Δεκέμβριος του 1386, Γαλλία. Πλήθος ανθρώπων έχει συγκεντρωθεί στην αυλή ενός μοναστηριού στα προάστια του Παρισιού για να παρακολουθήσει δύο άνδρες να μονομαχούν μέχρι θανάτου. Ο νικητής , σύμφωνα με τον νόμο, θα έχει το δίκαιο με το μέρος του όχι μόνο ενώπιον των ανθρώπων αλλά και ενώπιον του Θεού.
Το συγκεκριμένο γεγονός έμεινε στην ιστορία ως η τελευταία judicial duel επί Γαλλικού εδάφους.
Η εν λόγω «δικαστική» μονομαχία (δικαστική απόφαση δια μονομαχίας -judicial duel ,trial by combat) διαδόθηκε ευρέως στην εκχριστιανισμένη Δύση καθώς είχε την απαρχή της στο judicium dei στην ιδέα δηλαδή ότι ο Θεός θα κρίνει και θα βοηθήσει τον αθώο όσο δύσκολες ή ανυπέρβλητες είναι οι δοκιμασίες στις οποίες θα υποβληθεί!
Καταγραφές trial by combat υπάρχουν ήδη από τις αρχές του 8ου αιώνα και αφορούσαν εδαφικές διεκδικήσεις μεταξύ οικογενειών.
Εκείνη την εποχή πολίτες όλων των κονωνικών τάξεων μπορούσαν να καταφύγουν ή να απαιτήσουν την επίλυση των δικαστικών διαφορών τους μέσω μονομαχίας.
Αυτός ο ιδιάιτερος τρόπος απονομής της δικαιοσύνης αφορούσε τόσο ποινικές όσο και αστικές υποθέσεις. Στις αστικές διαφορές οι αντίδικοι μπορούσαν να προσλάβουν «μονομάχους» (έμπειρους πολεμιστές) να μονομαχήσουν για λογαριασμό τους.
Στις ποινικές υποθέσεις όμως οι αντιδικοι ήταν υποχρεωμένοι να πολεμήσουν οι ίδιοι εκτός αν ήταν ηλικιωμένοι, είχαν κάποια μορφή αναπηρίας ή ανήκαν στο γυναικείο φύλλο (αν και υπάρχουν καταγραφές για γυναίκες που έχουν λάβει μέρος σε μονομαχίες).
Στην Ευρώπη του Ύστερου Μεσαίωνα η συγκεκριμένη πρακτική περιορίστηκε κυρίως στις τάξεις της αριστοκρατίας και αφορούσε μόνο υποθέσεις ποινικού χαρακτήρα. Πολλοί βασιλείς είχαν θέσει τις μονομαχίες εκτός νόμου ενώ άλλοι είχαν θεσπίσει πολύ αυστηρά κριτήρια για την επίσημη αναγνώριση τους. Ο λόγος ήταν ότι υπήρχαν μεγάλες απώλειες στις τάξεις των ευγενών και κινδύνευε η συνοχή και λειτουργία του ίδιου του κράτους. Στις περιπτώσεις σοβαρού αδικήματος όπου το δικαστήριο έκρινε ότι το σώμα των ενόρκων αδυνατούσε να καταλήξει σε ορθή απόφαση, ο ένας εκ των αντιδίκων επιθυμούσε την επίλυση δια μονομαχίας και εφόσον εξασφάλιζαν την έγκριση του βασιλιά, τότε και μόνο τότε αποφάσιζαν υπέρ αυτής της διαδικασίας!
Η βαρύτητα του αδικήματος οδήγησε το 1386 τον Κάρολο τον 6ο –Βασιλιά της Γαλλίας και μόλις 17 ετών- μέσω του αντιπροσώπου του και προεδρεύων της έδρας Arnold de Corbie, να δώσει την έγκριση του για την συγκεκριμένη μονομαχία που εξετάζουμε.
