Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε»

.

Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε»

Η Ζακλίν Ντε Ρομιγί, η μεγάλη Γαλλίδα ελληνίστρια, έφυγε από τη ζωή το 2010 πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω της ένα πλουσιότατο και σημαντικότατο έργο, και για μας τους Έλληνες ιδιαιτέρως τιμητικό.

Ήταν η πρώτη γυναίκα στην έδρα της Επιγραφικής και της Φιλολογίας και η δεύτερη γυναίκα μετά τη Γιουρσενάρ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, θαυμάστρια της ελληνικής σκέψης.

Λάτρης της ελληνικής ιστορίας, η μεγάλη κυρία των κλασικών γραμμάτων και παθιασμένη διανοούμενη υπήρξε η πρώτη νεαρή γυναίκα που κέρδισε τον ετήσιο διαγωνισμό Concours Général της Γαλλίας, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Collège de France, και η δεύτερη γυναίκα ακαδημαϊκός της Γαλλικής Ακαδημίας, μετά την Marguerite Yourcenar. Στις 5 Νοεμβρίου 2008, τιμήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Κ. Δημήτρη Σιούφα, με το βραβείο του Ιδρύματος της Βουλής σε τελετή που έγινε στο Παρίσι. Το 1995, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα ενώ, το 2000, ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του ελληνισμού.

Οι εργασίες της, που καλύπτουν όλο το φάσμα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας: Όμηρο, Τραγικούς, σοφιστές, Θουκυδίδη, τον οποίο κατεξοχήν μετέφρασε, αποδεικνύουν τη σημασία που απέδιδε στα ελληνικά γράμματα. Γι’ αυτό άλλωστε το 1992 ίδρυσε την Ένωση για την Υπεράσπιση των Κλασικών Σπουδών.

Σ’ αυτήν ανήκει η φράση: «Αν η Ελλάδα μάς ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί, ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε».

Στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;», παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους αλλά και για τους Έλληνες.

Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχής στον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα:

Κατ’ αρχήν κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ότι ο άνθρωπος που εξύμνησαν οι Έλληνες ήταν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή και τις γιορτές, τα συμπόσια, τον έρωτα, τη δόξα. Μερικοί συγγραφείς μίλησαν γι’ αυτό περισσότερο από άλλους: ό­πως ο Ησίοδος, οι λυρικοί, ο Αριστοφάνης. Από τον Όμηρο όμως ως τα χορικά των τραγωδιών, αυτή η πλευρά δεν λείπει ποτέ. Πρέπει να το θυμίσουμε έντονα -διότι κατ’ αρχήν αυτό είναι η εκπληκτική γοητεία της ελληνικής λογοτεχνίας, υστέρα διότι μια τέ­τοια αγάπη για τη ζωή ανυψώνει περισσότερο το τίμημα του πάθους για να την εννοήσουμε, να την κατακτήσουμε και να υψωθούμε από τα συγκεκριμένα αυτά θέλγητρα προς μία σκέψη αρμονική προς αυτά. Η μίξη αυτών των δύο καθιστά την Ελλάδα μοναδική.

Επιπλέον, ακόμα και αν αποκαταστήσουμε αυτή τη διάσταση – που ηθελημένα αφήσαμε κατά μέρος σε μία μελέτη αφιερωμένη σε ένα μόνο θέμα – διακινδυνεύουμε πάλι να ξεχάσουμε ότι η ανάλυση που περιέχεται στα κείμενα αντιπροσωπεύει μία μόνο όψη της ελληνικής κουλτούρας και του ελληνικού πολιτισμού.

Βεβαίως, η άποψη αυτή είναι η πιο αυθεντική. Διότι κανένας άλλος πολιτισμός δεν είχε τόσο πάθος για την τέχνη του λόγου, της απόδειξης και της ανάλυσης: και αυτό, χωρίς αμφιβολία, πα­ραμένει το πιο αξιοσημείωτο γεγονός του ελληνισμού. Η επιδίωξη όμως της καθολικότητας που μαρτυρούν τα κείμενα, αν είναι τόσο χαρακτηριστική, θα πρέπει να ξαναβρεθεί επίσης στην τέχνη, στη θρησκεία, στη ζωή και στα ήθη.
Θα χρειάζονταν ακόμη πολλά βιβλία για να αποδειχθεί ότι έ­τσι είναι, αν χρησιμοποιήσουμε αναλύσεις πιο αόριστες από αυ­τές που προσφέρουν τα κείμενα: μόνο τα κείμενα μας δείχνουν αυτό που έχουν να πουν χωρίς διφορούμενα. Και όμως μπορούμε να θυμίσουμε ότι, ως προς την τέχνη και τη θρησκεία, έχουν δοθεί σύντομες ενδείξεις όταν το απαιτούσε η ανάπτυξη του θέ­ματος. Και επιβεβαιώνουν το αποτέλεσμα της έρευνας που έγινε εδώ.

Η ελληνική τέχνη είναι κατ’ αρχήν ιδιαίτερα ανθρώπινη. Αρκεί να σκεφτούμε την Αίγυπτο ή την Ινδία για να μετρήσουμε τη δια­φορά. Ακόμα και όταν παριστάνει γίγαντες και τέρατα, πλησιάζει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη μορφή. Στις μάχες μεταξύ θεών και γιγάντων μόλις διακρίνουμε τους μεν από τους δε: όλοι μοιάζουν με ανθρώπους (όπως στο διάζωμα του θησαυρού των Σιφνίων στους Δελφούς). Και όταν ένας θεός και ένας άνθρωπος βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, μόλις διακρίνουμε αν ο θεός είναι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο: όπως στο διάζωμα του θησαυρού των Αθηναίων, πάντα στους Δελφούς. Η σκέψη μας πηγαίνει στις σχέσεις που έχουν οι ήρωες και οι θεοί στον Όμηρο…

Εξάλλου, η απεικόνιση ανθρώπινων μορφών, ιδιαίτερα κατά την αρχαϊκή εποχή, περιβάλλεται -όπως είδαμε- από μια γενίκευση και από μια συγκράτηση που αποκλείουν τα ατομικά χαρακτηριστικά και τα τονισμένα συναισθήματα. Αν αυτό συμβαίνει από έλλειψη πείρας ή από συνειδητή επιθυμία, δεν έχει σημασία: τα αγάλματα που μας υποδέχονται στα μουσεία έχουν την αγέ­ρωχη περίσκεψη του εξωπραγματικού και μας συγκινούν πολύ περισσότερο.
Τέλος, ο ελληνικός ναός είναι από μόνος του ένα μνημείο με α­πέριττες γραμμές, στο οποίο η γλυπτική κατέχει μια πολύ οριοθετημένη θέση. Βρίσκεται στα μέτρα του ανθρώπου. Δεν έχει ούτε την έπαρση των πυραμίδων ούτε την πληθώρα των γλυπτών του Ανγκόρ*. Είναι ίσως η ιδέα, παραπλανητική από πρώτη άποψη, που εκφράζει ο Περικλής στο Θουκυδίδη όταν δηλώνει: «Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας».
Έτσι, η ίδια επιδίωξη προς το γενικό, το ανθρώπινο, το καθολικό εκφράζεται και στην τέχνη όπως και στη λογοτεχνία.

Όσο για τη θρησκεία, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε άλλη πιο κοντά στον άνθρωπο. Ο ανθρωπομορφισμός είναι ο κανόνας. Και εάν στις απαρχές υπήρξαν ζώα που ταυτίστηκαν με τους θεούς, από το έπος του Ομήρου έγιναν απλά ευνοούμενα αυτών των θεών. Επιπλέον, οι θεοί είναι ποικίλοι και, εξαιτίας των συνεχών συγκρούσεων μεταξύ τους, ο άνθρωπος καταφεύγει στον ένα ή στον άλλον. Σίγουρα, οι θεοί μπορούν να χτυπούν, και ιδίως ο Δίας, ο βασιλιάς τους. Αλλά οι άνθρωποι, παρ’ ότι το ξέ­ρουν, δεν ζουν μέσα στον τρόμο ούτε στην υποταγή. Οι ποιητές κοροϊδεύουν τους θεούς όταν βρουν την ευκαιρία: εν τούτοις δεν καταποντίζονται στις καταστροφές. Οι άνθρωποι φοβούνται λι­γότερο τους θεούς όσο πιο ελεύθερα επικοινωνούν μαζί τους, ε­φόσον δεν έχουν ούτε δόγμα ούτε κλήρο. Και επιπλέον υπάρχουν οι ενδιάμεσοι και οι δυνατότητες επικοινωνίας -με τους ήρωες, που είναι σχεδόν ημίθεοι, και με τους χρησμούς από τους οποίους μπορούν να ζητήσουν συμβουλή. Αν προσθέσουμε ότι οι θεοί είναι πρόγονοι πολλών οικογενειών και οι προστάτες της μιας ή της άλ­λης πόλης, εκτιμούμε πόσο μειώνεται η απόσταση ανάμεσα στο θείο και στο ανθρώπινο. Το είδαμε όταν μιλήσαμε για τον Όμη­ρο. Αργότερα, οι δοξασίες επέτρεψαν πολύ πιο προσωπικές σχέ­σεις με τη θεότητα. Αυτό παρέμεινε αληθινό ως το τέλος του ελ­ληνισμού και διευκόλυνε, μερικές φορές, τις μεταλλαγές με το χρι­στιανισμό.

Επίσης, αυτοί οι πολλαπλοί θεοί, με τις αρκετά ελαστικές δι­καιοδοσίες, μπερδεύτηκαν στην Ελλάδα με πολλές προσφιλείς δραστηριότητες. Έτσι έγιναν και αυτοί ένα είδος συμβόλων με κα­θολική αξία. Για έναν Έλληνα της κλασικής εποχής, η Αφροδίτη εί­ναι η εικόνα του έρωτα, η Άρτεμις εικόνα της αγνότητας, ο Άρης του πολέμου. Έτσι ξαναβρίσκουμε, όπως αλλού, τη γλώσσα των συμβόλων, κατά την οποία κάθε οντότητα που ανήκει στο μύθο περιέχει μια σημασία πολύ γενική για τον άνθρωπο.

Αυτό ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους λόγους που εξελί­χθηκαν τόσο άνετα οι ανταλλαγές και οι αφομοιώσεις με τις άλλες θρησκείες. Οπωσδήποτε η ελληνική θρησκεία δεν ήταν εθνική. Οι θεοί μπορούσαν να έχουν προνομιακούς δεσμούς με μία πόλη (ό­πως η Αθηνά με την Αθήνα): αυτό δεν τους εμπόδιζε να αναγνω­ρίζονται και να τιμώνται και αλλού -ενδεχομένως και στους βαρ­βάρους. Όταν είχαν άλλα ονόματα, οι Έλληνες έκριναν ότι υπήρ­χε κάποια παραλλαγή και η απόδειξη βρίσκεται στον Ηρόδοτο. Ήταν, γενικά, μία θρησκεία που αποδεχόταν και συγχρόνως γινό­ταν εύκολα αποδεκτή. Ξέρουμε πως ο απόστολος Παύλος βασί­στηκε, όταν βρέθηκε στην Αθήνα, στην ύπαρξη της λατρείας «τω Αγνώστω θεώ». Αλλά, χωρίς να φτάσει ως το Χριστιανισμό, ο Glen Bowersock επέμεινε πρόσφατα στο ρόλο που είχε η ελληνική θρησκεία στην ενοποίηση του όψιμου παγανισμού. Αυτή η κουλ­τούρα, γράφει, «πρόσφερε στη γλώσσα το μύθο και την εικόνα, το μέσον να εκφραστούν οι τοπικές παραδόσεις με τρόπο εύληπτο και πιο καθολικά κατανοητό». Όπως πάντοτε, η άνοδος προς το καθολικό, στο διανοητικό πεδίο, διευκολύνει, πράγματι, το άνοιγ­μα προς το καθολικό, στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων.

