ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

του Αντώνη Γρυπαίου. Διεθνολόγος Αρθρογράφος τύπου & διαδικτύου

Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του γράφει, «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους, η φρουρά του καθεστώτος, και αφ’ εταίρου να είναι απασχολημένοι και να μη τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, και η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά».

Αυτά εγένοντο στην αρχαιότητα. Σήμερα η παγκόσμια Σιωνιστική Δικτατορία αντιγράφει τον Αριστοτέλη με το «Δόγμα του Σόκ», και το εφαρμόζει επάνω στους Λαούς του πλανήτη, για να μπορέσει να τους διοικήσει, να τους εκμεταλλευτεί, και να τους εξαθλιώσει με σκοπό να περάσουν τα προγράμματά της, που είναι αυτά της Σιωνιστικής Νέας Τάξης Πραγμάτων (Ν.Τ.Π.), δηλαδή να μας καταστήσει όλους δούλους της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, υπό κυβέρνηση δική τους.
Το πρώτο «Δόγμα του Σοκ», εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ, και είναι όπως το περιγράφει η Ναόμι Κλέϊν στο ομώνυμο βιβλίο της.

Η Χιλή είχε και έχει πλούσια κοιτάσματα χαλκού, και τα ήθελαν οι εταιρίες των Σιωνιστών Παντοκρατόρων.
Για το λόγο αυτό, ανέτρεψαν με βίαιο τρόπο τη δημοκρατική λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, δολοφόνησαν τον εκλεγέντα πρόεδρο Αλιέντε, και εγκατέστησαν τον αιμοσταγή δικτάτορα Αγκούστο Πινοσέτ. Από αυτή τη στιγμή αρχίζει η εφαρμογή του Δόγματος του Σόκ, επάνω στο Λαό της Χιλής.
Διά της σκληρής δικτατορίας του Πινοσέτ, οι Παντοκράτορες υπέβαλλαν το Λαό της Χιλής σε οικονομική και πολιτική εξαθλίωση, για να αρπάξουν και εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα χαλκού της Χιλής.
Προς το σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν όλες τις μεθόδους του δόγματος του Σόκ, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο της Ναόμι Κλέϊν.

Τελικά πέτυχαν το ποθούμενο, να αρπάξουν το Χαλκό της Χιλής.

Σήμερα ήλθε η σειρά της Ελλάδος και της Κύπρου.
Με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρέλαια + Φυσικό Αέριο), αλλά και χρυσό, που μας προίκισε ο καλός Θεός, έθεσαν σε εφαρμογή το δεύτερο κύμα του Δόγματος του Σόκ, με τις γνωστές οικονομικές μεθόδους, όπως αυτές εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα.
Στη προκειμένη περίπτωση δεν χρειάστηκε να καταφύγουν σε Στρατιωτική Δικτατορία, αφού βρήκαν πρόθυμους οσφυοκάμπτες και υποτελείς εφιάλτες πολιτικούς, να υλοποιήσουν τα προγράμματα και τις μεθόδους του Δόγματος του Σόκ, για να εξαθλιώσουν τον Ελληνικό Λαό οικονομικά, και να αρπάξουν τα πετρέλαια, και όλον τον ορυκτό πλούτο των Ελλήνων.

Το οικονομικό Δόγμα του Σόκ εφαρμόζεται επάνω στους Έλληνες, με τέτοια βιαιότητα, που έχει άμεσα αποτελέσματα, αφού οι Έλληνες πολίτες έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη, και ευρίσκονται σε κατάσταση καταστολής στην εντατική μονάδα Νοσοκομείου, δεν αντιδρούν σαν τους λαούς Τουρκίας και Αιγύπτου, και υποφέρουν οικονομικώς τα πάνδεινα με εντολές της Σιωνιστικής Τρόϊκα, ώστε να μην «κουνιέται φύλλο», λέει ο Λαός. Έτσι οι Σιωνιστές Παντοκράτορες και Κοσμοκράτορες, κάνουν τη δουλειά τους, αρπάζοντας τον ορυκτό μας πλούτο, και διαμελίζοντας τη χώρα μας. Βλέπετε βρήκαν υποτελείς, εφιάλτες πολιτικούς, που με τη ψήφο μας, κυβερνούν τη πατρίδα μας.

Το Δόγμα του Σόκ στην οικονομία, εφαρμόζεται στους Λαούς, και ειδικά στον Ελληνικό Λαό, με τα δάνεια, με τη καταχρέωση της χώρας, με τα τοκοχρεολύσια που σκλαβώνουν τη χώρα, (αφού όλα τα έσοδα του κράτους πηγαίνουν στους δανειστές μας), με το κλείσιμο των Βιομηχανιών, το κλείσιμο των καταστημάτων, με την Ανεργία, τη βαριά φορολογία, τα χαράτσια, το Χρηματιστήριο με τις μετοχές να έχουν χάσει την αξία τους, με τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που τα «κούρεψαν», και έτσι έχασαν με μετοχές και ομόλογα οι Έλληνες επενδυτές τα χρήματά τους, τη μείωση μισθών και συντάξεων, κ.λ.π.

Με όλα αυτά έγινε βίαιη φτωχοποίηση του Ελληνικού Λαού.

Με όλα αυτά τα μέτρα οι πανούργοι Σιωνιστές των τραπεζών του Ρότσιλντ, κατάκλεψαν τον Ελληνικό Λαό, και τον κατέστησαν φτωχό.
Όλα αυτά είναι το οικονομικό Δόγμα του Σοκ, εναντίον των Ελλήνων.
Εφαρμόζουν με βίαιο τρόπο το Δόγμα του Σοκ εναντίον των Ελλήνων.
Όλα αυτά τα υποφέρει σήμερα ο Ελληνικός λαός, γιατί είχε τη κακή τύχη να βρεθούν πετρέλαια και χρυσός στα εδάφη του, περιουσία που τη θέλουν τα αρπακτικά του πλανήτη. (Όπως στη Χιλή με το Χαλκό).
Όλα αυτά τα μέτρα του Δόγματος του Σόκ, οδηγούν στην εξαθλίωση του Λαού, και στο διαμελισμό της κατεχόμενης χώρας.

Δεν έφταναν όλα αυτά, μας «καπέλωσαν» και με τους Ισλαμιστές λαθρομετανάστες, και έτσι μας αποτελείωσαν, αφού δημιούργησαν μεγάλη μειονότητα Ασιατών & Αφρικανών, μέσα στη χώρα μας.
Όλα αυτά τα μέτρα του Δόγματος του Σόκ, τα διδάσκουν στη Σχολή του Σικάγου, όπου είναι ειδικευμένη η Σχολή αυτή στην εφαρμογή του Δόγματος του Σόκ, επάνω στους υπό εκμετάλλευση Λαούς της Γης.
Μετά τους Εμίρηδες, τώρα θα «σώσουν» τη χώρα οι Κινέζοι και οι Τουρκο-Αζέροι, στους οποίους παραχωρήσαμε λιμάνια και αγωγούς με ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, έναντι αποικιοκρατικών συμβάσεων.

Οι οικονομικές θεωρίες του Δόγματος του Σοκ, της Σχολής του Σικάγου, είναι αυτές όπως ακριβώς σήμερα εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Οι θεωρίες και πρακτικές του «Δόγματος του Σόκ », για να υλοποιηθούν και επιβληθούν στα κράτη και στους Λαούς, χρειάζονται πιόνια πολιτικούς, με κυβερνήσεις μαριονέτες αφοσιωμένες στη Σιωνιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων, και στη παγκόσμια διακυβέρνηση.
Το Ελληνικό Δόγμα του Σόκ, αυτό που εφαρμόζει τώρα η Σιωνιστική Τρόϊκα στην Ελλάδα, ευρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή και εξέλιξη.

Ακούμε για «Ανάπτυξη» και «Success story» από εφιάλτες αφελείς και επιπόλαιους υποτελείς πολιτικούς, και τα πιστεύουμε.

Τίποτε δεν γίνεται στην Ελλάδα άνευ εγκρίσεως της Σιωνιστικής Ε.Ε.,
και των Σιωνιστικών ΗΠΑ. Όλες τις επενδύσεις στη χώρα μας ανεπιθύμητων γιαυτούς χωρών, τις σαμποτάρουν, για να κρατούν την Ελλάδα και το Λαό της, εξαθλιωμένη οικονομικά, ώστε να προλάβουν να αρπάξουν «Αυτοί» τα πετρέλαια, και τον υπόλοιπο ορυκτό πλούτο.

Τους Άραβες τους έδιωξαν, και τώρα προσπαθούν να διώξουν τους Κινέζους. «Παραίτησαν» το πρόεδρο της COSCO captain Γουέϊ, επειδή ήταν φιλέλληνας, και είχε μεγαλόπνοα προγράμματα επενδύσεων στην Ελλάδα. Έδιωξαν τους Ρώσους από τους αγωγούς, και από τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, και τα έδωσαν στους «μπατίρηδες» Τουρκο-Αζέρους.
Κεφάλαια σήμερα για επενδύσεις διαθέτουν μόνο Ρώσοι, Κινέζοι, και Άραβες των χωρών του Περσικού Κόλπου. Όλοι αυτοί σαμποτάρονται συστηματικά όταν εμφανίζονται στην Ελλάδα. Δηλαδή, ΗΠΑ, Ε.Ε. και Τρόϊκα, σαμποτάρουν οτιδήποτε εμφανίζεται διατεθειμένο να κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα. Είναι «μοναχοφάηδες» λέει ο λαός, και τα θέλουν όλα τζάμπα. Για να κάνουν εύκολη τη δουλειά τους, μέχρι προγράμματα διαμελισμού της Ελλάδος σκέφτονται να θέσουν σε εφαρμογή. Εφαρμόζουν τη μέθοδο «Διαίρει και Βασίλευε», παράλληλα με το Δόγμα του Σόκ, για να αρπάξουν τον ορυκτό μας πλούτο.

Προς τούτο έπεισαν τους από Βορρά και Ανατολάς γείτονές μας, να διεκδικούν κομμάτια από τη πατρίδα μας. Θα τους βοηθήσουν με το Σιωνιστικό ΝΑΤΟ, στη δεδομένη στιγμή να τα υλοποιήσουν.
Η «Νέα Ελλάδα» που μας υπόσχεται ο Σαμαράς, είναι αυτή των σχεδίων του Δόγματος του Σόκ, της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας. Η «Νέα Ελλάδα» του Σαμαρά είναι όπως αυτή στον επισυναπτόμενο χάρτη. Σάλος έχει προκληθεί στο διαδίκτυο με το χάρτη για το πώς θα είναι η «Νέα Ελλάδα» του Σαμαρά και συνεργατών, και των διαδόχων αυτού. Αυτός ο χάρτης που κάνει το γύρο του διαδικτύου, και παρουσιάζει τη «Νέα Ελλάδα» γεωγραφικά μικρότερη, δημιουργήθηκε σύμφωνα με τις γεωγραφικές διεκδικήσεις των γειτονικών μας χωρών. Εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του Δόγματος του Σοκ, εναντίον του Ελληνικού Λαού.

