Αντρέας Ζέππος: Ο φιλάνθρωπος ψαράς από το Αϊβαλί που στην κατοχή μοίραζε ψάρια στους άπορους του Πειραιά

Αντρέας Ζέππος: Ο φιλάνθρωπος ψαράς από το Αϊβαλί που στην κατοχή μοίραζε ψάρια στους άπορους του Πειραιά Στο τέλος του 19ου αιώνος, η περιοχή του Νέου Φαλήρου είχε μετατραπεί σε κοσμική λουτρόπολη με εντυπωσιακά ξενοδοχεία. Ακριβώς την ίδια περίοδο, στην άλλη άκρη του Αιγαίου πελάγους, στο Αϊβαλί, οι εύποροι Έλληνες δημιούργησαν και αυτοί μια λουτρόπολη έξω από την πόλη τους που επίσης ονόμασαν Νέο Φάληρο, κατ’ απομίμηση του πειραϊκού· εκεί συναντούμε τον μικρό Ανδρέα Ζέππο… Ο Ανδρέας Ζέππος γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1914. Ο πατέρας του Στράτος, ήταν έμπορος, αλλά μια μέρα ήρθαν οι Τούρκοι, του έσπασαν το μαγαζί και τον πήραν μαζί με άλλους Έλληνες· δεν τον ξαναείδαν πια. Η μητέρα του, η κυρά Παρασκευή, έγκυος κιόλας, μάζεψε ό,τι μπορούσε, πήρε από το χέρι και τον Ανδρέα και κατέφυγαν σε ένα σπίτι με μποστάνι που είχαν έξω απ’ την πόλη για ασφάλεια. Η κυρά Παρασκευή γέννησε λίγο αργότερα κορίτσι που βαφτίστηκε Στρατούλα, αλλά η ζωή κυλούσε δύσκολα. Ο Ανδρέας βρέθηκε, λοιπόν, μούτσος στον «Ταξιάρχη», στο καΐκι του καπετάν Στέλιου, συγγενή της μητέρας του. Ο «Ταξιάρχης» ήταν από τα μεγαλύτερα ψαράδικα της περιοχής και ο καπετάν Στέλιος μεγάλος δάσκαλος και καλός άνθρωπος. Έλεγε αργότερα ο καπετάν Ανδρέας: “Την πρώτη φορά που πήρα το μερτικό μου απ’ το ψάρεμα, λίγες μπαγκανότες στη χούφτα κι ένα διχτάκι ψάρια, σε λίγα λεπτά έκανα τη σχετικά μεγάλη απόσταση από το λιμάνι στο σπίτι μου. Κυριολεκτικά πετούσα… Τόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου που πήγαινα για πρώτη φορά στη μάνα λίγα λεφτά και ένα διχτάκι ψάρια. Νόμιζα ότι είχα γίνει άντρας. Εκείνο που πρέπει να σας πω ξεχωριστά, είναι η χαρά που πήρα μόλις τ’ αφεντικό μου (ο καπετάν Στέλιος) με πλήρωσε. Η χαρά μου όμως δεν ήταν ότι θα ξόδευα αυτά τα χρήματα για τον εαυτό μου, αλλά γιατί θα τα πήγαινα προσφορά στη μάνα μου”.