Αλλά οι ίδιες αυτές λέξεις τραβούν την προσοχή σε ένα τρίτο κενό, σοβαρότερο, στην ανάπτυξη που παρουσιάζουμε σε τούτο το βιβλίο. Και όμως είχαμε απομακρυθεί για καλά από τις ανθρώ­πινες σχέσεις! Από τις πρώτες σελίδες, με τον Όμηρο, είχαμε επι­σημάνει μία απίθανη διάθεση στην αποδοχή των άλλων -μια έλ­λειψη εθνοκεντρισμού, μια κατανόηση, μια εξαιρετική φιλοφροσύνη όχι μόνο κατά την αρχαϊκή εποχή αλλά σε όλες τις εποχές. Εί­δαμε στη συνέχεια ν’ ανατέλλει με τον Ηρόδοτο μια σπάνια ανε­κτικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε ερώτημα επειδή οι συγγραφείς μιλούσαν γι’ αυτό και μάλιστα με επιμονή. Αλλά, στο σύνολο, η έκταση της πνευματικής προσπάθειας που επιτελέ­σθηκε σε έναν αιώνα, έσβησε λίγο πολύ για μας τις ανθρώπινες α­ξίες. Και πώς να μιλήσουμε για έναν πολιτισμό χωρίς ν’ αναφέρουμε εκείνο που πρόσφερε σε αυτόν τον τομέα;

Καθένας γνωρίζει ότι η Ελλάδα πρόσφερε στον κόσμο την τέ­λεια και ιδανική έκφραση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Και δεν είναι λίγο! Αυτές οι δύο μεγάλες ιδέες προσήλκυσαν και άλλες κατά τη ροή τους. Προκάλεσαν σίγουρα το σεβασμό στους νό­μους (που συναντήσαμε μιλώντας για τη δημοκρατία), καθώς και τη φιλοπατρία και την έννοια της γενναιότητας. Αλλά προκάλε­σαν επίσης την επιθυμία να υποστηρίξουν τους καταπιεζόμενους, να απελευθερώσουν τα θύματα, ακόμα και να ριψοκινδυνεύσουν για την υπεράσπισή τους: είναι ένας από τους τίτλους τιμής που η Αθήνα δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί. Οι δύο αυτές ιδέ­ες συνυφασμένες αποδείχθηκαν ζωογόνες και ευρύτατες. Ήταν ήδη άνοιγμα προς τους άλλους.
Το λαμπρό όμως αυτό ξεκίνημα δεν πρέπει να μας κάνει να ξε­χνάμε εκείνο που, πέρα από το νόμο και τους κανόνες του, προ­χωρούσε προς την ίδια κατεύθυνση πιο διακριτικά.

Ο νόμος, γιατί; Τον συναντήσαμε εδώ στο πολιτικό πλαίσιο της δημοκρατίας: είναι καιρός ν’ ανατρέξουμε λίγο πιο πίσω. Με τους Έλληνες πρέπει πάντα να γίνει αυτή η κίνηση. Τότε εκτιμάμε ότι ο νόμος εσήμαινε γι’ αυτούς, πριν απ’ όλα, το αντίθετο της βίας. Οι Έλληνες δεν έπαψαν να ορθώνονται εναντίον της βίας. Εμίσησαν τον πόλεμο, την αυθαιρεσία, την αταξία. Για τον πόλεμο αυτό είναι γνωστό. Ήδη στον Όμηρο, ο πόλε­μος είναι χώρος του ηρωισμού, αλλά επίσης της οδύνης και του θανάτου. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, προκαλεί φρίκη ακόμα και στο Δία: «Είναι για μένα ο πιο μισητός από όλους τους θεούς, που μένουν στον Όλυμπο, γιατί πάντα του αρέσουν τα μαλώματα και οι πόλεμοι και οι μάχες».

Η καταδίκη του πολέμου διαπερνά πράγματι όλα τα ελληνικά κείμενα. Υπάρχει στον Ηρόδοτο, στον οποίον εμπνέει τη διάσημη φράση: «Διότι κανένας δεν είναι τόσον ανόητος, ώστε να προτι­μά τον πόλεμον από την ειρήνην, αφού κατ’ αυτήν μεν τα παιδιά θάπτουν τον πατέρα, ενώ κατά τον πόλεμον οι πατέρες τα παι­διά». Υπάρχει στον Αισχύλο, στα μεγάλα χορικά της οδύνης και στην εικόνα τη σχετική με τον πόλεμο της Τροίας: «Κι ο Άρης σω­μάτων αργυραμοιβός και ζυγιαστής των κονταριών στη μάχη, στέλνει από την Τροία στους δικούς βαρεία και πικροθρήνητη α­πό την πυρά μονάχη αντίς τον άντρα – βολικά γεμίζοντας ένα λεβέτι με μια φούχτα στάχτη». Βρίσκεται ιδιαίτερα στον Ευριπί­δη με τους φοβερούς μονόλογους των Ικέτιδων όπου ο κήρυκας λέει ότι οι άνθρωποι μέσα στην τρέλα τους «κυνηγάμε πολέμους και σκλαβώνουμε όποιους βρούμε πιο αδύνατους, άντρας τον ά­ντρα, η πόλη την άλλη πόλη». Υπάρχει επίσης στον Αριστο­φάνη. Υπάρχει παντού.

Εξάλλου, το κείμενο του Ευριπίδη που αναφέραμε δείχνει κα­θαρά ότι, πίσω από την καταδίκη του πολέμου για τα δεινά που προκαλεί, οι Έλληνες διέκριναν καθαρά ότι αυτός καθ’ εαυτός ο πόλεμος ήταν απαράδεκτος. Προϋπόθεση του ήταν αποκλειστι­κά η δύναμη. Το σκάνδαλο όμως της κυριαρχίας της δύναμης το εί­χαν αντιληφθεί από τις απαρχές. Ήδη ο Ησίοδος το απεικόνισε στο θαυμάσιο απόλογο με το γεράκι και το αηδόνι που αναφέρ­θηκε στο κεφάλαιο το σχετικό με τον Πίνδαρο.

Η ίδια διαμαρτυρία εμπνέει τον Προμηθέα του Αισχύλου όπου η αυθαιρεσία του Δία εκπροσωπείται από το Κράτος και τη Βία. Ξαναβρίσκεται σε όλες τις αναλύσεις τις σχετικές με την τυραννία και ιδιαίτερα με την τυραννία μεταξύ πόλεων, που είναι ο ιμπε­ριαλισμός: το να κυβερνάς με τη βία σημαίνει να κυβερνάς με εξα­ναγκασμό, αντίθετα προς τη θέληση των ανθρώπων. Ξαναβρί­σκεται στις θεωρητικές και ανελέητες αναλύσεις του Θουκυδίδη (στο διάλογο των Μηλίων, στο 5ο βιβλίο) και στον Πλάτωνα (με τον Καλλικλή στο Γοργία).

Η Ελλάδα ήταν σαν να είχε κινητοποιηθεί εναντίον της βίας και τούτο ενέπνευσε το φλογερό σεβασμό της προς το νόμο. Το συ­ναίσθημα όμως αυτό ερμηνεύτηκε επίσης με ευρύτερες μορφές διότι στη βία αντιτίθεται επίσης η πειθώ.

Με τις αναφορές που είναι συγκεντρωμένες σε τούτο το κε­φάλαιο του συμπεράσματος, ίσως εκπλαγούμε βλέποντας το κεί­μενο να αλλάζει ύφος, ενώ θα περιμέναμε γενικές ιδέες και περι­λήψεις, σχόλια και αναφορές. Είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουμε διαφορετικά. Εάν θέλουμε να τονίσουμε, διατρέχοντας έστω βια­στικά, τη σημασία των αξιών που καθόρισε η Ελλάδα και κληρο­δότησε στο δυτικό κόσμο, πρέπει να προσφέρουμε στον ανα­γνώστη κάτι σαν ανθοδέσμη από αυτά τα κείμενα που έθρεψαν τον κόσμο επί αιώνες. Οι αξίες δηλώνουν ότι η απόδειξη είναι δυ­νατή και ότι οι επαληθεύσεις δεν είναι αδικαιολόγητες. Ιδίως με την πληθώρα τους αποδεικνύουν καθαρά ότι πρόκειται για αξίες πολύτιμες για όλους τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, ανεξάρτητα από διαφορετικές νοοτροπίες ή λογοτεχνικά είδη. Ίσως αφήσουν στο πέρασμα τους -ποιος ξέρει;- το θάμβος που προ­καλεί ένας ενθουσιασμός φωτεινός, και πάντα λίγο πολύ μεταδο­τικός. Και τέλος μια ανθοδέσμη: τι ωραιότερο να προσφέρει κα­νείς για να αποχωρήσει;

Κλείνοντας αυτή την παρένθεση, πρέπει να σπεύσουμε να συνδέσουμε το νόμο με την πειθώ, η οποία παρεμβαίνει παντού, όπου δεν κυβερνά ο νόμος. Διέπει τις συμφωνίες. Δεν κουράζεται να αντιτίθεται στη βία. Πώς να μη θυμηθούμε ότι όλα τα φονικά και όλες οι εκδικήσεις, που αποτελούν την Ορέστεια του Αισχύ­λου, συντρίβονται πάνω στη δίκαιη ανώτατη εξουσία ενός δικα­στηρίου, και ότι η Αθηνά, τότε, αναλαμβάνει να πείσει τις Ερινύες παρά να τις εξαναγκάσει, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ομολογία πίστης του ελληνισμού στο αποκορύφωμα του, όταν η Αθηνά ε­πικαλείται «τη θεία Πειθώ» που δίνει στο λόγο της «τη μαγική γλυκύτητα» (Ευμενίδες 885-886). Και για ν’ απαντήσουμε με αν­θρώπινη γλώσσα στα λόγια της θεάς, θα μπορούσαμε ν’ αναφέ­ρουμε το νεαρό Νεοπτόλεμο του Σοφοκλή που επεδίωκε να πεί­σει το Φιλοκτήτη παρά να τον εξαπατήσει επωφελούμενος από την πλεονεκτική του θέση. Να πείθεις: ήταν το κίνητρο αυτής της δημοκρατίας για την οποία ήταν τόσο υπερήφανοι οι Αθηναίοι, α­φήνοντας τον εξαναγκασμό στους τυράννους.

