Πως η Αθήνα από ένα μικρό χωριό 7.000 κατοίκων έγινε η πρωτεύουσα της Ελλάδας

Αθήνα του χθες… Ένα χωριό γύρω από το βράχο της Ακρόπολης... 
Ερειπωμένα αρχαία, βυζαντινά και μεσαιωνικά κτίρια, δίπλα σε καλύβες, όπου ζούσαν οι πάμφτωχοι, τότε, Αθηναίοι. Ώσπου το 1834 ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους που τότε περιελάμβανε τη Στερεά Ελλάδα, την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου.
Αυτή ήταν η Αθήνα λίγο μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους. Εκτεινόταν γύρω από την Ακρόπολη (περίπου από του Ψυρρή έως του Μακρυγιάννη), έχοντας ως κέντρο της την περιοχή της Πλάκας (την Παλιά Πόλη).



Το 1834, με διάταγμα της αντιβασιλείας του Όθωνα γίνεται πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού κράτους.
Μέχρι εκείνη την ώρα η κυβέρνηση είχε για έδρα της το Ναύπλιο. Οι πόλεις που προτάθηκαν ήταν, μεταξύ άλλων, η Κόρινθος, τα Μέγαρα, ο Πειραιάς, το Άργος, καθώς και το Ναύπλιο – η μέχρι τότε πρωτεύουσα της χώρας.



Προσωπικότητες της εποχής, πολιτικοί, αλλά και επιστήμονες (αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι κ.α.) πήραν μέρος στη συζήτηση για το αν πρέπει η Αθήνα να γίνει η πρωτεύουσα, προσπαθώντας να επηρεάσουν τις εξελίξεις.



Τελικά, η πλάστιγγα έγειρε προς την Αθήνα, η οποία το Σεπτέμβριο του 1834 ανακηρύχθηκε επίσημα σε «Βασιλική καθέδρα και πρωτεύουσα». Ηταν η μόνη πόλη που μπορούσε να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα. Με το τελειότερο δημιούργημα του ανθρώπου, τον Παρθενώνα.

Μία πόλη με προβλήματα

Η Αθήνα το 1834 δεν ήταν έτοιμη για τον ηγεμονικό ρόλο της πρώτης πόλης του κράτους. Έχοντας χάσει προ πολλού την αίγλη της αρχαίας εποχής και με νωπά τα «σημάδια» από τις μάχες που διεξήχθησαν στο έδαφός της, η Αθήνα ήταν ενα μεγάλο χωριό, που αριθμούσε μόλις 7 χιλιάδες κατοίκους και περίπου 170 κατοικίες και κατεστραμμένα κτίρια.



Από τα μεγάλα προβλήματα της νέας πρωτεύουσας ήταν η έλλειψη συστήματος ύδρευσης (νερό έπαιρναν από τις πηγές), καθώς και η ανυπαρξία δημόσιου φωτισμού και συγκοινωνιών, ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη υπηρεσιών ή άλλων κοινωνικών αγαθών.

Οι αρχιτέκτονες και η ανοικοδόμηση της πόλης

Ο Οθωνας ανέθεσε την ανοικοδόμηση της Αθήνας στον Ελληνα αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη και στους Βαυαρούς Schubert και Leo von Klenze με αυστηρή εντολή να μη καταστραφούν οι αρχαιολογικοί χώροι. Για την προστασία των αρχαιοτήτων, ο Όθωνας εξέδωσε διάταγμα που απαγόρευε την κατασκευή ασβεστοκαμίνων σε απόσταση 2.500 μέτρων από αρχαιοελληνικά λείψανα, ώστε να μη φθαρούν οι αρχαιότητες!



Μέσα σε τέσσερα χρόνια κτίσθηκαν στην Αθήνα γύρω στις 1.000 κατοικίες, πολλές αυθαίρετες και «κακώς οικοδομημένας, χθαμαλάς, πενιχράς εξωτερικής και εσωτερικής όψεως, άνευ ακρογωνιαίων λίθων, άνευ σχεδίων, συνεσφιγμένας περί στενάς, ανωμάλους και ακαθάρτους οδούς» όπως αφηγούνται οι μαρτυρίες της εποχής.



Ο Όθωνας απαγόρευσε τη λατόμηση στους λόφους Νυμφών (Αστεροσκοπείου), Αγχέστου (Στρέφη), Φιλοπάππου και Λυκαβηττού, εξέδωσε διατάγματα με αυστηρή εντολή να κατεδαφίζεται αμέσως κάθε αυθαίρετο που κτίζεται πλησίον των αρχαιοτήτων, ενώ διέταξε να γκρεμιστούν άμεσα όσα κτίστηκαν στις παρυφές της Ακροπόλεως.



Εξαιτίας των αυθαιρέτων, έχασε τη δημοτικότητά του στις φτωχές μάζες, αλλά επέμενε να εκδίδει και άλλα διατάγματα.
Στα επόμενα χρόνια, η Αθήνα αποτέλεσε τον πόλο έλξης για τους Έλληνες, που έφταναν από όλα τα μέρη της χώρας. Το 1896, στην έναρξη των πρώτων, σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, η πρωτεύουσα είχε αλλάξει ριζικά την όψη της, έχει επεκταθεί χωρικά, αριθμούσε περίπου 140 χιλ. κατοίκους και αποτελούσε το εμπορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας.

Αθηναϊκοί δρόμοι

Από το 1833, ο αρχιτέκτονας Σταμάτης Κλεάνθης μαζί με το συνάδελφό του Έντουαρντ Σάουμπερτ είχαν εκπονήσει το πολεοδομικό σχέδιο των Αθηνών, το οποίο πρόβλεπε τη διάνοιξη μεγάλων δρόμων, τη δημιουργία πλατειών και πάρκων, τη δενδροφύτευση δημόσιων εκτάσεων κ.ά., ώστε η νέα πρωτεύουσα να έχει την όψη ευρωπαϊκής πόλης.
Το καλοκαίρι του 1834 ήρθε στην Ελλάδα και επί ένα μήνα έμεινε στην Αθήνα, ως απεσταλμένος του βασιλιά της Βαυαρίας και πατέρα του Όθωνα Λουδοβίκου Α΄, ο Γερμανός αρχιτέκτονας Leo von Klenze με την εντολή να εκφράσει την άποψή του για το χώρο όπου έπρεπε να ανεγερθούν τα ανάκτορα και για την αναμόρφωση του πολεοδομικού σχεδίου που είχε εκπονηθεί και που η υλοποίησή του είχε κριθεί πολυδάπανη.



Ο Klenze υιοθέτησε τις βασικές κατευθύνσεις του σχεδίου των Κλεάνθη και Σάουμπερτ, όμως μείωσε την έκταση των δημόσιων χώρων καθώς και την περιοχή επέκτασης της πόλης, ενώ άλλαξε την πυκνότητα και το σύστημα δόμησης των κτιρίων προτείνοντας τη συνεχή δόμηση που, κατά τη γνώμη του, ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της μεσογειακής πόλης.
Οι Βαυαροί μηχανικοί, οι οποίοι εφάρμοσαν το τροποποιημένο σχέδιο του Klenze, έφθασαν στην υπερβολή, με συνέπεια να διανοίξουν στενούς δρόμους, όπως αυτούς που βλέπουμε στην Πλάκα και στου Ψυρρή.



Σε σύγκριση λοιπόν με τους δρομίσκους αυτούς η οδός Ερμού ονομαζόταν ο «μεγάλος δρόμος». Σ’ αυτόν άνοιξαν τα πρώτα καταστήματα, όπου η βασίλισσα Αμαλία Εύρισκε ό,τι και στα ανάλογα καταστήματα των γερμανικών πόλεων. Όμως η εμπορική κίνηση, τουλάχιστον ως το 1880, περιοριζόταν από την πλατεία Συντάγματος ως την Καπνικαρέα.