Ο καπετάν Στέλιος, μια μέρα που πήγε να πουλήσει ψάρια στη Σμύρνη, κατάλαβε ότι η κατάσταση δεν ήταν καλή. Επιστρέφοντας στο Αϊβαλί μαζεύει τη γυναίκα του, την κυρά Ζωή, την οικογένεια Ζέππου και φεύγουν το βράδυ. Βάζουν πλώρη για Πειραιά αλλά όταν φτάσαν στον Σαρωνικό, ο καιρός τους έριξε στην Αίγινα. Στην Αίγινα άφησαν τις γυναίκες σε ένα μοναστήρι που φιλοξενούσε πρόσφυγες, και ο καπετάν Στρατής με τον Ανδρέα ξεκίνησαν στον «Ταξιάρχη» να αναγνωρίσουν τα νερά. Σύντομα κατάφεραν να βγάζουν γερό μεροκάματο και νοίκιασαν ένα παλιό μικρό σπιτάκι με δύο δωμάτια κοντά στην παραλία όπου ζούσαν όλοι μαζί. Η κυρά Ζωή όμως, που ήταν πάντα ασθενική, πέθανε λίγο αργότερα, και ο καπετάν Στέλιος σύντομα την ακολούθησε. Στην κυρά Παρασκευή παραχωρήθηκε ένα μικρό διαμέρισμα στις προσφυγικές πολυκατοικίες του Τουρκολίμανου και έτσι ο καπετάν Ανδρέας βρέθηκε στον Πειραιά. Πούλησε τον «Ταξιάρχη», που ήταν ακατάλληλος για ψάρεμα στο Φάληρο, και αγόρασε ένα δυνατό τρεχαντήρι, τέτοιο που κανείς άλλος δεν είχε στην περιοχή αφού μπορούσε να ψαρεύει βαθύτερα και να καλάρει τουλάχιστον δύο φορές περισσότερες από τους άλλους ψαράδες. Δυστυχώς, με τον θάνατο της κυρά Παρασκευής λίγο αργότερα, χάνει και τον έλεγχο του ποτού. Γρήγορα γίνεται ο πρώτος ψαράς του όρμου του Φαλήρου, τα ‘κονόμησε και απέκτησε μεγάλη φήμη ως ένας από τους διασημότερους γλεντζέδες· όσα έβγαζε, κάθε βράδυ τα «ακούμπαγε». Σύχναζε στην ταβέρνα του Καούδη στις Τζιτζιφιές, όπου τραγουδούσε ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Άφηνε μάλιστα αρκετά χρήματα, ώστε ο Παπαϊωάννου, που «χαιρόταν όταν τον έβλεπε», έγραψε γι’ αυτόν στην Κατοχή το πασίγνωστο τραγούδι, λόγω του οποίου τον θυμόμαστε και εμείς σήμερα. Μάλιστα, συχνά τραγούδαγε: «Καπετάν Ανδρέα Ζέππο, βαλ’ το χέρι στο γιλέκο», διότι ο Ζέππος έβγαζε από τη τσέπη του γιλέκου χρυσές λίρες. Κάθε βράδυ στα μπουζούκια ξόδευε περιουσίες. Δεν λογάριασε ποτέ το χρήμα, γιατί νόμιζε ότι πάντα θα του έρχονταν όλα βολικά. Η Καίτη Γκρέη τον θυμάται στα μαγαζιά των Τζιτζιφιών και του Μοσχάτου, να μπαίνει να γλεντάει κάθε βράδυ και να «σηκώνει» όλο το μαγαζί. «Πιωμένος ήταν καπετάν φασαρίας», θυμάται, «είχαμε γίνει καλοί φίλοι. Καλόκαρδος όμως άνθρωπος. Όταν έφευγε, σήκωνε σε…μπόγο το τραπεζομάντιλο με ό,τι είχε επάνω, αφού άφηνε ένα μάτσο χρήματα στο γυμνό τραπέζι». Το ίδιο, αλλά…αντίστροφα έκανε ο καπετάν Ανδρέας Ζέππος και όταν έφευγε από το σπίτι του, όπως έλεγε το 1982 ο γιος του: «Η μάνα μας έλεγε, ότι μετά την ψαριά, έφερνε στο σπίτι ένα μεγάλο σωρό με λεφτά, τα έβαζε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, έπειτα σήκωνε το τραπεζομάντιλο σε μπόγο, το έβαζε στον ώμο και έφευγε για τα μπουζούκια». Με τον Παπαϊωάννου ήταν πολύ φίλοι, αλλά είχαν και κάποια μακρινή συγγένεια. Ήταν όμως περισσότερο φίλοι, γιατί έκαναν μαζί και στο ψαροκάικο. Πριν ακόμα γίνει συνθέτης ο Παπαϊωάννου, δούλευε στο καΐκι του Ζέππου. Είχε λοιπόν ένα μπουζουκάκι κι όπως καθόταν στην πρύμνη, τραγούδαγε τους καημούς της δουλειάς τους. Έτσι, αφιέρωσε το ομώνυμο τραγούδι στον καπετάνιο του, που έγινε σουξέ με την αξέχαστη Μαρίκα Νίνου, περίπου το ΄46. Και οι στίχοι του τραγουδιού αυτού τελικά δεν βγήκαν από την φαντασία του συνθέτη. Ήταν η καθημερινή ζωή του καπετάν Ανδρέα Ζέππου… Μια ψαροπούλα είναι αραγμένη, μπρος στ’ ακρογιάλι τον Ζέππο περιμένει. Καπετάν Ανδρέα Ζέππο, χαίρομαι όταν σε βλέπω. Χαίρομαι όταν σε βλέπω, καπετάν Ανδρέα Ζέππο. Όλοι καλάρουνε μα δε πιάνουν ψάρια. Καλάρ’ ο Ζέππος και πιάνει καλαμάρια. Έγια μόλα έγια λέσα, έχει ο σάκος ψάρια μέσα. Έχει ο σάκος ψάρια μέσα, έγια μόλα έγια λέσα. Μέσα το τσούρμο του είν’ όλοι ιππότες. Έξ’ είν’ απ’ την Κούλουρη κι έξ’ Αϊβαλιώτες. Καπετάν Ανδρέα Ζέππο, χαίρομαι όταν σε βλέπω. χαίρομαι όταν σε βλέπω, καπετάν Ανδρέα Ζέππο. Έγια μόλα έγια λέσα, έμπα στη βαρκούλα μέσα. Έμπα στη βαρκούλα μέσα, έγια μόλα έγια λέσα. Ο Ζέππος αγαπούσε τους ανθρώπους και δεν ξέχασε ποτέ ότι και ο ίδιος ήταν πρόσφυγας. Πάντρεψε πολλές ορφανές κοπέλες που δεν είχαν κουμπάρο να τις στεφανώσει, βάφτισε πολλά αβάπτιστα που λόγω της φτώχειας δεν είχαν τα απαραίτητα για το μυστήριο, τάισε τη χήρα και το ορφανό· ακόμη και στις γάτες έδινε τα πατημένα ψάρια για να φάνε. Κυρίως όμως, στη μεγάλη πείνα της Κατοχής, βοήθησε κόσμο και ντουνιά. Το 1941 οι Γερμανοί βομβαρδίζουν τον Πειραιά και οι κάτοικοι αναγκάζονται να καταφύγουν στην Αθήνα. Περνώντας απ’ το Φάληρο, πολλοί ηλικιωμένοι έμειναν εκεί διότι δεν μπορούσαν άλλο να περπατήσουν. Ο καπετάν Ανδρέας δίνει αλεύρι στον φούρνο απ’ τ’ απόθεμά του, και μοιράζει ψωμί. Το καΐκι του έφερε μεγάλα ψάρια, διότι είχαν σκοτωθεί από τις εκρήξεις και επέπλεαν στο νερό και, αντί να τα πουλήσει, τα βράζει και τα μοιράζει συσσίτιο. Μετά την Κατοχή, η έντονη εκβιομηχάνιση και αστικοποίηση της περιοχής, είχε ως συνέπεια τη μόλυνση των φαληρικών υδάτων και το ψάρεμα, πλέον, ήταν αδύνατο. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να επιστρέψει στο Τουρκολίμανο και να ψαρεύει στα ανοικτά, αλλά το ψάρεμα εκεί ήταν πολύ δύσκολο, πολύ κουραστικό και δεν απέφερε πάντα κέρδος· απ’ το πολυπληθές τσούρμο του, κράτησε μόνον δύο-τρία παλικάρια. Τα χρόνια όμως είχαν περάσει, ο καπετάνιος είχε βαρύνει (χώρια που ήταν και αλκοολικός) ενώ μεροκάματο δεν έβγαινε· δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο αυτή τη δουλειά. Περί το 1955 αποφασίζει να δουλέψει ως μανάβης, να παίρνει ψάρια από τα καΐκια και να γυρίζει να τα πουλήσει. Αντί να γυρνάει τις γειτονιές όμως, αξιοποίησε τις γνωριμίες του και πήγαινε ψάρια σε όλες τις ταβέρνες και τα εστιατόρια. Ούτε πάλι, όμως, έβγαζε μεροκάματο γιατί οι ταβέρνες δεν πλήρωναν. Του ‘λεγαν «έλα τη Δευτέρα μετά το Σαββατοκύριακο που θα ‘χουμε δουλειά», αλλά ούτε τη Δευτέρα πλήρωναν γιατί «δεν ήρθε κόσμος». Όμως, και ο ίδιος ο καπετάνιος δεν είχε πια τη δύναμη να γυρίζει την πόλη με τα πόδια και τα βαριά καλάθια· είχε μεγαλώσει. Παίρνει, λοιπόν, ένα καλάθι ψάρια, και στέκεται έξω από τον ηλεκτρικό στο Φάληρο. Βγάζει μικρό μεροκάματο αλλά η πληρωμή γίνεται τουλάχιστον τοις μετρητοίς και όχι όπως στις ταβέρνες. Όταν τελειώνει νωρίς, ψαρεύει μόνος του χταπόδια και τα πουλά την επομένη. Έβαλε μάλιστα και μια ταμπέλα: «Ψάρια απ’ τον καπετάν Ανδρέα Ζέππο». Τα λεφτά δεν έφταναν όμως, και η γυναίκα του, η κυρά Κατίνα, αναγκάζεται να ξενοδουλέψει. Τυχερή στην ατυχία της, την παίρνει βοηθό στο σπίτι της η Φανή, η γυναίκα του λογοτέχνη Κώστα Σούκα. Η Φανή ευεργετήθηκε από τον καπετάνιο όταν στην Κατοχή της έδινε, μαζί με τόσους άλλους, από μια χούφτα ψάρια και επιβίωσαν. Γρήγορα ο καπετάνιος συνδέθηκε με τη φιλολογική συντροφιά του Σούκα, η οποία τον δέχθηκε με σεβασμό και αγάπη· εκεί τον γνώρισε και ο Ευ. Αθηναίος. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους βρήκε μια αναγνώριση για όσα έκανε στην Κατοχή. Φαίνεται όμως ότι, αυτή η υπέρμετρη αγάπη του Ζέππου και βοήθεια που έδινε στον καθένα, να του στοίχισε σε τελευταία ανάλυση και την ίδια του τη ζωή, αφού είναι σίγουρο ότι του στοίχισε το καΐκι του! Γιατί ο Ζέππος ήταν «τρομερά φερέγγυος άνθρωπος κι όταν χρωστούσε αρρώσταινε», όπως είπε κάποτε ο γιος του. Έτσι, κάποια μέρα εκείνης της εποχής, ένας γνωστός του από τη Χαλκίδα, θέλησε να πάρει ένα δάνειο από την Αγροτική Τράπεζα, για να αγοράσει «εργαλεία» για το καΐκι του. Ο Ζέππος μπήκε εγγυητής, αλλά για κάποιον λόγο το δάνειο δεν εξοφλήθηκε και ο Ζέππος δεν είχε τόσα πολλά λεφτά πια για να πληρώσει. Έπρεπε να πληρώσει με το καΐκι του… Το έχασε. Έγινε αλκοολικός από το πιοτό -όταν οι άλλοι έπιναν καφέ, αυτός έπινε ούζο- και κάποια στιγμή δεν άντεξε… Πέθανε από κίρρωση του ήπατος στα 1969, σε ηλικία 55 χρονών. Πέθανε άφραγκος και παρά λίγο να γίνει και έρανος για τα έξοδα της κηδείας του. Τότε, ο Παπαϊωάννου έγραψε προς τιμήν ένα ακόμη τραγούδι, το «Ο Ζέππος εκουράστηκε». Το περίφημο καΐκι του, ο «Άγιος Ευστράτιος», μετά την τράπεζα, άρχισε να αλλάζει χέρια. Βγήκε σε πλειστηριασμό και το αγόρασε μια μεγάλη οικογένεια ψαράδων από το Πέραμα, οι Παγιδαίοι, που το ονόμασαν «Ζέππο». Κάποια στιγμή αποφάσισαν να το πουλήσουν για να πάρουν μεγαλύτερο. Το καΐκι αλλάζει πάλι χέρια. Αυτή τη φορά το αγοράζει ο Ναουσαίος ψαράς Θανάσης Νταντάνης, που ζούσε στην Πάρο. Το κράτησε αρκετά χρόνια και στη συνέχεια πούλησε τον «Ζέππο» στον αρχιτέκτονα Κώστα Γουζέλη. Αυτός περιέβαλε το ιστορικό σκαρί με περισσή αγάπη, το ανακατασκεύασε, του έβαλε πανιά, το έκανε ακόμα πιο όμορφο και κράτησε το όνομά του. Μ’ αυτό, ο γνωστός σκηνοθέτης Γιώργος Κολόζης έκανε τα γυρίσματα της σειράς ντοκιμαντέρ «Αιγαίο νυν και αεί», στο επεισόδιο «Αέρας στα πανιά μας», που προβλήθηκε με επιτυχία από την κρατική τηλεόραση. Ο «Ζέππος» ξανοίχτηκε και πάλι στο Αιγαίο για τις ανάγκες των γυρισμάτων σ’ ένα δύσκολο ταξίδι 1500 μιλίων. Το καΐκι, μετά την εκπομπή, κατέληξε σε έναν από τους συγγενείς της οικογένειας Περατικού και άραξε σε έναν μόλο του πανέμορφου νησιού της Αντιπάρου.

