Τα καλύτερα είπε ο Ομπάμα στον υπάλληλο giorgos

Τα καλύτερα είπε ο Ομπάμα στον υπάλληλο giorgos

Ξεπουλήθηκε η «Αγία Γη» στους Εβραίους!

• Συντάκτης: Κώστας Χαρδαβέλλας, Δημοσίευση: 26/03/2011

 Το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στις 10 Μαρτίου μίσθωσε για τα επόμενα 140 χρόνια με δικαίωμα ανανέωσης (δηλαδή ουσιαστικά πούλησε) μεγάλες εκτάσεις των Ιεροσολύμων σε ομάδα Εβραίων επενδυτών.

 Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει την οικογένεια Μπεν – Νταβίντ μια από τις πλουσιότερες οικογένειες στα Ιεροσόλυμα που έχουν τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην εταιρεία Εξερεύνησης Πετρελαίου Γκινότ Ολάμ.

 Η πώληση περιλαμβάνει 85 στρέμματα στα καλύτερα κομμάτια της «Αγίας Γης» των Ιεροσολύμων στις γειτονιές Ρεχάβια, Ταλμπίε, Μπάκα και Καταμόν.

Ουσιαστικά από δω και πέρα τα Ιεροσόλυμα περνάν στα χέρια των μεγάλων Ισραηλινών περιοχών και ήδη η κτηματολογική εταιρεία διαχείρισης του Ισραήλ μοιράζει αυτές τις εκτάσεις του πατριαρχείου στο όνομα του Εθνικού Εβραϊκού Ταμείου.

 Πέραν ότι χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι των Ιεροσολύμων που ήταν ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου και περνάει στα χέρια Εβραίων επενδυτών το τίμημα της μίσθωσης για τα επόμενα 140 χρόνια κρίνεται σαν σκανδαλωδώς μικρό (80 εκ. NIS που δεν είναι παραπάνω από 20 εκατ. ευρώ).

 Τη συμφωνία υπέγραψε ο Πατριάρχης Θεόφιλος και όπως είπε ο κ. Κόμπυ Μπιρ, Ισραηλίτης Αποτιμητής ιδιοκτησιών ίσως η τιμή να είναι πολύ χαμηλή αλλά στο μέλλον θα αξιοποιηθεί από τους νέους ιδιοκτήτες καλύτερα.

Πηγή  www.newsbomb.gr

ΜΗ ΘΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Σάββατο, 26 Μαρτίου 2011

ΜΗ ΘΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Στις αρχές Φεβρουαρίου 2011, κατά τη διάρκεια των εργασιών στη γραμμή του ΗΣΑΠ στο Θησείο, και στο σημείο που οι γραμμές διασχίζουν την Αρχαία Αγορά παράλληλα στην οδό Αδριανού, απεκαλύφθη περαιτέρω ένα εύρημα υψίστης σημασίας: Ο Βωμός των 12 Θεών. Το μνημείο αρχικά ανασκάφηκε το 1891, και η ανασκαφή συνεχίστηκε το 1934, οπότε και έγινε η ορθή ταύτισή του.

Παρά τις επισημάνσεις των αρχαιολόγων για την ανεκτίμητη αξία του ευρήματος, η διοίκηση του ΗΣΑΠ, με τη σιωπηρή αποδοχή της πολιτείας και των αρμοδίων φορέων, αποφάσισε την εσπευσμένη κατάχωσή του! Τις επόμενες ημέρες με παρέμβαση του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), οι εργασίες πάγωσαν, δίχως όμως να εξασφαλίζεται η τύχη του Βωμού και των υπόλοιπων αρχαιολογικών ευρημάτων που βρίσκονται στην ίδια γραμμή του ΗΣΑΠ.

Ο Βωμός των 12 Θεών, ("Βωμός του Ελέους" κατά Thomson) κατασκευάστηκε την αρχαϊκή περίοδο (522/521 π.Χ) από τον εγγονό του Πεισιστράτου και γιο του Τυράννου Ιππία, Πεισίστρατο τον νεότερο. Ο Βωμός καταστράφηκε κατά τους Περσικούς πολέμους και αναστηλώθηκε το Γ΄ τέταρτο του 5ου αι. π.Χ. (Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού) Πρόκειται για έναν τετράπλευρο περίβολο, σχεδόν τετράγωνο στην κάτοψη που βρίσκεται στην συμβολή των κεντρικών οδών της αρχαίας Αθήνας.

Η ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική αξία του είναι ανεκτίμητη καθώς αποτελούσε τον "πολυσύχναστο ομφαλό της πόλεως" όπως τον αποκαλεί ο Πίνδαρος, και με βάση το σημείο αυτό υπολογίζονταν όλες οι αποστάσεις της Αττικής! Μάλιστα τόσο μεγάλη ήταν η ιερότητά του που αποτελούσε απαράβατο άσυλο για εκείνους που προσέρχονταν ως ικέτες. Για την τύχη ενός τέτοιου ιερού φωτεινού φάρου της πολιτισμένης ανθρωπότητας, που φέρει πανανθρώπινα μηνύματα, δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν αυθαίρετη οποιαδήποτε διοίκηση του ΗΣΑΠ ή άλλοι πρόσκαιροι παράγοντες δεσμευμένοι στις οικονομικές επιταγές του σήμερα.

Κατόπιν κινητοποιήσεων, με πρωτοβουλία της Κίνησης Πολιτών για την διάσωση του Βωμού, την Κυριακή 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία συγκέντρωση στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών, με την συμμετοχή περίπου τριών χιλιάδων ατόμων.

Στις 17 και στις 18 Μαρτίου επιχειρήθηκε διαδοχικά εσπευσμένη κατάχωση του Μνημείου, η οποία και απετράπη με την άμεση κινητοποίηση εκατοντάδων πολιτών. Μετά από αυτές τις προκλητικές και παράνομες ενέργειες, ο χώρος φυλάσσεται σε 24ωρη βάση από ενεργούς πολίτες και μέλη πολιτιστικών φορέων. Την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011 κατατέθηκε μήνυση προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών υποβαλλομένη δια του Α.Τ. Ακροπόλεως. Η μήνυση στρέφεται κατά του ΗΣΑΠ και παντός άλλου υπευθύνου, εργολάβου ή υπεργολάβου και εμπλεκομένου στα έργα της κατάχωσης του Βωμού.