Θα έλεγε κανείς ότι τα λόγια αυτά δεν ταιριάζουν με τον ιμπε­ριαλισμό, που ήταν μια τυραννία. Αλλά ποιος μας το είπε, αν όχι οι Αθηναίοι, που είχαν συνείδηση αυτής της κατάστασης και ήταν ικανοί να την ελέγχουν με οξυδέρκεια. Ο Θουκυδίδης είπε και ο Ισοκράτης υπερθεμάτισε ότι ο τύραννος και το Κράτος-τύραννος είναι καταδικασμένα να καταστραφούν. Από αυτά τα δύο, απο­κάλυψαν το σχήμα αυτής της «ασθένειας» περιγράφοντας την με μία μορφή γενική που ισχύει για πάντα.

Πρέπει όμως να προσθέσουμε ότι μετά από μια τέτοια εμπει­ρία και τη σαφή αντίληψη του κακού, οι Έλληνες διέδωσαν επίσης την ιδέα όλων των δυνατών συμφωνιών μεταξύ Κρατών. Και, ό­πως η Αθήνα ήξερε να τα ξεχάσει όλα μετά τον εμφύλιο πόλεμο και να βρει για τη συμφιλίωση των πολιτών ένα υπόδειγμα που δεν ξεπεράστηκε ποτέ, το ίδιο οι Έλληνες ανακάλυψαν τη βασική αρχή για συμφωνίες, διαιτησίες, συνθήκες, συμμαχίες, ομοσπον­δίες και συνομοσπονδίες. Δεν κατάφεραν μεν να ενωθούν αλλά έ­θεσαν τις αρχές, υπέδειξαν τι έπρεπε να αποφευχθεί και ποιοί ή­σαν οι όροι που έπρεπε να τηρηθούν. Κι εδώ επίσης ζούμε από την κληρονομιά τους και από εκείνο που αυτή παρήγαγε.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στην κατηγορία των διακανονισμών και του δικαίου. Οι Έλληνες δεν προχώρησαν πέρα από αυτά; Δεν είχαν τίποτα που να τους ωθήσει προς τους άλλους, προς εκείνους με τους οποίους δεν τους συνέδεε καμιά συνθήκη και καμιά γραπτή υποχρέωση; Η Αθήνα μιλούσε για ανοχή στις ιδιωτικές σχέσεις. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα που να ξεπερνά αυτό το πλαίσιο;

Και εδώ είναι το θαύμα: Γιατί ο λαός αυτός, που χαιρόταν τη γραπτή διατύπωση και τις σταθερές βάσεις που πρόσφερε σε ό­λους, ανακάλυψε εν τούτοις την ιδέα των άγραφων νόμων για ό­λα όσα υπήρχαν πέρα από τη δικαιοδοσία των νόμων. Οι άγραφοι αυτοί νόμοι είναι γνωστοί από το εγκώμιο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη και στον Οιδίποδα Τύραννο. Επιβάλλουν, λόγου χάριν, το σεβασμό προς τους ικέτες και τους κήρυκες, την ταφή των νε­κρών και τη βοήθεια στους καταπιεζόμενους. Αντίθετα όμως με τους γραπτούς νόμους, το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι νόμοι είναι παγκόσμιοι. Συχνά τους αποκαλούσαν «κοινούς νόμους των Ελλή­νων». Σε άλλα κείμενα υπάρχει η ιδέα ότι ισχύουν για όλους. Δια­βάζουμε γι’ αυτούς στον Ξενοφώντα ότι «εις κάθε τόπον δια τα ί­δια πράγματα τους παραδέχονται» και καλύτερα στον Ισοκράτη ότι είναι «ένας πατροπαράδοτος νόμος, που όλοι οι άνθρωποι τον τηρούν ανέκαθεν, γιατί νομίζουν, ότι δεν τον εθέσπισαν άνθρωποι παρά τον επέβαλε κάποια ανωτέρα δύναμις». Και ο Αριστο­τέλης προσδιορίζει ότι οι άγραφοι νόμοι αναγνωρίζονται από την κοινή αποδοχή.

Η ελληνική αυτή επινόηση έγινε παγκόσμια: με αυτήν αρχί­ζουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι η ώρα που ο ίδιος ο Αριστοτέλης δίνει ξεχωριστή θέση στην ευθύτητα, μία ε­σωτερική διάθεση αρκετά ευέλικτη, δίπλα στη δικαιοσύνη, και στην οποία εκδηλώνονται σχεδόν παντού οι ιδέες της πραότητας, της κατανόησης και της επιείκιας.

Το άνοιγμα προς τους άλλους, που ξεκινούσε με τον αγώνα ε­ναντίον της βίας, ολοκληρώνεται εδώ για να ξεπεράσει όλο μαζί και το πλαίσιο της πόλης, ακόμα και της ίδιας της Ελλάδας και την αυστηρότητα των βασικών απαιτήσεων.

Η Ελλάδα της εποχής εκείνης δεν επινόησε τίποτα το τόσο ά­μεσο και συναισθηματικό όσο η χριστιανική αγάπη που αγκαλιά­ζει όλα τα πλάσματα στο όνομα του χριστιανικού μηνύματος. Αλλά η επιδίωξη της για την καθολικότητα την έκανε να βρει, μέ­σα στην κοινή ιδιότητα των ανθρώπων, την πηγή μιας αδελφικής επικοινωνίας. Όταν ο καθένας συνειδητοποιεί ότι είναι άνθρω­πος, τότε «μπαίνει στη θέση» των άλλων ανθρώπων. Και όπως η παγκοσμιότητα των ιδεών στον Πλάτωνα γίνεται πόλος έλξης και αντικείμενο χαράς ή επιθυμίας, κατά τον ίδιον τρόπο, η παγκο­σμιότητα των ανθρωπίνων καταστάσεων, στην οποία παραπέ­μπει πάντοτε η ελληνική σκέψη, γίνεται πηγή συμπάθειας και α­νεκτικότητας ως προς τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό γίνεται αισθητό ήδη από τον 5ο αιώνα. Και μας συγκινεί όταν βλέπουμε στον Αίαντα του Σοφοκλή, τον Οδυσσέα να αρνείται να περιγελάσει τον εχθρό του, ακριβώς επειδή συνειδητά συμ­μερίζεται την κατάσταση του. Το λέει στην Αθηνά χωρίς έμφαση αλλά με πεποίθηση:

«Κανένα εγώ δεν ξέρω. Όμως με πιάνει θλίψη γι’ αυτόν τον έρμο, ας είναι εχθρός μου, που συμφορά φριχτή τον έ­χει ζώσει. Γιατί δε συλλογιέμαι τη δική του μόνο την τύχη, μα και τη δικιά μου, μια και το βλέπω ξάστερα πως άλλο τίπο­τα οι ζωντανοί δεν είμαστε, μονάχα κούφιες σκιές, φαντά­σματα κι αγέρας».

Λίγο αργότερα, ο Μένανδρος θα υπερθεματίσει και σε αυτόν πρέπει να αποδοθεί η ωραία φράση του Τερέντιου: «Είμαι άνθρω­πος και τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο».

Η αναφορά αυτή σε μια κοινή ανθρώπινη μοίρα δεν ήταν ήδη λανθάνουσα στον τρόπο με τον οποίον ο Όμηρος μιλούσε πάντα για τους «θνητούς»;
Οπωσδήποτε, συνετέλεσε, κατά την κλασική εποχή, στην εμ­φάνιση μιας καινούργιας λέξης για μια καινούργια αρετή. Η λέξη φιλανθρωπία, που δεν είχε πάρει ακόμα την έννοια της σημερινής «φιλανθρωπίας», ήταν η αγάπη για τους ανθρώπους, θα μπο­ρούσαμε να πούμε «ανθρωπισμός».
Φτάνουμε, πράγματι, σε μία τελείως διαφορετική σημασία του όρου αυτού. Γιατί έχει πολλές, που όλες προέρχονται από την Ελλάδα. Η λέξη «ανθρωπισμός» σημαίνει προφανώς την ανθρώπι­νη μοίρα, αυτήν που όλοι οι συγγραφείς θέλησαν να προσδιορί­σουν στο έπος, στην τραγωδία, στην ιστορία. Εξάλλου, επειδή η κατάσταση αυτή είναι κοινή σε όλους, η λέξη αποκτά αθροιστική έννοια που σημαίνει το σύνολο των ανθρώπων οι οποίοι συμμετέ­χουν σε αυτή την κατάσταση. Τέλος, επειδή η έννοια αυτής της συλλογικότητας προκαλεί την αλληλεγγύη, η λέξη γίνεται συνώνυ­μη της καλωσύνης για τους ανθρώπους. Ο όρος «απόδειξη αν­θρωπισμού» θυμίζει την αλληλεγγύη και την εφαρμογή της.

Θα θέλαμε να πούμε ότι οι σημασίες αυτές που μεταβιβάστη­καν με τα αρχαία κείμενα είναι παρούσες στην ονομασία που εί­χαν κάποτε οι κλασικές σπουδές όταν τις αποκαλούσαν «ανθρω­πιστικές».

Μπορούμε να πούμε ότι οι Έλληνες τις εφάρμοσαν περισσό­τερο από άλλους λαούς; Ασφαλώς όχι. Παραβίαζαν τους γρα­πτούς και άγραφους νόμους, κατά περίσταση, όπως όλος ο κό­σμος. Είχαν σκλάβους που υπέταξαν με τη βία. Η Αθήνα υπήρξε μία αυτοκρατορία-τυραννία. Και η δημοκρατία ακόμα μετετράπη κάποτε -το λέει ο Αριστοτέλης- σε οχλοκρατία. Η έλλειψη ανοχής πολλαπλασίασε στην πόλη τις δίκες για ασέβεια, θανάτωσαν το Σωκράτη. Υπήρξαν περίοδοι εθνικών αντιθέσεων και εμφυλίων πολέμων όπως και σε μας. Οι Έλληνες όμως ήξεραν τουλάχιστον να πουν τι θα έπρεπε να είναι, να προσδιορίσουν αξίες και καμιά φορά να πεθάνουν γι’ αυτές.

Οπωσδήποτε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ήταν οι μόνοι που το έκαναν. Οι αξίες που περιγράψαμε εδώ υπήρξαν χωρίς αμφι­βολία και αλλού. Ίσως μια μέρα το μάθουμε, ίσως όχι… Και εδώ α­κόμα, οι Έλληνες είχαν τη μοναδική αυτή τιμή -που απεικονίζει θαυμάσια την κυρίαρχη ιδέα του βιβλίου- να διατυπώσουν τις διάφορες αυτές αξίες, να τις ορίσουν, να προβάλλουν, από αόρι­στες εμπνεύσεις ή παραδόσεις, στις οποίες παραμένουν οι άλλοι, μια εικόνα σαφή, φωτεινή, παγκόσμια, η οποία, ζώντας μέσα στα κείμενα, μπορούσε να επικοινωνεί με τις άλλες ή ακόμα να ενι­σχύεται από αυτές, όταν εκείνες ήταν μόνο συγκεχυμένες και λαν­θάνουσες. Ασφαλώς, πολλοί λαοί θα είχαν παραδεχθεί ότι μια α­δελφή οφείλει να θάψει τον αδελφό της. Οι λαοί όμως αυτοί δεν έ­γραψαν μια Αντιγόνη. Τα αισθήματα αναπτύσσονται σε επαφή με τις λέξεις και τα παραδείγματα, όπως ένα φυτό που δέχεται το φως του ήλιου.

