ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ, ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ, ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης - «Τον καιρό του Μωάμεθ ζούσε κοντά στην Μέκκα ο πολύ ηλικιωμένος Ben Chasi που δίδασκε τον Προφήτη. Μία μέρα μόλις τελείωσε το μάθημα του, έδωσε στον Μωάμεθ ένα μεταλλικό πίνακα στον οποίο ήταν γραμμένοι οι τύποι εκείνοι των οποίων την σημασία είχε μάθει ο 30ετής Προφήτης. Λίγο μετά πέθανε ο γέροντας και ο Μωάμεθ δίδασκε σε πολύ στενό κύκλο τους τύπους αυτούς. Ο Abu Bekr, ο πρώτος Χαλίφης, κληρονόμησε μετά τον θάνατο του Προφήτη τον πίνακα και την Γνώση που διδάσκονταν πάντα μόνο σε στενό κύκλο. Αυτή είναι η Μυστική Γνώση των Μασόνων της Ανατολής.»

Από το βιβλίο «Οι Μυστικές Ασκήσει των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων», του Rudolf Von Sebottendorf

 

Το θέμα των ισλαμικών ταγμάτων και ο γενικότερος ρόλος τους στην ιστορία είναι πολύ μεγάλο. Τα τελευταία χρόνια με το πρόβλημα της ισλαμικής επεκτατικότητας να μεγαλώνει συνεχώς και με τα γεγονότα της τελευταίας κρίσης των Τζιχαντιστών, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσουμε κάποια βασικά στοιχεία του λεγομένου «εσωτερικού» Ισλάμ, το οποίο για πολλούς είναι η αφετηρία της σύγχρονης ισλαμικής επεκτατικότητας, καθώς και των σχέσεων του με την μασονία. Η μελέτη της δημιουργίας και λειτουργίας των ισλαμικών ταγμάτων και ιδιαίτερα αυτών που ιδρυθήκαν και έδρασαν στην Μικρά Ασία μετά την επικράτηση των μουσουλμάνων Οθωμανών, αποδεικνύει αυτή την στενή τους σχέση με την μασονία. Το στοιχείο αυτό μας οδηγεί σε μια αλυσίδα αλληλοσχετισμών  του  παγκοσμίου μασονικού κινήματος με το αποκαλούμενο «εσωτερικό Ισλάμ», το οποίο εκτός από τον μασονικό του χαρακτήρα έχει πολλές ρίζες και στο κίνημα των Γνωστικών, για τους οποίους επίσης έχουν γραφτεί πολλά για τον ρόλο τους σαν αφετηρία και σαν δάσκαλοι των μασονικών στοών.

 

Τα πιο γνωστά και πιο «εσωτερικά» οθωμανικά ισλαμικά τάγματα που έδρασαν στην Μικρά Ασία είναι οι Μπεκτασήδες, οι Μεβλεβηδες και το πιο μυστήριο τάγμα, οι Αχήδες, με καθαρά μασονική διαταξη και τελετουργία. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στοιχείο που αποδεικνύει την σχέση των ισλαμικών ταγμάτων της Μικράς Ασίας με την μασονία, είναι ο αναγνωριστικό τρόπος χαιρετισμού μέσω του οποίου κάποιο μέλος αναγνωρίζει το άλλο σαν μέλος του τάγματος. Αυτό είναι το μυστικό σύστημα αναγνώρισης των μασόνων, δηλαδή το Σημείο, η Λαβή και η Λέξη. Συγκεκριμένα στο σύστημα αναγνώρισης των ισλαμικών ταγμάτων, το Σημείο παίρνει το σχήμα της γροθιάς και μετά τεντώνεται ο δέκτης. Αν κινήσουμε το χέρι ώστε ο δέκτης να είναι στραμμένος προς τα πάνω, έχουμε το Σημείο που σύμφωνα με τα μελη των ισλαμικών ταγμάτων απεικονίζει ένα τζαμί με τον τρούλο και τον μιναρέ του. Η Λαβή «εκφράζεται» ως εξής : Τοποθετούμε το χέρι στον λαιμό έτσι ώστε ο αντίχειρας να ακουμπά στη δεξιά αρτηρία, ο δέκτης να εφάπτεται στην καρωτίδα και τα άλλα δάχτυλα να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον δεκτή. Στρίβουμε το χέρι προς τον δεξιό ώμο και μόλις φτάσει σε αυτόν το κατεβάζουμε κάτω. Αυτή είναι η κλασική χειρονομία της μασονικής τελετουργίας. Η Λέξη, ή καλυτέρα οι λέξεις είναι τα σύμβολα που παρατίθενται στις αρχές κάθε σούρας του Κορανίου και έχουν ειδική εκφώνηση από τους «μυημένους».

 

Σύμφωνα με τον Rudolf Von Sebottendorf, είναι άρρηκτη η σχέση των ισλαμικών ταγμάτων με τους Ροδόσταυρους, τους Αλχημιστές, το Magnus Opus και γενικότερα με τις μασονικές στοές. Εδικά για τους Αχήδες, αναφέρεται ότι είναι το μεγαλύτερο ίσως και το πιο μασονικό τάγμα της Οθωμανικής εποχής, μια από τις πιο ισχυρές αλλά και πιο μυστηριώδεις αδελφότητες που εμφανίστηκε κατά τους πρώτους χρόνους της έλευσης των Σελτζούκων και στη συνέχεια των Οθωμανών στη Μικρά Ασία. Σύμφωνα με τον μεγαλύτερο Ρωμιό ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, τον Βλαδίμηρο Μιρμίρολου, στο μεγαλειώδες  έργο του, «Οι Δερβίσαι», αλλά και τον πολύ γνωστό Τούρκο ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, Enver Behnan Şapolyo, στο βιβλίο του, «Mezhepler ve Tarikatlar Tarihi», είναι ένα καθαρά μασονικό τάγμα με  εσωτερική μυστική διαβάθμιση των μελών του που είναι ανάλογη με αυτή των μασόνων. Συγκεκριμένα οι βαθμοίτων Αχήδων διακρίνονται ως εξής : α) Μαθητές, β) Μαστόρους (Ουστά), γ) Βοηθούς Δερβίσηδων και δ) Γέροντες, (Ντεντέ), δηλαδή Δασκάλους, σε ένα ιεραρχικό σύστημα αδελφότητας των μελών του τάγματος. Τα κέντρα του τάγματος όπου συγκεντρώνονταν τα μελη του ονομάζονταν «Λόντζας», ή Εστίες, ή Στοές. Αλλά και τα μυστικά κέντρα των Μπεκτασήδων και οι τελετουργίες τους, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο του Μιρμίρολου, θυμίζουν πολύ τις κλασικές μασονικές τελετές.

 

Ο ρόλος των ισλαμικών ταγμάτων ιδιαίτερα της Οθωμανικής εποχής στην επέκταση του Ισλάμ και στους συχνά βίαιους εξισλαμισμούς μεγάλων χριστιανικών, κυρίως ελληνορθόδοξων πληθυσμών, είναι πολύ μεγάλος αν και δεν έχει καταγράφει σε όλη την ιστορική του έκταση. Η σημερινή  κρίση της Μέσης Ανατολής με τις σφαγές και τους διωγμούς των χριστιανών και  η δημιουργία του Χαλιφάτου των Τζιχαντιστών, ξαναφέρνει στη επικαιρότητα τον ρόλο αυτών των ισλαμικών ταγμάτων και την σχέση τους με την διεθνή μασονία. Το παρασκήνιο έχει πολύ μεγάλο βάθος αν σκεφτεί κάνεις ποιος πραγματικά κυβερνά σήμερα τις ΗΠΑ και φυσικά ένα άρθρο σαν αυτό δεν έχει την αξίωση να το καλύψει στην πραγματική του έκταση. 

 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Οι θαυματουργικές ιδιότητες του Σταυρού > Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες - Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Οι θαυματουργικές ιδιότητες του Σταυρού > Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες - Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Οι  θαυματουργικές ιδιότητες του Σταυρού > Το σημείο τουΣταυρού και της ορθόδοξης χριστιανικής προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής. Είναι διαπιστωμένο, το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ στο pentapostagma.gr ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό και αληθινό νόημα και αυτό δεν είναι άλλο από το μαρτύριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πάνω στο Σταυρό έχυσε το Πανάγιο αίμα Του και με το μαρτύριο του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα με την οποία ασχολείται η επιστήμη.
Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μία στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα” δήλωσε η φυσικός Angelina Malakhvskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Жизнь.
Η Malakhovskaya έχει μελετήσει την δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει επανειλημμένα επαληθευτεί, πριν τα αποτελέσματά τους έρθουν στην δημοσιότητα.
Ειδικότερα, έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του από μία ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, ενωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού, να μετασχηματίζει την δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα.
Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ ημών) και του ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια. Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για ΈΡΕΥΝΑ. Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις, ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό, ακόμη και πάνω από χίλιες φορές.
Τα πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των παθογόνων βακτηρίων σε διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.
Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση του αίματός τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν. Στους υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάκτυλα βαλμένα μαζί απρόσεκτα η τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου, το κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κυκλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, η απουσίαζε εντελώς.
Έτσι γίνεται κατανοητό το αναλλοίωτο του αγιασμού, το ανέβασμα του ζυμαριού από τα σταυρολούλουδα. (λουλούδια του Επιταφίου), η διατήρηση φρέσκου του Πασχαλιάτικου αυγού μέχρι τον επόμενο χρόνο, όταν τοποθετείται στο εικονοστάσι. Η  ΈΡΕΥΝΑ επιβεβαιώνει τις θέσεις της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
pentapostagma

ΝΑΞΟΣ2014

Σοφά λόγια !!!!!

Σοφά λόγια !!!!!

