Καβάλα

Ιστορία

Η ιστορία της πόλης ξεκινά από τους Προϊστορικούς χρόνους και εκτείνεται μέχρι σήμερα. Οι αναφορές για αυτήν από την μία χάνονται στις ομηρικές αφηγήσεις και από την άλλη καταγράφονται στα αρχεία της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Από την μία η πόλη έγινε παγκοσμίως γνωστή για την άφιξη των δημοκρατικών στρατευμάτων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενόψει της ιστορικής μάχης των Φιλίππων και από την άλλη για την άφιξη του Αποστόλου Παύλου το 49 μ.Χ., κάνοντας την Νεάπολη (σημερινή Καβάλα) πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που δέχτηκε τον Χριστιανισμό. Είναι διάσημη για τα μεγαλοπρεπή έργα Βυζαντινών και Τούρκων (όπως το Κάστρο και οι Καμάρες) όσο και για το ότι αποτέλεσε γενέτειρα του Μεχμέτ Αλί, αντιβασιλέα της Αιγύπτου. Παράλληλα η νεότερη ιστορία της πόλης παρουσιάζει εξίσου ενδιαφέρον, τόσο για την καπνεργασία και τις πρώτες απεργίες στα Βαλκάνια (1896) όσο και για την πλούσια βιομηχανική δραστηριότητα με κυρίαρχη αυτή του μαύρου χρυσού.

Προϊστορικοί χρόνοι

Τα παλαιότερα ευρήματα που βρέθηκαν στο νομό Καβάλας, ήρθαν στο φως τη δεκαετία του '50 στην περιοχή «Τζίνες» της Θάσου (ορεινή περιοχή κοντά στα Λιμενάρια) και αφορούν εργαλεία εξόρυξης ώχρας της Νεότερης Παλαιολιθικής, περίπου 20.300 χρόνων π.Χ. Εκείνη την περίοδο η στάθμη της θάλασσας ήταν πολύ χαμηλότερα από την σημερινή, με αποτέλεσμα η νήσος της Θάσου να συνδέεται μέσω χερσονήσου με την ενδοχώρα. Όμως κατά την Μεσολιθική εποχή που η θερμοκρασία του περιβάλλοντος αυξήθηκε και έλιωσαν οι παγετώνες, τα νερά της θάλασσας πλημμύρισαν την μέχρι πρότινος πεδιάδα. Η μετάβαση στην Νεολιθική εποχή χαρακτηρίστηκε από την μόνιμη εγκατάσταση με την ίδρυση των πρώτων οικισμών, την εξημέρωση των ζώων και την καλλιέργεια της γης.

Οι πρώτες οργανωμένες κοινωνίες εμφανίζονται στην Πεδιάδα των Φιλίππων γύρω στα 5.600 π.Χ. Πιο γνωστές θέσεις γενικότερα στον νομό Καβάλας για την περίοδο της Νεολιθικής είναι στη θέση Ντιλικί Τας (Όρθια Πέτρα στα τούρκικα), που παρουσιάζει κατοίκηση από την Μέση Νεολιθική, η θέση που βρίσκεται κοντά στο χωριό Ακροπόταμος, η θέση που βρίσκεται κοντά στον Παράδεισο και ο προϊστορικός οικισμός των Λιμεναρίων Θάσου. Πολλοί οικισμοί παρουσιάζουν συνεχή κατοίκηση και την εποχή του Χαλκού, με σημαντικότερα ευρήματα, αυτά από το προϊστορικό νεκροταφείο του οικισμού Καστρί Θάσου και της Σκάλας Σωτήρα Θάσου. Η θέση μάλιστα στη Σκάλα Σωτήρα Θάσου αποτελεί τον μοναδικό οικισμό στα Βαλκάνια που ήταν περιτοιχισμένος, η κάτοψη του οποίου σχεδιάστηκε με βότσαλα στο δάπεδο της εκκλησίας του χωριού.  Η τελική φάση της Εποχής του Χαλκού σφραγίζεται με τη μυκηναϊκή διείσδυση. Αγγεία μυκηναϊκά ή τοπικές μιμήσεις τους, χάλκινα μαχαίρια μυκηναϊκού τύπου καθώς και άλλα αντικείμενα είναι μάρτυρες των εμπορικών επαφών της νότιας Θάσου με Νοτιοελλαδίτες θαλασσοπόρους.

Αν και μη χρονολογημένες, πιο γνωστές είναι οι θαυμάσιες βραχογραφίες κοντά στο σημερινό χωριό Φίλιπποι. Η σημερινή πόλη της Καβάλας χτίστηκε επάνω σε δύο προϊστορικές θέσεις, την Αντισσάρα, τη σημερινή Καλαμίτσα, καθώς και του οικισμού της εποχής του Σιδήρου που εντοπίστηκε ανατολικά της πόλης, στην περιοχή Περιγιαλίου. Λόγω της ανεξέλεγκτης οικοδόμησης κυρίως στα μέσα του 20ου αιώνα, διασώζεται μόνο είναι ένα τμήμα του τείχους της Αντισσάρας, ανάμεσα στις πολυκατοικίες της σύγχρονης πόλης. Αρκετά ευρήματα της προϊστορικής περιόδου υπάρχουν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλας (κυρίως της θέση του Ντικιλί Τας) καθώς και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θάσου στο Λιμένα.

 

Αντισάρα (πριν τον 7ο Αιώνα π.Χ

ερείπια από το τείχος της Αντισάρας

Η Καβάλα ήταν αποικία Θασίων. Το πρώτο μέρος που αποίκισαν ήταν η σημερινή Καλαμίτσα όπου υπάρχουν ακόμη ερείπια της πόλης όπως και το τείχος της. Ο πρώτος οικισμός ονομάστηκε Αντισάρα ενώ τον 7ο αιώνα π.χ. αποικίστηκε και ο βράχος της σημερινής Παναγίας δίπλα στο καρνάγιο. Η σημερινή πόλη της Καβάλας χτίστηκε επάνω σε δύο προϊστορικές θέσεις, την Αντισάρα, τη σημερινή Καλαμίτσα, καθώς και του οικισμού της εποχής του Σιδήρου που εντοπίστηκε ανατολικά της πόλης, στην περιοχή Περιγιαλίου. Μετά από αιώνες της καταστροφής της Αντισάρας, στα ερείπιά της χτίστηκε άλλη η Καλαμού που πήρε το όνομα από την Παναγία Καλαμούς ή Καλαμιώτισσας της Κωνσταντινουπόλεως. Με το πέρασμα του χρόνου η Καλαμού καταστράφηκε και ερημώθηκε και οι κάτοικοί της πήγαν και κατοίκησαν στην Ξάνθη και έχτισαν το Μοναστήρι της Καλαμούς, που σώζεται μέχρι σήμερα.

Αρχαίοι χρόνοι

Αργυρή δραχμή Νεαπόλεως που κυκλοφόρησε από το 411-350 π.Χ. Έμπροσθεν κεφαλή Γοργόνας. Όπισθεν κεφαλή Αφροδίτης με στεφάνι και η επιγραφή με τα Ελληνικά γράμματα Ν-Ε-Π-Ο

Μετά από μακροχρόνιους πολέμους (που σύμφωνα με την ιστορία έλαβε μέρος και ο ποιητής Αρχίλοχος) με τα θρακικά φύλα που διέμεναν στη περιοχή, οι Θάσιοι για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τις θρακικές επιδρομές, γύρω στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ., ιδρύουν τη Νεάπολη. Εκτός τη στρατηγική της θέση, στο δρόμο που συνέδεε την Ανατολή με την Δύση, καθώς και το φυσικό της λιμένα, η Νεάπολη βρισκόταν ανάμεσα στην εύφορη και πλούσια σε μεταλλεύματα Θάσο, κοντά στο χρυσοφόρο Παγγαίο όρος και ακριβώς δίπλα στις εύφορες πεδιάδες των Φιλίππων και του Νέστου.

Ιωνικό κιονόκρανο από τον υστεροαρχαϊκό ναό της Παρθένου της αρχαίας Νεάπολης, σημερινής Καβάλας, Ελλάδα, τέλη 6ου αιώνα π.Χ.

Υπήρξε μέλος της Α’ Αθηναϊκής Συμμαχίας και της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας η οποία και μνημονεύεται στους φορολογικούς καταλόγους. Τα τιμητικά ψηφίσματα του αθηναϊκού δήμου, εγκωμιάζουν την Νεάπολη, για την συμπαράστασή της στην Αθήνα, κατά την ταραχώδη περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου. Πρωταρχική λατρεία στην πόλη αυτήν την περίοδο ήταν η πολιούχος Θεά της Παρθένου. Η αυτονομία της Νεάπολης φαίνεται και από τα αργυρά νομίσματα (στατήρες), που αρχίζουν να χρησιμοποιούνται λίγο πριν το 500 π.Χ. με την απεικόνιση της γοργούς πάντα στην μια τους όψη (που είχε ως σημασία, να διώχνει την κακοτυχία). Η Νεάπολη έμεινε σύμμαχος της Αθήνας μέχρι το 340 π.Χ., όταν την κατέλαβε ο Φίλιππος ο Β΄ προσαρτώντας την στο Μακεδονικό βασίλειο. Η θέση της Νεάπολης σήμερα τοποθετείται στη χερσόνησο της Παναγίας χωρίς να γίνει σαφές το ακριβές της σημείο (τεκμηριώθηκε μονάχα η θέση του ιερού της παρθένου). Τα ευρήματα της Νεαπόλεως εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλας.

Ρωμαϊκοί χρόνοι 

Τμήμα της Εγνατίας οδού

Η Νεάπολη, μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση, φαίνεται πως παρακμάζει. Λόγω όμως της εξαιρετικά στρατηγικής της θέσης, αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο τελευταίο τρίτο του 2ου π.Χ. αιώνα, με την κατασκευή της Εγνατίας οδού, η οποία περνούσε από αυτήν, όπως δείχνει το τμήμα λιθόστρωτου δρόμου που σώζεται στην κορυφή του Συμβόλου, καθώς και η ανεύρεση ενός ρωμαϊκού μιλιαρίου, όπου αναγράφεται : «…viam a Dyrrachio usque Neapolim per provinciam Macedoniam…curavit». Σύμφωνα μάλιστα με τα ρωμαϊκά Οδοιπορικά, υπήρχε σε αυτήν ρωμαϊκός σταθμός αλλαγής ίππων ( Tab. Peuting., VII,2-3: “Philippis XX-Fons co- Neapolis XLIIII- Acontisma…” . Itin. Anton., 320 : “Philippi m.p. XXX-Neapoli m.p. XII…”). Μετά την ίδρυση της ρωμαϊκής αποικίας των Φιλίππων, η Νεάπολη χρησίμευσε ως επίνειο της αποικίας, δεδομένου ότι από το λιμάνι της περνούσε ο σπουδαίος θαλάσσιος δρόμος Αλεξάνδρειας (Τρωάδας) – Θεσσαλονίκης. Για το λόγο αυτό ο Απόστολος Παύλος το 50 μ.Χ. από τη Σαμοθράκη πλέει προς τον λιμένα της Νεάπολης και από εκεί κατευθύνθηκε προς τους Φιλίππους. Εκεί ιδρύεται η πρώτη χριστιανική εκκλησία επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Βυζαντινή περίοδος και Φραγκοκρατία

Κατα την περίοδο του Βυζαντίου η αρχαία Νεάπολις μετονομάστηκε σε Χριστούπολις. Οι πρώτες μαρτυρίες του νέου ονόματος υπάρχουν στον κώδικα 1557Α του 746 μ.Χ. Το 926 υψώθηκαν τα νέα τείχη της Χριστούπολης, καθώς τα παλαιά είχαν υποστεί μεγάλες φθορές από τα χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού. To 1185 η πόλη πυρπολείται και καταστρέφεται από τους Νορμανδούς. Κατά τα έτη 1321-1328 το κράτος ταλανίζεται από εμφύλιο πόλεμο. Η πόλη κατέστη κέντρο επιχειρήσεων του νέου Ανδρόνικου. Το 1387 η πόλη υποτάσσεται φορολογικά, έπειτα συνθηκολογήσεως, στους Οθωμανούς και το 1391 καταλήφθηκε από τα στρατεύματα της Οθωμανικής Αυτορκατορίας.

Οθωμανική περίοδος 

Όψη του φρουρίου το 1907

Τρεις δεκαετίες μετά την κατάληψη της πόλης από τους Οθωμανούς, το 1425, κτίστηκε φρούριο στην περιοχή της χερσονήσου όπου βρισκόταν η ακρόπολη, με σκοπό τον έλεγχο της περιοχής και την άμυνα απέναντι στους πειρατές και τους Βενετούς.

Για να σιγοντάρει το έργο του ευνοημένου βεζίρη του, ο Σουλεΐμάν Χαν έφερε στην πόλη Άμπου-Χαγιάτ (ζωογόνο νερό) κουβαλώντας το από μία βουνίσια πηγή, σε απόσταση ενός κονάκ δρόμο. Η υδροδότηση της πόλης γίνεται από ένα πανύψηλο υδραγωγείο -πάνω από ογδόντα πήχεις- που στηρίζεται σε εξήντα αψίδες. Το υδραυλικό αυτό έργο του Σουλεϊμάν Χαν -ο Θεός ας τον ελεήσει!- είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια. Και μπορεί να συγκριθεί μόνο με το οικοδομικό έργο του Φίλικου, που 'χτισε το φρούριο της Καβάλας.

