Το Ωρολόγιο Του Κυρρήστου - O Αρχαιότερος Μετεωρολογικός Ωρομετρικός Σταθμός Του Κόσμου

Με το όνομα Αέρηδες καθιερώθηκε να λέγεται αρχαίο μνημείο – κτίριο που βρίσκεται στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης Αθηνών, στο χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς στην Πλάκα.

Το μνημείο αυτό του οποίου το επίσημο όνομα είναι Ωρολόγιο του Κυρρήστου, θεωρείται πως το ανήγειρε ο Ανδρόνικος ο Κύρρηστος ή Κυρρήστης, εξ ου και το όνομα. Πρόκειται για οκταγωνικό μαρμάρινο κτίριο, χωρίς κίονες, όπου στις ισάριθμες μετώπες του φέρονται ανάγλυφοι οι οκτώ κύριοι άνεμοι, εξ ου και αέρηδες. Φέρει δύο θύρες, μία προς Βορρά και μία προς Δυσμάς.

Ιστορία

Το Ωρολόγιο του Κυρρήστου ανεγέρθηκε από τον Έλληνα αστρονόμο Ανδρόνικο από τη Κύρρο της Μακεδονίας (ή Μακεδονικής Συρίας) επί εποχής Σύλλα (στο πρώτο μισό του 1ου αιώνα π.Χ.), ανατολικά του αρχαιολογικού χώρου του μικρού πρόπυλου της ρωμαϊκής αγοράς στην Αθήνα.

Μετά την εκκένωση της Αθήνας από τα στρατεύματα του Μοροζίνι και την ανακατάληψή της από τους Τούρκους, το κτίριο αυτό μετατράπηκε σε Τεκέ (=μουσουλμανικό μοναστήρι) από Δερβίσηδες που είχαν έλθει από διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εγκαταστάθηκαν σ΄ αυτό. Στην αρχή αυτοί οι δερβίσηδες ήταν άνθρωποι ανυπάκουοι που δημιουργούσαν αρκετά προβλήματα στη οθωμανική διοίκηση.

Φραντσέσκο Μοροζίνι

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο τότε βοεβόδας της Αθήνας Χασεκής αναγκάσθηκε με στρατό να τους καθυποτάξει, απειλώντας τους πως αν δεν ακολουθήσουν τις σχετικές διατάξεις της διοίκησης θα τους εκδίωκε. Έτσι αυτοί παρέμειναν περιοριζόμενοι εντός του κτιρίου, συντηρούμενοι με κοινή δαπάνη από εισφορές μουσουλμάνων κατοίκων που έτρεφαν γι αυτούς μεγάλο σεβασμό. Στον Τεκέ αυτό φιλοξενούνταν επίσης και ανώτατοι ιερουργοί του μουσουλμανικού δόγματος που έφθαναν στην Αθήνα.

Το Ωρολόγιο του Κυρρήστου τον 19ο αιώνα

Ο Γάλλος περιηγητής Κόμης ντε Φορμπέν που επισκέφθηκε την Αθήνα το 1817 βρήκε το ωρολόγιο του Κυρρήστου να κατέχεται από τους Δερβίσηδες που διακρίνονταν για την ομορφιά τους και τη σεμνότητα του ήθους των αλλά ήταν ιδιαίτερα αυθάδεις σε κάθε είδους δεσποτική διοικητική Αρχή. Οι Δερβίσηδες έμειναν στο μνημείο μέχρι το 1821 οπότε και..καταλήφθηκε η Αθήνα από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα να διαφύγουν άλλοι στην Εύβοια και άλλοι στη Μικρά Ασία.

Γεγονός πάντως είναι ότι η παρουσία και διαμονή αυτών στη μνημείο διέσωσε αυτό από ποικίλες καταστροφές, όταν αντίθετα φθάνοντας Ευρωπαίοι αρχαιολάτρες αφαιρούσαν και άρπαζαν αρχαιότητες. Απ΄ όταν περιήλθε το μνημείο αυτό στα χέρια των Ελλήνων συμπεριελήφθη στις αρχαιότητες και στους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας. Η δε συνοικία που αναπτύχθηκε γύρω απ΄ αυτό ονομάζεται ομοίως συνοικία Αέρηδες.

Περιγραφή μνημείου

Πρόκειται για ένα πυργωτό οκτάγωνο οικοδόμημα από πεντελικό μάρμαρο, μήκους πλευράς 3,20 μέτρων και συνολικού ύψους 12 μέτρων, του οποίου η βάση αποτελείται από τρεις βαθμίδες. Η στέγη του είναι κωνική κεραμοσκεπής. Στη νότια πλευρά φέρει ένα ημικυλινδρικό πρόσκτισμα μικρότερου ύψους ενώ στη ΒΑ και ΒΔ πλευρά φέρει από ένα πρόπυλο με δύο αντιτακτούς κίονες έκαστο.

Στη κορυφή της στέγης φέρονταν ένας ορειχάλκινος ανεμοδείκτης υπό μορφή Τρίτωνα ο οποίος περιστρεφόμενος έδειχνε, κρατώντας δείκτη, τη κατεύθυνση ενός από τους οκτώ κύριους ανέμους που επικρατούσε κατά την παρατήρησή του. Οι άνεμοι αυτοί προσωποποιημένοι φέρονται ανάγλυφοι να ίπτανται (φτερωτοί) στο άνω μέρος εκάστης πλευράς του πύργου, φέροντας ο καθένας και ιδιαίτερο σύμβολο.

