Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

 

Σαν να το είπε χθές> > Πριν Μιλήσεις, Άκου. > Πριν Γράψεις, Σκέψου. > Πριν Πληγώσεις, Νιώσε. > Πριν Μισήσεις, Αγάπησε. > Πριν  τα Παρατήσεις, Προσπάθησε. > Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη) > Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο  όλοιθέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.  Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια! Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που > γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων  αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν  λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.  Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν  ήρθε το τέλος.  Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο  Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και  ξερογλύφονται.  Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα  Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη  μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν  ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.  Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.  Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον  Όλυμπο,  μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως  δεν χάθηκε η  ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.  Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα  και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!  Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό  και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει  στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και  βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους  έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….    Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν  ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.  Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ  πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς  ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα  χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν  ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.  Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ  φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν  ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.  Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ  τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.  Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ  γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;  Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας  δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.  Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ  µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ  στὴλογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα  καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς  νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ  ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς  πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη  τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς  γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.  Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ  πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης  χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς  ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ  ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου  ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς  καρδιᾶς του.  Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους  τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ  βρίσκεται.  Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ  ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ  λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς  συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.» Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963 Σαν να το είπε χθές!

Στην Ελλάδα το ιερό σκήνωμα της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου!!!

Την έλευση του ιερού σκηνώματος της Αγίας Ισαποστόλου Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, από τη Βενετία στην Αθήνα τον Μάιο, ανακοίνωσε ο γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος.
Το ιστορικών διαστάσεων γεγονός, καθώς θα μεταφερθεί στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία, ανακοίνωσε στους πιστούς που παρακολούθησαν τον Εσπερινό της παραμονής της εορτής της Αγίας Βαρβάρας στο προσκύνημα του ομώνυμου δήμου της Αττικής.
«Θα φέρουμε το ιερό σκήνωμα της Αγίας Ελένης και το τίμιο ξύλο με το σύνθημα «Αναδεικνύουμε την πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης», διότι Ευρώπη χωρίς τη χριστιανική παράδοση και πίστη, που την οικοδόμησε, δεν δύναται να υπάρξει», τόνισε ο επίσκοπος Φαναρίου ο οποίος είναι και ο εμπνευστής της ενέργειας αυτής και για την οποία ήδη η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έχει δώσει την άδειά της.
Υπογράμμισε πως «εάν σήμερα στην Ευρώπη πληρώνουμε ένα τίμημα, είναι γιατί ξεχάσαμε ότι ακριβώς αυτός ο πολιτισμός στηρίζεται στον Χριστό μας και μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα».
Ο επίσκοπος Φαναρίου διοικεί τον αρχαιότερο εκκλησιαστικό οργανισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Αποστολική Διακονία, που φέτος συμπληρώνει 80 χρόνια ζωής.
Σύμφωνα με την ανακοίνωσή του, το ιερό λείψανο θα μεταφερθεί στην Ελλάδα στις 14 Μαΐου 2017 από την ιταλική πόλη, όπου φυλάσσεται. Μεταφέρθηκε εκεί από την Κωνσταντινούπολη το 1211 στα χέρια Σταυροφόρων μαζί με πολλούς άλλους θησαυρούς.
Μαζί του θα μεταφερθεί και τεμάχιο τιμίου ξύλου. Το ιερό σκήνωμα και το τίμιο ξύλο θα εκτεθούν σε προσκύνημα στον ΙΝ Αγίας Βαρβάρας, στον ομώνυμο Δήμο της Αττικής.
Η Αγία Ελένη είναι μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του χριστιανισμού. Τιμάται τόσο από την Ορθόδοξη όσο και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Σε εκείνη αποδίδεται η εύρεση του Τιμίου Σταυρού στους Αγίους Τόπους καθώς και η ανάδειξη των εκεί προσκυνημάτων.

«Έφυγε» από τη ζωή ο Πέτρος Φυσσούν

Την τελευταία του πνοή στα 83 του χρόνια, άφησε ο μεγάλος ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν, ο οποίος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Σωτηρία με λοίμωξη του αναπνευστικού.
Ο αγαπητός ηθοποιός και σκηνοθέτης γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1933, ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη ρωσική επανάσταση.

Δημήτριος Καμπέρος: Ο Πρώτος Αεροπόρος Της Αεροπορίας Στρατού Που Έμεινε Γνωστός Ως... Τρελοκαμπέρος

Τολμηρές πτήσεις και ριψοκίνδυνα ακροβατικά που έκοβαν την ανάσα 
του μαγεμένου πλήθους από τον «μουρλό» Δημήτριο Καμπέρο

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ανθυπολαχαγός του Πυροβολικού και κανείς δεν ήξερε ότι αργότερα θα γινόταν ένας από τους πρώτους Έλληνες αεροπόρους και ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος.
Τολμηρές πτήσεις, ριψοκίνδυνα ακροβατικά στον αέρα που έκοβαν την ανάσα του μαγεμένου πλήθους κι ένας ατίθασος χαρακτήρας έμεινε στην ιστορία με την έκφραση «τρελοκαμπέρο» που χρησιμοποιούμε ακόμη προκειμένου να χαρακτηρίσουμε κάποιον ασυγκράτητο και ατρόμητο. Δεν δείλιαζε μπρος στον κίνδυνο αλλά αντιθέτως τον επιδίωκε. Διέθετε και αυτός με την σειρά του εκείνη την ιδιαίτερη τρέλα που χαρακτήριζε ανέκαθεν τους Έλληνες και τους τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας ιστορίας.
Με ενθουσιασμό και τόλμη ο «μουρλός» αεροπόρος Δημήτριος Καμπέρος έσπασε τα ρεκόρ της εποχής του και έγινε πρότυπο για τους συναδέλφους του, Έλληνες και Ευρωπαίους.
Ο Δημήτριος Καμπέρος γεννήθηκε στην Ύδρα το 1883, πρωτότοκος γιος έξι παιδιών εύπορης οικογένειας. Μεγάλωσε στον Πειραιά και φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων όπου αποφοίτησε αριστούχος το 1905. Κατατάχθηκε στο Πυροβολικό συνεχίζοντας τη στρατιωτική του καριέρα.