Πότε πέφτει η Καθαρά Δευτέρα - Όλες οι αργίες του 2022

Από φέτος, με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστή Χατζηδάκη, προστέθηκε η 28η Οκτωβρίου, που μέχρι τώρα ήταν προαιρετική αργία. Οι επόμενες αργίες της νέας χρονιάς 7 Μαρτίου - Δευτέρα: Καθαρά Δευτέρα 25 Μαρτίου - Παρασκευή: Επέτειος της Επανάστασης του 1821 22 Απριλίου - Παρασκευή: Μεγάλη Παρασκευή 24 Απριλίου - Κυριακή: Άγιο Πάσχα 25 Απριλίου - Δευτέρα: Δευτέρα του Πάσχα 1 Μαΐου - Κυριακή: Πρωτομαγιά 13 Ιουνίου - Δευτέρα: Αγίου Πνεύματος 15 Αυγούστου - Δευτέρα: Κοίμηση της Θεοτόκου 28 Οκτωβρίου - Παρασκευή: Επέτειος του Όχι 25 Δεκεμβρίου - Κυριακή: Χριστούγεννα 26 Δεκεμβρίου - Δευτέρα: Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων - Σύναξη της Θεοτόκου

Ισπανία: Πέθανε ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο λίγο πριν κλείσει τα 113 του χρόνια

Τρεις εβδομάδες προτού κλείσει τα 113 του χρόνια πέθανε ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Ισπανός, Σατουρνίνο δε λα Φουέντε Γκαρθία. Ο Φουέντε Γκαρθία, πέθανε σε ηλικία 112 ετών και 341 ημερών, ανακοίνωσε σήμερα Τετάρτη η Guinness World Records. Ο Ισπανός είχε ανακηρυχθεί ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο στην ηλικία των 112 ετών και 211 ημερών, σύμφωνα με τον οργανισμό αυτό, ο οποίος έχει έδρα το Λονδίνο. Θα εόρταζε τα 113α του γενέθλια τον επόμενο μήνα.

Η αδιαφορία της αξιοποίησης του Ελληνικού επιστημονικού ανθρώπινου δυναμικού στην ημεδαπή και οι συνέπειες της εισερχόμενα

 Posted: 13 Jan 2022 08:00 AM PST

Γράφει ο Νικόλαος Ουζούνογλου  

 

Η δύναμη των κρατών, ανεξάρτητα του μεγέθους τους, ιδιαίτερα μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β’ Π.Π.), εξαρτάται από την ικανότητα τους να εξασφαλίσουν και να οργανώσουν αποτελεσματικά το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό και την ένταξη τους ως κύριο παράγοντα στην έρευνα και ανάπτυξη για στήριξη του παραγωγικού τους δυναμικού.

 

Οι Η.Π.Α. ενώ πριν από το Β’ Π.Π. είχαν επιστημονικό δυναμικό ισχνότερο από τις χώρες της Ευρώπης – Βρετανία, Γαλλία και κυρίως από την Γερμανία, μετά από το 1945 κατέστη σε σύντομο χρονικό διάστημα παγκόσμια δύναμη με βασικό παράγοντα την τεχνολογική τους ανάπτυξη που βασίστηκε στην προσέλκυση επιστημόνων από πολλές χώρες του εξωτερικού, αρχίζοντας από την ηττημένη Ναζιστική Γερμανία. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την εξέλιξη του πυραυλικού προγράμματος των Η.Π.Α. που ουσιαστικά βασίστηκε στους επιστήμονες που είχαν αυτομολήσει η αιχμαλωτίσει από τις Αμερικανικές δυνάμεις.  

 

Ανάλογη προσπάθεια έκανε η Ε.Σ.Σ.Δ. που η επιστημονική της παράδοση ξεκινάει από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και την πρόσκληση του μεγάλου μαθηματικού Leonard Euler (1707-1783) από την Ελβετία του οποίου το έργο υποστηρίχθηκε από την Τσαρίνα Κατερίνα Α’. Παρά το αυταρχικό καθεστώς τα επιστημονικά επιτεύγματα της Ε.Σ.Σ.Δ. τις δεκαετίες 1950-60 είναι εκπληκτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο Sergei Korolev πατέρας της διαστημικής τεχνολογίας της Ε.Σ.Σ.Δ. παρόλο που εξορίστηκε στην Σιβηρία μαζί με όλο το εργαστήριο του. Ωστόσο το αποτέλεσμα του ψυχρού πολέμου κρίθηκε στον τεχνολογικό τομέα. Το κλειστό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης, που ίσχυε και στην διοίκηση της επιστήμης και τεχνολογίας, αποτέλεσε βασικό παράγοντα στην κατάρρευση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τις λανθασμένες εκ των άνω επιλογές προς τα που πρέπει να δοθεί έμφαση στην τεχνολογία. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν η τεχνολογία των υπολογιστών όπου για δεκαετίες η προσπάθεια ήταν να αντιγραφεί ο πρώτος μικρού μεγέθους υπολογιστής PDP11 της εταιρείας Digital των Η.Π.Α. και η απόρριψη της τεχνολογίας των οπτικών ινών στην μετάδοση σημάτων με αποτέλεσμα να υπάρξει μια καθυστέρηση άνω των15 ετών στην ανάπτυξη δικτύων υψηλής ταχύτητας μετάδοσης πληροφοριών. 

 

Μια άλλη περίπτωση που έχει σχέση με το κύριο θέμα μας είναι η περίπτωση του Ισραήλ. Αν και από την ίδρυση του από το 1948 είχε καταλάβει ότι η επιβίωση που βασιζόταν στην ανάπτυξη δικής του τεχνολογίας, η επιλογή αυτή ισχυροποιήθηκε με την απόφαση της Γαλλίας μετά από τον Πόλεμο των 6 Ημερών να εφαρμόσει εμπάργκο κατά του Ισραήλ, λόγω των σχέσεων της Γαλλίας με τα Αραβικά κράτη. Στο Ισραήλ όμως το μεγάλο τεχνολογικό άλμα έγινε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Εκατοντάδες επιστήμονες από τις χώρες της Ε.Σ.Σ.Δ. προσκλήθηκαν (1992-95) και δημιούργησαν μια εκπληκτική υποδομή που έχει καταστήσει το Ισραήλ πρωτοπόρο στους επιστημονικούς τομείς που εξασφαλίζουν την επιβίωση του σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον.  

 

Ανάλογη γεγονός ίσχυε και στην περίπτωση της Ελλάδος. Με τις καθεστωτικές αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και κυρίως από την Ρωσία χιλιάδες Έλληνες με ανάλογη επιστημονική κατάρτιση, κατά πλειοψηφία καταγόμενοι από τον Πόντο της Ανατολής, βρέθηκαν στην Ελλάδα. Υπήρχε τότε Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Αποδήμων και Παλινοστούντων. Όταν υποβλήθηκε μια πρόταση στο Ίδρυμα αυτό για ένα πρόγραμμα ανάλογο με αυτό του Ισραήλ, η Διοίκηση δεν καταλάβαινε περί τίνος πρόκειται. Ουδείς από τους έχοντες την ευθύνη μπορούσε να καταλάβει την σημασία της αξιοποίησης του επιστημονικού αυτού.  

 

Ας έρθουμε όμως, σε δύο μόνο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που δείχνουν πως το κομματοκρατούμενο κράτος των Αθηνών βλέπει διαχρονικά το ζήτημα της αξιοποίησης της επιστήμης και τεχνολογίας, για την αντιμετώπιση των ζωτικών ζητημάτων της χώρας. Θα μπορούσαν να δοθούν δεκάδες τέτοια παραδείγματα αλλά ας αρκεστούμε για την ώρα σε αυτά τα δύο.  

 

Ιωάννης Αργύρης (1913-2004) 

 

Υπήρξε από τους κορυφαίους επιστήμονες του 20ου αιώνα στον τομέα της Υπολογιστικής Μηχανικής. Σπούδασε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο αλλά ερχόμενος σε αντίθεση με την Μεταξική Δικτατορία μετέβη το 1938 στο 3οέτος των σπουδών του στο Μόναχο να συνεχίσει. Όμως και εκεί τα πράγματα ήταν χειρότερα και διέφυγε στην Ζυρίχη όπου σπούδασε το ΕΤΗ (Πολυτεχνείο της Ζυρίχης). Μετά από τον Β’Π.Π. εξελίχθηκε σε πρωτοπόρο μηχανικό και ανέπτυξε υπολογιστικές μεθόδους στην αεροδυναμική για την σχεδίαση αεροσκαφών που μέχρι τότε γινόντουσαν με εμπειρικές μεθόδους και ήταν χρονοβόρες. Αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν καθηγητής σε δύο κορυφαία Πανεπιστήμια στο Imperial College και στο Στρασβούργο.  

