Σαν σήμερα...31 Μαΐου

Σαν σήμερα το...

1678.... Στην Αγγλία, η λαίδη Γκοντάιβα σύζυγος του Κόμη Λίοφρικ Γ' του Κόβεντρι, ιππεύει γυμνή στους δρόμους του Κόβεντρι για να πείσει τον άντρα της να μειώσει τους υψηλούς φόρους, που είχε επιβάλει στους υποτελείς του.

1884.... Ο Αμερικανός γιατρός, Δρ. Τζον Χάρβεϊ Κέλογκ, πατεντάρει τα κορν-φλέικς.

1902.... Στην Ισπανία, ο βασιλιάς Αλφόνσος ΙΒ' διαλύει το Κοινοβούλιο και επιβάλλει στρατιωτικό νόμο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την εργατική αναταραχή.

1907....Το πρώτο ταξί κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

1910.... Σε ειδική διάσκεψη στη Βρετανία ιδρύεται η Ένωση της Νότιας Αφρικής, η οποία το 1961 μετονομάζεται σε Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής.

1915.... Θρίαμβος του Ελευθέριου Βενιζέλου στις εκλογές. Λαμβάνει τις 185 από τις 316 έδρες της Βουλής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι ψηφοφόροι τάσσονται με τη θέση του Βενιζέλου για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

1924.... Η Σοβιετική Ένωση υπογράφει συμφωνία με την Κυβέρνηση του Πεκίνου, στην οποία η Μογγολία αναφέρεται ως "αυτόνομο τμήμα της Δημοκρατίας της Κίνας", την κυριότητα της οποίας υπόσχεται να σεβαστεί η Σοβιετική Ένωση

1952.... Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1961.... Δημιουργείται η Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής.

1962.... Ο αρχιναζί Άντολφ Άιχμαν εκτελείται με απαγχονισμό στο Ισραήλ.

1991.... Ο Πρόεδρος της Αγκόλα και ο ηγέτης των ανταρτών της UNITA υπογράφουν συμφωνία ειρήνης, με την οποία τερματίζεται ο 16χρονος εμφύλιος πόλεμος στη χώρα.

1999.... Αρχίζει η δίκη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ηγέτη των Κούρδων στην Τουρκία.

Σαν σήμερα το 1923 γεννήθηκε ο Ρενιέ Γ', πρίγκιπας του Μονακό, 

το 1930 ο Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, Κλιντ Ίστγουντ 

το 1945 ο Γερμανός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. 

Την ίδια μέρα το 1809 πέθανε ο αυστριακός συνθέτης, Γιόζεφ Χάιδν 

το 1905 δολοφονήθηκε κατά την προσέλευσή του στη Βουλή, ο πρωθυπουργός, Θεόδωρος Δηλιγιάννης, από τον χαρτοπαίκτη και λεσχειάρχη Αντώνη Κωσταγερακάρη. Αιτία, η απόφαση του Δηλιγιάννη να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες.

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ

Νίκος Τοπούζης

Ιστορικός Συγγραφέας

 

Τον Φεβρουάριο του 1071 ο στρατηγός-αυτοκράτορας της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας Ρωμανός Δ’ Διογένης αποφάσισε να εκστρατεύσει ανατολικά και να δώσει την κρίσιμη μάχη ώστε να συντρίψει μια νέα απειλή εξ ανατολών, τους Σελτζούκους Τούρκους. Νομάδες από τα υψίπεδα του Αλτάι, πρόσφατα προσηλυτισμένοι στο Ισλάμ και δεινοί έφιπποι πολεμιστές, οι Σελτζούκοι φάνταζαν μακρινή απειλή για την Κωνσταντινούπολη. Οι επιδρομές τους όμως στην Ανατολία ήταν τόσο σφοδρές και η βαρβαρότητα που επιδείκνυαν σε κάθε χωριό, πόλη ή επαρχία τόσο μεγάλη, που η άμεση αντιμετώπιση τους είχε καταστεί πρώτη προτεραιότητα για τον Αυτοκράτορα.

