ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δείτε αυτά τα σημάδια στο κουδούνι σας είστε ο επόμενος στόχος διαρρηκτών... [photo]

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δείτε αυτά τα σημάδια στο κουδούνι σας είστε ο επόμενος στόχος διαρρηκτών... [photo]

Την προσοχή των πολιτών στα παρακάτω σημάδια του πίνακα επισημαίνει με ανακοίνωση του το Ινστιτούτο Καταναλωτών Νομού Ηλείας Η Ανακοίνωση Παρακαλούνται οι πολίτες να ελέγχουν τα κουδούνια τους στην εξώπορτα καθημερινά και σε περίπτωση που ανακαλύψουν τα σημάδια που καταγράφονται στον παρακάτω πίνακα να επικοινωνήσουν και να ενημερώσουν αμέσως το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.

 

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ...

ΜΗ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ!!! Ορίστε γιατί δεν πρέπει να δημοσιεύετε τίποτα για το παιδί σας στο Facebook

ΜΗ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ!!! Ορίστε γιατί δεν πρέπει να δημοσιεύετε τίποτα για το παιδί σας στο Facebook Σχόλιο Τhe Secret Real Truth:ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ... Μια συνηθισμένη εικόνα στο Facebook: Η φωτογραφία του παιδιού σας στο κολυμβητήριο, με την ταμπέλα του κολυμβητηρίου εμφανέστατη, δικό σας σχόλιο «Όλοι εδώ για να θαυμάσουμε τον Γιαννάκη!» και 50 likes από κάτω, κάποια από άτομα που δεν γνωρίζετε καν. Δίπλα στην φωτογραφία αυτή, στο άλμπουμ των φωτογραφιών σας στο Facebook, δεκάδες ακόμα φωτογραφίες του Γιαννάκη, από παραλίες της Κεφαλονιάς, από την πρώτη μέρα έξω από το σχολείο, από την βάφτισή του και 1-2 φωτογραφίες σε πιο «ιδιαίτερες» στιγμές, π.χ. με τον Γιαννάκη να κοιμάται μόνο με το σλιπάκι του. Επίσης με likes από άτομα που δεν γνωρίζετε. Η επιθυμία των γονιών να απαθανατίζουν κάθε στιγμή του παιδιού τους είναι απολύτως κατανοητή και θεμιτή. Εξίσου κατανοητοί, όμως, είναι και οι όροι χρήσης του Facebook ή οποιουδήποτε άλλου διαδικτυακού μέσου στο οποίο μπορεί κανείς να «ανεβάζει» φωτογραφίες, σύμφωνα με τους οποίους «Ό,ΤΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ». Κοινώς, οτιδήποτε ποστάρετε δεν μπορείτε ποτέ να διαγράψετε οριστικά, ενώ ταυτόχρονα δίνετε το δικαίωμα στο μέσο (εν προκειμένω στο Facebook) να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. «Καμία φωτογραφία των παιδιών στο διαδίκτο!» Σε πρόσφατη ομιλία του με θέμα την προστασία των παιδιών στο διαδίκτυο, ο Ταξίαρχος – Διευθυντής του τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, κ. Μάνος Σφακιανάκης, έδωσε στους γονείς την πιο σαφή οδηγία «Καμία φωτογραφία των παιδιών στο διαδίκτυο!». Ο κ. Σφακιανάκης αναφέρθηκε σε ουκ ολίγα περιστατικά παιδιών στην Ελλάδα, τα οποία βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση όταν φωτογραφίες τους «πειράχτηκαν» μέσω φωτομοντάζ και διέρρευσαν στο σχολικό τους περιβάλλον, παρουσιάζοντας π.χ. το πρόσωπο του παιδιού με το σώμα κάποιας πορνοστάρ. Και δεν είναι η ίδια η φωτογραφία που θα ενοχλήσει το παιδί, όσο ο αδιάκοπος χλευασμός των συμμαθητών του ή, ακόμα χειρότερα, το bullying που θα ακολουθήσει. Γιατί, λοιπόν, να ρισκάρετε να υποβάλλετε το παιδί σας σε αυτή την διαδικασία κάποια στιγμή στην ζωή του; Γιατί να παρέχετε στο διαδίκτυο ψηφιακά δεδομένα του παιδιού σας, τα οποία θα διευκολύνουν αλγορίθμους να ενημερώνονται για εκείνο με την πάροδο του χρόνου; Γιατί να αποκλείσετε κάθε πιθανή ελπίδα του παιδιού σας να ζήσει με απόλυτη ανωνυμία στο μέλλον; Και δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες που μπορεί να βάλουν τα παιδιά σας σε κίνδυνο. Όπως αναφέρει η διευθύντρια του Ινστιτούτου Διαδικτύου της Οξφόρδης, Victoria Nash, υπάρχουν δύο πράγματα που οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν: Το ένα είναι πληροφορίες για τα παιδιά που δημοσιεύουν, όπως π.χ. η ημερομηνία και το τόπος γέννησής τους, το πού ζουν και πού πηγαίνουν σχολείο, καθώς τις πληροφορίες αυτές μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος προκειμένου να τους κλέψει την ηλεκτρονική ταυτότητα (να φτιάξει, δηλαδή, ένα προφίλ στο Facebook με αυτά ακριβώς τα στοιχεία). Το δεύτερο έχει να κάνει με την συγκατάθεση του παιδιού: Τι από αυτά που ποστάρετε θα θέλει το παιδί σας να δει δημοσιευμένο όταν μεγαλώσει; Και κυρίως, τι κόστος μπορεί να έχει αυτό για την πορεία της ζωής του (π.χ. δεν ξέρετε πώς μία φωτογραφία του παιδιού με κάποιο πολιτικό μήνυμα μπορεί να επηρεάσει με κάποιον τρόπο τη μελλοντική του καριέρα). Τι πρέπει να κάνετε από εδώ και στο εξής Τόσο ο κ. Σφακιανάκης όσο και η δρ. Nash συμφωνούν στο ότι ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσετε την ψηφιακή ταυτότητα του παιδιού σας είναι να μην ποστάρετε ποτέ απολύτως τίποτα για εκείνο. Κάποιοι γονείς θεωρούν ότι λαμβάνουν ένα «μέτρο προστασίας» ποστάροντας φωτογραφίες των παιδιών τους χωρίς να αναγράφουν πουθενά τα ονόματά τους -οι φωτογραφίες, όμως, θα παραμείνουν για πάντα εκεί, διαθέσιμες προς όλους. Δεν αποκλείεται στο μέλλον, λένε οι ειδικοί, μία φωτογραφία του παιδιού σας που ποστάρατε όταν είναι 4 ετών, να συνδεθεί με κάποια που θα ποστάρει ένας φίλος του όταν θα είναι 10 ετών, και στην συνέχεια με κάποιο επαγγελματικό προφίλ που μπορεί να έχει το παιδί σας ως ενήλικας και έτσι να δημιουργηθεί ένα πλήρες ψηφιακό αρχείο του παιδιού, πάνω στο οποίο δεν θα μπορεί να έχει κανέναν έλεγχο! Μπορεί τώρα να ακούγεται ασήμαντο, αν το καλοσκεφτείτε, όμως, το γεγονός ότι ο καθένας θα μπορεί να έχει πληροφορίες για ολόκληρη την ζωή του παιδιού σας, τις οποίες θα διαχειρίζεται όπως θέλει, είναι τουλάχιστον τρομακτικό. Τι μπορείτε να κάνετε αν έχετε ήδη ποστάρει φωτογραφίες των παιδιών σας στο Facebook ή στο Instagram; Να σας πούμε, καταρχάς, τι δεν μπορείτε να κάνετε: Να τις πάρετε πίσω. Όπως ανάφερε στην ομιλία του ο κ. Σφακιανάκης, για να μπορέσει μία κοπέλα από την Ιρλανδία να διεκδικήσει ολόκληρο το ψηφιακό της αρχείο, αφού απενεργοποίησε το προφίλ της στο Facebook, χρειάστηκε να καταφύγει σε πολυετή δικαστικό αγώνα με το μέσο. Τι κέρδισε στο τέλος; Ένα CD με τις φωτογραφίες της (αντίγραφα των οποίων προφανώς και έχει κρατήσει το Facebook). Αυτό, λοιπόν, που μπορείτε να κάνετε είναι να μην ξαναποστάρετε ποτέ καμία φωτογραφία των παιδιών σας, σε κανένα διαδικτυακό μέσο. Όσο για τις φωτογραφίες που έχετε ήδη ποστάρει εσείς, μπορείτε να τις διαγράψετε (αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ήδη αποθηκευτεί στα αρχεία του Facebook ή οποιουδήποτε άλλου). Τις φωτογραφίες που έχουν ποστάρει άλλοι με εσάς (και τα παιδιά) να έχετε γίνει tag μπορείτε να τις κρύψετε από το Χρονολόγιό σας, όμως όχι να τις διαγράψετε -μόνο αυτός που την πόσταρε μπορεί να το κάνει. Από εκεί και πέρα, στις ρυθμίσεις ασφαλείας του μέσου (π.χ. του Facebook) επιλέξτε αφενός τις φωτογραφίες σας να βλέπουν μόνο οι Φίλοι σας (ούτε καν οι Φίλοι των Φίλων) και επιλέξτε να ενημερώνεστε κάθε φορά που κάποιος σας κάνει tag σε μία φωτογραφία, προκειμένου να την εγκρίνετε πριν δημοσιευτεί -αν είναι και τα παιδιά σας στην φωτογραφία αυτήν, το δικό σας όνομα θα είναι αυτό που πιθανότατα θα γίνει tagged. Τέλος, ενημερώστε κάθε φίλο και γνωστό σας ότι δεν θέλετε επ’ουδενί να ποστάρουν καμία φωτογραφία ή πληροφορία, στην οποία εμφανίζεται ή αναφέρεται το παιδί σας. mama365.gr