Τσελεμπή Εβλιγιά (Evliyâ Çelebi), Ταξίδι στην Ελλάδα (σελ. 67)

Το 1425 το κάστρο της Χριστουπόλεως καταλαμβάνεται, προσωρινά, από 10 βενετικές γαλέρες. Το 1530 περίπου επανιδρύεται η πόλη από Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή. Επισκευάζονται και ανεγείρονται τείχη στη βάση των βυζαντινών, κτίζονται οι Καμάρες, στη θέση παλαιότερου, πιθανόν ρωμαϊκού υδραγωγείου, ανέγερση τζαμιών. Εκείνη τη περίοδο έρχονται οι πρώτες ενδείξεις του ονόματος "Καβάλλα". Την ίδια περίοδο υπάρχουν μαζικοί εξισλαμισμοί κατοίκων και εποικισμοί μουσουλμάνων και Εβραίων που ανεβάζουν το ποσοστό των μουσουλμάνων κατοίκων της πόλης και καθιστούν τους χριστιανούς μειοψηφία.

Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα η Καβάλα αποτελεί σημαντικό λιμάνι και εμπορικό κέντρο, έδρα πολλών ξένων εμπορικών οίκων και προξενείων. Επίσης ο ελληνικός πληθυσμός ενισχύεται. Από το 1817 έως το 1821 ανεγείρεται το Ιμαρέτ από το Βαλή της Αιγύπτου Μεχμέτ Άλη. Στα τέλη 19ου, αρχές 20ου αιώνα η Καβάλα είναι το σημαντικότερο κέντρο επεξεργασίας και εμπορίας καπνού των Βαλκανίων, κτίζονται πολλές μεγάλες καπναποθήκες και νεοκλασικά κτίρια. Οι Έλληνες στις αρχές του 20ου αιώνα είναι κυρίαρχοι πλέον στην πόλη οικονομικά και πληθυσμιακά. Το 1906 ιδρύεται ο πρώτος γυμναστικός σύλλογος στην πόλη με την ονομασία «Φίλιπποι».

Από την Ελληνική Επανάσταση στον Μακεδονικό Αγώνα

Οι Καβαλιώτες συμμετείχαν στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων. Γνωστός Καβαλιώτης αγωνιστής ήταν ο οπλαρχηγός Ιλαρίων Καρατζόγλου.  Επίσης, άλλος ένας γνωστός Καβαλιώτης αγωνιστής, ήταν ο Κωνσταντίνος Σερδάρογλου, που κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς κατά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. Σημαντικός Καβαλιώτης αγωνιστής του 1821 ήταν και ο πυροβολητής του Ναυτικού Νικόλαος Καγιάσας.

Το 1864, μετά από άδεια που δόθηκε από τον σουλτάνο, η Καβάλα επεκτάθηκε οικοδομικά εκτός των τειχών της παλαιάς πόλης. Οι πολίτες εγκαταστάθηκαν στη σημερινή συνοικία του Αγίου Ιωάννου. Το γεγονός αυτό καθώς και το ότι εκείνη την εποχή τα καπνά της Μακεδονίας ήταν γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο μετέτρεψαν την πόλη σε κέντρο επεξεργασίας και εμπορίας καπνού. Σε αυτό βοήθησε και η θέση της με το φυσικό λιμάνι της. Στην Καβάλα έλαβε χώρα η πρώτη και η μεγαλύτερη εργατική απεργία (5000 εργάτες) σε ολόκληρα τα Βαλκάνια, το έτος 1896. Αυτό αποτέλεσαι την έναρξη του Καπνεργατικού κινήματος.

Άποψη της πόλης το 1900

Ενώ ήταν ακόμη τουρκοκρατούμενη σε αυτήν κυκλοφορούσαν τρεις ελληνικές εφημερίδες που την κατατάσσουν δεύτερη πόλη μετά την Θεσσαλονίκη, σε ελληνικές εκδόσεις εφημερίδων, του Ερμή, της Σημαίας και του Κύματος. Με την ίδρυση του τουρκικού συντάγματος το 1908 στην Καβάλα ιδρύεται και το πρώτο επίσημο καπνεργατικό σωματείο στα Βαλκάνια, η Ευδαιμονία, που υπήρχε ήδη από το 1905 με μορφή συλλόγου με την ονομασία Εγκράτεια. Η Καβάλα είχε μεγάλη συμβολή και κατά τον Μακεδονικό Αγώνα. Από την Καβάλα ήταν οι Μακεδονομάχοι οπλαρχηγοί Πέτρος Ιωαννίδης και Περικλής Δράκος. Περίπου το 1905-1906 αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες ελληνόγλωσσες εφημερίδες με πρώτη την "Σημαία".

Α' Κατοχή 1912-1913 και Απελευθέρωση 

Αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στην Καβάλα, πίνακας του Βασίλειου Χατζή.

Τον Οκτώβριο του 1912 ο βουλγαρικός στρατός κατέλαβε την Καβάλα χωρίς να αντισταθούν οι Οθωμανοί. Ακολούθησαν βιαιότητες εναντίον του μουσουλμανικού πληθυσμού, καθώς και συλλήψεις εκπροσώπων της εβραϊκής κοινότητας.

Η Καβάλα απελευθερώθηκε το 1913 από τον ελληνικό στόλο που ήταν αγκυροβολημένος στη Θάσο, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου. Στις 25 Ιουνίου 1913 εμφανίζονται ελληνικά σκάφη και στις 26 Ιουνίου το πρωί, το αντιτορπιλικό Δόξα καταπλέει στον κόλπο της Καβάλας. Με τη βοήθεια των Καβαλιωτών, που βοηθούν στον εντοπισμό των ναρκών στον κόλπο της Καβάλας, το Πολεμικό Ναυτικό καταλαμβάνει την πόλη. Στο μπαλκόνι του Παλαιού Πρωτοδικείου υψώθηκε την 26 Ιουνίου 1913 η ελληνική σημαία και αναγγέλθηκε η ενσωμάτωση της Καβάλας στον εθνικό κορμό από τον πλωτάρχη του αντιτορπιλικού «Δόξα», Αντώνη Κριεζή.

Β' Κατοχή 1916-1918 και Απελευθέρωση

Τον Αύγουστο του 1916 εισβάλλουν και καταλαμβάνουν την Καβάλα όπως και όλη την Ανατολική Μακεδονία και πάλι οι Βούλγαροι (Βουλγαρική κατοχή ελληνικών εδαφών (1916-1918)). Το σύνολο του Δ΄ Σώματος Στρατού που έδρευε στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή, κατόπιν εντολής του βασιλιά Κωνσταντίνου, παραδόθηκε στους Γερμανοβουλγάρους και μεταφέρθηκε στο Γκέρλιτς της Ανατολικής Γερμανίας το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως χώρος «φιλοξενίας»

Σύμφωνα με έκθεση του Ελληνα πρεσβευτή στη Σόφια, έως τον Απρίλιο του 1917 περίπου 6.000 άτομα πέθαναν από ασιτία μόνο στην περιοχή της Καβάλας και 4.000 άτομα στη Δράμα, σύμφωνα με το αρχείο της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου Η.Π.Α. Η επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση που δημιουργήθηκε σε βάρος των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας στη διάρκεια της Β΄ Βουλγαρικής Κατοχής, διαπιστώθηκε σε όλο το εύρος της μετά την απελευθέρωση των περιοχών οπότε και οργανώθηκαν συσσίτια, πρόχειρα νοσοκομεία και διανομή ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού. 

Στα τέλη του 1918, μετά την ήττα των κεντρικών αυτοκρατοριών και των συμμάχων τους Βουλγάρων και τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη απελευθερώνεται, ύστερα από δύο χρόνια σκληρής κατοχής.

Εγκατάσταση Μικρασιατών, δεκαετία 1920 

Η πόλη το 1930. Στο βάθος αριστερά διακρίνεται η χερσόνησος στην οποία βρίσκεται η συνοικία της Παναγίας, όπου εγκαταστάθηκαν αρκετοί Μικρασιάτες πρόσφυγες.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών το 1923-24, κατακλύζει την πόλη μεγάλο κύμα Ελλήνων προσφύγων από την Ανατολική Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία και τη Μικρά Ασία. Ο συνολικός αριθμός των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν ήταν 27.500. Αρχικά στεγάστηκαν σε παλιά καπνομάγαζα και πρόχειρους οικίσκους αργότερα όμως δημιουργήθηκαν νέες συνοικίες όπως τα Χίλια, τα Πεντακόσια (δηλαδή πεντακόσιες οικογένειες εγκαταστάθηκαν σε κτιριακό συγκρότημα 92 ακινήτων), Δεκαοκτώ, και ο συνοικισμός Γκιρτζή, ενώ άλλοι πρόσφυγες αποκαταστάθηκαν στα παλιά οθωμανικά σπίτια της συνοικίας της Παναγίας. Το προσφυγικό στοιχείο μεταφύτευσε στην πόλη τη μεγάλη πολιτιστική του παράδοση και ταυτόχρονα αποτέλεσε την κινητήρια παραγωγική δύναμη της Καβάλας, οδηγώντας σε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη με κύριο μοχλό την αύξηση της καπνοκαλλιέργειας και του καπνεμπορίου. Ο ιστός της πόλης αυξήθηκε κατά 208 εκτάρια.

Επίσης οι καπνεργάτες αποτέλεσαν με τη δράση τους κομβικό στοιχείο για τα εργατικά δικαιώματα με τον οργανωμένο συνδικαλισμό τους, που υποχρέωσε τους καπνεμπόρους να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους τις αποδοχές των εργατών.

Η τετραετία 1928-1932 υπήρξε η πιο λαμπρή περίοδος για την Καβάλα με μεγάλα έργα όπως το λιμάνι, το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού, οι αναδασώσεις και τα νέα σχολικά κτίρια.

Γ' Κατοχή 1941-1944 και Απελευθέρωση 

Η Καβάλα το 1942

Η βουλγαρική παρουσία στην Καβάλα αλλά και σε ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη με τη μορφή στρατιωτικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αποτέλεσμα διπλωματικής συνεννόησης μεταξύ Γερμανίας και Βουλγαρίας και μία παραχώρηση εκ μέρους της πρώτης για την προσχώρηση της δεύτερης στον Άξονα. Η εισβολή άρχισε στις 20 Απριλίου 1941 και μέχρι τις 15 Μαΐου είχε καταληφθεί από τους Βουλγάρους όλη η παραχωρηθείσα περιοχή. Ο βουλγαρικός κατοχικός στρατός προέβη συστηματικά σε διάφορα περιοριστικά μέτρα με στόχο την ελαχιστοποίηση της παρουσίας της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Η περιοχή τελικά απελευθερώθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1944.

Μεταπολεμική περίοδος

Η Καβάλα ήταν μία από τις λίγες πόλεις που δεν άρχισε αμέσως η κατεδάφιση των παλαιών κτιρίων, δηλαδή η αντιπαροχή, λόγω της παρακμής του καπνεμπορίου που συνέβαλε στον μαρασμό της πόλης. Τον Ιανουάριο του 1949 ιδρύθηκε ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης. Τη δεκαετία του '50 η πόλη άρχισε να επεκτείνεται προς τα δυτικά, την περιοχή της Καλαμίτσας, και αργότερα προς τα ανατολικά, περιοχή Σφαγείων και Περιγιαλίου, για να συγκαταλεχθούν στο σχέδιο πόλεως. Το 1957 ξεκινάει το ετήσιο "Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου".

Το 1961 ιδρύθηκε η "Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων", η μεγαλύτερη λιπασματοβιομηχανία της χώρας. Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' της Ελλάδας έφτασε στην πόλη για να οργανώσει ένα, αποτυχημένο, κίνημα εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος. Στις 23 Δεκεμβρίου 1969 ιδρύθηκε η "Kavala Oil". Στις 6 Δεκεμβρίου 1971 πραγματοποιήθηκε η πρώτη, μα άκαρπη, γεώτρηση. Την 1η Φεβρουαρίου 1974, η ερευνητική γεώτρηση «ΠΡΙΝΟΣ-1» ανακαλύπτει το κοίτασμα «ΠΡΙΝΟΣ» με δοκιμαστική ροή 2950 βαρέλια την ημέρα αργού πετρελαίου.

Το 1970 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Εθνικού Σταδίου της πόλης. Στις 10 Σεπτεμβρίου εγκαινιάζεται το εθνικό Στάδιο. Την 21η Απριλίου 1972 εγκαινιάστηκε το Πάρκο Φαλήρου με παραλία λουόμενων που αργότερα εγκαταλήφθηκε. Τον Ιούλιο του 1974 μεγάλη ομάδα ένοπλων ανδρών στάλθηκαν στην Κύπρο για την αντιμετώπιση της τουρκικής εισβολής.

Στις 14 Αυγούστου 1985 ξέσπασε η καταστροφικότερη, έως τώρα, πυρκαγιά στο περιαστικό δάσος της πόλης που αποτέφρωσε 10.000 στρέμματα. Το 1991 ιδρύθηκε ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός της πόλης το "Ena Channel".

21ος αιώνας

Τον Οκτώβριο του 2002 δημιουργήθηκε το εμπορικό λιμάνι της πόλης "Φίλιππος Β’" λίγο έξω από την πόλη. Στις 3 Απριλίου 2005 κατεδαφίστηκαν τα Σιλό, το πρώτο κτίριο της Ευρώπης από μπετό, για να ανεγερθεί το Δικαστικό Μέγαρο. Στις 27 Φεβρουαρίου 2008 πάνω από 12 χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν ενάντια στη δημιουργία μονάδας λιθάνθρακα της ΔΕΗ.

Το 2010 εγκαινιάσθηκε το καινούριο νοσοκομείο της πόλης όπου αργότερα έγινε και περιφερειακό και ξεκίνησε ο ετήσιος θεσμός του "Air-Sea Show". Το 2013 ο κεντρικός λιμένας της πόλης μετονομάστηκε σε "Απόστολος Παύλος". Στις 5 Ιουλίου 2014 πραγματοποιήθηκε ογκώδες συλλαλητήριο κατά τη δημιουργία του σταθμού LNG.

Από τα τέλη του 2015 έως το καλοκαίρι του 2016 πραγματοποιούνται, ίσως, οι μεγαλύτερες απεργίες του ιδιωτικού τομέα στην πόλη, μετά τον καπνεργατικό αγώνα, από τους εργαζόμενους του εργοστασίου λιπασμάτων.

