφορά.

Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Είναι εύκολο κάποιες φορές να ξεχνάµε ή να κρύβουµε τα προβλήµατά µας, γελώντας µε τα προβλήµατα των άλλων. Θέλει δύναµη και γνώση για να το αποφύγεις αυτό. Ο άνθρωπος µαθαίνει να είναι ανθρώπινος ή όχι. Είναι πιο εύκολο να προσέξουµε τη διαφορά κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων από την οµοιοµορφία, παρά να εστιάσουµε στο πρόβληµα αυτών που τη χλευάζουν µε µένος… Η σκληρότητα λανθασµένα θεωρείται ως δύναµη και η ευαισθησία ως πρόβληµα, ενώ στην ουσία ισχύει το αντίστροφο!

Κι έτσι, η -κάποιες φορές- λειψή από την οικογένεια, αυτοεκτίµηση των ευαίσθητων ανθρώπων, τραυµατίζεται ακόµη περισσότερο από τον υπόλοιπο άγνωστο κόσµο…

Πολύ συχνά, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους στην καθηµερινότητά σου… Νοµίζουν λανθασµένα ότι είναι αδυναµία η ευαισθησία, το να σκέφτεσαι διαφορετικά, αφού δεν το κάνουν πολλοί. ∆εν τους είναι εύκολο να καταλάβουν τη σηµασία των ικανοτήτων τους, γιατί δεν βλέπουν τις αξίες να είναι δηµοφιλείς. Και πόσο δύσκολο είναι να πιστέψουν ότι η κακία των άλλων συχνά προέρχεται από το φθόνο των ικανοτήτων τους. Οι ίδιοι νοµίζουν ότι χλευάζεται η διαφορετικότητά τους. Οµως, όταν βρεθεί κάποιος που θα τους αναγνωρίσει την αξία τους, αντιδρούν µε ένα πλατύ χαµόγελο. Και αρχίζει η µεταµόρφωσή τους από φαινοµενικό άνθρακα κοινωνικά, σε διαµάντι…

Τότε µπορεί να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος, µε σιγουριά για τον εαυτό του, δεν εκφράζει κακία ή φθόνο προς τους άλλους. Ότι αυτοί που τους πείραζαν µε κακία, εξέφραζαν σε κάποιον άλλον τη δυσφορία µε το δικό τους εαυτό… Τότε καταλαβαίνουν ότι η επίδραση της οµορφιάς και της οµοιογένειας είναι παροδική και γρήγορα ξεθωριάζει… Και ότι το διαφορετικό γίνεται στο τέλος το αντικείµενο του θαυµασµού.

«Η οµορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί δεν χρειάζεται απόδειξη», είπε κάποτε ο Ουµπέρτο Εκο, θέλοντας να δείξει ότι ότι το ανθρώπινο µάτι προσελκύεται πρώτα από την οµορφιά, και ότι θέλει περισσότερο χρόνο για να εκτιµήσει άλλα χαρίσµατα… αν δώσει αυτό το χρόνο και την ευκαιρία!

*Ο Νίκος Βακόνδιος είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου παν/μίου Θεσσαλονίκης, εξειδικευμένος στη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση όλου του φάσματος των ψυχικών διαταραχών.