Ο πιλότος της Ελληνικής αεροπορίας Δημήτριος Καμπέρος, 1912-1913, 

Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Στις 27 Μαΐου 1911, η κυβέρνηση Βενιζέλου υπέγραψε συμφωνία με τη γαλλική κυβέρνηση ότι θα εφοδίαζε την ελληνική με αεροπλάνα, εξοπλισμό και τεχνογνωσία. Τον Μάιο του ίδιους έτους η βρετανική Αποστολή Ναυτικής Συνεργασίας και ένα μήνα αργότερα η γαλλική Αποστολή Πεζικού έφθασαν στην Ελλάδα προκειμένου ν α οργανώσουν το ελληνικό Ναυτικό και Πεζικό. Επιπλέον είχαν αναλάβει να οργανώσουν και να ιδρύσουν της Αεροπορία Στρατού. Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον βλέποντας τις άμεσες επιπτώσεις στην άμυνα της χώρας.  Η εγκύκλιος η οποία εκδόθηκε τον Μάιο του 1911 καλούσε όλους τους ενδιαφερόμενους να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την παρακολούθηση μαθημάτων αεροπλοΐας. Ο Καμπέρος κατέθεσε τα δικαιολογητικά του και επιλέχθηκε ανάμεσα σε 60 υποψηφίους. Τρεις αξιωματικοί τον πρώτο χρόνο κι άλλοι τρεις τον επόμενο αποτέλεσαν τους πρώτους υποψήφιους.
Στάλθηκαν για εκπαίδευση στην Σχολή Ανρύ Φαρμάν στο Ετάμπ έξω από το Παρίσι. Ο Καμπέρος αποφοίτησε πρώτος με πολιτικό δίπλωμα. Η ελληνική κυβέρνηση παρήγγειλε τέσσερα Φαρμάν και ο Βενιζέλος με την ιδιότητά του ως Υπουργός των Στρατιωτικών τα βάφτισε «Δαίδαλος, «Αετός», «Γυψ» και «Ιέραξ» στις 27 Μαΐου 1912.
Ο πρωθυπουργός με μεγάλη επισημότητα άρχισε τον επιβαπτίσιο λόγο του με τα εξής:
«Εις το πρώτον στρατιωτικόν αεροπλάνον, κύριοι δίδω το όνομα του πρώτου Έλληνος αεροπόρου του Δαίδαλου, το δεύτερο το ονομάζω «Αετόν», τα δύο άλλα τα οποία ευρίσκονται ακόμη εις τον Πειραιά τα βαπτίζω «Γυψ» και «Ιέραξ». Πέποιθα επίσης ότι οι επ’αισίοις οιωνοίς αρξάμενοι εθνικοί έρανοι προς κατασκευήν αεροπλάνων θα προσθέσωσιν εις την μοίραν του εναερίου στόλου μας και άλλας τοιαύτας. Ούτω δε όχι μόνον θα ενισχυθώσι μεγάλως αι πολεμικαί μας δυνάμεις, αλλά θα κατορθώσωμεν ίνα μη υστερήσωμεν εις την ευγενήν άμιλλαν προς κατάκτησιν του αέρος».

Η πρώτη στρατιωτική πτήση

Τον Μάιο του 1912 η είδηση ότι το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο θα απογειωνόταν στο Φάληρο, διαδόθηκε σε όλο τον αθηναϊκό λαό. Η πρώτη επιδεικτική πτήση πολεμικού αεροσκάφους στην Ελλάδα με αεροπλάνο Φαρμάν και χειριστή τον υπολοχαγό Αεροπόρο Δημήτριο Καμπέρο ήταν γεγονός. Οι Αθηναίοι είχαν καταφθάσει με κάθε μέσο από κάθε άκρη της Αθήνας και του Πειραιά προκειμένου να θαυμάσουν τον γενναίο αεροπόρο. Ο Καμπέρος πήδηξε στο χειριστήριο του μικρού Φαρμάν και έθεσε σε κίνηση τον κινητήρα. Με ένα νεύμα του οι στρατιώτες απομακρύνθηκαν. Το «σιδερένιο πουλί» προχώρησε μερικά μέτρα και στη συνέχεια βρέθηκε στους αιθέρες.
Οι θεατές εκστασιασμένοι ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν τον πρώτο Έλληνα στρατιωτικό αεροπόρο. Στα οκτώ λεπτά της πτήσης, ο Καμπέρος πέταξε πάνω από το Νέο Φάληρο, την Καστέλα, διέγραψε μερικούς κύκλους με το αεροπλάνο του και προσγειώθηκε προς το μέρος της θάλασσας. Τα  πλήθη ζητωκραύγαζαν αλλά τους έπιανε και ο φόβος μήπως ο δεινός αεροπόρος πέσει.
Όλο το καλοκαίρι του 1912 ο Καμπέρος συνέχιζε τις επιδείξεις του πάνω από το μαγεμένο πλήθος που συνέρρεε για να τον θαυμάσει. Πετούσε πάνω από την Αθήνα και το Φάληρο και τα πλήθη ζητωκραύγαζαν. Εξαιτίας των ριψοκίνδυνων ακροβατικών στον αέρα και των τολμηρών του πτήσεων που έκοβαν την ανάσα του μαγεμένου πλήθους έμεινε στην ιστορία με την έκφραση τρελοκαμπέρος που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε τον τολμηρό και ασυγκράτητο.

Απογείωση του διπλάνου του Δημήτριου Kαμπέρου, 1912-1913, 

Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Η πτήση του με το υδροπλάνο και το παγκόσμιο ρεκόρ

Τα επιτυχημένα αποτελέσματα από τη χρησιμοποίηση του αεροπλάνου  σε αναγνωριστικές αποστολές στα στρατιωτικά γυμνάσια του Μαΐου, έδωσαν την ιδέα μετατροπής του στρατιωτικού αεροπλάνου «Δαίδαλος» σε υδροπλάνο. Η μετατροπή είχε τεράστια επιτυχία και έγινε από τον ίδιο τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο, με την βοήθεια του γάλλου αερομηχανικού Σοβώ και του καθηγητή του Πολυτεχνείου Χόνδρου προσθέτοντας δύο πλωτήρες στο μικρό Φαρμάν που ήταν ευέλικτο. Το υδροπλάνο μπορούσε να χρησιμεύσει ως πολεμικό όπλο σε περίοδο πολέμου για την ανίχνευση εχθρικού στόλου. Ο συνδυασμός αεροπλάνου και πλωτού μέσου ήταν ο καταλληλότερος για την άμεση προστασία των χιλιάδων νησιών του Αιγαίου κ του Ιονίου.
Στις 22 Ιουνίου 1912, ο «Δαίδαλος» ως υδροπλάνο έκανε την πρώτη του δοκιμαστική πτήση πάνω από το Φαληρικό όρμο. Στις 24 Ιουνίου 1912, αφού αποθαλασσώθηκε από το Φάληρο, έφτασε στη Ύδρα. Στην επιστροφή κατέκτησε το ευρωπαϊκό ρεκόρ ταχύτητας στην διαδρομή Ύδρας-Φαλήρου με ταχύτητα 110 χλμ την ώρα σε απόσταση 165 χλμ και σε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες περιέγραφαν με ενθουσιασμό την πρωτιά αυτή του Καμπέρου.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι

Τον Οκτώβριο του 1912 ο λόχος των τεσσάρων αεροπλάνων θα πάρει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Ο Καμπέρος θα πετάξει με τον «Δαίδαλο» σε αναγνωριστικές πτήσεις ενώ επινόησε τη ρίψη χειροβομβίδων του μισού κιλού ελληνικής κατασκευής από το διπλανό. Ο «Δαίδαλος» αποτέλεσε το πρώτο βομβαρδιστικό στην Ευρώπη μετά την Ιταλία στον πόλεμο στη Λιβύη το 1911. Ο Καμπέρος δεν επέφερε σημαντικές φθορές στις εχθρικές γραμμές με την ρίψη αυτή αλλά κατόρθωσε να κάμψει το ηθικό των Τούρκων.
Οι δύο αποστολές του Καμπέρου ήταν οι πρώτες στον ευρωπαϊκό χώρο ενώ οι δεύτερες στον κόσμο σε επίπεδο αναγνώρισης και βομβαρδισμού μετά τις ιταλικές στη Λιβύη με κοινό εχθρό την Τουρκία.
Ο παγκόσμιος τύπος έγραψε διθυράμβους για την ελληνική αεροπορία και αυτό οφειλόταν στις εύστροφες κινήσεις στρατηγικής του Καμπέρου. Τα νέα ταξίδεψαν παντού και εκείνος έγινε λαϊκός θρύλος. Ο παράτολμος, ο ριψοκίνδυνος κύριος Καμπέρος είχε ήδη γίνει θρύλος! Ήταν γνωστός παντού στην αθηναϊκή κοινωνία και είχε εξαπλωθεί η φήμη του στο πανελλήνιο!
Είχε καταφέρει να κάνει κάτι που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πράξει: Να αψηφήσει τον κίνδυνο, τον θάνατο για να συλλέξει πολύτιμο υλικό υπέρ της πατρίδας. Και βέβαια τον θεώρησαν και λίγο μουρλό που επιχειρούσε τέτοια υπεράνθρωπα έργα. Και το παρατσούκλι του έχει πια καθιερωθεί, «τρελοκαμπέρος».

Η Σχολή Ικάρων

Παραιτήθηκε ως αεροπόρος τον Δεκέμβριο του 1912 και επέστρεψε στο Πυροβολικό. Πολέμησε ως λοχαγός του Πυροβολικού στην Ήπειρο ενώ το 1915 επανέρχεται στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ως Διοικητής του. Το 1916 μεταφέρει το αεροδρόμιο στη Λάρισα όπου το επανδρώνει ενώ αναλαμβάνει την εκπαίδευση και διοίκησή του. Όλο αυτό το διάστημα  αγωνίζεται για την εδραίωση της αεροπορίας ως ξεχωριστό όπλο και την ονομασία της Σχολής της Αεροπορίας σε «Σχολή Ικάρων». Το 1917 παραιτείται από τον Στρατό και αναλαμβάνει το τεχνικό γραφείο του πατέρα του στον Πειραιά όπου κατασκευάζει εργοστάσια, εκκλησίες κλπ
Ο Πειραιώτης αεροπόρος στα χρόνια του μεσοπολέμου ίδρυσε την πρώτη Αερολέσχη στο Φάληρο και εκπαίδευε τους πρώτους ανεμοπόρους. Χειριστής και αεροπλάνο ενώνονταν σε μια απροσδιόριστη έλξη, σε ένα πλάσμα που μόνο φτερά είχε κι έσχιζε τους αιθέρες.
Επανέρχεται στην αεροπορία το 1932 όπου αποστρατεύεται το 1934 με το βαθμό του Ταγματάρχη αφού πραγματοποιεί μία ονειρώδη επίδειξη με ένα αεροπλάνο Αβρό πάνω από βρετανικό αεροπλανοφόρο και ξεσηκώνει τα πλήθη Ελλήνων και Βρετανών. Στο διάστημα αυτό ήταν εκπαιδευτής και Διοικητής στο Τατόι όπου και εκεί άφησε το στίγμα του.
Πέθανε το 1942 στα χρόνια της Κατοχής από διαρροή φωταερίου όταν αποκοιμήθηκε ζεσταίνοντας το τσάι του ενώ έπεσε πολλές φορές από αεροπλάνο και τραυματίστηκε. Προκαλούσε θαυμασμό και δέος. Ευαίσθητος και ακούραστος, πολύπλευρος και ντόμπρος, δυναμικός και εύθυμος.

Έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος της Ελλάδας. Προς τιμήν του έχει ονομασθεί το αμφιθέατρο του 6ου οροφού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, αίθουσα «Επισμηναγός Δ. Καμπέρος».

Ο Βίαιος Εξισλαμισμός-Εξαλβανισμός Στην Ήπειρο Κατά Την Τουρκοκρατία!!!

Από του Σουλτάν Μουράτ, μετά την ήττα του Σκεντέρμπεη, στο βαθύ σκοτάδι, που έφερε η εισβολή των Τούρκων στην Ήπειρο, αρχίζουν οι εξισλαμισμοί των χριστιανών. Η ανάμνηση του Δεσποτάτου και των Κομνηνών όλο κι έσβυνε στου χρόνου το πέρασμα.

Πρώτοι έδωσαν το παράδειγμα οι μεγάλοι κτηματίαι, οι αρχηγοί πατριών για να διατηρήσουν τα φέουδά τους. Εμιμήθησαν αυτούς και οι φτωχοί κολλήγοι κάτω από τον ψυχολογικό καταναγκασμό.

Όμως οι νεοφώτιστοι, αγράμματοι και αμαθείς, δεν εγνώριζαν τίποτε από το Κοράνιο κι εξακολουθούσαν να προσκυνούν τον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Νικόλαο. Διατηρούσαν τα χριστιανικά τους ονόματα , γιόρταζαν τακτικά τις ημέρες του εορτολογίου, πού τις γνώριζαν απ' έξω και φορούσαν μετάλλια με σταυρό.