Τα ονόματά τους φέρονται χαραγμένα κάτω από το αντίστοιχο τμήμα του οκταγωνικού γείσου, οι οποίοι και είναι: ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός). Κάτω δε από κάθε τέτοια ανάγλυφη προσωποποίηση εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν αυτούσια ηλιακό ρολόι.

Ειδικότερα για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτίσμα ιδιαίτερη εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Τούτο συνάγει στο συμπέρασμα πως ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγουμένων κατασκευαστών ρολογιού, όπως του Αρχιμήδη, του Κτησίβιου καθώς και του Φίλωνα. Μάλιστα όπως σημειώνει ο Ουάρρωνας, στη νότια πλευρά του οικοδομήματος υπήρχε δοχείο κυλινδρικού σχήματος με νερό που παρεχόταν μέσω αγωγού από πηγή της βόρειας πλευράς της Ακρόπολης.

Ο δε Βιτρούβιος ονομάζει το μνημείο αυτό Πύργο των Ανέμων καθώς το περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Τέλος η εξωτερική μορφή του μνημείου κατατάσσεται στον κορινθιακό ρυθμό (εκ των κιονοκράνων) ενώ το εσωτερικό του σε δωρικό ρυθμό (βαρύ αυστηρό). Συνέχεια του κτιρίου ΝΑ ήταν το Αγορανομείο επί πολυβάθμιτης μαρμάρινης βάσης. Το μνημείο αυτό θεωρείται ο αρχαιότερος μετεωρολογικός ωρομετρικός σταθμός του κόσμου.

Τὰ ἐθνικά μας σύμβολα ὑπὸ διωγμόν.

Τὰ ἐθνικά μας σύμβολα ὑπὸ διωγμόν.

Γράφει ο Σπάρτακος Τανασίδης 

Τὶς ἡμέρες αὐτές, ὅπως εἶναι γνωστό, προωθεῖται μία ἐντέχνως κατασκευασμένη δαιμονοποίηση, ἐνοχοποίηση  καί, ὡς ἕνα βαθμό, ποινικοποίηση  τῶν ἐθνικῶν μας συμβόλων. Μὲ ἀφορμὴ ἕναν φόνο που διεπράχθη  ἀπὸ κάποιον φερόμενο ὡς ἐθνικιστή, κατασυκοφαντεῖται μία ὁλόκληρη ἰδεολογία μέσῳ τῆς εἰκοσιτετραώρου πλύσεως ἐγκεφάλου  τῶν πολιτῶν διὰ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐθνοαποδομήσεως.

Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθήκες, κάποιοι  ἄδραξαν τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπιβάλλουν κάτι που ὀνειρεύονται ἀπὸ καιρό. Ξαφνικά, ὅλως παραλόγως, τὸ ἐθνόσημο καταργεῖται ἀπὸ τὰ διακριτικὰ τῶν σωμάτων ἀσφαλείας. Οἱ δὲ φέροντες ἐνδυμασία μὲ ἀνάλογα σύμβολα σταματοῦνται γιὰ ἐξακρίβωση στοιχείων, φακέλλωμα καὶ ἔμμεσο στιγματισμό.

Ἀκούω διάφορους ἀφελεῖς νὰ κατηγοροῦν γιὰ τὴ λήψη τέτοιων ἀποφάσεων καὶ νὰ ἐπιρρίπτουν τὴν εὐθύνη ἀποκλειστικὰ στὴν Μέρκελ καὶ τὴν Τρόϊκα. Εἶναι ὅμως ἔτσι, ἤ ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος βρίσκεται ἀλλοῦ καὶ πιὸ πίσω στὸ χρόνο;

Ἐδῶ καὶ μία δεκαετία περίπου, τὰ ἐθνικὰ μας σύμβολα τελοῦν ὑπὸ  διωγμόν. Ἀπὸ τότε που ἤμουν μαθητὴς Λυκείου, θυμᾶμαι ἀριστεροὺς θολοκουλτουριαραίους νὰ προτείνουν ἀπὸ τὰ παράθυρα τῶν τηλεοράσεων τὴν κατάργηση τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία.

Ὑποκείμενα σάπιων ἰδεολογημάτων ˑ ἑλληνόφωνοι γραικύλοι ποὺ πατοῦν τὸ ἱερὸ μας χῶμα, διαμαρτύρονται ὅτι τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ σχολικὴ προσευχὴ καὶ ἡ παρουσία τῶν εἰκονισμάτων στὶς δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ στοὺς στρατῶνες. Καὶ δὲν ἀνοίγει τὸ ἱερόν αὐτὸ χῶμα νὰ τοὺς καταπιῇ, ἀλλὰ τοὺς ὑπομένει ὡς ἄχθη ἀρούρης. Εἶναι οἱ ἴδιοι που ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸ ἐθνόσημο, τὶς παρελάσεις, τὶς ὁρκωμοσίες. Εἶναι οἱ ἴδιοι που ἐπιθυμοῦν τὴν κατάργηση καὶ τῆς ἰδίας τῆς Γαλανόλευκης. Ἐπιθυμοῦν τὴν ἐξάλειψη παντὸς ἔθνικοῦ διότι νιώθουν ὅτι τοὺς «καταπατῶνται τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα» καὶ ὅτι τοὺς προσβάλλονται διάφορες «ἰδιαιτερότητες». Ὡς γνήσια δεκανίκια τῆς ἑβραιομασονίας, προσβάλλονται στὴ θέα τῆς Γαλανόλευκης καὶ τοῦ Δικεφάλου. Ὅ,τι εἶναι ἑλληνικό, ἐνοχλεῖ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς καὶ τοὺς ἐγχώριους πρακτορίσκους τους, ὄχι μόνον ὡς ἰδέα ἀλλὰ καὶ ὀπτικά.