Η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, παρουσιάζει αδυναμία υπεράσπισης των Εθνικών μας θεμάτων, και υποτάσσεται στις εντολές της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, των αρπακτικών του πλανήτη, για να γίνει η πατρίδα μας γεωγραφικά μικρότερη, και έτσι να απολαμβάνουν οι εφιάλτες πολιτικοί της ευνοίας της ηγεσίας της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, χαρίζοντας κομμάτια της χώρας.
Γιαυτό αποδυναμώνουν τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μας.

Το «Δόγμα του Σόκ» είναι ένα ψυχολογικό όπλο στα χέρια της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, που περιγράφει τις πολιτικές μηχανορραφίες, και τον ανθρώπινο φόρο αίματος που απαιτείται για να επιβληθούν ανήθικες οικονομικές πολιτικές και πρακτικές, σε χώρες προτεκτοράτα και αποικίες, που διαθέτουν αξιόλογο ορυκτό πλούτο, όπως η Ελλάδα των Σαμαράδων & Βουβουζέλων.
Το Δόγμα του Σοκ, που εφαρμόζεται κατά των Ελλήνων, αποκαλύπτει τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, προς όφελος των αποικιοκρατών. Διά των αποκρατικοποιήσεων οι Σιωνιστές Γερμανοί & Αμερικανοί κατακτητές, ληστεύουν τη δημόσια περιουσία, και διά της βαριάς φορολογίας, χαρατσιών, και Χρηματιστηρίου, παίρνουν την κινητή και ακίνητη περιουσία των Ελλήνων.

Στις Σιωνιστικές ΗΠΑ, η παγκόσμια Σιωνιστική Δικτατορία, για να υποτάξει τους απλούς Αμερικανούς πολίτες, τον αγαθό και αθώο Αμερικανικό Λαό, προκαλεί και δημιουργεί, με τη μορφή φυσικών καταστροφών, τεχνικούς Τυφώνες, σεισμούς, πλημμύρες, ανεμοστρόβιλους, τσουνάμια, υψηλές θερμοκρασίες (55 βαθμοί C), ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, λιμούς και ασθένειες, δηλαδή Σόκ και Δέος στο Λαό. Όλα αυτά τα πετυχαίνουν με το σύστημα ΗAARP, κ.λ.π.

Όλα αυτά εντάσσονται στο Δόγμα του Σοκ.

Υποβάλλουν τον αθώο Αμερικανικό Λαό, στο Δόγμα του Σοκ!!!
Δημιουργός της θεωρίας του Δόγματος του Σοκ, ήταν ο Μίλτον Φρίντμαν, ο δημιουργός της σχολής οικονομικών του Σικάγου, όπου διδάσκεται η κοσμοθεωρία του Δόγματος του Σόκ, και οι πρακτικές εφαρμογές αυτού επάνω στους Λαούς.

Ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν ο μεγάλος φιλόσοφος της οικονομίας, υπέρ του αχαλίνωτου Καπιταλισμού, (Νεοφιλελεύθερες οικονομικές πρακτικές), τις θεωρίες του οποίου έσπευσε ο Πρόεδρος Ρήγκαν , και η τότε Πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά και η παγκόσμια Σιωνιστική δικτατορία να υλοποιήσουν, με τη βοήθεια υπόδουλων εφιαλτών πολιτικών ανδρών και γυναικών, στα διάφορα υπό κατοχή κράτη, και με τη βοήθεια των δεξαμενών σκέψεως (Think Tanks). Οτιδήποτε μύριζε και θύμιζε Σοσιαλισμό, π.χ. δωρεάν Παιδεία,
και δωρεάν Υγεία στο λαό, καταργήθηκε.

Η λέξη Σοσιαλισμός αντικαταστάθηκε από τους εφιάλτες πολιτικούς με τη λέξη Νέο-Φιλελευθερισμός, και Σιωνισμός, και τα αριστερά Σοσιαλιστικά κόμματα ανά την υφήλιο μετατράπηκαν σε Σιωνιστικά, αφού γέμισαν με εφιάλτες πολιτικούς, πιστούς στο Σιωνισμό,-Ν.Τ.Π.
Ο εφαρμοζόμενος άκρατος καπιταλισμός, είναι ο καπιταλισμός της καταστροφής των λαών. Όλος ο πλούτος των κρατών της Γης, πηγαίνει στις τράπεζες των ηγετών της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης. Ανάμεσα στους μαθητές του Μίλτον Φρίντμαν, της Σχολής του Σικάγου, συγκαταλέγονται αρκετοί Πρόεδροι των Σιωνιστικών ΗΠΑ, Πρωθυπουργοί της Σιωνιστικής Βρετανίας, Ρώσοι ολιγάρχες της εποχής Γιέλτσιν, υπουργοί οικονομικών πολλών χωρών, Βασιλείς της Ευρώπης, και Δικτάτορες σε χώρες του τρίτου Κόσμου, Γενικοί Γραμματείς του Κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, ( Γιαυτό «φάγανε» τον φιλέλληνα Captain Γουέϊ Τζιαφού), αξιωματούχοι του γνωστού μας Δ.Ν.Τ., και οι επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας των Σιωνιστικών ΗΠΑ, (Federal Reserve Bank), δηλαδή όλος ο καλός Σιωνιστικός κόσμος της Ν.Τ.Π.

Μετά τη Χιλή, το Δόγμα του Σοκ, εφαρμόστηκε πάλι, με πολύ μεγαλύτερη βιαιότητα, Στρατιωτική & Οικονομική, στο Ιράκ & Αφγανιστάν, και σήμερα με οικονομική βαρβαρότητα στην Ελλάδα.
Στη χώρα μας σήμερα εφαρμόζεται μια ριζοσπαστική οικονομική θεραπεία-Σοκ, με μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ενιαίο φορολογικό συντελεστή 33%, ΦΠΑ υψηλό 23%, δραματική μείωση του ρόλου του Κράτους, όπου όλα τα έσοδα πάνε στα τοκοχρεολύσια των δανείων της Σιωνιστικής Τρόϊκα. Υπενθυμίζω ότι Τρόϊκα είναι το Σιωνιστικό Δ.Ν.Τ.

Η Σιωνιστική Ε.Ε., και η Σιωνιστική Κεντρική Τράπεζα Γερμανίας.
Όλα αυτά Σιωνιστικών συμφερόντων, των ηγετών της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, γιαυτό μας πίνουν το αίμα με τα τοκοχρεολύσια. Έχουν παράδοση να πίνουν το αίμα των Λαών.
Οι τρείς τυπικές απαιτήσεις των Σιωνιστών δανειστών για ιδιωτικοποιήσεις, για κρατική απορρύθμιση, για ολικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, και περικοπές στην Εθνική Άμυνα, δεν είναι καθόλου δημοφιλείς στους Έλληνες.

Στο Δόγμα του Σοκ, γίνεται άγρια εκμετάλλευση των εθνικών και οικονομικών κρίσεων, υπό των Σιωνιστών ηγετών της Ν.Τ.Π.
Η κρίση χρέους που μας δημιούργησαν οι Σιωνιστές Παντοκράτορες, υποχρεώνει την Ελλάδα να ξεπουλήσει τα χρυσαφικά της, ή να πεθάνει.
Η Ελλάδα σήμερα λόγω του οικονομικού «Δόγματος Σοκ» λόγω του υπερβολικού δανεισμού, και συνεπώς τεράστιου χρέους, ευρίσκεται σε κατάσταση καταστολής και διάλυσης.
Σε κάθε χώρα όπου εφαρμόστηκαν οι πολιτικές του οικονομικού Δόγματος του Σοκ, της Σχολής του Σικάγου, προέκυψαν πολύ πλούσιοι Δυνάστες. Στη Ρωσία τους αποκαλούν «Ολιγάρχες», στη Κίνα «Ηγεμονίσκους», στη Χιλή «Πιράνχας», στην Ελλάδα «Καρχαρίες», και στο παγκόσμιο Σιωνιστικό οικονομικό σύστημα, «Αρπακτικά».
Με τις οικονομικές αρχές του Δόγματος του Σοκ, εξαφανίζεται η μεσαία τάξη, και έτσι έχουμε μόνο πολύ πλουσίους, και φτωχούς.

Τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του συστήματος είναι η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, που συχνά συνοδεύεται με την εκτόξευση του δημόσιου χρέους, και το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους, και στους αναλώσιμους φτωχούς. Οι Έλληνες σήμερα με το βομβαρδισμό που υφίστανται των οικονομικών θεωριών και πρακτικών του Δόγματος του Σοκ, της Σχολής του Σικάγου, αναμένεται να είναι τόσο συγκλονισμένοι και τρομοκρατημένοι, ώστε να παραδώσουν τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην εθνική κυριαρχία των Σιωνιστικών ΗΠΑ & Ε.Ε., δηλαδή στις πετρελαϊκές εταιρίες του ηγέτου της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας Ροκφέλερ, και να αποδεχτούν χωρίς αντίσταση το διαμελισμό της χώρας, και την ύπαρξη Ε.Ο.Ζ. στη χώρα μας. Ήδη σχεδιάζουν ΕΟΖ στη Θράκη, δηλαδή φτηνά μεροκάματα επιπέδου Βουλγαρίας, Ρουμανίας, & Αλβανίας.

Όσον αφορά την Α.Ο.Ζ. με τα ενεργειακά κοιτάσματα, ας την ξεχάσουμε για πάντα, αφού την «έφαγαν» τα παγκόσμια αρπακτικά.
Μία απόδειξη του εφαρμοζόμενου Δόγματος του Σοκ επάνω στην ανθρωπότητα, είναι και η ηλεκτρονική κατασκοπεία των Σιωνιστικών δυνάμεων-(ΗΠΑ), -όπως πρόσφατα απεκαλύφθη-, εναντίον όλων των άλλων φιλικών ή εχθρικών προς ΗΠΑ, κρατών του πλανήτη.
Είναι γνωστή σε όλους μας η υπόθεση SNOWDEN, του νεαρού Αμερικανού που απεκάλυψε την ηλεκτρονική κατασκοπεία των Σιωνιστών Παντοκρατόρων, εναντίον όλων των άλλων φίλων και εχθρών, πολιτών ή κρατών του πλανήτη.

Έτσι παρακολουθούσαν και παρακολουθούν οι Σιωνιστικές ΗΠΑ,
με τις μυστικές υπηρεσίες τους NSA, CIA, κ.λ.π. για λογαριασμό της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, όλα τα κράτη, αλλά και άτομα στο πλανήτη.
Η κατασκοπεία και παρακολούθησης έγιναν και γίνονται μέσω όλων των ηλεκτρονικών δικτύων του διαδικτύου, και κινητών τηλεφώνων, δηλαδή προηγμένης τεχνολογίας κατασκοπεία, και έφεραν σε δύσκολη διπλωματική θέση τις Σιωνιστικές ΗΠΑ , με όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Ακόμη και τις αποικίες τους, -σαν την Ελλάδα,- κατασκόπευαν, όπου «ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον». Αφού στην αποικία Ελλάδα ισχύει το ρητό «Μπάτε σκύλοι αλέστε», & «Ξέφραγο αμπέλι» για όλους,
τι χρειαζότανε η ηλεκτρονική κατασκοπεία, αφού η Μεγάλη σιδερόφρακτη Πρεσβεία τα μαθαίνει όλα από πρώτο χέρι, από τους προσκυνημένους εφιάλτες υποτελείς πολιτικούς.