Η οργάνωση της Μακεδονικής Φάλαγγας.

Η οργάνωση της Μακεδονικής Φάλαγγας. Posted: 14 Jan 2015 08:30 AM PST Η Μακεδονική Φάλαγγα, είχε, ως σχηματισμός, καταλυτική επίδραση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, επηρεάζοντας την σκέψη μεγάλων στρατηγών μέχρι και τον 18ο αιώνα. Αν και συχνά ακούγεται πως η φάλαγγα ήταν ένας άκαμπτος, μονολιθικός σχηματισμός αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στην εποχή του Αλεξάνδρου και των άμεσων διαδόχων του. Η βασική υπομονάδα της φάλαγγας ήταν ο στοίχος, ο οποίος είχε δύναμη 16 ανδρών και ονομαζόταν λόχος. Επικεφαλής κάθε στοίχου ήταν ο λοχαγός και τάσσονταν πρώτος. Ο τελευταίος άνδρας ονομαζόταν ουραγός και ήταν αντίστοιχος του σημερινού δεκανέα. Δύο στοίχοι – 32 άνδρες – συγκροτούσαν μια διλοχία και τέσσερις λόχοι μια τετραρχία – 64 άνδρες. Τέσσερις τετραρχίες συγκροτούσαν ένα σύνταγμα 256 ανδρών. Αυτή ήταν και η κατώτερη τακτική μονάδα της φάλαγγας. Δύο συντάγματα συγκροτούσαν μια Πεντακοσιαρχία, δύο Πεντακοσιαρχίες μια Χιλιαρχία και τρεις Πεντακοσιαρχίες μια Τάξη (ταξιαρχία). Αργότερα, στους χρόνους των Επιγόνων, η Τάξη αποτελείτο από δύο χιλιαρχίες. Δύο χιλιαρχίες συγκροτούσαν μια Μεραρχία. Δύο μεραρχίες συγκροτούσαν μια Φαλαγγαρχία και δύο Φαλαγγαρχίες ένα Κέρας. Τα συντάγματα της φάλαγγας τάσσονταν σε σχηματισμό με μέτωπο 16 και βάθος 16 ανδρών (16 χ 16 = 256). Ανάλογα με την τακτική κατάσταση μπορούσαν να αραιώσουν ή να πυκνώσουν τον σχηματισμό τους. Στη μάχη της Ισσού η φάλαγγα πολέμησε ταγμένη σε βάθος μόνο 8 ζυγών (ανδρών), αντί των συνηθισμένων 16. Στη μάχη της Μαγνησίας, κατά των Ρωμαίων, το 190 π.Χ. η σελευκιδική φάλαγγα τάχθηκε σε βάθος 32 ανδρών. Ο συνήθης πάντως σχηματισμός ήταν με μέτωπο 16 και βάθος ανδρών. Τα συντάγματα μιας τάξης δεν τάσσονταν όλα μαζί, παράλληλα, χωρίς κενά μεταξύ τους. Συνήθως αφήνονταν ένα μικρό κενό, στη φάση της προσπέλασης, μέσω των οποίων μπορούσαν να περάσουν μπροστά από τη φάλαγγα ελαφρά οπλισμένοι ψιλοί (τοξότες, σφενδονήτες, ακοντιστές), οι οποίοι καταπονούσαν τον αντίπαλο με βλήματα. Λίγο πριν την κρούση των βαρέων στρατευμάτων, οι ψιλοί, περνώντας μέσα από τα κενά, συγκεντρώνονταν πίσω από τη φάλαγγα. Στη φάση της προσπέλασης η φάλαγγα βάδισε σε «ανοικτό» σχηματισμό, με τους άνδρες να απέχουν περί το 1μ. ο ένας από τον άλλο. Ωστόσο καθώς πλησίαζε στον αντίπαλο και άρχιζε να δέχεται τα εχθρικά βλήματα, η φάλαγγα «συνασπιζόταν», με τους άνδρες να καταλαμβάνουν, έκαστος μέτωπο, περί τα 60εκ., όσο δηλαδή ήταν η διάμετρος της ασπίδας του. Με τον τρόπο αυτό κάθε σύνταγμα της φάλαγγας παρουσίαζε μέτωπο μικρότερο των 10μ. Εδώ ήταν όμως και το μυστικό της επιτυχίας, καθώς επί μετώπου 10μ. η μακεδονική φάλαγγα έριχνε στην μάχη 256 άνδρες, με τους πρώτους 76 να πολεμούν άμεσα και τους υπόλοιπους να προσθέτουν βάθος στον σχηματισμό και να αναπληρώνουν άμεσα τις τυχόν απώλειες. Κανένας άλλος σχηματισμός δεν επέτρεπε την συγκέντρωση τόσο μεγάλου όγκου ανδρών σε τόσο περιορισμένο χώρο. Οι Πέρσες, λόγω οπλισμού και τακτικών, επί μετώπου 10 μ. δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 30 άνδρες. Άρα η φάλαγγα απολάμβανε τοπικής αριθμητικής – περάν της ποιοτικής – υπεροχής στον χώρο και τον τόπο. Ακόμα και οι Έλληνες οπλίτες, λόγω της αργολικής τους ασπίδας, διαμέτρου 90εκ. δεν μπορούσαν να επιτύχουν τέτοια συγκέντρωση. Εξάλλου λόγω του μήκους του δόρατος, μόνο οι δύο πρώτοι ζυγοί οπλιτών μπορούσαν να πολεμήσουν εναντίον κάθε αντιπάλου. πηγή

