Από την Ορθοδοξία στο Σουφισμό: ο εξισλαμισμός της Μικράς Ασίας

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Η Βυζαντινή Μικρά Ασία

Γεωγραφία

Η Μικρά Ασία υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τόπους ανάπτυξης του ανθρωπίνου πολιτισμού ήδη από την αρχαιότητα. Η χερσόνησος αυτή έχει επιπλέον υψηλή στρατηγική σημασία, όπως πέρασμα από την Ευρώπη προς την Ασία (και αντιστρόφως) και έδρα ελέγχου του Ευξείνου Πόντου και της Ανατολικής Μεσογείου θάλασσας. Περιβρέχεται από τρεις πλευρές με θάλασσα (Εύξεινος Πόντος, Αιγαίο πέλαγος, Παμφύλιο και Κιλίκιο πελάγη) και χωρίζεται από τη λοιπή Ασία με την οροσειρά του Ταύρου και τα μεγάλα όρη της Αρμενίας, της Καρδουχίας (Κουρδιστάν) και της Υπερκαυκασίας.

Η Μικρά Ασία υπήρξε πολυάνθρωπη, με δεκάδες διαφορετικούς λαούς να κατοικούν σε αυτή και πολλούς ακόμη να έρχονται να την αποικήσουν ή να την κατακτήσουν. Υπήρξε το λίκνο πολλών πολιτισμών (Χετταίοι, Λυδοί, Φρύγες, Τρώες) και πεδίο δράσης λαμπρό για άλλους, εξωτερικούς αυτής. Από τους χαρακτηριστικότερους της τελευταίας κατηγορίας ήταν ο ελληνικός. Από νωρίς οι Έλληνες διέσχισαν το Αιγαίο και ίδρυσαν πόλεις στις δυτικές ακτές, και αργότερα και στις βόρειες και νότιες, με αποτέλεσμα τα παράλια να καταστούν ελληνικές χώρες. Μετά τις αλεξανδρινές κατακτήσεις και την παγίωση των ελληνιστικών βασιλείων ο Ελληνισμός εισχώρησε σε όλη τη Μικρά Ασία, αφομοιώνοντας πολλούς λαούς. Η εξελληνιστική διαδικασία συνεχίστηκε απρόσκοπτα τη ρωμαϊκή εποχή. Η Μικρά Ασία υπήρξε, τέλος, ο κορμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Από την αλεξανδρινή κατάκτηση (4ος αιώνας π.Χ.) μέχρι την έλευση των Τούρκων (11ος αιώνας μ.Χ.) μπορεί κανείς να χωρίσει τη Μικρά Ασία σε δύο πολιτιστικούς χώρους: ο πρώτος αποτελείται από τη δυτική ενδοχώρα μέχρι την Αλμυρά Έρημο και τα παράλια. Ο δεύτερος, από την κεντρική και ανατολική ενδοχώρα. Ειδοποιός διαφορά των δύο αυτών περιοχών είναι η επίδραση του Ελληνισμού. Στον πρώτο συναντούσε κανείς πολυαρίθμους εθνικά ελληνικούς ή ελληνοφώνους πληθυσμούς και τον ελληνορωμαϊκό (ευρωπαϊκό) τρόπο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης. Στο δεύτερο αντίθετα οι ελληνικές εγκαταστάσεις και μεταναστεύσεις υπήρξαν σπάνιες και ο χαρακτήρας ήταν βαθιά ασιατικός. Ο ελληνικός πολιτισμός, η γλώσσα και ο τρόπος ζωής είχαν μικρή επίδραση. Στον πρώτο χώρο η οικονομία ήταν εν πολλοίς αστική, με κινητήρια δύναμη το εμπόριο και την ναυτιλία, ενώ στο εσωτερικό κυριαρχούσε η γεωργία.

Γενικά, η κεντρική και ανατολική Μικρά Ασία περιελάμβαναν τις αρχαίες χώρες της Γαλατίας, Μεγάλης Φρυγίας, Λυκαονίας, Καππαδοκίας (Μεγάλης και Ποντικής) και Μικρής Αρμενίας, που αντιστοιχούσαν στα βυζαντινά θέματα Ανατολικών, Βουκελλαρίων, Καππαδοκίας, Χαρσιανού, Κολωνείας, Λυκανδού, Σεβαστείας και Μεσοποταμίας.

Θρησκεία

Ο χριστιανισμός και ιδίως η Ορθοδοξία διαμορφώθηκε δογματικά και θεολογικά μέσα στο πλαίσιο της ελληνιστικής Ανατολής. Τα πρώτα και μεγαλύτερα κέντρα του δημιουργήθηκαν στη δυτική Μικρά Ασία , ενώ Έλληνες Πατέρες επεξεργάστηκαν το περιεχόμενο της νέας θρησκείας σε συνδυασμό με την αρχαία φιλοσοφία. Παρότι αρκετοί από αυτούς τους ιεράρχες είτε προήλθαν είτε έδρασαν στην εσωτερική Μικρά Ασία, το πολιτιστικό περιβάλλον της περιοχής δεν ευνόησε την εξάπλωση του ελληνοπρεπούς χριστιανισμού. Η ελλιπώς εξελληνισμένη Εγγύς Ανατολή έγινε μήτρα αιρέσεων, και η μικρασιατική ενδοχώρα αποτέλεσε εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος για τέτοια φαινόμενα.

Εκεί, στα όρια με τον περσικό και τον αραβικό-ισλαμικό κόσμο, από τις ασιατικές αντιλήψεις ξεπήδησαν τα δόγματα των Μαρκιωνιστών, των Καθαρών και άλλων μανιχαϊστικών, γνωστικών ομάδων, όπως και των Αρμενίων Μονοφυσιτών. Ήταν η ανατολική Μικρά Ασία που αγκάλιασε την Εικονομαχία. Εκεί άνθισε το εχθρικό, αιρετικό κράτος των Παυλικιανών τον 9ο αιώνα.

Παρά την κρατική αντίδραση, οι αιρέσεις άντεξαν. Η ανατολική Μικρά Ασία, λόγω της διαρκούς όσμωσης με τους ασιατικούς πολιτισμούς και ιδίως τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ανέπτυξε μία ξεχωριστή θρησκευτική συνείδηση. Όταν λοιπόν οι στρατιές των Σελτζούκων εισήγαγαν εκεί το Κοράνι, το έδαφος ήταν πρόσφορο για να γεννηθούν νέες, ιδιαίτερες, καινοφανείς θεάσεις του Ισλάμ.

Η έλευση του Ισλάμ και οι Αδελφότητες
Η τουρκομουσουλμανική κατάκτηση της Μικράς Ασίας ήταν μία αργή και επίπονη διαδικασία, ένεκα της βυζαντινής αντίστασης. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι κατ’ αρχάς εδραιώθηκαν στον εσωτερικό χώρο. Εκεί, οι προϋπάρχουσες πολιτιστικές ιδιομορφίες αναμείχθηκαν με το Ισλάμ και μέσω των προσηλυτισμών και του συγκρητισμού γεννήθηκαν νέα δόγματα και άνθισαν νέοι θεσμοί: οι μουσουλμανικές αδελφότητες.

Η κατάκτηση των Σελτζούκων
Η πορεία των Σελτζούκων Τούρκων είναι γνωστή. Ορμώμενοι από την κεντρική Ασία, κινήθηκαν προς τη Δύση μέσω Ιράν και Μικράς Ασίας. Υπέταξαν το παρηκμασμένο Χαλιφάτο και δημιούργησαν μία κραταιά μουσουλμανική αυτοκρατορία. Από το 1040 και ύστερα άρχισαν να περικόπτουν βυζαντινά εδάφη και να κάνουν καταστροφικές επιδρομές. 

Η βυζαντινή αντίδραση υπήρξε αποτυχημένη: το 1071 ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ υπέστη τραγική συντριβή στο Μαντζικέρτ. Τα επόμενα 10 χρόνια, σχεδόν ανεμπόδιστα οι Σελτζούκοι κυρίευσαν τη Μικρά Ασία, σπέρνοντας την καταστροφή. Στη Νίκαια ίδρυσαν το Σουλτανάτου του Ρουμ (της Ρωμανίας-Βυζαντίου), απειλώντας την αυτοκρατορία με αφανισμό. Το 1081 ανήλθε στο βυζαντινό θρόνο η δυναστεία των Κομνηνών, που ξεκίνησε την αντεπίθεση καρπός της οποίας ήταν η ανάκτηση της δυτικής και παράκτιας Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι όμως (Σελτζούκοι, Δανισμενδίδες, Τουρκομάνοι) εδραιώθηκαν αμετακίνητοι στο εσωτερικό. Μετά τη βυζαντινή ήττα στο Μυριοκέφαλο (1176) η τουρκική προέλαση άρχισε ξανά. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης του 1204 από τους Σταυροφόρους, η Αυτοκρατορία της Νίκαιας επωμίστηκε τη βυζαντινή άμυνα με επιτυχία. Η ανάκτηση όμως της Πόλης το 1261 μετέφερε το κέντρο ενδιαφέροντος στην Ευρώπη, η Μικρά Ασία παραμελήθηκε και σύντομα οι Τούρκοι έφθασαν στο Αιγαίο και την Προποντίδα. «Η πάσα Ανατολή» αιχμαλωτίστηκε.

Το νέο καθεστώς και οι εξισλαμισμοί
Η έλευση των Σελτζούκων έφερε τρόμο, εξανδραποδισμό και θάνατο. Μετά τη σταθεροποίηση όμως της νέας εξουσίας και την επιβολή της τάξης, φάνηκε ότι οι Τούρκοι είχαν διάθεση για ειρηνική διακυβέρνηση. Αντίθετα με τους Βυζαντινούς, οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για δογματικά θέματα, κάτι που εξίσωσε τους ελληνορθοδόξους με τους αποκλίνοντες. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η καταβολή του κεφαλικού φόρου, ο οποίος ήταν ελαφρύτερος από τη βυζαντινή φορολογία. Η ήπια οικονομική πολιτική και η θρησκευτική ευελιξία βοήθησε στον προσεταιρισμό μέρους του πληθυσμού και στην ανοχή των υπολοίπων. Υπονόμευσε δε τη βυζαντινή κυριαρχία, αφού οι χωρικοί συχνά προτιμούσαν τον ελαφρύτερο τουρκικό έλεγχο.

