Ποιοί φοβούνται την Πυραμίδα της Θήβας;

Ποιοί φοβούνται την Πυραμίδα της Θήβας;

Posted by olympiada στο Απριλίου 20, 2010

«Κάτι τους φοβίζει και απαγορεύουν την είσοδο στο εσωτερικό του λόφου του Αμφείου» δηλώνει ο Αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος,που ανακάλυψε την βαθμιδωτή πυραμίδα, αλλά που δεν ολοκλήρωσε, καθώς…μετατέθηκε ξαφνικά από την Θήβα, την οποία επισκέπτεται διαρκώς και με αμείωτο πάντα το ενδιαφέρον του για τις εξελίξεις στο θέμα. Ρωτήσαμε τον κ. Σπυρόπουλο αν υπάρχουν εξελίξεις, καθώς το όνομά του«παίζει διαρκώς σε ξένα και ελληνικά έντυπα». Απάντηση:

«Ουδεμία, εκτός μιας ομάδας Θηβαίων που αγαπούν την παράδοση και τον πολιτισμό τους, τον οποίο όμως βλέπουν να καταρρακώνεται, να βρωμίζει και να εγκαταλείπεται».

Η δική του συνεχής προσπάθεια είναι το κίνητρο της ανάσυρσης της έρευνας από την λήθη και το παρελθόν, της έρευνας που έκανε στον χώρο του Αμφείου και αποκάλυψε την μεγαλύτερη βαθμιδωτή πυραμίδα της τρίτης χιλιετίας π.Χ, η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του Ευρωπαϊκού χώρου!

«Το πυραμιδικό σχήμα» εξηγεί, «απαντάται σε όλους τους πολιτισμούς (κεντρική Αμερική – Ευρώπη – Ινδία – Αίγυπτο), αλλά η επικρατούσα θεωρία πως το συγκεκριμένο σχήμα βρέθηκε και υιοθετήθηκε στην Αίγυπτο τίθεται υπό αμφισβήτηση μετά την ανακάλυψη του εκπληκτικού μνημείου στη Θήβα, το οποίο η Ελληνική πολιτεία συνεχίζει να αγνοεί και κάθε προσπάθεια για την ανάδειξή του προσκρούει στην ειρωνεία, δοκησισοφία και το κατεστημένο, το οποίο τελεί με την εντύπωση της αλάθητης γνώσης».

Να υπενθυμίσουμε πως ο Θ. Σπυρόπουλος είχε καταθέσει την θεωρία του για την βαθμιδωτή πυραμίδα του Αμφείου στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ομόφωνα έγινε υφηγητής! Και θα συνέχιζε την έρευνα, αλλά η ξαφνική του «μετάθεση» άλλαξε τα σχέδια του.

Ο ίδιος θυμάται τον Απρίλη του 1973, όταν κατά την κάθ’ οδό στην πυραμίδα με τους συνεργάτες του ανακάλυψαν το«θαύμα της κατασκευής», που ερχόμενο στην επιφάνεια «θα συγκλονίσει όχι μόνο την τοπική κοινή γνώμη, που θα χαρεί για το λαμπρό μνημείο που διαθέτει, αλλά θα ανακινήσει και θα ακυρώσει πολλές ψευδεπίγραφες θεωρίες».«Η απόσταση από τον δρόμο Αγίου Αθανασίου – Λαϊου, μέχρι το εσωτερικό της πυραμίδας είναι περίπου 50 εκατοστά και το μόνο που χρειάζεται είναι τολμηρή απόφαση, για την οποία διερωτώμαι ποιος δεν έχει το θάρρος να πάρει, ώστε να μπούμε μέσα και να διαπιστώσουμε πως εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο, λαμπρότερο και τεχνικότερο μνημείο του προϊστορικού μας πολιτισμού» καταλήγει ο κ. Σπυρόπουλος, ευχόμενος ο αγώνας των λίγων έστω Θηβαίων να συνεχιστεί, ώστε να διαφωτίσουν τους επικεφαλείς της πολιτείας και της επιστήμης να ερευνήσουν τον Αμφείο Λόφο!!!

Θ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Στον λόφο του Αμφείου υπάρχει η Πυραμίδα των Θηβών»

Εκδήλωση με θέμα «Θηβαϊκά Δρώμενα σε Αρχαίους και Σύγχρονους Καιρούς» πραγματοποίησε στο συνεδριακό κέντρο Θήβας, με εισηγητή τον Αρχαιολόγο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, ο Σύλλογος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας «ΛΑΪΟΣ».

«Το περιεχόμενο της σύζευξης, των δρώμενων της αρχαιότητας και του σήμερα, είναι συγχρόνως και αντίθεση. Στην αρχαιότητα είχαμε μια πόλη των Θηβών η οποία ακτινοβολούσε από δημιουργικότητα και πολιτισμό και σήμερα έχω την αίσθηση ότι η πόλη δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν στην αρχαιότητα» είπε σε δηλώσεις του ο κ. Σπυρόπουλος και συνεχίζει «στην απώτερη αρχαιότητα η Θήβα έχει να παρουσιάσει μερικά έξοχα μνημεία που την κατατάσσουν στην πρώτη σειρά των μεγάλων αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδος. Η δόξα της συνέχισε και στους μεταγενέστερους χρόνους έτσι ώστε ο ένας κύκλος από τους κύκλους των τραγικών της αρχαιότητας να είναι ο θηβαϊκός που τροφοδότησε την Αττική τραγωδία».