Και το αποτέλεσμα είναι ότι οι λέξεις και αυτά τα παραδείγ­ματα ογκώθηκαν και αυξήθηκαν σε όλους τους λαούς που βρέθηκαν σε άμεση ή έμμεση επαφή με την αρχαία Ελλάδα. Παρά τα μέ­τρα αποκλεισμού των τελευταίων δεκαετιών, η επιρροή συνεχίζε­ται. Μπορεί να μην αναγνωρίζουμε την προέλευση αλλά δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι υπήρξε και ότι έχει συμβάλει σε αυτό που είμαστε.

Είναι περίεργο να διαπιστώνουμε, στη σημερινή εποχή της άρνησης των ελληνικών σπουδών, ότι η επιρροή αυτή εκδηλώνεται με δύο μορφές πολύ διαφορετικές και άνισης σημασίας. Η πρώτη είναι ορατή και φαινομενικά τουλάχιστον πολύ επιφανειακή. Εκφράζεται με τη συνήθεια, με την προσφυγή σε κύρια ονόματα και σε αόριστους μυθολογικούς υπαινιγμούς. Ο μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε με γρήγορους ρυθμούς έχει ελληνικό όνομα και επικαλείται πρόθυμα μία ηρωίδα που απήγαγε ο Δίας, που ί­σως να μην είναι η σωστή. Όλοι οι θεατές της τηλεόρασης συνεχί­ζουν ν’ ακούν φράσεις όπως: «Η Αριάδνη 5 θα συναντήσει τον Ερμή». Και οι πιο αμαθείς από τους νέους διανοούμενους χρησι­μοποιούν την ελληνική λέξη έρως με περισσότερη διάθεση από την αντίστοιχη γαλλική.
Η συνήθεια αυτή με διασκεδάζει. Δεν βασίζεται σε καμιά σο­βαρή γνώση αλλά παρόλα αυτά είναι αποκαλυπτική. Προϋποθέ­τει, σε μερικές περιπτώσεις, το γεγονός ότι οι ελληνικές λέξεις διατηρούν τη δύναμη και τη λάμψη τους: ο έρως δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η αγάπη: ο έρως είναι πραγματικά σαφέστερη έν­νοια από την αγάπη. Συχνότερα, αυτές οι χρήσεις προϋποθέτουν την ακτινοβολία των συμβόλων ακόμα και όταν έχουν απομα­κρυνθεί από το αρχικό τους νόημα και έχουν αποκοπεί από τις ρί­ζες τους: το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα και ο Μαραθώνιος δεν θα ε­πιβίωναν εάν πάρα πολλές γενιές δεν είχαν ακούσει να γίνεται λό­γος γι’ αυτές τις οριακές σκηνές του φονικού και του κατορθώμα­τος. Και τέλος, θα διαπιστώσουμε ότι οι χρήσεις αυτές συνδέονται με την εξέλιξη της διεθνούς ζωής: τα ελληνικά σύμβολα ανήκουν σε όλους ή σε κανένα. Και, όπως σε πολλούς άλλους χώρους, η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα για την οποία θα πω, ακόμα μια φορά, ότι είναι οικουμενική.

Αλλά, εάν αυτές οι επιβιώσεις με διασκεδάζουν -μικρά παγό­βουνα που επιπλέουν χωρίς προορισμό, χωρίς να γνωρίζει πια κανείς γιατί βρίσκονται εκεί- υπάρχει μια άλλη επιβίωση πολύ πιο βαθειά και αγνοημένη σχεδόν από όλους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, δημιουργήθηκε από ιδέες που βιώνουν μέσα μας χωρίς να το ξέ­ρουμε -σαν την καρδιά και το αίμα μας- και οι οποίες, μέσα από ποικίλα ενδιάμεσα προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Πράγμα­τι, η ελληνική κληρονομιά, εδραιωμένη στην επιδίωξη του καθολι­κού, έγινε το ίδιο το πνεύμα του δικού μας δυτικού πολιτισμού. Η καταδίκη της βίας, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός προς τη δικαιοσύ­νη, η αγάπη για την ελευθερία, είναι λίγο πολύ τα συνθήματα αυ­τών που επικαλούνται τη δημοκρατία. Και πίσω από τα συνθή­ματα κρύβονται ολοζώντανες δυνάμεις στις οποίες είναι επικίνδυ­νο σήμερα ν’ αντισταθούμε. Αντίθετα, την εποχή που δημιουργείται η Ευρώπη, νομίζουμε ότι δεν στερείται ενδιαφέροντος ν’ αναγνωρίσουμε αυτή την οφειλή που έχουμε την τάση να την ξεχνά­με.

Όταν βλέπουμε Τσέχους διαφωνούντες να επικαλούνται τα μαθήματα του Θουκυδίδη κατά της τυραννίας, υπάρχει ασφαλώς εκεί μια συμπύκνωση. Και οι περισσότεροι από αυτούς αγνοούν σίγουρα το Θουκυδίδη. Η στάση τους όμως είναι απόλυτα σύμ­φωνη με το δίδαγμα της Ελλάδας και δεν θα ήταν ίσως κατανοητή χωρίς την πρώτη ώθηση που δόθηκε εκεί πριν 25 αιώνες.

Και εδώ μιλάμε για πολιτική. Η ευαισθησία όμως στις χώρες μας, ο τρόπος της σκέψης, η προσπάθεια για διαύγεια, η επιστή­μη, η φιλοσοφία -αυτός ο αγώνας που σχεδόν δεν σταμάτησε πο­τέ από τότε- επαναφέρουν στα πρώτα τολμηρά βήματα της Ελλάδας στους διάφορους αυτούς τομείς.

Αλλά έστω και αν φτάνουνε σήμερα στο σημείο να κόβουμε την επαφή με εκείνη την προνομιακή στιγμή στην ιστορία της αν­θρωπότητας, δεν θα καταστρέψουμε αυτή τη μακρά ωρίμανση, η οποία στην πορεία της μας πρόσφερε τους καρπούς της. Μια τέτοια αποκοπή θα ήταν όμως παράλογη, ένοχη και επι­κίνδυνη. Προσπαθώντας ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα «Γιατί η Ελλάδα;»,απαντάμε πάντα λίγο στην πιο πεζή και συνηθισμένη ε­ρώτηση: «Γιατί τα ελληνικά;»

Και σε τελική ανάλυση και σ’ αυτό ακόμα οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής είχαν πλήρη συνείδηση του τι έπρατταν και του ρόλου που ήταν άξιοι να διαδραματίσουν. Ο Θουκυδίδης μας λέει, μέσω του Περικλή, ότι η Αθήνα είναι για την Ελλάδα ένα «ζωντανό δί­δαγμα», μία «αγωγή», μία «παίδευσις». Η Αθήνα υπήρξε για τους Έλληνες και οι Έλληνες για όλους εμάς: το γεγονός ότι είχε τόσο έ­ντονη την προαίσθηση, με ενθαρρύνει και με μαγεύει.

apotis4stis5.com

Το διαβάσαμε από το: Ζακλίν Ντε Ρομιγί:«Αν η Ελλάδα ζητούσε πίσω όλες τις λέξεις της που έχουμε δανειστεί ο Δυτικός πολιτισμός θα κατέρρεε» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/07/blog-post_406.html#ixzz5svEpXGfT

« Και στην κόλαση τελείωσε η προεκλογική περίοδος, τώρα θα τα δεις όλα»

«η φώτο είναι από το fb και δείχνει τον παράδεισο της Ελλάδος που με δαιμονική μεθοδεία την έκαναν πνευματική και κοινωνική κόλαση» 
Τελείωσε η προεκλογική περίοδος στην κόλαση και ανοίγει η περίοδος της κόλασης των ελληνοτουρκικών. 

Καλό είναι να φεύγεις από τούτη την ζωή με αναπαυμένη την συνείδηση έστω και αν είσαι πολιτικός, γιατί εκεί πάνω δεν διαλέγεις, αλλά σε επιλέγουν ή προς τα αριστερά (εξ ευωνύμων) ή προς τα δεξιά. 
Κάπως έτσι και η παρακάτω ιστορία που ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά είναι διδακτική και σημειολογική. 

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πεθάνει ένας μεγάλος γνωστός πολιτικός της Ελληνικής Μεταπολίτευσης των πρώτων χρόνων. 
Ενώ ψυχορραγούσε 
Ήρθαν και τον παρέλαβαν οι Άγγελοι. 
Επειδή αυτός τους έλεγε ότι είναι σημαίνων πρόσωπο "Very Important Person" τον πήγαν να δει τον Παράδεισο. 
Εκεί ο γνωστός πολιτικός άκουσε ψαλμωδίες, αισθάνθηκε εκκλησιαστικά θυμιάματα, ένοιωσε μια πρωτόγνωρη ειρήνη που δεν τα αισθάνθηκε ποτέ στην επίγεια ζωή του. 
Στράφηκε στους συνοδούς Αγγέλους και τους είπε «εγώ δεν μπορώ να μείνω σε αυτό το μέρος, δεν είναι του χαρακτήρα μου» 
Τότε οι Άγγελοι τον πήγαν στο απέναντι μέρος από τον παράδεισο, την κόλαση και του είπαν «δες εδώ αν σου αρέσει;» 

Μόλις ο πολιτικός μπήκε στον νέο αυτό χώρο είδε τράπεζες, χορούς και πανηγύρια, δεξιώσεις, τουαλέτες, αισθάνθηκε γυναικεία αρώματα, εορταστικά πυροτεχνήματα, αφίσες όμορφες, σημαιάκια, άκουσε χειροκροτήματα . 
«Απ!! αυτό είναι το μέρος μου » είπε στους Αγγέλους 

Και τότε αυτοί του έδωσαν ένα χαρτί που αφορούσε την VIP νέα θέση για να το υπογράψει. Αδίστακτα ο πολιτικός αυτός το υπέγραψε και μετά οι Άγγελοι του διαμήνυσαν, ότι θα κατέβει στην γη για να ζήσει λίγο και μετά θα έρθουν να τον παραλάβουν για την θέση που επέλεξε ο ίδιος. 
Πράγματι έζησε ακόμα λίγες μέρες, ουσιαστικά ψυχορραγώντας και ήρθε η στιγμή της τελευτής του. 
Πάλι ήρθαν οι ίδιοι οι Άγγελοι και τον παρέλαβαν. 
Το ταξίδι του τώρα ήταν για την VIP θέση που ήδη επέλεξε. 
Αλλά μόλις εισήλθε στο χώρο της επιλογής του, όλα ήταν αλλιώτικα. Μεγάλα καζάνια με πίσσα, δυσωδία, φωνές, κουρνιαχτό, στριγκλιές. 
Τρόμαξε, δεν το περίμενε. 

Γύρισε εμφανώς ενοχλημένος προς τους αγγέλους συνοδούς του και τους είπε «δεν το περίμενα αυτό από εσάς να με κοροϊδέψετε» 

Αλλά η απάντηση των Αγγέλων ήταν τότε προς αυτόν: 
«όταν σε φέραμε τις προάλλες εδώ, η κόλαση είχε προεκλογική περίοδο, αλλά τελείωσε, τώρα θα τα δεις όλα» 

Και πάμε αδελφοί στην κόλαση των Ελληνοτουρκικών που δεν κάνει προεκλογικό αγώνα αλλά περιμένει το αποτέλεσμα των Ελληνικών εκλογών για να επικυρώσει την φριχτή ονομασία της. 
Η καυτή ανάσα του τούρκου επάνω από την Ελλάδα που την αφήσαν γυμνή κυρίως οι τοκογλύφοι φίλοι της είναι πραγματικότητα. 
Τουρκικά δημοσιεύματα αναφέρουν την έναρξη παραλαβής των S-400 την Κυριακή. 