Όπως κάθε χώρα που βρέθηκε υπό το ξίφος και το σκήπτρο του Ισλάμ, έτσι και η Μικρά Ασία άρχισε να εξισλαμίζεται. Αυτό έγινε με διαφόρους τρόπους. Διαρκώς τουρκομανικές φυλές έρχονταν από την ανατολή και εγκαθίσταντο στη γη που παλαιά κατοικούσαν εξολοθρευμένοι ή εκδιωγμένοι χριστιανοί. Ο κυριότερος όμως παράγων ήταν οι προσηλυτισμοί των εντοπίων. Οι προύχοντες αλλαξοπιστούσαν για να κερδίσουν την εύνοια των νέων κυβερνητών, οι δε πτωχοί για να απαλλαγούν από τον κεφαλικό φόρο και να πάψουν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όταν γίνονταν μικτοί γάμοι, τα παιδιά γίνονταν συνήθως μουσουλμάνοι. Συχνά πυκνά, ανάλογα με τον ηγεμόνα, γίνονταν και βίαιοι εξισλαμισμοί, και έτσι πολλοί χριστιανοί υπέκυπταν για να μη χάσουν τη ζωή τους. Έτσι, με την πάροδο των αιώνων, η πλειονότητα του μικρασιατικού πληθυσμού απέβαλε τη χριστιανική πίστη για τη μουσουλμανική.

Οι μουσουλμανικές αδελφότητες και ο σουφισμός
Για τη διαμόρφωση της θρησκευτικής συνείδησης των ανθρώπων, ο τρόπος λατρείας έχει πολύ σημαντική θέση, μαζί με τις βασικές αρχές και τα δόγματα της πίστης. Το αν η λατρεία είναι λιτή ή μεγαλοπρεπής, συμμετοχική ή απόμακρη, μυστηριακή ή πραγματιστική, έχει μεγάλη επίδραση στο αν θα ταυτιστεί ο πιστός.

Στο «ορθόδοξο» σουνιτικό Ισλάμ, η λατρεία είναι εξαιρετικά απλή. Δεν υπάρχουν μυστήρια ούτε θεσμοί θεοφόρου ιεροσύνης ή αγιότητας. Οι ακολουθίες στο τέμενος είναι τελετές προσευχής, όπου ο πιστός παθητικά προσκυνά στο άκουσμα του ιμάμη. Ένα τέτοιο περιβάλλον όμως φάνηκε πολύ φτωχό για πολλούς κατοίκους της Μικράς Ασίας, οι οποίοι είχαν συνηθίσει στη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια των χριστιανικών ακολουθιών, τη μελωδία των ψαλμών και τη ζέση του κηρύγματος, ενώ απέδιδαν μεγάλη τιμή στους αγίους, τους υπεράνθρωπα εγκρατείς ασκητές και τους αγγέλους, των οποίων τη μεσιτεία και βοήθεια ζητούσαν σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Εκεί είναι που ήλθαν οι αδελφότητες (τουρκιστί tarikat), ομάδες πιστών, συσπειρωμένες γύρω από έναν «άγιο» διδάσκαλο (σεΐχης, δερβίσης κ.α.). Είχαν τελετές ζωηρές, με μουσική, χορό και τραγούδι. Η θρησκευτική εμπειρία ήταν βιωματική, οι διδάσκαλοι προσιτοί οδηγοί, κομμάτι του λαού. Κάθε αδελφότητα είχε διαφορετική φιλοσοφία και πίστη, όμως στην περίπτωση μας γενικά αντλούσαν τις βάσεις τους από το σουφισμό. Ο σουφισμός (στα περσικά tasawwuf, η διαδικασία να γίνει κανείς σοφός) ήταν ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό ρεύμα το οποίο πίστευε ότι η απόλυτη αλήθεια του Θεού προσεγγίζεται από όλες τις μεταφυσικές παραδόσεις. 

Έτσι, επί της ισλαμικής βάσης αναμείχθηκαν ελληνιστικά, χριστιανικά και αρχαία ανατολικά στοιχεία, αντιλήψεις και διδάγματα. Στην περίπτωση της Μικράς Ασίας, σε αυτά προστέθηκαν και η αρχαία τουρκική ειδωλολατρία και η κουρδική αγγελολατρεία.

Συχνά οι αδελφότητες αυτές δέχονταν σιτικά δόγματα, περί της νομιμότητας του γαμπρού του Μωάμεθ, Αλί, και όχι των σουνιτών χαλιφών στην ηγεσία του Ισλάμ (εξ ου και οι όροι Αλεβίτες και Αλαουίτες). Τέλος, στους πληθυσμούς οι οποίοι ήταν χριστιανικοί πριν τον εξισλαμισμό τους, διατηρήθηκε η απόδοση τιμής στους αγίους (Παναγία, Άγιος Γεώργιος κ.α.), που μέχρι σήμερα έχει εξέχουσα θέση στο λαϊκό Ισλάμ της Τουρκίας. Οι σούφι, υπό την καθοδήγηση ενός διδασκάλου οδηγούνται στην ενδοσκόπηση και στην άσκηση σκοπεύοντας στην αποβολή του εγωισμού, την κάθαρση και την ένωση με την αλήθεια και το θείο έρωτα.

Εξαιρετικές είναι οι ομοιότητες με τον ορθόδοξο μοναχισμό-ασκητισμό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η αμεσότητα, η δογματική ελαστικότητα και ο συγκρητισμός, έκαναν τις αδελφότητες αγαπητές στις λαϊκές, αγροτικές μάζες της μικρασιατικής υπαίθρου, ιδίως στην ανατολή. Οι αδελφότητες βοήθησαν εξαιρετικά στο να επιταχυνθεί ο εξισλαμισμός των χριστιανικών λαών της περιοχής.

Οι αδελφότητες των Μεβλεβήδων και των Μπαμπάδων Δερβίσηδων
Η ύστερη μεσαιωνική Μικρά Ασία έγινε γενέτειρα πολλών σημαντικών αδελφοτήτων-«μοναστικών» ταγμάτων. Κορυφαίος σούφι υπήρξε ο Τζελαλεντίν Ρούμι, που έφθασε στο Ικόνιο στις αρχές του 14ου αιώνα από την κεντρική Ασία. Υπήρξε πολυγραφότατος, πολύγλωσσος και ελληνιστής, μέχρι σήμερα δε αναγνωρίζεται από ακαδημαϊκούς και φιλολόγους ως ένας από τους καλύτερους ποιητές του ισλαμικού Μεσαίωνα, ακόμη και όλων των εποχών. Οι μαθητές του τον αποκαλούσαν mevlana, δάσκαλο. 

Έτσι, ο κύκλος των μαθητών που εξελίχθηκε σε αδελφότητα ονομάστηκαν Μεβλεβήδες δερβίσηδες, που είναι μέχρι σήμερα ονομαστοί για τον περιστρεφόμενο χορό τους, μέσω του οποίου προσδοκούν να φθάσουν σε έκσταση και δι’ αυτής σε θέωση. Η τελετή αυτή μαρτυρεί επιδράσεις προχριστιανικές και δη αρχαιοελληνικές, διονυσιακών χορών οι οποίοι κατά πως μαρτυρείται μέχρι και το Μεσαίωνα επιβίωναν στη μικρασιατική ύπαιθρο, προς μεγάλη δυσφορία της Εκκλησίας. Οι Μεβλεβήδες είχαν υψηλή απήχηση στα αστικά στρώματα και τους μορφωμένους. Ο συνδυασμός της ανθρωπιστικής τους φιλοσοφίας μαζί με τις εξαιρετικές ικανότητες του Ρούμι εξηγούν εύκολα την εξέλιξη αυτή.

Λόγω της ανθρωπιστικής, αντιαυταρχικής και κοινωνικά ευαίσθητης διδασκαλίας τους, οι δερβίσηδες ήταν βασικό στήριγμα του πτωχού και καταπιεσμένου λαού, ενάντια στον κατεστημένο σουνιτικό κλήρο (ουλεμάδες) και τους φεουδάρχες. Όπως θα φανεί και στη συνέχεια, καθ’ όλη την τουρκική ιστορία, οι αδελφότητες είτε οργάνωσαν είτε υποστήριξαν λαϊκές επαναστάσεις. Μία από τις πρώτες ήταν αυτή του διδασκάλου Μπαμπά Ισαάκ, ο οποίος το 1239-1240 ξεσήκωσε την Καππαδοκία ενάντια στο σουλτανάτο των Σελτζούκων Τούρκων. Οι τουρκομανικές φυλές που τον ακολούθησαν ηττήθηκαν από Φράγκους μισθοφόρους μετά από σκληρό και αιματηρό πόλεμο, όμως η εξάντληση σε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό που προξένησαν στους Σελτζούκους συνέβαλε στην ήττα των τελευταίων όταν προσπάθησαν να αποκρούσουν την εισβολή των Μογγόλων (1243). Μετά το 1243 το σουλτανάτο άρχισε να διαλύεται, και οι ανήσυχοι και ετερόδοξοι Τουρκομάνοι θα παρέμεναν αγκάθι στα πλευρά της κεντρικής εξουσίας.

