Σήκωσε το κεφάλι Έλληνα. Σήκωσε το με υπερηφάνεια κι ας φοβάσαι κι ας πεινάς…

Σήκωσε το κεφάλι Έλληνα. Σήκωσε το με υπερηφάνεια κι ας φοβάσαι κι ας πεινάς…

Της Στεύης Τσούτση.

Δε με νοιάζει τι ψηφίσατε.
Όπως δε νοιάζει κι εσάς πως χρωμάτισα την κάλπη εγώ.
Το θέμα δεν είναι κομματικό. Δεν είναι καν πολιτικό. Το θέμα δεν είναι αυτοί αλλά όλοι εμείς. Οι παραέξω. Η βάση, πως το λένε.
Ο λαός.

Έχουμε μείνει κολλημένοι σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης, σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Έχουμε ακούσει οποιονδήποτε πήρε το βήμα κι αποφάσισε να μιλήσει για μας… χωρίς εμάς. Και περιμένουμε.

GREXIT , Χρεωκοπία ή όπως αλλιώς θέλουν να το λένε.

Γίναμε οικονομολόγοι, διεθνολόγοι, αναλυτές. Ίσως και λίγο μάντες.
Ίσως και πολύ δυστυχισμένοι, στην προσπάθεια μας να μαντέψουμε το μέλλον μας.
Μέσα ή έξω; Άσπρο ή μαύρο;
Και δεν περνά και κανένα καράβι με μεσίστια σημαία να πάρουμε σήμα.
Είμαστε με το ένα πόδι στο κενό και τα μάτια στα σκοτάδια. Και κανείς δεν μπορεί να μας απαντήσει με απαρασάλευτη βεβαιότητα αν αύριο θα είμαστε στην Ευρώπη…

Άδειασαν τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Άδειασαν και οι λογαριασμοί στην τράπεζα.
Όσοι, δηλαδή, είχαν ακόμη κάτι ψίχουλα που τους έδιναν λόγο ύπαρξης.
Κι όλοι αναρωτιούνται. Και νιώθουν ανασφάλεια. Και φοβούνται.
Φοβούνται αυτό το άγνωστο που ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας. Εκείνο το «αύριο» που δεν ξέρουμε τι θα φέρει.
Κι όσο εμείς στρέφουμε τα μάτια στους ευρωπαίους εταίρους και τους εγχώριους διαπραγματευτές, σε κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και δελφίνους, χάνουμε άλλα. Σημαντικά.
Τα σημαντικά.

200.000 νέοι έφυγαν από τη χώρα μας και δε θέλουν να ξαναγυρίσουν. Λόγω κρίσης κι αναξιοκρατίας.
Κι αν αυτό το ποσοστό δε μας συγκινεί, να αναφέρουμε μήπως τα ποσοστά της ανεργίας; Των οικογενειών που τελούν υπό πλήρη ανέχεια;

«Κάνω delivery χωρίς να πάρω χρήματα», μου είπε χθες ένας φίλος μαγαζάτορας.
«Αφού πεινάνε και το ξέρω. Δε μου πάει η καρδιά να αρνηθώ».
Το «γράψ’ τα» και θα περάσω στο τέλος του μηνός ήρθε ξανά στη ζωή μας. Κι αυτό το τέλος του μηνός μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Και τα χρωστούμενα να αυξάνονται στα μπακαλοτέφτερα. Για μια φρατζόλα ψωμί, ένα πακέτο μακαρόνια.

Κόβουν νερά, ρεύματα, τηλέφωνα.
Μα πάνω από όλα κόβουν τον αέρα. Την όρεξη για ζωή.
Απελπισία, φόβος κι ανασφάλεια. Δεν το λες ζωή αυτό αλλά υποκατάστατο της. Νομίζουμε πως ζούμε.
Ξυπνάμε μηχανικά, ανασαίνουμε, ανοίγουμε την τηλεόραση με πανικό, αγχωνόμαστε, πηγαίνουμε στη δουλειά, αν μας έχει μείνει. Μετράμε τα ψιλά στην τσέπη για να δούμε αν φτάνει για ψωμί και τρέμουμε για τον επόμενο λογαριασμό.
Μα πάνω από όλα τρέμουμε για το «αύριο».
Την πτώχευση, την επιστροφή στη δραχμή, τις συνέπειες.

Γαμώτο, δηλαδή!

Σήκωσε το κεφάλι, Έλληνα!
Σήκωσε το με υπερηφάνεια κι ας πεινάς. Κι εγώ πεινώ.
Κι ας έχεις τρύπιο παπούτσι, ας φοβάσαι. Κι εγώ φοβάμαι.
Ας τρέμεις εκείνο το αύριο που σε έκαναν να τρέμεις. Κι εγώ τρέμω.
Ότι κι αν γίνει αύριο, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Να γατζωνόμαστε με πάθος στους βράχους και να σκαρφαλώνουμε. Όπου κι αν μας ρίξουν, θα ματώσουμε αλλά θα σκαρφαλώσουμε.
Γιατί μπορούμε. Γιατί έτσι είναι η στόφα μας.
Ηρωική.
Πάντα ήταν κι ας το ξεχνούσαμε. Κι ας τα ξεχνάμε…
Κι αν αυτό μες τη μαυρίλα που ζούμε φαίνεται ανεδαφικό και υπεραισιόδοξο, εγώ θα απαντήσω με το στίχο του ποιητή.
Εκείνου του προφήτη Μίλτου Σαχτούρη που χρόνια πίσω έγραψε για τα δεινά μας.
Τα αλλοτινά, τα τωρινά, τα μελλοντικά.
Κύκλος άλλωστε η ζωή. Κύκλος και τα ζόρια.

Η μόνη σταθερή αξία ήταν και θα πρέπει πάντα να είναι οι άνθρωποι. Η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Οι άνθρωποι που τους κρατούν γερά στο χώμα, για να ξεχνούν τις ρίζες τους. Να ξεχνούν πως είναι κληρονόμοι πουλιών. Και πως πρέπει ως γνήσιοι απόγονοι να γίνονται αντάξιοι της καταγωγής τους.
Γι’ αυτό να θυμάσαι Έλληνα πως είμαστε καμωμένοι από πουλιά. Κι εσύ κι εγώ…
«εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω.»