Η ηλεκτρονική αυτή κατασκοπεία εναντίον φίλων και εχθρών, εντάσσεται μέσα στα πλαίσια των μεθόδων του Δόγματος του Σοκ, του ψυχολογικού πολέμου που εφαρμόζει η Παγκόσμια Σιωνιστική Δικτατορία, εναντίον πάντων, προκειμένου να μας τρομοκρατεί.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάτι γενναία παλικάρια σαν τον Ασάνζ των WIKILEAKS, και τον SNOWDEN της NSA, και μαθαίνουμε με τι «κουμάσια» συμμάχους ΑμερικανοΣιωνιστές έχουμε να κάνουμε.
Τα εγχώρια ΜΜΕ γράφουν, «Αποκλειστικό!! Όλα στη φόρα».

Οι υποκλοπές και κατασκοπεία της Αμερικανικής NSA, πιάνει πολύ βαθιά και την Ελλάδα τη τελευταία τετραετία, την Ελλάδα των Jeffrey,
Σαμαράδων, Βουβουζέλων, κ.λ.π. Αφού τα μαθαίνουν από τους ίδιους από πρώτο χέρι, γιατί να ξοδεύουν χρήματα για ηλεκτρονική υποκλοπή!
Εφαρμόζουν το οικονομικό Δόγμα του Σοκ επάνω στην Ελλάδα, και στους Έλληνες. Τα ΜΜΕ γράφουν, «Ξεπερνάει και τη πιο νοσηρή φαντασία». «Η Ελλάδα έγινε έρμαιο των πολιτικών και τραπεζικών Σιωνιστών Αμερικανών και Γερμανών δολοφόνων».

Ο νεαρός SNOWDEN κατέχει τεράστιο υλικό που θα πλήξει τους Σιωνιστές Κοσμοκράτορες. Οι Αμερικανοί της παγκόσμιας κυβέρνησης
αντέδρασαν με μια κυνική ομολογία λέγοντας, «Τι κάνετε έτσι;;;
σε όλο τον κόσμο το ίδιο γίνεται». Οι κατασκοπείες αυτές των ΗΠΑ, λέγονται ηλεκτρονικός, ψηφιακός, ψυχρός πόλεμος, εναντίον πάντων, και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του «Δόγματος του Σοκ» , για τρομοκράτηση των πολιτών και κρατών του πλανήτη.

Βλέπετε σήμερα τι συμβαίνει σε Συρία, Αίγυπτο;;
Τα ίδια με οικονομική μορφή συμβαίνουν και στην Ελλάδα.

Ύστερα από όλα αυτά, εμείς οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι για όλα όσα θα συμβούν στο άμεσο μέλλον;;; Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα ανθρωποειδή αρπακτικά που ληστεύουν το πλανήτη;

Δυστυχώς για την Ελλάδα, η χώρα μας ευρίσκεται υπό τη κατοχή της Σιωνιστικής Τρόϊκα των δανειστών, τα στελέχη της οποίας είναι απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγου, και εφαρμόζουν το Δόγμα του Σοκ,
επάνω στους Έλληνες, με τη βοήθεια υποτελών εφιαλτών πολιτικών.

Ο ΠΑΤΕΡ ΠΟΛΥΒΟΛΗΤΗΣ > ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ-ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΒΟΛΗ ΜΕ ΠΟΛΥΒΟΛΟ ΤΟΥ Ε.Σ.

Ο ΠΑΤΕΡ ΠΟΛΥΒΟΛΗΤΗΣ > ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ-ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΒΟΛΗ ΜΕ ΠΟΛΥΒΟΛΟ ΤΟΥ Ε.Σ.

“Παπαφλέσσας” στην Λήμνο. Ένας παπάς με κράνος πίσω από ένα “ευλογημένο” πολυβόλο εκπαιδεύεται μαζί με τον τοπικό πληθυσμό “για παν ενδεχόμενο”. Η φωτογραφία είναι από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες των εθνοφυλάκων στη Λήμνο όπου ο πάτερ παίζει ενεργό ρόλο και δεν ...ευλογεί απλώς τα όπλα. Κράνος και ράσο πάνε μια χαρά μαζί και από κοντά και το πολυβόλο. Γιατί όσοι έρθουν "απρόσκλητοι" στην Λήμνο δεν θα αποχωρήσουν μόνο με προσευχές και την επίκληση του Μεγαλοδύναμου. Καλό κουράγιο πάτερ! 

Εντείνεται η διεθνής δράση των…«Τούρκων της Δυτικής Θράκης»!

Εντείνεται η διεθνής δράση των…«Τούρκων της Δυτικής Θράκης»!

Ακόμη μεγαλύτερη πλέον η τουρκική εκπροσώπηση στη FUEN, αφού εκτός των αλυτρωτικών τουρκοσυλλόγων έγινε πια δεκτό ως μέλος και το DEB, το κόμμα των τουρκοφρόνων της ελληνικής Θράκης…

Όπως διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης» (ABTTF), του αλυτρωτικού δηλαδή σωματείου που δραστηριοποιείται στη Δυτική Ευρώπη με πακτωλούς μαύρου τουρκικού χρήματος, η λεγόμενη «Ομοσπονδιακή Ένωση Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» (FUEN) πραγματοποίησε στο διάστημα 19-23 Ιουνίου 2013 το ετήσιο συνέδριο της στο Ν.Τιρόλο της Ιταλίας και σε αυτό την…«Τουρκική Μειονότητα Δυτικής Θράκης» την εκπροσώπησαν η ΑBTTF , ο «Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης» (BTAYTD) και το κόμμα DEB, που υπέβαλε μάλιστα και αίτημα ένταξης ως μέλους στη FUEN. Παρών φυσικά για λογαριασμό της ABTTF ο διαβόητος αρχιχαφιές-πρόεδρος Χαλίτ Χαμπίπογλου, ενώ από το DEB παρέστησαν ο πρόεδρος Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο σύμβουλός του Αϊντίν Αχμέτ, καθώς και τα μέλη Λεϊλά Σαλίχογλου και Σερήφ Οσμάν. Τον BTAYTD εκπροσώπησε ο φανατικός τουρκόψυχος – και αρθρογράφος της προξενοφυλλάδας της Κομοτηνής «Γκιουντέμ» – Τζεμίλ Καμπζά, ενώ το «παρών» έδωσε και η “Πολιτιστική-Εκπαιδευτική Εταιρία Μειονότητας Δυτικής Θράκης” (ΠΕΚΕΜ) με τη διευθύντριά της (και επίσης διαβόητη τουρκοπρακτοράντζα) Περβίν Χαϊρουλλάχ. Σχεδόν όλος ο…καλός κόσμος δηλαδή ήταν εκεί (τον βλέπετε και στην 1η φωτογραφία)! 
Από το συνέδριο βέβαια δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι γνωστές ευρω-χαζοχαρούμενες σάχλες, όπως ένα…Φεστιβάλ Γεύσεων (από τα διάφορα μέλη της FUEN) ή σαν κι αυτό που βλέπετε στη 2η φωτογραφία, με τα πολύχρωμα μπαλόνια προφανώς να συμβολίζουν την ευρωπαϊκή…πολυεθνικότητα και πολυπολιτισμικότητα. Επειδή όμως, πλην της συγκεκριμένης γελοιότητας, είχαμε κι πιο…σοβαρά, να σας ενημερώσουμε ότι κατά τις εκλογές που έγιναν στην βουλή των αντιπροσωπειών της FUEN, το κόμμα DEB ως εκπρόσωπος (σ.σ. ρητά και ξεκάθαρα) της…Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης είδε την αίτηση του ως νέου μέλους να γίνεται δεκτή. «Έτσι» συνεχίζει η επίσημη ανακοίνωση της ABTΤF,  «η Τουρκική Μειονότητα Δυτικής Θράκης πέτυχε μία ιστορική επιτυχία και πλέον θα εκπροσωπείται πλέον στην FUEN, από τον BTAYTD, το κόμμα DEB και την ABTTF. Και ο πρόεδρος όμως της ABTTF Χαλίτ Χαμπίπογλου εξελέγη στο Δ.Σ. της FUEN, έλαβε μάλιστα και το αξίωμα του αντιπροέδρου».
Και για να μη σας μείνει καμμιά αμφιβολία για το αντικειμενικό πνεύμα που κυριαρχεί μέσα σ’ αυτή την περίφημη FUEN (σ.σ. ναι, είναι η γνωστή οργάνωση που, όπως πολλές φορές σας έχουμε γράψει στο «Προξενείο-Στοπ», τα μέλη της πηγαινοέρχονται στη Θράκη με όλα τα έξοδα πληρωμένα και βγάζουν εκθέσεις σε βάρος της χώρας μας), η ανακοίνωση καταλήγει ως εξής:
«Τα παραβιασθέντα μειονοτικά μας δικαιώματα και οι επιθέσεις μίσους ενάντια στην μειονότητα μας συζητήθηκαν στη βουλή των αντιπροσωπειών και έγινε δεκτό το σχέδιο ψηφίσματος που υπέβαλλαν από κοινού η ABTTF και ο BTAYTD ως επιτροπή ¨Τούρκων Δυτικής Θράκης¨, και αφορούσε τα αναγνωρισμένα από διεθνείς συνθήκες δικαιώματα της μειονότητας, τα οποία παραβιάζονται από την Ελλάδα. Επίσης εγκρίθηκε και το κείμενο που υπέβαλλαν οι ABTTF και BTAYTD, στο οποίο αναφέρεται η αύξηση επιθέσεων μίσους κατά της Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης και ζητείται από την Ελλάδα να πάρει μέτρα για την αποτροπή τους».

Το βαρόμετρο της καινοτομικής σκέψης.

Το βαρόμετρο της καινοτομικής σκέψης.    Πολύ καλό!!!
 