 

Όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής την περίοδο 1975-76 έδινε τον αγώνα η Ελλάδα να γίνει δεκτή στην τότε Ε.Ο.Κ., σε συνάντηση του με τον Καγκελάριο Helmut Schmidt έγινε λόγος περί της κατάστασης στην Ελλάδα της έρευνας. Ο Καγκελάριος του ανέφερε ότι υπάρχει ο Ι. Αργύρης και ότι θα έπρεπε να τον αξιοποίηση η Ελλάδα. Πράγματι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσκάλεσε τον Ι. Αργύρη εξασφαλίζοντας την δημιουργία μιας βασικής υποδομής να ξεκινήσει η χώρα ερευνητική προσπάθεια σε κρίσιμους τομείς. Η πρώτη πράξη του Ι.Αργύρη ήταν να καλέσει Έλληνες του εξωτερικού να συμβάλλουν στην προσπάθεια αναφέροντας τα σχέδιο του και την δημιουργία ενός κέντρου δοκιμών στην Λίμνη της Εύβοιας. Όμως με την εμφάνιση του άρχισε η αντίδραση από : (α) το τότε κατεστημένο του συστήματος καθηγητών που είχαν το προνόμιο δια βίου εδρούχων στα ΑΕΙ, (β) των κομματικών φατριών μέσα στο τότε κυβερνών κόμμα που διέδιδαν ότι ο Αργύρης θέλει δικό του ιδιωτικό αεροπλάνο και από όλα περισσότερο: (γ) την σκληρή αντίδραση του πανίσχυρου μπλοκ των αντιπροσώπων ξένων εταιρειών που έχουν εμποδίσει κάθε ανάλογη προσπάθεια και έχουν πανίσχυρες προσβάσεις στην εκάστοτε εξουσία. Ο τελευταίος παράγοντες δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα ότι υπήρξε ο κυριότερος παράγοντας που οδήγησε την χώρα στην οικονομική καταστροφή του 2010.  

 

Όμως ο Ι. Αργύρης ήταν σκληρό καρύδι. Αν και δεν είχε πρόσβαση πλέον στον Ηγέτη που τον είχε προσκαλέσει, προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να συνεχίσει. Για να τον αναγκάσουν να τα παρατήσει, βρέθηκε η εξής μέθοδος: κάποια φορά είχε στείλει με τραπεζικό έμβασμα ο ίδιος 150 Μάρκα στην Γερμανία για να δακτυλογραφηθεί μια έκθεση του. Οι εγκάθετοι που είχαν αναλάβει τον εξοστρακισμό του, κατέθεσαν μήνυση για «παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος».  

 

Συνέπεια ήταν να καταδικαστεί πρωτόδικα με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί ο Ιωάννης Αργύρης να τα παρατήσει να φύγει.  

 

Μαρία Πέτρου (1953-2012)  

 

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε Φυσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπήρξε πρωτοπόρος επιστήμων στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και μηχανικής όρασης. Ανέπτυξε νέες μεθόδους αναγνώρισης εικόνων και δίδαξε στα Πανεπιστήμια Surrey and Imperial College του Λονδίνου.  

 

Στα τέλη του 1990 βλέποντας ότι το Πρόγραμμα Μικροδορυφόρων του Πανεπιστημίου Surrey προσελκύει το ενδιαφέρον γειτονικών χωρών πείρε την πρωτοβουλία να προσπαθήσει να φέρει το πρόγραμμα της κατασκευής μικροδορυφόρων στην Ελλάδα. Ήταν η εποχή που ο ελληνικός προϋπολογισμός χρηματοδοτούσε την έρευνα και ανάπτυξη πολλών χωρών…Η αείμνηστη Μαρία Πέτρου προσπαθούσε να πείσει με ένα ελάχιστο κόστος να αναλάβει κρατική εταιρεία το πρόγραμμα που είχε ιδρυθεί αρχές του 1970 με σκοπούς που απόλυτα ταίριαζε με το πρόγραμμα. Την εποχή εκείνη η κρατική αυτή εταιρεία από τους 4.000 υπαλλήλους διορισμένους από τα κόμματα οι περισσότεροι είχαν αποσπαστεί σε κομματικά γραφεία. Η πρόταση εύρισκε παντού μπροστά εμπόδια πολλαπλάσια από αυτά που είχε συναντήσει ο Ι. Αργύρης.. Αποτέλεσμα το πρόγραμμα έγινε από άλλη χώρα με την απόκτηση της τεχνογνωσίας των μικροδορυφόρων.  

 

Το σοβαρότερο όμως είναι δαπανήθηκαν πολλοί πόροι για προγράμματα που στηριζόταν σε ιδέες αντίθετες σε αρχές της φυσικής. Δεν είναι τυχ+αίο ότι πολλές φορές οι πολιτικές ηγεσίες πείθονται από εφευρέτες που ισχυρίζονται ότι έχουν ανακαλύψει το «αεικίνητο», δηλαδή την κατασκευή μιας μηχανής που χωρίς να της δοθεί ενέργεια μπορεί να λειτουργεί ασταμάτητα. Η ιδέα αυτή του Perpetuum Mobile ήταν ελκυστική τον 18ο αιώνα, όταν δεν είχαν διατυπωθεί τα αξιώματα της Θερμοδυναμικής που αποκλείουν την πιθανότητα να κατασκευαστεί αυτό και ας βρισκόμαστε στο 21ο αιώνα.  

 

Σημειώνουμε ότι η Ελλάδα άργησε 20 χρόνια να γίνει μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ΕΟΔ) με το σύνθημα «αν περάσει δορυφόρος από πάνω μας θα τον ρίξουμε»1.. και μετά όταν έγινε η χώρα μέλος του ΕΟΔ, ο τρόπος διαχείρισης των προγραμμάτων οδήγησε στην σχεδόν αποπομπή της χώρας από τον Οργανισμό αυτό…  

 

Όπως είπαμε παραπάνω αυτά είναι μόνο δύο από τα δεκάδες παραδείγματα….μπορούν να γραφθούν πολυσέλιδες διατριβές το πώς εμποδίστηκαν πάρα πολλές προσπάθειες για την τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας.  

 

Συμπέρασμα  

 

Η λεπτομερής ανάλυση μεμονωμένων περιπτώσεων οδηγεί στα εξής συμπεράσματα:  

 

- Διαχρονικά οι πολιτικές ηγεσίες στερούνται κατανόησης της σημασίας της τεχνολογίας για την επίλυση των ζωτικών ζητημάτων της χώρας, σε απόλυτο βαθμό. Το γεγονός ότι ουδείς συζητάει σήμερα την τεράστια απώλεια του επιστημονικού δυναμικού την περίοδο μετά από το 2010 δείχνει αυτή την αλήθεια. Η χώρα κάθε χρόνο χάνει το ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να προσφέρει πάρα πολλά.  

 

- Το κομματικοκρατούμενο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να ανεχθεί την διατάραξη του πελατειακού συστήματος διοίκησης με την ανάπτυξη μιας βιομηχανίας που θα στηρίζεται στην αλυσίδα: δημιουργία-ανάπτυξη και πρόοδο.  

 

Οι παραπάνω διαπιστώσεις συχνά διατυπώνονται με την φράση: «είμαστε μικρή χώρα .. μας φθάνει η βαριά μας βιομηχανία που είναι ο τουρισμός»2.  

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι παραπάνω συμπεριφορές - αυτό που είχε ονομάσει ο Βασίλης Βασιλικός από την δεκαετία του 1960 των «εντός των τειχών» - έχουν ιδεολογική αφετηρία την εγκαθίδρυση του φατριαστικού κομματικού συστήματος μετά από την 27 (14) Σεπτεμβρίου 1831 στην ελεύθερη Ελλάδα.  

 

Νικόλαος Ουζούνογλου  

Ομότ. Καθ. Ε.Μ.Πολυτεχνείου  

 

Παραπομπές

 

1 https://www.protothema.gr/blogs/kwstas-tsaoysis/article/592726/poios-thumatai-ton-dimitri-marouda/  

2 http://www.economy365.gr/article/128422/theoharis-varia-viomihania-gia-tin-ellada-o-toyrismos

Μια γενιά που ακόμα σέβεται τις Αξίες

 

«Σήμερα γκρεμίστηκε μια εκκλησιά»

 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

 

Στα χρόνια του Σταλινισμού, ο οποίος είχε μετατρέψει την σοβιετική χώρα σε απέραντο εργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιών (κνούτο=μαστίγιο) ή σε στρατόπεδο εξοντώσεως αντιφρονούντων, χιλιάδες φυλακισμένοι είχαν επισκεπτήριο μία φορά τον χρόνο, για δεκαπέντε λεπτά. Οι γυναίκες τους – όπως μας το διηγείται ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ - που συχνά ζούσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τα ναύλα τους, όλο το χρόνο, για να ταξιδέψουν την ορισμένη ημερομηνία, που μπορούσαν να αντικρίσουν το πρόσωπο του συζύγου τους, μόλις για 15 λεπτά, και μάλιστα πίσω από ένα αγκαθωτό πλέγμα.

Κι ενώ «ζούσαν» γι’ αυτήν την στιγμή και ετοίμαζαν τα λόγια, που θα τους έλεγαν μες στα λίγα αυτά λεπτά, τις πιο πολλές φορές δεν άνοιγαν καθόλου το στόμα, μόνο κοιτάζονταν με πόνο όλη την ώρα, ώσπου να τις απομακρύνουν οι δεσμοφύλακες. Κι αυτό γινόταν για 10, 15 και 25 χρόνια.

 

Τι κρατούσε τόσο σφιχτά δεμένες τις καρδιές εκείνες; Μα το βαθύ και δυνατό μυστήριο της οικογένειας, το ευλογημένο καταφύγιο. Τα δεκαπέντε λεπτά αρκούσαν, για να βιώσουν και να επιβεβαιώσουν οι δύστυχες εκείνες γυναίκες, την θεόζευκτο ένωση. 