Η αδελφότητα των Μπεκτασήδων Δερβίσηδων
Πολλές ήταν οι μουσουλμανικές αδελφότητες της Μικράς Ασίας. Οι πολιτικά δραστήριοι Αχήδες, οι κοινωνικά ανήσυχοι και φιλοτάραχοι Μπαμπάδες Τουρκομάνοι που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι ωρυόμενοι Ρουφάι, οι γυμνοί και περιφερόμενοι Καλαντάρι και οι αυτοεξευτελιζόμενοι Μαλαμάτι (που θυμίζουν τους καθ’ ημάς «δια Χριστόν σαλούς») ήταν μερικές μόνο από αυτές. Η κυριότερη όμως, της οποίας το όνομα κατέληξε να θεωρείται συνώνυμο του όλου Αλεβισμού, ήταν οι Μπεκτασήδες δερβίσηδες. Το όνομα τους πήραν από τον Πέρση σούφι Χατζή Μπεκτάς Βελή (1209-1271). Στην πνευματικότητα των tarikat τον εισήγαγε ο Μπαμπά Ισαάκ στου οποίου το τάγμα ανήκε αρχικά. Η διδασκαλία του Μπεκτάς ήταν τυπική για αδελφότητα σούφι: κήρυττε την αγάπη, την αποβολή της ιδιοτελείας και των ελαττωμάτων χάριν της θέωσης, και τον πανθεϊσμό. Οι Μπεκτασήδες ανέπτυξαν μεγάλο και πολυσχιδές φιλανθρωπικό έργο προς όλους όσους είχαν ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή καταγωγής. Γρήγορα η αδελφότητα έγινε η πιο λαοφιλής στον τουρκικό κόσμο. Το μήνυμα και το έργο της άγγιζε ιδιαίτερα τους ταπεινούς, τους απλοϊκά αλλά βαθιά θρησκευομένους αγρότες και ανθρώπους της υπαίθρου. Ο Μπεκτάς είχε άψογες σχέσεις με το χριστιανικό κλήρο, ενώ στα μοναστήρια των δερβίσηδων (τεκέδες) γίνονταν δεκτοί και χριστιανοί. Να σημειωθεί πως τον ίδιο αιώνα έζησε και έδρασε ο περίφημος για την ευστροφία και το χιούμορ του Νασρεντίν Χότζας, ο Αίσωπος των μουσουλμάνων.

Επίλογος
Η δράση των μουσουλμανικών αδελφοτήτων στη Μικρά Ασία υπήρξε καταλυτική για τον τελικό εξισλαμισμό της πλειοψηφίας των κατοίκων της, που οδήγησε στην κατάρρευση της χριστιανικής βυζαντινής κοινωνικής πραγματικότητας και την ανάδυση μίας νέας τουρκομουσουλμανικής. Με την πλουραλιστική, ανεκτική και κοινωνική ευαίσθητη διδασκαλία τους οι δερβίσηδες προσεταιρίστηκαν σημαντικά λαϊκά στρώματα, τόσο αστικά (Μεβλεβήδες) όσο και αγροτικά (Μπεκτασήδες). Οι διδασκαλίες όμως του Αλεβισμού-Μπεκτασισμού δεν ήταν συμβατές με το «ορθόδοξο» σουνιτικό Ισλάμ, το πλειοψηφικό και κατεστημένο δόγμα. Αυτό θα μπορούσε να δράσει (και εν μέρει έδρασε) αποσταθεροποιητικό για την κυριαρχία μιας νέας δυναστείας φανατικά σουνιτών με κοσμοκρατορικές ορέξεις. Η δυναστεία αυτή ήταν οι Οθωμανοί Τούρκοι.

*φοιτητής διεθνών, ευρωπαϊκών και περιφερειακών σπουδών
πηγή

Τραγωδία.Σκότωσε τον αδελφό του με ένα πυροβολισμό στο κεφάλι

Οικογενειακή τραγωδία σημειώθηκε σημειώθηκε στις 4 περίπου το απόγευμα της Τρίτης του Πάσχα στην Ερέτρεια. Νεκρός έπεσε ο  70χρονος Κώστας Κ., ο οποίος είχε διαφορές με τον μικρότερο σε ηλικία αδελφό του, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η διαμάχη τους θα κατέληγε σε δολοφονία.Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, από τον τόπο του συμβάντος, ο 65χρονος δράστης είχε στήσει καρτέρι έξω από το σπίτι του θύματος. Μόλις

εμφανίστηκε ο αδελφός του, τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι με κυνηγετική καραμπίνα.

Ο 70χρονος έπεσε νεκρός χτυπημένος από τα σκάγια, ενώ ο 65χρονος αδελφοκτόνος συνελήφθη άμεσα από αστυνομικούς, που κατέφθασαν στον τόπο του φονικού. Την προανάκριση για το συμβάν διεξάγει η Ασφάλεια Χαλκίδας.

Πηγή:Ευβοϊκή Γνώμη

Τα νέα όρια ηλικίας για σύνταξη σε ΔΕΚΟ, Δημόσιο, τράπεζες [πίνακας]

Επιλογές για έξοδο στη σύνταξη με όρια ηλικίας από τα 52, 55 και 58,5 κρύβουν οι διατάξεις του ασφαλιστικού για ασφαλισμένους σε ΔΕΚΟ, Τράπεζες και Δημόσιο ενώ για ειδικές κατηγορίες, όπως οι ένστολοι, η συνταξιοδότηση συναρτάται από το έτος που συμπληρώνουν 24,5 χρόνια και είναι είτε χωρίς όριο ηλικίας είτε με όριο ηλικίας 60 ετών.

Το ένθετο «Ασφάλιση και Συντάξεις» δημοσιεύει σήμερα έναν «τριπλό οδηγό» για τη

συνταξιοδότηση των παραπάνω κατηγοριών ώστε να γνωρίζει ο καθένας τι ισχύει και τι επιλογές συνταξιοδότησης έχει και πώς διασφαλίζει καλύτερη σύνταξη και εφάπαξ τώρα, απ’ ό,τι αν συνταξιοδοτηθεί αργότερα.

ΔΕΚΟ – Τράπεζες:  Τα νέα όρια ηλικίας για σύνταξη για άνδρες, γυναίκες και μητέρες με 15, 17,5, 25 και 35 έτη
Για τους ασφαλισμένους πριν από το 1993 στα πρώην ειδικά ταμεία ΔΕΚΟ, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, καθώς και των τραπεζών, η κρίσιμη παράμετρος για τη σύναξη είναι να συμπληρώνουν 25ετία ως το 2012.

Αν πρόκειται για μητέρες, οι οποίες στην 25ετία έχουν και ανήλικο, τότε το όριο ηλικίας που κατοχυρώνουν για σύνταξη ξεκινά από το 50ό έτος. Για ασφαλισμένες πριν από το 1983 αρκούν και τα 17,5 έτη με ανήλικο για να κατοχυρώσουν δικαίωμα σύνταξης.

Για τους ασφαλισμένους πριν από το 1983, η βασική παράμετρος είναι να έχουν 35ετία, η οποία, αν συμπληρώνεται μετά τις 19/8/2015, συνδυάζεται και με όριο ηλικίας που ξεκινά από 58,5 ετών και αυξάνεται ένα εξάμηνο κατά το έτος που κλείνουν τα 35 χρόνια εργασίας.

Εν όψει εθελουσίας εξόδου μάλιστα στη ΔΕΗ, λόγω επικείμενης ιδιωτικοποίησης λιγνιτικών μονάδων, πολλοί εργαζόμενοι είναι «υπ’ ατμόν» καθώς σκέφτονται την έξοδο στη σύνταξη.

Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι με «εθελουσία» έξοδο

• Κερδισμένοι από τα κίνητρα εθελουσίας εξόδου είναι όσοι έχουν συμπληρώσει 25 ή και περισσότερα χρόνια ασφάλισης ως το 2012 και μέχρι τις 18/8/2015 έκλεισαν οι μεν γυναίκες το 50ό ως 55ο έτος (με ανήλικο τέκνο ως το 2012) οι δε άνδρες τα 35 χρόνια εργασίας. Σε αυτές, και όχι μόνο, τις περιπτώσεις η έξοδος στη σύνταξη είναι η πιο συμφέρουσα λύση αυτή τη στιγμή με το μπόνους της εθελουσίας εξόδου.

• Κερδισμένοι είναι επίσης όσοι έχουν πιάσει την ηλικία εξόδου που προβλέπουν οι παλιές διατάξεις, ακόμη και αν δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης για να κλειδώσουν τις προϋποθέσεις που ίσχυαν ως το 2012. Σε αυτή την περίπτωση τη λύση δίνει η αναγνώριση πλασματικών ετών, που συμπληρώνουν με 4 και 5 έτη επιπλέον το συντάξιμο χρόνο κάθε ασφαλισμένου.

• Οφέλη έχουν επίσης και όσοι έχουν περάσει το 60ό έτος ή το συμπληρώνουν μέσα στα επόμενα 2-3 έτη (κυρίως άνδρες), καθώς μπορούν να αποχωρήσουν άμεσα για να μη χάσουν τα κίνητρα της εθελουσίας εξόδου και να αναγνωρίσουν ως και 7 πλασματικά έτη ώστε στα 62 τους να έχουν συνολικά 40 έτη για να πάρουν πλήρη σύνταξη.

• Οσοι ασφαλίστηκαν μετά το 1993 θα πρέπει να σταθμίσουν τις αποφάσεις τους καθώς, αν αποφασίσουν να αποχωρήσουν με δέλεαρ τους έξτρα μισθούς της εθελουσίας εξόδου, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αν δεν συμπληρώσουν 40 χρόνια εργασίας, θα μείνουν υποχρεωτικά ως τα 67 για να πάρουν σύνταξη.

Ποιοι μπορούν να φύγουν για σύνταξη και σε ποια ηλικία από ΔΕΚΟ – Τράπεζες

1. Γυναίκες με ασφάλιση πριν από το 1983 που είχαν ανήλικο στα 17,6 έτη υπηρεσίας είναι οι πλέον ευνοημένες γιατί μπορούν να πάρουν σύνταξη οποτεδήποτε. Οσες ασφαλίστηκαν πριν από το 1983 θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης με το όριο ηλικίας που ισχύει στη χρονιά που συμπλήρωσαν από 17,5 ως 25 έτη με ανήλικο τέκνο. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι προ του 1983 ασφαλισμένες στα ειδικά ταμεία της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Αγροτικής, της Εθνικής Τράπεζας και της ΤτΕ. Τα όρια ηλικίας αυξάνονται προοδευτικά ως το 52ο έτος. Για παράδειγμα, εργαζόμενη στη ΔΕΗ με ανήλικο παιδί από το 2003 ως το 2012 και συμπληρωμένα από 18 ως 22,5 έτη ασφάλισης στο ίδιο διάστημα, συνταξιοδοτείται στο 50ό έτος.

