O πρώτος Οικος Ανοχής στον Πειραιά

O πρώτος Οίκος Ανοχής στον Πειραιά

​Το ξέρατε?​

 

Ήταν ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο, διπλάσιο της πλατείας Συντάγματος, περιφραγμένο με έναν ψηλό άσπρο φράχτη.

Είχε μια εντυπωσιακή κεντρική είσοδο, την μοναδική.

Μπαίνοντας, υπήρχε ένας μεγάλος ακάλυπτος χώρος.

Προχωρώντας υπήρχε άλλη μια μάντρα η οποία αυτή όμως είχε 3 εισόδους.

Όποια είσοδο και να επέλεγε κανείς συναντούσε την ίδια εικόνα.

 

Τρία κτήρια -ουσιαστικά στρατώνες- με έναν στενόμακρο διάδρομο ο καθένας, έως και 40 μέτρα μήκος και 7 μέτρα πλάτος, όπου εκατέρωθεν υπήρχαν πορτούλες που οδηγούσαν σε μικρούλια, χαμηλοτάβανα δωματιάκια ενώ υπήρχε ένας μεγάλος χώρος που λειτουργούσε ως καφενείο.

Πριν ή μετά τον καφέ σου επέλεγες το δωματιάκι που ήθελες, έκανες τι έκανες και πως τό κανες (ποιος ξέρει;), πλήρωνες και έφευγες γνωρίζοντας πια ότι «τίμησες» μια από τις μεγαλύτερες ξευτίλες του νεοελληνικού κράτους, το Χαμαιτυπείον στα Βούρλα στη Δραπετσώνα, το πιο οργανωμένο πολύ-μπουρδέλο του τελευταίου τετάρτου του 19ου αιώνα στη χώρα και ίσως στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Το όνομα Βούρλα το πήρε από τα βούρλα που φύτρωναν στις προσχώσεις στη σημερινή περιοχή του Ναού του Αγίου Διονυσίου, γύρω από τον οποίο, άρχισαν να χτίζονται γύρω στο 1873 και άνοιξαν τα πιο βρωμερά πλην αγιοποιημένα μπουρδέλα.

Την εργολαβία για την κατασκευή και λειτουργία τους ανέλαβε σαν εκπρόσωπος ομάδας κρυφών ιδιοκτητών, κάποιος εργολάβος Μπόμπολας, με το αζημίωτο, προς χρήση των πληρωμάτων των ξένων καραβιών, αλλά και για να βρίσκονται μακριά απ' το κοινωνικό γίγνεσθαι των κατοίκων του Πειραιά, στην έρημη τότε Δραπετσώνα.

 

Περνώντας τα χρόνια μετατράπηκε σε ένα οργανωμένο μεγαθήριο με πουτάνες επί πληρωμή και αδίστακτα καθάρματα που τους τα έπαιρναν.

Σμυρνιές, Πολίτισσες, Μακεδόνισσες, Θεσσαλές, Ηπειρώτισσες, Στερεοελλαδίτισσες και Πελοποννήσιες, βλάχες, μπορούσανε να καλύψουνε όλα τα γούστα μένοντας όμως οι ίδιες ακάλυπτες για μια ζωή περιθωριοποιημένες από την Πειραϊκή κοινωνία.
Το Χαμαιτυπείον Βούρλων ήταν τόσο ελεεινό που, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, το κράτος εγκατέστησε ακριβώς μέσα στο «μπουρδελοmall» αστυνομικό σταθμό αποκλειστικά για να διατηρεί την τάξη.

Η διαταγή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικοβοιωτίας του 1894 βγάζει γούστα: 
Αι κοιναί γυναίκες διαιρούνται εις τρείς τάξεις: πρώτης, δευτέρας και τρίτης. Και αι μεν πρώτης τάξεως θέλουν διαμένει εις ιδιαιτέρας κατοικίας, αι δε δευτέρας εις τινά των εν ταις πόλεσιν Αθηνών και Πειραιώς τηρουμένων οίκων ασωτείας και αι τρίτης εις τα εν Αθήναις μεν χαμαιτυπεία τα κείμενα πλησίον των καταστημάτων του Αεριόφωτος, εν Πειραιεί δε εις τας προς δυσμάς του νεκροταφείου Πειραιώς υπάρχοντα τοιαύτα δημοτικά οικήματα.

