ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΤΟΣ ΓΑΜΟΥ. ΓΟΝΕΙΣ ΔΙΧΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

H Πολιτεία εγκατέλειψε τα παιδιά των διαζυγίων. Δεν έχουν δικαιώματα και θεωρούνται πολίτες τρίτης κατηγορίας

του Δρ Νίκου Σπιτάλα, καθηγητής, συγγραφέας, Πρόεδρος ΣΥΓΑΠΑ

Στην Ελλάδα, υπάρχουν περίπου 200.000 παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου. Τα περισσότερα από αυτά, έγιναν με συναίνεση και των δύο γονέων και συνοικούν όλοι υπό την ίδια στέγη. Αυτό είναι σύνηθες σε όλες τις χώρες της υφηλίου και οι μοντέρνες νομοθεσίες πρόβλεψαν ώστε αυτά τα παιδιά καθώς και οι φυσικοί γονείς τους να έχουν δικαιώματα και όχι μόνο υποχρεώσεις. Έτσι, δημιουργήθηκε το προγαμιαίο συμβόλαιο, το σύμφωνο συμβίωσης (και διάλυσης γάμου), οι οικονομικές/φορολογικές ελαφρύνσεις και μάλιστα σχεδόν σε όλες τις χώρες, όταν το ζευγάρι δηλώσει συμβίωση, στο Δήμο όπου διαμένει καθώς και στην εργασία του, θεωρείται εξ’ίσου νόμιμο με το έγγαμο και χαίρει τις απολαβές, επιδόματα, κοινωνικές παροχές, φοροελαφρύνσεις παιδιών όπως και τα άλλα ζευγάρια.

Σε περίπτωση δε διάσπασης του ζεύγους, τότε και οι δύο γονείς θεωρούνται ισότιμοι ως προς τη διεκδίκηση της επιμέλειας ή εναλλασσόμενης κατοικίας. Στις δυτικές χώρες, πριν από πολλές δεκαετίες, δόθηκαν δικαιώματα και στους μπαμπάδες τόσο οικογενειακά όσο και επαγγελματικά/κοινωνικά. Στις σκανδιναβικές χώρες, υπάρχει κοινωνικό κράτος και κοινωνικές υπηρεσίες οπότε δεν χρειάζεται να αποφασίζει ο δικαστής για επιμέλεια-κατοικία, κτλ. Εξ άλλου, η ελεύθερη συμβίωση είναι τρόπος ζωής και δεν υπάρχει πρόβλημα ακόμα και στην απόφαση διάστασης διότι τα ζευγάρια λύνουν πολιτισμένα και ειρηνικά τις διαφορές τους. Σε ελάχιστες περιπτώσεις υπάρχει αντιδικία και σε ορισμένες από αυτές, οι δικαστές κάνουν λάθος στην απόδοση της επιμέλειας. Σε κάποιες χώρες (πχ Γερμανία) οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι τόσο αυστηρές που αποσπούν από ένα ή και τους δύο γονείς τα παιδιά όταν το κρίνουν. Σε ποσοστά περίπου 10% δίδεται επιμέλεια σε μπαμπάδες, σε 70% σε μαμάδες και 20% δίδεται και συνεπιμέλεια (Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, κτλ). Οι νέες διεκδικήσεις των γονέων είναι να δίδεται υποχρεωτικά (και όχι κατά τη κρίση των δικαστών), η συνεπιμέλεια (εναλλασσόμενη κατοικία).

Στο εξωτερικό, οι διατροφές, δεν συνδέονται με την επικοινωνία παιδιών/γονέων που δεν έχουν την επιμέλεια και είναι ελάχιστες σε σύγκριση με αυτές της Ελλάδος. Οι λίγοι αδικημένοι (μπαμπάδες ή μαμάδες), δημιουργούν συλλόγους που διεκδικούν ανθρώπινα δικαιώματα για ίση μεταχείριση επικοινωνίας ή επιμέλειας (κατοικίας).

Στη χώρα μας, στα 1.000.000 διαζευγμένα ζευγάρια, τα 200.000 είναι φυσικοί γονείς που συζούν ή τεκνοποίησαν εκούσια εκτός γάμου. Το πρόβλημα γεννιέται όταν αυτά χωρίσουν. Δεν υπάρχει καμία πρόνοια, κανένας αναθεωρημένος νόμος, καμία ευεργεσία, κανένα δικαίωμα ούτε στα παιδιά, ούτε και στον φυσικό πατέρα. Το μόνο που του ζητούν είναι να πληρώνει διατροφή (η ταρίφα είναι το ελάχιστο 300 ευρώ/παιδί).
Φορολογικά δε, ακόμα και να συζεί, ακόμα και να υπάρχει αναγνώριση τέκνου, ακόμα και να υπάρχει συναίνεση των δύο γονέων για κοινή γονική μέριμνα, δεν μπορεί να δηλώσει το παιδί στη φορολογική δήλωση, δεν μπορεί να έχει φοροαπαλλαγή, δεν μπορεί να αφαιρέσει από εισόδημα τη διατροφή ώστε να φορολογηθεί για το πραγματικό εισόδημά του, ούτε μπορεί να τύχει ελαφρύνσεων στις τράπεζες (μειωμένο επιτόκιο δανείου, δάνειο πολύτεκνης οικογένειας, κτλ). Εάν δε το ζευγάρι έχει περισσότερα των τριών παιδιών, δεν θεωρείται πολύτεκνο, κάνουν χωριστές φορολογικές δηλώσεις (ενώ ζουν μαζί) και στη περίπτωση διάστασης/χωρισμού, τότε ο πατέρας είναι πλέον πολίτης τρίτης κατηγορίας.

Ο Αστικός Κώδικας, περιλαμβάνει ένα άρθρο (1515) για τα τέκνα χωρίς γάμο των γονέων τους και συγκεκριμένα αναφέρει:
‘Η γονική μέρι¬μνα του ανήλικου τέκνου που γεννήθηκε και παραμένει χωρίς γάμο των γονέων του, ανήκει στη μητέρα του. Σε περίπτωση αναγνώρισης του, αποκτά γονική μέριμνα και ο πατέρας, που όμως την ασκεί αν υπάρχει συμφωνία των γονέων κατά το άρθρο 1513 ή αν έπαυσε η γονική μέριμνα της μητέρας ή αν αυτή αδυνατεί να την ασκήσει για νομικούς ή πραγματικούς λόγους.
Με αίτηση του πατέρα, το δικαστήριο μπορεί και σε κά¬θε άλλη περίπτωση να αναθέσει και σε αυτόν την άσκη¬ση της γονικής μέριμνας ή μέρους της, εφόσον αυτό επι¬βάλλεται από το συμφέρον του τέκνου.
Σε περίπτωση δικαστικής αναγνώρισης, στην οποία αντιδίκησε ο πατέρας, αυτός δεν ασκεί γονική μέριμνα ούτε αναπληρώνει τη μητέρα στην άσκηση της, εκτός αν υπάρχει συμφωνία των γονέων κατά το άρθρο 1513. Το δικαστήριο μπορεί, αν το επιβάλλει το συμφέρον του τέκνου, να αποφασίσει διαφορετικά με αίτηση του πατέρα, εφ’ όσον έπαυσε η γονική μέριμνα της μητέρας ή αυτή αδυνατεί να την ασκήσει για νομικούς ή πραγματικούς λόγους ή υπάρχει συμφωνία των γονέων. (Το άρθρο 1515 τίθεται όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 15 του Ν. 3719/21-11-08)’.

Επίσης, ο νόμος 3719/26-11-2008 – “Μεταρρυθμίσεις για την οικογένεια, το παιδί, την κοινωνία και άλλες διατάξεις” όρισε το Σύμφωνο Συμβίωσης αλλά αυτό διευκολύνει μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια.
Σύμφωνα με το άρθρο 47 εδ. α’ του ν. 2447/1996, στην περίπτωση του άρθρου 1515, του Αστικού Κώδικα δεν επιτρέπεται το ένδικο μέσο της έφεσης, δηλαδή, η τελευταία αυτή διάταξη αντίκειται στο Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ. Αυτό σημαίνει ότι εάν ένας πατέρας με παιδί εκτός γάμου θέλει να διεκδικήσει την επιμέλειά του, δεν έχει το δικαίωμα έφεσης στην απόφαση. Στα παραδείγματα που έχουμε, ακόμα σε περιπτώσεις εγκατάλειψης ή παραβατικής μητέρας, ο πατέρας δεν μπορεί να διεκδικήσει καν την επιμέλεια σε εφετείο (πράγμα παράνομο διεθνώς διότι κάθε πολίτης έχει δικαίωμα δεύτερης ευκαιρίας σε δικαστήριο).
Να σημειωθεί ότι σε προοδευμένες χώρες, οι όροι γονική μέριμνα και επιμέλεια είναι ταυτόσημοι (custody) ενώ σημαντικός και εξ’ισου σοβαρός είναι ο όρος κατοικία (domicile) όσον αφορά την κατοικία του παιδιού μετά το διαζύγιο όπου όπως προαναφέρθηκε παίρνει μεγάλη αξία η συνεπιμέλεια (εναλλασσόμενη κατοικία-join custody).

Οι επιτροπές που καταρτίστηκαν λοιπόν με τον όρο να προσθέσουν την συνεπιμέλεια, το 2007, δεν μπόρεσαν να βγάλουν άκρη διότι συγχέονταν η γονική μέριμνα με την επιμέλεια. Να τι περιλαμβάνει ο όρος γονική μέριμνα και τι επιμέλεια:

Αρθρο 1510 του Αστικού Κώδικα:
Η μέριμνα για το ανήλικο τέκνο είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων (γονική μέριμνα), οι οποίοι την ασκούν από κοινού. Η γονική μέριμνα περιλαμβάνει την επιμέλεια του προσώπου, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία ή δίκη, που αφορούν το πρόσωπο ή την περιουσία του. Σε περίπτωση που η γονική μέριμνα παύει λόγω θανάτου, κήρυξης σε αφάνεια ή έκπτωσης του ενός γονέα, η γονική μέριμνα ανήκει αποκλειστικά στον άλλο. Αν ο ένας από τους γονείς αδυνατεί να ασκήσει τη γονική μέριμνα για πραγματικούς λόγους ή γιατί είναι ανίκανος ή περιορισμένα ικανός για δικαιοπραξία, την ασκεί μόνος ο άλλος γονέας. η επιμέλεια όμως του προσώπου του τέκνου ασκείται και από τον ανήλικο γονέα.

Άρθρο 1512 του Αστικού Κώδικα:
Αν οι γονείς διαφωνούν κατά την άσκηση της γονικής μέριμνας, και το συμφέρον του τέκνου επιβάλλει να ληφθεί απόφαση, αποφασίζει το δικαστήριο.

Άρθρο 1513 του Αστικού Κώδικα:
Στις περιπτώσεις διαζυγίου ή ακύρωσης του γάμου και εφόσον ζουν και οι δύο γονείς, η άσκηση της γονικής μέριμνας ρυθμίζεται από το δικαστήριο.
Άρθρο 1514 του Αστικού Κώδικα:
Οι διατάξεις του προηγούμενου άρθρου εφαρμόζονται και στις περιπτώσεις όπου υπάρχει διακοπή της συμβίωσης των συζύγων.