2. Γυναίκες με ανήλικο στα 25 έτη (ασφάλιση μεταξύ ετών 1983 και 1992). Θα πρέπει να έχουν 25ετία ως το 2012 με ανήλικο τέκνο και συμπληρωμένη την ηλικία των 50, 52 και 55 ετών μέχρι τις 18/8/2015. Αν όμως οι ηλικίες αυτές συμπληρώνονται από 19/8/2015 και μετά, τότε αλλάζει και αυξάνεται κατ’ έτος και η ηλικία συνταξιοδότησης. Γυναίκες με ανήλικο τέκνο το 2010 ή το 2011 και ηλικία 50-52, μέχρι 18/8/2015, έχουν θεμελιωμένο δικαίωμα για πλήρη ή μειωμένη σύνταξη. Οσες έκλεισαν τα 50-52 από τις 19/8 μέχρι τις 31/12/2015 θα φορτωθούν 5 έτη και θα συνταξιοδοτηθούν στα 55. Αν κλείνουν τα 50-52 το 2016, θα βγουν στα 56,9, αν τα κλείνουν το 2018, θα πάρουν σύνταξη στα 60,2 κ.ο.κ. Με 25 έτη και ανήλικο το 2012 κατοχυρώνουν το όριο των 53 ετών για μειωμένη και των 55 για πλήρη, εφόσον η ηλικία συμπληρώθηκε μέχρι 18/8/2015. Οσες έκλεισαν τα 53 ως τις 31/12/2015 θα υποβάλουν αίτηση όταν γίνουν 56,6 ετών για μειωμένη σύνταξη. Ενώ όσες έκλεισαν τα 55 θα πάρουν πλήρη στα 56,6.

3. Εξοδος με ανήλικο και 18,3 έτη ως το 2012 με διατάξεις και όρια ηλικίας ΙΚΑ. Οσες δεν έχουν ανήλικο στην 25ετία, αλλά στα 18,3 έτη, κλειδώνουν τη σύνταξη και με διατάξεις ΙΚΑ. Σε αυτές τις περιπτώσεις συμφέρει η έξοδος με όρια ηλικίας για μειωμένη σύνταξη. Προϋπόθεση να έχουν ασφαλιστεί πριν από το 1993.

4. Γυναίκες χωρίς ανήλικο. Χρειάζονται 25ετία και συμπληρωμένο το 55ο έτος ως το 2012 για να κατοχυρώσουν μειωμένη σύνταξη οποτεδήποτε. Αν η 25ετία υπήρχε ως το 2010, τότε παίρνουν και πλήρη από το 60ό έτος. Για πλήρη σύνταξη όμως με 25ετία το 2011 και το 2012 θα πρέπει να είχαν συμπληρώσει και το 60ό έτος τις δυο αυτές χρονιές, οπότε θεμελιώνουν δικαίωμα εξόδου στα 61 και στα 62, αντίστοιχα, διαφορετικά βγαίνουν στα 67, εκτός αν έχουν ασφαλιστεί πριν από το 1983 οπότε καλύπτονται από τη διάταξη για σύνταξη με 35ετία και με όρια ηλικίας από 58,5 ως 61,5. Οσες έχουν έναρξη ασφάλισης μετά το 1983 και δεν θέλουν να περιμένουν πλήρη σύνταξη στα 67 βγαίνουν μεν στα 62, αλλά θα χρειαστούν 40 χρόνια ασφάλισης που μπορούν να τα συμπληρώσουν με εξαγορά έως 7 ετών ή και με αυτασφάλιση, αν αποχωρήσουν με κίνητρα εθελουσίας εξόδου.

5. Γυναίκες με 15 χρόνια και συμπληρωμένο το 60ό έτος ως το 2010. Παίρνουν πλήρη σύνταξη οποτεδήποτε και αν αποχωρήσουν. Με 15ετία και το 60ό έτος το 2011 και το 2012, πλήρης παίρνουν στα 61 και στα 62. Από το 2013, πλήρη παίρνουν στα 67 χωρίς δικαίωμα μειωμένης, παρά μόνο όταν συμπληρώσουν 25 χρόνια, οπότε αποχωρούν στα 62 με μειωμένη.

6. Ασφαλισμένοι μέχρι το 1982 (άνδρες-γυναίκες) με 35ετία. Αποχωρούν χωρίς όριο ηλικίας αρκεί να έχουν 35ετία μέχρι τις 18/8/2015. Με 35ετία συμπληρωμένη από 19/8/2015 και μετά, θα συνταξιοδοτηθούν με το αντίστοιχο όριο ηλικίας που ξεκινά από τα 58,5 και αυξάνεται έξι μήνες κατ’ έτος. Δηλαδή 35ετία το 2016, όριο ηλικίας 59, 35ετία το 2017, όριο ηλικίας 59,6, 35ετία το 2018, όριο ηλικίας 60, 35ετία το 2019, όριο ηλικίας 60,6, 35ετία το 2020, όριο ηλικίας 61, 35ετία το 2021, όριο ηλικίας 61,6. Αν η 35ετία συμπληρώνεται το 2022, τότε ο συνολικός χρόνος αυξάνεται στα 40 έτη και το όριο ηλικίας στα 62.

7. Ασφαλισμένοι μεταξύ ετών 1983-1992. Εφόσον δεν έχουν χρόνο ασφάλισης πριν από το 1983 ώστε να καταταγούν στους παλαιότερους ασφαλισμένους, η ηλικία αποχώρησης είναι στα 62 με 40 χρόνια. Εναλλακτικά, αν έχουν την 25ετία ως το 2012, θα αποχωρήσουν στο 62ο έτος με μειωμένη και σταδιακά στο 67ο έτος με πλήρη.
Παράδειγμα: Ασφαλισμένος που προσλήφθηκε στη ΔΕΗ το 1987 και έχει 25 έτη το 2012, ενώ συμπληρώνει το 60ό έτος το 2018 θα συνταξιοδοτηθεί με μειωμένη στα 62. Μπορεί όμως να συνταξιοδοτηθεί και στα 62 με πλήρη, εφόσον συμπληρώνει 40 έτη ασφάλισης με αναγνώριση ως και 7 πλασματικών ετών από σπουδές, στρατιωτική θητεία, παιδιά. Εξετάζεται στην επικείμενη εθελουσία να δοθούν επιπλέον πλασματικά έτη, αλλά δεν είναι ακόμη οριστικό.

8. Ασφαλισμένοι από 1/1/1993 και μετά. Βγαίνουν στη σύνταξη με πλήρες ποσό όταν θα έχουν 40 έτη και συμπληρωμένο το 62ο έτος. Αν δεν έχουν 40ετία, θα πάρουν πλήρη στα 67 και μειωμένη στα 62. Η μείωση -με τα ως τώρα δεδομένα- θα είναι μόνο στο ποσό της εθνικής σύνταξης και όχι στην ανταποδοτική.

Παράδειγμα: Ασφαλισμένος μετά το 1993 που θα έχει 30 έτη ασφάλισης και μισθό 1.750 ευρώ, αν βγει με μειωμένη στα 62, θα πάρει εθνική σύνταξη 268 ευρώ (384-30%=268) και 536 ευρώ ανταποδοτική, δηλαδή 804 ευρώ συνολικά.

ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΥΤΟΙ.

ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΥΤΟΙ.Σίγαση των καμπάνων των εκκλησιών για να μην ενοχλούνται οι πρόσφυγες! Νόμο φέρνει η κυβέρνηση για σίγαση κωδωνοκρουσίας.

Οι πρόσφυγες ενοχλούνται από τις καμπάνες και οι κυβέρνηση προτίθεται να καταθέσει νόμο στην βουλή για την κωδωνοκρουσία.Ο νέος νόμος θα πατήσει επάνω στον Ν. 1650/86 προβλέπει την προστασία του περιβάλλοντος και συγκεκριμένα ορίζει (άρθρο 2) Ότι ως ρύπανση του περιβάλλοντος θεωρείται και ο θόρυβος, ἐφ’ ὅσον ὅμως ἔχει τοιαύτη ἔνταση ὥστε νὰ προκαλεῖ αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, με κάποιες τροποποιήσεις.
Όλα δείχνουν ότι τα πάντα αλλάζουν στην Ελλάδα,ακόμη και σε πολιτιστικό επίπεδο,λόγο των διαφορετικών εθνικοτήτων που πρόκειται να μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα.
Πηγή.

Σαν σήμερα το 1912 βυθίζεται ο Τιτανικός.

Βρετανικό πολυτελές υπερωκεάνειο, θαύμα της ναυπηγικής για την εποχή του.

Βυθίστηκε στις 15 Απριλίου 1912, κατά τη διάρκεια του παρθενικού του ταξιδιού από το Σαουθάμπτον στη Νέα Υόρκη, όταν προσέκρουσε σε παγόβουνο, παρασέρνοντας στον υγρό του τάφο 1.514 από τους 2.224 επιβαίνοντες, σ' ένα από τα πιο πολύνεκρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης.

Ο Τιτανικός είναι, ίσως, το πιο διάσημο πλοίο όλων των εποχών. Η μνήμη του παραμένει ολοζώντανη στις ημέρες μας, μέσα από πολυάριθμα βιβλία, εκατοντάδες ταινίες και εκθέσεις.

Η Ναυπήγηση

Η απόφαση για τη ναυπήγηση του Τιτανικού πάρθηκε στα μέσα του 1907 από τον πρόεδρο της βρετανικής ναυτιλιακής εταιρείας White Star Line, Μπρους Ισμέι, και τον αμερικανό τραπεζίτη Τζον Πίερποντ Mόργκαν (J. P. Morgan), ιδιοκτήτη της μητρικής εταιρείας International Mercantile Marine. Η White Star Line αντιμετώπιζε οξύ ανταγωνισμό από την αμερικανική Cunard Line και τις γερμανικές Hamburg America και Norddeutscher Lloyd, οι οποίες διέθεταν ταχύτερα επιβατηγά πλοία για τα υπερατλαντικά ταξίδια.

Ο Ισμέι ήθελε να «χτυπήσει» τους ανταγωνιστές του στο μέγεθος παρά στην ταχύτητα και πρότεινε να κατασκευαστεί μια νέα κλάση επιβατηγών πλοίων, που θα ήταν αρκετά μεγαλύτερα από τα ήδη υπάρχοντα και κατασκευασμένα με την τελευταία λέξη της άνεσης και της πολυτέλειας. Η ναυπήγηση του Τιτανικού (RMS Titanic), όπως και των αδελφών πλοίων Ολυμπιακός (RMS Olympic) και Βρετανικός (RMS Britannic) ανατέθηκαν στα ναυπηγεία Harland &Wolff, που έδρευαν στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και με τα οποία η White Star Line είχε μακρά περίοδο συνεργασίας.