Μηχανή του Χρόνου: Το μυστήριο του άγνωστου πτώματος και τον κώδικα που δεν έσπασε ποτέ

Μια αληθινή ιστορία κατασκοπείας και μυστηρίου με μια δολοφονία ανεξιχνίαστη (Pics)

news247

Ιανουάριος 16 2015 09:54

Το πρωί της 30ης Νοεμβρίου του 1947, ένας άγνωστος άντρας αποβιβάστηκε από το τρένο στην Αδελαΐδα της Νότιας Αυστραλίας.

Ήταν ψηλός, γεροδεμένος, με ανοιχτά πυρόξανθα μαλλιά που γκρίζαραν στους κροτάφους.

Φορούσε πουλόβερ και σακάκι, που φαίνονταν πολύ περιποιημένα, αλλά δεν ήταν κατάλληλα για τις ψηλές θερμοκρασίες της περιοχής.

Αγόρασε ένα εισιτήριο για το τρένο που θα έφευγε στις 10.50, με προορισμό την Henley Beach.

Τοποθέτησε την καφέ βαλίτσα του σε ειδικό ντουλάπι στο σταθμό του τρένου και εξαφανίστηκε.

Επέστρεψε μετά τις 11 και αφού είχε χάσει το τρένο για την Henley Beach.

Ο άγνωστος άντρας αγόρασε άλλο ένα εισιτήριο για το λεωφορείο που κατέληγε στην παραλία Σόμερτον.

Αυτή τη φορά πρόλαβε την αναχώρηση και ο άντρας έφτασε στην παραλία που θα άφηνε την τελευταία του πνοή.

Αυτόπτες μάρτυρες θυμούνται έναν άντρα που του έμοιαζε να περπάτα στους δρόμους, πριν ξαπλώσει στην αμμουδιά αργά το βράδυ.

Ο άντρας ήταν τελείως ακίνητος, αλλά οι γείτονες θεώρησαν ότι ήταν απλά μεθυσμένος και δεν ανησύχησαν.

Το επόμενο πρωί στις 6.30, περαστικοί εντόπισαν το πτώμα και κάλεσαν την αστυνομία.

Το αδιέξοδο

Εντόπισαν το πτώμα την 1η Δεκεμβρίου του 1947.

Οι έρευνες που ακολούθησαν δεν κατέληξαν πουθενά.

Δεν ήξεραν ούτε ποιος ήταν ο νεκρός ούτε την αιτία θανάτου.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν ο άνθρωπος αυτοκτόνησε, αν πέθανε από φυσικά αίτια ή αν δολοφονήθηκε.

Η επικρατέστερη άποψη ήταν ότι δηλητηριάστηκε, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν την ουσία.

Κανείς δεν αναγνώριζε τον νεκρό, τα δαχτυλικά του αποτυπώματα δεν προέρχονταν από κάτοικο της Αυστραλίας και δεν βρέθηκε κανένα ταυτοποιητικό έγγραφο.

Όλα οδηγούσαν σε αδιέξοδο.

Η καφέ βαλίτσα

Οι έρευνες συνεχίζονταν και στις 14 Ιανουαρίου του 1948, εντόπισαν μία καφέ βαλίτσα στο σταθμό του τρένου της Αδελαΐδα.

Κατάλαβαν ότι ανήκε στον νεκρό, επειδή περιείχε την ίδια κλωστή που είχε χρησιμοποιηθεί για ένα μπάλωμα στο σακάκι του.

Η κλωστή ήταν φτιαγμένη από υλικό που απαιτούσε ειδική διεργασία, η οποία δεν

χρησιμοποιούνταν στην Αυστραλία.

Οι αρχές κατέληξαν ότι ο νεκρός είχε ταξιδέψει στις Η.Π.Α. καθώς μόνο εκεί πωλούνταν τέτοιου είδους κλωστή, η οποία δεν εξαγόταν σε άλλες χώρες.

Τα υπόλοιπα περιεχόμενα της βαλίτσας δεν βοήθησαν την αστυνομία να ταυτοποιήσει το πτώμα. Το μυστήριο παρέμενε ανεξιχνίαστο.

Ο γρίφος με το  διάσημο περσικό ποίημα

Πέρασαν μήνες χωρίς καμία πρόοδο, ώσπου στις 14 Ιουνίου ανακάλυψαν μία κρυφή τσέπη στο παντελόνι του πτώματος.

Μέσα βρισκόταν ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί, πάνω στο οποίο είχαν τυπωθεί οι λέξεις: «Tamam Shud».

Ειδικοί αναγνώρισαν ότι οι λέξεις ήταν σήμαιναν «τελειωμένο» στα περσικά και ήταν οι τελευταίες λέξεις στο διάσημο περσικό ποίημα «Rubáiyát».

Το ποίημα του 11ου αιώνα αποδίδεται στον Πέρση πανεπιστήμονα και ποιητή, Ομάρ Καγιάμ και συμβουλεύει τον αναγνώστη να ζήσει γεμάτη ζωή και να μην στενοχωρηθεί ακόμα κι όταν έρθει ο θάνατος.