Θα πετάξεις μαζί μου, τι λες;

CNBC: Ποιες χώρες θα επηρεάσει άμεσα ένα Grexit

CNBC: Ποιες χώρες θα επηρεάσει άμεσα ένα Grexit

"Στο χειρότερο σενάριο που η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, η ύφεση θα σκορπίσει στην πρώην Ανατολική Ευρώπη", αναφέρει η Capital Economics

Οι φόβοι της μετάδοσης της κρίσης ενός "Grexit" μπορεί να έχουν επικεντρωθεί στις συνέπειες που θα έχει η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ στην Ευρωζώνη, αλλά υπάρχουν κάποιες πρώην κομμουνιστικές χώρες στα σύνορα της Ελλάδας που αναμένεται να κινδυνέψουν, αναφέρει το CNBC.

H Σερβία, η Βουλγαρία, που έχει σύνορα με την Ελλάδα, είναι μερικές από τις χώρες που αναφέρονται ως οι πιο πιθανές να πληγούν από ένα "Grexit".

"Η αυξανόμενη απειλή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έχει σκορπίσει την σκιά της στις πλέον αναπτυσσόμενες αγορές", αναφέρει οι John Ashbourne, Gareth Leather και Jason Tuvey.

Η Ρουμανία, στα βόρεια της Βουλγαρίας, αναφέρεται ως μία από τις χώρες που βρίσκονται σε κίνδυνο από ένα "Grexit".

«Βεβαίως, η αντίδραση των χρηματοπιστωτικών αγορών είναι μέχρι στιγμής υποτονική. Και τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλη απειλή για άλλα μέρη του κόσμου. Ακόμα κι έτσι όμως οι φόβοι εντείνονται" αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη με γεωπολιτικούς όρους και το γεγονός ότι έχει σύνορα με τα πρώην κομμουνιστικά κράτη της Αλβανίας, των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, έχει ως αποτέλεσμα να θέτει σε κίνδυνο αυτές τις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης περισσότερο από την Γαλλία και την Γερμανία.

Την ίδια ώρα οι τράπεζες των Σκοπίων, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις ελληνικές και το ευρώ, καθώς ελληνικές τράπεζες κατέχουν το 20% των τραπεζών στις χώρες αυτές.

Η Stopanska Banka, μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες των Σκοπίων ανήκει στην Εθνική Τράπεζα.

"Στο χειρότερο σενάριο που η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, η ύφεση θα σκορπίσει στην πρώην Ανατολική Ευρώπη", αναφέρει η Capital Economics. 

http://www.protothema.gr/economy/article/488122/cnbc

112-EΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

112 - EΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

Αργώ. Το αρχαίο διαστημόπλοιο, ιστορίες που έγιναν μύθος! η άπατη κρατάει ακόμα!

Αργώ. Το αρχαίο διαστημόπλοιο, ιστορίες που έγιναν μύθος! η άπατη κρατάει ακόμα!

Αργώ. Το αρχαίο διαστημόπλοιο
Η αρχαία ελληνική μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.
Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»: «Οι Αλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).
Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία, ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.
Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Αργό, Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα ολύμπιους θεούς, οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους. Η εξωγήινη καταγωγή της Α8ηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρητη. (όπως όλοι οι θεοί! ήταν εξωγήινοι)
Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο,(έτσι βολεύει!) ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά. Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ότι ένας από τους τύπους των UFO είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου. Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βαλανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία καυασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, όπου έχουν αναφερδεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σε αυτόν το λόφο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος. Όμως, το πιο σημαντικό είναι όιι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στη μέση μια κάθετη γραμμή. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία αναφορά σχεακά με αυτό το σύμβολο προέρχειαι από τη Ρωσία στις 27/9/1989 και μεταδόδηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι αναφέρδηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά ότι αυτό το UFO είχε στη μια πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο μ' εκείνο του Βόλου.
Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σε αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν θεϊκές ικανότητες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός απ' όλους τους ανδρώπους, έβλετιε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι. Πιστεύετε ότι ένα μέρος αυτών των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα δεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας 8α χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή, η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαδέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.
Επίσης, συμμετείχε ο θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με τη λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Αδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη) καθώς και τούς χθόνιους θεούς. Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στη Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε τη λύρα του και με ας παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε τη μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει τη δύναμη της βαρύτητας.
Αλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτηπκές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάσιορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν γιοι του Δία και της Λήδας, και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος γνώριζε ιις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.
Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Αργός, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος
Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο·. «Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα ίου πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).
Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος σιο έργο του Αργοναυιικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».
Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για ίο φόνο του Αψΰρτου, του αδελφού της Μήδειας τόν οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί καθαριστούν από το φόνο από την Κίρκη». Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:
"Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί σιις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω να περιέλδω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δε φδάσειε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά..." (στ. 1160-1188).
Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων ολύμπιων θεών, οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.


Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ! ΝΑ ΛΕΝΕ ΜΥΘΟΥΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΘΕΟΥΣ ΕΞΩΓΙΗΝΟΥΣ ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ! ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΨΑΧΝΟΥΝ ΔΗΘΕΝ ΕΞΩΓΙΗΝΟΥΣ! ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ!

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΑΤΟΣ! ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ...

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΑΤΟΣ! ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ...

Ο Σόιμπλε ομολογεί πως η Γερμανία μετά τον Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ δεν ήταν ποτέ κράτος κυρίαρχο αλλά εταιρεία ελεγχόμενη από τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών και μάλιστα με την ακόλουθη διεύθυνση:

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ Ε.Π.Ε. BUNDESREPUBLIK DEUTSCHLAND FINANZAGENTUR GmbH ΟΔΟΣ:LURGIALLEE 5 D – 60439 FRANKFURT/MAIN ΤΗΛ.: + 4969 – 25616 – 0 FAX : + 4969 – 25616 – 1476 E-Mail:info@deutsche-finanzagentur.de Αρ.Εγκρίσεως: HRB 51411 AMTSGERICHT/FRANKFURT/MAIN

Με άλλα λόγια λοιπόν, η Γερμανία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, δέν επετράπει να γίνει ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ!
Το παραδέχεται άλλωστε επίσημα και ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΟΪΜΠΛΕ.

Που σημαίνει ότι:

– Δεν έχει ακόμα ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ, αν και κατά το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ, μετά πρέπει να της δοθεί το δικαίωμα της απελευθέρωσής της.

– Βρίσκεται ακόμα σε ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, με 50 τόσες χώρες σε Προσωρινή ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΠΥΡΟΣ!