Στις 29 Ιουλίου 1908, τα ναυπηγεία παρουσίασαν τα τελικά σχέδια στους επιτελείς της White Star Lines, τα οποία εγκρίθηκαν από τον Ισμέι. Δύο ημέρες αργότερα υπογράφηκαν τα τελικά συμβόλαια για την κατασκευή των τριών πλοίων. Το πλοίο που θα ονομαζόταν αργότερα Τιτανικός έλαβε την κωδική ονομασία Αριθμός 401 και η ναυπήγησή του άρχισε στις 31 Μαρτίου 1909.

Η κατασκευή του Τιτανικού απαίτησε 26 μήνες μέχρι την καθέλκυσή του. Το μέγεθος του πλοίου ήταν μεγάλη κατασκευαστική πρόκληση για τα ναυπηγεία Harland & Wolff, που χρειάστηκε να επενδύσουν μεγάλα ποσά για τη βελτίωση του τεχνολογικού τους εξοπλισμού. Οι εργασίες κατασκευής ήταν δύσκολες και επικίνδυνες, με αποτέλεσμα 7 εργαζόμενοι να χάσουν τη ζωή τους και 246 να τραυματισθούν, από τους οποίους οι 28 πολλοί σοβαρά. Ο Τιτανικός καθελκύστηκε στις 12:15 μ.μ. της 31ης Μαΐου 1911, παρουσία του Ισμέι, του τραπεζίτη Μόργκαν, καθώς κι ενός πλήθους, που ξεπερνούσε τις 100.000.

Ο Τιτανικός ήταν για την εποχή του ένα θαύμα της ναυπηγικής. Με μήκος 269 μέτρων και ύψος 53,3 μ. αποτελούσε ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου, που ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες: ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια, ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Ήταν διπλοπύθμενο, με 16 στεγανά διαμερίσματα. Δεδομένου ότι τα τέσσερα από αυτά μπορούσαν να κατακλυσθούν χωρίς να απειλήσουν την πλευστότητα του πλοίου, είχε επικρατήσει η αντίληψη ότι ήταν αβύθιστο. Παρόλα τα προηγμένα μέτρα ασφαλείας, δεν διέθετε επαρκή αριθμό σωστικών λέμβων, λόγω των απαρχαιωμένων κανονισμών λειτουργίας. Οι βάρκες του έφθαναν μόλις για 1.178 από τους 2.224 επιβαίνοντες του υπερωκεανείου.

Στις 6 το πρωί της 2ας Απριλίου 1912, ημέρα Δευτέρα, ξεκίνησαν οι δοκιμαστικοί πλόες του, οι οποίοι ολοκληρώθηκαν μέσα σε δύο ημέρες. Όλα πήγαν καλά και ο Τιτανικός ήταν έτοιμος για το παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον της Μεγάλης Βρετανίας στη Νέα Υόρκη.

Το μοιραίο ταξίδι

Την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912, ο Τιτανικός θα ξεκινούσε για το πρώτο και τελευταίο ταξίδι του. Το πολυτελές υπερωκεάνιο, με καπετάνιο τον 62χρονο εγγλέζο Έντουαρντ Σμιθ (αρχικαπετάνιο της White Star Line) και πλήρωμα 885 άνδρες και γυναίκες, θα μετέφερε 1.339 επιβάτες, με δυο ενδιάμεσες σταθμεύσεις, στον τελικό προορισμό του, που ήταν το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Η άφιξή του ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Απριλίου.

Από τις 9:30 το πρωί άρχισαν να καταφθάνουν στο Σαουθάμπτον οι πρώτοι επιβάτες, με ειδικούς συρμούς από το Λονδίνο. Πρώτοι άρχισαν να επιβιβάζονται οι επιβάτες της Γ' Θέσης, άνθρωποι του μόχθου και τυχοδιώκτες απ' όλη την Ευρώπη, που αναζητούσαν το «αμερικάνικο όνειρο» και έπρεπε πρώτα να περάσουν από έλεγχο για τυχόν λοιμώδεις αρρώστιες. Οι επιβάτες της Α' και Β' θέσης ήσαν, ως επί το πλείστον, πλούσιοι τουρίστες, που επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό μία ώρα πριν από την αναχώρηση του.

Ο Τιτανικός με 922 επιβάτες αναχώρησε στις 12 το μεσημέρι, με κατεύθυνση το Χερβούργο της Γαλλίας, πρώτο σταθμό του ταξιδιού του. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον παραλίγο να εμπλακεί σε ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του, έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίο City of  New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουσθεί με τον Τιτανικό.

Με καλό, αλλά κρύο καιρό, ο Τιτανικός προσέγγισε την ίδια ημέρα το γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου, όπου παρέλαβε 274 επιβάτες και αποβίβασε 24. Με πορεία προς την Ιρλανδία, έφθασε στο λιμάνι του Κορκ στις 11:30 το πρωί της 11ης Απριλίου, όπου παρέλαβε άλλους 120 επιβάτες, ενώ αποβίβασε επτά, ανάμεσά τους και τον πατέρα Φράνσις Μπράουν, ιησουίτη μοναχό και δεινό φωτογράφο, στον οποίο οφείλουμε πολλές από τις φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν στα καταστρώματα του Τιτανικού.

Μετά την αναχώρησή του από το Κορκ, το πολυτελές υπερωκεάνειο χάραξε πορεία προς τη Νέα Υόρκη δια μέσου του Βορείου Ατλαντικού. Οι πρώτες τρεις μέρες του ταξιδιού πέρασαν χωρίς απρόοπτα. Παρά τις προειδοποιήσεις για επιπλέοντα παγόβουνα στην περιοχή του Νιουφάουντλαντ, το πολυτελές υπερωκεάνειο έπλεεε με πρόσω τις μηχανές, καθώς όπως πίστευε ο καπετάνιος Σμιθ τα παγόβουνα δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο για ένα πλοίο της κλάσης του Τιτανικού.

Όμως στις 11:40 μ.μ. της 14ης Απριλίου συνέβη το μοιραίο. Ο Τιτανικός, πλέοντας με σχετικά υψηλή ταχύτητα των 22 κόμβων και χωρίς καμιά προφύλαξη, προσέκρουσε σε παγόβουνο, 37 δευτερόλεπτα αφότου έγινε αντιληπτό από το πλήρωμα. Πέντε από τα στεγανά του πλοίου αρχίζουν να μπάζουν νερά και η πλώρη άρχισε να καταβυθίζεται.

Πλήρωμα και επιβάτες ήταν ανέτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι σωστικές λέμβοι επαρκούσαν μόνο για τους μισούς επιβαίνοντες. Επικράτησε πανικός. Στις 12:05 π.μ. της 15ης Απριλίου ο καπετάνιος διατάσσει να ετοιμαστούν οι σωσίβιοι λέμβοι. Στις 12:45 π.μ. η πρώτη σωσίβια λέμβος με γυναικόπαιδα, όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο, «κατεβαίνει» στη θάλασσα. Στις 2:20 μ.μ. ο Τιτανικός βυθίζεται, λίγα δευτερόλεπτα αφότου έσπασε στα δύο. Οι εναπομείναντες επιβάτες και μέλη του πληρώματος πηδούν στα παγωμένα νερά του Β. Ατλαντικού για να σωθούν, αλλά βρίσκουν σχεδόν ακαριαίο θάνατο από υποθερμία ή καρδιακή προσβολή, καθώς η θερμοκρασία του νερού είναι στους -2 βαθμούς Κελσίου.

Τα σήματα κινδύνου του βυθιζόμενου Τιτανικού δεν απέδωσαν αμέσως, καθώς παραπλέοντα πλοία δεν υπήρχαν. Στις 4:10 π.μ. το υπερωκεάνειο Καρπάθια της Cunard Line βρέθηκε στον τόπο του ναυαγίου και περισυνέλεξε τους πρώτους ναυαγούς. Στις 8:30 π.μ. περισυλλέγονται και οι επιβάτες της τελευταίας σωστικής λέμβου και το Καρπάθια με τους 711 διασωθέντες θα καταπλεύσει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στις 18 Απριλίου 1912.

Πηγή: sansimera.gr

Μητέρα μαχαίρωσε τους βιαστές της κόρης της και δεν θα δικαστεί για την πράξη της.

Σε μια πρωτοφανή κίνηση στα χρονικά δικαιοσύνης, μια μητέρα η οποία σκότωσε άνδρα που επιχείρησε να βιάσει την κόρη της και τραυμάτισε άλλους δύο, αποφασίστηκε ότι δεν πρόκειται να διωχθεί για την πράξη της καθώς το δικαστήριο απέρριψε τις κατηγορίες εις βάρος της.Το συγκλονιστικό περιστατικό συνέβη στη Νότια Αφρική, όπου το δικαστήριο απέρριψε τις κατηγορίες για ανθρωποκτονία και επίθεση που βάρυναν την 56χρονη γυναίκα, η οποία έτρεξε απόσταση τριών χιλιομέτρων και επιτέθηκε με κουζινομάχαιρο σε τρεις άνδρες οι οποίοι επιχειρούσαν να βιάσουν την κόρη της, σκοτώνοντας τον ένα και τραυματίζοντας σοβαρά τους άλλους δύο.

Η αστυνομία που έφθασε στο σημείο συνέλαβε τη γυναίκα με βαρύτατες κατηγορίες, ωστόσο η κοινή γνώμη αντέδρασε άμεσα, στηρίζοντας τη μητέρα και δημιουργώντας λογαριασμό για τα έξοδα της υπεράσπισής της, ενώ η γυναίκα έγινε γνωστή με το προσωνύμιο «λέαινα», λόγω της αυτοθυσίας και αγριότητας που επέδειξε για να προστατεύσει το παιδί της.

Τελικά, το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι η Πολιτεία αίρει όλες τις κατηγορίες εναντίον της, ενώ έγινε γνωστό ότι οι δύο επιζήσαντες βιαστές θα δικαστούν κανονικά. Σημειώνεται ότι για το περιστατικό την ενημέρωσε 18χρονος ξάδελφος του βιαστή που σκοτώθηκε, και ο οποίος δέχεται απειλές για τη ζωή του.