Αν ο μουλάς ( ιερολογιώτατος) αγνοεί την ευχή για τη θεραπεία του παιδιού του, φέρνει αυτό στον παπά της γειτονιάς του και αυτός τη διαβάζει ελληνικά. Δεν ξέυρει το σεριάτι ( ιερό νόμο) και το βρίσκει πολύ φυσικό ν' ακολουθήσει την παράδοση των πατέρων του.

Πολλές φορές στον εξισλαμισμό συντελούν και επίσκοποι, πουμε αψυχολόγητα τακρίρια αφόριζαν κατοίκους φτωχών περιοχών, διότι δεν εκρατούσαν όλες τις επιβεβλημένες νηστείες, όπως στην περιοχή του Κουρβελεσίου, όπου τα μοναδικά προϊόντα ήταν λίγο κριθάρι, γάλα τυρί, κορόμηλα και λεφτόκαρα.

Κοντά στους αφορισμούς και η πίεση για την είσπραξη των εκκλησιαστικών δικαιωμάτων και των επαρχιακών εισοδημάτων, όπως ήταν τα κύρια και τυχερά τα συνήθη και νενομισμένα δηλ. βοήθεια, φιλότιμα, κανονικά, εμβατοίκια, τα των γάμων και πανηγύρεων, η τοπική ζητεία, παρρησία, προθέσεις, σαρανταλείτουργα και ψυχομερίδια, έσπρωχνε στον εξισλαμισμό και τους υπολοίπους. 
Ό, τι επί χρόνια φιλότιμοι Επίσκοποι έκαναν για να διατηρήσουν στην πίστη του Γένους τους πιστούς, μπορούσε να καταστρέψει μέσα σε λίγο διάστημα ένας ανάξιος διάδοχός τους.

Αλλά σ' αυτήν τη χώρα που κατέχει τα παράλια του Αδριατικού και κρατεί τα κλειδιά της πόρτας του διασταυρώνονται κι άλλα ξίφη. Δεν είναι μόνο η πάλη ανάμεσα στο χριστιανισμό και το Ισλάμ.

Μαύρες κουκούλες Φραγκισκανών μοναχών από τον 14ον αιώνα εφωδισμένων με φιρμάνια του Μωάμεθ του Β' ξεκινώντας από τη Βοσνία διατρέχουν την Αλβανία και την Ήπειρο απ' άκρου εις άκρον με ευχολόγια και παράδες.

Από τον 17ον αιώνα επωφελούνται των νικών του πρίγκιπος Ευγενίου και γίνονται όργανα της Αυστριακής πολιτικής.

Σαν να μη έφθαναν αυτοί, από του 1840 εμφανίζονται και Ισουΐται με εντολές από τη Ρώμη. Τα νήματα πού ξεκινούν από τη Βιέννη και τη Ρώμη τυλίγουν σ' ένα αδιαπέραστο πλέγμα όλη τη χώρα.

Έτσι οι Μιρδίται της Βορείου Αλβανίας έγιναν καθολικοί επί Πάπα Ινοκεντίου του Δ' , αλλά διατηρώντας τύπους της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας μετελάμβαναν των Αχράντων Μυστηρίων.

Η διαρροή προς τον Ισλαμισμό εξακολουθούσε ομαδικά πότε με τη βία του κατακτητού και πότε εθελουσία μέχρι το 1860. Εκατοντάδες κάτοικοι της Αρπίτσας του Μαργαριτίου της Τσαμουργιάς ωνομάζονταν μέχρι προ ολίγων χρόνων Πασχαλινοί και Μπαϊραμίτες διότι εξισλαμίσθησαν το Πάσχα και το Μπαϊράμι. Όλοι οι Τούρκοι της Αρβανιτιάς και της Ηπείρου είναι Χριστιανοί γυρισμένοι, ρωμηογυρίσματα.

Ο κατακτής είχε ανάγκη από ένα υπόστρωμα δικού του πληθυσμού και στην αρχή ευνόησε ποικιλοτρόπως τον εκμουσουλμανισμό.
Και όταν το κακό παραγινόταν και ολιγόστευαν οι ραγιάδες ( ποιος θα δούλευε;) τότε η Κεντρική Οθωμανική Διοίκηση, συνήθως διά των βερατίων των Επισκόπων, προσπαθούσε ν' αναχαιτίσει την πλημυρίδα.

Ιστορικά. Εις βεράτι του Μητροπολίτου Λαρίσσης Λεοντίου εκδοθέν το 1604:

«Κανείς ραγιάς ποτέ ακουσίως να μη βιάζεται παρ' ουδενός να εξομόση» (Περιοδ. Προμηθεύς τεύχος 4 (1892) σελ. 311 κι εξ ).

Εις τον γνωστόν Ορισμόν του Σινάν Πασιά, έγγραφον παραχωρήσεων του Μουράτ του Β' προς τους Ιωαννίτας το 1430 αναφέρεται:

«Ο μητροπολίτης να έχη την κρίσιν την Ρωμαϊκήν και όλα τα εκκλησιαστικά δικαιώματα... και οι εκκλησίαις σας να σημαίνουν καθώς έχουν συνήθειαν ( Βλ. Κ. Αμάντου: Οι χριστιανοί και ο Ορισμός του Σινάν Πασιά, Ηπειρ. Χρονικά τεύχ. Γ' 1930).

Ότι όμως ήταν πολιτική της κεντρικής Οθωμανικής Διοικήσεως, αλλ' αντέβαινε στα σχέδια των τοπικών οργάνων στις απομεμακρυσμένες επαρχίες της αυτοκρατορίας, των σπαχήδων και των ζαΐμιδων ( τιμαριούχων) δεν έμπαινε σε εφαρμογή, ύστερα μάλιστα από μικρές εξεγέρσεις τωνραγιάδων ή και σοβαρώτερα κινήματα, όπως του Διονυσίου του Τρίκκης, του επιλεγομένου Σκυλοσόφου.

Έτσι έχουμε βιαίους εξισλαμισμούς από το 1612. Τότε εσταμάτησαν οι κωδωνοκρουσίες και αφηρέθησαν και τα προνόμια ( σιουρούτια). ( Βλ. Περιγραφή πόλεως Ιωαννίνων σελ. 45 Ηπειρ. Μελετήματα Ι. Λαμπρίδη).

