ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΧΝΗ

Οι ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ «ΦΥΛΩΝ» ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΓΗ
Στον χάρτη σημειώνονται πολλοί δήμοι. Η διακεκομμένη γραμμή ορίζει τα πιθανά όρια των τριττύων, ενώ οι αριθμοί αντιστοιχούν στις δέκα φυλές του Κλεισθένη.
Χριστόπουλος, Γ. (εκδ.), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Γ1′: Κλασσικός Ελληνισμός, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1972, σ. 83. © Εκδοτική Αθηνών.
Αρχικά, προ του Κλεισθένη, οι φυλές ήταν τέσσερις, οι εξής:
1. Αιγικορίς
2. Οπλιτίς
3. Γελεοντίς και
4. Αργαδίς
Ο Κλεισθένης τις αντικατέστησε με δέκα φυλές, που είναι οι ακόλουθες:
1. Ερεχθηίς
2. Αιγηίς
3. Πανδιονίς
4. Λεοντίς
5. Ακαμαντίς
6. Οινηίς
7. Κεκροπίς
8. Ιπποθοωντίς
9. Αιαντίς και
10. Αντιοχίς
Κάθε φυλή απαρτιζόταν από 10 δήμους.
Οι φυλές που δημιούργησε ο Κλεισθένης ήταν τεχνητές διαιρέσεις που τους δόθηκαν τα ονόματα κάποιων εξεχουσών προσωπικοτήτων και είχαν συμβολικό χαρακτήρα*, με σκοπό να εντάξουν τους κατοίκους της αττικής σε μια νέα κατηγοριοποίηση και να τους δώσουν μια νέα ταυτότητα, ένα νέο αίσθημα του «ημείς» και του «ανήκειν» που θα τους απομάκρυνε από τις παλιές κατηγοριοποιήσεις και διακρίσεις που προκαλούσαν διενέξεις. Δεν έχει τόσο σημασία η γνώση των ονομάτων των φυλών αλλά η επίγνωση του ότι ήταν τεχνητά δημιουργήματα που έγιναν για να αποσβέσουν τις διακρίσεις και να αποσοβήσουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στις τάξεις των πολιτών της Αρχαίας Αθήναςπου συνεχιζόταν και μετά την θεσμοθεσία του Σόλωνα.
Στην Αρχαία Αθήνα υπήρχαν πολλών ειδών διακρίσεις που δημιουργούσαν εντάσεις και καταλυτικές για την συνοχή του κράτους στάσεις**.
Η διάκριση μεταξύ πλουσίων και πτωχών, ευγενών και δήμου, μορφοποιούταν με τις ακόλουθες επί μέρους διακρίσεις:
Α) Κατ’ αρχήν υπήρχαν τα γένη ή οίκοι, σόια ή φάρες θα τα λέγαμε σήμερα, όπως των Αλκμεωνιδών, των Ασκληπιάδων, των Πεισιστρατιδών, κλπ, κλπ… Τα γένη τα συνέδεε εξ αίματος συγγένεια και είχαν μεταξύ τους πολλές φορές προαιώνιες αντιθέσεις.
Β) Μια άλλη σοβαρή διάκριση ήταν αυτή μεταξύ Παράλιων, Μεσογείων ή Πεδινών και Διακρίων (Ορεινών) κατοίκων της Αττικής (Αριστοτέλους «Αθηναίων Πολιτεία», ΧΙΙΙ, 4)
Γ) Υπήρχε επίσης η διάκριση μεταξύ ευπατριδών, αγροτών και τεχνιτών
Δ) Μια νομοθετημένη διάκριση ήταν αυτή των εισοδηματικών τάξεων που ήταν:
1. Η τάξη των Πεντακοσιομέδιμων
2. Η τάξη των Ιππέων (τριακοσιομέδιμνοι)
3. Η τάξη των Ζευγιτών (διακοσιομέδιμνοι) και
4. Η τάξη των Θητών (που ήταν οι χωρίς περιουσία, οι προλετάριοι όπως θα λέγαμε σήμερα. Η τάξη των Θητών απέκτησε κύρος – και αυτό ενδυνάμωσε την Δημοκρατία – μετά την Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ήταν οι Θήτες που υπηρετώντας την θητεία τους ως κωπηλάτες των τρομερών τριήρεων συνέβαλαν κατά τρόπο κρίσιμο στην καταναυμάχηση του Περσικού Στόλου).
.
Όλες αυτές τις πολλαπλές και αλληλεπάλληλες αντιθέσεις προσπάθησε να εξουδετερώσει ο μέγας Κλεισθένης ιδρύοντας της τεχνητές «φυλές» που αν δούμε στον παρατιθέμενο χάρτη τις είχε κατακερματίσει και ενσπείρει διαμοιράζοντας τις σε όλη την Αττική Γη για να δώσει ένα τέλος στο καθεστώς των συγκρούσεων που μάστιζε την Αθήνα. Και φαίνεται ότι πέτυχε αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.