 

Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Μάντζικερτ. Η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντινού στρατού απέκρουσε με επιτυχία την πρώτη επίθεση των Τούρκων και με τον Ρωμανό ως επικεφαλή ξεκίνησε αντεπίθεση. Η ορμή της αντεπίθεσης ήταν τέτοια που διέρρηξε το μέτωπο των αντιπάλων, τους ανάγκασε να ξεκινήσουν άτακτη υποχώρηση αλλά κάπου εκεί «κάτι» πήγε στραβά. Το κύριο σώμα του στρατού όχι μόνο δεν ακολούθησε την καταδίωξη του εχθρού αλλά σήμανε και υποχώρηση (!) κάτι που ανάγκασε και την οπισθοφυλακή να θεωρήσει πως η μάχη χάθηκε και υποχώρησε και αυτή. Αυτή η συμπεριφορά των αξιωματικών του κυρίου σώματος ήταν μια ξεκάθαρη προδοσία προς το πρόσωπο του Αυτοκράτορα, αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας των αυλικών και των γραφειοκρατών της Πόλης με τον Ρωμανό. Ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και το έκαναν εις βάρος των κατοίκων όλης της Ανατολίας! Με το 1/3 του στρατού του μόνο ο Διογένης έφτασε πολύ κοντά στη νίκη αλλά ο αντίπαλος του, Σουλτάνος Αλπ Αρσλάν ήταν άξιος αντίπαλος. Κατάφερε και συγκράτησε την οπισθοχώρηση του στρατού του, τον αναδιοργάνωσε και περικύκλωσε την εμπροσθοφυλακή που είχε απομείνει μόνη της στο πεδίο της μάχης.

Αιχμαλώτισε τον αυτοκράτορα και τους άντρες τους. 

 

 Ο Αρσλάν φέρθηκε βασιλικά στον αντίπαλο του και τον άφησε ελεύθερο μετά από λίγο καιρό, σε αντίθεση με τους πρώην υπηκόους του. Για να σωθεί ο Διογένης απαρνήθηκε τα επίγεια και περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα. Η Αυλή όμως δε μπορούσε να του συγχωρήσει το παρελθόν του και έβαλε να τον συλλάβουν και να τον τυφλώσουν με πρωτάρη βασανιστή που δεν χρησιμοποίησε καυτές σιδερένιες βελόνες ώστε να συντομεύσει το μαρτύριο του Διογένη αλλά απλές βελόνες. Κατάφερε και τον τύφλωσε με την τρίτη προσπάθεια. Σιδηροδέσμιος και με φρικτά μολυσμένα τραύματα, ο πρώην αυτοκράτορας οδηγούνταν στην Πόλη. Ξεψύχησε όμως στη διαδρομή. Ένας αργός και βασανιστικός θάνατος ύστερα από προδοσία….

 

Μετά τη μάχη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άρχισε να παραπαίει. Ολόκληρη σχεδόν η Ανατολία, μέσα σε είκοσι περίπου έτη έπεσε στα χέρια των Σελτζούκων μέσω συνεχών πολέμων και ανηλεών σφαγών του πληθυσμού που αντιστεκόταν. Οι περισσότεροι αιτιολογούν αυτή την καταστροφή ως συνέπεια της ήττας στο Μάντζικερτ, στιγματίζοντας πολύ σοφά τις ραδιουργίες της Αυλής (και του μέγιστου ανθρώπου των γραμμάτων Μιχαήλ Ψελλού) κατά του Αυτοκράτορα. Αν δούμε όμως τα δεδομένα της μάχης με ψυχρή λογική θα αποκομίσουμε διαφορετική αντίληψη. Οι απώλειες του Ελληνικού στρατού ήταν λιγότερες από το 1/3 του στρατεύματος (οι τουρκικές πολύ μεγαλύτερες). Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού διέφυγε χωρίς καμία απώλεια. Ο Αυτοκράτορας αν και αιχμαλωτίστηκε, αφέθηκε ελεύθερος και θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα κατά των Σελτζούκων. Αυτά τα ψυχρά δεδομένα ανατρέπουν την εικόνα της δικαιολογημένης κατάρρευσης της αυτοκρατορίας στην Ανατολή. Ποια ήταν όμως τα αίτια, τα πραγματικά αίτια;

 

Στα γενικότερα αίτια κατάρρευσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εντάσσονται οι εσωτερικές έριδες, η γραφειοκρατία, οι συνεχείς εμφύλιοι πόλεμοι καθώς και η διείσδυση δυτικών πολεμιστών και εμπόρων στα εσωτερικά του κράτους. Τα ειδικότερα αίτια της κατάρρευσης εκείνη την καταστροφική 20ετία μπορούν να εντοπιστούν σε δύο ενέργειες του διάδοχου του Ρωμανού Διογένη, Μιχαήλ Ζ’ Δούκα που είχε καταστεί υποχείριο ενός πανούργου ευνούχου, του Νικηφόρου ή αλλιώς Νικηφορίτζη. Διαβάζοντας την Ιστορία του βυζαντινού λόγιου και χρονικογράφου Μιχαήλ Ατταλειάτη μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει τις αιτίες της ραγδαίας πτώσης της δύναμης της αυτοκρατορίας:

 

«Εν συνεχεία άρχισαν να απευθύνονται κατηγορίες και να εγείρονται απαιτήσεις εναντίον αθώων ώστε να καταβληθούν μη χρεωστούμενα, και διεξάγονταν δίκες όπου δεν λαμβανόταν υπόψιν το δίκαιο, αλλά το κέρδος του δημοσίου και οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη γενική ή τη μερική δήμευση των περιουσιών. Συχνές ήσαν οι κατηγορίες και πολλές οι δίκες για φορολογικά ζητήματα, με αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια όσων υπέφεραν και τη γενική δυσφορία». (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.321)

 

«Ενώ λοιπόν, όπως το συνήθιζε πολλές φορές, δίκαζε ανθρώπους με τρόπο ανάρμοστο για βασιλιά και τους καταδίκαζε χωρίς εύλογες αιτίες, ακολουθώντας τις υποδείξεις των κακόβουλων, έφθαναν μηνύματα που έλεγαν ότι οι Τούρκοι επέδραμαν στη Χαλκηδόνα και τη Χρυσόπολη, πλησιάζοντας τότε για πρώτη φορά τόσο κοντά στη βασιλεύουσα. Εκείνος όμως δεν θορυβήθηκε διόλου, σαν η περιοχή που υπέφερε να ήταν ξένη και παράμενε αδιάφορος» (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.349)

 

Η δίψα δηλαδή του Νικηφορίτζη για πλούτη και η εξουσία που ασκούσε στο νεαρό αυτοκράτορα ήταν τέτοιες που ο Μιχαήλ αδιαφορούσε πλήρως για την κατάσταση στην Ανατολή και η μοναδική του ασχολία ήταν η αφαίμαξη του λαού και η υφαρπαγή των περιουσιών των υπηκόων του. Η συλλογή φόρων μέσω παράνομων και ανήθικων διαδικασιών είχε γίνει καθημερινότητα, όπως και η συνεχής επέλαση των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Ο Ατταλειάτης όμως εντοπίζει ακόμη έναν λόγο, ίσως πιο σοβαρό από τη φοροεπιδρομή, για την απώλεια τόσο μεγάλης περιοχής στους Σελτζούκους:
«Για τούτο και όταν πληροφορήθηκε ότι στη Ραιδεστό μεταφέρουν το σιτάρι πολλές άμαξες, που διασκορπίζονται στην περιοχή και το πουλούν εύκολα και χωρίς εμπόδια στους ξενώνες και στα καταστήματα των μοναστηριών, της μεγάλης Εκκλησίας και των ντόπιων, και έτσι εξελίσσεται η οικονομία του τόπου, φθόνησε ο άθλιος την ευτυχία του λαού και έχτισε μια αποθήκη έξω από την πόλη, ορίζοντας με βασιλικό διάταγμα να συγκεντρώνονται εκεί οι άμαξες. 

 

Μετέτρεψε λοιπόν το εμπόριο του σιταριού, που είναι το πιο αναγκαίο αγαθό, σε μονοπώλιο, αφού κανείς δεν είχε πλέον τη δυνατότητα παρά μόνον από αυτήν την πραγματικά καταραμένη αποθήκη. Γιατί από τότε που κατασκευάστηκε, χάθηκε η ευημερία των πόλεων και η οργή του Θεού ενέσκηψε ακόμη μεγαλύτερη στο κράτος των Ρωμαίων. Δεν μπορούσε, όπως στο παρελθόν, όποιος ήθελε να αγοράσει το σιτάρι να συναλλάσσεται με τον πωλητή και αν δεν του άρεσε το σιτάρι ενός καταστήματος να απευθυνθεί σε άλλο ούτε διεξάγονταν πλέον οι πωλήσεις από τις άμαξες, αλλά συγκέντρωνα όλους τους καρπούς μέσα στην αποθήκη, σαν σε φυλακή, και εκεί περίμεναν οι έμποροι σιτηρών. Αυτοί, αφού προκαταβολικά άρπαζαν το σιτάρι, το αγόραζαν στη συνέχεια και το αποθήκευαν, και κατόπιν συναγωνίζονταν να κερδίσουν για κάθε νόμισμα που δαπάνησαν τρία. Κανείς δεν αγόραζε πλέον από τις άμαξες, ούτε οι ναυτικοί που εισήγαγαν το εμπόρευμα στη βασιλεύουσα ούτε οι κάτοικοι της πόλης, ούτε οι χωρικοί ούτε άλλος κανείς. Η αγορά πραγματοποιούνταν από τους κερδοσκόπους της αποθήκης, με τον τρόπο που ήθελαν εκείνοι και ο διεφθαρμένος επικεφαλής τους αποθηκάριος. Αυτός εκμεταλλευόταν όσους έφερναν στην αποθήκη το σιτάρι, παίρνοντας τους παράνομα μέρος του εμπορεύματος, και επειδή εισέπραττε μεγάλο φόρο για τα τοπιατικά, αναγκαστικά η είσπραξη από την πώληση μειωνόταν εξαιτίας των διαφόρων φορολογιών.