Τα φρικτά μικτά συνοικέσια επεδείνωναν το κακό.( Βλ. Αθηναγόρα Νέος Κουβαράς Ηπ. , Χρον.τεύχος Α – Β 1929, σελ. 25 Χριστιανές πού συζούσαν με Οθωμανούς).

Ο Σπ. Αραβαντινός γράφει ότι « ο χείμαρρος του εξισλαμισμού ηπείλει να κατακλύση ολόκληρον την Ήπειρον» ( Βλ. Σπ. Αραβαντινού. Ιστορία Αλή Πασιά Τεπελενλή – Αθήναι 1895 εν σελ. 29-30.

«Το δυστύχημα, γράφει ο Φαν. Μιχαλόπουλος , είναι πως οι περισσότεροι εξισλαμισμοί ήσαν με τη θέληση των κατοίκων. Βαριεστημένοι οι ραγιάδες από την καταθλιπτική φορολογία, από την εγκατάλειψη και ακηδία του ανωτέρου κλήρου... αλλαξοπιστούσαν, ελπίζοντας την καλυτέρευση της τύχης των. ( Βλ. Φ. Μιχαλοπούλου – Κοσμάς ο Αιτωλός (1774-1779) Ν. Κράτος τεύχος 9 σελ. 611).

«Κατά το 1739 οι χριστιανοί της Χαονίας και Θεσπρωτίας ήρξαντο ελαττούσθαι επαισθητώς ένεκεν της κατά καιρόν τουρκεύσεως γιγνομένης προς αποφυγήν των αδιαλείπτων κακουχιών, ας οι Οθωμανοί ενεποίουν εις τους Χριστιανούς. Πολλά λοιπόν τότε χωρία ηναγκάσθησαν να εναγκαλισθούν τον Ισλαμισμόν.

Και της Επαρχίας Δελβίνου και Παραμυθίας και των Φιλιατών και της Αυλώνος και των Ακροκεραυνίων. Εις τα μεν των ως είρηται χωρίων ο Χριστιανισμός εις το παντελώς απεσβέσθη». ( Βλέπε χρονογραφ. της Ηπείρου Παν. Αραβαντινού, τόμ. Α' σελ. 245).

«Οι δυστυχείς Χριστιανοί ένεκα των ποικίλων καταπιέσεων και της παχυλής αμαθείας εις ήν δετέλουν, ήρχισαν να κλονίζωνται εν τη πίστει και ν' ασπάζωνται την πλείονα επίγεια αγαθά και απολαύσεις υποσχόμενην αυτοίς θρησκείαν». ( Ηπειρ. Ημερ. 1914 σελ. 218).

«Εις τες Δουκάτες του τμήματος Αυλώνος Επαρχίας Βελεγράδων εκ 300 Χριστιανικών οικογενειών άπασαι ησπάσθησαν τον Ισλαμισμό εκτός 25-30 απόρων οικογενειών. Γάμοι μεταξύ Οθωμανών και Χριστιανών ήσαν συνηθέστατοι. Εκ δύο αδελφών ο μεν οπαδός του Μωάμεθ, ο έτερος του Χριστού.

Ο πατήρ Οθωμανός, η μήτηρ Χριστιανή και τ' ανάπαλιν. ( Βλ. Έκθεσιν Δ. Μαλιάδη. Επετηρίς Ηπειρωτ. Φιλεκπαιδ. Συλλόγου Κων/πόλεως 1873 σελ. 70).

«Εις τα 34 χωρία της άνω και κάτω Σπαθίας οι νέοι μετήλλασσον εκ φόβου τα ονόματα εγγραφόμενοι εις τους στρατολογικούς καταλόγους και τους απογραφικούς μετά την έκδοσιν του Τανζιματίου. ( Βλέπε ανωτέρω σελ. 70-71).

Αντίδρασιν κατά του κύματος αυτού έχομε φωτεινούς ιερωμένους, που ορθώνουν το ανάστημά τους. Πρώτος στους πρώτους ο πάτερ Κοσμάς ο Αιτωλός, με το ιερό κήρυγμα από το ένα μέρος και με τα συστατικά γράμματα προς τους προεστούς και δημογέροντες, προτρεπτικά για την ίδρυσι σχολείων, πουσώζονται ακόμα και που μπορούν να θεωρηθούν σανδιατάγματα ιδρύσεως.

Μα και του Δριϊνουπόλεως Σοφιανού το παράδειγμα, που εγκατέλειψε τον επισκοπικό θρόνο και εγκαταστάθηκε στον Άγιο Αθανάσιο της Πολιτσάνης δεν είναι το μικρότερο.
Έχοντας ορμητήριον τούτον περιήλθε τα χωριά της Ζαγοριάς και ανεχαίτισε τον χείμαρρο του εξισλαμισμού. Πολλά χωριά είχαν εξωμότες. Τους συγκέντρωσε όλους στο Μαλέσοβο.

Στο χωριό Χάλιο του Δελβίνου, στο εικονοστάσι της οικογενείας Ιωάννου Παπά σωζόταν μέχρι το 1936 ιδιόγραφη επιστολή του Πάτερ Κοσμά. Αντίγραφο της επιστολής αυτής είχε κάνει προ ετών ο Ευάγγελος Ζάρος, Μπουλιαρατινός δάσκαλος.

Αντίγραφον από το αντίγραφο του Ζάρου είχε κάνει ο επίσης δάσκαλος Γ. Κ. Καλυβόπουλος.
Του Πάτερ Κοσμά, που στέκει πλάι-πλάι ισάξια με τους τρειςιεράρχες ο αναγώστης θα ιδή παρακάτω επιστολή:

« Ευγενέστατοι αγαπητοί μου αδελφοί , οι κατοικούντες την χώραν Χάλιου, σας ασπάζομαι και παρακαλώ τον Άγιον Θεόν διά την ψυχικήν και σωματικήν σας υγείαν.

Εγώ, αδελφοί μου, ως δούλος ανάξιος Χριστού του Θεού ημών περιερχόμενος και διδάσκων το κατά δύναμιν τους χριστιανούς με άδειαν των κατά τόπον Αρχιερέων, ήλθα και εδώ εις την χώραν σας και βλέποντας ότι δεν έχετε σχολείον να διαβάζουν τα παιδιά σας χωρίς πληρωμήν, επαρακίνησα τους Χριστιανούς και έδωσαν τα κατά δύναμιν και προαίρεσιν διά το σχολείον σας, πρέπει δε και η ευγένειά σας, πάντες να βοηθάτε πάντοτε το σχολείον σας εξ ιδίων πόνων ή κοινώς από την χώραν ή και από βακούφια διά να λάβετε και παρά Θεού τον μισθόν σας και τιμήν παρά ανθρώπων.