Ο κ. Σπυρόπουλος στη συνέχεια αναφερόμενος στην σημερινή κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων της Θήβας τόνισε ότι «αισθάνεται κανείς πικρία για την εικόνα που παρουσιάζουν τα μνημεία μας, πάνω στα οποία αποτυπώθηκε το μεγαλείο και η λαμπρή περιπέτεια του Ελληνισμού στη Θήβα. Της αξίζει μια καλύτερη τύχη και αν η δική μου παρουσία σήμερα εδώ έχει την δυνατότητα να συμβάλλει στην αφύπνιση των πολιτών ώστε να δώσουμε ξανά στη Θήβα τον προορισμό της, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, είπε χαρακτηριστικά.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ

Παράλληλα ο αρχαιολόγος αναφέρθηκε, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου, και στην πρόταση του ιδρύματος Πάκαρντ να προχωρήσει σε ανασκαφές. Ο κ. Σπυρόπουλος έκανε αναφορά στον δάσκαλο του κ. Μαρινάτο που την δεκαετία του 70τον παρακίνησε, όπως λέει χαρακτηριστικά, να κάνει ένα σχέδιο προσδιορισμού του ανακτορικού συγκροτήματος τουΚαδμείου. «Στόχος ήταν να σωθεί το ανάκτορο από την οικοπεδοποίηση, διότι την εποχή εκείνη που ήταν η δικτατορία, είχε προταθεί από κάποιους φορείς της πόλης να κτιστεί στην θέση της δημοτικής αγοράς η Λέσχη των Αξιωματικών και στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο να κατασκευαστούν πολυκατοικίες και τα αρχαία να μείνουν στα υπόγεια. Ευτυχώς η πρόταση αυτή δεν πέρασε και η δική μας πρόταση ήταν να απαλλοτριωθούν αυτά τα δύο οικοδομικά τετράγωνα ώστε να δημιουργηθεί ένας πνεύμονας οικιστικός και πολιτιστικός ο οποίος θα προστατεύσει και θα αναδείξει το Ανάκτορο. Χαίρομαι που υπάρχει ένας φορέας που θέλει να συνεχίσει τις ανασκαφές αυτές που καθυστέρησαν πολλά χρόνια. Η απαλλοτρίωση έγινε για να αναδειχθεί το Ανάκτορο του Κάδμου και αυτό δεν μπορεί να μετατίθεται συνεχώς για το απώτερο μέλλον. Πρέπει να γίνει τώρα».

ΑΜΦΕΙΟΝ ΚΑΙ ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Ο κ. Σπυρόπουλος μίλησε όπως ήταν φυσικό και για τον λόφο του Αμφείου εκεί που όπως υποστηρίζει ο ίδιος βρίσκεται η πυραμίδα των Θηβών. «Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η τύχη του μνημείου. Περί της τύχης και της μορφής του Μνημείου υπέβαλλα διατριβή επί υφηγεσία στο μεγαλύτερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, το πανεπιστήμιο Αθηνών, που εγκρίθηκε ομοφώνως. Σήμερα υπάρχουν διαπρεπής επιστήμονες, όπως ο κ. Ράμπαχ που είναι μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και ανασκαφέας ενός τύμβου στην Ολυμπία, που χαρακτηρίζουν το Αμφείον… Πυραμίδα. Και από την εξωτερική του μορφή ότι είναι βαθμιδωτό συμφωνούν άπαντες. Είναι λυπηρό ότι ο σημερινός έφορος αρχαιοτήτων κ. Αραβαντινός, στο συνέδριο που έγινε πέρυσι στο Ούντινε, δεν είχε το θάρρος να κρατήσει την σειρά ομιλίας σύμφωνα με το πρόγραμμα. Για να αποφύγει την κριτική εναντίον του άλλαξε την σειρά και μίλησε μετά από εμένα. Εκεί όμως, όταν εμφανίζεται στα Διεθνή συνέδρια, φοβάται να πει ότι το μνημείο δεν υπάρχει. Εκεί λέει ακριβώς τα αντίθετα. Όταν εκεί υποστηρίζει ότι στον χώρο του Μουσείου βρήκε ένα μνημείο με πλινθοκατασκευή το οποίο είναι όμοιο με εκείνο που ανακάλυψα εγώ στην κορυφή του λόφου του Αμφείου, αφήνω την κρίση σε εσάς».

Που είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα για την Πυραμίδα του Αμφείου….;

Τι βρήκε ο Α. Κεραμόπουλος, που έσκαψε από την ανατολική πλευρά του λόφου, την οποία έκοψε ο παλιός εθνικός δρόμος Αθήνας – Λαμίας;  Στο πάνω μέρος είναι ο τύμβος , από κάτω είναι μια ζώνη με λευκό χρώμα , μετά το κάτω τμήμα του λόφου και μετά ο δρόμος που οδηγούσε προς την πλατεία. Ο Α. Κεραμόπουλος και αργότερα κάποιος άλλος αρχαιολόγος ερεύνησε την κορυφή του λόφου, αλλά και οι δυο δεν ευτύχησαν να βρουν ένα ταφικό μνημείο. Ο Παυσανίας όμως, αντιγράφοντας την τοπική παράδοση λέει πως εκεί υπάρχει κοινός τάφος για τον Ζύθο και τον Αμφίωνα. ΟΘεόδωρος Σπυρόπουλος ξεκίνησε δοκιμαστικά κι έπεσε πάνω στον τον τάφο. Πρόκειται για έναν τεράστιο κιβωτιόσχημο τάφο, τον μεγαλύτερο στον Ελλαδικό χώρο, που μέσα είχε δυο αποθέτες, που αντιστοιχούν σε δυο νεκρούς. Μέσα στον τάφο και λίγο έξω από αυτόν βρήκαν 4 χρυσά κοσμήματα και άλλα μικρά κομματάκια από χρυσό διάκοσμο, τα οποία δεν ήσαν στη θέση τους, γιατί ο τάφος ήταν κλεμμένος.