Έρευνα: Έλληνες και Κέλτες

Posted: 01 Apr 2015 01:40 PM PDT
Ο Έλληνας Πυθέας ήταν ο πρώτος θαλασσοπόρος της Iστορίας, λέει σε νέο βιβλίο Bρετανός ιστορικός. Ξεκίνησε τον 4ο αιώνα π.X. από τη Mασσαλία για τον ευρωπαϊκό βορρά. Kαι δεν βρήκε βαρβάρους, αλλά κασσίτερο, ήλεκτρο και χρυσό.Στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας, μία χάλκινη πλάκα γράφει: «Εδώ γύρω στο 600 π.X. Έλληνες ναυτικοί αποβιβάστηκαν προερχόμενοι από τη Φώκαια, ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ίδρυσαν τη Μασσαλία από την οποία μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση ο πολιτισμός».
Υπάρχει ένα πρόσωπο που υπονοείται πίσω από τις λέξεις αυτές. Λέγεται Πυθέας και το άγαλμά του βρίσκεται σε μία εσοχή της πρόσοψης του Χρηματιστηρίου Αξιών της πόλης, μαζί με εκείνο του Ευθυμένη.H παρουσία τους εκεί έχει έναν ειδικό συμβολισμό. Οι δύο Έλληνες θαλασσοπόροι από τη Μασσαλία βοήθησαν το άνοιγμα του εμπορίου σε μια πόλη που κάποτε ήλεγχε μεγάλο μέρος της μεσογειακής οικονομίας. Και ο μεν Ευθυμένης ταξίδεψε προς Νότον. Έφθασε στη Σενεγάλη, πιθανόν και στην Γκάνα.
Ο Πυθέας όμως τράβηξε προς Βορράν, να βρει τους τόπους που ήταν σκεπασμένοι με τον πέπλο του μύθου, τόπους βαρβαρικούς όπου οι άνθρωποι «δεν μιλούσαν ελληνικά αλλά συνεννοούνταν με θορύβους που έμοιαζαν με κραυγές ζώων».
Ο Άγγλος ιστορικός Μπάρι Κάνλιφ ανέλαβε να χαρτογραφήσει ξανά το μυθικό εκείνο ταξίδι.
Καθηγητής στην έδρα Ευρωπαϊκής Αρχαιολογίας της Οξφόρδης από το 1972, συγγραφέας δεκάδων βιβλίων, μονογραφιών, άρθρων, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον κελτικό πολιτισμό, κυκλοφόρησε πρόσφατα (Εκδόσεις Penguin) το βιβλίο «Το συναρπαστικό ταξίδι του Πυθέα του Έλληνα», με υπότιτλο «Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τη Βρετανία».
Βέβαια το ταξίδι του δεν είναι άγνωστο. Ο Πυθέας είχε γράψει, γύρω στο 320 π.X., «Περί Ωκεανού», βιβλίο το οποίο δεν σώζεται, αναφέρεται όμως σε αρκετές πηγές μέσω των οποίων σώζονται και αυτούσια αποσπάσματα. Αρκετοί μεταγενέστεροι του Πυθέα γεωγράφοι και ιστορικοί, όπως ο.. Στράβωνας και ο Πολύβιος, αμφισβήτησαν τα γραπτά του Πυθέα και τα μεταχειρίστηκαν ως μυθεύματα – «Πυθέου πλάσματα» τα αποκαλούσαν.
Άλλοι όμως τα υποστήριξαν – παράδειγμα ο Ίππαρχος, ο Ερατοσθένης, ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης. Και σήμερα θεωρείται πια βέβαιο ότι το ταξίδι έγινε, και ο Πυθέας θα πρέπει να πάρει τη θέση του δίπλα στον Κάπτεν Κουκ και τον Κολόμβο.
Ο Πυθέας υπήρξε πράγματι, σύμφωνα και με νεώτερα ευρήματα, ο πρώτος άνθρωπος τού τότε γνωστού κόσμου που έφθασε στη Βρετανία, στις χώρες των Κελτών και των Γαλατών, τρεις αιώνες νωρίτερα από τις λεγεώνες του Ιούλιου Καίσαρα. Και ο Κάνλιφ ανασυνέθεσε το ταξίδι χρησιμοποιώντας όλες τις γραπτές πηγές αλλά και τα ευρήματα της αρχαιολογίας, για να πει τι ακριβώς συνάντησε στον δρόμο του.
Ταυτόχρονα ανασυνθέτει το ιστορικό πλαίσιο μιας περιόδου από το 600 έως το 100 π.X., τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε Ετρούσκους, Έλληνες, Καρθαγένιους και Ρωμαίους και αναδεικνύει την αξία του εμπορίου, ως κινήτρου του ταξιδιού αυτού, όπως συνέβη και με τους θαλασσοπόρους του 15ου αιώνα.
Αναδεικνύει τη σημασία του κασσίτερου, του ήλεκτρου και του χρυσού, στην οικονομία της εποχής.
Ο κόσμος του Πυθέα ήταν ο μεσογειακός κόσμος που είχε όριο τις Άλπεις και τις Ηράκλειες Στήλες στο Γιβραλτάρ, ήταν όμως και ένας κόσμος που είχε ανάγκη την υπέρβαση των ορίων του. «Ήταν ένας κόσμος αλλαγών, ανάπτυξης οριζόντων, επαφών σε μεγάλες αποστάσεις, ανταλλαγής αγαθών και επέκτασης των γνώσεων», λέει. «H Μεσόγειος ήταν μέρος ενός γρήγορα αυξανόμενου παγκόσμιου συστήματος που περιελάμβανε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, χαρακτηριζόταν δε από διογκούμενη αλληλεξάρτηση».
Ο Πυθέας πέρασε τις Ηράκλειες Στήλες, ανέβηκε τις ισπανικές ακτές, τις γαλλικές, είδε από ποιες ακριβώς περιοχές του άγνωστου Βορρά, της Μάγχης και της Βαλτικής, έφθανε έως τον Νότο ο κασσίτερος και το κεχριμπάρι. Και έφθασε μέχρι και την περίφημη Θούλη (πιθανολογείται ότι είναι η Ισλανδία), όπου δεν υπήρχε ακριβώς «ούτε γη ούτε θάλασσα ούτε αέρας», παρά μόνον ένα είδος «θαλασσίου πνεύμονος». Άντε μετά να τον πιστέψει ο Στράβωνας. Αλλά ο Πυθέας μιλούσε για τους πάγους.
Ο Μπάρι Κάνλιφ, ήδη με τον τίτλο και τον υπότιτλο, παίζει με το θανατηφόρο όπλο της λεπτής ειρωνείας. Είναι σαν να μας προτείνει μια σειρά ανακαλύψεων: Οι Έλληνες (ο «Pytheas the Greek») ανακάλυψε τους Κέλτες κάνοντας τον περίπλου της Ιβηρικής. Οι απόγονοι των λαών αυτών ανακάλυψαν την Αμερική. Και όλοι ετούτοι μαζί, ανακάλυψαν αργότερα έναν απόγονο του Πυθέα, ναυτικό κι αυτόν, τον «Zorba the Greek». Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας, μας λέει εντέλει. Όλα εξαρτώνται από το ποιος είναι κέντρο του κόσμου και ποιος φολκλόρ.
Γιατί ο ανομολόγητος στόχος του διακεκριμένου οξφορδιανού, στο απόγειο της καριέρας του, τόσο σε αυτό το βιβλίο του όσο και στο αμέσως προηγούμενό του, το «Facing the Ocean», είναι ένας: να αποδείξει τη θεωρία που σε διαλέξεις του έχει διατυπώσει περί «καθιερωμένης ψευδο-ιστορίας», σύμφωνα με την οποία οι Κέλτες πήραν τα φώτα του πολιτισμού από τη Μεσόγειο. Να πει, με άλλα λόγια, ότι παρά τα όσα συκοφαντικά λέγονται, το χαρακτηριστικό των λαών αυτών δεν ήταν η κατανάλωση… βελανιδιών.
Φυσικά, για να εδραιώσει τις θέσεις του, πρέπει υποχρεωτικά να συνταξιδέψει με τον Πυθέα. Διότι το δικό του θεωρητικό ταξίδι έχει αναπόφευκτη αφετηρία τις μεσογειακές γραπτές πηγές, μια και οι Κέλτες τότε δεν είχαν ακόμη γραπτή γλώσσα.
Δικαιούται, ωστόσο, να υποστηρίξει ότι αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα σημεία υστέρησης των Κελτών, καθώς οι πληθυσμοί της Γαλατίας, της Γαλικίας, της Κορνουάλης ή της Βρετάνης, οι «κοινωνίες του Ατλαντικού», όπως τις αποκαλεί, είχαν καινοτομήσει με άλλους τρόπους: «Ήταν πιο μπροστά στη ναυσιπλοΐα, στη ναυπηγική και στις γνώσεις για τις εποχές και την αστρονομία».
Σαν ελληνική «μόδα»
Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για τους «Κελτούς», από τον 6ο αιώνα π.X. Στους επόμενους αιώνες, οι δύο πολιτισμοί, ο ελληνικός και ο γαλατικός, έμελλε να συναντηθούν.
Ο Πίτερ Μπέρεσφορντ Έλις, διακεκριμένος μελετητής του κελτικού πολιτισμού, στην πρώτη σχετική μελέτη που δημοσιεύεται -μόλις κυκλοφόρησε- στα ελληνικά («Έλληνες και Κέλτες», Εκδ. Θεμέλιο, Σελ. 292, τιμή: 19,70 ευρώ ), περιγράφει πώς το διαρκές κελτικό μεταναστευτικό ρεύμα οδηγήθηκε μέχρι τη Νοτιοανατολική Ευρώπη αλλά και την Ουκρανία!
Και καταγράφει την πορεία των Κελτών της Ανατολής μέχρι τη σταδιακή τους αφομοίωση και εξαφάνιση.
Είναι, φαίνεται, λίγο μόδα εσχάτως ο κελτικός πολιτισμός. Αν κάποιος προτιμάει μία λιγότερο μακρινή εποχή, υπάρχει ο 11ος αιώνας, ο Πάπας Ουρβανός και οι Σταυροφορίες Κελτών βασιλέων στην «Ιερή λόγχη» (Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Σελ. 636, Τιμή: 21,90 ευρώ) του μελετητή Στέφεν Λόχεντ.