Παρόλη μάλιστα την ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ Άδωνι Γεωργιάδη για το συγκεκριμένο ζήτημα στην Βουλή, από ότι φαίνεται με την σύμφωνη γνώμη των αρμόδιων αρχαιολογικών υπηρεσιών, πάρθηκε η απόφαση ο Βωμός να ξαναθαφτεί, προκειμένου να προχωρήσουν οι εργασίες του ΗΣΑΠ.
Πρόκειται για ένα ακόμη έγκλημα του σύγχρονου ελληνικού κράτους, κατά της πολιτιστικής του κληρονομιάς.

Την ίδια στιγμή που άλλες χώρες όχι μόνο επενδύουν στην ιστορία τους, αλλά προσπαθούν και με κάθε τρόπο να την μετατρέψουν σε μέσο ανάπτυξης και ευημερίας, το ελληνικό κράτος προτίθεται να ... θάψει αρχαιολογικά ευρήματα προκειμένου να κάνει ... γραμμές ηλεκτρικού τραίνου. Μιλάμε για το απόλυτο χάος, την απόλυτη απορρύθμιση. Είναι όμως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφόρησαν ευρέως, ακόμη και κατά την διάρκεια των ανασκαφών για το ΜΕΤΡΟ, καταστράφηκαν πολύ περισσότερα αρχαία ευρήματα, από αυτά που τελικά διασώθηκαν.

Σαν να μην μας έφτανε η απόλυτη τσιμεντοποίηση της Αθήνας και η ως εκ τούτου μετατροπή της σε μια απάνθρωπη πόλη, από τις χειρότερες στον κόσμο για να ζεί κανείς ή για να επισκεφθεί, έρχεται σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να θυσιάσει και την αρχαία μας κληρονομιά, για να εξυπηρετήσει δήθεν οικονομικά συμφέροντα.

Εδώ πρέπει όμως να τονίσουμε την αξιόλογη αντίδραση πάρα πολλών ενεργών πολιτών, οι οποίοι έχουν φτάσει στο σημείο να φυλάνε σκοπιές στον χώρο, προκειμένου αυτός να μην ξαναθαφτεί!
Εμείς δεσμευόμαστε να σας κρατάμε ενήμερους για τα όσα συμβαίνουν.

Ο ΜΠΑΡΟΖΟ ΑΠΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ημερομηνία Καταχώρησης Σάββατο 26 Μαρτίου 2011.

Έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος προκάλεσε η έκδοση του «Ημερολογίου του 2011» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπου καταχωρούνται οι εορτές όλων των θρησκειών εκτός από τις χριστιανικές εορτές.
Στην έγγραφη αντίδραση της Εκκλησίας απάντησε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μ. Μπαρόζο, με απαντητική επιστολή του στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η Επιτροπή εκφράζει τη βαθιά της λύπη για τη δυσαρέσκεια που μπορεί να προκάλεσε στην Εκκλησία της Ελλάδος και στους Ευρωπαίους πολίτες η παράλειψη αυτή. Σας παρακαλώ να δεχθείτε τη διαβεβαίωσή μου ότι δεν υπήρξε ποτέ εκ μέρους της Επιτροπής οποιαδήποτε πρόθεση δυσμενούς μεταχείρισης της χριστιανικής θρησκείας με την έκδοση αυτή».
«Προς αποκατάσταση της παράλειψης θα αποστείλουμε πολύ σύντομα διορθωτικό σε όλα τα σχολεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έλαβαν το »Ημερολόγιο 2010/2011». Το διορθωτικό αυτό θα αναφέρει τις εθνικές και θρησκευτικές αργίες στο σχετικό κράτος-μέλος. Οι αργίες αυτές θα ενσωματωθούν οριστικά στην επόμενη έκδοση του Ημερολογίου, που βρίσκεται ήδη σε προετοιμασία» πρόσθεσε.

4.000.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΒΑΓΙΑΖΗΤ

4.000.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΒΑΓΙΑΖΗΤ …ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ Η ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ!!

Ημερομηνία Καταχώρησης Σάββατο 26 Μαρτίου 2011.

4 εκ ευρώ ανακοινώθηκε πως θα δαπανηθούνε για την επισκευή του τζαμιού Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο.
Ανακοινώθηκε πως το υπουργείο πολιτισμού της Ελλάδας θα δώσει 4 εκ ευρώ για την επισκευή στο Διδυμότειχο του ιστορικού τζαμιού του Σουλτάνου Βαγιαζήτ , ενός από τα μεγαλύτερα τζαμιά των Βαλκανίων.
Το Υπουργείο Πολιτισμού χώρισε τα χρήματα που προορίζονται για τις προσπάθειες αναστήλωσης των ιστορικών μνημείων στην περιοχή του Έβρου. Αναφέρεται πως το ποσό είναι το μεγαλύτερο που έχει ανακοινωθεί έως τώρα. Στην γραπτή ανακοίνωση που έγινε από το γραφείο του Υφυπουργού Εσωτερικών Γιώργου Ντόλιου για το θέμα, αναφέρεται πως όλα τα σχέδια που υποβλήθηκαν στο Υπουργείο Πολιτισμού σχετικά με τον Έβρο έγιναν δεκτά και πως όπως ανέφεραν αρμόδιοι του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχει εγκριθεί για την περιοχή του Έβρου.
Ανάμεσα στα σχέδια αυτά περιλαμβάνεται και η επισκευή του ιστορικού τζαμιού Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο, δαπάνης 4 εκ. ευρώ. Αναφέρεται πως τα έξοδα για την επισκευή του τζαμιού θα αντιμετωπιστούνε από το Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ για τις εργασίες θα υπογραφεί και συμφωνία ανάμεσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, την σχολή μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου και τον δήμο Διδυμοτείχου.


ΥΓ: Τώρα που δεν έχουν τα νηπιαγωγεία μας πετρέλαιο και τα περιπολικά μας βενζίνη;

ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ

Γνωρίζατε ότι... στην Ελαφόνησο δεν υπάρχουν σήμερα ελάφια; Διαβάστε παρακάτω πώς προήλθε το όνομά της.

 Η Κοινότητα Ελαφονήσου έχει έκταση 22 τετραγωνικά χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα 19 αποτελούν τη νήσο και τα υπόλοιπα είναι στην απέναντι Πελοποννησιακή ακτή (περιοχή Πούντα), που διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Ελαφονήσου. Ο μόνιμος πληθυσμός είναι 800 κάτοικοι, ενώ το Καλοκαίρι διέρχονται δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες.