Σκάβοντας με την ομάδα του (8 – 10 άτομα από την Θήβα), από το κέντρο του τύμβου, κατέβηκαν ένα πηγάδι 20 μέτρων και ανακάλυψαν ότι όλος ο λόφος του Αμφείου δεξιά και αριστερά ήταν κομμένος σε καταπληκτικές γαλαρίες ύψος 5 μ. και πλάτος 1,5 μ. , ενώ συνέχεια εύρισκαν κόχες. Τις γαλαρίες είχε δει και ο Α. Κεραμόπουλος όταν κόπηκε ο δρόμος. Αρχαιολογικό δελτίο 3/1917, σελ. 388, αλλά θεωρούσε πως ήσαν υδραγωγείο. Σκάβοντας και διατρέχοντας όλες τις γαλαρίες έφτασαν στην ΒΑ πλευρά, όπου άκουγαν τα βήματα των περαστικών απ’ έξω. «Πρόθεσή μας ήταν να ρίξουμε το μικρό χωμάτινο χώρισμα που υπήρχε , ώστε να βγούμε στον δρόμο και να συνεχίσουμε ευκολότερα από το να κατεβαίνουμε διαρκώς με ανεμόσκαλα από το πηγάδι, αλλά δεν προλάβαμε. Μετατέθηκα ξαφνικά και το πηγάδι γέμισε τσιμέντο…» συνεχίζοντας την περιγραφή ο Θ. Σπυρόπουλος.

Οι αρχαιολόγοι τότε αιφνιδιάστηκαν για να παραδεχθούν ότι το μνημείο είναι ενιαίο κι έτσι άρχισε η πρώτη κριτική και ο πόλεμος για την χρονολόγησή του. Για τον λόγο αυτό δε, ήρθε στην Θήβα ο 80χρονος Γερμανός καθηγητής της ΒιέννηςΦριτς Σταινμάγιερ, ο οποίος δέχτηκε τα πάντα, πλην όμως ζήτησε από τον Θ. Σπυρόπουλο να κατεβάσει την χρονολογία.«Μα αν κατεβάσω την χρονολογία τότε χάνει την αξία του το μνημείο το οποίο δεν βρίσκεται στην ουρά της εξέλιξης αλλά στην κορυφή αφού είναι το αρχαιότερο τυμβοειδές μνημείο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» είχε απαντήσει τότε ο Έλληνας Αρχαιολόγος..

Σήμερα 30 χρόνια μετά τις αξιολογήσεις του Θ. Σπυρόπουλου, ουδείς στην διεθνή βιβλιογραφία αμφισβητεί ότι το Αμφείοχρονολογείται το 2.500 π.χ, ότι τα χρυσά κοσμήματα και τα ευρήματα ανήκουν σε μια εποχή που συμπορεύεται με την παράδοση και ότι πρόκειται για τον διπλό τάφο των Ζύθου και Αμφίωνα. Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν, αφορούν την πυραμίδα και είναι λίγες. Μερικοί δε από τους διαπρεπέστερους σήμερα αρχαιολόγους του κόσμου, όπως η Ζανέτ Φορσέ, ο Μαράν, ο Ράμπαχ (ανασκαφέας της Ολυμπίας) μιλούν για τον μεγαλύτερο τύμβο της Ελλάδας που έχει τη μορφή γήινης πυραμίδας.Το Αμφείο!

«Οι αντιδρώντες έχουν την εντύπωση ότι παλιότερα στην Ελλάδα κατοικούσαν μόνο τσοπάνηδες και ψαράδες. Δηλαδή, ενώ στον περίγυρο μας υπήρχαν υψηλοί πολιτισμοί (Μεσοποταμία, Τροία Αίγυπτος, Κρήτη) η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αυτό γιατί έτσι αρέσει σε εκείνους που έπρεπε να εντάξουν τους “ινδοευρωπαίους” σε κάποια χρονολογία και μια από αυτές είναι το Αμφείο, το οποίο όμως τους διαψεύδει, αφού είναι αρχαιότερο από τις τυμβοχωήσεις που υποτίθεται πως συνδέονται με την εισβολή “ινδοευρωπαίων” στην Ελλάδα. Και για να στηρίξουν τις θεωρίες τους έφτασαν στο σημείο να πουν πως ο πολιτισμός στην Ελλάδα αρχίζει με την Μυκηναϊκή εποχή το 1600 π.χ και ότι τον δημιούργησαν αυτοί που ήρθαν από Ουγγαρία, Αφγανιστάν κ.α. Παραμύθια της Χαλιμάς, που δυστυχώς τα διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μας» επεσήμανε ο Θ. Σπυρόπουλος, προσθέτοντας:

“Όχι κύριοι. Θα αναστραφεί αυτή η πορεία είτε το θέλετε είτε όχι. Θα καταλάβετε ότι στην Ελλάδα από το 2.500 π.χ μέχρι το 1750 π.χ υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική ανάπτυξη που δεν ξανάγινε ποτέ. Όλη η Μεσογειακή ζώνη έχει επηρεαστεί από τον ελληνικό πολιτισμό. Και η ίδια η Αίγυπτος στην υιοθέτηση του πυραμιδικού σχήματος ακολουθεί την Ελλάδα. Και απόδειξη δεν αποτελεί μόνο το περίοπτο μεγαλόπρεπο ασύγκριτο μνημείο του Αμφείου. Θέτουμε υπό την κρίση της πόλης και των επιστημόνων το θέμα: Δέχεστε αυτά που περιγράφω ότι είδα, δέχεστε μήπως ότι είναι υδραγωγείο κατά τον Κεραμόπουλο ή μήπως πως αποτελεί φυσικό φαινόμενο; Ότι και να δέχεστε, αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε ένα μεροκάματο για να αφαιρέσουμε αυτό το μικρό παραπέτασμα του χώματος και να μπούμε μέσα. Δηλώνω πως αν μπούμε μέσα, θα ανακαλύψουμε πως εκεί θα χωρέσει ολόκληρη η πόλη και είναι κρίμα να μας στερούν αυτή τη δυνατότητα”.