Το 2016 ολοκληρώθηκε επιτυχώς με επιχορήγηση μέσω του προγράμματος "ΕΣΠΑ 2007-2013", η βιοκλιματική αναβάθμιση των οδών Ερυθρού Σταυρού και Βενιζέλου όπου η τελευταία μονοδρομήθηκε.

Αναψυχή και περιβάλλον 

Η Καβάλα διαθέτει πολυάριθμες παραλίες, χώρους για ανάπαυση και πεζοπορικές διαδρομές. Είναι μια από τις λίγες πόλεις της Ελλάδας που μέσα στον πολεοδομικό της ιστό διαθέτει 4 οργανωμένες παραλίες. Δυτικά, την παραλία της Ραψάνης, την δημοτική πλαζ της Καλαμίτσας και τον πολυχώρο του Μπάτη. Στη συνέχεια αν ακολουθήσετε την οδό αυτή θα βρείτε τις υπέροχες οργανωμένες ή και μη οργανωμένες, μεγάλες και μικρές παραλίες του Παληού και στην συνέχεια της Νέας Ηρακλείτσας και της Νέας Περάμου. Στην ανατολική πλευρά της πόλης βρίσκεται η παραλία του Περιγιαλιού, η παραλία της Άσπρης Άμμου ενω ακολουθεί μετέπειτα αυτή της Νέας Καρβάλης.

Από πλευράς χλωρίδας η Καβάλα αποτελείται απο τεχνητές δασικές εκτάσεις καθότι είναι χτισμένη σε βραχώδες ανάγλυφο. Διαθέτει τρία μεγάλα άλση, με χώρους άθλησης που ενδείκνυνται παράλληλα για μια ημερήσια εκδρομή. Πρόκειται για το άλσος της Παναγούδας στην συνοικία της Αγίας Παρασκευής, το περιαστικό δάσος της Καβάλας στη Χωράφα και το άλσος των Πεντακοσίων στον ομώνυμο συνοικισμό. Επιπλέον, κεντρικά θα βρείτε το Δημοτικό Κήπο και το πάρκο του Φαλήρου στην Παραλία (με γήπεδο μπάσκετ, παιδική χαρά και ειδικά διαμορφωμένο χώρο για σκέιτμπορντ).

Υπάρχουν αρκετές πεζοπορικές διαδρομές οι οποίες ξεκινούν μέσα από την πόλη. Πρόκειται για το τμήμα της αρχαίας Εγνατίας Οδού στα δυτικά, για το μονοπάτι που ξεκινάει από την περιμετρική στο ύψος του Αγίου Παντελεήμονα και καταλήγει στο Σταυρό, το ιστορικό μονοπάτι που ακολουθεί το δρόμο του νερού από το οποίο υδρεύονταν η Καβάλα στο παρελθόν (ξεκινά από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου) και τέλος το μονοπάτι που ακολουθεί το ρέμα της Παλαιάς Καβάλας, το οποίο αναδείχτηκε και διαμορφώθηκε από τον τότε δήμο Φιλίππων (απέχει 15 λεπτά με αυτοκίνητο από την Καβάλα).

ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΛΥΔΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑΣ ΒΑΠΤΙΣΤΗΡΙΟ

ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΛΥΔΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑΣ ΒΑΠΤΙΣΤΗΡΙΟ

Διεύθυνση : Λυδία Καβάλας Τηλέφωνο : 2510516944 T.K : 64003

Εφημέριος : Ιερεύς Ελευθέριος Κωνσταντινίδης

Ο μνημειώδης σύγχρονος Ναός-Βαπτιστήριο-Προσκύνημα της Ισαποστόλου Αγίας Λυδίας της Φιλιππησίας είναι φωτισμένη και εύστοχη  έμπνευση του τότε Μητροπολίτου Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Κυρού Αλεξάνδρου.

Στον Ζυγάκτη ποταμό, δυτικά των αρχαίων Φιλίππων, όπου κατά την διήγηση του Ευαγγελιστού Λουκά (Πραξ.κεφ.στ.11) συνοδού του Παύλου, εβάπτισε ο Απόστολος των Εθνών την πρώτη Ελληνίδα-Ευρωπαία χριστιανή, την πορφυροπώλιδα Λυδία Φιλιππησία, της οποίας ο Κύριος με την χάριν του άνοιξε την καρδιά για να προσέξει και να κατανοήσει το κήρυγμα του Παύλου.

Την εκτέλεση του έργου του Ιερού Ναού-Βαπτιστηρίου ανέλαβε ο αρχιτέκτων μηχανικός Χρήστος Μπάτσης κατόπιν διενεργηθέντος πανελληνίου Διαγωνισμού, βάση των αρχιτεκτονικών σχεδίων του υφηγητού του Μετσοβείου πολυτεχνείου κ. Ιωάννου Κουμανούδη.

Το έργο αποπερατώθηκε το 1974 και παραδόθηκε στο τέλος του ιδίου έτους.

Ο Ναός-Βαπτιστήριο, με τα πολύ επιτυχή αρχιτεκτονικά σχέδια του κ. Ιωάννου Κουμανούδη, ένα έργο αριστουργηματικό, είναι σχεδιασμένο σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα του Οκταγώνου. Στο κέντρο του οκταγώνου είναι η μαρμάρινη φιάλη όπου τελείται το βάπτισμα των νηπίων. Δεξιά και αριστερά του οκταγώνου υπάρχουν τα αποδυτήρια των ενηλίκων ανδρών-γυναικών όπου προετοιμάζονται για το Βάπτισμα.

Ανύσταχτο το ενδιαφέρον του νυν Μητροπολίτου Φιλίππων-Νεαπόλεως και Θάσου κ.κ. Προκοπίου για τους Φιλίππους και το Ιερό Βαπτιστήριο. Αμέσως μετά την ενθρόνισή του το 1974, πλουτίζει και περιποιεί  τον Ναό-Βαπτιστήριο της Αγίας Λυδίας με μοναδικά έργα απείρου κάλλους και Ορθοδόξου παραδόσεως όπως:

 1. Τα περίφημα υαλοστάσια με την τέχνη του vitral, έργα της ευσέβειας της καλλιτέχνιδος Μερόπης Πρέκα εξ’ Αθηνών. Καμωμένα με πίστη και τέχνη μοναδικά στο είδος τους. Απεικονίζουν στην κόγχη του Ιερού τον ιδρυτή της Εκκλησίας των Φιλίππων, της πρώτης στην Ελλάδα και Ευρώπη Εκκλησίας, τον Απόστολο Παύλο και την Αγία Λυδία την Φιλιππησία, καθώς και άλλα Ιερά πρόσωπα δεμένα με τον τόπο και την τοπική Εκκλησία, δωρεά ευλαβών Καβαλιωτών.

2. Η ορθομαρμάρωση του εσωτερικού του Ναού-Βαπτιστηρίου από τοπικά Μάρμαρα, είναι έργο σημαντικό. Τοποθετημένα με ειδική τεχνική, επάνω σε ατσάλινες ράγες. Ο επισκέπτης θεωρεί πως είναι ανοιγμένα βιβλία εμπρός του.

3. Οι σφυρήλατοι χειροποίητοι πολυέλαιοι, όμοιοι με αυτούς των πρωτοχριστιανικών χρόνων, απλοί και λιτοί.

4. Το μαρμάρινο εικονοστάσιο (τέμπλο), πανομοιότυπο με αυτό της Α’ Βασιλικής των Φιλίππων και ο μαρμάρινος επισκοπικός θρόνος των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

5. Μοναδικά και απαράμιλλης αξίας τα ψηφιδωτά και οι αγιογραφίες του Ιερού Βαπτιστηρίου, από τον διακεκριμένο Αγιογράφο - ψηφιδογράφο κ. Βλάσιο Τσοτσώνη από την Κόρινθο. Θαυμάζει κανείς, ατενίζοντας στον τρούλο του Ιερού Βαπτιστηρίου, το ψηφιδωτό της Βαπτίσεως του Κυρίου, αντί του Παντοκράτορος όπως συνηθίζεται στους Ορθόδοξους Ναούς. Ένα έργο μοναδικό στη σύνθεσή του παγκοσμίως. Επίσης το ψηφιδωτό του Ιερού, η Παναγία Ζωοδόχος Πηγή, αντί της Πλατυτέρας. Για να γίνει έτσι το δέσιμο με το υδάτινο στοιχείο του ποταμού Ζυγάκτη και όλα τα γεγονότα της Βαπτίσεως της πορφυροπώλιδος Λυδίας.

6. Μοναδικές για τις συνθέσεις τους οι αγιογραφίες στη βάση του Οκταγώνου του τρούλου. Ιστορούν τα οκτώ (8) βαπτίσματα από τις πράξεις των Αποστόλων και μεταξύ αυτών και το βάπτισμα του Απόστολου Παύλου από τον Απόστολο Ανανία στη Δαμασκό. Επίσης, μέρος των Αγιογραφιών της οροφής, που πρόσφατα τοποθετήθηκαν και οι οποίες εξιστορούν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εις τους Φιλίππους μετά το όραμα και την άφιξη του Παύλου όπως: το κήρυγμα στο Ζυγάκτη ποταμό στις συνελθούσες γυναίκες, η βάπτιση της Λυδίας η φυλάκιση των Αποστόλων, ο σεισμός κ.λ.π. Οι αγιογραφίες της οροφής συνεχίζονται εντατικά καθώς επίσης και αυτές του Νάρθηκα του Ιερού Βαπτιστηρίου στου οποίου το δάπεδο είναι φιλοτεχνημένο μοναδικό ψηφιδωτό με την περιοδεία του Παύλου στους Φιλίππους, Βέροια, Αθήνα και Κόρινθο.

Όταν, πρώτα ο θεός, ολοκληρωθούν οι εργασίες, θα πραγματοποιηθεί το όνειρο-επιθυμία και διακαής πόθος του Επισκόπου μας, ο οποίος επιθυμεί να παραδώσει στις επόμενες γενιές αυτό το παγκόσμιο-πανορθόδοξο-παγχριστιανικό μνημείο, για να θυμίζει όλα εκείνα τα θαυμαστά γεγονότα της παρουσίας του Αποστόλου των Εθνών Αγίου Παύλου στους Φιλίππους, την πύλη του χριστιανισμού στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ηπειρο, που άλλαξε κυριολεκτικά την πορεία του ευρωπαϊκού κόσμου και πολιτισμού.

Τι έμαθα μετά από έξι χρόνια στο εξωτερικό: Ο τελικός απολογισμός ενός μετανάστη και μια κατάθεση ψυχής

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια έγραψα αυτό το κείμενο, που έγινε viral για κάποιες εβδομάδες και εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές στο stefivos.com. Ακολούθησε μια βροχή από μηνύματα, e-mails και friend requests που δεν είχε να κάνει με το αν ήταν καλογραμμένο ή όχι,

αλλά με το ότι ήταν μια ειλικρινής κατάθεση των εμπειριών μου, οι οποίες ήταν πολύ κοινές με αυτές των χιλιάδων άλλων Ελλήνων που έφυγαν από την μαμά πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Σήμερα κλείνω άλλα τρία χρόνια στο εξωτερικό και κάνω τον δεύτερο απολογισμό.

