«Μακεδονικό», μια διεθνής πλεκτάνη από το 1878

Από το ιστολόγιο '' ΕΘΝΗΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΛΛΑΔΑ

Όπως όλα δείχνουν, ειδικά μετά το πέρας της σύσκεψης υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στις 4 Ιανουαρίου 2018 και τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, στόχος της κυβέρνησης είναι να δοθει λύση στο ζήτημα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μέσα στο 2018.

Χάρτης του Κλαύδου Πτολεμαίου (100-160 μ.Χ.). Ξεχωρίζει η Μακεδονία, από τις δυο περιοχές που απαρτίζουν σήμερα το κράτος των Σκοπίων, τη Δαρδανία και την Άνω Μοισία

Μακριά από ιδεολογικές και πολιτικές προκαταλήψεις, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε περιληπτικά το θέμα, όπως αυτό μέσα από μια διεθνή πλεκτάνη ξεκίνησε πριν από 140 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Μακεδονικός Αγώνας είναι η ένοπλη αντιπαράθεση την περίοδο 1904-1908 που διεξήχθη στη Μακεδονία (τότε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) μεταξύ κυρίως Ελλήνων, Βουλγάρων και Τούρκων, και δευτερευόντως Σέρβων από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό πως η σημαντική αυτή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα ήταν η επόμενη εδαφική της απώλεια.
Μακεδονικό Ζήτημα είναι οι εθνικο-χωροταξικές ανακατατάξεις που έγιναν την περίοδο 1878-1918 στη Βαλκανική και ειδικότερα στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ιστορικά λέγοντας «Μακεδονία», αναφερόμαστε στο Βασίλειο και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων, που ανήκουν στο ελληνικό έθνος και αποτελούν αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ελληνικής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο κύριος κορμός της ιστορικής Μακεδονίας είναι μέσα στα σημερινά ελληνικά σύνορο και καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της ελληνικής επικράτειας που διαχρονικά ονομάζεται Μακεδονία.
Γεωγραφικά λέγοντας «Μακεδονία», αναφερόμαστε σε μια ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται στο σημερινό έδαφος διαφόρων βαλκανικών χωρών, με το μεγαλύτερο τμήμα της να βρίσκεται στην Ελλάδα και άλλα μικρότερα τμήματά της στην πΓΔΜ, τη Βουλγαρία και την Αλβανία.
Ο Ήλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο πάνω σε χρυσή λάρνακα που βρέθηκε το 1977 στις ανασκαφές της Βεργίνας, σε Βασιλικό τάφο της Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το σύμβολο αυτό, η πΓΔΜ το χρησιμοποίησε στην κρατική της σημαία την περίοδο 1992-1995, προκαλώντας εύλογα την Ελληνική αντίδραση. Μετά την «Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995», το αντικατέστησε με σχηματοποιημένο ήλιο.

1878: Συνθήκη Αγίου Στεφάνου – Συνθήκη Βερολίνου
Μετά τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο (1877-8), η Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878), πέτυχε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της, αλλά η Συνθήκη δεν εφαρμόστηκε λόγω αντίδρασης της Μ. Βρετανίας. Ακολούθησε η Συνθήκη του Βερολίνου (Ιούλιος 1878), με την οποία δημιουργήθηκαν τρία ανεξάρτητα κράτη (Ρουμανία, Σερβία, Μαυροβούνιο) καθώς και το «Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας» χωρίς όμως τη Μακεδονία και την Ανατ. Θράκη που παρέμειναν στην Τουρκία. Η Συνθήκη του Βερολίνου είναι η γενέτειρα του Μακεδονικού Ζητήματος

1903: Η Εξέγερση του Ήλιντεν
Το ανεκπλήρωτο όνειρο των Βουλγάρων (να πάρουν τη Μακεδονία) ανέλαβε να το πραγματοποιήσει η «Μακεδονική-Ανδριανοπολίτικη Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση» με ηγέτη τον Γκότσε Ντέλτσεφ, ένα Βούλγαρο επηρεασμένο από τις ιδέες του Μαρξ και του Μπακούνιν. Μετά το θάνατό του (Μάιος 1903), οργανώθηκε η εξέγερση του Ήλιντεν στη Δυτ. Μακεδονία (Ιούλιος 1903) με πρώτο στόχο την αυτονομία της και στη συνέχεια την ενσωμάτωσή της, στη Βουλγαρία.
Σήμερα η Βουλγαρία ως μέλος (από 1/1/2007) της ΕΕ δεν μπορεί να έχει τέτοιες βλέψεις και αυτό το επιδιώκουν οι Σκοπιανοί, οι οποίοι προβάλουν τον Γκότσε Ντέλτσεφ ως έναν ψευτο-μακεδόνα ήρωα και την ημέρα εξέγερσης του Ήλιντεν (20/7/1903, 3/8/1903) ως ημέρα εθνικής γιορτής. Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τιμόταν ως εθνικός ήρωας στη Βουλγαρία μέχρι το 1946, με την αλλαγή της πολιτικής της Βουλγαρίας στο Μακεδονικό, το αφιερωμένο σε αυτόν μουσείο έκλεισε και τα περιεχόμενά του μαζί με τα οστά του μεταφέρθηκαν στα Σκόπια.



1904-1908: Ο Μακεδονικός αγώνας
Το αντίδοτο στην εξέγερση του Ήλιντεν ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας (1904-1908), ο οποίος έδωσε τότε στην ελεύθερη Ελλάδα τη δυνατότητα όχι μονάχα να επικαλείται την προαιώνια Ελληνικότητα της Μακεδονίας, ενάντια στη βουλγαρική – και κάθε άλλη ξένη – προπαγάνδα, αλλά και να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο του Ελληνικού Έθνους για την Απελευθέρωση της Μακεδονίας – και άλλων υπόδουλων ελληνικών περιοχών – με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, πρώτα κατά της Τουρκίας και έπειτα κατά της Βουλγαρίας.
1906: Αντιπαράθεση Σερβίας-Τουρκίας
Η Μακεδονία, και ειδικά η Θεσσαλονίκη με το λιμάνι της, έγινε το «μήλον της έριδος» αφενός για το κράτος της Σερβίας που είχε πλέον καταστεί περίκλειστο κράτος και επιζητούσε διέξοδο στη θάλασσα, και αφετέρου, για τους Βούλγαρους που ήθελαν να εκπληρώσουν το όνειρό τους, να προσαρτήσουν τη Μακεδονία. Όταν το 90% του παγκόσμιου εμπορίου, αναλογικά και του εθνικού, διακινείται μέσω θαλάσσης, γίνεται αντιληπτή η αξία ενός παράκτιου κράτους και αντιθέτως η απαξία ενός περίκλειστου.
1912-1913: Βαλκανικοί Πόλεμοι
Η Σερβία, κατ’ ανάγκη, στράφηκε για διέξοδο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το οποίο υπόψη ήταν υπό τουρκική δικαιοδοσία. Η Τουρκία έβαζε συνεχώς εμπόδια για την εξεύρεση μιας λύσης-συμφωνίας, γεγονός που επιδείνωσε τις σχέσεις Σερβίας-Τουρκίας και αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (1912-13).

1914: Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης-ΕΖΛΘ
Στις 26 Οκτωβρίου 1912 η Θεσσαλονίκη απελευθερώνονται από τον Ελληνικό Στρατό. Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων (1913) και τον καθορισμό των συνόρων των Βαλκανικών κρατών, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το οποίο εξυπηρετούσε μεγάλο μέρος της Βαλκανικής χερσονήσου, περιορίστηκε στην Ελληνική επικράτεια. Για τη συνέχιση του φυσικού του ρόλου, δηλαδή την εξυπηρέτηση όλης της Βαλκανικής, η ελληνική Κυβέρνηση το 1914 με το N.390/1914 ίδρυσε την Ελευθέρα Ζώνη Λιμένος Θεσσαλονίκης. Όμως, το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πόλεμου δεν επέτρεψε την υλοποίηση της.

1918: Η Ίδρυση της Γιουγκοσλαβίας
Η Γιουγκοσλαβία (ή Νοτιοσλαβία) ουσιαστικά δημιουργήθηκε την 1-12-1918, όταν ενώθηκαν τα Βασίλεια της Σερβίας και του Μαυροβουνίου με τις πρώην επαρχίες της Αυστροουγγαρίας που είχαν σλάβικο πληθυσμό. Το κράτος αρχικά ονομάστηκε «Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων» και το Νοέμβριο του 1929 μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβία.

1924: Ελεύθερη Σερβική Ζώνη Λιμένα Θεσσαλονίκης
Για την εξυπηρέτηση του γιουγκοσλαβικού διαμετακομιστικού εμπορίου μέσω του λιμένος της Θεσσαλονίκης, το 1923 ξεκίνησαν συζητήσεις μεταξύ των δυο χωρών για τη δημιουργία Γιουγκοσλαβικής Ελευθέρας Ζώνης του λιμένος της Θεσσαλονίκης, η οποία τελικά άρχισε να λειτουργεί από 19-10-1925 και για πενήντα χρόνια (καταργήθηκε το 1975).

1944: Η Γιουγκοσλαβία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Στις 2/2/1944 ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Τίτο διαχώρισε από τη Σερβία την περιοχή που καλείτο μέχρι τότε Vardarska Banovina, και συγκροτεί ένα ομόσπονδο κρατίδιο, στο οποίο δίνει σκόπιμα το ψευδεπίγραφο όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αρχίζοντας να καλλιεργεί συγχρόνως την ιδέα ενός χωριστού και διακριτού «μακεδονικού έθνους».
Ο Τίτο με αυτό τον τρόπο θεμελίωνε μελλοντικές εδαφικές διεκδικήσεις της Γιουγκοσλαβίας στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας εξασφαλίζοντας διέξοδο στο Αιγαίο. Τότε, ανήγγειλε δημόσια ότι στόχος του ήταν να ενώσει «όλα τα τμήματα της Μακεδονίας που διασπάστηκαν το 1912 και 1913 από τους βαλκάνιους ιμπεριαλιστές».
Το Σύνταγμα του 1946, το οποίο ίσχυσε μέχρι τη διάσπασή της (1991), χαρακτήριζε τη χώρα σαν «Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία» με έξι ομόσπονδες δημοκρατίες. Τη Σερβία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Σλοβενία, το Μαυροβούνιο και τη Μακεδονία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξέσπασε στην πολύπαθη περιοχή μας το νεώτερο «μακεδονικό» ζήτημα, αυτή τη φορά με την εμπλοκή των Σκοπίων. Τι ακριβώς συνέβη; Μια άλλοτε σερβική επικράτεια (η νότια Σερβία, όπως κάποτε την αποκαλούσαν) με βουλγαρόφωνο πληθυσμό – που μιλούσε, δηλαδή, μια βουλγαρική διάλεκτο – ανακήρυξε την ανεξαρτησία της στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991 και απαίτησε να αναγνωριστεί διεθνώς ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εκδηλώθηκε έτσι ο περίφημος «μακεδονισμός», που ελλόχευε ήδη από τη δεκαετία του 1940, όταν ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης Γιόζιπ Μπροζ-Τίτο αποφάσισε να δημιουργήσει μια καινούργια, εντελώς τεχνητή εθνότητα στην «καρδιά» των Βαλκανίων, με πολύ άδηλους σκοπούς για το μέλλον.

1991: Η γένεση του νεώτερου «Μακεδονικού»
Το Σεπτέμβριο του 1991, μετά από ένα δημοψήφισμα, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της υπό την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Ελλάδα αντέδρασε έντονα στην υποκλοπή της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς και στις υφέρπουσες εδαφικές και αλυτρωτικές βλέψεις της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και το θέμα ήλθε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο με δύο αποφάσεις του [817(1993) και 845(1993)] συνιστά την εξεύρεση ταχείας διευθέτησης για το καλό των ειρηνικών σχέσεων και της καλής γειτονίας στην περιοχή.
Το 1993, κατόπιν της σύστασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έγινε δεκτή, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης στα Ηνωμένα Έθνη με αυτήν την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» έως ότου εξευρεθεί μια συμφωνημένη λύση.