Και ερχόμαστε στο μεγάλο πρόβλημα της υγείας – παιδείας:
ΑΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ – ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ

Άρθρο 1518
Η επιμέλεια του προσώπου του τέκνου περιλαμβάνει ιδίως την ανατροφή, την επίβλεψη, τη μόρφωση και την εκπαίδευση του, καθώς και τον προσδιορισμό του τόπου της διαμονής του.
Κατά τη μόρφωση και την επαγγελματική εκπαίδευση του τέκνου οι γονείς λαμβάνουν υπόψη τις ικανότητες και τις προσωπικές του κλίσεις.
Γι` αυτό το σκοπό οφείλουν να συνεργάζονται με το σχολείο και, αν υπάρχει ανάγκη, να ζητούν τη συνδρομή αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών ή δημοσίων οργανισμών. Π.Δ. 104/1979:

Άρθρο 13
Παρ. 1. Κηδεμών του μαθητού, εφ` όσον ούτος είναι ανήλικος, είναι ο πατήρ και τούτου ελλείποντος ή νόμω κωλυομένου ο κατά τας διατάξεις του Αστικού Κώδικος έχων την επιμέλειαν αυτού, ή το υπό τούτου νομίμως επί εκτάκτου ή παγίας βάσεως εξουσιοδοτούμενον ενήλικον μέλος της οικογενείας του.
Παρ. 2. (Όπως αντικαταστάθηκε με την §5 του Αρ.5 Της ΣΤ5/71/1.12.86 Απόφασης του ΥΠ.Ε.Π.Θ.)
Ο κατά την προηγούμενη παράγραφο κηδεμόνας εφόσον δεν κατοικεί στην έδρα του σχολείου, αντιπροσωπεύεται από ενήλικο πρόσωπο. Η αντιπροσώπευση παρέχεται με υπεύθυνη δήλωση του Αρ.8 του Ν.1599/1986.
Παρ. 3. Όπου εις το παρόν Π. Διάταγμα αναφέρεται ο κηδεμών, νοείται ο κατά την προηγούμενην παράγραφον οριζόμενος αντιπρόσωπος αυτού.
Παρ. 4. Ο κατά τας ανωτέρω παραγράφους κηδεμών υπέχει τας υπό των Αρ. 9 και 25 του παρόντος προβλεπομένας υποχρεώσεις.
Παρ. 5. Ουδέν στοιχείον περί της σχολικής καταστάσεως του ανηλίκου μαθητού γνωστοποιείται ή παρέχεται εις έτερον πρόσωπον πλην του κηδεμόνος αυτού ή ετέρου συγγενικού προσώπου κατά την κρίσιν του δ/ντού του σχολείου. Β.Δ. 20.6/08-07-1955:

Άρθρο 5 Παρ. 2
Ο μαθητής κηδεμονεύεται υπό του πατρός του ή τούτου απουσιάζοντος ή μη.
Εφόσον λοιπόν, η γονική μέριμνα έχει δοθεί σε ένα γονέα, τότε αυτός την ασκεί κατά το δοκούν, δηλαδή αυθαίρετα επιβάλει σε δασκάλους και γιατρούς την επιθυμία του να μην ρωτούν/ενημερώνουν τον άλλο γονέα για την εκπαίδευση και υγεία του παιδιού εφόσον ‘κατέχουν’ την πλήρη ‘εξουσία’ δηλαδή το σύνολο της ζωής του παιδιού που ονομάζεται ‘γονική μέριμνα’. Το Υπουργείο Παιδείας αναγκάστηκε να εκδώσει εγκύκλιο ώστε να δίνουν λογαριασμό στο γονέα που δεν έχει την επιμέλεια αλλά δεν εφαρμόζεται, και στην υγεία δεν υπάρχει τίποτα σχετικό. Δεν θεωρούν δηλαδή αναγκαίο να ενημερώνουν και τους δύο γονείς για την υγεία και εκπαίδευση των παιδιών των διαζυγίων. Όσον αφορά δε την εφαρμογή από την αστυνομία, υπάρχει το μεγαλύτερο αλαλούμ διότι μάλλον παίρνουν εντολές από εισαγγελείς οι οποίοι επίσης μαζί με τους δικαστές, νομικούς, κτλ δεν μπορούν να δουν το πρόβλημα (το δάσος) αλλά ασχολούνται με τα λεπτομερή άρθρα τα οποία όπως φάνηκε από την πρακτική δεν είναι εκτελεστέα, δεν είναι σύμφωνα με το δίκαιο και τις αρχές της ισότητας. Μάλιστα, ακόμα και εάν υπάρχει συμφωνητικό προ του διαζυγίου, στη χώρα μας, μπορεί να το ανατρέψει ο γονέας που προσφεύγει στα δικαστήρια για την επιμέλεια του παιδιού. Στην Ελλάδα, σε 90% προσφεύγει η γυναίκα στο δικαστήριο επιμέλειας διότι γνωρίζει από πριν ότι θα δικαιωθεί (98% την επιμέλεια παίρνει η μητέρα).

Έτσι, υπάρχει ένας φαύλος κύκλος που βγάζει ποτέ άκρη κανένας. Τα δε οικονομικά συμφέροντα εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία αυτή και την ψυχική κατάσταση των διαζευγμένων ώστε να λυμαίνονται εφόσον περισσότερα από τα μισά δικαστήρια στη χώρα μας έχουν οικογενειακό θέμα. Οι παππούδες δε από την πλευρά του πατέρα, δυστυχούν περισσότερα διότι απότομα τους στερείται η επικοινωνία με τα εγγόνια τους ενώ τα ζούσαν καθημερινά και από το νόμο έχουν δικαίωμα με μόνο λίγες ώρες το μήνα επικοινωνίας. Το θέμα όμως δεν είναι να προσφύγουν στα δικαστήρια, ούτε και οι γονείς γιατί θίγεται η αξιοπρέπειά τους και εντείνονται οι αντιδικίες όσο και να μη το επιδιώκουν κάποιοι καλοί δικηγόροι.
Πρόσφατα, δημιουργήθηκε θεσμός Διαμεσολαβητή αλλά για όλα τα θέματα (οικονομικά) και εξαιρέθηκαν τα σοβαρότερα, δηλαδή τα οικογενειακά, ενώ είναι κατ’εξοιχήν πρώτο θέμα που πρέπει να λυθεί. Δίχως ανθρώπους, τι κάνουν τα λεφτά? Ο Διαμεσολαβητής, λοιπόν, καθώς και οι Κοινωνικές Υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο ρόλο στο θέμα διαζύγιο-επιμέλεια παιδιών και να αξιολογούν τις γονικές ικανότητες και την επιθυμία του παιδιού προ της διάστασης.

Ακόμα και το ελληνικό Σύνταγμα δεν θεωρεί τον πατέρα ισότιμο γονέα και την πατρότητα εξ ίσου σημαντική όπως η μητρότητα, βασιζόμενο σε παρωχημένα πρότυπα του 16ου αιώνα και μάλιστα με χαρακτηριστικά αυταρχισμού και σκοταδισμού του μεσαίωνα. Να τι αναφέρει το άρθρο 21 του ελληνικού Συντάγματος το οποίο θεωρούσε (το 1830) τη μητέρα ως αναγκαίο και μοναδικό μέλος της οικογένειας για προστασία:
Σύνταγμα: Αρθρο 21 ‘1. H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής τoυ Έθνους, καθώς και o γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία τoυ Kράτoυς.
2. Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων πoυ έπεσαν στoν πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσo έχoυν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από τo Kράτoς.
3. To Kράτoς μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, τoυ γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
4. H απόκτηση κατοικίας από αυτούς πoυ την στερούνται ή πoυ στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας τoυ Kράτoυς.
5. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.
6. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας’.
Από τα παραπάνω, συμπεραίνεται ότι το Κράτος δεν ασχολείται με την πατρότητα, με την προστασία των πολύτεκνων (διαζευγμένων ή εν διαστάσει και δίχως γάμο) μπαμπάδων, με την υγεία και περίθαλψη των παιδιών των διαζυγίων, της κατοικίας του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, της έλλειψης γεννήσεων λόγω διαζυγίων (δημογραφικής πολιτικής) και την ψυχική υγεία των καταθλιπτικών διαζευγμένων (σχεδόν όλοι) καθώς και του ψυχικού νοσήματος του Συνδρόμου Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης που πάσχουν 500.000 παιδιά διαζυγίων (el.wikipedia.org).

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, της ‘προόδου’, ‘ευημερίας’, ‘οικονομικής ανάπτυξης’ που θέλει να είναι ισότιμη με τα υπόλοιπα προοδευμένα κράτη, το κράτος μας δεν συμπεριφέρεται όπως πρέπει στα 3 εκατομμύρια έλληνες πολίτες που ζητούν ισότητα, δικαιοσύνη, προστασία της οικογένειας, οικογενειακής ζωής, ανθρώπινα δικαιώματα, Από αυτή την αντίληψη που στηρίζεται σε παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, όπου ο γονεϊκός ρόλος του άνδρα δεν αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συναισθηματικής του ωρίμανσης και ολοκλήρωσης αλλά σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό σαφώς παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του άνδρα-πατέρα.

Η ανυπαρξία των κοινωνικών υπηρεσιών στην δικαστική διευθέτηση του θέματος όπου τελείως αντιεπιστημονικά με τρόπο που ντροπιάζει το σύγχρονο ελληνικό κράτος, τα παιδιά, την ψυχοσυναισθηματική τους ισορροπία, αλλά και την ψυχολογική σταθερότητα και εξέλιξη του άνδρα – πατέρα αφήνουν πραγματικά αδιάφορους τους σημερινούς αρμόδιους ‘αναρμόδιους φορείς’ κατά τρόπο σκανδαλώδη που οι παρενέργειες του πλήττουν την κοινωνία σε θεμελιώδη για την επιβίωση και εξέλιξή της τομείς.
Η ελληνική νομοθεσία αλλά και το Σύνταγμα, ενταγμένα σε ένα πλαίσιο ανισοτήτων δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην νεοελληνική Παιδεία, Πολιτισμό αλλά και στην κοινωνία.
Οι ρόλοι των γονέων έχουν εξελιχθεί, ο πατέρας ασχολείται αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξ ίσου με τη μητέρα με τα παιδιά και την οικογένεια. Η ένταξη της γυναίκας-μητέρας στην παραγωγική διαδικασία ήρε τον αποκλειστικό της ρόλο ως οικοκυρά-μητέρα.

Δεν υπάρχουν εκ γενετής χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον άνδρα από τη γυναίκα όσον αφορά την εκτέλεση του ρόλου του ως γονέα. Τα δικαστήρια δεν μπορούν να λύσουν θέματα τέτοιου τύπου ελλείψει δομών, εκπαίδευσης και λειτουργιών και προβαίνοντας με συνοπτικές διαδικασίες σε αβασάνιστες αποφάσεις, που είναι πρακτικά ανεφάρμοστες, ουσιαστικά διαπράττουν «νόμιμες αδικίες» με θύματα τα παιδιά και τους πατεράδες. Ενώ έχει εξαλειφθεί το αδίκημα της μοιχείας, ποινικοποιήθηκε το δικαίωμα της επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα.

Πιστεύουμε ότι το παιδί «δεν ανήκει» σε κανένα. Η γονική μέριμνα και η επιμέλεια πρέπει να είναι θεσμικά και νομικά κατοχυρωμένοι εξ’ίσου για τους δύο γονείς. Η επικοινωνία με τους δύο γονείς δεν πρέπει να στερείται διά νόμου και η κατοικία μετά το διαζύγιο να είναι ελεύθερη ή εναλλασσόμενη όπου είναι εφικτό.
Όταν δεν γίνεται αυτό και σε περίπτωση που το παιδί είναι δεμένο στον πατέρα ο οποίος διεκδικεί την επιμέλεια λόγω αγάπης και πατρικής στοργής, τότε οι δικαστικοί αγώνες, η πλύση εγκεφάλου και η συκοφαντική δυσφήμιση σε συνδυασμό με ανεγκέφαλους, απατεώνες και δικομανείς δικηγόρους, καταστρέφουν παιδί και πατέρα δημιουργώντας το Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης το οποίο είναι ψυχιατρικό φαινόμενο αποστροφής του παιδιού από τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.