 

Είναι γνωστό πως, όσο βασίλευαν στις χώρες εκείνες τα σκοτάδια του μαρξισμού, οι θεσμοί που δέχτηκαν τα πιο βαριά πλήγματα ήταν η οικογένεια και η Ορθοδοξία, η οποία περιβάλλει τον γάμο και την οικογένεια με την ομορφιά και την ιερότητα του μυστηρίου. 

 

Θυμίζω ότι ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης και παράδειγμα προς μίμηση, είχε αναδειχθεί ο Πάβελ Μορόζιν, ο φανατισμένος έφηβος, που κατήγγειλε στις αρχές τους γονείς του, ως κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλώντας την δολοφονία τους και του οποίου το άγαλμα κατεδαφίστηκε, όταν σαρώθηκε ο «υπαρκτός» ζόφος. 

 

Ο Μορόζιν είχα υψωθεί σε πρότυπο επαναστατικής αρετής και κομματικής αφοσιώσεως, όντας στην πραγματικότητα η πιο κυνική ενσάρκωση του ολοκληρωτικού πνεύματος, αυτού που απέκοβε τον άνθρωπο από κάθε κοινωνικό, πνευματικό και προσωπικό δεσμό, για να μπορεί να απορροφηθεί εξ ολοκλήρου από το Κόμμα, να μεταβληθεί σε πειθήνιο ενεργούμενό του. 

 

Όταν κατέπεσε το καθεστώς του τρόμου, όλα αυτά σωριάστηκαν σε συντρίμμια. Όμως, ό,τι άρχισε εκεί, τελειώνει στην σάπια Δύση, της οποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή απόφυση και κακέκτυπο. Το βλέπουμε όλοι. Βάλθηκαν όλα τα κατακάθια της ψευτοπροόδου να μαγαρίσουν και να διαλύσουν την οικογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, ανάδειξη της ασέλγειας σε ισόκυρο με τον γάμο γεγονός, ποινικοποίηση ουσιαστικά της πολυτεκνίας, πράξεις που μαραζώνουν το ολόδροσο δέντρο της οικογένειας. Και όπως έχω ξαναγράψει τα δηλητήρια ενσταλάζονται από το σχολείο ακόμη. 

 

Δεν θα βρεις στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο ούτε ένα κείμενο στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στο οποίο να εξυμνείται και να προβάλλεται η υγιής οικογένεια. Διαζύγια, απιστίες γονέων, ενδοοικογενειακή βία, σκύβαλα και περιτρίμματα, που μαυρίζουν τις ψυχές των παιδιών. Και μετά απορούμε για τον πολλαπλασιασμό των εγκλημάτων συζυγοκτονίας.  

 

(Πόσο επίκαιρος είναι ο Φώτης Κόντογλου, όταν έγραφε πριν από 50 χρόνια, στα «Μυστικά Άνθη»: «Η νεότητα μαραζώνει γιατί δεν έχει, η δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στη ζωή της, μήτε ενθουσιασμό για κάποιες ιδέες, μήτε όρεξη για τίποτα. Άκεφη και ανόρεχτη. Είναι σαν υπνοβάτης. Συζητά ολοένα για ασήμαντα πράγματα που τους δίνει μεγάλη σημασία και είναι να κλαίγει κανείς ακούγοντας τις κουβέντες της, τα πειράγματά της, και βλέποντας τις ανόητες σκηνοθεσίες, που μ’ αυτές προσπαθεί να δώσει κάποια σημασία στη ζωή. 

 

Οι ψυχές των νέων είναι ρημαγμένες από τα άγρια ένστικτα, που τα ανεβάσανε στην επιφάνεια από τα σκοτεινά τάρταρα της ανθρώπινης φύσης, κάποιοι εχθροί του ανθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ανθρωποφάγοι, που ανάμεσά τους πρωτοστατεί ένας τρελός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σαν παλιόγρια λεγόμενη Βολταίρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ένα πλήθος από τέτοια όρνια και κοράκια και νυχτερίδες. 

 

Όσοι τους θαυμάζανε, ας καμαρώσουνε σήμερα τα φαρμακερά μανιτάρια που φυτρώσανε μέσα στις καρδιές και στις ψυχές της γαγγραινιασμένης ανθρωπότητας»).  

 

Η απροκάλυπτη όμως πολεμική κατά της οικογένειας «γεννά» και θρέφει και μια άλλη καταστρεπτική για την ύπαρξή μας παράμετρο. 

 

Ο θεσμός της οικογένειας, εκτός από προστασία και θαλπωρή, ικανοποιεί και την ανάγκη που αισθάνεται το άτομο να είναι μέλος μιας κοινότητας οικείας, αμεσότερης και προσωπικής. Λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός και καταφύγιο. Είναι μικρογραφία της πατρίδας. («Δεν ζει χωρίς πατρίδα, η ανθρώπινη ψυχή» λέει ο Παλαμάς). 

 

Τις τελευταίες όμως δεκαετίες εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού και αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού, καταστρέψαμε αδίστακτα της εθνικές μας ρίζες, εγκαταλείψαμε την έξοχη παράδοσή μας, που δεν ήταν ένα στοιχείο αισθητικό και διακοσμητικό όπως συνήθως το θεωρούν οι «θολοκουλτουριάρηδες», αλλά το υπαρξιακό υφάδι ζωής του λαού μας, αποδυναμώσαμε και διαλύουμε πια την οικογένεια και ιδού τα επίχειρα της αφροσύνης. Διάλυση της οικογένειας σημαίνει διάλυση και της πατρίδας.  

 

Διαβάζουμε τούτες τις πονηρές ημέρες ότι ακόμη και σε διαζύγια φτάνουν οικογένειες λόγω του «ιού της διχόνοιας». Αιτία το εμβόλιο. Η παραφροσύνη δεν περιγράφεται. Στα χωριά μας στην Πιερία έλεγαν οι παππούδες μας, όταν άκουγαν για διαζύγια και διάλυση οικογένειας, ότι «σήμερα γκρεμίστηκε μια εκκλησιά». Μεγάλη κουβέντα. Καταδεικνύει την σπουδαιότητα του γάμου, της συζυγίας. «Μόνο το φτυάρι του νεκροθάφτη χώριζε τα αντρόγυνα», όπως έλεγε ο μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης. Ο λαός μας θεωρούσε το γλέντι του γάμου την μεγαλύτερη χαρά στην ζωή του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ευχόταν «και στις χαρές σου» στους ελεύθερους. Στα δημοτικά του τραγούδια βάζει την φύση να συμμετέχει, να συστενάζει και να συνωδίνει, όταν χωρίζονται ανδρόγυνα.  

 

«Ποτάμι επλημμύρισε κι εις περιβόλι εμβαίνει  

Ποτίζει δέντρα και μηλιές, μηλιές και κυδωνίτσες.  

Και μια μηλιά γλυκομηλιά δεν σώνει να ποτίσει.  

Άλλη μηλιά την ερωτά κι άλλη μηλιά της λέγει:  

Μηλιά τα μήλα σε βαρούν ή ο καρπός σε βλάπτει,  

ή ο περιβολάρης σου νερό δεν σε ποτίζει;  

-Μηδέ τα μήλα με βαρούν, μηδ’ ο καρπός με βλάπτει,  

μηδ’ ο περιβολάρης μου νερό δεν με ποτίζει,  

μονάχα στη ριζούλα μου ανδρόγυνο ευλογήθη  

κι όρκο έκαμε στους κλώνους μου να μην αποχωρίσει,  

τώρα θωρώ χωρίζονται και κιτρινοφυλλιάζω».  

 

Νατσιός Δημήτρης 

δάσκαλος-Κιλκίς

Λευκή, καστανή ή μαύρη ζάχαρη: Ποια είναι η διαφορά πέραν του χρώματος

 
ΔΙΑΤΡΟΦΗΝΙΚΗ ΜΠΑΚΟΥΛΗ

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ό,τι είναι γλυκό δεν έχει απαραίτητα ζάχαρη. Τουλάχιστον, στη φυσική της μορφή. Επίσης, ό,τι είναι γλυκό δεν είναι απαραίτητα και η χαρά της θερμίδας. Ας δούμε τι υπάρχει στην αγορά, για να καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε στις συσκευασίες των προϊόντων (όπου βλέπουμε τα 'χωρίς ζάχαρη' ή 'χωρίς τεχνητά γλυκαντικά' ή 'σιρόπι καλαμποκιού' κλπ) και τελικά, τι μας κάνει καλό. 

Fun fact: ένα αναψυκτικό έχει 7 κουτάλια του γλυκού ζάχαρη, οι μπανάνες 3 κουταλάκια ανά 100 γραμμάρια κι ένα ντόνατ έχει 3.5 κουταλάκια.