Ξεκίνησαν μὲ τὸ διωγμὸ τῆς πληθώρας τῶν παγκοσμίων ἑλληνικῶν συμβόλων. Κατάφεραν, λόγου χάριν, νὰ δυσφημήσουν τὸ ἱερόν Τετραγράμματον, σύμβολο που ἔφεραν οἱ Πυθαγόρειοι στοὺς χιτῶνες τους καὶ αποκαλούσαν «Ὑγίεια», σήμερα πλέον πασίγνωστο ὡς πεντάλφα τῶν καββαλιστῶν, σατανιστῶν καὶ λοιποῦ σκοταδιστικοῦ συρφετοῦ. Ὁ προϊστορικὸς ἀγκυλωτὸς σταυρὸς(γαμμάδιον) συνδέθηκε ἀποκλειστικά μὲ μία συγκεκριμένη ἐθνικοσοσιαλιστικὴ ἰδεολογία τῶν μέσων τοῦ περασμένου αἰῶνος καὶ στιγματίστηκε καὶ αὐτὸς ὡς κάτι ἀρνητικό.

Συνεχίζουν μὲ τὸ διωγμὸ τῶν ὑπολοίπων ἐθνικῶν μας  συμβόλων. Σᾶς θυμίζω τὴ σχετικὰ  πρόσφατη μετεκλογικὴ πρόθεση τῆς  πολιτείας, νὰ καταργήσῃ τὸ ἐθνόσημο ἀπὸ τὰ διακριτικὰ τῆς Ἀστυνομίας. Τότε προκλήθηκε σάλος μὲ συνέπεια νὰ μὴν πραγματοποιηθῇ κάτι τέτοιο ἄμεσα. Ἤ ἁπλῶς ἤθελαν νὰ δοκιμάσουν τὴν ἀντίδραση τῆς κοινῆς γνώμης. Τώρα, μὲ τὴν κατάλληλη ἐνορχήστρωση τῶν γεγονότων αὐτῶν τῶν ἡμερῶν καὶ μὲ τὴν κατασκευασμένη, ἄν καὶ δίκαιη, ἀγανάκτηση τῆς κοινωνίας γιὰ τοὺς  «φασίστες», κατάφεραν νὰ ταυτίσουν τὸ ἐθνικό μὲ τὸ τρομοκρατικό. Ἔτσι, θέλουν νὰ ἀναστείλουν τὰ πατριωτικά μας ἀντανακλαστικὰ καὶ νὰ περάσουν ὅσο πιὸ ἀνώδυνα γίνεται τὰ ἀντεθνικὰ τους σχέδια. Σχέδια ποὺ ἔχουν ἀργήσει πρὸ πολλοῦ νὰ ὑλοποιήσουν στὴν Ἑλλάδα, σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χώρες που ἔχουν ἀπεθνικοποιηθῆ ἐδῶ καὶ χρόνια.

Ἔχω μεγάλη περιέργεια γιὰ τὸ σύμβολο μὲ τὸ ὁποῖο σκοπεύουν νὰ ἀντικαταστήσουν τὸ στεφανωμένο ἐθνόσημο στὰ κρατικὰ ἐμβλήματα. Μὲ τὶ συναισθήματα θὰ ἀποδυθοῦν οἱ ἱπτάμενοι καὶ οἱ καταδρομεῖς μας ἀπὸ τὰ ἱερὰ σύμβολα, που δὲ θὰ τοὺς συντροφεύουν πιὰ στὴ Νίκη καὶ στὸν Ἔνδοξο Θάνατο; Γιὰ τοὺς δὲ πολιτικάντηδες δὲν ἀπορῶ, διότι μέσα στὴν Ἑλληνική(;) Βουλὴ οὕτως ἤ ἄλλως δὲν ὑπάρχει σημαία ἤ ἐθνόσημο.

Ἡ σταδιακὴ κατάργηση τῶν ἐθνικῶν συμβόλων, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν κατὰ καιροὺς ἐπιδεικτικὴ καύση τῆς σημαίας καὶ τοῦ μνημείου τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου, καθῶς καὶ τὴ βεβήλωση τῶν διαφόρων μνημείων καὶ ἡρώων, πραγματοποιεῖται ὑπὸ τὴν ἀνοχὴ τῆς κοινωνίας. Μιᾶς ἀποχαυνωμένης κοινωνίας, διαπαιδαγωγημένης καταναλωτικὰ καὶ ὑλιστικά. Μιᾶς κοινωνίας, που τὸ πρωτεύον της πρόβλημα εἶναι ἡ οικονομικὴ κρίση καὶ ἡ μελλοντικὴ ἀνικανότητα κτήσης τρίτου αὐτοκινήτου, θέσης στὸ δημόσιο, θερινῶν διακοπῶν καὶ ὠχαδερφιστικῆς ἀναπαύσεως.