Μεταφράστηκε στα αγγλικά τον 19ο αιώνα από τον Βρετανό Έντουαρντ Φιτζέραλντ, εκδόθηκε με τον τίτλο «The Rubáiyát of Omar Khayyám» και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα ποιήματα στον κόσμο.

Αφού βρήκαν το χαρτί στην τσέπη του πτώματος, οι αρχές ξεκίνησαν εκτενή έρευνα για να εντοπίσουν το βιβλίο απ’ όπου προερχόταν.

Στις 22 Ιουλίου, ένας ανώνυμος πληροφοριοδότης παρέδωσε το βιβλίο στην αστυνομία.

Ήταν οδηγός ταξί και κάποιος πελάτης είχε ξεχάσει το βιβλίο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, περίπου δύο εβδομάδες πριν εντοπιστεί το πτώμα στην Αδελαΐδα.

Το βιβλίο ήταν μία πολύ σπάνια έκδοση του 1859 από τους Νεοζηλανδούς εκδότες Γουίτκομπ και Τομπς.

Στο πίσω εξώφυλλο του βιβλίου, κάποιος είχε σημειώσει έναν ακατανόητο κώδικα.

Ήταν πέντε σειρές με κεφαλαία λατινικά γράμματα, που όμως δεν έβγαζαν νόημα και ποτέ δεν αποκρυπτογραφήθηκαν:

WRGOABABD

MLIAOI

WTBIMPANETP

MLIABOAIAQC

ITTMTSAMSTGAB

Η μυστηριώδης Τζέστιν

Κάτω από αυτά, ήταν σημειωμένος ένας αριθμός τηλεφώνου, που όπως αποκαλύφθηκε, ανήκε σε μία γυναίκα που έμενε περίπου 400 μέτρα από το σημείο που βρέθηκε το πτώμα.

Η γυναίκα είπε στην αστυνομία ότι ονομαζόταν Τζέσικα Τόμσον, ήταν πρώην νοσοκόμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και ήταν παντρεμένη με τον Πρόσπερ Τόμσον.

Είχε ένα αντίτυπο του βιβλίου το 1945, όταν δούλευε ως νοσοκόμα στο Σίδνεϊ, αλλά το χάρισε στον φίλο της, το λοχία Άλφρεντ Μπόξολ.

Μετά το τέλος του πολέμου, δεν είχε καμία επαφή με τον Μπόξολ, καθώς τον είχε ενημερώσει ότι παντρεύτηκε.

Όταν της έδειξαν ένα ομοίωμα του προσώπου του πτώματος, η Τόμσον ταράχτηκε, αλλά δήλωσε ότι της ήταν άγνωστος.

Η Τόμσον ζήτησε να μην μάθει η οικογένειά της ότι συμμετείχε στην έρευνα της αστυνομίας, γιατί δεν ήθελε να τους ανησυχήσει.

Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιήθηκε το πραγματικό της όνομα, αλλά το παρατσούκλι «Τζέστιν».

Στις 14 Ιουνίου του 1949, έγινε η κηδεία του άγνωστου πτώματος.

Οι έρευνες είχαν σταματήσει και απλώς κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο νεκρός μπορεί να ήταν κατάσκοπος στη Σοβιετική Ένωση, χωρίς βέβαια να υπάρχουν αποδείξεις.

Το καταραμένο βιβλίο

Δύο χρόνια πριν, στις 3 Ιουνίου του 1945, είχε βρεθεί ένα πτώμα στο πάρκο Άστον στο Σίδνεϊ.

Ο νεκρός ήταν ο Τζόσεφ Μάρσαλ με καταγωγή απ’ τη Σιγκαπούρη και αδελφός του Υπουργού Δικαιοσύνης της Σιγκαπούρης, Σολ Μάρσαλ.

Ήταν μόλις 34 χρονών, απολύτως υγιής και θάνατός του αποδόθηκε σε δηλητήριο, χωρίς όμως να υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις.

Δίπλα στο πτώμα βρέθηκε ανοιχτό το βιβλίο «The Rubáiyát of Omar Khayyám».

Δύο μήνες πριν, η Τζέσικα Τόμσον συνάντησε τον Λοχία Άλφρεντ Μπόξολ στο διπλανό πάρκο που συνδέεται με το Άστον, για να του δώσει το δικό της αντίτυπο.

Ο ανεξήγητος θάνατος

Και οι μυστηριώδεις θάνατοι συνεχίζονταν.

Στις 6 Ιουνίου του 1949, στην ίδια παραλία που πέθανε ο άγνωστος άντρας, εντοπίστηκε το πτώμα ενός 2χρονου αγοριού και δίπλα του ήταν ο αναίσθητος πατέρας του.

Το αγοράκι, Κλάιβ Μάγκονσον και ο πατέρας του, Κιθ, είχαν εξαφανιστεί για τέσσερις μέρες και ο άντρας που τους βρήκε, ο Νιλ Μακρέι, δήλωσε ότι οι μορφές τους εμφανίστηκαν στο όνειρό του και του είπαν πού βρίσκονταν.

Τα αίτια θανάτου ήταν και σε αυτή τη περίπτωση, άγνωστα.

Η μητέρα του παιδιού δήλωσε ότι μετά το θάνατο του γιου της, δεχόταν απειλητικά τηλεφωνήματα που τη διέταζαν να μην μιλήσει στην αστυνομία.

Η γυναίκα πίστευε ότι οι απειλές είχαν σχέση με την πρόθεση του συζύγου της να καταθέσει στην αστυνομία σχετικά με την ταυτότητα του νεκρού άντρα που βρέθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1947.

Ο Κιθ Μάγκονσον πίστευε ότι ο νεκρός ονομαζόταν Καρλ Τόμσεν και είχε δουλέψει μαζί του 1939.

Οι έρευνες δεν κατέληξαν πουθενά.

Καινούρια στοιχεία

Το 2002 ο ντετέκτιβ Τζέραλντ Φέλτους ερεύνησε το παρελθόν της Τζέσικα Τόμσον και ανακάλυψε ότι δεν ήταν παντρεμένη, όταν μίλησε στην αστυνομία το 1948.

Ο Πρόσπερ Τόμσον πήρε διαζύγιο απ’ την πρώτη σύζυγό του το 1950 και παντρεύτηκε την Τζέσικα λίγους μήνες αργότερα.

Ο Φέλτους πίστευε ότι η Τόμσον δεν αποκάλυψε στην αστυνομία όσα ήξερε και του φάνηκε περίεργο που είχε τόσο έντονη αντίδραση, όταν της έδειξαν το πρόσωπο ενός άγνωστου πτώματος.

Περαιτέρω έρευνες που διεξήχθησαν το 2009 από το Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδα, εντόπισαν ότι το πτώμα παρουσίαζε μια γενετική ιδιομορφία.

Η πάνω κοιλότητα στο αυτί του ήταν μεγαλύτερη από την κάτω, χαρακτηριστικό που παρουσιάζεται σε λιγότερο από το 2% του Καυκάσιου πληθυσμού.

