Οι Τούρκοι πιστεύουν σε μια προφητεία πού προβλέπει πώς ή Κων/πολη θα ξαναπέσει κάποτε στα χέρια των παλαιών κυρίων της

22 Φεβρουαρίου, 2011 — VatopaidiFriend

ΤΟ 1793 ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ στο Λονδίνο ένα εικονογραφημένο χρονικό περιηγήσεων στην Ελλάδα πού πραγματοποιήθηκαν από τον Μάιο του 1788 ως τον Φεβρουάριο του 1789. Συγγραφέας του αξιόλογου αυτοί οδοιπορικού φέρεται ένας ανώνυμος «Ιταλός τζέντλεμαν» . Στον τίτλο, ωστόσο, προβάλλεται ό Άγγλος ζωγράφος και αρχιτέκτονας JAMES STUART, γνωστός από τις εργασίες (μαζί με τον συνάδελφο του REVETT) αποτυπώσεων αρχαίων αθηναϊκών μνημείων.

Δημιουργείται έτσι το ερώτημα: ποιος ήταν ό πραγματικός συγγραφέας του χρονικού; Μήπως ό JAMES STUART Αλλά ό Άγγλος καλλιτέχνης και αρχαιολόγος είχε πεθάνει στις αρχές του 1788, πριν ακόμα πραγματοποιηθεί το επίμαχο ταξίδι στην Ελλάδα.

Ό Άγγλος αρχαιολόγος JAMES MORTON PATON υποστηρίζει ότι ό ανώνυμος συγγραφέας είναι ό Ιταλός ALESSANDRO BISANI .

Στο βιβλίο υπάρχουν μόνο πέντε χαλκογραφίες του STUART από την Αθήνα κι’ οπωσδήποτε αυτές οι εικόνες δεν ήταν αρκετές να του εξασφαλίσουν την πατρότητα του έργου. Φαίνεται ότι ή προβολή του ονόματος του JAMES STUART έγινε από τον εκδότη αποκλειστικά για κυκλοφοριακούς λόγους. Ή αιτία πού υπαγόρευσε την αποσιώπηση του ονόματος του ALESSANDRO BISANI παραμένει άγνωστη.

Γεγονός πάντως είναι ότι ό Ιταλός περιηγητής, ευσυνείδητος, απροκατάληπτος, κάτι ολότελα ασυνήθιστο για καθολικό, ενημερωμένος και προικισμένος με ερευνητικό πνεύμα, έδωσε ένα λαμπρό ταξιδιωτικό κείμενο. Μερικές παρατηρήσεις του μάλιστα πάνω σε καίρια προβλήματα του τότε Ελληνισμού είναι πολυσήμαντες.

Ή περιήγηση στον ελληνικό χώρο άρχιζε ι από την Κίμωλο, πολυσύχναστη σκάλα στις Κυκλάδες σ’ ολόκληρο τον ΙΗ’ αιώνα, όπου ό ανώνυμος περιηγητής και οι συνταξιδιώτες του έφθασαν τέλη Μαΐου 1788.

Όλοι οι κάτοικοι του νησιού έσπευσαν στην κατοικία του προεστού όπου είχαν καταλύσει οι ξένοι «για να τούς δουν και να μάθουν νέα». Ό σπιτονοικοκύρης πρόσφερε στους επισκέπτες γάλα, «το μόνο πού παράγει το νησί)), χωρίς να δεχθή χρήματα.

«Ή διακόσμηση του σπιτιού, προσαρμοσμένη στην αισθητική και στις συνήθειες του τόπου, ήταν όλη όλη κάτι μικρά επιχρυσωμένα κανάτια από κιμωλία γη και εικόνες άγιων».

Πρόσεξε ότι όλοι οι νησιώτες άκουγαν τον προεστό με μεγάλη προσοχή. «Με τα άσπρα γένια του, το επιβλητικό και μεγαλόπρεπο ύφος και κυρίως την ηλικία και την υποδειγματική αρετή του, έχει εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του. Είμαι βέβαιος πώς στην Ελλάδα ανακουφίζεται κανείς από τα βάσανα των γερατειών με το σεβασμό, την υπακοή και την καλοσύνη πού συναντά σ’ όλους τούς νέους». Οι κάτοικοι της Κιμώλου ήταν όλοι ναυτικοί και οι περισσότεροι από’ αυτούς άριστοι πιλότοι Μιλούσαν ιταλικά, γαλλικά, ακόμα και αγγλικά. Οι γυναίκες έπλεκαν κάλτσες μπαμπακερές που αποτελούν βασικό έσοδο για το πάμπτωχο νησί.

Στους περισσότερους από τους ξένους πού ταξίδεψαν στην Κίμωλο προκαλούσε εντύπωση ή ζωηρή κοινωνικότητα των γυναικών. Έτσι πολλοί επηρεασμένοι από τις παλαιότερες περιπέτειες του νησιού, πού είχε μεταβληθεί σε καταφύγιο των πειρατών κατά τούς χειμερινούς μήνες, μιλούσαν για ανηθικότητα. Ή ίδια πλάνη και οι ίδιες παρεξηγήσεις είχαν δημιουργηθεί και κατά τον ΙΖ’ αιώνα στους ταξιδιώτες πού έβλεπαν την ελευθεριότητα των γυναικών της Χίου. Ό Ιταλός περιηγητής έχει την ικανότητα να ανακάλυψη τα αίτια της πρόθυμης επικοινωνίας των γυναικών της Κιμώλου με τούς ξένους, κάτι αδιανόητο για τούς πληθυσμούς των άλλων νησιωτικών και ηπειρωτικών ελληνικών περιοχών .

«Ή φυσική τους ζωηράδα, μαζί με την επιθυμία να διαθέσουν τα χειροτεχνήματά τους, έχουν δημιουργήσει τόση οικειότητα με τούς ξένους, ώστε πολλές από’ αυτές μας έπιαναν από το μπράτσο και μας οδηγούσαν στα σπίτια τους. Αυτή ή συμπεριφορά καλλιέργησε την εντύπωση ότι οι γυναίκες της Κιμώλου δεν είναι ενάρετες».

Στην πραγματικότητα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν την πώληση των προϊόντων τους πού αποτελούσαν την μοναδική ελπίδα για επιβίωση στο ολότελα άγονο νησί τους.

Δεν είναι ούτε όμορφες ούτε άσχημες, παρατηρεί ό συγγραφέας του χρονικού. «Έχουν πλούσιο στήθος και πολύ παχιά πόδια. Γι’ αυτά τα χοντρά πόδια τους καμαρώνουν ιδιαίτερα και κάνουν ότι μπορούν — φορώντας κυρίως πολλά ζευγάρια κάλτσες—για να αυξήσουν τον όγκο τους. Ή φορεσιά τους είναι περίεργη. Πάνω στο πουκάμισο πού κουμπώνει κάτω από το στήθος και φθάνει λίγο κάτω από τα γόνατα, φορούν ένα χρυσοκέντητο ζιπούνι με κόκκινη μπορντούρα πού περιβάλλει το στήθος χωρίς να εμποδίζει την προβολή του. Ένα μαντήλι στερεωμένο στο κεφάλι κυματίζει πίσω. Φοράνε άσπρες κάλτσες, μικρά υποδήματα και κεφαλοδέσια κάθε λογής».

Όλα τα παιδιά του χωριού ζητούσαν από τούς ξένους «ένα παρά». Οι κάτοικοι ζούσαν σε εξαθλίωση. Ωστόσο, παρατηρεί ό περιηγητής, τα εγκλήματα είναι σπάνια στο νησί

Οι σημειώσεις πού ακολουθούν έχουν γίνει στη Θεσσαλονίκη, όπου ό συγγραφέας του χρονικού έφθασε τον Ιούνιο του 1788.

«Δύο παλιά ερειπωμένα κάστρα βρίσκονται πλάι στη θάλασσα και άλλα δύο στο εσωτερικό. Ή πόλη περιβάλλεται από οχυρό και καλοχτισμένο τείχος. Τα σπίτια είναι ξύλινα, βαμμένα κόκκινα, έκτος από το τμήμα κάτω από την οροφή πού έχει χρώμα μαύρο. Τα κυριότερα τμήματα των δρόμων έχουν ξύλινη στέγη για να εξασφαλίζουν προστασία από την ζέστη. Έτσι όμως δεν κυκλοφορεί εύκολα ό αέρας. Άλλοι δρόμοι είναι γεμάτοι περιστέρια, λελέκια, σπουργίτια, καρακάξες και κοράκια καθώς και από σκύλους και γάτους. Κανένας δεν τολμάει να βλάψει αυτά τα ζώα, γιατί κινδυνεύει να χαρακτηριστεί φονιάς από τούς Τούρκους και να τιμωρηθεί ανάλογα. Τα μαγαζιά κλείνουν με ένα απλό μάνταλο γιατί δεν γίνονται κλεψιές» .

Υπολογίζει τούς κατοίκους τής Θεσσαλονίκης σε 80 χιλιάδες: Εβραίοι 23.000, Έλληνες και Φράγκοι 20.000, οι υπόλοιποι Τούρκοι.

«Από την μπόχα καταλαβαίνεις πότε βρίσκεσαι σε εβραϊκή συνοικία. Γενικά οι Εβραίοι δεν προσέχουν την καθαριότητα. Τα έβραιόπουλα μας κύκλωσαν, τσούρμο ολόκληρο, και μας ζητούσαν παράδες. Σ’ αύτη την επιχείρηση ενθαρρύνονταν και από τις μανάδες τους, πού κατά τα φαινόμενα, ήθελαν να τούς εμπνέουν από την μικρή ηλικία την γεύση τής ιδιοκτησίας. Οι Εβραίοι τής Θεσσαλονίκης δεν αντιμετωπίζουν κακομεταχείριση από τούς Τούρκους. «Δεν τούς αποκαλούν ρουφιανιάς. Είναι οι κυριότεροι έμποροι τροφίμων. Εργάζονται επίσης ως μεσίτες, ναυτικοί, χαμάληδες».

Ό περιηγητής γράφει ότι ακόμα και χωριάτισσες πήγαν να επισκεφθούν το καράβι τους. «Φορούσαν άσπρο μάλλινο φόρεμα με ραβδώσεις διαφόρων ζωηρών χρωμάτων και πάνω από’ αυτά ένα είδος καζάκας χωρίς μανίκια, από το ίδιο ύφασμα, πού σκέπαζε ένα μέρος του λαιμού. Ό υπόλοιπος λαιμός ήταν σχεδόν σκεπασμένος με περιλαίμιο από τούρκικα χρυσά νομίσματα και αρχαία μετάλλια. Τα μαλλιά τους, στολισμένα με λουλούδια, έπεφταν ελεύθερα στους ώμους. Μια μέρα χόρεψαν ένα κυκλικό χορό. Στην μέση στεκόταν ό μουζικάντης με το λαούτο του και τραγουδούσε διάφορους στίχους πού επαναλάμβαναν υστέρα οι γυναίκες»

Αποτυπώσεων την Θεσσαλονίκη στη Σκιάθο. Το χωριό χτίστηκε το 1784. Έχει 200 κατοίκους, μια εκκλησία και ένα παπά. Οι γυναίκες μόλις μας είδαν εξαφανίσθηκαν».