Αυτή πάλι την Κυριακή που θα εορτάζει η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ έχουμε ασκήσεις με πραγματικά πυρά κοντά στο Καστελόριζο- Ρόδο και κανείς δεν ξέρει που αλλού. 
Το Γιαβούζ βγαίνει να κάνει γεώτρηση και όπως επιθυμούν άσχετα αν δεν γίνει, ο τούρκος θέλει διακαώς τα κόκκινα γεωτρύπανα του να έχουν αντιαεροπορική ομπρέλα από τους S-400.

Ο τούρκος είναι δύσκολο να διαψεύσει τον εαυτό του, πάντα δοκιμάζει την Ελλάδα σε στιγμές αλλαγών, όπως τώρα. 
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ να φωτίσει τις αρχές και τις εξουσίες μας γιατί θα βρεθούν προ πρωτόγνωρων δυσάρεστων εκπλήξεων. Το ερώτημα όμως είναι αν έχουν ΘΕΟ και ποιον;
Όποιον θεό και να έχουν η ΕΛΛΑΔΑ πρέπει να πορευτεί εκεί που την οδηγεί η ανά τους αιώνες πολιτισμική και αποστολική πορεία της. 

ΣΤΩΜΕΝ καλώς 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Εορτή Πρότυπου Νηπιοτροφείου Καλλιθέας

Οι σκιώδεις φίλοι του φέισμπουκ…

Οι σκιώδεις φίλοι του φέισμπουκ… 
                                                                    …ΚΑΙ Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 
Η κοινότητα του φέισμπουκ είναι εθιστική αλλά και αβίωτη, χρήσιμη αλλά και φορές φορές εκνευριστική. Ένα ετερόκλητο πλήθος που μάχεται να ακουστεί, να κάνει πλάκα, να ξεχωρίσει, να επιβάλει απόψεις, να προπαγανδίσει, να αποδοκιμάσει, να επιδοκιμάσει, να πολιτικολογήσει, να βρίσει και να βριστεί για την ομάδα ή το κόμμα του, να επιβεβαιωθεί με ένα λάικ ή να αποθεωθεί με μια κατακόκκινη φωτεινή καρδούλα.

Άνθρωποι ίδιοι, σχεδόν ίδιοι ή διαμετρικά αντίθετοι –κάποτε τελείως ξένοι, αλλά σκιώδεις «φίλοι»!– ενωμένοι με έναν αόρατο ηλεκτρονικό κρίκο. Και η αγωνία να ακουστούν, να αγκιστρώσουν την προσοχή τού περιφερόμενου διαδικτυακού πλήθους με ένα κείμενο, μια ατάκα, ένα προτεινόμενο τραγούδι, μια φωτογραφία, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα κείμενα, ατάκες, προτεινόμενα τραγούδια, φωτογραφίες. Διάχυτο το άγχος των μελών της κοινότητας να ξεχωρίσουν μέσα στο ποδοβολητό του πλήθους που τρέχει ρολάροντας βιαστικά πάνω κάτω τη σελίδα –με πυρετώδη πέιτζ απ, πέιτζ ντάουν– για να σταθεί για λίγο σε κάτι που το ενδιαφέρει ή μπορεί να το ενδιαφέρει.

Τι μας/τους τραβάει εθιστικά στο φέισμπουκ –και στα άλλα σόσιαλ; Μπορεί η ανάγκη για να τροφοδοτηθεί το Εγώ μας/τους με συνεχή προβολή στιγμών της προσωπική ζωής:
(εγώ) εδώ πίνω καφέ,
(εγώ) εδώ ταξιδεύω,
(εγώ) εδώ γλεντάω,
(εγώ) εδώ είμαι με τον φίλο μου,
(εγώ) εδώ στο πτυχίο του παιδιού μου.

Μπορεί να είναι και η δοτική χαρά που μας/τους κάνει να διακτινίζουν τις προσωπικές στιγμές για να τις μοιραστούν με «όλον» τον κόσμο. Με ένα πάτημα του έντερ φεύγουν με ασύλληπτη ταχύτητα προς όλες τις κατευθύνσεις της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας και του πλανήτη, φωτογραφίες, κείμενα, ευφυολογήματα, προκλήσεις, απαντήσεις σε προκλήσεις.

Το φέισμπουκ είναι ένα ηλεκτρονικό εξομολογητήριο. Μαζί με τις στιγμές χαράς ταξιδεύουν στους διαδικτυακούς δαίδαλους κι εκείνες της προσωπικής λύπης ή συντριβής. Κάνουμε αυτό που κάναμε άλλοτε μπροστά σε μια παλιά φωτογραφία ενός απόντος –εννοώ για πάντα απόντος. Απευθυνόμαστε από το ανοικτό βήμα του κυβερνοχώρου σε αγαπημένους, σε γνώριμους ή απλώς σε γνωστούς που έχουν φύγει, περιμένοντας να μας ακούσουν –αν υπάρχει… wi fi στο Εκεί.

Και μέσα σε όλο αυτό πλήθος τού φέισμπουκ, ζει και μια σιωπηλή πλειοψηφία διαδικτυακών φίλων που τους ξεχνάμε βυθισμένους μέσα στη σιωπή τους. Αμέτοχοι στα λόγια, στις αναρτήσεις, στις φωτογραφίες. Δεν μιλάνε, δεν ανεβαίνουν στη σκηνή του Διαδικτύου• μόνο παρακολουθούν παράμερα –σαν τα ήσυχα παιδιά της τάξης που δεν ξεχύνονται όπως τα άλλα στην έδρα, στους διαδρόμους, στα διπλανά θρανία όταν για μια στιγμή ο δάσκαλος βγει από την αίθουσα.

Το φέισμπουκ (και τα συναφή) είναι ένα από τα δυσεξήγητα πράγματα της σύγχρονης ζωής, όπου ζούμε μια δυσερμήνευτη συμπεριφορά των ανθρώπων. Είναι ένα φαινόμενο• ούτε το δαιμονοποιείς ούτε τα προσκυνάς. Είναι εργαλείο, ένα μέσο επικοινωνίας κι ας μιλάνε για «ψυχρό, απρόσωπο» κατασκεύασμα. Εκεί μέσα βλέπεις χαρακτήρες. Τους κακούς, τους ρομαντικούς, τους εμπαθείς, τους εγωπαθείς, τους νάρκισσους, τους πολιτικοποιημένους, τους απολίτικους, τους σεμνούς, τους ευγενικούς. Και σε βοηθάει να αναζητήσεις χαμένες διαδρομές και πρόσωπα. Φίλος μού έλεγε ότι βρήκε από το φέισμπουκ συμμαθητή του μετά από σαράντα χρόνια («ευχαριστώ που με βρήκες!» του είπε ο αναζητούμενος). Κι άλλος, όταν έψαξε και βρήκε τον δικό του φίλο, πήρε στο ίνμποξ θλιβερό μήνυμα. «Ευχαριστούμε που γράψατε, αλλά ξέρετε, ο παππούς έφυγε από τη ζωή πριν από δυο χρόνια –είμαι ο εγγονός του». 

Για όλα αυτά δεν απορρίπτεις αβασάνιστα το Διαδίκτυο και τις σελίδες «κοινωνικής δικτύωσης» όπως εύηχα τις λέμε. Το παρατηρείς, το αποδέχεσαι ως κάτι νέο που ακόμα το εξερευνούμε, προσέχεις πού πατάς και, όσο μπορείς, κινείσαι στη φωτεινή πλευρά τού πλανήτη Διαδίκτυο. 

Μπλόγκερ 
Πηγή: Harddog 
ΑΒΕΡΩΦ 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΜΙΖΕΣ ΣΤΟ ΚΚΕ

Αυτή Τη Φωτογραφία Κόψτε Την, Πλαστικοποιήστε Την Και Φυλάξτε Την Καλά Στο Αρχείο Σας.

«Δύο Κάπα κι ένα Ε, μετρητά στο ΚΚΕ»! Σύνθημα που ενώνει και δονεί (διαχρονικά) την καθοδήγηση των ελληνόφωνων μαρξιστών
Αυτή τη φωτογραφία κόψτε την, πλαστικοποιήστε την και φυλάξτε την καλά στο αρχείο σας. Δείχνει κάτι για το οποίο

όλοι ήμασταν πεπεισμένοι αλλά δεν μπορούσαμε να αποδείξουμε τόσο... θεαματικά. Τι δείχνει; Στη σελίδα του facebook «Στηρίζουμε τον “Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας”» (https://www.facebook.com/Στηρίζουμε-τον-Ιστορικός-Συλλέκτης -Βέροιας-128037153879904) η λεζάντα της φωτό γράφει: «Η φωτογραφία είναι του 1949 από την επίσκεψη στελεχών του ΚΚΕ στη Γερμανία, καθώς το ΚΚΕ διατηρούσε, όπως γίνεται αντιληπτό, άριστες σχέσεις με τους Γερμανούς, προκειμένου το ΚΚΕ\ΔΣΕ να ενισχυθεί οικονομικά για να συνεχίσει τον συμμοριτοπόλεμο στην Ελλάδα, καθώς η ηγεσία του ΚΚΕ έβλεπε να έρχεται αναπόφευκτα η ήττα, όπου η συγκεκριμένη φωτογραφία εμφανίζει τον Γερμανό αξιωματούχο Σβότσερ (όρθιο), μέλος της Κ.Ε. του SED (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα), να παραδίδει ένα χρηματικό ποσό ως βοήθεια στον Θανάση Γεωργίου (καθιστός), μέλος του ΚΚΕ, ενώ άξιον παρατηρήσεως είναι πως τα χρήματα βρίσκονται πάνω στη σημαία του “ΔΣΕ”, υπό το βλέμμα του στελέχους του ΚΚΕ».

Ω ναι! Το τιμημένο κόμμα έπαιρνε μετρητούλι από τους Γερμανούς πριν καν σχηματιστεί το κράτος της Ανατολικής Γερμανίας και τα σημαίνοντα στελέχη του φωτογραφίζονταν με το μαρούλι, τον μπερντέ, το μπικικίνι, πάνω στην παντιέρα του «Δημοκρατικού Στρατού»! Αυτό και μόνο τα λέει όλα για το «κόμμα του λαού» που σήκωσε τα όπλα εναντίον της πατρίδας κι αντί να απολογείται και να ντρέπεται για τα πεπραγμένα του τα νοσταλγεί και δηλώνει ότι θέλει να τα ξανακάνει.