Πηγή1

Πηγή2

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΟΥΣΕ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο της Αμερικανικής επαρχίας υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομα της ήταν κυρία Τόμπσον.

Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα.

Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ. Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους.

Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»

Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»

Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»

Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»

Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.

Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»

Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.

Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της. Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».

Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο.

Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα.

Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη.Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε,ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού.

Φυσικά εκείνη το έκανε… Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».

Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»

Μεγάλες Αλήθειες που καλό είναι να τις θυμηθούμε εν όψει εκλογών!!!

 Μεγάλες Αλήθειες που καλό είναι να τις θυμηθούμε εν όψει εκλογών!!!

 

 

 

Bismarck	Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι,  κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές.
Emma Goldman	Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα  θα ήταν παράνομες.
Oscar Ameringer	Πολιτική είναι η ευγενής τέχνη του να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και να κάνεις προεκλογικέςεκστρατείες με τα λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος στους μεν ότι θα τους προστατέψειςαπό τους δε.
Henry Menken	Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι στην περιοχή του ψηφίζουν κανίβαλοι δεν θα... είχε κανένα ενδοιασμό να τους υποσχεθεί ιεραποστόλους για δείπνο.
Jean Paul Sartre	Αγωνίστηκα μια ολόκληρη ζωή για να φτιάξω έναν κόσμο στον οποίο δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσω.
Ανώνυμος	Οι κυβερνήσεις είναι σαν τις πάνες των μωρών.  Χρειάζονται συχνή αλλαγή και μάλιστα για τον ίδιο λόγο.
Ανώνυμος	Όποιος εξαπατά έναν άνθρωπο λέγεται απατεώνας,  όποιος εξαπατά έναν λαό λέγεται πολιτικός.
Μικρό Κομματικό Λεξικό	Όταν ένας πολιτικός φεύγει από άλλο κόμμα και έρχεται  στο δικό μας έχουμε διεύρυνση.  Όταν ένας πολιτικός φεύγει από το δικό μας κόμμα και πάει σε άλλο έχουμε προδοσία, αποστασία κ.λ.π.
Ανώνυμος	Αν δεν σου αρέσει η Κυβέρνηση, φταις και συ γι' αυτό.
Ανώνυμος	Μην πεις ποτέ «βλάκα» κάποιο πρόσωπο της εξουσίας. Κινδυνεύεις να καταδικαστείς για τρία αδικήματα.  i) Για προσβολή προσωπικότητας, ii) Για περιύβριση αρχής και iii) Για αποκάλυψη κρατικού μυστικού.
ΝικήταΧρουστσώφ	Οι πολιτικοί είναι παντού οι ίδιοι.  Υπόσχονται να χτίσουν γέφυρες ακόμη και εκεί που  δεν υπάρχουν ποτάμια.
Frank McKinney	Όλοι θα θέλαμε να ψηφίσουμε τον καλλίτερο,  αλλά δυστυχώς δεν είναι ποτέ υποψήφιος.
Robert Oren	Οι εκλογές γίνονται για να δούμε αν είναι σωστές  οι δημοσκοπήσεις.
Αθανάσιος Κανελλόπουλος	Η Ελλάδα μοιάζει με βιβλιοθήκη.  Στα πιο ψηλά ράφια βάζουμε τα πιο άχρηστα βιβλία.
Ροΐδης (γιαδιατελέσανταυπουργό)	Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα,  εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή.
Friedman	Η εξουσία διαφθείρει. Αυτό είναι το τίμημα της εξουσίας. Φαίνεται όμως, πως τα οφέλη από την άσκηση της εξουσίας είναι τόσο πολλά, που κανένας δεν υπολογίζει το τίμημα.
George Nathan	Παρ' όλα τα παραπάνω πρέπει να ψηφίζουμε.  Γιατί οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από τους καλούς πολίτες που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν.

 

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

του Πατρός Δανιήλ Γούβαλη

Ο Υποβιβασμός της γυναίκας

Στον αρχαίο κόσμο δεν υπήρχαν μόνο πανάκριβα τριαντάφυλλα αλλά και άσχημα αγκάθια. Εμείς κάνουμε επιλογή, δεχόμαστε τα πρώτα, απορρίπτουμε τα δεύτερα. Οι νεοπαγανιστές και οι αρχαιολάτρες θέλουν να τα βλέπουν όλα ρόδινα αλλά αυτό είναι παροδήγησις και πλάνη. Εμείς αγαπούμε την αλήθεια και οι ακροατές μας πρέπει να γνωρίσουν κάποιες αλήθειες για τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, αλήθειες που οι νεοπαγανιστές τις αποκρύπτουν συστηματικά.

Σήμερα θα μιλήσουμε για την θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα. Όποιος ασχοληθεί έστω και λίγο με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο θα διαπιστώσει ότι στην καθημερινή ζωή, στην πολιτική ζωή, στις τέχνες στην καλλιτεχνία, στην ρητορική, στις επιστήμες στην φιλοσοφία, παντού, κυριαρχούν οι άνδρες ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα.

Τραγική ποίηση, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης.

Φιλοσοφία, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Ζήνων, Επίκουρος και λοιπά.
Μιλούμε για τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδος, όχι για τις επτά σοφές.
Και οι λεγόμενοι δέκα ρήτορες του κανόνος, που οι λόγοι τους θεωρούνται υποδειγματικοί και αυτοί άνδρες ήταν, Αντιφών, Ανδοκίδης, Λυσίας, Αισχίνης, Δημοσθένης ο ανώτερος όλων, Υπερείδης και λοιποί.