Αυτό κάνουν οι μεγαλοφυΐες, φέρνουν την λύση εκεί που αυτή φαίνεται ανέφικτη.
(Δες προσεκτικά τον χάρτη για να δεις την διασπορά των «φυλών» που ταυτίζονται με τους αριθμούς από 1 έως 10. Αν σήμερα μια παγκόσμια κυβέρνηση ήθελε να εξαλείψει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα έθνη, κάνοντας μια μεταρρύθμιση «τύπου Κλεισθένη» φτιάχνοντας 10 «Κλεισθενικές φυλές» από όλα τα έθνη του κόσμου, θα έπρεπε να πάρει το ένα δέκατο από κάθε έθνος για να φτιάξει την πρώτη «φυλή», το επόμενο δέκατο για την δεύτερη «φυλή» κοκ …)
Στους νεότερους χρόνους, των επίγονων του Μ. Αλεξάνδρου αναφέρονται και:
Η Αντιγονίς φυλή που συνενώθηκε με την Δημητριάδα φυλή και συναπάρτισαν την Ατταλίδα φυλή. Αναφέρεται επίσης η Πτολεμαΐδα φυλή.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι τα ονόματα αυτά δόθηκαν από κολακευτική διάθεση προς τους: Αντίγονο, Δημήτριο Πολιορκητή που του δώσανε και τον Παρθενώνα για κατοικία και τον μαγάρισε, Άτταλο και Πτολεμαίο.
Εδώ με την κολακεία και την δουλικότητα που επιδείχθηκε προς τους ξένους επιδρομείς βασιλείς-επιγόνους φαίνεται και ο εκφυλισμός των αξιών που είχε επέλθει και στην Αθηναϊκή Πολιτεία
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
*Από τα ονόματα 100 εξεχουσών προσωπικοτήτων της Αρχαίας Ελλάδας ανατέθηκε στην Πυθία να επιλέξει τα 10 που δόθηκαν στις φυλές, (η Πυθία εκτελούσε και καθήκοντα επικοινωνιολόγου).
** Ο Σόλων (και οι αρχαίου Αθηναίοι) δεν ανεχόταν «σιωπηλούς πολίτες» που δεν ήθελαν να πάρουν το μέρος καμιάς παράταξης σε περίπτωση στάσης.
(Αριστοτέλους «Αθηναίων Πολιτεία», VIII, 5: Βλέποντας δε την μεν πόλη να στασιάζει συχνά,μερικούς δε από τους πολίτες από αδιαφορία (απέχοντες και) προκρίνοντες να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους, θέσπισε ειδικό νόµο γι’ αυτούς, κατά τον οποίο «όποιος, ενώ η πόλη βρίσκεται σε στάση, δεν επεμβαίνει ενόπλως, υπέρ μιας από τις αντίπαλες µερίδες, καταδικάζεται σε στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και δεν δικαιούται στο εξής να µετέχει στη διοίκηση της Πολιτείας»).
Εθεωρείτο αυτονόητο ότι ο μέσος πολίτης θα δρούσε, αρκεί να εμπλεκόταν, υπέρ της πιο ορθής θέσης, και κατά συνέπεια υπέρ της πόλεως. Όσοι δεν έπαιρναν μέρος στις συγκρούσεις και μάλιστα ένοπλοι, ήταν οι σε ειρηνικές περιόδους «κυάμων απέχοντες», ήταν αυτοί που θα έδιναν «γην και ύδωρ» σε κάθε επιδρομέα, ήταν αυτοί που θα υπέκυπταν σε κάθε ξένη επιβουλή, ήταν αυτοί που πρόθυμα θα άκουγαν το κήρυγμα «απόδοτε τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ», απεμπολώντας το δικαίωμα τους να διευθύνουν αυτοί τα του κράτους τους, μη επιτρέποντας σε κανένα καίσαρα και σε κανένα θεό να το κάνει αντ’ αυτών, ήταν αυτοί που θα δεχόταν να γίνουν ποίμνιο, κοπάδι προβάτων, επιτρέποντας την εξάλειψη του πολιτισμού τους και την επέλευση, δια του χριστιανισμού, του μεσαίωνα και της «ελέω θεού μοναρχίας», ήταν αυτοί που θα έλεγαν «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Ήταν αυτοί που τους έπρεπε «φωτιά και τσεκούρι». Ήταν οι Νενέκοι κάθε είδους και εποχής. Σε τέτοιους πολίτες δεν επέτρεπε ο Σόλωνας (και οι Αθηναίοι) την συμμετοχή στην διοίκηση της Πολιτείας.