Εκτός από αυτό, το πτώμα έπασχε από υποδοντία στους κυνόδοντες, μία γενετική ανωμαλία που παρουσιάζεται πάλι σε λιγότερο από το 2% του πληθυσμού.

Ο άγνωστος άντρας είχε μία ιδιομορφία στα αυτιά, όπως εικονίζεται στα αριστερά.

Το συγκλονιστικό είναι ότι και ο γιος της Τζέσικα Τόμσον, Ρόμπιν, είχε ακριβώς τις ίδιες γενετικές ιδιομορφίες.

Ο Ρόμπιν γεννήθηκε το 1947 και οι ερευνητές πιστεύουν ότι πατέρας του ήταν ο άγνωστος νεκρός άντρας.

Η Τζέσικα πέθανε το 2007 και ο Ρόμπιν το 2009, πριν την έναρξη της έρευνας.

Όμως το 2013, η κόρη της Τζέσικα Τόμσον, Κέιτ, δήλωσε σε συνέντευξή της ότι η Τζέσικα της είχε εκμυστηρευτεί ότι είχε πει ψέματα στην αστυνομία.

Γνώριζε την ταυτότητα του νεκρού, την οποία γνώριζαν και οι πιο υψηλόβαθμοι αστυνομικοί.

Μάλιστα η Κέιτ Τόμσον υποψιάζεται ότι η μητέρα της υπήρξε και αυτή κατάσκοπος στη Σοβιετική Ένωση, γιατί μιλούσε ρώσικα και κανείς δεν ήξερε πώς έμαθε τη ξένη γλώσσα.

Η χήρα του Ρόμπιν Τόμσον, Ρόμαν, επιβεβαίωσε τις δηλώσεις της Κέιτ και ζήτησε να γίνει εξέταση DNA για να αποδειχθεί η αλήθεια.

Δυστυχώς λόγω διάφορων λαθεμένων κινήσεων της αστυνομίας, που είχαν να κάνουν και με την άγνοια της εποχής,  το DNA του πτώματος είναι εξαιρετικά δύσκολο να επεξεργαστεί.

Σε ζώνη κινδύνου: Ανθρωπόκαινος, η νέα εποχή στην οποία εισήλθε η Γη

Κινδυνεύει η Γη καθώς μία νέα εποχή άρχισε το 1945 με την ατομική βόμβα, σύμφωνα με τους επιστήμονες 

news247

Ιανουάριος 16 2015 11:54

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες ωθούν πλέον τον πλανήτη μας σε μια «ζώνη κινδύνου», παραβαίνοντας πολλά από τα περιβαλλοντικά όρια ασφαλείας, προειδοποιεί μια νέα επιστημονική μελέτη από 18 κορυφαίους επιστήμονες. Παράλληλα, μια άλλη ομάδα επιστημόνων, μετά από έντονο διάλογο επί του θέματος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Γη εισήλθε σε μια νέα γεωλογική εποχή, την Ανθρωπόκαινο, μετά το 1945 και την πρώτη χρήση της ατομικής βόμβας. Το κοινό μήνυμα των επιστημόνων είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να διαμορφώνει τον πλανήτη μας κατά τα «γούστα» του (ή τα «βίτσια» του) - και αυτό εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.

Η πρώτη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο κορυφαίο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, επισημαίνει ότι σε τέσσερα «μέτωπα» (κλιματική αλλαγή, απώλεια βιοποικιλότητας, αλλαγές στη χρήση γης και αλλαγές στους βιογεωχημικούς κύκλους κυρίως λόγω των πολλών λιπασμάτων), οι ανθρώπινες παρεμβάσεις και επεμβάσεις έχουν αλλάξει καθοριστικά τον τρόπο που λειτουργεί η Γη.

Αυτές οι αλλαγές δρουν αποσταθεροποιητικά για τις πολύπλοκες σχέσεις αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπων, ζώων, ωκεανών, ξηράς και ατμόσφαιρας. Η υπέρβαση των ορίων ασφαλείας κάνει τον πλανήτη μας λιγότερο φιλόξενο για ζωή, επιδεινώνει τη φτώχεια και χειροτερεύει γενικότερα την ποιότητα ζωής, όπως τονίζουν οι επιστήμονες.

«Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης όλου του πλανήτη», δήλωσε ένας από τους ερευνητές, ο καθηγητής περιβαλλοντικής επιστήμης του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης Γιόχαν Ρόκστρομ.

Μια νότα αισιοδοξίας στη νέα μελέτη είναι η διαπίστωση ότι η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη περάσει τα όρια ασφαλείας σε πέντε άλλα ζωτικά «μέτωπα» (καταστροφή όζοντος, οξίνιση ωκεανών, χρήση γλυκού νερού, αέριοι σωματιδιακοί ρύποι και χημική ρύπανση). Όσα περισσότερα όρια ασφαλείας καταπατούνται, τόσο αυξάνει η αβεβαιότητα για την τύχη του πλανήτη.

Από όλα αυτά τα «σύνορα» που ήδη έχει διασχίσει η ανθρωπότητα, οι επιστήμονες κρίνουν ως πιο σοβαρή την κλιματική αλλαγή. «Βρισκόμαστε στο σημείο που μπορεί να δούμε απότομες και μη αναστρέψιμες αλλαγές στο κλίμα», προειδοποίησε ο Ρόκστρομ.

Αν και οι τιμές των τροφίμων και των πρώτων υλών πέφτουν εσχάτως, οι επιστήμονες τονίζουν ότι δεν δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός για το μέλλον. «Επειδή δεν βλέπουμε την καταστροφή σήμερα, δεν σημαίνει πως δεν υποβάλουμε την ανθρωπότητα σε μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες στον επόμενο αιώνα», δήλωσε ο σουηδός επιστήμονας.

Ανθρωπόκαινος

Η έναρξη της ατομικής εποχής στα μέσα της δεκαετίας του 1950 όχι μόνο τερμάτισε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σηματοδότησε την έναρξη της λεγόμενης «Μεγάλης Επιτάχυνσης», όσον αφορά στις συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας στη Γη. Έτσι, δικαιολογείται να αποτελέσει το ορόσημο που εγκαινίασε μια νέα γεωλογική εποχή, την Ανθρωπόκαινο (όρο που πρότεινε πριν 15 χρόνια ο νομπελίστας χημικός της ατμόσφαιρας Πολ Κρούτζεν).

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα των γεωλόγων δεν έχει πάρει ακόμη την οριστική απόφαση να ορίσει την Ανθρωπόκαινο ως διάδοχο της τωρινής Ολοκαίνου περιόδου, που άρχισε πριν από περίπου 12.000 χρόνια μετά τη λήξη της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Όμως η 26μελής αρμόδια επιστημονική ομάδα της Διεθνούς Επιτροπής Στρωματογραφίας (που καθορίζει και «βαφτίζει» τις μακρές γεωλογικές περιόδους), με επικεφαλής τον καθηγητή γεωλογίας Γιαν Ζαλάσιεβιτς του βρετανικού Πανεπιστημίου Λέστερ, εισηγείται ότι στις 16 Ιουλίου 1945, όταν έγινε η πρώτη πυρηνική δοκιμή στο Νέο Μεξικό, μια νέα εποχή άρχισε στη Γη.