Μπροστά στον κόλπο των Βατίκων βρίσκεται το νησί Όνου Γνάθος, η σημερινή Ελαφόνησος, εκεί που η φύση και ο άνθρωπος συνυπάρχουν χρόνια τώρα, μέσα σε ένα τοπίο από χρυσαφένιες αμμουδιές, γαλαζοπράσινη πεντακάθαρη θάλασσα, μαγευτικές παραλίες και αξέχαστα ηλιοβασιλέματα.

Το νησί κατοικήθηκε από την προϊστορική περίοδο. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη ο Δημοσθένης το επισκέφθηκε το 413 π.Χ. Κοντά στο νησί Παυλοπέτρι διακρίνονται τα θεμέλια μικρών οικοδομών. Κατά καιρούς οι ψαράδες της Ελαφονήσου ανασύρουν κομμάτια από αρχαία αγγεία. Κατά τον Παυσανία η περιοχή ονομαζόταν "Όνου Γνάθος", γιατί είχε σχήμα γαϊδουρομασέλας και ήταν ενωμένο με την απέναντι περιοχή της Πούντας.

Μετά το 170 μ.Χ. καταποντίστηκε η περιοχή και σχηματίστηκε το νησί. Διακρίνονται μέσα στο νερό αρχαίοι αμαξωτοί δρόμοι, οι οποίοι είχαν διάφορες κατευθύνσεις. Υπήρξε στο νησί ναός της Αθηνάς, του Απόλλωνα και ο τάφος του Κινάδη, κυβερνήτη του Μενέλαου. Το 413 π.Χ., κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, κατελήφθη από τους Αθηναίους και οχυρώθηκε. Τον 7ο αιώνα μ.Χ. χτίστηκε βυζαντινό κάστρο που κατέστρεψαν οι Σαρακηνοί. Το 1207 το νησί περιήλθε στην κατοχή του Άγγλου Μ. Βενιέρη, το 16ο αιώνα στους Ενετούς, το 1715 στους Τούρκους, το 1797 στους Γάλλους, το 1800 στα Επτάνησα, το 1807 πάλι στους Γάλλους, το 1809 στους Άγγλους, το 1828 προσαρτήθηκε στην Ελλάδα και το 1850 οριστικά στην Ελλάδα μετά από Αγγλοελληνική διένεξη.

Η Ελαφόνησος είναι το τελευταίο άκρο της Πελοποννήσου. Διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους και υπάρχει πάντα φρέσκο ψάρι. Μπορεί κανείς να επισκεφθεί τους προϊστορικούς τάφους στην περιοχή της Πούντας και τη βυθισμένη πολιτεία στην περιοχή Παυλοπέτρι. Επίσης μπορεί να δει και το αναξιοποίητο σπήλαιο με πλούσιους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Με σκάφος μπορεί να κάνει τον περίπλου του νησιού. Στο όμορφο λιμάνι της Ελαφονήσου μπορεί να απολαύσει το ουζάκι του με χταπόδι, που προσφέρεται πλούσια στο νησί. Για την ονομασία του υπάρχει ένας μύθος ότι κάποτε προσάραξε ένα καράβι που ήταν φορτωμένο με ελάφια. Ένα θηλυκό, το οποίο είχε μέσα του μικρά, ξέφυγε και πέρασε στο ερειπωμένο τότε νησί και σε λίγα χρόνια γέμισε ο τόπος από ελάφια. Όταν το νησί κατοικήθηκε τα σκότωσαν οι κυνηγοί αλλά η ονομασία έμεινε.

Στην Ελαφόνησο υπάρχει σημαντικός υδροβιότοπος στη λίμνη Στρογγύλη. Τα ηλιοβασιλέματα στο νησί είναι μαγεία. Μια από τις ωραιότερες παραλίες της Μεσογείου είναι και η παραλία του Σίμου. Καταπληκτική αμμουδιά, αμμόλοφοι, κέδροι και σπάνια φυτά συνθέτουν το τοπίο. Υπάρχει και η παραλία της Παναγίτσας, όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει στα πεντακάθαρα νερά.

ΜΥΣΤΡΑΣ

ΜΥΣΤΡΑΣ

Έξι χιλιόμετρα βορειοδυτικά από τη Σπάρτη βρίσκεται σήμερα ερειπωμένη η βυζαντινή πολιτεία του Μυστρά που υπήρξε σταθμός στην ιστορία του πολιτισμού και της τέχνης. Στα μέσα του 13ου αιώνα οι Φράγκοι έχουν κατακτήσει την Πελοπόννησο. Ο Βιλλεαρδουίνος ο Β' το 1249 κτίζει το κάστρο στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου, στην κορυφή (620 μ.) ενός απότομου βουνού με την ονομασία Μυζηθράς.

       Το 1259 ο Βιλλεαρδουίνος αιχμαλωτίζεται από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο στη μάχη της Πελαγονίας και εξαγοράζει την ελευθερία του προσφέροντας στον αυτοκράτορα τα κάστρα του Μυστρά, του Γερακίου, της Μονεμβάσιας και της Μάνης. Το 1262 γίνεται έδρα με τον τίτλο Κεφαλή και με θητεία, για τον εκάστοτε στρατηγό, ενός έτους.

       Οι κάτοικοι της Λακεδαίμονος αρχίζουν να κτίζουν για μεγαλύτερη ασφάλεια, την πλαγιά του Μυστρά γύρω από το κάστρο για να έχουν μεγαλύτερη προστασία από τον στρατηγό. Την ονομάζουν Χώρα και περιβάλλεται με τείχος που ξεκινά από τη δυτική πλευρά και εκτείνεται πάνω από την Παντάνασσα. Η οικοδομική δραστηριότητα εκτείνεται και έξω από τα τείχη, ώστε να κτιστεί και δεύτερο τείχος για την προστασία της νέας συνοικίας που ονομάζεται Κάτω Χώρα. Το 1264 μεταφέρεται στο Μυστρά η μητρόπολη της Λακεδαίμονος.

       Κατά την τουρκοκρατία ο Μυστράς είναι μια ακμαία πόλη και έδρα του Τούρκου διοικητή (πασά). Από το 1687 ως το 1715 την κατοχή την έχει ο στρατός του Ερνέστου Μοροζίνη που κατέλαβε και όλη την Πελοπόννησο με τη βοήθεια και των Ελλήνων. Οι κάτοικοι του Μυστρά φτάνουν τις 42.000. Το 1770 οι Τούρκοι κάτοικοι του Μυστρά κατόπιν εξεγέρσεως σφάζονται μετά την αποτυχία του Ορλώφ, όμως οι Τουρκαλβανοί σφάζουν, λεηλατούν και καταστρέφουν για μια δεκαετία, ώστε ο πληθυσμός να μειωθεί σε 8.000 περίπου.