Το μικρασιατικό φιάσκο του 22' ήταν μια έξοχη ευκαιρία για το Χαμαιτυπείον να ανανεώσει το δυναμικό του με ξυπόλητες Σμυρνιές. Το ελληνικό κράτος για όλους φρόντιζε ανέκαθεν.

 

Αυτή η μικροκοινωνία λοιπόν από ρουφιάνους, νταβατζήδες, πόρνες κάθε λογής, και διεφθαρμένους πολιτσμάνους, αποτέλεσε μια μοναδική μπουρδελαγορά που λειτούργησε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ώσπου οι Γερμαναράδες την κάναν φυλακή, είχε τις προϋποθέσεις φαίνεται.

 

Αποτελεί ειρωνεία ότι από τις Φυλακές των Βούρλων κατάφεραν να αποδράσουν με εντυπωσιακό τρόπο αριστεροί πολιτικοί κρατούμενοι, την δεκαετία του 1950, αλλά στα 60 περίπου χρόνια που τα Βούρλα λειτούργησαν ως υπερ-μπουρδέλο οι πιθανότητες απόδρασης των «φυλακισμένων» γυναικών τρίτης τάξης, ήταν μηδαμινές.

ΠΗΓΗhttp://www.flust.gr/%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%84%CF%85%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%BFmall-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AC/

Το πρώτο μπουρδέλο στο Πειραιά το έφτιαξε ο Μπόμπολας!

Έτσι εξηγούνται πολλά !!                                  

 Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη

Πάντα είχα το ερώτημα ποιός εργολάβος έφτειαξε το πρώτο μπορδέλο στον Πειραιά, στην περιοχή της Τρούμπας! Η απάντηση είναι, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ απο ενα άρθρο που έγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Νικόλαος Μπόμπολας το 1876 με δάνειο του Δήμου! Η κατασκευή του διήρκεσε 4-5 χρόνια 

​​

 

​ ​

 

​και τ​

ο μπορδέλο αυτό ήταν το πρώτο αναπτυξιακό έργο της εποχής εκείνης. 

Δείτε που βρίσκονται τα καταφύγια στην Αθήνα σε περίπτωση πολέμου (φωτογραφίες)

Δείτε που βρίσκονται τα καταφύγια στην Αθήνα σε περίπτωση πολέμου (φωτογραφίες)

Εχει η Ελλάδα καταφύγια σε περίπτωση πολέμου; 

Πολλοί θα αναρωτήθηκαν σήμερα ακούγοντας τις σειρήνες που ακούστηκαν 

με αφορμή την άσκηση «Παρμενίων».
Η καταγραφή των καταφυγίων που ακολουθεί σε καμία περίπτωση δεν είναι 

επίσημη, αλλά είναι μία απλή παρουσίαση των χώρων που ενδεχομένως να 

είναι τα περίφημα καταφύγια. Στην Αττική υπάρχουν αρκετά υπόγεια 

αντιαεροπορικά καταφύγια της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου. Στην Αθήνα 

(Λυκαβηττός, Αρδηττός, Πολύγωνο κ.α.), στον Πειραιά (Προφ. Ηλίας, Καστέλα, 

Δραπετσώνα κ.α.), στα νότια προάστια (Ελληνικό, Βούλα, Γλυφάδα), στα βόρεια 

(Κηφισιά, Παπάγου, Ψυχικό), στο Σούνιο, στη Ραφήνα. Ανάμεσα σ' αυτά τα 

καταφύγια υπάρχουν μερικά όπως της «Μεγάλης Βρετανίας», του Μεγάρου της 

Εθνικής Ασφαλιστικής, της Τραπέζης της Ελλάδος, του Μετοχικού Ταμείου 

Στρατού και το υπόγειο του Μεγάρου του Αρείου Πάγου.

Το 1999 υπολογιζόταν ότι στην Ελλάδα σώζονταν περίπου 200 δημόσια 

καταφύγια. Τα περισσότερα, όπως προκύπτει από την έρευνα που είχε κάνει το 

Έθνος, βρίσκονταν στο χείλος της κατάρρευσης, κι όμως έχουν ακόμη έντονα τα 

σημάδια του παρελθόντος με χαραγμένα συνθήματα στους τοίχους ή και παλαιά 

αντικείμενα.