Έτσι, μετά τις μελέτες και τα παγκόσμια δεδομένα είναι πλέον αναγκαία η μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με: Οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακούς δικαστές με γνώσεις ψυχολογίας/παιδοψυχιατρικής, κοινωνικές υπηρεσίες με πραγματογνώμονες/ειδικούς παιδαγωγούς, διαμεσολαβητές, συνεπιμέλεια και κυρίως εναλλασσόμενη κατοικία. Αλλά κυρίως παιδεία/πολιτισμό και ανάπτυξη κοινωνικής πολιτικής της τοπικής αυτοδιοίκησης με ειδικά γραφεία κοινωνικών υπηρεσιών για προβληματικά ζευγάρια και διαζύγια
Ο ΣΥΓΑΠΑ ( www.sos-sygapa.eu ) εδώ και δέκα χρόνια υποκαθιστά την Πολιτεία στο έργο αυτό και ενήργησε για το συμφέρον 35.000 ατόμων που απευθύνθηκαν σ’αυτόν. Υπάρχουν όμως 1.000.000 διαζευγμένα ζευγάρια στο έλεος του θεού και ισάριθμα παιδιά με σοβαρά προβλήματα εξ’αιτίας ενός διαζυγίου, μέσα σε μια χώρα με απηρχαιωμένους θεσμούς/οικογενειακή πολιτική και έλλειψη ικανών αρχόντων που θα επιλύσουν το σοβαρό αυτό πρόβλημα. Ας σκεφθούν ότι 90% των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, προέρχονται από χωρισμένους άνδρες καθώς και ότι το 80% των παραβατικών παιδιών είναι από διαλυμένες οικογένειες και εξ ίσου είναι αυτά με προβλήματα κατάθλιψης και θυμάτων βίας. Μήπως όμως με σκοπιμότητα δεν θέλουν επίλυση του προβλήματος των πολιτών και βολεύονται στην εξάρτηση των ανθρώπων που έχουν συναισθηματικά προβλήματα, θέλουν καταθλιπτικούς και προβληματικούς πολίτες, θέλουν τη διάλυση της οικογένειας για να διαλυθεί το κράτος μας. Η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά θεσμών και αξιών. Είναι κρίση κοινωνική και πολιτική. Οι προβληματικοί πολίτες εκλέγουν προβληματικούς πολιτικούς, κατ’εικόνα και ομοίωσή τους. Η χώρα μας έχει ανάγκη από Πολιτισμό, κουλτούρα και Παιδεία. Το κράτος που επί πλέον δεν έχει Υγεία, Δικαιοσύνη και άξιους που κατέχουν εξουσία, παρεκλίνει και οδηγείται η χώρα στην καταστροφή.

Πολλοί διαζευγμένοι άνδρες που είναι άνεργοι, άστεγοι, υπερχρεωμένοι (από διατροφές) ζήτησαν στήριγμα από το καταφύγιο του πατέρα και αρκετοί ζήτησαν να αποποιηθούν την ελληνική ιθαγένεια διότι αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας. Η ίδια Πολιτεία εγκατέλειψε τα 500.000 παιδιά των διαζυγίων τα οποία ζητούν ανθρώπινα δικαιώματα διότι βρίσκονται υπό την επιμέλεια ψυχοπαθών γονέων. Επιστημονικά το εξήγησε ο R. Gardner φέροντας χαρακτηριστικά ότι δημιουργείται όταν υπάρχει διένεξη για την επιμέλεια και το παιδί έχει προτίμηση και αγάπη για τον πατέρα.
Δρ Νίκος Σπιτάλας, καθηγητής,
Πρόεδρος ΣΥΓΑΠΑ spitalas.blogspot.com
Συγγραφέας των βιβλίων: Ιστορίες Διαζυγίων’, ‘Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζευγμένων’, κτλ.

ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
(Από τις μαρτυρίες των ενδιαφερομένων)
Γιαγιά επωνύμου, με εγγόνι από εξώγαμο:
‘Δεν έχει το δικαίωμα η Αγγελική να μου στερεί το παιδί του παιδιού μου, που είναι δυό φορές παιδί μου. Δεν καταλαβαίνω το γιατί… Εκείνη μας θεωρούσε οικογένειά της. Τώρα μας ξέχασε? Και δεν μας νοιάζει τόσο για εκείνη, αφού είναι νέα, όμορφη και ελεύθερη να κάνει ότι θέλει, όσο για το παιδί, δεν το έχουμε δει και μας λείπει. Θέλω το παιδί τώρα που μεγάλωσε να έλθει και να δει το σπίτι που μεγάλωσε ο πατέρας του. Θέλουμε να το δούμε και να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας. Έλεος πια!’
Μια άλλη γιαγιά (εγγόνι εξώγαμο):
‘Πολυαγαπημένα μου εγγόνια, Τι σας έκανα και δεν μου μιλάτε? Γιατί δεν έρχεστε να σας δω? Τώρα που είμαι στα στερνά μου και θέλω να σας σφίξω στην αγκαλιά μου, να σας δώσω τις τελευταίες συμβουλές ώστε ν’αντιμετωπίσετε τη ζωή με αισιοδοξία και δύναμη, με πρότυπα, με μόρφωση. Ποιος σας δηλητηρίασε και σας αποξένωσε? Θυμάστε τι ωραία περνούσαμε μαζί? Σας μεγάλωσα με όλες τις ανέσεις παρ’όλη τη φτώχεια μου.
Πόσο σας αγαπώ και σας σκέφτομαι! Σας χώρισαν από εμένα, ενώ δεν φταίτε σε τίποτα να έχετε μίσος. Δεν μπορείτε να ευτυχίσετε μέσα στο μίσος. Δεν καταλαβαίνετε τι είναι κακό και καλό επειδή χώρισαν οι γονείς σας.
Θέλησαν να σας καταστρέψουν με πλύση εγκεφάλου (πες, πες, το ψέμα, γίνεται αληθινό). Οι συκοφαντίες και οι κακίες που σας πότισαν, δεν είναι προς το καλό σας και το συμφέρον σας. Προσπάθησαν μάλιστα να σας διχάσουν και να πουν ότι δεν σας αγαπώ εξίσου, ενώ γνωρίζετε πολύ καλά τον πόνο μου για εσάς.
Σας βλέπω μόνο στη φωτογραφία και κλαίω. Κλαίω για την κατάντια μας, τη κατάντια σας, την κατάντια της χώρας μας που είναι ανίκανη να σας προστατεύσει και να δει το πραγματικό σας συμφέρον. Τα χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο.
Μοιάζετε με τον παππού σας τόσο πολύ. Καταριέμαι τη δικαιοσύνη και τους δικαστές και εισαγγελείς που ‘χτύπησαν’ το μπαμπά σας τόσο πολύ και τον κατέστρεψαν ακούγοντας τον απατεώνα δικηγόρο της μαμάς σας που φρόντισε να πει παραμύθια ενάντια στο στήριγμά σας και τον πατέρα που σας ανέθρεψε, που σας αγάπησε όσο τίποτα στο κόσμο. Θα είμαι πάντα ο άγγελος – βοηθός σας όπου και αν βρίσκεστε.’
Πατέρας παιδιού εκτός γάμου με αλλοδαπή:
‘Ο αστυνομικός διευθυντής παρείχε στη μητέρα του παιδιού προστασία ενώ αυτή είναι θύτης, αφήνει το παιδί μόνο όλη μέρα και με συμπεριφέρθηκε σαν να μην είμαι Έλληνας πολίτης. Ενώ το παιδί μου κινδυνεύει, δικαστές και εισαγγελείς με παροτρύνουν ή να κάνω μηνύσεις ή να εγκαταλείψω. Σε τι κράτος ζούμε? Είμαι καλός πατέρας, αγαπώ το γιο μου και ο γιος μου εμένα. Δεν μπορεί οι νόμοι να είναι τόσο άδικοι. Στο τελευταίο «επεισόδιο» είχα το παιδί για το Σαββατοκύριακο, αλλά η μαμά του ξέχασε να έρθει να το πάρει τη Δευτέρα. Έμεινε μαζί μου μία εβδομάδα, χωρίς η μητέρα του να επικοινωνήσει καθόλου. Όταν το θυμήθηκε, ούτε το παιδί ήθελε να πάει στο σπίτι της ούτε εγώ να το αποχωριστώ, επειδή ξαφνικά της κάπνισε. Το δικαστήριο έχει επιδικάσει 300 ευρώ διατροφή, την οποία ο Βασίλης καταβάλλει ανελλιπώς. Δεν μπορώ όμως να βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει σε ένα παντελώς ακατάλληλο περιβάλλον, χωρίς αγάπη. Δυστυχώς, τα πράγματα που βλέπει στο σπίτι της μητέρας του αλλά και συνολικά η διαμάχη μεταξύ μας το έχουν επηρεάσει. Είναι απαραίτητο να το δει ειδικός, αλλά τα οικονομικά μου δεν το επιτρέπουν, ενώ η μητέρα του ούτε το συζητά. Είμαι σε αδιέξοδο, γι’ αυτό και έκανα αυτήν την κίνηση που δεν ξέρω πού θα με βγάλει’.
Άλλος πατέρας (παιδί εκτός γάμου):
‘Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Συμφωνήσαμε να κάνει παιδιά και να τα πάρω, να τα μεγαλώνω εγώ και το δέχθηκε με μεγάλη χαρά. Όμως, όταν κατάλαβε ότι υπάρχει χρήμα διατροφής και από το κοινωνικό της περίγυρο ότι είναι ντροπή να χάσει την επιμέλεια, τότε έγινε θηρίο. Προσπάθησε με ψέματα, συκοφαντίες και πλύση εγκεφάλου να τα αποξενώσει για να φανεί καλή μητέρα. Τώρα, τα παιδιά μετά από πολλούς δικαστικούς αγώνες και δηλώσεις τους ότι θέλουν να ζουν με το μπαμπά, έχουν ψυχολογικό πρόβλημα και δεν θέλουν να με δουν, δίχως να υπάρχει κανένας λόγος’
Μάνα παιδιού εκτός γάμου, πολιτικός:
‘Το παιδί μου είναι ιδιοκτησία μου. Δεν θ’αφήσω κανένα να μου το πάρει. Ο πατέρας να δίνει χρήματα για διατροφή και θα το βλέπει όταν θέλω εγώ, παρουσία κοινωνικού λειτουργού’.
Ο Γιάννης, πατέρας παιδιού εκτός γάμου:
‘Η συμφωνία μας ήταν να αποβάλει αλλά εγώ το θέλω το παιδί. Μένουν 50 μέτρα από το σπίτι μου και δεν μ’αφήνει να το δω. Ήρθαν οι συγγενείς της να με σκοτώσουν. Δεν αφήνει ούτε τη γιαγιά να το δει. Είναι όλοι τους ψυχοπαθείς’.
Πατέρας με βραβείο Ακαδημίας:
‘Το παιδί μου ήταν εκτός γάμου και καλώς δεχούμενο. Δεν αφήνουν όμως να το δω και μου το έχουν αποξενώσει. Πάω στα δικαστήρια για να το δω αλλά η κατάσταση γίνεται χειρότερα. Είναι τρέλα’.
Πατέρας με παιδί εκτός γάμου, επώνυμος ιατρός:
‘Η μητέρα του παιδιού μου με έχει για χρηματοδότη. Δεν δουλεύει και με οδηγεί στα δικαστήρια για διατροφές κάθε δύο χρόνια. Δεν αντέχω άλλο. Αγαπάω το παιδί μου και κάνω θυσίες.’
Παιδί που έζησε 10 χρόνια εξαναγκαστικής αποξένωσης από τον πατέρα:
‘Έζησα τη φρίκη για περισσότερα από 10 χρόνια. Η μαμά μου δεν ήθελε να βλέπω το μπαμπά μου και τον συκοφαντούσε συνεχώς στα μάτια μου. Ήθελε να κάνει το άσπρο-μαύρο, να με τρελάνει. Ο πατέρας μου ερχόταν να με πάρει και δεν ήθελα να τον δω για να καλοπιάσω τη μαμά. Είχα ανάγκη από ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια. Νόμιζα ότι ήμουν σε φυλακή. Τώρα που είμαι 30 ετών γελάω με τη μάνα μου και την αποκαλώ τρελή’.
Μαμά που έχασε την επιμέλεια:
‘Δεν αφήνουν να δω τα παιδιά μου, είμαι σε απόγνωση. Την τελευταία φορά που τα είδα ήταν πριν από ένα χρόνο και ήμουν διαλλακτική με τον πατέρα και το συγγενικό περιβάλλον του. Με βρίζουν, με αποστρέφονται και δεν μ’αφήνουν να πάω στο σχολείο τους. Νομίζω ότι θα τρελαθώ’.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΥΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ:
1) Η απόφαση 952/2007 Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης διατυπώνει την άποψη ότι: ‘παραδοσιακά η γονική μέριμνα των μικρής ηλικίας τέκνων πρέπει να ανατίθεται στη μητέρα τους λόγω του ότι έχουν ανάγκη της μητρικής στοργής και ιδιαιτέρων περιποιήσεων, όμως κατά τις νεώτερες ιατρικές παιδαγωγικές και ψυχολογικές έρευνες, αυτό ισχύει μόνο για τη νηπιακή ηλικία, για την οποία αναγνωρίζεται σαφής βιοκοινωνική υπεροχή στη μητέρα’. (!!!)