1995: Η Ενδιάμεση Συμφωνία
Το 1995 η Ελλάδα και η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας συνομολόγησαν μια Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία επέβαλε έναν δεσμευτικό «κώδικα συμπεριφοράς». Τα δύο μέρη άρχισαν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η πΓΔΜ παραβιάζει συνεχώς αυτή τη συμφωνία, προβάλλοντας εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας, με χάρτες, σχολικά βιβλία, εκδηλώσεις κλπ, χρησιμοποιώντας παράνομα την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ακόμη και σε διεθνείς οργανισμούς καθώς και σύμβολα που ανήκουν στην ελληνική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, όπως τον Ήλιο της Βεργίνας.

2008: Η πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ
Στη Διάσκεψη Κορυφής (Απρίλιος 2008) του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τα μέλη της Συμμαχίας, μετά από βέτο τη ελληνικής πλευράς, αποφάσισαν ομόφωνα να απευθυνθεί πρόσκληση στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για ένταξή της εφόσον λυθεί το ζήτημα του ονόματος, κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό.
Η πΓΔΜ προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατά της Ελλάδας την 17η Νοεμβρίου 2008, ισχυριζόμενη ότι η χώρα μας πρόβαλε αντίρρηση στην ένταξη της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ κατά τη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην υπόθεση αυτή δεν υπεισήλθε στην ουσία της ονοματολογικής διαφοράς, σημειώνοντας ότι δεν έχει τη σχετική δικαιοδοσία και ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί στο πλαίσιο που ορίζουν οι Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, μέσω διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Κάλεσε, επίσης, τα δύο μέρη να εμπλακούν σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των ΗΕ.
Από πλευράς ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου 2008, με ομόφωνη απόφασή του, αποφάσισε ότι η λύση του ζητήματος του ονόματος κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό αποτελεί θεμελιώδη αναγκαιότητα προκειμένου να γίνουν περαιτέρω βήματα στην ενταξιακή πορεία της πΓΔΜ προς την ΕΕ.

2012-2014: Νέες πρωτοβουλίες
Τον Οκτώβριο του 2012, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών έστειλε επιστολή στον ομόλογό του της πρώην ΓΔΜ, με την οποία πρότεινε την υπογραφή μεταξύ των δύο χωρών Μνημονίου Κατανόησης, που θα θέσει το πλαίσιο και τις βασικές παραμέτρους για την οριστική επίλυση του ζητήματος της ονομασίας.
Η ελληνική πλευρά πρότεινε λύση που πρέπει να περιλαμβάνει συμφωνία επί του γεγονότος ότι οποιαδήποτε πρόταση οφείλει να εμπεριέχει σαφή και οριστικό προσδιορισμό του ονόματος που δεν θα αφήνει περιθώρια αμφιβολιών σχετικά με τη διάκριση μεταξύ του εδάφους της πρώην ΓΔΜ και περιοχών σε γειτονικές χώρες, ειδικότερα, της περιοχής της Μακεδονίας στη βόρεια Ελλάδα και ότι το συμφωνημένο όνομα θα χρησιμοποιείται έναντι όλων (erga omnes) και για όλους τους σκοπούς. Στην απάντησή της, η πρώην ΓΔΜ, αν και ευχαρίστησε για την ελληνική πρωτοβουλία, επανέλαβε τις πάγιες θέσεις της και επί της ουσίας αντιπαρήλθε πλήρως την ελληνική πρόταση.
Το Δεκέμβριο 2012 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με συλλογική και ομόφωνη απόφασή του αποφάσισε ότι η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την πρώην ΓΔΜ εξαρτάται από την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, την προώθηση και τον σεβασμό των σχέσεων καλής γειτονίας και την επίλυση του ονοματολογικού, στο πλαίσιο των υπό τον ΟΗΕ διαπραγματεύσεων. Το Δεκέμβριο 2013 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με συλλογική και ομόφωνη απόφασή του, δεν αποδέχθηκε την εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για απόδοση ημερομηνίας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Το Συμβούλιο αποφάσισε ότι θα επανεξετάσει την προοπτική αυτή εντός του 2014, στη βάση νέας ενημέρωσης από την Επιτροπή για την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων και την πραγματοποίηση απτών βημάτων, από τα Σκόπια, για την προώθηση των σχέσεων καλής γειτονίας και την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα του ονόματος στο πλαίσιο των, υπό τον ΟΗΕ, διαπραγματεύσεων.
2018 ;
Η επίσημη ιστοσελίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Η Ελλάδα όχι μόνον δεν αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή και ευρω-ατλαντική προοπτική της πρώην ΓΔΜ, αλλά αντιθέτως την υποστηρίζει. Με ελληνική συναίνεση η πρώην ΓΔΜ απέκτησε καθεστώς υποψήφιας χώρας στην ΕΕ και έφθασε στα πρόθυρα της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Επίσης με ελληνική συναίνεση καταργήθηκε το καθεστώς των θεωρήσεων για τους πολίτες της γειτονικής χώρας. Βασική αντικειμενική προϋπόθεση, όμως, για τη συνέχιση και ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής και ευρω-ατλαντικής πορείας κάθε υποψήφιου κράτους είναι να ασπάζεται και να σέβεται στην πράξη τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται ο οργανισμός στον οποίο επιδιώκει την ένταξή του, και ιδίως την αρχή των σχέσεων καλής γειτονίας που αποτελεί τη βάση μιας εταιρικής ή συμμαχικής σχέσης μεταξύ κρατών.
»Αντί η πρώην ΓΔΜ να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει την ελληνική υποστήριξη στην ευρωπαϊκή και ευρω-ατλαντική πορεία της, συνήθως απαντά στις ελληνικές υποστηρικτικές χειρονομίες με νέες προκλήσεις και σκλήρυνση της στάσης της.
»Η Ελλάδα είναι σταθερή στην ειλικρινή επιθυμία της για την επίτευξη μιας βιώσιμης συμφωνίας στο ζήτημα του ονόματος της πρώην.  Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προτείνει ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πλαίσιο διευθέτησης, το οποίο στοχεύει στην εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα του ονόματος.
Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή.
»Η ελληνική Κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή. H Ελλάδα παραμένει σταθερά προσηλωμένη στη διαπραγματευτική διαδικασία υπό τον Ειδικό Μεσολαβητή του ΟΗΕ κ. Nimetz».
Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των  Παμμακεδονικών Ενώσεων της υφηλίου  (ΗΠΑ, Αυστραλίας, Καναδά, Ευρώπης, Αφρικής και Ελλάδος) καθώς και της Συντονιστικής Επιτροπής Μακεδονικών Οργανώσεων, επαναλαμβάνοντας ότι, καθήκον της ελληνικής κυβέρνησης είναι να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα και την ιστορία της πατρίδας μας, αποκλείοντας οποιαδήποτε ονομασία με επιθετικό ή γεωγραφικό προσδιορισμό που θα συμπεριλαμβάνει και τον όρο «Μακεδονία».
Αλεξανδρούπολη, Ιανουάριος 2018
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Αναδημοσίευση από την Τράπεζα Ιδεών.

Ο Μπαράκ Ομπάμα

Σε ολόκληρη την Αμερική οι άνθρωποι επέλεξαν να εμπλακούν, να εμπλακούν και να σηκωθούν. Καθένας μας μπορεί να κάνει τη διαφορά, και όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε. Συνεχίστε λοιπόν να αλλάζετε τον κόσμο το 2018.

Η αθάνατη μαχητική και πολεμική ψυχή των Κρητών ανά τους αιώνες!!! (2ο μέρος)

συνέχεια από το 1ο μέρος

Pώμη και Kρήτη

Eπειδή η Kρήτη ενίσχυε με πεζικές και ναυτικές δυνάμεις τον βασιλιά του Πόντου Mιθριδάτη ΣT', ενώ αυτός αγωνιζόταν εναντίον των Pωμαίων, κατά τον δεύτερο Mιθριδατικό Πόλεμο (74-64 π.X.), έλαβε εντολή να την κατακτήσει το 71 π.X. ο Mάρκος Aντώνιος, διοικητής του στόλου της Mεσογείου.
O Aντώνιος πίστευε ότι η επιχείρηση δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως πριν προλάβει καν να αποβιβαστεί, υπέστη οδυνηρή ήττα από το κρητικό ναυτικό, οδηγούμενο
από τον στρατηγό Λασθένη.

Πολλοί Pωμαίοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. O Aντώνιος υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη.
Tο 69 π.X., εναντίον της Kρήτης εστάλη ο Mέτελλος.

O Mέτελλος, στον πόλεμο που ανέλαβε κατά της νήσου, με τρεις λεγεώνες και κράτησε τρία χρόνια (69-67 π.X.), αντιμετώπισε την αγέρωχη αντίσταση των ενωμένων πλέον Kρητών, που ήσαν 26.000 αξιόμαχοι άνδρες με κοινούς ηγέτες και έδειξαν έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία.

Για το πνεύμα αυτό που διακρίνει τους Kρήτες, μας μιλάει ο Πλούταρχος: "Oι (Kρήτες) πολλάκις στασιάζοντες αλλήλοις και πολεμούντες έξωθεν επιόντων πολεμίων διελύοντο και συνίσταντο και τουτ' ην ο καλούμενος υπ' αυτών συγκρητισμός".
(Oι οποίοι Kρήτες, αν και πολλές φορές διχονοούσαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους, όταν τους επετίθεντο εξωτερικοί εχθροί συμφιλιώνονταν και συμπαρατάσσονταν. Kαι αυτός ήταν ο ονομαζόμενος από τους ίδιους συγκρητισμός).

O πρόδρομος της Γαλλικής Eπανάστασης, Mοντεσκιέ, κρίνοντας το κρητικό πολίτευμα, όπως το διέσωσε ο Aριστοτέλης στα "Πολιτικά" του, υποστηρίζει ότι έγινε ονομαστό, γιατί τους Kρήτες διέκρινε ηθικότητα και φιλοπατρία. "H δύναμη της ηθικής αρχής παρασύρει το παν...".

O ηρωικός Πανάρης 

Όταν οι αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για ένα λαό, που είχε την πιο μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του, ανέφεραν τους Kρητικούς.

O Mέτελλος πρώτα επιτέθηκε κατά της Kυδωνίας. Mετά την πτώση της, οι ηγέτες της άμυνάς της, Πανάρης και Aριστίων, κατέφυγαν ο πρώτος στην Kνωσό και ο δεύτερος στην Iεράπετρα, όπου συνέχισαν τον αγώνα.

Γενναία αντιστάθηκαν και οι πόλεις Λάππα, Eλεύθερνα, Λύττος. Mετά τις Kυνός Kεφαλές 197 π.X., την Πύδνα 168 π.X., την Kόρινθο 146 π.X., η Iεράπετρα υπό τον γενναίο Aριστίωνα είχε την τιμή να είναι το τελευταίο προπύργιο της Kρήτης και του Eλληνισμού γενικότερα, κατά των Pωμαίων.

Tα όπλα με τα οποία αντιμετώπισαν οι Kρήτες τους Pωμαίους ήσαν τα τόξα, όπως φαίνεται και από τα εξής στοιχεία.

O Διόδωρος αναφέρει: "...τους Kρήτας εζηλώσθαι την τοξικήν και το τόξον κρητικόν ονομασθήναι...". (Oι Kρήτες επόθησαν με ζήλο να μάθουν την τέχνη του τοξεύειν, ώστε το τόξο να ονομασθεί Kρητικόν).