Το κτίριο της οδού Κοραή 4

Στο κτίριο της οδού Κοραή 4, της Εθνικής Ασφαλιστικής, στα δύο υπόγεια 

(έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης) οι μηχανικοί Ε. Κριεζής και Α. Μεταξάς

 είχαν κατασκευάσει τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά καταφύγια, με μεταλλικές 

πόρτες (γερμανικής προέλευσης) που έκλειναν αεροστεγώς, αλλά και 

επικοινωνία μεταξύ των 2 ορόφων με εσωτερικό κλιμακοστάσιο. 

Στην Κατοχή εγκαταστάθηκαν στο μέγαρο διάφορες υπηρεσίες των 

γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και η Kommandatur και τα υπόγεια 

αντιαεροπορικά καταφύγια μετατράπηκαν σε φυλακές. Στους χώρους αυτούς 

κρατήθηκαν πολλοί έλληνες πατριώτες , ενώ πέρασαν πολλοί έλληνες πολίτες 

κάθε ηλικίας, μέχρι και παιδιά 14 ετών, για ασήμαντα παραπτώματα. Σε όλη την 

έκταση των τοίχων του δευτέρου και σε περιορισμένο τμήμα του πρώτου 

υπογείου οι κρατούμενοι έγραφαν ή χάραζαν με όποιο αιχμηρό αντικείμενο 

είχαν στη διάθεσή τους μηνύματα, ονόματα, χρονολογίες και σχέδια, 

κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές ανεξίτηλη την ιστορική μνήμη. 

Οι Γερμανοί έβαφαν επανειλημμένα τους τοίχους, οι οποίοι κάθε φορά 

ξαναγέμιζαν με μηνύματα.

Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού

Η στρατιωτική βάση του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε πριν από τον πόλεμο 

του '40 και περιλάμβανε καταφύγιο αλλά και θέσεις πολυβολείων λαξευμένες 

στο βράχο. Κατά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς, ενώ μετά 

την απελευθέρωση παρέμεινε σε λειτουργία ως το 1970, κι έπειτα εγκαταλείφθηκε. 

Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε γύρω στο 1936, 

κοντά στη σπηλαιοεκκλησιά των Αγ. Ισιδώρων. Εκτείνεται σε βάθος 100 μέτρων 

μέσα στο βράχο, διαθέτει δύο εισόδους, και είναι μεγαλύτερο και σε καλύτερη

 κατάσταση από το γνωστότερο μα εγκαταλειμμένο καταφύγιο του Αρδηττού. 

Συντηρημένο, φρεσκοβαμμένο, αλλά με φανερά τα σημάδια του χρόνου, με ρεύμα, 

τουαλέτες 

και λουτρά. Οι εγκαταστάσεις του περιλαμβάνουν επίσης: δύο μεγάλες αίθουσες 

και άλλες μικρότερες, διαδρόμους, πολυβολείο (φωλιά πολυβόλου), 

αποθηκευτικούς χώρους, συσκευές και αγωγούς εξαερισμού, δεξαμενές, 

πίνακες και διακόπτες ηλεκτρικού, τηλεφωνικό κέντρο της εποχής του.

Και οι δύο είσοδοι, καταλήγουν στην κεντρική μεγάλη αίθουσα όπου και 

στεγάστηκε 

το Αρχηγείο Αντιαεροπορικής Άμυνας για τις ανάγκες του πολέμου του 1940. 

Πιο συγκεκριμένα, η αρχική χρήση του ήταν στρατιωτική και ξεκίνησε όταν 

εγκαταστάθηκε εκεί το 1936 ή 1937 η Υπηρεσία Επιτήρησης Συναγερμού 

Αέρος Θαλάσσης και ο Σταθμός Ασυρμάτου,

 της διεύθυνσης Ραδιοτηλεγραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού. 

Σήμερα ο χώρος ανήκει στην υπηρεσία ΠΣΕΑ (Πολιτική Σχεδίαση Εκτάκτων 

Αναγκών) του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημοσίας Τάξεως).

Το καταφύγιο του Αρδηττού

Το καταφύγιο του Αρδηττού επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατά τη 

διάρκεια του πολέμου και με το τέλος του χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο των 

αντιστασιακών. Επί βασιλείας Παύλου αποτέλεσε βασιλικό καταφύγιο και ίσως 

εξαιτίας αυτού στη συνείδηση του κόσμου να επικράτησε η αντίληψη πως 

επικοινωνεί υπογείως με τα βασιλικά ανάκτορα.