 
 

 
Σε κάποιο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ζητήθηκε από τους φοιτητές της φυσικής να λύσουν το εξής πρόβλημα: <<Πως μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα βαρόμετρο για να υπολογίσετε το
ύψος ενός ψηλού κτιρίου;>>
 

Η <<σωστή>> απάντηση (και θα καταλάβετε σύντομα προς τι τα εισαγωγικά), η απάντηση που ήθελε ο καθηγητής και έδωσαν όλοι οι φοιτητές πλην ενός, ήταν να μετρηθεί η πίεση του αέρα στην κορυφή και στη βάση του κτιρίου και από τη διαφορά -με τη χρήση του κατάλληλου τύπου- να βρεθεί το ύψος.
Όμως κάποιος σπουδαστής είχε μια διαφορετική ιδέα:
<<Δένω το βαρόμετρο σε ένα σκοινί και το κατεβάζω ως το δρόμο. Το μήκος του σκοινιού είναι προφανώς ίσο με το ύψος του κτιρίου.>>

Ο καθηγητής βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ο φοιτητής είχε δώσει σωστή απάντηση, αφού στη διατύπωση δεν αναφερόταν τίποτα για την πίεση του αέρα ή για τη μη-χρήση σκοινιών.
Ζήτησε τη βοήθεια ενός άλλου καθηγητή και συμφώνησαν ότι ο φοιτητής έπρεπε να απαντήσει ξανά στην ερώτηση, προκειμένου να δείξει ότι έχει γνώσεις φυσικής. Ο φοιτητής δεν είχε καμία αντίρρηση. Τους έδωσε πέντε καινούριες απαντήσεις:

1) Ρίχνεις το βαρόμετρο από την κορυφή του κτιρίου και χρονομετράς την
πτώση. Έπειτα με τη χρήση του τύπου S=1/2at² υπολογίζεις το ύψος του
κτιρίου.

2) Μια ηλιόλουστη μέρα βγάζεις το χρονόμετρο έξω και μετράς το ύψος
του, το μήκος της σκιάς του και το μήκος της σκιάς του κτιρίου, και
μετά, με τη χρήση απλής αναλογίας υπολογίζεις το ύψος του.

3) Παίρνεις το βαρόμετρο και αρχίζεις να ανεβαίνεις τις σκάλες.
Χρησιμοποιείς το βαρόμετρο ως μονάδα μέτρησης για να μετρήσεις το ύψος
κάθε σκαλοπατιού. Πολλαπλασιάζεις τα σκαλιά με το ύψος του βαρόμετρου
και έχεις το ύψος του κτιρίου.

4) Στερεώνεις το βαρόμετρο στην άκρη μιας χορδής το κουνάς σαν
εκκρεμές και καθορίζεις την τιμή του g (επιτάχυνση της βαρύτητας) στο
επίπεδο του δρόμου και στην κορυφή του κτιρίου. Από τη διαφορά των δύο
τιμών του g μπορείς να υπολογίσεις το ύψος του κτιρίου.

5) (το καλύτερο!) Πηγαίνεις στον επιστάτη του κτιρίου και του λες: <<Αν
μου πείτε το ύψος του κτιρίου θα σας δώσω αυτό το πολύ ωραίο
βαρόμετρο.>>

Ο φοιτητής πήρε άριστα, αλλά δεν γνωρίζω τι έκανε μετά στη ζωή του.
 

Ο τρόπος που σκέφτηκε ο φοιτητής, στη θεωρία της νοημοσύνης καλείται
<<αποκλίνουσα ενόραση>>.

Τις περισσότερες φορές (και οι περισσότεροι άνθρωποι) όταν
αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα ψάχνουμε μια λύση που μας παγιδεύει στην
αρχική του διατύπωση.

Για παράδειγμα στην ερώτηση: <<Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την
οικονομική κρίση στην Ελλάδα;>>, οι απαντήσεις μπορούν να είναι πολύ
περισσότερες απ' όσες φανταζόμαστε, αρκεί πρώτα να κατανοήσουμε τη
φύση της ερώτησης (τη φύση της κρίσης μάλλον).
Όπως το βαρόμετρο σε παγιδεύει στη λύση μέσω της μέτρησης της πίεσης,
έτσι και η <<οικονομική κρίση>> σε παγιδεύει στη λύση μέσω της
οικονομίας.

Ένα άλλο παράδειγμα αυτοπεριορισμού της σκέψης είναι το ερώτημα που
έχει να κάνει με τη χρήση ενός συνδετήρα. Είναι απλό: <<Με πόσους
τρόπους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα συνδετήρα;>>
Σε αυτό το ερώτημα οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν πέντε έως είκοσι
τρόπους.
Κάποιοι όμως (ειδικά τα παιδιά) μπορούν να βρουν έως και χίλιους
πεντακόσιους τρόπους, μπορεί και περισσότερους.
Για παράδειγμα η απάντηση μπορεί να ξεκινήσει ως εξής: <<Ο συνδετήρας
είναι φτιαγμένος από φελιζόλ και έχει ύψος 800 μέτρα...>>

Αν ξανακοιτάξετε το πρόβλημα θα δείτε ότι πουθενά δεν αναφέρεται ότι ο
συνδετήρας είναι ο οικείος σε όλους συνδετήρας γραφείου. Ούτε το
μέγεθος του αναφέρεται ούτε το υλικό κατασκευής (ένας χρυσός
συνδετήρας φοριέται και ως κόσμημα, ένας συνδετήρας από καθαρό ουράνιο
ως όπλο μαζικής καταστροφής).

Όταν, μάλιστα, έγινε μια σχετική έρευνα σε σχολεία βγήκαν τα εξής
πορίσματα: Τα παιδιά ηλικίας 5-8 μπορούσαν να δώσουν απεριόριστες
απαντήσεις. Τα ίδια παιδιά, μετά από λίγα χρόνια εκπαίδευσης, έδιναν
πολύ λιγότερες από τις μισές. Και ως ενήλικες είχαν τις συνηθισμένες
5-10 λύσεις.

Αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση, αφού -όπως είχε πει κάποιος συγγραφέας
του οποίου το όνομα δε θυμάμαι: <<Εκπαίδευση είναι ο τρόπος να
δημιουργείς έναν ηλίθιο ενήλικα από ένα πανέξυπνο παιδί>>.

Συμπερασματικά: Όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με πολύ
περισσότερους τρόπους από αυτούς που θεωρούμε ως τους μόνους δυνατούς,
αρκεί να επανεξετάσουμε το ερώτημα και να σκεφτούμε κάπως πιο...
ελεύθερα. 

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους τρομάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των εδεσμάτων που θα τους προσφέραμε. Εξαιτίας του ότι δεκάδες από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στους αρχαίους Έλληνες, όπως η πατάτα λ.χ. από τα βασικότερα είδη της σημερινής διατροφής έγινε γνωστή στους Ευρωπαίους το 1530 και οι Έλληνες γεύτηκαν τη νοστιμιά της 300 χρόνια αργότερα, το 1832.

Άγνωστα επίσης ήταν στους προγόνους μας και γενικά στους Μεσογειακούς λαούς, το ρύζι, η ζάχαρη, το καλαμπόκι, ο καφές, οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά (μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες) τα πορτοκάλια και τα λεμόνια, το κακάο και διάφορα μπαχαρικά, τα ποικίλα ποτά, ακόμη και το ούζο- αφού φαίνεται να αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης- τα ζυμαρικά, και ένα πλήθος από διάφορα αγαθά, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές μας.

Αλλά, παρ’ όλες τις ελλείψεις τόσων βασικών αγαθών, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν καλοφαγάδες.

Στα συμπόσιά τους τα τραπέζια ήταν βαρυφορτωμένα και το κρασί έρεε άφθονο.

Σ’ ένα πλούσιο δείπνο (περίπου τον 5^ο π.Χ. αιώνα) μπορούσε κανείς να δει τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, «αίθοπα οίνο» από τη Χίο και τη Λέσβο, θαλασσινά από τις πλούσιες ακτές της Εύβοιας, δαμάσκηνα από τη Δαμασκό της Συρίας, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, φάβα ή ζωμό από μπιζέλια, τηγανίτες βουτηγμένες στο λάδι και γαρνιρισμένες με μέλι, τυρί αλογίσιο, που έτρωγαν μόνο οι «πολεμοχαρείς», βραστούς βολβούς, ραπάνια για να φεύγει το μεθύσι και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα «νωγαλεύματα».

Όλα αυτά τα εδέσματα της Αρχαίας Ελλάδας και ο «τρόπος» διατροφής των αρχαίων Ελλήνων προσελκύουν αρκετούς ανθρώπους της εποχής μας να αναζητούν λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων.

Λιτοδίαιτοι και Καλοφαγάδες.

Αν και υπήρχαν κάποιοι Έλληνες που στα συμπόσιά τους και γενικότερα η τροφή τους αποτελούνταν από ποικίλα εδέσματα, η Αθήνα και γενικότερα η Αρχαία Ελλάδα αντιμετώπιζε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα: την φτώχεια, η οποία είχε γίνει παντοτινός σύντροφος των Αρχαίων Ελλήνων.

Το άγονο έδαφος της Ελλάδας, η δυσκολία στις συγκοινωνίες και βέβαια οι πολύχρονοι πόλεμοι είχαν όπως ήταν φυσικό μεγάλη επίπτωση και στη διατροφή των αρχαίων.

Σ’ αυτό συντελούσε και η περιορισμένη παραγωγή της ελληνικής γης.

Η Αττική ήταν πολύ «λεπτόγεως» (άπαχη γη) και εξαιτίας του μεγάλου προβλήματος του νερού η παραγωγή της ήταν αρκετά μικρή. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της αρχαίας Ελλάδας ήταν το κριθάρι, το σιτάρι, το κρασί, το λάδι και οι ελιές. Στην Αττική έβγαινε επίσης μέλι και σύκα που ήταν το πιο εκλεκτό φρούτο για τους αρχαίους.

Το λάδι το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για τα φαγητά τους, αλλά και για το φωτισμό, για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών και ήταν απαραίτητο για τους αθλητές, που το άλειφαν στα κορμιά τους στις παλαίστρες.

Οι Αθηναίοι ήταν οι διασημότεροι για την ολιγοφαγία τους, γι’ αυτό βγήκε και η έκφραση «αττικηρώς ζην».

Γενικά όμως οι αρχαίοι ήταν λιτοδίαιτοι, γι’ αυτό και είχαν αυτοχριστεί «μικροτράπεζοι» και «φυλλοτρώγες».

Ο πολύτιμος άρτος των Αρχαίων.

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Αλλά τόσο το σιτάρι όσο και το κριθάρι δεν ήταν σε αφθονία για τους Αθηναίους, έτσι αναγκάζονταν να το εισάγουν από άλλα μέρη.

Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό ψωμί και ονομαζόταν μάζα.

Στη ζύμη του ψωμιού έβαζαν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα ακόμη, για να πάρει το ψωμί μια διαφορετική νοστιμάδα. Και φυσικά, έβαζαν το απαραίτητο αλάτι.

Ακόμη οι αρχαίοι είχαν τα εξής είδη ψωμιού:

Το σιμιγδαλένιο, το ψωμί από χοντράλευρο, το ψωμί από διάφορα γεννήματα, από ένα είδος σίκαλης της Αιγύπτου και το «ψωμί από κεχρί».

Λόγω της μεγάλης «αγάπης» των Αθηναίων για το ψωμί, του έδιναν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τρόπο που ψηνόταν, όπως:

«Ιπνίτης» ήταν το ψωμί που έψηναν μέσα σε θερμή σκάφη.

«Εσχαρίτης» το ψωμί που ψηνόταν στις σχάρες.