Το αδίκημα: Ο βιασμός της συζύγου ενός ιππότη από έναν squire (κοινωνικά κατώτερος από τον ιππότη, δόκιμος ιππότης ευγενής)
Ο ιππότης Jean de Carrouges έγινε δεκτός ακρόασης από τον βασιλιά την άνοιξη του ίδιου χρόνου όταν παρουσιάστηκε μαζί με τον δικηγόρο του. Γονατίζοντας μπροστά στον μονάρχη τράβηξε το σπαθί του από την θήκη όπως εθιμοτυπικά όφειλε να κάνει σύμφωνα με τους κανόνες πέρι αίτησης για δικαστική μονομαχία και προσέχοντας να μην στραφεί η αιχμή του προς τον βασιλιά διατύπωσε το αίτημα του: «Κατηγορώ τον Jacques Le Gris, squire, ότι την Τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου ανάγκασε την σύζυγο μουLady Marguerite de Carrouges σε συνουσία παρά την θέληση της στην περιοχή του Capomesnil και είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ αυτή την κατηγορία σε μια μονομαχία μεταξύ μας μέχρι θανάτου σε ορισμένο τόπο και ημερομηνία».
Υποκλίθηκε για άλλη μια φορά στον βασιλιά ευχαριστώντας τον και μαζί με τον δικηγόρο του-ο οποίος παρέστη και ως μάρτυρας της ακρόασης- αποχώρησε.
Γνώριζε ότι θα έπρεπε να περιμένει αρκετές εβδομάδες , ίσως και μήνες μέχρι να γίνει δεκτό ή να απορριφθεί το αίτημα του. Ο βασιλιά ακολουθώντας τον νόμο παρέπεμψε αμέσως την υπόθεση στο Βασιλικό Κοινοβούλιο του Παρισιού το οποίο ήταν το αρμόδιο όργανο που χειριζόταν αυτές τις υποθέσεις.
Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες για τους λόγους που ο Jean de Carrouges κατηγόρησε τον Jacques Le Gris για μια τόσο επαχθή πράξη. Ούτε αν συνέβη πραγματικά ή όχι, κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Ενδιαφέρον ωστόσο παρουσιάζει η φιλία των δύο ανδρών από τα παιδικά τους χρόνια όταν ήταν ακόμα και οι δύο squires. O Jacques Le Gris κατάφερε με το πέρασμα των χρόνων να διατηρήσει εξαιρετικές σχέσεις με την βασιλική αυλή και να του παραχωρηθούν καθόλου ευκαταφρόνητοι τίτλοι ευγενίας και ιδιοκτησίας. Παρ’ όλα αυτά δεν έγινε ποτέ ιππότης. Η ευνοϊκή αυτή μεταχείριση δεν άφησε αδιάφορο τον Jean de Carrouges ο οποίος και απευθύνθηκε στις αρμόδιες αρχές εγείροντας εδαφικές διεκδικήσεις κατά του Le Gris και των ευγενών που τον προστάτευαν, ιδιαίτερα του Κόμητος Pierre της Φλάνδρας. Εν αντιθέσει με τον Le Gris , o de Carrouges κέρδισε το αξίωμα της ιπποσύνης αποδεικνύοντας την αξία του στο πεδίο της μάχης.
Ο Le Gris επειδή ήταν και κληρικός είχε δικαίωμα από τον νόμο να αρνηθεί την πρόκληση χωρίς καμμία επίπτωση. Αγνοώντας τις συμβουλές του δικηγόρου του αποφάσισε να παρουσιαστεί ενώπιον του Βασιλιά και το Κοινοβουλίου μαζί με τον de Carrouges το πρωινό της 9ης Ιουλίου για να υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του και την τιμή του στην ακροαματική διαδικασία. Σύμφωνα με το έθιμο ο εγκαλών κάθισε εκ δεξιών του Βασιλιά και ο κατηγορούμενος εξ αριστερών του.