Γιατι “ακρωτηριάζουν” το ν και το ς; Η επίδραση του Ελληνικου αλφαβήτου σε ψυχολογία και νόηση

Γιατι “ακρωτηριάζουν” το ν και το ς; Η επίδραση του Ελληνικου αλφαβήτου σε ψυχολογία και νόηση
http://www.astrology.gr/media/k2/items/cache/c9d4ac2b554b7b7e35ea342a37489e36_XL.jpg?t=1339393502
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.

Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα,
με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος
και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως
διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Το “Ν” συντονίζει τον εγκέφαλο.
Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία,
δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
«Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν
ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο
πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ». (Εκτός αυτού στο Χάρβαρντ, από
ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των
άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.).
 Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;
Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος
(ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από
άλλες ακρότητες.
 Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο
τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό » (!), αντί το
εμβαδόν !!
(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται
το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν
καταργήσει !!
 Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα: Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα
σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το
φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το
δακτυλάκι μας..
Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να
του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!
 Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε :
«ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :
«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του
τελικού -Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου.»
 Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα
κυλάει.».
 Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του
τελικού Σίγμα (Σ). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η
πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.
Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με
την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την
δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα
της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.
Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να
σκέφτεται σωστά.
 Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη
Ψυχιατρική.
 Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι
μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ΄όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.
Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται
ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα
νόμισμα με τις δύο όψεις του.
Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.
Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη
προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.
Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της
δημιουργίας Πολιτισμού.
Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του
ήταν αρχικά :
Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό,
έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.
 Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.


Σπύρος Μάρκου Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης

Email