Nέος πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος – Αναμένεται επίσημη ανακοίνωση

Σύμφωνα με πληροφορίες, από την προεδρία της Δημοκρατίας ανακοινώθηκε το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, ως νέος πρωθυπουργός της χώρας. Σε λίγα λεπτά αναμένονται και οι επίσημες ανακοινώσεις. Εν αναμονή και του νέου κυβερνητικού σχήματος.

olympia

New York Times: Η Ελλάδα ακόμη μία φορά πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιο της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Του Μαρκ Μαζάουερ*
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. 
Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. «Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου», έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημά του «Ελλάς», «το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε!» Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς Ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην «ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη» στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική, εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, Έλληνες και Τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας. Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του 1990, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: «Ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
*Μαρκ Μαζάουερ, Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.Υ.Γ. Το εξαιρετικό αυτό άρθρο μπορούν αν επισκεφτούν οι αναγνώστες στην ακόλουθη διεύθυνση:http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=1
Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=26287

Επιλογή Μέρκελ ο Λ. Παπαδήμος ;;;

 

Αν και τα διεθνή Μέσα προεξοφλούσαν από την προηγούμενη κιόλας εβδομάδα την επιλογή του...  ως πρωθυπουργού στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας στην Ελλάδα, φαίνεται πως οι όροι που έθεσε ο Λουκάς Παπαδήμος έχουν οδηγήσει σε «ναυάγιο».Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν επιβεβαιώνονται ούτε από το ΠΑΣΟΚ ούτε από την ΝΔ, οι τρεις προϋποθέσεις που θέτει ο κ. Παπαδήμος δημιουργούν δυστοκία στις διαπραγματεύσεις, με τη Νέα Δημοκρατία να εκφράζει πλέον επιφυλάξεις για το πρόσωπό του.

 Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ο κ. Παπαδήμος θεωρούσε ως προϋπόθεση επιτυχίας του νέου εγχειρήματος να έχει μεσοπρόθεσμο ορίζοντα λειτουργίας και να ζητεί την συμμετοχή περισσότερων στελεχών της ΝΔ στο κυβερνητικό σχήμα.
Συγκεκριμένα, ο ίδιος εκτιμά ότι ο χρόνος που τίθεται ενδεχομένως δεν επαρκεί για να αναπτυχθεί πλήρως ένα πρόγραμμα, το οποίο θα επιτρέψει πέραν της ψήφισης της δανειακής σύμβασης και την εφαρμογή ουσιαστικών πολιτικών που θα οδηγήσουν στην διάσωση της χώρας. Έτσι η ημερομηνία που έχει ακουστεί για τη διεξαγωγή εκλογών- 19 Φεβρουαρίου- πιθανότατα θα αλλάξει.
Σχετικά με τις αρμοδιότητες που ο ίδιος θα έχει, θεωρεί πως τα δύο μεγάλα κόμματα δεν του «λύνουν» επαρκώς τα χέρια για τις αναγκαίες κινήσεις, που ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος, μπορούν να οδηγήσουν στα πρωτογενή πλεονάσματα.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο κ. Παπαδήμος δεν επιθυμεί να γίνει πρωθυπουργός «μιας χρήσης» που θα καθοδηγείται από τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. 
epikaira

