Σοκολάτα Παυλίδης, Η Μπλέ…Μαύρη Σοκολάτα της Καρδιάς μας.

Κάποιοι την θεωρούν πικρή, και είναι -bitter μεταφράζεται, άλλωστε, στα αγγλικά- αλλά σίγουρα έχει αποτελέσει γλυκιά συντροφιά μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Η κλασσική μπλέ συσκευασία με τα μετάλλια της έιναι σήμα κατατεθέν, αγγλιστί trademark, και την αναγνωρίζει κανείς από μακριά , ενώ ο σχεδιασμός της με τις οριζόντιες ημικυλινδρικές μπάρες την διαχώριζαν από τις άλλες σοκολάτες. Με παραπάνω από 150 χρόνια ζωής, η Σοκολάτα Παυλίδης αξίζει ένα μικρό αφιέρωμα.

Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1841. Η Ελλάδα ακόμα πάλευε για την απελευθέρωση της και τα σύνορα της έφταναν μέχρι την Άρτα και το Βόλο. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος και στην μικρή -τότε- Αθήνα η οικογένεια Παυλίδη άνοιξε το ζαχαροπλαστείο της. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, το «Γλυκισματοποιείον»  της έγινε σημείο αναφοράς της Αθήνας, σε Έλληνες και ξένους.

Ο Σπυρίδων Παυλίδης ήταν αυτός που άλλαξε την εικόνα της επιχείρησης από ένα μικρό ζαχαροπλαστείο σε μια μεγάλη σοκολατοποιϊα. Νέος άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα, ταξιδεύει όλη την Ευρώπη προς αναζήτηση εμπειριών και γνώσεων. Μεταξύ άλλων θα επισκεφθεί όλες τις σημαντικές πόλεις του Ευρώπης, το Παρίσι, τη Βιέννη και το Λονδίνο. Στα ταξίδια του θα γνωρίσει και την τέχνη της σοκολατοποιϊας και γυρνώντας πίσω στην Αθήνα θα γίνει ο πρώτος που θα εισάγει στην Ελλάδα Κακάο και θα δημιουργήσει την πρώτη Σοκολάτα.

Από το Παρίσι ο Παυλίδης θα φέρει το πρώτο χειροκίνητο μηχάνημα για την παρασκευή πλάκας σοκολάτας. Το 1861, είναι η χρονιά, που η Σοκολάτα Υγείας διατίθεται από το κατάστημα της οικογενείας. Κορυφαία στιγμή ήταν το χάλκινο μετάλλιο, στην Πανελλήνια Έκθεση Γεωργικών και Βιομηχανικών Προϊόντων, που θεσμοθέτησε τότε ο Ε. Ζάππας, σπουδαίος Έλληνας ευεργέτης και αγωνιστής. Στο Παρίσι, θα κερδίσει το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην πρώτη παγκόσμια έκθεση σοκολάτας ενώ θα ακολουθήσουν ακόμα 18 σπουδαίες βραβεύσεις. Τα 19 μετάλλια που κέρδισε η σοκολάτα υγείας Παυλίδη, στους μεγαλύτερους διαγωνισμούς της εποχής, κοσμούν έως και σήμερα την μπλέ συσκευασία της σοκολάτας. Το 1871 ο Σπυρίδων Παυλίδης καινοτομεί και πάλι, εισάγοντας το πρώτο ατμοκίνητο μηχάνημα παρασκευής σοκολάτας και διαμορφώνοντας μια νέα εποχή στη βιομηχανία της χώρας. Το εργοστάσιο της Σοκολατοποιϊας Παυλίδη θα ξεκινήσει την μακρόχρονη λειτουργία του το 1876 στην οδό Πειραιώς, όπου βρίσκεται έως και σήμερα.

Και μπαίνουμε στον 20ο αιώνα, όπου ο διάδοχος Δημήτριος Παυλίδης εκσυγχρονίζει το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς και δημιουργεί μια πρότυπη βιομηχανική μονάδα της εποχής. Δυστυχώς, ο διάδοχος του Αλέξανδρος Παυλίδης θα πεθάνει πρόωρα, μόλις 54 ετών, και  τη διοίκηση θα αναλάβει η σύζυγός του, Ελένη Παυλίδη. Επρόκειτω για  μια δυναμική γυναίκα και η παρουσία της θα φέρει ένα νέο αέρα στη επιχείρηση. Την Ελένη Παυλίδη θα διαδεχθεί ο γιος της Δημήτριος, ο οποίος όμως πεθαίνει το 1986. Το 1988, η ιστορικότερη ελληνική  σοκολάτα θα περάσει στα χέρια του όμιλου Jacobs Suchard, από τους μεγαλύτερους πολυεθνικούς ομίλους ζαχαρωδών, σοκολάτας και καφέ στην παγκόσμια αγορά. Η Παυλίδης αργότερα, το 1991, θα εξαγοραστεί από την Kraft ενώ το 1998 θα ξεκινήσει και η ανακαίνιση του εργοστασίου της οδού Πειραιώς, η οποία θα ολοκληρωθεί το 2000.

Μπορεί η σοκολάτα Παυλίδης τελικά, να έχασε ένα κομμάτι της ελληνικής της ταυτότητας αλλά θα είναι πάντα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και γλυκειά συντροφιά μας στο παρόν και το μέλλον.

Οι σοκολάτες που βγάζει η εταιρεία σήμερα είναι:

• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου Εκλεκτή, με 70% κακάο 100gr (σε μαύρη συσκευσία)
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου με αμύγδαλα 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου με Φουντούκια 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου με Πορτοκάλι 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου γεμιστή με Πραλίνα & Καραμελωμένα Φουντούκια 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου γεμιστή με Βάφλα & Πραλίνα Φουντουκιού 100gr
• Σοκολάτα Υγείας Παυλίδου γεμιστή με κρέμα Κακάο 100gr (Αρχικά, κυκλοφόρησε σε καφέ συσκευασία αλλά άλλαξε στην κλασσική)

Επίσης έχουμε και τη σειρά Σοκολάτας Γάλακτος Παυλίδης Γεμιστή;

• Σοκολάτα Γάλακτος Παυλίδης Γεμιστή με κρέμα Φράουλα 100gr
• Σοκολάτα Γάλακτος Παυλίδης Γεμιστή με κρέμα Μπανάνα 100gr
• Σοκολάτα Γάλακτος Παυλίδης Γεμιστή με Τσέρι Κεράσι 100gr

Κινηματογράφος "ΑΤΤΙΚΟΝ"

Κινηματογράφος "ΑΤΤΙΚΟΝ"

Κρατήστε στη μνήμη σας αυτή την φωτογραφία διότι δεν πρόκειται να δείτε ξανά τέτοια πολυτέλεια σε κινηματογράφο. 
Είχα την ευτυχία να έχω δει από κοντά πολλές φορές αυτό το κομψοτέχνημα. 
Δυστυχώς δεν υπάρχει ποια. 
Οι ανιστόρητοι βάνδαλοι, τα ρομποτάκια ξενόφερτων συμφερόντων, το κατέστρεψαν βάζοντας του φωτιά. 
Το κατέστρεψαν Αυτό, που το σεβάστηκαν ξένοι κατακτητές 

Εσείς που το καταστρέψατε. 
Χειροκροτήστε την αγνεία σας. 
Χειροκροτήστε το μίσος σας για την ίδια σας την πατρίδα. 
Χειροκροτήστε την μιζέρια σας. 
Χειροκροτήστε που βάζετε φωτιά στη σημαία της πατρίδας. 
Χειροκροτήστε την ανιστορησία σας. 

Είστε χειρότεροι και από αυτόν τον εγκληματία Έλγιν, διότι αυτός τουλάχιστον τα κατέστρεφε  για την πατρίδα του, ενώ εσείς καταστρέφεται το ίδιο σας το σπίτι. 

Ταπεινά δικός σας

Στέλιος Τσολάκος

Τι να προτιμήσω; Φρούτο ή χυμό;

Τι να προτιμήσω; Φρούτο ή χυμό;

Τι να προτιμήσω; Φρούτο ή χυμό;

Μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που τίθενται είναι το αν είναι πιο υγιεινός ένας χυμός σε σχέση με ένα φρούτο ή τελικά είναι το ίδιο πράγμα.

Τα φρούτα έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους χυμούς, καθώς περιέχουν τις ευεργετικές φυτικές τους ίνες, τις οποίες δεν έχει ένας χυμός. Ιδιαιτέρως το περίβλημα των φρούτων είναι εξαιρετικά πλούσιο σε φυτικές ίνες. Οι φυτικές ίνες έχουν ιδιαίτερα θετική επίδραση στην εντερική λειτουργία, επιταχύνουν τον κορεσμό και οδηγούν στην αποβολή ενός μέρους της κακής χοληστερίνης.

Επιπροσθέτως οι φυτικές ίνες επιβραδύνουν την διαδικασία της πέψης, άρα μας κρατούν περισσότερη ώρα σε κορεσμό. Εξαίρεση αποτελούν χυμοί που έχουν παρασκευαστεί μαζί με τη φλούδα τους στο μπλέντερ.

Επίσης, οι χυμοί μπορεί να περιέχουν επιπλέον ζάχαρη ή γλυκαντικές ουσίες, κάτι που δεν περιέχουν τα φρούτα. Σημειώνεται ότι, ένα ποτήρι χυμός έχει διπλάσιες ή τριπλάσιες θερμίδες από ένα φρούτο, αφού για να γεμίσει ένα ποτήρι χρειάζεται να στυφτούν τουλάχιστον 3 φρούτα.

Αν το κάθε φρούτο έχει 60 θερμίδες, τότε το σύνολο των θερμίδων του χυμού θα είναι 180 θερμίδες. Ωστόσο οι συμπυκνωμένοι χυμοί περιέχουν και νερό, οπότε αντιστοιχούν λιγότερα από 2 φρούτα σε ένα ποτήρι.

 Πηγή metrogreece.gr

Απόλλων και Δάφνη, αλληγορίες του μύθου

Απόλλων και Δάφνη, αλληγορίες του μύθου

Κάποιοι μύθοι μας μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μοιάζουν απλοϊκοί με συνέπεια να χαρακτηρίζονται από μια αφέλεια αν κάποιος τους πάρει «κατά γράμμα» εντούτοις, μια σπουδή σε βάθος θα αποκαλύψει μια κοσμοθέαση κι ένα σύστημα αξιών διάφορο μεν της εποχής μας μα πολύ πιο διεισδυτικό.

Οι μύθοι προφανώς αν μελετηθούν σωστά θα αποκαλύψουν μια «κιβωτό» γνώσης και σοφίας που έρχεται από το παρελθόν.


Ένας από τους μύθους που εξιτάρουν είναι αυτός της «Δάφνης και του Απόλλωνα». Τί είναι αυτό που κάνει ένα δέντρο γοητευτικό σε θεούς και ανθρώπους;

Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια πιο διεισδυτική ματιά.

Η Δάφνη στο στόμα της Πυθίας δίνει το χρησμό και ως Απολλώνιο σύμβολο και είναι το έπαθλο στους Δελφικούς Αγώνες.

Γενικά Έλληνες και Ρωμαίοι στεφάνωναν τους νικητές με δάφνινα στεφάνια. Πρακτική για να τιμούνται ειδικά οι λόγιοι και οι ποιητές. Ο όρος «baccalaureate» (μπακαλορεά) καθώς και «bachelor» (μπάτσελορ) που δίνονται ως τίτλοι εκπαίδευσης έχουν τη ρίζα τους στο λατινικό «bacca-laureus» που σημαίνει καρποί δάφνης.