Τατόι: Τα απομεινάρια ενός παλατιού

Από τα βασιλικά μεγαλεία, στην εγκατάλειψη και από τη λάμψη στο σκοτάδι. Ο θησαυρός των βασιλικών ανακτόρων στο Τατόι, η ιστορία τους και η δημόσια περιουσία 42.000 στρεμμάτων που "τεμαχίζεται" σε 9 δημόσιους φορείς. Αιτία; Το πολιτικό κόμπλεξ απέναντι στο θεσμό της βασιλείας. Η "Κοινωνία των Πολιτών" αντιστέκεται

Μίκα Κοντορούση

news247 Οκτώβριος 04 2014 08:02

“Έχουμε ένα αναπτυξιακό εργαλείο στα χέρια μας και το αφήνουμε να ρημάζει. Άλλοι έχουν Disneyland και εμείς αυτό το παραμύθι. Μπορεί να δημιουργήσει 200 θέσεις μόνιμης εργασίας και περίπου 1.000 εποχικές και δεν κάνουμε τίποτα. Δεν συζητάμε βέβαια για τις παράπλευρες ωφέλειες στην κοινωνία, στην οικονομία στην οικολογία. Αντίθετα, το αφήνουμε σε πλήρη ερήμωση. Με το άναμμα ενός τσιγάρου, δεν θα συζητάμε πια για βασιλικά ανάκτορα, γιατί θα έχουν γίνει μπουρλότο. Το 2007 που κάηκε όλο ο δρυμός της Πάρνηθας, γλίτωσαν παρά τρίχα. Βλέπεις, έχει να καθαριστεί από το 1967”. Και μπορεί η βλάστηση να είναι ακόμη οργιώδης, αλλά τα περισσότερα από τα 40 κτίρια σε έκταση 42.000 στρεμμάτων στέκονται πλέον μετά βίας όρθια. Αν και καθημερινά καταφεύγουν εκεί δεκάδες ποδηλάτες, οικογένειες με παιδιά και νεαρές παρέες για περίπατο, πικ νικ και χαλάρωση (ανοιχτό από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου), ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν την ιστορικότητα των βασιλικών ανακτόρων στο Τατόι. “Είναι κοινό μυστικό ότι το Τατόι αποτελεί την καυτή πατάτα των εκάστοτε κυβερνήσεων. Δεν το αναστηλώνει η ΝΔ γιατί θα τους πουν φιλοβασιλικούς, δεν το συντηρεί το ΠΑΣΟΚ γιατί θα κατηγορηθεί για εμπαιγμό και πάει λέγοντας”, αναφέρει στο WE του NEWS 247, ο πρόεδρος του ΔΣ του “Συλλόγου Φίλων του Κτήματος Τατοΐου”, Βασίλης Κουτσαβλής.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο ίδιος επιμένει ότι η εθνική μας περιουσία πρέπει να διασωθεί άμεσα. Το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας έστρεψε το βλέμμα της στα ανάκτορα του Τατοΐου το 2008. Τότε που συστάθηκε ο “Σύλλογος Φίλων του Κτήματος Τατοΐου” για την προστασία, αναστήλωση, αποκατάσταση και ανάδειξη των ιστορικών κτιρίων και του σπάνιου δάσους (έκτασης 42.000 στρεμμάτων). Από εκείνο το κομβικό έτος, πάνω από 120 δημοσιεύματα στα δημοφιλέστερα διεθνή έντυπα και σε όλα τα εγχώρια ΜΜΕ φιλοξενούν την άποψη του ίδιου, ιστορικών, αρχαιολόγων ή κάποιων από τα 150 τακτικά μέλη της πολιτιστικής πρωτοβουλίας και των 4.500 φίλων του συλλόγου. Σπάνιες εικόνες και υλικό από μία εποχή που έμεινε μόνο σε ιστορικά βιβλία κοσμούν δεκάδες πρωτοσέλιδα κάθε μήνα.

 

Κτίρια που γλίστρησαν στην ιστορία και στη δαγκάνα του κράτους

Γιατί τελικά οι κυβερνήσεις δεν προχώρησαν σε ουσιαστική φροντίδα της σπάνιας πολιτιστικής κληρονομιάς μας; Πόσες κλοπές έχουν γίνει και σε τι αξίας αντικείμενα; Και τελικά, ποιο το εκτιμώμενο κόστος αποκατάστασης της “ολικής βλάβης” που έχει υποστεί το ανυπεράσπιστο Τατόι.

Η απάντηση έρχεται δια στόματος του Βασίλη Κουτσαβλή και είναι σχεδόν αποστομωτική. “Από πολιτικό κόμπλεξ και μίσος απέναντι στο θεσμό της βασιλείας που καλώς ή κακώς συνδέθηκε με το Τατόι. Αυτός είναι ο λόγος που το μνημείο Πολιτισμού οδηγήθηκε στην απόλυτη εξαθλίωση. Μπαίνω στα γραφεία των εννιά συναρμόδιων δημόσιων φορέων από το 2008. Στο υπουργείο Πολιτισμού και Περιβάλλοντος που μαζί με το Οικονομικών είναι οι κύριοι κάτοχοι/διαχειριστές της συνολικής έκτασης. Καθυστερούν να λάβουν αποφάσεις. Κατ' εμέ, δεν έχουν τον τρόπο να το κάνουν. Κι ενώ εμείς, σαν Κοινωνία των Πολιτών πράττουμε ευσυνείδητα το καθήκον μας, η Πολιτεία εξακολουθεί να μην πράττει το δικό της. Οι Έλληνες θέλουν και μπορούν να σώσουν το Τατόι αλλά η γραφειοκράτια και τα εμπόδια, η έλλειψη οράματος, οι πολιτικές ιδιοτέλειες, η άγνοια και η έλλειψη κοσμοπολιτισμού αποτελούν τροχοπέδη”. Τι εννοεί ακριβώς όμως ο κ. Κουτσαβλής; “Σε όλη την ανατολική Ευρώπη, στην Δύση και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο αντίστοιχα ανάκτορα ή κτίρια που συνδέθηκαν με το θεσμό της βασιλείας στη χώρα τους, τα έκαναν επισκέψιμους τουριστικά χώρους ή μουσεία και τα χαίρονται εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο, άνοιξαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και βλέπουν αύξηση της εισροής του συναλλάγματος στα ταμεία τους. Εμείς τα αφήνουμε στην τύχη τους”.

Μέσα σε έντεκα χρόνια, απ' όταν το κτήμα περιήλθε στην αποκλειστική κυριότητα του κράτους, αφέθηκε στο έλεος της φυσικής φθοράς, των καταστροφών, της ερήμωσης, του απομονωτισμού και του πλιάτσικου. Σημειώνεται ότι το 2000 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο οποίο είχε προσφύγει ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έκρινε ότι η βασιλική οικογένεια έπρεπε να αποποιηθεί της περιουσίας της και αντ' αυτού να λάβει αποζημίωση. Η τότε αντικειμενική αξία υπολογιζόταν στα 400 δισ. δρχ., αλλά η οικογένεια τελικά έλαβε το ποσό των 4 δισ δρχ. Στο “βασιλικό πακέτο απαλλοτρίωσης” συμπεριλαμβανόταν το Μον Ρεπό στην Κέρκυρα και μεγάλη έκταση στο Πολυδένδρι Λάρισας (πρώην εξοχικές κατοικίες).

 

“Το κόστος αποκατάστασης όταν τα βασιλικά ανάκτορα άλλαζαν χέρια, έφτανε περίπου τα 30 εκατ. ευρώ. Σήμερα αγγίζει τα 130. Ρήμαξε. Κανένας πολιτικός δεν ήθελε να λερώσει τα χέρια του με τη διαχείριση της βασιλικής περιουσίας, καθώς δεν είναι λίγοι οι πολίτες που ήθελαν να εξαφανιστεί από τη χώρα κάθε ίχνος της δυναστείας των Γλύξμπουργκ. Ο τεμαχισμός των αρμοδιοτήτων για την διαχείριση του κτήματος λειτούργησε άλλωστε ως ιδανικό άλλοθι για να αποφύγει κανείς το δαιδαλώδες αυτό κεφάλαιο”, συνεχίζει ο κ. Κουτσαβλής.

Αν και σήμερα η έκταση περιφρουρείται από την ελληνική αστυνομία που προσπαθεί να περισώσει ό, τι έχει απομείνει, στο πέρασμα του χρόνου, τα ανάκτορα παραβιάστηκαν και η αμύθητη περιουσία τους έκανε φτερά. “Όσοι περνούσαν από εδώ, έσπαζαν πόρτες και έκλεβαν ό, τι έβρισκαν. Πήραν πίνακες αξίας, χαλιά, πορσελάνες, τα πάντα. Η παρακμή ξεκίνησε με την πτώση της Χούντας, αλλά κορυφώθηκε το 2003, οπότε και η περιουσία πέρασε στο management του κράτους. Τα κλεμμένα είναι σίγουρο ότι στολίζουν σήμερα πολλά σπίτια της αθηναϊκής ελίτ, ενώ ο ίδιος ο τέως Βασιλιάς πούλησε στη δημοπρασία των Christie's όση από την περιουσία του μπόρεσε να στείλει στο Λονδίνο το 1991 (επετράπη η επάνοδός του στην Ελλάδα, με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και με άδεια του κράτους εξήθχθησαν στο εξωτερικό όλα τα προσωπικά αντικείμενα της οικογένειας).

 

Τα διάσπαρτα κτίρια έχουν διαφορετικούς βαθμούς συντήρησης ή φθοράς, ορισμένα από αυτά, όπως τα Μαγειρεία, το Υπασπιστήριο και το Ιπποστάσιο, είναι ήδη αναστηλωμένα από το ΥΠΠΟ, ενώ σε άλλα έχουν γίνει τα πρώτα σωστικά μέτρα (έχουν τοποθετηθεί στέγες και αρμολογήσεις). Η πρακτική συμβολή του σωματείου σε αυτή την προσπάθεια είναι μέχρι στιγμής, η εξασφάλιση πόρων για τις μελέτες αποκατάστασης κτιρίων. Στο μεν Βουτυροκομείο τα χρήματα προήλθαν από τα έσοδα από γκαλά όπερας στον Παρνασσό, από τις συνδρομές και δωρεές, συλλόγων και εταιριών, στο δε κτίριο του Τηλεγραφείου από χορηγία του Ιδρύματος John S. Fafalios Foundation. Για την Μελέτη της Οικίας Στουρμ και της Οικίας Φροντιστή δωρητές που επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους εξασφάλισαν απρόσκοπτη χρηματοδότηση. Τα υπόλοιπα τελούν υπό κατάρρευση.