Τέλη Ιουνίου έφθασε στην Κέα. Οι κυριότερες πληροφορίες: Το νησί αυτοδιοικείται και έχει πληθυσμό 5.000 κατοίκους. Επίσης 40 παπάδες και επτά ή οχτώ μοναστήρια. Οι γυναίκες ασχολούνται με τα υφαντά. Το νερό φαίνεται διουρητικό και το κρασί είναι τόσο λεπτό που δεν κρατάει πάνω από τρεις μήνες. Γίνονται εξαγωγές κριθαριού, μεταξιού και βελανιδιών.

Στο καράβι ανέβηκε ό πρόξενος της Αγγλίας μαζί με τις κόρες του. «Ή μια από’ αυτές μιλούσε με καμάρι για τα ταξίδια της. Την ρωτήσαμε που είχε πάει. Μας απάντησε σοβαρά: Στην Αθήνα»

Μπήκαν σ’ ένα περιβόλι, σωστό επίγειο παράδεισο. Ό περιβολάρης γνώρισε στους ξένους τις δυο κόρες του. «Τα μοναδικά στολίδια τους ήταν ή ομορφιά και ή αγνότητα. Τα φουστάνια τους δεν σκέπαζαν εντελώς το στήθος και τα πόδια τους ήταν γυμνά» .

Το καράβι άραξε στο Πόρτο Ράφτη και ή συντροφιά ξεκίνησε για την Αθήνα. Στα Μεσόγεια ερημιά και δυστυχία. Συνάντησαν μονάχα δυο τρία πάμπτωχα χωριουδάκια. Ή Αττική εντελώς ακαλλιέργητη. Μονάχα βάτα και αγκάθια φύτρωναν. ‘Αλλά στα περίχωρα τής Αθήνας άρχιζαν οι καλλιέργειες. Παντού κυριαρχούσε ή ελιά. «Οι κολυμπάδες διατηρούν την αρχαία ονομασία και παρασκευάζονται με τον ίδιο πάντα τρόπο» . Στην Αθήνα φιλοξενήθηκαν από την οικογένεια του Έλληνα πρόξενου τής Αγγλίας.

«Τι κρίμα να μη μιλάω ελληνικά για να ευχαριστήσω τις γοητευτικές αδελφές του, για τις αμέτρητες περιποιήσεις τους. Πρόβλεπαν κάθε επιθυμία μας κι’ απαγόρεψαν κάθε ανάμιξη των υπηρετών. Έφτασαν στο σημείο να μας κάνουν αέρας όταν καθόμασταν στο σοφά με μια μεγάλη βεντάλια από φτερά. Το ίδιο και κατά το δείπνο. Τέτοια συμπεριφορά δεν συναντάς πουθενά, σημάδι φανερό πώς αποτελεί κληρονομιά της περίφημης κατά την αρχαιότητα ελληνικής φιλοξενίας . Το βράδυ οι σοφάδες έγιναν κρεβάτια. «Πιάνουν συνήθως τα τρία τέταρτα τής κάμαρας και περιβάλλονται με κιγκλίδωμα. Το καλοκαιρινό σκέπασμα είναι ένα ραβδωτό ύφασμα πού εισάγεται από την Ρωσία ή άλλες χώρες και το χειμωνιάτικο δαμάσκο ή κρεμεζί βελούδο, στολισμένο πάντοτε με χρυσές φράντζες. Συνηθίζουν να κάθονται στο σοφά σταυροπόδι αφήνοντας τις παντούφλες κάτω» .

Πήγε και στο δεσπότη . Τον βρήκε να δροσίζεται στον κήπο του εξοχικού σπιτιού του. «Μας δέχτηκε ευγενικά. Οι διάκοι πού τον υπηρετούσαν στέκονταν όρθιοι όσο καθόμασταν στο σοφά. Με ένα σύνθημά του έσπευσαν να μας προσφέρουν γλυκά και καφέ».

Από την Αθήνα στην Σμύρνη. Υπολογίζει τον πληθυσμό τής μικρασιατικής πολιτείας σε 130.000 ψυχές (26.000 Έλληνες, 7-8.000 Αρμένιοι, 10.000 Εβραίοι, 4 – 5.000 Φράγκοι και οι υπόλοιποι μουσουλμάνων

Ολόκληρο το εμπόριο τής Μ. Ασίας συγκεντρώνεται στην Σμύρνη και βρίσκεται στα χέρια των Άγγλων, Ολλανδών και Γάλλων. Οι Άγγλοι εισάγουν μεγάλες ποσότητες υφασμάτων, οι Γάλλοι, έκτος από τα υφάσματα, κοχενίλλη, λουλάκι, ζαχαρωτά, μπαχαρικά, μοσχοκάρφια, μεταξωτά, σατέν, σιδηρικά κ.ά., ή Ιταλία μεταξωτά, ή Βενετία χαρτί και γυαλικά. Κάπου διακόσια καράβια βρίσκονταν στο λιμάνι τον Αύγουστο του 1788.

Ήταν ή εποχή πού γινόταν στρατολογία κληρωτών. Κι’ επειδή ή Σμύρνη αποτελούσε κέντρο για την συγκέντρωση τής νέας σοδειάς στρατιωτών, τα μαγαζιά έμειναν κλειστά για να αποφύγουν τις αρπαγές και τις κάθε λογής αυθαιρεσίες. «Οι νεοστρατολογημένοι έμπαιναν στα καταστήματα, άρπαζαν ότι ήθελαν, ζητούσαν εκβιαστικά χρήματα και έθεταν σε κίνδυνο την ζωή των έμπορων».

Τα περίχωρα τής Σμύρνης με τούς αμέτρητους κήπους και τα ελληνικά εξοχικά πρόσφεραν ένα πολύ γραφικό θέαμα. Αλλά και εκεί δεν έλειπαν οι αυθαιρεσίες των δυναστών. «Έμπαιναν οι Τούρκοι, έκοβαν τα καλύτερα φρούτα χωρίς να πληρώνουν ή έδιναν ένα τίποτα. Για ν’ αποφύγουν οι Έλληνες αυτά τα κακά συναπαντήματα και τούς κινδύνους συγκέντρωναν τούς καρπούς και τούς διέθεταν στην αγορά όταν ήταν ακόμα άγουροι»

Ό περιηγητής μας απορεί γιατί οι Ελληνίδες της Σμύρνης, πού τόσα κληρονόμησαν από τούς αρχαίους προγόνους, δεν κατέχουν πια το μυστικό πού εμποδίζει το γυναικείο κορμί να παχαίνει. Παρατήρησε ότι βάφουν το πρόσωπο τους όπως ακριβώς οι γυναίκες στην ελληνικής αρχαιότητα. Φοράνε επίσης, όπως εκείνες, κεντητές ζώνες πού συχνά σφίγγονται με στιλπνές πόρπες από πολύτιμες πέτρες. Τα χειμωνιάτικα φορέματά τους είναι πανάκριβα. Χρυσοΰφαντα και φοδραρισμένα με ερμίνα ή άλλα πολυτελή γουναρικά, στοιχίζουν 300 πιάστρα .

Υπάρχει ωστόσο και το αντιστάθμισμα: Ή μόδα δεν σημειώνει μεταβολές. Αντίθετα οι Ελληνίδες είναι τόσο προσκολλημένες στις παλιές συνήθειες πού στην Χίο οι γυναίκες προτιμούν να κουβαλούν ολόκληρο φορτίο από φορέματα και να φαίνονται καμπούρες, παρά να ελευθερώσουν το κορμί τους εγκαταλείποντας την παλιά μόδα.

Οι Σμυρνιές χτενίζονται με πολλούς τρόπους. Άλλες χωρίζουν τα μαλλιά τους και τα αφήνουν να παίζουν στα μάγουλα κι’ άλλες να πέφτουν ανέμελα στους ώμους. Μερικές τα πλέκουν κοτσίδα και τα στολίζουν με λουλούδια, πολύτιμες πέτρες και φτερά .

Το Νοέμβριο του 1788 ό περιηγητής βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη. Μονάχα τέσσερες ευρωπαϊκές Δυνάμεις διατηρούσαν πρέσβεις στην οθωμανική πρωτεύουσα. Ό Γάλλος είχε την μεγαλύτερη επιρροή. Ακολουθούσε ό Άγγλος, ό βάϊλος τής Βενετίας και ό Ολλανδός. Ή Ισπανία, Σουηδία, Πρωσία και Νεάπολη διατηρούσαν «απεσταλμένους». Υπήρχε επίσης αντιπρόσωπος τής Πολωνίας και ένας κόνσολος τής Ραγούζας. Μόνο οι πρεσβευτές είχαν δικαίωμα για ακρόαση από το σουλτάνο. Οι άλλοι έβλεπαν μόνο το βεζίρη ή τον καϊμακάμη .

Στην Κωνσταντινούπολη έχει την ευκαιρία να διαπίστωση την παρακμή τής οθωμανικής αυτοκρατορίας και τις συνέπειες του δεσποτισμού. Και δεν θεωρεί πια δύσκολη την αποκατάσταση του ελληνικού έθνος.

«Οι Τούρκοι πιστεύουν σε μια προφητεία πού προβλέπει πώς ή Κωνσταντινούπολη θα ξαναπέσει κάποτε στα χέρια των παλαιών κυρίων της. Αν δεχθούν ένα δυνατό πλήγμα ή προφητεία μπορεί να εκπληρωθεί. Οι Έλληνες συμπαθούν τούς ομόδοξους Ρώσους και από’ αυτούς περιμένουν την απαλλαγή από την τυραννία. Από την άλλη μεριά οι Τούρκοι είναι εξαντλημένοι, οι φόροι μεγαλώνουν, οι καταπιέσεις πολλαπλασιάζονται, οι επιδημίες θερίζουν κάθε χρόνο. Σχεδόν πάντοτε ακολουθεί πόλεμος και τα στρατεύματα δεν πληρώνονται. Όλα αυτά ευνοούν την Ρωσία. Μόνο πού άλλα έθνη θέτουν φραγμούς στις φιλοδοξίες της. Ωστόσο μια πραγματικά γενναιόψυχη και ανθρωπιστική συνεργασία με την αυτοκράτειρα θα μπορούσε να αποδιώξει τούς Τούρκους από την Ευρώπη και να ελευθέρωση τούς Έλληνες αποδίδοντας τους ανεξαρτησία και αυτοκυβέρνηση. Τότε θα βλέπε κανείς αυτό το λαό να αφυπνίζεται από το λήθαργο όπου τον έχουν βυθίσει αιώνες δουλείας και ν’ αναφαίνεται αντάξιος των προγόνων του. Μ’ όλα αυτά ή διάβρωση του σύγχρονου κόσμου είναι τόσο βαθειά πού φοβάμαι ότι αυτό το σχέδιο πού αποβλέπει στην απελευθέρωση των Ελλήνων δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Κυρίως επειδή μερικά έθνη, από τον ανόητο φόβο του εμπορικού ανταγωνισμού των Ελλήνων, δεν θα επιτρέψουν ποτέ σ’ αυτό το λαό να γίνει ανεξάρτητος, για να μη τούς ξεπεράσει, όπως ακριβώς οι αρχαίοι πρόγονοι του είχαν ξεπεράσει όλους τούς συγχρόνους τους» .