Στη Χριστιανική παράδοση η φράση «μετά Βαΐων και κλάδων» σηματοδοτεί την τελευταία Κυριακή (των Βαΐων) πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα σε ανάμνηση της θριαμβευτικής υποδοχής του Ιησού από το λαό της Ιερουσαλήμ. Τη βρίσκουμε επίσης να στολίζει κεφάλια στρατηγών και αυτοκρατόρων καθώς και στις τιάρες και μίτρες ιεραρχών ως σύμβολα «δόξας» και της «μοναδικής» αλήθειας.

Με μια πρώτη προσέγγιση θα υποθέταμε το «ένδοξο» της αποδοχής στον κοινωνικό βίο καθώς έχουμε ως παράσταση την απόδοση τιμών, βραβείων κι επάθλων με στεφάνια από αυτό το δέντρο που λατρεύτηκε στο παρελθόν είτε ως είχε, είτε συμβολίζοντας το «θείο» και τις εκφάνσεις του όσο υπήρχε ο άνθρωπος.

Η ερμηνεία και ο αποσυμβολισμός του φυτού μπορεί να επιχειρηθεί ιχνηλατώντας την οντολογία και το νόημα των λέξεων καθώς, και τις παραδόσεις που συνδέονται με αυτό.

Το όνομα «Δάφνη», πρωτοελληνικό, θα μπορούσε να ετυμολογηθεί ως «Δα» (Δη-Γη στα δωρικά) κι «φνης» (ξαφνική – αίφνης). Αυτή που προέκυψε ξαφνικά εκ της Γης, από την ύλη.
Ήταν κόρη της Γαίας και του Πηνειού της ύλης και του ρευστού. Τριγυρνούσε στην παρθένα φύση επιθυμώντας η ίδια να μείνει αιώνια, αγνή, αυτούσια, θέλοντας να μοιάσει της Αρτέμιδος.

Αυτήν ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα ο Απόλλωνας.

Ο «μύθος» της Δάφνης είναι προφανώς αλληγορικός. Σαγήνεψε τους Ρωμαίους κι επιβίωσε μέσω από της λυρικότητας του Οβίδιου όπως θα δούμε.

Όλα άρχισαν όταν ο Απόλλων χλεύασε τα όπλα του Έρωτα κι εκείνος για να τον εκδικηθεί του έστειλε βέλος πόθου ερωτικού και την ίδια στιγμή βέλος αποστροφής στη Δάφνη προκαλώντας με αυτό τον τρόπο μια «πολικότητα».

Όσο και να προσπαθούσε να τη φτάσει τόσο εκείνη θα απομακρύνονταν. Ο «Έρως» είναι πρωταρχικό στοιχείο και νόμος του φυσικού κόσμου. Ο «Φυσικός Νόμος» στην Ελληνική Κοσμοθέαση είναι υπεράνω ακόμα και των Θεών.

Αναζητώντας την Αλήθεια

Η «αλήθεια» ως λέξη αν αναγραμματιστεί μας δίνει μια άλλη ενδιαφέρουσα λέξη «αειθαλής» δηλαδή αιώνια (τέτοιο δέντρο είναι και η «Δάφνη» τυχαίο;).

Δύο είναι οι κύριες προσεγγίσεις στην ετοιμολογία της λέξης «Αλήθεια».

Η πρώτη με το «Α» (στερητικό) και τη λέξη «λήθω» (λανθάνω) όπου το νόημα είναι «μη λάθος».

Στη δεύτερη, έχουμε το ρήμα «Αλ» (αλάομαι – αδιάκοπος περιπλάνησης του πνεύματος) και «ήθος» όπου το νόημα παραπέμπει στην αδιάκοπη αναζήτηση του «ήθους».

«Ζεύγοντας» τις δύο προσεγγίσεις μπορούμε να συμπεράνουμε πως η αλήθεια είναι έννοια δυναμική και όχι στατική.

Η «δυναμική» οφείλεται στον τρόπο και το λόγο που εμείς θα την προσεγγίσουμε, γεγονός που οφείλεται στον υποκειμενισμό μας. Τα κριτήρια της αλήθειας στην Ελληνική Φιλοσοφία είναι τα πάθη, οι προλήψεις, οι αισθήσεις και οι φανταστικές επιβουλές της διάνοιας.

Η Αλήθεια όμως είναι μια και μοναδική. Είναι αγνή, καθαρή και για να μπορέσεις να την αγγίξεις πρέπει κι εσύ να είσαι καθαρός. Το άσπιλο «ήθος» το «αγαθό» είναι το κύριο ζητούμενο.

Για αυτό και μετά το φόνο του Πύθωνα ο Απόλλων χρειάστηκε να εξαγνιστεί στους Κύδωνες από τον Καρμάνορα (Παυσανίας Φωκικά) ώστε να γίνει «Λοξίας» δηλ « Διὸς προφήτης δ᾽ ἐστὶ Λοξίας πατρός» (Ευμενίδες στ 19) και να προφητεύει στους Δελφούς. Ο «λόγος» του Θεού δεν δύναται να είναι «ακάθαρτος» ή να μην έχει «ήθος».
Στα Ερμητικά κείμενα (λόγος VI -1) λέει «Το αγαθό υπάρχει αποκλειστικά και μόνο στο Θεό ή καλύτερα αγαθό είναι ο ίδιος ο αιώνιος Θεός» ενώ πιο κάτω (λόγος VI-3) λέει «Σχετικά με τον άνθρωπο το αγαθό καθορίζεται σε σύγκριση με το κακό… Και είναι αδύνατο εδώ κάτω (στον κόσμο μας) το αγαθό να είναι απαλλαγμένο της κακίας…». Και αυτά συμβαίνουν με τον Απόλλωνα ως «θνητό» στην υπηρεσία του βασιλιά Άδμητου δηλαδή του «άκτιστου» (Απολλόδωρος Γ).

Στο «Περί Φύσεως» έργο του ο Εμπεδοκλής αναφέρεται στην εναλλαγή κυριαρχίας δυνάμεων μεταξύ Φιλότητας και Νείκους πάνω στα τέσσερα ριζώματα όπως αυτά συμβολίζει: γης – Αϊδωνεύς (ή Άδης), ύδατος (Νήστις), αέρα (Ήρα), πυρός (Ζεύς).

Η εν-αλλαγή αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην αλλαγή του Ηρακλείτειου «Γίγνεσθαι» και τη σταθερότητα του Παρμενίδη «Είναι». Η σχέση αυτών των αντίρροπων δυνάμεων διατηρεί την ισορροπία στο σύμπαν «Σφαίρος».

Μπαίνοντας στην ουσία του ποιήματος του Οβίδιου το οποίο είναι μέρος ενός ευρύτερου έργου με τον τίτλο «Μεταμορφώσεις» κι επηρεασμένο από την Ερμητική Φιλολογία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε το διαμοιρασμό και αντιπροσώπευση των στοιχείων και δυνάμεων σε γη – ύδωρ – νείκος (Δάφνη) και αέρα – πυρός – φιλότητα (Απόλλωνα).

Όταν πια η Νύμφη εξαντλημένη από το κυνηγητό καταλαβαίνει πως θα αιχμαλωτιστεί προσεύχεται στον πατέρα της να της αλλάξει «θωριά». Επικαλείται λοιπόν την ίδια τη «ροή» κι από την κατάσταση της τήξης που ήταν της προκαλείται η πήξη.

Μα πώς η αλήθεια γίνεται χειροπιαστή και ποια δόξα φτάνει στο ζενίθ αν δεν ακούσει το «κάτθανε»; «Θάνατος» δεν υπάρχει.

Η Εχεμύθεια, η Ευπείθεια και η Πίστη είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προσεγγίσουμε την αλήθεια.

Έτσι λοιπόν πιάνει τη Δάφνη μα… «αλλάζει» η μορφή της. Όχι όμως η ουσία της. Γίνεται δέντρο. Αιτία της «αλλαγής» είναι το ενεργειακό φάσμα του ίδιου του Απόλλωνα – Φοίβου (δηλ του φωτοβόλου).

Βλέπουμε στα Ερμητικά (λόγος IX-5) «Και όταν δημιουργεί (ο θεός) τα πάντα τα κάνει όμοια του. Τούτα όμως, έχουν δημιουργηθεί αγαθά, διαφοροποιούνται με τη χρησιμοποίηση της ενέργειας. Γιατί η κίνηση του κόσμου με την τριβή δίνει στις γεννήσεις διαφορές. Άλλες τις ρυπαίνει με κακία, άλλες τις καθαρίζει με το αγαθό…».

Είναι ο ίδιος ο λόγος η ανάγκη να ενωθεί μαζί της. Αυτό που ένα ερωτικό τραγούδι λέει: «να σε ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ».

Για να το αντιληφθούμε καλύτερα θα πρέπει να ανατρέξουμε σε μια παραλλαγή του μύθου (Παυσανίας) στον οποίο ο Λεύκιππος πρίγκιπας από την Ηλία την ερωτεύτηκε πριν το Φοίβο.

Μεταμφιέστηκε σε γυναίκα για να την πλησιάσει μα, έγινε αντιληπτή η φύση του από τις νύμφες με αποτέλεσμα να γνωρίσει οικτρό θάνατο. Ο «απειθής» Λεύκιππος κατασπαράχθηκε διότι δεν προσέγγισε την αλήθεια σύμφωνα με την ετοιμολογία που είδαμε πιο πριν.

Από την άλλη δε σημαίνει πως αν φτάσεις και πιάσεις την αλήθεια θα την καρπωθείς ή θα σου αρέσει η γεύση της.

Όπως είπαμε η αλήθεια είναι μία. Ο υποκειμενισμός μας είναι το κριτήριο της γεύσης που θα έχει. (λόγος ΙΧ-10) «Η νόηση είναι πίστη και η απιστία η μη νόηση. Και οδηγούμενος ως ένα σημείο από το λόγο φτάνει την αλήθεια. Και αφού κατανοήσει τα πάντα και αφού τα βρει με την ερμηνεία του λόγου, πιστεύει και την καλή πίστη και επαναπαύεται. Για εκείνους που έχουν κατανοήσει με τη βοήθεια του θεού τούτα τα λόγια είναι πιστοί…».

Η «στιγμή της αλήθειας» αφορά την κορύφωση της διαδικασίας την «τελείωση». Έτσι ο μύθος σταματάει το κυνηγητό μια στιγμή πριν την αποκάλυψη στο κοινό που παρακολουθεί το δράμα.

Ο Απόλλων «είδε». Εμείς δεν «είδαμε». Είναι «άρρητο» διότι όπως είπαμε είναι υποκειμενικό το τι εισέπραξε… Στα Ερμητικά (λόγος V-1) λέει λοιπόν: «Κι εσύ κατανόησε πως αυτό που στους πολλούς φαίνεται αφανές, θα γίνει για εσένα φανερότατο… Ό,τι φαίνεται είναι γεννημένο, αφού εμφανίζεται μια κάποια στιγμή. Το αφανές είναι αιώνιο και δε χρειάζεται να φανεί…».

Έτσι ο Απόλλων πιάνει τελικά τη Δάφνη αλλά δεν μπορεί να την κάνει «δική» του καθώς εκείνη μεταμορφώνεται σε δέντρο.

Στεφανώνεται με τα κλαδιά της συμβολίζοντας την αιώνια αναζήτηση της. Της «αλήθειας».

Για να υπάρχει όμως ετεροπροσδιορισμός πρέπει πρώτα να υπάρξει η αυτοσυνειδητοποίηση ως σημείο αναφοράς. Αυτή ίσως είναι και η ουσία της Δελφικής προτροπής «Γνώθι σαυτόν». Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο Σωκράτης παραδέχεται πως «εν είδα ότι ουδέν είδα» έχοντας κατανοήσει τα πολιτικά πάθη και τις αδυναμίες που έσερναν οι αυθεντίες της εποχής του.