Αυτό το συγκλονιστικό ντοκουμέντο έφερε στο φως ο Κανέλλος Ντόντος, απόστρατος αξιωματικός, αναγνωρισμένος συλλέκτης από το υπουργείο Πολιτισμού και διευθυντής του Βλαχογιάννειου Μουσείου της Βέροιας, όπου εκτίθεται και η συλλογή του με ιστορικά και συλλεκτικά κειμήλια, αναδεικνύοντας την ελληνική Ιστορία και όχι μόνο. Η ιστοσελίδα του μουσείου είναι


http://www.historicalcollector.gr/.
Παναγιώτης Λιάκος
http://www.dimokratianews.gr/

Έρχεται ο έλεγχος του νου! «Όπλα με ελεγχόμενη σκέψη» βρίσκοντας τρόπους κανείς να «διαβάσει τα μυαλά των στρατιωτών»

Το μέλλον φαίνεται πιο ζοφερό καθώς κινούμαστε μπροστά στις εξελίξεις στον τομέα του πολέμου. Εξελίξεις που έχουν να κάνουν με τα όπλα «που διαβάζουν τα μυαλά των στρατιωτών» και από τις οποίες θα προέλθει και η υποδούλωση της ανθρωπότητας, που είναι ο απώτερος στόχος.

Το DARPA είναι ίσως η πιο ανησυχητική οντότητα που υπάρχει σήμερα. Ο ερευνητικός βραχίονας του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας πληρώνει επιστήμονες για να επινοήσουν τρόπους για να διαβάσουν άμεσα τα μυαλά των στρατιωτών χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως η γενετική μηχανική και ο τελικός στόχος είναι τα «ελεγχόμενα από την σκέψη όπλα».

Η κυβέρνηση επενδύει σοβαρά στον έλεγχο του νου. Τον Μάιο, η DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) ανακοίνωσε ότι έξι ομάδες θα λάβουν χρηματοδότηση στο πλαίσιο του προγράμματος Νευροβιοτεχνολογίας της επόμενης γενιάς (Ν3). Οι συμμετέχοντες είναι επιφορτισμένοι με την ανάπτυξη τεχνολογίας που θα παρέχει ένα αμφίδρομο κανάλι για ταχεία και απρόσκοπτη επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπινου εγκεφάλου και των μηχανών χωρίς να απαιτείται χειρουργική επέμβαση.

«Φανταστείτε κάποιον που χειρίζεται ένα drone ή κάποιον που μπορεί να αναλύει πολλά δεδομένα», δήλωσε ο Jacob Robinson, βοηθός καθηγητής βιοϊατρικής στο Πανεπιστήμιο Rice, ο οποίος ηγείται μιας από τις ομάδες. «Υπάρχει αυτή η λανθάνουσα κατάσταση, όπου εάν θέλω να επικοινωνήσω με τη μηχανή μου, πρέπει να στείλω ένα σήμα από τον εγκέφαλό μου για να μετακινήσω τα δάχτυλά μου ή να μετακινήσω το στόμα μου για να δώσω μια λεκτική εντολή και αυτό περιορίζει την ταχύτητα με την οποία μπορώ να αλληλεπιδράσω σε ένα κυβερνοσύστημα ή ένα φυσικό σύστημα. Έτσι λοιπόν η σκέψη είναι ίσως να μπορούσαμε να βελτιώσουμε αυτή την ταχύτητα αλληλεπίδρασης. »

Αυτή είναι μια θεωρητικά σπουδαία ιδέα για να βοηθήσει στρατιώτες στην μάχη, ωστόσο, αυτό είναι στην ουσία ένα όπλο μαζικής καταστροφής!!!


Το DARPA προσπαθεί να προωθήσει μια σημαντική ανακάλυψη σε μη επεμβατικές ή ελάχιστα επεμβατικές διεπαφές εγκεφάλου-υπολογιστή (BCIs).

Ο οργανισμός ενδιαφέρεται για συστήματα που μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν σε 16 ανεξάρτητες θέσεις σε ένα κομμάτι του εγκεφάλου μεγέθους ενός μπιζελιού με μια καθυστέρηση που δεν υπερβαίνει τα 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου μέσα σε τέσσερα χρόνια, δήλωσε ο Robinson.

Παρά τις πολλαπλές προσπάθειες να θέσει ένα «θετικό παρονομαστή» στον έλεγχο του νου, ένας εμπιστευμένος ερευνητής του DARPA τελικά παραδέχεται την αλήθεια. Δεν υπάρχει θετικός τρόπος να εξετάσουμε τον έλεγχο του νου. Είναι η τελική μορφή της δουλείας και είμαστε πιο κοντά από ό, τι οι περισσότεροι τολμούν να παραδεχτούν.

Ο Δρ Robert Duncan σημειώνει ότι οι επιστήμονες «έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου να πιστεύουν ότι όλα όσα κάνουμε είναι προς όφελος της ανθρωπότητας, αλλά κοιτάξτε ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς μας; Ο στρατός. Είναι όλα για πόλεμο, είναι όλα για έλεγχο, για κυβερνητικό έλεγχο … »

Οι Μεγάλες Δυνάμεις «πέταξαν» την Ελλάδα «δόλωμα» στην Τουρκία: Πόσο «θερμό» θα είναι το ελληνοτουρκικό επεισόδιο;

Γράφει ο Βασίλης Καπούλας

Προ των πυλών βρίσκεται το "θερμό" ελληνοτουρκικό επεισόδιο, γεγονός που έχει σημάνει συναγερμό σε διάφορες υπηρεσίες εντός και εκτός χώρας. Οπως όλα δείχνουν, είναι θέμα χρόνου αυτό να εκδηλωθεί καθώς τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία με την Βρετανία χρησιμοποίησαν δυστυχώς την χώρα μας ως "δόλωμα" των επεικείμενων εξελίξεων.

Ας δούμε αναλυτικά τις εξελίξεις.

Την αρχή την έκανε η Βρετανία η οποία με μπαράζ δηλώσεων της έθεσε την "κυπριακή ΑΟΖ προς αμφισβήτηση"!

Οπως έχουμε ήδη αναφέρει, περιοχή με κυριαρχία «υπό αμφισβήτηση» χαρακτήρισε ο Βρετανός υπουργός Ευρώπης σερ Άλαν Ντάνκαν την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων, λέγοντας ότι σε τέτοιες περιοχές δεν πρέπει να διεξάγονται γεωτρήσεις.

Μάλιστα το μπαράζ βρετανικών δηλώσεων συνεχίστηκε σύμφωνα με κυπριακά ΜΜΕ. Το Λονδίνο έφτασε στο σημείο να τονίζει πως "θα μπλοκάρει τις κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Τουρκίας"!

Ολα αυτά έδωσαν το "πράσινο φως" στην Τουρκία.

Παράγοντας Νο 2: Η Ρωσία

Η Μόσχα τις τελευταίες 30 μέρες έχει επιδοθεί σε αγώνα δρόμου προκειμένου η παράδοση των S-400 να γίνει σύντομα ακόμα και πριν την προκαθορισμένη ώρα. Γιατί η Μόσχα καίγεται τόσο πολύ;

Η Μόσχα θα έβγαινε τρομερά κερδισμένη αν σε ένα ελληνοτουρκικό επεισόδιο ήταν "διαιτητής" ο Β.Πούτιν και όχι ο Ν.Τραμπ. Μήπως τελικά αυτός είναι και ο στόχος; 

Αλλά αυτό προϋποθέτει σύρραξη των δύο χωρών και διαπραγματεύσεις υπό το βλέμμα των Ρώσων... Ας μην γελιόμαστε, οι S-400 θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας.

Αν επιβεβαιωθούν οι τουρκικές πληροφορίες περί παράδοσης των κωδικών των συστημάτων IFF στους Ρώσους, τότε αυτό σημαίνει πως το ρωσοτουρκικό σχέδιο βρίσκεται στην τελική φάση υλοποίησης και εκτέλεσης.

Παράγοντας Νο3: Οι HΠΑ και το "δόλωμα" με τον χάρτη

Ξαφνικά, βλέπουμε να "σκάει" χάρτης του υπουργείου Ενέργειας (Bureau of energy Resources) των ΗΠΑ στον οποίο παρουσιάζονται τα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο γύρω από την Κύπρο, αλλά και τις υποδομές αξιοποίησής του. Τον χάρτη έφερε στη δημοσιότητα η ιστοσελίδα Μc Clatchy DC και όχι το pronews.gr.

Ο χάρτης, όπως αποκαλύπτει μάλιστα σε δηλώσεις του ο πρώην Ειδικός συντονιστής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για Θέματα Ενέργειας Αμος Χοκστάιν, παρουσιάστηκε προσωπικά στον ίδιο τον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό 2015-2017 και βρίσκεται στην κατοχή τόσο της Κύπρου, όσο του Ισραήλ και του Λιβάνου.

Στον χάρτη αποτυπώνονται οι πιθανές διαδρομές εξαγωγής φυσικού αερίου στην περιοχή.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δείχνει αγωγό φυσικού αερίου να ξεκινά από το κοίτασμα Αφροδίτη και να κατευθύνεται μέσω Κύπρου στα νότια παράλια της Τουρκίας.

Ο συγκεκριμένος αγωγός εμφανίζεται με τη σήμανση «proposed» (έχει προταθεί), χωρίς ωστόσο να διευκρινίζεται από ποιους ακριβώς έχει προταθεί.

Παράλληλα, υπάρχει και αγωγός που, ξεκινώντας από τα κοιτάσματα του Λεβιάθαν στο Ισραήλ, διασχίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, καταλήγοντας στην Αλεξανδρέττα.

Επιπλέον, είναι αποτυπωμένες και οι τουρκικές διεκδικήσεις γύρω από την Κύπρο, όπως τις επικαλείται η Τουρκία, στη βάση της διεκδικούμενης υφαλοκρηπίδας.

Η Κυπριακή ΑΟΖ δεν αποτυπώνεται στο σύνολό της, αλλά μόνο το οριοθετημένο κομμάτι με Ισραήλ, Αίγυπτο και Λίβανο.

Σύμφωνα με τρεις ανώτερους αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, ο συγκεκριμένος χάρτης έχει παρακινήσει τα μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ να δώσουν προτεραιότητα στη συγκρότηση του EastMed Gas Forum , που θα ενισχύσει και θα εμπλέξει ταυτόχρονα τις οικονομίες αρκετών χωρών σε αποδόσεις εδώ και δεκαετίες.

Ο Χόκσταϊν, αποκάλυψε ότι ο χάρτης παρουσιάστηκε προσωπικά στον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν κατά την ειρηνευτική διαδικασία του Κυπριακού 2015-2017 και έθεσε τις βάσεις για την προσέγγιση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ μετά την κρίση του στολίσκου της Γάζας.

«Οι Λιβανέζοι το έχουν, οι Ισραηλινοί το έχουν, οι Κύπριοι το έχουν – αυτό ήταν ένα τεράστιο ενδιαφέρον», είπε.

Ο εν λόγω χάρτης εκπονήθηκε κατά τoν δεύτερο γύρο αδειοδότητης της ΑΟΖ, πριν ακόμη υπάρξει εμπλοκή της Exxon Mobil και γίνουν οι ανακαλύψεις σε Γλαύκο και Καλυψώ από ΕΝΙ.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον «αρχιτέκτονα» του εγχειρήματος Αμος Χόκσταϊν, υπάρχει «μια σπάνια περίπτωση συνέχειας μεταξύ των διοικήσεων Ομπάμα και Τραμπ. Ο χάρτης δημιουργήθηκε αρχικά από τους χαρτογράφους του κρατικού τμήματος και τους ενεργειακούς διπλωμάτες που εργάστηκαν υπό την διεύθυνση του πρώην αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν»

Ως γενική ιδέα, το άρθρο ισχυρίζεται ότι επικεφαλής σύμβουλοι της Εθνικής Ασφάλειας του προέδρου Τραμπ θεωρούν πως η πορεία για το σχέδιο ειρήνης στη Μέση Ανατολή αποτυπώνεται έμμεσα και στον χάρτη που αποδεσμεύτηκε.