Πηγή: diaforetiko.gr

Απόβαση στη Νορμανδία: Η ελληνική ομάδα και το πρωτοσέλιδο στους New York Times

Η 70η επέτειος της απόβασης στη Νορμανδία αποκαλύφθηκε η άγνωστη ιστορία των Ελληνοαμερικανών στρατιωτών που πολέμησαν τον ναζισμό με αυταπάρνηση και θάρρος. Το πρωτοσέλιδο των New York Times της 8ης Ιουνίου 1944, έκανε τον γύρο του κόσμου και απεικονίζει μια ομάδα μαχητών να κρατούν την ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό ως λάφυρο. Ο νεαρός που γελά αριστερά είναι ο Έλληνας στρατιώτης του αμερικανικού στρατού και έγινε μαζί με τους συμπολεμιστές του λαϊκός ήρωας.

Την επόμενη ημέρα σκοτώθηκε… Το ελληνοαμερικανικό ίδρυμα της ημέρας του ΟΧΙ (oxi day foundation) τιμά τη μνήμη των Ελλήνων της ομογένειας που συμμετείχαν στην ιστορική μάχη της 6ης Ιουνίου 1944,  γνωστή ως D-Day και μας θυμίζει τα ονόματά τους.

Πρόκειται για τους Νικόλαο Μπούρα, Έντυ Λάμπρο και Ευθύμιο Τσιμικλή. Η ονομασία «D-Day» είναι η κωδική ονομασία της απόβασης στη Νορμανδία και αποτελεί την εκκίνηση της μεγάλης προσπάθειας των Συμμάχων να απελευθερώσουν την ηπειρωτική Ευρώπη από την Γερμανική κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάνω από 4.000 στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων έχασαν τη ζωή τους στη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση όλων των εποχών, στις ακτές της Νορμανδίας στη Γαλλία.

Ο  επισμηναγός  Νίκος Μπούρας, είχε  διαταγή να πετάξει κάτω από τα σύννεφα για να καταφέρει να εξουδετερώσει τα πυροβολεία των Ναζί. Η επιτυχία αυτού του βομβαρδισμού επέτρεψε στις επίγειες δυνάμεις στις οποίες συμμετείχαν ο Λάμπρος και ο Τσιμικλής  να έχουν τις μικρότερες δυνατόν απώλειες.

Στην κοντινή παραλία Ομάχα, οι Αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις δεν πέτυχαν με ακρίβεια το στόχο τους με αποτέλεσμα οι Σύμμαχοι να έχουν τεράστιες απώλειες ως 2.000 νεκρούς. Ο Έντυ Λάμπρος επέζησε σε εκείνη τη μάχη, αλλά έχασε τη ζωή του δύο μέρες μετά την απόβαση και μόλις μια μέρα, αφού δημοσιεύθηκε η παρακάτω φωτογραφία στους New York Times, με τη σημαία των Ναζί ως λάφυρο.

Ο Αντυ Μανάτος, πρόεδρος και ιδρυτής του oxi day Foundation : «Η πολιτική του Χίτλερ που είχε  στο στόχαστρο ανθρώπους με πνευματική ή σωματική αναπηρία, αλλά και μειονότητες που δεν κατάγονταν από την Άρια φυλή, όπως  Ρομά, Αφρικανοί ή  Εβραίοι έχει  ξεχαστεί σήμερα.

Η σημερινή επέτειος είναι  μια αφορμή να θυμηθούμε όλοι μας τη θυσία όλων των Ελληνοαμερικανών ηρώων αλλά και την Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα που αναγνωρίστηκε από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις, την Αμερική, την Αγγλία και τη Ρωσία για την συμβολή της στη νίκη κατά της Ναζιστικής Γερμανίας.»

Ξεσπάθωσε ο ναύαρχος Γκόρτζης: «Αν δεν μπορείτε να αναλάβετε τις ευθύνες σας, βγάλτε τουλάχιστον τον σκασμό…»

"Μπορείτε να μας πείτε κύριε Καμμένε τον μισθό του «ήρωα στο πάνθεον των ηρώων» Σμηναγού;"

Ξεσπάθωσε ο ναύαρχος Κωστής Γκόρτζης με τα «μεγάλα λόγια» που άκουσε χθες για τον χαμό του άτυχου σμηναγού της Πολεμικής Αεροπορίας Γιώργου Μπαλταδώρου.

Ο ναύαρχος απάντησε στις μεγαλοστομίες των πολιτικών για τον χαμό του 34χρονου, γράφοντας στο Facebook:

«Έχοντας «δουλέψει» στον αέρα και στη θάλασσα του Αιγαίου, και γνωρίζοντας καλά τις συνθήκες «εργασίας», αφόρητη θλίψη νοιώθω για την απώλεια ακόμα ενός νέου ανθρώπου στο καθήκον. 

Η θλίψη γίνεται οργή όμως όταν οι «αρμόδιοι» και «υπεύθυνοι» για την διαμόρφωση των συνθηκών «εργασίας», συνήθως γόνοι πλουσίων φλώροι κοπανατζήδες και βολεμένοι εξουσιομανείς, σπεύδουν με μεγαλοστομίες και κολακευτικά σχόλια για τον νεκρό να καπλαντίσουν την ανευθυνότητά τους…

Μπορείτε να μας πείτε κύριε Καμμένε τον μισθό του «ήρωα στο πάνθεον των ηρώων» Σμηναγού;

Μπορείτε κύριε Κατρούγκαλε να μας πείτε τι σύνταξη προβλέπεται για τη σύζυγο και τα παιδιά του Σμηναγού;

Μήπως εσείς κύριε Μητσοτάκη που θα «συμπαρασταθείτε με κάθε τρόπο στην οικογένεια»; 

Αν δεν μπορείτε να αναλάβετε τις ευθύνες σας, βγάλτε τουλάχιστον τον σκασμό…"

πηγή 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΜΑΣ ΣΑΝ ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ..(Δημοσίευση της φίλης Βίκυ Βλυσίδου)

Κάμετε ενός λεπτού σιγή 
Αρχίζει η γης να τρίζει 
Σήμερα ένας αετός 
Τον Άδη προσεγγίζει

Γιώργη στα μέρη που θα πας
Πριν τη προσγείωση σου 
Να κάμεις μια διέλευση 
Με όλη την ισχύ σου

Για να σειστεί συθέμελα 
Του χάρου το κονάκι 
Φόρος τιμής, χαιρετισμός 
Στο Κώστα Ηλιάκη

Να ακούσει ο Άδης και να πει
Έρχεται αεροπόρος
Ήρωας, Έλληνας, Αετός
Ο Γιώργος Μπαλταδώρος

Καλό ταξίδι Σμηναγέ μας!!!!

10 ερωτικά σκάνδαλα που συντάραξαν τη Μεσαιωνική Ευρώπη

10Αβελάρδος και Ελοΐζα

Στις αρχές του 12ου αιώνα ο Πιερ Αμπελάρ (στην Ελλάδα τον γνωρίζουμε ως Πέτρο Αβελάρδο) ήταν ο πιο διάσημος φιλόσοφος στην Ευρώπη. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τις ομιλίες του, ενώ οι μαθητές του πλήρωναν αδρά για να παρακολουθούν τις παραδόσεις του. Σε ηλικία 37 ετών, ο γάλλος φιλόσοφος προκάλεσε μέγα σκάνδαλο στο Παρίσι, όταν ερωτεύτηκε την 15χρονη μαθήτριά του Ελοΐζ (Ελοΐζα). Η πανέμορφη Ελοΐζα ήταν ανιψιά του ιερέα της Παναγίας των Παρισίων Φιλμπέρ (Φουλβέρτου), ο οποίος έγινε έξω φρενών, όταν έμαθε για την ανοίκεια σχέση και απαίτησε από τους δύο ερωτευμένους να παντρευτούν. Κανένας, όμως, από τους δύο δεν ήθελε τον γάμο, αλλά συμφώνησαν τελικά να παντρευτούν, εφόσον αυτός θα παρέμενε μυστικός. Αλλά όταν η Ελοΐζα γέννησε το παιδί του Αβελάρδου, ονόματι Αστρολάβος, ο Φουλβέρτος δημοσιοποίησε τον γάμο, ίσως και για να πλήξει τη φήμη τού διάσημου φιλοσόφου. Η Ελοΐζα τον αρνήθηκε και ο θείος της εξοργίστηκε για δεύτερη φορά. Ο Αβελάρδος έστειλε την Ελοΐζα σε μοναστήρι μέχρι να ξεχαστεί το θέμα, αλλά προκάλεσε τη νέα οργή του Φουλβέρτου, ο οποίος θεώρησε ότι ο Αβελάρδος ήθελε να ξεφορτωθεί την ανιψιά του. Το 1117, μία ομάδα εξαγριωμένων ανδρών με διαταγή του Φουλβέρτου όρμησε στο υπνοδωμάτιο του Αβελάρδου και τον ευνούχισε. Ο φιλόσοφος μόλις που διασώθηκε και αποφάσισε να γίνει μοναχός, διατηρώντας επαφή με την Ελοΐζα, που εν τω μεταξύ είχε περιβληθεί κι αυτή το μοναχικό σχήμα.

9Κατερίνα Χετζελντόρφερ

Στα τέλη του 15ου αιώνα ένας νεαρός άνδρας εγκαταστάθηκε στην πόλη Σπάιερ της Γερμανίας. Ζούσε πλάνητα βίο, δημιουργούσε εφήμερες ερωτικές σχέσεις και παρενοχλούσε σεξουαλικά τις γυναίκες στα καρναβάλια. Οι κάτοικοι της περιοχής έχοντας συνηθίσει τις παραξενιές του, έπεσαν από τα σύννεφα όταν το 1477 αποκαλύφθηκε ότι ο νεαρός ερωτύλος άνδρας ήταν γυναίκα και ονομαζόταν Κατερίνα Χετζελντόρφερ. Η κοπέλα, πλέον, οδηγήθηκε σε δίκη μαζί με τις ερωμένες της κι εκεί αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό της. Είχε κατασκευάσει και προσαρμόσει στο σώμα της ένα ομοίωμα ανδρικού μορίου, από δέρμα, βαμβάκι και ξύλο, το οποίο ήταν τόσο πειστικό, ώστε οι γυναίκες που συνευρίσκονταν μαζί της δεν είχαν καταλάβει το παραμικρό. Το δικαστήριο καταδίκασε τελικά την Κατερίνα Χετζελντόρφερ σε θάνατο δια πνιγμού και τις ερωμένες της σε εξορία, επειδή θεώρησε ότι εξαπατήθηκαν.