Ήρθα στην Αγγλία κατευθείαν για δουλειά, έχοντας κάνει όλες μου τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Πήγα αρχικά σε μια πόλη (όχι στο Λονδίνο), όπου δεν ήξερα κανέναν, με μόνο κίνητρο ότι θα μπορούσα επιτέλους να συντηρώ τον εαυτό μου με τα δικά μου λεφτά. Στην πορεία, και επιστρέφοντας αρκετά συχνά στην Ελλάδα, ανακάλυψα ότι δεν την έχουν όλοι αυτή την ανάγκη, είτε γιατί απλά βρέθηκαν με λεφτά και δεν τους πολυνοιάζει είτε γιατί φοβούνται να αφήσουν τα πάντα πίσω και να ξενιτευτούν είτε γιατί απλά είναι τεμπελχανάδες που δεν ψάχνουν για δουλειά, αλλά για δικαιολογίες.
Ανοίγει παρένθεση. Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μια αντίληψη ότι επειδή τελειώσαμε πανεπιστήμιο, κάποιος μας χρωστάει μια καλή δουλειά. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία συνεχίζει ακόμα και σήμερα, μετά από εφτά χρόνια κρίσης, με αποτέλεσμα να ακούς γονείς ανέργων να λένε “δεν σπούδασα τόσα χρόνια το παιδί μου για να γίνει σερβιτόρος”. Και συνήθως είναι οι ίδιοι που μας λένε “εσύ έφυγες, τι ανάγκη έχεις; Αλίμονο στα δικά μας παιδιά”. Όντως, τι ανάγκη έχουμε εμείς που αφήσαμε τις οικογένειές μας για να μην γίνουμε κηφήνες; Κλείνει η παρένθεση.
Ήμουν ανέκαθεν αυτό που λένε πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Ο ορισμός ο ίδιος βασικά. Αν δεν υπήρχε η ταινία με τον Βέγγο, θα νόμιζα ότι η φράση είχε βγει για μένα. Στα 27 μου, όταν έφυγα, είχα σπουδάσει Ψυχολογία, είχα μεταπηδήσει στα ΜΜΕ, είχα δουλέψει σερβιτόρος, σε τηλεφωνικά κέντρα, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, είχα εκδόσει και δύο βιβλία, αλλά όταν ήρθα στο εξωτερικό ξαναγύρισα στην Ψυχολογία. Πάνω που δούλευα σε αυτό τον τομέα επί δύο χρόνια και οι γονείς μου πίστευαν ότι το παιδί τους είχε ξαναβρεί τον σωστό δρόμο, τον εγκατέλειψα για να ασχοληθώ με την εκπαίδευση προσωπικού και το e-learning.
Μην ανησυχείτε αν δεν ξέρετε τι ακριβώς είναι. Ούτε οι γονείς μου έχουν καταλάβει ακριβώς. Είναι κάτι που δεν πολυέχουμε στην Ελλάδα, κυρίως γιατί δεν πολυέχουμε σοβαρές μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε όμως σοβαρούς νέους επιχειρηματίες, οπότε ελπίζω ότι κάποτε θα ευδοκιμήσει και στη χώρα μας αυτό το φρούτο.
Με τέτοιο μυαλό λοιπόν, φοβόμουν ότι δε θα στεριώσω ποτέ σε τίποτα. Έβλεπα τους συνομήλικούς μου να προοδεύουν και να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές, και φοβόμουν ότι εγώ θα βαρεθώ πάλι και θα ξεκινήσω κάτι άλλο. Σχεδόν το έκανα, όταν πήρα την απόφαση να γίνω αυτόφωτος digital marketer. Ευτυχώς, βαρέθηκα νωρίς και το άφησα.
Ο πρώτος χρόνος στην τελευταία μου δουλειά, σε αυτή που είχα μόλις ξεκινήσει όταν έγραψα το προηγούμενο κείμενο, πέρασε εύκολα. Το αντικείμενο συνέχιζε να με ενδιαφέρει. Επίσης, σχολούσα στις 5 ακριβώς. Μεγάλη πολυτέλεια ο ελεύθερος χρόνος.  Το πρόβλημα ήταν ότι έπαιρνα τα λιγότερα λεφτά απ’ όσους ήξερα, και το Λονδίνο ήταν (και είναι) μια πόλη ακριβή. Τα έξοδα έτρεχαν, αλλά ο μισθός είχε κάτσει σταυροπόδι και δεν το κουνούσε ρούπι. Και όσες ελεύθερες ώρες και να είχα, δεν έφταναν για να αγοράσω εισιτήρια ούτε για να πάω σουπερμάρκετ.
Έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Έλα όμως που στην εκπαίδευση προσωπικού είχα εμπειρία μόνο ένα χρόνο και ήμουν ήδη 30. Σε μια συνέντευξη, με ρώτησε ο υποψήφιος μάνατζερ: “Κοιτώντας το βιογραφικό σου, βλέπω ότι αλλάζεις συχνά επαγγέλματα. Πώς ξέρω ότι θα μείνεις εδώ αν σε πάρουμε;”
Περιττό να πω ότι δεν με πήραν.
Είχα κι άλλες συνεντεύξεις, αλλά όσο και αν έφτανα στην πηγή, νερό δεν έπινα. Πάντα με έτρωγε κάποιος άλλος με περισσότερη προϋπηρεσία. Δεν ήταν και δύσκολο, εδώ που τα λέμε.
Κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να λιώσω στη δουλειά. Έπρεπε να αποκτήσω εμπορεύσιμες δεξιότητες ώστε να γίνω ανταγωνιστικός σε μια πολύ απαιτητική αγορά εργασίας. Άρχισα να δουλεύω μεθοδικά, να μαθαίνω καινούρια πράγματα και να τα εφαρμόζω. Παράλληλα, συνέχιζα την αναζήτηση.
Μέσα σε δύο χρόνια έκανα σχεδόν διακόσιες αιτήσεις και στις περισσότερες δεν μου απάντησαν ποτέ. Πάει, έλεγα μερικές φορές, σε αυτή τη δουλειά θα μείνω μια ζωή, να με εκμεταλλεύονται και να με ρωτάνε συνέχεια πράγματα που τους έχω εξηγήσει δεκαπέντε φορές. Άνθρωποι που παίρνουν τα διπλά λεφτά από μένα και δεν ξέρουν πώς να διαβάσουν ένα ζιπαρισμένο αρχείο.
Αυτές οι φορές, όταν η αυτοπεποίθηση μου έπιανε πάτο δηλαδή, ήταν οι φορές που κοιτούσα για δουλειές και εκτός Λονδίνου. Σε όλη την Ευρώπη. Μια φορά ήμουν τόσο απογοητευμένος που κοίταξα και στην Ελλάδα. Βρήκα μια θέση στο LinkedIn, έστειλα μήνυμα για μια διευκρίνιση, αλλά δε μου απάντησαν ποτέ.
Τον προηγούμενο Νοέμβρη, πάνω που είχα εγκαταλείψει την αναζήτηση εργασίας λόγω απογοήτευσης, με πήραν τηλέφωνο από μία μεγάλη εταιρεία. Μία πολυεθνική που όλοι γνωρίζετε. Έκανα την πρώτη συνέντευξη, πήγε καλά. Έκανα άλλες τέσσερις συνεντεύξεις, πήγαν καλά. Μου ζήτησαν να ταξιδέψω στα κεντρικά τους για μία παρουσίαση, πήγε κι αύτη καλά.
Μου πρόσφεραν μια δουλειά ανώτερη από τη θέση για την οποία είχα κάνει αίτηση. Η πρότασή τους ήταν πολύ δελεαστική, αλλά είχε ένα μειονέκτημα: η δουλειά ήταν στην Πράγα. Θα έπρεπε να αφήσω το Λονδίνο και να πάω σε μία πόλη άγνωστη (ναι, σκέφτεστε ότι είναι ωραία, το ξέρω, αλλά εγώ δεν έχω πάει).
Ζυγίζοντας την πρότασή τους, ένιωσα πως ήμουν μπροστά στην πραγματική ενηλικίωση. Παλιά νόμιζα ότι είχε έρθει όταν έκλεισα τα δεκαοχτώ. Μετά όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μετά όταν έφυγα στο εξωτερικό. Λάθος. Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν αποδέχεσαι την πικρή αλήθεια: η καριέρα και τα λεφτά σε κάνουν να πάρεις αποφάσεις που δε θα είχες πάρει διαφορετικά. Ωραίοι οι ιδεαλισμοί, αλλά στο τέλος του μήνα δεν πληρώνουν λογαριασμούς. Δυστυχώς.
Δέχτηκα. Δεν είχα την πολυτέλεια να πω όχι. Μετά από 6 χρόνια στο εξωτερικό, μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ανέβω αρκετά σκαλιά. Δεν δικαιούμουν να σκοντάψω.
Φεύγω σε τρεις εβδομάδες και έχω πολλά να κάνω. Πώς πακετάρεις ξανά όλη σου την ζωή όμως; Πώς αφήνεις τα πάντα πίσω σου για δεύτερη φορά; Πώς αποχωρίζεσαι αυτά που μόλις είχες αποκτήσει; Πώς πας σε μια χώρα όπου δεν έχεις πάει ποτέ, όπου δεν έχεις κανέναν, όπου μιλάνε μια γλώσσα που δεν μιλάς, όπου έχουν διαφορετικό νόμισμα; Δεν έχω κανένα σημείο αναφοράς στην Πράγα. Όλα θα είναι καινούρια. Και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο τρομακτικό είναι.
Θα συνηθίσω και θα αντεπεξέλθω. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Όσοι είμαστε στο εξωτερικό από ανάγκη έχουμε γίνει εξαιρετικοί σχοινοβάτες. Δεν δικαιούμαστε να πέσουμε, γιατί πολύ απλά από κάτω δεν έχουμε δίχτυ ασφαλείας. Δεν έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο πατρικό για να γλιτώσουμε λεφτά. Δεν έχουμε τη μάνα μας να μας ετοιμάζει φαγητό ή να μας στέλνει κρέατα από την επαρχία ούτε τον πατέρα μας να τρέχει στις τράπεζες και στις Εφορίες επειδή δεν προλαβαίνουμε εμείς. Κι επειδή και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τέτοια βοήθεια, να πω ότι αυτοί είναι οι πιο άξιοι από όλους μας. Όσοι όμως έχουν βοήθεια από την οικογένεια, ας μιλήσουν τελευταίοι.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα λοιπόν;
Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί, μετά το προηγούμενο, μου έστελναν γνωστοί και άγνωστοι για να τους συμβουλεύσω αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό ή όχι. Ήταν κάτι που φανέρωνε απόγνωση και το σεβόμουν, αλλά δεν απάντησα ποτέ με ναι ή όχι. Ίσως γιατί ούτε κι εγώ είχα ξεκάθαρη απάντηση μέσα μου. Τώρα όμως έχω και είναι αυτή:
Αν θέλεις μια καλή δουλειά, μπορείς να την έχεις. Αλλά θα πρέπει πρώτα να φας πολλά σκατά για να την αποκτήσεις. Και όταν θα την αποκτήσεις, μπορεί να μην είναι εκεί που θέλεις. Είσαι διαθέσιμος λοιπόν να αλλάξεις την ζωή σου, όχι μία, αλλά όσες φορές χρειαστεί; Είσαι έτοιμος ή έτοιμη να κάνεις θυσίες και υποχωρήσεις; Μπορεί να συμβιβαστείς με το άγνωστο; Αν ναι, καλώς. Βούτα στο κενό και προσευχήσου να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αν όχι, πάλι καλώς. Μείνε σε αυτά που ξέρεις, αρκεί να μην γκρινιάζεις μετά. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Έχοντας γράψει το κείμενο για τα τρία χρόνια στο εξωτερικό και τελειώνοντας αυτό για τα έξι, το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πού θα είμαι στα εννιά χρόνια. Στην Πράγα; Πίσω στο Λονδίνο; Πίσω στην Ελλάδα; Κάπου αλλού; Κανείς δεν το ξέρει. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε μια όμορφη χώρα με κουτοπόνηρους κατοίκους και πονηρούς πολιτικούς. Φάγαμε λαίμαργα τους καρπούς από τα δέντρα χωρίς να φυτέψουμε άλλα. Τώρα πρέπει να φύγουμε μακριά για να βρούμε τροφή.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος άλλαξε και μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει. Φοβάμαι ότι η επιλεκτική μας προσοχή θα μας στοιχίσει. Πιστεύουμε ότι κάποτε θα επιστρέψουν οι χρυσές εποχές, οι οποίες όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κάντε μια χάρη λοιπόν στα παιδιά σας, στα αδέρφιά σας και σε όποιον άλλο μπορείτε να επηρεάσετε: μάθετέ τους να αγαπάνε τους ξένους. Όποιος αφήνει την πατρίδα και την οικογένειά του, μετανάστης ή πρόσφυγας, έχει τους δικούς του λόγους και κουβαλάει την δική του ιστορία. Αύριο μπορεί να είναι το παιδί σας. Ή εσείς.
Πηγή

23 Δεκεμβρίου του 1835. Η δημιουργία του Δήμου Πειραιώς

Λένε πως όταν ο Όθωνας, νεαρός ακόμη, κατέφτανε για πρώτη φορά στ΄ Ανάπλι, στα πλαίσια της υποδοχής του, είχε κανονιστεί οι πυροβολητές ψηλά από το κάστρο να αποδώσουν τιμές, ρίχνοντας με τα κανόνια, μόλις ο πρώτος Βασιλιάς του νεοσύστατου Κράτους θα πατούσε το πόδι του στην γη. Και όταν η στιγμή αυτή έφτασε ο Αξιωματικός έδωσε το παράγγελμα:

– “Πυρ κροτοβολεί”. Κανείς όμως δεν κουνήθηκε.
– “Πυρ κροτοβολεί” ξαναφώναξε. Μάταια, τίποτα.
Ο Κολοκοτρώνης που στεκόταν από κοντά κατάλαβε τι γινόταν και φώναξε
– “Φωτιά ορέ”. Κι έτσι τα κανόνια του Αναπλιού απέδωσαν τιμές.

Δυσκολίες αμέτρητες την πρώτη περίοδο ελεύθερης ζωής, όπως η ποικιλία διαλέκτων ανάλογα με την περιοχή προέλευσης, διαφορετικότητα ενδυμασιών ηθών και παραδόσεων και σε μεγάλο βαθμό τρόπου ζωής.

Έτσι με ανάλογες δυσκολίες άρχισε και ο εποικισμός που Πειραιά, αμέσως μετά την απελευθέρωση. Οικογένειες που αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, εξαθλιωμένες από τα δεινά της επανάστασης, μετακόμιζαν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε περιοχές άγνωστες για τους ίδιους. Η μεταφορά της Πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα ήταν που έδωσε την ώθηση για την εξέλιξη του Νέου Πειραιά. Όμως τώρα δεν υπήρχε ένας νέος Θεμιστοκλής να αναλάβει την αναγέννηση εκ βάθρων μιας πολιτείας που υπήρχε μόνο στην αρχαία ιστορία. Στην ίδια θέση, μια παράγκα ενός τούρκου Τελωνοφύλακα στεκόταν θλιβερή, τα βομβαρδισμένα ερείπια του Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα και το σπίτι ενός Γάλλου του Καϋράκ, που έμενε μαζί με την κόρη του. Γύρω τους έλη και λιμνάζοντα ύδατα ενώ πραγματικό κατόρθωμα ήταν ο διάπλους του πειραϊκού λιμένα, με υφάλους και αβαθή να καραδοκούν να αρπάξουν κάποιο πλοίο, θύμα της απροσεξίας του κυβερνήτη του.

Πειραιάς 1845

Οι πρώτοι έποικοι έπρεπε να δαμάσουν τα χίλια οκτακόσια έτη ερημιάς που βασίλευαν στην περιοχή. Μια βασιλεία παράδοξη που έστησε πρώτα ο Ρωμαίος ύπατος Σύλλας με τον ξεριζωμό εκ θεμελίων της αρχαίας πολιτείας, παίρνοντας την εκδίκησή του εναντίον των Πειραιωτών, όχι για την ανυπακοή τους στη Ρώμη, αλλά και γιατί έβριζαν ακατανόμαστα την όμορφη σύζυγό του Μετέλλα. Κάποιος Έλληνας της αυλής του πήγε να τον σταματήσει. “Τι πας να κάνεις;” του λέει “Πας να κάψεις εκείνους που αντιστάθηκαν στους Πέρσες; Που γέννησαν τη δημοκρατία, την ελευθερία;” Και ο Σύλλας απάντησε “Πηγαίνετε αλλού να πείτε αυτά τα λόγια. Εγώ δεν ήρθα εδώ να σπουδάσω αλλά για να καταστρέψω τους επαναστάτες”.