Ὡστόσο, εὐελπιστῶ ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκεῖνα τὰ φυλετικὰ ἀντανακλαστικὰ στὶς βάσεις τοῦ λαοῦ μας, που θὰ ἐνεργοποιηθοῦν ὡς φυσικὴ ἀντίδραση στὴν παροῦσα ἔσχατη πρόκληση. Θὰ ὑπάρξη ἀντίδραση σ’ αὐτὴ τὴ νέα καὶ διὰ νόμου ἐπίσημη δίωξη τῶν ἐθνικῶν μας συμβόλων. Θὰ ὑπάρξη ἀντίσταση. Εἶναι καιρὸς γιὰ νέους ἀγῶνες. Ἡ Νέμεσις θὰ εἶναι ἀμείλικτη… 

Σπάρτακος Τανασίδης 

tanasidisspartakos@yahoo.gr

Καημένη κυρα Σοφία....

Καημένη κυρα Σοφία....

Όταν απόσωσε το φαγητό της, το ρολόι της διπλανής εκκλησιάς χτυπούσε τέσσερις.

 

Έκανε το σταυρό της "δόξα τω Θεώ, είχαμε φαγητό και σήμερα". Και τί φαγητό! Αρχοντικό!

Μπαρμπούνια τηγανητά. Κατεψυγμένα βέβαια αλλά δεν έχει κόλλημα μ' αυτά. Νοστιμότατα ήταν, με το λαδάκι τους, κόκκινα - κόκκινα, λαχταριστά.

 

Σήκωσε τα πιάτα, γύρω μια θαλπωρή -είχε και καλοριφέρ αναμμένο-, ένδοξα απομεινάρια μεσημβρινής λιακάδας είχαν πάρει τον κεκανονισμένο προς δυσμάς δρόμο τους, "δόξα τω Θεώ" πάντα ευσχημόνως και κατά τάξη. 

Έπιασε πάλι να σκέφτεται την κυρα Σοφία, την γειτόνισσα. Πάντα την σκεφτόταν την ώρα του τραπεζιού γιατί ήταν μια μικρή συννεφιά στο Φως ιλαρόν του οσονούπω εσπερινού....

 

Όχι πως δεν είχε να φάει η κυρα Σοφία -κουτσά στραβά τα έβγαζε πέρα με την σύνταξη του συχωρεμένου του άντρα της- αλλά είχε ένα πικρό μυστικό που αυτή το έμαθε κατά τύχη:

Έτρωγε μοναχούλα, σαν έγκλειστη, στο δωμάτιό της ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο παιδιά και εγγόνια.

 

Δικό της ήταν το σπίτι και επειδή οι δουλειές του γιου της δεν πήγαν καλά, ήρθε με τη γυναίκα και τα παιδιά του να μείνει με τη μάνα, να γλυτώνει το ενοίκιο.

 

Σοβαρή, αξιοπρεπής και λιγόλογη κοπέλα η νύφη (έμοιαζε σ' αυτό με την πεθερά) δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα στην γειτονιά (ακριβώς όπως και η γριούλα). 

 

Όλα έμοιαζαν αρμονικά, μέχρι που αυτή -από σπόντα- έμαθε πως τα τσανάκια τους ήταν ξεχωρισμένα. Η κυρα Σοφία ψώνιζε χωριστά το λάδι της και τα άλλα χρειαζούμενα, μαγείρευε χωριστά και έτρωγε μόνη στο δωμάτιό της. Η οικογένεια του γιου είχε άλλο κουμάντο.

 

Την πείραξε αυτό που έμαθε. Της θύμισε αυτό που έλεγαν στα παιχνίδια τους -όταν ήταν παιδί- "όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια". 

 

Καημένη κυρα Σοφία.... 

Σηκωνόταν αξημέρωτα, λέει, να μαγειρέψει ένα πιάτο φαγάκι, για να είναι η κουζίνα ελεύθερη μετά, να ετοιμάσει η νύφη το φαγητό της οικογένειας. Αυτή, δηλαδή, δεν ήταν στην οικογένεια;

 

Το μεσημέρι έτρωγε στο στενό της δωματιάκι. Δεν μιλούσε όμως σε κανένα, δεν παραπονιόταν, δεν κουσκούσευε την νύφη. Μάλιστα της κρατούσε και τα παιδιά, όταν δούλευε.

 

Στο στόμα της ήταν ακόμη η γεύση των ψαριών, δεν την χρειαζόταν πια, πήρε μια μπουκιά σταφιδόψωμο. Γλυκάθηκε μα αντί να πει "δόξα Σοι Κύριε", μουρμούρισε "Χριστέ μου βόηθα την κυρα Σοφία". Φαντάστηκε πως αν ποτέ η γιαγιούλα έτρωγε σταφιδόψωμο και αυτό πικρό θα της ήταν.

 

Νοικοκυρά γυναίκα...