Είμαι και εγώ χρεώστης και παρακαλώ τον Κύριον τον ευλογούντα τα πάντα να ευλογήση και την χώραν σας και το σχολείον και τα παιδιά σας και να σας αξιώση να ζήσετε και εδώ καλά και θεάρεστα και να σας βάλη και εις τον παράδεισον να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε, να δοξάζετε την Αγία Τριάδα. Αμήν.

Έλαβα δε και επίτροπον, με την γνώμην πάντων, τον κύρ Ρίζον του Δήμου και επιστάτας και βοηθούς αυτού όλην την χώραν, μάλιστα δε τον κύρ Κυριάζον του Ζήση και τον κύρ Ιωάννην του Γκίκα και τον κύρ Ιωάννην του Ζώτου και τον κύρ Κυριάζον του Δημητρίου και τον κύρ Κώστα του Σπύρου και τον κύρ Πάντον του Δήμου να κυβερνήσουν το σχολείον καθώς ο Κύριος τους φωτίσει.

Ταύτα και υγιαίνετε εν Κυρίω
(1779) ΑΨΟΘ Ιούλιος

Κοσμάς Ιερομόναχος και ευχέτης σας

Αν όμως μεγάλο τμήμα του πληθυσμού κάτω από τις ιδιόμορφες συνθήκες έχασε την πίστην των προγόνων του, όμως οι εκδηλώσεις του , αποτέλεσμα παραδόσεων αιώνων, δεν έπαψαν να δείχνουν και να σελαγίζουν αυτό το παρελθόν προ της μεταστροφής. Ιδιαιτέρως αυτό συνέβαινε με τους Λιάμπιδες.

Οι Λιάμπιδες ήταν καλοί, μα τους χαλούσαν οι Καστρινοί αγάδες, που τους είχαν όργανά τους.

Δανείζομαι από τον Αραβαντινό ( Ιστορία Αλή Πασιά του Τεπελενλή) δύο μπουγιουρντιά του σπουδαιοτέρου από τους Λιάμπιδες, του αρχηγού τους, του περιφήμου Πασιά των Ιωαννίνων.

(Ετοίμασε η Ιωάννα Λουμπόνια, (Ιστορικός) με πληροφορείες από το βιβλιο ΗΠΕΙΡΟΣ (Λαογραφικά- Ηθογραφικά – Εθνογραφικά) του Αλεξ. Χ Μαμμόπουλου, Αθήνα 1961, Τομος Α, σελ 5-8) - defencenet.gr

ΜΙΑ ΕΙΚΌΝΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΊΑ

Τραγικές ώρες για τον Δημήτρη Καμπουράκη! Νέο χτύπημα μετά το κλείσιμο του Mega!

Το βράδυ της Πέμπτης το site του Δημήτρη Καμπουράκη, Lion News θα γράψει τίτλους τέλους.

Ο λόγος; Τα έξοδα ήταν δυσανάλογα περισσότερα από τα έσοδα, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, της μειωμένης διαφήμισης και της πληθώρας των ιστότοπων που τη διεκδικούν. Το προϊόν κρίθηκε, λοιπόν, ακριβό και αποφασίστηκε η διακοπή της λειτουργίας του με την παρούσα μορφή.

Ο Δημήτρης Καμπουράκης δεν προτίθεται, πάντως, να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Σχεδιάζει να ξαναβγάλει στον «αέρα» το Lion News, πιο «μαζεμένο» όμως και λιγότερο κοστοβόρο. Πότε; Σε λίγες μέρες…

Ο Γιάννης Σωτηρόπουλος, ρεπόρτερ του Μega και συνεργάτης του Lion News, έγραψε στην προσωπική του σελίδα στο facebook:

Tέλος. Δυστυχώς από σήμερα το βράδυ 30/11, το ειδησεογραφικό site του Δημήτρη Καμπουράκη θα πάψει να είναι στο αέρα. Μπορεί να μας ξάφνιασε όλους, αλλά είναι απολύτως σεβαστή η απόφαση του Δημήτρη. Eγώ προσωπικά θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανε να συνεργαστούμε, για μια ακόμη φορά και με άψογο τρόπο, έστω και για τόσο λίγο.

ΠΗΓΗ: athensmagazine.gr

Πανικός στην Αθήνα | Έκτακτη ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΕΛΑΣ προς όλους

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ…

Μεγάλη προσοχή προς όλους τους γονείς: Κλέβουν παιδιά στην Αθήνα! Πού έγινε το τελευταίο περιστατικό;

Μεγάλη αναστάτωση στη σχολική κοινότητα της Αργυρούπολης, έχει προκαλέσει η απόπειρα αρπαγής ενός 13χρονου μαθητή, την ώρα που πήγαινε στο σχολείο του (στο 3ο Γυμνάσιο).

Ένα λευκό βαν με φιμέ τζάμια πλησίασε τον μαθητή και μια ηλικιωμένη που καθόταν στη θέση του συνοδηγού, βγήκε και άρχισε να κάνει του κάνει ερωτήσεις. Ο 13χρονος κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και προσπάθησε να φύγει. Η γυναίκα τον έπιασε από το λαιμό και προσπάθησε να τον βάλει στο βαν αλλά το παιδί την έριξε κάτω με μια αγκωνιά και κατάφερε να ξεφύγει. Ενημερώθηκε η αστυνομία και από το σχολείο μοίρασαν σε όλους τους γονείς μια ανακοίνωση που γράφει:

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα το πρωί, άγνωστοι που επέβαιναν σε λευκό βαν, προσπάθησαν να προσεγγίσουν μαθητή μας με σκοπό να τους ακολουθήσει. Παρακαλούμε όπως ενημερώσετε ξανά τα παιδιά σας για τον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών. Το περιστατικό γνωστοποιήθηκε στην Ασφάλεια Αργυρούπολης η οποία έθεσε το σχολείο υπό επιτήρηση.