Πέρα από την Καπνικαρέα και ως την οδό Αιόλου είχαν ανοίξει κουρεία. Οι κουρείς κρεμούσαν έξω από τα μαγαζιά τους λευκές πετσέτες και χάλκινες λεκάνες, τα «εμβλήματα» της τέχνης τους (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 1927).
Στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Αιόλου βρισκόταν το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», ένα από τα σημαντικά κέντρα της πρωτεύουσας κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.



Η αίθουσα του σφαιριστηρίου του λειτούργησε ως το πρώτο χρηματιστήριο των Αθηνών. Από το ύψος της οδού Αιόλου και ως το Μοναστηράκι υπήρχαν μερικά υαλοπωλεία και λαϊκά ζαχαροπλαστεία. Επί της οδού Αθηνάς ήταν ο σταθμός των αμαξών και σε μικρή απόσταση προς τους Αγίους Ασωμάτους το περίφημο χάνι του Τζαμτζή, όπου κατέλυαν με τα υποζύγιά τους οι αγρότες που έρχονταν από τα γύρω χωριά.
Στην εμπορική αρτηρία των Αθηνών, την οδό Ερμού, συνέβησαν και πολλά γεγονότα, τα οποία επηρέασαν τη πολιτική ζωή του τόπου.



Την οδό Αθηνάς οραματίστηκαν οι Κλεάνθης και Σάουμπερτ σαν ένα φαρδύ, δεντρόφυτο δρόμο, με θαυμαστά οικοδομήματα, από την Ομόνοια ως την Ακρόπολη.
Ωστόσο, το σχέδιο αυτό ποτέ δεν υλοποιήθηκε, αν και ο δρόμος περιλαμβάνει πλήθος νεοκλασικών κτιρίων και η οδός Αθηνάς έμελλε να σηκώσει το βάρος της εμπορικής δραστηριότητας της πόλης. Αυτό το βάρος ήταν αρκετό για τη μετάβαση του δρόμου από το όνειρο στην εγκατάλειψη και στην παρακμή.



Η οδός Πειραιώς είναι ένας από τους παλιότερους δρόμους της Αθήνας. Στην πράξη η ιστορία και ο ρόλος της ως άξονα σύνδεσης της Αθήνας με τον Πειραιά ξεκινά από την αρχαιότητα. Το πρώτο σχέδιο της Αθήνας προέβλεπε τη δημιουργία των ανακτόρων στην περιοχή του Κεραμεικού και έτσι η περιοχή έτεινε να γίνει κέντρο συρροής οικογενειών ελλήνων της αστικής τάξης και έτυχε του ενδιαφέροντος πλήθους ξένων.



Το σχέδιο οικοδόμησης των ανακτόρων στον Κεραμεικό εγκαταλείφθηκε. Τότε, ο δρόμος πήρε το χαρακτήρα μιας αμιγώς εμπορικής και βιομηχανικής οδού, ιδιαίτερα μετά τη δημιουργία του εργοστασίου φωταερίου στη συμβολή με την Ιερά οδό.
Η γειτονιά αυτή, το Γκάζι ή Γκαζοχώρι ή Φωταέριο εμφανίστηκε αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του πρώτου κράτους και πήρε το όνομά της από το εργοστάσιο φωταερίου που χτίστηκε στην περιοχή το 1857 και λειτούργησε λίγα χρόνια αργότερα, από τη Γαλλική Εταιρία Γκαζιού, με σκοπό να προσφέρει στο φωτισμό της πόλης.

Τα Αναφιώτικα στην Πλάκα

Το Μάιο του 1837, στην οδό Θόλου στην Πλάκα, από το σπίτι του αρχιτέκτονα Κλεάνθη, ιδρύεται το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο. Δύο χρόνια μετά θα ξεκινήσει η ανέγερση του νέου πανεπιστημίου στη θέση που βρίσκεται και σήμερα και φέρει το όνομα του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, του Ιωάννη Καποδίστρια. Την ίδια χρονιά, ο κυβερνήτης δωρίζει στην Αθήνα την Εθνική Βιβλιοθήκη που μέχρι τότε είχε την έδρα της στην Αίγινα.
Την εποχή εκείνη κάθε ανοικοδόμηση απαγορευόταν στην πόλη. Δυο φτωχοί χτίστες απο την Ανάφη, ο Δαμίγος και ο Σιγάλας, μέλη του συνεργείου που έχτιζε τα ανάκτορα του Όθωνα αψήφησαν τις απαγορεύσεις και έχτισαν κρυφά μια παράγκα, σκαρφαλωμένη πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
Πρόλαβαν και έβαλαν και σκεπή και έτσι δεν τους τη γκρέμισαν. Ακολούθησαν κι άλλοι πολλοί, ως τότε εξαθλιωμένοι και άστεγοι πολίτες της Αθήνας, χτίζοντας παράγκες και παραπήγματα κάτω από τον ιερό βράχο. Δημιουργήθηκε έτσι η πιο απίθανη γειτονιά της Αθήνας. Ήταν τα Αναφιώτικα στην Πλάκα.

Πλατεία Ομονοίας

Πρόκειται για την πιο παλιά πλατεία της Αθήνας. Το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο των Κλεάνθη και Σάουμπερτ προέβλεπε το χτίσιμο των ανακτόρων στο χώρο. Αργότερα, προγραμματίστηκε η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος, όμως τα σχετικά κονδύλια διατέθηκαν για την ανέγερση του μητροπολιτικού ναού. Το 1846 στο χώρο δημιουργήθηκε η πρώτη πλατεία που ονομάστηκε πλατεία Ανακτόρων, μετέπειτα πλατεία Όθωνος, ενώ μερικά χρόνια αργότερα πήρε το σημερινό της όνομα, από τους όρκους για ομόνοια που έδιναν εκεί οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις. Πολύ γρήγορα έγινε η κεντρική πλατεία της πόλης, αποκτώντας και διατηρώντας ως και σήμερα τον έντονο εμπορικό της χαρακτήρα.

Στα καφενεία της Αθήνας

Πριν από τα χρόνια του Όθωνα, το πρώτο της πόλης, το «Πράσινο Δεντρί» άνοιξε στην Ιερά Οδό. Αμέσως μετά την ανακήρυξή της ως πρωτεύουσας του κράτους, άνοιξε το καφέ «Bella Grecia», ιδιοκτησίας ιταλικής που αργότερα μετονομάστηκε σε «Ωραία Ελλάς», αλλάζοντας ελληνιστί το όνομά του. Βρισκόταν στη διασταύρωση Ερμού και Αιόλου. Υπήρξε για χρόνια το σημαντικότερο στέκι διανοουμένων και πολιτικών της εποχής. Τη δεκαετία του 1890 και μέχρι τον πόλεμο, στην πλατεία Συντάγματος λειτούργησε το καφενείο Ζαχαράτου. Άνοιξε, στο ισόγειο της οικίας Βούρου, εκεί που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο «Athens Plaza». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρεται να ήπιε εκεί τον πρώτο καφέ επί Αθηναϊκού εδάφους.