«Άρτο τυρόεντα» τυρόπιτα θα τον λέγαμε σήμερα.

«Κριβανίτης άρτος» γινόταν από σιμιγδάλι.

Το «όφωρος» ήταν ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι. Βέβαια αναφέρονται και από τους αρχαίους και διάφορα άλλα είδη ψωμιού.

Γνωστές επίσης ήταν και οι λαγάνες.

Και οι Αθηναίοι φουρνάρηδες είχαν καλή φήμη, για τα γλυκίσματα και τις πίτες τους.

Οι αρχαίοι εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς σήμερα την ύπαρξη του ψωμιού, και θεωρούσαν πως η μεγάλη ποικιλία του ψωμιού ήταν πολυτέλεια, αφού συνήθιζαν να τρώνε μόνο ένα κομμάτι κριθαρένια μπομπότα.

«Εγώ προσωπικά πιστεύω πως αυτή η αγαπητή συνήθεια των αρχαίων δηλαδή η μεγάλη ποικιλία ψωμιού που χρησιμοποιούσαν οφείλεται στο ότι το κριθάρι και το σιτάρι ήταν δύο από τα κύρια γεωργικά προϊόντα της Αρχαίας Ελλάδας και προσπαθούσαν να τα αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν».

Εδέσματα και συνταγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν στα γεύματα και στα δείπνα τους, τα τραπέζια να είναι πλούσια. Αποτελούνταν συνήθως από ψωμί, γλυκίσματα, φρούτα, ελιές, πίτες, κρέατα και χορταρικά. Φυσικά και από άφθονο κρασί.

Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβύθια ( που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα έτρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος).

Οι Αθηναίοι συνήθιζαν να έχουν στα σπίτια τους μεγάλη ποικιλία τροφών όπως ψωμί, λουκάνικα, σύκα, γλυκίσματα, μέλι, τυρί, τρυφερά χταπόδια, τσίχλες, σπουργίτια και άλλα πολλά.

Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ-μάρκετς.

Ένα από τα πιο απαραίτητα αγαθά σ’ ένα σπίτι ήταν το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλαίστρες, για ν’ αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους.

Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας.

Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματά τους.

Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι των αρχαίων ήταν το γάλα και το τυρί, που ήταν όμως δύο σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί.

Πολλές φορές για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που έβραζε, ένα κωνοροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος.

Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως θεωρούσαν αυτό το είδος διατροφής χωριάτικο (όπως το ίδιο γίνεται και σήμερα, στις μέρες μας, κάποιοι περιφρονούν πολύτιμες τροφές για τη ζωή μας, μόνο και μόνο από το άκουσμά τους, την εμφάνισή τους αλλά και την «διασημότητά» τους).

Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα έτρωγαν οι Κρητικοί.

Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, το παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης.

Για τους φτωχούς ανθρώπους οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη της απέφευγε!

Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή ήταν ο ζωμός από μπιζέλια.

Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.

Τα θαλασσινά που προτιμούσε ο λαός, ήταν οι σαρδέλες του Φαλήρου, το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο ψωμί. Αντίθετα, τα χέλια, ήταν πανάκριβα, περίπου τον 5^ο αι. π.Χ.

Οι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας.

Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.

Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν.

Στους «Ιππείς» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρεται επίσης ο «κάνδυλος» ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, του «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.

Βέβαια πολλοί ήταν αυτοί που στα έργα τους πρόσθεσαν «μια γεύση κουζίνας» ανέφεραν δηλαδή συνταγές και εδέσματα της εποχής, γιατί γνώριζαν πως οι αρχαίοι έχουν αδυναμία σ’ αυτά, έτσι θα έβρισκαν τα έργα τους πιο ελκυστικά.

Στις θυσίες τους ετοίμαζαν και ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το’ λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι.

Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ’ ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας, ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το έριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.

«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας, κυρίως στην περιοχή της Λυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε.

«Μυττωτός» πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.

Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γινόταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα.

Ακόμη, οι Αθηναίοι απέφευγαν να αρχίζουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα (γιατί πολύ πιθανόν να τους κοβόταν η όρεξη για φαγητό).

Αν και οι Αθηναίοι φρόντιζαν να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, δηλαδή χρήσιμα αγαθά, όπως τρόφιμα, δεν πρέπει να ξεχνούμε την φτώχεια που επικρατούσε στην Ελλάδα και ήταν ο παντοτινός σύντροφος των Ελλήνων. Η έλλειψη και η ακρίβεια των τροφίμων ανάγκαζε πολλούς να μην πετάνε τίποτα από τα περισσεύματα των δείπνων.

Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους Έλληνες. Ακόμη και στις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθουσιάσει τους Σπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι ψωμί.

Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν να αντέξουν τη σπαρτιατική λιτότητα. Γι’ αυτό και οι Σπαρτιάτες, πολύ πιθανόν να φάνταζαν ήρωες μπροστά σε κάποιους άλλους Έλληνες και συγκεκριμένα Αθηναίους που ήθελαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια και να μην λείπει κανένα είδος τροφής και ποτού από τα σπίτια τους.

Λαχανικά και όσπρια.

Τα λαχανικά στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, ήταν σε σπουδαία ζήτηση, κι όχι μόνο για τους οπαδούς του Πυθαγόρα, που τα προτιμούσαν, μια κι απέφευγαν να τρώνε όσα έχουν ζωή.

Ο Πλάτων, στην ιδιωτική του ζωή ακολουθούσε την «πυθαγόρειο δίαιτα». Που ήταν μια καθαρή χορτοφαγία κι έδειχνε ευχαριστημένος τρώγοντας λαχανικά. Πίστευε πως η δίαιτα, είναι η πηγή της υγείας και των καλών ηθών, δύο παραγόντων που κάνουν τα κράτη υγιή και ρωμαλέα, υλικώς, ηθικώς και ψυχικώς.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι όμως δύσκολα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις «φυτοφαγικές» οδηγίες του Πλάτωνα αφού τα λαχανικά είχαν γίνει για τους Αθηναίους από τα σπάνια αγαθά. Πολλά σπίτια όμως, κυρίως στα περίχωρα φρόντιζαν να έχουν χωράφια, κήπους, στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, στα χωράφια και στις άκρες των δρόμων. Φαγώσιμες ήταν ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες.

Φυσικά, είχαν σέλινο, άνηθο και δυόσμο, για να «καρυκεύουν» τα φαγητά τους. Μάλιστα στους αγώνες της Νεμέας γινόταν στεφάνωμα με σέλινο.

Τα κολοκυνθοειδή ήταν περισσότερο γνωστά στην Αίγυπτο, όπως τα πεπόνια (πέπων) και τ’ αγγούρια (σικυός). Μάλιστα υπήρχαν τριών ειδών αγγούρια, τα οποία είναι το λακωνικόν, ο σκυταλίας και το βοιωτικόν. Απ’ αυτά καλύτερα είναι τα λακωνικά όταν ποτίζονται, ενώ τ’ άλλα δεν πρέπει να ποτίζονται. Επίσης, τα αγγούρια έβγαιναν πιο δροσερά αν, πριν φυτευτούν οι σπόροι, μείνουν για λίγο μέσα στο γάλα ή σε διαλυμένο στο νερό μέλι.

Τα σκόρδα, ακόμη, ήταν απαραίτητα για τους αρχαίους αφού ήταν συμπλήρωμα για κάθε σαλάτα τους. Όπως επίσης και τα κρεμμύδια.

Γενικά τα χορταρικά τα σερβίρανε με μια σάλτσα φτιαγμένη από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.

Οπωσδήποτε η απουσία της ντομάτας στερούσε πολλά από την Αθηναία νοικοκυρά. Τα μανιτάρια όμως, αν και ήταν νοστιμότατα και περιζήτητα, όλοι τα φοβούνταν για το δηλητήριό τους.

Παρόλα αυτά, ένα περιβολάκι γεμάτο με δέντρα και λαχανικά ήταν όνειρο για τους αρχαίους.

Ακόμη και οι βασιλιάδες το λαχταρούσαν. Συγκεκριμένα ο Άτταλος ο Γ΄, ο φιλότεχνος βασιλιάς της Περγάμου, που κληροδότησε το βασίλειό του στη Ρώμη (το 133 π.Χ.), εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε νοσκύαμο, ελλέβορο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους «φίλους» του.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται να αγαπούσαν τα λαχανικά και γι’ αυτό να λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους ένα λαχανόκηπο. Βέβαια, αν θεωρήσουμε πως είναι αληθές αυτό που παρατήρησαν κάποιοι για το λαχανόκηπο του Αττάλου (πως, δηλαδή ενδιαφερόταν για τη δραστικότητα των φυτών), θα καταλάβουμε πως οι αρχαίοι δε λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλοι ένα λαχανόκηπο για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι, -οι περισσότεροι- τους χρειάζονται για να τραφούν από αυτούς και να ζήσουν και άλλοι για να σκοτώσουν.

Βέβαια, τα λαχανικά ήταν απαραίτητα για τη ζωή τους.

Από τα λαχανικά όμως των αρχαίων τα κουκιά είτε βρασμένα, είτε ψημένα, είτε σε πουρέ (έτνος), ήταν το πιο αηδιαστικό φαγώσιμο, για τους οπαδούς του Πυθαγόρα. Κι όχι μόνο, τα κουκιά ήταν πρόβλημα και για τους Αιγύπτιους.

Τα υπόλοιπα όμως λαχανικά ήταν νόστιμα σε όλους, πιστεύω.

Νωγαλεύματα-μπαχαρικά.

Νωγαλεύματα έλεγαν οι αρχαίοι τα γλυκά φαγητά και γενικά κάθε λιχουδιά.

Οι Έλληνες φαίνεται να έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στα αρτύματα και στα διάφορα καρυκεύματα, που έδιναν πικάντικες γεύσεις στα φαγητά τους. Έτσι ένα σπίτι της Αθήνας φρόντιζε, να έχει πάντα στα ράφια του, αλάτι (άλας), ρίγανη (ορίγανο), ξύδι (όξος), θυμάρι (θύμον), σουσάμι (σύσαμο), σταφίδες, κάππαρη, αυγά, αλίπαστα, κάρδαμο, συκόφυλλα, κύμινο, ελιές, σίλφιο, πετιμέζι, σκόρδα και διάφορα άλλα.

Ένα μενού με ορεκτικά και γλυκίσματα που θα ενθουσίαζε και τους σημερινούς καλοφαγάδες.

Ένα γλύκισμα τους ήταν βέβαια οι μελόπιτες, τις οποίες, έλεγαν γενικά «μελιτούττα». Σε προτίμηση όμως είχαν κι ένα γλύκισμα από λιναρόσπορους και μέλι, τη «χρυσόκολλα». Ένα άλλο γλύκισμα που λεγόταν «έκχυτο» φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο, μέσα σε καλούπια και ήταν περιχυμένο με κρασί μελωμένο.