      Το 1821 ο Μυστράς βρίσκεται σε παρακμή αλλά συμμετέχει στον επαναστατικό αγώνα. Το 1825 οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ καίνε την Κάτω Χώρα. Οι κάτοικοι φεύγουν και κατεβαίνουν στο Νέο Μυστρά. Άλλοι έρχονται προς τις όχθες του Ευρώτα και το 1830 θα αρχίσει η ανέγερση της Νέας Σπάρτης.

      Το 1952 απαλλοτριώθηκαν οι ιδιοκτησίες και η βυζαντινή πολιτεία γίνεται ένα απέραντο μουσείο.

Η σύγχρονη λεηλασία της αρχαίας Σπάρτης

 Η σύγχρονη λεηλασία της αρχαίας Σπάρτης

Από τους πιο γνωστούς αρχαιοθήρες, τους πιο επικίνδυνους βανδάλους των ελληνικών αρχαιοτήτων, είναι ο Γάλλος Αββάς Φουρμόντ. Γεννημένος το 1690, αφού διδάχθηκε την ελληνική, την εβραϊκή και τη συριακή γλώσσα, το 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και στη συνέχεια έγινε καθηγητής της συριακής στο γαλλικό κολλέγιο και διερμηνέας στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Τέλος, το 1724 κατάφερε να ανακηρυχθεί μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών.

Τον Φεβρουάριο του 1729, συνοδευόμενος από τον ανηψιό του, ο Φουρμόντ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και εφοδιάστηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τον Φουρμόντ έστελνε στην ανατολή ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ’, με την εντολή να συλλέξει βυζαντινά χειρόγραφα και άλλες αρχαιότητες, που θα ήταν εύκολο να μεταφερθούν στο Παρίσι.

Πρώτος σταθμός του Γάλλου ιερωμένου στην Ελλάδα υπήρξε η Αθήνα, όπου έμεινε πέντε μέρες. Έπειτα πήγε στην Πελοπόννησο. Ο Μοριάς την εποχή εκείνη ταλανιζόταν από την πανούκλα, που προξενούσε μεγάλο θανατικό. Αφού «ερεύνησε» και ξεσήκωσε ό,τι μπορούσε από την Κορινθία, την Αργολίδα, την Αρκαδία και την Αχαΐα, κατέληξε στη Μεσσηνία. Από την Καλαμάτα, όπου έφτασε τον Μάρτιο του 1730, έγραψε ένα γράμμα προς τους προκρίτους της γειτονικής Ζαρνάτας της Μάνης και τους ρωτούσε αν μπορούσε να επισκεφθεί τη χώρα τους. Για να επισκεφθεί άλλες τουρκοκρατούμενες περιοχές, Ο Γάλλος Αββάς δε χρειαζόταν άδεια, γιατί ήταν εφοδιασμένος με σουλτανικό φιρμάνι, το οποίο του εξασφάλιζε κάθε ελευθερία και προστασία. Αλλά επειδή η Μάνη ήταν και τότε, όπως και πάντοτε, αυτοδιοικούμενη, όφειλε να ζητήσει από τους Μανιάτες καπεταναίους την άδεια για να επισκεφθεί την πατρίδα τους.

Σε πέντε ημέρες πήρε απάντηση από τους καπεταναίους της Ζαρνάτας και τους ηγουμένους των γειτονικών μοναστηριών, ότι ήταν ευπρόσδεκτος στην περιοχή τους. Έτσι με τη συνοδεία ντόπιων ενόπλων έφτασε στην Ζαρνάτα, αφού κατά τη διαδρομή μελέτησε και αντέγραψε μερικές αρχαίες επιγραφές. Για τους κατοίκους έγραψε το 1730 από την Σπάρτη προς τον Γάλλο πρόξενο στην Αθήνα Γάσπαρη, ότι είναι μεν φτωχοί αλλά διακρίνονται από το θάρρος, το πνεύμα και τη λεπτότητα. Από την Ζαρνάτα δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί όπως γράφει: «οι κάτοικοι της μέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεμον, πότε με τους Τούρκους πότε αναμεταξύ των, ότι οι παπάδες, οι μοναχοί και οι Επίσκοποι ακόμη περιφέρονται ένοπλοι και ότι οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και μόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων.»

Αφού γύρισε στην Καλαμάτα έφτασε μέσω Μεγαλοπόλεως στον Μυστρά, όπου οι δημογέροντες τον υποδέχτηκαν φιλοφρονέστατα. Ο Γάλλος κληρικός «με τον Παυσανία στο χέρι» αναζητούσε στην περιοχή της Λακεδαίμονος τα ερείπια της αρχαίας Σπάρτης και των άλλων σημαντικών πόλεων της Λακωνίας. Τις πρώτες μέρες της παραμονής του στον Μυστρά ο ανηψιός του, που τον βοηθούσε στις έρευνές του, ανακάλυψε εντοιχισμένα στο μεσαιωνικό τείχος ενεπίγραφα αρχαία βάθρα. Αμέσως, με δέκα εργάτες, τα «ξήλωσε» από την αρχική τους θέση. Έπειτα βρέθηκαν στο τείχος των Παλαιολόγων είκοσι ακόμη κομμάτια ενεπίγραφων λίθων, που είχαν την ίδια με τα προηγούμενα τύχη. Αμέσως ο Φουρμόντ προσέλαβε άλλους πενήντα εργάτες.

Επί 53 συνεχώς μέρες δε, άφησε στην κυριολεξία «λίθον επί λίθου» στον Μυστρά, στην Σπάρτη και στις Αμύκλες. Ο Φουρμόντ κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας αποκάλυψε 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε, και διάφορα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα, τα οποία αποκόμισε στην πατρίδα του. Η κατεδάφιση των μεσαιωνικών τειχών του Μυστρά και η ανασκαφή των αρχαίων μνημείων και τάφων της Σπάρτης, γενόμενη από τον Φουρμόντ, δυσχεραίνει πολύ την αρχαιολογική έρευνα στη Σπάρτη, όταν μετά από δύο περίπου αιώνες η έρευνα αυτή επιχειρήθηκε από την επιστήμη.

Στην Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη βαρβαρότητα. Το εκπληκτικό είναι ότι ο Φουρμόντ καυχιέται για τους βανδαλισμούς αυτούς: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα» έγραφε τον Απρίλιο του 1730 προς το φίλο του Φρενέ, «Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (την Σπάρτη), δεν απόμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατακύλισμα των λίθων ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά. Αλλά το μόνο που αντικρύζουν είναι χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα.