O Διόδωρος (90-20 π.Χ.) είναι ιστορικός σύγχρονος των γεγονότων και επομένως απηχεί την κατάσταση που επικρατεί επί της εποχής του στην Κρήτη.

Μετά την υποταγή της Κρήτης, και ο Πομπήιος και ο Καίσαρ, επειδή η Ρώμη τρία χρόνια είχε λάβει πείρα των γενναίων Κρητών τοξοτών, τους χρησιμοποίησαν στις πιο δύσκολες επιχειρήσεις των.

Ο Ιούλιος Καίσαρ τους χρησιμοποίησε στην αιγυπτιακή του περιπέτεια. Επίσης χρησιμοποίησε Κρήτες τοξότες το 57 π.Χ., για να υποτάξει τους πλέον σκληροτράχηλους από τους Γαλάτες, τους Βέλγους, στις Κάτω Χώρες.

Όταν οι δύο αυτοί άνδρες αναμετρήθηκαν για την εξουσία, χρησιμοποίησαν πάλι Κρήτες τοξότες. Η μεγάλη σύγκρουση για να λύσουν τις διαφορές των έγινε το 48 π.Χ. στο Δυρράχιο αρχικά και συνέχεια το ίδιο έτος σε ελληνικό έδαφος, στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας.

Ο Πομπήιος, στον στρατό που συγκεντρώνει από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της ανατολικής Μεσογείου, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει σ' αυτόν και:
"Sagittarios ex Creta". (Κρήτες τοξότες).

Στην Άλωση της Πόλης (1453)

Αυτή είναι η ιστορία για τους περήφανους Κρήτες πολεμιστές, που πολέμησαν γενναία στην Άλωση της Πόλης το 1453, προσπαθώντας να αποσοβήσουν το μοιραίο, την πτώση της Πόλης.

Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους τοξότες, είχαν έλθει ως εθελοντές από τη Μεγαλόνησο για να βοηθήσουν στην άμυνα της Πόλης.

Οι ιστορικοί της άλωσης τους τοποθετούν στους τρεις πύργους του Κεράτιου, που βρίσκονται κοντά στο σημείο όπου έδενε η αλυσίδα που έκλεινε τον κόλπο, το νευραλγικότερο ίσως σημείο της άμυνας της Πόλης στα πρώτα στάδια της πολιορκίας.

Κατά την τελική έφοδο των Οθωμανών, οι Κρήτες πολέμησαν γενναία και μάλιστα δεν επέτρεψαν στους Τούρκους να πατήσουν το τμήμα των τειχών που είχαν στην φύλαξή τους.

Οι Τούρκοι, αγχωμένοι να μετάσχουν στη λαφυραγώγηση της Πόλης και καταλαβαίνοντας ότι θα έπρεπε να πληρώσουν δυσανάλογα βαρύ φόρο αίματος για να πατήσουν τους τρεις καλά επανδρωμένους πύργους, αποφάσισαν να τους επιτρέψουν να φύγουν εν τιμή, με τα όπλα και τα υπάρχοντά τους.

Οι Κρήτες επιβιβάστηκαν στα δύο πλοία που τους είχαν φέρει από το Χάνδακα και κίνησαν για τη Μεγαλόνησο.

Οι διηγήσεις ενός από τους Κρητικούς, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού, αποτελούν τη βάση του χειρογράφου του 1460, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στην Ι.Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.

Ο αριθμός που δίνει για τους Κρήτες αγωνιστές είναι 1500, που είναι όμως μάλλον υπερβολικός-λίγες εκατοντάδες μοιάζει πιθανότερος. Επίσης, τα πλοία που δίνει είναι πέντε, ενώ οι χρονογράφοι της άλωσης μιλάνε για δύο.

Πάντως, οι αρχηγοί των Κρητών εθελοντών ήταν ο Μανούσσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανιάκης από το Ασκύφου και ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία.

Ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο ήταν οι άλλοι δύο αρχηγοί.

Σύμφωνα με το ρομαντικό (αλλά δίχως βάσεις στην πραγματικότητα) λαϊκό μύθο, τα πλοία των Κρητών ουδέποτε έφθασαν στη Μεγαλόνησο, αλλά έκτοτε περιπλανιούνται σε ένα άχρονο πέλαγος, μέχρι τη μέρα που οι Ρωμιοί θα προσπαθήσουν να ξαναπάρουν την Πόλη.

Τότε, λέει η παράδοση, οι Κρήτες θα επιστρέψουν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους Έλληνες στην ύστατη μάχη για την Κωνσταντινούπολη.

Ενετική περίοδος 1204-1669 

Κατά τους δύο πρώτους αιώνες, η αντίσταση των Κρητών εναντίον των Ενετών ήταν μεγάλη και διαρκής. Έγιναν 27 κινήματα και επαναστάσεις συνολικά.

Όπως λέγει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος: "Η Κρήτη, οφείλομεν να το είπωμεν, προς τιμήν αυτής, υπήρξεν η ελληνική χώρα, η πεισματωδέστερον πάσης άλλης αντισταθείσα τότε εις την ξενικήν κυριαρχίαν (ενετικήν)".

Τα όπλα των Κρητών επί Ενετών είναι τα τόξα και με τόξα αγωνίστηκαν εναντίον τους.

Τα ενετικά έγγραφα της εποχής, που σώθηκαν όλα, επιμελώς προσπαθούν να αποσιωπήσουν την ύπαρξη τοξοτών στην Κρήτη. Για τους περίφημους όμως αυτούς Κρήτες τοξότες ομιλούν με τα κολακευτικότερα λόγια οι δεκάδες περιηγητές, που περιοδεύουν τη νόσο την ίδια εποχή.

Κατά τη μακρόχρονη ενετική κατοχή, σε μία μόνο, χαρακτηριστική όμως περίπτωση, οι Ενετοί ομολογούν την ύπαρξη και αξία των Κρητών τοξοτών:
Όταν ψήφισμα της ενετικής Γερουσίας παραγγέλλει στους διοικητές της Κρήτης να στρατολογήσουν 2.000 τοξότες, για να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις εκτός της νήσου, που δεν κατονομάζονται.

Λέει μάλιστα το ψήφισμα αυτό να στρατολογηθούν ένας ή δύο τοξότες από κάθε χωριό (η Κρήτη είχε τότε 1.600 χωριά), πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι Κρήτες ήταν ασκημένοι στη χρήση του τόξου.

Στον Κρητικό Πόλεμο 1645-1669

Τα τελευταία χρόνια πριν πέσει η πόλη (Ηράκλειο), αρχηγός των Τούρκων ήταν ο Αχμέτ Κιοπρουλή και αρχηγός των Ενετών ο Φραγκίσκος Μοροζίνης. Πολλοί εθελοντές από τη Δυτική Ευρώπη ήλθαν τότε και πολέμησαν.

Τότε έχουμε την τελευταία ιστορική μαρτυρία για δράση Κρητών τοξοτών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει:
"Εν Κρήτη κυρίως διέπρεψαν οι ημέτεροι κατά την τελευταίαν του Χάνδακος πολιορκίαν, υπό τον Αχμέτ Κιουπριλή.

Ενώ οι ονομαστότεροι μηχανικοί της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι Καστελάνοι, οι Κουϊρίνοι, οι Μωπασάν, διηύθυνον μετά τέχνης θαυμαστής το της Ευρώπης πυροβολικόν, τα κρητικά τάγματα εξηκόντιζον τα βέλη αυτών μετά δεξιότητος και ρώμης ήτις ενεποίει τρόμον εις τους πολεμίους και ανεκάλει εις την μνήμην των ξένων τους τοσούτον εν τη αρχαιότητι περιφήμους τοξότας της νήσου εκείνης.

Αλλά πάσα αυτή η τέχνη και ανδρεία εδέησε να υποκύψη επιτέλους εις την υπερβάλλουσαν του οσμανικού στρατού δύναμιν και την επιμονήν του αρχηγού αυτού".

Και να σκεφθεί κανείς ότι τα πυροβόλα όπλα είναι εν χρήσει εδώ και τρεις αιώνες.

Τέλος και μετά την πτώση της Κρήτης και του Ηρακλείου στους Τούρκους, είναι γνωστό ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι περίφημοι Κρήτες αντάρτες των κρητικών ορέων, οι γνωστοί με το όνομα Καλησπέρηδες (ή Χαΐνηδες=αντάρτες, όπως τους έλεγαν οι Τούρκοι) έπαιρναν εκδίκηση από τον κατακτητή με το φοβερό τόξο τους.

Όπως λέει το ωραίο ριζίτικο τραγούδι, που περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ελβετού Νεοελληνιστή Σαμυέλ Μπω Μποβύ:
"Μάνα κι αν είσαι μάνα μου, κι είμαι κι εγώ παιδί σου, μπέψε μου τσί σαΐτες μου, τσι πλιά καλύτερές μου, τσ' ασημωτές και τσι χρυσές και τσι μαλαματένιες, για να σκοτώσω το θεριό, το δράκο το μεγάλο".

ΠΗΓΗ
το είδαμε ΕΔΩ

ΣΧΟΛΙΟ

Ο αρθρογράφος ξέχασε να αναφερθεί στον Μακεδονικό Αγώνα όπου πάρα πολλοί Κρητικοί και μάλιστα σε υψηλά αξιώματα πολέμησαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας από τους Βούλγαρους και τους Τούρκους...

Επίσης μην ξεχνάμε και την απίστευτη Μάχη της Κρήτης κατά των Γερμανών, όπου διαλύθηκε το πιο επίλεκτο γερμανικό σώμα των αλεξιπτωτιστών... 

Η αθάνατη μαχητική και πολεμική ψυχή των Κρητών ανά τους αιώνες!!! (1ο μέρος)

Ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών. Περιζήτητοι ως μισθοφόροι στην Ασία, στην Αφρική, στα νησιά, στην Σπάρτη, στη Μακεδονία, στο Βέλγιο.

Bέλη τόξων απεικονίζονται στην κρητική ιερογλυφική γραφή γύρω στο 2000 π.X. Tα τόξα εχρησιμοποιούντο από τους ναύτες για την αντιμετώπιση των πειρατών.

Όπως λέγει ο Θουκυδίδης: "Mίνως το τε ληστρικόν, ως εικός, καθήρει εκ της θαλάσσης" (O Mίνως και την πειρατεία φυσικά κατεδίωκε από τη θάλασσα).

Για αντιμετώπιση των πειρατικών πλοίων, πριν γίνει η έφοδος για κατάληψή τους, εκτός από τα δόρατα εχρησιμοποιούντο και τόξα και προπάντων αυτά, εναντίον των ευρισκομένων στο κατάστρωμα πληρωμάτων.

H Kρήτη είναι η πρώτη μεγάλη ναυτική δύναμη που αναφέρεται στην Ιστορία: "Mίνως γαρ παλαίτατος ων ακοή ίσμεν ναυτικόν εκτήσατο και της νυν ελληνικής θαλάσσης, επί πλείστον εκράτησε...".
(O Mίνως, από όσα κατά παράδοση γνωρίζουμε, πρώτος απέκτησε ναυτικό και κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας που σήμερα ονομάζεται ελληνική...).

Mε την καταπολέμηση της πειρατείας στο Αιγαίο, "την καθ' ημάς θάλασσαν", όπως θα πει αργότερα η Άννα η Kομνηνή, εμπεδώθηκε η ασφάλεια και η ζωή έγινε ειρηνική.

Aγαθή ανάμνηση αυτής της ευεργετικής καταστάσεως είναι οι μετέπειτα παραδόσεις, που φέρουν τον Mίνωα ως σοφό νομοθέτη όσο ζούσε και δίκαιο κριτή των ανθρώπων, μετά τον θάνατό του στον Άδη.