Πώς μπορούμε να προλάβουμε την καταστροφή;

Το σωματείο «Φίλοι του Κτήματος Τατοΐου» συστάθηκε στο Facebook το 2008 και πήρε νομική υπόσταση ως ΜΚΟ από το 2011. Από το 2010 διοργανώνει ξεναγήσεις σε εταιρείες, συλλόγους που γίνονται κάθε Σαββατοκύριακο, ενώ επίτιμο μέλος του είναι ο Κώστας Μ. Σταματόπουλος που το 2004 αποτύπωσε την ιστορία του βασιλικού κτήματος στο δίτομο βιβλίο «Το Χρονικό του Τατοΐου» (εκδόσεις Καπόν).

Στόχος του η προστασία, ανάδειξη, διάσωση και το άνοιγμα του πολιτιστικού μνημειακού χώρου στο τουριστικό κοινό ως χώρος αναψυχής, περιπάτου, μουσείου, ως αγροκτηνοτροφική μονάδα και μονάδα φιλοξενίας, καθώς τα μέλη του διεκδικούν την επαναλειτουργία του ιστορικού ξενοδοχείου “Τατόιον" εντός κτήματος (8 δωμάτια).

 

 

“Θέλουμε να σεβαστεί το δημόσιο, την Ιστορία του Κτήματος, να μην το διασπάσει ιστορικά σε κομμάτια και με στενή συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα να το θέσει σε λειτουργία όπως γίνεται παντού σε όλο τον πλανήτη. Υπήρχαν σκέψεις να το κάνουν ξενοδοχείο ή ΚΑΖΊΝΟ. Εμείς είμαστε κατά αυτής της σκέψης. Θέλουμε το κυρίως κτίριο, να μετατραπεί σε μουσείο. Πρόσφατα βρέθηκαν 3.500 αντικείμενα της βασιλικής οικογένειας από το ΥΠΠΟ που συντηρήθηκαν με 1.194.000 ευρώ μέσω ΕΣΠΑ. Αυτά φυλάσσονται σε αποθήκες και είναι έτοιμα να κοσμήσουν μία επικείμενη μουσειακή συλλογή. Τα υπόλοιπα κτίρια (μαγειρεία με δύο πτέρυγες) μπορούν να μετατραπούν σε καφέ και πωλητήρια, ενώ 2-3 κτίρια μπορούν να  στεγάσουν τη διοίκηση του μουσείου και του κτήματος. Το ΥΠΠΟ και το υπουργείο Περιβάλλοντος προβλέπει σε σχετική μελέτη τους, ότι 5 τουλάχιστον κτίρια θα μετατραπούν σε χώρους εστίασης. Στην Ελλάδα ανάπτυξη σημαίνει μπριζόλα και φραπές. Μπορούμε αντί αυτού, να ενισχύσουμε την γυναικεία επιχειρηματικότητα με την χειροτεχνία και στα πωλητήρια να πωλούνται φουλάρια, πορσελάνες και άλλα. Μπορούμε να ενισχύσουμε δράσεις αναψυχής, όπως ποδηλασία, ιππασία, αλλά και την παραγωγή εξαιρετικών βιολογικών προϊόντων. Γιατί πρέπει να σου πω, ότι σε όλη του την ιστορία, το κτήμα παρήγαγε φρούτα, λαχανικά, σιτηρά, κρασί, λάδι, βούτυρο και παγωτό. Και όλα αυτά, με τη βασική προϋπόθεση σύστασης φορέα διαχείρισης με σύμπραξη δημόσιου με ιδιωτικό τομέα και το Ελληνικό Δημόσιο να διατηρεί τον τίτλο ιδιοκτησίας, προκειμένου να ενεργοποιήσει όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα επιβλέπουν την λειτουργία του Κτήματος”.

 

Γερμανός ο μεγαλύτερος φοροφυγάς στην Ελλάδα

Γερμανός ο μεγαλύτερος φοροφυγάς στην Ελλάδα

Με μια ιστορική δικαστική απόφαση, η Hochtief, πουεκμεταλλευόταν επί 20 χρόνια το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», καλείται να πληρώσει 600 εκατ. ευρώ για ΦΠΑ που δεν απέδιδε στο Ελληνικό Δημόσιο. Απόφαση-βόμβα του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών δικαιώνει το Ελληνικό Δημόσιο στην πολύχρονη δικαστική διαμάχη του με τη γερμανική Hochtief για το σκάνδαλο της παρακράτησης ΦΠΑ. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για τις ελληνικές αρχές να διεκδικήσουν άμεσα έως και 600 εκατ. ευρώ για τον ΦΠΑ που επί 20 χρόνια δεν απέδιδε στο Δημόσιο για τη λειτουργία του «Ελ. Βενιζέλος», το οποίο κατασκεύασε και διαχειριζόταν η θυγατρική εταιρεία εκμετάλλευσης αεροδρομίων στην Ευρώπη.
Η δικαστική απόφαση, κατά πολλούς, καθιστά πλέον τον γερμανικό κολοσσό τον μεγαλύτερο «εν ενεργεία» μεγαλοοφειλέτη και φοροφυγά στη χώρα μας. Μαζί με άλλες οικονομικές οφειλές της (σε ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΑ κ.λπ.) η συνολική οφειλή της Hochtief μπορεί να αγγίξει και το 1 δισ. ευρώ. Αν τα ποσά αυτά πληρώνονταν στην εποχή της παντοδυναμίας της γερμανικής εταιρείας που διαχειριζόταν τον αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος», θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί πολλά από τα επαχθή μέτρα του μνημονίου, όπως τα 400 εκατ. που εξοικονομήθηκαν από την περικοπή ή την κατάργηση των δώρων σε μισθούς και συντάξεις.

Η απόφαση-σταθμός του Διοικητικού Εφετείου που αποκαλύπτει το «business stories» δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα και θεωρείται πλέον άμεσα εκτελεστή. Το επόμενο βήμα θα είναι μόλις την παραλάβει η αρμόδια ΔΟΥ να βεβαιώσει για είσπραξη σε βάρος της Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε. ποσό που εκτιμάται πως θα ανέλθει ή και θα ξεπεράσει τα 500 εκατ. ευρώ για τον ΦΠΑ και τα πρόστιμα που η Hochtief  όφειλε αλλά αρνούνταν να καταβάλει, επιμένοντας να υποστηρίζει μάλιστα πως δεν χρωστάει τίποτε στο Ελληνικό Δημόσιο.
Ερωτήματα γεννώνται όμως για το πότε και ποιος θα πληρώσει τελικά τα χρέη αυτά. Τα πράγματα περιπλέκει το γεγονός ότι πριν από ενάμιση χρόνο τα αφεντικά της γερμανικής εταιρείας στο Εσσεν προνόησαν να «απογειωθούν» από τη χώρα μας, πουλώντας σε καναδικό fund το μερίδιο που κατείχαν στη Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.

Πάντως, το ακριβές ποσό που θα βεβαιωθεί παραμένει ανυπολόγιστο, καθώς δεν έχουν προσμετρηθεί ακόμη από την Εφορία οι χρήσεις μέχρι το 2013. Η είσπραξη μπορεί να γίνει μέσω ρύθμισης από τα μελλοντικά κέρδη του αεροδρομίου (φέτος καταγράφεται αύξηση αφίξεων 25%).

Μέχρι σήμερα, πάντως, το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει ασκήσει μέτρα είσπραξης και κατασχέσεις, ούτε έγινε ποτέ συμψηφισμός, όπως θα έκανε για κάθε Ελληνα πολίτη που παρακρατά τον ΦΠΑ.

«Ανώμαλη προσγείωση»
Το Διοικητικό Εφετείο έδωσε τέλος στο σίριαλ της πολύχρονης διένεξης της Hochtief με το Ελληνικό Δημόσιο -η οποία είχε φτάσει και στα βρετανικά δικαστήρια- καθώς έκρινε ότι, παρά τη λεόντειο σύμβαση που πέτυχε να συνάψει το 1992 για να αναλάβει να κατασκευάσει το νέο αεροδρόμιο, η γερμανική διοίκηση της Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών έκανε κακή χρήση της εξαίρεσης από ΦΠΑ που δικαιούνταν για συγκεκριμένες μόνο δραστηριότητές της, αλλά παρανόμως την επεξέτεινε και σε όλες τις άλλες!

Πρόκειται ίσως για το πρώτο μεγάλο πλήγμα που έχει πετύχει το υπουργείο Οικονομικών στη φάμπρικα φοροδιαφυγής που εδώ και δεκαετίες είχαν στήσει ξένες πολυεθνικές στη χώρα μας - και δη απέναντι σε εκπροσώπους κρατών που κουνάνε το δάχτυλο για τη φοροδιαφυγή στους αγρίως υπερφορολογημένους Ελληνες.

Πολύπειρο στέλεχος των διωκτικών αρχών που έβαλε την υπογραφή του στα «βαριά» πρόστιμα σε βάρος της Hochtief τόνισε πως «σχεδόν πάντα, όταν κάνουμε έλεγχο σε πολυεθνικές, διαπιστώνουμε ότι αποδίδουν ελάχιστους φόρους. Το θέμα είναι όμως ότι οι φόροι δεν εισπράττονται και όταν ακόμα πιάνονται να φοροδιαφεύγουν οι επιχειρήσεις αυτές».

Τα τελευταία 7 χρόνια έχουν γίνει τουλάχιστον δύο φορολογικοί επανέλεγχοι από επιτροπές, με πορίσματα ελεγκτών του ΔΕΚ, αλλά και από οικονομικούς επιθεωρητές, από τους οποίους διαπιστώθηκε ότι ο ΦΠΑ που έπρεπε να αποδώσει η εταιρεία ξεπερνά τα 250 εκατ. ευρώ (και άλλα τόσα για πρόστιμα και προσαυξήσεις που φτάνουν στο 120%). Ελέγχθηκε, λόγου χάρη, για το πάρκινγκ που επινοικίαζε σε ελληνική εταιρεία και διαπιστώθηκε ότι, αν και όφειλε να χρεώνει ΦΠΑ, δεν τον απέδιδε στο Δημόσιο. Για μη απόδοση ΦΠΑ ένας Ελληνας φορολογούμενος θα κινδύνευε και με φυλάκιση. Η Hochtief όμως επεδείκνυε μια σχεδόν αποικιοκρατικού τύπου συμπεριφορά, αρνούμενη να συμμορφωθεί στον έλεγχο της Εφορίας και στον ελληνικό νόμο.