Πρώτος μίλησε ο de Carrouges εμμένοντας στο κατηγορητήριο και αίτημα του για μονομαχία μέχρι θανάτου, πετώντας το gauntlet (μεταλλικο γάντι , εξάρτημα της πανοπλίας) στο μέσο της αίθουσας. Ο Le Gris υποστήριξε την αθωότητα του αλλα κα ταυτόχρονα αποδέχτηκε την πρόκληση –σηκώνοντας το γάντι από το πάτωμα-σε περίπτωση που το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση του de Carrouges. Το δικαστήριο αποφασισε να παραπέμψει την υπόθεση σε κανονική δίκη κι έτσι έδωσε χρόνο στους αντίδικους να ετοιμάσουν τις καταθέσεις τους, περιορίζοντας τους ταυτόχρονα εντός των τειχών της πόλης και υποχρεώνοντας τους να παρουσιάσουν ο καθένας από έξι ευγενείς που θα εγγυόντουσαν την εμφάνιση τους στην προκαθορισμένη δικάσιμο.
Πράγματι λίγες ημέρες αργότερα οι δύο αντίδικοι παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο μαζί με τους δικηγόρους τους. Οι καταθέσεις τους διήρκησαν αρκετή ώρα παρουσιάζοντας λεπτομέρειες του πρότερου τους βίου καθώς και επιχειρήματα και μαρτυρίες (κατέθεσε και η σύζυγος του de Carrouges, Marguerite)που χρησιμοποίησε ο καθένας για να στηρίξει τις θέσεις του. Το δικαστήριο ακούγοντας και καταγράφοντας τις καταθέσεις των αντιδίκων τους ανακοίνωσε ότι σε δύο μήνες θα λάβει την τελική του απόφαση, απορρίπτοντας ή αποδέχοντας την αίτηση του de Carrouges για μονομαχία μέχρι θανάτου.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1386 και με προέδρο της έδρας τον Arnold de Corbie (λόγω απουσίας του βασιλιά) το ανώτατο δικαστήριο του Παρισιού ανακοίνωσε ενώπιον των αντιδίκων ότι κάνει δεκτό το αίτημα για μονομαχία μέχρι θανάτου του ιππότη Jeans de Carrouges με τον squire, Jacques Le Gris ορίζοντας ως τόπο διεξαγωγής την αρένα του μοναστηριού Saint Martin des Champs στο Παρίσι και ως χρόνο διεξαγωγής την 27η Νοεμβρίου.
Οι άσχημες καιρικές συνθήκες του Νοέμβριου κράτησςν τον βασιλιά μακριά από το Παρίσι. Ήθελε όμως να είναι παρόν στην μονομαχία κι έτσι μετά από σύσκεψη με τους συμβούλους αποφάσισε να μεταφέρει την ημερομηνία διεξαγωγης στις 29η Δεκεμβρίου.
Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Εκείνο το πρωινό οι δύο μονομάχοι σηκώθηκαν νωρίς και αφού παρακολούθησαν την θεία λειτουργία , προσευχήθηκαν , εξομολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν για την αναμέτρηση.
Φόρεσαν πρώτα τα ρούχα τους, μετά την προστατευτική επένδυση και ξεκίνησαν με την βοήθεια των ακολούθων τους να φοράνε τα εξαρτήματα της πανοπλίας τους. Πρώτα τα πόδια τα οποία έντυναν με μεταλλικά μέρη και πλάκες. Ακολουθούσε το αλυσιδωτό χιτώνιο και από πάνω έμπαινε ο μεταλλικος θώρακας.
Το επόμενο βήμα ήταν τα μεταλλικά προστατευτικά για τους ώμους, τους πήχεις, τους αγκώνες.
Το κράνος αποτελούσε το τελευταίο κομμάτι και κάλυπτε όλο το κεφάλι με ένα αποσπόμενο μέρος (προμετωπίδα) που κάλυπτε το πρόσωπο αφήνοντας μια σχισμή για να βλέπει ο ιππότης.