2) Η απόφαση 35/2009, του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αναθέτει προσωρινά την επιμέλεια στη μητέρα, με το παρακάτω αιτιολογικό, όταν αγνοεί παντελώς τις απειράριθμες παρεμποδίσεις επικοινωνίας που κάνει η μητέρα: «η μονομερής και αυθαίρετη συμπεριφορά του πατέρα να παραβιάσει την επιμέλεια του ανηλίκου και να το εκθέσει σε φυσική και ψυχική δοκιμασία αναθέτοντας εν τοις πράγμασι την επιμέλεια στους γονείς του καταδεικνύει την έλλειψη υπευθυνότητας και την ανωριμότητά του να ανταποκριθεί στα πρόσθετα καθήκοντα και την αυξημένη ευθύνη που επιτάσσει το καθήκον άσκησης επιμέλειας του ανηλίκου. Λεκτέον ότι η αναίτια και αβασάνιστη στέρηση του ενός από τα δύο γονεϊκά πρότυπα της ζωής του δεν αντισταθμίζεται ούτε αναπληρώνεται από κανένα άλλο υλικό αγαθό ούτε βέβαια υποκαθίσταται από την παρουσία άλλων προσώπων στη ζωή του, αντίθετα το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συναισθηματικό ακρωτηριασμό». (!!!)

- See more at: http://www.votegreece.gr/archives/36911#sthash.IZOpiaCV.dpuf

Πέντε ανεξήγητα φαινόμενα στη μάχη του Μαραθώνα!!

Πέντε ανεξήγητα φαινόμενα στη μάχη του Μαραθώνα!!

11.000 Έλληνες 100.000 Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα και οι Έλληνες βγαίνουν νικητές. Πολλά είναι τα ερωτηματικά που δημιουργούνται και τα ανεξήγητα σε αυτή τη μάχη. Ιστορικό υπόβαθρο της Μάχης Καθώς στην Ιωνία οι ελληνικές πόλεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν μεγάλα κέντρα, όπως η Μίλητος και η Αλικαρνασσός, δε μπόρεσαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους περιήλθαν υπό την κυριαρχία της περσικής αυτοκρατορίας προς τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα. Το 499 π.Χ. οι Έλληνες των ιωνικών πόλεων ξεκίνησαν την Ιωνική Επανάσταση και η Αθήνα μαζί με την Ερέτρια κινήθηκαν προς βοήθειά τους. Το 490 π.Χ. ο Πέρσης βασιλιάς, Δαρείος Α’, έχοντας καταστείλει την εξέγερση των ιωνικών πόλεων από το 494 π.Χ., έστειλε το στόλο του να τιμωρήσει τις δύο πόλεις. Ο περσικός στρατός κατέστρεψε την Ερέτρια και αποβιβάστηκε στην Αττική, αλλά στη μάχη του Μαραθώνα ηττήθηκε από τους Αθηναίους και άλλους υπό το στρατηγό Μιλτιάδη. Παράταξη στη Μάχη 11.000 Έλληνες 100.000 Πέρσες Το σχέδιο του Μιλτιάδη ήταν να εμπλακεί σε μάχη με το περσικό πεζικό όσο πιο σύντομα γινόταν ώστε να αποφύγει τις απώλειες από τους εχθρικούς τοξότες. Κάθε βράδυ πριν τη μάχη οι Έλληνες μίκραιναν την απόσταση ανάμεσα στα δύο μέτωπα και τη μέρα της μάχης είχαν φτάσει σε απόσταση περίπου 8 σταδίων, δηλαδή 1480 μέτρα. Στο δεξιό άκρο είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ο Καλλίμαχος και στη συνέχεια οι δέκα φυλές με τους Πλαταιείς να είναι στο αριστερό άκρο. Ο Μιλτιάδης είχε επιμηκύνει το μέτωπο έτσι ώστε το δεξιό και το αριστερό κέρας να είναι ισχυρά αποδυναμώνοντας το κέντρο. Οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίον των Περσών γρήγορα, τρέχοντας στα τελευταία μέτρα, μάλλον αιφνιδιάζοντας έτσι τους Πέρσες. Η σφοδρότητα της σύγκρουσης έδωσε πλεονέκτημα στα ισχυρά άκρα. Η μάχη ήταν αμφίρροπη για αρκετή ώρα μέχρις ότου οι δυο περσικές πτέρυγες κατέρρευσαν και τράπηκαν σε φυγή. Στο κέντρο όπου βρίσκονταν οι επίλεκτες δυνάμεις με τους Πέρσες και τους Σάκες ο ελληνικός σχηματισμός διασπάστηκε και υποχώρησε. Τα πλάγια τμήματα όμως γύρισαν πίσω και επιτέθηκαν στο περσικό κέντρο περικυκλώνοντας τους. Ακολούθησε σκληρή μάχη και τελικά οι Πέρσες τράπηκαν σε φυγή, προς το Σχοινιά που βρίσκονταν τα πλοία τους. Πολλοί Πέρσες έπεσαν στα νερά του έλους και πνίγηκαν. Η μάχη συνεχίστηκε στο Σχοινιά καθώς οι Πέρσες προσπαθούσαν να διαφύγουν. Εκεί πέθαναν ο Καλλίμαχος, ο στρατηγός Στησίλαος και ο Κυναίγειρος, ο αδελφός του Αισχύλου. Οι Αθηναίοι κατάφεραν να καταλάβουν επτά πλοία. H μάχη είχε τελειώσει. Οι νεκροί Πέρσες υπολογίζονται από τον Ηρόδοτο γύρω στους 6400 ενώ οι Έλληνες είχαν χάσει μόνο 192. Μετά τη νίκη τους στάλθηκε αγγελιοφόρος για να την αναγγείλει στην Αθήνα, ο οποίος ξεψύχησε μόλις έφτασε από την κούραση. Ανεξήγητο Πρώτον Η Μάχη του Μαραθώνα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε γίνει πάνω σε μια πεδιάδα. Δεν έχει σχέση με καμία άλλη μάχη στην Ελλάδα όπως π.χ. με τη Μάχη των Θερμοπυλών η οποία ήταν σε στενό. Στο Μαραθώνα η πεδιάδα επέτρεπε την ανάπτυξη όλου του Περσικού στρατεύματος όπως και έγινε. Δηλαδή οι Έλληνες επέλεξαν να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες κατά μέτωπο και με όλο το εύρος της δύναμής τους πράγμα που θα ήταν ένα σοβαρό μειονέκτημα γι αυτούς. Γιατί όμως επέλεξαν αυτόν τον τρόπο δείχνοντας στον αντίπαλο ότι περιφρονούν τη δύναμή του και πως ήταν σίγουροι για τη νίκη τους; Ανεξήγητο Δεύτερον Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα στο πεδίο της Μάχης οι Πέρσες αναπτύχθηκαν σε βάθος 30 αντρών στο κέντρο της παράταξής τους (εδώ προσοχή δεν υπολογίζεται ότι τα άκρα των Περσών ήταν αδύναμα με λιγότερο βάθος το εκλαμβάνουμε ως ισόποσο). Αυτό έδινε μια ανάπτυξη στρατεύματος των 100.000 χιλιάδων αντρών που ήταν εκεί γύρο στα 3.300 μέτρα. Από την άλλη μεριά οι Έλληνες ήταν μόνο 11.000 και για να μπορέσουν να αντιπαρατάξουν ένα ίσο μέτωπο απέναντι στους Πέρσες έπρεπε το βάθος τους να είναι βάθος 3 ανδρών και κάτι (χωρίς να υπολογίσουμε ότι είχαν ενισχύσει τα άκρα τους πράγμα που θα έδινε μικρότερο μήκος). Από την Ιστορία γνωρίζουμε ότι το μέτωπο των Ελλήνων ήταν 1600 μέτρα. Έτσι από τα παραπάνω προκύπτει ότι περίσσευαν 850 μέτρα από τη μία μεριά και 850 μέτρα από την άλλη μεριά Περσικού μετώπου το οποίου θα στεκότανε και δεν θα έκανε τίποτα. Το ερώτημα είναι ότι εάν τα πράγματα γίνανε έτσι γιατί αυτός ο στρατός των 850 μ από τη μια μεριά και των 850μ από την άλλη δεν κινήθηκε κυκλωτικά για να παγιδεύσει τους Έλληνες σαν θανάσιμη τανάλια; Ανεξήγητο Τρίτον  Εχετλαίος Στα έργα του Ηροδότου και του Παυσανία έχουμε μια παρουσία ενός ανδρός αγνώστου προς τους Έλληνες ο οποίος εμφανίστηκε απροειδοποίητα. Ήταν πιο ψηλός από τα άτομα εκείνης της εποχής φορούσε μια περίεργη στολή η οποία έμοιαζε με αγρότη και όχι με πολεμιστή και κρατούσε ένα όπλο το οποίο έμοιαζε με λαβή αρότρου (αρχ.εχέτλη) το οποίο το έστρεφε προς τους Πέρσες και τους αποδεκάτιζε. Αργότερα οι Έλληνες ζητώντας πληροφορίες για το άτομο αυτό από το Μαντείο των Δελφών οι ιερείς τον κατονόμασαν ως Εχετλαίο. “…Συνέβη δε ως λέγουσιν, άνδρα εν τη μάχη παρείναι το είδος και την σκευήν άγροικον. Ούτος των βαρβάρων πολλούς καταφονεύσας αρότρω, μετά το έργον ην αφανής. Ερομενοις δε Αθηναίοις άλλο μεν ο θεός ες αυτόν έχρησεν ουδέν, τιμάν δε Εχετλαίον εκέλευσεν ήρωα.” (Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32). Ο άνδρας αυτός προωθούνταν στο πεδίο της Μάχης και κατακρεουργούσε τους Πέρσες με το όπλο του με απίστευτη ταχύτητα. Επίσης ο Ηρόδοτος μας αναφέρει ότι ένας Αθηναίος στρατιώτης, ο Επίζηλος, γιός του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε γενναία στήθος με στήθος ξαφνικά έχασε την όραση του και στα δύο του μάτια, παρόλο που δεν τον είχε ακουμπήσει τίποτα, ούτε δόρυ ούτε ξίφος ούτε βέλος τόξου. Συνεχίζοντας ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Επίζηλος διηγείται ότι είδε έναν μεγαλόσωμο οπλίτη που η γενειάδα του κάλυπτε ολόκληρη την ασπίδα του, και ότι αυτό το φάντασμα κρατούσε στα χέρια του ένα πολύ φωτεινό όπλο! Πέρασε ακριβώς δίπλα του, σκοτώνοντας Πέρσες αντιπάλους και αυτή η σκηνή ήταν η τελευταία που είδε ο Επίζηλος γιατί από κάποια υπερβολική λάμψη, τυφλώθηκε! Αυτό δείχνει ότι το όπλο που κρατούσε ο Εχετλαίος προκαλούσε θανάσιμα χτυπήματα από μακριά χωρίς να αγγίζει τους ανθρώπους ,ενώ όλα τα όπλα της εποχής έπρεπε αν μη τι άλλο να σ αγγίξουν. Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας από πού ερχόταν και τι είδους καταστροφικό για τους αντιπάλους του όπλο κρατούσε; Ανεξήγητο Τέταρτο Καθ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας της Μάχης μέχρι να φτάσει η μέρα της σύγκρουσης οι Έλληνες μετακινούνταν τις βραδινές ώρες, έτσι ώστε να μην γίνουν ορατές οι κινήσεις τους, προς το μέτωπο των Περσών και μέχρι την ημέρα της Μάχης ο Ηρόδοτος μας αναφέρει ότι έφτασαν 8 στάδια από το στρατόπεδο των Περσών δηλ όπως είδαμε και παραπάνω περίπου 1480μ. Ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν ότι οι Έλληνες γνώριζαν ότι οι Πέρσες είχαν πάγια τακτική πριν την τελική σύγκρουση και όταν ο αντίπαλος πλησίαζε προς την μεριά τους να ρίχνουν μια ομοβροντία 2-3 επαναλήψεων βελών από τους τοξότες τους. Έτσι οι Έλληνες με αυτές τις βραδινές κινήσεις προσέγγισης προσπαθούσαν να μειώσουν την απόσταση από τους Πέρσες άρα και τις απώλειές τους. Το ερώτημα που γεννάται είναι πως οι Έλληνες κατάφεραν να προσεγγίσουν τους Πέρσες στο πεδίο της Μάχης χωρίς να έχουν σοβαρές απώλειες από τις ομοβροντίες βελών καθώς σε όλη την διάρκεια της μάχης σκοτώθηκαν μόνο 192 Έλληνες; Είναι ότι οι Πέρσες δεν ήξεραν σημάδι, δεν μπορούσαν να τους πετύχουν για άλλους λόγους ή ότι δεν πρόλαβαν να το κάνουν; Ανεξήγητο Πέμπτο Η Μάχη του Μαραθώνα άρχισε στις 5.30 περίπου το πρωί και οι Πέρσες στρατηγοί διέταξαν οπισθοχώρηση στις 8 το πρωί δηλ μόλις 2,5 ώρες μετά την έναρξη της μάχης. Το παράξενο είναι πως όλα διαδραματίστηκαν μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. 6.400 Πέρσες αποδεκατίστηκαν από ένα Ελληνικό στρατό που αριθμούσε το 1/10 της δικής τους δύναμης με φοβερή ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Πως είναι άραγε δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Ερωτηματα που δεν θα πάρουν ποτέ απάντη. Ένα μόνο είναι σίγουρο ,ότι στη Μάχη του Μαραθώνα πήραν μέρος Έλληνες και αγωνίστηκαν για τους Έλληνες! Πηγή: ypogeia-drasi.blogspot.gr