Για έναν άλλο νόμο τον Βυζαντινό που έπρεπε να επβληθεί ξανά, ακολούθησαν οι υπερβόριοι μισθοφόροι Βαράγκοι που έκαψαν εκ νέου την πόλη ως αντίποινα κάποιας άλλης ανυπακοής. Οι πρόγονοι των σημερινών Νορβηγών που εμφανίζονται σήμερα ως οι πλέον πολιτισμένοι, χάραξαν τα “κατορθώματά τους” στα πλευρά του Λιονταριού, του φύλακα του Πειραιά.

Ακολούθησαν οι Βενετοί που με τον Μοροζίνη μπροστάρη της αρπαγής μετέφεραν το χαραγμένο σύμβολο για να φυλάει πιστά ξένους τόπους και ξένες πατρίδες. Τέλος ακολούθησαν οι Τούρκοι που δεν ήταν μόνο Τούρκοι, αλλά και Αλβανοί και Αιγύπτιοι και Βόσνιοι και Αλγερινοί και Μαυριτανοί αλλά και κάθε φυλή της Ανατολής που ήρθε κάτω από την σκιά μιας ταυτότητας που έγραφε “Οθωμανός” να διαφεντεύσει τόπους που δεν γνώριζε.

Πειραιεύς, Πόρτο ντι Λεόνε, Πόρτο ντι Ντράκο, Ασλάν λιμάνι, Υδραίϊκα, Χιώτικα, Κρητικά, Μανιάτικα. Και ιδού ο νέος Πειραιάς γεννήθηκε!

Καλλιτεχνική απεικόνιση της θέας από τον λόφο της Καστέλλας
(Λόφο Μουνυχίας) το 1836

Σε αντίθεση με την λαμπρή υποδοχή του Όθωνα στο Ανάπλι, όταν ο ίδιος βασιλιάς έφτασε στον Πειραιά, για να αποβιβασθεί του έβαλαν στα πόδια του να πατήσει μια σανίδα από ριμαγμένο σκαρί πλοίου για να μην βυθιστεί στο βούρκο της ακτής. Λες και ήταν ριζικό σημάδι το πόδι του νέου βασιλιά να μην πατήσει Αττική γη και θάλασσα αλλά ξύλο πλοίου, δείχνοντας πως το μέλλον του ήταν να φύγει αργότερα από την ίδια πολιτεία με πλοίο για πάντα.

Υδραίος το 1844 στον Πειραιά

Οι πρώτοι έποικοι μόνοι κι έρημοι σε μια πολιτεία που δεν ήταν πολιτεία αλλά όραμα, μια σκιά που διαγραφόταν μόνο στα σχέδια των πολεοδόμων και στις αναφορές των βασιλικών διαταγμάτων. Όμως τα διατάγματα δεν έτρεφαν, δεν έδιναν πόσιμο νερό δεν απέτρεπαν τις αρρώστιες και τις πλημμύρες που μάστιζαν τότε την περιοχή, καθώς στους γυμνούς λόφους του Πειραιά και στις απότομες κατωφέρειές του όταν έβρεχε έτρεχαν ρυάκια νερού που γρήγορα μετατρέπονταν σε ποτάμια. Και οι έποικοι μεταξύ άλλων έπρεπε μόνοι και αβοήθητοι να αντιμετωπίσουν και τη φύση με τις πλημμύρες. Και ούτε 300 δεν ήταν όλοι-όλοι. Γιατί τόσους απαιτούσε ο νόμος για να γίνει ένας Δήμος, εξαιρουμένων των “νέων χωρίων δι΄ αποίκων”. Και ο Πειραιάς ανήκε στην εξαίρεση. Σαράντα έποικοι στις 25 Οκτωβρίου του 1835 υποβάλλουν αίτημα στη Βασιλική Γραμματεία των Εσωτερικών:

“…διότι εκτός άλλων δυστυχημάτων υπαρχόντων και επαπειλουμένων, πολλαί οικοδομαί κινδυνεύουν να βλαφθούν εκ της πλημμύρας των νερών, των οποίων την θεραπείαν δεν ημπορεί να επιφέρη άλλος παρά η δημοτική αρχή” Και οι σαράντα υπογράφουν το έγγραφο που στο τέλος του φέρει την επισήμανση:
“Εν Πειραιεί τη 25 Οκτωβρίου 1835” Πόσους αιώνες άραγε απαιτούσε η ιστορία στο βωμό της λήθης για να ξαναγραφτεί τέτοιο έγγραφο; Εν Πειραιεί τη…

Όψη Πειραϊκού λιμένα το 1842 (AUGUSTIN LEMAITRE)

Τα νερά των πλημμυρών μαζί με την αποφασιστικότητα των σαράντα πρώτων εποίκων που δεν ήταν ακόμη Πειραιώτες αλλά που ήθελαν τόσο πολύ να γίνουν, πραγματοποιήθηκαν με την έγκριση της Γραμματείας για εκλογή του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.

Στις 23 Δεκεμβρίου του 1835 η πρώτη δημοτική αρχή αναλαμβάνει τα καθήκοντά της δίνοντας τον απαιτούμενο όρκο μέσα στα ερείπια της εκκλησίας του κατεστραμμένου Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο νέος Πειραιάς είναι πραγματικότητα. Πρώτος Δήμαρχος του “χωρίου Πειραιεύς” ο Υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης. Αυτός είναι ο θεμελιωτής της πόλης. Ουδέποτε τιμήθηκε για την θεμελίωση όπως έπρεπε. Επί των ημερών του έγιναν σχεδόν τα πάντα. Πρώτο σχολείο, πρώτο σχέδιο πόλης, πρώτη εκκλησία μέχρι και δημοτική αστυνομία. Και όλα αυτά με το Δημοτικό Συμβούλιο ελλείψη δημοτικού οικήματος να συνεδριάζει στο σπίτι του Εμμανουήλ Δεικτάκη όχι γιατί ήταν ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, αλλά διότι το σπίτι του θεωρήθηκε ένα από τα τρία καλύτερα

Και τα προβλήματα χιλιάδες και δύσκολα. Τέλματα ολόγυρα έφραζαν τους υδάτινους δρόμους. Εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ηλεκτρικός Σταθμός δόθηκε η ονομασία Λιμήν Αλών. Μόνο λιμήν δεν ήταν όμως. Οι πρώτοι έποικοι το αποκαλούσαν “βρωμολίμνη” που θα φέρει “τις μεγαλύτερες στην πόλη νόσους ένεκα των δυσωδών αναθυμιάσεων” έγραφαν σε επιστολές διαμαρτυρίας προς τον επαρχιακό Διευθυντή. Πού να βρεθούν όμως τα χρήματα για την αποξήρανσή της;

Και ο αγαθός Κυριάκος Σερφιώτης έγραφε στον Βασιλιά “προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης”. Δηλαδή πέφτω στα πόδια σας για να με προσέξετε! Ποιός ο Κυριάκος Σερφιώτης! Που δεν ήταν κάποιος τυχαίος που απλά έγινε Δήμαρχος. Ήταν γιος του Καπετάν Αντώνη Σερφιώτη, διάσημου ωκεανοπόρου με δικό του καράβι που είχε φτάσει μέχρι το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Αλλά και ο Κυριάκος δεν υστέρησε σε τόλμη αφού έλαβε μέρος στο ναυτικό αγώνα κατά την διάρκεια της επανάστασης. Κι αυτός ο ναυμάχος, έφτασε να παρακαλεί θερμώς “προσπίπτων εδαφιαίως” στα πόδια του Βασιλιά για το καλό του Πειραιά!

προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης
(Κυριάκος Σερφιώτης)

Έτσι όμως με τέτοιες προσωπικότητες όπως του Κυριάκου Σερφιώτη χτίστηκε το μέλλον της πόλης που έμελλε να γίνει λίγο αργότερα η Πρωτεύουσα της Ναυτιλίας και του Εμπορίου. Από το τίποτα στα πάντα.

Οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε σε κάθε περίσταση τις 161 οικογένειες που δήλωσαν “Πειραιώτες” στην πρώτη απογραφή του 1836. Απογραφή που μόνο στον Πειραιά της εργασία και της δημιουργίας, τελείωνε με την υποσημείωση “Ουδείς πένης και ανίκανος να εργασθή…”.

Πηγή:pireorama.blogspot.com

ΑΛΙΜΟΣ 2019 ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ

Το μυστικό για τη μακροζωία είναι αυτό που πολλοί… σιχαίνονται!

Δεν έχει σημασία αν τρέχει κανείς πολύ ή λίγο, αρκεί να τρέχει, καθώς έτσι μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Οι επιστήμονες- μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής, Εμμανουήλ Σταματάκης, της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ- συνιστούν το τρέξιμο ως βασικό σύμμαχο για τη μακροζωία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Ζέλικο Πέντισιτς του Πανεπιστημίου Βικτώρια της Μελβούρνης στην Αυστραλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό αθλητιατρικής «British Journal of Sports Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 14 έρευνες από διάφορες χώρες, που αφορούσαν συνολικά 232.150 ανθρώπους, η υγεία των οποίων είχε παρακολουθηθεί για πέντε έως 35 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων σχεδόν 26.000 άτομα.

«Νίκησε» τον θάνατο… τρέχοντας!

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συχνό τρέξιμο- ανεξαρτήτως διάρκειας- σχετίζεται και στα δύο φύλα κατά μέσο όρο με μείωση κατά 27% του κινδύνου πρόωρου θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με όσους δεν τρέχουν καθόλου.

Ειδικότερα για το θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια ο κίνδυνος είναι μειωμένος κατά 30%, ενώ από καρκίνο κατά 23%. Ακόμη και μικρές «δόσεις» τρεξίματος, για παράδειγμα έως μια φορά την εβδομάδα, με διάρκεια λιγότερα από 50 λεπτά τη φορά και με ταχύτητα κάτω των οκτώ χιλιομέτρων την ώρα, αυξάνουν την πιθανότητα μακροζωίας.

Αν περισσότεροι άνθρωποι έπαιρναν την απόφαση να αρχίσουν να τρέχουν -όχι κατ’ ανάγκη γρήγορα- τότε θα υπήρχαν σημαντικά οφέλη για την υγεία του πληθυσμού και για το προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με τους ερευνητές. Σε κάθε περίπτωση, το βασικό μήνυμα είναι ότι το παραμικρό τρέξιμο είναι καλύτερο από το καθόλου τρέξιμο.

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

Μύθοι και αλήθειες για το ψωμί: Όλα όσα είναι χρήσιμα να ξέρεις

Γράφει η Ιωάννα Βλάχου, Διαιτολόγος – Διατροφολόγος

Το ψωμί αποτελεί ένα από τα βασικά δημητριακά της μεσογειακής διατροφής καθώς κατέχει πολύ σημαντικό ρόλο στην πυραμίδα των τροφίμων. Είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, καλύπτει μεγάλο ποσοστό των ημερήσιων αναγκών σε υδατάνθρακες παρέχοντας σου ενέργεια.

Ωστόσο, είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας, πολλοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους για απώλειας βάρους, αυθαίρετα ή παρασυρόμενοι από διαφόρων ειδών διατροφικές φήμες, χωρίς καμιά επιστημονική υπόσταση, να αποκλείουν το ψωμί από το καθημερινό τους διαιτολόγιο, θεωρώντας το ένοχο για την προσθήκη περιττών κιλών.

Αλλά το ψωμί πρέπει να βρίσκεται στο διαιτολόγιο, είτε θέλετε να χάσετε βάρος είτε όχι. Η πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής, η οποία θεωρείται πρότυπο, περιλαμβάνει το ψωμί στη βάση της, γεγονός που συνιστά την καθημερινά κατανάλωσή του. Η μέση ημερήσια ενεργειακή πρόσληψη θα πρέπει να καλύπτεται κατά 50-55% από πηγές υδατανθράκων. Η σωστή επιλογή του προϊόντος είναι απαραίτητη, ώστε να επιλεχθεί εκείνο με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά.

Ποιο ψωμί να προτιμήσω;

Ιδανική επιλογή αποτελεί το ψωμί ολικής αλέσεως με δίκοκκο σιτάρι. Η υψηλή περιεκτικότητα του δίκοκκου σιταριού σε φυτικές πρωτεΐνες, φυτικές ίνες, βιταμίνες (π.χ. θειαμίνη) και μέταλλα (π.χ. μαγνήσιο, χαλκό, φώσφορο), δικαίως το καθιστούν πολύτιμο διατροφικό θησαυρό.

Οι πρωτεΐνες συμβάλλουν στην αύξηση της μυϊκής μάζας, ενώ μαζί με το φώσφορο ενισχύουν τη διατήρηση της φυσιολογικής κατάστασης των οστών. Η θειαμίνη συμμετέχει στη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και της καρδιάς. Το μαγνήσιο υποστηρίζει τη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και των μυών και βοηθά στη μείωση των συμπτωμάτων της κούρασης και της κόπωσης.

Το ψωμί κάνει καλό!

Ο χαλκός αποτελεί σημαντικό στοιχείο της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος και συμμετέχει στη μεταφορά του σιδήρου στον οργανισμό. Τα παραπάνω στοιχεία συμβάλλουν στη φυσιολογική λειτουργία των μεταβολικών διεργασιών, επιφέροντας έτσι την παραγωγή ενέργειας.

Από την άλλη, η υψηλή του περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες λειτουργεί κατασταλτικά έναντι των συμπτωμάτων δυσκοιλιότητας. Συγκεκριμένα,  ½ φλιτζάνι δίκοκκου σιταριού περιέχει 7-8 γραμμάρια φυτικών ινών, οι οποίες είναι 4 φορές περισσότερες από εκείνες που περιέχονται σε ½ φλιτζάνι λευκό ρύζι ή σε 1 φέτα λευκό ψωμί.