Η «ανιμιστική» λατρεία των δέντρων βαστάει από τους προϊστορικούς χρόνους όταν οι κοινωνίες ακόμα διαμορφώνονταν σχηματίζοντας τους πρώτους πολιτισμούς.

Καθώς τα ιερατεία οργανώθηκαν εξέλιξαν τη λατρεία με θεσμούς και πρακτικές και παράλληλα αφομοίωσαν τα αρχέγονα συστατικά και παραστάσεις προσαρμόζοντας τα στα νέα έθη. Κατά αυτή τη λογική το ίδιο το δέντρο δεν είναι πλέον η θεότητα αλλά τη συμβολίζει μέσω της παρουσίας και της χρήσης του.

Η Δάφνη μέσω του μύθου που τη συνοδεύει φαίνεται να συμβολίζει τις αγαθές προθέσεις, την καθαρότητα του νου και της ψυχής που απαιτούνται για να φτάσει κάποιος στην Αλήθεια και τη Γνώση.
Ας το λάβουμε αυτό υπόψη καθώς, η εποχή που ζούμε κατακλύζεται καθημερινά από εικόνες, πληροφορίες κι ερεθίσματα που μπορούν να επηρεάσουν την κρίση μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είναι σωστή.
Οι «αρχαίοι» κάτι ήξεραν…
http://www.tribune.gr/philosophy/news/article/18997/dafni-ke-apollon-peri-alithias-logos.html
Πηγή

Σαν Σήμερα: 5 Μαΐου 2010-”Σβήνουν” 4 ψυχές στο υποκατάστημα της Marfin στην Σταδίου!!

Σαν Σήμερα: 5 Μαΐου 2010-”Σβήνουν” 4 ψυχές στο υποκατάστημα της Marfin στην Σταδίου!!

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010. Κατά τη διάρκεια της μαζικότερης συγκέντρωσης κατά του Μνημονίου υποκατάστημα της Marfin πυρπολείται με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους τρία άτομα εκ των οποίων μια έγκυος κοπέλα.

Διαβάστε τι έγραφαν οι εφημερίδες εκείνη την μοιραία μέρα:

“Τρεις νεκρούς εντόπισε η πυροσβεστική στο κτίριο της Σταδίου 23, όπου εκδηλώθηκε πυρκαγιά μετά από εμπρησμό με βόμβες μολότοφ σε κατάστημα της τράπεζας Μarfin Εγνατία. Πρόκειται, σύμφωνα με ανακοίνωση της Πυροσβεστικής, για έναν άνδρα και δύο γυναίκες.Ο εμπρησμός έγινε μετά το τέλος της πορείας των απεργών στο κέντρο της Αθήνας.

Η διοίκηση της Marfin επιβεβαίωσε τις πληροφορίες ότι τα τρία θύματα ήταν υπάλληλοι της τράπεζας. Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι πρόκειται για τους Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών και Επαμεινώνδα Τσακάλη, 36 ετών.

Όπως έγινε γνωστό, ο άνδρας βρέθηκε νεκρός στο κλιμακοστάσιο μεταξύ πρώτου και δευτέρου ορόφου. Η μία γυναίκα σε γραφείο του δευτέρου ορόφου, ενώ η τελευταία κοντά στο μπαλκόνι.

Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, Φίλιππο Κουτσάφτη, τα αίτια του θανάτου των τριών ανθρώπων ήταν η εισπνοή καπνού και τοξικών αερίων.

Για το περιστατικό , ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής δήλωσε: “Σήμερα, 5 Μαΐου 2010, στις 14:03, κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων και πορειών στο κέντρο της Αθήνας, στη σταδίου 23, άτομα που μετείχαν στη διαδήλωση επιτέθηκαν με μολότοφ στο κατάστημα της Marfin, με συνέπεια να εκδηλωθεί πυρκαγιά. από την πυρκαγιά έχασαν τη ζωή τους τρία άτομα που ήταν στον 3ο όροφο. Προανάκριση εκτελεί η ασφάλεια Αττικής”.

Ο υπαρχηγός της Πυροσβεστικής, ανέφερε από τη μεριά του, ότι οι δυνάμεις που ήταν σε μέτρα τάξεως έφτασαν με τη βοήθεια της αστυνομίας στο σημείο της πυρκαγιάς και διέσωσαν τέσσερις ανθρώπους. Εξαιτίας, όμως των πυκνών καπνών έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι.

Σε ανακοίνωσή της για το περιστατικό, η Πυροσβεστική αναφέρει τα εξής:

Κατά τη διάρκεια επεισοδίων που σημειώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, εκδηλώθηκε πυρκαγιά σε κτίριο τράπεζας, στην οδό Σταδίου 23, όπου εντοπίστηκαν τρία άτομα νεκρά (δύο γυναίκες και ένας άνδρας), ενώ άλλα πέντε άτομα (τέσσερις γυναίκες και ένας άνδρας) απεγκλωβίστηκαν σώα, από υπερκείμενους ορόφους.

Επίσης εκδηλώθηκαν πυρκαγιές και υπέστησαν ζημιές, τα παρακάτω κτίρια:

• Το κτήριο της Νομαρχίας Αθηνών, στην οδό Συγγρού 15,

• Το κτήριο της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων, στην οδό Αμαλίας 40,

• Κτήριο Γραφείων, στην οδό Συγγρού 1.

Ζημιές υπέστησαν επίσης ένα πυροσβεστικό όχημα από πυρκαγιά, μπροστά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητα και κάδοι απορριμμάτων. Τέλος, πέντε άτομα μεταφέρθηκαν ελαφρά τραυματισμένα, στα Νοσοκομεία «Γ. Γεννηματά» και «Σωτηρία».

Στην αντιμετώπιση των συμβάντων, συμμετείχαν 110 πυροσβεστικοί υπάλληλοι με 40 οχήματα, ενώ πριν την έναρξη των επεισοδίων υπήρχε διασπορά πυροσβεστικών δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας.

Προανάκριση διενεργείται από την Ελληνική Αστυνομία.

Ένταση σημειώθηκε έξω από το σημείο, όπου βρίσκεται η τράπεζα, με συμπλοκές μεταξύ των συγκεντρωμένων με τα ΜΑΤ και εκτεταμένη χρήση χημικών από την αστυνομία. Η ένταση προκλήθηκε, καθώς αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα της είδησης, περί της ύπαρξης τριών νεκρών.

Στο σημείο βρέθηκε και ο επικεφαλής της Marfin, Ανδρέας Βγενόπουλος, στον οποίο οι συγκεντρωμένοι πέταξαν μπουκάλια και τους απώθησαν άνδρες των ΜΑΤ. Με την αποχώρηση του Αν. Βγενόπουλου οι αστυνομικές αρχές έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, ενώ ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο γύρω από την τράπεζα έχει αποκλειστεί από αστυνομικούς με μηχανές.

Σύμφωνα με πληροφορίες σημειώνονται επεισόδια και στα Εξάρχεια, όπου υπάρχουν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς και στη Βουλή

Την πληροφορία για τους τρεις νεκρούς στην τράπεζα επί της οδού Σταδίου, μετέφερε στους βουλευτές ο πρόεδρος του Σώματος Φίλιππος Πετσάλνικος επικαλούμενος πληροφόρηση από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Εκείνη την ώρα ήταν σε εξέλιξη η συζήτηση στην Ολομέλεια για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας περί “αναβάθμισης του ρόλου του εκπαιδευτικού”. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των θυμάτων.”

Read more: http://elnewsgr.blogspot.com/2014/05/5-2010-4-marfin.html#ixzz30rFJHzNo

Η Διοτίμα και οι αναβαθμοί του έρωτα

Η Διοτίμα και οι αναβαθμοί του έρωτα

Στο «Συμπόσιον 210a» του Πλάτωνα, εμφανίζεται ένα από τα πλέον μυστηριακά πρόσωπα της Φιλοσοφίας, η Διοτίμα η οποία ανακοινώνει στον Σωκράτη ότι θα του αποκαλύψει και θα του διδάξει τους αναβαθμούς του έρωτα.

Τον τρόπο δηλαδή που θα μπορούσε ένας άνθρωπος να κατανοήσει ότι εκτός από τον σαρκικό έρωτα που βρίσκεται στον πρώτο ερωτικό αναβαθμό, θα μπορούσε σταδιακά να εισχωρήσει στον «Πλατωνικό έρωτα» της Φιλοσοφίας με αποτέλεσμα να αναβαθμίσει την ψυχή του!

Ας εξετάσουμε το αρχαίο κείμενο:

Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ [210a] μυηθείης•
Αγαπητέ Σωκράτη, θα σου παρουσιάσω τους αναβαθμούς του έρωτα στους οποίους εύχομαι να έχεις ήδη μυηθεί.

τὰ δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά,
Αυτοί οι αναβαθμοί του έρωτα οδηγούν στην τελειότητα και αντιστοιχούν στον ανώτατο βαθμό μύησης του επόπτη των Ελευσινίων Μυστηρίων.

ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν,
Με σκοπό να σου εξηγήσω τον τρόπο λειτουργίας αυτής της μυστηριακής διαδικασίας σου, σου αποκαλύπτω τα ακόλουθες πληροφορίες:

ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ,
Αν κατορθώσεις να συμμετάσχεις σωστά σε αυτήν την διαδικασία,

οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽ ἂν εἴης.
δεν πιστεύω ότι θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα μπορούσε να συγκριθεί πλέον μαζί σου.

ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω•
Εγώ λοιπόν θα μιλήσω επάνω σε αυτά τα θέματα είπε η Διοτίμα και έχω την προθυμία να μην παραλείψω καμμία λεπτομέρεια.

πειρῶ δὲ ἕπεσθαι,
Θα προσπαθήσω μάλιστα να σε βοηθήσω να ακολουθήσεις αυτήν την διαδικασία των αναβαθμών,

ἂν οἷός τε ᾖς.
αν βεβαίως θα επιθυμούσες και εσύ το ίδιο.

δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα,
Καταρχήν, είπε η Διοτίμα, κάποιος που επιθυμεί να ακολουθήσει σωστά αυτήν την διαδικασία, θα πρέπει να ξεκινήσει τις προσπάθειές του από την νεανική του ηλικία, με αφορμή την ερωτική διάθεση που θα αισθανθεί για ένα ωραίο σώμα.

καὶ πρῶτον μέν,
Και καταρχήν βεβαίως,

ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος,
απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει ένας σωστός καθοδηγητής.

ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς,
Αυτός ο καθοδηγητής θα κατευθύνει τον νέο που αισθάνεται την ερωτική διάθεση για κάποιο ωραίο σώμα, να περιοριστεί σε αυτό το συγκεκριμένο σώμα, (ενός) και με βάση αυτό το αντικείμενο να προσπαθήσει να βάλει στο μυαλό του όλες τις καλύτερες σκέψεις που θα μπορούσε να διανοηθεί βλέποντας αυτό το σώμα.

ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος [210b] τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,
Στην συνέχεια, για να ανέλθει στον δεύτερο ερωτικό αναβαθμό, θα πρέπει αυτός ο νέος να κατανοήσει, ότι το κάλλος του σώματος για το οποίο έχει αισθανθεί ερωτική διάθεση, δεν είναι μοναδικό, αλλά θα μπορούσε να συναντήσει αυτό το κάλλος και σε κάποιο άλλο σώμα, σαν να ανήκαν αυτά τα δύο σώματα σε αδέλφια.