Πάνω από την πανοπλία έφεραν χιτώνιο με το οικόσημο της οικογενέιας τους. Παρόμοια θωράκιση έφερε και το άλογο του πολέμιστή. Ήταν συνήθως μεγαλόσωμα και δυνατά ζώα που θα μπορούσαν να αντέξουν και το βάρος αλλά και την ένταση κατα την διάρκεια της μάχης.
Τα όπλα που διάλεξαν οι δύο πολεμιστές ήταν: η λόγχη, το μακρύ σπαθί, ο πολεμικός πέλεκυς, το σπαθί για ένα χέρι, το εγχειρίδιο και φυσικά η ασπίδα που θα τους προστάτευε από την λόγχη του αντιπάλου.
Οι διαστάσεις της αρένας ήταν 30 μέτρα πλάτος και 80 μέτρα μήκος. Περιμετρικά υπήρχε ξύλινο τείχος για να εμποδίζει την διαφυγή των συμμετέχοντων με πύλες εισόδου-εξόδου στις δύο πλέυρές. Ένα δεύτερο εσωτερικό κυκλικό ξύλινο τείχος φιλοξενούσε τους φρουρούς του βασιλιά οι οποίοι ήταν υπέυθυνοι για τον έλεγχο του πλήθους. Στις τέσσερις γωνίες υπήρχαν οι πυργισκοι των αξιωματούχων οι οποίοι ως παρατηρητές όφειλαν να διασφαλίσουν την εγκυρότητα της μονομαχίας και την τήρηση των κανόνων.
Το πλήθος συγκεντρώθηκε στο μοναστήρι για να παρακολουθήσει τον αγώνα.
Έναν αγώνα ζωής και θανάτου μεταξύ δύο επιφανών ανδρών της Γαλλικής κοινωνίας. Η έξαψη και η ανυπομονησία του πλήθους ήταν έκδηλη. Με την άφιξη του βασιλιά (συνοδευόμενου από τον Δούκα της Βουργουνδίας) και της ακολουθίας του , ολοκληρώθηκε η προσέλευση του κόσμου και όλοι αδημονούσαν για την έναρξη.
Πρώτος εμφανίστηκε στην αρένα ο Jeans de Carrouges συνοδευόμενος από τους υπηρέτες του και τον σημαιφόρο με το λάβαρο της οικογενείας του. Ακουλούθησε η Lady Marguerite de Carrouges επιβαίνουσα σε μάυρη άμαξα συνοδευόμενη από τον πατέρα της και τον εξάδελφο της. Σε περίπτωση που ο σύζυγος της πέθαινε στην μονομαχία ήταν και αυτή καταδικασμένη σε θάνατο κατηγορούμενη για μοιχεία και ψευδορκία. Τελευταίος εμφανίστηκε ο κατηγορούμενος Jacques Le Gris συνοδευόμενος από υπηρέτες, συγγενείς και φίλους, ο οποίος όπως και στην ακρόαση έθεσε εαυτόν αριστερά του βασιλιά.
die cut scrap of medieval knights jousting
Για άλλη μια φορά οι μονομάχοι κατέθεσαν γραπτώς και προφορικώς τις κατηγορίες και τις ενστάσεις τους ενωπίον των παρευρισκομένων. Μετά την επιθεώρηση των όπλων και των θωρακίσεων από τα αρμόδιους αξιωματούχους, ο επίσημος Κριτής ανακοίνωσε στους θεατές τους κανόνες συμπεριφοράς τους κατα την διάρκεια της μονομαχίας.
Ένας σημαντικός παράγοντας στις μονομαχίες ήταν η συμμετρία των αντιπάλων , τόσο στον οπλισμό όσο και στην κοινωνική θέση. Ο βασιλιάς διέταξε να χρίσουν ιππότη τον le Gris έτσι ώστε ο de Carrouges να αναμετρηθεί με έναν όμοιο του!