Blogger στην Huffington Post: Η Ελλάδα θα ξαναγίνει μεγάλο έθνος! > «Χωρίς την Ελλάδα δε θα υπήρχε Ευρώπη. Όλα μας τα συστήματα, οι δομές, η γλώσσα έχουν ελληνικό DNA. Οι Έλληνες είναι οι γίγαντες, στους ώμους των οποίων χτίσαμε την Ευρώπη»

Blogger στην Huffington Post: Η Ελλάδα θα ξαναγίνει μεγάλο έθνος! > «Χωρίς την Ελλάδα δε θα υπήρχε Ευρώπη. Όλα μας τα συστήματα, οι δομές, η γλώσσα έχουν ελληνικό DNA. Οι Έλληνες είναι οι γίγαντες, στους ώμους των οποίων χτίσαμε την Ευρώπη»

Ότι δεν κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί που έχουν καταφέρει η Ελλάδα να θεωρείται το «μίασμα» της Ευρώπης, το κάνει μια Βρετανίδα blogger που υπογράφει άρθρο στην Huffington Post….«Χωρίς την Ελλάδα δε θα υπήρχε Ευρώπη. Όλα μας τα συστήματα, οι δομές, η γλώσσα έχουν ελληνικό DNA. Οι Έλληνες είναι οι γίγαντες, στους ώμους των οποίων χτίσαμε την Ευρώπη» αναφέρει στην αρχή του άρθρου της η BritChick Paris. «Είναι πολύ δύσκολο για ένα Έλληνα να καταπιεί όλες αυτές τις προσβολές για τη χώρα του. Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ανοργάνωτοι, είναι το «αποδιοπομπαίο έθνος» της Ευρώπης. Ο πατέρας μου θα στριφογύριζε στον τάφο του για αυτές τις προσβολές», συμπληρώνει.Βέβαια σημειώνει ότι την ευθύνη έχουν τόσο οι ανίκανοι πολιτικοί τους αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια.

«Η Ελλάδα διαθέτει μερικά από τα πλέον ιστορικά μνημεία και νησιά που κόβουν την ανάσα. Επισκέφθηκα μερικά από αυτά και τίποτα δε συγκρίνεται με την απλότητα μιας ταβέρνας πλάι στην ακρογιαλιά. Πώς να συνεισφέρουμε; Ας πάμε τα παιδιά μας στην Ακρόπολη, ας περάσουμε το μήνα του μέλιτος στη Σαντορίνη, ας διασκεδάσουμε στη Μύκονο».
«Στην πραγματικότητα όσοι Έλληνες ξέρω καταρρίπτουν με τη ζωή τους όλα τα στερεότυπα: δουλεύουν πιο σκληρά από όσους ξέρω, δημιουργούν επιχειρήσεις, είναι δημιουργικοί.
Ο Στωϊκισμός, ένα από τα φιλοσοφικά τους κινήματα, διαβεβαιώνει τους Έλληνες πως μπορούν να ζουν την κάθε μέρα ακόμα και με λιγότερα χρήματα και με δυσκολίες. Η δημοκρατία, την οποία ευφήυραν είναι αυτό που έχουν περισσότερο ανάγκη τώρα παρά ποτέ.
Η Ελλάδα έχει όλα τα εφόδια για να ξαναγίνει ένα μεγάλο έθνος. Ήταν και θα ξαναείναι.»
topeiraxtiri

ΤΑ ΗΡΑΙΑ: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΗΡΑΣ!!!!!

ΤΑ ΗΡΑΙΑ: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΗΡΑΣ!!!!!

«αι δε αΥται τιθΕασι και αγώνα ΗραΙα. ο δε αγών εστιν Αμιλλα δρΟμου παρθΕνοις» Παυσανίας-ΗλιακΑ Α

Η Ήρα είναι η μοναδική θεότητα που λατρεύεται στην Ολυμπία και έχει δικό της Ναό, σχεδόν δύο αιώνες πριν την κατασκευή του Ναού του Διός, τον 5^ο αι. π.Χ.

Σύμφωνα με το μύθο, πρώτη η Ιπποδάμεια διοργάνωσε τους αγώνες για να δείξει την ευγνωμοσύνη της στην Ήρα για τον γάμο της με τον Πέλοπα. Ο Πέλοπας πηγαίνει στην Πίσα για να αγωνιστεί σε αγώνες αρματοδρομίας και να κερδίσει ως έπαθλο την πριγκίπισσα Ιπποδάμεια. (Η γυναίκα και ως έπαθλο της νίκης). Μέχρι τώρα δεκατρείς μνηστήρες έχουν σκοτωθεί γιατί κατά βάθος ο πατέρας της Οινόμαος δεν θέλει να την παντρέψει. (Ο χρησμός λέει ότι ο γαμπρός του θα τον σκοτώσει).