Η Kristine Nolin, αναπληρώτρια καθηγήτρια χημεία στο University of Richmond, η οποία μελετάει τις ενώσεις που υπάρχουν και δίνουν ως αποτέλεσμα τη γλυκύτητα, εξήγησε στο Conversation πως για να καταλάβουμε τι τρώμε και τι πίνουμε, πρώτα πρέπει να καταλάβουμε πώς λειτουργούν οι γευστικοί μας κάλυκες.

“Υπάρχει η ιδέα ότι γευόμαστε διαφορετικές γεύσεις, σε διαφορετικά σημεία της γλώσσας μας. Δεν ανταποκρίνεται, ωστόσο στην πραγματικότητα. Οι γευστικοί κάλυκες είναι περιοχές στη γλώσσα που περιέχουν δεκάδες κύτταρα γευστικού υποδοχέα. Αυτά μπορούν να ανιχνεύσουν τις πέντε γεύσεις - γλυκό, ξινό, αλμυρό, πικρό και ουμάμι (βλ. ευχάριστη, νόστιμη γεύση).

Όταν τρώμε, τα μόρια της τροφής διαλύονται με το σάλιο και εν συνεχεία 'πλένονται' από όλους τους γευστικούς κάλυκες, όπου συνδέονται με διαφορετικά κύτταρα του υποδοχέα της γεύσης. Μόνο αυτά που έχουν συγκεκριμένο σχήμα μπορούν να συνδεθούν με συγκεκριμένους υποδοχείς. Και αυτό μας δίνει την αντίληψη των διαφορετικών γεύσεων.

Τα μόρια που έχουν γλυκιά γεύση συνδέονται με συγκεκριμένες πρωτεΐνες -στους υποδοχείς- που λέγονται G-proteins. Μόλις γίνει η σύνδεση, ενεργοποιείται σειρά σημάτων προς τον εγκέφαλο που τα ερμηνεύει ως γλυκύτητα”.

Πάμε τώρα, και σε ό,τι κάνει γλυκιά τη γεύση. 

ΦΥΣΙΚΑ ΣΑΚΧΑΡΑ

Είναι τύποι υδατανθράκων, γνωστοί ως σακχαρίτες. Αποτελούνται από άνθρακα, οξυγόνο και υδρογόνο. Οι ομάδες οξυγόνου και υδρογόνου κάνουν τη ζάχαρη κολλώδη στην αφή. Τα πιο απλά σάκχαρα λέγονται μονοσακχαρίτες (χημικές ενώσεις που δεν διασπώνται σε απλούστερες και είναι κρυσταλλικά, άχρωμα και διαλυτά στο νερό σώματα). Στην κατηγορία αυτή ανήκουν η γλυκόζη (σάκχαρο από φυτά), η φρουκτόζη (σάκχαρο από φρούτα) και η γαλακτόζη (σάκχαρο από γάλα).

Η λευκή ζάχαρη (κυκλοφορεί και ως επιτραπέζια) λέγεται σακχαρόζη, προέρχεται από το ζαχαροκάλαμο και είναι παράδειγμα δισακχαρίτη -ένωση δυο μονοσακχαρίτων. Συγκεκριμένα ενώνονται μόριο γλυκόζης με μόριο φρουκτόζης. Άλλος κοινής χρήσης δισακχαρίτης είναι η λακτόζη (γάλα και μαλτόζη -προέρχεται από δημητριακά).

Προφανώς και το σώμα επεξεργάζεται διαφορετικά το κάθε ένα. Εν τέλει όμως, όλα γίνονται ενέργεια. Η ποσότητα ενέργειας που παίρνουμε από τη ζάχαρη, μετριέται σε θερμίδες. Από τη λευκή ζάχαρη παίρνουμε 4 θερμίδες, ανά γραμμάριο. Κρατήστε πως τα πρόσθετα σάκχαρα έχουν μηδέν θρεπτικά συστατικά, είναι κενές θερμίδες και ότι οι διατροφολόγοι συνιστούν να μην καταναλώνουμε περισσότερα από 13 κουτάλια του γλυκού ζάχαρη, τη μέρα -καθώς αυξάνει τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2, των καρδιακών νόσων, μας παχαίνει και μας κάνει να πεινάμε. 

ΑΛΚΟΟΛΕΣ ΖΑΧΑΡΗΣ

Υπάρχουν σε ποικιλία τροφίμων (ανανάς, μανιτάρια, καρότα, φύκια κλπ) και συχνά προστίθενται σε τσίχλες χωρίς ζάχαρη, οδοντόκρεμες και ποτά και τρόφιμα 'χωρίς ζάχαρη'. Ενώ αποτελούνται από τα ίδια άτομα με τα σάκχαρα, οι αλκοόλες σακχάρου δεν απορροφώνται καλά από τον οργανισμό και για αυτό μας δίνουν λίγες θερμίδες (από 1.5 έως 2 ανά γραμμάριο). Αυξάνουν το σάκχαρο στο αίμα μας, όταν υπερβαίνουμε τα όρια, όχι όμως στο βαθμό που το κάνει η λευκή ζάχαρη. Συνήθως τα τρόφιμα που έχουν αλκοόλες ζάχαρης, έχουν υψηλό ποσοστό λίπους ή αλατιού -για να γίνει η αντιστάθμιση.

ΣΙΡΟΠΙ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΟΥ

Εχει υψηλή περιεκτικότητα σε φρουκτόζη και είναι υβριδικό γλυκαντικό ζάχαρης. Παρασκευάζεται από το μηδέν, με άμυλο καλαμποκιού που αποτελείται από χιλιάδες μόρια γλυκόζης. Αυτή υποβάλλεται σε επεξεργασία -με δεύτερο ένζυμο- για να γίνει μέρος της φρουκτόζη (από 42 έως 55 τοις εκατό). Πρόκειται για μείγμα που είναι γλυκό, είναι και φθηνό, αλλά έχει και πολλές θερμίδες. Υπάρχει στα περισσότερα επεξεργασμένα τρόφιμα και ποτά.

Φυσικά γλυκαντικά χωρίς ζάχαρη: πρόκειται για πρόσθετα τρόφιμα -πχ στέβια- και φυσικές αλκοόλες ζάχαρης. Τα μόρια δεν είναι σάκχαρα, μπορούν όμως να συνδεθούν με τους υποδοχείς της γλυκύτητας και έτσι παίρνουμε τη γλυκιά γεύση.

ΤΕΧΝΗΤΑ ΓΛΥΚΑΝΤΙΚΑ

Είναι χημικές ουσίες που παράγονται σε εργαστήρια -δεν υπάρχουν στη φύση και κυκλοφορούν ως 'γλυκαντικά υψηλής έντασης'. Δίνουν γλυκιά γεύση γιατί συνδέονται με υποδοχείς στους γευστικούς κάλυκες. Το αμερικανικό FDA έχει εγκρίνει έξι τέτοιες ουσίες. Οι πιο γνωστές είναι η σακχαρίνη, η ασπαρτάμη και η σουκραλόζη. Συνήθως τα τεχνητά γλυκαντικά είναι πιο γλυκά από τη ζάχαρη (πχ η σακχαρίνη είναι από 200 έως 700 φορές πιο γλυκιά από την άσπρη ζάχαρη) και κάποιες δεν διασπώνται εύκολα από τον οργανισμό μας. Η κατανάλωση τους μπορεί να μειώσει την πρόσληψη θερμίδων και υδατανθράκων.

Η στέβια είναι μόριο που προέρχεται από τα φύλλα του φυτού Stevia redaudiana και περιέχει 'γλυκά' μόρια πολύ μεγαλύτερα από τα περισσότερα σάκχαρα (είναι από 30 έως 150 φορές πιο γλυκά από τη γλυκόζη).

Το monk fruit προέκυψε ως ανταγωνιστής της στέβια. Υπάρχει για περισσότερα από 1000 χρόνια -στην Κίνα-, είναι μικρό, στρογγυλό και ανήκει στην οικογένεια των κολοκυθιών. Πήρε το όνομα του από τους μοναχούς που το ανακάλυψαν “και βοηθά τους ανθρώπους να απαλλαγούν από τους εθισμούς στη ζάχαρη”. Τα γλυκά μόρια που διαθέτει είναι 250 φορές πιο γλυκά από τη γλυκόζη.

Το κοινό της στέβια και του monk fruit είναι πως δεν διασπώνται εύκολα από το ανθρώπινο σώμα -και για αυτό δεν παίρνουμε πολλές θερμίδες, όταν τα καταναλώνουμε.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΗΣ

Η λευκή και η καστανή (είτε είναι ανοιχτό καστανό, είτε πιο σκούρο) έχουν διαφορά στη γεύση και στο χρώμα (φευ), αλλά προέρχονται από τις ίδιες καλλιέργειες (ζαχαροκάλαμο, ζαχαρότευτλο). Δεν προκύπτουν ωστόσο, και από τις ίδιες διαδικασίες. Η λευκή έχει σειρά σταδίων επεξεργασίας (συγκομιδή, πλύσιμο, εκχύλιση, καθαρισμός, κρυστάλλωση κλπ, με τη μελάσα (σιρόπι που προέρχεται από τη ζάχαρη) να εξαφανίζεται για να προκύψει το λευκό χρώμα.