– Βρίσκεται ακόμα ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ με ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ και ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ!

– Δεν έχει γίνει πραγματική ΕΝΩΣΗ το 1989 με τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ 2+4, που απλά, ήταν μια ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΟΡΩΝ!

– Βρίσκεται ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΑ, αλλά σε ΑΔΡΑΝΕΙΑ, στα όρια της Επικράτειας του 1937.

– Νόμιμο, αλλά σε προσωρινή ΑΔΡΑΝΕΙΑ είναι το ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1919 της Βαϊμάρης.

– Αντί λοιπόν για έγκυρο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, τους έχει επιβληθεί –λόγω κατοχής, κατά το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ, ένας ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ – για να λειτουργεί η γραφειοκρατία και η ασφάλεια του πολίτη, μέχρι την υπογραφή ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, τη διενέργεια ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ και την ψήφιση Καινούριου Συντάγματος, ή την επίσημη συνέχιση του Βασικού Νόμου, ή την επαναφορά του Συντάγματος του 1919 κλπ. κλπ., όπως ο Γερμανικός Λαός αποφασίσει.

– Ο Γερμανός ΄΄Πολίτης΄΄, αντί για ταυτότητα ταυτοποίησης προσώπου, έχει ένα ΄΄ΠΑΣΣΟ΄΄, για την ΕΤΑΙΡΕΙΑ στην οποία ανήκει, αφού δεν μπορεί να ανήκει σε χώρα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

Λογική απορία βέβαια, αν η ΕΤΑΙΡΕΙΑ αυτή έχει ΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ υπογραφής ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ Ή ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΜΕ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΚΡΑΤΗ…..Εκτός αν….Αλλά τουλάχιστον στα μαθηματικά, το ΕΝΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟ ΟΛΟΝ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΟΜΟΕΙΔΩΝ?

Όμως ως ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΉΝ, αναλαμβάνει προς χάριν του κατόχου και κατακτητή της – με την ΑΝΑΛΟΓΗ ΑΜΟΙΒΗ βέβαια – την κήρυξη ανελέητου, εξοντωτικού, εγκληματικού και βάρβαρου ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ άλλων χωρών.

Οι πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία και η παρατεινόμενη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης καταδεικνύουν κάτι αξιοπερίεργο. Όχι μόνο φαίνεται πως η Γερμανία διοικεί την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και η Ευρώπη μοιάζει «ερωτευμένη» με αυτή τη Γερμανία, καθώς, σε δύσκολη συγκυρία οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, οι Γερμανοί εμφανίζονται ως οι μόνοι Ευρωπαίοι που μοιάζει να ξέρουν τι ακριβώς θέλουν.

Η μοναδικότητα της Γερμανίας είναι τόσο ξεκάθαρη, ώστε, ενώ σε αλλά κράτη της Ε.Ε., τα εκλογικά σώματα «τιμωρούν» τις κυβερνήσεις τους που τους έριξαν τόσο βαθιά μέσα σε αυτή τη νέα Μεγάλη Ύφεση, στη Γερμανία οι πολίτες επανεξέλεξαν την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, υποστηρίζοντας σθεναρά το κόμμα της, τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU).

Επιπλέον, οι γείτονες της Γερμανίας δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους προς αυτήν: στη Γαλλία, ο διανοούμενος Αλέν Μινκ δημοσίευσε το βιβλίο «Ζήτω η Γερμανία» (Vive l’ Allemagne), πλέκοντας το εγκώμιο στην «πιο υγιή και δημοκρατική χώρα της Ευρώπης». Στην Ιταλία, ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές όσων θεωρούν πως η Γερμανία θα έπρεπε να χρησιμεύσει ως μοντέλο προκειμένου η χώρα να βγει από τη κρίση. Ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αποπειράθηκε να ενισχύσει το διεθνές του κύρος μιλώντας για τους «στενούς δεσμούς που ενώνουν το Ηνωμένο Βασίλειο με τη Γερμανία». Μέχρι και η ηγεσία της Κίνας θεωρεί πως η Γερμανία αποτελεί ένα υπόδειγμα βιώσιμης ανάπτυξης διαμέσου εξαγωγών.

Όταν σχηματιστεί η νέα κυβέρνηση της Μέρκελ, το Βερολίνο θα αναλάβει έναν ακόμη πιο σημαντικό ρόλο προς την επίτευξη μιας ακόμη μεγαλύτερης Ευρωπαϊκής ενοποίησης – μια διαδικασία που απαιτεί ακόμη μεγαλύτερες θυσίες, συμπεριλαμβανομένης της εκχώρησης της εθνικής της κυριαρχίας. Υπό μια έννοια, κάτι τέτοιο θα αποτελεί μια συνέχεια της μακραίωνης ιστορίας της Γερμανίας. Ενός κράτους που διαρκώς αυτοκαταργεί κι αυτοκαταργείται.

Το αποδεικνύει η ιστορία. Σχεδόν κάθε εκατό χρόνια, από την εποχή της Μεταρρύθμισης του Μαρτίνου Λούθηρου, ο αριθμός των ανεξάρτητων γερμανικών κρατιδίων μειώνεται συνεχώς. Η Συνθήκη Ειρήνης της Βεστφαλίας το 1648 μείωσε τον αριθμό τους στην λεγόμενη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τρεις με τέσσερις χιλιάδες σε μόλις τριακόσια με τετρακόσια κρατίδια.

Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων (1815) ο αριθμός τους έπεσε στα 39, ενώ το 1866 παρέμεναν μόλις 34 μέλη της γερμανικής συνομοσπονδίας. Μια νέα σειρά πολέμων και συνθηκών ειρήνης είχαν ως αποτέλεσμα την «kleindeutsch», τη «Μικρή Γερμανική Αυτοκρατορία» του 1871, όπου υπήρχαν μόνο τρία κύρια γερμανόφωνα κράτη στην Ευρώπη (η Γερμανική Αυτοκρατορία, η Αυστροουγγαρία και η Ελβετική Συνομοσπονδία), εκ των οποίων κανένα δεν αποτελούσε ένα συμβατικό έθνος-κράτος.

Ο Αλφρεντ Γιοντλ υπογράφει την παράδοση της Γερμανίας χωρίς όρους…Στην πραγματικότητα ήταν παράνομο καθότι μόνο ο εκλελεγμένος ηγέτης μιας χώρας μπορεί να το κάνει.