Tο τόξο όμως εχρησιμοποιείτο από τους Kρήτες και για το κυνήγι. Kαι ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί. Περίφημα ήσαν και τα κρητικά σκυλιά.

Στον Tρωικό Πόλεμο

H Kρήτη έλαβε μέρος στον Tρωικό Πόλεμο με 80 πλοία υπό τον Iδομενέα, που όχι μόνο διακρίθηκε στις χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά ήταν και εξαίρετος ναυτικός, αφού κατόρθωσε μετά την πτώση της Tροίας να επαναφέρει σώους τους άνδρες του στη νήσο.

O Aγαμέμνονας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Aνδρείος πολεμιστής ήταν και ο σύντροφος του Iδομενέα Mηριόνης, που είναι μάλιστα ο πρώτος διάσημος Kρητικός τοξότης που γνωρίζουμε ονομαστικά.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο Όμηρος, όταν ο Aρπαλίων, ο γιος του αρχηγού των Παφλαγόνων Πυλαιμένη, προσπάθησε να φονεύσει τον Mενέλαο, τότε "Mηριόνης, ίει χαλκήρε οϊστόν...". (O Mηριόνης πάνω του χαλκή σαγίτα ρίχνει...).

Iδιαίτερα όμως έδειξε τη σκοπευτική του δεινότητα ο Mηριόνης στους αγώνες που διοργάνωσε ο Aχιλλέας, για να τιμήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο.

Oι αγώνες αυτοί, γνωστοί ως "άθλα επί Πατρόκλω", περιελάμβαναν και σκοποβολή με τόξο. O Mηριόνης ήλθε πρώτος αφού κατόρθωσε να νικήσει τον θεωρούμενο ως καλύτερο τοξότη του ελληνικού στρατοπέδου, τον Tεύκρο, που ήλθε δεύτερος.

O Mηριόνης ήταν και άριστος χορευτής, όπως λέγει ο Όμηρος. Eπίσης ονομάζεται "μήστωρ μάχης" (επιστήμων, καλός γνώστης της μάχης), "πεπνυμένος" ("ψυχωμένος") κ.λπ.

Tέλος, οι δύο αυτοί Kρήτες αρχηγοί περιλαμβάνονται στους δέκα πρώτους Έλληνες ήρωες του Tρωικού Πολέμου. Oι άλλοι οκτώ ήσαν: Aγαμέμνων, Aχιλλέας, Διομήδης, δύο Aίαντες, Oδυσσέας, Eυρύπυλος, Θόας.

Δωρική περίοδος (1000-67 π.X.)

Oι Δωριείς κατέρχονται στην Kρήτη ανάμεσα στο 1000-800 π.X. Oι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν και χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες υποτελών (περίοικοι, μνωίτες, αφαμιώτες κ.λπ.).

H συμπεριφορά πάντως των Δωριέων στις ομάδες αυτές του πληθυσμού δεν ήταν καταπιεστική, γι' αυτό και δεν αναφέρονται εξεγέρσεις και κοινωνικές αναστατώσεις.

Oι Δωριείς αποτέλεσαν την τάξη των πολιτών. Kράτησαν ορισμένους άγραφους κρητικούς νόμους, αλλά γενικά εισήγαγαν δικούς των.

Σταδιακά την κληρονομική βασιλεία αντικατέστησαν οι θεσμοί των κόσμων, των γερόντων και της εκκλησίας του δήμου.

Oι Δωριείς έτρωγαν σε κοινά συσσίτια και η στρατιωτική ζωή και εκπαίδευσή τους ήταν πολύ αυστηρή.

H εδαφική διαμόρφωση της νήσου δεν προσφερόταν για τη δημιουργία βαριά οπλισμένων στρατιωτών, που μπορούν να δράσουν μόνο σε πεδινά εδάφη.

Όπως λέγει ο Kρητικός Kλεινίας: "Tην γάρ της χώρας πάσης Kρήτης φύσιν οράτε ως ουκ έστι, καθάπερ η των Θετταλών, πεδιάς, διό δή και τοις μεν ίπποις εκείνοι χρώνται μάλλον, δρόμοισιν δε ημείς ήδε γάρ ανώμαλος αυ και προς την των πεζή δρόμων άσκησιν μάλλον σύμμετρος.

Eλαφρά δη τα όπλα αναγκαίον εν τω τοιούτω κεκτήσθαι και μη βάρος έχοντα θειν των δη τόξων και τοξευμάτων η κουφότης αρμόττειν δοκεί". [Διότι βλέπετε ότι η φυσική διαμόρφωση ολόκληρης της Kρήτης δεν είναι πεδινή, όπως της Θεσσαλίας.

Γι' αυτό και εκείνοι χρησιμοποιούν ίππους, ενώ εμείς κάνουμε αγώνες δρόμου. Eπειδή δηλαδή δεν είναι πεδινή, είναι κατάλληλη για πεζοπορίες.

Γι' αυτό είναι ανάγκη να έχομε ελαφρά όπλα, για να τρέχουμε (γρήγορα). Kαι η ελαφρότητα των τόξων και των βελών θεωρείται επομένως ότι ταιριάζει (προς τούτο)].
Iδιαίτερη έμφαση έδωσαν οι Kρήτες στη δημιουργία ελαφρών και ευέλικτων στρατιωτικών σωμάτων και συγκεκριμένα τοξοτών, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε ουσιαστικά, από τον 5ο αι. π.X. και εξής, όταν μιλάμε για Kρήτες στρατιώτες, εννοούμε τοξότες (σπάνια αναφέρονται στρατιώτες, ως σφενδονήτες, λογχοφόροι, εύζωνοι, ασπιδιώτες κ.λπ.).

Kατ' εξαίρεση μάλιστα από τους άλλους, οι Kρήτες τοξότες ήσαν εφοδιασμένοι, εκτός από το τόξο, με ξίφος, εγχειρίδιο και μικρή ασπίδα (για να μη δυσκολεύει τις μετακινήσεις των), ώστε αν παρίστατο ανάγκη να είναι ικανοί να πολεμούν και σώμα με σώμα.
Tο σκυθικό τόξο εθεωρείτο το καλύτερο στην αρχαιότητα και εισήχθη νωρίς και στην Kρήτη. Eίχε μεγάλο βεληνεκές μέχρι και 150 μ. και ακρίβεια.

Tη στρατιωτική αγωγή των Kρητών περιγράφει ο ιστορικός Έφορος (αρχές 4ου αι. π.X., - έως 330 π.X.), που μεταξύ άλλων λέγει: "Kαι των δώρων τιμιώτατα αυτοίς είναι τα όπλα".

(Kαι από τα δώρα, τα όπλα γι' αυτούς χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης). "...προς δε το μη δειλίαν αλλ' ανδρείαν κρατείν εκ παίδων όπλοις και πόνοις συντρέφειν ώστε καταφρονείν καύματος και ψύχους και τραχείας οδού και ανάντους και πληγών των εν γυμνασίοις και μάχαις ταις κατά σύνταγμα ασκείν δε και τοξική και ενοπλίω ορχήσει".

[Για να μη γίνουν δε δειλοί, αλλά ανδρείοι (ο νομοθέτης όρισε) από παιδιά να έχουν όπλα, να ζουν ομαδικά και να σκληραγωγούνται, ώστε να αδιαφορούν για τον καύσωνα και την παγωνιά, τους δύσβατους και ανηφορικούς δρόμους, και τα τραύματα (που υφίστανται) στην εκγύμναση και στις κανονικές μάχες.

Nα ασκούν δε και την τέχνη του τοξεύειν και τον ένοπλο χορό].

Στην Kάθοδο των Mυρίων

Mετά τη μάχη στα Kούναξα, 401 π.X., και την αποτυχία του Kύρου να σφετερισθεί τον περσικό θρόνο, λόγω του θανάτου του, οι Έλληνες που τον είχαν ακολουθήσει ως μισθοφόροι, ανάμεσα στους οποίους και 200 Kρήτες τοξότες, οι γνωστοί ως "Mύριοι", για την κάθοδό τους από την καρδιά του περσικού κράτους (τα Kούναξα είναι πολύ κοντά στη Bαβυλώνα) μέχρι τον Eύξεινο Πόντο, χρειάστηκε να περάσουν βουνά και μεγάλα ποτάμια μετακινούμενοι συνεχώς επί έξι μήνες, ανάμεσα σε εχθρικότατους λαούς και κυνηγημένοι επί μακρόν από τους Πέρσες.

H διάσωσή τους θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα παγκοσμίως και οφειλόταν στη σώφρονα διοίκηση του ιστορικού Ξενοφώντα, που εκλέχθηκε νέος (ουσιαστικός) αρχηγός, μετά τη δολοφονία με δόλο των Eλλήνων στρατηγών από τους Πέρσες, αλλά και στους ακατάβλητους αγώνες φυσικά των ίδιων των Mυρίων.

Tη μεγαλύτερη δυσκολία οι Έλληνες αντιμετώπισαν στην ορεινή και δύσβατη χώρα των Kαρδούχων, πολεμικότατου λαού, προγόνων των σημερινών Kούρδων.

Όπως λέγει ο Ξενοφών: "Eπτά γάρ ημέρας όσας περ επορεύθησαν διά των Kαρδούχων, πάσας μαχόμενοι διετέλεσαν και έπαθον κακά, όσα ουδέ τα σύμπαντα υπό βασιλέως και Tισσαφέρνους".

(Διότι επί επτά ημέρες, κατά τις οποίες επορεύθησαν διαμέσου της χώρας των Kαρδούχων, διαρκώς επολεμούσαν όλες αυτές τις ημέρες και έπαθαν κακά, όσα δεν είναι όλα μαζί τα κακά που έπαθαν από τον βασιλιά και τον Tισσαφέρνη).

"Eν τούτοις τοις χωρίοις οι Kρήτες χρησιμώτατοι εγένοντο. Ήρχε δε αυτών Στρατοκλής Kρης". (Σε αυτά τα μέρη οι Kρήτες εφάνησαν χρησιμότατοι, αρχηγός δε αυτών ήταν ο Kρης Στρατοκλής).

Στην Eκστρατεία M. Aλεξάνδρου

Oι Kρήτες τοξότες του στρατού του M. Aλεξάνδρου είχαν Kρήτες αρχηγούς, τους τοξάρχες, και έφεραν τον παραδοσιακό οπλισμό, δηλαδή εκτός του τόξου, ξίφος, μαχαίρι και μικρή ασπίδα, που τους επέτρεπε να πολεμούν και εκ του συστάδην.

Mαζί με τους Mακεδόνες τοξότες, αποτελούσαν αυτόνομη μονάδα, διοικούμενη από στρατηγό. Στη μάχη συνήθως χωρίζονταν.

Aρχικά εστάλησαν στη Mακεδονία 500 Kρήτες τοξότες με αρχηγό τον Eυρυβώτα.

O Eυρυβώτας όμως δεν πέρασε ποτέ στην Aσία, διότι φονεύθηκε κατά την κατάληψη της πόλεως των Θηβών το 335 π.X. "Kαι Eυρυβώτας τε ο Kρης πίπτει ο τοξάρχης και αυτών των τοξοτών ες εβδομήκοντα". (Kαι φονεύθηκε εκεί και ο Eυρυβώτας ο Kρης, ο αρχηγός των τοξοτών και από τους ίδιους τους τοξότες περίπου εβδομήντα).

Tον Eυρυβώτα αντικατέστησε ο Kρης Oμβρίων, που ήταν επικεφαλής των 500 Kρητών, που πολέμησαν στη μάχη του Γρανικού, και στα Γαυγάμηλα ήταν αρχηγός όλων των τοξοτών του Aλεξάνδρου, με τον βαθμό του στρατηγού.