Σε ό,τι αφορά την καστανή ζάχαρη, αφότου αφαιρεθεί η μελάσα, μετά προστίθεται ξανά. Στην ουσία είναι λευκή ζάχαρη με επικάλυψη μελάσας. Αυτή η ουσία ευθύνεται για το χρώμα και την αύξηση της θρεπτικής αξίας.

Η καστανή ζάχαρη έχει ελαφρώς υψηλότερη περιεκτικότητα σε ασβέστιο, σίδηρο και κάλιο, αλλά σε ποσοστό που δεν την κάνει καλή πηγή βιταμινών ή μετάλλων. Μικρή είναι και η διαφορά των θερμίδων: ένα κουταλάκι του γλυκού καστανή ζάχαρη (4 γραμμάρια) περιέχει 15 θερμίδες και αυτό της λευκής έχει 16.3 θερμίδες.

Η μαύρη ζάχαρη είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, σε επεξεργασία, γεύση (καπνιστής καραμέλας) και διατροφική αξία. Για αρχή, η μελάσα παραμένει ανέπαφη από την αρχή έως το τέλος. Η μαύρη ζάχαρη προέρχεται από λευκό ζαχαροκάλαμο και παράγεται με βρασμό του χυμού ζαχαροκάλαμου, μέχρι να γίνει ένα σκούρο σιρόπι που εν συνεχεία, ψύχεται και αφήνει σκούρα καφέ και μαύρα κομμάτια ζάχαρης.

Η διατροφική αξία της μαύρης ζάχαρης είναι πολύ υψηλότερη, αφού έχει σημαντικά μέταλλα (σίδηρο, μαγνήσιο, μαγγάνιο και χαλκό) σε καλή ποσότητα. Στην Ασία χρησιμοποιείται ως τρόπος για να απαλλαγούν οι γυναίκες από τα συμπτώματα του προεμμηνορροϊκού συνδρόμου -καθώς διαπιστωμένα χαλαρώνει τους μύες. Ανά γραμμάριο έχει 4 θερμίδες.

Για όλους αυτούς τους λόγους έγινε trend μέσα στο 2021, για τα ροφήματα (όπως ο καφές και το τσάι), αλλά και για τα γλυκίσματα -όπου μπαίνει ως σιρόπι, το οποίο προκύπτει από το βράσιμο ίσης ποσότητας μαύρης ζάχαρης και νερού.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Θα θυμάστε πως μπορείτε πάντα, να χρησιμοποιείτε το φυσικό μέλι ως γλυκαντική ουσία, έτσι; Σε κάθε περίπτωση, τα υποκατάστατα ζάχαρης αναφέρονται ως πρόσθετα τροφίμων. Το ότι προέρχονται από φυτά ή ότι είναι φυσικά, δεν σημαίνει πως είναι και απαραίτητα πιο ασφαλή ή πιο αποτελεσματικά, ως προς τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα και την απώλεια βάρους. Υπερβολική κατανάλωση μπορεί να οδηγήσει σε παρενέργειες.

Ερευνητές έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους για τη σακχαρίνη και την ασπαρτάμη και ενδεχόμενη σύνδεση με τον καρκίνο -που δεν έχει διαπιστωθεί επιστημονικά. Για να μειώσουμε την πρόσληψη ζάχαρης, είναι χρήσιμο να μειώσουμε ζαχαρούχα αναψυκτικά, χυμούς, σοκολάτες, γλυκά και επεξεργασμένα τρόφιμα.

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Deltacron: Τι ξέρουμε για τη νέα μετάλλαξη που εμφανίστηκε στην Κύπρο

 

Τη Deltacron ταυτοποίησε σε δείγματα θετικών περιστατικών από την κυπριακή κοινότητα ο καθηγητής Λεόντιος Κωστρίκης

Νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού με την ονομασία Deltacron, φαίνεται να εντοπίστηκε στην Κύπρο.

Τη Deltacron ταυτοποίησε σε δείγματα θετικών περιστατικών από την κυπριακή κοινότητα, η ομάδα του καθηγητή του Τμήματος Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου, δρ. Λεόντιος Κωστρίκης.

Μιλώντας στo κυπριακό κανάλι Sigma Live, ο δρ Κωστρίκης είπε πως ταυτοποίηθηκε σε 25 περιστατικά και φαίνεται ότι τα στελέχη έχουν γονιδιακό υπόβαθρο της μετάλλαξης Δέλτα.

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΑΘΜΟΥ «ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΕΠΙ ΤΙΜΗ» ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΗΡΩΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑ

 

Του Ευάγγελου Γριβάκου, Αντιστρατήγου ε.α. - Νομικού

 

Ο Εμμανουήλ Παπάς γεννήθηκε το 1772 στο χωριό Δοβίστα (νυν «Εμμανουήλ Παπάς» ) Σερρών. Η πατριωτική δράση του ξεκίνησε ενωρίς καθόσον, ως ευκατάστατος ευπατρίδης, διέθετε μεγάλα χρηματικά ποσά προς «εξαγορά» από τους Τούρκους προνομίων επ΄ωφελεία των αδυνάτων και κατατρεγμένων συμπατριωτών του, ακόμη και της ποινής του θανάτου.

 

Το 1817, μετά από διαμάχη με τον τοπάρχη Γιουσούφ Μπέη, εγκαταθίσταται στην Κων/πολη και μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Στις 23 Μαρτίου 1821 και κατόπιν εντολής του Δημ. Υψηλάντη, φορτώνει ένα πλοίο με οπλισμό και πολεμοφόδια, μεταβαίνει στην Μονή Εσφιγμένου του Αγ. Όρους και ξεκινά πυρετώδεις προετοιμασίες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, με στρατολόγηση εθελοντών Μοναχών και Ελλήνων από τα χωριά της Χαλκιδικής. 

 

Η Επανάσταση στην Χαλκιδική εκδηλώθηκε στις 17 Μαΐου 1821. Αρχηγός της «και υπερασπιστής της Μακεδονίας» ανακηρύχθηκε ο Εμμανουήλ Παπάς, με ορμητήριο το Αγ. Όρος. Το εκστρατευτικό σώμα κινήθηκε επί δύο αξόνων. Στον βόρειο άξονα ενήργησε ο Εμμανουήλ Παππάς προς Απολλωνία και Στενά της Ρεντίνας, με σκοπό να αποτρέψει ενισχύσεις των Τούρκων από Βορά και στον δυτικό ο γενναίος Οπλαρχηγός Σταμάτιος (Στάμος) Κάψας (ή καπετάν Χάψας), από το χωριό Παζαράκι της Κασσάνδρας, που προέλασε μέσω των χωριών Κομίστα, Ιερισσός, Αρναία, Αγ. Πρόδρομος , Γαλάτιστα, κατέλαβε τα επαναστατημένα Βασιλικά και κατεδίωξε την τουρκική δύναμη μέχρι το χωριό Σέδες (Θέρμη). 

 

Στα μέσα Ιουνίου 1821, ο Μπαϊράμ Πασάς, ορμώμενος με 23.000 στρατό από Ανατ. Θράκη, προσέβαλε τα τμήματα του Εμμανουήλ Παπά και τα απώθησε. Στη συνέχεια εισήλθε στην Θεσσαλονίκη, ενίσχυσε τον στρατό του και κινήθηκε προς Βασιλικά τα οποία ήδη είχε καταλάβει ο Αχμέτ Μπέης των Γιαννιτσών, που κατέσφαξε τον πληθυσμό τους. Οι επαναστάτες του Χάψα, μάταια προσπάθησαν να αντιτάξουν άμυνα κατά του Μπαϊράμ Πασά έξω από τα Βασιλικά, στην θέση Τσελέπη Πέτρα, στους πρόποδες του βουνού Βουζιάρη. Κάμφθηκαν πολεμώντας ηρωικά και αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 62 νεκρούς, μεταξύ των οποίων και ο καπετάν Χάψας, ενώ οι απώλειες των Τούρκων προσέγγισαν τους 500. Με την κατάρρευση του μετώπου οι επαναστατικές δυνάμεις διασκορπίσθηκαν και η κεντρική Χαλκιδική παραδόθηκε στους Τούρκους που πυρπολούσαν και έσφαζαν αδιακρίτως. 

 

Ο Εμμανουήλ Παππάς έφυγε από το Αγ. Όρος και ήλθε στην Κασσάνδρα για να οχυρώσει την διώρυγα της Ποτίδαιας. Στις αρχές Ιουλίου 1821 οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση κατά της διώρυγας αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να την εκπορθήσουν, τραπέντες εις άτακτο φυγή. Σε αυτή την πρόσκαιρη νίκη συνέβαλαν και 11 ψαριανά πλοία τα οποία, από την πλευρά της θάλασσας, βομβάρδισαν το τουρκικό στρατόπεδο και ανεφοδίασαν τους επαναστάτες. 