Και ο χώρος των επιστημών και αυτός ανδροκρατείται.
Μαθηματικά, Θεόδωρος Κυρηναίος, Αρχύτας ο Ταραντίνος, αυτός συνέβαλε στην περιοχή της στοιχειώδους Γεωμετρίας, Εύδοξος ο Κνίδιος, Αέτιος ο Αθηναίος αυτός θεωρείτε θεμελιωτής της στερεομετρίας, Ευκλείδης περίφημος μαθηματικός, Αρχιμήδης μέγας μαθηματικός και φυσικός.
Αστρονομία, Θαλής, Κάλλιππος, Ηρακλείδης αυτός βρήκε ότι ο Ερμής και η Αφροδίτη στρέφονται γύρω από τον Ήλιο, Αρίσταρχος ο Σάμιος, αυτός ανακάλυψε το Ηλιοκεντρικό σύστημα, Ύπαρχος αυτός συνέταξε κατάλογο 800 απλανών αστέρων.

Το εύρος της υποβαθμίσεως του γυναικείου ρόλου ήταν πολύ μεγάλο, στην αρχαϊκή και κλασική Αθήνα τα κορίτσια δεν ελάμβαναν σχολική εκπαίδευση, το σχολείο ήταν μόνο για τα αγόρια, για τα κορίτσια αρκούσαν αυτά που θα τους μάθαιναν οι μητέρες τους στο σπίτι.
Μάθαιναν δηλαδή να μαγειρεύουν, να κεντούν, να επεξεργάζονται τα μαλλιά, να υφαίνουν, να κατασκευάζουν ενδύματα. Παράλληλα προς αυτό οι κοπέλες παντρεύονταν νωρίς.

Η Αθηναία ήταν 14 – 15 ετών όταν παντρευόταν, αντίθετα οι άνδρες νυμφεύονταν περίπου σε ηλικία 30 ετών, σε μια ηλικία κατά την οποία κανονικά παρελάμβαναν από τον πατέρα τους τον οίκον και εκτός αυτού είχαν ξεπεράσει τα θυελλώδη χρόνια της νεότητας. Έτσι με την ελλιπή μόρφωση από το ένα μέρος και με την πρώιμη είσοδο στο γάμο από το άλλο μέρος, η ζωή τους διαμορφωνόταν έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για ανάπτυξη των ταλάντων τους ή για κάποια άλλη δραστηριότητα. Το μόνο που μπορούσαν να επιτύχουν ήταν να γίνουν καλές σύζυγοι καλές νοικοκυρές και καλές μητέρες, τότε θεωρούνταν αξιοσέβαστες και ευυπόληπτες. Η συναναστροφή τους ήταν με άλλες νοικοκυρές και με τους οικιακούς δούλους, τον περισσότερο καιρό τον περνούσαν σε ένα κλειδωμένο χώρο που βρίσκονταν συνήθως στο επάνω πάτωμα του σπιτιού τον λεγόμενο γυναικωνίτη, εκεί βίωναν την απομόνωση.

Η απομόνωση ήταν τόσο μεγάλη ώστε όταν κάποτε το απαίτησε μια δίκη ένας δεινός ρήτορας σε λόγο του αμφισβήτησε την ύπαρξη μιας γυναίκας. Η γυναίκα καλής οικογενείας παρέμενε στον σπίτι τριγυρισμένη από τις υπηρέτριες της και έβγαινε μόνο για να εκτελέσει τα θρησκευτικά της καθήκοντα.

Η ζωή της παντρεμένης γυναίκας ήταν πολύ περιορισμένη δεν μπορούσε να βγει από τον γυναικωνίτη χωρίς την άδεια του άντρα της, όπως σημειώνει ο Μένανδρος τα όρια μέσα στα οποία κινείτο ήταν η αυλόπορτα, η αύλειος θύρα.

Σε κείμενο του Αριστοφάνη δηλώνεται ότι απαγορευόταν ρητώς να βγαίνουν οι γυναίκες από το σπίτι. (Θεσμοφοριάζουσαι 790).
Η γυναίκα αν ήταν πλούσια ή και απλώς εύπορη δεν πήγαινε ποτέ στην αγορά, ούτε έστελνε τις υπηρέτριες της, όλα τα ψώνια της τα έκανε ο άντρας, συχνά μπορούσε να δει κανείς έναν στρατιώτη πάνοπλο να αγοράζει σαρδέλες ή σύκα. Και όταν οι γυναίκες έβγαιναν με άδεια του συζύγου από το σπίτι βρίσκονταν υπό επιτήρηση.

Από την εποχή του Σόλωνος υπήρχαν οι γυναικονόμοι που έλεγχαν την διαγωγή τους, είχαν και δικαίωμα να επιβάλλουν ποινές.

Για τις γυναίκες δεν έπρεπε να γίνεται λόγος, όσο ποιο λίγο ακουόταν το όνομα τους στις διάφορες συζητήσεις τόσο πιο ευυπόληπτες θεωρούνταν. Δεν υπήρχαν δεσμοί για να ενώνουν τις γυναίκες με τον δημόσιο βίο, οι γυναίκες αποκλείονταν από κάθε δημοσιότητα και από κάθε πολιτική δραστηριότητα.

Στην αρχαία Ελλάδα, αν εξαιρέσουμε τους Δωριείς, θεωρούσαν τις γυναίκες κατώτερες των ανδρών, ικανές να εκτελούν μικρής σημασίας εργασίες και χρήσιμες σαν βοηθούς.