Η ραγδαία βιομηχανική και τεχνολογική ανάπτυξη που ακολούθησε, επιβεβαίωσε την επικράτηση μιας νέας εποχής, η οποία έχει πια αφήσει αμετάκλητα τα «σημάδια» της πάνω στη γεώσφαιρα και στη βιόσφαιρα (πλαστικά, ρύπανση, αποψίλωση, υπερθέρμανση κ.α.).

Εναλλακτικά, έχει προταθεί ότι η Ανθρωπόκαινος ξεκίνησε με την αρχή της γεωργίας πριν περίπου 10.000 χρόνια ή με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης μετά το 1750. Όμως επιστήμονες κλίνουν υπέρ της εμφάνισης της πυρηνικής «εποχής του ατόμου» ως του ορόσημου για την έναρξη της Ανθρωποκαίνου.

Στο γεωλογικό παρελθόν, οι περίοδοι έχουν χωριστεί μεταξύ τους από σημαντικά ορόσημα, συχνά καταστροφικού τύπου, όπως η έκρηξη σούπερ-ηφαιστείων ή η εξαφάνιση των δεινοσαύρων από πτώση μεγάλου αστεροειδούς. Η ρίψη ατομικών βομβών θεωρείται ένα ανάλογης σημασίας συμβάν, σε συνδυασμό με την μεταπολεμική οικονομική-παραγωγική-τεχνολογική «έκρηξη».

Τελικά, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς και τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», η ανθρωπότητα απέκτησε τόση δύναμη, δήλωσε ο καθηγητής Γουίλ Στέφεν του Διεθνούς Προγράμματος Γεώσφαιρας-Βιόσφαιρας στη Στοκχόλμη, που μετατράπηκε σε μια γεωλογική δύναμη, στον βασικό κινητήριο «μοχλό» για τις αλλαγές στον πλανήτη μας.

Οι επιστήμονες, που έκαναν τις σχετικές δημοσιεύσεις στα περιοδικά "Anthropocene Review" και "Quaternary International", θα παρουσιάσουν τα ευρήματά τους την επόμενη εβδομάδα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός (21-24 Ιανουαρίου)

Ο βίος του γ.Παϊσίου Ο Αγιορείτης(1924 - 1994)

Ο βίος του γ.Παϊσίου Ο Αγιορείτης(1924 - 1994)

Ο βίος του

Παιδική ηλικία

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».

Εφηβικά χρόνια και ο στρατός

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.

Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.

Μοναστικός Βίος

Τα πρώτα χρόνια

Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά.

Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ.

Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.

Το 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του.

Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Επιστροφή στο Άγιο Όρος

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.

Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου το Γέροντα Τύχωνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τύχωνα το 1968. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.

Στην Παναγούδα

Το 1979 αποχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Οι ασθένειες του Γέροντα

Το ιστορικό

Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.

Το τέλος της ζωής του

Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.

Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.

Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 (με το νέο ημερολόγιο) και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.

Το απόγευμα εγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα.

. 

Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Πνευματική Παρακαταθήκη του Γέροντα Παΐσιου

Συγγενείς του

Από τα 9 αδέλφια του π. Παϊσίου ζει σήμερα μόνο ένας στη Κόνιτσα, ο Ραφαήλ. Είναι μεγαλύτερος από το γέροντα. Και παρά τα 93 του χρόνια θυμάται τον ξεριζωμό από την Καππαδοκία, τον αδελφό του, τον γέροντα Παΐσιο μικρό παιδάκι 40 ημερών στην αγκαλιά της μάνας του αλλά και τον άγιο Αρσένιο, τον ιερέα του χωριού αρχηγό στις δύσκολες μέρες του ξεριζωμού. 

Πνευματικοπαίδια του γέροντα

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:
Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.
Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.
Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.

 Μαρτυρία

Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.

Γενικά

Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Διδαχές

Λογισμοί. Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκέπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.

Φιλότιμο. Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε οτι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «Ό,τι προσφέρουμε ή κάνουμε», έλεγε «πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο».

Θεία Δικαιοσύνη. Ανέφερε διαρκώς πως αν ο άνθρωπος θέλει να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει να εφαρμόζει την Θεία δικαιοσύνη και όχι την ανθρώπινη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα είναι τυφλή και υπάρχει για να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους. Η Θεία δικαιοσύνη όμως στοχεύει να εξυπερετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μας.

Θεία Πρόνοια. Η Θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα « βιοτικά » πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο απο αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.

Ταπείνωση. Η ταπείνωση για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα οτι ο Θεός «αδυνατεί» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε, δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ό,τι αρχικά «κερδίζουμε» γρήγορα το ξαναχάνουμε.

Υπακοή. Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. «Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία» συχνά έλεγε. «Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών», κατέληγε.

Προφητείες. Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές προφητείες. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύτηκαν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον ώφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ενέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με την Κωνσταντινούπολη, επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού αλλά και περί Αντίχριστου. 

Εκπληκτικό!!! Η φωτογραφία του έχει κάνει το γύρο του κόσμου! Εσείς τον μοναχό αυτό τον γνωρίζετε;;;;

Εκπληκτικό!!! Η φωτογραφία του έχει κάνει το γύρο του κόσμου! Εσείς τον μοναχό αυτό τον γνωρίζετε;;;;

ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΩΣΗΦ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Ο προστάτης των πιλότων!
Είναι ο μοναχός που κάθε φορά που κάποιο αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας περνά πάνω από την Χερσόνησο του Άθωνα, «αναγκάζει» τους πιλότους να κάνουν χαμηλή διέλευση για να τον «χαιρετίσουν»…
Και πώς να μην το κάνουν όταν ο μοναχός αυτός βγαίνει στην άκρη του βουνού και με μια τεράστια σημαία, πότε ελληνική και πότε βυζαντινή, τους χαιρετά και με το δικό του τρόπο τιμά την αποστολή τους.
Ποιος είναι όμως αυτός ο μοναχός και ποια η ιστορία του;
Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Χρόνια πριν, ο Ιωσήφ βρέθηκε στην Σκύρο για ένα τοπικό πανηγύρι. Εκεί επισκέφθηκε την αεροπορική βάση. Ένας από τους πιλότους των μαχητικών τον αναγνώρισε.
Ήταν ο καλόγερος στο μικρό κελί σε μια από τις κορυφές του Άθωνα πάνω από ένα «σημείο στροφής» όπως λέγεται στη γλώσσα της αεροπορίας.
Μετά την γνωριμία αυτή,  ο ιπτάμενος κάθε φορά που περνούσε από το σημείο φρόντιζε να μειώνει το ύψος του χαιρετώντας με τον τρόπο του το μοναχό, κι εκείνος από την γη έκανε το ίδιο κουνώντας τα χέρια.
Μέχρι που μια μέρα ο μοναχός Ιωσήφ, πήρε μια τεράστια ελληνική σημαία. Ο χαιρετισμός πήρε άλλη χροιά.
Ο μοναχός την κυμάτιζε όσο πιο περήφανα και πανηγυρικά  μπορούσε και ο πιλότος, σαν να υποκλινόταν στην Γαλανόλευκη έκανε μια χαμηλή διέλευση δίπλα ανταποδίδοντας την τιμή.
Η ιστορία του καλόγερου με τη σημαία διαδόθηκε σχεδόν αστραπιαία μεταξύ των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας και ο ένας μετά τον άλλο, κάθε φορά που η αποστολή τους ήταν στην περιοχή, περνούσε για να χαιρετήσει τον καλόγερο.
Οι πρώτες φωτογραφίες άρχισαν ήδη να κυκλοφορούν και μέσω του διαδικτύου αυτή η μοναδική σχέση του ταπεινού Αγιορείτη με τους πιλότους των μαχητικών έκανε τον γύρο του κόσμου.
Ο ερημίτης «γαντζωμένος» στην άκρη του γκρεμού να κουνά τη σημαία και οι πιλότοι να περνούν τόσο κοντά του που τα πρόσωπα τους να διακρίνονται.
Οι φωτογραφίες είναι εκπληκτικές, σπάνιες και αν μη τι άλλο σε ανατριχιάζουν. Είναι από αυτές τις εικόνες που σε κάνουν περήφανο, που ζηλεύεις γιατί δεν είσαι εκεί.
Κάποιες φορές το σκηνικό επαναλαμβάνεται και με σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ δεν είναι λίγοι οι προσκυνητές που όταν τυχαίνει να βρίσκονται σε τέτοιες στιγμές παίρνουν και αυτοί μια σημαία και συμμετέχουν.
Αυτός ο ερημίτης έχει μετατραπεί σε έναν «προστάτη» των αεροπόρων. Τους βλέπει όταν πηγαίνουν για τις αερομαχίες και τους περιμένει να γυρίσουν πάλι από το ίδιο σημείο.
Πολλοί πιλότοι δεν έχουν μείνει μόνο στον χαιρετισμό από αέρος. Τον έχουν αναζητήσει και τον έχουν επισκεφθεί στο κελί του που πλέον είναι γεμάτο ενθύμια.
Μέχρι και στολή πιλότου του έχουν δώσει με το όνομα του γραμμένο πάνω της «Μοναχός Ιωσήφ» και δίπλα «Είσαι έτοιμος για το ταξίδι της ζωής».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Γεννήθηκε στην Κόρινθο πριν 55 χρόνια. Είναι γιός παπά. Τον βάφτισαν Χρήστο, αλλά αυτός προτίμησε να ακολουθήσει το Χριστό και το 1983 έγινε ο Μοναχός Ιωσήφ της Μονής Μεγίστης Λαύρας. Ήταν μόλις 25 ετών.
Στο κελί του Αγίου Μηνά στη Βίγλα βρέθηκε τυχαία, αν και οι μοναχοί δεν θεωρούν τίποτα τυχαίο.
Ο τότε Ηγούμενος της Λαύρας έψαχνε κάποιον νέο, δυνατό που «να πιάνουν τα χέρια του» για να πάει στο μικρό κελί στην άκρη του βουνού, να το συντηρήσει. Ο τελευταίος ένοικος του είχε φύγει από τη ζωή και τα καντήλια του δεν άναβαν πια, σαν το τραγούδι που μαθαίναμε στο Κατηχητικό… «εις το βουνό ψηλά εκεί είναι εκκλησιά ερημική».
Σ αυτό το εκκλησάκι το ερημικό, που πρωτοχτίστηκε τον 19ο αιώνα,  ο Ιωσήφ φρόντισε να ξανακουστεί η καμπάνα και τα καντήλια να μην ξανασβήσουν.
Λένε ότι το σημείο που βρίσκεται το μοναστηράκι, Κελλί κατά την αγιορείτικη ορολογία, βλέπει στο σημείο όπου ο Μαρδώνιος το 492π.Χ. έχασε το μισό του στόλο εκστρατεύοντας εναντίον των Ελλήνων.
Ο Ιωσήφ σαν γνήσιος Αγιορείτης, δεν συμπαθεί ιδιαίτερα την δημοσιότητα. Για να τον βρει κάποιος πρέπει να κάνει μεγάλο κόπο. Ότι έχει να πει το λέει στους προσκυνητές που τον επισκέπτονται.
Άλλωστε αν ήθελε «πολυκοσμία» δεν θα ζούσε σ’ ένα μικρό μοναστηράκι στην άκρη του «πουθενά».
Αν πάντως είστε τυχεροί μπορεί να τον συναντήσετε και εκτός Αγίου Όρους σε κάποια θρησκευτική πανήγυρη. Είναι από τους πιο γνωστούς ιεροψάλτες του Αγίου Όρους και συχνά επισκέπτεται Μητροπόλεις και Πατριαρχεία που τον προσκαλούν για να ψάλλει.

 

Επτά ελληνικές αποκαλύψεις που άλλαξαν τον αρχαιολογικό κόσμο το 2014

Επτά ελληνικές αποκαλύψεις που άλλαξαν τον αρχαιολογικό κόσμο το 2014

Επτά ελληνικές αποκαλύψεις που άλλαξαν τον αρχαιολογικό κόσμο είναι τα παρακάτω και αποτελούν τις πλέον προβεβλημένες περιπτώσεις ευρημάτων. Οι θέσεις όπου διενεργούνται έρευνες με σημαντικά μεν, αδημοσίευτα δε αποτελέσματα είναι εκατοντάδες. Αν και μας είναι αδύνατον να τις απαριθμήσουμε, αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους ακούραστους αρχαιολόγους που εργάζονται με πενιχρά μέσα, ενίοτε ανυπέρβλητα γραφειοκρατικά εμπόδια και αβέβαιη εξέλιξη για να αναδείξουν τον ανυπολόγιστο πολιτιστικό πλούτο της χώρας μας.