Στην πλατεία Ομονοίας, το ίσως πιο γνωστό από αυτά, το «Νέον», πρωτοάνοιξε το 1920, ως «Νέο Βυζάντιον», στο ισόγειο του ξενοδοχείου Κάρλτον. Μεγάλο, ευρύχωρο, με πολλούς σερβιτόρους και μαρμάρινα τραπέζια. Τακτικοί θαμώνες του υπήρξαν πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες όπως ο Τσαρούχης, ο Ρίτσος, ο Λαπαθιώτης και άλλοι.
Αρκετά αργότερα, λίγο πριν τον πόλεμο, άνοιξε το Ζόναρς. Το Ζόναρς, ένα από τα ιστορικότερα καφέ της Αθήνας, βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, απέναντι από το Μέγαρο Σλήμαν. Άνοιξε το 1939 από τον ομογενή Κάρολο Ζωναρά και τα εγκαίνιά του συνέπεσαν με τον τορπιλισμό του αντιτορπιλικού «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου, το δεκαπενταύγουστο το 1940.

Το τράμ

Το Δεκέμβρη του 1835 υπογράφηκε σύμβαση ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και τη γερμανική εταιρία Στρομ για την εγκατάσταση της πρώτης συγκοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Πειραιά με άμαξες. Το 1857 ανατέθηκε σε ιταλική εταιρία η κατασκευή σιδηρόδρομου από την Αθήνα ως τον Πειραιά. Το 1889, κατασκευάστηκε η πρώτη επέκταση του σιδηρόδρομου από το Θησείο προς την Ομόνοια, μέσω της γραμμής που περνά μέσα από την Αρχαία Αγορά από το Θησείο ως το Μοναστηράκι και της πρώτης υπόγειας σήραγγας που ξεκινά από το Μοναστηράκι.

Ποιος ήταν ο Βασιλεύς Όθωνας (1832-1862)

Ο Φρειδερίκος Λουδοβίκος Όθων Α’ γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ το 1815. Πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, από το 1832 έως το 1862. Η επιλογή του Όθωνα για τον ελληνικό θρόνο αποφασίστηκε από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις το Φεβρουάριο του 1832.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1833 η αγγλική φρεγάτα Μαδαγασκάρη αποβίβασε στο λιμάνι του Ναυπλίου, πρωτεύουσας ακόμη του νεοσύστατου βασιλείου, το δεκαεπτάχρονο Όθωνα, τα μέλη της αντιβασιλείας και τη βασιλική συνοδεία, προερχόμενος από τη Βαυαρία, στις 18 Ιανουαρίου 1833. Η επίσημη αποβίβασή του γίνεται στις 25 Ιανουαρίου. Στην Αθήνα θα φτάσει την 1η Δεκεμβρίου του 1834, όταν η πόλη γίνεται πρωτεύουσα, στη θέση του Ναυπλίου.
Η πολύχρονη βασιλεία του διαιρείται σε τρεις περιόδους: της Αντιβασιλείας (1832-1825), της Απόλυτης Μοναρχίας (1835-1843) και της Συνταγματικής Μοναρχίας (1843-1862). Κατά τη διάρκεια των τριάντα αυτών χρόνων, η Ελλάδα προσδέθηκε στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα της δυτικής Ευρώπης.
Ο Όθωνας έφυγε από την Ελλάδα όταν ξέσπασε η αντιοθωνική επανάσταση, τον Οκτώβριο του 1862. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη Βαυαρία. Πέθανε σε ηλικία 52 ετών, στις 14 Ιουλίου 1867, και ενταφιάστηκε στο Μόναχο, φορώντας, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει, την παραδοσιακή ελληνική φουστανέλλα.

Πρώτος δήμαρχος

Το 1835 ο πληθυσμός της Αθήνας μετά βίας είχε ξεπεράσει τους 10.000 κατοίκους. Τη χρονιά εκείνη στήθηκαν οι πρώτες κάλπες για την εκλογή του πρώτου δημοτικού συμβουλίου, με αρμοδιότητα την εκλογή του δημάρχου. Η επιλογή του νέου δημάρχου γινόταν από την κυβέρνηση, αφού προηγουμένως το δημοτικό συμβούλιο έπρεπε να προτείνει τρεις υποψήφιους δημάρχους. Πρώτος δήμαρχος Αθηναίων ορίστηκε ο Ανάργυρος Πετράκης, ενώ αντίπαλός του ήταν ο Δημήτριος Καλλιφρονάς, αγωνιστής του 1821, ενεργό μέλος στην επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη και πρώτος πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Οι πρώτες ενέργειες του δημοτικού συμβουλίου ήταν ο φωτισμός, που ως τότε γινόταν μόνο με λαδοφάναρα και η υδροδότηση της πόλης και ο καθαρισμός από τα δεκάδες ερείπια και μπάζα που ήταν διάσπαρτα παντού.

Η γέννηση…της δραχμής

Με τον ερχομό του βασιλιά Όθωνα έχουμε την πρώτη νομισματική μεταρρύθμιση. Με Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Φεβρουαρίου 1833, αντικαθίσταται ο Φοίνικας με την δραχμή.
Το νέο ελληνικό νομισματικό σύστημα ήταν στη σύλληψη διμεταλλικό, αλλά στην πράξη δεν κυκλοφόρησαν παρά ελάχιστα χρυσά νομίσματα. Η δραχμή άρχισε να επιβάλλεται στις εγχώριες συναλλαγές, καθώς τον Αύγουστο του 1833 απαγορεύτηκε ρητά η αποδοχή τουρκικών νομισμάτων από τα δημόσια ταμεία.

Η δραχμή γίνεται επίσημο νόμισμα του κράτους στις 08/02/1833. Το νέο αυτό νόμισμα είχε βάρος 4,477 γρμ. από τα οποία τα 4,029 γρμ. ήταν καθαρό ασήμι και τα 0,448 χαλκός. η ισοτιμία της δρχ. ορίστηκε στα 0,895 του γαλλικού χρυσού φράγκου. Οι πρώτες δρχ. και οι υποδιαιρέσεις τους κόπηκαν στην Βαυαρία από μήτρες που κατασκεύασε στο Μόναχο ο Konrad Lange, ο μετέπειτα διευθυντής του Ελληνικού Βασιλικού Νομισματοκοπείου.
Το νομισματικό σύστημα σταδιακά επεκτάθηκε, και το 1841, μετά από πολυετείς προσπάθειες, ιδρύθηκε η Εθνική Τράπεζα με κεφάλαιο 5.000.000 δραχμών και παραχώρηση προνομίου για την έκδοση τραπεζικών γραμματίων στον κομιστή. Πρώτος Διευθυντής διορίστηκε ο Γ. Σταύρου και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος άρχισε τις εργασίες της τον Ιανουάριο του 1842 προικοδοτημένη με κεφάλαιο 3.402.000 δραχμών.
Εκτός από το Δημόσιο, που γράφτηκε για 1.000 μετοχές των 1.000 δραχμών, από τους πρώτους μετόχους εμφανίζονται ο Ελβετός φιλέλληνας ιππότης Εϋνάρδος και ο Γ. Σταύρου που είχαν και την πρωτοβουλία να επιχειρήσουν ένα παρόμοιο εγχείρημα, και ο Κ. Βράνης, ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, οι αδελφοί Ρότσιλντ και ο Ν. Ζωσιμάς.
Τα Χαρτονομίσματα της δεύτερης έκδοσης τυπώθηκαν κι αυτά στη Γαλλία και κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 1847. Πρόκειται για 8.000 Χαρτονομίσματα των 50 δραxμών και 24.000 των 25. Θα είναι κι αυτά τυπωμένα στη μία μόνο όψη τους, Θα έχουν αυτή την φορά το σωστό τίτλο «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος” αναγράφοντας, όπως και στην πρώτη έκδοση, την αξία τους μόνο ονομαστικά, γεγονός που διευκόλυνε την παραχάραξη τους.

Η Αθήνα του σήμερα

Αποχαιρετάμε την Αθήνα του τότε με ένα τραγούδι γνωστό σε όλους που περιγράφει την εποχή του Όθωνα.