Συμπερασματικά, όσοι αποφεύγουν εσκεμμένα την κατανάλωση ψωμιού, θα πρέπει να αναθεωρήσουν αυτή τους την άποψη και να το εντάξουν στην καθημερινή τους διατροφή, διατηρώντας πάντα το μέτρο και αποφεύγοντας τις υπερβολές. Τέλος, η ανάγνωση των διατροφικών ετικετών στα συσκευασμένα προϊόντα ψωμιού κρίνεται απαραίτητη, ώστε να επιτύχετε τη μέγιστη πρόσληψη όλων των αναγκαίων για τον οργανισμό σας θρεπτικών συστατικών.

Ιωάννα Βλάχου
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
Επιστημονική συνεργάτις του logodiatrofis.gr

ΚΑΠΗ 4/12/2019 Κερνάμε τους φίλους μας

MEN'S DAY

Aπό την Ατλαντίδα στο Σήμερα: Ατομικές Βόμβες στην Αρχαιότητα

Ατομικές Βόμβες στην Αρχαιότητα

Συνταρακτικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές της Γης αποδεικνύουν πως στην αρχαιότητα υπήρξε ένας πολιτισμός που είχε στη διάθεσή του πυρηνικά όπλα. Αυτά έγιναν η αιτία της καταστροφής του.
Της Ιουλίας Πιτσούλη

Η άποψη ότι η ανθρωπότητα δεν φθάνει για πρώτη φορά στα παρόντα τεχνολογικά και επιστημονικά επίπεδα είναι πολύ διαδεδομένη σε ορισμένους κύκλους .Ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάϊν είχε πει κάποτε πως «τα αρχαία πειράματα έγιναν για άλλη μια φορά, οι παλιές γνώσεις ανακαλύφθηκαν εκ νέου». Σύμφωνα με τις σχετικές θεωρίες ο άνθρωπος έχει φθάσει πολλές φορές στο απόγειο της πολιτισμικής και τεχνολογικής του εξέλιξης αλλά εξ αιτίας κάποιας καταστροφής έχει οπισθοδρομήσει και έχει αρχίσει πάλι από την αρχή. Αυτό αναφέρεται και από τον Πλάτωνα στο έργο του «Τίμαιος» όπου διηγούμενος την επίσκεψη του Σόλωνα στην Αίγυπτο περιγράφει τη συνομιλία που είχε με τον Αιγύπτιο αρχιερέα που του είπε τη χαρακτηριστική φράση «εσείς οι Έλληνες είστε αιωνίως παιδιά. Είστε όλοι νέοι στην ψυχή γιατί δεν θυμάστε τις αρχαίες σας παραδόσεις. Θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό ενώ έχουν γίνει προηγουμένως πολλοί.» Από την αρχαιότητα , λοιπόν, είναι γνωστό ότι έχουν γίνει πολλές καταστροφές στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας κι ότι πολλές φορές ο πολιτισμός οπισθοδρόμησε για να ξαναπάρει αργότερα το ανηφορικό μονοπάτι. Σε ποιο επίπεδο ,όμως, είχαν φτάσει οι προηγούμενοι πολιτισμοί; Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως στο παρελθόν ο άνθρωπος είχε καταφέρει επιτεύγματα αντίστοιχα ή και ανώτερα κι από τα σημερινά. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η χρήση της ατομικής ενέργειας. Τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορα λέγεται ότι καταστράφηκαν από αυτή την αιτία. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε άλλα μέρη της γης. Σε νησιά του Ειρηνικού ανακαλύφθηκαν μέσα στη ζούγκλα πανάρχαια τείχη και ερείπια πόλεων που καταστράφηκαν με τέτοιο τρόπο που μόνο μια ατομική βόμβα θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Αντίστοιχα ευρήματα υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Γης. Η πιο πρόσφατη από αυτές τις ανακαλύψεις αφορά μια πόλη στην αρχαία Ινδία η κατάληξη της οποίας ήταν τραγική .

Η Ραδιενεργός Πόλη
Σε μια περιοχή του Ρατζαστάν της Ινδίας όπου γίνονταν έργα για την ανέγερση ενός μεγάλου συγκροτήματος κατοικιών ανιχνεύτηκαν υψηλές εκπομπές ραδιενέργειας. Στην ίδια περιοχή είχε παρατηρηθεί στα προηγούμενα χρόνια μεγάλη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου και μεγάλος αριθμός γεννήσεως νεογνών με σοβαρές γενετικές αλλοιώσεις. Τι είχε συμβεί εκεί; Γιατί αυτή η περιοχή είχε το προνόμιο της ραδιενεργούς εκπομπής; Οι επιστημονικές έρευνες και η αρχαιολογική σκαπάνη έδωσαν τελικά την απάντηση ανασκάπτοντας μια αρχαία πόλη στην οποία είναι εμφανή τα σημάδια μιας ατομικής καταστροφής που έγινε εκεί πριν από 8000 έως 12000 χρόνια καταστρέφοντας τα περισσότερα κτίρια και σκοτώνοντας περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Ένας ερευνητής ,μάλιστα , υπολογίζει πως η ατομική βόμβα που κατέστρεψε την αρχαία αυτή πόλη ήταν παρόμοιου μεγέθους με εκείνες που έπληξαν το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα το 1945.Στη Μαχαμπαράτα , το Ινδικό έπος, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους και ατομικές βόμβες. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται πολύ ξεκάθαρα και μια μεγάλης έκτασης καταστροφή που η περιγραφή της παραπέμπει σε ατομική έκρηξη. «Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη που έλαμπε σαν 10000 ήλιοι μαζί. Ήταν ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια ολόκληρη φυλή. Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα πουλιά έγιναν άσπρα» . Αυτό θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή από τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Όμως πρόκειται για μια περιγραφή που βρίσκεται μέσα στο αρχαίο κείμενο της Μαχαμπαράτα. Κάποτε θεωρείτο αλληγορική και μυθική αυτή η περιγραφή σήμερα όμως όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως πρόκειται για αυθεντικό ιστορικό γεγονός.

Ένας Πόλεμος που Μαίνεται Ακόμα
Ο Ινδός ιστορικός Κισάρι Μόχαν Γκάνγκουλι λέει ότι οι ινδικές ιερές γραφές βρίθουν από παρόμοιες περιγραφές που παραπέμπουν σε πυρηνικές καταστροφές. Υπάρχουν επίσης αναφορές για ιπτάμενα πολεμικά άρματα και όπλα ολέθρου τα οποία μπορούσαν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους στρατούς εκσφενδονίζοντας τους στρατιώτες μαζί με τους ελέφαντές τους σαν να ήταν φύλλα δέντρων. Αυτό δε που σήμερα εμείς περιγράφουμε σαν το «πυρηνικό μανιτάρι» που ξεπετάγεται στο σημείο όπου πέφτει μια ατομική βόμβα στα αρχαία ινδικά κείμενα περιγράφεται σαν «γιγάντια ομπρέλα» από καπνό και φωτιά.Μολονότι η επίσημη άποψη της ιστορίας δυσκολεύεται να δεχθεί την ύπαρξη προγενέστερων πολιτισμών που είχαν φτάσει στο επίπεδο να δαμάσουν την ατομική ενέργεια, πολλά αρχαία κείμενα και κυρίως πολλά ευρήματα αποδεικνύουν πως η ιστορία είναι διαφορετική από αυτή που πιστεύουν οι περισσότεροι.Ο αρχαιολόγος Φράνσις Τέηλορ ,ειδικευμένος στις ιερές επιγραφές, ανακάλυψε κοντά στην αρχαία ραδιενεργό πόλη της Ινδίας κείμενα σε ναούς που απευθύνουν έκκληση στους θεούς για να σωθούν οι πιστοί από τη «μεγάλη λάμψη» που καταστρέφει τα πάντα. «Είναι να σταστίζει κανείς αν δεχθεί το ενδεχόμενο κάποιος πολιτισμός να είχε αναπτύξει πυρηνική τεχνολογία πριν από τη δική μας εποχή» λέει ο Βρετανός αρχαιολόγος και συμπληρώνει « ωστόσο οι ραδιενεργές στάχτες που βρίσκουμε σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις αρχαίες ινδικές γραφές που περιγράφουν έναν ατομικό πόλεμο». Ό,τι κι αν κατέστρεψε , πάντως, την αρχαία πόλη στην Ινδία έχει επίδραση ως τις μέρες μας, όπως αποδεικνύουν οι υψηλές συγκεντρώσεις ραδιενέργειας. Γι αυτό και η Ινδική κυβέρνηση απέκλεισε τη μολυσμένη περιοχή και ματαίωσε την ανέγερση των κτιρίων. Η άυξηση των καρκίνων και των τερατογενέσεων αποδεικνύουν πως ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά ένας πυρηνικός πόλεμος μπορεί να εξακολουθεί να μαίνεται και να δημιουργεί νέα θύματα.

Από την Ατλαντίδα στο Σήμερα
Πολλοί μάλιστα είναι πεποισμένοι πως αυτή η τεχνολογία υπήρχε και στην αρχαία Ατλαντίδα και πως στην παρούσα εποχή ενσαρκώνονται πολλοί άνθρωποι που ζούσαν σε προηγούμενη ζωή στη βυθισμένη ήπειρο η οποία καταστράφηκε –σύμφωνα με μια άποψη- από τη λανθασμένη χρήση της γνώσης και της τεχνολογίας. Όπως η ατομική ενέργεια. Οι μαζικές ενσαρκώσεις είναι επειδή έχουν δημιουργηθεί και πάλι οι αντίστοιχες συνθήκες και εκείνοι που τότε διάλεξαν λάθος, και έκαναν επιλογή καταστροφής, να έχουν τώρα την ευκαιρία να διαλέξουν και πάλι, αυτή τη φορά πιο σοφά.

ΠΟΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ;;;

Γράφει ο Λύκαστρος :

O Όμηρος έκρυψε τον τρόπο θανάτου του Αχιλλέα,το ερώτημα είναι γιατί;; Γιατί ενώ σε άλλα είναι τόσο γλαφυρός και με τόσες λεπτομέρειες ,στο  ποιος θα είχε όφελος , γιατί και με τι τρόπο πέθανε ο Αχιλλέας, το περνάει σχεδόν φευγαλέα και δίχως πολλές εξηγήσεις.
Καταλήγω σε 2 συμπεράσματα :

1) Ήξερε κάποια πράγματα ,γιατί σαν εγγονός* του Οδυσσέα τα ήξερε από πρώτο χέρι..και ήθελε να κρύψει ότι δεν συνέφερε να μαθευτεί (καλή μουσίτσα και ο Οδυσσέας, ας καθίσει να ψάξει κανείς το πως πέθανε και τον βίο του μετά την επιστροφή στην Ιθάκη)...μέσα σε όλες τις ραδιουργίες στην Ιλιάδα πρώτος και καλύτερος...στις μέρες μας θα ήταν σίγουρα διπλός και τριπλός πράκτορας στον νεώτερο Τρωικό πόλεμο η αλλιώς Γ'Π.Π.....και
2)Ίσως κάποιοι άλλοι έκαναν "κοπτική-ραπτική" κατά πως τους συνέφερε....άλλωστε στις μέρες μας ξέρουμε ότι έχουν αλλοιώσει τα πάντα.

 Συνήθως όταν διαβάζω ένα κείμενο προσπαθώ να το βρω πρώτα στο αρχαίο κείμενο και μετά να το μεταφράσω εγώ γιατί πολλές μεταφράσεις είναι για γέλια...θα πρέπει να σκεφτούμε όπως θα κάναμε μια αστυνομική έρευνα...και όχι ιστορική.Βλέπετε έχουμε να κάνουμε με ΠΟΛΕΜΟ και σε έναν πόλεμο...έχουμε και κατασκόπους και προδοσίες....και όλα τα συναφή.Ας τα δούμε με την σειρά.
Ο Αχιλλέας πήγε με το ζόρι στην Τροία...δεν ήθελε να πολεμήσει στην αρχή για τον πούστη τον Αγαμέμνων (το ΝΑΤΟ)....σύμφωνα με τον Απολλόδωρο....βρισκόταν στην Σκύρο μεταμφιεσμένος ως κορίτσι. Κατά τον Σουητώνιο τα ονόματα του Αχιλλέα ως κορίτσι ήταν Κέρκησα εξαιτίας της κερκίδας, της σαΐτας, που τόσο επιδέξια χειριζόταν ο Αχιλλέας όταν ύφαινε. Αισσώ εξαιτίας της γρηγοράδας του (αίσσω= κινούμαι ταχέως) και Πύρρα εξαιτίας της πυρρόξανθης κόμης του. Το αρχικό του όνομα ήταν Λιγύρων το οποίο του το έδωσε ο παιδαγωγός του Χείρων,από τον οποίο έχει μάθει εκτός των άλλων μουσική και την τέχνη να θεραπεύει,Λιγύς=Οξύς ήχος, ηδύς και Λιγυρώς= ηδέως είχε δηλαδή γλυκιά και μελωδική φωνή. Το γυναικείο του όνομα όσο ήταν "κρυμμένος" ήταν Πυρραία....αλλα και η Θεσσαλία πρότερα ονομαζόταν Πυρραία (από την γυναίκα του Δευκαλίωνα Πύρρα, ήταν δηλαδή ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ)....και ποιο πριν Αιμονία. Η Θεσσαλία λεγόταν παλαιότερα Πυρραία, όπως λέει και ο Ριανός....ο Οδυσσέας τον έψαχνε να τον βρει (σήμερα τον Οδυσσέα σε επίπεδο χώρας θα τον έπαιζε άριστα η Αγγλία, τέτοια πανουργία μόνο αυτή, άλλωστε οι βιομετρικές ταυτότητες που θέλουν να εφαρμόσουν για ποιόν νομίζετε ότι είναι;;; Αυτόν ψάχνουν και τους Μυρμιδόνες του).