 

Η αποθήκη αυτή λοιπόν έγινε αιτία να πάρει η αδικία τεράστιες διαστάσεις και η παλιά ευημερία της πολιτείας ανατράπηκε. Κατά το παρελθόν με ένα νόμισμα αγόραζες δεκαοκτώ μοδίους (μονάδα μέτρησης σιτηρών) σιταριού, ενώ τώρα κατέληξε να αγοράζεις μόνον έναν». «Τέτοια αδικία δεν είχε ξανασυμβεί. Αν πληροφορούνταν ότι κάποιος πούλησε στο σπίτι του σιτάρι, από αυτό που ο ίδιος παρήγαγε, του δήμευαν την περιουσία-σαν να επρόκειτο για φονιά, βιαστή ή άλλο κακοποιό- η οποία και διαμοιραζόταν από τον επιστάτη τη αποθήκης.»(εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.353-357)

 

Οι συνέπειες για την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την αυτοκρατορία ήταν καταλυτικές. Ο λαός έχανε την περιουσία του από τη φοροεπιδρομή και ταυτόχρονα επιβλήθηκε μονοπώλιο στο σιτάρι (και αργότερα και σε άλλα αγαθά) ανεβάζοντας την τιμή του, μετατρέποντας αυτό το βασικό είδος διατροφής ως είδος πολυτελείας. Η πείνα άρχιζε να μαστίζει τον πληθυσμό των πόλεων που έφτασαν σε σημείο να μην ενδιαφέρονται για τις νίκες των Τούρκων αφού είχαν έναν πιο επικίνδυνο εχθρό να αντιμετωπίσουν, τον ίδιο τους τον Βασιλιά!

 

Η αυτοκρατορία δυστυχώς δε μπόρεσε να ανακάμψει ποτέ από την πρωτοφανή επίθεση της εξουσίας έναντι στον λαό. Η βασιλεία του Αλέξιου Κομνηνού ανέκοψε τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά η ζημιά στην Ανατολή είχε γίνει μη-αναστρέψιμη. Η συντριπτική νίκη του Αλέξιου κατά των Τούρκων στοΦιλομήλιον το 1117μ.Χ σταμάτησε τη προέλαση των Τούρκων που είχαν κτυπηθεί και από τους Σταυροφόρους. 

 

Ο γιος του Αλέξιου, Ιωάννης συνέχισε τους πολέμους σε Ανατολή και Δύση και πήρε μόνιμη πρωτοβουλία κινήσεων έναντι των Σελτζούκων. Ο εγγονός του Αλέξιου, Μανουήλ Κομνηνός , ένας ακόμη αυτοκράτορας-στρατηγός συνέχισε τον πόλεμο σε όλα τα μέτωπα και τα πήγαινε περίφημα. Οι νίκες συνεχίστηκαν μέχρι το έτος 1176 μ.Χ και την ήττα στη μάχη του Μυριοκέφαλου, μια αναμέτρηση που θύμισε τόσο το Μάντζικερτ όσο και τη μάχη του Πύρρου στην Ηράκλεια κατά των Ρωμαίων το 280π.Χ, όπου ο Ηπειρώτης βασιλιάς έχασε όλους τους έμπιστους και ικανούς στρατιωτικούς τους διοικητές στο πεδίο της μάχης.