Στου Όθωνα τα χρόνια
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας

Ένα μεσημέρι
στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζεστές
λημέρι

Στο Μοναστηράκι
Βαυαροί χωροφυλάκοι
μες στην αντηλιά, χορεύουν μπρος στον βασιλιά
συρτάκι

Στην Κρήτη και στη Μάνη
θα στείλουμε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά
θα στείλουμε φιρμάνι
να `ρθούν οι πολιτσμάνοι
να κυνηγήσουν τα θεριά.

Κάτω στο λιμάνι
τραγουδούν οι πολιτσμάνοι
ήρθαν τα παιδιά
μα έχουν ακόμα την καρδιά
στην Μάνη

Ήρθανε την Τρίτη
τα παιδιά του Ψηλορείτη
πίνουν τσικουδιά, μα έχουν ακόμα την καρδιά
στην Κρήτη

Στην Κρήτη και στη Μάνη
εστείλαμε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά
εστείλαμε φιρμάνι
κι ήρθαν οι πολιτσμάνοι
και διώξαν όλα τα θεριά.

dinfo.gr

Το διαβάσαμε από το: Πως η Αθήνα από ένα μικρό χωριό 7.000 κατοίκων έγινε η πρωτεύουσα της Ελλάδας http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/7000.html#ixzz52IOr6NHV

Η απάντηση στην Μαρία από την Αλβανία από έναν Έλληνα βαρκάρη

Μαρία είμαι ένας Έλληνας Βαρκάρης. Κάπου κατάλαβα ότι έχεις παράπονα από εμάς τους Έλληνες (διαβάζοντας το άρθρο σου στο διαδίκτυο εδώ το λίνκ) καταλογίζοντας μας ότι δεν είμαστε φιλόξενος λαός και άλλα τέτοια...

Σαν Έλληνας λοιπόν να σου απαντήσω σε όσα λες όχι τόσο για εσένα (διότι νομίζω πως γνωρίζεις ήδη τα όσα θα πω) αλλά για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.

Λες ότι δεν είμαστε φιλόξενος λαός. Ένας λαός που παρότι μπήκες στην πατρίδα του με το έτσι θέλω και παράνομα αυτός έζησε εσένα και την οικογένεια σου. Πήγες σε σχολείο που πλήρωνε ο Ελληνικός λαός, μεγάλωσες και σπούδασες με τα χρήματα του Ελληνικού λαού, οι γονείς σου εργάστηκαν σε μια θέση εργασίας που τους έδωσε ο Ελληνικός λαός,μείνατε σε μια κατοικία που σας παρείχε ο Ελληνικός λαός και απολαύσατε δικαιώματα που σας παρείχε ο Ελληνικός λαός που στην Αλβανία θα ήταν ένα σύντομο ανέκδοτο. Ο Ελληνικός λαός σε έκανε γυναίκα σε παντρεύτηκε και σε έκανε μάνα. Και όπως η ίδια ομολογείς παρότι ο Ελληνικός λαός τώρα είναι άνεργος εσένα σου έχει εξασφαλίσει δουλειά σε μεγάλη αλυσίδα ρούχων.

Εσύ τι έκανες για όλα αυτά όμως; Πως φέρθηκες απέναντι στον Ελληνικό λαό από την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησες τα σύνορα του ως σήμερα;

Από την πρώτη μέρα μας φλόμωσες στο ψέμα και την υποκρισία.

Από την πρώτη μέρα εσύ και όλοι οι συμπατριώτες σου αυτοπροσδιοριζόσαστε σαν «Βορειοηπειρώτες» κανείς σας δεν ήθελε να λέει ότι είναι Αλβανός. Λες και θέλατε να το κρύψετε. Δεν είχε προλάβει να προκύψει κάποια κακία εκ μέρους του Ελληνικού λαού και γέμισε η Ελλάδα ψεύτικους Βορειοηπειρώτες! Μέχρι και σήμερα μας καταλογίζεις ότι σε λέμε Αλβανίδα και τον γιο σου Αλβανό. Που είναι το κακό και το λάθος σε αυτό; Γιατί δεν αισθάνεσαι καλά για την καταγωγή σου; Εγώ αν πήγαινα στην Κίνα δεν θα ήθελα να λέγομαι Κινέζος και το παιδί μου κινεζάκι. Γιατί ένας άνθρωπος να θέλει να αλλάξει την καταγωγή του ή να ντρέπεται γι αυτήν;

Από την πρώτη μέρα που ο πατέρας σου έψαξε δουλειά φλόμωσε στα ψέμματα τον Έλληνα εργοδότη του. Ότι δουλειά και αν τον ρωτούσες αν ήξερε να κάνει η απάντηση ήταν «Εγώ;Φυσικά εγώ μαστόρο!». Ο πατέρας σου ήταν αγρότης στην Αλβανία όμως και δεν ήταν «μαστόρο» όπως μας διαβεβαίωνε. Και ο τοίχος που έχτιζε έπεφτε και ο νοικοκύρης τράβαγε τα μαλλιά του και ο Σοβάς έκοβε και ο Εργοδότης έκλαιγε τα λεφτά του. Τα πάντα έλεγε πως ήξερε να φτιάχνει ο πατέρας σου όταν ήρθε εδώ(θυμάσαι;) και στην πραγματικότητα δεν ήξερε.

Απλά φλόμωνε με ψέμματα τον Ελληνικό λαό για να βρεί μεροκάματο και φυσικά την στραβοδουλειά την πλήρωνε πάλι ο νοικοκύρης που τον εμπιστεύτηκε. Όμως πάλι ο Ελληνικός λαός δεν έστειλε στις φυλακές τον πατέρα σου για απάτη αλλά με υπομονή τον έμαθε να κάνει σωστά την δουλειά.. Θυμάσαι Μαρία; Όταν ήρθατε εδώ δεν ξέρατε να κάνετε τίποτα και εμείς σας κάναμε μαστόρους και σας μάθαμε όσα ξέρετε σήμερα. Και το ευχαριστώ ήταν ότι στο τέλος ο πατέρας σου μερίμνησε ώστε τα παιδιά του Ελληνικού λαού να μην έχουν μέλλον σε κανένα τεχνικό επάγγελμα.

Λες πως το Αλβανάκι ήταν το κορίτσι της φάπας. Τώρα Μαρία λες ψέμματα. Σε κάθε βίαια και παραβατική συμπεριφορά θα ήταν μπλεγμένο και ένα Αλβανάκι. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει Αλβανάκι στα σχολεία που να μην έχει κάνει τουλάχιστον 10 βίαιες και παράνομες πράξεις. Δεν υπήρξε Αλβανάκι που να μην «έσπρωξε» ναρκωτικά που να μην μπλέχτηκε σε τσαμπουκά και να μην προσπάθησε να εξαπατήσει τους γύρω του. Και αν μη τι άλλο αυτό απέχει από το πρότυπο του «φοβισμένου παιδιού της φάπας» που μας πλασάρεις Μαράκι.

Λες πως οι Αλβανοί δουλεύετε την γη μας για 10 ευρώ την ημέρα. Και τελικά στην «μεγάλη αλυσίδα» που δουλεύεις τόσα παίρνεις; Τα σπίτια πως τα αγοράσατε; Τις επιχειρήσεις εδώ πως τις κάνατε; Τα αμάξια πως τα πήρατε; Τα σπίτια πίσω στην Αλβανία που χτίσατε με τι τα κάνατε; Με 10 ευρώ μεροκάματο την ημέρα; Διότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει Μαρία. Διότι με 10 ευρώ μεροκάματο σημαίνει 300 ευρώ τον μήνα και συνεπώς 3.600 τον χρόνο. Ακόμα και να μην τρως τίποτα και να μην ξοδεύεις πουθενά για να χτίσεις σπίτι στην Αλβανία και για να αγοράσεις εδώ σπίτι πρέπει να δουλεύεις 30 χρόνια (με τις τιμές που υπήρχαν τότε που αγοράσατε και όχι σήμερα). Μάλλον κάτι δεν μας λες Μαράκι και πάλι μας φλομώνεις στο ψέμα όπως άλλωστε σε μάθανε.