Επέμεινε το Δημόσιο

 Αρχικά ελέγχθηκαν οι χρήσεις 2001 έως 2003, ενώ η ΔΟΥ Μεγάλων Επιχειρήσεων έχει διενεργήσει ελέγχους και για την περίοδο 2004-2011 και έχει εκδώσει τις σχετικές πράξεις προσδιορισμού ΦΠΑ με τους προβλεπόμενους πρόσθετους φόρους.

Ωστόσο η εταιρεία προσέφυγε στα διοικητικά δικαστήρια, ενώ το 2010 υπέβαλε και αίτηση για υπαγωγή σε διαιτησία ενώπιον του London Court of International Arbitration, αμφισβητώντας το ποσό του ΦΠΑ που της είχαν επιβάλει οι φορολογικές αρχές. Πέτυχε μάλιστα και απόφαση του δικαστηρίου του Λονδίνου, με την οποία το ελληνικό κράτος καλούνταν να διαγράψει τις απαιτήσεις του!

Φάνηκε τότε πως η υπόθεση θα ήταν χαμένη για τη χώρα μας. Ωστόσο το υπουργείο Οικονομικών επέμεινε και με την καθοδήγηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους πέτυχε τελικά μια καθαρή νίκη.

Σε τρεις συνεδριάσεις του τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2013 το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών εξέτασε και απέρριψε την προσφυγή της «υπ’ αριθμόν 1» κατασκευαστικής εταιρείας της Γερμανίας κατά του Ελληνικού Δημοσίου.

Τι ορίζει η δικαστική απόφαση
Με βάση την απόφαση που εξέδωσε το Διοικητικό Εφετείο, αποτελούμενο από την πρόεδρο Εφετών Μαρίνα Πιπεράκη-Πρέκα και τους εφέτες Νικόλαο Παπαμιχαλόπουλο (εισηγητή) και Ελένη Ιατρού:

■ Απορρίπτει την προσφυγή της Hochtief δικαιώνοντας την κρίση των φορολογικών αρχών της χώρας μας.
■ Απορρίπτει και καθιστά άκυρη την απόφαση του βρετανικού δικαστηρίου που δικαίωνε τη Hochtief, τονίζοντας πως με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα η Διαιτησία δεν έχει την εξουσία να σβήσει τα διοικητικά πρόστιμα που της έχουν επιβληθεί.
■ Ακόμα και αν η εταιρεία προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η απόφαση του Εφετείου είναι δεσμευτική και εκτελεστή, ενώ το ΣτΕ μπορεί να την απορρίψει μόνο για τυπικούς και όχι για λόγους ουσίας.
Επιπλέον το δικαστήριο καταρρίπτει και τους ισχυρισμούς ότι το Ελληνικό Δημόσιο παραβίασε την «καλή πίστη» ή το ευρωπαϊκό δίκαιο, όπως υποστήριζε η Hochtief, απειλώντας να διεκδικήσει και να εισπράξει και αποζημίωση από τη χώρα μας.

briefingnews

Παρμενίων 2014: Ξεκίνησε η διακλαδική άσκηση – «Σαρώνει» το Αιγαίο ο Στόλος

Παρμενίων 2014: Ξεκίνησε η διακλαδική άσκηση – «Σαρώνει» το Αιγαίο ο Στόλος

Με μεγάλες προσδοκίες μπαίνουμε στον αστερισμό του«Παρμενίων 2014»

Η μεγάλη διακλαδική που βρίσκεται σε εξέλιξη γεμίζει με υπερηφάνεια όλους τους Έλληνες.
Αξίζει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να θυμηθούμε την μεγάλη επιτυχία της άσκησης «Παρμενίων 2013» όπου κινήθηκαν πάνω από 70.000 στρατεύματα , με εκατοντάδες εξόδους μαχητικών και δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα από Στρατιωτικά οχήματα και Τεθωρακισμένα.
Ενώ όλος ο Στόλος βγήκε στο Αιγαίο!

Η διακλαδική άσκηση διεξάγεται σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και εντός του FIR Αθηνών, επί βάσεως ΤΑΑΣ και ΤΑΜΣ.
Στην άσκηση, εκτός από το ΓΕΕΘΑ, τα Γενικά Επιτελεία και τους Μείζονες Επιχειρησιακούς Σχηματισμούς (ΜΕΣ), συμμετέχουν και πολιτικοί Φορείς (ΥΠΕΘΑ, ΓΓΕΕ&ΓΓΜΕ, ΠΑΜ-ΠΣΕΑ του πολιτικού τομέα, ΥΠΔΤ&ΠΤΠ-Αρχηγείο ΕΛ.ΑΣ, ΥΠΔΤ&ΠΤΠ-Αρχηγείο Π.Σ, ΥΠΝ-Αρχηγείο Λ.Σ/ΕΛ.ΑΚΤ, ΕΥΠ, ΥΠΑ, ΕΜΥ).
Σκοπός της ασκήσεως είναι:
α.  Η εξέταση-αντιμετώπιση της δημιουργουμένης από τις διεθνείς εξελίξεις κατάστασης, στο εγγύς και ευρύτερο περιβάλλον της χώρας μας.
β.  Η εφαρμογή σχεδίων, καθώς και η εκπαίδευση των Επιτελείων και των Μονάδων στη διεξαγωγή διακλαδικών επιχειρήσεων.
γ.  Η εφαρμογή και αξιολόγηση των σχεδίων, διαδικασιών και η διατήρηση της μαχητικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων.
δ.  Η προαγωγή της συνεργασίας και του συντονισμού μεταξύ των Κλάδων των ΕΔ, των φορέων του πολιτικού τομέα, της ΕΛ.ΑΣ και του Λ.Σ/ΕΛ.ΑΚΤ κατά την εφαρμογή των εθνικών σχεδίων.
Η άσκηση διεξάγεται σε ρεαλιστική βάση, επί 24ώρου βάσεως.
Εν τω μεταξύ ανακοίνωση εξέδωσε η ΕΛ.ΑΣ. σύμφωνα με την οποία αύριο Τετάρτη (01.10.2014) στο πλαίσιο της άσκησης, θα πραγματοποιηθεί δοκιμαστική ενεργοποίηση του συνόλου των σειρήνων συναγερμού Πολιτικής Άμυνας, σε όλη την επικράτεια, ως εξής:
Στις 11:00, σήμανση συναγερμού αεροπορικής επίθεσης, για εξήντα (60) δευτερόλεπτα (διακοπτόμενος ήχος διαφορετικής έντασης).
Στις 11:05, σήμανση λήξης συναγερμού, για εξήντα (60) δευτερόλεπτα (συνεχής ήχος σταθερής έντασης).
Η ενεργοποίηση των σειρήνων συναγερμού Πολιτικής Άμυνας, έχει καθαρά δοκιμαστικό χαρακτήρα και δεν συντρέχει κανένας λόγος σύγχυσης ή ανησυχίας.

Read more: http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/501020/parmenion-2014-xekinise-i-diakladiki-askisi-–-saronei-to-aigaio-o-stolos#ixzz3EsasheXE

Οι 25 εταιρείες - κολοσσοί που "μάχονται" για τα κοιτάσματα της Ελλάδας

Η αναβάθμιση του ενεργειακού προφίλ της χώρας επανέφερε στο προσκήνιο προτάσεις για τη δημιουργία διεθνούς χρηματιστηρίου φυσικού αερίου στη Θεσσαλονίκη

Σε περίπου 25 ανέρχονται οι πετρελαϊκές εταιρείες, ορισμένες εκ των οποίων από τα μεγαλύτερα διεθνή ονόματα του κλάδου, που έχουν δώσει το παρών στα data room για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες, σε Λονδίνο, Αθήνα, Οσλο και Χιούστον, δημιουργώντας ένα κλίμα έντονου ενδιαφέροντος για τον διεθνή διαγωνισμό που προκηρύσσεται σε λίγες ημέρες, για τις ΈΡΕΥΝΕΣ πετρελαίου και αερίου στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης.

Ενδεικτική άλλωστε είναι και η προσέλευση εταιρειών στο διεθνές συνέδριο Balkans and the Adriatic Oil & Gas, που διοργανώνεται φέτος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα, καθώς συμμετέχουν 17 διεθνείς όμιλοι με υψηλόβαθμα στελέχη τους.

Ανάμεσά τους ονόματα όπως η Shell, η νορβηγική Statoil, η Exxon Mobil, η Dana Gas από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η ρωσική Gazpromneft (θυγατρική της Gazprom), oι καναδικές Bankers Petroleum και Petromanas, η τελευταία έχει δραστηριότητα στα κοιτάσματα της γειτονικής Αλβανίας όπως και η Shell, η αυστριακή OMV, η VEGAS Oil and Gas, συμφερόντων του ομίλου Βαρδινογιάννη με δραστηριότητα κυρίως στην Αίγυπτο και άλλες.

Αν και οι αγορές πακέτων με τα σεισμικά δεδομένα, τα οποία συνέλεξαν και επεξεργάστηκαν η νορβηγική PGS και η γαλλική BEICIP, παραμένουν ακόμα σε μονοψήφιο αριθμό, κύκλοι του υπουργείου εκτιμούν ότι μετά την επίσημη προκήρυξη του διαγωνισμού για τα 20 θαλάσσια μπλοκ στο Ιόνιο και τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης οι αγορές θα πυκνώσουν.

Άλλωστε δεν είναι λίγες οι εταιρείες που έχουν έλθει σε επαφή με το υπουργείο Περιβάλλοντος- Ενέργειας για τον διαγωνισμό.

Ανάμεσά τους, όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές, είναι ο ινδικός πετρελαϊκός κολοσσός Oil and Natural Gas Corporation Ltd, η Gazpromneft, η ιταλική Eni, οι αμερικανικές Chevron και ExxonMobil, η Shell, η BP, η ισπανική Repsol, οι γερμανικές Ε.ΟΝ και RWE, η ΟΜV και η μαλαισιανή Petronas.