 

Ενώ λοιπόν φαίνεται ξεκάθαρα πως τα πραγματικά αίτια της προέλασης των Τούρκων στην Ανατολία δεν είναι η νίκη τους στο Μάντζικερτ αλλά οι αντιλαϊκές/εξοντωτικές φοροεισπρακτικές πολιτικές που ακολούθησαν και σκοπό είχαν την υφαρπαγή των περιουσιών των πολιτών, ο μεγάλος μου προβληματισμός είναι άλλος.. πως οι ίδιες πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα…

 

ΥΓ. Για αυτό το άρθρο θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο μου κ.Μαυράκη Γεώργιο για τις πολύτιμες συμβουλές και την καθοδήγηση του. 

 

πηγή 

Αντώνης Μπενάκης

Ο Αντώνης Μπενάκης (Αλεξάνδρεια 1873, Αθήνα 31 Μαΐου 1954) ήταν βιομήχανος, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός και ιδρυτής του Μουσείου Μπενάκη. Σε αντίθεση με πολλούς εθνικούς ευεργέτες που δεν γνωρίζουμε για τη ζωή τους, όχι μόνο δε μας είναι απόμακρος, αλλά γενιές και γενιές Ελλήνων γνωρίζουν τα παιδικά του κατορθώματα και τον τολμηρό του χαρακτήρα. Χάρις στον Τρελλαντώνη, το βιβλίο που έγραψε η αδελφή του Πηνελόπη Δέλτα, η παιδική του ηλικία ταυτίζεται με τη δική μας.

Η οικογένεια Μπενάκη έλκει την καταγωγή της από τη Μάνη αλλά διασκορπίστηκε μετά τα Ορλωφικά του 1770. Ο Αντώνης Μπενάκης - παππούς του Τρελλαντώνη - γεννήθηκε στην Χίο και ο πατέρας του, Εμμανουήλ, στην Σύρο. Ο τελευταίος μετά τις σπουδές του στη Βρετανία, πήγε στην Αίγυπτο και εργάστηκε στην εταιρεία εμπορίας βάμβακος Χωρέμη. Καρποί του γάμου του με τη θυγατέρα του Χωρέμη, Βιργινία, ήταν η Αλεξάνδρα(1871), ο Αντώνης(1873), η Πηνελόπη (1874), οΑλέξανδρος (1878-πέθανε μόλις 44 ετών) και η Αργίνη (1883).

Ο Μανώλης και η Βιργινία Μπενάκη ήταν φιλάνθρωποι αλλά σκληροί και αυστηροί γονείς. «Ο Αντώνης ήταν πολύ σκάνταλος και πολύ άτακτος», γράφει η Δέλτα στις «Πρώτες Ενθυμήσεις», «Απ' όλους μας είχε φάει το περισσότερο ξύλο. Ορμητικός, ανυπότακτος, γεμάτος ιδέες, ζωή και δράση, αδιάκοπα έπεφτε σε περιπέτειες που τελείωναν με μπάτσους και τραβήγματα αυτιών. Τότε κοκκίνιζε ως τα μέσα μαλλιά του, ντρεπόταν, υπέφερε στο φιλότιμό του, στην υπερηφάνεια του, που ήταν πολύ μεγάλη, μα ποτέ δεν έλεγε τίποτα, ούτε έκλαιγε ποτέ, ούτε καταδεχόταν να ξεφύγει με ένα ψέμα ή να διαμαρτυρηθεί. Σήκωνε το κεφάλι υπερήφανα, έτρωγε το ξύλο και δεν απαντούσε. Εμείς τα κορίτσια τον είχαμε για ήρωα». Θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να ομολογήσει ο Μπενάκης στη Δέλτα ότι η χωρίς αγάπη και τρυφερότητα ανατροφή τον είχε πληγώσει βαθιά. «Μπορείς να πονέσεις όσο θέλεις καημένη αδελφή. Από αγάπη οι γονείς μας δεν κατάλαβαν τίποτα...», της είπε σε ηλικία 20 ετών.

Σκληραγωγήθηκε στα ξενόγλωσσα σχολεία της Αλεξάνδρειας, όπου οι καθηγητές προσπαθούσαν να τον προσηλυτίσουν στον καθολικισμό, και στο Rossal Schoolτης Βρετανίας όπου ήταν οικότροφος. Επιστρέφει στην Αίγυπτο και εργάζεται στον οικογενειακό οίκο εμπορίας βάμβακος "Χωρέμη-Μπενάκη", όμως η ψυχή του λαχταρά να βοηθήσει τον αλύτρωτο Ελληνισμό. Το 1897 παίρνει μέρος στην ελληνοτουρκική σύρραξη που είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Στη συνέχεια ενισχύει το Μακεδονικό Αγώνα, εξοπλίζοντας την ομάδα Γαρέφη και προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.