Δείτε πως περιγράφει την επίθεση στον 13χρονο μαθητή, μια μητέρα που είναι φίλη της οικογένειάς του:
“Το περιστατικό έγινε τη Τετάρτη το πρωί στη περιοχή της Αργυρούπολης, την ώρα που το αγόρι της Α΄Γυμνασίου πήγαινε στο σχολείο του. Σταμάτησε μπροστά του ένα Βαν χρώματος άσπρο με φιμέ τσάμια και από μέσα βγήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα ψηλή και άρχισε να το ρωτάει διάφορα πράγματα.
Το παιδί στην αρχή απαντούσε στις ερωτήσεις της, μετά από λίγο κατάλαβε ότι κάτι δε πάει καλά και προσπάθησε να φύγει.

Τότε εκείνη το έπιασε από το λαιμό, με σκοπό να το βάλει μέσα στο βαν, αλλά εκείνο κατάφερε να της δώσει μια αγκωνιά. Η ηλικιωμένη γυναίκα έπεσε κάτω και ευτυχώς το παιδί πρόλαβε και το έσκασε μπαίνοντας σε ένα κατάστημα της περιοχής.
Αμέσως ενημερώθηκε η αστυνομία όμως οι δράστες κατάφεραν να εξαφανιστούν. Δε πτοήθηκαν όμως γιατί την επόμενη μέρα, όπως έμαθα, προσπάθησαν να αρπάξουν παιδί δημοτικού, αυτή τη φορά στη περιοχή της Ηλιούπολης”

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ

Σατανικό κόλπο! – Τι αρνήθηκε ο Κ. Καραμανλής και τον έβγαλαν από τη μέση

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ: Το σατανικό κόλπο του Βερολίνου για να αλυσοδέσει την Ελλάδα!

Ερευνα- σοκ στο Πεντάγωνο

Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας, αγαπητοί… πλησιάζει.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για τηχρεοκοπία της χώρας έχουν οι Γερμανοί εταίροι, οι οποίοι, σε αγαστή συνεργασία με τους τοπικούς εκπροσώπους τους στη σοσιαλιστική παράταξη, πρώτα (το 1998-2003) φόρτωσαν τη χώρα με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος για εξοπλιστικά και μετά (το 2010) τη «βούλιαξαν» στα Μνημόνια για να τους πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης τα δανεικά!
Περί αυτού πρόκειται. Γερμανοί απαίτησαν να αγοράσουμε εξοπλισμούς-μαμούθ 84 δισ. ευρώ για να μπούμε στην ΟΝΕ. Γερμανοί έδωσαν εντολή στους εδώ υπαλλήλους τους να αλλοιώσουν το έλλειμμα του 2009 (με επιπλέον 4,7 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 2,9 δισ. από παραλαβές εξοπλισμών μελλοντικών ετών!).

Για να μην έχουμε, λοιπόν, καρδιακά επεισόδια, προειδοποιώ: Θα ζήσουμε ζωηρές συγκινήσεις. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι η Ελλάδα δεσμεύτηκε σε Γερμανούς (και σε άλλους) με κρατική «προμήθεια» 84 δισ. ευρώ σε εξοπλιστικές δαπάνες την περίοδο 1998-2003. Ηταν το…

διόδιο για την ένταξή της στην ΟΝΕ.
Οι εταίροι στην αρχή έκαναν, μάλιστα, τα… στραβά μάτια και οι συμβάσεις του δανεισμού-μαμούθ, στον οποίο υποχρεωθήκαμε για να μπούμε στα ευρωπαϊκά σαλόνια, δεν ενεγράφησαν στα ελλείμματα εκείνων των ετών (με το κόλπο της παραλαβής). Το ποσό των 84 δισ. των εξοπλιστικών δαπανών 1998-2003 αντιστοιχεί στο 25% του δημόσιου χρέους και ξεσκεπάζει όλο το σύστημα που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ με μια πέτρα στον λαιμό.

Σύστημα το οποίο, ακόμη και μετά την είσοδό μας στην Ενωση, πίεζε τον Καραμανλή να κατεβάσει το έλλειμμα κάτω από το 3% από τη μία και να αγοράσει πανάκριβα Eurofighter και ελαττωματικά υποβρύχια από την άλλη (αρνήθηκε και το πλήρωσε).Σύστημα το οποίο ζητούσε επιτακτικά να υπαχθούμε σε «επιτήρηση», αλλά, όταν ο Καραμανλής επεδίωξε τον εξοστρακισμό της κλεπτοκρατίας -μέσω του βασικού μετόχου-, εκείνο έβαλε «βέτο» μέσω των εκπροσώπων του στην Κομισιόν.

Η χρεοκοπία, λοιπόν, εξελίχθηκε σε δύο φάσεις:

Στην πρώτη, το 1998-2003, μας φόρτωσαν τα 84 δισ. ευρώ (ο Καραμανλής έκανε μόνο μία αγορά 40 F16, αξίας 2 δισ. ευρώ), που μας εκτόξευσαν στις πέντε πρώτες χώρες παγκοσμίως σε επίπεδο εισαγωγής εξοπλισμών!

Στη δεύτερη, το 2010, όταν, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης, χάθηκε ο έλεγχος, έβαλαν τη γερμανική ηγεσία της Εurostat να πειράξει, μέσω των εδώ υπαλλήλων της, το έλλειμμα του 2009, ώστε να χωθούμε πιο βαθιά στο Μνημόνιο και να εξοφλήσουμε με μέτρα λιτότητας τους εμπόρους όπλων. Είκοσι δισ. ευρώ δαπάνες για εξοπλιστικά πλήρωσε το Δημόσιο την περίοδο 2010-2015, την ώρα που έκοβε μισθούς και συντάξεις!

Θα είναι πολύ οδυνηρή η στιγμή -συμπεραίνω- όπου άπαντες θα καταλάβουν ότι το ευρώ δεν είναι το κοινό νόμισμα όλων, αλλά μια μεγάλη μπίζνα εις βάρος των λαών. Θα είναι πικρή η ημέρα όπου οι ευρωπαϊκοί λαοί θα συνειδητοποιήσουν ότι πέντε χρόνια τώρα δεν δανείζουν την πατρίδα μας για να περνάνε καλά «οι τεμπέληδες Ελληνες», αλλά για να εξοφληθεί μέχρι και το τελευταίο ευρώ στους Γερμανούς εμπόρους όπλων, πολιτικούς φίλους σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών.