CARGESE: THE GREEK VILLAGE OF CORSICA - ΚΑΡΓΚΕΖΕ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ

CARGESE: THE GREEK VILLAGE OF CORSICA - ΚΑΡΓΚΕΖΕ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ

Το χωριό Καργκέζε ή Καρζές, η ελληνική αυτή γωνιά της Κορσικής, ιδρύθηκε από Μανιάτες φυγάδες που θέλησαν να σωθούν από τον τουρκικό ζυγό. Ονόματα δρόμων, μνημεία, όλα θυμίζουν κάτι ελληνικό. Μα πιο πολύ η βυζαντινή εκκλησία του Καρζές, με θαυμάσιες εικόνες, που έφεραν μαζί τους τον 17ο αιώνα οι Μανιάτες. 
«Διετήρει αίματός του εις τας φλέβας του ρανίδα,

ο Κορσικανός ο έχων τον Ταΰγετον πατρίδα...»
Αλ. Σούτσος

Λοιπόν, στην Κορσική, είν' ένα χωριό, το λένε Καργκέζε. Παλιοί Μανιάτες τόχαν κατοικήσει πάνε τέσσερις αιώνες τώρα, φεύγοντας την τυραννία του Οθωμανού καταχτητή. Ξεκίνησαν οχτακόσιοι, πολλοί πέθαναν από τις στερήσεις στο πολύμηνο ταξίδι. Πέρασαν πολλές περιπέτειες, πολέμησαν για τους χριστιανούς Γενοβέζους που, μη ξέροντας τι να τους κάνουν, τους εγκατάστησαν εκεί για να τους έχουν μετερίζι στις επαναστάσεις των ντόπιων. Γι’αυτό κι εκείνοι, τους είχαν για πολλά χρόνια στη μπούκα του τουφεκιού. Σήμερα, οι απόγονοί τους έχουν διασταυρωθεί με τους ντόπιους, έχουν χτίσει συγγένειες ... Στην πλατεία του χωριού, ένα μνημείο είναι αφιερωμένο στους πεσόντες για τη Γαλλία, τη σημερινή πατρίδα τους. Γύρω – γύρω, κατεβατά, τα σκαλισμένα ελληνικά ονόματα γυρισμένα στα ιταλικά, από τους Γενοβέζους που έδωσαν, τότε, στους προγόνους τους, αυτό το άσυλο με το αζημίωτο. Ο Μυρμιγκάκης, έγινε Μιρμιγκάτσι, ο Πασπαράκης Πασπαράτσι …
Σαν από θαύμα, από τότε μέχρι σήμερα, μέσα σε τόσους αιώνες, δυσκολίες, αγώνες κι εχθρότητα, οι παραδόσεις κι η θρησκεία τους διατηρούνται ατόφιες, όπως τις παραλάβανε, από γενιά σε γενιά. Η μεγάλη, ορθόδοξη εκκλησιά, με τις εικόνες και τα κειμήλια πούφεραν μαζί οι πρόγονοί τους απ' το μανιάτικο χωριό τους, έχει την πόρτα της φάτσα στη μικρότερη, την καθολική. Μια μαρμάρινη πλάκα, σφηνωμένη στον τοίχο δεξιά στην πόρτα, θυμίζει την πρόσφατη ανταπόδοση της επίσκεψης πούκαναν στο Βίτυλο, το μανιάτικο χωριό απ'όπου ξεκίνησαν οι προγόνοι τους. Τη μια Κυριακή, ο παπάς λειτουργεί στην καθολική στα λατινικά, την άλλη στην ορθόδοξη, στα ελληνικά. Η Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα, πάντα στα ελληνικά, πάντα στην ορθόδοξη εκκλησιά, πάντα με τις παλιές τις μανιάτικες παραδόσεις. Τη Μεγάλη Πέμπτη, στα δώδεκα βαγγέλια, δεν μπορείς να περάσεις από την κοσμοσυρροή. Το ίδιο και τη Μεγάλη Παρασκευή, στον επιτάφιο, το ίδιο και στην Ανάσταση. Εκτός από τους χωριανούς, πλήθος ξενιτεμένων ρωμιών μαζεύονται και, μαζί μ'αυτούς, από μέρη κοντινά και μακρινά κι άλλοι, κάθε λογής και κάθε πίστης. Χορωδία από τις πιο παλιές γυναίκες του χωριού, τις μόνες που μιλούν ακόμη καλά τη γλώσσα μας, ψέλνει ελληνικά όλα τα τροπάρια της ακολουθίας. Η εκκλησία, πλούσια στολισμένη με τ'ανοιξιάτικα λουλούδια και τ'αρώματα της κατάφυτης γης του "νησιού της ομορφιάς" όπως τόχαν δει οι Αργοναύτες, τα παλιά μανιάτικα κειμήλια, η κατάνυξη της χορωδίας, ο πρώτος χλιαρός ανοιξιάτικος καιρός π'ανατριχιάζει το κορμί, είναι ότι χρειάζεσαι για να νοιώσεις την ψυχή σου ν' αναζητά το Θεό σου ...
Μοναδικό κι ανέλπιστο θέαμα για τον ξενιτεμένο, η περιφορά του επιτάφιου στους πεντακάθαρους δρόμους του χωριού, μέσ' απ’τις δεκάδες τ' άσπρα κεριά που τρεμοσβήνουν πάνω στο κάθε περβάζι, παίζοντας με τα λουλούδια που στολίζουν τ' ανοιχτά παράθυρα και τον κόσμο που, στέκοντας πίσω τους, σταυροκοπιέται ορθόδοξα στο πέρασμά του. Το ίδιο κι η περιφορά της εικόνας της Παναγίας, κειμήλιο τεσσάρων αιώνων από τη Μάνη, τη Δευτέρα του Πάσχα. Το ντουφεκίδι πέφτει ασταμάτητα, από την έξοδο της εικόνας μέχρι το τέλος της λιτανείας, ενώ Γάλλοι αστυνόμοι με στολή καδράρουν την πομπή, αμίλητοι. Θαρρείς και βρίσκεσαι στην πατρίδα, σε μια πατρίδα που θάθελες να δεις, που θάθελες ν'ανήκεις, που δε βρίσκεις πια ..
Πήγαινα με τη Ντομινίκ κάθε χρόνο, τη Μεγάλη Βδομάδα, να ξαναζήσω λίγο το περιβάλλον και το κλίμα που τόσο μούλειπε κι έκανε, όπως και σήμερα, τόσο αβάσταχτες αυτές τις μέρες. Γνώρισα και το δάσκαλο, πούχαν ζητήσει αυτοί οι Μανιάτες από το ελληνικό δημόσιο για να μάθει, λεει, στα παιδιά τους τη γλώσσα και τις παραδόσεις των προγόνων τους.
Αυτοί οι Ελληνες Μανιάτες, που επιμένουν τέσσερις αιώνες τώρα, να μη θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους, περνούν καλά σήμερα. Το βλέπει κανείς απ' το χωριό τους, περιποιημένο, αρχοντικό, τα σπίτια μ' όλες τις σύγχρονες ανέσεις, τα καταστήματα, τα ξενοδοχεία … Ομως, αυτό που τους ενώνει, είναι οι κοινές ρίζες τους κι αυτές θέλουν να παραδώσουν στα παιδιά τους, να τους πούνε ποιοι είναι κι από που έρχονται, να μη χαθούν με τον καιρό και τις διασταυρώσεις με τους ντόπιους.
Μια μέρα ο δάσκαλος, νέος, γύρω στα τριανταπέντε, με κάλεσε και στο σπίτι του. Ανεβήκαμε για κανένα τέταρτο την πιο απότομη χωματένια ανηφόρα, φτάσαμε, λαχανιασμένοι, μπροστά σ'ένα μισοερειπωμένο σπίτι στην άκρη του χωριού. Το προσπέρασα ασυναίσθητα, το ίσιωμα πούβλεπα παρά πάνω μούδινε κουράγιο να φτάσω ως εκεί, να ξεκουραστώ, όταν αντιλήφθηκα το δάσκαλο να κοντοστέκεται πίσω μου.
- Τι' ναι, από τώρα κουράστηκες, δάσκαλε ;
- Εδώ μένουμε, μου αποκρίνεται, κάπως δειλά.
Με πιάνει από το μπράτσο, με σπρώχνει μαλακά στα ξεχαρβαλωμένα πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη χωματένια αυλή του σπιτιού, τη σκεπασμένη με κληματαριά. Καμιά δεκαριά παλιές ξύλινες καρέκλες και μερικά ξεφτισμένα τραπεζάκια σκόρπια κάτω απ'την κληματαριά, ένα παλιό μεγάλο τραπέζι με δυο καρέκλες στο ισόγειο που μ'έμπασε φωνάζοντας τη γυναίκα του, μια παλιά κουζίνα υγραερίου και μερικά τριμμένα, ευκαιριακά κουζινικά κρεμασμένα στον τοίχο, έδιναν μια αξιολύπητη όψη σ'αυτό το φτωχικό, ξεμοναχιασμένο σπιτικό. Η γυναίκα του έφτιαξε καφέ, πιάσαμε την κουβέντα.
- Και που είναι το σχολειό, δάσκαλε ;
- Εδώ, μου λεει, τα παιδιά έρχονται εδώ τ’απογέματα, το πρωί πάνε στο δημόσιο, το γαλλικό … Γι'αυτό έχουμε τα τραπεζάκια και τις καρέκλες …
- Κι έρχονται πρόθυμα τα παιδιά, έχεις πολλούς μαθητές ; τον ρωτώ με κάποια δυσπιστία.
- Στην αρχή έρχονταν πολλά, αγόρια και κορίτσια, είχαμε καμιά σαρανταριά. Σιγά - σιγά όμως αραίωσαν … Σήμερα, μας έρχονται λιγότερα από δέκα. Δεν τους αρέσει, προτιμούν το γαλλικό εκεί έχουν, βλέπετε, άλλες ανέσεις … Εμάς, το υπουργείο απ την Ελλάδα δεν μας διαθέτει χρήματα, ένα χρόνο τώρα που είμ' εδώ, μόνο υποσχέσεις μου λένε, ούτε εγώ δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, δε βλέπεις σε τι σπίτι μένω ; Δεν έχω μια αίθουσα για τα παιδιά, δεν υπάρχουν χρήματα για να νοικιάσουμε, δεν έχω βιβλία να τους μοιράσω … Είναι κρίμα, λογαριάζω να φύγω κι εγώ του χρόνου, μ' έχουν παρατήσει ολομόναχο από το υπουργείο, έχω γράψει και ξαναγράψει, έχω απογοητευτεί πια ... Οι Γάλλοι, κάνουν ότι μπορούν να προσελκύσουν τα παιδιά στο γαλλικό σχολειό, εγώ τι μπορώ να κάνω ολομόναχος ;
Κούνησα το κεφάλι μου. Τι να του πω ; Τα ήξερα .. Καλά που η Ντομινίκ δεν είναι μαζί μου, συλλογίστηκα .. Τον άλλο χρόνο που πήγα, ούτε δάσκαλος ούτε αντικαταστάτης. Το παλιό, ετοιμόρροπο δασκαλικό, είχε γίνει αχυρώνας …