Οι αντίπαλοι επέστρεψαν στις θέσεις τους για να ακούσουν τους κανόνες διεξαγωγής της μονομαχίας από τον εντεταλμένο αξιωματούχο. Χ
ωρίς εκτενή αναφορά ο κανόνας ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιούν όπλα στα οποία έχει χρησιμοποιηθεί μαγεία και έχουν δεθεί με ξόρκια προκαλεί σήμερα ιδιαίτερη εντύπωση!
Τους κανόνες ακολούθησαν οι ιεροί όρκοι. Ένας βωμός με τον Εσταυρωμένο και την Βίβλο έιχε τοποθετηθεί για τον λόγο αυτό στο κέντρο της αρένας και ο ιερέας προέτρεψε τους αντίπαλους να πλησιάσουν. Έδιναν τρεις όρκους: ότι ο σκοπός τους είναι ιερός, ότι λένε μόνο την αλήθεια και δεν χρησιμοποιούν μαγεία και ο τρίτος τον οποίο ορκίζονταν γονυπετείς και αντικρυστά ότι ο αγώνας τους είναι δίκαιος και κρίνεται από τον Θεό. Επεσφράγισαν τους όρκους τους με μια χειραψία (με το αριστερό χέρι που δηλώνει εχθρότητα) και επέστρεψαν στα πρόχειρα καταλύματα τους που είχαν στηθεί στα άκρη της αρένας να προετοιμαστούν για την μάχη.
Οι όρκοι πριν την μονομαχία
Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ
Ο αγγελιοφόρος στάθηκε στο κέντρο της αρένας απέναντι από την βασιλική εξέδρα περιμένοντας το πλήθος να ησυχάσει. Σύντομα όλοι σώπασαν. ‘Αξαφνα φώναξε με δυνατή και σταθερή φωνή:Faites vos devoirs !(Πράξτε το καθήκον σας!). Τίποτα….σιγή. Ο αγγελιοφόρος επανέλαβε την διαταγή. Οι θεατές κρατούσαν την ανάσα τους. Για Τρίτη και τελευταία φορά ο αγγελιοφόρος φώναξε:
ΠΡΑΞΤΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΑΣ!
Οι δύο μονομάχοι εμφανίστηκαν και με ταχύ βηματισμό ανέβηκαν στα άλογα που τους περίμεναν στις δύο αντικρυστές πύλες. Ο επικεφαλής αξιωματικός προχωρησε στο κέντρο της αρένας κρατώντας ένα λευκό γάντι. Τινάζοντας το στον αέρα φώναξε: Laissez-les aller! (Aφήστε τους!)
Οπλισμένοι με λόγχη και ασπίδα, μακρύ σπαθί και τσεκούρι στην σέλα τους φέροντας επάνω τους κοντό σπαθί και εγχειρίδιο οι δύο αντίπαλοι ξεχύθηκαν με ορμή! Το πλήθος ζητωκράυγασε με ενθουσιασμό και ο θανάσιμος αγώνας ξεκίνησε.
Καθώς πλησίαζαν χαμήλωσαν τις λόγχες τους για να επιφέρουν το πολυπόθητο χτύπημα…η δυναμη πρόσκρουσης της λόγχης πάνω στην ασπίδα ήταν τέτοια που αν δεν ήταν έμπειροι αναβάτες θα έπεφταν από τα άλογα τους.
Γύρισαν τα άτια τους και ετοιμάστηκαν για το δεύτερο χτύπημα αυτή την φορά σημαδέυοντας λίγο ψηλότερα , στο κεφάλι του αντιπάλου…για αλλη μια φορά η τυχη βοήθησε και τους δύο και οι λόγχες εξοστρακιστηκαν επάνω στα κράνη τους.