Ο Αριστοτέλης σημειώνει, το άρρεν προς το θήλυ φύση το μεν κρείττον το δε χείρον, και το μεν άρχον το δε αρχόμενον. (Πολιτικά α2). Ο άνδρας δηλαδή εκ φύσεως είναι καλύτερος και ανώτερος, ενώ η γυναίκα είναι υποδεέστερη, ο άνδρας είναι αρχηγός και εξουσιάζει ενώ η γυναίκα εξουσιάζεται.

Όταν οι Αθηναίοι έπρεπε να μιλήσουν για τις γυναίκες τους και τα παιδιά του πρώτα ανέφεραν τα δεύτερα λέγοντας, τέκνα και γυναίκες, δεν τις είχαν σε εκτίμηση, ήταν δηλαδή κοινώς αποδεκτό ότι η γυναίκα βρίσκονταν σε κατώτερο επίπεδο από τον άνδρα, σε κάθε φάση της ζωής της έπρεπε να έχει από πάνω της ένα αφεντικό, ένα άνδρα προστάτη που ήταν είτε ο πατέρας της είτε ο σύζυγος της είτε κάποιος συγγενής. Ήταν για όλη της την ζωή ανήλικη και βρισκόταν πάντα υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Η γυναίκα δεν μπορούσε η ίδια να αποφασίσει ποιον άνδρα θα πάρει, στο θέμα γάμος και εκλογή συζύγου δεν ήταν ελεύθερη να κάνει την επιλογή της, ποιον θα συζευχθεί το αποφάσιζε ο πατέρας της.
Μελετώντας μια περικοπή από τον λόγο του Δημοσθένους (Κατ’ Αφόβου ι’ 4-5) καταλαβαίνομε ότι άλλος αποφάσιζε για το ποιον θα συνδεθεί μια κοπέλα. Η αδελφή του Δημοσθένους ήταν κοριτσάκι 5 ετών, όταν ο πατέρας της την παραμονή του θανάτου του την υποσχέθηκε, καθόρισε τον μελλοντικό σύζυγο της.

Ο γάμος δεν ήταν ποτέ μια ελεύθερη επιλογή εκ μέρους της νέας γυναίκας είναι ο πατέρας της ή ο νόμιμος κηδεμόνας της αυτός που επιλέγει τον οίκο στον οποίον θα την οδηγήσει και η τύχη της αποφασίζεται ανάμεσα σε δυο άνδρες. Πριν από τον γάμο γινόταν η εγγύη. Τι ήταν η εγγύη; Θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε με την λέξη αρραβώνας. Η Ελληνίδα γυναίκα δεν ήταν νομικό πρόσωπο όταν πούμε ότι η τάδε ήταν Αθηναία πολίτης εννοούμε ότι ήταν νόμιμο τέκνο προερχόμενο από νόμιμο αστικό γάμο. Για να προχωρήσει η ίδια σε νόμιμο γάμο γινόταν η εγγύη, δηλαδή μια προφορική υπόσχεση ενώπιον μαρτύρων με την οποία ο πατέρας δίνει την κόρη στον μέλλοντα σύζυγο της, κάτι σαν συμβόλαιο ανάμεσα σε σπιτικά. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε γαμήλιο συμβόλαιο.
Τότε κανονιζόταν και η προίκα που θα έδινε η ένοικη. Η προίκα συνίστατο σε χρήματα και σε ακίνητα συνήθως έφτανε στις 1000 δραχμές το κατώτερο και 6000 το ανώτερο. Πρόκειται για αρκετά αξιόλογο ποσό, ας σημειωθεί ότι το ημερομίσθιο ενός ειδικευμένου εργάτη στα τέλη του 4ου πΧ αιώνος έφτανε την μια η τις δυο δραχμές. Και ένα ζευγάρι παπούτσια κόστιζε περίπου 7 δραχμές, μιλούμε για την Αρχαϊκή και Κλασσική Αθήνα.
Η εγγύη δεν συνδεόταν κάποιο τελετουργικό τυπικό ούτε με έκδοση ληξιαρχικής πράξεως από το Δημόσιο, είχε τον χαρακτήρα ιδιωτικής συμφωνίας.

Ας δούμε και το θέμα της λύσεως του γάμου, του διαζυγίου. Και εδώ η γυναίκα βρισκόταν σε υποδεέστερη θέση από τον άνδρα, ο σύζυγος χωρίς να απευθυνθεί σε κάποια αρχή, από μόνος του, είχε δικαίωμα να διώχνει την γυναίκα του. Τις περισσότερες φορές η απόφαση διακοπής μιας ενώσεως προερχόταν από τον σύζυγο, σε αυτήν την περίπτωση έστελνε πίσω στον πεθερό του την γυναίκα και την προίκα και ήταν πλέον αυτός που αναλάμβανε να ξαναπαντρέψει την κόρη του.
Την γύριζε στο πατρικό της σπίτι χωρίς να χρειάζεται να απευθυνθεί σε κάποια δημόσια αρχή και να ζητήσει έγκριση, ενώ στην αντίθετη περίπτωση όταν το διαζύγιο το ήθελε η σύζυγος μπορούσε να εγκαταλείψει τον άνδρα της αλλά έπρεπε να δώσει στον άρχοντα αίτηση διαζυγίου και στη συνέχεια αυτός να το εγκρίνει και να το γνωστοποιήσει.

Είπαμε ότι ο σύζυγος όταν χώριζε την γυναίκα του την έστελνε πίσω στον πατέρα της, επιστρέφοντας συγχρόνως και την προίκα, αλλά ο σύζυγος εν τω μεταξύ μπορούσε να εκποιήσει τα ακίνητα που πήρε ως προίκα, μπορούσε να εξανεμίσει την προίκα, κανένας νόμος δεν περιόριζε τον σύζυγο στο πως θα χειριστεί την περιουσία που πήρε από την γυναίκα του, εάν τύχαινε για τον α ή β λόγο είτε από κακή πρόθεση είτε όχι, να εξαφανίσει ο σύζυγος την περιουσία και εάν οι συγγενείς της συζύγου δεν μπορούσαν να την δεχτούν σπίτι τους, τότε αυτή καταντούσε άπορη και δυστυχισμένη.