Αυτή είναι η ιστορία που είχα να σας διηγηθώ. Εκτός από τα ονόματα των προσώπων, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Οι ταυτότητες αυτών των Ελλήνων ουδέποτε, και, φυσικά ούτε σήμερα, ανέγραψαν την ορθοδοξία τους. Κι όμως ούτε το Ισλάμ, ούτε ο Καθολικισμός, ούτε η ξένη εθνικότητα, ούτε οι κατατρεγμοί τόσων αιώνων, μπόρεσαν να την ξεριζώσουν από τις καρδιές τους. Αυτό που φρόντισε όμως να τους ξεριζώσει η ίδια η ελληνική Πολιτεία στις μέρες μας, είναι η ελληνική τους καταγωγή, ο ελληνισμός τους ....
Οπως είπε πρόσφατα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, «η ορθοδοξία, αν και οφείλει πολλά εις τον ελληνισμόν, δεν ταυτίζεται με αυτόν». Μήπως το μεγάλο σφάλμα της ελληνικής Εκκλησίας είναι αυτή ακριβώς η ταύτιση, εκείνο δε της ελληνικής Πολιτείας, ότι επαναπαύτηκε, επί τόσα έτη, πάνω σ’αυτήν ; Μήπως, αντί να ενώσει τους Ελληνες μεταξύ τους, υποκατάστησε την Εκκλησία για να τους ενώσει με τη θρησκεία τους ; Με τι θα αντικαταστήσει τώρα αυτόν τον αναχρονισμό για να δέσει τους Νεοέλληνες με τον ελληνισμό τους ; Πώς θα βγει από τον εναγκαλισμό του «ελληνοχριστιανισμού», μια έννοια γεμάτη αντιθέσεις ; 
http://www.jupiter.gr/LITTERATURE/Pages/identity.htm Ο πρώτος αποικισμός έγινε από Φωκαείς στα 565 π.χ. με την ίδρυση της πόλης Αλαλίας, μετά την κατάκτηση της Ιωνίας από τους Πέρσες. Ο δεύτερος έγινε το 17ο αιώνα από Μανιάτες του γένους των Στεφανοπουλαίων του Οιτύλου. Μετά από βεντέτα με το ισχυρό γένος των Γιατριάνων και αφού προηγήθηκε διερευνητική επιστολή, 700 άτομα αναχωρούν με πλοία και φθάνουν στη Γένοβα όπου μετά από ανακρίσεις από τις γενοβέζικες αρχές και την αποδοχή των όρων τους αναχωρούν για την Κορσική.
Οι άποικοι μέσα σε μια πενταετία χτίζουν το χωριό Παόμια, επιδίδονται στη γεωργία και την υφαντουργία και διατηρούν μια αυστηρή ενδογαμία. Γρήγορα έρχονται σε σύγκρουση με τους Κορσικανούς και μετά από άρνησή τους να συμπράξουν στην εξέγερση των γηγενών, καταφεύγουν στο χωριό Αιάκειο. Μετά από 44 χρόνια και ενώ η Κορσική έχει πουληθεί στη Γαλλία, επανεγκαθίστανται στην περιοχή στο νέο χωριό Καργέζε.
Η γαλλική πολιτική προστασίας των Ελλήνων κατά την Γαλλική επανάσταση και κατά τα χρόνια του Ναπολέοντα είναι συνεχής. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα της Λάουρας Στεφανοπούλου, οι Βοναπάρτηδες κατάγονται από το γένος των Καλόμερων του γένους Στεφανοπούλου, που μετά την εγκατάστασή τους στην Τοσκάνη άλλαξαν το όνομα σε Buonoparte.
Απόγονός τους που εγκαταστάθηκε στο Αιάκειο έγινε ο γενάρχης της κορσικανής οικογένειας των Μποναπάρτηδων. Μετά το θάνατο του Καρόλου Βοναπάρτη, χρέη κηδεμόνα του ορφανού Ναπολέοντα ανέλαβε ο στρατηγός Δημήτριος Στεφανόπουλος (σύμφωνα πάντα με τα απομνημονεύματα). Οι Γενοβέζοι βλέποντας το αδιέξοδο των επαναστάσεων των ντοπίων, στα 1768 πωλούν την Κορσική στη Γαλλία. Πρώτος Γάλλος Κυβερνήτης στο νησί διορίζεται ο κόμης Ρενέ Μαρμπέφ. Για καλή τύχη των Μανιατών ο άνθρωπος αυτός είναι Φιλλέλην και δείχνει εξαιρετικό ενδιαφέρον για «τους απόγονους των Σπαρτιατών».
Είναι εντυπωσιασμένος από το βίο τους, την ιστορία τους, τις μάχες, τα βάσανα, την αξιοπρέπεια, τα αυστηρά έθιμα, την αλληλεγγύη τους και κυριολεκτικά τους θέτει υπό την προστασία του. Με τη φροντίδα αυτού του Κυβερνήτη χτίζεται κοντά στην Παόμια, πλησίον της θαλάσσης, το νέο τους χωριό.
Το Καργκέζε είναι το μόνο χωριό της Κορσικής που έχει κτιστεί βάσει σχεδίου και σε κάθε οικογένεια δίδεται από ένα σπίτι. Μάλιστα και ο ίδιος ο Μαρμπέφ χτίζει έπαυλη εδώ για να βρίσκεται τακτικά κοντά στους Έλληνες φίλους.
Το 1775 εγκαθίστανται στο Καργκέζε κάπου εκατό οικογένειες, κάποιες άλλες μένουν στο Αιάκειο. Κανείς δεν τολμά να ενοχλήσει το νέο χωριό των Μανιατών ως τα χρόνια που ακολουθούν την Γαλλική Επανάσταση (1789), όταν άτακτα σώματα Κορσικανών βρίσκουν ευκαιρία κι επιτίθενται!
Οι Μανιάτες καταφεύγουν πάλι στο Αιάκειον το 1795 ,για να επιστρέψουν τον επόμενο χρόνο – οι ντόπιοι καταστρέφουν τότε την έπαυλη του Κυβερνήτη Μαρμπέφ! Τα επόμενα χρόνια του Μεγάλου Ναπολέοντος είναι ήσυχα, ενώ το διάστημα 1814-1830 γίνονται οι τελευταίες επιθέσεις Κορσικανών, οι οποίες όμως αποκρούονται αποτελεσματικά.
Από το 1830 έχουμε τους πρώτους μεικτούς γάμους Ελλήνων αποίκων και ντόπιων Κορσικανών που εγκαθίστανται κι αυτοί στο Καργκέζε. Οι αντιθέσεις δεν εξαλείφθησαν βέβαια ποτέ, αλλά δεν γενούν πια ένοπλες συγκρούσεις.
Το 1874 πολλές οικογένειες Καργκεζιανών Μανιατών μεταναστεύουν στο Σίδι Μερουάν της Αλγερίας (η οποία έχει καταληφθεί από την Γαλλία), ευημερούν εκεί, αλλά αναγκάζονται να επιστρέψουν σε Κορσική και Γαλλία κατά την Αλγερινή επανάσταση, πριν λίγες δεκαετίες. Άλλοι απόγονοι Μανιατών ζουν στο Παρίσι, τη Μασσαλία, τη Νίκαια, κ.ά. γαλλικές πόλεις εκτός της Κορσικής. Στο Καργκέζε σήμερα κατοικούν μονίμως περί τους 2000 απογόνους Μανιατών, αριθμός που κάθε καλοκαίρι πολλαπλασιάζεται.
Το Καργκέζε, προβάλλει την Ελληνική του ταυτότητα (GARGESE la Grecgue!) και με την πρόοδο του διασφαλίζει την διατήρηση και διαιώνιση των Ελληνικών χαρακτηριστικών του. Τίτλος:
KAΦE ΠPOKOΠ
Συγγραφέας: ΓPHΓOPAKHΣ ΓIANNHΣ Εκδότης: ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Είδος: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Μετάφραση:
Επιμέλεια:
ISBN/Barcode:
9789604067046
Έτος Έκδοσης:
2004 

Περίληψη:


Ο Τζέισον Πιρς, καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ και συλλέκτης παλιών χειρογράφων, ανακαλύπτει στο Καργκέζε της Κορσικής τα τελευταία κειμήλια μιας χαμένης ελληνικής αποικίας. Στην κατοχή του περιέρχονται και τέσσερα έγγραφα του 18ου αιώνα, αποκαλυπτικά για τη ζωή μιας οικογένειας Ελλήνων που φαίνεται ότι σχετιζόταν με τον Ναπολέοντα. Από τη Μάνη του 17ου αιώνα στη Γένοβα του μπαρόκ και της Αναγέννησης και από το σύγχρονο Λονδίνο στο Παρίσι του Διαφωτισμού και της Επανάστασης. Με φόντο το ιστορικό καφέ του Παρισιού "Καφέ Προκόπ", στέκι ηθοποιών και φιλοσόφων, και τα κέρινα ομοιώματα της Μαντάμ Τισό, ιστορίες καθημερινών ανθρώπων συμπλέκονται με τις ζωές αντρών που άλλαξαν την Ιστορία του κόσμου. Βολτέρος, Ντιντερό, Ντ'Αλαμπέρ, Ναπολέων αναβιώνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ανατρεπτικό χιούμορ, συγκίνηση αλλά και διάθεση για ιστορική αναδίφηση στο τελευταίο μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη. 

 Ο Ναπολέων, για να δικαιολογήσει τη στέψη του σε αυτοκράτορα διέδωσε, μέσω της συγγενούς του Laure Δημητ. Στεφανοπούλου (που είχε παντρευτεί τον δούκα Zynot ντ’ Αμπραντές) ότι κατάγεται από τους Κομνηνούς Καλόμερους (=Καλομέρηδες) της Μάνης. Ο Ναπολέων είχε κηδεμόνα του στη Στρατιωτική Σχολή Μπριέν-λε-Σατό τον πατέρα της Laure, τον Δ.Στεφανόπουλο, που μερικοί κακόβουλοι «ψιθυριστές» λέγαν πως ο Ναπολέων ήταν νόθος γιος του με την πολύτεκνη Λετίτσια Βοναπάρτη, μητέρα του Ναπολέοντα, που παιδιόθεν ήταν «κολλητή» φίλη του ίδιου και της αδελφής του Πανώριας.

 Το κτίσιμο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα κράτισε είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ξεκίνησε στα 1852 και εγκαινιάστηκε το 1872. Οι έλληνες την έχτιζαν κάθε Κυριακή με εθελοντική εργασία και άπειρη υπομονή.

 Η ελληνική αυτή παροικία ξεκίνησε ως ορθόδοξη, με τον καιρό όμως και για λόγους που δεν είναι της ώρας να εξηγήσουμε ασπάστηκε τον καθολικισμό, αλλά με τη μορφή της «Ουνίας». Είναι βέβαια καθολικοί, όπως οι άλλοι καθολικοί σ’ όλο τον κόσμο, αλλά έχουν κρατήσει το ορθόδοξο τυπικό και τα ορθόδοξα λατρευτικά έθιμα - πάντα όμως στην εξωτερική όψη, γιατί στο δόγμα είναι ακραιφνείς καθολικοί. Οι ορθόδοξοι τους ονομάζουν ουνίτες, ενώ οι καθολικοί ελληνόρυθμους.