Μια μέρα ο ανηψιός μου, που επιστατούσε στις εργασίες, βρήκε μια ντουζίνα μάρμαρα, τα καλύτερα του κόσμου, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή. Σε λίγο έφτασε στην Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή μόνον τέσσερις πύργοι απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, απορώ κι εγώ με αυτή την εκστρατεία. Από όσα έχω διαβάσει κανείς δε σκέφτηκε ως τώρα να ξεθεμελιώσει πολιτείες ολόκληρες…»

Αλλά η επιστολή αυτή έχει και συνέχεια: «Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω κύριε και αγαπητέ φίλε αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το να ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Οι Αμύκλες είναι πολύ κοντά για να τις παραμελήσω. Έστειλα εργάτες και γκρέμισαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνα.

Φανταστείτε τη χαρά μου, αλλά θα ήταν μεγαλύτερη αν είχα λίγη άνεση χρόνου. Υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και κυρίως η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω άνω κάτω, απ’ τα θεμέλια ως την κορυφή. Έχω τη δύναμη να το κάνω. Απόκτησα μια οξυδέρκεια σ’ αυτού του είδους. Εγώ δε μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για να ιδούν. Θέλω να παίρνω χρήσιμα πράγματα.

Όταν θα καταστρέψω ολοκληρωτικά τη Σπάρτη και τις Αμύκλες, θα πάω στο Ναύπλιο για λίγη ανάπαυση. Από κει θα μπορέσω να μπαρκάρω για την επιστροφή στη Γαλλία. Τώρα είμαι απασχολημένος με την καταστροφή του ναού του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω.»

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1730, ο Φουρμόντ γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: «Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός κι είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου.

Και γιατί, θα ρωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα με τόση μανία πάνω σε αυτή την πόλη, ώστε να γίνει αγνώριστη πληρώνοντας τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω. Ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαργυρίαν πολλούς θησαυρούς. Αυτό δεν μπορούσα να το συγχωρέσω. Ως τώρα κανένας ταξιδιώτης δεν τόλμησε να τους αγγίξει. Οι Βενετοί, μ’ όλο που υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους σεβάστηκαν. Έκρινα πως δεν έπρεπε να τρέφω τέτοιο σεβασμό. Τη ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Κι αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος, πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.

Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λύσανδρου, των περίφημων βασιλιάδων της Σπάρτης; Ποιος θα φανταζόταν πως ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θα έβρισκα ακόμη θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους εφόρους, ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, άγνωστες ως την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα;

Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του ο βάνδαλος. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σ’ αυτό κι έδωσα τέτοια χτυπήματα, που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις ξεθεμέλιωσα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις βρουν.»

Αποκαλυπτικό για το ανεξήγητο μίσος που έτρεφε ο  Φουρμόντ προς την Σπάρτη και τα μέσα που χρησιμοποιούσε, είναι και η επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Φλερύ. Του αναγγέλει ότι πήγε στην Λακωνία σε αναζήτηση παλαιών χειρογράφων. «Αλλά σεβασμιώτατε», γράφει σ’ αυτήν, «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και την μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους…

Έριξα την θλίψη μου πάνω στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήταν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότης σας, για το καλό των Γραμμάτων.

Γι’ αυτό μίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα ως τα θεμέλια τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιώτατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων. Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες ως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοι αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοι ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοι από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα.

Η ευσέβειά μου, σεβασμιώτατε, δεν έφτασε στο σημείο ν’ αφήσω στη γαλήνη, ούτε την τέφρα των βασιλιάδων. Σκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησίλαου. Μπήκα στον τάφο του Λύσανδρου και ανακάλυψα τον τάφο του Ορέστη.»

Φαίνεται ότι η βουλιμία του Φουρμόντ να αφανίσει την πόλη του Λυκούργου, οφείλετο ως ένα σημείο και στην εδώ παρουσία και άλλων τυχοδιωκτών. Ο Γάλλος βάνδαλος αποκαλύπτει ότι στη Σπάρτη βρίσκονταν και άλλοι ερευνητές και ότι υπήρχε κίνδυνος να επωφεληθούν εκείνοι από τα δικά του ευρήματα. Σε ένα άλλο γράμμα του στον φίλο του Μπινώ, σημειώνει ότι στην Λακεδαίμονα βρισκόταν κάποιος Μόρισον, Άγγλος αρχαιοσυλλέκτης «μέθυσος, βάρβαρος, αγροίκος». Και προσθέτει «λύσσαξε που τον πρόλαβα.»

Σε άλλη επιστολή του, προς τον υπουργό του Λουδοβίκου Μορεπώ, αναφέρει: «Αν ήμουν ο μοναδικός ερευνητής, αν δεν έβρισκα αρχαιολογικούς θησαυρούς, αν δεν ανησυχούσα μήπως επωφεληθούν άλλοι από τις ανακαλύψεις μου, θα έφευγα αμέσως».

Η μεγάλη χαρά του μισέλληνα και απαίδευτου ρασοφόρου, η αγαλλίασή του για τη βεβήλωση και τον αφανισμό των λειψάνων της αρχαιότητος, εκδηλώνεται σε μια επιστολή του, πάλι από την Σπάρτη, προς τον Ιταλό μισσιονάριο Ντομένικο Ντελλαρόκα, που υπηρετούσε στη γαλλική Πρεσβεία της Πόλης: «Δεν άφησα λίθο επί λίθου»γράφει. «Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα».

Φαίνεται ότι οι ντόπιοι, έστω και αργά, προσπάθησαν να αντιδράσουν, όταν κατάλαβαν τον πραγματικό ρόλο του σατανικού Γάλλου ιερωμένου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αφού ο Φουρμόντ είχε την έγκριση και την προστασία των Τούρκων. Σε μια παράγραφο στο γράμμα που έστειλε στον Σεβέν, γράφει: «Κατέβαλα πολύν κόπον για να κερδίσω με το μέρος μου τους Μυστριώτες. Εχρειάσθη να μεταχειρισθώ πολλήν σωφροσύνην, πολιτική, λεπτότητα, υπομονήν και αν θέλετε σθένος. Εκέρδισα προ πάντων με το μέρος μου τους Τούρκους και τους Εβραίους. Οι Έλληνες που είναι εδώ πολύ ισχυροί κατ’ αρχάς ήσαν πολύ ευχαριστημένοι να βλέπουν τα μάρμαρα αυτά αλλά όταν είδαν να ανέρχονται εις χιλιάδας και αντελήφθησαν ότι θα τα εναπόθετα πάλιν εις την γην βαθύτερα από όσον ήταν πρώτα, χωρίς να τους επιτρέψω να λάβουν αντίγραφα, επανήλθον εις τον φυσικόν των χαρακτήρα με την ελεεινήν των καχυποψίαν, αλλ’ έχων τους Τούρκους υπέρ εμού δεν τους φοβούμαι καθόλου».