Ό περιηγητής διαπίστωσε ότι ή αλιεία και το ναυτικό εμπόριο στον Εύξεινο και στο βόρειο Αιγαίο βρίσκονταν υπόλοιποι τον έλεγχο των Ελλήνων .

Πλησίαζαν οι Αποκριές του 1789 και ό συγγραφέας του χρονικού πρόσεξε το πάθος των Ελλήνων για το χορό. «Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες χόρευαν όσο κανείς άλλος λαός στον κόσμο. Ό χορός αποτελούσε άσκηση, ακόμα και μέσο θεραπείας. Είχε μάλιστα ένταχθή στα στρατιωτικά γυμνάσια. Το πάθος των συγχρόνων Ελλήνων για το χορό αποτελεί διέξοδο, μια λύτρωση από τα βάσανα τής σκλαβιάς. Ομάδες από παιδιά 12 – 13 χρόνων συγκροτούν ένα είδος θιάσου, περιοδεύουν και δίνουν χορευτικές παραστάσεις, σε σπίτια, στο δρόμο, στις ταβέρνες. Ακόμα και περιοδεύουσες νεαρές χορεύτριες υπήρχαν, «προκλητικές και στην αμφίεση και στο χορό»

Τελευταίος σταθμός των περιηγήσεων στην Ελλάδα ή Μύκονος: «Οι κάτοικοι του νησιού υπολογίζονται σε 4.000 ψυχές και ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο. Έχουν πολλά μεγάλα και μικρά καράβια και είναι σπουδαίοι ναυτικοί. Ό τουρκικός ζυγός είναι λιγότερο αισθητός σ’ αυτό το νησί. Και γι’ αυτό ή ατμόσφαιρα ειλικρίνειας και εγκαρτέρησης είναι αισθητή στην φυσιογνωμία των κατοίκων, κάτι πού σπάνια βρίσκει κανείς στην ηπειρωτική Ελλάδα. Πρόξενοι της Γαλλίας, Αγγλίας και Ολλανδίας υπάρχουν στο νησί μ όλο πού καράβια αυτών των εθνών δεν προσεγγίζουν, εκτός από περιπτώσεις κακοκαιρίας. Τα σπίτια είναι μονώροφα, καθαρά και άνετα. Όσο για τις εκκλησίες και τα ξωκλήσια είναι τόσα όσα και τα σπίτια» .

Πανέμορφες οι Μυκονιάτισσες: «Δέρμα τριαντάφυλλο, εξαίσια μαύρα μάτια, γοητευτική ζωηράδα, ύφος θαρρετό και άνετο, ωραίες, φίνες γραμμές, μικρό πόδι και τόσες άλλες χάρες πού ευκολότερα τις νοιώθει κανείς παρά τις περιγράφει. Μας κύκλωσαν από περιέργεια κι’ άρχισαν να μας μιλάνε με τόση οικειότητα πού έκανε κάποιον από τη συντροφιά να υπόθεση πώς ή αρετή τους δεν θα άντεχε στον πειρασμό. Διάλεξε την πιο όμορφη και της είπε:

— Έρχεσαι μαζί μου;

— Όχι! του απάντησε ή Μυκονιάτισσα. Ό άντρας μου είναι πιο όμορφος από σένα!

»Ή απάντηση της ενθουσίασε τον Έλληνα πιλότο μου πού στα μάτια του οι συμπατριώτισσές του είναι όλες Πηνελόπες.

»Μόλις ζητήσαμε να αγοράσουμε πουλερικά και κάλτσες μεταξωτές, το κυριότεροι και το πιο εκλεκτό προϊόν του νησιού, όλες οι γυναίκες προθυμοποιήθηκαν και μας τριγύρισαν σ’ ολόκληρη την πόλη.

«Περάσαμε μπροστά σε ένα μεγάλο σπίτι όπου γινόταν σαματάς. Κάθε τόσο εκσφενδονίζονταν πιάτα από τα παράθυρα. Ρωτήσαμε τί είναι αυτό το σπίτι, τρελοκομείο; Όχι, μας είπαν, είναι το παλάτι ενός άρχοντα, ενός πρίγκιπα (έτσι αποκαλούσαν ακόμα τούς πιο πλούσιους και ευγενείς Έλληνες) και απλούστατα διασκεδάζουν.

«Όπως μας πληροφόρησαν, οι άρχοντες συνήθιζαν στα συμπόσιά τους να σπάζουν πιάτα σαν απόδειξη του μεγαλείου τους. Ό δραγουμάνος ήθελε να μας οδηγήσει στο αρχοντικό λέγοντάς μας πώς θα μας υποδεχτούν πολύ πολύ θερμά. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πώς έτσι θα γινόταν, γιατί ή φιλοξενία και ή αγάπη για τούς ξένους αποτελούν, όπως και κατά την αρχαιότητα, ένα από τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων» .

ΒΙΒΛ. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1700-1800 ΤΟΜΟΣ Β. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/02/1788_06.html

Αναρτήθηκε στις Εθνικά, Ιστορία. Ετικέτες: Ελλάδα, Κωνσταντινούπολη,Τούρκοι. Leave a Comment »

ΛΗΘΗ και Α-ΛΗΘ(Η)ΕΙΑ

ΛΗΘΗ και Α-ΛΗΘ(Η)ΕΙΑ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ O ΛΕΒΙΑΘΑΝ

O ΛΕΒΙΑΘΑΝ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ 

ΛΕΒΙΑΘΑΝ.
 Η Σύνθετη εβραϊκή λέξι εκ του λεβιάθ και θαννέμ, που σημαίνει «σύνολο δρακόντων», (θαλάσσιο τέρας).
 Ένα βιβλικό θαλάσσιο κτήνος που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, στο απόκρυφο του Ενώχ αλλά και στο Ταλμούδ . 
Στην «Αγία» γραφή ο Λεβιάθαν αναφέρετα ως ένα τέρας φοβερό στην εμφάνιση που τρέπει τους θεωμένους εις φυγή. Στον Ψαλμό 104:26 . αναφέρεται πως ήταν θαλάσσιο δημιούργημα του Θεού που πλάστηκε «για να παίζει μέσα στη θάλασσα». 
Ο Ιώβ το παρουσιάζει ως κροκόδειλο και ο Ησαϊας ως όφι «σκοτεινό δράκοντα», κατά την Καββάλα από το στόμα του παραδοθείσαν την μυστηριώδη Ιουδαϊκή διδασκαλία.
 Ο Λεβιάθαν είναι ένα από τα πνεύματα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα και κυβερνά την Θάλασσα στο κράτος του Βεελζεβούλ. (Ψαλμός 74:14).
Πιο συγκεκριμένα, την πέμπτη ημέρα της δημιουργίας ο Θεός δημιούργησε και έδωσε πνοή στα πλάσματα της θάλασσας, έπλασε τον πανίσχυρο και επιβλητικό ερπετό δράκο Λεβιάθαν για να υπηρετεί ως άρχοντας του αχανούς θαλάσσιου βασιλείου. 
Όταν τον έριξε στη θάλασσα το τεράστιο φολιδωτό σώμα του δημιούργησε τεραστία παλιρροϊκά κύματα που σκέπασαν τις παραλίες. Τα μάτια του ,περισσότερα από 300, φώτιζαν μέσα στα νερά της θάλασσας και αντανακλούσαν μέχρι τον ουρανό. 
Το νερό έβραζε στο πέρασμα του και εξατμιζόταν όταν άνοιγε τα τεράστια σαγόνια του καθώς γλώσσες φωτιάς ξεπήδαγαν από το στόμα του.
Κανένα όπλο θνητού δεν μπορούσε να διαπεράσει την πανοπλία από λέπια που κάλυπταν το σώμα του Λεβιάθαν, ούτε κάποιο από τα πλάσματα του κόσμου μπορούσε να συγκριθεί μαζί του σε δύναμη και τίποτα δεν μπορούσε να προκαλέσει ούτε μια σπίθα τρόμου στην άφθαρτη καρδιά του. 
Δράκους χιλιάδες μίλια μακρείς τους καταβρόχθιζε σαν ποντίκια, ποταμοί άδειαζαν όταν δίψαγε, η λάμψη που άφηνε στο πέρασμα του γυάλιζε περισσότερο και από τα πιο λαμπερά κοσμήματα και όλος ο κόσμος παραμιλούσε για το θαύμα Λεβιάθαν.


Τελικά ο Θεός έπλασε ένα ζευγάρι από αυτά τα φανταστικά πλάσματα, άλλα όταν συνειδητοποίησε ότι η τρομερή τους δύναμη ήταν τόσο μεγάλη που όλος ο κόσμος θα απειλούνταν από την προοπτική μιας φυλής που τελικά θα επικρατούσε όλων των πλασμάτων, κατέστρεψε το ένα από αυτά. 
Για να απαλύνει όμως τον πόνο του για τον χαμό του συντρόφου του ο Θεός του χάρισε αθανασία.

Από τότε τις τρεις τελευταίες ώρες κάθε ημέρας, ο Θεός παίζει με τον Λεβιάθαν διασκεδάζοντας το τεράστιο δημιούργημα Του. Και αυτό θα συνεχίζεται μέχρι την ημέρα της κρίσης. Μόνο τότε ο Λεβιάθαν θα θανατωθεί από το χέρι του Αρχάγγελου Γαβριήλ, όπου η σάρκα του θα θρέψει τους δίκαιους και το φολιδωτό του δέρμα θα τους στεγάσει σε μια αδιαπέραστη τέντα. Τα υπολείμματα του θα σκορπιστούν πάνω από τα τοίχοι της Ιερουσαλήμ από όπου η λαμπρότητα τους θα φωτίζουν κάθε γωνιά της υδρογείου.

O ΛΕΒΙΑΘΑΝ στο μυθιστόρημα του Τόμας Χομπς 
Από τη Βικιπαίδεια
Άγγλoς φιλόσοφος, γιος προτεστάντη κληρικού, ο Τόμας Χομπς (αγγλ, Thomas Hobbes, 1588-1679) υπήρξε ένας από τους πρώτους διανοητές-θεμελιωτές του σύγχρονου κράτους και ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας. Αν και σήμερα ο Χομπς αναφέρεται περισσότερο σε σχέση με το έργο του στην πολιτική φιλοσοφία, συνέβαλε σε διαφορετικούς τομείς, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται η ιστορία, η γεωμετρία, η ηθική, η γενική φιλοσοφία και η αποκαλούμενη σήμερα πολιτική επιστήμη.