Καταφύγιο Επτανήσων και Πιπίνου στην Κυψέλη

Στην πολυκατοικία των οδών Πιπίνου και Επτανήσων στην Κυψέλη, που χτίστηκε 

το 1938 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λεωνίδα Μπόνη για την οικογένεια του 

εφοπλιστή Βούλγαρη, υπάρχει ένα ευρύχωρο υπόγειο καταφύγιο που μπορεί 

να φιλοξενήσει 63 άτομα και αποτελείται από μία κεντρική αίθουσα, δύο τουαλέτες, 

μία κουζίνα, ένα πλυσταριό και δύο μικρότερους βοηθητικούς χώρους.

Τα καταφύγια Βούλας – Γλυφάδας

Στα υπόγεια των εγκαταστάσεων του ΠΙΚΠΑ στη Βούλα υπάρχει καταφύγιο σε 

πάρα πολύ καλή κατάσταση, Διαθέτει διπλή είσοδο (και διπλή έξοδο) προς τους 

υπόγειους θαλάμους και διαδρόμους, οκτώ δωμάτια και δύο τουλάχιστον φωλιές 

για πολυβόλα. Τα τοιχώματα είναι κατασκευασμένα από λιθοδομή (πέτρα), ενώ η 

αψιδωτή (καμπυλωτή) οροφή από σκυρόδεμα (μπετόν). Κοντά στην έξοδο 

υπάρχει εγκατάσταση μιας τριπλής ανοικτής δεξαμενής νερού, υπάρχει 

πεπαλαιωμένη ηλεκτρική εγκατάσταση και ίχνη υδραυλικής εγκατάστασης.

Στην ίδια ευρύτερη περιοχή αλλά μέσα στα όρια της Γλυφάδας, υπάρχει ένα 

ακόμη (δίδυμο) καταφύγιο της εποχής του 1940. Το καταφύγιο της Γλυφάδας 

είναι σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό της Βούλας, λίγο όμως μεγαλύτερο και 

εντελώς εγκαταλειμμένο και αφρόντιστο.

Το υπόγειο καταφύγιο του λόφου «Οχυρού» της Ραφήνας

Η ιστορία του οχυρού και του υπόγειου καταφυγίου της Ραφήνας ξεκινά την 

πρώτη Μαΐου του 1941 με την είσοδο των Γερμανών στην περιοχή, οι οποίοι 

κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα για την επίβλεψη του παρακείμενου λιμένα 

στο λόφο Παναγίτσα που βρίσκεται νοτιοδυτικά από το κέντρο της πόλης της 

Ραφήνας και αποτελεί φυσική προέκταση των νοτιοανατολικών παρυφών του 

Πεντελικού όρους. Σήμερα καλύπτεται από πευκόφυτο δάσος που ονομάζεται 

Δάσος Οχυρό.

Για την ακρίβεια, πάνω στο λόφο δημιουργήθηκαν ανοικτές θέσεις πυροβόλων, 

αποθήκες, δεξαμενές, ορύγματα, καταλύματα και υπόγειες στοές. Παρόλο που 

κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '40, οι σήραγγες και οι αίθουσες 

διατηρούνται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση. Οι Γερμανοί έφυγαν από τη Ραφήνα 

στις 12 Οκτωβρίου του 1944, αφού φρόντισαν πρώτα να πάρουν τα πάντα από 

το λόφο του οχυρού, και φεύγοντας να τον ανατινάξουν. Η μεγάλη αυτή έκρηξη 

κατέστρεψε μεγάλο μέρος του, με αποτέλεσμα να μείνει μόνο ό,τι βλέπουμε 

σήμερα περπατώντας στο λόφο: ορύγματα, τάφροι, φυλάκια και οχυρωματικά 

έργα κάτω από τα δέντρα, αλλά και το υπόγειο αυτό καταφύγιο. Οι τσιμεντένιες 

στοές του έχουν μείνει ανέπαφες από την έκρηξη, αφήνοντάς μας ένα ακόμη 

αττικό δείγμα υπόγειας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής του Β΄ Παγκοσμίου.