Η πραγματική αλήθεια είναι ότι ένας μόνον Έλληνας έβρισκε θεσπέσιο το έργο του Γάλλου βανδάλου. Πρόκειται για τον γιατρό του Μυστρά Ηλία Δόξα, τουρκολάτρη, και μια από τις πιο σκοτεινές μορφές στην πολιτική ζωή της Πελοποννήσου. Εις την τειχωρυχίαν αυτήν, ο Γάλλος Αββάς είχε την υποστήριξη και τη συνδρομή του ιατρού Ηλία Δόξα.

Κατά τον σοφό καθηγητή του πανεπιστημίου Σωκράτη Κουγέα, ο Δόξας παρέσυρε τον Μητροπολίτη Παρθένιο και τους προκρίτους του Μυστρά «όχι μόνον εις το να βλέπουν τον βανδαλισμό του Φουρμόντ σιωπώντες και αδιαμαρτύρητοι, αλλά και να τους εκφράσουν δια ομαδικής επιστολής ευχαριστίας δι’ αυτόν».

Στην επιστολή του ο Παρθένιος και οι προύχοντες του Μυστρά, μεταξύ των οποίων και ο Δόξας, γράφουν: «Εμείς, πρέπει να κηρύττωμεν ευεργεσίαν δια της οποίας έμελλε, καθώς δεν μας έπρεπε, να δούμε εις τον καθ’ ημάς χρόνον, όλο το κάλλος και στολήν της παλαιάς πατρίδος. Ευχαριστούμεν ημείς τοιαύτην την μεγαλουργίαν, το κηρύττει η Πελοπόννησος, το υμνεί η Ελλάς, θέλει να δεχθή ως ένδοξον λείψανον της παλαιάς εκείνης ευδαιμονίας.

Δεν μένει άλλο να επιθυμήσωμεν θειότατε άνερ, παρά ή να μας αξιώσης και αύθις της γαληνοτάτης σου θέας και να μην μας αλησμονήσης καθώς μας έταξες εις τας ημέρας της δόξης σου, και ημείς θέλομεν το γράψει για άκραν ευλάβειαν εις την καρδίαν μας και θέλομεν το παραδώσει εις του απογόνους δια να το μεταδώσωσιν εις τους μέλλοντας αιώνας. Ω! πόσον οι πρόγονοί μας ήθελον στενάξει να ησθάνοντο τοσαύτην χάριν της θαυμασίας σου μεγαλοφροσύνης! Ας χαίρει η μεγαλόπολις Παρισίων όπου δέχεται εις τους θριάμβους της την παλαιάν Σπάρτην, και μεθ’ ημών την δούλην και ταπεινήν. Έρρωσο, τρισμέγιστε άνερ και δια την χάριν και δια την σοφίαν και δια την πατρίδα.»

Αλλά τόσος ήταν ο θαυμασμός του Δόξα προς τον Φουρμόντ, ώστε να του αφιερώσει και ένα ηρωοελεγειακό ποίημα. Το «ελεγείο» προσφωνείται: «τω σοφωτάτω και ελλογιμοτάτω ανδρί κυρίω Μιχαήλ Φουρμόντ, τω Παρισίησιν της εγκυκλοπαιδικής μαθήσεως και των υπό τας Ανατολάς γλωσσών αρίστω διδασκάλω κατά την παλαιάς Σπάρτης ανασκαφήν». Το ποίημα που αποτελείται από 34 στίχους, είναι ύμνος προς το κλέος της αρχαίας Σπάρτης και έπαινος προς τον Μιχαήλ Φουρμόντ, «όστις έφερεν εις το φώς τον κόσμον αυτής.» Παρά το ότι το μέτρο του ποιήματος δεν είναι τέλειο, οι στίχοι του δείχνουν εν τούτοις μια εκπληκτική αρχαιομάθεια του λογίου ιατρού του Μυστρά, αλλά συγχρόνως και τη δουλοπρέπεια ενός γραικύλου ο οποίος υπογράφει: «Εις αϊδίου ευλαβείας μαρτύριον Ηλίας Δόξας ο Σπαρτιάτης.»

Το εγκληματικό όργιο της καταστροφής των αρχαιοτήτων από τον Φουρμόντ, έγινε γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν να τον ανακαλέσουν. Σπουδαιότερος όμως λόγος της ανακλήσεως του Γάλλου τυχοδιώκτη ήταν ότι δεν κατόρθωσε ούτε ένα χειρόγραφο να αποκτήσεις, κάτι για το οποίο είχε κυρίως σταλεί στην Ελλάδα. Ανακλήθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στη Σπάρτη, τον Απρίλιο του 1730. Γύρισε στη Γαλλία και κατακρίθηκε δριμύτατα για τη λεηλασία των αρχαίων μνημείων και κατηγορήθηκε για πλαστογραφία και απάτη, αφού οι κριτικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα της επιγραφικής συλλογής του, την οποία αποτελούσαν αντίγραφα 2.600 επιγραφών.

Η επιδρομή του Φουρμόντ στην Ελλάδα και η έκταση των καταστροφών που προξένησε στις αρχαιότητες, αποτέλεσαν σοβαρότατο πρόβλημα για την αρχαιολογική έρευνα για δύο σχεδόν αιώνες. Το 1801, ο Άγγλος περιηγητής Ντοντγουέλ που επισκέφτηκε τη Σπάρτη, ερεύνησε για τη δράση του Φουρμόντ συγκεντρώνοντας υλικό από διάφορες αφηγήσεις και προσπαθώντας να δώσει μια ευλογοφανή εξήγηση των βανδαλισμών του. Γράφει ο Άγλλος περιηγητής: «Ενώ ξεσήκωνα μερικές επιγραφές, βλέπω τον Μανουσάκη (ντόπιο εργάτη) να αναποδογυρίζει τα μάρμαρα και να τα κρύβει κάτω από τους θάμνους. Όταν τον ρώτησα τι σημαίνουν αυτά, μου εξήγησε ότι ήθελε να προφυλάξει τις επιγραφές, γιατί πριν πολλά χρόνια, ένας Γάλλος μυλόρδος που πήγε στη Σπάρτη, αφού ξεσήκωσε πολλές επιγραφές, εξαφάνισε με καλέμι τα γράμματα. Και πραγματικά μου έδειξε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες από τις οποίες είχαν πελεκηθεί με βάρβαρο τρόπο οι επιγραφές. Αυτό είναι πασίγνωστο στον Μυστρά και το άκουσα από πολλούς σαν παράδοση, που όλοι θεωρούν πραγματικό γεγονός. Χωρίς αμφιβολία η καταστροφή των επιγραφών ήταν μια από τις ποταπές, ιδιοτελείς και αδικαιολόγητες πράξεις του Αββά Φουρμόντ, που περιηγήθηκε την Ελλάδα με διαταγή του Λουδοβίκου του ΙΕ’ το 1729.»

Τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές βρίσκονται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι. Σ’ ένα γράμμα του προς τον κόμη Μωρεπά, ο Φουρμόντ καυχιέται ότι κατέστρεψε τις επιγραφές για να μην αντιγράψει κάποιος άλλος περιηγητής στο μέλλον. Πολλοί όμως υποθέτουν και όχι αβάσιμα, ότι ο Φουρμόντ με την καταστροφή των επιγραφών είχε σκοπό να ανακατέψει πλαστές και γνήσιες χωρίς να αφήσει ίχνη.

Ωστόσο από τη μελέτη των αναφορών και επιστολών του Φουρμόντ και του οδοιπορικού του φαίνεται ότι οι βανδαλισμοί του δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα ματαιοδοξίας, θρησκοληψίας ή κατοχύρωσης προσωπικών επιστημονικών θεωριών. Στο βάθος ο Φουρμόντ εκφράζει τον άγριο αγγλογαλλικό ανταγωνισμό στην αρπαγή Ελληνικών θησαυρών, που είχε αρχίσει από τον 16^ο αιώνα. Όπως προαναφέρθηκε πανηγυρίζει που κατόρθωσε να προλάβει στη Σπάρτη έναν Άγγλο αρχαιοσυλλέκτη. Τέτοια αντιζηλία υπήρχε ανάμεσα στις δύο χώρες, ώστε οι λαφυραγωγήσεις των αριστουργημάτων της ελληνικής τέχνης να φτάνουν σε ακρότητες: Άγγλοι και Γάλλοι μοίρασαν το κεφάλι του αγάλματος του Απόλλωνα στη Δήλο το 1639, πριονίζοντάς το κάθετα από το μέτωπο ως το πηγούνι… Δεν είναι λοιπόν διόλου περίεργο, ότι ο Φουρμόν έφτασε ως την βαρβαρότητα για να παρεμποδίσει τις έρευνες των Άγγλων ανταγωνιστών. Αλλά αν αυτό δε συμβαίνει, πρέπει να δεχτούμε ότι ο Γάλλος τυχοδιώκτης, συντρίβοντας τις επιγραφές, τα μάρμαρα και τα κτίρια της Σπάρτης, ενεργούσε με σαλεμένο λογικό.

Τώρα, ύστερα από 290 ολόκληρα χρόνια, τα θύματα του Φουρμόντ βρίσκονται στα μουσεία και τις βιβλιοθήκες της Ευρώπης. Φυλακισμένοι θεοί, θεσπέσια μάρμαρα, πολύτιμα χειρόγραφα λουσμένα από τον ήλιο τον ελληνικό και μυρωμένα από την αύρα του Ταϋγέτου, σαπίζουν στις ανήλιαγες αίθουσες, περιφρονημένα κι απ’ αυτούς ακόμα τους ανθρώπους του χώρου που τα γέννησε. 

το Γύθειο

Γνωρίζατε ότι... το Γύθειο για μεγάλο χρονικό διάστημα και ως την επανάσταση του     1821 ήταν γνωστό με το όνομα Μαραθονήσι;

Ο νέος δήμος Γυθείου είναι ένας από τους μεγαλύτερους δήμους του νομού Λακωνίας και περιλαμβάνει τις πρώην κοινότητες: Άγιος Βασίλειος, Αιγιές, Δροσοπηγή, Καλύβια, Καρβελάς, Καρυούπολη, Κονάκια, Κρήνη, Λυγερέα, Μαραθέα, Μυρσίνη, Νεοχώρι, Πλάτανος, Σιδηρόκαστρο, Σκαμνάκι, Σκουτάρι και Χωσιάριο. Έδρα του δήμου είναι το Γύθειο.

Το Γύθειο είναι κτισμένο στο αρχαίο Λαρύσιο (Κούμαρο) και δεσπόζει στο Λακωνικό κόλπο. Η αρχαία πόλη του Γυθείου βρισκόταν στα βόρεια της σημερινής πόλης, πάνω στο λόφο όπου διατηρούνται ακόμα τα ερείπια της ακρόπολης. Στους πρόποδες του λόφου βρίσκεται το αρχαίο θέατρο καθώς και χαλάσματα ρωμαϊκών οικοδομημάτων. Το αρχαίο θέατρο χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Το νησί Κρανάη, όπου κατά την παράδοση ο Πάρης διανυκτέρευσε με την Ωραία Ελένη πριν από το ταξίδι τους για την Τροία, σήμερα συνδέεται με μια τεχνητή λωρίδα γης με το Γύθειο. Στο νησί υπάρχει ο αναστηλωμένος Πύργος του Τζανετάκη, ο οποίος λειτουργεί ως λαογραφικό μουσείο της Μάνης. Είναι ο πρώτος πύργος που εισάγει τον επισκέπτη της Λακωνίας στο άγριο αλλά και ονειρικό μανιάτικο τοπίο.

Το Γύθειο είναι το επίνειο της Σπάρτης αλλά και η μεγάλη πύλη για να εισέλθει κανείς στην αδούλωτη και υπερήφανη Μάνη. Απέχει 43 χιλιόμετρα από τη Σπάρτη και είναι ένα από τα ωραιότερα λιμάνια της Μεσογείου. Παρατηρώντας κανείς το Γύθειο έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε νησί, επειδή είναι χτισμένο σε λόφο. Αποτελεί μια από τις πιο ανεπτυγμένες τουριστικά περιοχές της Λακωνίας, με σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες αλλά και με παραδοσιακά ανακαινισμένα ξενοδοχεία. Ο επισκέπτης έχει αρκετές δυνατότητες επιλογής: από ένα απλό fast-food ή ένα ουζερί ως μια παραλιακή ταβέρνα και ένα καλό εστιατόριο. Στο κέντρο του Γυθείου βρίσκεται το τουριστικό περίπτερο, έτοιμο να εξυπηρετήσει τον επισκέπτη, προσφέροντάς του από ένα πρωινό ως ένα πλήρες γεύμα. Η πλατεία του Γυθείου, μετά την ανάπλασή της, αποτελεί ένα κόσμημα για την πόλη.