 

Την θυμάται όταν πρωτοήρθε στη γειτονιά και αγόρασαν -με τον άντρα της- το οικόπεδο και άρχισαν να χτίζουν. Αν και νέα τότε, είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε ένα σεμνό κότσο, ήσυχη γυναικούλα με ήσυχα σαν προβατάκια παιδιά και ο κυρ Θανάσης ο σύζυγος ήταν ψηλός, καλοκάγαθος, με ένα ποδήλατο και μεγάλα αυτιά (με τα οποία αυτή και ο αδελφός της γελούσαν με την άκακη αναίδεια των παιδαρίων).

 

Το σπίτι τους χτίστηκε μικρό γιατί μικρό ήταν οικόπεδο, γιατί λίγα ήταν τα λεφτουδάκια της στέρησής τους.

 

Το ήξερε και από μέσα καθώς την έστελνε η μάνα της να αγοράσει σταφύλια ( είχε ο Θανάσης ένα αμπέλι κληρονομικό).

 

Ενα σαλόνι τόσο μικρό που στην κηδεία του Θανάση ο κόσμος ήταν στην αυλή, ένα ακόμη δωμάτιο (από την κλειστή πόρτα καταλάβαινε πως ήταν υπνοδωμάτιο) και μια μικρή κουζινούλα (όλα με γκρο μπετόν -εκείνα τα χρόνια-). Στο κουζινάκι ήταν τα τελάρα με το ροζακί και η παλάντζα κρεμασμένη, δίπλα στις κουτάλες.

 

Το σπιτάκι δεν άλλαξε ποτέ... Ορατά τουλάχιστον, γιατί δεν γνωρίζει αν έπεσαν τίποτε χωρίσματα μέσα, αν άλλαξαν την διαρρύθμιση -όπως άλλωστε δεν ήξερε μέχρι πρόσφατα το μυστικό της γιαγιάς. Υποθέτει δε πως τα εγγόνια θα κοιμούνται στο σαλόνι (υπήρχαν παιδικά αυτοκόλλητα στα τζάμια), το ζευγάρι στο παλιό υπνοδωμάτιο και η κυρα Σοφία μάλλον... στο κουζινάκι.

 

Και τί πείραζε δηλαδή, να μαγειρεύουν ένα πιάτο παραπάνω;

Και τί θα πείραζε, αν καθόταν όλοι στο ίδιο τραπέζι;

 

Τώρα αρχίζει να λύνεται και η απορία της για το ότι η κυρα Σοφία όλο στην αυλή είναι και σκουπίζει τα σκουπισμένα, ακόμη και με βροχή και με κρύο και με καύσωνα.... Βγαίνει και στο πεζοδρόμιο και μαζεύει τα λεμόνια της λεμονιάς που είχε φυτέψει ο συχωρεμένος -όταν αγόρασαν το οικόπεδο- και αν δεν υπάρχουν λεμόνια σκουπίζει τα φύλλα και ξεχνιέται αρκετή ώρα στο στυλιάρι της σκούπας ,κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα που περνούν....

 

"Μα τί ψώνιο είναι αυτό με το σκούπισμα;" αναρωτιόταν για χρόνια "δεν κρυώνει, δεν ζεσταίνεται, δεν βαριέται; Όλο στο πεζοδρόμιο βρίσκεται."

 

Τώρα δίνει -μόνη της- την απάντηση πως μάλλον η αυλή και το πεζοδρόμιο είναι ο τόπος που την πονάει λιγότερο, καθώς εκεί κανείς δεν την απομονώνει, κανείς δεν την περιφρονεί.

 

Το αντίθετο μάλιστα: Την χαιρετούν οι γείτονες και της χαμογελούν τα παιδιά, όταν μαζί με τα λεμόνια "δώστα στη μάνα σου" τους χώνει και καμιά καραμέλα στην τσέπη..... 

 

πηγή

από το ΑΗΔΟΝΙ

ΣΠΑΝΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η πρώτη γνωστή φωτογραφία ανδρών που πίνουν μπύρα. Εδιμβούργο 1844

 

Η μόνη γνωστή φωτογραφία ενός Αφρικανού ‐ Αμερικανού στρατιώτη της Ένωσης με την οικογένειά του. 1863‐65

 

Ένας Ιθαγενής Αμερικανός κοιτάζει κάτω σε ένα πρόσφατα ολοκληρωμένο τμήμα του διηπειρωτικού σιδηροδρόμου. Νεβάδα, περίπου 1868

 

1884 De Dion, Bouton et Trepardou Dos‐à‐Dos: είναι το παλαιότερο αυτοκίνητο που έτρεξε στον πλανήτη, το πρώτο που συμμετείχε σε αγώνα αυτοκινήτων.