Μετά την επιστροφή του πατέρα του Εμμανουήλ στην Ελλάδα το 1911, ο Αντώνης διοικεί τον οικογενειακό εμπορικό οίκο ως το 1926 αποδεικνύοντας ότι τα καταφέρνει σε αυτή τη θέση με υπευθυνότητα. Επίσης με τη σύζυγό του οργανώνουν ένα ορφανοτροφείο και φροντίζουν για το συσσίτιο των απόρων. Το φιλανθρωπικό του έργο τον κάνει στυλοβάτη της ελληνικής κοινότητας, η οποία τον εκλέγει πρόεδρο στον Πανελλήνιο Σύλλογο Αλεξανδρείας. Ο ζήλος του για το πατριωτικό σωματείο είναι τεράστιος. Το άλλο μεγάλο πάθος του είναι ο προσκοπισμός. Ιδρύει το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων της Αλεξάνδρειας και ασχολείται με την προσκοπική κίνηση μέχρι το τέλος της ζωής του όπως και με τον ναυταθλητισμό. Είναι ο εμπνευστής, ο πρωτεργάτης και ο ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος που τον ίδρυσε με άλλους επιφανείς Αθηναίους την 1η Νοεμβρίου του 1933. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ν.Ο.Ε. μέχρι τον θάνατο του στις 31/05/1952.

Με την επάνοδό του στην Ελλάδα γίνεται υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ταυτόχρονα φουντώνει το όνειρό του για τη δημιουργία ενός Μουσείου που θα φέρει το όνομα της οικογένειας. Το πάθος του συλλέγειν υπήρχε πάντοτε μέσα του. Η αδελφή του Πηνελόπη Δέλτα γράφει στον "Τρελλαντώνη", "Είχε πάντοτε γεμάτες τις τσέπες του με τόσους θησαυρούς. Τι δεν έβρισκες μέσα! Καρφιά, βώλους, βότσαλα, σπάγγους, κάποτε και κανένα κομμάτι μαστίχα, και πάνω απ' όλα, το τρίγωνο γυαλί που είχε πέσει απ' τον πολυέλαιο της εκκλησίας και που έκανε τόσο ωραία χρώματα σαν το έβαζες στον ήλιο. Ολόκληρο πλούτο είχαν αυτές οι τσέπες του Αντώνη".

Η πρώτη του μεγάλη αγάπη είναι τα όπλα και τα εθνικά κειμήλια. Ύστερα το ενδιαφέρον του στρέφεται στη μουσουλμανική-αραβική τέχνη, τα έργα εικαστικών τεχνών και τις εικόνες. Το προσωπικό ενδιαφέρον του αδελφού του Αλέξανδρου τον ωθεί να ασχοληθεί και με την κεραμική. Κατόρθωσε σταδιακά να σχηματίσει αξιόλογες συλλογές διαφόρων περιόδων που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων αντικείμενα αρχαίας ελληνικής τέχνης, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου, έργα λαϊκής τέχνης, κοπτικής κ.ά.

Το 1930 κάνει δωρεά τις συλλογές του στο κράτος και εργάζεται με πάθος για να μετατρέψει σε μουσείο την πατρική οικία της οδού Κουμπάρη, η οποία επίσης παραχωρήθηκε με πρωτοβουλία του στην ελληνική πολιτεία. Προσφέρει το απαραίτητο οικονομικό κεφάλαιο και στις 22 Απριλίου του 1931 το Μουσείο Μπενάκηανοίγει τις πόρτες του στο κοινό. Μέχρι τότε ο Αντώνης Μπενάκης είχε ασχοληθεί μέχρι και το τελευταίο καρφί ή το ύφασμα που μπήκε στις προθήκες. Ήταν τέτοια η αφοσίωσή του που είχε εκφράσει την επιθυμία να εντοιχισθεί μετά θάνατον η καρδιά του στο Μουσείο.

Μέχρι το τέλος της ζωής του φρόντισε να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία του νέου θεσμού αλλά και τον διαρκή εξοπλισμό του με νέα εκθέματα. Όταν τον ρωτούσαν οι ξένοι, γεμάτοι θαυμασμό και κατάπληξη, πως ολόκληρο Μουσείο το χάρισε στο έθνος απαντούσε "Έχουμε παράδοση στον τόπο μας, όποιος μπορεί να χαρίζει το περίσσευμά του, γιατί ο τόπος μας, βλέπετε, είναι φτωχός", θυμάται η Ευγενία Βέη-Χατζηδάκη.