καὶ εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν,
Και εφόσον η επιδίωξη του νέου θα επικεντρώνεται στην εξωτερική εμφάνιση του κάλλους,

πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ ἕν τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος•
θα πρέπει να καταλάβει ότι είναι παράλογο πως μόνο το σώμα ενός ανθρώπου θα μπορούσε να διαθέτει ένα τέτοιο κάλλος, διότι ανάλογη εξωτερική ομορφιά θα μπορούσε να συναντήσει και στα σώματα πολλών άλλων ανθρώπων.

τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν,
Αφού κατανοήσει αυτήν την ευρύτατη διάδοση του σωματικού κάλλους, θα πρέπει να αισθάνεται εξίσου ισχυρή ερωτική διάθεση και θαυμασμό για όλα τα σώματα που ικανοποιούν αυτά τα κριτήρια του εξωτερικού κάλλους.

ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον•
Αν όμως περιοριστεί στο να θαυμάζει ένα και μόνο ωραίο σώμα, θα πρέπει να κατανοήσει ότι αυτό θα προκαλέσει ζημιά στην ψυχή του και θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του ότι (αν δεν μπορεί να δει το γενικότερο κάλλος) θα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.

μετὰ δὲ ταῦτα τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ σώματι,
Μετά από αυτήν την διαδικασία, μπορεί να προχωρήσει στον τρίτο ερωτικό αναβαθμό και να αντιληφθεί ότι το κάλλος που βρίσκεται στις ψυχές των ανθρώπων έχει πολλή μεγαλύτερη αξία από το σωματικό κάλλος.

ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν τις κἂν σμικρὸν ἄνθος [210c] ἔχῃ,
Διότι πρέπει να καταλάβει ότι το άνθος μιας ψυχής, ακόμα και όταν αυτό είναι ένα μικρό μπουμπούκι, διαθέτει μεγαλύτερο κάλλος, σε σχέση με την πιο τέλεια σωματική ομορφιά.

ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους
Κατά αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει να αρκεστεί το γεγονός ότι βρήκε έναν άνθρωπο με τέτοιο ψυχικό κάλλος, και να αφοσιώνει τον έρωτά του σε ένα τέτοιο άτομο, όπως και να φροντίζει για όλες τις ανάγκες αυτού του ανθρώπου και να εξυμνεί τα ψυχικά του χαρίσματα.

καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς νέους,
Επίσης, θα πρέπει να ψάχνει να βρει ποια είναι τα χαρίσματα αυτού του ανθρώπου, τα οποία έχουν την ικανότητα να βελτιώσουν την ψυχική καλλιέργεια ενός νέου.

ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν,
(εισερχόμαστε στον τέταρτο ερωτικό αναβαθμό)
Έτσι τελικά θα αισθανθεί την ανάγκη να κατανοήσει το ιδιαίτερο κάλλος που μπορεί να εκφραστεί μέσω των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων και κατεξοχήν το κάλλος που περιέχεται μέσα στις εμπνευσμένες νομοθεσίες και να εξετάσει οτιδήποτε έχει στενή σχέση με αυτές τις δραστηριότητες.

ἵνα τὸ περὶ τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι.
Και τότε να κατανοήσει ότι το κάλλος που αφορά το σώμα ενός ανθρώπου είναι ασήμαντο μπροστά σε αυτά τα μεγέθη του πνευματικού κάλλους.

μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν,
(εισερχόμαστε στον πέμπτο ερωτικό αναβαθμό)
Και αφού εξετάσει όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων και συμπεριλάβει επιπλέον και την εξέταση των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων,

ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος,
(εισερχόμαστε στον έκτο ερωτικό αναβαθμό)
μπορεί πλέον να προχωρήσει στην έρευνα του κάλλους που βρίσκεται μέσα στις επιστήμες.

καὶ βλέπων πρὸς [210d] πολὺ ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης,
Και τότε θα κατανοήσει ότι έχει φτάσει ήδη σε πολύ υψηλά επίπεδα ενατένησης του θείου κάλλους, που αν τα συγκρίνει με την αναζήτηση του κάλλους ενός σώματος, να θεωρήσει αυτήν την αναζήτηση σαν μία ζητιανιά.

ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός,
Δηλαδή θα εμφανιζόταν σαν ζητιάνος αν περιόριζε την αγάπη του στην εξωτερική ομορφιά ενός νέου ή στο ψυχικό κάλλος ενός ανθρώπου ή ακόμα και στην καλλιτεχνική αξία ενός πολύ σπουδαίου έργου τέχνης.

δουλεύων φαῦλος ᾖ καὶ σμικρολόγος,
Και να αποδεικνύεται κατά αυτόν τον τρόπο ότι συμπεριφέρεται με ανοησία και μικροπρέπεια.

ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ,
Αλλά επειδή έχει ήδη ασκηθεί πλέον σε μεγάλο βαθμό στην εκτίμηση του κάλλους, και επειδή είναι πλέον σε θέση να εκφράζεται για το κάλλος με πολλούς και άξιους και μεγαλοπρεπείς τρόπους και να προχωρεί ακόμα σε άφθονες φιλοσοφικές εκτιμήσεις,

ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ [210e] τοιοῦδε.
μέχρι του σημείου με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσει μεγάλες πνευματικές δυνάμεις και να αυξήσει την πνευματική του διαύγεια μέχρι του σημείου να κατανοήσει ότι μία και μοναδική είναι η επιστήμη η οποία έχει σχέση με το απόλυτο κάλλος και αυτή είναι φυσικά η φιλοσοφία.
(εισερχόμαστε στον 7 ερωτικό αναβαθμό).

πειρῶ δέ μοι, ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν τε μάλιστα.
Και η Διοτίμα πρόσθεσε επίσης, ότι κατά την γνώμη της, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε αυτές τις πνευματικές διεργασίες που έχουν σχέση με την φιλοσοφία.

http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/57587-i-diotima-kai-oi-7-anavathmoi-toy-erota
Πηγή

Οι Βιβλιοθήκες των αρχαίων Ελλήνων

Οι Βιβλιοθήκες των αρχαίων Ελλήνων

Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες. Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.

Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα.Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.
Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος.Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

Βιβλιοθήκες στην Αθήνα

Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ λίγες.Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη. Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα.Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα.Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος.Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου.Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. Η πρώτη επιγραφή αναγράφει:
«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.»
Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:
«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης».
Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη.

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων στη μητροπολιτική Ελλάδα.

Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό.Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε).

Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον.Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης.Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές,

Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου».Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών.
Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.

Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής.
Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας. Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα την Τηιο, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος μάλλον ή φιλόσοφος».
Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).

Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες.

Γραφικές ύλες της αρχαίας Ελλάδας

Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα, σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης.Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη.Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322).Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω της ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους. Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία. Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση. Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. [Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία
Επ. Βρανόπουλου -Δρα ­ Ιστορικού – Αρχαιολόγου

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/oi-bibliothhkes-ths-arxaias-elladas.html#more
Πηγή

ΜΕΛΕΚΟΥΝΙ, ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

ΜΕΛΕΚΟΥΝΙ, ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Το μελεκούνι είναι ένα υγιεινό γλύκισμα και ξεχωρίζει για την υπέροχη γεύση και την υψηλή διατροφική του αξία. Χρησιμοποιείται μυρωδάτο θυμαρίσιο μέλι που παράγεται από τα νησιά της Δωδεκανήσου, φυσικό σουσάμι, προστίθενται ολόκληρα αμύγδαλα, ξυσμένο πορτοκάλι – περγαμόντο και διάφορα μπαχαρικά ανάλογα με την περιοχή. Το μελεκούνι κόβεται σε σχήμα ρόμβου, είναι μαλακό και ελευθερώνει όλα τα αρώματα του τη στιγμή που το γεύεσαι. Το μυστικό της συνταγής είναι η αγάπη και η χαρά των στιγμών που συνοδεύει το μελεκούνι και ο παραδοσιακός τρόπος παραγωγής του. Είναι διαφορετικό από τα κοινά παστέλια και αυτό οφείλεται στα συστατικά του και στο τρόπο παρασκευής του. Τρώγοντας ένα μελεκούνι κανείς, νιώθει ωραία, ευχάριστα, κάνει ένα δώρο στον εαυτό του προσφέροντας του, τα πλούσια θρεπτικά συστατικά του μελιού και του σησαμιού και χωρίς να τον επιβαρύνει με περιττές θερμίδες.

Παράδοση: Στο νησί της Ρόδου, σύμφωνα με την παράδοση, στους γάμους και τα βαφτίσια κερνάνε τους καλεσμένους μελεκούνι. Οι γυναίκες του χωριού από το οποίο κατάγεται το ζευγάρι, μαζεύονται όλες μαζί και σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τραγούδι και χαρές φτιάχνουν τα μελεκούνια τα οποία τα προσφέρουν στα καλέσματα και στην Εκκλησία.

Ιστορικά προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα.Το μέλι και το σησάμι είχαν πολύ σημαντική θέση στη διαιτολόγιο των αρχαίων Ελλήνων. Γνώριζαν από τότε την υψηλή τους διατροφική αξία και ήρθε μετά από χιλιάδες χρόνια η επιστήμη να το αποδείξει.

Η ονομασία Μελεκούνι έχει ρίζες στην Αρχαία Ελλάδα.

Αποτελείται από 2 συνθετικά, μελε και κούνι από το μέλι και το κουνί (κούνα-ες) όπως λέμε τους σπόρους στη Ρόδο. Προέρχεται από το κόκκων (του κόκκωνος) που στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα σημαίνει σπόρος .

Το μελεκούνι σε σύγκριση με τρόφιμα τύπου ¨snack¨(με ίσες θερμίδες) όπως σοκολάτες, ντόνατς, μπισκότα, κρουασάν κ.α. έχει μακράν την υψηλότερη διατροφική αξία και προσφέρει εξαιρετικά θρεπτικά στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα στον άνθρωπο.

Ο θησαυρός της Ρόδου μας δίνει ενέργεια και υγεία.

Μελέτες έχουν δείξει ότι το μελεκούνι έχει ευεργετικές ιδιότητες για την υγεία και συμβάλλει στη μακροζωία.

Αυτό οφείλεται στα δύο κυριότερα συστατικά του το αναποφλοίωτο σουσάμι και το μέλι.

Μελεκούνι Ρόδου, Συνταγή

2 κιλά σουσάμι

2 κουταλάκια γλυκού σκόνη κανέλα

2 κουταλάκια γλυκού σκόνη γαρύφαλλο

2 κιλά μέλι (θυμαρίσιο κατά προτίμηση)

500 γραμμάρια αμύγδαλα

1 κουταλάκι γλυκού χυμό λεμονιού

Εκτέλεση

Πλένουμε καλά το σουσάμι και το αφήνουμε να στραγγίσει σε σίτα.

Σε βαθύ μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το σουσάμι με την κανέλα και το γαρύφαλλο.

Εν τω μεταξύ βάζουμε το μέλι σε βαθιά, απλωτή κατσαρόλα και το τοποθετούμε σε μέτρια φωτιά. Μέσα στο μέλι ρίχνουμε 1 κουταλάκι του γλυκού χυμό λεμονιού για να δέσει καλύτερα και να πάρει επιπλέον άρωμα. Το αφήνουμε να βράσει και ανακατεύουμε με μεγάλη ξύλινη κουτάλα.

Για να καταλάβουμε αν είναι έτοιμο το μέλι, ρίχνουμε λίγο μέσα σε μπολάκι με νερό( σε θερμοκρασία δωματίου). Μόνο αν το μέλι μαζεύεται σαν μαλακιά καραμέλα σε μπαλίτσα είναι έτοιμο.