Λεβιάθαν
Το 1651 έγραψε τον Λεβιάθαν, (Leviathan or the Matter, Form and Power of a Comonwealth Ecclesiastical and Civil) , που αποτελεί και το σπουδαιότερο έργο του. Ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί ένα τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος , είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας .  Ως ανταπόδοση προς τον άνθρωπο, το Κράτος ασκεί αυτή την απόλυτη εξουσία με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης:

«Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψη μας» . 

Ο Λεβιάθαν, λοιπόν, αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι επίσης η προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον Λεβιάθαν. 

Από αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα, ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας. Ο Χομπς με την θεωρία αυτή λοιπόν αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (μια έννοια που θα ονομαστεί έτσι αργότερα από τον Λοκ). Όταν όμως ο Λεβιάθαν δεν φροντίζει πια για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί. Οι άνθρωποι γυρίζουν στον φυσικό νόμο, έως ότου γίνει ένα νέο συμβόλαιο.

Η ηθική φιλοσοφία του Τόμας Χομπς
Η ηθική φιλοσοφία του Χομπς (εγωιστικό σύστημα ή «selfish system», όπως επεκράτησε να λέγεται αργότερα) χαρακτηρίζεται από έναν ηθικό νατουραλισμό , που ξεκινά από την κεντρική παραδοχή ότι η ανθρώπινη φύση καθορίζεται ουσιαστικά από εγωιστικά κίνητρα. O Άγγλος φιλόσοφος υποστηρίζει ότι το κύριο καθοριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι ο εγωισμός ή η ορμή της αυτοσυντήρησης, που αποτελεί μία απλή και αυτόνομη αρχή για την εξήγηση όλων των βουλητικών εκδηλώσεων. «Η υλιστική μεταφυσική και η αισθησιοκρατική ψυχολογία δίδασκαν ότι αυτή η ορμή της αυτοσυντήρησης είναι προσανατολισμένη στη διατήρηση και την προαγωγή της ατομική ύπαρξης. Όλα τα άλλα μέσα αποτελούν απλώς μέσα για την επίτευξη του ανώτατου υλικού σκοπού. 

Σύμφωνα με αυτή την αρχή, για τον άνθρωπο ως φυσικό ον δεν υπάρχει άλλος γνώμονας για την εκτίμηση των πραγμάτων παρά μόνον η ωφέλεια ή η ζημιά που προκύπτει από αυτά» . Συνεπής υποστηρικτής αυτής της διδασκαλίας, που για πολλούς επαναλαμβάνει με νέους τεχνικούς όρους τη φιλοσοφία του Επίκουρου, ο Χομπς θεωρεί πως το μοναδικό δυνατό περιεχόμενο της ανθρώπινης βούλησης είναι η ωφέλεια ή η βλάβη του ατόμου. Επομένως, το κριτήριο της ηθικής πράξης εξετάζεται καθαρά μέσα από ένα ωφελιμιστικό και ψυχολογικό πρίσμα, και τελικά αυτό το ηθικό κριτήριο δεν ανταποκρίνεται μόνο σε κάτι γενικά παραδεκτό, αλλά και στην ανάγκη να θεμελιωθεί η ηθική σε καθαρά εμπειρικές-ψυχολογικές και όχι σε μεταφυσικές βάσεις .

Ο Χομπς θέτει τα κριτήρια της ηθικής αξιολόγησης μέσα στον άνθρωπο, και ταυτόχρονα με βάση τις ανάγκες του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος. Η εγκόσμια ευδαιμονία δεν έγκειται στην ηρεμία ενός ικανοποιημένου πνεύματος, γιατί δεν υφίσταται κανένας απώτατος μεταφυσικός σκοπός (finis ultimus) ή ύψιστο αγαθό (summum bonum):

«Η ευδαιμονία είναι η διαρκής πορεία της επιθυμίας από το ένα αντικείμενο στο άλλο, όπου η απόκτηση του πρώτου δεν είναι παρά ο δρόμος για το επόμενο. Αυτό οφείλεται στο ότι σκοπός της ανθρώπινης επιθυμίας δεν είναι μια μοναδική και στιγμιαία απόλαυση, είναι αντίθετα η εξασφάλιση της ικανοποίησης και των μελλοντικών επιθυμιών διαπαντός. Συνεπώς, οι θεληματικές πράξεις και οι διαθέσεις όλων των ανθρώπων τείνουν όχι μόνο στην κατάκτηση, αλλά και στην εξασφάλιση μιας ευτυχισμένης ζωής» .

Οι διαφορές πηγάζουν αποκλειστικά από την ποικιλία των παθών των ανθρώπων, αλλά και από τη διαφορετική γνώση και γνώμη του καθενός. Η ευδαιμονία που περιγράφει ο Χομπς δεν είναι απόλαυση της ηδονής, αλλά απόκτηση δύναμης, ασίγαστη επιθυμία για ισχύ που εξασφαλίζει τη δυνατότητα ικανοποίησης κάθε επιθυμίας και σταματά μόνο με τον θάνατο . 

Κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με τον Άγγλο φιλόσοφο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να συσσωρεύει δύναμη για να διασφαλίζει την αυτοσυντήρησή του, εξαιτίας του φόβου ότι, αν δεν το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει κάποιος άλλος, και έτσι θα βρεθεί στο έλεος του άλλου. Η φύση, βέβαια, έχει κάνει τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, διότι και ο πιο αδύναμος έχει τη δύναμη να σκοτώσει τον δυνατότερο, είτε με δόλο είτε συνασπιζόμενος με άλλους. 

«Πράγματι η σωφροσύνη δεν είναι παρά εμπειρία που σε ίσο χρόνο κατανέμεται εξίσου σε όσους ανθρώπους ασχολήθηκαν εξίσου με τα ίδια πράγματα. Εκείνο που ίσως κάνει μια τέτοια ισότητα να φαίνεται απίστευτη, δεν είναι παρά η έπαρση κάποιων για τη σοφία τους» .

Αυτή η ισότητα ικανοτήτων γεννά και ίσες ελπίδες για την επίτευξη των σκοπών των ανθρώπων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν δύο άνθρωποι «επιθυμούν το ίδιο πράγμα, χωρίς εντούτοις να μπορούν αμφότεροι να το αποκτήσουν, γίνονται εχθροί. Και στην πορεία προς το σκοπό τους (που είναι κυρίως η αυτοσυντήρηση, αλλά και ορισμένες φορές η ευχαρίστησή τους μόνο) προσπαθούν να καταστρέψουν ή να υποτάξουν ο ένας τον άλλο» . 

Οι πρωταρχικές αιτίες διαμάχης που προέρχονται από τη φύση του ανθρώπου είναι τρεις: ο ανταγωνισμός, η δυσπιστία και η δόξα. Η φύση διαιρεί τους ανθρώπους και τους προτρέπει να αλληλοσυγκρούονται και να αλληλοεξοντώνονται. Στην ουσία, ο αχαλίνωτος στη φυσική κατάσταση εγωισμός πρέπει να πειθαρχηθεί από μία ανώτερη ρυθμιστική αρχή, έτσι ώστε να συμπέσει η ατομική ωφέλεια με την ωφέλεια του συνόλου . 

Αυτή η ανώτερη ρυθμιστική αρχή πηγάζει από τη φύση. Ο νόμος της φύσης (lex naturalis) είναι μια εντολή ή ένας γενικός κανόνας, που έχει ανακαλυφθεί μέσω του λόγου και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προχωρήσει σε μία πράξη που θα είναι καταστροφική για τη ζωή ή που θα τον στερήσει από τα μέσα συντήρησής της. Η επιστήμη των νόμων της φύσης είναι, σύμφωνα με τον άγγλο φιλόσοφο, η μοναδική αληθινή ηθική φιλοσοφία, είναι η επιστήμη για την αμοιβαία συναναστροφή και την κοινωνία του ανθρώπινου είδους.

«Τα πάθη που ωθούν τους ανθρώπους προς την ειρήνη είναι ο φόβος του θανάτου, η επιθυμία των πραγμάτων που απαιτούνται για μια άνετη διαβίωση και η ελπίδα ότι αυτά θ’ αποκτηθούν με την εργατικότητα. Ο ορθός λόγος προβάλλει τους κατάλληλους όρους για ειρήνη, έτσι ώστε οι άνθρωποι να οδηγηθούν σε συμφωνία. Αυτοί οι όροι αποκαλούνται, αλλιώτικα, Νόμοι της Φύσης…» .

Το φυσικό δικαίωμα που προκύπτει, σύμφωνα με τον Χομπς, από τον ορθό λόγο είναι η ελευθερία που διαθέτει κάθε άνθρωπος να χρησιμοποιήσει την ισχύ του κατά βούληση για να συντηρήσει τη ζωή του και κατ’ ακολουθία η ελευθερία να κάνει οτιδήποτε που κατά τη λογική του κρίση θα θεωρήσει κατάλληλο μέσο για αυτόν τον σκοπό. 

Βέβαια, «το άλυτο για κάθε ωφελιμιστική ηθική πρόβλημα είναι πώς να συμβιβάσει τη φιλαυτία με την αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα, τον εγωισμό με την αυτοθυσία που είναι αναπόσπαστη από την έννοια της αρετής» . Απαντώντας στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ο Χομπς ξεκινά με τον νόμο της φύσης, που ορίζει ότι οι άνθρωποι οφείλουν να τηρούν τις συμβάσεις τους. Αυτός ο νόμος της φύσης αποτελεί το θεμέλιο και την απαρχή της δικαιοσύνης. Όταν έχει συναφθεί μία σύμβαση, η παραβίασή της είναι άδικη, και ως εκ τούτου η μη τήρηση μιας σύμβασης αποτελεί τον ορισμό της αδικίας. Οτιδήποτε δεν είναι άδικο, είναι δίκαιο. Για να αποκτήσουν νόημα τα ονόματα δίκαιο και άδικο πρέπει τελικά να υπάρξει το καταφύγιο μιας εξαναγκαστικής εξουσίας, που επιβάλλει σε όλους εξίσου την τήρηση των συμβάσεων, απειλώντας τους με τιμωρία μεγαλύτερη του οφέλους που προσδοκούν να αποκομίσουν από την αθέτησή τους . Η φύση της δικαιοσύνης έγκειται στην τήρηση έγκυρων συμβάσεων, η οποία δεν αρχίζει παρά με τη σύσταση πολιτικής εξουσίας. Το homo homini lupus, που διατυπώνει ο Χομπς, αναθέτει τελικά στην πολιτεία, ως έκφραση του ορθού λόγου, την εξουσία και τη δύναμη να το περιορίσει .