Ο Μπενάκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 31 Μαΐου του 1954. Η Λίνα Κάσδαγλη έκλεισε μέσα σε μια φράση την ουσία της ζωής του Αντώνη Μπενάκη, "Γεννημένος άρχοντας έδωσε στην αρχοντιά το γνησιότερο περιεχόμενό της, την αγάπη για τα ωραία πράγματα και την αγάπη για τον πλησίον".

ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ρώτησαν τον Γέροντα Παΐσιο το εξής:

«Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε.

Έρχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε: Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολλά τσιγάρα και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε.

Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τί μπορούμε να λέμε;» Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει: «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει – ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζουν, και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο έχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω από όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει.

Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τί είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.

Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι.

Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί. Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνωστής όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά. Όταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν να περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τότε φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Όταν, όμως περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάσει με χώμα και με μια πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται από τις βρωμιές».

Και κατέληξε ο Γέροντας: «Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους – και με δυσκολεύουν – τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».

Έρευνα - Ελληνικός ποιμενικός: Μία αρχαία ελληνική ράτσα που περιμένει εδώ και δεκαετίες επίσημη αναγνώριση.

Οι περισσότερες χώρες στον κόσμο έχουν από τουλάχιστον μια δική τους ράτσα σκύλου 

με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από άποψη μορφολογίας και συμπεριφοράς.

Ο Γερμανικός ποιμενικός, ο Ιαπωνικός Ακίτα, ο κινέζικος Τσόου Τσόου, ο αγγλικός Bulldog, 

ο Καναδέζικος Λαμπραντόρ, ο Ρώσος Μπορζόι και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Εμείς ως Ελλάδα 

ακόμα δεν μπορούμε με γραφειοκρατική σαφήνεια και επίσημες σφραγίδες να πούμε ότι ο Ελληνικός 

Ποιμενικός είναι μια αναγνωρισμένη ράτσα.
Αυτός ο ευγενικός γίγαντας, ένας σκύλος υπέροχος, πανέξυπνος και ορισμένες φορές 

τραμπούκος (που ως τσομπάνης οφείλει) μένει ακόμα στα «αλώνια», δίπλα στο κοπάδι του. 

Μίλησα με τον Πάνο Στεφάνου, υπεύθυνο επικοινωνίας του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, για την φυλή, τους 

λόγους μη αναγνώρισής του (ακόμα) αλλά και τις ιδιαιτερότητες αυτού του σκύλου.

«Ο Ελληνικός Ποιμενικός, είναι όντως μια από τις αρχαιότερες ράτσες και θα έπρεπε να έχει 

διασωθεί. Είναι κρίμα που όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν καταφέρει να αναγνωρίσουν τις 

φυλές τους, και εμείς στην Ελλάδα όχι.
Ο λόγος που δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί είναι πρώτα απ» όλα η έλλειψη επαρκούς αριθμού 

καθαρόαιμων ατόμων σκύλων, με το ιστορικό τους, ώστε να δημιουργηθεί ένα μητρώο, που θα 

είναι και η βάση. Τα τελευταία χρόνια, με τη συστηματική εκτροφή του Ομίλου της φυλής (ΟΦΕΠ), 

και του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει.
Ο Ελληνικός Ποιμενικός παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία χαρακτηριστικών ως προς τον 

χρωματισμό, την ποικιλία του τριχώματος, το μέγεθος κλπ. Πολλές φορές δεν είναι σαφές, κατά 

τη διαδικασία των αναγνωρίσεων, από τα χαρακτηριστικά και μόνο του σκύλου, εάν πρόκειται 

για Ελληνικό Ποιμενικό, ή για πρόσμιξη με κάποια άλλη φυλή. Γι αυτό και η ύπαρξη ενός καλού 

ιστορικού του σκύλου είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Ο Ελληνικός Ποιμενικός αποτελεί εξαίρετο φύλακα κοπαδιών για την Ελληνική ύπαιθρο, καθώς 

είναι σκύλος αντοχής, δύναμης, που αντέχει στα ακραία καιρικά φαινόμενα και μπορεί να ανταπεξέλθει 

σε δύσκολες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.
Γενικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταθούμε τόσο πολύ στα μορφολογικά χαρακτηριστικά της φυλής. 