Στον δε 20ο αιώνα η διάσπαση της Γερμανίας το 1949 σε Ομοσπονδιακή και Λαοκρατική ανέβασε τον αριθμό των γερμανόφωνων ευρωπαΐκών κρατών σε τέσσερα (μαζί με την Αυστρία και την κατάπλειψηφία γερμανόφωνη Ελβετία).

Συμπέρασμα: αν η νέα κυβέρνηση του Βερολίνου τεθεί επικεφαλής σε μία πορεία προς μια πιο ισχυρή, πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη, σε έναν αιώνα από σήμερα μπορεί να μην υπάρχει στη Γηραιά ‘Ηπειρο κανένα κυρίαρχο γερμανικό κράτος. Γιατί η Γερμανία και οι εραστές της πεθαίνουν πάντα στο τέλος, μονάχα για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Οι 4 Ερωτήσεις που θα έπρεπε να κάνουν στον Σόϊμπλε:

1. Που βρίσκεται σήμερα η χώρα που λέγεται Γερμανία?

2. Γιατί δεν επιδιώκει συνθήκη ειρήνης για την ίδια και βασική προυπόθεση για ολόκληρο τον κόσμο. Ποιος την εμποδίζει, ποιος την ελέγχει?

3. Γιατί το 1989 αν και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο ως υπουργός εσωτερικών στις τότε διαβουλεύσεις εμπόδισε την πραγματική ένωση της Γερμανίας? Για ποιούς δούλευε?

4. Πίσω από ποιο διεθνές δίκαιο θωρακίζεσθε για να δημιουργείτε οικονομική κρίση και εξόντωση κρατών και λαών προς όφελος των εργοδωτών σας σε μια χρεοκοπημένη ήδη Γερμανία.

ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ: ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ; ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ;;;

ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ: ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ; ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ;;;

Αν το σκεφτεί κανείς, τα κατοικίδια ζώα αποτελούν μεγάλη ευθύνη για ένα κηδεμόνα και η σωστή ανατροφή τους κοστίζει αρκετά.
Τότε όμως γιατί πάνω από 700 εκατομμύρια νοικοκυριά σε όλο τον κόσμο έχουν έστω και 1 κατοικίδιο..;;
Αποδεικνύεται ότι πέρα από αγάπη και συντροφικότητα τα κατοικίδια μας προσφέρουν πολύ περισσότερα πράγματα!

ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ; Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;

ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ; Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η σημασία του ...
σαρικιού, για ποιο λόγο φορούν οι Κρητικοί μαύρο πουκάμισο, τι επιρροές δέχτηκε η παραδοσιακή Κρητική φορεσιά ώσπου να πάρει την μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Νομοθεσίες ενδυμασίας, επιρροές από τους διάφορους λαούς που κατοίκησαν στην Κρήτη και βεντέτες έδωσαν την τελική πινελιά στο σχέδιο της Κρητικής ενδυμασίας που γνωρίζουμε.

Η εξέλιξη της Κρητικής ενδυμασία στην πάροδο του χρόνου

Οι επιρροές από την δύση
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία και εξέλιξη της κρητικής φορεσιάς παρουσιάζουν οι νομοθεσίες των Ενετών (και των Τούρκων, που θα συναντήσουμε παρακάτω), σύμφωνα με τις οποίες απαγόρευαν στις Κρητικές να φορούν πολυτελείς ενδυμασίες και να στολίζουν τα μαλλιά τους με διάφορους πολύτιμους λίθους.

Από τον στόχαστρο των Ενετών δεν ξέφυγαν ούτε οι άντρες, στους οποίους απαγορεύτηκε να ράβουν βελούδινα ρούχα και η διακόσμηση με χρυσά κεντήματα. Μάλιστα, για να μην αφήσουν περιθώρια ανυπακοής, το 1394 αυξάνουν τους δασμούς των εισαγόμενων υφασμάτων στην Κρήτη.

Μέχρι τότε οι ευκατάστατοι κάτοικοι του νησιού επηρεασμένοι από την βυζαντινή πολυτέλεια είχαν υιοθετήσει ρούχα μεγαλοπρεπέστατα, που όσο περισσότερα στολίδια είχαν σε τόσο μεγαλύτερη κοινωνική τάξη ανήκαν. Η βυζαντινή ενδυμασία φορέθηκε μετά την απελευθέρωση των Κρητών από τους Σαρακηνούς, το 961.

Με την άφιξη των Ενετών και τις απαγορεύσεις τους, η ενδυμασία των Κρητών επηρεάζεται από την δύση. Οι Κρητικές επιλέγουν φορέματα cotehardie, δηλαδή ένα φόρεμα μονοκόμματο, εφαρμοστό στο στήθος και στους γοφούς, για να τονίζει τις θηλυκές καμπύλες, μανίκια μέχρι τον αγκώνα και τετράγωνο άνοιγμα στο λαιμό. Αξιοσημείωτο της ενδυμασίας της εποχής είναι τα ψηλά τσόκαρα που ονομαζότανcalcagnetti και που για να τα περπατήσουν οι κυρίες θα έπρεπε να υποβαστάζονται από δύο υπηρέτριες. Οι άντρες ξεκινούν να φορούν κοντά ρούχα που φτάνουν περίπου μέχρι το γόνατο.

Η προέλευση της βράκας

Πιθανολογείται ότι οι Κρήτες υιοθέτησαν ένα είδος βράκας από τους Αλγερινούς πειρατές. Οι Κρητικοί δούλευαν ως ναυτικοί στα Ενετικά πλοία και για να παραπλανούν τους Αλγερινούς που λίμαζαν ολόκληρη την Μεσόγειο φορούσαν βράκα. Όταν εγκατέλειπαν τα καράβια συνέχιζαν να φορούν αυτήν την ενδυμασία, λόγω της κακής οικονομικής τους κατάστασης.

Οι Οθωμανοί καθορίζουν την παραδοσιακή Κρητική φορεσιά

Οι αλλαγές δεν σταματούν εδώ, καθώς το 1669 η Κρήτη καταλαμβάνεται από την Οθωμανική αυτοκρατορία και γίνεται δέκτης και άλλων νομοθετικών ρυθμίσεων που αφορούν την ενδυμασία των κατοίκων του νησιού. Οι Οθωμανοί επιτρέπουν την εισαγωγή υφασμάτων από τις μουσουλμανικές περιοχές κι έτσι οι Κρητικοί έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε μεταξωτά, ταφτάδες, δέρμα κ.ά.