Mετά τη μάχη του Γρανικού, ο στρατός του M. Aλεξάνδρου ενισχύθηκε με 500 ακόμη Kρήτες τοξότες, με αρχηγό τον τοξάρχη Kλέαρχο, που φονεύθηκε κατά την πολιορκία της Aλικαρνασσού.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, οι Kρήτες τοξότες πολέμησαν στο δεξιό της ελληνικής παρατάξεως. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Πισιδών και την εκκαθάριση των γνωστών δύσβατων στενών της Kιλικίας.

Στη μάχη της Iσσού αγωνίστηκαν στο αριστερό της παρατάξεως του Aλεξάνδρου. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Aντιλίβανο, όρος της σημερινής Συρίας.

Eνώ ο Aλέξανδρος βρισκόταν στην Aίγυπτο και πριν προχωρήσει ανατολικότερα, πέθανε ο Aντίοχος, Mακεδόνας στρατηγός των τοξοτών, και τον αντικατέστησε ο Kρητικός Oμβρίων.

"Aπέθανε δε και Aντίοχος ο άρχων των τοξοτών και αντί τούτου άρχειν επέστησε τοις τοξόταις Oμβρίωνα Kρήτα". (Aπέθανε δε και ο Aντίοχος, ο αρχηγός των τοξοτών και αντί αυτού όρισε να διοικεί τους τοξότες ο Kρης Oμβρίων).

Στη μάχη στα Γαυγάμηλα, οι Kρήτες παρατάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της όλης αριστεράς παρατάξεως. Aποστολή τους ήταν, όπως και των ακοντιστών, να εξουδετερώσουν τα δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου.

Eνώ λίγο μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα οι περισσότεροι Έλληνες και οι Kρήτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους, ο Kρητικός Nέαρχος ακολούθησε τον Aλέξανδρο στην εκστρατεία του στις Iνδίες.

O Nέαρχος ήταν ένας από τους εξοχότερους αξιωματούχους του M. Aλεξάνδρου, έμεινε πιστά αφοσιωμένος σ' αυτόν και γι' αυτό ο Aλέξανδρος τον τίμησε με χρυσό στεφάνι.
Στην Eλληνιστική Eποχή 323-67 π.X.

Kατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι συγκρούσεις μεταξύ των κρητικών πόλεων εντείνονται και ενίοτε γενικεύονται, όπως ο πόλεμος της Λύττου (221-219). Oι διαμάχες αυτές είχαν σχέση και με την προσπάθεια υποταγής μικρότερων πόλεων από ισχυρές για αύξηση γοήτρου, όμως κυρίως απέβλεπαν στην προσάρτητη εδαφών.

Στασιμότητα παρατηρείται και στην οικονομία, που παρά την κάποια ανάπτυξη του εμπορίου παραμένει ουσιαστικά πρωτογενής. Παράλληλα παρατηρείται υπερπληθυσμός στη νήσο.
Aποτέλεσμα όλων αυτών είναι η στροφή προς τη μισθοφορία. Xιλιάδες Kρήτες αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξένη, με εφόδια την άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και την άριστη γνώση της τέχνης χειρισμού των τόξων τους.

Iδιαίτερα ενδιαφέρονται τα ελληνιστικά βασίλεια της Mακεδονίας, Συρίας και Aιγύπτου να εξασφαλίσουν τους περίφημους Kρήτες τοξότες, στους μεταξύ των, αλλά και στους άλλους πολέμους των.

Kατά τα έτη 219-217 (μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο της Λύττου (221-219), υπηρετούν Kρήτες: (στην Aίγυπτο 3.000, στη Συρία 2.500, στη Mακεδονία 500).

Tους βρίσκουμε να ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις της εποχής, στη Σελλασία (222), στη Pαφία (217), στην Yρκανία (209), στη Mαγνησία (189), στις οποίες έλαβαν μέρος 2.500, 5.500, 2.000, 3.000 Kρήτες αντίστοιχα.

Eκατοντάδες επιτύμβιες στήλες που ανευρίσκονται σήμερα σε διάφορους τόπους, μαρτυρούν ότι πολλοί από αυτούς έπεσαν μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που τόσο αγαπούσαν.

Όσοι επέζησαν, πλούτισαν. Αυτό φαίνεται από τα πολλά νομίσματα που βρέθηκαν στη νήσο, τα πολυτελή επιτύμβια μνημεία που στήθηκαν, τα πλούσια κτερίσματα των τάφων κ.λπ. O πλούτος όμως αυτός δεν άλλαξε τον χαρακτήρα τους.

Οι πατροπαράδοτες αρετές των, όπως η αγάπη για την πατρίδα, δεν άλλαξαν. Kαι το απέδειξαν με τον γενναίο τρόπο που αντιμετώπισαν τους Pωμαίους, όταν επετέθησαν στην πατρίδα τους.

Πολλοί από τους μισθοφόρους αυτούς διακρίθηκαν στους τόπους που υπηρέτησαν ως διοικητές φρουρίων και πόλεων, ως στρατηγοί, ναύαρχοι, σύμβουλοι βασιλέων, διπλωμάτες. Άλλοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και αποτέλεσαν δικές τους κοινότητες.

συνεχίζεται στο 2ο μέρος

ΠΗΓΗ
το είδαμε ΕΔΩ 

Αυτοί που χειροκροτούν τον Τσίπρα και τον Κοτζιά για το Σκοπιανό, θα τους βρίζουν αύριο: Ο ελέφαντας και το μυρμήγκι…

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Είναι να απορεί κανείς με τη βιασύνη της ελληνικής κυβέρνησης να «κλείσει» όπως-όπως το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων. Τρέχουν και δεν …φτάνουν οι αρμόδιοι ως να είναι το τέλος του κόσμου. 

Δέχομαι, βέβαια, την ανάγκη της ελληνικής διπλωματίας να αφαιρέσει από το «πιάτο» της θέματα, όπως το Σκοπιανό και τα προβλήματα που δημιουργεί ο εθνικιστής Ράμα της Αλβανίας, και τα οποία δεν έχουν σχέση με την Τουρκία, ώστε απρόσκοπτα να ασχοληθεί με την επιθετικότητα και τις προκλήσεις των ισλαμιστών του Ταγίπ Ερντογάν. Αλλά, αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ποτέ, ότι η όποια διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει στο «άψε-σβήσε», ή να υποχωρήσουμε για να διευκολύνουμε (δήθεν) τις διαπραγματεύσεις. 

Αντιλαμβάνομαι ότι τους τελευταίους δύο μήνες συμβαίνουν πράγματα στην ελληνική εξωτερική σκηνή που έχουν άμεσα σχέση με το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον. Αλλά υπάρχουν και θέματα, όπως το Σκοπιανό και το Κυπριακό που δεν ταυτίζονται τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών, με ευθύνη της αμερικανικής γραφειοκρατίας. Άρα, σε αυτά τα θέματα πρέπει να υπάρχει αντίσταση και η προσπάθεια να γίνεται προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων και μόνο. 

Η κινητικότητα για το θέμα της ονομασίας οφείλεται στο γεγονός ότι γίνεται και πάλι η κουβέντα για να συμπεριληφθούν τα Σκόπια στην Ατλαντική Συμμαχία, ώστε να προλάβουν οι Νατοϊκοί τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που εποφθαλμιά τα Βαλκάνια. Η αλήθεια είναι ότι η επιρροή της Ρωσίας αφορά μόνο τη Σερβία και καμία άλλη βαλκανική χώρα, που σημαίνει ότι οι Δυτικοί δεν χρειάζονται τα Σκόπια για να ασκήσουν έλεγχο στην περιοχή. 

• Επειδή, λοιπόν, οι Νατοϊκοί, άρα και οι Αμερικανοί «καίγονται» για να επιλυθούν οι διαφορές της Ελλάδας με τα Σκόπια, πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα, όχι στην Ελλάδα. Γνωρίζω ότι μέχρι πριν μερικούς μήνες το έκαναν και με το παραπάνω, αλλά δεν είχαν επιτυχία. (Σ.Σ.: Πως να πιστέψει κανείς ότι ο ελέφαντας (ΗΠΑ) δεν έπεισε το μυρμήγκι (Σκόπια); Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία)… Όμως, από τη στιγμή που επικράτησε ο Ζόραν Ζάεφ, στην σκοπιανή πολιτική σκηνή, με τη βοήθεια του Τζόρτζ Σόρος, η αμερικανική πλευρά έστρεψε την προσοχή της και ασκεί πιέσεις στην Αθήνα. Και άδικη ενέργεια είναι, και λάθος κίνηση, σε μία στιγμή που η Ελλάδα προσφέρει λύσεις στην Αμερική σε στρατηγικό επίπεδο.

Αλλά, οι Αμερικανοί τη δουλειά τους κάνουν. Και το ερώτημα που τίθεται είναι εμείς τι κάνουμε; Η ελληνική κυβέρνηση βιάζεται -και είναι φανερό από τις δηλώσεις και του πρωθυπουργού, και του υπουργού Εξωτερικών. Ο κ. Κοτζιάς οχυρώθηκε πίσω από τη γνωστή θέση του: στηρίζει και διαπραγματεύεται για μία σύνθετη ονομασία ενιαία σε όλες τις χρήσεις της. Είναι μία θέση, είπε, που είχε προβάλει η Ελλάδα και στο Βουκουρέστι. Μόνο που εκεί, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δεν είπε ποτέ ότι δέχεται ονομασία με τη λέξη «Μακεδονία». Ενώ τώρα, η Αθήνα πριν ξεκινήσουν οι συζητήσεις φαίνεται ότι αποφάσισε να δεχθεί το όνομα «Νέα Μακεδονία», και απλά διαπραγματεύεται την …μετάφραση.

Όπως έχουμε καταγράψει πολλές φορές, και έχουμε αποδείξει, μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος -με όλες τις κυβερνήσεις- συζητούν πάντα για να …χάσουν. Εισέρχονται μονίμως στη διαπραγμάτευση με μία «τακτική» υποχώρηση, και δεν γνωρίζω για ποιο λόγο το κάνουν. Μήπως είναι ένα είδος διαπραγμάτευσης «Made in Greece and Cyprus», το οποίο όμως δεν το ακολουθεί καμία άλλη χώρα; Είναι, μήπως, για να πιάνουμε τους αντιπάλους μας στον …ύπνο; Τι να σας πω. Πρόκειται για ένα μυστήριο…

Δεν είναι και καμιά μαγκιά να «διευθετήσεις» το Σκοπιανό, το Κυπριακό και όλα τα εθνικά θέματα. Η μαγκιά είναι άλλη. Να τα λύσεις και να έχεις πραγματικά κέρδη, όχι επικοινωνιακά. Η αλήθεια είναι ότι στο θέμα της Κύπρου, ο κ. Κοτζιάς άσκησε μία πραγματικά λαμπρή πολιτική, που πρέπει να διδάσκεται στα μεγάλα πανεπιστήμια. Μέχρι της στιγμής δεν το κάνει με το Σκοπιανό, αντίθετα δείχνει να βιάζεται να τελειώνει με τον …«πονοκέφαλο». 

Έχω νέα πάντως: Όλοι αυτοί που τον χειροκροτούν επειδή αποφάσισε να βγάλει από το «πιάτο των προβλημάτων» το Σκοπιανό, μόλις υπογράψει την ονομασία «Νέα Μακεδονία» ή κάτι παρεμφερές θα τον στήσουν στην Πλατεία Συντάγματος. Είμαστε πολλοί οι άνθρωποι που αρνούμαστε να ομιλούμε «εθνικιστικά». Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι εάν εξυπηρετούνται τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας, αποδεχόμενοι τη λύση του Σκοπιανού, με τρόπο που θα πονέσει και το λαό και την Ελλάδα.

• ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Πρωθυπουργός έκανε λάθος δηλώνοντας ότι οι Σκοπιανοί δεν αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλέξανδρου. Διότι με τον τρόπο αυτό, αποδέχθηκε ότι είναι και αυτοί απόγονοι των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλέξανδρου, ενώ η ιστορία είναι αμείλικτη στο θέμα αυτό. Πρέπει να βρει τρόπο να διορθώσει αυτό το λάθος. Το πρόβλημα με τα Σκόπια δεν είναι μόνο η κλοπή του ονόματος της «Μακεδονίας». 
• Το μεγαλύτερο είναι ο αλυτρωτισμός που τους κυριαρχεί. Η συμφωνία για την ονομασία δεν θα διαρκέσει εάν δεν τερματίσουν πάραυτα την εθνικιστική πολιτική που ακολουθούν, πιστεύοντας ότι τους ανήκει και η Χαλκιδική -μερικοί κρατούν χάρτες που περιλαμβάνει και τη …Λάρισα.

MIgnatiou
πηγή 

Εντυπωσιακά ευρήματα. Η Εύβοια ήταν ζούγκλα με κροκόδειλους και ο Αξιός σαβάνα με κόμπρες πριν 18 εκατ. χρόνια

Κροκόδειλοι ζούσαν στην Εύβοια και συγκεκριμένα στο Αλιβέρι πριν από 18 εκατομμύρια χρόνια, ενώ κόμπρες και μεγάλες σαύρες στον Αξιό, σύμφωνα με πρόσφατα ευρήματα επιστημόνων που μελέτησαν σειρά απολιθωμάτων.

Συγκεκριμένα, τα δόντια των προϊστορικών κροκοδείλων βρέθηκαν από την μορφή απολιθωμάτων στο Αλιβέρι Ευβοίας από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και μελετήθηκαν/ταυτοποίησαν από επιστήμονες με επικεφαλής τον Γιώργο Γεωργαλή, παλαιοντολόγο από το Πανεπιστήμιο του Φρίμπουργκ και το Πανεπιστήμιο του Τορίνο. 

«Πρόκειται για κάποια από τα αρχαιότερα απολιθώματα κροκοδείλων που βρέθηκαν στην Ελλάδα», διευκρινίζει ο κ. Γεωργαλής, ο οποίος δημοσίευσε σχετική εργασία στο επιστημονικό έντυπο Historical Biology.

Προσθέτει ότι στην περιοχή βρέθηκαν και απολιθώματα από χαμαιλέοντες, που είναι και μοναδικά στην Ελλάδα, καθώς και διάφορα φίδια, σαύρες, χελώνες και βάτραχοι. 

«Όπως καταλαβαίνετε, στην περιοχή εκείνη την εποχή επικρατούσε πολύ πιο θερμό κλίμα, είχε πολύ έντονο υδάτινο στοιχείο και κατά πάσα πιθανότητα έμοιαζε με ζούγκλα», αναφέρει ο ερευνητής.

Παράλληλα, κόμπρες και τεράστιες σαύρες, που μοιάζουν με τον σημερινό Δράκο του Κόμοντο, ζούσαν πριν από εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή του Αξιού, που ήταν σαβάνα. Απολιθώματα που ταυτοποιήθηκαν πρόσφατα δείχνουν ότι το ιδιαίτερα θερμό κλίμα στην περιοχή του Αξιού, κατά το Μειόκαινο (η πρώτη γεωλογική εποχή της Νεογενούς Περιόδου), πριν από περίπου 9 εκατομμύρια χρόνια, ήταν ιδανικό για κόμπρες και βαράνους, μεγαλόσωμες δηλαδή σαύρες, στις οποίες ανήκει και ο σημερινός Δράκος του Κόμοντο, που ζει σε νησιά της Ινδονησίας.

Τα απολιθώματα των ερπετών αυτών είχαν εντοπισθεί πριν από χρόνια στην περιοχή της Νέας Μεσήμβριας και φυλάσσονται στο Τμήμα Γεωλογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά μόλις πρόσφατα έγινε η ταυτοποίησή τους.

Τα ευρήματα περιγράφηκαν σε άρθρο, στο ελβετικό επιστημονικό έντυπο Swiss Journal of Geosciences, από τους παλαιοντολόγους Γιώργο Γεωργαλή, Ζαν-Κλοντ Ραζε (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισίου), Λουις ντε Μπονις (Πανεπιστήμιο του Πουατιέ) και Γιώργο Κουφό (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης).

«Εγινε ταυτοποίηση των περίπου 10 απολιθωμάτων και αναγνωρίσαμε ένα μικρό φίδι, μία μεγάλη σαύρα, μία κόμπρα και έναν βαράνο που αποτελούσαν τότε την ερπετοπανίδα της περιοχής», εξηγεί ο κ. Γεωργαλής.

Διευκρινίζει, μάλιστα, ότι πρόκειται για τα πρώτα απολιθώματα σαυρών και φιδιών στον Αξιό, μιας περιοχής όπου έως τώρα είχαν ταυτοποιηθεί κυρίως οστά θηλαστικών όπως ο Ουρανοπίθηκος (Ouranopithecus macedoniensis), λιοντάρια, ύαινες και αντιλόπες.

Καταλήγοντας, ο κ. Γεωργαλής τονίζει ότι δεν έχει γίνει ενδελεχής έρευνα στην Ελλάδα για τα απολιθωμένα ερπετά, τα οποία βρίσκονταν σε πολλές θέσεις στην χώρα και η μελέτη τους θα συντελούσε στην κατανόηση της εξέλιξης των σαυρών και των φιδιών σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε συνδυασμό με την παλαιογεωγραφία και το κλίμα της ευρύτερης περιοχής. 

πηγή

Τι αποκάλυψε ο θεός Άμμων στον Μέγα Αλέξανδρο;

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την επίσκεψη του θρυλικού βασιλιά 

στο μαντείο του Άμμωνος Διός και η σχέση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Παλαιστίνη, στα χρόνια της μεγάλης εκστρατείας του!..

Όπως όλοι γνωρίζουν, ό Άμμων ή Άμμων Ρα ήταν μια Αιγυπτιακή θεότητα, της οποίας το όνομα σημαίνει «κρυμμένος». Αρχικά ήταν ένας τοπικός θεός των Θηβών. Γύρω στο 2000 π.Χ. ταυτίστηκε με το θεό ήλιο Ρα ή Ρε της Ηλιούπολης και αναγνωρίστηκε βασιλιάς των θεών και δημιουργός όλων των πλασμάτων.

Οι ιερείς του Άμμωνα απέκτησαν τεράστια δύναμη και ο επικεφαλής τους θεωρούνταν ισότιμος του Φαραώ. Χαρακτηριστικό του έμβλημα ήταν το στρογγυλό κόσμημα του κεφαλιού, που πάνω του ορθώνονταν δυο φτερά. Στην μπροστινή όψη των πλευρών ήταν προσκολλημένος ο δίσκος του Ήλιου. Το ιερό ζώο της θεότητας αυτής ήταν το κριάρι, που ήταν σύμβολο εξουσίας και μεγάλης δύναμης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος απεικονίζεται σε αρχαία νομίσματα ως «δικέρατος» βασιλιάς.

Στην περίοδο του Νέου Βασιλείου η λατρεία του Άμμωνα φτάνει στην ακμή της. Ο Μέγας Αλέξανδρος αναγνωρίστηκε από τους ιερείς του ως γιος του Άμμωνα, που ταυτίστηκε με το Δία. Ο πιο σπουδαίος ναός του με τεράστιες διαστάσεις βρισκόταν στο Καρνάκ. Στην Ελλάδα υπήρχαν απομονωμένοι τόποι λατρείας της θεότητας αυτής, όπως στην Άφυτο της μακεδονικής Παλλήνης, στο Γύθειο, στις Θήβες της Βοιωτίας και σε άλλα μέρη.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΜΜΩΝΑ ΣΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Είναι αλήθεια, ότι μετά την αποφασιστική νίκη του στη μάχη της Ισσού, ο Αλέξανδρος προέλασε στη Φοινίκη και την Παλαιστίνη, για να εδραιώσει την κατοχή των παραλίων της ανατολικής Μεσογείου. Πράγματι, αφού κυρίευσε, ύστερα από πολιορκία δύο μηνών, τη Γάζα, το 332 π.Χ., κατέλαβε την Αίγυπτο χωρίς να συναντήσει καμία απολύτως αντίσταση.

Οι περσικές δυνάμεις κατοχής παραδόθηκαν άνευ όρων και ο λαός της Αιγύπτου, με τους ιερείς επικεφαλής, υποδέχτηκε τον Αλέξανδρο ως σωτήρα από τον περσικό ζυγό. Κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια των Αιγυπτίων κυρίως χάρη στη θρησκευτική του ανεκτικότητα. Οι Αιγύπτιοι τον έστεψαν Φαραώ.

Στην Αίγυπτο ο Αλέξανδρος ήθελε να ανοίξει το δρόμο για τον ελληνικό πολιτισμό. Πραγματικά ο δρόμος για τον ελληνισμό ανοίχτηκε για πάντα στην Αίγυπτο με την ίδρυση της Αλεξάνδρειας στις αρχές του 331 π.Χ. Το κοσμοϊστορικό γεγονός της ίδρυσης αυτής της πόλης σημαδεύει την απαρχή μιας νέας –με χαρακτήρα όμως ελληνικό– μεγαλειώδους φάσης της ιστορίας της χώρας του Νείλου.

Από τη Μέμφιδα έκανε ο Αλέξανδρος τη «ρομαντική» εκείνη πορεία προς την όαση του Άμμωνος Σίβα, η οποία είχε ήδη κατά την αρχαιότητα περιβληθεί με τους πιο διαφορετικούς μύθους και τις φανταστικές διηγήσεις.

Στην πραγματικότητα η πορεία του αυτή δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τα στρατηγικά σχέδια του Αλέξανδρου, αλλά οφείλεται στη βαθιά θρησκευτική του ανάγκη, πριν από τον επικείμενο αποφασιστικό αγώνα με το Δαρείο, να ρωτήσει για το μέλλον του το θεό Άμμωνα.

Ο χαρακτηρισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ως γιος του Άμμωνα, που του απηύθυνε ο προφήτης στο ιερό του Άμμωνος Διός, εξ ονόματος του θεού, ήταν, όπως πίστευε ο Αλέξανδρος, αποκάλυψη του ίδιου του θεού. Εξάλλου ο ίδιος δήλωνε συχνά πως είχε μέσα του κάποια θεϊκή δύναμη, πράγμα που το πίστευε σε όλη του τη ζωή, χωρίς όμως ποτέ να θεσπίσει στην αυτοκρατορία τη λατρεία του προσώπου του ούτε να απαρνηθεί το φυσικό του πατέρα Φίλιππο.

Μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου, έχοντας εξασφαλίσει ο Αλέξανδρος απόλυτα τα νώτα του, στράφηκε προς το εσωτερικό του περσικού κράτους για την τελική αναμέτρηση με το Δαρείο. Μια αναμέτρηση του Ελληνισμού με την Περσική Αυτοκρατορία!