Οι θεατές είχαν ήδη ξεσηκωθεί στις κερκίδες φωνάζοντας και χειροκροτώντας. Αυτή την φορά οι δύο άνδρες χαμήλωσαν τις λόγχες τους και εκμεταλευόμενοι όλη την ορμη των αλόγων τους θρυμάτισαν κυριολεκτικά τις λόγχες τους πάνω στην αντίπαλη ασπίδα!
Ο de Carrouges τράβηξε τον πέλεκυ και ευθύς αμέσως το ίδιο έκανε και ο αντίπαλος του.
Αυτή την φορά πλησίασαν πιο αργά και επιφυλακτικά ώσπου έφτασαν σε απόσταση χτυπήματος και ξεκίνησαν μια ανηλεη έφιππη μάχη σώμα με σώμα.
Ένας ιπποτικός χορός θανάτου, χτυπήματα και κοψίματα πάνω σε ασπίδες και πανοπλίες, με κάθε πρωταγωνιστή να προσπαθεί να πετάξει τον εχθρό του από το άλογο! Υπήρχαν στιγμές που άφηναν τις ασπίδες τους και κραδαιναν τους πέλεκεις με τα δύο χέρια για να καταφέρουνε όσο πιο δυνατά χτυπήματα μπορούσαν. Με την θωράκιση που έφεραν και την ιππική εμπειρία που διέθεταν και οι δύο, ήταν δύσκολο να πάρει κάποιος το προβάδισμα.
Ξαφνικά ο le Gris στριβει το άλογο του και φαίνεται σαν να υποχωρεί, αλλά με έναν απότομο ελιγμό επιτίθεται ξανά στον de Carrouges που σηκώνει την ασπίδα του για να προστατευτεί από το τρομακτικό χτύπημα. Ο πελεκυς γλιστράει και με όλη του την ορμή βυθίζεται στο πίσω μέρος του λαιμού του αλογου σχεδόν αποκεφαλίζοντας το! Ο de Carrouges βλέποντας το αλογο του να καταρέει αφιππέυει γρήγορα και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον le Gris πεζός, ο οποίος γυρίζει και επιτίθεται κρατώντας τον πέλεκυ με τα δύο του χέρια.
Στιγμιότυπο απο την ταινία ΕΛ ΣΙΝΤ με παρόμοιο θέμα
Ο de Carrouges με μια έξυπνη κίνηση τον αποφέυγει και καρφωνει το spike (ένα είδος μεγάλου μεταλλικού καρφιού που έφεραν οι πολεμικοί πέλεκεις στην άκρη τους) με όλη του την δύναμη στην κοιλιά του αντίπαλου αλόγου!
Το άλογο κατακηρημνίζεται μαζί με τον αναβάτη του που όμως καταφέρνει να σηκωθεί αλώβητος από την πτώση και τραβόντας το σπαθί του κατευθύνεται προς τον de Carrouges.
Oι δύο μονομάχοι με σπαθί στο ένα χέρι και ασπίδα στο άλλο , ανταλάσσουν χτυπήματα, κοψίματα, νύξεις σε μια γρήγορη αλληλουχία κινήσεων που εντυπωσιάζει τους θεατές και ξεσπούν σε ζητωκραυγές!
Η κούραση όμως έχει ήδη αρχίσει να καταβάλλει τους δύο άνδρες.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να μάχεσαι ασταμάτητα για πολύ ώρα φέροντας τέτοια θωράκιση.
Ο le Gris βλέποντας την κούραση του αντιπάλου του επιχερεί μία νύξη και καταφέρνει να τραυματίσει τον de Carrouges ψηλά στον μηρό. Αίμα αρχίζει με ορμή να ξεπηδάει από την πληγή.
Η θέα του αίματος σοκάρει το πλήθος και μετατρέπει τις ζητωκραυγές του σε ένα αποδοκιμαστικό μουρμουρητό…..