Το κατεβάζουμε αμέσως από την φωτιά και το ρίχνουμε μέσα στο μπολ με το μείγμα σουσαμιού. Ανακατεύουμε καλά με μία ξύλινη κουτάλα μέχρι να ενωθούν όλα τα υλικά.

Απλώνουμε το μείγμα όπως είναι χλιαρό, σε μια παχιά στρώση (3 εκ. περίπου) πάνω σε ένα μεγάλο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κομμάτι λαδόκολλας.

Περιμένουμε να κρυώσει λίγο.

Με το ίδιο ξύλο που μοιάζει με χάρακα, κόβουμε λωρίδες κατά μήκος και κόβουμε κομμάτια σε σχήμα ρόμβου, τοποθετώντας το μαχαίρι διαγώνια καθώς χωρίζουμε τα κομμάτια (διαστάσεις περίπου 5Χ5 cm). Τυλίγουμε ένα-ένα τα μελεκούνια σε κομμάτια διάφανης ζελατίνας.

Πηγή πληροφοριών, μελισσοκομική Δωδεκανήσου
Πηγή

Σόλων: ο πρώτος μεταρρυθμιστής της ευρωπαϊκής ιστορίας

Σόλων: ο πρώτος μεταρρυθμιστής της ευρωπαϊκής ιστορίας

Γύρω στα 600 π.Χ. η πλειοψηφία του πληθυσμού της Αθήνας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση.

Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος στον βίο του Σόλωνα «την περίοδο αυτή η ανισότητα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς είχε φτάσει στο κορύφωμά της.

Όλος ο λαός ήταν χρεωμένος στους πλούσιους. Είτε δηλαδή καλλιεργούσαν τη γη και πλήρωναν σε εκείνους το ένα έκτο από τα εισοδήματα τους και ονομάζονταν γι’ αυτό εκτήμοροι και θήτες, είτε έπαιρναν δάνεια με εγγύηση το σώμα τους και γίνονταν έτσι υποχείριοι στους δανειστές τους, που μπορούσαν να τους κάνουν δούλους στον ίδιο τους τον τόπο ή να τους πουλήσουν στα ξένα.

Πολλοί μάλιστα αναγκάζονταν να πουλούν και τα ίδια τους τα παιδιά -γιατί δεν το εμπόδιζε ο νόμος- ή να φεύγουν από την πόλη αναγκασμένοι από την σκληρότητα των δανειστών» (Πλουτ. Σόλων).

Ο υπερπόντιος αποικισμός του 8ου και του 7ου αιώνα π.Χ. άνοιξε νέους εμπορικούς δρόμους και συσσώρευσε σταδιακά πλούτο στα χέρια όμως των λίγων προνομιούχων ευγενών οι οποίοι τον επένδυσαν στον τοκογλυφικό δανεισμό, ειδικά μετά τον 7ο αιώνα π.Χ. οπότε και η οικονομία άρχισε σταδιακά να γίνεται νομισματική.

Μικροβιοτέχνες και έμποροι έχοντας ανάγκη κεφαλαίων λάμβαναν δάνεια με υποθήκη το σώμα τους και τις οικογένειές τους. Αδυναμία αποπληρωμής σήμαινε ότι ο δανειζόμενος και η οικογένεια του οδηγούνταν στην δουλεία.

Και αναλογιζόμενος κανείς τους κινδύνους του εμπορίου τότε, από πειρατές μέχρι και κακοκαιρία, μπορεί να συλλάβει έστω και επιδερμικά το μέγεθος του προβλήματος που σταδιακά γιγαντωνόταν στην αθηναϊκή κοινωνία.

Από την άλλη μεριά οι μικροκαλλιεργητές στραγγαλίζονταν από το δίκαιο του κράτους των ευγενών που απαιτούσε από αυτούς να δίνουν το ένα έκτο της παραγωγής τους στους ευγενείς-μεγαλογαιοκτήμονες.

Ειδικά για φτωχά εδάφη και μικρούς καλλιεργητές αυτός ήταν ένας βαρύς φόρος. Και στην περίπτωση αυτή αδυναμία καταβολής του ενός έκτου σήμαινε αυτόματα εξανδραποδισμό.

Ουσιαστικά οι ευγενείς νέμονταν αυθαίρετα τα οφέλη της κοινωνικής παραγωγής και μονοπωλούσαν την πολιτική εξουσία έχοντας παγιώσει από τη μια μεριά την φεουδαλικής μορφής εξάρτηση των εκτημόρων, ενώ από την άλλη μέσω της τοκογλυφικής δανειοδότησης ήλεγχαν ουσιαστικά ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους, από τους κάθε λογής βιοτέχνες μέχρι τους εμπόρους.

Έτσι ξεκίνησε μια παρατεταμένη περίοδος κοινωνικής αστάθειας, «στάσις», με τον δήμο να ξεσηκώνεται ενάντια στους ευγενείς.

Το 594 π.Χ. οι αντίπαλες παρατάξεις κατέληξαν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό εκλέγοντας ως άρχοντα τον Σόλωνα, έναν μετριοπαθή πολιτικό της μεσαίας τάξης. Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος ασχολούταν με το εμπόριο, ήταν πολυταξιδεμένος, ασχολούταν με την ποίηση και είχε αναδειχτεί σε ηγετική φυσιογνωμία στον πόλεμο των Αθηναίων ενάντια στους Μεγαρείς για την κατοχή της Σαλαμίνας. Συνεπώς απολάμβανε σημαντικής αναγνώρισης και σεβασμού στην αθηναϊκή κοινωνία.

«Στην πραγματικότητα, άλλωστε, ο Σόλων δεν θαύμαζε τον πλούτο ούτε ήθελε το περιττό, πίστευε όμως ότι το αναγκαίο πρέπει κανείς να το επιδιώκει. [...] Του άρεσε να ξοδεύει χρήματα και αγαπούσε τις χαρές της ζωής, για τις οποίες μιλάει στα ποιήματα του»(Πλούτ. Σόλων).

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ως πολιτικός ακολουθούσε τη «μέση οδό» αποβλέποντας μάλλον στο γενικό συμφέρον παρά στην προσωπική προβολή. Το πρώτο νομοθετικό του μέτρο ήταν η διαγραφή των χρεών, η «σεισάχθεια». «Όρισε να διαγραφούν τα χρέη που υπήρχαν ως τότε και στο μέλλον να μην δίνονται δάνεια με ενέχυρο το ανθρώπινο σώμα» (Πλουτ. Σόλων).

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς επρόκειτο για μια άμεση και βίαιη επέμβαση στα δικαιώματα των δανειστών προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Επίσης με νόμο ο Σόλων έθεσε ένα όριο στην κατοχή γαιών με σκοπό να περιορίσει την υπερβολική και επιβλαβή για το κοινωνικό σύνολο μεγάλη ιδιοκτησία, δίνοντας όμως εγγυήσεις στους μεγαλογαιοκτήμονες για την ασφάλεια της ιδιοκτησίας τους.

Η κίνηση αυτή έγινε μάλλον για να περιορίσει τα ριζοσπαστικά στοιχεία που απαιτούσαν αναδασμό της γης και κατανομή ίσων κλήρων (ισομοιρία). Με σύνεση ο Σόλων απέφυγε τα άκρα και ουσιαστικά περιόρισε τη μεγάλη γαιοκτησία ενώ παράλληλα απελευθέρωσε τους αγρότες και τη μικρομεσαία αστική τάξη από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό των πλουσίων.

Ουσιαστικά ο Σόλων δημιούργησε την Αττική των μικροϊδιοκτητών-οπλιτών. Ενδιαφέρον έχει η αναφορά του Πλουτάρχου στην ύπαρξη ήδη από τα χρόνια του Σόλωνα των σπεκουλαδόρων- κερδοσκόπων που καραδοκούν ανά πάσα στιγμή για να αποκομίσουν κέρδος.

«Καθώς ξεκίνησε να ξεγράψει τα χρέη και ζητούσε να βρεί τα κατάλληλα επιχειρήματα και τη σωστή αρχή, έκαμε γνωστό στους πιο έμπιστους και στενούς φίλους του, στον όμιλο δηλαδή του Κόνωνα, του Κλεινία και του Ιππόνικου, ότι δεν πρόκειται να θίξει τη γη, σκοπεύει όμως να καταργήσει τα χρέη. Αυτοί προτού εξαγγελθεί το μέτρο, έτρεξαν και δανείστηκαν πολλά χρήματα από τους πλούσιους και αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις.

Έπειτα όταν δημοσιεύτηκε ο νόμος, εκείνοι εξακολουθούσαν να καρπώνονται τα κτήματα, ενώ δεν έδωσαν πίσω τα χρήματα στους δανειστές τους και έγιναν αιτία να δεχτεί ο Σόλων πολλές κατηγορίες…» (Πλουτ. Σόλων). Καθ’ όλα εύστοχη αξιοποίηση της…«εσωτερικής πληροφόρησης»! Παράλληλα προέβη και σε μια πανέξυπνη κίνηση ρύθμισης της οικονομίας. Κατέφυγε σε αυτό που οι σύγχρονοι οικονομολόγοι ονομάζουν «αναπροσαρμογή του νομίσματος».

Η αργυρή μνα που πριν είχε αξία 73 δραχμών στο εξής αποκτούσε αξία 100 δραχμών. Η δραχμή δηλαδή υποτιμήθηκε. Έτσι όσοι χρωστούσαν έδιναν πίσω το ίδιο ποσό ονομαστικά, κέρδιζαν όμως ένα ποσοστό 27% από το ποσό που όφειλαν. «Έδωσε δηλαδή ο Σόλων στη μνα αξία εκατό δραχμών, ενώ προηγουμένως είχε εβδομήντα τρεις.

Με τον τρόπο αυτόν εκείνοι που ξεπλήρωναν τα χρέη τους, έδιναν πίσω το ίδιο ποσό αριθμητικά, μικρότερο όμως σε αξία, και έτσι είχαν μεγάλη ωφέλεια χωρίς να ζημιώνονται εκείνοι που έπαιρναν πίσω τα χρήματα τους» (Πλουτ. Σόλων).


Σεισάχθεια

Αμέσως μετά ασχολήθηκε με την αναμόρφωση της κοινωνίας χωρίζοντας τους πολίτες σε τέσσερίς τάξεις με βάση τα εισοδήματά τους. Στην κορυφή βρίσκονταν οιπεντακοσιομέδιμνοι. Ακολουθούσαν οι ιππείς, αυτοί δηλαδή που είχαν τη δυνατότητα συντήρησης αλόγου και εισόδημα τριακόσιους μεδίμνους, οι ζευγίτες με εισόδημα διακοσίων μεδίμνων και τέλος βρίσκονταν οι θήτες.

Η ταξική διάρθρωση αυτή ήταν και η βάση για τον καθορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών. Παλαιότερα τα πολιτικά αξιώματα ήταν προνόμιο των ευγενών.

Ο Σόλων αντικατέστησε αυτήν την πρακτική με την αρχή της εκλογιμότητας στα δημόσια αξιώματα με βάση την περιουσία. Πάντως όλα τα αξιώματα του κράτους μονοπωλούνταν από τους πολίτες των τριών πρώτων τάξεων με αυτά του άρχοντα και του ταμία να αφορούν μόνο τους πεντακοσιομέδιμνους.