 

Πιστοποιητικό εγγραφής στο Πανεπιστήμιο του Άλμπερτ Αϊνστάιν που έλαβε στην ηλικία των 17 από το σχολείο του καντονίου Aargau

 

Κατασκευή του πύργου του Άιφελ, Ιούλιος 1888

 

Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, Αθήνα 1896

 

Τρείς τοξότες, Ιαπωνία 1860 – 1900

 

Οι πρώτοι επίσημοι αναβάτες στο πρώτο μετρό της Νέας Υόρκης, 1904

 

9 βασιλιάδες εμφανίζονται σε μια φωτογραφία (Windsor Castle, 20 Μαΐου 1910)

 

Μπογιατζήδες κρέμονται από τα καλώδια της γέφυρας του Μπρούκλιν 7 Οκτωβρίου 1914, 31 χρόνια, αφού λειτούργησε για πρώτη φορά

 

Χριστούγεννα στα χαρακώματα, 1914

 

Αγελαδο‐παπούτσια που χρησιμοποιούνταν από λαθρέμπορους στις ημέρες της ποτοαπαγόρευσης για να συγκαλύψουν τα ίχνη τους, 1922

 

Παρακινούμενοι από τη μυρωδιά ποτού ενός σπασμένου μπουκαλιού, ομοσπονδιακοί πράκτορες επιθεωρούν ένα «φορτηγό ξυλείας». Λος Άντζελες, 1926

 

Τα τελευταία ζευγάρια που έμειναν σε μαραθώνιο χορού, Σικάγο 1930

 

Η έδρα του Μπενίτο Μουσολίνι και το ιταλικό φασιστικό κόμμα στην Ιταλία, 1934

 

Νέοι πρωτοπόροι χαιρετούν τον Στάλιν, το 1935, Ivan Shagin.

 

Νέα Υόρκη: άνδρας διαβάζει εφημερίδα.
Τίτλος: “Ο Στρατός των Ναζί τώρα 75 μίλια από το Παρίσι” 18 Μαΐου 1940

 

Ο Χίτλερ στο Παρίσι, 1940

 

Πάπας Πίος ΧΙΙ και Χίτλερ

 

Ο Douglas MacArthur υπογράφει την επίσημη παράδοση των Ιαπώνων στο κατάστρωμα του USS Missouri, 1945

 

Μια ιαπωνική οικογένεια επιστρέφει στο σπίτι της (Σιάτλ, Ουάσιγκτον) από ένα στρατόπεδο‐κέντρο μετεγκατάστασης στο Hunt του Idaho στις 10 Μαΐου του 1945

 

Λήξη του πολέμου. Νέα Υόρκη 1945

 

Η Σοβιετική σημαία κυματίζει στο Ράϊχσταγκ [Βερολίνο 1945]

 

Οι τρεις Κένεντι στα μέσα της δεκαετίας του 30 σαν έφηβοι: John, Bobby και Teddy

 

Ο πρώτος υπολογιστής

 

Ο Louis Armstrong παίζει για την γυναίκα του μπροστά από την Σφίγγα στις Πυραμίδες της Γκίζα, 1961

 

Μίνι φούστες στη Μόσχα, 1965

 

“Φύγε από τον αγώνα μου και δώσε μου τους αριθμούς “.
Μια γυναίκα έτρεξε τον μαραθώνιο της Βοστώνης που διοργάνωσε ο Jock Semple που ακολουθεί την Kathrine Switzer. Άλλοι δρομείς τον μπλοκάρουν και εκείνη τελείωσε τον αγώνα. 1967.

 

Το προσωπικό της Microsoft. 7 Δεκεμβρίου 1978

Ποιοι είναι οι εγκληματίες;