Επίσης ένα άλλο γλύκισμα γινόταν με αλευρωμένο γάλα, που, όταν έμπαινε σε ειδικά κύπελλα, γαρνιρόταν με μέλι και πασπαλιζόταν με σουσάμι.

Οπωσδήποτε όμως τα πιο συνηθισμένα γλυκίσματα ήταν οι γαλατόπιτες.

Από τα καρυκεύματα, το πιο περιζήτητο αλλά και το πιο σπάνιο ήταν το μαύρο πιπέρι. Επίσης στόλιζαν τα φαγητά τους με σμύρνα, κάππαρη, ρίγανη, δυόσμο, κύμινο και διάφορα άλλα.

Όμως εκείνοι οι έμποροι που τολμούσαν να φέρουν στην Αθήνα πιπέρι ή άλλα μπαχαρικά, από τις αγορές της Ανατολής, κινδύνευαν να κατηγορηθούν σαν κατάσκοποι του βασιλιά των Περσών.

Αφού παρατηρείται ακόμη πως το πιπέρι είναι ξενικό όνομα, γιατί κανένα ελληνικό όνομα, εκτός από το μέλι, δεν τελειώνει σε «ι».

Παρόλα αυτά όμως βλέπουμε πως οι Έλληνες έχουν πλούτο μπαχαρικών και γλυκισμάτων.

Το Μέλι.

Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους.

Το μέλι ήταν γι’ αυτούς θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό, με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.

Την άποψη αυτή, σήμερα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε αφελή, τότε όμως το μέλι ήταν τόσο πολύτιμο και απαραίτητο γι’ αυτούς, που κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.

Τις θρεπτικές ιδιότητες του μελιού, δεν τις αγνοούσε φυσικά κανένας, γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, όλο έπαινοι ακούγονταν. Κι εξυμνούσαν, κυρίως, το μέλι της Αττικής, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως μόνο στην Αττική υπήρχε μέλι.

Η μελισσοκομία ανθούσε σε πολλά μέρη, στα νησιά και στην Αίγυπτο.

Το μέλι ήταν τόσο σημαντικό για τους αρχαίους, που αρκετές φορές γέμιζαν μεγάλους αμφορείς με αυτό και τ’ ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν τις σπουδές, τόσο στους θεούς που τιμούσαν, όσο και στις ψυχές των νεκρών.

Καταλαβαίνουμε έτσι, μετά από αυτό, πόσο πολύτιμη θεωρούσαν την αξία του.

Τα φρούτα.

Η αγάπη των αρχαίων για τα φρούτα θεωρείται φυσικά αναμφισβήτητη, αφού ήταν απαραίτητα για τη διατροφή τους. Για να υπάρχουν όμως τα φρούτα απαραίτητο ήταν το γλυκό μεσογειακό κλίμα που ευνοούσε την ανάπτυξη όλων σχεδόν των δέντρων.

Παρόλα αυτά, ορισμένα φρούτα, όμως, όπως είναι τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, τα μανταρίνια, τα ροδάκινα, τα τζάνερα και άλλα ήταν άγνωστα στο διαιτολόγιο των αρχαίων. Έτσι η πληθώρα των φρούτων, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές, ήταν βέβαια κάτι το αδιανόητο για αυτούς.

Η αγάπη για τα φρούτα όμως έπεισε πολλούς ποιητές, ότι αξίζει ν’ αφιερωθούν μερικοί στίχοι σ’ αυτά.

Ακόμη, οι αρχαίοι συγγραφείς έλεγαν κάρυα όλους τους καρπούς με τον σκληρό φλοιό.

Η Δαμασκός της Συρίας, αναφέρουν κάποιοι πως ονομάστηκε έτσι από τα καλά δαμάσκηνα που έβγαιναν στα μέρη της.

Οι Ρόδιοι και οι Σικελοί έλεγαν τα δαμάσκηνα «βράβυλα», άλλοι τα έλεγαν «κοκκύμπλα», ενώ ένας ποιητής-συγγραφέας ο Θεόφραστος ο Συρακόσιος μιλάει για «δαμάσκηνα και σποδιάς», ένα είδος από άγρια δαμάσκηνα.

Τα μήλα ήταν επίσης γνωστά στους αρχαίους, όχι όμως με την πλούσια ποικιλία που παρουσιάζονται σήμερα στην αγορά.

Τα γλυκά μήλα τα έλεγαν «Ορβικλάτα» και τα πιο ζουμερά «σητάνια» ή «πλατάνια».

Περίφημα ήταν τα μήλα της Κορίνθου, που παλαιότερα λέγονταν και Εφύρη ή Εφύρα.

Πάντως, η πορτοκαλιά, που πατρίδα της θεωρείται η νοτιοανατολική Ασία, ήταν άγνωστη για τους αρχαίους αφού έγινε γνωστή στην Ευρώπη το 16^ο αιώνα.

Ένα άλλο φρούτο που υπήρχε, όμως, στην αρχαία Ελλάδα ήταν τα κυδώνια που τα έλεγαν «στρουθία» και «κοδύματα».

Τα ροδάκινα που ήταν γνωστά στους Πέρσες ονομάζονταν «κοκκύμπλα», με το ίδιο όμως όνομα αναφέρονται και τα δαμάσκηνα.

Από τα πιο περιζήτητα φρούτα ήταν βέβαια τα σταφύλια, αλλά όσοι τα καλλιεργούσανε τα βλέπανε περισσότερο σαν κρασί.

Το πιο αγαπημένο φρούτο των αρχαίων ήταν όμως τα σύκα. Και τα πιο περίφημα ήταν τα σύκα της Αττικής, κάτι που ύμνησαν αρκετοί. Γι’ αυτό και ο Ίστρος (ένας γραμματικός, ποιητής και ιστορικός από την Κυρήνη) λέει στα «Αττικά» ότι «τα σύκα της Αττικής, που θεωρούνται και τα καλύτερα, δεν πρέπει να εξάγονται, ώστε να τα απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι...». Ακόμη αναφέρει, πως πολλοί όμως έκαναν μυστικά την εξαγωγή.

Η αγάπη και η εκτίμηση των αρχαίων για τα σύκα ασφαλώς μας εντυπωσιάζει, αφού πολλοί ποιητές και συγγραφείς έχουν αναφερθεί με πολύ μεγάλο θαυμασμό σ’ αυτά.

Τα σύκα υπήρχαν σε αφθονία και σε μεγάλη, για εκείνη την εποχή, ποικιλία. Τα πιο γνωστά ήταν τα χελιδώνια σύκα, οι αγριοσυκιές γενικά, οι λευκοαγριοσυκιές, οι φιβαλέους και οι οπωροβασιλίδας. Γνωστά επίσης ήταν τα ασπρόσυκα τα οποία τα έλεγαν «λευκερινεά» και μερικά που είχαν ξινή γεύση «οξάλια».

Φημισμένα ήταν και τα ροδίτικα σύκα, που ο Σαμιώτης κωμωδιογράφος Λυγκεύς τα συγκρίνει, στις «Επιστολές» του, με τα σύκα της Αττικής.

Αλλά και τα σύκα της Πάρου τα σύγκριναν με άλλα αγριόσυκα για να φανεί η νοστιμάδα τους.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφορα είδη σύκων.

Ο Φιλήμων, στις «Αττικές λέξεις», αναφέρεται στα βασιλικά σύκα.

Στην Αχαΐα ήταν συκιές που ωρίμαζαν το χειμώνα και οι καρποί τους λέγονταν «κοδώνια σύκα».

Μερικές συκιές καρποφορούσαν δύο φορές το χρόνο, και λέγονταν «δίφορες». Μερικοί μάλιστα συζητούσαν και για τρίφορη συκιά (φρούτα τρεις φορές το χρόνο) που έβγαινε όμως μόνο στη νήσο Κέα.

Το σύκο ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους αλλά και στους απογόνους τους, που έχουν πάρει το όνομα του αρκετά χωριά στην εποχή μας.

Τα κρασιά.

Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν). Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος.

Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.

Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα.

Βέβαια, το παγωμένο κρασί ήταν μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.

Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».

Ακόμη, έφτιαχναν το κρασί με διαφορετικούς τρόπους, από τους σημερινούς, γεγονός που δείχνει πόσο εξελίχθηκε με τα χρόνια η παρασκευή του κρασιού.

Ο τρύγος λοιπόν γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι.

Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους. Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν. Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα.

Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν.

Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού.

Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού.

Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά.

Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη.

Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.

Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό.

Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο.

Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περιζήτητα.

Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.

Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Συγκεκριμένα πριν από το δείπνο ή το γεύμα, οι αρχαίοι ανακάτευαν το κρασί με το νερό σ’ ένα μεγάλο αγγείο, τον κρατήρα. Και οι δούλοι έπαιρναν το κρασί απ’ τον κρατήρα με μακριές κουτάλες, πήλινες, ξύλινες ή μεταλλικές, αλλά και με μια κανάτα μπορούσαν να γεμίσουν τα κύπελλα ή ποτήρια των καλεσμένων σε ένα τραπέζι.

Το κρασί αφού ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους χρησίμευε βέβαια και για τις σπουδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Μερικές φορές όμως η λατρεία ορισμένων θεοτήτων απέκλειε το κρασί, οπότε οι σχετικές σπουδές γίνονταν ακόμη και με γάλα! Είχαν όπως φαίνεται και τις προλήψεις τους όταν έπιναν ή χρησιμοποιούσαν το κρασί.

Το γεγονός όμως ότι οι Έλληνες αγαπούσαν τόσο πολύ το κρασί εξηγεί το λόγο για τον οποίο υπήρχαν τόσοι σπουδαίοι κρασότοποι στην Ελλάδα.

Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ’ ονόμαζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήταν το κρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.

Τα κορινθιακά κρασιά αντίθετα όμως δεν ήταν σε ζήτηση γιατί όπως έλεγαν ήταν κρασιά βασανιστήρια και παράξενα.

Καλή φήμη δεν είχε όμως και το κρασί που φτιαχνόταν στα περίχωρα της Κερυνίας της Αχαΐας, αφού δημιουργούσε προβλήματα στις εγκύους.

Αλλά και για το κρασί της Θάσου λεγόταν πως καταπολεμούσε την αϋπνία, αλλά έφερνε και ύπνο!

Παρόλα αυτά τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα ελληνικά, και από τα πιο περίφημα, του κυρίως ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.

Εκτός της κυρίως Ελλάδας ξεχώριζαν ακόμη το «χαλυβώνιο» κρασί της Δαμασκού, με κύριο προμηθευτή τη βασιλική αυλή της Περσίας, καθώς και τα φοινικικά κρασιά.

Περίεργο πάντως είναι το γεγονός πως οι αρχαίοι Έλληνες αγνοούσαν ή απέφευγαν το ζύθο, το εθνικό ποτό των Αιγυπτίων, που γινόταν από κριθάρι ή σίκαλη και από χουρμάδες, παρά τις τόσες συναλλαγές που είχαν.

Πάντως, η αρχαία Ελλάδα όπως φαίνεται είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου.