Με την βοήθεια της Ιπποδάμειας που τον ερωτεύτηκε, κερδίζει τους αγώνες, ο Οινόμαος σκοτώνεται και ο ίδιος καθιερώνει την αρματοδρομία ως επιτάφιο αγώνα (για να καθαρθεί από τον θάνατο του Οινόμαου) και ως προσφορά στους Θεούς. Για τους ίδιους λόγους η Ιπποδάμεια ιδρύει τα Ηραία.

Ιστορικές όμως αναφορές , φέρουν ως διοργανώτριες των αγώνων δεκαέξι ηλικιωμένες γυναίκες οι οποίες διακρίνονταν για το κύρος και την υπόληψή τους. Καθεμιά εκπροσωπούσε μία από τις δεκαέξι Ηλειακές πόλεις που τότε κατοικούνταν. Αυτές οι γυναίκες με τη σοφία τους συμφιλίωσαν τους Πισαίους και τους Ηλείους και ανέλαβαν την ύφανση του πέπλου της Ήρας, τη διοργάνωση των αγώνων και τη διοργάνωση δύο ακόμα χορών. Του χορού της Φυσκόας και του χορού της Ιπποδάμειας..

Υ.Γ. Η Φυσκόα κοιμήθηκε με τον Διόνυσο και γέννησε ένα βασιλιά τον Ναρκαίο, που απέκτησε μεγάλη δύναμη και ίδρυσε το Ιερό της Ναρκαίας Αθηνάς..

Δρόμος γυναικών (Ρώμη, Μουσείο Βατικανού)

Χάλκινο αγαλμάτιο γυναίκας δρομέα. 520-500 π.Χ. (Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο)

Κάθε τέσσερα χρόνια, λοιπόν, αυτές οι δεκαέξι γυναίκες υφαίνουν πέπλο για την Ήρα και οι ίδιες διοργανώνουν τα Ηραία. Τις βοηθούν βέβαια και κάποιες άλλες γυναίκες συνδιοργανώτριες των αγώνων.

Είναι αγώνας δρόμου μεταξύ παρθένων χωρισμένων σε κατηγορίες. Πρώτα τρέχουν οι νεώτερες, έπειτα οι δεύτερες στην ηλικία (οι έφηβες) και τελευταίες οι μεγαλύτερες (νεάνιδες). Οι αγώνες διεξάγονται στο ίδιο στάδιο και οι αγωνιζόμενες τρέχουν μία διαδρομή 5ΟΟ ποδών (160μ.) που αντιστοιχεί στα 5/6 του μήκους του σταδίου.

Οι κοπέλες τρέχουν ως εξής: Φορούν έναν απλό χιτώνα μέχρι το γόνατο, έχουν τα μαλλιά τους λυμένα και γυμνό το δεξιό ώμο μέχρι το στήθος. Γιατί άραγε; Ως απόδειξη της θηλυκότητάς τους αντίστοιχη με την γυμνότητα των ανδρών; Διότι μόνο ο ένας ώμος γυμνός σίγουρα δεν βοηθά στην καλύτερη απόδοση. Πρώτη νικήτρια των αγώνων ήταν η Χλώρις.

Παράλληλα λοιπόν με τους άνδρες, οι γυναίκες κάνουν τους δικούς τους αγώνες τα «ΗΡΑΙΑ». Στον ίδιο χώρο ( Ολυμπία), σε διαφορετικό χρόνο (στα μεσοδιαστήματα των Ολυμπιάδων) με το ίδιο έπαθλο(ένα στεφάνι αγριελιάς). Δεν είναι όμως το ίδιο .Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι κάτι διαφορετικό. Η νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι η μεγαλύτερη, η κορυφαία, μοναδική στιγμή στη ζωή του Έλληνα. «Κάτθανε Διαγόρα ουκ εις τον Όλυμπον αναβήσει».