 Επίσης ο Απολλόδωρος μας δίνει μια ακόμα πολύ καλή πληροφορία Βιβλίο Γ ότι ενώ ο Αχιλλέας καταδιώκει-πολεμάει τους Τρώες κοντά στις ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ όπου εκεί είναι και ο ναός του Θυμβραίου Απόλλωνα...ΤΟΞΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (Πάρι) και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ στην φτέρνα. Κανείς ΔΕΝ πεθαίνει απο ένα τραύμα στην φτέρνα, όσο άσχημο και να είναι ....αλλά αν το βέλος έχει πριν διαποτιστεί με ένα ειδικό δηλητήριο τότε γίνεται ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ. Το βέλος που τρύπησε τον Αχιλλέα ήταν δηλητηριασμένο.!! Ο Απόλλων (Σμινθεύς) ήταν αυτός που βοήθησε τον Πάρι από τις πολεμίστρες να τοξεύσει και να πληγώσει τον Αχιλλέα* αλλά . Ο Όμηρος κάνει 504 αναφορές στο πρόσωπό του Αχιλλέα , και το όνομά του συνοδεύεται από πολλά επίθετα, δηλωτικά της παρουσίας του (ή επιθετικούς προσδιορισμούς), τα οποία τον χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο.Άρα έχουμε τόπο-μέρος θανάτου, και αυτούς που τον σκοτώνουν, τον θύτη.Επίσης ο Απολλόδωρος μας αναφέρει στο ίδιο βιβλίο ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έφτασαν κρυφά στην Τροία και εκεί ο Οδυσσέας άφησε τον Διομήδη να περιμένει από έξω ενώ αυτός ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ είχε "περίεργες" δοσοληψίες παριστάνοντας τον ζητιάνο (μανούλα στην στρατιωτική μεταμφίεση και παραπλάνηση) ...εκεί αναγνωρίζεται απο την Ελένη (αφού ήταν μεταμφιεσμένος πως τον ανακάλυψε;;;) και με την βοήθεια της ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΑΔΙΟ. Αλήθεια μετά αναφέρεται πουθενά στην Ιλιάδα τι το έκανε η που το έδωσε η που το πήγε;;;

 Το θέμα του θανάτου Αχιλλέα αλλά και γιατί ο Όμηρος σαν εγγονός του Οδυσσέα ΕΚΡΥΨΕ πολύ σημαντικά γεγονότα από την πραγματική υπόσταση την απτή την τρισδιάστατη....μας κάνει να αναρωτηθούμε ,τι όφελος θα είχε και γιατί το κάνει;; Στην Ιλιάδα τα γεγονότα ξεκινούν από τον 9 χρόνο του πολέμου, πιο πριν τίποτα λες και δεν είχαμε πολεμικές επιχειρήσεις, γεγονότα και σημαντικά συμβάντα όπως αυτό της ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ του Οδυσσέα εναντίων του Παλαμήδη στενού φίλου τόσο του Αχιλλέα, όσο και του Πάτροκλου και του Αίαντα, καθότι  ο Παλαμήδης διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου μαζί τους κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα.

Ανάμεσα στον Παλαμήδη και τον πιο γενναίο ήρωα του Τρωικού πολέμου (Αχιλλέα) είχε αναπτυχθεί μια στενή φιλική σχέση και συνεργασία. Είχαν αναλάβει τις εκστρατείες που πραγματοποιούσαν οι Αχαιοί στα περίχωρα της Τροίας και σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλ. I, 328-9) – που παραλείπει όπως πάντα τη συμμετοχή του Παλαμήδη – είχαν εκπορθήσει 23 πόλεις. Παράλληλα ο Παλαμήδης συνέχισε να έχει την επιμελητεία, την ευθύνη δηλαδή του επισιτισμού όλου του στρατεύματος, που ήταν μία ακόμη αιτία της σύγκρουσης του με τον Οδυσσέα.Γλίτωσε το στρατόπεδο των Αχαιών απο τον λιμό που τους έστειλε ο "θεός" Απόλλωνας , αφού πρώτα άρχισαν να ψωφούν οι σκύλοι, μετά τα μουλάρια και μετά οι άνθρωποι, αλλάζοντας την διατροφή τους (εδώ έχουμε να κάνουμε με χημικό και βιολογικό πόλεμο στον οποίο το Ιερατείο του Αμμουν η Νααμουν που λάτρευαν οι Τρώες ήταν ειδικευμένο στα φαρμάκια,δηλητήρια). Και αντί για αυτή του την πράξη να βραβευθεί και για όλα τα άλλα τι έκανε ο Οδυσσέας;;; Πήγε στον Αγαμέμνονα και έστησαν σχέδιο εξόντωσης του!!!!

«…λέγει προς τον Αγαμέμνονα, ότι ο Παλαμήδης πείθει τους Έλληνες, να κηρύξωσιν Αρχιστράτηγον τον Αχιλλέα. Επίστευσε τοίνυν ο Αγαμέμνων, επειδή ο Αχιλλεύς και Παλαμήδης ήσαν φίλοι, και μάλιστα τότε δεν ήσαν εκεί, αλλ’ επόρθουν τας πέριξ πόλεις, πεμφθέντες υπό του Αγαμέμνονος. Τότε επόρθησαν είκοσι τρείς πόλεις, και έλαβον άπειρα λάφυρα και αιχμαλώτους, και την Βρισηίδα και Χρυσηίδα…». (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Γιατί;; Γιατί ήταν φίλος του Αχιλλέα, ήταν ο πραγματικά πολυμήχανος και ευφυής είχε αρχηγικές ικανότητες, ήταν γενναίος και ο Αχιλλέας τον ήθελε πάντα δίπλα του στην μάχη....γιατι πριν από κάθε μάχη εκπονούσε το σχέδιο διεξαγωγής της και τον τρόπο παρατάξεως των στρατευμάτων, για να εξασφαλίσει την νικηφόρα και με τις λιγότερες απώλειες έκβαση της. Όπως γράφουν ο Φιλόστρατος στον «Ηρωικό» και ο Αθ. Σταγειρίτης στην «Ωγυγία», παραμελούσε τελείως τον εαυτό του, και το μόνο που τον απασχολούσε, κυρίως στις παραμονές των μαχών, ήταν ο σχεδιασμός της, ώστε να έχει αίσια έκβαση και η σωτηρία των ανδρών.

 «…Τινες μεν είπον, ότι ο Οδυσσεύς και Διομήδης κατεβίβασαν αυτόν εις έν φρέαρ δολίως, λέγοντες, ότι ήτον εκεί θησαυρός, και ούτως ελιθοβόλησαν αυτόν μυστικώς. Άλλοι δε, ότι εψάρευεν ο Παλαμήδης, και αυτοί έρριψαν αυτόν εξαίφνης εις την θάλασσαν, και τον έπνιξαν. Άλλοι δε, ότι εφόνευσεν αυτόν ο Πάρις εις την μάχην. Αλλά η κοινή γνώμη βεβαιοί τον δια της κρίσεως θάνατον αυτού, τα δε άλλα έπλασαν ίσως τινές φίλοι του Οδυσσέως. Και δια τούτο λέγουσιν, ότι ωργίσθη ο Αχιλλεύς, και ουχί δια την Βρισηίδα, κατά το πλάσμα του Ομήρου…» (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Και εδώ βλέπουμε τον πραγματικό λόγο θυμού και ρήξης του Αχιλλέα τόσο με τον Αγαμέμνονα ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ.Ξέρει (ο Αχιλλέας) ότι έχουν δολοφονήσει δόλια τον φίλο και συμπολεμιστή του, και μάλιστα ενώ έλειπε, μετά θα είχε καλές σχέσεις μαζί τους;; Βέβαια αυτά ο Όμηρος ΔΕΝ τα γράφει γιατί έτσι θα έβγαιναν στην φόρα οι βρομιές του παππού του και θα φαινόταν η άκρατη φιλαρχία του Αγαμέμνονα και ο φόβος απώλειας της εξουσίας, το σκοτάδι της ψυχής, η πανουργία και η προσφιλής συνήθεια του Οδυσσέα να εξ υφαίνει υποχθόνια τεχνάσματα για να εξοντώνει τους καλύτερους του.Έχουμε όμως το απόσπασμα για τον ΤΟΠΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ....ΕΔΩ :


Σχόλ. Εὐρ. Ἑκάβ. 41

"Στὸν τύμβο ἀγαπητὸ σφάγιο: Ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Ἴβυκος λὲν ὅτι

αὐτὴ (δηλ. ἡ Πολυξένη) σφαγιάστηκε ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο· αὐτὸς

ὅμως ποὺ σύνθεσε τὰ Κυπριακὰ λέει πὼς κατὰ τὴν ἅλωση τῆς πόλης

τραυματίστηκε ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Διομήδη καὶ πέθανε, τά-

φηκε δὲ ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο, ὅπως γράφει ὁ Γλαῦκος. Ἄλλοι πάλι

λένε πὼς ἀφοῦ συμφώνησε ὁ Ἀχιλλέας μὲ τὸν Πρίαμο γιὰ τὸν ΓΑΜΟ

τῆς Πολυξένης σκοτώθηκε ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΒΡΑΙΟΥ ἈΠΟΛΛΩΝΑ."

 Και κάτι τελευταίο ...άλλος ο ΑΠΟΛΛΩΝ η ΩΠΟΛΛΩΝ που έλεγαν οι Ορφικοί και άλλος ο Άττολ- λωνας των Τρώων στου οποίου τον ναό δηλ.του Θρυμβαίου πήγε ΑΟΠΛΟΣ ο Αχιλλέας, κατόπιν της παγίδας που του στήθηκε.Στον στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα πήγε κατόπιν κάποιας μηχανορραφίας και πουστιάς που του παίξανε...όχι μόνο ο εχθρός αλλά και κάποιοι από μέσα από το στρατόπεδο των Αχαιών. Ας σκεφτούμε όμως  μόνο αν όντως γινόταν αυτός ο γάμος μεταξύ Αχιλλέα και Πολυξένης της κόρης του Πριάμου που ήταν ο βασιλιάς της Τροίας...πρώτον τι κατάληξη-συνέχεια θα είχε ο Τρωικός Πόλεμος, και δεύτερον ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΟΥΡΑ απο όλο αυτό.!! Γιατί σε κάποιες ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ-ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει....παράδειγμα από την ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΣΥΜΜΑΧΙΑ (ΠΑΝΤΡΕΜΑ) Ρωσίας και Κίνας ΧΑΝΕΙ το Ν.Α.Τ.Ο.
 Είναι γνωστό ότι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση και καυγά παρουσία μάλιστα όχι μόνο του Αγαμέμνονα αλλά και μπροστά σε όλο το στράτευμα....ο Οδυσσέας υποστήριζε ότι η Τροία έπρεπε να πέσει με ΔΟΛΟ (με πουστιά δηλαδή) ενώ ο Αχιλλέας με ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ και ΗΡΩΙΣΜΟ δηλαδή με την αξία και την τιμή των όπλων τους.Άσχετα αν οι Τρώες ΔΕΝ ήταν ελληνικό φύλλο,ο Όμηρος μέσα στην Ιλιάδα μας δίνει τα εξελληνισμένα ονόματα των Τρώων μια και είναι δύσκολη η προφορά τους από τους Έλληνες.Σίγουρα οι Τρώες η ένα σύνολο από αυτούς μιλούσαν ΚΑΙ ελληνικά, αλλά ΔΕΝ ήταν η μητρική τους γλώσσα, ούτε αυτό, το ότι κάποιοι απο αυτούς μιλούσαν ελληνικά τους έκανε αυτομάτως και Έλληνες.!! Το όνομα του Πάρι ήταν Paris-Zitis που βγαίνει απο το Uhha-Zitis και του Πρίαμου ήταν Priam που βγαίνει από το Piyama Muwas η Piyama-Randu.

*  Την άμμεση σχέση του Ομήρου με τα γεγονότα πλέον κανείς δεν θα πρέπει να την αμφισβητεί , γιατί σε κάποια σημεία, γράφει για πράγματα που μόνο κάποιος που τα έχει ζήση από κοντά μπορεί να τα ξέρει...λοιπόν ο Όμηρος είναι ΕΓΓΟΝΟΣ του Οδυσσέα, για αυτό και ήξερε τα γεγονότα από ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ. Ο αυτοκράτορας Ανδριανός είχε ρωτήσει το μαντείο των Δελφών σχετικά με τον Όμηρο ο χρησμός που του δόθηκε ήταν ο εξής :

"Ἄγνωστον μ᾿ἔρεαι γενεὴν καὶ πατρίδαν γαῖαν
ἀμβροσίου σειρῆνος.Ἕδος δ᾿Ἰθακήσιος ἔστιν,
Τηλάμαχος δὲ πατήρ καὶ Νεστορέη Ἐπικάστη μήτηρ,
ἣ μίν ἔτικτε βροτῶν πολύ πάνσοφον ἄνδρα."

METAΦΡΑΣΗ .." Με ρωτάς για την άγνωστη γενεά και την πατρική γη του αθάνατου αιδου.Είναι από την Ιθάκη ,ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ και η κόρη του Νέστωρα η Επικάστη η μήτηρ του,ἡ ὁποία ἔτικτε,ἐξ όλων των θνητών τον πλέον πάνσοφον άνδρα."

Τον γάμο του Τηλέμαχου και της Επικάστης τον αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης...σίγουρα από κάπου άλλου θα το είχε διαβάσει και αυτός, από παλαιότερη πηγή.