Η μεγάλη αυτή ποικιλία κρασιών οδήγησε πρώτα τους Έλληνες και στη συνέχεια τους Ρωμαίους να ιδρύσουν τα «εμπορεία», όπου μπορούσε κανείς ν’ ανταλλάξει σκλάβους με τα καλύτερα κρασιά.

Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους.

Όσα κρασιά ήταν να περάσουν στο εμπόριο φυλάγονταν μέσα σε μεγάλα και κατάλληλα πιθάρια, ενώ τα σπιτικά κρασιά ή όσα πήγαιναν στην κοντινή αγορά τα έβαζαν σε ασκούς από χοιρινά ή κατσικίσια δέρματα.

Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ’ όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.

Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό».

Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.

Το κυνήγι.

Το κυνήγι, κυρίως με τα τόξα, το αγαπούσαν όλοι οι... πολεμιστές, αφού ήταν άφθονο στην αρχαία εποχή και υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις όπου δεν πατούσε ανθρώπινο πόδι.

Τα δολώματα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως μικρά πιτσούνια και τυφλωμένα περιστεράκια!

Οι αρχαίοι έτρωγαν όχι μόνο τα περιστέρια αλλά όλα τα πετούμενα, ακόμη και τα μικρά σπουργίτια, εκτός απ’ τα κοράκια, με το σκληρό και στυφό κρέας τους. Απέφευγαν όμως να τρώνε και τα ορτύκια, αφού τα φυλάγανε για τις αξιολάτρευτες ορτυκομαχίες τους μια και το χρήμα είχε και αυτό την τιμητική του θέση στην κοινωνία.

Τα προϊόντα του κυνηγιού ήταν ακόμη, κυρίως, τσίχλες, συκοφάγοι, κοτσύφια, πέρδικες, ψαρόνια, αγριόπαπιες, χήνες κ.λ.π.

Αλλά από τα πιο ζηλευτά θηράματα ήταν οι αγριόχοιροι, τα ελάφια και τα ζαρκάδια, που ζούσαν τότε σ’ όλα τα ελληνικά βουνά.

Τέλος, τα αγαθά του κυνηγιού θεωρούνταν βέβαια από τους αρχαίους ως τα πιο νόστιμα.

Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων όπως φαίνεται ήταν πλήρης αν αναλογιστούμε τις τροφές που υπήρχαν τότε. Και οι Έλληνες δείχνουν να ήταν περισσότερο καλοφαγάδες παρά λιτοδίαιτοι, αφού στα συμπόσια τους τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα τραπέζια ήταν γεμάτα από πλήθος διαφόρων τροφών, και γευμάτων.

Εξάλλου, οι αρχαίοι έλεγαν πως ένα υγιές και καλό μυαλό πρέπει να βρίσκεται μέσα σε ένα υγιές σώμα. Δηλαδή όσο σημαντικό θεωρούσαν την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, τόσο σημαντικό θεωρούσαν και την καλή και σωστή διατροφή του.

Η εργασία αυτή με βοήθησε αρκετά να μάθω περισσότερα απ’ όσα γνώριζα για το διαιτολόγιο των προγόνων μας. Ήταν για μένα αρκετά σημαντική αφού μου πρόσφερε αρκετές πληροφορίες και γνώσεις για τη ζωή, γενικά, των αρχαίων Ελλήνων.

Και, πραγματικά, γνώρισα καλύτερα όχι μόνο τις διατροφικές επιλογές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και τον τρόπο ζωής τους, γιατί πιστεύω πως μέσα από τη διατροφή κάποιου λαού μπορείς να καταλάβεις, λιγότερο ή περισσότερο, και τις καθημερινές του συνήθειες.

Βάζουν ταφόπλακα στα ελληνικά κοιτάσματα, κλείνουν το Ι.Γ.Μ.Ε > Μόνο συμφωνίες για αγωγούς συμφερόντων ενδιαφέρονται

Βάζουν ταφόπλακα στα ελληνικά κοιτάσματα, κλείνουν το Ι.Γ.Μ.Ε > Μόνο συμφωνίες για αγωγούς συμφερόντων ενδιαφέρονται

'ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ'

Τα «μυστικά» της ελληνικής γης

Να θυμίσω με τι ασχολείται το ΙΓΜΕ !!

Προς αυτή την κατεύθυνση και βάσει του Ιδρυτικού του Νόμου, το Ι.Γ.Μ.Ε.:
1. Εκτελεί χρέη Εθνικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, σκοπός της οποίας είναι η αποτύπωση – καταγραφή και τελικά η γνώση της βασικής γεωλογικής δομής της χώρας, με χαρτογραφήσεις, γεωχημεία, γεωφυσική, τηλεπισκόπηση, βάσεις γεωεπιστημονικών δεδομένων κ.α. 

2. Γνωμοδοτεί όσον αφορά τον έλεγχο και τη λειτουργία μεταλλείων, τη διαχείριση των γεωθερμικών πεδίων και ιαματικών φυσικών πόρων όπως και για την αδειοδότηση των εμφιαλωμένων νερών..

3.Αναδεικνύει και αξιολογεί τους ορυκτούς φυσικούς πόρους (κοιτάσματα – πετρώματα) της χώρας.

4. Συμβάλλει στον εντοπισμό και την ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων της χώρας με την εκτέλεση μελετών και έργων υδρογεωλογίας.

5. Ερευνά, εντοπίζει, μελετά, αξιολογεί και συμβάλλει στην αξιοποίηση των εγχώριων γεωθερμικών πεδίων και γενικότερα των ενεργειακών πρώτων υλών.

6. Εκπονεί μελέτες για την επίλυση γεωτεχνικών προβλημάτων και την αντιμετώπιση φυσικών κινδύνων (κατολισθήσεων, σεισμών κ.α.), καθώς και για την κατάλληλη διαχείριση του περιβάλλοντος, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται βιώσιμη ανάπτυξη.

7. Δραστηριοποιείται στον τομέα της τεχνολογίας εμπλουτισμού μεταλλευμάτων και οικονομοτεχνικής αξιολόγησης πετρωμάτων και ορυκτών.

Το νερο ας πουμε… ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να μη γνωριζει το ΚΡΑΤΟΣ που υπαρχει, ποσο υπαρχει, για ποσο θα υπαρχει…???

το ΙΓΜΕ δεν ειναι Αγιος Κοσμας ! ! !

Ελλάδα 2013: Μία ευρωπαϊκή χώρα χωρίς Γεωλογικό Ινστι­τούτο Ερευνών. Και πώς θα μπορούσε να είναι κάποια άλ­λη χώρα εκτός της Ελλάδας; Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013 είναι πρωτοφανές. Είναι μια απίστευτη από­φαση – προϊόν της Επιτροπής για τις καταργήσεις φορέων του Δημοσίου που «δεν χρειάζονται» .

Σύμφωνα με αυτήν, κρίνεται ότι το ΙΓΜΕ πρέπει να κλείσει και οι εξειδικευ­μένες επιστημονικές εργασίες να εκτε­λούν «διάφορες υπηρεσίες» του δημό­σιου τομέα!

Οι αιτίες που οδήγησαν στη λήψη αυτής της άδικης και χωρίς λογική απόφασης – η οποία καταργεί τον φορέα έρευνας, παρακολούθησης και μελέτης των ορυκτών πόρων της χώρας μας, ύστερα από αρκετούς μήνες διαβου­λεύσεων – είναι ουσιαστικά τρεις:

Η οικονομική συγκυρία και οι πιέ­σεις της τρόικας για γενική μείωση του κράτους.
Η άγνοια για την 60χρονη προ­σφορά του ΙΓΜΕ.
Οι πιέσεις τρίτων για το κλείσιμο του ΙΓΜΕ, με λάφυρα τα προγράμματα του ΕΣΠΑ (16-20 εκατ. ευρώ).

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολύ­πλοκη γεωλογική δομή, με πλήθος νησιών και με τεράστια παράκτια ζώ­νη, σε σχέση με την εδαφική της επι­φάνεια. Τα ανθρακικά πετρώματα κα­τέχουν δεσπόζουσα θέση, με διάταξη που δημιουργεί πολυάριθμα υδατικά συστήματα.

Η τεκτονική έχει επιφέρει ισχυρό ανάγλυφο με αποτέλεσμα τις εδαφικές ανωμαλίες και μετακινήσεις που δημι­ουργούν ολισθήσεις, μετακινήσεις στα εδάφη και συνεχείς καταστροφές σε όλα τα δίκτυα και τις υποδομές. Υπάρχουν δε πολλά ορυκτά και μεταλλεύ­ματα σε όλη σχεδόν τη χώρα (ορισμέ­να εξ αυτών είναι σπάνια και υψηλής οικονομικής αξίας). Η περιβαλλοντική ισορροπία έχει διαταραχθεί σοβαρά από την άναρχη ανάπτυξη που στερεί­ται επιστημονικής υποστήριξης, κυρί­ως στις παράκτιες και νησιωτικές περι­οχές – και όχι μόνο.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο, η χώρα δημιούργησε το Γεωλογικό Ινστιτούτο (αρχικά ΙΓΕΥ, με­τέπειτα ΕΘΙΓΜΕ και από το 1976 το ΙΓΜΕ), καθώς όλες οι ευρωπαϊκές και λοιπές χώρες διαθέτουν γεωλογικά ινστιτούτα, προκειμένου να μελετηθούν θέματα σχετικά με το έδαφος και το υπέδαφος και να σχεδιαστεί η ανάπτυ­ξη κάθε χώρας.

Η προσφορά

Στα 60 χρόνια της ιστορίας του, το ΙΓΜΕ αποτέλεσε τον μόνο φορέα της χώρας ο οποίος, με χιλιάδες μελέτες εφαρμογής, έρευνα υποδομής και με ελάχιστη κρατική επιχορήγηση, δημι­ούργησε τις βάσεις για την κατασκευή των έργων ανάπτυξης, επιχορηγούμε­νος πάντοτε από τις δημόσιες επενδύσεις, τις οποίες εισέπραττε πάντα με μεγάλη καθυστέρηση, προκειμένου να εκπονήσει συγκεκριμένα προγράμμα­τα έρευνας στα γεωγραφικά διαμερί­σματα της χώρας.

Το ΙΓΜΕ ήταν εκείνο που:

Ανακάλυψε τα ορυκτά και τα με­ταλλεύματα που η ιδιωτική πρωτοβου­λία εξόρυξε και συνεχίζει έως σήμερα να εκμεταλλεύεται, όπως και τα λιγνιτικά κοιτάσματα που υπήρξαν για τη ΔΕΗ ο σταθερός παράγοντας ηλεκτροδότησης της χώρας,

Διερεύνησε τη γεωχημική σύστα­ση των εδαφών πάνω στην οποία αναπτύχθηκε η αγροτική παραγωγή,
Χαρτογράφησε γεωλογικά όλη την ελλαδική επιφάνεια, δημιουργώ­ντας τη βάση για όλους τους μελετητές και κατασκευαστές της χώρας,

Εκτέλεσε συντονισμένες έρευνες με αποτέλεσμα την ανακάλυψη γεωθερμικών πεδίων υψηλής ενθαλπίας – όπως και την αποτύπωση όλων των ιαματικών πηγών και τον έλεγχο αυτών –, αποτελώντας τον κύριο παράγοντα για την ύδρευση σχεδόν του συνόλου των δήμων και των κοινοτήτων, από τα υπόγεια νερά που ανακάλυψε μέσω γεωτρήσεων.