Η ενδυμασία των Κρητικών αρχίζει πλέον να θυμίζει τις παραδοσιακές φορεσιές που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Οι γυναίκες φορούν φαρδιές φούστες, φαρδιές ζώνες, μεταξωτό συνήθως πουκάμισο, μαντήλι και ζιπόνι, δηλαδή το χρυσοκέντητο γιλέκο. Από την άλλη οι άνδρες καθιερώνουν την βράκα, το λευκό συνήθως πουκάμισο, τη ζώνη με το μαντήλι, το φέσι που αργότερα έγινε σαρίκι, το γιλέκο, το καπότο (είδος παλτού) και τα στιβάνια.
Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;
Οι νομοθέτες ξανάρχονται να δώσουν εντολές στον Κρητικό λαό, επηρεάζοντας τα χρώματα που επικράτησαν στην Κρητική παραδοσιακή φορεσιά. Ο Κιαμίλ Αχμέτ Πασάς, διοικητής του Χάνδακα, απαγορεύει τα κόκκινα και λευκά σαρίκια, επιβάλει βράκες μπλε ή μαύρου χρώματος και τα κόκκινα παπούτσια. Μέχρι τότε τα στιβάνια των Κρητών ήταν μαύρου, κόκκινου αλλά και άσπρου χρώματος. Άσπρα στιβάνια συνέχισαν να φορούν οι ανυπότακτοι Κρήτες ως ένδειξη αντίστασης.


Μάλιστα, τα άσπρα στιβάνια είχαν περάσει στην συνείδηση του κόσμου ως αντίσταση τόσο που αποτελούσε χαρακτηριστικό των καπετάνιων της εποχής. Μάλιστα, ο Νίκος Καζαντζάκης, στο βιβλίο του «Καπετάν Μιχάλης» γράφει: «ακούγαμε τους γέρους νά μιλούν γιά σφαγές, παλικαριές και πολέμους, γιά λευτεριά κι Έλλάδα, και καμαρώναμε, νά κατεβαίνουν άπό τά βουνά, μέ τις φουφοϋλες βράκες τους, μέ τ' άσπρα στιβάνια τους, μέ το μαυρομάνικο παραχωμένο στη ζώνη, οι γέροι καπεταναίοι, σαν άγαθά θεριά, και νά κυκλοφορούν στα στενά σοκάκια του Μεγάλου Κάστρου», ενώ παρακάτω παρομοιάζει τον θεό με γέρο κρητικό πολεμιστή, που φορά και εκείνος τα ρούχα της εποχής «φορούσε κι αυτός φουφούλα βράκα, κρατούσε κι αυτός μα­χαίρι κι έφερνε γύρα το Κάστρο».

Η σημασία της Κρητικής ενδυμασίας

Το γνωστό πλεκτό κεφαλοκάλυμμα του Κρητικού, το σαρίκι έκανε την εμφάνιση του στο δεύτερο τέταρτο του 20ου αιώνα. Το σαρίκι με τα κρόσια σαν δάκρυα φανέρωνε την θλίψη των Κρητικών για τα πολλά χρόνια της Τουρκοκρατίας, καθώς και για το ολοκαύτωμα της μονής Αρκαδίου.

Αναπόσπαστο κομμάτι της Κρητικής ενδυμασίας ήταν το μαχαίρι. Το μαχαίρι που κοσμούσε την γυναικεία φορεσιά φανέρωνε γυναίκα αρραβωνιασμένη ή παντρεμένη. Το μαχαίρι ήταν δώρο του συζύγου και αποτελούσε μικρογραφία ανδρικού μαχαιριού. Από την άλλη, το μαχαίρι των ανδρών, που βρισκόταν πάντα ζωσμένο στην ζώνη της φορεσιάς τους, φανέρωνε την κοινωνική τους θέση και την οικονομική τους κατάσταση.
Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;
Όσον αφορά την σταδιακή αντικατάσταση του λευκού πουκαμίσου με μαύρο, η ιστορία ξεκινάει από τα Σφακιά, στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν ακόμα οι κατάρα των βεντετών κάλυπτε σαν μαύρο σύννεφο την περιοχή και ολόκληρο το νησί. Μαύρο πουκάμισο φορούσαν οι συγγενείς του νεκρού για να δείξουν την θλίψη τους αλλά ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο φανέρωναν την «υπόσχεση» τους για εκδίκηση. Όταν πραγματοποιούσαν την «υποχρέωση» τους τότε έβγαζαν και το μαύρο πουκάμισο. Ωστόσο, το μαύρο πουκάμισο καθιερώθηκε ως καθημερινή ενδυμασία των Κρητών το 1936, όταν πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Οι διαφοροποιήσεις...

Σαφέστατα, στην πάροδο όλων αυτών των χρόνων και των ενδυματολογικών αλλαγών, οι φορεσιές των Κρητικών διέφεραν ανάλογα με την τοποθεσία όπου κατοικούσαν και την κοινωνική τους τάξη. Τα ρούχα στην ύπαιθρο ήταν πάντα απλά και φθηνά.
Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;
Τον διαχωρισμό της ενδυμασίας της γυναίκας της υπαίθρου και της γυναίκας της πόλης περιγράφει εξαιρετικά ο Ιωάννης Κονδυλάκης στο βιβλίο του «Ο Πατούχας». Ο Κονδυλάκης παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο τις αλλαγές μιας κοπέλας που μετοίκησε στην πόλη, καθώς και την εντύπωση που προκάλεσε στους κατοίκους του χωριού της, οι οποίοι με την επιστροφή της στο χωριό φαίνεται να λένε «είντα να λέμε κεμείς πως ζούμε στον κόσμο και κάνομε! Να την ακούσετε να σας εδηγάτε τση χώρας τα καλά και τ' αρχοντιές και να στουπίρη ο νους σας!». Συνεχίζει περιγράφοντας τα ρούχα που φορούσε η κοπέλα, επηρεασμένη από της ενδυματολογικές συνήθειες της πόλης, «αλλ' όσο θαυμάσια δεν διηγείτο η ίδια τα διηγούντο οι στολισμοί, με τους οποίους ήλθε από την πόλιν, η μεταξωτή γάζα η αστροποίκιλτη, που περιέβαλλε την ξανθήν της κόμη, ο χρυσός σταυρός...το χρυσοποίκιλτον κοντόχι ή κοντογούνι, το οποίον, ανοικτόν εκ των έμπροσθεν, άφηνε να μαντεύωνται υπό το αραχνούφαντον προστήθιον με τους φαρμπαλάδες, και αι περικνημίδες και τα υποδήματα με τα υψηλά τακούνια».