Είναι η φωνή που ακούγεται μέσα από το πλήθος, που ζητωκραυγάζει τον Ολυμπιονίκη Διαγόρα όταν μέσα στο στάδιο καμαρώνει τις νίκες των τριών γιων του. Δεν ήταν από φθόνο ή ζήλια αυτά τα λόγια. Ήταν από φόβο μήπως η τόση μεγάλη χαρά και δόξα αγγίξει τα όρια της ύβρις, της ασέβειας. Διότι μετά από τόση μεγάλη δόξα, για τους αρχαίους, δεν μένει τίποτε άλλο παρά να ανέβεις στον Όλυμπο να γίνεις Θεός.

ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟΥ WORGL. ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μια ιστορία σαν παραμύθι
Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.
Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.
Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως «Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας», κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.
Τα χρήματα του Wörgl
Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:

Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.
Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.
Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:
«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας – Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».
Η επιτυχία του Wörgl 
Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.
Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το «θαύμα του Wörgl». Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.
Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης: 
«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: «Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933″. Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»
Το τέλος 
Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση «νομίσματος έκτακτης ανάγκης». Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία.

Η μικρή κόκκινη κλώσα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε 'Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;' Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

'Όχι εγώ', είπε η αγελάδα, 'τέλειωσε το ωράριο μου'.
'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα έχω ημιαργία'.
'Όχι εγώ', είπε το γουρούνι, 'έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας'.
'Όχι εγώ', είπε η χήνα, 'ψάχνω για δουλειά'.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο. 'Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;' Ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα.

'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα κάνω στάση εργασίας.'
'Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου', είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας', είπε η χήνα.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. 'Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;' ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

'Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης', είπε η πάπια.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός', είπε η χήνα.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσανε -, μερίδιο απ' το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, 'Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου'.

'Αίσχος - Κερδοσκοπία!', φώναξε η αγελάδα.
'Καπιταλιστική βδέλλα!', ούρλιαξε η πάπια.
'Απαιτώ ίσα δικαιώματα!', διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και γράψανε σε πλακάτ 'Αδικία', 'Η μικρή κόκκινη κλώσα να φορολογηθεί', 'Να κρατικοποιηθεί το ψωμί', 'Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο', 'Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού' και κάνανε πορεία γύρω - γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.

Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα.

'Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου'.

'Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. 'Ολομόναχη μου, τα έκανα όλα.'

'Ακριβώς', είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. 'Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;'

Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσα καλά -με το ένα τέταρτο της φρατζόλας-, και τα υπόλοιπα ζώα -με τις ολόκληρες φρατζόλες- ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα και πήγαινε σε άλλη φάρμα. Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλώς τυχαία !!!
(Παραλλαγή του αγγλικού παιδικού παραμυθιού : "The little red hen).

Ανεβασμένα από κινητό

Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική - Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί:Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της;

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

.

(*) Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής,
XrimaNews.gr

«Οι μάσκες έπεσαν, μόνη λύση οι εκλογές»

«Οι μάσκες έπεσαν, μόνη λύση οι εκλογές» απαντά στον Γ.Παπανδρέου ο Σαμαράς

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011 ΣΤΙΣ 17:39, www.apospasma.gr

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ - ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!

22.26: Απίστευτος διάλογος μεταξύ της Φ. Πιπιλή και του Κώστα Γκιουλέκα για την ομιλία της Καϊλή:
Πιπιλή: Ρε παιδιά, που είναι ο πρωθυπουργός, αυτοκτόνησε;   
Γκιουλέκας: Όχι, περιμένει την Καϊλή να ολοκληρώσει και μετά να τοποθετηθεί ανάλογα!
22.21: Εύα Καϊλή: "Εκβιάστηκαν οι συνειδήσεις μας από συναδέλφους!  Είμαστε στο γκρεμό".

Εθνική ταπείνωση στις Κάννες - Η Άγκελα Μέρκελ επιβάλει στην Ελλάδα τις δικές της αποφάσεις - ακυρώνοντας δύο αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης!

Ο Πρωθυπουργός της χώρας ως εκπρόσωπος ενός ολόκληρου Έθνους έμεινε παρατηρητής των εξελίξεων. Η Ελλάδα παρακολούθησε την επικεφαλής ενός ξένου κράτους να ανακοινώνει τις αποφάσεις για το μέλλον της. Χρονικά, η Άγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε τόσο την ημερομηνία, όσο και το ερώτημα του δημοψηφίσματος που θα γίνει στην Ελλάδα. 