 

Παρά τις πρόσκαιρες επιτυχίες, η κατάσταση στην Κασσάνδρα δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή. Ο Παπάς, στην απόγνωσή του, έγραψε προσωπική επιστολή στον Δημ. Υψηλάντη ζητώντας βοήθεια. Η απάντηση του Υψηλάντη ήλθε αρνητική με την αιτιολογία ότι οι δυνάμεις ασχολούνταν ολοκληρωτικά με την πολιορκία της Τρίπολης. 

 

Στις 30 Οκτωβρίου οι Τούρκοι κατέλαβαν την οχύρωση της Ποτίδαιας και μετά ολόκληρη την Κασσάνδρα και την Σιθωνία. Ο Παπάς με δυσκολία κατέφυγε στο Αγ. Όρος όπου επικρατούσε η ίδια κατάσταση. Απογοητευμένος και από την στάση των Μοναχών - που συνθηκολόγησαν με τον διοικητή Θεσ/νίκης Αβδούλ Αβούδ και αρνούνταν να συνεχίσουν τον αγώνα - αποφάσισε να αναχωρήσει για την Ύδρα με το πλοίο του φίλου του Αντώνη Βισβίζη. Διαπλέοντας τον Καφηρέα, νότια της Εύβοιας και εξαντλημένος από τις κακουχίες και τις συγκινήσεις του πολέμου άφησε την τελευταία του πνοή στις 5 Δεκεμβρίου 1821. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Ύδρα και ετάφη με τιμές Αρχιστρατήγου. Στις 17 Ιουνίου 1966 τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στις Σέρρες και εναποθηκεύθηκαν κάτω από τον ανδριάντα του, στην πλατεία Ελευθερίας.  

 

Εν κατακλείδι, ο Εμμανουήλ Παππάς υπήρξε μια από τις πλέον ευγενείς και πατριωτικές μορφές της Παλιγγενεσίας, που δαπάνησε την τεράστια περιουσία του (300.000 δίστηλα τάλαρα) για την επιτυχία της Επανάστασης. Αν και αγνοούσε την στρατιωτική τέχνη, ο αγώνας που με Πίστη και ισχυρή θέληση οργάνωσε και διεξήγαγε στην Μακεδονία, ενέπλεξε, επί σχεδόν ένα χρόνο, σημαντικό όγκο τουρκικών δυνάμεων παρέχοντας, έτσι, περισσότερο χρόνο στους επαναστατημένους Έλληνες του Νότου να οργανωθούν για την αντιμετώπιση του προελαύνοντος εχθρού. Το παράδειγμά του ακολούθησαν και τα περισσότερα από τα 11 τέκνα του. Τρία, μάλιστα, από αυτά σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης: Ο Αθανάσιος, το 1826, ακολουθώντας τον Καραϊσκάκη στην Στερεά Ελλάδα, ο Ιωάννης, μαζί με 50 Μακεδόνες πολεμιστές στο Μανιάκι (20 Μαΐου 1826) με τον Παπαφλέσσα και ο Νικόλαος, στην μάχη του Καματερού (27 Ιανουαρίου 1827) κατά του Κιουταχή. 

 

To 1843, στο Ελληνικό Βουλευτήριο αναρτήθηκε το όνομά του Εμμανουήλ Παπά ως ενός από τους πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης και με Βασιλικό Διάταγμα απονεμήθηκε σ’ αυτόν τιμητικά ο βαθμός του «Συνταγματάρχου».  

 

Εν τούτοις, σε σύγκριση με τις υπηρεσίες που προσέφερε προς την Πατρίδα και με βάση τα σημερινά δεδομένα, ο βαθμός του Συνταγματάρχου ήταν «κατώτερος» της προσωπικότητας του Παπά και τον αδικούσε κατάφωρα. Άλλωστε, ο ίδιος ο Δημ. Υψηλάντης, διαρκούντος του Αγώνα, τον είχε ονομάσει «πληρεξούσιον αρχηγόν και διοικητήν των στρατιωτικών δυνάμεων του Αγίου Όρους, της Κασσάνδρας και της Θεσσαλονίκης» δηλ. Αρχιστράτηγο.  

Η δικαίωση ήλθε πέρυσι με την ευκαιρία του εορτασμού για την συμπλήρωση των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 και του θανάτου του. Το Ελληνικό Κράτος, με το από 3-12-2021 Προεδρικό Διάταγμα ( ΦΕΚ 3047/10-12-2021 τ. Γ’) και έπειτα από Πρόταση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας και σχετική Απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικών Επιτελείων (ΣΑΓΕ), απένειμε σε αυτόν τον Μακεδονομάχο του 1821 τον βαθμό του «Υποστρατήγου επί τιμή» (την μέγιστη διάκριση που μπορεί να δοθεί, βάσει κειμένης νομοθεσίας, σε αυτές τις περιπτώσεις) «για τον απαράμιλλο ηρωισμό, την αυτοθυσία και την αφοσίωση που επέδειξε προς το Ελληνικό Έθνος και την Επανάσταση του 1821». Την τιμητική διάκριση ανακοίνωσε επίσημα εκ μέρους των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας ο Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγος κ. Λαλούσης Χαράλαμπος μετά την αρχιερατική Θ. Λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση που έλαβαν χώρα στις 5 Δεκεμβρίου2021, στον Ι. Ναό του Αγ. Αθανασίου της γενέτειρας του Εμμανουήλ Παπά, με την παρουσία πολιτειακών, πολιτικών, στρατιωτικών κλπ Αρχών. 

 

Η απονομή του «Υποστρατήγου επί τιμή» στον Εμμανουήλ Παπά επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι: Η ΕΥΓΝΩΜΟΜΟΥΣΑ ΠΑΤΡΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΙ ΤΑ ΑΞΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΛΗΣΜΟΝΕΙ. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και οι αγώνες του υπόδειγμα φωτεινό για τους Νεοέλληνες.

πηγή

Σύγχυση στον Καναδά για εξελισσόμενη νευρολογική ασθένεια

 

Ανησυχία έχει σκορπίσει στον Καναδά μια εξελισσόμενη νευρολογική ασθένεια, που προκαλεί σύγχυση στους ειδικούς εδώ και πάνω από δυο χρόνια, και τώρα δείχνει να επανεμφανίζεται.

Πληροφοριοδότης από την περιοχή Νιου Μπρούνσγουικ μίλησε στον «Guardian», διατηρώντας την ανωνυμία του, και προειδοποίησε για την ασθένεια που εμφανίζεται να πλήττει έναν αυξανόμενο αριθμό νέων ανθρώπων και να προκαλεί ραγδαία νοητική εξασθένιση σε ορισμένους από αυτούς.

Μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα εργαζόμενος του δικτύου υγείας Vitalité, μίας από τις δυο υγειονομικές Αρχές της επαρχίας, τόνισε ότι ο αριθμός των ύποπτων κρουσμάτων αυξάνεται και ότι νεαροί ενήλικες χωρίς υποκείμενα νοσήματα αναπτύσσουν μια σειρά από συμπτώματα όπως ραγδαία απώλεια βάρους, αϋπνίες, παραισθήσεις, νοητικές δυσκολίες και περιορισμούς της κινητικότητας.

Το θέμα που έχει προκύψει, ωστόσο, είναι το εξής: Ενώ ο επίσημος αριθμός των υπό διερεύνηση κρουσμάτων, δηλαδή 48 περιπτώσεις, παραμένει σταθερός, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το πρόβλημα την άνοιξη του 2021 πολλαπλές πηγές υποστηρίζουν ότι η συρροή ενδέχεται πλέον να αποτελείται ακόμη και από 150 άτομα, καθώς πολλές ακόμη περιπτώσεις που αφορούν νέους ανθρώπους απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση. «Πραγματικά ανησυχώ για αυτά τα κρούσματα, επειδή μοιάζουν να εξελίσσονται ταχύτατα» αναφέρει η πηγή του «Guardian». «Ανησυχώ για εκείνους και τους οφείλουμε κάποιου είδους απάντηση».

Ταυτόχρονα έχουν καταγραφεί τουλάχιστον εννιά περιπτώσεις, στο πλαίσιο των οποίων δυο άτομα που βρίσκονταν σε στενή επαφή χωρίς να έχουν γενετικές συνδέσεις ανέπτυξαν συμπτώματα, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως η εμφάνιση της νόσου συνδέεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Μεταξύ των περιστατικών που έχουν σημειωθεί είναι ένας άνδρας, ο οποίος ανέπτυξε συμπτώματα άνοιας και διαταραχής συνέργειας μυών. Η σύζυγός του, που είχε αναλάβει τη φροντίδα του, ξαφνικά άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα ύπνου, αλλά και ατροφίας μυών, άνοιας και παραισθήσεων. Πρόκειται για μία 30χρονη, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση που περιγράφεται ως μη λεκτική, τρέφεται με σωληνάκι και υποφέρει από διαρκή σιελόρροια, ενώ η νοσηλεύτρια που τη φρόντιζε, η οποία διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής της, άρχισε πρόσφατα να παρουσιάζει επίσης συμπτώματα νευρολογικής εκφύλισης.

πηγή