Ποιοι είναι οι εγκληματίες; Posted: 06 Nov 2013 09:00 AM PST «Θε μου τι λέπομεν στις μέρες μας» Στρατηγός Μακρυγιάννης Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος, Κιλκίς Το ίδιο αναφωνούμε κι εμεί στις μέρες μας. Θεέ μου τι βλέπουμε!! «Να δούμε ακόμα πού θα φτάσουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μην τον γράψουμε με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πια ολότελα. Ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε φτάσει ούτε στην μισή αναισθησία και σιχαμένη παραμόρφωση, απ’ όσο έφτασε σήμερα…». (Φ.Κόντογλου, «Μυστικά Άνθη», εκδ. «Αστήρ», σελ. 31). Δεν προλαβαίνουμε στον δύσμοιρο τούτο τόπο να μετρούμε τις «σιχαμένες πράξεις». Οσμή θανάτου, σάβανα απλώθηκαν πάνω από τα πάλαι ποτέ ρόδινα ακρογιάλια της πατρίδας μας και μας καταπλακώνουν. Χαλάσαμε πολύ και πολλοί. Και το κακό είναι ότι αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα. Μας προσπερνούν, μας υπερκεράζουν. Μας λείπουν και τα φωτεινά πνεύματα, οι αληθινά σοφοί και προκομμένοι άνθρωποι, οι “μεταξένιοι” που μας έδειχναν την οδόν της αληθείας. Και οι λίγοι που υπάρχουν πνίγονται από τις τσιρίδες των καντιποτένιων… Έγινε το κακό της κτηνώδους δολοφονίας των δύο νέων ανθρώπων και οι σάπιοι γνωμηγήτορες των τηλεαναθυμιάσεων ξερνούν τα δηλητήριά τους. Τετριμμένες ανοησίες και παλιανθρωπιές. Διαβάζεις και νιώθεις απόγνωση. Το παρακάτω γεγονός είναι πραγματικό. Όταν κάποτε οι αδηφάγες κάμερες της τηλεόρασης στράφηκαν στο πρόσωπο ενός νεαρού εγκληματία, που έβγαινε σιδηροδέσμιος από ανακριτικά γραφεία, κάποιος αιματολάγνος δημοσιογράφος τον ρώτησε: - «Εσύ έκανες το έγκλημα;» - «Όχι, εσείς», αποκρίθηκε ο νεαρός. Η απάντηση συνοψίζει το πρόβλημα και έχει πολλούς αποδέκτες. Αυτό το αδυσώπητο “εσείς” στρέφεται πρωτίστως στην πανίσχυρη τηλεοπτική εξουσία. Υπολογίστηκε ότι κατά μέσο όρο ένα παιδί, μέχρι να τελειώσει το Λύκειο έχει αφιερώσει στην «λατρεία» της μικρής οθόνης 18.000 ώρες, που σημαίνει 750 μέρες ή, χονδρικά, 2,5 χρόνια τηλεοπτικής αιχμαλωσίας. Ακόμη στην Αμερική σύμφωνα με έρευνες-και είναι γνωστό το ρητό “αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική”- ένα παιδί «μετέχει», παρακολουθεί, ετησίως περίπου 3.000 και πάνω φόνους στην τηλεόραση ή, χειρότερα, μέσω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, «διαπράττει» το ίδιο, εκατοντάδες φόνους. Θα αντιτείνει κάποιος: Μα ένα αθώο παιχνίδι είναι; Απαντώ, γυρίζοντας κατ’ αρχάς στην εποχή που γεννήθηκε το σημερινό «θηρίο». Είναι γνωστό πως, όταν άνοιξαν οι πρώτοι κινηματογράφοι για το κοινό, από τις πρώτες σκηνές που προβλήθηκαν, ήταν η διαδρομή μιας αμαξοστοιχίας. Η λήψη της σκηνής έγινε από κάμερα που βρισκόταν πάνω στις γραμμές του τρένου και μπροστά από την αμαξοστοιχία, που εκινείτο προς την κάμερα. Η αντίδραση του κόσμου ήταν η αναμενόμενη: προσπάθησε να γλιτώσει από το τρένο τρέχοντας πανικόβλητος από την αίθουσα προς τις εξόδους. Από τότε πέρασαν 90 χρόνια περίπου. Σε αυτό το διάστημα ο άνθρωπος έμαθε σιγά σιγά να αποστασιοποιείται από το οπτικό θέαμα. Και φυσικά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί διαφορετικά η παρακολούθηση μιας ταινίας θα αποτελούσε μία πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία. Τι σημαίνει όμως για τον ανθρώπινο ψυχισμό αυτή η αποστασιοποίηση; Θεάματα όλων των ειδών παρελαύνουν μπροστά μας. Βλέπουμε να διαπράττονται καταφανείς αδικίες, εγκλήματα ειδεχθή, πράξεις που η ηθική και η συνείδηση αποστρέφεται. Κι αυτό όχι μόνο σε ταινίες φανταστικές, αλλά ακόμη χειρότερα στα δελτία ειδήσεων, σε ντοκιμαντέρ και αλλού, όπου οι σκηνές φρίκης είναι πραγματικές: παιδιά που λιμοκτονούν, ετοιμοθάνατοι με την αγωνία του θανάτου ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους… Πολλές φορές μάλιστα το θεώμενο πρόσωπο επιχειρεί μάταια να επικοινωνήσει με τον ανώνυμο θεατή: ακούγονται κραυγές που ζητούν βοήθεια, απλώνονται παρακλητικά χέρια, μάτια εκφραστικά επιχειρούν να εντοπίσουν κάποιο σωτήρα στο απύθμενο βάθος του κινηματογραφικού φακού… Αυτά όλα δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστη μια ηθική συνείδηση. Τι εννοώ; Από το αποτρόπαιο θέαμα μέχρι την ηθική συνέγερση, το χρονικό διάστημα είναι στιγμιαίο. Και ο υγιής άνθρωπος αμέσως θα επιζητήσει να θεραπεύσει το κακό που βλέπει, για να ικανοποιήσει την ηθική του συνείδηση που έχει επαναστατήσει. Μπορούσε να επέμβει σ’ έναν ξυλοδαρμό αθώου, να ταϊσει ένα παιδί που πέθαινε της