Αυτού του είδους το σύστημα χωρίς να είναι δημοκρατία, οι ιστορικοί το ονόμασαν τιμοκρατία, αποτελούσε ένα σημαντικό κοινωνικό άνοιγμα που χτυπούσε ουσιαστικά το προηγούμενο καθεστώς της «κάστας». Επιπρόσθετα οι πλουσιότερες τάξεις υποχρεώνονταν να προσφέρουν ορισμένες υπηρεσίες στην πόλη τις λεγόμενες«λειτουργίες».

Τέτοιες ήταν η «τριηραρχία» δηλαδή ο εξοπλισμός πολεμικών πλοίων, η «χορηγία», η φροντίδα για την παράσταση του χορού στις εορτές κ.α. Παράλληλα ο Σόλων καθιέρωσε και την Βουλή των τετρακοσίων για την οποία λίγα πράγματα γνωρίζουμε. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως τους τετρακόσιους της βουλής ο Σόλων «τους έβαλε να εξετάζουν κάθε θέμα πριν το λαό και να μην αφήνουν καμιά υπόθεση να πηγαίνει στη εκκλησία του δήμου, χωρίς να την έχουν κρίνει από πριν» (Πλουτ. Σόλων).

Ουσιαστικά η Βουλή των τετρακοσίων προετοίμαζε το έργο της λαϊκής συνέλευσης (εκκλησία), για την οποία επίσης μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Πάντως η εκκλησία του δήμου δεν πρέπει να ήταν περισσότερο αντιπροσωπευτική εν συγκρίσει με τις συνελεύσεις που περιγράφονται στον ομηρικό κόσμο της Ιλιάδας. Αργότερα ο Κλεισθένης αντικατέστησε τη βουλή των τετρακοσίων με μια των πεντακοσίων για την οποία όμως γνωρίζουμε αρκετά περισσότερα.

Η σπουδαιότητα της Βουλής των τετρακοσίων έγκειται στο γεγονός ότι έδωσε τη δυνατότητα στις πλατιές μάζες για πρώτη φορά να αποκτήσουν πολιτική δύναμη μέσα στην κοινότητα. Με αυτόν τον θεσμό περιόριζε ουσιαστικά και τις αυθαιρεσίες του Άρειου Πάγου, μίας γερουσίας που υπήρχε αρκετά πριν από το 600 π.Χ., και η οποία είχε σκοπό τη διαιώνιση των προνομίων των ευγενών, ενώ ένα μέρος των πολιτικών και διοικητικών εξουσιών του Αρείου Πάγου το πήρε η Βουλή των τετρακοσίων.

Πλέον, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Simon Hornblower, «η συνέλευση είχε θεσμοθετημένη ύπαρξη. Οι συνεδρίες δεν γίνονταν επειδή έτσι αποφάσιζε κάποιος Αγαμέμνων, αλλά πραγματοποιούνταν σε επίσημη σχέση και, υποθέτουμε, υπό τον έλεγχο και την προεδρία ενός μικρότερου και αιρετού σώματος, που δεν είχε ίδιον συμφέρον στην διαιώνιση της αριστοκρατικής εξουσίας».

Τέλος καθιερώθηκε και ένα λαϊκό δικαστήριο η Ηλιαία που συγκροτούνταν από μέλη όλων των τάξεων. Στην αρχή είχε αρμοδιότητα μόνο για τις εφέσεις εναντίον των αποφάσεων που είχαν εκδώσει οι άρχοντες. Αργότερα έγινε ο υπέρτατος κριτής όλων των διαφορών στην Αθήνα.

Με τις πολιτειακές του μεταρρυθμίσεις ο Σόλων επιθυμούσε να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του πολίτη από το σπίτι και την οικογένεια προς την πόλη και την κοινότητα. Και έδωσε τέτοια σημασία στη συμμετοχή που θέσπισε ειδικό νόμο που ανέφερε «ότι χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα όποιος μένει ουδέτερος σε περίπτωση που θα ξεσπούσε εμφύλια διαμάχη στην πόλη.

Ήθελε, όπως φαίνεται, ο Σόλων κανένας πολίτης να μη μένει αδιάφορος και ασυγκίνητος για τα δημόσια ζητήματα κοιτάζοντας μόνο πως να εξασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα, ούτε να καυχιέται πως δεν πονά κι αυτός και δεν πάσχει με τα δεινά της πατρίδας του.

Αντίθετα, έπρεπε ο πολίτης από την αρχή να παίρνει θέση πλάι σε αυτούς που ενεργούν πιο σωστά και πιο δίκαια και να κινδυνεύει μαζί τους και να τους βοηθά, αντί να περιμένει ακίνδυνα να δει ποιος θα νικήσει» (Πλουτ. Σόλων). Παράλληλα αναθεώρησε το σύνολο του προϋπάρχοντος ιδιωτικού και ποινικού δικαίου καταργώντας αρχικά τους «αιματογραμμένους» νόμους του Δράκοντα διατηρώντας μόνο εκείνους που αναφέρονταν σε φονικά και κατήργησε τον θεσμό της προίκας. Άφηνε τον πολίτη ελεύθερο να διαθέτει την περιουσία του όπου ήθελε και απαγόρευσε να κακολογούνται οι νεκροί για να μη διαιωνίζονται οι έχθρες.

Ποινικοποίησε επίσης την αεργία με σκοπό να τονώσει την παραγωγή ενώ με νόμο επέτρεπε στον υιό να σταματάει να συντηρεί τον πατέρα του αν εκείνος δεν του είχε μάθει κάποια τέχνη. Όλα τα νομοθετήματα, τότε ονομάζονταν θεσμοί, δημοσιεύτηκαν ολόκληρα σε περιστρεφόμενους ξύλινους πίνακες, τους άξονες, στο Πρυτανείον και σε περίληψη μπροστά στη βασιλική στοά σε λίθινες τριγωνικές πυραμίδες, τις κύρβεις.

Σε όλους τους νόμους του έδωσε ισχύ για εκατό χρόνια. Και επειδή πλήθος κόσμου συνέρεε να τον συμβουλευτεί για την ερμηνεία του ενός και του άλλου νόμου, προφασιζόμενος εμπορικά ταξίδια έφυγε για δέκα χρόνια ελπίζοντας ότι ο κόσμος θα συνήθιζε σταδιακά τους νόμους του.

Ο Σόλων έδωσε την ευκαιρία στις πλατιές μάζες των πολιτών για συμμετοχή στα κοινά.


Δουλεμπόριο και δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα δεν ήταν ασυμβίβαστα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα δημιούργησαν το πλαίσιο για την ανάδειξη του «πολίτη» και εν συνεχεία το θρίαμβο της δημοκρατίας. Σταδιακά ανοίγονταν οι δίαυλοι για την ενεργότερη συμμετοχή των πλατιών μαζών στη λειτουργία της κοινότητας.

Ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων ανήγαγε το συμφέρον της πόλεως σε ύψιστη μέριμνα, ασχέτως κοινωνικής προέλευσης. Παράλληλα η υιοθέτηση της γαιοκτητικής δουλείας για όλους τους πολίτες έκανε ευκολότερη την ενασχόληση με τα δημόσια.

Τα «πράγματα», όπως θεωρούσαν τους δούλους οι Αθηναίοι, ανέλαβαν να κάνουν τις δουλειές που πρώτα έκαναν οι πολίτες. Ο εξανδραποδισμός του πολίτη για χρέη μπορεί να απαγορεύτηκε η δουλοκτησία όμως δεν κλονίστηκε καθόλου, και θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ύπαρξη της συνέβαλε ως ένα βαθμό στη γέννηση της δημοκρατίας που όμως αφορούσε την κλειστή «ελίτ» των πολιτών.

Ο οπλίτης της φάλαγγας που σε καιρό πολέμου ρίσκαρε τη ζωή του για την πόλη, αποκτούσε λόγο για τα κοινά αναβαθμιζόμενος σε καιρό ειρήνης σε πολίτη. Ο Σόλων δημιούργησε το κύτταρο της δημοκρατικής διαδικασίας, τον συμμετοχικό πολίτη που ζει και πεθαίνει με και για την πόλη του.

Ο Σόλων έβαλε σε εφαρμογή ένα πρωτόγνωρο όσο και πρωτοποριακό σύστημα κοινωνικών αλλαγών με σκοπό να επαναφέρει την κοινωνία σε μια δημιουργική ισορροπία με γνώμονα το κοινό συμφέρον των πολιτών και τη λειτουργικότητα της κοινότητας.

Δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν αλλά ούτε και με τους προνομιούχους της εποχής του. Κατενόησε ευθύς εξ αρχής πως θεμέλιος λίθος της πολιτείας των πολιτών δεν είναι το ιδιωτικό συμφέρον αλλά η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη.

Εφάρμοσε αυτό που σήμερα ονομάζεται «κοινωνική μηχανική» (social engineering) πρίν από περίπου 2.500 χρόνια με αξιοθαύμαστη επιτυχία ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τις μετέπειτα δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη.

Μανόλης Πλούσος

http://eranistis.net/wordpress/
http://www.logiosermis.net/2014/04/blog-post_8255.html#.U16rUfl_t8E
Πηγή

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

Τα Ομηρικά Έπη είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο.

Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του.

Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος. Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας.

Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει να απειλήσει και τον Απόλλωνα.Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο.

Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης.Σε ένα αυστηρό σύστημα πάντα θα βρεθεί ένας άνθρωπος να σηκώσει το ανάστημά του εναντίον της αδικίας και της εξουσίας.

Η διαφορά όμως με τους άλλους λαούς είναι ότι θα τον εγκαταλείψουν στην τύχη του, θα τον αφήσουν να θυσιαστεί μόνος του, ενώ οι Έλληνες μ’ αυτήν την παιδεία θα ταυτιστούν με το μοναχικό άνθρωπο και θα του δώσουν τη δύναμή τους.

Στην κοινωνία που είναι οργανωμένη, πάντα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, αλλά κι ο Θερσίτης. Όλοι αυτοί έχουν το ρόλο τους στην επίτευξη του στόχου.

Όλοι προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως αυτό που μένει από την Ιλιάδα είναι ότι σ’ έναν αγώνα στον οποίο είναι αρχηγός ο Αγαμέμνονας, αγαπημένος ήρωας και τραγικό πρόσωπο είναι ο Αχιλλέας κι αυτός που δίνει στο τέλος τη νίκη είναι ο πανέξυπνος Οδυσσέας.

Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει θεϊκή επέμβαση άμεση, όλοι, εφόσον κάθονται στα συμβούλια, έχουν τη δική τους άποψη και κρίνονται. Δεν υπάρχει το απόλυτα σωστό που το γνωρίζει κάποιος.

Όλοι προσπαθούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Ο Οδυσσέας χαίρει της εκτίμησης όλων, χωρίς να μειονεκτεί σε γενναιότητα, λόγω της εξυπνάδας του. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που συμμετέχει στην εκστρατεία, όλοι έχουν την ίδια άποψη για τον ήρωα.

Στην κοινωνία μας ο βασιλιάς κι ο πρώτος της ιεραρχίας αξιωματικά είναι ο πιο έξυπνος κι ο πιο γενναίος. Ο Οδυσσέας χάνεται σ’ αυτήν την κοινωνία μέσα στα παρασκήνια, όπου συσκέπτονται οι μυστικοσύμβουλοι για να τιμάται ο βασιλιάς. Η Ιλιάδα μπορεί να βρίσκεται σ’ επίπεδο βασιλέων, αλλά κι εκεί υπάρχει ιεραρχία που, όταν καταπατάται αποφέροντας κέρδη, δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία. Στην Ιλιάδα ο καθένας απολαμβάνει τις τιμές που του αντιστοιχούν, κανένας δεν μπορεί να κλέψει τη δόξα του άλλου.