8Ο Βασιλιάς της Σουηδίας και η κουνιάδα του

Η πριγκίπισσα Γιούτα ήταν κόρη του βασιλιά της Δανίας Ερρίκου Ε’. Σε νεαρή ηλικία κλείστηκε σε μοναστήρι με την προοπτική να γίνει μοναχή. Άλλαξε γνώμη και δραπέτευσε στη Σουηδία, όπου η αδελφή της Σοφία είχε παντρευτεί τον βασιλιά Βάλντεμαρ. Γρήγορα, η όμορφη Γιούτα έπεσε στα δίχτυα του βασιλιά. Οι ψίθυροι στη σουηδική κοινωνία έγιναν κραυγές όταν μαθεύτηκε ότι το παράνομο ζευγάρι είχε αποκτήσει και παιδί. Ο Βάλντεμαρ για να σώσει την κατάσταση πραγματοποίησε προσκυνηματικό ταξίδι στη Ρώμη, με σκοπό να ζητήσει άφεση αμαρτιών από το Πάπα. Εκεί, όμως, τον περίμενε νέα ψυχρολουσία, καθώς ο ποντίφικας του επέβαλε ως πρόστιμο ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Οι υπήκοοι του Βάλντεμαρ εξοργίστηκαν, καθώς κλήθηκαν να πληρώσουν αυτοί το βαρύ πρόστιμο μέσω της αύξησης της φορολογίας. Τελικά, υπό το βάρος του σκανδάλου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση το 1275 και στο θρόνο της Σουηδίας ανέβηκε ο αδελφός του Μάγκνους Γ’.

7Οι αμαρτωλές καλόγριες του Λίτλμορ

Το 1517, ο τοπικός επίσκοπος της Οξφόρδης επιθεωρώντας το γυναικείο μοναστήρι του Λίτλμορ ανακάλυψε «Σόδομα και Γόμορρα». «Οι μοναχές έκαναν τρέλες με άνδρες μέσα στο μοναστήρι» έγραψε στην αναφορά του. Όπως διαπίστωσε, ακόμη και η ηγουμένη του μοναστηριού είχε αποκτήσει παιδί με έναν παπά από τον Κεντ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε αφαιρέσει πολύτιμα αντικείμενα από τη μοναστηριακή περιουσία, προκειμένου να προικίσει την κόρη της. Ο επίσκοπος προσπάθησε να τις συνετίσει, αλλά οι μοναχές δεν έπαιρναν από νουθεσίες. Όταν μία από αυτές τιμωρήθηκε με περιορισμό, κάποιες καλόγριες έσπασαν την πόρτα του κελιού της, την απελευθέρωσαν και του έβαλαν φωτιά. Ο επίσκοπος δεν είχε άλλη λύση παρά να βάλει λουκέτο στο μοναστήρι.

6Ο ακόλαστος Πάπας

Ο Οκταβιανός έγινε Πάπας με το όνομα Ιωάννης ΙΒ’ σε ηλικία μόλις 18 ετών, επειδή ανήκε σε αριστοκρατική και πανίσχυρη οικογένεια της Ρώμης. Σύντομα, ο νεαρός ποντίφικας άρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερο για το σεξ παρά για τα υψηλά ιερατικά του καθήκοντα, μέχρι του σημείου η επίσημη κατοικία του να θυμίζει πορνείο, σύμφωνα με τους χρονικογράφους της εποχής. Ο κλήρος αντιδρούσε και προσευχόταν, όχι για την υγεία του, αλλά για το θάνατό του. Προτού το σκάνδαλο γίνει γνωστό σ’ όλη την Ευρώπη ο αυτοκράτορας Όθων Α’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον προειδοποίησε με επιστολή του ότι «όχι λίγοι, αλλά πολλοί σε κατηγορούν για ανθρωποκτονία, ψευδορκία, ιεροσυλία και αιμομιξία με θηλυκούς συγγενείς σου και τις δύο αδελφές σου». Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο ακόλαστος Πάπας πέθανε, το 964, σε ηλικία 27 ετών, στην αγκαλιά μιας από τις ερωμένες τους, ονόματι Στεφανέτα. Διηγήσεις της εποχής αναφέρουν ότι είτε πέθανε από την υπερπροσπάθεια κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης, είτε από τα χέρια του απατημένου συζύγου, ο οποίος τον συνέλαβε επ’ αυτοφώρω και τον εκπαραθύρωσε.

5Γουλιέλμος ο κατακτητής

Ο βασιλιάς της Αγγλίας Γουλιέλμος Α’ είναι γνωστός στις μέρες μας περισσότερο ως ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής, εξαιτίας των επιδόσεών του στα πεδία των μαχών. Στην εποχή του, τον 11ο αιώνα, ήταν γνωστός ως Γουλιέλμος ο Μπάσταρδος ή Γουλιέλμος ο Βυρσοδέψης, επειδή ήταν καρπός του νεανικού έρωτα του πατέρα του Ροβέρτου, Δούκα της Νορμανδίας και μιας ταπεινής γαλλιδούλας, κόρης βυρσοδέψη. Ο Ροβέρτος δεν είχε άλλο γιο κι έτσι νομιμοποίησε τον Γουλιέλμο. Αλλά το στίγμα τού νόθου τον καταδίωκε σ’ όλη τη ζωή του. Όταν πολιορκούσε την πόλη Αλενσόν της Νορμανδίας, οι κάτοικοι κρέμασαν δέρματα ζώων στους τοίχους και του φώναζαν: «Δέρματα, δέρματα για τον βυρσοδέψη!» και «Πολύ δουλειά για τον βυρσοδέψη!». Ο Γουλιέλμος οργίσθηκε από τα κοροϊδευτικά σχόλια και διέταξε να κόψουν τα χέρια όσων τον λοιδορούσαν. Στη συνέχεια, τα εκτόξευσε με τον καταπέλτη προς γνώση και συμμόρφωση.

4Οι βασιλείς - δαίμονες της Αγγλίας

Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Β’ ήταν γιος του Τζέφρι Πλαντάτζενετ (Πλανταγενέτης στα ελληνικά), κόμη της Ανδεγαυΐας (Ανζού). Η οικογένειά του είχε κακή φήμη και οι σύγχρονοί του πίστευαν ότι κατάγεται από δαίμονες. Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας από τους προγόνους του είχε παντρευτεί τη μυστηριώδη καλλονή Μελουζίνα, την οποία συχνά έβλεπε να ξεγλιστρά από την εκκλησία πριν από την έναρξη της Θείας Ευχαριστίας. Μία μέρα την παραφύλαξε έξω από την εκκλησία, με σκοπό να εμποδίσει την έξοδό της. Όταν ο ιερέας άρχισε να τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η Μελουζίνα έκραξε, ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε μέσα από το παράθυρο, αφήνοντας πίσω της δύο μικρά δαιμονάκια. Οι απόγονοι της οικογένειας, όπως ο Ερρίκος Β’ και ο γιος του Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος συχνά το διασκέδαζαν, λέγοντας ότι είναι μισοί άνθρωποι και μισοί δαίμονες. Πάντως, ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβό είχε διαφορετική γνώμη και διακήρυσσε γι’ αυτούς ότι «από τον διάβολο ήλθαν και στον διάβολο θα επιστρέψουν».

3Ο βασιλιάς, ο γιος του, η μέλλουσα νύφη του και ο αδελφός της

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και η πριγκίπισσα της Γαλλίας Αλίκη είχαν λογοδοθεί από μικρά παιδιά. Από ηλικίας 9 ετών, η πριγκίπισσα ζούσε στο παλάτι του μελλοντικού συζύγου της. Όμως, όταν έγινε 16 ετών, ο πατέρας του Ριχάρδου και βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Β’ αρνήθηκε να συναινέσει στο γάμο. Φήμες που κυκλοφόρησαν τον ήθελαν σφόδρα ερωτευμένο με το νεαρό κορίτσι. Μόλις το έμαθε ο Πάπας απείλησε με αφορισμό ολόκληρη την Αγγλία, εκτός αν ο Ριχάρδος και η Αλίκη παντρεύονταν. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Ζ’ μήνυσε στον άγγλο ομόλογό του ότι θέλει την κόρη του πίσω, αν δεν γίνει ο γάμος. Ο Ερρίκος δέχτηκε με βαριά καρδιά να γίνει ο γάμος, αλλά τον τρέναρε διαρκώς. Τα πράγματα περιπλέχτηκαν, όταν αποκαλύφτηκε ότι ο Ριχάρδος διατηρούσε δεσμό με τον αδελφό της Αλίκης, Φίλιππο. Σε κάθε περίπτωση, ο Ριχάρδος αρνήθηκε να παντρευτεί την Αλίκη, μετά το θάνατο του πατέρα του, επειδή όπως ισχυρίστηκε είχε γεννήσει τον ετεροθαλή αδελφό του.

2Η σπηλιά των οργίων

Στην ύστερη μεσαιωνική Ευρώπη, η Καθολική Εκκλησία θεωρούσε τις ερωτικές διαστροφές ως την κορωνίδα των θρησκευτικών εγκλημάτων κι ενθάρρυνε τους αιρετικούς να τις φέρνουν στο φως. Σε μία από τις πιο διάσημες υποθέσεις, ένας γερμανός αιρετικός ονόματι Λέπτσετ αποκάλυψε σημεία και τέρατα που γίνονταν σε μία σπηλιά έξω από την Κολωνία, με πρωταγωνιστές μια σέκτα της αίρεσης των Καθαρών, που όμνυαν στον Εωσφόρο και πίστευαν ότι κακώς εξεδιώχθη από τον Θεό. Στη «λειτουργία» της σέκτας μέσα στη σπηλιά συνέβαιναν απίστευτα πράγματα, σύμφωνα με την κατάθεσή του Λέπτσετ, και κατέληγε μ’ ένα ομοφυλοφυλικό όργιο «άνδρες με άνδρες και γυναίκες με γυναίκες».

