Ο κατήφορος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των ζώων δεν έχει τελειωμό.
Έχουμε εισέλθει στο πιο εφιαλτικό ίσως κεφάλαιο της κακοποίησης και της ατίμωσής τους, αυτό της μετάλλαξης των ίδιων των οργανισμών τους, της προκλητικής, αλαζονικής και υβριστικής παρέμβασης στο DNA και στα γονίδια τους για να εξυπηρετηθούν τα πιο αρρωστημένα σχέδια ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού εξουσίας και ελέγχου.
Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά εμφανίζονται αθώα δήθεν ρεπορτάζ στα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα μαζικά μέσα σχετικά με μεταλλαγμένα ζώα (σολομοί που μεγαλώνουν πάρα πολύ γρήγορα, κοτόπουλα που δεν μεταδίδουν ιούς και οικολογικά γουρούνια – enviropigs) ως δήθεν λύση στα προβλήματα διατροφής της όψιμα και κατευθυνόμενα σαρκοβόρας ανθρωπότητας.
Στη ουσία πρόκειται για μεταμφιεσμένα δελτία τύπου των αντίστοιχων εταιριών βιοτεχνολογίας οι οποίες βρίσκονται πίσω από αυτήν την νέα πρόκληση (μετά την γενετική τροποποίηση κάποιων φυτών).
Η δομή αυτών των άρθρων(ή δελτίων τύπου) είναι απελπιστικά μονότονη και βαρετή: γίνεται αναφορά σε μια πτυχή ενός ευρύτερου προβλήματος και ω του θαύματος παρεμβαίνει η καλή εταιρία με την «τεχνολογία» της, η οποία διανθίζεται με κάθε θετικό επίθετο για να προσφέρει την λύση και όπου εντελώς φυσικά σαν να συζητάμε π.χ. τι χρώμα παντελόνι να αγοράσουμε, μπαίνει το δίλημμα…
Κανονικά ή μεταλλαγμένα ζώα;
Καταρχήν δεν θάπρεπε να τίθεται καν αυτό το ερώτημα γιατί πολύ απλά δεν τίθεται δίλημμα για κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητο αλλά ούτε και συμβατό με την φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού. Ούτε επίσης τίθεται δίλημμα για κάτι που γνωρίζουμε ότι μεσολαβεί εκμετάλλευση, βία και έγκλημα για να αποκτηθεί.
Όμως και μόνο το γεγονός ότι τίθεται ένα τέτοιο σκεπτικό, δείχνει πόσο η ανθρώπινη σκέψη έχει παρεκκλίνει της λογικής και του δικαίου αλλά και τι τελικά επιλέγουμε και επιβραβεύουμε όταν απαιτούμε ζωικά προϊόντα.
Το δίλημμα αν θα τρώμε κανονικά ή μεταλλαγμένα ζώα είναι ένα ψευτοδίλημμα κατασκευασμένο από τα κατεστημένα συμφέροντα που αποκομίζουν οφέλη με το να μας εγκλωβίζουν σε ένα τέτοιο σκεπτικό.
Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες περί των καλών τους προθέσεων γιατί εάν ειλικρινά θέλανε να επιλύσουν το πρόβλημα, θα προσπαθούσαν πρώτα από όλα να δούνε την αλήθεια του και να αντιμετωπίσουν την αιτία του.
Η αλήθεια του συγκεκριμένου προβλήματος είναι ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται το κρέας ή τα ζωικά προϊόντα για να ζήσουν – δεν τους είναι απαραίτητα.
Η δε αιτία της διατροφικής κρίσης ή αντίστοιχα της απαίτησης για περισσότερα ζωικά προϊόντα καθώς και οι διάφορες ασθένειες των ζώων είναι αποτέλεσμα της αυθαίρετης και άδικης αντίληψης ότι τα ζώα υπάρχουν αποκλειστικά για όφελος του ανθρώπου.
Αυτή η θεώρηση των ζώων ως αντικείμενα εκμετάλλευσης ονομάζεται ρατσισμός προς τα είδη (σπισισμός) και είναι κάτι που το τρέχον οικονομικό σύστημα φυλάει ως κόρη οφθαλμού και στηρίζει με επιθετικό τρόπο.
Πάνω στον σπισισμό στηρίχτηκε μια ολόκληρη παγκόσμια βιομηχανία η οποία εισήγαγε τις βιομηχανικές φάρμες στις οποίες συνωστίζονται δεκάδες χιλιάδες ζώα, τα οποία για να παχύνουν τάχιστα πρέπει να τρέφονται με καλαμπόκι, σόγια και άλλες βασικές τροφές των ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα είναι, σε ένα κόσμο που παράγει πλεόνασμα τροφής, να έχουμε μια τεχνητή επισιτιστική κρίση και την πείνα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, αφού η ζήτηση των συγκεκριμένων τροφίμων αυξάνει την τιμή τους και τα κάνει τελικά απρόσιτα για πολλούς ανθρώπους του πλανήτη. Εξακολουθούν όμως να είναι προσιτά για την επιδοτούμενη κτηνοτροφία των ισχυρότερων χωρών του κόσμου, η οποία τελικά απορροφά αυτήν την παραγωγή και την δίνει ως ζωοτροφή στα εκτρεφόμενα ζώα.
Επιπρόσθετα αυτού του είδους ο συνωστισμός των ζώων αλλά και γενικά οι αφύσικες συνθήκες διαβίωσής τους προκαλούν και τις κάθε λογής ασθένειες που τα πλήττουν.