Διαθέτει τρεις εισόδους, η μία από τις οποίες, η κεντρική, είναι κλειδωμένη με 

βαριά πόρτα και πάνω είναι γραμμένο «ΚΑΤΑΦ. 2-3». Η ακριβής τοποθεσία 

του είναι στη Δραπετσώνα, απέναντι από τις δεξαμενές του Βασιλειάδη στο 

λιμάνι και δίπλα ακριβώς από την Πυροσβεστική. Είναι ένα αρκετά μεγάλο 

σύμπλεγμα υπόγειων διαδρόμων, που αποτελείται από δύο παράλληλες

 βασικές στοές και άλλες μικρότερες που τις συνδέουν μεταξύ τους, κάθετα 

προς αυτές, ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι τυφλές (καταλήγουν σε βράχο).

 Υπάρχουν εσωτερικές μεταλλικές πόρτες και μερικά σημεία διαμορφωμένα και 

χτισμένα με σύγχρονα τούβλα. Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι γαλαρίες αυτές 

είναι λαξευμένες σε βράχο και μάλιστα σε κάποια σημεία πολύ σαθρό, κάτι που 

έχει ως αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα της οροφής να έχουν σε διάφορες θέσεις 

καταπέσει, καθιστώντας την πρόσβαση αρκετά επικίνδυνη – ίσως να επρόκειτο 

για στοές παλιού λατομείου. Την εποχή του Μεταξά που άρχισαν να 

κατασκευάζονται τα καταφύγια (τέλη δεκαετίας του 1930), ανακατασκευάστηκε 

και το συγκεκριμένο, μέρος των στοών του οποίου σήμερα είναι επενδυμένες 

από οπλισμένο σκυρόδεμα και διαθέτουν παλαιές εγκαταστάσεις φωτισμού και 

ύδρευσης. Υπάρχει μια μικρή μεταλλική υδατοδεξαμενή, που συνδέεται με ένα 

σωλήνα τροφοδοσίας, κι έναν άλλο που καταλήγει σε μια βρύση. Επίσης, 

παλαιές εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης στα τσιμεντένια τοιχώματα.

Το διώροφο εγκαταλειμμένο καταφύγιο της Καστέλας

Kαταφύγιο, κρυμμένο στο κέντρο της Καστέλας, που φαίνεται να έχει 

κατασκευαστεί την εποχή του Μεταξά. Η ιδιαιτερότητά του είναι η εξής: είναι 

ισόγειο διώροφο, αλλά και υπόγειο ταυτόχρονα, έχοντας κατασκευαστεί στα 

πρανή ενός υψώματος. Το συγκεκριμένο καταφύγιο καλύπτει σχετικά μικρή 

επιφάνεια (γι' αυτό και διώροφο) αλλά διαθέτει υδραυλικές εγκαταστάσεις και 

ρεύμα (βρύσες, τουαλέτες, φωτισμός), που βρίσκονται σε πολύ κακή όμως 

κατάσταση σήμερα, ερειπωμένα και κατεστραμμένα.Σκάλες συνδέουν τα δύο 

κύρια επίπεδα μεταξύ τους, αλλά και άλλους συγκεκριμένης σημασίας χώρους 

του επάνω ορόφου, που βρίσκονται λίγο ψηλότερα (WC, δεξαμενή νερού).

Το υπόγειο πολεμικό καταφύγιο του Προφήτη Ηλία

Ένα άλλο υπόγειο πολεμικό καταφύγιο που κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του 

Β΄ παγκοσμίου βρίσκεται στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Είναι ένα μικρό 

αντιαεροπορικό καταφύγιο, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλους χώρους, αφού στην ίδια 

περιοχή υπάρχει και το προηγούμενο της Καστέλας, με το οποίο μοιάζουν 

κατασκευαστικά (όχι αρχιτεκτονικά), αλλά αυτό εδώ δεν διατηρεί τις 

εγκαταστάσεις του (υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ.). Τα τοιχώματα των στοών του 

είναι λιθόκτιστα και η οροφή τους τοξωτή από μπετόν. Στους υπόγειους 

διαδρόμους καταλήγουν περίπου 50 σκαλοπάτια, που οδηγούν γύρω στα 10-12 

μέτρα κάτω από την επιφάνεια.

Πηγές: urbanspeleology.blogspot.gr, inprecor.gr, 

seisaxthia.wordpress.com, ethnos.gr,imerisia.gr