 Αν και η ελληνική γλώσσα δεν είναι σε χρήση στο Καργκέζε, η Ελληνική συνείδηση διατηρείται. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού ονομάζεται οδός Μάνης, κάποια τραγούδια που αναφέρονται στη Μάνη διασώζονται από τους γηραιότερους, τέλος στην Ελληνόρυθμη Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα ακούγονται θρησκευτικοί ύμνοι στα Ελληνικά.
Η πρώτη επίσκεψη των κατοίκων του Καργκέζε στο Οίτυλο το 1986 είχε την μορφή προσκυνήματος. 

 Λίγες ημερομηνίες της ιστορίας του Καργκέζε

Οι πρόγονοι των Ελλήνων του Καργκέζε κατάγονταν από το Βοίτυλο ή Οίτυλο της Λακωνίας.

1663. 800 ΟΙΤΥΛΙΩΤΕΣ αποφάσισαν να εκπατριστούν.
Διαπραγματεύσεις μεταξύ του αιδεσιμότατου Καλκανδρή του επισκόπου του Οιτύλου και της κυβέρνησης της Γένοβας διήρκεσαν 11 χρόνια. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παύμιας, 50 χλμ από το Αζάκιο έναντι ενός μικρού αντιτίμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα. 1665. Αφού οι διαπραγματεύσεις προχώρησαν ικανοποιητικά, ο αιδεσιμότατος Καλκανδρής, ο οποίος συνόδευε τους Έλληνες μαζί με 6 μοναχούς, ευχαρίστησε την κυβέρνηση της Γένοβας στις 25 Ιουνίου.1675. Καθώς η επιτροπή των Στεφανοπουλέων ικανοποιήθηκε με τους όρους των διαπραγματεύσεων, ένα συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου με τον καπετάνιο Ντανιέλ του πλοίου <<Σωτήρας>> το οποίο θα μετέφερε σε 10 μέρες 800 πρόσφυγες είτε στο Λέγκεχορν είτε στη Γένοβα όπου θα παρέμεναν για λίγο. Το κόστος του ταξιδιού για τους Έλληνες κανονίστηκε στα 5 ρεάλια (ένα ρεάλι=25 σέντς).
Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και 4 Οκτώβρη στο <<Σωτήρα>> όμως το πλοίο έφτασε στο προορισμό του την 1η Ιουνίου 1676.
Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού. 1676. Στις 13 Φεβρουαρίου οι αρχές της Γένοβας ανέκριναν τον αιδεσιμότατο Παρθένιο σχετικά με τους λόγους του εκπατρισμού τους.
Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών για την Κορσική οι προαναφερόμενες αρχές ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα αντικαθιστώντας τις καταλήξεις <<ΑΚΗΣ>> σε <>.Για παράδειγμα το Παπαδάκης έγινε Papadacci.
Στις 14 Μαρτίου 3 γενοβέζικες γαλέρες προσάραξαν σε ένα ακαθόριστο σημείο απέναντι από την Παόμια, το οποίο ίσως ήταν ο μικρός όρμος <<των Μοναχών>> που σήμερα ονομάζεται <>.
Το όνομα Παόμια (Paomia) προέρχεται από την ιταλική λέξη pavore που σημαίνει παγώνι. Την Παόμια αποτελούσαν 5 χωριουδάκια το Pancone, το Corona , το Rondolino, το Salici και το Monte-Rosso που χτίστηκαν από τους Έλληνες σε ένα χρόνο. 1678. Στο Rondolino ολοκληρώθηκε η κύρια εκκλησία αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου. Χάρη στη σκληρή δουλειά η Παόμια μετατράπηκε στη πιο πλούσια και στη καλύτερη καλλιεργημένη περιοχή της Κορσικής ενώ για περίπου 50 χρόνια οι κάτοικοι είχαν καλές σχέσεις με τους γειτόνου τους.1729. Οι Κορσικανοί επαναστάτησαν εναντίον της Γένοβας.Οι Έλληνες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των Γενοβέζων ευεργετών τους. Έτσι οι Κορσικανοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία της Παόμιας επειδή πίστεψαν ότι οι Οιτυλιώτες ήταν σύμμαχοι των Γενοβέζων.
Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες δέχτηκαν επίθεση από τους Κορσικανούς, όμως αντιστάθηκαν ηρωικά και νίκησαν. Εν τούτοις λόγω έλλειψης βοήθειας τους συνέστησαν να κατευθυνθούν στο Αζάκιο, μέσω της θάλασσας, αφήνοντας πίσω 50 άνδρες για να προστατεύσουν την Παόμια. Όμως οι εναπομείναντες υπερασπιστές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στο πύργο της Ominia στο άκρο της χερσονήσου. Εξαιτίας της έλλειψης αγαθών και προμηθειών υποχρεώθηκαν τη νύχτα να φύγουν για το Αζάκιο όπου έφτασαν στα τέλη του Απρίλη 1731. 1731-74. Για 43 χρόνια οι Έλληνες παρέμειναν στο Αζάκιο. 1768. Την 1η Ιουνίου η σημαία του βασιλιά της Γαλλίας αντικατέστησε εκείνη των Γενοβέζων. Οι Έλληνες οργάνωσαν ένα σύνταγμα το οποίο ενσωματώθηκε στα στρατεύματα που διοικούσαν από τον κόμη Marbeuf. 1774. Με την μεσολάβηση του κόμη Marbeuf παραχωρήθηκε στους Έλληνες η περιοχή του Καργκέζε ως αποζημίωση για το χαμό της Παόμιας. Μετά από παράκληση του κόμη ο Γεώργιος Στεφανόπουλος (Stefanopoli)- παρατσούκλι καπετάν- Γιώργος- κατάφερε να πετύχει συμφωνία. Έτσι ο κόμης Marbeuf έκανε τις κατάλληλες ενέργειες ώστε να χτιστούν 120 σπίτια όλα του ίδιου τύπου, 250μ. μακριά από τη θάλασσα. Έκτισε επίσης ένα κάστρο που αργότερα καταστράφηκε από φωτιά. Αργότερα ο κόμης Marbeuf έγινε ο Μαρκήσιος του Καργκέζε. 1793. Η Γαλλική Επανάσταση απλώθηκε σε όλο το νησί. Το κάστρο του Marbeuf καταστράφηκε από τους Ιακωβίνους του Vico αλλά το χωριό δεν υπέφερε ιδιαίτερα. Στους άνδρες που κατέφυγαν στους 2 πύργους στις 2 πλευρές του όρμου Pero επιτράπηκε να επιστρέψουν στο Αζάκιο με τα παιδιά και τις γυναίκες τους όπου έμειναν για άλλα 4 χρόνια. Στη συνέχεια δόθηκε η άδεια να μεταφερθούν στο Καργκέζε από τον στρατηγό Casabiano σύμφωνα με τις οδηγίες του <>.Τα 2/3 των Ελλήνων (περίπου 800) συμφώνησαν ενώ οι υπόλοιποι προτίμησαν είτε να παραμείνουν στο Αζάκιο είτε να καταφύγουν στην ενδοχώρα. 1804. Αυτή την εποχή υπήρχαν 100 κάτοικοι στο Καργκέζε από τους οποίους 350 ήταν Κορσικανοί. Αυτή η ανάμειξη επρόκειτο να εξασφαλίσει ειρήνη και ησυχία. 1814. Περισσότερες απειλές από τους ανθρώπους του Vico οι οποίου υπό τις διαταγές του βασιλιά Καρόλου του 10ου επρόκειτο να επιστρέψουν τμήμα της περιουσίας που είχαν κατάσχει. 1830. Ένας αριθμός συμμαχιών ανάμεσα στους Έλληνες και τους Κορσικανούς καταπράυνε τους κατοίκους του Vico οι οποίοι τελικά εγκατέλειψαν της εχθρότητες.
Από τότε ……. Οι Έλληνες και Κορσικανοί ζουν ειρηνικά.

Το ΚΑΡΓΚΕΖΕ - το χωριό των Μανιατών, τόσο στην Κορσική, όσο και στην Γαλλία και στον κόσμο προβάλλεται ως ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΡΓΚΕΖΕ. Κάθε έντυπο σε όλες τις γλώσσες, του τοπικού γραφείου τουρισμού, των τοπικών υπηρεσιών και συλλόγων αναφέρεται στο « GARGESE la Grecgue »! Ως επί το πλείστον οι κάτοικοι – ντόπιοι και απόγονοι Μανιατών – ασχολούνται με τουριστικές επιχειρήσεις υψηλού επιπέδου, με στόχο προσέλευση απαιτητικών επισκεπτών κι όχι μεγάλου αριθμού, αμφιβόλου ποιότητας, τουριστών.
Η υποδομή (μαρίνα, υπερσύγχρονα επιπλωμένα δωμάτια, μικρά πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, ιπποτουρισμό κ.λ.π.) τους επιτρέπει κάτι τέτοιο. Μαζί βέβαια με την άριστα οργανωμένη υπηρεσία καθαριότητος, την ευγένεια και το – διόλου δουλικό – χαμόγελο!
Και είναι εκπληκτικό το γεγονός της Ελληνικής ονομασίας στα Ξενοδοχεία και τις επιχειρήσεις τους: RESIDENCE ELLADA, MOTEL TA KLADIA, RESIDENCE D’ ITYLON, HOTEL – MOTEL HELIOS, RESIDENCE MAINA, HOTEL – RESTAURANT THALASSA κ.π.ά.! Είναι εξαιρετικά συγκινητικό για τον Έλληνα επισκέπτη, σ’ έναν τόπο μακρινό – και ξεχασμένο!- απ’ την πατρίδα μας τόπο, εφτακόσιοι άνθρωποι και οι απόγονοι τους ως σήμερα – σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, να έχουν επιβάλλει την Ελληνική τους παρουσία και να έχουν θέσει τη σφραγίδα τους στην καθημερινή ζωή. Βαδίζει κανείς σήμερα, στο Ελληνικό Καργκέζε στην ….οδό Ελλάδος ( Rue de Greece ), στην οδό Μάνης( Rue de Magne ) στην οδό Οιτύλου ( Rue de Vitylon)!
Οι σημερινοί απόγονοι των Ελλήνων έχουν κρατήσει τα παλαιά Μανιάτικα επώνυμά τους: Στεφανόπουλος, Φριμιγόκης, Τζαννετάκης, Δρακάκης, Βολιμάκης, Κορίτης, Βλαχοδημάκης, Κορώνας, Κοτσυφάκης, Παπαδάκης, Μαυροειδάκης κ.ά.
Αρκετοί γνωρίζουν, και μαθαίνουν, νέα Ελληνικά, μόνο μια – δυο γερόντισσες όμως, γνωρίζουν το Μανιάτικο ιδίωμα όπως το έμαθαν πάππου – προπάππου. Όσο πάμε προς τα πίσω, οι γνωρίζοντες τα Μανιάτικα ήταν περισσότεροι - δυστυχώς δεν διατηρήθηκε η Μανιάτικη λαλιά στο Καργκέζε (δεν ήταν εξάλλου και εύκολο, χωρίς συνδρομή απ’ την Μάνη και την Ελλάδα).
Εκείνο όμως που ποτέ δεν εγκατέλειψε τους απογόνους των τσακισμένων Μανιάτικων αποίκων του 1675, ως σήμερα, είναι η συνείδηση του Ελληνικού τους αίματος, η συνείδηση της καταγωγής τους, η Ελληνική ψυχή τους (τα όσα ακολουθούν στις επόμενες σελίδες ελπίζω να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές).
Κορωνίδα βέβαια των Ελληνικών επιβιώσεων στο Καργκέζε είναι αναμφισβήτητα το γεγονός να ακούει κανείς την θεία λειτουργία, στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, στην Ελληνική γλώσσα. Οι Θρησκευτικές γιορτές τους γίνονται κατά το Ορθόδοξο – Βυζαντινό τυπικό όπως και οι ακολουθίες που «χαρακτηρίζουν» τη ζωή του καθενός: βάπτιση, γάμος, κηδεία ……
Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΡΓΚΕΖΕ κρατάει γερά, σήμερα που ο κίνδυνος του ισοπεδωτισμού, του δυτικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, οδηγεί στον εκφυλισμό τα πάντα – αυτήν την ίδια την Ελληνική μας Πατρίδα!- σήμερα αξίζει να ενισχύουμε και να αναβαπτίσουμε τη θέση και τη σχέση με αυτήν την μακρινή γωνιά της Ελλάδος!
Επ’ ωφέλεια δική μας και του Γένους των Ελλήνων ……