Εξάλλου, η ιταλική ενεργειακή Enel έχει ήδη εκδηλώσει επίσημα το ενδιαφέρον της για τα τρία χερσαία «οικόπεδα» στη Δυτική Ελλάδα, για τα οποία, όπως είναι γνωστό, προκηρύσσεται ξεχωριστός διαγωνισμός, παράλληλα με τις παραχωρήσεις στο Ιόνιο και την Κρήτη, ενώ δύο ελληνικές πετρελαϊκές εταιρείες, τα Ελληνικά Πετρέλαια και η Energean Oil & Gas έχουν δημοσιοποιήσει την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν στον νέο γύρο παραχωρήσεων.

Εν τω μεταξύ, η αναβάθμιση του ενεργειακού προφίλ της χώρας, τόσο μέσα από τις ΈΡΕΥΝΕΣ για υδρογονάνθρακες, όσο και μέσω των διασυνδέσεων για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, έχουν επαναφέρει στο προσκήνιο προτάσεις για τη δημιουργία διεθνούς χρηματιστηρίου φυσικού αερίου στη Θεσσαλονίκη.

Τη δημιουργία ενός gas hub για τη διαμόρφωση των τιμών του αερίου στη ΝΑ Μεσόγειο διεκδικούν, επίσης, η Κωνσταντινούπολη, η Σόφια, το Τελ Αβίβ και άλλες πόλεις της ευρύτερης περιοχής, καθώς οι ανακατατάξεις στη μεταφορά αλλά και την παραγωγή αερίου, με την είσοδο παικτών όπως η Κύπρος, το Ισραήλ και ενδεχομένως η Ελλάδα, σε κάποια χρόνια, διαμορφώνουν μία νέα αγορά με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θεωρείται ότι δεν μπορεί πια να καλύπτεται από τα υφιστάμενα κέντρα.

Ωστόσο η προώθηση ενός τέτοιου θεσμού, ανάλογου με τα αντίστοιχα κέντρα στο Λονδίνο, το Ρότερνταμ ή την Ιταλία, αποτελεί ένα φιλόδοξο έργο, που θα χρειαστεί τη στήριξη μεγάλων διεθνών παικτών, αλλά και της Ε.Ε. για να επιτευχθεί.

Πηγή: Ημερησία

Διαμάχη αρχαιολόγων για τον τάφο της Αμφίπολης: Επιμένει η Περιστέρη να τον χρονολογεί στο 325 -300 π.Χ

Όλο και περισσότεροι αρχαιολόγοι τον ανάγουν στα μέσα του 3ου αι. π.Χ., δηλαδή τον θεωρούν αρκετά νεότερο με βάση τις Καρυάτιδες

news247 Σεπτέμβριος 30 2014 10:57 

Τέσσερα μέτρα ύψος έχουν οι καρυάτιδες μαζί με τα βάθρα τους, όπως αποκαλύφθηκε μετά την πλήρη αποχωμάτωση του πρώτου χώρου του τάφου της Αμφίπολης.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», χθες οι ανασκαφείς συνέχισαν να εργάζονται στο επόμενο θύρωμα, που δεν φέρει καμία ενδιαφέρουσα διακόσμηση. Οι αποχωματώσεις σε εκείνο το σημείο είναι τώρα αναγκαίες προκειμένου να τους επιτραπεί να μπουν στον τρίτο θάλαμο και να μεταφέρουν τα υλικά που χρειάζονται για την αντιστήριξη του ετοιμόρροπου θόλου.

Εν τω μεταξύ, συνεχίστηκε αυτές τις μέρες ο προβληματισμός γύρω από την ΧΡΟΝΟΛΌΓΗΣΗ του τάφου, δεδομένου ότι όλο και περισσότεροι αρχαιολόγοι τον ανάγουν στα μέσα του 3ου αι. π.Χ., δηλαδή τον θεωρούν αρκετά νεότερο με βάση τις Καρυάτιδες, αν και η γλυπτική δεν αποτελεί ασφαλή τρόπο χρονολόγησης.

Όπως επισημαίνεται στην εφημερίδα, το υπουργείο Πολιτισμού επισήμως δεν αμφισβητεί τη χρονολόγηση του τάφου της Αμφίπολης στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ, που δίνει η ανασκαφέας, Κατερίνα Περιστέρη. Ανεπισήμως ωστόσο τείνει ευήκοον ους και σε άλλους αρχαιολόγους με γνώση και πείρα, που μπορεί να έχουν μια άλλη άποψη. Χαρακτηριστική είναι η χθεσινή δήλωση της γ.γ του ΥΠΠΟΑ, Λίνας Μενδώνη σε τηλεοπτικό σταθμό: «Το υπουργείο Πολιτισμού είναι υποχρεωμένο να υιοθετήσει τη χρονολογία την οποία δίνει η ανασκαφική ομάδα και η επικεφαλής της, καθώς είναι οι μόνοι που έχουν τα στοιχεία στη διάθεσή τους», είπε.

Υπενθυμίζεται ότι η κ. Περιστέρη χρονολογεί τον τάφο ανάμεσα στο 325 -300 π.Χ., ενώ η Αικατερίνη Ρωμιοπούλου, που έχει μεγάλη ανασκαφική εμπειρία από την μακεδονική γη , θεωρεί πως οι πανέμορφες αυτές Καρυάτιδες δεν είναι ρωμαϊκής εποχής, αλλά ούτε ακριβώς και του 4ου αι. π.Χ. Η ομορφιά αυτών των αγαλμάτων προκαλεί δέος, όπως η ίδια δηλώνει, εξηγώντας πως η τέχνη της ρωμαϊκής εποχής διακρίνεται από μια ψυχρότητα, μια ευσυνείδητη αντιγραφή χωρίς ψυχή. Οι Κόρες της Αμφίπολης όμως είναι μεν αντίγραφα, αλλά έχουν ψυχή. Γι’΄αυτό τις χρονολογεί έως το 250 π.Χ.

Επιπλέον σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, εντύπωση προκαλεί στους αρχαιολογικούς κύκλους ότι δεν έχει βρεθεί τόσες μέρες κάποιο ΚΙΝΗΤΌ εύρημα παρ’ όλο που κοσκινίζονται τα χώματα. «Είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί ούτε καρφί;» αναρωτιέται η κ. Ρωμιοπούλου, ενώ η καθηγήτρια Κλασσικής Αρχαιολογίας Χρυσούλα Παλιαδέλη εκτιμά πως ίσως έχουν βρεθεί μικρά ευρήματα τα οποία να μην είναι ακόμα ανακοινώσιμα, τονίζοντας πως «το μνημείο αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό, ακόμα και αν δεν υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό του. Εάν είχαμε μια επιγραφή για να καταλάβουμε σε ποιόν ανήκει ο τάφος, θα ήταν τεράστιο κέρδος για την Ιστορία και την Αρχαιολογία. Αν επίσης βρεθούν οστά, αυτό θα είναι βοηθητικό».

Η Αμφίπολη παρ’ όλο που έχει αρκετές μέρες να μας προσφέρει ένα καινούργιο εύρημα, συνεχίζει να απασχολεί τα διεθνή ΜΜΕ. Το αμερικανικό περιοδικό “USA Today” χθες σε εκτενές δημοσίευμά του αναφέρεται στις διαφορετικές απόψεις των αρχαιολόγων για την ταυτότητα του νεκρού, αλλά και στην πολιτική χροιά της ανασκαφής τονίζοντας πως πρόκειται για μια ελληνική ίντριγκα.

Η συγκλονιστική ιστορία των τσιγγάνων που κανείς μας δεν γνώριζε μέχρι την έλευση αυτού του άρθρου!