Θα είναι πικρή η ημέρα που θα ξεχωρίσουν οι πολιτικοί που έβαζαν τον λαό πάνω από τους εμπόρους και οι πολιτικοί που έβαζαν τους εμπόρους πάνω από τον λαό. Θα είναι, τέλος, πικρή, γιατί πράγματι θα αποδειχθεί -εκτιμώ- ότι ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας είναι όντως ανήθικο και απεχθές, άρα πρέπει να ρυθμιστεί γενναία και χωρίς εκπτώσεις.

Από τον Μανώλη Κοττάκη ( αποσπάσματα)

Πηγή: dimokratianews.gr

Βρέθηκε ο τάφος της Βασίλισσας Νεφερτίτης πίσω από δύο άγνωστες και σφραγισμένες πύλες (φωτό)

Μια άγνωστη και σφραγισμένη πύλη στον διασημότερο αιγυπτιακό τάφο, του διασημότερου Φαραώ, του Τουταγχαμών, ίσως οδηγεί στον τάφο της θρυλικής βασίλισσας Νεφερτίτης.

Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκε ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, Νίκολας Ριβς. Οπως υποστηρίζει, ερευνώντας τον τάφο του Τουταγχαμών στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στην Αίγυπτο, εντόπισε δύο άγνωστες και σφραγισμένες πύλες, εκ των οποίων η μία οδηγεί στον τάφο της βασίλισσας Νεφερτίτης.

Ενενήντα τρία χρόνια από την ανακάλυψη του πολύχρυσου τάφου στον οποίο είχε εναποτεθεί η μούμια του έφηβου Φαραώ Τουταγχαμών, οι αρχαιολόγοι ψάχνουν ακόμη τον τάφο και τη μούμια της Νεφερτίτης. Αλλοι λένε ότι ο Τουταγχαμών, που θα μείνει στην αιωνιότητα λόγω των πάμπλουτων κτερισμάτων του, ήταν γιος της.

Ομως, οι έρευνες DNA θέλουν τον νεαρό βασιλιά να αποτελεί γόνο του Φαραώ Ακενατόν και κάποιας από τις αδελφές του – οι αιμομικτικοί γάμοι ήταν συνηθισμένοι στις βασιλικές οικογένειες της Αιγύπτου. Λέγεται λοιπόν ότι η Νεφερτίτη χάριζε στον Ακενατόν μόνο κόρες, ενώ ο Τουταγχαμών ήταν γιος της Σαταμόν. Γενετικές ανωμαλίες υποδεικνύουν ότι ήταν απόγονος αδελφών, κάτι που ισχύει μόνο ως προς τη Σαταμόν

.

Σάρωση 

Ο Ριβς δήλωσε στην «Daily Mail» ότι προχώρησε σε απεικονιστικές μεθόδους υψηλής ανάλυσης στο εσωτερικό του τάφου του Τουταγχαμών. Η σάρωση αποκάλυψε δύο σφραγισμένες πύλες, μία που οδηγεί σε αποθηκευτικό χώρο και μια άλλη που οδηγεί σε χώρο με αδιατάρακτη ταφή.

Ο τάφος του Τουταγχαμών στην Κοιλάδα των Βασιλέων

Η θέση του μυστικού τάφου στη δεξιά πλευρά της εισόδου του μνημείου αποτελεί για τον Ριβς άλλη μία απόδειξη ότι ανήκει σε γυναίκα. Ο Ριβς εξηγεί έτσι και το γιατί ο ταφικός θάλαμος με τη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών είναι τόσο μικρός και κάθε άλλο παρά σε τάφο βασιλιά παραπέμπει. Συμπεραίνει πως ο ταφικός θάλαμος του Τουταγχαμών χτίστηκε αργότερα, ως προσθήκη, στο υπάρχον ταφικό μνημείο της Νεφερτίτης.

Η Νεφερτίτη βασίλεψε με τον σύζυγό της από το 1353-1336 π.Χ. Το όνομά της σημαίνει «έφτασε η όμορφη» και οι επιστήμονες πιστεύουν πως καταγόταν από τη Μεσοποταμία. Η «κυρά της ευτυχίας», σύμφωνα με τον σύζυγό της, Φαραώ Ακενατόν, η γυναίκα που στο άκουσμά της «ο βασιλιάς αγάλλεται», εισήγαγε μαζί του τον μονοθεϊσμό στην αιγυπτιακή θρησκεία.

Πίστευαν μόνο στον θεό Ατόν και είχαν μεταφέρει την πρωτεύουσά τους σε μια τεχνητή πόλη, την Αμάρνα, η οποία κατέρρευσε σύντομα μετά τον θάνατό τους.

Η πανέμορφη πήλινη κεφαλή της Νεφερτίτης που σήμερα βρίσκεται στη Γερμανία.

Μερικοί υποστηρίζουν πως η Νεφερτίτη κυβέρνησε για μια σύντομη περίοδο μεταξύ του θανάτου του συζύγου της ίσως ως συμβασιλέας Σμενκχαρέ.

Η μούμια της δεν βρέθηκε ποτέ. Οι περισσότεροι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι μάλλον έχει καταστραφεί εδώ και αιώνες, καθώς η πανέμορφη βασίλισσα δεν είχε καθόλου υψηλές μετοχές στον λαό, ως αιρετική. Πιθανότατα όλα της τα ίχνη εξαφανίστηκαν μετά τον θάνατό της. Η προτομή της παραμένει πάντως μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες παγκοσμίως εικόνες της αρχαίας Αιγύπτου.

Η πανέμορφη πήλινη κεφαλή αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα έργο του επιφανούς καλλιτέχνη Τούθμωση και ανακαλύφθηκε το 1912 από τον Γερμανό Αρχαιολόγο Λούντβιχ Μπόχαρτ. Ο ανασκαφέας έκανε ό,τι μπορούσε για να την πάρει από την Αίγυπτο. Σύμφωνα με τις διακρατικές συμφωνίες που υπήρχαν τότε, η κάθε χώρα μπορούσε να πάρει τα μισά από τα αντικείμενα ανασκαφών.

Προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, ο Μπόρχαρντ άφησε το εύρημα καλυμμένο με λάσπη, ώστε να μη φαίνεται η εξαιρετική ομορφιά του και έδωσε σε αντάλλαγμα στους Αιγύπτιους δύο αγάλματα του Ακενατόν και της Νεφερτίτης από ασβεστόλιθο. Σήμερα αποτελεί σημείο τριβής ανάμεσα στη Γερμανία και την Αίγυπτo!

ΠΗΓΗ: xorisorianews.gr