Στην ιστοσελίδα του Ομίλου της φυλής, άλλωστε, μπορεί κάποιος να βρει λεπτομερή ανάλυση του 

μορφολογικού προτύπου και των χαρακτηριστικών του. Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία 

είναι τα εργασιακά χαρακτηριστικά της φυλής.
Ο Ελληνικός Ποιμενικός αποτελεί εξαίρετο φύλακα κοπαδιών για την Ελληνική ύπαιθρο, καθώς είναι 

σκύλος αντοχής, δύναμης, που αντέχει στα ακραία καιρικά φαινόμενα και μπορεί να ανταπεξέλθει σε 

δύσκολες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.
Δεν παραπλανάται εύκολα και παραμένει πάντα κοντά στο κοπάδι, αποτρέποντας έτσι πιθανές 

επισκέψεις από θηρευτές όπως λύκους και αρκούδες. Με την κατάλληλη προσοχή και εκπαίδευση, 

ο Ελληνικός Ποιμενικός είναι ο καλύτερος φύλακας, ένας σκύλος εμπιστοσύνης, απαραίτητος σε κάθε 

κτηνοτρόφο που θέλει να προστατεύσει αποτελεσματικά το κοπάδι του.
Κάθε φυλή σκύλου έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Υπάρχουν σκύλοι που έχουν έντονα ανεπτυγμένο 

το κυνηγετικό ένστικτο, ή σκύλοι που έχουν ως αντικείμενο την φύλαξη. Ο Ελληνικός Ποιμενικός ανήκει 

σε αυτή την κατηγορία.
Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε πιθανός ιδιοκτήτης που θα θελήσει να αποκτήσει έναν ποιμενικό, που δεν θα 

χρησιμοποιηθεί για φύλαξη κοπαδιών, αλλά ως κατοικίδιο, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος πως τα 

ένστικτα φύλαξης του σκύλου ενδεχομένως να βρουν διέξοδο κάπου αλλού. Δεν είναι λίγες οι φορές που 

ιδιώτες που έχουν επιλέξει τον Ελληνικό Ποιμενικό ως κατοικίδιο, απευθύνονται τελικά στον ΑΡΚΤΟΥΡΟ, 

καθώς ο σκύλος τους γίνεται, όπως λένε, επιθετικός, ή προστατευτικός με τον χώρο του, τα αντικείμενά 

του, ή την οικογένειά του, το κοπάδι του, όπου στην περίπτωση αυτή είναι η ανθρώπινη οικογένειά του.
Θα πρέπει, λοιπόν, πριν πάρει κάποιος έναν σκύλο, οποιασδήποτε φυλής, ειδικότερα αυτών που είναι 

μεγαλόσωμων και δυσκολότερων στον χειρισμό, να έχει φροντίσει να ενημερωθεί για τα χαρακτηριστικά 

και τις απαιτήσεις της φυλής, ώστε να είναι σίγουρος πως μπορεί να τα παρέχει (μεγάλο χώρο, 

δυνατότητα εκτόνωσης, εκπαίδευση).

Φυσικά και υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία για να δώσουμε εμείς ως ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ σκυλιά. 

Το πρόγραμμα εκτροφής μας, υποστηρίζεται από τη Royal Canin και απευθύνεται κατά προτεραιότητα 

σε κτηνοτρόφους.
Τα κουτάβια δίνονται σε κτηνοτρόφους με σκοπό την φύλαξη των κοπαδιών, ενώ σπανιότερα 

επιλέγονται και κάποιοι ιδιώτες όπου συνεργάζονται με το πρόγραμμα. Η αναμονή είναι σχετικά μεγάλη, 

χρειάζεται υπομονή.
Οι κτηνοτρόφοι επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια, έπειτα από τηλεφωνική συνέντευξη, επιτόπια 

επίσκεψη, έγκριση των εγκαταστάσεων και των ήδη υπαρχόντων σκύλων, ενώ αν μετά την παράδοση 

του κουταβιού διαπιστωθεί κακομεταχείρισή του, με οποιαδήποτε μορφή, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ δύναται να 

απομακρύνει τον σκύλο».

Το διαβάσαμε από το: Έρευνα - Ελληνικός ποιμενικός: Μία αρχαία ελληνική ράτσα που περιμένει εδώ και δεκαετίες επίσημη αναγνώριση. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/05/blog-post_5189.html#ixzz4AAS0ewmN