 Τα λόγια του κενού

Μ' έχει μολύνει με ζωή εκείνο το τραγούδι

Που άκουσα μια εποχή, μακριά στην Κορσική

Πέρασα θάλασσες, στεριές, μα έμεινε το χνούδι

Από ακατάλληλες σκηνές σε κλήση δοτική

Μέτρησα ανέμους και δροσιές μα πάντα εκεί ριγούσα

Σε κάτι λόγια τροπικά μέσα απ' τις φυλλωσιές

Κάτω απ' τον ήλιο το σταχτή, ηφαίστεια ξυπνούσα

Μα όταν γυρνούσα απ' το βαθύ, μετρούσα ταραχές

Μες στης καρδιάς το παλμικό, το ανίδεο σεργιάνι

Στου κόσμου τις ανηφοριές, κοιτούσα την κορφή

Έψαχνα θάνατο παχύ και ρυπαρό ποτάμι

Για να κατέβω με βροχή, στης πύλης τη σιωπή

Ιογενής η ενοχή και ένα ακόμη πάθος

Με οδηγεί εκ του ασφαλούς, σε μια διαγωγή

Του έρωτα το ασταθές, είναι το μόνο λάθος

Ή το παράδοξο είναι απλώς, αυτό που οδηγεί;

Βλέπω αστέρινο χορό, να σχίζει τη σελήνη

Σ' ένα λιμάνι ξεδιψώ με ανύπαρκτους θεούς

Μες στου Καργκέζε περπατώ, την εύθραυστη γαλήνη

Καθώς τα όνειρα πετώ, κι αλλάζω τους χρησμούς

Στη μέση αυτού του ταξιδιού, δονήσεις και σκοτάδι

Ακούγοντας μες στην ηχώ, κάποιο ερωδιό

Να λέει επάνω στο κλαδί για ένα παλιό σημάδι

Τα λόγια εκείνα του κενού κι εγώ παραληρώ

Μ' έχει μολύνει με ζωή του Αζάκιο το γινάτι

Κι η συμμαχία της στιγμής έχει κατασχεθεί

Με μια γαλέρα ξεκινώ στου Monte την Ενάτη

Ξανά να υπερασπιστώ του όρμου το χακί

Κι ίσως αμόλυντος να βγω μέσα απ' τη δυστυχία

στων Οίτυλών την εμμονή να κάνω υπομονή

στις καταλήξεις της γραφής να βρω την ησυχία

και στις ενδείξεις της αφής, να γράψω αναμονή.

Μ' έχει μολύνει με ζωή εκείνο το τραγούδι

Που άκουσα για ξαστεριά, κάπου στην Κορσική

Εγκαταλείπω την οργή, που έχω γι' αγγελούδι

Καταπραΰνω την ορμή και λέω ανακωχή.

www.eliaspolitis.grCargese-The Greek Village of Corsica

In 1673 800 residents of the town of Itilos of the Mani district of the Peloponese, in order to save their lives, decided to leave their mother land after an unsuccessful revolt against the Ottomans who ruled Greece during that period. The Genoa administration offered to give them land in Corsica under the condition they would accept the full recognition of the power of the Pope of Rome but keep their Orthodox traditions. The committee headed by the Stefanopoulos family clan approved the conditions and in 1675 the 800 Maniots boarded the ship «Sotiras» started the voyage. It took them two months to reach their final destination and of the 800 emigrants 120 died during the trip! Thus the Maniots settled in Paomia, Corsica. In a year the Greeks founded several small villages and due to the diligence of the Maniots very soon Paomia turned into one of the richest and best agriculturally developed areas of Corsica. For the first time in 50 years Greeks were on good and peaceful terms with the local population. In 1729, the Corsicans revolted against the Genoans, but the Greeks refused to take arms up against their benefactors and refused to support the Corsicans. As a result, the Corsicans began to destroy and plunder the property of the Maniots. Soon after, the Corsicans attacked them and even though the Greeks showed heroic resistance for one year, at the end they decided to leave their lands since they had no support or assistance. Once again, they became refugees and for the next 44 years the Greeks stayed in Aiaccio (the capital of Corsica). InI768, the French took over Corsica and in compensation for the Greeks who helped by arranging one regiment and joining the French army against the Corsicans, in 1804 a new village was built for them by the government of France called Cargese. In 1852, the Maniots launched to construct a large Greek church dedicated to Saint Spiridonas in their new village. The church was finished in 20 years and was sanctified in1872.

CARGESE TODAY

Cargese is a Maniot village that everywhere, on Corsica, in France, in the whole world is always called Greek Cargese! Every publication of local tourist company, of any local office and society bears a sign: "Cargese la Grecque"! The main occupation of the villagers, local Corsicans as well as Maniot descendants, is tourism. They try hard to increase not only the number of tourists, but to reach the highest possible level of tourism. They try to achieve this by a good technical support, a well organised sanitary service, politeness, hospitality and restrained but sincere smiles. The names of hotels and restaurants are characteristically Greek: Residence Ellada, Motel Ta Kladia, Residence D'Itylon, Hotel-Motel Helios, Residence Maina, Hotel-Restaurant Thalassa, etc. Just imagine, 800 people and their descendants who now live in a far away place in a hostile surrounding could manage to keep their Greek spirit and strongly impose their presence every where around. The present Greek tourists who visit Cargese with big excitement and pride walk along the streets that bear Greek names: Greece (Rue de Grece), Mani (Rue de Magne), Itylos (Rue de Vitylon)! The descendants of the first colonists stick to their Maniot names: Stefanopoulos, Trimigokis, Tzanetakis, Drakakis, Volimakis, Koritis,Vlahodimakis, Koronas, Kotsifakis, Papadakis, Mavroidakis, etc. Quite a number of Maniots try to study and speak Greek. Unfortunately only a few old women still remember and use the Maniot idioms that they have learned from their great-grandfathers. Without close and constant contacts with Greece in general and Mani in particular gradually these idioms would be completely forgotten. It is very remarkable that the descendants of the first Maniot colonists managed to keep their Greek spirit, to stay proud of their Greek origin and to believe that Greek blood flows in their veins. Isn't it exciting that the services in the local cathedral of Saint Spiridonas are held in Greek!! The religious holidays follow the Orthodox-Byzantine ceremonies including those of baptizing, wedding and burial. Greek Cargese occupies a steady position and sticks to the traditions of its ancestors. It is especially important nowadays when an impersonal Western culture threatens to equalize everything and everyone in this world. We who live in Greece should strengthen our contacts with this remote Greek place for the sake of preserving our Greek consciousness and presence, and our Greek nation in general.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ THΣ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ > «Να παραιτηθεί εδώ και τώρα η Ρεπούση, δεν μας αντιπροσωπεύει»

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ THΣ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ > «Να παραιτηθεί εδώ και τώρα η Ρεπούση, δεν μας αντιπροσωπεύει»

Γράφει ο Γιάννης Κοκκινίδης - Από οργή και αγανάκτηση πλημμύρισε το Διαδίκτυο μετά τις προκλητικότατες δηλώσεις που έκανε η Μαρία Ρεπούση στην εφημερίδα ομογενών της Αυστραλίας «Ελλήνων Λόγος».
Αμέτρητοι χρήστες του Διαδικτύου ζητούν την παραίτησή της εδώ και τώρα από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Η κυρία Ρεπούση επανέλαβε ότι η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη μύθους και κατηγορεί όσους δεν συμφωνούν μαζί της ότι έχουν έλλειψη... κουλτούρας.
Και πού αποδίδει την αντίδραση των Ελλήνων για τα όσα λέει; Σε πολλά ,αλλά αξίζει να παρακολουθήσουμε το τελευταίο παραλήρημά της και το πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος που χρυσοπληρώνεται από ένα έθνος που πεινάει και το οποίο δεν δείχνει να το σέβεται…
Μ. Ρεπούση: «Πολλοί είναι οι λόγοι. Θα έλεγα ότι ένας βασικός λόγος είναι η απουσία κουλτούρας διαλόγου και σεβασμού της αντίθετης άποψης. Ένας δεύτερος είναι ότι οι μύθοι είναι πιο βολικοί από την αλήθεια. Και οι Έλληνες πολίτες έχουν εθιστεί στα βολικά πράγματα και δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με αμφιβολίες ή με αλήθειες. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πολλοί που έχουν να κάνουν με ένα συνειδητό ή ασυνείδητο εθνικισμό που υπάρχει στη χώρα. Κατά την άποψή μου, αυτός ο εθνικισμός ευθύνεται για πολλά κακά, ανάμεσά τους και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Και εκτός από τον εθνικισμό υπάρχει και περίσσιος σεξισμός. Οι γυναίκες δυστυχώς είναι πάντοτε πιο εύκολα θύματα στοχοποίησης και ανθρωποφαγίας. Είναι κι αυτό ένα δείγμα της χαμηλής ποιότητας του πολιτικού πολιτισμού».
Άραγε και ο Μ. Θεοδωράκης έχει χαμηλή ποιότητα πολιτικού πολιτισμού που της είπε «Είναι προσόν να ζεις στην Ελλάδα και να είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις, πήγαινε αλλού, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία».
Μήπως κυρία Ρεπούση να ζητήσουμε και συγνώμη από τους Τούρκους που τους λερώσαμε και τις χατζάρες τους από το αίμα μας; Μήπως και θέλετε να το κάνουμε και αυτό;

ΓΕΕΘΑ: Θανάσιμος κίνδυνος η νέα ΜΙΤ για τη Θράκη!

ΓΕΕΘΑ: Θανάσιμος κίνδυνος η νέα ΜΙΤ για τη Θράκη!

Μεγάλη και δικαιολογημένη ανησυχία επικρατεί στο ΓΕΕΘΑ για την «νέα ΜΙΤ» που φτιάχνει ο Ερντογάν. Σε μια αναλυτική έκθεση που συνέταξαν επιτελείς επισημαίνουν τον άμεσο κίνδυνο που προκύπτει από τον ρόλο που θα μπορεί να παίξει η «νέα ΜΙΤ» και οι επιχειρήσεις που θα μπορεί πλέον αυτόνομα να αναλαμβάνει. 
Όπως αναφέρουν στα συμπεράσματα της απόρρητης έκθεσής τους «η MIT δύναται να αναλαμβάνει όχι μόνο ευρείες επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών στη χώρα μας, αλλά και δράσεις Πληροφοριακών (Ψυχολογικών) επιχειρήσεων με επίκεντρο την Θράκη, εκμεταλλευόμενη και τις πιθανές υποδομές που έχουν δημιουργηθεί στην μουσουλμανική μειονότητα, όπως σχετικά είχε αναφερθεί στο Σχέδιο ‘ΒΑΡΙΑ’, αλλά και στα Σεμινάρια των Ακαδημιών Πολέμου».
Σύμφωνα με την ανάλυση «η κυβέρνηση Ερντογάν θα συνεχίσει τις προσπάθειες θεσμοθέτησης αλλαγών σε φορείς που θα την καταστήσουν πλέον πολιτική δύναμη με καθεστωτικά χαρακτηριστικά, προκαλώντας την δημιουργία επιπλέον πολώσεων στην Τουρκία, όπως φάνηκε και από τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των ταραχών του πάρκου ‘Gezi’, λειτουργώντας εις βάρος της επικράτησης των νεοοθωμανιστών στην Τουρκία».
Ποια είναι η «νέα ΜΙΤ» του Ερντογάν και γιατί αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την Ελλάδα;