Ωστόσο και σύμφωνα με το cretanmagazine.gr, οι παραδοσιακές γυναικείες κρητικές φορεσιές που επικράτησαν αφορούν τα γιορτινά ρούχα και χωρίζονταν σε τρεις βασικούς τύπους, τη φορεσιά με ζιπόνι και φουστάνι, τη Σάρτζα και τη Κούδα, οι οποίες χωρίζονται και πάλι ανάλογα με τον τόπο όπου φοριούνται. Οι πιο διαδεδομένες σήμερα είναι η Σφακιανή και η Ανωγειανή φορεσιά.

Από την άλλη η ανδρική φορεσιά είναι κοινή για όλη την Κρήτη και χωρίζεται και αυτή σε καθημερινή και σχολινή ενδυμασία. Τα ρούχα των ανδρών έραβαν ειδικοί τεχνίτες που ονομάζονταν τερζήδες.

Από τις μακριές φούστες και τις βράκες στα κοντά φορέματα και τα παντελόνια

Οι γυναίκες της Κρήτης συνέχισαν να φορούν τις παραδοσιακές τους φορεσιές ως το 1920 έκτοτε διάφοροι λόγοι συνετέλεσαν στην αλλαγή των ενδυματολογικών συνηθειών τους. Η βιομηχανική επανάσταση και οι μετανάστες που επέστρεφαν στον τόπο καταγωγής του συνετέλεσαν για την ριζική αλλαγή.

Δραγώνας, ο επιχειρηματίας, που δημιούργησε τα Harrods της Αθήνας.

Δραγώνας, ο επιχειρηματίας, που δημιούργησε τα Harrods της Αθήνας. 


Η συνάντηση που μας μίλησε για την άγνωστη ζωή του 22/03/2014Κατηγορίες: ΚΟΙΝΩΝΙΑΕτικέτες: Αιόλου, Δραγώνας, Λέανδρος, ΜΑΚΡΟΝΗΣΣΟΣ, πολυκαταστήματα, πυρκαγιά, Σοφοκλέους «Ό,τι θέλει ο λαός, στον Δραγώνα ασφαλώς», ήταν το χαρακτηριστικό σλόγκαν της οικογενειακής επιχείρησης των καταστημάτων Δραγώνα, που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στην εμπορική ιστορία της Αθήνας και του Πειραιά, από τα τέλη του 19ου και σχεδόν στο σύνολο του 20ου αιώνα. Το επιχειρηματικό δαιμόνιο και η πρωτοτυπία σε μεθόδους προβολής που θα ζήλευε ακόμη και το σύγχρονο μάρκετινγκ, σε συνδυασμό με το οικογενειακό πνεύμα στο εσωτερικό της εταιρείας, ήταν τα «όπλα» που χρησιμοποίησαν τα καταστήματα Δραγώνα – όχι μόνο για να επιβιώσουν στις πιο μαύρες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, αλλά και να αναπτυχθούν περαιτέρω! Πόλεμοι, κύματα μετανάστευσης και φτώχεια αντιμετωπίστηκαν σαν κρίσεις που έκρυβαν ευκαιρίες από την επιχείρηση, η οποία φρόντιζε να είναι πάντα συνεπής απέναντι στους εργαζόμενους, ακόμη και στο τέλος, όταν η καταστροφική πυρκαγιά του 1980 έκανε στάχτη το πολυκατάστημα στη συμβολή της Σοφοκλέους με την Αιόλου. Τα καταστήματα «Δραγώνα» στη συμβολή Αιόλου και Σοφοκλέους στις αρχές του 1920.



 «Πιλοπωλείον Γεωργίου Δραγώνα», Πειραιάς 1896 
Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ο Πειραιάς γνωρίζει μεγάλη άνθηση εξαιτίας της εμπορικής δραστηριότητας του λιμανιού, όπως άλλωστε μαρτυρά και η αύξηση του πληθυσμού της πόλης από 10.000 κατοίκους το 1860, σε 50.000 το 1896. Σε αυτό το περιβάλλον επιλέγει να εκδηλώσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα ο Γιώργος Δραγώνας, ο οποίος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1868, και δεν ξανανέβηκε ποτέ στο πλοίο του καπετάνιου πατέρα του όταν αυτό έδεσε στο μεγάλο λιμάνι, σε κάποιο από τα ταξίδια του. 
Το «μαύρο ΄97» και το μεγάλο κύμα μετανάστευσης των αρχών του προηγούμενου αιώνα είχαν προκαλέσει καθίζηση στην οικονομία. Όμως, μέσα σε λίγα χρόνια, το 1903, ο Γεώργιος Δραγώνας υπερηφανεύεται πως έχει το μεγαλύτερο κατάστημα ανδρικών ειδών στην πόλη. 
«Ήμασταν οι βασιλείς των καπέλων», λέει με περηφάνια στη «Μηχανή του Χρόνου», ο Λέανδρος Δραγώνας. Το πιλοπωλείο στην Ακτή Μιαούλη ήταν η τελευταία στάση για τους μετανάστες που θα έμπαιναν στα πλοία της ξενιτιάς – πολλές φορές χωρίς επιστροφή – και άρα, η τελευταία ευκαιρία να αγοράσουν κάτι που να τους θυμίζει την πατρίδα, ένα καπέλο, μία ζώνη, ένα γιλέκο. Το κατάστημα παραμένει ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο και είναι γνωστό σε όλο τον Πειραιά, καθώς ο ιδιοκτήτης του είχε αντιληφθεί από τότε τη σημασία της διαφήμισης. 