Η συγκλονιστική ιστορία των τσιγγάνων που κανείς μας δεν γνώριζε μέχρι την έλευση αυτού του άρθρου! Posted: 28 Sep 2014 10:00 AM PDT Είναι κοντά μας εδώ και αιώνες. Από εμάς τους γνώρισαν η υπόλοιπη Ευρώπη και η Αμερική. Ομως το «πούθε κρατάει η σκούφια τους» ήταν πάντα ένα μυστήριο για εμάς, αλλά και... για τους ίδιους. Διότι, πολύ απλά, οι άνθρωποι της «φυλής των νοικοκυραίων» δείχνουν να μη γνωρίζουν την έννοια της λέξης «νόστος»: ποτέ δεν πόνεσαν για τη χαμένη πατρίδα τους, ποτέ δεν θέλησαν να γυρίσουν σε αυτήν, ποτέ δεν τη διεκδίκησαν ως πατρώα γη. Αλλά γιατί; Τι μπορεί να είναι τόσο δυνατό ώστε να ξεριζώσει από έναν λαό τη θύμηση της πατρίδας; Ποιο είναι το μυστικό που κρύβει η ταυτότητα των μποέμ μελαχρινών νομάδων, που άλλοτε τους έλεγαν Αθίγγανους, Τσιγγάνους και Γύφτους, αλλά εδώ και μια δεκαετία Ρομά;  Και αυτή η απάντηση... είναι γεμάτη εκπλήξεις. Είναι ο μόνος λαός που ποτέ του δεν διεκδίκησε την επιστροφή στα πατρώα εδάφη. Και, ακόμη πιο μυστηριωδώς για μας τους υπολοίπους, διέγραψε από τη συλλογική του μνήμη ως και το ποια ήταν αυτή η πατρίδα. Δεν κράτησε στις λαϊκές  παραδόσεις του όχι μόνο κάποιο έπος του αλλά ούτε το ελάχιστο δημοτικό τραγούδι που θα διηγούνταν το από πού, πότε και πώς συνέβη ο ξεριζωμός του. Το μόνο που διεκδίκησε - μόλις το 1971 - ήταν να μην τον ονομάζουν πια με τα διάφορα ονόματα που διάλεγαν οι άλλοι αλλά με εκείνα που ο ίδιος προτιμούσε: Ρομά ο λαός τους και Ρομανί οι ίδιοι. Το αίτημά του έγινε δεκτό από τους διεθνείς οργανισμούς και με το πέρασμα στον νέο αιώνα συνειδητοποιήσαμε όλοι αίφνης πως το πολιτικώς ορθόν ήταν πλέον να αποκαλούμε Ρομά όσους παλαιότερα ονομάζαμε Αθίγγανους, Τσιγγάνους ή Γύφτους. Αλλά γιατί είναι έτσι το σωστό και όχι αλλιώς; Και αν εκείνα τα ονόματα ήταν λάθος, πώς προέκυψαν; Και αφού οι ίδιοι «δεν ξέραν πούθε κρατάει η σκούφια τους», ποιος μας λέει ότι το νέο όνομα είναι και το αρχικό τους; Χώρια που το Ρομανί ηχεί περίεργα οικείο σε όλες τις πάλαι ποτέ κτήσεις των Ρωμαίων στα μέρη μας: Ρωμυλία ή Ρούμελη λεγόταν η Στερεά Ελλάδα, Ανατολική Ρωμυλία η Βόρεια Θράκη, Ρωμανία η τωρινή Ρουμανία. Να 'ναι, λοιπόν, ένα όνομα που προσεταιρίστηκαν εκ των υστέρων επειδή από τα μέρη αυτά πρωτοπάτησαν στην Ευρώπη; Εκείνοι απορρίπτουν την καχυποψία μας μετά βδελυγμίας: Ρομά, λένε, σημαίνει στη γλώσσα τους «άνθρωπος» και μάλιστα «παντρεμένος», «νοικοκύρης». Το επιχείρημα θα αρκούσε αν κρίναμε μόνο βασιζόμενοι στις εντυπώσεις από εξέχοντα μέλη του λαού αυτού, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μπομπ Χόσκινς και ο ημέτερος πολυαγαπημένος Κώστας Χατζής. Λέμε όμως να ψάξουμε το θέμα επιστημονικά, τόσο ιστορικά και γλωσσολογικά όσο και γονιδιακά. Και αυτό είναι ένα... κουβάρι ιδιαίτερα μπερδεμένο.  Το όνομα  «Τσιγγάνοι» προέρχεται είτε από παραφθορά της λόγιας λέξης «αθίγγανοι» είτε από το τουρκικό «τσιγκάν», που σημαίνει πάμπτωχος, ή... από όνομα που τους συνόδευσε από τη χώρα καταγωγής τους.  Λαθρομετανάστες του Μεσαίωνα  Λίγο πριν από την πρώτη χιλιετία μ.Χ. το πολύπαθο Βυζάντιο έγλειφε τις πληγές του από τις απανωτές επιθέσεις Ρώσων, Αράβων και Βουλγάρων, χωρίς να φαντάζεται ακόμη τη διαλυτική εμφάνιση των Σταυροφοριών και τη μετεγκατάσταση των Τούρκων στη Μ. Ασία. Τότε, το 800 μ.Χ., σημειώνεται και η πρώτη αναφορά στο όνομα Ατσίγγανοι: κατά τη διάρκεια ενός λιμού η Αγία Αθανασία έδωσε τροφή σε «ξένους που ονομάζονταν Ατσίγγανοι» κάπου στη Θράκη. Λίγο μετά, το 803 μ.Χ., ο Θεοφάνης ο Εξομολογητής έγραψε πως ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος βοηθήθηκε από τους Ατσίγγανους στην καταστολή μιας εξέγερσης «μέσω της μαγικής τους γνώσης». Και ύστερα, το 1054 μ.Χ., στο αγιορείτικο κείμενο «Η ζωή του Αγίου Γεωργίου του Αναχωρητή» γράφτηκε πως ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΧ ο Μονομάχος απαλλάχθηκε από άγρια θηρία που έτρωγαν τα κοπάδια του με δηλητηριασμένα δολώματα που έβαλαν οι Ατσίγγανοι. Με το όνομα όμως αυτό ήταν γνωστή στα ίδια χρόνια μια μανιχαϊστική αίρεση περιβόητη για τις τελετές μαγείας της. Να είχαν δώσει αυτό το όνομα και στους μελαψούς ξένους λόγω της «παρόμοιας τέχνης»; Πάντως εφεξής οι βυζαντινοί λόγιοι τους ανέφεραν ως Αθίγγανους (δηλαδή, αυτοί που δεν τους αγγίζεις), πράγμα που παραπέμπει ευθέως στον ορισμό των κατώτερων τάξεων της κοινωνίας των Ινδών. Το όνομα «Τσιγγάνοι» που υιοθέτησε στη συνέχεια γι' αυτούς ο απλός λαός προέρχεται είτε από παραφθορά της λόγιας λέξης είτε από το τουρκικό «τσιγκάν», που σημαίνει πάμπτωχος ή... από όνομα που τους συνόδευσε από τη χώρα καταγωγής τους. Οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να τους αναφέρουν δύο αιώνες μετά: το 1322 μ.Χ. ο φραγκισκανός μοναχός Σίμων Σιμεώνις περιέγραψε «Ατσίγγανους» που ζούσαν στην Κρήτη, το 1350 ο Λουντόλφους Ζουντχάιμ τους ανέφερε ως «Μαντιπόλους» (μάντεις περιφερόμενους από πόλη σε πόλη) που κατέληξαν σκλάβοι στην Ηπειρο και κατέφυγαν στην ενετική Κέρκυρα. Εκεί έγιναν κολίγοι που ανήκαν στο Feudum Acinanorum. Αλλά το από πού είχαν έρθει αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται ότι δεν το γνώριζε κανείς. Οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων που μεταστάθμευαν στη Μεθώνη τους έβλεπαν εκεί να φτιάχνουν σπαθιά και υπέθεταν ότι είχαν έρθει από την Αίγυπτο (Αιγύπτιοι - Γύφτοι - Gypsies). Αλλωστε και οι ίδιοι φρόντιζαν να λένε στους Δυτικούς μια βολική ιστορία που τους έκανε συμπαθείς: ήταν, λέει, μια φυλή καταραμένη από τον Θεό να περιπλανιέται επειδή είχε απαρνηθεί τον Θεάνθρωπο Χριστό και τώρα ήταν κυνηγημένη από τους αλλόπιστους, Αραβες και Τούρκους. Η ιστορία αυτή τους έδωσε «διαβατήριο» για τις χώρες των χριστιανών, αλλά ίσως έτσι ξεκίνησε και η φημολογία ότι «οι Γύφτοι σκάρωσαν τα καρφιά που σταύρωσαν τον Χριστούλη».  Πώς έγιναν «μποέμ»  Στους αιώνες που η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξαπλωνόταν στις χώρες που πριν ανήκαν στους Βυζαντινούς οι Ατσίγγανοι / Αθίγγανοι / Γύφτοι / Ρομά προπορεύονταν ως λαθρομετανάστες: με το που κατέλαβαν οι Τούρκοι τη Μολδοβλαχία, το 1410, κύματα Τσιγγάνων πέρασαν στη Βοημία. Ο αυτοκράτωρ Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους εντυπωσιάστηκε τόσο από τα ταλέντα τους ως διασκεδαστών της αυλής που τους εξέδωσε διαβατήρια για ελεύθερη διέλευση προς όποια ευρωπαϊκή χώρα ήθελαν. Ετσι έγιναν γνωστοί στη Γαλλία ως Βοημοί (ο όρος μποέμ για τους γλεντζέδες προέρχεται από εκείνη την εποχή) και έφθασαν και στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Από τότε και έπειτα οι Τσιγγάνοι εξαπλώθηκαν στη Βρετανία, στη Σκανδιναβία, στη Ρωσία και στην... Αμερική. Η εξέταση DNA σκελετών τους όμως που βρέθηκαν στη Νορβηγία έδειξε ότι κάποιοι από αυτούς είχαν πρωτοφτάσει εκεί τον 11ο αιώνα ως υπηρέτες συνταξιούχου τινός της Βαραγγιανής Φρουράς του βυζαντινού αυτοκράτορα! Πιο καθαροί από τους άλλους Ενόσω οι Τσιγγάνοι πληθύνονταν, η αμφιβολία των Ευρωπαίων γι' αυτή την περίεργη φάρα ανθρώπων μεγάλωνε. Ο σπόρος είχε πέσει στα χρόνια του Μεγάλου Θανατικού (της επιδημίας που σκότωσε εκατομμύρια), όταν όλοι αρρώσταιναν εκτός από τους Τσιγγάνους. Από το μυαλό κανενός δεν περνούσε τότε ότι ευθυνόταν η κατά πολύ υποδεέστερη προσωπική υγιεινή  των Δυτικοευρωπαίων έναντι εκείνης που παραδοσιακά τηρούσαν οι Τσιγγάνοι. Και όταν έπειτα άρχισαν να φτάνουν με τα κάρα τους και στο τελευταίο χωριό, άρχισε και η αντιστροφή του «καλωσορίσματος»: στην αρχή τούς κατηγόρησαν για «κατασκόπους των Τούρκων» και μετά για όλα τα παραφερνάλια της ταχυδακτυλουργίας και της μαγείας - απατεωνιά, κλεψιά, αλητεία...  