Ουσιαστικά, φάνηκε η Άγκελα Μέρκελ να επιβάλει στην Ελλάδα τις δικές της αποφάσεις (και κατ' επέκταση των άλλων) ακυρώνοντας δύο αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. 
Ο Πρωθυπουργός (αυτό τουλάχιστον υποστήριζε) πήγαινε να προτείνει ένα δημοψήφισμα επί της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και δεύτερον ένα δημοψήφισμα μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας.Αντ' αυτού ακούσαμε από τα χείλη της Καγκελαρίου ότι η απόφαση της Ευρώπης είναι πριν τη συμφωνία, το συντομότερο Δυνατό και αρχές Δεκεμβρίου ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει δημοψήφισμα για το εαν θέλει να παραμείνει η όχι στο ευρώ.Άλλαξε και ο χρόνος και το ερώτημα. 
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ακολούθησε και δεν είχε να ανακοινώσει παρά το ότι η παραπάνω απόφαση είναι πλέον και της... Ελλάδας προσθέτοντας μόνο πως είναι πιθανότερη ημερομηνία η 4η Δεκεμβρίου. Όλα αυτά δείχνουν τι προηγήθηκε.


ΤΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ Απέναντι στις αιτιάσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού η Καγκελάριος είχε να απαντήσει όπως είπε αργότερα ξεκάθαρα στις δηλώσεις της:
"Αν ο ελληνικός λαός πει πως δεν επιθυμεί η χώρα του να μείνει στη ζώνη του ευρώ θα το σεβαστούμε. Είμαστε προετοιμασμένοι"
Εξαπέλυσε μια ευθύτατη απειλή δηλαδή ότι τα όσα ζητά ο Έλληνας Πρωθυπουργός ισοδυναμούν με έξοδο της χώρας απ' το ευρώ.
Ακολούθησε μια εξίσου σκληρή τοποθέτηση του Γάλλου Προέδρου Σαρκοζί. Τι είχε να πει στον Έλληνα Πρωθυπουργό; 
"Βρισκόμαστε σε μεγάλη αστάθεια. Θέλουμε οι Έλληνες φίλοι μας να είναι μαζί μας, αλλά υπάρχει ένα πλαίσιο κανόνων για τη σταθερότητα της ευρωζώνης και του ευρώ, το οποίο κανείς δεν πρέπει να παραβεί". Ο Νικολά Σαρκοζί είπε ακόμη ότι "δεν ζητήσαμε τίποτε από το ελληνικό κοινοβούλιο. Θέλουμε όμως να γνωρίζουμε που πηγαίνουν τα χρήματα του Γερμανού , του Γάλλου, του Ευρωπαίου πολίτη”
Το δημοψήφισμα που ανακοίνωσε δηλαδή η Ελλάδα θέτει υπό αμφισβήτηση τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και πως καμία χώρα δεν προτίθεται να δώσει τα χρήματα του λαού της πριν πάρουν απόφαση οι Έλληνες.
Το χαρτί της έκτης δόσης έπεσε σαν ευθύτατη απειλή απ' το ΔΝΤ η Κριστιν Λαγκαρντ: 
“Όταν ολοκληρωθεί το δημοψήφισμα και αρθούν όλες οι αβεβαιότητες θα κάνω την εισήγησή μου στο διοικητικό συμβούλιο για την 6η δόση του δανείου στήριξης του οικονομικού προγράμματος της Ελλάδας”
Αν αυτά είπε στην ανακοίνωσή της μετά τη συνάντηση η Κριστίν Λαγκάρντ τότε έυκολα μπορεί κανείς να καταλάβει το πως και το με ποιον τρόπο ειπώθηκαν προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό όταν οι πόρτες ήταν κλειστές.


Η ίδια η Άγκελα Μέρκελ περιγράφοντας την κατάσταση και τη διαπραγμάτευση είπε:
“Ήταν δύσκολη" και πρόσθεσε στο ίδιο ύφος: "Ήταν σκληρή"
Μπορεί κανείς να μην περίμενε το Γ. Παπανδρέου στην είσοδο, μπορεί να “έσπασε” το πρωτόκολλο υποδοχής, μπορεί αυτό να έδειχνε το κλίμα πριν... μετά φάνηκε ότι η ευρώπη μας έδειξε την έξοδο.

newsit