Λες πως έχεις ίσα δικαιώματα με εμένα ως άνθρωπος. Ναι αλλά έχεις και τις ίδιες υποχρεώσεις; Άλλωστε ένα κράτος δεν απαρτίζεται από ανθρώπους αλλά από ΠΟΛΙΤΕΣ με συγκεκριμένα δικαιώματα και συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Όμως εσύ με το που ήρθες εδώ ήθελες μόνο τα δικαιώματα σου και καμία υποχρέωση. Ακόμα και σήμερα που έστειλες τον γιο σου στον Ελληνικό στρατό για να κάνει την υποχρέωση του αυτός την ποδοπάτησε σχηματίζοντας με τα χέρια του το σύμβολο του Αλβανικού Εθνικισμού!

Σε λέγανε λες «Αλβανίδα βρωμιάρα». Εγώ δεν το είδα αυτό αλλά ούτε και από τα αποτελέσματα της ζωής σου αποδεικνύεται κάτι τέτοιο. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι γονείς σου σε μεγάλωναν με την νοοτροπία να βρεις έναν Έλληνα να σε βολέψει. Να έχει τον παρά του και να σε φορτωθεί εσένα και όλη σου την οικογένεια ώστε να ταχτοποιηθεί το σόι. Και εσύ τα έκανες όλα τα έδωσες όλα και βρήκες επιτέλους τον Έλληνα που θα σε έκανε «Κυρία» και θα έφερνε και τους συγγενείς σου από την Αλβανία και θα τους ταχτοποιούσε και αυτούς διαχειριστές στην περιουσία του. Και φυσικά ποτέ δεν αγάπησες τον Έλληνα άντρα σου όσα και αν σου πρόσφερε διότι ήταν απλά ένα μέσον και ποιος αγαπάει ένα... λεωφορείο επειδή τον μεταφέρει; Και φυσικά θα συνεχίσεις να χρησιμοποιείς το μέσον όσο συμφωνεί με την άποψη σου. Όσο έχει και αυτός την άποψη για τον λαό του που έχεις και εσύ. Αλήθεια όμως δεν μας λες τι άποψή έχει ο Έλληνας άντρας σου για τον δικό σου λαό και την Αλβανία... Γιατί το κρύβεις;

Τι λιγότερο έχεις από εμένα αναρωτιέσαι. Για να με ζηλεύεις κάτι θα ξέρεις. Ωστόσο να σου πω ένα πράγμα που σίγουρα έχεις λιγότερο από εμένα. Εγώ είμαι ένας λαός που υπάρχω εδώ και χιλιάδες χρόνια ενώ εσύ είσαι ένα συνονθύλευμα τριών λαών (Γκόγκιδες-Τότσιδες-Βορειοηπειρώτες) που δημιουργήθηκε τώρα τελευταία απλά και μόνο επειδή συνέφερε τους «Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους και Ιταλούς» που λες πως κακώς έχουμε ως πρότυπα.

Γελάς με τον «επαναστατικό» μας χαρακτήρα. Καλά κάνεις διότι είναι κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις. Γιατί εμείς ως πανάρχαιος λαός ξέρουμε να επαναστατούμε και να αντιδράμε όταν πρέπει και συμφέρει την επιβίωση της φυλής μας. Έτσι γέλαγαν και οι Τούρκοι για 400 χρόνια όμως γελάσαμε καλύτερα εμείς στο τέλος γιατί...γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Αυτό όμως θέλεις μερικές χιλιάδες χρονάκια ακόμα (ως λαός) μερικούς παγκόσμιους πολέμους, εμφυλίους, γενοκτονίες και δυο τρεις κοσμοκρατορίες να πάθεις και να κάνεις ώστε να το καταλάβεις. Δεν θα το πιάσεις οπότε γέλα με την καρδιά σου κοπέλα μου και άσε εμένα ως λαό να εργάζομαι την επαναστατικότητα μου όπως έχω αποδείξει πως ΜΟΝΟ εγώ ξέρω...

Όσο για αυτούς τους Έλληνες που αλλάζουν άποψη και αυτό δεν θα το καταλάβεις, το κάνανε και οι Χιώτες κάποτε και οι Τούρκοι το πιστεύανε... θα σου πω κάτι που μπορείς σίγουρα να καταλάβεις Μαράκι μου.

Δεν εύχεσαι να πας στην Αλβανία. Δεν θες να πας με τίποτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί εδώ τον γιο σου τον λένε Αλβανό και δεν τρέχει κάστανο. Όταν πας στην Αλβανία όμως οι «φιλόξενοι» Αλβανοί πατριώτες σου θα τον λένε ΕΛΛΗΝΑ. Και ξέρεις τι θα πάθει. Και εσύ θα είσαι η γυναίκα ενός Έλληνα. Και ξέρεις και τι θα πάθεις και από που θα το πάθεις. Θα κάτσεις εδώ να προσπαθείς να μας παραμυθιάζεις ώστε μια μέρα να σε ονομάσουμε κάτι άλλο από αυτό που είσαι....

Μετά τιμής
Ιωάννης Βαρκάρης

Το διαβάσαμε από το: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_1645.html#ixzz52IMgcy00

Οι Ελληνικοί ναοί της Μεγάλης Ελλάδας

Όπως και στην μητροπολιτική Ελλάδα έτσι και στις ελληνικές αποικίες στην Μεγάλη Ελλάδα της Ιταλίας οι Έλληνες έκτισαν μεγαλοπρεπείς ναούς για τους θεούς.

Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός που επικράτησε ήταν κυρίως ο Δωρικός. Ένας λόγος για αυτό είναι ότι η Ιωνία στην ανατολή, όπου γεννήθηκε ο Ιωνικός ρυθμός , ήταν αρκετά μακριά για να επηρεάσει καλλιτεχνικά τις αρχιτεκτονικές απόψεις των Ελλήνων της Δύσης.

Σήμερα οι ναοί της μεγάλης Ελλάδος είναι  οι καλύτερα διατηρημένοι του Ελληνικού κόσμου. Οι περισσότεροι επιβλητικοί σε μέγεθος προκαλούν δέος στον επισκέπτη θυμίζοντάς του την Ελληνική κυριαρχία στην περιοχή.

Ο ναός του Απόλλωνα στις Συρακούσες 

Ο δωρικός ναός του Απόλλωνα βρίσκεται κτισμένος στο νησάκι Ορτυγία των Συρακουσών.

Η κατασκευή του ανάγεται στο 570 π.Χ. περίπου. Είναι ο αρχαιότερος γνωστός ναός μεγάλου μεγέθους στη Σικελία.

Ο ναός , όπως συνηθιζόταν την αρχαϊκή εποχή ήταν αρκετά επιμήκης με  μήκος 58,10 μ. και πλάτος 24,50 μ. Είχε έξι μονολιθικούς κίονες στο πλάτος (εξάστυλος) και 17 στο μήκος.

Στα χρόνια του Βυζαντίου είχε μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία. Αργότερα μετατράπηκε σε τζαμί από τους Άραβες, και ξανά έγινε χριστιανική εκκλησία . Αργότερα ερήμωσε και κατέπεσε η οροφή και όλο το κτίριο, ενώ τα υλικά της λεηλατήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν για άλλα κτίρια.