Η ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΜΙΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ

Χωρίς αμφιβολία, όπως αναγνωρίζουν πολλοί ιστορικοί και ερευνητές, εάν υπήρξε ένας αληθινά μέγας στην ανθρώπινη ιστορία για τα κατορθώματά του, αυτός ήταν ο Έλληνας Μακεδόνας Αλέξανδρος . Το λέει άλλωστε και η προφητεία του Δανιήλ:

"ΙΔΟΥ, ΤΡΑΓΟΣ ΗΡΧΕΤΟ ΑΠΟ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΓΓΙΖΕΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ... ΚΑΙ ΕΙΔΟΝ ΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΕΠΛΗΣΙΑΣΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΙΟΝ... ΚΑΙ ΕΚΤΥΠΗΣΕ ... ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ... ΚΑΙ ΕΡΡΙΨΕΝ ΑΥΤΟΝ ΚΑΤΑ ΓΗΣ, ΚΑΙ ΚΑΤΕΠΑΤΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ ... ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ Ο ΤΡΑΓΟΣ ΕΜΕΓΑΛΥΝΘΗ ΣΦΟΔΡΑ ... Ο ΚΡΙΟΣ ... ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ... Ο ΤΡΙΧΩΤΟΣ ΤΡΑΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ..." ( Δανιήλ η' κεφάλαιο).

Είναι αλήθεια, ότι οι εκστρατείες του Αλεξάνδρου από το 334-332 π.Χ., που ξεκίνησαν από τον Ελλήσποντο με 35.000 στρατιώτες, έφεραν τον Ελληνισμό ως τα όρια του τότε γνωστού κόσμου και ακόμη μακρύτερα.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ

Είναι αλήθεια, ότι ο Αλέξανδρος πέρασε και από την Ιερουσαλήμ, όπου έγινε σεβαστός με τιμές από τον αρχιερέα, δεδομένου ότι τα θετικά στοιχεία του Ελληνισμού, όπως διατείνονται πολλοί, άρχισαν να υιοθετούνται από πολλούς Ιουδαίους, παρά τη σφοδρή αντίδραση μεγάλης μερίδας εθνικιστών. Για παράδειγμα, τον 4ο αιώνα, το βασίλειο του Ιούδα χρησιμοποιούσε νομίσματα με την αττική γλαύκα, ενώ στο σύνολό τους σχεδόν όλοι οι Ιουδαίοι της διασποράς (Γαλιλαία και αλλού) είχαν εξελληνιστεί!

Τι σημαίνει αυτό; Οι Μακκαβαίοι, πριν κάνουν την επανάστασή τους εναντίον των Ελλήνων, είχαν συναίσθηση του μεγαλείου του Ελληνικού κόσμου και μάλιστα ο βασιλιάς Ιωνάθαν είχε στείλει και πρεσβευτές στη Σπάρτη! (Βλέπε βιβλίο: Β' Μακκαβαίων 12:2). Τούτο μπορεί να ήταν και μια διπλωματική κίνηση φοβίας απέναντι στον ισχυρό Ελληνισμό, δεδομένου ότι τα πάντα σχεδόν είχαν εξελληνιστεί.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι Έλληνες συγγραφείς αρχίζουν να αναφέρονται εκτενώς για τους Εβραίους τους οποίους οι Θεόφραστος και Κλέαρχος - μαθητές του Αριστοτέλη - χαρακτηρίζουν σαν μια "φυλή φιλοσόφων". Οι ίδιοι Εβραίοι άρχισαν να γράφουν Ελληνικά και ο Ευπόλεμος έγραψε την πρώτη ίσως ιστορία του λαού του στην Ελληνική γλώσσα.

Ποιος λησμονεί το γεγονός, ότι παράλληλα στην Αίγυπτο έλαβε χώρα το κορυφαίο έργο της μετάφρασης της Παλαιάς Διαθήκης στην Ελληνική; Πολλοί Εβραίοι είχαν εγκατασταθεί εκεί μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους στα 587 π.Χ. και μάλιστα είχαν εγκατασταθεί στη νήσο Ελεφαντίνη. Εντυπωσιακό είναι ίσως το γεγονός, που ορισμένοι ενδεχομένως αγνοούν, ότι στα μέσα του 2ου αιώνα, ο Ονίας ο 4ος έκτισε ένα ναό - αντίγραφο του Σολομώντα - στην Λεοντούπολη!

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ!..

Αξίζει να σημειωθεί, ότι μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου στα 323 π.Χ. ο Πτολεμαίος Α' (ο επoνομαζόμενος «Σωτήρ»), ανέλαβε την Αίγυπτο και προσάρτησε τη Φοινίκη, τη Συρία και την Κυρηναϊκή. Ο ίδιος μετέφερε την πρωτεύουσα της Αιγύπτου από τη Μέμφιδα στην Αλεξάνδρεια, ενώ ο διάδοχός του, Πτολεμαίος Β', ο Φιλάδελφος, ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την Αίγυπτο και ήλθε σε σύγκρουση με τον κυρίαρχο της Ασίας Αντίοχο Α'.

Τι λέει η προφητεία του Δανιήλ;

"ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΙΣΧΥΣΕΙ... ΕΚ ΤΩΝ ΒΛΑΣΤΩΝ ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΡΙΖΩΝ ... ΑΥΤΟΥ...ΘΕΛΕΙ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΕΙΣ ΤΑ ΟΧΥΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ... ΚΑΙ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ, ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΤΙ ΘΕΛΕΙ ΦΕΡΕΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟΝ...". (Δανιήλ ια:1-10)

Ο ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ

Επί Πτολεμαίων, ο Εβραϊκός πληθυσμός της Αιγύπτου αυξάνει και η Εβραϊκή κοινότητα θεωρεί σημαντικό, τα μέλη της να είναι ενεργοί πολίτες της Ελληνιστικής Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα γίνεται κτήμα τους και μέσον επικοινωνίας σε όλες τις συναλλαγές τους!

Ήδη, όμως, το πρόβλημα από τους προσηλύτους, αλλά και τη νέα γενιά των μεταναστευσάντων Εβραίων που μιλούσαν τα Ελληνικά, τη γλώσσα της εποχής, άρχισε να γίνεται οξύτατο για τους Ιουδαίου, που δεν κατανοούσαν την μητρική τους γλώσσα!.

Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η πρώτη απόφαση για την ιστορική μετάφραση, αρχικά της Πεντατεύχου (Γένεσις - Έξοδος - Λευϊτικόν - Αριθμοί - Δευτερονόμιο), ελήφθη στην Αίγυπτο και ακολούθησε η μετάφραση της υπολοίπου Παλαιάς Διαθήκης.

Το όλο έργο ετέθη υπό την αιγίδα του Πτολεμαίου Β', (285 - 246 π.Χ.), που ίδρυσε βιβλιοθήκη περιέχουσα 690.000 χειρόγραφα. (Βλέπε τρίτομο έργο μας «Πού βρίσκονται τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα» (2 τόμοι) και «Ο Κώδικας της Χαμένης Γνώσης»). Προϊστάμενος της βιβλιοθήκης διετέλεσε ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος, που είχε γράψει 800 τόμους και ακολούθησαν οι Ζηνόδοτος, Απολλώνιος, Ρόδιος, Ερατοσθένης κ.α.

Ο Πτολεμαίος, λοιπόν, με σύμβουλο επί πολιτιστικών θεμάτων το Δημήτριο Φαληρέα, πήρε την ιστορική απόφαση για την Μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα Ελληνικά.
Περί αυτού αναφέρεται ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος στην έγκριτη ιστορία του, τόμος Α' σελ.57, γράφει:

"Τας βάσεις της βιβλιοθήκης του Μουσείου έθεσεν... ο Πτολεμαίος, ο Φιλάδελφος, με συνεργάτην και εις τούτο και εις όσα έκαμεν, αλλά διά την προαγωγήν της τέχνης και της επιστήμης, τον Δημήτριον Φαληρέα. Ο Φιλάδελφος επλούτισε τη βιβλιοθήκη με βιβλία, τα οποία συγκέντρωσε από όλα τα μέρη του κόσμου και τα οποία ακαταπαύστως αντεγράφοντο εις το Μουσείον. Με την φροντίδα του Φιλαδέλφου έγινε συν τοις άλλοις και η μετάφρασις των ιερών βιβλίων των Ιουδαίων, ήτοι της Παλαιάς Διαθήκης, η γνωστή με το όνομα "μετάφρασις των Εβδομήκοντα".

Να πούμε εδώ, ότι οι Εβδομήκοντα - για την ακρίβεια 72 - αυτοί λόγιοι της εποχής, έκαναν πράγματι ένα μνημειώδες έργο, το οποίο ήταν σε ευρεία χρήση την εποχή του Ιησού Χριστού και των Αποστόλων, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά στις ομιλίες τους (όπως ο Ιησούς), αλλά και στα συγγράμματά τους, στην Καινή Διαθήκη, όταν επικαλούνται την Παλαιά.

Με την ευκαιρία της αναφοράς αυτής μη λησμονήσουμε να πούμε κάτι πολύ σημαντικό, αφού οι λεγόμενοι «Εβδομήκοντα» (Ο') έδωσαν ζωή στο κείμενο, δεδομένου ότι η Εβραϊκή γραφή χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνα, ενώ τα φωνήεντα εννοούνται!

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όταν οι Μασορίτες Εβραίοι, λόγιοι τον 10ον αιώνα μ.Χ. μετά από τεράστια πίεση εξέδωσαν την Παλαιά Διαθήκη με φωνήεντα, παγκοσμίως ομολογήθηκε η υπεροχή της απόδοσης του κειμένου από τους Εβδομήκοντα, αλλά και η εγκυρότητά της λόγω αρχαιότητας.

Γι' αυτό, ας μη φανεί περίεργο το γεγονός ότι η μετάφραση αυτή είναι πιο αξιόπιστη και στα νοήματα και στην κριτική των κειμένων από οποιαδήποτε εν χρήση Εβραϊκή, δεδομένου ότι με εξαίρεση μια αρχαιότερη Πεντάτευχο των Σαμαρειτών, η αρχαιότερη Παλαιά Διαθήκη στο Εβραϊκό έφθασε σε μας σήμερα από την εποχή των Μασοριτών, δηλ. από τον 10ον μ.Χ. αιώνα. (Βλέπε στο διαδίκτυο: Greek Biblos – Για την Ελλάδα μας).

Όπως γράφουμε στον πρώτο τόμο του έργου μας «Πού βρίσκονται τα Αρχαία Ελληνικά Χειρόγραφα», η περίφημη βιβλιοθήκη κάηκε από τους Άραβες περί το 650 μ.Χ. και όπως έγραψε ο Αμπούλ Φαράζ (1226-86), "ο Αμρ διένειμε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης μεταξύ των δημοσίων λουτρών της πόλεως, των οποίων τα 4.000 καζάνια ετροφοδοτούντο επί έξι μήνες με τους κυλίνδρους των παπύρων και περγαμηνών..." !!

Το 699 μ.Χ. καθιερώθηκε στην Αίγυπτο υποχρεωτικά η Αραβική γλώσσα και η Ελληνική που κυριάρχησε για 1.000 χρόνια, δυστυχώς για τους Έλληνες, απαγορεύθηκε.
Ωστόσο, η ανεκτίμητη όμως μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στην Ελληνική μέχρι σήμερα φωτίζει τα πέρατα της οικουμένης, για να ισχύει διαχρονικά ο ψαλμός, που λέει τούτα τα λόγια:

"ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΚΥΡΙΕ, ΔΙΑΜΕΝΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑΝ... ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΕΙΔΟΝ ΟΡΙΟΝ, ΑΛΛ' Ο ΝΟΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΤΥΣ ΣΦΟΔΡΑ..." (Ψαλμός ριθ:89-96).
Ο Μέγας Αλέξανδρος, λοιπόν, δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο.