Αν η Ιλιάδα χαρακτηρίζει την κοινωνία που συνθέτουν οι Έλληνες, η Οδύσσεια χαρακτηρίζει την προσωπική τους ζωή. Στην Οδύσσεια περιγράφεται η περιπέτεια ενός πανέξυπνου ανθρώπου, μέχρι να γυρίζει πίσω στην πατρίδα του. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες κι ενώ ξεκινά μ’ ένα πλήθος συντρόφων και συμπολεμιστών επιστρέφει πίσω μόνος.

Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ήρωα να ξεπεράσει τρομερά εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο του και η τελική του μοναχική νίκη έχουν κι αυτές το νόημά τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Οδυσσέας σε καμία φάση του έργου δεν ξεφεύγει από την ανθρώπινη φύση του.

Βρίσκεται συνέχεια μέσα στον κίνδυνο κι είναι επικεφαλής συντρόφων. Είναι άνθρωπος απλός, με την ίδια άνεση που κάνει το σωστό κάνει και το λάθος. Αγαπάει βαθύτατα τους Θεούς κι αυτοί του ανταποδίδουν αυτήν την αγάπη.

Ο συνεχής κίνδυνος μέσα στον οποίο ζει αυτός κι οι σύντροφοί του τούς κάνει να σκέφτονται συνεχώς κι όλοι μαζί για να βρουν λύσεις.Σε άλλη περίπτωση ο πανέξυπνος Οδυσσέας θα επισκίαζε τους συντρόφους και θα υπήρχε περίπτωση να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα.

Πώς όμως να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα κάποιος, που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε καν τη δική του επιβίωση; Όταν παίρνει αποφάσεις που έχουν κόστος σε ζωές δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο όσο έξυπνος κι αν είναι.

Μία από τις επόμενες φορές θα μπορούσε να ήταν και η δική του σειρά. Ό,τι σκέφτεται, το προφέρει στους συντρόφους του κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν το ίδιο. Σ’ ολόκληρο το έργο δύο φορές του δόθηκε ασφαλής γνώση μέσω των Θεών, ώστε να γυρίσει πίσω ασφαλής με τους συντρόφους του.

Εδώ ακριβώς είναι η τραγική ειρωνεία. Με εξασφαλισμένη γνώση, έστω κι αν αυτή αποφέρει πνευματικά δικαιώματα, οι σύντροφοί του τόν πρόδωσαν. Ό,τι καλλιεργείται μέσω των Επών, για να δοθεί στους Έλληνες ως δώρο, αυτό τους πρόδωσε.

Το τέλος του Έπους είναι κι αυτό εξίσου σημαντικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο μεγάλος Οδυσσέας επιστρέφει μόνος του. Μέσα από δοκιμασίες και βάσανα επιστρέφει κουρασμένος, λυπημένος και προπάντων ανθρώπινος. Ακόμα κι όταν έχει επιστρέψει, τίποτε δε γίνεται εύκολα και χρειάζεται αγώνας.

Η τελική νίκη του Οδυσσέα είναι η ελπίδα που προσφέρουν οι Θεοί στον άνθρωπο. Ο Οδυσσέας επέστρεψε, αφού κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες ως άνθρωπος, αλλά μόνο μετά από θεϊκή επέμβαση. Αυτή η επέμβαση δε γίνεται υπό μορφή θαύματος με το οποίο ο Οδυσσέας από τη μία στιγμή στην άλλη επιστρέφει νικητής και δοξασμένος.

Η επέμβαση προσφέρει διέξοδο.. και πάλι θα πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητές του για να την εκμεταλλευτεί. Ακόμα και μετά την απόφαση των Θεών για την επιστροφή του, δεν είναι λίγες οι φορές που λύγισαν τα γόνατά του από το φόβο και την απελπισία. Οι Θεοί για τον Οδυσσέα παίρνουν θετικές αποφάσεις, αλλά αυτές οι αποφάσεις βοηθούν μόνο στην περίπτωση στην οποία θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει.

Όλα αυτά τα στοιχεία που δίνει η Οδύσσεια, ως παιδαγωγικό μέσο ενός συστήματος, ωθούν τον άνθρωπο σε αναζήτηση προσωπικής ελευθερίας. Το σύστημα μπορεί να απαιτεί συλλογική προσπάθεια για να κατακτήσει αυτό που επιδιώκει, αλλά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι αυτό που θα τον βοηθήσει είναι το προσωπικό του κουράγιο και η αλύγιστη θέληση. Ο Θεοί δε φτιάχνουν ανάμεσα στους Έλληνες εκλεκτούς, που παίρνουν άπειρη δόξα εξαιτίας τους. Οι αγαπημένοι τους είναι βασανισμένοι και μοναχικοί.

Ό,τι δημιουργούν είναι δικό τους έργο, απλά η θεία πρόνοια τους βοηθά να σταθούν στα δικά τους ανθρώπινα πόδια, που τόσο εύκολα λυγίζουν.Τα δύο Ομηρικά Έπη δημιουργούν ανθρώπους που στην κοινωνική τους δραστηριότητα και στην καλύτερή τους στιγμή θ’ αγωνιστούν για την κατάκτηση του Ιλίου, ενώ στην προσωπική τους ζωή τα πάντα εξαρτώνται από τους ίδιους.

Τα λάθη που θα πληρώσουν στην πλειοψηφία τους είναι δικά τους λάθη κι αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν. Οι Θεοί δεν τιμωρούν με τους ανθρώπινους κανόνες. Δίνουν συμβουλές για να βοηθήσουν τον άνθρωπο και η καταπάτηση αυτών των συμβουλών είναι η πηγή των κακών. Όλα τα παραπάνω δείχνουν, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αναλυτικά, γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν κι ούτε θέλουν να κρατήσουν πνευματικά δικαιώματα.

Εξίσου σημαντικό μ’ αυτό είναι κι ένα άλλο στοιχείο, που δίνεται μέσω των Επών. Αυτό είναι ο έρωτας. Σ’ ένα έργο του οποίου η πλοκή έχει να κάνει μ’ έναν ανθρωποφάγο πόλεμο και βασιλιάδες γεμάτους δόξα και σοφία, κυριαρχεί ο έρωτας. Οι Θεοί ερωτεύονται και παιδιά αυτού του έρωτα είναι υπέρλαμπροι ήρωες ή πεντάμορφες νέες. Οι Θεοί με αυτόν τον τρόπο υποδεικνύουν στους θνητούς να αναζητούν τον έρωτα. Δεν υπάρχουν παιδιά μοιχείας, υπάρχουν μόνον παιδιά αγάπης, που κληρονομούν θεϊκά χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμος της Τροίας γίνεται αποκλειστικά για τον έρωτα. Ο Πάρης — αρνητικός ήρωας για τους Έλληνες, εφόσον είναι αντίπαλος — δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει μισητός. Πώς μπορεί ένας Έλληνας, που κατανοεί τους έρωτες των Θεών, να μισήσει έναν άνθρωπο που έπεσε κι αυτός θύμα του έρωτα; Του δόθηκαν βασίλεια, του δόθηκε σοφία κι αντρειοσύνη, αλλά αυτός προτίμησε τον έρωτα.

Αυτός είναι, που δείχνει στους ανθρώπους τι ακριβώς είναι να είσαι Θεός. Τα βασίλεια για τον Πάρη έχουν έγνοιες και σκοτούρες. Η θεϊκή ομορφιά όμως, όταν είναι δίπλα στον άνθρωπο, είναι ευτυχία. Η ευτυχία μέσω του έρωτα είναι η Θέωση για τον άνθρωπο.

Ο έρωτας παρουσιάζεται ανίκητος μέσα στα Έπη. Ο Αχιλλέας, μόνον εξαιτίας του έρωτα, απέχει των μαχών. Ο Αγαμέμνονας, εξαιτίας της στέρησης του δικού του έρωτα, κάνει υπέρβαση εξουσίας. Ο Οδυσσέας εγκαταλείπει θεές, που του υπόσχονται αιώνια δόξα κι αθανασία, για τον έρωτά του.

Όλα αυτά, βέβαια, για τον έρωτα που είναι καθαρός και δεν προδίδεται. Η ιστορία της Ελένης είναι μία ιστορία γυναίκας που βρήκε έναν άλλο έρωτα κι αυτό βέβαια δεν είναι έγκλημα, απλά η κοινωνία ήταν πολύ καθυστερημένη, για να δεχτεί το δικαίωμα αυτό σε μία γυναίκα.

Η πατριαρχία είναι η δεδομένη κατάσταση στην ελληνική κοινωνία κι απ’ αυτό μπορεί κάποιος να καταλάβει ποιοι έχουν το δικαίωμα στη Θέωση μέσω του έρωτα. Η θέση της γυναίκας είναι ισχνή σ’ ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Οι επιλογές της είναι πάντα σε προκαθορισμένα όρια.

Είναι άτιμη και προσβάλλει τους ανθρώπους, όταν κι αυτή ως άνθρωπος αποφασίζει για την προσωπική της ευχαρίστηση και είναι τίμια κι ενάρετη όταν είναι μία σύζυγος, που μεγαλώνει τα παιδιά της ανεχόμενη τους έρωτες του άντρα της. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ιλιάδα και στην κοινωνία που περιγράφει κατά την έναρξη του πολέμου.

Όμως η Ιλιάδα δεν έχει στόχο να διαπαιδαγωγήσει μόνον τους άντρες και να τους μάθει πώς πρέπει να λειτουργούν μέσα σ’ ένα σύνολο και να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Τους μαθαίνει και τι σημαίνει έρωτας και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, που δε σέβεται τους κανόνες του.

Η Ελένη δεν κοιμήθηκε πρόστυχα μ’ ένα φιλοξενούμενο του άντρα της. Ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο. Πέρασε χίλιες σκέψεις μέσα από το μυαλό της για να αντισταθεί. Μία γυναίκα που ζει σε μία αντροκρατούμενη κοινωνία βασανίζεται πολύ για να πάρει μία τέτοια απόφαση.

Αμύνθηκε, όσο μπορεί ν’ αμυνθεί άνθρωπος στον έρωτα. Όμως ο Μενέλαος πού ήταν; Εκείνη την ώρα έπρεπε να είναι δίπλα της και να τη στηρίξει. Αυτός όμως υπήρξε ένας τυπικός σύζυγος, που αντιλαμβάνεται τη γυναίκα του ως κτήμα του και που πάντα τη βρίσκει εκεί όπου την αφήνει.. αυτό όμως δε συνέβη αυτήν τη φορά.

Ο Μενέλαος κι ο κάθε άντρας όταν είναι ερωτευμένος, δεν αφήνει το ταίρι του ούτε για μία στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτας, μία συνεχής δυναμική κατάσταση. Όταν κάποιος δεν μπορεί ή δε θέλει να ακολουθεί τους κανόνες του, δεν μπορεί να έχει κι απαιτήσεις. Όμως οι απαιτήσεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ο θεσμός του γάμου. Από εδώ ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος.

Η Ελένη δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί όπως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν παραμελείται. Ο Μενέλαος μπορεί να βαστάει τις παλλακίδες του και να βιάζει όποια θέλει στους πολέμους στους οποίους συμμετέχει, αλλά η Ελένη πρέπει να είναι σωστή σύζυγος.

Η προσφορά της Ελένης στο έργο είναι ότι στους μεν άντρες δείχνει ότι πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν τον έρωτα, γιατί ποτέ δε θα μπορούν να προβλέψουν τίποτε.