Ο τάφος της Αμφίπολης. Η σημαντικότερη μέχρι στιγμής φάση της πολύχρονης έρευνας του λόφου Καστά στην περιοχή της Αμφίπολης ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2014, με την ανακοίνωση ότι η ανασκαφή του έφερνε σταδιακά στο φως την περίτεχνα διακοσμημένη είσοδο του ταφικού μνημείου στο εσωτερικό του. Στους μήνες που ακολούθησαν, ο κόσμος γνώρισε τον μεγαλύτερο και πλουσιότερο σε υλικά κατασκευής και καλλιτεχνική αξία αρχαίο τάφο της Ελλάδας, ενώ οι ρυθμοί δημοσιοποίησης του υλικού, ο ανεξέλεγκτος δημόσιος σχολιασμός του από ειδικούς και μη και η εκμετάλλευσή του για πολιτικούς σκοπούς αποτέλεσαν παγκόσμια πρώτη, φέρνοντας νέα δεδομένα στη δημόσια αρχαιολογία. Μετά την Αμφίπολη, το ζήτημα της διαχείρισης της αρχαιολογικής πληροφορίας δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.

Σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αμφισσα

Ο θολωτός τάφος της Άμφισσας. Μοναδικό εύρημα, το πρώτο αυτού του είδους που αποκαλύπτεται στη Φωκίδα και ένα από τα ελάχιστα στη Στερεά Ελλάδα, αποτελεί το ασύλητο ταφικό μνημείο της Μυκηναϊκής περιόδου που αποκαλύφθηκε τονπερασμένο Ιούλιο κοντά στην Άμφισσα, κατά τη διάρκεια σωστικών ανασκαφών από την τοπική Εφορεία Αρχαιοτήτων (υπεύθ. Αθανασία Ψάλτη). Τα κινητά ευρήματα, στα οποία συγκαταλέγονται χρυσά κοσμήματα, ψήφοι από ημιπολύτιμους λίθους, χάλκινα αγγεία και εγχειρίδια και 44 κεραμικά αγγεία με γραπτή διακόσμηση, φανερώνουν τη διαχρονική χρήση του τάφου από τον 14ο αιώνα έως και τα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ. Η μελέτη του υλικού αναμένεται να προσφέρει στοιχεία για την εγκατάσταση στην περιοχή της Άμφισσας κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο.

Βεργίνα :Στο φως ασύλητος τάφος από την εποχή του M.Αλεξάνδρου

Ταφικό μνημείο στις Αιγές. Η πολύ πλούσια θέση του βασιλικού μακεδονικού νεκροταφείου των Αιγών (γνωστή και ως Βεργίνα) δεν σταματά να δίνει νέο υλικό. Τελευταίο μεγάλο εύρημα ένας ασύλητος κιβωτιόσχημος τάφος με πλούσιο υπό δημοσίευση υλικό. Ο τάφος αποτελεί σύμφωνα με την ανασκαφέα δρα Αγγελική Κοτταρίδη «μια ευχάριστη εξαίρεση, αφού η νεκρόπολη των Αιγών λεηλατήθηκε άγρια από τους Γαλάτες μισθοφόρους του Πύρρου το 276 π.Χ.».

Δήλος :Αποκαλύφθηκε ένα αρχαίο εργαστήριο αγγειοπλαστικής

Η Ατλαντίδα της Δήλου. Ως βυθισμένα τμήματα της Συνοικίας του Σταδίου της αρχαίας πόλης της Δήλου ταυτίστηκαν κατά την τελευταία υποβρύχια έρευνα ανοικτά του νησιού αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που παλαιότερα είχαν ταυτιστεί με λιμενικές εγκαταστάσεις. Στα ερείπια συγκαταλέγονται οικιστικά κατάλοιπα και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις. Τα ευρήματα των ερευνητών της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών ανακοινώθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο.

Καστοριά: Σημαντική προϊστορική εγκατάσταση έρχεται στο φώς.

Τρίτα Κορομηλιάς. Μια θέση ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τη Νεολιθική Αρχαιολογία της βόρειας Ελλάδας και των κεντρικών Βαλκανίων ανασκάπτεται από τον Μάιο του 2014 (έχοντας εντοπιστεί τον Ιούλιο του 2013) στην περιοχή Τρίτα Κορομηλιάς, κοντά στην Καστοριά. Σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, που ωστόσο δίνουν στοιχεία και για τη διαβίωση των αρχαίων κατοίκων εκεί, μια πολυμελής ομάδα με επικεφαλής τη δρα Γεωργία Στρατούλη ανασκάπτει έναν παραποτάμιο χώρο 30 στρεμμάτων που ορίζεται μέχρι στιγμής ως μια εγκατάσταση ειδικών δραστηριοτήτων με επάλληλες φάσεις χρήσης.

Ανακάλυψη νεκρόπολης του 7ου αι. π.Χ. στη Χίο

Το άλογο της Χίου. Την πρώτη γνωστή μέχρι σήμερα ταφή αλόγου στο ΒΑ Αιγαίο αποτελεί η εύρεση σκελετού αλόγου σε αρχαϊκό νεκροταφείο στη θέση Ψωμί της Χίου. Το άλογο βρέθηκε σε στάση ανάπαυσης και μεταφέρθηκε ολόκληρο στα εργαστήρια συντήρησης του Αρχαιολογικού Μουσείου Χίου. Το ίδιο το νεκροταφείο είναι η πρωιμότερη οργανωμένη νεκρόπολη που έχει αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα στη σύγχρονη πόλη της Χίου, γι’ αυτό και η εύρεσή του αποτελεί ορόσημο για την αρχαιολογία της περιοχής.

Μια θεά στο «Αττικό Μετρό »…!

Ένα ξυλόγλυπτο στο Μετρό. Σημαντικό εύρημα, για τον λόγο ότι διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση στο «δύσκολο» ελληνικό υπέδαφος, κρίνεται το ξύλινο αγαλμάτιο που εντοπίστηκε στον υπό κατασκευή Σταθμό του Μετρό «Δημοτικό Θέατρο» στον Πειραιά. Η μορφή όρθιου άνδρα ντυμένου με κοντό χιτώνα, που σώζεται ακέφαλη, βρέθηκε εντός στρώματος γκρίζας ιλύος με αρκετή λατύπη, περιβάλλον που βοήθησε στη διατήρησή της.

Αγγελική Σίμωσι «Τα ευρήματα στον βυθό των Αντικυθήρων θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο με την Αμφίπολη»

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε ό,τι διαδραματίστηκε το 2014 σχετικά με το αρχαιολογικό φαινόμενο που συνοψίζεται στο όνομα Αντικύθηρα. Φέτος πραγματοποιήθηκε η λήξη της έκθεσης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αναφορικά με την ιστορική (πρώτη παγκοσμίως) υποβρύχια ανασκαφή στο βυθό των Αντικυθήρων και το πρωτοφανές σε αριθμό και σε σημασία υλικό της. Φετινή ήταν επίσης μια εκ νέου «βουτιά» στον χώρο της ιστορικής υποβρύχιας θέσης με πρωτοποριακό καταδυτικό εξοπλισμό και κάποια ενδεικτικά ευρήματα που δείχνουν ότι ο βυθός των Αντικυθήρων κρύβει ακόμη πολλά μυστικά που περιμένουν απάντηση.-/www.archaiologia.gr