Αντί λοιπόν να βγουν και να πουν με ειλικρίνεια ότι η εκμετάλλευση των ζώων (όπως και κάθε εκμετάλλευση) πέρα από άδικη και αυθαίρετη είναι και αδιέξοδη, γαντζώνονται ακόμα πιο σφιχτά στα ιδιοτελή συμφέροντά τους και έρχονται να διαχειριστούν το πρόβλημα και να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τους.
Αλλά στο σημείο που έχουμε φτάσει η όποια διαχείριση ενός τόσο οξυμένου στο έπακρο προβλήματος είναι επικίνδυνη και εγκληματική και με ανυπολόγιστες συνέπειες για την βιοποικιλότητα και την ίδια την ζωή.
Το μήνυμα της εποχής είναι ότι ήρθε το τέλος της εκμετάλλευσης και ότι η συνέχιση μιας τέτοιας λογικής είναι σίγουρη εγγύηση για την καταστροφή.
Επομένως το πραγματικό δίλημμα ήταν και είναι αν θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα ζώα και να τα υποτάσσουμε στα οικονομικά ή όποια άλλα συμφέροντά μας.
Αυτό θα πρέπει να διερωτηθούμε και να απαντήσουμε στη βάση ενός ανιδιοτελούς και μη ανθρωποκεντρικού σκεπτικού.
Και βέβαια όταν έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο αντίληψης των πραγμάτων, τότε η επιλογή της μη καταπίεσης τίθεται στην πραγματική της διάσταση και κατανοείται ως αυτό που πραγματικά είναι: δηλαδή όχι πλέον ως επιλογή αλλά ως χρέος.
Υπάρχει όριο;
Το αδιανόητο, δηλαδή ο πειραματισμός με το γενετικό υλικό ενός οργανισμού, εισβάλλει πλέον ύπουλα μέσω των ζώων στη οργουελική πραγματικότητά μας με ίσως επόμενο, μεταγενέστερο στάδιο την ίδια την γενετική τροποποίηση του ανθρώπου.
Με ωμή και αλόγιστη κυνικότητα ισοπεδώνονται ηθικά διλήμματα και φιλοσοφικοί στοχασμοί περί του κατά πόσο νομιμοποιείται ένα ακόμη ζώο, δηλαδή ο άνθρωπος, να παίζει με το DNA των άλλων οργανισμών, το οποίο είναι προϊόν εκατομμυρίων ετών εξέλιξης και έχουμε περάσει σε μια πράξη που ισοδυναμεί με την απόλυτη ύβρη προς την ίδια τη ζωή.
Δεν υπάρχει ο παραμικρός ηθικός ενδοιασμός από τους «στρατευμένους» επιστήμονες που ενεργούν κάτω από τις εντολές και τα σχέδια των γνωστών ή λιγότερο γνωστών εταιριών του χώρου, οι οποίες πότε με τον μανδύα του ανθρωπισμού και πότε με τον μπαμπούλα της διατροφικής κρίσης στοχεύουν στον απόλυτο έλεγχο της διατροφής και της υγείας των ανθρώπων.
Και αυτό που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι δεν υπάρχει όριο στην συμπεριφορά του ανθρώπου προς τα ζώα. Τελικά τίποτα από όλα όσα θα σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό να κάνει σε ένα ζώο δεν μπορεί να εμποδιστεί.
Και όμως το όριο υπάρχει και λέγεται μη εκμετάλλευση των ζώων.
Κάτι τέτοιο υπαγορεύεται από τον πολύ βασικό λόγο ότι η πραγματική ανωτερότητα για όποιο είδος θέλει να λέγεται ανώτερο βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στο ήθος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο σεβασμός και το δίκαιο προς κάθε αισθανόμενο ον.
Ο σεβασμός της ελευθερίας του και της ζωής του, των επιθυμιών του και του ρόλου που επιτελεί στο ευρύτερο οικοσύστημα που είναι ενταγμένο.
Υπαγορεύεται επίσης από παράγοντες που επιμένουν να μας διαφεύγουν όπως η ανατομική κατασκευή του σώματός μας που συγκαταλέγεται γενικά στην βασική κατηγορία των φυτοφάγων πλασμάτων.
Αλλά κυρίως από την συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση της ανθρωπότητας η οποία δείχνει ότι η βία και η καταπίεση είναι λάθος και έχουν μόνο μικροπρόθεσμο όφελος γι αυτόν που τις διαπράττει ενώ στην ουσία μακροπρόθεσμα υποθηκεύουν την ίδια την ύπαρξή του.
Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν την ανεξέλεγκτη δράση αυτών που μέσω της αδικαιολόγητης παρέμβασης στην ζωή τρίτων (των ζώων), επιβουλεύονται και την δική μας ζωή, με το πρόσχημα της ασφάλειας των τροφίμων και της εξασφάλισης τροφής. Έχει έρθει ο καιρός να τερματιστεί μια για πάντα η απάτη της «βιοτεχνολογίας» η οποία μεταλλάσσει τους ζωντανούς οργανισμούς σε τερατουργήματα τύπου Φρανκενστάϊν.
Οφείλουμε να συνταχθούμε με την λογική, το δίκαιο και την ζωή και όχι με την νοσηρότητα και τον θάνατο και μπορούμε να το κάνουμε αυτό παίρνοντας τον έλεγχο της διατροφής και της υγείας στα χέρια μας και δικαιώνοντας ταυτόχρονα την ανατομία μας.
Ακόμα καλύτερα μπορούμε να το κάνουμε αυτό μπαίνοντας σε μια βίγκαν αντίληψη της πραγματικότητας, η οποία εναντιώνεται σε κάθε εκμετάλλευση και με πρώτο, άμεσο βήμα την μη συμμετοχή στην εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων.