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΒΟΜΒΑ. ΜΕΡΚΕΛ ΣΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ… ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ !

Ημερομηνία Καταχώρησης Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011.

Σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις (τρόπος του λέγειν) της ελληνικής κυβέρνησης με την Άνγκελα Μέρκελ, για την εκχώρηση της Κρήτης στους Γερμανούς!
Στην ουσία πρόκειται για ειρηνική παράδοση του νησιού με άλλοθι τις γερμανικές επενδύσεις.
Οι Γερμανοί φιλοδοξούν αφ ενός μεν να εκμεταλλευτούν γεωστρατηγικά το νησί (βλέπε πετρέλαια, ΑΟΖ, Σούδα κλπ) και αφετέρου να το μετατρέψουν σ ένα οργανωμένο θέρετρο για τους εύπορους πολίτες τους.
Την αποκάλυψη βόμβα κάνει μικρής επισκεψιμότητας γερμανική ιστοσελίδα-είναι «ανοιχτή» μόνο στους συνδρομητές της-, επισημαίνοντας παράλληλα ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται σε δεινή θέση και εξαιτίας του σκανδάλου της Siemens, μια και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν ενημερώσει την Καγκελαρία για τις μίζες που έλαβαν συγκεκριμένοι Έλληνες πολιτικοί και τα κόμματά τους.
«Η κα Μέρκελ ζήτησε πρόσφατα από τον Έλληνα πρωθυπουργό να δει την Κρήτη σαν το «ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» που βρίσκεται στα χέρια του γερμανικού κολοσσού, της HOCHTIEF…», σημειώνει η ιστοσελίδα.
Όπως αντιλαμβάνεστε δεν πρόκειται να μείνει τίποτε όρθιο εαν δεν αντιδράσουμε…
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε

Share|

Πηγή: http://www.kourdistoportocali.com

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά (ελληνική παροιμία)

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά (ελληνική παροιμία)

Μ(πίζνες) Κ(αλά) Ο(ργανωμένες) ...... (Σας το μεταφέρω αυτούσιο έτσι όπως μου το διηγήθηκε φίλος φίλου) "Το Σάββατο το πρωΐ πηγαίνοντας να πάρω τον ηλεκτρικό, διαπίστωσα ότι υπήρχε απεργία. Αναζήτησα ΤΑΞΙ αλλά πριν προλάβω να επιβιβαστώ, άκουσα να με καλούν με το όνομά μου και γύρισα. Είδα μία γνωστή μου κοπέλα που είχα να την δω περίπου τρία χρόνια. Οδηγούσε ένα αρκετά ακριβό αυτοκίνητο, με κάλεσε να μπω μέσα αφού με ρώτησε πού πηγαίνω και εφ όσον ήταν η διαδρομή που θα ακολουθούσε κι εκείνη. Γνωρίζοντας το οξύ οικονομικό της πρόβλημα, με ξάφνιασε το αυτοκίνητό της .... και η άνεση της. Μου είπε ότι έχει πιάσει μια «πολύ καλή και εξαιρετικά καλοπληρωμένη δουλειά » και ότι άλλαξε και σπίτι. Μου είπε ότι μένει σε ένα ακριβό προάστιο, πράγμα το οποίο με ξάφνιασε επειδή ήξερα ότι έμενε σε ένα νοικιασμένο μικρό σπιτάκι σε υποβαθμισμένη περιοχή και τα έβγαζε πολύ δύσκολα πέρα, μεγαλώνοντας μόνη της ένα παιδί, μάλλον «αγνώστου πατρός» με τη βοήθεια των γονιών της από την επαρχία. Επιπλέον μηνέχοντας τυπικά προσόντα, ήταν μακροχρόνια άνεργη. Έβρισκε κακοπληρωμένες δουλειές και για μικρό χρονικό διάστημα. Το φάσμα της ανεργίας ήταν περισσότερο απειλητικό από ποτέ, όταν γνώρισε ανθρώπους που την σώσανε. Τη ρώτησα που δουλεύει, δυσκολεύτηκε πολύ να μου απαντήσει, έκανε έναν πρόλογο σχετικό με κάποιες οικογένειες μεταναστών που είχαν βοηθήσει κάποτε κάποιοι κοινοί μας γνωστοί (κάποτε πριν πολλά χρόνια όταν η παράνομη μετανάστευση δεν είχε εξελιχθεί σε μάστιγα), λέγοντας μου ότι εκείνη αυτό το έκανε «επάγγελμα». Η απάντηση ήταν αυτή που υποψιαζόμουνα: Μέσω κάποιου γνωστού, επειδή τα κυκλώματα είναι πολύ κλειστά, βρήκε δουλειά σε ΜΚΟ! Εκεί οφείλει και τη σημερινή οικονομική της άνεση! Της κολλάνε και ένσημα επίσης! Την ρώτησα τι ακριβώς κάνει στη νέα της δουλειά και μου απάντησε ότι εργάζεται για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, υπερασπίζονται λαθρομετανάστες, ό,τι και να έχουν κάνει και σε συνεργασία με άλλη ΜΚΟ προσπαθούν να τους βγάλουν έγγραφα ασύλου ακόμα και σε αυτούς που δεν δικαιούνται άσυλο!!!!! Απίστευτο αλλά αληθινό!!!  Σκοπός τους είναι να μένουν όσο γίνεται περισσότεροι λαθραίοι μετανάστες στην Ελλάδα γι αυτό κινούν τα νήματα προς κάθε κατεύθυνση για να μην απευλάνονται!!! Γιατί έτσι η χρηματοδότηση μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το κύρος της ΜΚΟ.!!! Την ρώτησα από πού βρίσκονται αυτοί οι οικονομικοί πόροι και μου απάντησε ότι δεν ξέρει αυτή, μόνο «τα μεγάλα κεφάλια» της κάθε ΜΚΟ.  Την ρώτησα πόσοι εργάζονται σε αυτή την επιχείρηση και μου απάντησε ότι δεν είναι πολλοί γιατί δεν συμφέρει να πληρώνει η ΜΚΟ πολλούς, έτσι θα μειωθούν και οι δικές τους απολαβές. Στην απορία μου «πώς συγκεντρώνουν κόσμο» για να προβάλλουν τις απαιτήσεις τους» απάντησε γελώντας: «Ποιος κόσμος; Μόνο κάποιοι χαζοί έρχονται που πιστεύουν ότι πραγματικά καταπιέζονται οι παράνομοι μετανάστες. Έχουμε δημοσιογραφική κάλυψη κι έτσι μπορεί να ακουστούν τα αιτήματά μας.»! Ρώτησα αν δουλεύουν για λογαρισμό τους και οικονομικοί μετανάστες που διαμένουν στην Ελλάδα και μου απάντησε καταφατικά, όχι μόνο εκεί αλλά και σε άλλες ΜΚΟ! Μου είπε ότι εργάζεται για δυο - τρεις ώρες την ημέρα, αμοίβεται πάρα πολύ καλά, το μόνο το ότι έχει ένα μικρό μειονέκτημα η δουλειά αυτή: πρέπει να πηγαίνει σε επαρχίες, όπου της πούνε!!! Με απορία ρώτησα που ακριβώς και τι κάνει και μου απάντησε ότι πηγαίνουν στη Μυτιλήνη, στον Έβρο, στα σύνορα με την Αλβανία και γενικά σε όσα μέρη συλλαμβάνουν παράνομους μετανάστες. Την προηγούμενη εβδομάδα είχε πάει Πελοπόννησο για τις«ανάγκες» της δουλειάς της. Η δουλειά τους είναι να δημιουργούν κλίμα αρνητικό για την αστυνομία με σκοπό να μην μπορεί να κάνει την δουλειά της όπως ορίζει ο νόμος και ταυτόχρονα κλίμα συμπάθειας προς τους λαθραίους μετανάστες. Μου είπε και κάτι συγκλονιστικό: Όποτε είναι εφικτό έχουν μαζί τους και άτομα που μιλάνε αραβικά και αυτά τα άτομα συνεννοούνται με τους λαθρομετανάστες και τους καθοδηγούν τι ακριβώς να κάνουν προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι. Αυτοί τους καθοδηγούν να δηλώνουν Παλαιστίνιοι!! Για να αιτήσουν άσυλο! Όταν τελείωσε η εξομολόγηση την ρώτησα αν έχει τύψεις απέναντι στηχώρα της και στο παιδί της το ίδιο, το οποίο όταν μεγαλώσει θα της καταλογίσει ευθύνες για την καταστροφή της Ελλάδας. Μου απάντησε ότι αν είχε κάποια άλλη σίγουρη δουλειά , δεν θα έμπλεκε με αυτούς. «Αλλά πρέπει κι εγώ κάπως να ζήσω». Την ρώτησα γιατίδεν αγωνίζεται για να απαλλαγεί η Ελλάδα από αυτή την πληγή που ονομάζεται λαθρομετανάστευση, να δημιουργηθεί σωστή μεταναστευτική πολιτική, ώστε αυτοί που θα μείνουννα ζουν και να εργάζονται σαν άνθρωποι με χαρτιά εργασίας και όχι ελληνική ιθαγένεια δια γεννήσεως και να υπάρχει δουλειά και για όλους τους Έλληνες πρωτίστως. Μου απάντησε ότι έχω απόλυτο δίκιο, αλλά δεν υπάρχει ΜΚΟ για δικαιώματα των Ελλήνων κι εκείνη μου επανέλαβε ότι «πρέπει κάπως να ζήσει». Μου τόνισε ότι χάρη στη νέα της δουλειά ζει σε ένα προάστιο απαλλαγμένο από κάθε λογής περιθωριακούς και λαθρομετανάστες κι έτσι δεν κινδυνεύει καθημερινά όπως στο παλιό της σπίτι καιτο παιδί της θα μεγαλώσει με Ελληνόπουλα!!!! Αυτό είναι και το πιο εξοργιστικό από όλα! Με άφησε στον προορισμό μου με την παράκληση να μην αναφέρω πουθενά ό,τι είπαμε, ιδιαίτερα το όνομά της, το οποίο της υποσχέθηκα και συνέχισε ενώ εγώ είχα μείνει κάγκελο μετά από όλα αυτά, τα οποία ήξερα βέβαια, μέσα από τα ιστολόγια, αλλά πραγματικά είναι συγκλονιστικά όταν ακούς να τα λένε άνθρωποι που είναι μέσα στα πράγματα. Τα συμπεράσματα από τη συνομιλία μου με το μέλος της ΜΚΟ: 1) Πρέπει όλοι οι κάτοικοι της Μυτιλήνης, των νησιών, του Έβρου και όπου αλλού υπάρχει πρόβλημα, όταν βλέπουν άτομα να διαμαρτύρονται και να απειλούν για να υπερασπίζονται λαθρομετανάστες που ήρθαν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, να τους κυνηγάνε και να τους διώχνουν.  Δεν είναι ντόπιοι, είναι άνθρωποι που κινούνται από την Αθήνα και από άλλες πόλεις και παριστάνουν ότι είναι μέλη τοπικών ανθρωπιστικών οργανώσεων, «ευαισθητοποιημένοι πολίτες». Αν τους πεις να πάνε να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των Ελλήνων που τους κλέβουν, τους βιάζουν, τους σκοτώνουν δεν πάνε πουθενά γιατί δεν πληρώνονται για κάτι τέτοιο από καμία ΜΚΟ. 2) Η αστυνομία να μην επιτρέπει την είσοδο σε ανθρώπους των ΜΚΟ μέσα στα κέντρα κράτησης. Δεν υπάρχει νομοθεσία που να τους το επιβάλλει και να μην το κάνουν για κανένα άλλο λόγο. Σε περίπτωση που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, να μην επιτρέπεται η παραμονή και κατ ιδίαν συνομιλία μεταξύ λαθραίων και μέλη ΜΚΟ, έστω κι αν είναι δικηγόροι στη μέση. Τους καθοδηγούν μιλώντας αραβικά τι ακριβώς να κάνουν για να παρουσιαστούν ως πρόσφυγες ενώ δεν είναι, επίσης τους καθοδηγούν να δημιουργούν προβλήματα στην αστυνομία και να βγαίνει η εικόνα του κακού και ρατσιστή αστυνομικού προς τα έξω και ταυτόχρονα η εικόνα του «δυστυχισμένου» μετανάστη από την άλλη. 3) Άμεση ανάγκη τα πατριωτικά σωματεία, οι Έλληνες οπουδήποτε και να βρίσκονται να κινητοποιηθούν για να κλείσουν οι ΜΚΟ γιατί εργάζονται για την καταστροφή της χώρας μας. Δεν φθάνει να σταματήσουν οι χρηματοδοτήσεις από το ελληνικό κράτος, πρέπει να κλείσουν, να τους αφαιρεθούν οι σφραγίδες, όπως έκανε στη Ρωσία ο Πούτιν, που μόλις αντιλήφθηκε το ρόλο τους, τις έκλεισε αμέσως και όχι μόνο αυτό. Ζήτησε κάτι σαν το δικό μας «πόθεν έσχες» για τα άτομα που δραστηριοποιούνταν μέσα σε αυτές, ιδιαίτερα στους δικηγόρους τους.