1Ο Μακιαβέλι, ο Ντα Βίντσι και οι «Τρύπες της Αλήθειας»Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, οι άρχοντες της Φλωρεντίας τοποθέτησαν κουτιά, γνωστά ως «τρύπες της αλήθειας», σ’ όλη την πόλη. Οι πολίτες μπορούσαν να γράψουν ανώνυμα καταγγελίες και να τις ρίχνουν μέσα σ’ αυτά, προκειμένου να ερευνηθούν από τις αρχές. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για υπαινιγμούς και σπερμολογίες. Ακόμη και ο Νικολό Μακιαβέλι έπρεπε να αποδείξει ότι δεν σοδόμισε μία νεαρή εταίρα, όπως τον κατηγόρησαν. Αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο ξέσπασε στις 9 Απριλίου 1476, όταν ο μέγας Λεονάρντο Ντα Βίντσι κατηγορήθηκε ότι είχε ερωτική σχέση με τον 17χρονο Γιάκοπο Σαλταρέλι. Στην πόλη έγινε χαμός και σύντονα ο μεγάλος καλλιτέχνης κλήθηκε σε απολογία από τους φύλακες των ηθών, που ονομάζονταν Αξιωματούχοι της Νύχτας. Ευτυχώς για τον Ντα Βίντσι, η κατηγορία αποδείχθηκε ψευδής κι έτσι δεν διαταράχθηκε η καριέρα και η φήμη του.

Ο χρησμός της Αμφίπολης αναζητεί απαντήσεις στους Δελφούς

Ο Τύμβος Καστά στην Αμφίπολη «δείχνει» στους Δελφούς! Μια νέα υποσημείωση στη μελέτη του μακεδονικού ταφικού μνημείου, που προσέλκυσε τα φώτα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, καταγράφει η φαινόμενη «γεωγραφική σύνδεση» του με το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας.

Τη σημαντική παρατήρηση και επιβεβαίωση, ότι ο άξονας της εισόδου του Τύμβου Καστά στην Αμφίπολη έχει προσανατολισμό στους Δελφούς, έκανε ο ομότιμος καθηγητής Ανωτέρας Γεωδαισίας και Χαρτογραφίας του ΑΠΘ, Ευάγγελος Λιβιεράτος, ανακοινώνοντας πρώτη φορά το αποτέλεσμα της έρευνάς του, ως συναφές σχόλιο της κύριας παρέμβασής του, το βράδυ της Τρίτης, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της παρουσίασης της έκδοσης «Μέγας Αλέξανδρος - Οι Εκστρατείες και η Αυτοκρατορία του, καταγραφές σε 100 Σπάνιους Ιστορικούς Χάρτες», βιβλίου του οποίου είναι συν-συγγραφέας.

Πώς, όμως, ο Τύμβος Καστά φτάνει στους πρόποδες του Παρνασσού και ποιο ήταν το στοιχείο, που κίνησε το ενδιαφέρον και οδήγησε το έμπειρο μάτι του καθηγητή στην αναπάντεχη αποκάλυψη; «Καθώς προχωρούσαν οι ανασκαφικές εργασίες στο ταφικό μνημείο, αποκαλύπτονταν τα πρώτα ευρήματα και άρχισαν να δίδονται φωτογραφίες στη δημοσιότητα. Ήταν το 2014, όταν παρατήρησα ότι ο άξονας εισόδου του ταφικού διαδρόμου του μνημείου ήταν έκκεντρος, δηλαδή, ενώ το μνημείο είναι τέλειος κύκλος, ο άξονας της εισόδου δεν διευθύνεται προς το κέντρο του κύκλου», εξηγεί ο καθ. Λιβιεράτος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ο προσανατολισμός της εισόδου μάλλον δεν απασχόλησε τον αρχαιολογικό και ευρύτερο δημόσιο διάλογο της εποχής. Οι αρχαιολόγοι άλλωστε είχαν -έχουν και θα έχουν- να ερευνήσουν πολλά άλλα και σχετικά του κύριου αντικειμένου τους. Όμως, ο καθηγητής, γνωρίζοντας καλύτερα πως η γεωπληροφορία αποτελεί σημαντικότατη πηγή ιστορικών στοιχείων, αναζήτησε ερμηνεία σε αυτό που παρατήρησε με βάση μερικά εμφανή γεωδαιτικά στοιχεία, σχετιζόμενα με τον προσανατολισμό του άξονα της εισόδου στο μνημείο.

«Από μια πρόχειρη μελέτη στη δορυφορική εικόνα του κυκλικού μνημείου στο google earth είδα πως ο άξονας είναι προσανατολισμένος κατά το αζιμούθιο προς μια διεύθυνση, η οποία προεκτεινόμενη περνάει από ένα... μαγικό σημείο», λέει, καθώς θυμάται την ευχάριστη ταραχή, που βίωσε τη στιγμή της αποκάλυψης. Στα επόμενα βήματα της έρευνας, αφού έλεγξε τον προσανατολισμό του άξονα εισόδου στο μνημείο από επιτόπου στοιχεία και έκανε τους σχετικούς υπολογισμούς, επιβεβαίωσε την αρχική του εκτίμηση: Ο προσανατολισμός της εισόδου του Τύμβου Καστά οδηγεί στους Δελφούς! Τους ίδιους υπολογισμούς επανέλαβε και επανεπιβεβαίωσε στη συνέχεια από αποτυπώσεις της εισόδου, που έχουν ήδη δοθεί στη δημοσιότητα.

Η απάντηση στο ερώτημα, που γέννησε η παρατήρηση του προσανατολισμού της εισόδου του τύμβου Καστά, έρχεται να προσθέσει και νέα ερωτήματα, πλάι σε όσα δεν έχουν απαντηθεί ακόμη για την Αμφίπολη, με... δημοφιλέστερο εκείνο, που αφορά την ταυτότητα του ενοίκου του τάφου. Ποιος να ήταν ο χρησμός της Πυθίας; Έρχεται η σύνδεση αυτή να επιβεβαιώσει μελετητές, που έχουν παρατηρήσει ότι οι ζωγραφισμένες παραστάσεις στα επιστύλια του Τύμβου Καστά υποδεικνύουν σύνδεση της Αμφίπολης με τους Δελφούς ή ότι μοιάζουν οι Καρυάτιδες στους δύο χώρους;

Ο καθηγητής δεν επεκτάθηκε σε ερμηνείες, που κατά την γνώμη του, «ανήκουν σε άλλες ειδικότητες, όπως κυρίως η αρχαιοαστρονομία». Του αρκεί, όπως εξηγεί, η σημαντική επισήμανση και η τεκμηρίωση της ορθότητάς της. Προσθέτει, όμως, και με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, ότι «η περίοδος εκείνη ήταν επιστημονικά σπουδαία με προχωρημένες γνώσεις σχετικά με τη σχέση του έναστρου στερεώματος με τη γεωγραφία και τους χάρτες».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Παλαιός (Παλιός) Παντελεήμονας, ο παραδοσιακός

Ο Παλαιός (Παλιός) Παντελεήμοναςαποτελεί ένα από τα ωραιότερα χωριά της Μακεδονίας, μόλις 4 χλμ από τη θάλασσα και στους πρόποδες του Ολύμπου.  Ο Παλιός Παντελεήμονας αποτελεί κομβικό σημείο καθώς βρίσκεται σε απόσταση 6 χιλιόμετρα από το χωριό και την παραλία του Νέου Παντελεήμονα, 18 χλμ από το χωριό Καλλιπεύκη και 43 χιλιόμετρα από την Κατερίνη. Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι ο εναρμονισμός της παράδοσης με τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος. Ο αναπαλαιωμένος και παραδοσιακός οικισμός βρίσκεται σε υψόμετρο 700μ., με θέα που κόβει την ανάσα προς τον Θερμαϊκό κόλπο και τις ακτές της Νότιας Πιερίας. Έχει τέσσερις αιώνες ζωής και χτίστηκε από Ηπειρώτες τεχνίτες, το οποίο είναι εμφανές από τη γνωστή «αετοφωλιά του Ολύμπου», όπου η μακεδονική αρχιτεκτονική συνδυάζεται με την ηπειρώτικη παράδοση. Για το λόγο αυτό ο οικισμός έχει κηρυχθεί διατηρητέος. Η ονομασία του οικισμού προέρχεται από την εκκλησία που δεσπόζει στη γεμάτη με πλατάνια κεντρική πλατεία του χωριού. Δίπλα από τον επιβλητικό ναό, οι παραδοσιακές ταβέρνες κρατούν συντροφιά στο αναπαλαιωμένο σχολείο που ξυπνάει μνήμες του παρελθόντος. Χάρις του Κάτω Ολύμπου, έχει αναπτυχθεί πλούσια πανίδα στη γύρω περιοχή όπως το δάση από καστανιές, οξιές και κουμαριές. Αυτό έχει ως απόρροια, η περιοχή να προσφέρεται για πεζοπορίες, αλεξίπτωτο πλαγιάς, ποδήλατο βουνού και άλλες δραστηριότητες για τους λάτρεις της φύσης. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών λαμβάνουν χώρα πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως αυτή στο Κάστρο του Πλαταμώνα - πάνω από την απέραντη παραλία της περιοχής. Εκτός από τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος και την εκπληκτική αρχιτεκτονική της περιοχής, ο επισκέπτης αξίζει να απολαύσει τις τοπικές γεύσεις που σερβίρουν οι παραδοσιακές ταβέρνες με συνοδεία το παραδοσιακό τσίπουρο από κούμαρα του Ολύμπου. Η γαστρονομική εμπειρία δε σταματάει εδώ. Τα καφενεία της περιοχής ψήνουν ελληνικό καφέ στη χόβολη και απαραίτητο συνοδευτικό αποτελούν τα ανατολίτικα γλυκά. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αγοράσουμε γλυκά του κουταλιού, σπιτικές μαρμελάδες, ανθόμελο και βότανα από τα μαγαζάκια του χωριού και να μπούμε στο εργαστήριο κοσμημάτων κοντά στην πλατεία.