Πηγή: arxaia-ellinika

Αυτές είναι οι αργίες για τη νέα χρονιά

Πώς 'κάθονται' το 2018 οι αργίες - Ποιες "πέφτουν" Κυριακή και ποιες καθημερινή - Δείτε αναλυτικά

Λίγα τα τριήμερα λόγω αργιών τη νέα χρονιά καθώς, τόσο η 25η Μαρτίου, όσο και η 28η Οκτωβρίου πέφτουν το 2018 ημέρα Κυριακή. Αντίστοιχα, Πρωτομαγιά και Χριστούγεννα είναι Τρίτη και ο Δεκαπενταύγουστος, Τετάρτη. 
Δείτε αναλυτικά τις αργίες:

ΔΕΥΤΕΡΑ 1 Ιανουαρίου: Πρωτοχρονιά

ΣΑΒΒΑΤΟ 6 Ιανουαρίου: Θεοφάνεια

ΔΕΥΤΕΡΑ 19 Φεβρουαρίου: Καθαρά Δευτέρα

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 Μαρτίου: Επέτειος της Επανάστασης του 1821 – Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 Απριλίου: Μεγάλη Παρασκευή

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 Απριλίου: Άγιο Πάσχα

ΔΕΥΤΕΡΑ 9 Απριλίου: Δευτέρα του Πάσχα

ΤΡΙΤΗ 1 Μαΐου: Πρωτομαγιά

ΔΕΥΤΕΡΑ 28 Μαΐου: Αγίου Πνεύματος

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 Αυγούστου: Κοίμηση της Θεοτόκου

ΚΥΡΙΑΚΗ 28 Οκτωβρίου: Επέτειος του ΟΧΙ

ΤΡΙΤΗ 25 Δεκεμβρίου: Χριστούγεννα

ΤΕΤΑΡΤΗ 26 Δεκεμβρίου: Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων

Πλαστική σακούλα: Το 'κόλπο' που εφάρμοσαν αρκετοί την πρώτη μέρα για να μην πληρώσουν το τέλος

Τα "δράματα" που εξελίχθησαν την πρώτη ημέρα εφαρμογής του μέτρου της κατάργησης της δωρεάν πλαστικής σακούλας και η "λύση" που εφάρμοσαν ορισμένοι

Κωστής Χριστοδούλου

Κάθε αρχή και δύσκολη, πολύ περισσότερο όταν αυτή η αρχή αυτή αφορά την καθημερινότητα κάνοντας την πιο ακριβή. Η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για μείωση χρήσης της πλαστικής σακούλας που συνοδεύτηκε από την επιβολή περιβαλλοντικού τέλους δεν μπορεί να πει κανείς ότι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα εμφανίσθηκαν στα μίνι μάρκετ και τους φούρνους καθώς εκεί ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πηγαίνει για στάνταρ αγορές ενός με δύο προϊόντα (π.χ. ένα γάλα) και το τέλος των 0,04 ευρώ γίνεται πιο ορατό λόγω της χαμηλής τιμής των προϊόντων. Αποτέλεσμα ήταν οι πωλήτριες - ταμίες να λειτουργούν ως "κυματοθραύστες" στον θυμό και στην οργή των πελατών που έβλεπαν ότι έφευγαν με λιγότερα χρήματα στο πορτοφόλι από ότι είχαν υπολογίσει.

Στα σούπερ μάρκετ η κατάσταση ήταν πιο ομαλή καθώς είχε προηγηθεί το προηγούμενο διάστημα η σχετική καμπάνια ενημέρωσης από το ΙΕΛΚΑ. Και εδώ όμως δεν έλειψαν τα παρατράγουδα. Αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι θυμήθηκαν το "τέχνασμα" στο οποίο είχαν καταφύγει όταν είχαν πρωτοέλθει τα Lidl στην Ελλάδα και ως γνωστόν χρέωναν από την αρχή την πλαστική σακούλα.

Ως γνωστόν στα σούπερ μάρκετ διατίθενται ακόμη και σήμερα (και θα διατίθενται) δωρεάν πλαστικές σακούλες. Είναι αυτές που υπάρχουν στα τμήματα της μαναβικής και ο καταναλωτής βάζει τα φρούτα και τα λαχανικά του προς ζύγιση. Αυτές τις σακούλες χρησιμοποίησαν αρκετοί ώστε να βάλουν και τα υπόλοιπα ψώνια τους, τουλάχιστον τα όχι και τόσο βαριά και ογκώδη καθώς τόσο το μέγεθος όσο και η αντοχή από τις συγκεκριμένες σακούλες είναι περιορισμένη.

Σε επικοινωνία που είχε το News 24/7 με εκπροσώπους αλυσίδων ανέφεραν περιμένουν ομαλοποίηση της κατάστασης το επόμενο διάστημα με κατακόρυφη αύξηση της επαναχρησιμοποιούμενης σακούλας. Σχεδόν όλες οι αλυσίδες τις προσφέρουν σε μειωμένες τιμές και αρκετές δωρεάν όταν οι αγορές των πελατών ξεπεράσουν έναν στόχο.

Τι έψαχνε για δεκαετίες η CIA και το FBI κάτω από το Όρος Χέιζ στην Αλάσκα;

Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά δεκάδες ήταν τα περιστατικά θέασης ιπτάμενων αντικειμένων αγνώστου ταυτότητας στο όρος Χέιζ της Αλάσκα κατά την ψυχροπολεμική εποχή – περιστατικά τα οποία είχαν βρεθεί στο επίκεντρο εκτενών ερευνών από το FBI. Και πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται μονάχα για την «κορυφή του παγόβουνου»…

Μάρτυρας των περιστατικών στο «όρος Χέιζ», ο πρώην αξιωματικός της αστυνομίας Πατ Πράις από το Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια, ο οποίος είχε συμμετάσχει επί Ψυχρού Πολέμου σε μία σειρά από «πειράματα RV» (remote viewing), ελληνιστί «πειράματα θέασης εξ αποστάσεως», κατά τα οποία αποπειράται κανείς να «δει» κάποιο απομακρυσμένο ή αόρατο αντικείμενο μέσω ειδικών μεθόδων διαλογισμού και υπεραισθητής αντίληψης (extra-sensory perception).

Όσο αστεία και αν ακούγονται, τα εν λόγω πειράματα είχαν χρηματοδοτηθεί ουκ ολίγες φορές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και μάλιστα για μία αρκετά μεγάλη περίοδο από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Αιτία για την κυβερνητική υποστήριξη τέτοιων προγραμμάτων υπήρξε η αποκάλυψη από τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ ότι η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα είχαν ήδη ξεκινήσει να διεξάγουν ανάλογες έρευνες στον τομέα psi.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι έρευνες πάνω στην υπεραισθητή αντίληψη βρήκαν ισχυρούς υποστηρικτές στους κόλπους της CIA και αργότερα από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ενώ το 1984 ο περίφημος τότε «εξ αποστάσεως θεατής» Τζόζεφ Μακ Μόνιγκλ τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων για την παροχή σημαντικών πληροφοριών που ήταν αδύνατον να έχουν παρασχεθεί από άλλες πηγές. Ο αξιωματικός της ιστορίας μας είχε συμμετάσχει σε μεγάλο αριθμό τέτοιων πειραμάτων, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοδοτούμενων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ σχεδίων SCANATE και Star Project.

Δουλεύοντας με χάρτες και φωτογραφίες που του προμήθευε η CIA, ο Πράις είχε καταφέρει να ανακτήσει πληροφορίες υψίστης στρατηγικής σημασίας σχετικά με στρατιωτικές εγκαταστάσεις οι οποίες βρίσκονταν πίσω από τις Σοβιετικές Γραμμές. Πέρα, όμως, από τη συμμετοχή του σε πειράματα «εξ αποστάσεως θέασης», ο Πράις ισχυριζόταν ότι είχε ενδείξεις σχετικά με την ύπαρξη τεσσάρων υπόγειων αγνώστου ταυτότητας βάσεων, τις οποίες είχε υποβάλλει στον Χάρολντ Πάτχοφ, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής του επιστημονικού ερευνητικού προγράμματος Project SCANATE.

Συγκεκριμένα, o Πατ Πράις ήταν της άποψης ότι κάτω από το όρος Χέιζ στην Αλάσκα, βόρεια του Άνκορατζ, φιλοξενούνταν μία από της μεγαλύτερες βάσεις εξωγήινων στον κόσμο.

Κατ” εκείνον, οι εξωγήινοι που ζούσαν στα βάθη του εν λόγω όρους είχαν όψη που έμοιαζε πολύ με εκείνη των ανθρώπων, ενώ είχαν την ικανότητα να μας ελέγχουν κινητικά μέσω μεταβίβασης της σκέψης. Τέλος, κατά τους ισχυρισμούς του, η συγκεκριμένη τοποθεσία ευθυνόταν για μία σειρά από ανεξήγητες δραστηριότητες και δυσλειτουργίες αμερικανικών και σοβιετικών διαστημικών αντικειμένων.

Οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι” αυτές τις ενδείξεις που αφορούσαν στην Αλάσκα: τον Αύγουστο του 1947, μία εντυπωσιακή αναφορά σχετικά με τη θέαση ενός ιπτάμενου αντικειμένου αγνώστου ταυτότητας από δύο στρατιώτες έφτασε στα γραφεία του FBI στο “Άνκορατζ. Το κείμενο της αναφοράς έκανε λόγο για την εμφάνιση ενός αντικειμένου σφαιροειδούς σχήματος το οποίο κινείτο με ασύλληπτη για τα ανθρώπινα τεχνολογικά δεδομένα ταχύτητα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, το FBI συνέχισε να λαμβάνει και να αρχειοθετεί υψηλής ποιότητας και αξιοπιστίας αναφορές για θεάσεις UFO σε τακτική βάση. Προωθημένη στο FBI από έναν αξιωματικό του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, η απόρρητη τρισέλιδη αναφορά απαριθμούσε μία ανησυχητική σωρεία περιστατικών θεάσεων και συναντήσεων που ενέπλεκαν το στρατό. Ο τίτλος του: «Μη ταυτοποιημένα φαινόμενα στο Κόντιακ της Αλάσκα»…

Οι τράπεζες πήραν προμήθεια 3 ευρώ από τα παιδάκια που ζήτησαν να ανταλλάξουν τα κέρματα από τα κάλαντα με χαρτονομίσματα!

Μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε πολλά παιδιά που σκέφτηκαν να στηθούν αυτές τις ημέρες στις ατελείωτες ουρές των τραπεζών με τους γονείς τους προκειμένου να μετατρέψουν τα κέρματα που μάζεψαν από τα κάλαντα σε χαρτονομίσματα: Οι ταμίες τούς ζήτησαν προμήθεια ύψους τουλάχιστον 3 ευρώ για την ανταλλαγή!
Η αδιανόητη και ανάλγητη αυτή αξίωση των τραπεζών, οι οποίες χρεώνουν τα πάντα (και μόνο για την... είσοδο στα υποκαταστήματά τους δεν έχουν επιβάλει ακόμα προμήθεια), άφησε εμβρόντητους τους ανυποψίαστους πιτσιρικάδες, των οποίων οι γονείς κατήγγειλαν το περιστατικό στη «δημοκρατία». Τυπικά, τα τιμολόγια τραπεζικών εργασιών προβλέπουν χρεώσεις που κυμαίνονται από 3 έως 5 ευρώ για τη μετατροπή κερμάτων σε χαρτονομίσματα, επομένως οι υπάλληλοι εφαρμόζουν τον κανονισμό. 

Προφανώς, η πρόβλεψη αυτή αφορά την ανταλλαγή μεγάλων ποσών που συγκεντρώθηκαν σε κέρματα, π.χ. από επιχειρήσεις και εμπορικά καταστήματα. Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται το παιδικό χαρτζιλίκι όπως οι σακούλες με τα κέρματα ενός εμπόρου, ο οποίος θέλει να τα ανταλλάξει με χαρτονομίσματα. 

Άλλωστε, το μόνο βέβαιο είναι ότι οι τράπεζες αποκομίζουν κέρδη από τις προμήθειες που ισχύουν για δεκάδες καθημερινές συναλλαγές και δεν έχουν ανάγκη την προμήθεια στον ταπεινό παιδικό κουμπαρά...



dimokratianews.gr