 Ο Αχιλλέας έπεσε θύμα συνωμοσίας, τον σκοτώνουν μπροστά η μέσα στο ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα.Ιερέας του Θυμβραίου Απόλλωνα ήταν ο Λαο-κόων .Όταν κάποιος κάποιος σκοτώνεται-δολοφονείται μετά από μια ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ με ύπουλο θάνατο, θα άφηνε κανείς τα αποδεικτικά στοιχεία του τρόπου θανάτου, και το ΤΙ ακριβώς έγινε και επήλθε ο θάνατος, και όλες τις λεπτομέρειες, ειδικά αν σε αυτήν την συνωμοσία δεν είχε λάβει μέρος μόνον ο εχθρός, αλλά και κάποιοι η κάποιος από το στρατόπεδο των Αχαιών;;;Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε όπως προέβλεψε η Θέτιδα, πριν πέσει η Τροία.Είπαμε κάθε επίθετο σημαίνει και μια ιδιότητα, Θυμβ(ρ)αίος βγαίνει απο τα Θύμβρα συγκεκριμένος τόπος στο Ίλιον, παρά τον Θύμβρον ποταμόν, Θύμβρις το όνομα του ποταμού,...αλλά Θύμβρα= δριμή εστί ΒΡΩΜΑ.!! Άρα κάτι το πολύ άσχημο και βρωμερό μήπως γινόταν εκεί.;;

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟ  ΑΙΤΙΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ....

Η στοιχειωμένη πλατάνα της Χαλκίδας και ο φόνος του Μιαούλη…

Λίγο έξω από το χωριό του Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, τα Φύλλα Χαλκίδας, κοντά στο Ληλάντιο Πεδίο, στεκόταν ένα αιωνόβιο πλατάνι, που Τούρκοι και Έλληνες, την εποχή εκείνη, πριν από την Επανάσταση του 1821, την αποκαλούσαν «στοιχειωμένη πλατάνα».

Το στοιχειωμένο δέντρο είχε έναν θρύλο πιο βαρύ και από τον πυκνό του ίσκιο, έναν θρύλο που ξεκινούσε από τα χρόνια τα παλιά, τα πολύ παλιά κι έσταζε σαν πρωινή δροσοσταλιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων…

Τον κορμό της αγέρωχης τούτης υπερήλικης πλατάνας τέσσερις άντρες μαζί δεν μπορούσαν να τον αγκαλιάσουν. Οι αιώνες και η Ιστορία τη διατηρούσαν, οι επιδρομές τη σεβάστηκαν, οι μάχες και οι χαλασμοί των ανθρώπων που συντελέστηκαν τριγύρω της, δεν την έθιξαν διόλου, οι φωτιές, οι κεραυνοί, οι κακοκαιρίες και οι αντάρες σαν να τη φοβήθηκαν.

Η μακροβίοτη πλατάνα ζούσε και επιβίωνε μέσα σ’ όλα τούτα, τεράστια και μεγαλοπρεπής. Οι ντόπιοι την κατηγορούσαν για πολλά. Μα, κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, οι άνθρωποι την κατέβασαν καταγής, την έκοψαν και ξεμπέρδεψαν, γιατί τους ενοχλούσε η θωριά και το μέγεθός της.

Ο Μιαούλης θα ήταν τότε παιδί 15-17 ετών. Ένα παιδί της θάλασσας. Μαύρο από το λιοπύρι, καμένο από του πελάγου την αλμύρα και δαρμένο από τους ανέμους. Διαβολόπαιδο! Ο πατέρας του ήταν ψαράς. Είχε και μια θεία όμορφη, λυγερή, αδερφή του πατέρα του, που την έλεγαν Τσαλπαρίνα.


Ανδρέας Μιαούλης (20/05/1769 - 11/06/1835)

Στη Χαλκίδα τότε ζούσε ένα Τουρκόπουλο, από σόι μεγάλο και τρανό, ο Γκεζαΐρ Μπέης, που ήταν Μπέης και Αγάς όλου του Νομού Ευβοίας και κρατούσε στο σπίτι του τιμητικά, μέσα σε επιχρυσωμένο δίσκο, τα ασημένια κλειδιά της πόλης.

Ήταν νεαρός, ευειδής, ρωμαλέος, εύθυμος, αλλά φιλήδονος, αδίστακτος και αιμοβόρος. Όλο το Ληλάντιο Πεδίο ήταν κτήμα του. Μια μέρα, λοιπόν, κάλεσε γυναίκες Χριστιανές από τα Φύλλα Χαλκίδας για κάποια εργασία στα απέραντα αμπέλια του. Πήγε και η πανώρια θεία του Μιαούλη, η Τσαλπαρίνα.

Μόλις έπεσαν τα μάτια του Τούρκου, του Γκεζαΐρ Μπέη, πάνω στην κοπέλα, θαμπώθηκε μεμιάς και την κάλεσε να του πάει γάλα στο κονάκι του. Εκεί την έκλεισε στον οντά του, της έφραξε τον δρόμο με το σώμα του και τη βίασε. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, Νόμος, Τιμή και Δίκαιο ήταν η θέληση του κάθε Τούρκου, μεγάλου και μικρού, σημαντικού και ασήμαντου.

Έτσι, η Τσαλπαρίνα, κατακόκκινη, μαραζωμένη, ντροπιασμένη του θανατά από την πίκρα της για το απάνθρωπο κακό που τη βρήκε, έτρεξε στον αδερφό της και του μαρτύρησε τα πάντα, με μάτια που δε στέρευαν απ’ τα δάκρυα.

Ο πατέρας του Ανδρέα Μιαούλη, ο Δημήτρης, θέλησε να εκδικηθεί για το δεινοπάθημα της αδερφής του και για το κηλίδωμα της οικογενειακής τους τιμής. Τον βάστηξε, όμως, ο γιος του.

-Κάτσε εσύ, πατέρα κι έννοια σου!
-Μα, η τιμή μας και το σπίτι μας;
-Μη σε μέλλει, θα ξεντροπιαστούν. Θα ιδείς…

Πράγματι, πέρασε λίγος καιρός. Η Τσαλπαρίνα, από την ντροπή και την πίκρα της, κλείστηκε στο σπίτι της και ούτε που ξαναφάνηκε στον κόσμο. Ίσως και να είχε αρρωστήσει από τον καημό της. Ποιος ξέρει;

Κουβέντα πια δεν ξανάγινε για το επεισόδιο του βιασμού και φαίνονταν πως όλοι το είχαν λησμονήσει και πιο πολύ, ο Γκεζαΐρ Μπέης.

Θα ήταν φθινόπωρο του 1786. Ο Ανδρέας Μιαούλης ψάρευε στη θέση Μπούλμπα και έπιανε κάτι ψάρια μεγάλα και εκλεκτά. Πρώτη του φορά είχε τόσο επιτυχία στο ψάρεμα. Είχε καθίσει στην ακρογιαλιά και τα περνούσε σ’ ένα σπάρτο. Ένας φίλος του, ο Κωστάραγκας ονομαζόμενος, πέρασε και τον είδε:

-Θα τα πουλήσεις τα ψάρια; ρώτησε τον Ανδρέα.
-Όχι. Θα τα πάω δώρο.
-Σε ποιον;
-Θα μάθεις αργότερα, απάντησε κοφτά ο Μιαούλης.
-Μωρέ, ψαρούκλες, όμως! Χαράς τόνε που θα τις φάει, είπε ο Κωστάραγκας και τράβηξε τη στράτα του.

Την ημέρα εκείνη, ο Γκεζαΐρ καθόταν μοναχός του μέσα σ’ ένα κιόσκι, κατασκευασμένο από κληματαριές και μοσχοβολιστά λουλούδια και αναπαυόταν. Εκεί κοντά δεν υπήρχε ψυχή. Ξάφνου, παρουσιάστηκε εμπρός του ο 17χρονος Μιαούλης με τα ψάρια:

-Αγά μου, σου τα ‘φερα για πεσκέσι, του είπε.

Ο Μπέης έσκυψε πάνω από πανέρι, για να τα θαυμάσει. Τότε, ο Μιαούλης τράβηξε γρήγορα το μαχαίρι του και σκότωσε τον Γκεζαΐρ με μια γρήγορη και επιδέξια κίνηση. Άρπαξε το κορμί του Τούρκου, το έριξε στον ώμο του και πήγε και το πέταξε σε μιαν υγρή τάφρο, κοντά στην Αρατσιώτισσα, όπου το κάλυψαν οι λάσπες και απόμεινε εκεί χαμένο για κάμποσες ημέρες.

Ο Ανδρέας Μιαούλης έτρεξε κατόπιν στον πατέρα του, ομολόγησε το έγκλημά του και πήρε όλους τους δικούς του, καθώς και την όμορφη θεία του με τον άντρα της και όσα πράγματα του σπιτιού κατόρθωσαν να σηκώσουν και έφυγαν γοργά. Πέρασαν από την Εύβοια στον Ωρωπό, από εκεί στο Καλαμάκι και ύστερα, στην Ύδρα, όπου ο Μιαούλης είχε κάτι συγγενείς από τη μητέρα του.

Χάλασε ο κόσμος στη Χαλκίδα με την εξαφάνιση του Γκεζαΐρ. Τον γύρευαν εδώ κι εκεί, αλλά ο Τούρκος ήταν άφαντος. Τον αναζητούσαν σε Εύβοια και Βοιωτία, αλλά δε βρήκαν ίχνος του πουθενά.

Ώσπου, μια μέρα, τα τέλματα φανέρωσαν το πτώμα, που, φουσκωμένο πια, ανέβηκε στην κορυφή. Οι Τούρκοι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Η ξαφνική φυγή της οικογένειας του Μιαούλη το αποδείκνυε. Αλλά, επειδή θα είχε τεράστιο αντίκτυπο, αν όλος ο κόσμος των ραγιάδων μάθαινε πως τον ωραίο Τούρκο της Εύβοιας τον σκότωσαν σαν το σκυλί οι Έλληνες και θα το έπαιρναν απάνω τους, σκέφτηκαν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

Και απέδωσαν τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη στο Στοιχειό της Πλατάνας, που τόσους είχε εξαφανίσει μέχρι τότε, καθώς και όλους τους φόνους Τούρκων και Ελλήνων που συνέβαιναν εκεί γύρω, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα.

Μάλιστα, μια μέρα, ένας Τούρκος υπάλληλος, απεσταλμένος του Διοικητή της Χαλκίδας και συνοδευόμενος από έναν τυμπανιστή, που έκρουε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι, κόλλησε μια προκήρυξη γραμμένη και στα ελληνικά και στα τουρκικά, σε όλες τις εκκλησίες και τα τεμένη της περιφέρειας, αλλά και πάνω στη γέρικη πλατάνα, που έλεγε και διέταζε τα εξής:

«Το Στοιχειό της Πλατάνας να μην ξαναφάει μήτε Τούρκο μήτε Ρωμιό, γιατί θα το πιάσουμε και θα το κρεμάσουμε!»

Πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα οι Μιαούληδες έστειλαν από την Ύδρα έναν συγγενή τους, ονόματι Μαρμαρά, στα Φύλλα Χαλκίδας, για να πάρει τα πράγματά τους, που τα είχαν αφήσει πίσω τους. Κάποια από αυτά ήταν μεγάλης αξίας. Εκείνοι που τα φύλαγαν, τα έδωσαν εκεί που ανήκαν.

Όμως, ο Μαρμαράς πήγε μια μέρα στην πόλη της Χαλκίδας και εκεί, αφού ήπιε γλυκόπιοτη ρετσίνα και μέθυσε, άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, να φωνάζει και να καυχιέται πως ήταν απεσταλμένος της οικογένειας Βώκου, όπως ήταν το πραγματικό επίθετο του Μιαούλη. Οι τουρκικές Αρχές τον έπιασαν αμέσως. Αυτός αναγκάστηκε να τους δώσει όλα τα προσωπικά αντικείμενα των Μιαούληδων. Έπειτα, δέχτηκε να δώσει και το σπιτικό του, προκειμένου να σώσει το κεφάλι του. Αλλά, οι Τούρκοι, διψώντας για εκδίκηση για τον φόνο του Γκεζαΐρ, τον αποκεφάλισαν.

Άραγε, τα ασημένια κλειδιά της πόλης τι να είχαν απογίνει; Μα, τούτη είναι μια άλλη ιστορία…

Μετά τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη, τα κλειδιά πέρασαν στα χέρια του εκάστοτε Πασά. Κύλησαν άλλα 50 χρόνια από τότε. Η Εύβοια παραδόθηκε με συνθήκη στην Ελλάδα στις 25 Μαρτίου του 1833.

Πρώτος Νομάρχης διορίστηκε ο Γεώργιος Αινιάν, ο οποίος, μαζί με τον Επίτροπο της Κυβέρνησης, τον Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό, πήγαν με έναν αγγλικό δρόμωνα, για να την παραλάβουν. Ο Τούρκος διοικητής της Χαλκίδας, όμως, καθυστερούσε τις διαδικασίες της παράδοσης της Εύβοιας πίσω στους Έλληνες.



Αριστερά ο Γεώργιος Αινιάν (1788 - 1848) και δεξιά ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός (1778 - 1849) 

Έτσι, οι Έλληνες, λοιπόν, αναγκάστηκαν να τον πιέσουν και να τον φοβερίσουν. Την ώρα που πήγε, τελικά, ο Τούρκος να δώσει στον Νομάρχη τα κλειδιά, ένα επεισόδιο συνέβη.

Κάποιος φανατικός Τούρκος, ο οποίος παρίστατο εκεί, κατά την τελετή παράδοσης των κλειδιών της Νομαρχίας, άρχισε να ουρλιάζει και να ζητάει δήθεν να τον σκοτώσουν οι Ρωμιοί, γιατί τάχατες τα ιερά βιβλία έγραφαν τα εξής:

«Με αίμα κυρίευσαν το φρούριο της Χαλκίδας οι Τούρκοι και με αίμα μονάχα πρέπει να το παραδώσουν».

Αλλά, επειδή οι Έλληνες αρνήθηκαν να τον σκοτώσουν, εκείνος έβγαλε μόνος του το μαχαίρι, τρύπησε το χέρι του, το αίμα ξεκίνησε να τρέχει στη γη κι έτσι, η ρήση του ιερού νόμου του λαού του εκπληρώθηκε.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 26/09/1937…