Τι υπεροχο να εισαι ανδρας!!!


ΔΙΟΤΙ στατιστικά κάθε στιγμή σού αναλογούν τέσσερις διαθέσιμες γυναίκες


Κανείς δεν χαζεύει το στήθος σου, όταν του μιλάς.

Μπορείς να αγοράσεις προφυλακτικά χωρίς ο περιπτεράς να σε φαντάζεται γυμνό.

Μπορείς να βρεις καλή δουλειά κι ας μην έχεις υπέροχα οπίσθια.

ΔΙΟΤΙ καρφάκι δεν σου καίγεται που κανείς δεν πρόσεξε το καινούργιο σου κούρεμα.

Οι ρυτίδες, τ' άσπρα μαλλιά και η κοιλίτσα είναι γοητεία.

Δεν έχεις λόγο να ξυρίζεσαι απ' τον λαιμό και κάτω.

Τα παπούτσια ποτέ δεν σε πληγώνουν.

Αν γουστάρεις, αφήνεις μούσι και μουστάκι.

Μπορείς να ρευτείς ελεύθερα.

Οταν κάθεσαι, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τι φοράς για να βάλεις ανάλογα τα πόδια σου.

Ολοι οι οργασμοί σου είναι αληθινοί...

ΔΙΟΤΙ οι φίλοι σου δεν σου τη σπάνε άμα βάλεις κιλά.

Συνεννοείσαι στο τηλέφωνο σε 30 δευτερολέπτα.

Δεν ψυχαναγκάζεσαι να κουβαλάς μια τσάντα γεμάτη άχρηστα πράγματα.

Στα εστιατόρια τρως όλο το φαγητό σου.

Οι πενθήμερες διακοπές χρειάζονται μια μικρή βαλίτσα μόνο.

Οι ουρές για να πας στις τουαλέτες είναι κατά 80% μικρότερες.

Μπορείς να κάνεις μπάνιο και να ετοιμαστείς σε 10 λεπτά.

Ακόμη και στο κατούρημα έχεις στόχο.

Στα 35 αν είσαι ανύπαντρος, κανείς δεν το κάνει θέμα.

ΔΙΟΤΙ το μόνο βιολογικό ρολόι που έχεις είναι εκείνο που σε ειδοποιεί πως αρχίζει ο ποδοσφαιρικός αγώνας.

Οταν ζοχαδιάζεσαι, δεν φταίει μια αόριστη ορμονική τσιγκολελέτα που εκφράζεται με τη δικαιολογία-πασπαρτού «είμαι αδιάθετη».

Δεν υπάρχει τίποτα ανώμαλο και παρεξηγήσιμο όταν δύο γυναίκες κάνουν σεξ μεταξύ τους· αρκεί να το κάνουν μπροστά σου.

ΔΙΟΤΙ ο γάμος δεν είναι η σημαντικότερη στιγμή της σταδιοδρομίας σου.

Δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να συζητάς 6 μήνες πριν και 6 μήνες μετά γι' αυτό
το μισάωρο ορθοστασίας δίπλα σε μια ντυμένη μπομπονιέρα.

Οι ποικιλίες νέων μοντέλων σε αυτοκίνητα και γυναίκες ανανεώνονται συνεχώς.

Οσο υπάρχει ζωή σ'αυτόν τον πλανήτη, θα υπάρχει πάντα και μια Σούλα - ανακουφίστρα, πρόθυμη ν'αποτελέσει την εναλλακτική σου λύση.

ΔΙΟΤΙ σ' ένα πάρτι αν κάποιος φοράει τυχαία τα ίδια ρούχα με σένα μπορεί να
γίνει άνετα κολλητός σου.

Ενα λευκό πουκάμισο με κολαρισμένο γιακά κι ένα ζευγάρι υποδήματα σοβαρά ήταν, είναι και θα είναι πάντα αρκετά.

Εχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που έχουν οπτική επαφή με τα γεννητικά τους
όργανα είναι εξωστρεφείς και άνετοι· καθόλου τσιτωμένοι.

Ε ναι λοιπόν,δεν χρειάζεσαι ποτήρι για να πιεις νερό απ' το μπουκάλι του ψυγείου!

ΔΙΟΤΙ έχεις λόγο τιμής.

Ανοίγεις τα βαζάκια μόνος σου.

Ξέρεις πώς θ'αλλάξεις λάστιχο στο αυτοκίνητο.

Ολα στο πρόσωπό σου παραμένουν στο φυσικό τους χρώμα.

Δεν χρειάζεται να τακτοποιείς το σπίτι επειδή θα έρθει ο υδραυλικός.

Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι τα γενέθλια των άλλων.

Δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς αν θα φύγει κάποιος πόντος απ' το καλσόν σου· εκτός
αν είσαι τσολιάς στ' ανάκτορα.

ΔΙΟΤΙ όταν χωρίσεις, υπάρχει πάντα τουλάχιστον μία γκόμενα διαθέσιμη,
κολλητή φίλη της δικιάς σου, να σε παρηγορήσει στην αγκαλιά της...

Αμα σφίξουν τα πράγματα υπάρχει πάντα ένα Αγιον Ορος· και μόνο που το ξέρεις, αρκεί.

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΟ 1955. ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ;

Ημερομηνία Καταχώρησης Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010.

«Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955.
H καταστροφή του Eλληνισμού της Πόλης Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όλα φαινόταν ήρεμα στήν Πόλη. Μια μικρή ομάδα φοιτητών ήταν συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Ταξίμ, στην κορυφή του Πέρα, διαδηλώνοντας εναντίον της Ελλάδος.
Η Ελλάδα ήταν πάντα ό συντηρούμενος από τις Τουρκικές αρχές στόχος του όχλου. Οι πέντε μεγάλοι δρόμοι πού οδηγούσαν στην Πλατεία Ταξίμ γέμισαν ξαφνικά με ένα μαινόμενο όχλο οπλισμένο με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, σκεπάρνια, σφυριά και σι δερένιους λοστούς πού φώναζε «Kahrolsun giavourlar!» (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες!) και «Yikin, kirin, giavourdur!» (Σπάστε, γκρεμίστε είναι γκιαούρης!). Οταν μαζεύτηκαν 50.000 περίπου άτομα, αλαλάζοντος όχλου, μπήκε σε εφαρμογή η επόμενη φάση του σχεδίου: Καταστροφή όλων των ελληνικών περιουσιών και βεβήλωση όλων των Ιερών και Όσίων του Ελληνισμού της Πόλης. Οι οδηγίες πού είχαν δοθεί ήταν να μη μείνει τίποτα όρθιο. Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης. Ενα μέρος του όχλου κινήθηκε στο Istiklal Caddesi, το περίφημο Πέρα, πού στο ένα χιλιό μετρο της διαδρομής του είχε, σαν το πιο φημι σμένο εμπορικό κέντρο της Πόλης, 700 περί που μαγαζιά πού το συντριπτικό τους ποσοστό άνηκε σε Ελληνες.
Χρυσαφικά μεγάλης αξίας λεηλατήθηκαν μέσα σ’ ελάχιστα λεπτά απ’ τους συμπλεκόμενους μεταξύ τους διαδηλωτές. Οταν ο όχλος έφθασε στην Αγία Τριάδα, ακούστηκαν οι κραυγές «Ανάθεμα στους άπι στους!» και ο όχλος εισέβαλε στην εκκλησία. Ο,τι κινητό υπήρχε στον ναό καταστράφηκε ή βεβηλώθηκε. Εικόνες, άγια σκεύη, ράσα ήταν ο στόχος του μανιασμένου όχλου. Το Πέρα μέσα σε λίγες ώρες άρχισε να αλλάζη όψη. Ό δρόμος αποκτούσε ένα περίεργο υπόστρωμα, πού ήταν ένα μίγμα απ’ τα πράγ ματα πού καταστρεφόταν: μηχανήματα, γούνες, ρολόγια, παπούτσια, λάδια, τυριά, υφά σματα, πιατικά, ρούχα, διάφορα άλλα είδη τροφίμων και ένδυσης, ανακατεμένα, κάτω απ’ το βάρος του όχλου πού κινιόταν συνεχώς, δημιούργησαν σιγά-σιγά μια υπερυψωμένη μάζα λασπώδη καί λιγδερή. Στό μεταξύ το σχέδιο της καταστροφής όλων των ελληνικών περιουσιών της Πόλης βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη: Εκατό ομάδες εκτελούσαν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση απ’ τον Βόσπορο ως τη θάλασσα του Μαρμαρά.
Οι επικεφαλής των διαδηλωτών με καταλόγους σπιτιών και καταστημάτων των Ελλήνων, διεύθυναν τις ομάδες του όχλου. Ηταν ένας οργανωμένος τυφώνας πού σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του.
Δεκάδες Ελληνες πολίτες και κληρικοί κακοποιήθηκαν. Λεηλατήθηκαν ή παραδόθηκαν στις φλόγες 73 ελληνικές εκκλησίες. Καταστράφηκαν εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής και αρχαιολογικής άξιας. Κατα στράφηκαν ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία. Ή Πατριαρχική Σχολή του Φαναρι ού πού ιδρύθηκε το 1453 και ή Θεολογική Σχολή της Χάλκης υπέστησαν το μένος του όχλου με ιδιαίτερη βαρβαρότητα. Το Ζάππειο Λύκειο δέχτηκε την επιδρομή του όχλου που κα τρακύλησε απ’ τις μεγάλες μαρμάρινες σκάλες το άγαλμα του ευεργέτου του Σχολείου Κων­σταντίνου Ζάππα και, κατέστρεψε όχι μόνο θρανία, πιάνο, αίθουσα τελετών αλλά έκανε και τεράστια ζημιά στις τοιχογραφίες πού κο σμούσαν το εσωτερικό του σχολείου. 4.340 ελληνικά καταστήματα λεηλατήθηκαν και κα­ταστράφηκαν. 2.600 σπίτια Ελλήνων βρέθη καν στο μάτι του κυκλώνα και παραδόθηκαν στο μένος καί την πρωτοφανή λύσσα του ό χλου. Ρημάχτηκαν κυριολεκτικά καί κατά στράφηκαν τα γραφεία και τα πιεστήρια των τριών μεγάλων ελληνικών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης. Στό Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί μία ομάδα τυφλωμένων απ’ το μίσος διαδηλωτών επί δύο ολόκληρες ώρες κατέστρεφε τάφους καί σταυρούς, έσκαβε τους πιο πρόσφατους καί έβγαζε έξω τα πτώματα μαχαιρώνοντας καί κομματιάζοντας τα. Στήν Παναγία των Βλαχερνών, πού χτίστη κε πάνω στα θεμέλια Βυζαντινού ναού του 470 μ.Χ., ο όχλος των διαδηλωτών κατέστρεψε με απίστευτη μανία ό,τι οι Ελληνες κατάφεραν να διατηρήσουν για χίλια τετρακόσια ογδόντα πέντε χρόνια. Στόν Αγιο Γεώργιο στα Ψωμαθιά, μια εκ κλησία χτισμένη τον 13ο αιώνα πού οι Τούρκοι ονόμαζαν kanli kilise (ματωμένη εκκλησία) απ’ το αίμα πού έχυσαν στο σημείο εκείνο την ημέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, η μανία των διαδηλωτών μετέτρεψε την ιστορι κή εκκλησία σε σωρό ερειπίων. Στήν Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, γνωστή σαν Βαλουκλιώτισσα, οι αστυνομικοί καί ο νυχτοφύλακας πού υποτίθεται ότι τη φύ λαγαν, καθοδήγησαν τον όχλο στην καταστρο φή καί στη λεηλασία του ιστορικού Μοναστη ρίου. Καί οι τρεις μοναχοί πού βρισκόταν τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου στο Μοναστήρι είτε θανατώθηκαν είτε βασανίστηκαν. Ό 90χρονος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες της φωτιάς πού άναψαν για να τον κάψουν. Ό 6Οχρονος ηγούμενος, επίσκοπος Παμφιλίου Γεράσιμος, βασανίστηκε καί τραυματίστηκε βαρεία στο κεφάλι. Ό 35χρονος ιερέας Ευάγγελος χτυπήθηκε καί βασανίστηκε. Ό όχλος απαιτούσε τη σταύρωση του πού τελικά δεν έγινε, γιατί οι διαδηλωτές ήθελαν να απολαύ σουν μία αργή καί σαδιστική σταύρωση, αλλά καθυστέρησαν πολύ, τους πρόλαβε ο Στρατιωτικός Νόμος πού κηρύχτηκε τα μεσάνυχτα καί φοβήθηκαν τις συνέπειες του. Οί Πατριαρχικοί Τάφοι καί τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών του Γένους πού από το 1850 καί μετά τοποθετούντο στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής, καταστράφηκαν με κανιβαλική μανία.
Οι Πατριαρχικοί Τάφοι ανοίχτηκαν καί τα οστά των νεκρών σκορπίστηκαν στους δρόμους. 21 ελληνικά εργοστάσια καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Σέ όσα βρισκόταν στα παράλια του Βοσπόρου οι μηχανές καί τα εργαλεία πετάχτηκαν στη θάλασσα. 110 ελληνικά εστιατόρια καί ξενοδοχεία λε ηλατήθηκαν, καταστράφηκαν ή παρεδόθη καν στις φλόγες. Καί τα 27 ελληνικά φαρμακεία λεηλατήθηκαν καί καταστράφηκαν. Οι βιασμοί γυναικών, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία τους, υπολογίζεται ότι ξεπέρασαν τους 200 τη νύχτα εκείνη, ενώ παρέμεινε άγνωστος ο τελικός αριθμός των νεκρών, πού ξεπέρασε τους 20, παρ’ όλο πού οι οδηγίες πού είχαν δο θεί απαγόρευαν τις δολοφονίες. Το οργανωμένο σχέδιο της ολοκληρωτικής καταστροφής των περιουσιών των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης διήρκεσε 6 ώρες πε­ρίπου.
Στίς 12 τα μεσάνυχτα καί, αφού οι τέλεια οργανωμένες ομάδες είχαν σχεδόν ολοκληρώ σει το έργο τους, η Τουρκική Κυβέρνηση ευαρεστήθηκε να κηρύξει Στρατιωτικό Νόμο σε μια Πόλη παραδομένη στις φλόγες. Το σχέδιο τους σημείωσε καταπληκτική επιτυχία.
Το σύνολο σχεδόν των ελληνικών περιουσιών κα ταστράφηκε. Ό ελληνικός πληθυσμός τρομο κρατήθηκε. Οί απειλές για τη ζωή όσων είχαν επιβιώσει ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Ό στόχος τους λαβώθηκε θανάσιμα, Ό Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης δεν επρόκειτο να συνέλθει ποτέ από το χτύπημα της νύχτας αυτής.
Σιγά-σιγά καραβάνια ολόκληρα από Ελληνες εγκατέλειπαν την Βασιλεύουσα για να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη ζωή τους.»…..
Προωθήστε το σε όλους τους Έλληνες για να μάθουν τα ιστορικά γεγονότα έτσι όπως δεν τα γράφουν τα βιβλία της ιστορίας.

Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.

 ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ

Ημερομηνία Καταχώρησης Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011.