Εν κατακλείδι ο χάρτης επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που γράφτηκαν από διάφορες ελληνικές ιστοσελίδες (δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ, ΕΔΩ).

Οταν παρουσιάζεις έναν τέτοιο χάρτη στον Ρ.Τ.Ερντογάν, τότε δεν σου φταίει κανένα ελληνικό ΜΜΕ. 

Υπενθυμίζουμε, πως προ μηνών δημοσιεύτηκε ακόμη ένα αμερικανικό σενάριο . Σύμφωνα με αυτό η Ελλάδα, στέλνει ενισχύσεις και οι Τούρκοι κτυπούν πλοίο μας με αποτέλεσμα η ένοπλη αντιπαράθεση να κλιμακωθεί και η Άγκυρα να επιτεθεί σε Λήμνο, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Κω.

Αν η Ελλάδα στο "θερμό" επεισόδιο που ακολουθεί, χάσει πλοίο και έχει νεκρούς, τότε η οργή απέναντι σε όσους έταζαν στρατηγικές συμμαχίες, "ασπίδες" κτλ θα είναι μεγάλη.

Δικαιολογημένες οι σπασμωδικές κινήσεις διαφόρων αξιωματούχων που είδαν πως ο Ρ.Τ.Ερντογάν έχει συγκεκριμένη στόχευση, συνέπεια και στρατηγική.

Μόλις χτες οι ΗΠΑ έκοψαν  τους Τούρκους πιλότους από τα F-35 γιατί φοβήθηκαν κλοπή απόρρητων πληροφοριών του μαχητικού 5ης γενιάς . Τον λόγο τον αποκάλυψε το περιοδικό Foreign Policy σε κείμενο που υπογράφει η Lara Seligman,

Ο γράφων αυτό το είχε γράψει προ μηνών λέγοντας πως "στο διάστημα αυτό, από πέρυσι μέχρι και τώρα, η Τουρκία οργανώνεται και συντονίζει την επόμενη μέρα της φυγής της από το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας χρησιμοποιώντας ροές πληροφοριών..."

Και ο νοών νοείτω… 

Το τι ακριβώς γίνεται την ύστατη ώρα ακόμη και στο Άμυνας είναι αδύνατο να περιγραφεί ..! Επανέφεραν νύχτα 4 Ανωτάτους Αξιωματικούς στην ενεργό υπηρεσία (έγγραφο)

Το τι ακριβώς γίνεται την ύστατη ώρα ακόμη και στο Άμυνας είναι αδύνατο να περιγραφεί και αν μάλιστα επανέφεραν Αξιωματικούς που ήταν για να τους πάνε στη πρώτη γραμμή πάει στο καλό ,αλλά αν είναι αναντικατάστατοι…Τότε γιατί τους Αποστράτευσαν;


Αλλά εδώ τα πράγματα βρωμάνε και μάλιστα από μακριά …Αλήθεια γνωρίζουν στο Σύριζα και στο ΥΠΕΘΑ ότι ένας από τους Αξιωματικούς που επανέρχονται ,ήταν στο Γραφείο του τότε ΥΕΘΑ Βενιζέλου ;

Δικτυακά Μέσα Μαζικής Αποκτήνωσης

 
Γράφει η Κατερίνα Γκαράνη

Τελικά είχαν δίκιο οι Ινδιάνοι που φοβόταν να τους βγάζουν φωτογραφίες λέγοντας ότι τους κλέβουν κομμάτια από την ψυχή. 
Μετρήστε τώρα πόσα κομμάτια ψυχής έχουν κρυφτεί μέχρι εξαφανίσεως σε κάθε selfie, που βγάζετε και πόσο ακόμα θα χωνόμαστε κάτω από τραπέζια για να αποφεύγουμε την γαμημένη κάμερά σας που φασιστικά μάς βάζει στο κάδρο, για να αποδείξετε ότι ζείτε μια ζωή που θέλετε likes για να την αντέξετε. 
Το έχετε καταλάβει ότι κινείστε μέχρι και μέσα στο σπίτι σας λες και σας ακολουθεί μία κάμερα συνεχώς που πρέπει να σας αποθανατίσει με πόζα; Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο σημαντική νομίζετε ότι είναι η ζωή σας που πρέπει να την κάνετε δημόσια. 
Αν ανακαλύψατε το εμβόλιο για τον καρκίνο ή έχετε γράψει μία κοινωνικο-οικονομική θεωρία που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο τότε μάλιστα δημοσίως να μάθουμε και τι τρώγατε όταν σάς ήρθε η επιφοίτηση για να φτιάξετε έναν καλύτερο κόσμο. 
Έχετε καταλάβει ότι βλέπετε φωτογραφία με έντερα και μυαλά χυμένα, κάνετε τα "likes" σας λες και είδατε κάτι συνηθισμένο και πάτε για το επόμενο, που θα βάλετε "hahaha". Έχετε καταλάβει ότι μέσα σε 5 λεπτά έχετε ποστάρει βυζιά, μία είδηση για καμένα δάση, το σκυλάκι σας που με το ζόρι το κρατάτε ακίνητο για ένα κλικ, μία σκηνή από ξεκοιλιασμένο παιδί στην Παλαιστίνη, τα γεμιστά που ΔΕΝ θα φάτε στημένα στο τραπέζι λες και κάνετε φωτογράφιση για περιοδικό εστιατορίων, ένα βίντεο που δείχνει μία γάτα με επιθανάτιους σπασμούς από φόλα και στο καπάκι ένα από αυτά τα έτοιμα εικονογραφημένα ή μη χαζοανεκδοτάκια ή μιμίδια ή όπως στο διάολο τα λένε με σεξουαλικά υπονοούμενα χαμηλότερου επιπέδου από το Ταρατατά. 
Πραγματικά μέσα σε 5 λεπτά πώς καταφέρνετε να μεταβάλετε την διάθεσή σας λες και η ψυχή σας είναι μία τηλεόραση που απλά κάνετε ζάπινγκ; 
Είχαν δίκιο οι Ινδιάνοι, μόνο που δεν υπολόγιζαν ότι οι βάρβαροι θα πήγαιναν την φωτογραφία στα εικονικά επίπεδα των Μέσων Μαζικής Δικτύωσης (το Κοινωνικής ξεχάστε το. Το χάσατε πριν ακόμα το κατανοήσετε). 
Οι ανθρώπινες κοινωνίες πάντα ήταν ανάλογες των ατόμων που τις απάρτιζαν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι υπήρχε και ένας άγραφος κανόνας ηθικής που οι κουτσομπόλες έλεγαν ό,τι έλεγαν κρυμμένες και όχι σε δημόσια θέα κομπάζοντας κιόλας για αυτό που κάνουν. 
Και βασανιστές ζώων υπήρχαν πάντα αλλά δεν έκαναν σε δημόσια θέα τα εγκλήματά τους. Και βιαστές επίσης. Τώρα φτάσαμε στο καμαρώστε πόσο ανήθικοι, πόσο βλάκες, πόσο άψυχοι, πόσο δήθεν είμαστε. Δεν γινόταν στον κόσμο γνωστός ο Μήτσος που κατούραγε όρθιος στην στρούγκα αλλά ο Φλέμινγκ, ο Γκαγκάριν, ο Τσε. 
Και τώρα ποιος; Και το καλύτερο; Και τώρα ποιος και γιατί; Για να σώσει ποιους ακριβώς; Να αλλάξει ποιον ακριβώς κόσμο; Ούτως ή άλλως η δημοσιότητα των σημαντικών έχει τον ίδιο χρόνο με την δημοσιότητα των ασήμαντων. Δεν είχαμε ποτέ δισεκατομμύρια Μαρίες Κιουρί αλλά πάντα είχαμε και έχουμε δισεκατομμύρια Κιμ Καρντάσιαν. 
Στον κόσμο των ποσοτήτων και της δύναμης της πλειοψηφίας όταν η εικόνα μπει ως μέσο τότε η ποιότητα χάνει τον πόλεμο της αλλαγής του κόσμου. Γι' αυτό βάζω τον Γκεβάρα σε μια φωτό να φανώ "επαναστάτης" και σε 10 λεπτά βάζω τον εαυτό μου φωτογραφία κάτω από τον Τσε να πίνω μοχίτο ή τσίπουρο και στο επόμενο λεπτό βάζω πάλι τον εαυτό μου σε πορεία αντιπολεμική κάτω από μία φωτογραφία του Γκεβάρα. Το να χρησιμοποιείς την εικόνα ενός συμβόλου για το 5λεπτο παλαμάκι διαδικτυακώς δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ξέπλυμα της δικιάς σου ανικανότητας να μιμηθείς διά της πράξεώς σου το σύμβολο που χρησιμοποιείς ως εικονική κολυμβήθρα. 
Η πλειοψηφία των χρηστών βολεύονται με το να πετάνε το "παλιομοδίτικη ηθική" όταν τολμάει κάποιος να τους πει ότι "κάτι πάει στραβά". Ακριβώς πάνω στην "παλιομοδίτικη ηθική", που πρέπει να παταχθεί, πάτησαν οι εφευρέτες των Μέσων Μαζικής Δικτύωσης προωθώντας ότι η άνευ λόγου και αιτίας προσωπικών δεδομένων οικειοθελώς ή εν ερήμην του "αντικειμένου" που προβάλλουν είναι προοδευτικότητα. 
Είναι να μην μένει τίποτε κρυφό λες και τώρα που είναι φανερό έχει αλλάξει κάτι. Το αντίθετο, γίνεται εσκεμμένα πολλές φορές αυτό που "καταδικάζουμε" γιατί η ματαιοδοξία της αυτοπροβολής είναι δικαίωμα πλέον και του ηλίθιου-κτήνους όσο και του μη ηλίθιου. 
Εκεί έχασαν το τρένο άνευ επιστροφής όσοι η ηθική δεν τους βόλευε γιατί αλλιώς θα ήταν στην αφάνεια της ανηθικότητας. Εκεί που έπρεπε να είναι πάντα εφόσον για να αλλάξουν ως χαρακτήρες θα έπρεπε να τους γίνει μεταμόσχευση καταρχάς ψυχής και μετά εγκεφάλου. 
Ήδη είναι γεγονός ότι οι χρήστες του διαδικτύου στην πλειοψηφία τους δεν διαβάζουν. Δεν είναι τυχαίο που οι αναρτήσεις τους δεν είναι πάνω από δύο σειρές και τις περισσότερες φορές είναι τόσο ανούσιες λέξεις, που μόνο με μία κλεμμένη φωτογραφία επαγγελματία φωτογράφου διακοσμούν το ανούσιο του λόγου τους για να πάρουν την πολυπόθητη επιβράβευση του "like". Έχουμε φτάσει στο σημείο, λοιπόν, να "κλέβουμε" από τον κόπο, την τέχνη και το έργο άλλου για να υπάρχουμε στον εικονικό κόσμο αφού στον πραγματικό δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτε άλλο πέρα από το να σκεφτόμαστε με 18 λέξεις και έχουμε και την τόλμη να τις γράφουμε δημοσίως! 
Αν κάποιος ευφυής κατάφερνε να δημιουργήσει ένα Μέσο Μαζικής Δικτύωσης και να το μεταβάλλει σε Κοινωνικής Δικτύωσης τότε θα έπρεπε να αφαιρέσει τα εικονίδια επιβράβευσης, να μην είχε δικαίωμα ανάρτησης φωτογραφιών και βίντεο άλλων και να είχε υποχρεωτικό τον σχολιασμό στην κάθε ανάρτηση επί της ανάρτησης. Εκεί θα βλέπαμε το άδειο του όλου πράγματος που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, την τραγικότητα του φασισμού με το να βρίζεις χωρίς να μπορείς επιχειρηματολογώντας να αντικρούσεις αυτό που διαβάζεις. 
Άλλωστε δεν σημαίνει ότι όσοι λένε πολλά είναι καλύτεροι από αυτούς που σιωπούν. Υπάρχουν και οι ηλίθιοι κολλημένοι σε μια "ιδεολογία" που έχουν παπαγαλίσει θεωρητικούς και φιλοσόφους και απλά λένε τα σοφίσματά τους δογματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το δόγμα πετυχαίνει πάντα σε ηλίθιους. 
Επίσης, φανταστείτε ότι υπάρχουν χρήστες που νομίζουν ότι με το να μπλοκάρουν έναν άλλον χρήστη αυτός "εξαφανίζεται" από την ζωή. Νομίζουν ότι τον σκοτώνουν. Τον ψοφάνε. Ότι αυτός δεν θα είναι κολλητά μαζί τους στο λεωφορείο που θα τους πηγαίνει στον προορισμό τους. Στρουθοκαμηλισμός και τάση υπεκφυγής της πραγματικότητας. Δεν τον βλέπω, άρα δεν υπάρχει. 
Η προώθηση του Εγώ και τίποτε παραπάνω δόθηκε "δωρεάν" από τους εφευρέτες απογόνους των εφευρετών της τηλεόρασης. Αυτοί, που ορίζουν την Εικόνα, ορίζουν και την Μάζα. Και ως γνωστό, όποιος πόνταρε στην ματαιοδοξία και στον ναρκισσισμό του κάθε ατόμου, που αποτελεί την Μάζα, την καθοδηγεί ως Ένα και όχι ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Είναι τυχαίο ότι ακόμα και τα αστεία τα βρίσκουν έτοιμα και τα κοινοποιούν; Κάποιος είχε πει ότι ο βλάκας δεν μπορεί να γεννήσει χιούμορ. 
Πόσο δίκιο είχε, και αυτός και οι Ινδιάνοι. 