Στις δε γυναίκες ότι ακόμα και σε αυτήν τη θεοσκότεινη κοινωνία πρέπει ν’ απαιτούν από τους άντρες την προσήλωση ερωτευμένου και στην αντίθετη περίπτωση να τολμούν. Τόλμησε η Ελένη και μπορεί να μη δικαιώθηκε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε Ελένη δε θα δικαιώνεται.

Στον αντίποδα αυτής της σχέσης Μενελάου κι Ελένης είναι η σχέση Οδυσσέα και Πηνελόπης. Ο τέλειος έρωτας. Μπορεί να ενώνονται με τα συζυγικά δεσμά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν αντικαθιστούν την ερωτική προσήλωση. Η αιώνια αγάπη. Και οι δύο αρνούνται τα πάντα για τον έρωτά τους.

Αν ο άντρας ονειρεύεται δόξες, πλούτη και προπαντός ως θνητός αθανασία, ο Οδυσσέας τα αρνείται για τον έρωτά του, για την αγάπη του. Θα ήταν αδικία, αυτός ο έρωτας να μην έφτανε στη λύτρωσή του.

Λύτρωση γι’ αυτούς ήταν να ζήσουν και να γεράσουν μαζί.Όλα αυτά αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων και πώς αυτές οι σχέσεις επηρεάζονται από την ύπαρξη του θεσμού τού γάμου. Όταν κάποιος άνθρωπος ζει σε μία κοινωνία, όπου υπάρχει ο νόμιμος γάμος, πιστεύει ότι πάντα αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει τη διατήρηση μίας σχέσης.

Η μη προσαρμογή φαίνεται σαν να είναι πρόβλημα των ανθρώπων και όχι του θεσμού. Τα Έπη προσφέρουν τη γνώση του έρωτα που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε θεσμούς και όταν υπάρχει δένει τους ανθρώπους τόσο πολύ, που ο οποιοσδήποτε θεσμός φαίνεται αστεία υπόθεση.

Καμία συζυγική υποχρέωση δεν είναι δυσβάσταχτη για τον Οδυσσέα. Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να κάνει πράγματα για τα οποία, αν υπήρχε θεσμός να τα επιβάλλει στους ανθρώπους, θα έκαναν επανάσταση.

Αν ο έρωτας, σύμφωνα με τον Πάρη, είναι το μυστικό της Θέωσης και της τελειότητας, αυτό που είναι το πιο σημαντικό, είναι η ίδια η ζωή. Αυτό το δώρο που λέγεται ζωή και δίνεται από τους Θεους σ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει δόξα ούτε μεγαλείο που να μπορούν να συγκριθούν με τη ζωή.

Φτωχοί, πλούσιοι, ελεύθεροι, δούλοι, παίρνουν ακριβώς το ίδιο δώρο.Δεν υπάρχουν εκλεκτοί, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Διά στόματος Αχιλλέα οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ακόμα και η ζωή τού σκλάβου είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις δόξες και τα μεγαλεία. Η βασιλεία στον κόσμο των νεκρών δεν έχει καμία αξία. Αν η θυσία του Αχιλλέα πρόσφερε στους Αχαιούς την Τροία, αυτοί οι λόγοι του δώσανε ελπίδα και χαρά σ’ όλους του ανθρώπους.

Απόσπασμα από το τρίτομο έργο: «ΥΔΡΟΧΟΟΣ»

http://theseus-aegean.blogspot.gr/2014/04/blog-post_27.html
Πηγή

Ο Χρυσός μας, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Αγγλία! Μια ιστορία οργής και προδοσίας!

Ο Χρυσός μας, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Αγγλία! Μια ιστορία οργής και προδοσίας!

Είναι πρόσφατη η κυκλοφορία του βιβλίου ''Και ένα Μάρκο αν ήταν'' όπου ο συγγραφέας Μανώλης Γλέζος αναπτύσσει όλο το σκεπτικό της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Μάλιστα χάρισε ένα αντίτυπο και στον Χορστ Ραϊχενμπαχ μιλώντας για τα θύματα της πείνας στα χρόνια της κατοχής. Κουβέντα όμως για τον χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος. Πιθανότατα να μας τον έκλεψαν οι Ναζί όπως είχε υποστηρίξει κάποτε από το βήμα της βουλής ο Πάγκαλος. Αλλά δυστυχώς άλλο πράμα η πολιτική προπαγάνδα και άλλο πράμα η ιστορική έρευνα...

Οι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που διαβάζει ελάχιστα και ενημερώνεται αποκλειστικά από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Εκτός όμως από αυτές τις πηγές υπάρχουν και τα βιβλία ανεξάρτητων ερευνητών που εκθέτουν τα γεγονότα με
αντικειμενικότητα. Στην κατηγορία αυτή ανήκει το Βιβλίο του Ιάκωβου Χονδροματίδη '' Η συνωμοσία της Αγγλίας εναντίον της Ελλάδος''.

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας εκθέτει με πειστικότητα και στοιχεία την ντροπιαστική εξάρτηση της ελληνικής πολιτικής σκηνής από την Αγγλία. Είναι τόσο ισχυρή και διαχρονική αυτή η εξάρτηση που ο Μανώλης Γλέζος, όπως και οι μισθοδοτούμενοι ΕΑΜοντάρτες,
αν και αριστερός και εθνοπατέρας δεν τολμά να καταγγείλει την ζημιά που υπέστη το Ελληνικό δημόσιο, η Ελληνική οικονομία και τα ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Άραγε πόσων μεγατόνων βόμβα θα έπεφτε στην Βουλή αν λεγόταν από βήματος ότι οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ μισθοδοτούνταν με Αγγλικές λίρες για τις υπηρεσίες τους στην Εθνική αντίσταση; Κάθε μήνα έπεφτε ο μισθός σε καπετάνιους και οπλίτες αλλά δεν μιλάει για αυτά ο Μανώλης Γλέζος που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για εθνική ανεξαρτησία. Οι ίδιες αυτές Εγγλέζικες λίρες ήταν και η αιτία που ανέβηκε και ο Ζέρβας στο βουνό. Οι Άγγλοι είχαν από νωρίς το σχέδιό τους. Ποτέ δεν θέλησαν μια Ελλάδα μεγάλη και ανεξάρτητη. Ήθελαν εξ αρχής μια χώρα εξαρτημένη από τα κεφάλαια του Σίτυ και υπάκουη στις επιδιώξεις τους στην ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό και στήσανε την Εθνική αντίσταση με απώτερο σκοπό τον αλληλοσκοτωμό των Ελλήνων. Άλλωστε οι Άγγλοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ούτε την Β. Ηπειρο ούτε την Κύπρο στην Ελλάδα.

Τα αποθεματικά της ΤτΕ ανέρχονταν σε 611.000 ουγκιές (17,4 τόνοι) σε ράβδους χρυσού. Όταν κατέρρευσε το μέτωπο ο χρυσός φυγαδεύτηκε μαζί με την διοίκηση της ΤτΕ και τον Αγγλόφιλο Γεώργιο. Ο λαός απέμεινε μόνος του να αντιμετωπίσει τους Γερμανούς. Ούτε Άγγλοι βοήθησαν ούτε κανείς. Η όλη συμμετοχή της Αγγλίας στον πόλεμο κατά του ''φασισμού ''ήταν ελάχιστα αεροπλάνα και ένα συμβολικό εκστρατευτικό σώμα. Για τον χρυσό οι Άγγλοι επικυρίαρχοι έκριναν ότι ήταν ασφαλέστερο να μεταφερθεί στην Αιγυπτο και τελικά από κει στην Ν. Αφρική. Ο χρυσός της Ελλάδος τελικά κατέληξε στην SOUTH AFRICA REVERSE BANK.

Η μεταφορά έγινε με Αγγλικά πλοία και την Βασιλική οικογένεια παρούσα. Υποτίθεται ότι ο χρυσός έπρεπε να επιστραφεί στο ακέραιο μετά την απελευθέρωση. Η συμφωνία έλεγε ότι την μισθοδοσία των Ελληνικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής θα την αναλάμβανε η Ελληνική κυβέρνηση. Μετά την απελευθέρωση όταν ζητήθηκε από τους Άγγλους να επιστραφεί ο χρυσός στην Ελλάδα οι Άγγλοι επέστρεψαν μόνο ένα μικρό μέρος του χρυσού της Ελλάδος και η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν για την μισθοδοσία των Ελληνικών Στρατευμάτων!!

Ο εμπαιγμός των Άγγλων ήταν τεράστιος. Έμπλεξαν την χώρα μας σε μια ολέθρια περιπέτεια με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, περιπέτεια που κράτησε δέκα χρόνια εξαιτίας των μηχανορραφιών τους και στο τέλος κράτησαν τον χρυσό της Ελλάδος για τον εαυτό τους. Οι Άγγλοι δεν ανταποκρίθηκαν σε καμία από τις δεσμεύσεις τους έναντι της Ελλάδος. Ήταν τέτοιες οι μηχανορραφίες των Άγγλων που ενώ η Ελλάς στάθηκε άδολος σύμμαχός τους εκείνοι παζάρευαν με τους Τούρκους τα Δωδεκάνησα. Ακόμα και τους Κρήτες προσπάθησαν να σπρώξουν σε ανεξαρτησία από την Ελλάδα!!

Η διαχρονική δουλικότητα των Ελλήνων πολιτικών προς την Αγγλία ήταν τέτοια που ο Παπάγος κάποτε στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι η Αγγλία δεν μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα διότι είχε να αντιμετωπίσει την πιθανότητα εισβολής των Γερμανών και αυτό όταν το ζήτημα της Γερμανικής εισβολής είχε τελειώσει από τον Σεπτέμβριο του 40...

Ποτέ δεν έγινε γνωστό πόσοι τόνοι χρυσού επεστράφησαν στο Ελληνικό Κράτος και πόσοι τόνοι κρατήθηκαν από τους Άγγλους. Το βέβαιον όμως είναι ότι η Αγγλική πρεσβεία είχε το παλάτι για τοποτηρητή των συμφερόντων του στέμματος. Ενας μόνο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΞΕΦΥΓΕ ΤΗΣ Αγγλοδουλείας και πέθανε εξόριστος και κατασυκοφαντημένος. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μόνο. Κατά τ’ άλλα η 4η Αυγούστου ήταν γερμανόφιλο καθεστώς και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς που συντηρούνται τόσες δεκαετίες τόσο από την αριστερή όσο και από την δεξιά προπαγάνδα.

Για την ιστορία και για να μην μας δουλεύουν οι πατριωτάρες πολιτικοί μας να πούμε πως το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων έχει κλείσει με την διασυμμαχική επιτροπή του ‘46 και η όλη ανακίνηση του θέματος θυμίζει απλώς την βιασθείσα που θυμάται μετά από χρόνια να ζητήσει διατροφή από τον βιαστή της. Άλλωστε και ο περίφημος ''εθνάρχης '' Καραμανλής φαίνεται ότι είχε συμφωνήσει μυστικά με τις Γερμανικές κυβερνήσεις να μην διεκδικήσει η Ελλάς τίποτα από τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Μόνο η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου (το οποίο είχε αναγνωρίσει το Γ’ Ράιχ) έχει νόημα αν συμψηφιστεί με τα δάνεια του μνημονίου. Όμως οι πατριωτάρες πολιτικοί μας θυμούνται το κατοχικό δάνειο αλλά τον κλεμμένο χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος τον έχουν παντελώς ξεχασμένο ή ακόμα χειρότερο το φορτώνουν και αυτό στους Ναζί, γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθεί κανείς να υπερασπισθεί την αλήθεια...
Γιώργος Σταφυλάς

elora.gr
 http://logioshermes.blogspot.com/2013/01/blog-post_4912.html#ixzz2H3S3lpgF