πείνας ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να το περιθάλψει. Τώρα όμως όχι. Το παιδί που βλέπει είναι μακριά, σ’ έναν άλλο κόσμο, και η προσφορά ή η βοήθειά του είναι μάταιη. Μοιραία, λοιπόν, το αποτέλεσμα είναι η σκλήρυνση του ανθρώπου μπροστά στην οθόνη, η αποκοίμιση των ηθικών του ανακλαστικών. Συγχρόνως υποχρεούται να πείσει τον εαυτό του ότι αυτά που βλέπει συμβαίνουν σε μιαν άλλη διάσταση, μια διάσταση που δεν συμπίπτει ή δεν επικοινωνεί με τη δική του. Αυτή η στάση όμως κατατείνει στην ενίσχυση μιας σύγχρονης τάσης, που γίνεται η μάστιγα της εποχής μας, της ανθρώπινης αδιαφορίας και του «ωχαδερφισμού». Μάλιστα κατά έναν έμμεσο τρόπο τη «νομιμοποιεί». Γιατί κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον συνάνθρωπό του για απραξία μπροστά στην οθόνη. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει και η απραξία είναι η λογική στάση. Άλλωστε και οι διαφημίσεις της τηλεόρασης αποθεώνουν αυτήν τη συμπεριφορά. Η παρακολούθηση του θεάματος συνυφαίνεται με έναν αναπαυτικό καναπέ και μιαν άνετη καθιστική στάση. Το υπονοούμενο είναι «σαφές»: το θέμα είναι πλαστό και ψυχαγωγικό και παρακολουθήστε το χωρίς άγχος. Έχουμε, δηλαδή, ψυχικό μιθριδατισμό, βαθμιαίο εθισμό στην δυστυχία των άλλων. Έτσι η παγερή αδιαφορία της εικονικής ζωής, μεταφέρεται και στην πραγματική. Η φράση «εσείς το κάνατε το έγκλημα» δείχνει και το τωρινό σχολείο. Λέει ένας σπουδαίος ποιητικός λόγος: «Πάρε τις λέξεις μου, δωσ’ μου το χέρι σου». Τα παιδιά δεν έχουν λέξεις, δεν μπορούν να εκφραστούν, γιατί δεν διδάσκονται την γλώσσα στα σχολεία. Και γλώσσα σημαίνει λογοτεχνία, ποίηση, πράγματα προγραμμένα από τα εν χρήσει σχολικά τάχα και βιβλία Γλώσσας. Μία από τις σοβαρότερες και σημαντικότερες συνέπειες αυτού του γλωσσικού υποσιτισμού είναι ότι προτρέπονται, καταφεύγουν οι νέοι σε πράξεις βίας, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με τον λόγο. Πολλά παιδιά φτάνουν στην εξαλλοσύνη και την απελπισία, γιατί δεν μπορούν να συν-εννοηθούν. (Ο Κολοκοτρώνης που καταλάβαινε από αυτά έλεγε για τα παλληκάρια του. “Πρώτα τους το ερμήνεψα μιλητά, έπειτα το ‘κανα τραγούδι και τους το τραγούδησα” το ποίημα είναι ευμνημόνευτο, τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια).  Να πω κάτι και από την εμπειρία μου στην τάξη. Δίδαξα πριν από δύο μήνες στους μαθητές μου –Στ’ Δημοτικού- τον γνωστό, διδακτικότατο μύθο του Αισώπου, «παις κλέπτης και μήτηρ». Ρώτησα τις προάλλες τα παιδιά. Θυμόταν τα πάντα, σχεδόν όλο το κείμενο. (Βεβαίως το διδάσκω και στην αρχαία ελληνική). Όταν δεν διδάσκεις, τις τιμαλφείς αξίες, στην αρτιμελή γλώσσα του Γένους μας, τότε οι καρδιές σκληραίνουν και, κάποιες φορές, τα χέρια οπλίζονται. Έλεγε ο Ζ. Λορεντζάτος τα παρακάτω σπουδαία γι’ αυτήν μας την σχιζοφρένεια στο βιβλίο του, μελέτη «Για τον Σολωμό».   «Οι δικοί μας χύνουν το αίμα τους αποκάτου από το Σταυρό για να μας κάνουν ελεύθερους», τόνιζε ο σολωμικός Διάλογος. Στο κάτω κάτω δεν ελευθέρωσαν οι λόγιοι, οι φωτισμένοι ή αφώτιστοι, τους σκλαβωμένους. Οι σκλαβωμένοι ελευθέρωσαν κάποτε και τους λόγιους. Χρειαζόταν «γι’ ανταμοιβή»-πάντα στη διάλεχτο του Σολωμού-«οι δικοί μας» (δηλαδή ο λαός) να κινδυνεύουν σήμερα να χάσουν και την πίστη τους και τη λαλιά τους; Αν είναι να προκόψουμε σα λαός, δεν θα μπορέσουμε να το κατορθώσουμε μακριά από την πίστη μας και τη γλώσσα μας. Μονάχα μέσα από αυτά τα δύο μπορεί να φυτρώσει κάτι αληθινό. Μονάχα μέσα από αυτά τα δύο σωθήκαμε ως σήμερα και μονάχα μέσα από αυτά τα δύο θα σωθούμε αύριο. Δε σωθήκαμε από τους λόγιους. Όσο τα ψευτίζουμε τα δύο αυτά, τόσο απομακραίνουμε τη μέρα του λυτρωμού. Όποιος παραβαίνει το νόμο της φυσικής συνέχειας ακρωτηριάζεται… Γιατί επιτέλους ποιοί είμαστε εμείς; Και πού πηγαίνει στις περιπτώσεις αυτές η περίφημη αυτογνωσία μας; Υπάρχουμε; Και τη δική μας γλώσσα; Και τη δική μας πίστη; Εμάς του σημερινού ελληνικού λαού; Τι την κάνουμε;» Υπάρχουν, όπως προανέφερα, πολλοί αποδέκτες του νεαρού εγκληματία, η οικογένεια, η πνευματική και εκκλησιαστική ηγεσία, (όπως έγραψα παλαιότερα κάποιοι επίσκοποι που επιμένουν στις «ιερές μουρμούρες») και πολλοί άλλοι. Άφησα για το τέλος τους προσκυνημένους, τις ανθυπομετριότητες της νυν πολιτικής. Γι’ αυτούς δανείζομαι τα λόγια του Σεφέρη από το πολιτικό του ημερολόγιο. «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. […] Είμαι βέβαιος πώς τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε»… πηγή