Στην ίδια τη Βοημία που κάποτε τους έμπασε στην Ευρώπη ψηφίστηκε το 1538 ο πρώτος νόμος περιστολής τους, για να ολοκληρωθεί το 1545 με το διάταγμα των Αψβούργων που έλεγε ότι «όποιος σκοτώνει Γύφτο δεν διαπράττει έγκλημα». Στα επόμενα 400 χρόνια οι Τσιγγάνοι έζησαν ουσιαστικά ως σκλάβοι - τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Ρωσία -, για να κορυφωθεί ο ρατσισμός εναντίον τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εξοντώθηκαν περίπου 220.000 Τσιγγάνοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Η αναζήτηση της κοιτίδας Ο πρώτος ευρωπαίος επιστήμονας που υποψιάστηκε ότι οι Γύφτοι δεν ήταν από την Αίγυπτο αλλά από πολύ μακρύτερα ήταν ο καθηγητής του γερμανικού πανεπιστημίου Halle Γιόχαν Ρούντιγκερ: το 1782 δημοσίευσε άρθρο υπό τον τίτλο «Περί της ινδικής γλώσσας και καταγωγής των Γύφτων», όπου συνέκρινε τη γραμματική δομή της γλώσσας τους με εκείνες των ινδοάριων γλωσσών του Ινδουστάν (στο σημερινό Πακιστάν). Από τότε και ως το 2003 έχουν δημοσιευθεί πάνω από 2.500 γλωσσολογικές εργασίες επί του θέματος (βλ.benjamins.com/#catalog/books/lisl.28/main). Ποιο είναι το συμπέρασμα στο οποίο συγκλίνουν; Οτι η κοιτίδα αυτού του λαού βρίσκεται μάλλον στο σημερινό Ανατολικό Πακιστάν και στη Δυτική Ινδία, στην κοιλάδα του Ινδού και στην περιοχή Μουλτάν του Πουντζάμπ (Πενταποταμία). Η δε παλαιότερη ονομασία του ήταν στα αρχαία σανσκριτικά κείμενα Ντομπά, δηλαδή «μουσικοί από χαμηλή κάστα». Ως προς το «πότε ξεκληρίστηκαν από 'κεί», οι γλωσσολόγοι σημειώνουν την ιδιαιτερότητα της γλώσσας τους να μην έχει ουδέτερο γένος. Αυτή η διαφοροποίησή τους από τη γλωσσική εξέλιξη των υπολοίπων κατοίκων της Ινδικής χερσονήσου τοποθετεί την «απόσχιση» το αργότερο στον 10ο-13ο αιώνα μ.Χ. Είναι ακριβώς οι αιώνες που οι Σελτζούκοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Περσική και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να έρθει ξοπίσω τους η λαίλαπα των μογγολικών ορδών. Γλωσσολόγοι και ιστορικοί συμφωνούν τώρα ότι η μετανάστευση του λαού των Τσιγγάνων πρέπει να έγινε σε τρία κύματα κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο, με το τελευταίο σπρώξιμό τους προς το Βυζάντιο ίσως στον 13ο αιώνα, όταν τις κτήσεις Τούρκων και Περσών αιματοκυλούσαν οι ορδές του Ταμερλάνου. Τι δείχνει το DNA Το πιο πρόσφατο επιστημονικό πόρισμα για την προέλευσή τους δημοσιεύθηκε στις 16 Μαΐου 2012 στο περιοδικό «Nature» από μια διεθνή ομάδα έγκριτων γενετιστών: συγκρίνοντας το DNA των Ρομά της Ευρώπης με εκείνο αντιπροσωπευτικού δείγματος 10.000 ατόμων από τις 214 φυλές της Ινδίας, κατέληξαν στο ότι όντως κατάγονται από τους Ντομπά της Ινδίας. Οι Ντομπά (γνωστοί και ως Ντομ ή Νταλίτ) είναι παρίες-Αθίγγανοι, ακόμη και στη σημερινή Ινδία. Αλλά τι το ιδιαίτερο είχε ο συγκεκριμένος λαός ώστε να τον «πάρουν μαζί τους» οι μετά τον Αλέξανδρο κατακτητές αυτής της τεράστιας χώρας; Η απάντηση αρχίζει να ξεδιπλώνεται όταν ξεφυλλίσουμε τα αρχαιότερα κιτάπια που αναφέρθηκαν σε αυτούς στις χώρες που γειτονεύουν με την κοιλάδα του Ινδού. Οργανοπαίκτες στα χωράφια Επί της βασιλείας του πέρση ηγεμόνα Μπαχράμ (420-438 μ.Χ.), ο ινδός βασιλιάς Σανγκούλ του έκανε δώρο 10.000 οργανοπαίκτες από τη φυλή των Λούρι. Ο Μπαχράμ τούς μοίρασε σπόρους και χωράφια για τα προς το ζην. Αλλά οι Λούρι έφαγαν τους σπόρους και ύστερα ζήτησαν από τον βασιλιά κι άλλους. Τότε ο Μπαχράμ τούς ξαπόστειλε αηδιασμένος στα πέρατα της Γης. Τάδε έφη στη «Βίβλο των Βασιλέων» ο πέρσης ποιητής Φερντοσί το 1011 μ.Χ. Τους Λούρι αυτούς τους συναντάμε αμέσως μετά στα περίχωρα της Βαγδάτης, όπου οι Αραβες τους αποκαλούν Τζατ. Η εκεί παρασιτική παρουσία τους καταλήγει σύντομα σε πολεμική σύρραξη, με αποτέλεσμα να φθάσουν καταδιωγμένοι κάποτε στην Αίγυπτο. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς να έφθασαν και στα μέρη μας, οπότε έγιναν γνωστοί ως Αιγύπτιοι - Γύφτοι. Αλλά ήταν απλά το «πρώτο κύμα». Τα συντάγματα Τσικανίε και το πέρασμα στην Ευρώπη Εξι αιώνες μετά, το 1001 μ.Χ., ένας τούρκος στρατηγός του αραβικού χαλιφάτου των Αββασιδών, ο Μαχμούντ Γκάζνι, έχει γίνει διοικητής του σημερινού Αφγανιστάν και αρχίζει αλλεπάλληλες επιδρομές στην κοιλάδα του Ινδού. Η πρώτη επαρχία που χτυπάει είναι το Μουλτάν, η θεωρούμενη κοιτίδα των Τσιγγάνων. Τα στρατιωτικά χρονικά της εποχής του λένε ότι επέστρεψε με πολλές χιλιάδες αιχμαλώτων που ενέταξε στον στρατό του. Μία μάλιστα πηγή - αδιασταύρωτη - αναφέρει ότι «είχε μαζί του τέσσερα συντάγματα Τσικανίε, μαζί με τα γυναικόπαιδά τους». Τα πολυτάραχα εκείνα χρόνια είναι οι αιώνες της αραβικής επέκτασης ως τον Καύκασο και την Ινδία αλλά και της καθόδου των τουρκικών και μογγολικών ορδών από την κεντροασιατική στέπα. Οι τρεις αυτοί ιπποτοξότες κατακτητές αντιμάχονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τους κατακτημένους λαούς ως πεζικό.  Οι Τσιγγάνοι της Περσίας ισχυρίζονται ότι τότε βρέθηκε η φυλή τους (Λομά) μετεγκατεστημένη στην επαρχία Βασπουρακάν της Αρμενίας. Το 1021 ο ηγέτης της επαρχίας ονόματι Σενεκερίμ Αρντζρούνι αντάλλαξε τη Βασπουρακάν με εδάφη στη Σεβάστεια της βυζαντινής Κιλικίας, απέναντι από την Κύπρο. Σημειώνουμε ότι η μετανάστευση αυτή συμπίπτει χρονολογικά με την πρώτη εμφάνιση Αθίγγανων στην Κωνσταντινούπολη. Στο αρμένικο Βασίλειο της Κιλικίας όμως έφτασαν σύντομα οι Σελτζούκοι Τούρκοι, οι Σταυροφόροι και οι Μογγόλοι.  Επί δύο αιώνες οι Τσιγγάνοι της Αρμενίας έγιναν «μπαλάκι» στα χέρια τους, μέχρι που το 1375 το βασίλειο αυτό κατέρρευσε οριστικά και Αρμένιοι και Τσιγγάνοι κατέφυγαν με γενοβέζικα πλοία στη σημερινή Μολδαβία ιδρύοντας το βασίλειο της Βεσσαραβίας. Δίπλα τους ήταν η σημερινή Ρουμανία, όπου οι Τσιγγάνοι βρήκαν άδεια βοσκοτόπια για τα άλογά τους, αλλά κατέληξαν σκλάβοι στους ντόπιους βοεβόδες. Οι σφαγές του Ταμερλάνου Μεγάλος αριθμός μελών της φυλής των Λομά κατέληξε επίσης στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν. Στον Βίο του Ταμερλάνου που έγραψε ο Σύριος Αχμάντ ιμπν Αραμπσάχ (1389-1450) διαβάζουμε για περίεργα περιστατικά που συνέβησαν στα πρώτα χρόνια εξουσίας του μεγάλου στρατηλάτη (θυμίζουμε ότι αυτός ο μουσουλμάνος Μογγόλος ξεπάστρεψε στη συνέχεια 17 εκατομμύρια ανθρώπους, ήτοι το 5% του τότε παγκόσμιου πληθυσμού).  Τρεις φορές, λέει, ξεκίνησε ο στρατηγός για εκστρατεία, για να βρει και τις τρεις φορές τους Τσιγγάνους να έχουν καταλάβει την πρωτεύουσά του. Τελικά κατέσφαξε τους περισσοτέρους και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν. Το 1398, όμως, όταν ο Ταμερλάνος εισέβαλε στο Μουλτάν της Ινδίας, βρήκε απέναντί του μια στρατιά από Τζατ, ομόφυλους των Λομά. Επακολούθησε νέα μεγάλη σφαγή αυτών των «καταραμένων» και ξεριζωμός όσων γλίτωσαν. Και λίγο πριν από την τρομερή τελική μάχη του Δελχί ο ανελέητος Μογγόλος αποκεφάλισε μπροστά στον ινδό βασιλιά 100.000 αιχμαλώτους του! Το ηθελημένο ή συμπτωματικό κυνηγητό των Λομά/Τζατ/Τσιγγάνων από τις ορδές του Ταμερλάνου συνεχίστηκε όταν αυτός ήρθε σε σύρραξη με τους Σελτζούκους Τούρκους. Ετσι μοιάζει τελείως λογικό το ότι η καταδιωκόμενη αυτή φυλή συνέχισε να κινείται δυτικά, προς το Βυζάντιο και την Ευρώπη, ξεγράφοντας σταδιακά από τη θύμησή της τον τόπο καταγωγής της και την προοπτική επιστροφής σ' αυτόν. Ποιες είναι οι φυλές των Τσιγγάνων; Γλωσσολογικά οι Τσιγγάνοι διαχωρίζονται σε τρεις φυλές: τους Ρομά, τους Ντομά και τους Λομά. Οι Ρομά είναι η πολυπληθέστερη