Η Marguerite de Carrouges νιώθει την καρδιά της μα σφίγγεται στην σκέψη ότι όλα τελέιωσαν γι αυτήν και τον σύζυγο της. Εκείνη την στιγμή όμως ο le Gris κάνει ένα σημαντικό λάθος: τραβάει το σπαθί του κα κάνει μερικά βήματα πίσω! Ο τραυματισμένος de Carrouges συγκεντρώνει όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει και ορμώντας στον αντίπαλο του τον ρίχνει στο έδαφος με μια εξαιρετική λαβή!
Ο le Gris βρίσκεται σε μεονεκτική θέση που το μόνο που μπορέι να κάνει είναι να αποκρούει τα συνεχόμενα χτυπήματα του αντιπάλου του χωρίς να να μπορεί να βρει ευκαιρία να σταθεί και πάλι όρθιος. Ο de Carrouges αντιλαμβάνεται όμως ότι το σπαθί του δεν μπορεί να διαπεράσει την πανοπλία του le Gris και πρέπει σύντομα να βρεί κάποιον τρόπο να τον αποτελειώσει.
Ήδη νιώθει τις δυναμεις του να το εγκαταλείπουν από την ακατάσχετη αιμορραγία στον μηρό του. Με ένα δυνατό χτύπημα διώχνει το σπαθί από τα χέρια του αντιπάλου του και πέφτει επάνω του προσπαθόντας να περάσει την αιχμή του σπαθιού του από την σχισμή του κράνους!
Μην φέρνοντας αποτέλεσμα γυρίζει το σπαθί του ανάποδα και καταφέρνει απανωτά χτυπήματα με τον φυλακτήρα στην κλειδαρειά που κρατάει το προμετωπίδα του προσώπου ώστε να την σπάσει και σηκώνοντας το κάλλυμα να αποτελειώσει τον αντίπαλο του.
Ο le Gris που αντιλαμβάνεται την πρόθεση του προσπαθεί να σταθεροποιήσει το κράνος του και ταυτόχρονα να αποτινάξει τον de Carrouges από πάνω του.
Κάποια στιγμη η κλειδαριά σπάει , το κάλλυμα σηκώνεται και ο de Carrouges βλέπει για πρώτη φόρα εδώ και πολύ ώρα το πρόσωπο του αντιπάλου του! Τραβάει το εγχειρίδιο του και λέει στον Le Gris:
«Ομολόγησε το έγκλημα σου!».
Ο le Gris απαντά: «Είμαι αθώος ορκίζομαι στον Θεό!»
«Τότε καταραμένος να’σαι!» απαντάει ο de Carrouges βυθίζοντας την λεπίδα στον λαιμό του……
Oι θεατές έχουν παγώσει. Ο de Carrouges σηκώνει το κάλυμμα του κράνους του και στρέφει το βλέμμα του στην σύζυγο του , η οποία κλαίει δάκρυα χαράς και ανακούφισης. Ύστερα γυρίζει στον βασιλιά, υποκλίνεται και φωνάζει στο πλήθος: «Έπραξα το καθήκον μου;»
«Ναι, ναι!» απήντησαν δέκα χιλιάδες φωνές που ακούστηκαν σαν μία….
Αυτή ήταν η τελευταία δικαστική απόφαση δια μονομαχίας που ενέκρινε το Γαλλικό κοινοβούλιο. Έκτοτε έγιναν πολλές αιτήσεις όμως απορρίφθηκαν όλες.
Οι δικαστικές μονομαχίες φυσικά δεν σταμάτησαν. Συνέχισαν να γίνονται σε άλλα μέρη της Γαλλίας όπου η δικαιοδοσία του Κοινοβουλίου δεν είχε ισχύ….ο άνθρωπος δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την δικαιοσύνη μέσω του αίματος….
Γεώργιος Ζαχαρόπουλος
Δείτε επίσης την σκηνή της μονομαχίας για παρόμιο δικαστικό λόγο απο την ταινία ΕΛ ΣΙΝΤ