Από τον vαό σήμερα έχουν απομείνει ατόφιοι μόνο δυο κίονες με τα κιονόκρανα τους και μερικοί ακόμα μισοκατεστραμμένοι καθώς και μέρος του εσωτερικού τοίχου.

Ο ναός της Αθηνάς στις Συρακούσες

Ο ναός της Αθηνάς ήταν κτίριο δωρικού ρυθμού και είχε κτιστεί τον πέμπτο αιώνα π.Χ. από τον τύραννο Γέλωνα μετά τη νίκη επί των Καρχηδονίων στη μάχη της Ιμέρας το 480 π.Χ

Ήταν ένας ναός περίπτερος με έξι κίονες στο πλάτος και 14 στο μήκος, κτισμένος με τον κλασικό κανόνα που αναπτύχθηκε στην κυρίως Ελλάδα. Οι διαστάσεις του ναού ήταν  22 επί 55 μέτρα.

Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Τίτο Λίβιο ο ναός είχε θαυμαστή διακόσμηση με υπέροχα έργα ζωγραφικής και ανάγλυφες παραστάσεις τα οποία αφαίρεσε ο άρπαγας  Ρωμαίος διοικητής της Σικελίας Γάιος Βέρρες αφήνοντας τον ναό γυμνό με παραμορφωμένους τοίχους.

Τον έβδομο αιώνα μ.χ , ο ναός μετασκευάστηκε σε χριστιανική εκκλησία.
Σήμερα είναι ορατοί οι κίονες του αρχαίου ναού τόσο έξω όσο και μέσα στον σύγχρονο καθεδρικό ναό θυμίζοντας σε επισκέπτες και πιστούς το ένδοξο παρελθόν της πόλης των Συρακουσών.

Ο ναός της Ήρας στην Ποσειδωνία

Ο ναός της Ήρας στην Ποσειδωνία είναι  χτισμένος το 550 π.Χ περίπου.
Είναι ο πρώτος γνωστός ναός που είχε χτιστεί στην Ποσειδωνία. Ανήκει στο γενικότερο συγκρότημα του Ηραίου της Ποσειδώνιας μαζί έναν νεότερο ναό κτισμένο ακριβώς δίπλα του.

Το κτίριο είναι δωρικού ρυθμού χτισμένο με τοπικό ψαμμίτη με διαστάσεις 24.5 επί 53.3 μέτρα.

Ο ναός είναι περίπτερος με σπάνιο περιστύλιο για Ελληνικό ναό αφού έχει 9 κίονες στο πλάτος και 18 στο μήκος.  Χαρακτηριστικοί είναι οι διογκωμένοι στην μέση κίονες γνώρισμα της αρχαϊκής τεχνοτροπίας που ονομάζεται "Ένταση".

O ναός είναι ένας από τους καλύτερα διατηρημένους αρχαϊκούς ναούς στον Ελληνικό κόσμο.

Ο 2ος ναός της Ήρας στην Ποσειδωνία

Ο ναός της Ήρας, η ναός του Ποσειδώνα όπως πιστευόταν ότι ήταν αφιερωμένος παλιότερα, είναι κατασκευασμένος το 470-460 π.χ μέσα στο ιερό της Ήρας, ακριβώς δίπλα από το παλαιότερο ναό της Ήρας.

Ο ναός είναι δωρικού ρυθμού περίπτερος με 6 κίονες στο πλάτος και 14 κίονες στο μήκος, οι διαστάσεις του είναι  60 μ. επί 25 μ. και είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις ναούς της Ποσειδωνίας.

Ο ναός  είναι από τους καλύτερα διατηρημένους ναούς του Ελληνικού κόσμου έχοντας όλους τους κίονες του, την ζωφόρο με τρίγλυφα και τις μετόπες καθώς και τα αετώματα.
Γλυπτά στις μετόπες και τα αετώματα δεν υπήρχαν αλλά πιθανόν να ήταν ζωγραφισμένα.

Ο ναός της Αθηνάς στην Ποσειδωνία 

Ο ναός της Αθηνάς στην Ποσειδωνία χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ. 
Πρόκειται για μικρό κομψό περίπτερο ναό δωρικού ρυθμού υστεροαρχαϊκής τέχνης  που συνδυάζει και ιωνικά στοιχεία. Έχει 6 κίονες στο πλάτος και 13 στο μήκος. Οι κίονες της εξωτερικής κιονοστοιχίας είναι δωρικού ρυθμού, ενώ οι κίονες του πρόναου είναι ιωνικού ρυθμού.. Οι συνολικές διαστάσεις του στυλοβάτη είναι 14,54 μ. επί 32,88 μ. 

Ο σηκός του είναι πολύ απλός, ενώ διαθέτει έναν αρκετά μεγάλο πρόναο.
Τον 6ο η 7ο αιώνα μ.Χ., ο ναός μετατράπηκε σε εκκλησία. 

Ο ναός της Ήρας στο Μεταπόντιο. 

Ο αρχαϊκός ναός της Ήρας στο Μεταπόντιο είναι χτισμένος περίπου το 550 π.Χ.
Είχε αρχικά αποδοθεί στη λατρεία της θεάς Αθηνάς αλλά μια αναθηματική επιγραφή που βρέθηκε αποκάλυψε ότι ήταν αφιερωμένος στη θεά Ήρα.

Είναι ναός δωρικού ρυθμού και διαστάσεις του στυλοβάτη του ήταν 34,29 μέτρα μήκος και 13,66 μέτρα πλάτος.

Είχε 6 κίονες στο πλάτος και 12 στο μήκος ,από τους οποίους σήμερα έχουν απομείνει οι 15 μαζί με τα κιονόκρανα και τα επιστύλια. 

Ο ναός του Ηρακλή στον Ακράγαντα 

Ο δωρικός ναός του Ηρακλή κτίστηκε στα τέλη του 6ου αι. π.Χ. κοντά στην κύρια είσοδο της αρχαίας πόλης. Είναι περίπτερος ναός με με έξι κίονες στο πλάτος και δεκαπέντε στο μήκος. Ο ναός είναι επιμήκης, όπως και οι περισσότεροι αρχαϊκοί ναοί, με αναλογίες 67 μ. μήκος και 25,34 μ. πλάτος ενώ η βάση του έχει διαστάσεις 74 μ επί 28 μ.. Στην αρχαιότητα φημίζονταν για το άγαλμα του Ηρακλή αλλά και για ένα έργο ζωγραφικής του Ζεύξη που απεικόνιζε τον Ηρακλή βρέφος να πνίγει τα φίδια. Ο ναός πυρπολήθηκε κάποτε στην αρχαιότητα και ανακαινίσθηκε αργότερα από τους Ρωμαίους. Οι λίγοι κίονες που σώζονται αναστηλώθηκαν το 1924.

Ο ναός της Ήρας στον Ακράγαντα

Ο δωρικός ναός της Ήρας κτίστηκε περίπου το  450 π.Χ.. Ο ναός είναι περίπτερος με έξι κίονες στο πλάτος και δεκατρείς στο μήκος. Οι διαστάσεις του ναού είναι 38.15 μ.  επί 16.90 μ.  ενώ η βάση του είναι 41,10 μ. επί 20.26 μ. Ο ναός πυρπολήθηκε το 406 π.Χ. από τους Καρχηδόνιους αλλά επισκευάστηκε και αργότερα ανακαινίστηκε από τους Ρωμαίους.

Ο ναός άρχιζε να  αναστηλώνεται το 1787. Σήμερα 30 κίονες από τον ναό στέκονται όρθιοι, οι 16 από αυτούς με τα κιονόκρανα τους με το ύψος τους να φτάνει στα 6,5 μέτρα.