Η γυναίκα στην Αρχαία Αθήνα βρισκόταν σε υποβαθμισμένη τάξη και ως προς το θέμα της ιδιοκτησίας. Ο νόμος δεν της επέτρεπε να έχει και να διαχειρίζεται περιουσία, η γυναίκα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ιδιοκτήτρια ακινήτων και η προίκα που έφερνε πήγαινε στην κυριότητα του συζύγου της και αυτός είχε το πλήρες δικαίωμα διαθέσεως της.

Πάμε σε άλλο θέμα, στα θεατρικά έργα στην αρχή όλα τα πρόσωπα ήταν άνδρες, δεν υπήρχαν γυναικείοι ρόλοι αλλά και όταν αυτοί εμφανιστήκαν δεν παίζονταν από γυναίκες αλλά από άνδρες ηθοποιούς.
Εκτός αυτού οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις. Όταν επρόκειτο για ένα οικογενειακό πρόβλημα, να ερωτηθεί λόγου χάριν το μαντείο των Δελφών, δεν επιτρεπόταν να πάει να ρωτήσει γυναίκα αλλά ο άνδρας.

Ο άνδρας δεν συνηθιζόταν να δίνει δικαίωμα στην γυναίκα του να συζητούν πολύ μεταξύ τους, η σύζυγος κατά ταύτα δεν μπορούσε να είναι για τον άνδρα συνομιλήτρια και αυτός ο φρόνιμος άνδρας, ο οποίος σε σοβαρά ζητήματα εμπιστεύεται την γυναίκα του πρέπει να παραδεχτεί ότι συζητούν ελάχιστα μεταξύ τους. Η σύζυγος είχε ελάχιστες ευκαιρίες να υποβάλει ερωτήσεις, το ίδιο και για να βλέπει και για να ακούει και για να μαθαίνει και αυτά την καθιστούσαν ιδανική σύζυγο, παράβαλε Ξενοφώντος (Οικονομικός 7,5). Η γυναίκα που ρωτούσε που έβλεπε που άκουγε, που μάθαινε, που μορφωνόταν εθεωρείτο ότι υφίσταται μια παραμόρφωση.

Και στο θέμα των συζυγικών σχέσεων η σύζυγος βρισκόταν μειωμένη, έτσι για το σύζυγο δεν υπήρχε κανένα σεξουαλικός περιορισμός και είχε για αυτό οποιαδήποτε ελευθερία κατά αντίθεση προς την γυναίκα του μερικές πηγές δίνουν την αφορμή να πιστέψουμε ότι η σύζυγος μόλις ικανοποιείτο ο σκοπός της εγκυμοσύνης και είχαν γεννηθεί πολλά παιδιά δεν αγγιζόταν πια καθόλου.

Στο καθημερινό οικογενειακό τραπέζι ο τρόπος με τον οποίον καθόταν η γυναίκα δήλωνε τον υποβαθμισμό της, στην διάρκεια του γεύματος ο οικοδεσπότης συνήθως είναι ξαπλωμένος σε κρεβάτι ενώ η γυναίκα του κάθεται σε σκαμνί.
Συχνά οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν και άλλους για να συνφάγουν, δεν το είχαν καλό να τρώνε μόνοι, η φιλοξενία ήταν πολύ διαδεδομένη. Όταν το σπίτι είχε φιλοξενούμενους δεν επιτρεπόταν να τους υποδεχτούν οι γυναίκες.
Όταν κάπου γινόταν συμπόσιο δεν προσκαλούνταν γυναίκες αλλά μόνο άντρες. Καλούσαν τον σύζυγο όχι όμως την σύζυγο, στα συμπόσια ανοιγόταν συζήτηση υψηλού επιπέδου κάτι που δεν ταίριαζε σε γυναίκες γιατί η συζήτηση θα είναι ή φιλοσοφική, επομένως ακατανόητη για τις γυναίκες και τα παιδιά ή καθαρά ανδρική επομένως ακατάλληλη για τα αυτιά των γυναικών.

Έτσι στο συμπόσιο του Πλάτωνος συναντούμε άντρες, τον Σωκράτη, τον Αγάθωνα, τον Φαίδρο, τον Αλκιβιάδη, τον Ερυξίμαχο, τον Αριστόδημο, τον Αριστοφάνη, και τον Παυσανία. Αυτοί παίρνουν μέρος στον διάλογο, η Διοτίμα, μια ξένη από την Μαντίνεια που ήταν αξιόλογη διότι στην χώρα της είχε το αξίωμα της μάντισσας, γίνεται δεκτή μόνο στο κατώφλι της θύρας, από εκεί επιτρεπόταν να παρεμβαίνει και να διακόπτει τον φανταστικό Αριστοφάνη.