φυλή, απαρτιζόμενη από αρκετές υποδιαιρέσεις της: τους Καλντέρα, τους Καλντεράς και τους Κουρά- ρα, που είναι κυρίως σιδηρουργοί, ξυλουργοί και καλαθοπλέκτες, αλλά και τους Λοβάρα, που είναι εκτροφείς αλόγων. Τους συναντάμε στην Τουρκία, στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και στην Ανατολική Ευρώπη. Στους Ρομά εντάσσονται επίσης οι Κάλε, που ζουν κυρίως στη Νότια Γαλλία και στην Ιβηρική χερσόνησο, με εξειδίκευση στο τραγούδι, στο θέατρο και στον χορό φλαμένκο, και οι Σίντι, που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στα σύνορα Γαλλίας – Γερμανίας (ιδιαίτερα στην Αλσατία) και είναι εξειδικευμένοι στην ακροβασία και στις τέχνες του τσίρκου. Τέ λος, οι Ρομάνισελ, που απαντώνται κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ και παραδοσιακά ήταν εκτροφείς αλόγων. Οι Τσιγγάνοι που συναντάμε σε Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία στις χώρες δηλαδή της περιοχής Μαγκρέμπ (οι Νταρ-μπούσι-φαλ), στην Αίγυπτο (οι Γκάγκαροι), στη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Τουρκία ανήκουν γενικά στη φυλή των Ντομά και εξειδικεύονται στα ακροβατικά και στην ταχυδακτυλουργία. Εντυπωσιακό είναι το ότι οι Ντομά της Αιγύπτου είναι στην πλειονότητά τους χριστιανοί κόπτες. Στην Αρμενία, στη Γεωργία και στο Ιράν συναντούμε την τρίτη και πιο ολιγάριθμη φυλή, των Λομά, που εξειδικεύεται στην εκτροφή αλόγων. Συνολικά ο πληθυσμός τους ανά τον κόσμο εκτιμάται στα 12 εκατομμύρια. Γιατί τους λέμε «κατσίβελους»; Στη Θράκη κυρίως αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας παραδοσιακά αποκαλούν τους Ρομά «κατσίβελους». Το γιατί... ελάχιστοι πια το γνωρίζουν. Η προέλευση της λέξης είναι από τη λατινική captivus (αιχμάλωτος, σκλάβος), που στα μεσαιωνικά λατινικά έγινε cattivello (σκλαβωμένος, δύστυχος). Το προφανές θα ήταν να πούμε πως οι λατινόφωνοι Βλάχοι έδωσαν από λύπηση αυτό το προσωνύμιο στους ρακένδυτους Τσιγγάνους όταν τους πρωτογνώρισαν. Αλλά υπάρχει και μια πιο ιστορική ερμηνεία: τους πρώτους αιώνες παρουσίας τους στα Βαλκάνια οι πολυπληθείς Τσιγγάνοι της Ρουμανίας ζούσαν υπό καθεστώς σκλαβιάς στη λατινόφωνη εκείνη χώρα. Οι Ελληνες Βλάχοι ανεβοκατέβαιναν, ως γνωστόν, τα Βαλκάνια για εμπορικές δοσοληψίες. Πιθανότατα λοιπόν τους γνώρισαν ως σκλάβους και «σκλάβους» τους ονόμασαν, στα λατινικά. Τούρκοι και Ρομά Μπορεί οι παραδόσεις μας να λένε ότι οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν την «άστεγη φυλή» άλλοτε ως σιδεράδες του στρατού τους, άλλοτε ως απαγωγείς παιδιών για τα χαρέμια και άλλοτε ως κοινούς κατασκόπους, αλλά η μεταξύ τους σχέση δεν ήταν ποτέ σχέση εμπιστοσύνης. Ενδεικτικό είναι το ακόλουθο δημώδες ανέκδοτο που κυκλοφορεί από αιώνες στη γειτονική χώρα: Πηγαίνει μια μέρα ο Γύφτος στο τζαμί. Κατά τύχη βρίσκει θέση μόνο δίπλα στον νταή του χωριού, τον Καρά Ρουστέμ. Οταν τελειώνει η λειτουργία και όλοι στρέφουν το κεφάλι δεξιά - κατά πώς κάνει ο ιμάμης -, ο Γύφτος το στρέφει αριστερά, προς τον Καρά Ρουστέμ. Βγαίνοντας από το τζαμί, κάποιος τον ρωτάει γιατί γύρισε το κεφάλι ανάστροφα. Τότε εκείνος του απαντά: «Ο Αλλάχ συγχωρεί, αλλά ο Καρά Ρουστέμ ποτέ!». Το μυστικό του ατσαλιού Μια ολότελα απίστευτη εξήγηση για τον ξεριζωμό των Τσιγγάνων από την Ινδία προέκυψε ως πιθανή πριν από 11 χρόνια, όταν διερευνούσαμε σε άρθρο μας «Το μυστήριο του δαμασκηνού σπαθιού». Εκεί σημειώναμε μεταξύ άλλων τα εξής: Είναι εντυπωσιακό ότι το ατσάλι, το ισχυρότατο αυτό κράμα σιδήρου και άνθρακα, μας έδωσε το πρώτο δείγμα του σε ένα μαχαίρι που βρέθηκε στην Κύπρο, χρονολογούμενο περί το 1.200 π.Χ. Στα σίγουρα, πάντως, τα σπαθιά από ατσάλι τα πρωτοσυναντάμε ιστορικά στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης είχε εξυμνήσει τις αρετές των εγχειριδίων της Ανατολής και μας είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος είχε δώσει εντολή να κατάσχεται κάθε μεταλλείο και μεταλλουργείο που βρισκόταν στα εδάφη που κατακτούσε. Οταν ο ινδός βασιλιάς Πώρος συνθηκολόγησε μαζί του, του χάρισε τριάντα λίβρες από το καλύτερο ινδικό ατσάλι και ένα σπαθί. Η απορία είναι γιατί οι Μακεδόνες - και οι Ρωμαίοι που τους διαδέχθηκαν - δεν επωφελήθηκαν από την τεχνογνωσία σφυρηλάτησης ομογενούς ατσαλιού των χωρών που γνώρισαν. Η απάντηση των επιστημόνων μεταλλουργών ήταν ότι τα χυτήρια των Ευρωπαίων, από την Αρχαιότητα ως και τον Μεσαίωνα, έφθαναν ως τους 1.200 βαθμούς Κελσίου και όχι στους 1.500 που χρειαζόταν αυτή η κατεργασία. Ηταν άγνωστο πώς οι ινδοί μεταλλουργοί το κατάφερναν και... σίγουρα κράτησαν καλά το μυστικό τους. Το 1999 μια νέα αρχαιολογική ανακάλυψη έριξε φως στο μυστήριο αφήνοντας περιθώριο για νέες εικασίες ως προς τον ρου της Ιστορίας: στα ερείπια της πόλης Γκιαούρ Καλά του Τουρκμενιστάν βρέθηκαν τρία καμίνια του 1.000 μ.Χ., με πήλινο φούρνο, τροφοδοτούμενο με αέρα από κάτω, που όντως μπορούσε να φθάσει τους 1.500 βαθμούς. Ο υπεύθυνος των ανασκαφών δρ Ντάφιντ Γκρίφιθς, του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, δήλωσε ότι πρόκειται για την πιο εξεζητημένη μεταλλουργική τεχνολογία που έχει ανασκαφεί ποτέ. Ποια είναι όμως η Γκιαούρ Καλά και γιατί βρέθηκε εκεί αυτή η τεχνογνωσία; Οπως υποψιάζεται κανείς από το όνομα, πρόκειται για ελληνιστική πόλη: ήταν η πρωτεύουσα της Βακτριανής, Σογδιανής, Μαργιανής και μετέπειτα Σελεύκειας. Το αν οι κατοπινοί κατακτητές της υπήρξαν κοινωνοί του μυστικού του ατσαλιού δεν μας είναι ιστορικά γνωστό. Πάντως, ως την πρόσφατη ιστορική εποχή η εθνική ημέρα των Τούρκων περιελάμβανε το άναμμα ενός καμινιού, εις μνήμην της πηγής της δύναμής τους. Το 626 μ.Χ. κατηφόρισαν προς τα εδάφη των Αράβων, πολέμησαν άγρια μαζί τους για 90 χρόνια και έπειτα προσχώρησαν στη μουσουλμανική κυριαρχία του χαλιφάτου της Δαμασκού. Σύντομα βρέθηκαν να κυριαρχούν στον στρατό του χαλίφη και γύρω στο 1000 μ.Χ. κατέλαβαν επ' ονόματί του το Ινδουστάν. Στα χρόνια της τουρκικής κατάκτησης της Ινδίας σημειώθηκε και η πρώτη ερήμωση των εκεί μεταλλείων σιδήρου. Οι εργάτες τους υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν τον τουρκικό στρατό και η φυλή-παρίας των μεταλλωρύχων της Χαϊντεραμπάντ απογυμνώθηκε από όσους γνώριζαν το μυστικό κατεργασίας του ατσαλιού. Να έχει αυτό άμεση σχέση με την παλιά μας αντίληψη για τον «σιδερά γύφτο» που υπηρετούσε τα οθωμανικά ασκέρια στα Βαλκάνια; Μια ένδειξη για τέτοια σχέση μάς έδωσε η λεπτομερής περιγραφή των σιδεράδων γύφτων της Μεθώνης από τον Arnold von Harff το 1499: σημείωσε γεμάτος απορία ότι χύτευαν το σίδερο σε «χωνευτά καμίνια», σκαμμένα κάτω από τα πόδια τους, στο χώμα. Εκείνο που δεν γνώριζε ο γερμανός περιηγητής ήταν ότι μια τέτοια διάταξη λειτουργούσε σαν... χύτρα ταχύτητας που ανέβαζε πολύ υψηλά τη θερμοκρασία. Οι σημερινοί μερακλήδες μεταλλουργοί που επιχειρούν να φτιάξουν ατσάλινα σπαθιά με την παραδοσιακή «δαμασκηνή μέθοδο» καταφεύγουν ακριβώς στο ίδιο κόλπο. Τέλος, τώρα μαθαίνουμε ότι στα γειτονικά μας Σκόπια μια φυλή Τσιγγάνων λέγεται «Κοβάτσια», που στην ινδική διάλεκτο του Πουντζάμπ σημαίνει «Σιδηρουργοί». Μια άλλη ονομάζεται «Μπαρουτσιέ», δηλαδή «Πυριτιδοκατασκευαστές», και μια τρίτη «Τοπχανσά», δηλαδή «Χυτευτές κανονιών». Είναι οι φυλές των Τουρκόγυφτων, που, σύμφωνα με τη στρατιωτική ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρείχαν τέτοιου είδους υπηρεσίες στον Σουλτάνο ως το 1912. Αν μη τι άλλο, στον τομέα των όπλων ο ξεριζωμένος αυτός λαός «μορφώθηκε» περνώντας από τα σπαθιά στα κανόνια.  πηγη neakalamantata.blogspot