Ο ναός των Διόσκουρων στον Ακράγαντα

Ο δωρικός ναός των Διόσκουρων οικοδομήθηκε τον 5ο π.Χ. αιώνα και αφιερώθηκε στον Κάστορα και Πολυδεύκη τους δίδυμους γιους του Δία και της Λήδας. Ο ναός ήταν περίπτερος με 6 κίονες στο πλάτος και 13 στο μήκος. Οι διαστάσεις της βάσης του είναι 34,12 μ. μήκος και 15,86 μ.πλάτος ενώ οι κυρίες διαστάσεις του ναού ήταν 31 μ. επί 13.39 μ.

Οι τέσσερις κίονες που βλέπουμε σήμερα στον ναό, αναστυλώθηκαν τον περασμένο αιώνα και αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια το έμβλημα της σύγχρονης πόλης του Ακράγαντα.

Ο ναός της Ομόνοιας στον Ακράγαντα

Ο δωρικός ναός της Ομόνοιας κτίστηκε περίπου το 430 π.Χ και διατηρείται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση.

Ο ναός έχει διαστάσεις 39,44 μ. επί 16,91 μ με έξι κίονες στο πλάτος και δεκατρείς κίονες στο μήκος. Το συνολικό ύψος του ναού είναι  13.5 μέτρα ενώ των κιόνων είναι 6,72 μέτρα.

Είναι άγνωστο σε ποια θεότητα ήταν αφιερωμένος. Η σημερινή ονομασία του οφείλεται στη λατινική επιγραφή "concordia"(ομόνοια στα Ελληνικά) που βρέθηκε στον ναό 

Η μετατροπή του ναού σε χριστιανική εκκλησία το 597 μ.Χ περιλάμβανε την αφαίρεση της αρχαίας διακόσμησης και την κατεδάφιση του πίσω τοίχου του κυρίως ναού.

Από την πρόσοψη του ναού εμπνεύστηκε το λογότυπο της UNESCO.

Ο ναός του Δία στον Ακράγαντα

Ο ναός του Δία  αποτελούσε το μεγαλύτερο δωρικό ναό όλης της αρχαιότητας. και ο τρίτος σε διαστάσεις, μετά τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και τον Ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Μιλήτου.

Ο vαός άρχιζε να κτίζεται μετά την μάχη της Ιμέρας το 480 π.Χ κατά την οποία οι 'Ελληνες νίκησαν τους Καρχηδόνιους . Ο ναός είχε πρωτότυπη κατασκευή, το περιστύλιο του ήταν κτισμένο και αποτελούνταν από 7 ημικίονες στο πλάτος και 14 στο μήκος οι οποίοι είχαν διάμετρο 4,30 μέτρα στην βάση και υπολογίζεται ότι έφταναν σε ύψος κοντά στα 20 μέτρα. Οι διαστάσεις του γιγάντιου στυλοβάτη ήταν 113 μέτρα επί 56 μετρά.

Ανάμεσα στους ημικίονες υπήρχαν οι Τελαμώνες, γιγαντιαία αγάλματα που στήριζαν το επιστύλιο και είχαν ύψος 7,5 μέτρα. Σύμφωνα με το Διόδωρο, τον Σικελιώτη ο ναός παρέμεινε χωρίς στεγή εξαιτίας της κατάκτηση της πόλης το 406 π.Χ από τους Καρχηδονίους.

Το μεγαλύτερο μέρος του ναού κατέρρευσε το 1401. Έκτοτε τα μέλη του χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό.

Ο ναός της Ήρας (ναός Ε) στον Σελινούντα

O δωρικός ναός Ε* χτίστηκε μεταξύ 490 π.Χ. -  470 π.Χ. Από μια επιγραφή που βρέθηκε δείχνει ότι ήταν αφιερωμένος στην Ήρα. Ο ναός είναι περίπτερος και ανήκει στη μεταβατική περίοδο μεταξύ αρχαϊκής και κλασικής περιόδου. Έχει διαστάσεις  25.33 μ, επί 68.72 μ. με έξι κίονες στο πλάτος και δεκαπέντε στο μήκος, με συνέπεια να είναι ασυνήθιστα επιμήκης. Οι κίονες του φτάνουν στα 10.19 μέτρα ύψος. Η σημερινή του μορφή του ναού είναι το αποτέλεσμα αναστήλωσης που έγινε το  το 1959. Από την ανάγλυφη παράσταση του ναού σώζονται μόνο τέσσερις μετόπες οι οποίες χρονολογούνται γύρω στο 470 π.Χ..

Ο ναός του Απόλλωνα  ( ναός C) στον  Σελινούντα

Ο αρχαϊκός ναός C* ήταν ένας από τους παλαιότερους ναούς του Σελινούντα, χτισμένος πιθανότατα λίγο μετά τα μέσα του έκτου αιώνα π.Χ . και μάλλον ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα. O ναός ήταν δωρικού ρυθμού ,περίπτερος, και επιμήκης με 6 κίονες στο πλάτος και 17 στο μήκος. Οι κίονες είχαν διάμετρο σχεδόν 2 μετρά στη βάση και έφταναν σε ύψος τα 8,65 μέτρα ενώ οι διαστάσεις της βάσης (στυλοβάτης) του ναού είναι 63.7 μ επί 24 μ.  Όπως πιστεύεται ο ναός καταστράφηκε κατά τη διάρκεια ενός σεισμού τον 5ο αιώνα μ.Χ. Σήμερα  βλέπουμε αναστυλωμένους 14 κίονες ενώ έχουν διασωθεί και τρεις μετόπες με παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία.

Ο Δωρικός ναός στην Εγέστα

Ο Δωρικός ναός στην εξελληνισμένη πόλη της Εγέστας χτίστηκε γύρω στο 420 π.Χ. πιθανόν από Αθηναίο αρχιτέκτονα αλλά παρέμεινε ημιτελής πιθανόν λόγω των συνεχών πολεμικών συγκρούσεων,ένδειξη για αυτό αποτελούν οι αράβδωτοι κίονες και ότι ο ναός στερείται σηκό. Ο ναός είναι περίπτερος με 6 κίονες στο πλάτος και 14 στο μήκος  με κάθε κίονα να φτάνει στα 10 μέτρα ύψος, Οι διαστάσεις του στυλοβάτη του ναού είναι 21 μ. επί 56 μέτρα.

O ναός της Νίκης στην Ιμέρα

Ο ναός  χρονολογείται στο δεύτερο πέμπτο του πέμπτου αιώνα π.Χ. και έχει ταυτιστεί με το ναό που χτίστηκε από τον τύραννο Γέλωνα των Συρακουσών, για να τιμηθεί η μεγάλη νίκη των Ελλήνων επί των Καρχηδονίων στην περιοχή το 480 π.Χ.

Ο ναός, που ήταν πιθανώς αφιερωμένος στην θεά Αθηνά, ήταν δωρικού ρυθμού περίπτερος με 6 κίονες στο πλάτος και 13 στο μήκος και με διαστάσεις  22,90 μ. επί 55,80 μ.

Το κτίριο κάηκε και καταστράφηκε, πιθανότατα το 409 π.Χ όταν οι Καρχηδόνιοι κατέλαβαν την πόλη της Ιμέρας.

Από το γλυπτό διάκοσμο του ναού έχουν διασωθεί ορισμένες από τις υπέροχες υδρορροές με σχήμα λεοντοκεφαλής. 

*Οι αρχαιολόγοι ονόμασαν στους ναούς του Σελινούντα με τα πρώτα γράμματα του λατινικού αλφάβητου μιας και δεν ήταν σίγουροι για την θεότητα που ήταν αφιερωμένοι οι ναοί. 