Χιλιάδες μελέτες χαμηλού κόστους

Ειδική αναφορά για την προσφορά του ΙΓΜΕ πρέπει να γίνει στην αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος λειψυ­δρίας την περίοδο 1989-1993, όταν – με ελάχιστο κόστος για το ελληνικό Δη­μόσιο – έδωσε άμεσα τις λύσεις για το λεκανοπέδιο της Αττικής με την κατα­σκευή 140 γεωτρήσεων μεγάλης από­δοσης. Την ίδια λύση έδωσε και σε 60 ακόμη μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

Με βάση τις χιλιάδες μελέτες του – οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις ήταν δωρεά σε οικισμούς και μικρές κοινότητες – κατασκευάστηκαν έργα ύδρευσης, διανοίχθηκαν δρόμοι του επαρχιακού και οδικού δικτύου, δημιουργήθηκαν τα πολεοδομικά όρια των οικισμών, οι λιμενοβραχίονες, τα όρια των βιοτόπων και υδροτόπων, ενώ ταυ­τοχρόνως επιχειρήθηκε κάθε είδους κρατική παρέμβαση στο έδαφος και το υπέδαφος.

Το επιστημονικό δυναμικό του ΙΓΜΕ (τότε ΕΘΙΓΜΕ) αποτέλεσε τη βάση της δημιουργίας της Δημόσιας Επιχείρη­σης Πετρελαίου (ΔΕΠ) μετά το 1974. Τα εργαστήρια του ΙΓΜΕ ήταν η βάση ορυκτολογικής επεξεργασίας των πετρωμάτων. Ειδικά το εργαστήριο του νερού ήταν εκείνο που κατέγραψε τα χημικά χαρακτηριστικά των υδρευ­τικών και των εμφιαλωμένων νερών, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα.

Συγκεκριμένα, σημειώνονται τό­σο το χαμηλό κόστος της έρευνας και των μελετών όσο και η απουσία κάθε ανταποδοτικού πόρου για το Ινστιτούτο από όλες τις δραστηριότητές του. Αυ­τό πρέπει να γίνει κατανοητό ιδιαίτερα σήμερα, που όλα τα αποτιμούμε με το κόστος. Αν π.χ., από κάθε εγκατάσταση ύδρευσης υπήρχε τέλος 1 ευρώ τον χρόνο, σήμερα το ανταποδοτικό έσοδο για το ΙΓΜΕ θα πλησίαζε τα 5 εκατ. ευρώ ετησίως, μόνο από τα νερά.

Πολύχρονος μαρασμός

Η συμμετοχή του Γεωλογικού Ινστι­τούτου της χώρας στην ανάπτυξή της τα τελευταία 40 χρόνια είναι γνωστή – ιδιαίτερα σε όσους κυβερνητικούς παράγοντες (όλων των κυβερνήσεων) έχουν συνεργαστεί με το Ινστιτούτο, όπως επίσης και σε κάθε πολιτειακό παράγοντα, παρά τις εκάστοτε προσπάθειες αποκλεισμού του από τη λή­ψη σημαντικών αποφάσεων, επειδή τα επιστημονικά δεδομένα είναι πολλές φορές αντίθετα με τις πολιτικές απο­φάσεις.

Είναι φυσικό ένας δημόσιος φορέας που το 1983 αριθμούσε 1.300 υπαλλήλους – και από το 2006 δεν έχει προσλάβει ούτε έναν υπάλληλο – να έχει υψηλό μέ­σο όρο ηλικίας, ενώ ταυτοχρόνως, κάθε χρόνο, να μειώνεται εντυπωσιακά η δυναμι­κότητά του. Ήδη ο σημε­ρινός αριθμός είναι 390 υπάλληλοι, με δικαίω­μα συνταξιοδότησης 100 σχεδόν εξ αυτών. Εί­ναι, επίσης, φυσικό να υπάρχουν προβλήματα λειτουργίας και απόδο­σης, που έχουν δημιουργη­θεί από την κάκιστη αντιμε­τώπισή του, τα τελευταία πέντε χρόνια, από τις πολιτικές ηγεσίες των υπουργεί­ων Ανάπτυξης και ΥΠΕΚΑ.

Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχουν προ­γράμματα ή έργα, ούτως ώστε το προσω­πικό του Ινστιτούτου να είναι παραγωγι­κό, αφού ενώ τα προγράμματα (κυρίως του ΕΣΠΑ) έπρεπε να έχουν ξεκινήσει από το 2010, δεν τα χρηματοδοτεί το ΥΠΕΚΑ. Μπο­ρεί, άραγε, να απαντήσει κανείς από την κυβέρνηση ποιοι είναι, σε αυτή την περίπτωση, οι υψηλό­μισθοι τεμπέληδες υπάλληλοι, όπως υπονοούν αυτές οι απο­φάσεις περί κατάργησης;

Εν πάση περιπτώσει, ποιος θα πληρώσει τις γεωλογικές και όποιες άλλες παρεμφερείς μελέτες χρεια­στούν για τα έργα του ΕΣΠΑ, όταν αυτές τε­λικά αρχίσουν; Θα δο­θούν σε ιδιώτες αυξά­νοντας το κόστος, θα δοθούν σε ξένες εταιρεί­ες ή συμβούλους που έχουν αρχίσει να λυμαίνονται τη χώρα – ή μήπως (το πιο επικίνδυνο) τα έργα και μια σειρά από σημαντικές επενδύσεις θα γίνουν χωρίς τέτοιου είδους μελέτες, με τις διαδικασί­ες fast track, όπως είναι οι επιθυμίες κυ­βερνητικών παραγόντων, που θα διαλύ­σουν τελικά τη χώρα;

Τα «μυστικά» της ελληνικής γης

Στην κυβέρνηση πρέπει να ξεπεράσουν απόψεις και θέσεις που οδηγούν στον επιστημονικό μαρασμό της χώρας. Η οικονομική κρίση αποτελεί ευκαιρία για τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας μοναδικών και αναγκαίων φορέων της χώρας, όπως το ΙΓΜΕ, ούτως ώστε να μειωθεί το λειτουργικό του κόστος με αλλαγή της μέσης ηλικίας, με πρόσληψη νέων επιστημόνων, με αξιοποίηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του, κα­θώς και των μοναδικών εργαστηριακών του υποδομών που θα ξεπουληθούν τσάμπα – αλλά κυρίως με την αξι­οποίηση και επικαιροποίηση της μοναδικής επιστημονικής εμπειρίας του και των μελετών του.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να εγκαταλείψει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της και να δημιουργήσει άμεσα τις προϋποθέσεις για τη συνέχεια της αυτονομίας του Ιν­στιτούτου, την αναδιοργάνωσή του και την άμεση έναρ­ξη των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ. Ας μην έχουμε και τη ρετσινιά της μοναδικής χώρας στην ευρωπαϊκή και διε­θνή σκηνή χωρίς γεωλογική υπηρεσία. Ας μην παραδώ­σουμε τα μυστικά της ελληνικής γης και του ελληνικού υπεδάφους στον πρώτο τυχόντα και στα διάφορα άνο­μα και νόμιμα συμφέροντα. Ακούει κανείς;

Σοβαρά ερωτήματα

Υπό αυτές τις συνθήκες, έχουν αρχί­σει στην κυβέρνηση ορισμένα στελέχη να αναθεωρούν τις απόψεις τους σχετικά με την παύση λειτουργίας (στην πραγματικότητα κατάργησης) του ΙΓΜΕ. Ακόμη και η θέση που διατυπώνεται (ότι θα δημιουργηθεί ένας νέος φορέας στη θέση του), αντιμετωπίζεται με επιφύλα­ξη, αφού όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι για τέτοιου είδους ζητήματα στην Ελλά­δα ισχύει το «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι».

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν μερικά σοβαρά ερωτήματα για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της χώρας, όσον αφορά τη μελέτη και διαχείριση ζητη­μάτων που σχετίζονται με την έρευνα, τη μελέτη και τη διαχείριση ζητημάτων στρατηγικών συμφερόντων την χώρας (ορυκτός πλούτος, νερά κ.λπ.)… Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Σε ποια προηγμένη χώρα της Ευρώ­πης, αλλά και του κόσμου, δεν υπάρχει Γεωλογικό Ινστιτούτο;

Γιατί αγνοούνται οι διεθνείς αντι­δράσεις για το θέμα της κατάργησής του; Δεν ενδιαφέρει η εικόνα της χώρας – κυρίως απέναντι στην ευρωπαϊκή επιστημονική κοινότητα;

Γιατί δεν τολμούν την ανα­συγκρότηση του ΙΓΜΕ, και τελικά επελέγη η παύση λειτουργίας του;
Σε ποιους θα στηριχθούν η κυβέρνηση και η χώρα για την πράσινη ανάπτυ­ξη στο έδαφος και το υπέδαφος;

Ποιοι θα ελέγχουν και θα παρακο­λουθούν τα υδροσυστήματα της χώρας, ζωτικά για την υγεία του πληθυσμού, αλ­λά και την περιβαλλοντική ισορροπία;

Σε ποιους θα ανατεθούν οι μελέτες του ΙΓΜΕ για τα προγράμματα ΕΣΠΑ; Μή­πως σε ιδιωτικές εταιρείες, προς δόξαν του ακραίου νεοφιλελευθερισμού;

Είναι πολιτική επιλογή να παραδώ­σουμε όλα τα μυστικά του υπεδάφους της χώρας (ορυκτός πλούτος) στα χέρια ιδιωτών και ξένων εταιρειών; Θα γίνει το ίδιο «λάθος» που έγινε και στην περίπτωση της χαρτογράφησης των πετρελαϊκών ερευνών στο Αιγαίο, οι οποίες παραδό­θηκαν στον Λάτση, όταν πήρε τα ΕΛΠΕ;

Γιατί το ΙΓΜΕ δεν έχει δημόσιες επενδύσεις για έρευνα από το 2002; Μήπως είναι σκόπιμος ο μαρασμός του – και κατ’ επέκταση το κλείσιμό του;

Τι θα γίνει με τους εργαζόμενους που υπηρετούν σήμερα; Ποια θα είναι η τύχη τους, αφού είναι εξειδικευμέ­νο προσωπικό; Θα μπουν σε καθεστώς εφεδρείας; Εδώ, ακόμη να πάρουν τις νόμιμες αποζημιώσεις 100 συνταξιοδοτηθέντες υπάλληλοι του ΙΓΜΕ, ενώ 170 υπάλληλοι, εδώ και δύο χρό­νια, δεν έχουν πάρει το εφάπαξ το οποίο, ως γνωστόν, έχουν πληρώσει και οι εργαζόμενοι…

ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