Έρχονται δασκαλεμένοι από Βόρεια Αφρική και Ασία.
- Κρατούν στο χέρι ζελατίνα με φωτοτυπία οδηγίας
της ΕΕ με τα… δικαιώματά τους
- Ποιος πληρώνει τα 10.000 ευρώ για τον καθένα για να έρθει εδώ;
Σχέδιο άλωσης της χώρας βρίσκεται πίσω από τη συνεχιζόμενη εισβολή λαθρομεταναστών απ’ όλες τις άκρες της Αφρικής και της Ασίας, με κοινό παρονομαστή όλων το θρήσκευμα, τη μουσουλμανική ταυτότητα.
Αυτά δεν είναι φαντασιώσεις και φοβικές εικασίες. Οι αρχές του Έβρου, που ζουν κάθε μέρα την «εικόνα» αυτής της εισβολής, έχουν στα χέρια τους και τις αποδείξεις ότι όλοι οι… εισαγόμενοι είναι κατευθυνόμενοι και δασκαλεμένοι.
Οι λαθρομετανάστες που μπαίνουν από τα σύνορα στον Έβρο φτάνουν στο σημείο οι ίδιοι να πηγαίνουν και να παραδίδονται στους αστυνομικούς και στους φρουρούς της FRONTEX , επιδεικνύοντας τα… δικαιώματά τους!
Συγκεκριμένα κρατούν στο χέρι τους, μέσα σε ζελατίνα, φωτοτυπία άρθρου νομοθεσίας- οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το κράτος μέλος της στο οποίο εισέρχονται ξένοι πολίτες πρέπει να τους περιθάλψει, να τους δώσει άσυλο και να τους πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα. Κι αυτό όχι χωρίς λόγο. Ξέρουν ότι από τη στιγμή που έχουν καταγραφεί αποκτούν… δικαιώματα. Αν πάνε σε άλλη χώρα της ΕΕ και τους συλλάβουν, τους στέλνουν πίσω στη χώρα ως… επανεισδοχή, από τη στιγμή που αυτή τους έχει καταγράψει!
Σατανική η σύλληψη.
Όμως οι λαθρομετανάστες ξέρουν διευθύνσεις και ονόματα για εκεί όπου θα πάνε από τη στιγμή που η Αστυνομία τούς καταγράψει και τους χορηγήσει το χαρτί για παραμονή με την υποχρέωση μέσα σ’ έναν μήνα να φύγουν και στη συνέχεια τους αφήσει ελεύθερους.
Στα λεωφορεία που τους μεταφέρουν, κυρίως στην Αθήνα, επιδεικνύουν σημείωμα με τα στοιχεία και τηλέφωνα ατόμων του κυκλώματος, να τους τηλεφωνήσουν και αυτοί θα τους πληρώσουν τα… κόμιστρα.
Οι περισσότεροι από τους εισερχόμενους από την πύλη του Έβρου προέρχονται από όλη τη Βόρεια Αφρική, Μαρόκο, Τυνησία και Λιβύη, που περνάνε στην Ασία με προορισμό την Ελλάδα, στο πέρασμα του Έβρου, από τη στιγμή που έκλεισαν οι πόρτες προς Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία.
Πολλοί επίσης προέρχονται από Πακιστάν, Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν, διάφορες παραπλήσιες μικρές χώρες και από τα Εμιράτα.
Στο διάστημα από Μάιο έως και Σεπτέμβριο υπολογίζεται ότι κάθε μήνα περνούσαν από τα σύνορά μας στον Έβρο 10.000 άτομα! Και το νούμερο αυτό είναι το ελάχιστο. Γιατί υπάρχουν πληροφορίες ότι είναι πολύ μεγαλύτερο. Προς επίρρωση αυτής της εκτίμησης η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της περασμένης Κυριακής σε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της σημείωνε ότι τους τελευταίους μήνες εισήλθαν στην Ελλάδα 20.000 μόνο Αφγανοί!
Όλο αυτό το μακρινό «ταξίδι», σύμφωνα με πληροφορίες από μετανάστες που βρίσκονται χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, κοστίζει 10.000 ευρώ! Και το ερώτημα είναι ποιος τα πληρώνει. Όχι φυσικά οι «κολασμένοι» που έρχονται. Γιατί αν είχαν αυτά τα λεφτά, τους αρκούσαν να ζήσουν χρόνια στη χώρα τους. Επομένως γιατί να έρθουν;
Κάποιος πρέπει να τους τα πληρώσει. Στην Αλεξανδρούπολη, και όχι μόνο, οι εκτιμήσεις, ύστερα απ’ όσα ζουν και γνωρίζουν, είναι ότι πίσω απ’ όλες αυτές τις ορδές βρίσκεται η Σαουδική Αραβία… Και βέβαια όχι μόνο.
Στόχος δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Κάνουν πράξη αυτό που απείλησε δημόσια την Ευρωπαϊκή Ένωση ο Καντάφι. «Θα μου δίνετε κάθε χρόνο 5,5 δισ. ευρώ, αλλιώς θα κάνω Αφρική την Ευρώπη… Και ήδη γίνεται. Και το ζει η Ελλάδα όλη. Προς μεγάλη χαρά της Τουρκίας που κι αυτή έχει στόχο να κάνει μουσουλμανική την Ευρώπη… Και στο τέλος θα επηρεάζει τις αποφάσεις, χωρίς μάλιστα να έχει τις υποχρεώσεις του κράτους μέλους της ΕΕ. Γι’ αυτό και δεν… σκίζεται να ενταχθεί.
Έχουν σηκώσει τα χέρια στον Έβρο
Η κατάσταση που βιώνουν στον Έβρο οι Αρχές αλλά και οι κάτοικοι είναι τραγική. Το Γενικό Νοσοκομείο έχει γεμίσει, δεν προλαβαίνουν να κάνουν εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν έχουν μεταδοτικές ασθένειες (ηπατίτιδα κ.λπ.) οι λαθρομετανάστες. Οι αστυνομικοί φοβούνται μην «κολλήσουν» καμιά αρρώστια από τον συγχρωτισμό με τους συλλαμβανόμενους, οι φρουροί δεν προλαβαίνουν, τα μέσα ελάχιστα, πού να βάλεις τόσες χιλιάδες, πώς να τους ταΐσεις, να τους περιθάλψεις, να τους ντύσεις;
Υπάρχει πλήρης αλλοίωση της εικόνας της Αλεξανδρούπολης και των άλλων πόλεων, αλλά και των χωριών.
Δεν υπάρχει, λένε οι εκεί Αρχές, άλλη λύση από το να τους βάζει η Ελλάδα σ’ αεροπλάνα και να τους στέλνει πίσω. Και βέβαια να ενισχυθούν τα σύνορα για να περιοριστεί η εισβολή των λαθρομεταναστών.
Και φυσικά η ΕΕ να ζητήσει από την Τουρκία να πάρει μέτρα αυστηρότερων ελέγχων στα σύνορά της.
Παντού τα ίδια.
Δεν είναι καλύτερη η κατάσταση και σ’ άλλες περιοχές της χώρας. Παντού μετανάστες, νόμιμοι και «λαθραίοι» είχαν κατακλύσει τις πόλεις. Μετά την Πάτρα και η Ηγουμενίτσα έχει γεμίσει από μετανάστες που όνειρό τους είναι να περάσουν στην Ιταλία και από κει για άλλους τόπους, Ολλανδία, με τελικό προορισμό για πολλούς από αυτούς τον Καναδά.
Η πόλη της Άρτας έχει αλλάξει φυσιογνωμία. Πάνω από 5.000 μετανάστες έχουν εγκατασταθεί μόνιμα! Κοιμούνται στους δρόμους, στα χωράφια, η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί κατακόρυφα.
Εικονικοί γάμοι
Ένας… πρωτότυπος τρόπος, προκειμένου να νομιμοποιούνται λαθρομετανάστες και να μπορούν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στήνονται εικονικοί γάμοι, με Ρουμάνες, Βουλγάρες και Πολωνέζες, που οι χώρες τους έχουν ενταχθεί στην ΕΕ. Έναντι αμοιβής (όχι και τόσο ευκαταφρόνητης) παντρεύονται με Πακιστανούς, Αφγανούς κ.ά. και έπειτα από 2-3 μήνες ο γάμος παραμένει στα χαρτιά. Όμως μ’ αυτό το χαρτί είναι ελεύθερη η είσοδός τους σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Το διεθνές κύκλωμα που διακινεί τους λαθρομετανάστες,
όπως βλέπετε, είναι πολύ εφευρετικό…
για να ξεπερνάει τις απαγορεύσεις…
Για την Ελλάδα και όλους μας το ποτήρι ξεχείλισε… Η κυβέρνηση και όλος ο πολιτικός κόσμος να προβληματιστούν και να δουν πού πάμε… Και να συμφωνήσουν στα μέτρα πριν ο Ελληνισμός και η χώρα μας χάσουν την ταυτότητά τους.

21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1913 : Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011

21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1913 : Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Πηγή: Επίτομη Ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων 1912 - 1913
Τόμος Β΄
Γενικό Επιτελείο Στρατού/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

Ο Ελληνικός Στρατός του 1912, διαθέτοντας σχετικά περιορισμένες δυνάμεις και όντας υποχρεωμένος να διεξάγει επιχειρήσεις σε δύο μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, δεν ήταν δυνατό να αναλάβει επιθετικές ενέργειες ταυτόχρονα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αφού το επέβαλλαν σοβαροί εθνικοί λόγοι.

Στην Ήπειρο διατέθηκε αρχικά δύναμη μιας μεραρχίας περίπου, υπό τον Αντιστράτηγο Σαπουντζάκη Κωνσταντίνο, με αμυντική κυρίως αποστολή που απέβλεπε στην εξασφάλιση της μεθορίου, η οποία άρχιζε από το Άκτιο (στον Αμβρακικό κόλπο), περνούσε από την Άρτα και κατέληγε στα Τζουμέρκα, συνολικού αναπτύγματος 150 χιλιομέτρων περίπου.

Παρ' όλα αυτά, με την έναρξη του πολέμου, οι ελληνικές δυνάμεις στην Ήπειρο (Στρατός Ηπείρου) πέρασαν τον Άραχθο και αφού κατέλαβαν, μετά από σύντομο αγώνα, διάφορα δεσπόζοντα υψώματα στα βορειοδυτικά της Άρτας, προέλασαν προς την Πρέβεζα την οποία απελευθέρωσαν στις 21 Οκτωβρίου και την οργάνωσαν ως βάση εφοδιασμού τους.

Μετά τις παραπάνω επιτυχίες, αλλά και την ευμενή εξέλιξη των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, το Υπουργείο Στρατιωτικών ενίσχυσε το Στρατό Ηπείρου με διάφορες μονάδες από το μακεδονικό μέτωπο και το εσωτερικό και μετέβαλε την αποστολή του από αμυντική σε επιθετική.

Επακολούθησαν σκληροί αγώνες, στη διάρκεια των οποίων τα ελληνικά τμήματα κατέλαβαν στις 28 Οκτωβρίου την ισχυρή τοποθεσία Πέντε Πηγάδια και συνέχισαν προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο όγκος των τουρκικών δυνάμεων. Παράλληλα, άλλα ελληνικά τμήματα, που εξόρμησαν από την περιοχή της Καλαμπάκας, απελευθέρωσαν στις 31 Οκτωβρίου το Μέτσοβο.

Στο μεταξύ όμως οι συνθήκες του αγώνα είχαν μεταβληθεί σημαντικά, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών και της σοβαρής ενισχύσεως των Τούρκων με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι η προέλαση του Ελληνικού Στρατού ανακόπηκε και οι αντίπαλοι περιορίστηκαν σε ανταλλαγή πυρών και αγώνα προφυλακών.

Tο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, ύστερα από απόφαση της Κυβερνήσεως να επιδιώξει την απελευθέρωση της Ηπείρου πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων, ο Στρατός Ηπείρου ενισχύθηκε με  τη IΙ Μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε νέα επιθετική προσπάθεια.

Μετά όμως από αλλεπάλληλες ενέργειες, από 1 μέχρι 3 Δεκεμβρίου, οι ελληνικές δυνάμεις προσέκρουσαν στην οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων, όπου και αναχαιτίστηκαν. Επακολούθησε περίοδος στασιμότητας στο μέτωπο, μέχρι της ενισχύσεως του Στρατού Ηπείρου και με τις IV και VI Μεραρχίες από το Θέατρο Επιχειρήσεων Μακεδονίας, αφού στο μεταξύ είχε ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας και ήταν δυνατή η αποδέσμευση δυνάμεων για την επίσπευση της απελευθερώσεως της Ηπείρου.

Νέα επίθεση που έγινε από τις 7 μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 1913, με κύρια προσπάθεια κατά του Οχυρού Μπιζάνι, αναχαιτίστηκε και πάλι από τους Τούρκους, με πολλές μάλιστα απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις.

Τελικά σφοδρή επίθεση, που εκτοξεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, είχε ως αποτέλεσμα τον αιφνιδιασμό των Τούρκων, ιδίως από τη βαθειά ελληνική εισχώρηση στο δεξιό πλευρό τους και την «άνευ όρων» παράδοση στον Ελληνικό Στρατό της πόλεως των Ιωαννίνων, μετά δύο ημέρες (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον Τούρκο Διοικητή Εσσάτ Πασά.

Η νίκη είχε βραβεύσει τις ακαταπόνητες προσπάθειες, τον απαράμιλλο ενθουσιασμό, τη φιλοπατρία και την ακλόνητη πίστη του Έλληνα μαχητή. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντιστάσεως στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε πρώτιστα σοβαρή επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά και από την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Ο ενθουσιασμός, με τον οποίο ο λαός των Ιωαννίνων δέχτηκε την είσοδο στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων, κατόπτριζε και τον πανελλήνιο ενθουσιασμό, που ήταν πράγματι πρωτοφανής.

Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι IV και VI Μεραρχίες της Στρατιάς Ηπείρου μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες κινήθηκαν βορειότερα και μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 απελευθέρωσαν τις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου Αργυρόκαστρο, Χειμάρρα, Αγίους Σαράντα, Τεπελένι, Πρεμετή και Κλεισούρα, ενώ η Κορυτσά είχε ήδη απελευθερωθεί από τις 7 Δεκεμβρίου 1912.

Ο ακραιφνής ελληνικός πληθυσμός των περιοχών αυτών υποδέχτηκε με απερίγραπτο ενθουσιασμό τα ελληνικά στρατεύματα. Οι απελευθερωτικοί όμως αυτοί αγώνες και οι θυσίες του Ελληνικού Στρατού δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι προαιώνιοι πόθοι και τα όνειρα των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου έμειναν τελικά ανεκπλήρωτα, αφού η Βόρεια Ήπειρος περιλήφθηκε με απόφαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων στο νεοσύστατο Αλβανικό Κράτος, αλλάζοντας απλώς κυρίαρχο.

http://www.geetha.mil.gr/index.asp?a_id=3005