Για να μη ξεχάσω ποτέ τα γελαστά προσωπάκια τους

Για να μη ξεχάσω ποτέ τα γελαστά προσωπάκια τους Τα προσωπάκια της νιότης μου. 

Ένας υπέροχος παππούς ζωγραφίζει το παλιό αλφαβητάρι σε σχολείο της Πάτρας!!!-ΦΩΤΟ

Η Λόλα, ο Μίμης, Η Έλλη, Η ‘Αννα και τα παιχνίδια τους….
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το αναγνωστικό που μας συνόδευε στα θρανία της Α’ τάξης του δημοτικού;

Οι ονειροπόλοι ήδη συλλαβίζουν τις προτάσεις από το βιβλίο που πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1956 και έμεινε γνωστό για τις εικονογραφήσεις και τα χαρακτηριστικά του παραδείγματα.

Πολλά χρόνια μετά ο κ. Γιώργος Κατσίποδος ζωντάνεψε την Λόλα και την Άννα στους τοίχους του δημοτικού σχολείου στο Σούλι της Πάτρας!

Όλοι οι θρυλικοί ήρωες που πυροδότηταν κάποτε τη φαντασία των παιδιών ήρθαν στη ζωή μας για να φανερώσουν την αγάπη για τη γνώση, τους ανθρώπους και τη ζωή.

Ο παππούς Γιώργος μας βοήθησε να ανασύρουμε από τη μνήμη τις μαγικές σελίδες του βιβλίου που μας «σημάδεψε» μια για πάντα.

Εδώ και αρκετό καιρό συμβάλλει εθελοντικά στο να δίνει ζωή στους άτονους τοίχους των σχολείων και να μας κάνεις να χαμογελάμε παρακολουθώντας το έργο του! Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

ΠΗΓΗ: www.fumara.gr  ,  www.patrasevents.gr ,newsitamea.gr

ΚΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ....ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ !

Αυτό που βάλλεται λυσσαλέα σήμερα ,είναι η παραδοσιακή οικογένεια .Εξ ου και το υποτιμητικό "νοικοκυραίοι" ,ένας χαρακτηρισμός που έως και σήμερα ήταν τιμητικός .
Νοικοκύρη άνδρα ήθελαν και θέλουν να πάρουν οι γυναίκες ,νοκοκυρά ήθελαν και θέλουν την γυναίκα τους οι άνδρες , εκτος απο τα άλλα προσόντα που επιθυμούν .
Εξ ου και η φράση "κορίτσι για σπίτι "
Οχι γιατί ο έρωτας περνά από το στομάχι όπως λένε οι Γάλλοι ,αλλά γιατί θα οργανώσει ΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΗΣ .
Και στην τελική η λέξη τι σημαίνει ; Ο ΚΥΡΗΣ ή Η ΚΥΡΑ του οίκου ,δηλαδή το αφεντικό του σπιτιού που το συντηρεί ,το φροντίζει και το οργανώνει , εν αντιθέσει με ΤΟΝ ΡΕΜΠΕΛΟ ,τον ΑΚΑΜΑΤΗ ,τον ΑΝΟΙΚΟΚΥΡΕΥΤΟ , δηλαδή αυτόν ΠΟΥ ΠΑΡΑΣΙΤΕΙ εις βάρος των άλλων .
Ε ΒΓΗΚΑΝ ΤΩΡΑ ΤΑ Π@Ρ@ΣΙΤ@ να κατηγορήσουν όσους -ες νοιάζονται για το σπιτικό τους και θέλουν να έχουν και τον έλεγχο αλλά και την ευθύνη του αντί να φορτώνονται σε άλλους .
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΤΕΡΟΣ .
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ .
ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ,ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ .
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΑΙΔΙΑ .
Και για να γίνει εφικτό αυτό ,και για να μεγαλώσουν αξιοπρεπώς και χωρίς ελλείψεις ,χρειάζεται "νοικοκυριό" δηλαδή οργάνωση του οίκου με το κάθε μέλος να αναλαμβάνει τις ευθύνες του .
Οπότε όλο το εγχείρημα της επίθεσης ,συνιστά ΠΡΟΘΕΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ .
Αυτό θέλουν ,αυτό επιδιώκουν .

Ευστρατία Σουραβλά

Εχετλαίος: O μυστηριώδης ήρωας της Μάχης του Μαραθώνα με το άγνωστο υπερόπλο

Εχετλαίος ή Έχετλος ήταν το όνομα ενός αγνώστου ήρωα που εμφανίστηκε στη μάχη του Μαραθώνα και βοήθησε να αναχαιτιστεί την περσική εισβολή στην Ελλάδα.

Ιστορικά, ο Εχετλαίος δεν αναφέρεται πουθενά στο παρελθόν και η ύπαρξη του στο πάνθεον των αρχαίων ηρώων γίνεται μετά τη μάχη του Μαραθώνα.

Στη μάχη εκείνη, ο Εχετλαίος είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο Ελληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή άγνωστη για τους Αθηναίους κρατώντας στα χέρια του μία εχέτλη (= λαβή αρότρου) ή κάτι που έμοιαζε με εχέτλη, αντί για όπλο.

Με αυτό το παράξενο όπλο, ο Εχετλαίος χτυπούσε τους Πέρσες κι εξόντωσε πολλούς από αυτούς. Μετά τη μάχη, ο άγνωστος άνδρας εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό γι’ αυτόν, ούτε καν το όνομά του.

Οι Αθηναίοι, μετά τη μάχη, ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών να μάθουν ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος ήρωας που πολέμησε μαζί τους και το Μαντείο τους έδωσε ως απάντηση πως θα έπρεπε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο.



Οι Αθηναίοι από ευγνωμοσύνη προς αυτόν, όρισαν την επίσημη λατρεία του ως ήρωα. Γενικά, η νίκη στην μάχη του Μαραθώνα φαίνεται ότι ξάφνιασε ακόμα και τους Αθηναίους. Για να εξηγήσουν την πανωλεθρία των Περσών, αρκετοί από τους Αθηναίους πολεμιστές ισχυρίστηκαν ότι είδαν πολλούς ήρωες και θεούς να πολεμούν στο πλάι τους.

Ο κυριότερος από αυτούς ήταν ο Πάνας ο οποίος ενέπνευσε στους Πέρσες τον «Πανικό» τον ιερό, τρομερό φόβο. Σε αυτήν την μυθοπλασία μάλλον συγκαταλέγεται και η εμφάνιση του ήρωα Εχετλαίου.

Η περιγραφή του Παυσανία έχει ως εξής:
[…]«Λέγουν επίσης πως έτυχε να είναι παρών στη μάχη ένας άνδρας με παλαιική εμφάνιση κι ενδύματα. Σκοτώνοντας πολλούς από τους ξένους με την εχέτλη, εξαφανίστηκε μετά τη μάχη. Σαν ρώτησαν οι Αθηναίοι το μαντείο, ο θεός απλά τους έδωσε την εντολή να τιμήσουν τονΕχετλαίο ως ήρωα. Ανήγειραν και μνημείο μάλιστα με λευκό μάρμαρο!!!

ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ο Ηρόδοτος δίνει μια άλλη διάσταση στον άγνωστο αυτόν πολεμιστή και το όπλο του , περιγράφει λοιπόν ότι στην μάχη του Μαραθώνα σκοτώθηκαν 6.400 Πέρσες και 192 Αθηναίοι. Κατά την διάρκεια της συγκρούσεως συνέβη κάτι πολύ παράξενο, ένας Αθηναίος στρατιώτης, ο Επίζηλος, γιός του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε γενναία στήθος με στήθος ξαφνικά έχασε την όραση του και στα δύο του μάτια, παρόλο που δεν τον είχε ακουμπήσει τίποτα, ούτε δόρυ ούτε ξίφος ούτε βέλος τόξου.

Συνεχίζοντας ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Επίζηλος διηγείται ότι είδε έναν μεγαλόσωμο οπλίτη που η γενειάδα του κάλυπτε ολόκληρη την ασπίδα του, και ότι αυτό το φάντασμα κρατούσε στα χέρια του ένα πολύ φωτεινό όπλο! Πέρασε ακριβώς δίπλα του, σκοτώνοντας Πέρσες αντιπάλους και αυτή η σκηνή ήταν η τελευταία που είδε ο Επίζηλος γιατί από κάποια υπερβολική λάμψη, τυφλώθηκε!