Πράγματι αντίθετα από ότι στην Ρώμη, όπου ήδη συμμετέχουν όλο και συχνότερα στα γλέντια δίπλα στους άνδρες, οι Ελληνίδες αν είναι ελευθέρας υποστάσεως δεν παρακολουθούν ποτέ τα συμπόσια, διασκέδαση αποκλειστικά ανδρική. Μουσικοί χορεύτριες ή πόρνες γίνονται δεκτές επειδή έχουν ένα διακοσμητικό ρόλο και σχεδόν δεν θεωρούνται ανθρώπινα όντα καθ’ ολοκληρία, είτε το θέλουν είτε όχι, δίνουν στους συνδαιτυμόνες την χαριτωμένη εικόνα της γιορτής και της τέρψεως ακόμη και εάν η γιορτή για αυτές αποτελεί μόνο ένας τρόπος για να μην πεθάνουν της πείνας.
Σε διάφορα αγγεία παρουσιάζονται πολλών ειδών παραστάσεις εικονίζεται λόγου χάριν μια συντροφιά ανδρών και γυναικών σε σχέσεις όχι ευπρεπείς και σεμνές οι επιστήμονες που μελετούν αυτές τις παραστάσεις εξάγουν κάποια συμπεράσματα για την ζωή της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα.
Όταν οι σκηνές είναι από συμπόσια οι μελετητές δεν χρειάζονται να σκεφτούν πολύ για τις εικονιζόμενες γυναίκες, αντιλαμβάνονται ότι αυτές είναι εταίρες, για αυτές θα μιλήσουμε άλλη φορά, αυτό το καταλαβαίνουν ένεκα της απομονώσεως της αστής γυναίκας η οποία ήταν αποκλεισμένη από το συμπόσιο και δεν εμφανιζόταν ανάμεσα στην συντροφιά περισσοτέρων ανδρών ούτε τους υποδεχόταν στο σπίτι της.
Οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να λάβουν μέρος στους διάφορους αγώνες που διοργανώνονται, κατά διαστήματα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, ακόμα και στην Σπάρτη όπου οι γυναίκες βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα από ότι στις Ιωνικές πόλεις, οι παντρεμένες γυναίκες αποκλείονταν από τα γυμνάσια και την παρακολούθηση αγώνων.
Είναι γνωστό ότι τους Ολυμπιακούς αγώνες τους παρακολουθούσαν μόνο άνδρες, φυσικά άνδρες ήταν και όλοι οι αθλητές.
Οι γυναίκες ως σύζυγοι ένιωθαν πολλές φορές προσβεβλημένες από τους άνδρες τους εξ αιτίας των εταιρών, αυτές ήταν δούλες πόρνες που ξεχώριζαν για κάποια προσόντα ελκυστικές οι οποίες προσέφεραν αντί χρημάτων συντροφιά και έρωτα. Μπορούσαν για ένα χρονικό διάστημα ανάλογα με την εμπορική συμφωνία που έγινε να νοικιάζονται και να διαμένουν στο σπίτι του άνδρα μαζί με την οικογένεια του.

Υπήρχαν περιπτώσεις που ο άνδρας τις νοίκιαζε για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για πάντα. Όπως γίνεται αντιληπτό οι γυναίκες σύζυγοι ένιωθαν πολύ άσχημα από αυτήν την κατάσταση, δεν την άντεχαν, άλλο να πηγαίνει ο σύζυγος κάπου αλλού για να βρει την πόρνη και άλλο να την έχει μέσα στην οικία του και να κοιμάται μαζί της στο συζυγικό κρεβάτι.

Οι σύζυγοι αυτές αισθάνονταν προσβεβλημένες και δυστυχισμένες και σε ορισμένες περιπτώσεις αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, παράβαλε Πλουτάρχου (Βίος Αλκιβιάδου 8).

Ας δούμε όμως το θέμα των εταιρών από μια άλλη πλευρά όχι από αυτήν κατά την οποία προκαλούσαν θλίψη και δυστυχία σε κάποιες συζύγους και οι ίδιες βίωναν πολύ άσχημες καταστάσεις στα πρόσωπα τους έβλεπε κανείς τον υποβιβασμό του γυναικείου φύλου γίνονταν εμπορεύσιμο υλικό. Τις νοίκιαζαν οι άντρες για την προσωπική τους απόλαυση, ο χρόνος της ενοικιάσεως όπως ήδη το είπαμε ποίκιλε, ένα βράδυ, ένα έτος, περισσότερο. Όποιος ήταν οικονομικά εύρωστος μπορούσε κάποια εταίρα που του άρεσε να την αγοράσει, αν τα χρήματα του δεν επαρκούσαν εδιδετο άλλη λύση, σχετικώς ας παρακολουθήσουμε την επομένη περίπτωση. Δυο νεαροί άνδρες καταβάλλοντας 30 μνες αγόρασαν μια δούλη εταίρα μέχρι τότε ανήκε σε μια μαστροπό, για μεγάλο χρονικό διάστημα η εταίρα ανήκει σε δυο συνιδιοκτήτες, αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους πότε θα την βλέπει ο ένας και πότε ο άλλος.

Δηλαδή η γυναίκα τελεί υπό καθεστώς διαδοχικής κατοχής, μοιάζει το πράγμα σαν να είναι δυο χωρικοί σε ένα χωριό και να υπογράφουν συμφωνητικό πότε θα χρησιμοποιεί τον γάιδαρο ο ένας και πότε ο άλλος.

Αρχαιοελληνικα ανεκδοτα:

Αρχαιοελληνικα ανεκδοτα:

Αυτά είναι τα κορυφαία αρχαία ελληνικά ανέκδοτα!

Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο αλλά εκφράζουν και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη μορφή του.

 

Διαβάστε μερικά:

 

Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε:
«Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του:
«Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε:
«Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει.

Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς.

Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ δίκαιοι κριτές στους

Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία:
- Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές.

Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί
κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ" άλλα μέρη;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε:
«Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα «μπράβο» στις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε:
«Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε:

«Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Απίστευτο μήνυμα μέσα από την Οδύσσεια – Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής!!!

Απίστευτο μήνυμα μέσα από την Οδύσσεια – Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής!!!

Άραγε αυτό γιατί δεν μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; “..Διαβάστε το! Αρκούν 2 λεπτά.Αλλά μπορεί να το σκέπτεστε για πολύ περισσότερο

Άραγε μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; μάλλον όχι γιατί … πρόσεχα την ώρα των αρχαίων.. 

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά  στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους “μνηστήρες”.

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ! Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Γι’ αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων! ..”