πηγή 

Σε όλους εκείνους τους καθηγητές που μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους

Την έλεγαν Ελένη, έτσι μας είχε συστηθεί· μπήκε μέσα στην αίθουσα και τα παιδικά μας μάτια την καταβρόχθισαν με την περιέργειά τους.

Είχε σγουρά μαλλιά, ήταν χαμογελαστή, υποστηρικτική και πάντα χαρούμενη. Δε θυμάμαι αν ήταν όντως τόσο όμορφη όσο μου έμοιαζε, δε θυμάμαι καν αν ήταν πράγματι τόσο υπέροχη δασκάλα όσο πίστευα· δε θυμάμαι αν όσα έμαθα τα έμαθα αποκλειστικά από αυτήν ή έβαλαν το χεράκι τους κι όλοι εκείνοι οι καθηγητές που ακολούθησαν, θυμάμαι όμως με απόλυτη ακρίβεια πως η δασκάλα μου αυτή με έκανε να αγαπάω το σχολείο και πως η ίδια γυναίκα με έκανε να θέλω να γίνω καθηγήτρια κι η ίδια, κι αυτό, όπως και να το κάνουμε, κάτι έχει να λέει.

Ακολούθησαν κι άλλοι, όχι πολλοί, μα ακολούθησαν· ξέρεις, σε μια χώρα που αποτελείται κατά 70% από δικηγόρους, γιατρούς και καθηγητές, παράγεται γενικότερα πολύ περισσότερη διάνοια απ’ όση μπορεί να καταναλωθεί, μα κανένα άθροισμα μονάδων iq δε διασφαλίζει μεταδοτικότητα ή δυνατότητα αφύπνισης των υπαρχόντων πολωμένων απ’ τη θρησκεία και την «αθάνατη ελληνική οικογένεια που τα ξέρει όλα» μυαλών. Τρεις-τέσσερις θα ήταν με λίγα λόγια στην τόσο μακρόχρονη πορεία μου στην ελληνική παιδεία, κάπου τόσοι υπολογίζω να ήταν και για εσένα, και να ξέρεις πως αν ισχύει κάτι τέτοιο είμαστε απ’ τους τυχερούς γιατί άλλοι δε συνάντησαν ούτε τόσους.

Επειδή όλοι, κάπως κάπου, κάποτε στη ζωή μας είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα δάσκαλο ή καθηγητή που δε φρόντισε απλά να μας διδάξει πως ένα κι ένα κάνει δύο, μα φρόντισε να μας διδάξει πως η μάθηση είναι κάτι πολύ παραπάνω από στείρα αποστήθιση και γνώσεις που υπάρχουν γραμμένες σε βιβλία· ήταν οι άνθρωποι εκείνοι που έγιναν καθηγητές όχι απλά με το πτυχίο τους, μα επειδή έμφυτα γνώριζαν πως αυτό που χρειάζονται τα παιδιά δεν υπήρξε ποτέ γραμμένο σε εγκυκλίους και πλάνα ύλης, υπήρχε όμως μέσα τους και θεώρησαν μοναδικό χρέος της σταδιοδρομίας τους να σε κάνουν να σκεφτείς κι όχι να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους.

Ήταν οι άνθρωποι εκείνοι που καμιά φορά έλεγαν «δεν ξέρω», «θα το ψάξω και θα σου πω», «πολύ καλή ερώτηση μα δεν μπορώ να σου απαντήσω στα σίγουρα», που τσαλακώθηκαν μπροστά στους μαθητές τους, που παράβλεπαν απουσίες ή έβαζαν ένα-δυο βαθμούς παραπάνω συνωμοτικά για να μη μείνεις στην τάξη, που ήξεραν να ξεχωρίζουν το δημιουργικό χάος απ’ το χάος σκέτο και δεν κατέφυγαν ποτέ σε τιμωρίες για να υπογραμμίσουν στο ακροατήριό τους ποιος είναι το αφεντικό εκεί μέσα, καθώς δεν είδαν ποτέ τους κάποιο αφεντικό στην αντανάκλασή τους στην τζαμαρία της αίθουσας κι επειδή έγιναν εκπαιδευτικοί γιατί το έλεγε η καρδούλα τους κι όχι ο μπαμπάς τους.

Είναι οι καθηγητές εκείνοι που δε συμπάθησαν ποτέ την έδρα και το τεφτέρι με τα ονόματα, που δεν είχαν αρχηγικές τάσεις και σύνδρομα, που δεν είπαν ποτέ «βγάλτε μια κόλλα χαρτί». Είναι εκείνοι που αντιπαθούσαν τις εξετάσεις και τα διαγωνίσματα, που είχαν καλλιεργημένη την ενσυναίσθησή τους κι απέφευγαν συστηματικά οτιδήποτε γεννούσε άγχος και δεν προήγαγε την ελεύθερη σκέψη, χωρίς να φοβούνται το ξεβόλεμα και το παραστράτημα απ’ τις to do list του υπουργείου.

Είναι οι σπάνιοι εκείνοι άνθρωποι που πάντα έβρισκαν τα λάθη σου λογικά γιατί ήξεραν πώς σκέφτεσαι, γιατί είχαν το σπάνιο χάρισμα να θυμούνται πώς δουλεύει το παιδικό, το εφηβικό μα και το κουρασμένο ενήλικο μυαλό, ήξεραν πώς να μην κρίνουν, να προσαρμόζονται, να διευκολύνουν· που αν δε μάθαινες με τον τρόπο που δίδασκαν, δίδασκαν με τον τρόπο που μαθαίνεις, που έκοβαν κι έραβαν το μάθημά τους στα μέτρα σου κι ουδέποτε σου ζήτησαν να χωρέσεις εσύ στα δικά τους πατρόν. Άλλωστε άνθρωποι σαν αυτούς ξέρουν καλά πως τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν νιώθουν αποδεκτά, όταν δεν κάνουν μόνο λάθη, όταν συμπαθούν το δάσκαλό τους κι ακόμα καλύτερα όταν γνωρίζουν πως τους συμπαθεί κι αυτός

Ήταν όλοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που σου έδιναν συγχαρητήρια κάθε φορά που έκανες κάτι με το δικό σου τρόπο και δεν ακολουθούσες τη δική τους πεπατημένη, που δε σε μάλωναν για το γραφικό σου χαρακτήρα, που στόχευαν στην πρόοδο κι όχι στην τελειότητα. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που προάγουν την πεποίθηση πως η διδασκαλία, όταν γίνεται σωστά, είναι αγάπη, είναι νοιάξιμο, είναι «εγώ είμαι εδώ», είναι «μπορείς». Όχι, δεν είναι εύκολο όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, είναι δύσκολο, ίσως είναι και το πιο δύσκολο επάγγελμα από όλα, αρκεί να το λειτουργείς, να μην το κάνεις διαδικαστικά.

Όλοι είχαμε λοιπόν έναν τέτοιο δάσκαλο στη ζωή μας· έναν άνθρωπο που δε μας μεταλαμπάδευσε απλά γνώσεις, μας έκανε και καλύτερους ανθρώπους, μας βοήθησε να ανακαλύψουμε τις κλίσεις μας, μας μάλωνε με βλέμματα κι όχι με φωνές ή τιμωρίες, μας έκανε να αγαπάμε το σχολείο ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλοί μαθητές. Όχι, δεν είναι εύκολο, ας λένε εκείνοι που δεν ξέρουν. Ξέρεις γιατί; Επειδή η σπουδαιότητα του να είσαι εκπαιδευτικός είναι πως πλάθεις ζωές, πως έχεις στα χέρια σου το μέλλον· κι επειδή η δυσκολία του να είσαι εκπαιδευτικός είναι ακριβώς η ίδια.


Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Πηγή : pillowfights.gr, fanpage.gr