 Ζητάει από τους αμαξάδες που μεταφέρουν τα υφάσματα από το εργοστάσιο του Ρετσίνα, να μην ακολουθούν το συντομότερο δρόμο προς το μαγαζί, αλλά να κάνουν κύκλους στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, ώστε να βλέπουν συνέχεια τη φίρμα οι Πειραιώτες! 
Η αναγνώριση του Γεώργιου Δραγώνα από την πειραϊκή κοινωνία ολοκληρώνεται με τον γάμο του (1903) με τη Μαρίκα Πάνου, που συνέχισε να ράβει τα σκισμένα σεντόνια στους καιρούς της ευμάρειας. 
Μαζί αποκτούν τέσσερα παιδιά, τον Σόλωνα (1905 – 1924), τον Θεμιστοκλή (1907 -1997), τον Σπύρο (1919 -1945) και τον Λέανδρο (1922). Οικογένεια Δραγώνα: Ο Γεώργιος και η Μαρίκα Δραγώνα με τα παιδιά τους  Σόλωνα, Θέμο, Σπύρο και Λέανδρο (1921-1922). Μαγαζί γωνία… στην καρδιά της πρωτεύουσας Το εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας που γνωρίζουμε σήμερα από τα παρκόμετρα είχε σχηματιστεί από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σταδίου, Ερμού και Αιόλου είναι οι εμπορικότεροι δρόμοι της Αθήνας , με το καφενείο «Η ωραία Ελλάς» να μετρά το σφυγμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της πρωτεύουσας, στη διασταύρωση των τελευταίων δύο δρόμων. 
Η Αιόλου κατέχει τα σκήπτρα με πλήθος καταστημάτων και δεν είναι τυχαίο ότι το 1908 είναι ο πρώτος δρόμος της πόλης που «ντύνεται» με άσφαλτο. Δύο χρόνια αργότερα, στη συμβολή με τη Σοφοκλέους, τα καταστήματα Δραγώνα σηκώνουν για πρώτη φορά τα ρολά, πλάι σε 14 μαγαζιά που πουλάνε καπέλα και απέναντι από τον «Λαμπρόπουλο» που βρισκόταν εκεί από το 1901. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά ο εκ Πειραιώς ορμώμενος έμπορος καταφέρνει να εδραιωθεί και το 1920 μετακομίζει με την οικογένειά του στην οδό Ντέκα, τη σημερινή Μητροπόλεως. 
Το μεγάλο πανό προαναγγέλλει την επέκταση των καταστημάτων Δραγώνα στους ορόφους του κτηρίου στην Αιόλου   (1930). 

Ο Δραγώνας καθιερώνει τις εκπτώσεις Η ανάπτυξη της επιχείρησης στα χρόνια του μεσοπολέμου είναι ραγδαία, χάρη στις καινοτομίες που εισήγαγε, όπως η «εβδομάς υπολοίπων»: «Το ΄30 είχαμε οργανώσει εκπτώσεις σε ορισμένα χρονικά διαστήματα. Πουλάγαμε πολύ φθηνά γιατί είχαμε τη δυνατότητα ταμειακά, είχαμε πολύ ρευστό και αποταμιεύαμε. Ήταν μία ουρά 100 μέτρων έξω από τα καταστήματα για να προφτάσουν στις 7 το πρωί να μπούνε μέσα να ψωνίσουν, όπως στα Harrods στο Λονδίνο. 
Ήταν τέτοιος ο συνωστισμός μια μέρα το ΄32, που σπάσανε όλα τα κρύσταλλα στις προθήκες», θυμάται ο Λέανδρος Δραγώνας. 
Το πρόβλημα χώρου οδηγεί στην επέκταση των καταστημάτων. Ενοικιάζονται γειτονικοί χώροι και το ξενοδοχείο που βρίσκεται πάνω από το μαγαζί. Ο μεγάλος όγκος των συναλλαγών καταλήγει το 1937 στη μεταβολή της νομικής μορφής της επιχείρησης σε Ανώνυμη Εταιρεία, με συμβολαιογράφο τον Κωνσταντίνο Γιαννίτση, πατέρα του πρώην υπουργού. 
Το πακέτο του στρατιώτη και ο βομβαρδισμός του Πειραιά Ο πόλεμος, η κατοχή και ο εμφύλιος που ρήμαξαν την Ελλάδα για 13 χρόνια δεν άφησαν αλώβητη την επιχείρηση, αλλά ούτε και την οικογένεια του Γεώργιου Δραγώνα. Αμφότερες ωστόσο επιβίωσαν. Το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου τον Οκτώβριο του 1940 ντύνει στο χακί τον δευτερότοκο γιο Θεμιστοκλή Δραγώνα και ο 18χρονος τότε Λέανδρος, αναλαμβάνει τα ηνία της επιχείρησης. Ο ίδιος αναφέρει: «έπρεπε να εποπτεύω τη δουλειά όσο μπορούσα και δημιούργησα πολεμική ατμόσφαιρα σε όλο το κατάστημα. Έβαλα μεγάλες κορνίζες με τους Ιταλούς που οπισθοχωρούσαν και γέμισα το μαγαζί με «πακέτα Δραγώνα» που είχαν μέσα δύο ζευγάρια μάλλινες κάλτσες, γάλα και παπούτσια, κασκόλ και άλλα είδη, τα οποία έπαιρναν οι μητέρες και τα έστελναν στα παιδιά τους στο μέτωπο. 
Είχα πουλήσει χιλιάδες δέματα σε στιγμή πλήρους αδράνειας στο άλλο εμπόριο και ήταν μία επιτυχία, γιατί δύσκολα θα καθόταν μία γυναίκα να το φτιάξει μόνη της. Τότε κόστιζε περίπου 50 δραχμές, όταν η ισοτιμία με τη λίρα είχε 300 δραχμές και επειδή δεν είχαμε ακόμη πληθωρισμό, όλοι μπορούσαν να το αγοράσουν». 

Στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία επιτίθεται στην Ελλάδα και τα Στούκας βομβαρδίζουν λυσσαλέα τον Πειραιά. «Κατέβαιναν κάτω σχεδόν ως τη γη και έριχναν τις βόμβες. Όλος ο Πειραιάς έπιασε φωτιά, γιατί ήταν γεμάτος βαπόρια με πυρομαχικά κι έτσι τινάχθηκαν στον αέρα και τα καταστήματα Δραγώνα.
Ήταν το ωραιότερο κατάστημα στην πόλη, εξαώροφο, με μπαρ στο ισόγειο και κήπο, λουτρά για το προσωπικό», λέει ο Λέανδρος Δραγώνας. Οι 25 υπάλληλοι μεταφέρθηκαν στο κατάστημα της Αθήνας. Ο Λέανδρος Δραγώνας 
Τα συσσίτια στους εργαζόμενους και το τέχνασμα κατά του πληθωρισμού Οι εργαζόμενοι από το κατεστραμμένο κατάστημα στον Πειραιά γίνονται δεκτοί με επιφύλαξη από τους συναδέλφους τους στην Αιόλου, οι οποίοι φοβήθηκαν ότι θα γίνουν απολύσεις σε μια περίοδο, που κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με καταδίκη. 
«Στην Κατοχή βλέπαμε στη Μητροπόλεως που μέναμε πεθαμένους ανθρώπους στο δρόμο. Οι Γερμανοί τρώγανε αλλά δεν έδιναν στο λαό. Εμείς είχαμε 500 ανθρώπους και κάναμε κάθε μεσημέρι συσσίτια μέσα στα καταστήματα, είχαμε προμηθεύσει με καζάνια και προσφέραμε ένα πιάτο ζεστή φασολάδα κι έτσι ζήσανε οι άνθρωποι», θυμάται ο Λέανδρος Δραγώνας. 
Ο ιδιοκτήτης επινοεί όμως και ένα τέχνασμα για να προστατεύσει τους μισθούς των εργαζομένων από το «τέρας του πληθωρισμού» που εκμηδένιζε την αξία του χρήματος στην κατοχική Ελλάδα. «Μία οδοντόκρεμα είχε ένα εκατομμύριο δραχμές και κάθε μέρα ανεβοκατέβαιναν οι τιμές, ανάλογα με την πορεία των τανκς του Ρόμελ στην έρημο! Είπαμε λοιπόν ότι θα είχαμε για τιμάριθμο δύο οκάδες μακαρόνια και δύο οκάδες ψωμί και επί τη βάσει αυτών των τιμών θα παίρνουν το μισθό τους, οπότε οι άνθρωποι δεν αγρυπνούσαν.» Όσον αφορά στις τιμές, οι 470 εργαζόμενοι της επιχείρησης είχαν πάρει χίλια μολύβια και χίλιες γομολάστιχες και κάθε πρωί, έσβηναν κι έγραφαν! Λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση, τον Απρίλιο του 1945, ο Γεώργιος Δραγώνας άφησε την τελευταία του πνοή . Δεν έμαθε ποτέ το τραγικό τέλος του γιου του Σπύρου, τον Ιούλιο του ίδιου έτους σε ηλικία 26 χρόνων. Ο Σπύρος είχε συλληφθεί στη Γερμανία και μεταφέρθηκε στο Νταχάου, όπου προσβλήθηκε από φυματίωση. Το 1924 είχε πεθάνει σε ηλικία 19 χρόνων και ο πρωτότοκος γιος, Σόλων. 
Ο νεότερος γιος της οικογένειας Λέανδρος, εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Έφεδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας και πολέμησε πέντε χρόνια στο πλευρό του Εθνικού στρατού, παρά την «προστασία» που μπορούσε να του εξασφαλίσει η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας. Τα βιώματά του είναι σκληρά: «Έχασα 120 συμμαθητές νεκρούς και άλλους 110 χωρίς πόδια, χέρια και χωρίς μάτια. Δεν ήθελα να βάλω μέσο να φύγω, να είμαι στόχος», δηλώνει στη Μηχανή του Χρόνου και θυμάται την περίπτωση γόνου μεγάλης αθηναϊκής οικογένειας ο οποίος – αν και είχε πολεμήσει στην Αλβανία – τουφεκίστηκε, επειδή δωροδόκησε γιατρό με 10 λίρες για να τον βγάλει βοηθητικό». 

Το πολυκατάστημα Δραγώνα πριν από την καταστροφή. 

Τρεις δεκαετίες προόδου Κυρίαρχη μορφή διασκέδασης για τους Αθηναίους κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο είναι ο κινηματογράφος. Ο Δραγώνας βάζει έξω από 135 αίθουσες αφίσες με το σλόγκαν: «Ό,τι θέλει ο λαός στου Δραγώνα ασφαλώς». Η επιχείρηση εμπλουτίζει συνεχώς τον κατάλογο με τους κωδικούς των προϊόντων και επεκτείνεται, ενώ αναπτύσσει και εξαγωγική δραστηριότητα. Ταυτόχρονα, οργανώνει επιδείξεις μόδας και δίνει ιδιαίτερο βάρος στα παιχνίδια μετατρέποντας τον πέμπτο όροφο του πολυκαταστήματος σε παράδεισο για τους λιλιπούτειους πελάτες και σε …κόλαση για τους γονείς. Διαγωνισμοί παιδικής δημιουργικότητας εξασφαλίζουν δωροεπιταγές σημαντικής αξίας στους νικητές ενώ αναμνηστικά, όπως τα ημερολόγια τσέπης, προσελκύουν όλο και περισσότερους πελάτες. Σταθερή είναι και η πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους, το εβδο... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/dragonas-o-epichirimatias-pou-dimiourgise-ta-harrods-tis-athinas-i-sinantisi-pou-mas-milise-gia-tin-agnosti-zoi-tou/

Παλιές διαφημίσεις της Αιόλου

Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιάννη Λάμπρου "Οδός Αιόλου", ενδιαφέρον φυσικά, -πως αλλιώς, δεδομένης της πετριάς μου-, μα εκεί που κόλλησα ήταν οι τελευταίες σελίδες με τις παλιές διαφημίσεις. Θαύμασα άλλη μια φορά την γραφιστική κομψότητα , τα μεγαλόστομα σλόγκαν γεμάτα βεβαιότητα για την τελειότητα των προϊόντων, το κουκούλι αθωότητας που τις περιέβαλλε.
Εδώ είναι θέμα σκέφτηκα: ένα οδοιπορικό στα ίδια αυτά ακριβώς μέρη, εκεί που ο έμπορας πρωτοείδε την μακέτα που του φερε ο τυπογράφος της εποχής, το αφεντικό να μην του αρέσει και να τσαντίζεται, να ψάχνει το ευρηματικό σλόγκαν, να ρωτά τους υπαλλήλους πως τους φαίνεται. Μακριά το πήγα; Ναι, πολλά απ' τα κτίρια γκρεμίστηκαν, οι άνθρωποι φύγανε και το μόνο που έμεινε είναι αυτές οι διαφημίσεις κι οι πόσες ιστορίες που κρύβουν πίσω τους.
Αιόλου 24
Περισσοτερες διαφημίσεις 

Αιόλου 31

Αιόλου και Βύσσης

Αιόλου & Ευριπίδου

Αιόλου 70

Αιόλου 78

Αιόλου 79

Εμπορική Τράπεζα: Αιόλου & Σοφοκλέους

Αιόλου 96

Λαμπρόπουλος: Αιόλου & Σταδίου



(*Δραγώνας: βοηθήστε, θυμάμαι το πράσινο πορτοκαλί λογότυπο, αδυνατώ να θυμηθώ που βρισκότανε).