Το Γύθειο συνδέεται ακτοπλοϊκά με την Κρήτη, έχει λιμεναρχείο, σταθμό τροφοδοσίας σκαφών, διατηρεί μικρό αλιευτικό στόλο με ντόπιους επαγγελματίες ψαράδες και φυσικά ποτέ δε λείπει από τα εστιατόρια και τα ουζερί του Γυθείου το φρέσκο ψάρι. Λειτουργεί γραφείο του Ε.Ο.Τ., είναι έδρα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, έχει εμπορικό σύλλογο, σκοπευτικό σύλλογο, φιλαρμονική, διαθέτει σύγχρονο ιατρικό κέντρο υγείας, πυροσβεστική υπηρεσία, τουριστική αστυνομία και είναι η έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Γυθείου & Οιτύλου με μητροπολίτη τον κ.κ. Χρυσόστομο.

Πολιτιστικές Εκδηλώσεις του Δήμου Γυθείου

•  Στις 6 Ιανουαρίου με ευλάβεια και κατάνυξη και με συμμετοχή πλήθους κόσμου γίνεται ο αγιασμός των υδάτων στο λιμάνι του Γυθείου.
•  Κάθε χρόνο, το τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς, έχει καθιερωθεί το καρναβάλι του Γυθείου. Ένας θεσμός που αρχίζει να έχει μεγάλη απήχηση.
•  Τα Μαραθονήσεια είναι μια σειρά πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων που γίνονται από τα μέσα Ιουλίου ως τα μέσα Αυγούστου και περιλαμβάνουν θεατρικές, μουσικές και εικαστικές εκδηλώσεις, λαϊκό θέατρο σκιών και πολλούς αθλητικούς αγώνες.
•  Κάθε χρόνο γιορτάζεται εντυπωσιακά η ναυτική εβδομάδα.
•  Στις 14 Σεπτεμβρίου αρχίζει και διαρκεί για 8 ημέρες μεγάλη εμποροπανήγυρη.
•  Στις 30 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται η "γιορτή της μαρίδας", εν όψει της έναρξης της αλιευτικής περιόδου, με μουσικές εκδηλώσεις στο λιμάνι και μπουφέ με μαρίδες για τον επισκέπτη. 

ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ. ΠΩΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ !

Ημερομηνία Καταχώρησης Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011.

Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ συνέταξε μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ.
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΟΡΤΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΟΡΤΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Από ΣΤΕΛΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ 

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

α) Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.
β) Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού. 
γ) Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. 
δ) Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι. 
ε) Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

Η   25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του  Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879) [1]. Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το οποίο δεν επιθυμούσε  έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα οργανώσει μόνος του [2] τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να δώσει  πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα, Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το ’21 της επαναστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των εκκλησιών.
Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη δοξολογία στον, τότε,  Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό Αιόλου), στην οποία,  και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη  νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα, φωταγώγησε με λαδοφάναρα[3] τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη.
Τέλος, οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν ένα τεράστιο  φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα»[4]. Έτσι, το 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821. Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

σημειώσεις

[1] Δημ. Λαμπίκη, τα 100 χρόνια του Δήμου Αθηναίων, 1938, σελ. 43

[2] Στους ιστορικούς μελετητές είναι γνωστό το κείμενο του “διατάγματος” 980/1838 που καθιέρωνε τη μεγάλη εθνική εορτή, αλλά το κείμενο τούτο κυκλοφόρησε μόνο στον Τύπο και δε δημοσιεύτηκε ποτέ στην εφημερίδα  της Κυβέρνησης (συνεπώς δεν πρόκειται για Διάταγμα). Το κείμενο έχει ως εξής:
«Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας, θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα, διά την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγιας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος, διά την κατ’ αυτήν έναρξιν του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν Εθνικής Εορτής και διατάττομεν την διαληφθείσαν Γραμματείαν να δημοσίευση και ενεργήση το παρόν Διάταγμα».

[3]Είναι αξιοσημείωτο να τονιστεί ότι τότε η πρωτεύουσα, φωτιζόταν με 70 – 80 λαδοφάναρα του Δήμου και όταν φυσούσε δυνατός άνεμος έσβηναν όλα. Για να περιοριστούν τα περιττά έξοδα (για το φωτισμό ο Δήμος δαπανούσε το 5% του προϋπολογισμού του) κατά τις νύχτες με φεγγάρι, άναβαν μόνο τα 20-25 λαδοφάναρα.

[4] αναφέρεται και στους στίχους του Παν Σούτσου:” και αστήρ εν τούτω νίκα/ επεφάνη φωτεινός…”

Ιωάννης Μακρυγιάννης

Απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Ιωάννη Μακρυγιάννη:«Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς (Γάλλος Στρατιωτικός) να με ιδή. Μου λέγει. 'Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραϊμη αυτού;'
- Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν»Στρατηγός Μακρυγιάννης
kraxtis-gr.blogspot.com

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Απόσπασμα από την ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα 

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Στέλλα Ιωαννίδου: Η προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη στο Ιάσιο (24η...

Στέλλα Ιωαννίδου: Η προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη στο Ιάσιο (24η...: "Η προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη στο Ιάσιο την 24η Φεβρουαρίου, 1821 Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου ..... Η ώρα ήλθεν, ώ άνδρες ..."

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ - Η ΜΑΝΙΑΤΙΣΑ

Σαν σήμερα , όλοι μας λέμε , ο ένας στον άλλο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 
Η συχωρεμένη η γιαγιά μου η Αγγελική η Μανιάτισα , 
σαν σήμερα αντί για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ έλεγε την εξής ευχή : 
ΚΑΛΌ ΒΌΛΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ ΝΑ ΜΕΤΡΗΘΟΎΜΕ ΠΆΛΙ 
Σημείωση 
*** Να μετρηθούμε εννοούσε  Να ζούμε ..... 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Ημερομηνία Καταχώρησης Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011.

Για άλλη μια φορά οι Έλληνες τίμησαν τους Ήρωες του 21΄΄ και την γιορτή της ορθοδοξίας. Πλημμύρισαν τα μπαλκόνια από Ελληνικές σημαίες σε κάθε γειτονιά. Μικρά παιδία, το μέλλον αυτού του τόπου κρατώντας την γαλανόλευκη χειροκρότησαν τα παλληκάρια μας.