Τι έμαθα μετά από έξι χρόνια στο εξωτερικό: Ο τελικός απολογισμός ενός μετανάστη και μια κατάθεση ψυχής

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια έγραψα αυτό το κείμενο, που έγινε viral για κάποιες εβδομάδες και εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές στο stefivos.com. Ακολούθησε μια βροχή από μηνύματα, e-mails και friend requests που δεν είχε να κάνει με το αν ήταν καλογραμμένο ή όχι,

αλλά με το ότι ήταν μια ειλικρινής κατάθεση των εμπειριών μου, οι οποίες ήταν πολύ κοινές με αυτές των χιλιάδων άλλων Ελλήνων που έφυγαν από την μαμά πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Σήμερα κλείνω άλλα τρία χρόνια στο εξωτερικό και κάνω τον δεύτερο απολογισμό.

Ήρθα στην Αγγλία κατευθείαν για δουλειά, έχοντας κάνει όλες μου τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Πήγα αρχικά σε μια πόλη (όχι στο Λονδίνο), όπου δεν ήξερα κανέναν, με μόνο κίνητρο ότι θα μπορούσα επιτέλους να συντηρώ τον εαυτό μου με τα δικά μου λεφτά. Στην πορεία, και επιστρέφοντας αρκετά συχνά στην Ελλάδα, ανακάλυψα ότι δεν την έχουν όλοι αυτή την ανάγκη, είτε γιατί απλά βρέθηκαν με λεφτά και δεν τους πολυνοιάζει είτε γιατί φοβούνται να αφήσουν τα πάντα πίσω και να ξενιτευτούν είτε γιατί απλά είναι τεμπελχανάδες που δεν ψάχνουν για δουλειά, αλλά για δικαιολογίες.
Ανοίγει παρένθεση. Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μια αντίληψη ότι επειδή τελειώσαμε πανεπιστήμιο, κάποιος μας χρωστάει μια καλή δουλειά. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία συνεχίζει ακόμα και σήμερα, μετά από εφτά χρόνια κρίσης, με αποτέλεσμα να ακούς γονείς ανέργων να λένε “δεν σπούδασα τόσα χρόνια το παιδί μου για να γίνει σερβιτόρος”. Και συνήθως είναι οι ίδιοι που μας λένε “εσύ έφυγες, τι ανάγκη έχεις; Αλίμονο στα δικά μας παιδιά”. Όντως, τι ανάγκη έχουμε εμείς που αφήσαμε τις οικογένειές μας για να μην γίνουμε κηφήνες; Κλείνει η παρένθεση.
Ήμουν ανέκαθεν αυτό που λένε πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Ο ορισμός ο ίδιος βασικά. Αν δεν υπήρχε η ταινία με τον Βέγγο, θα νόμιζα ότι η φράση είχε βγει για μένα. Στα 27 μου, όταν έφυγα, είχα σπουδάσει Ψυχολογία, είχα μεταπηδήσει στα ΜΜΕ, είχα δουλέψει σερβιτόρος, σε τηλεφωνικά κέντρα, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, είχα εκδόσει και δύο βιβλία, αλλά όταν ήρθα στο εξωτερικό ξαναγύρισα στην Ψυχολογία. Πάνω που δούλευα σε αυτό τον τομέα επί δύο χρόνια και οι γονείς μου πίστευαν ότι το παιδί τους είχε ξαναβρεί τον σωστό δρόμο, τον εγκατέλειψα για να ασχοληθώ με την εκπαίδευση προσωπικού και το e-learning.
Μην ανησυχείτε αν δεν ξέρετε τι ακριβώς είναι. Ούτε οι γονείς μου έχουν καταλάβει ακριβώς. Είναι κάτι που δεν πολυέχουμε στην Ελλάδα, κυρίως γιατί δεν πολυέχουμε σοβαρές μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε όμως σοβαρούς νέους επιχειρηματίες, οπότε ελπίζω ότι κάποτε θα ευδοκιμήσει και στη χώρα μας αυτό το φρούτο.
Με τέτοιο μυαλό λοιπόν, φοβόμουν ότι δε θα στεριώσω ποτέ σε τίποτα. Έβλεπα τους συνομήλικούς μου να προοδεύουν και να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές, και φοβόμουν ότι εγώ θα βαρεθώ πάλι και θα ξεκινήσω κάτι άλλο. Σχεδόν το έκανα, όταν πήρα την απόφαση να γίνω αυτόφωτος digital marketer. Ευτυχώς, βαρέθηκα νωρίς και το άφησα.
Ο πρώτος χρόνος στην τελευταία μου δουλειά, σε αυτή που είχα μόλις ξεκινήσει όταν έγραψα το προηγούμενο κείμενο, πέρασε εύκολα. Το αντικείμενο συνέχιζε να με ενδιαφέρει. Επίσης, σχολούσα στις 5 ακριβώς. Μεγάλη πολυτέλεια ο ελεύθερος χρόνος.  Το πρόβλημα ήταν ότι έπαιρνα τα λιγότερα λεφτά απ’ όσους ήξερα, και το Λονδίνο ήταν (και είναι) μια πόλη ακριβή. Τα έξοδα έτρεχαν, αλλά ο μισθός είχε κάτσει σταυροπόδι και δεν το κουνούσε ρούπι. Και όσες ελεύθερες ώρες και να είχα, δεν έφταναν για να αγοράσω εισιτήρια ούτε για να πάω σουπερμάρκετ.
Έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Έλα όμως που στην εκπαίδευση προσωπικού είχα εμπειρία μόνο ένα χρόνο και ήμουν ήδη 30. Σε μια συνέντευξη, με ρώτησε ο υποψήφιος μάνατζερ: “Κοιτώντας το βιογραφικό σου, βλέπω ότι αλλάζεις συχνά επαγγέλματα. Πώς ξέρω ότι θα μείνεις εδώ αν σε πάρουμε;”
Περιττό να πω ότι δεν με πήραν.
Είχα κι άλλες συνεντεύξεις, αλλά όσο και αν έφτανα στην πηγή, νερό δεν έπινα. Πάντα με έτρωγε κάποιος άλλος με περισσότερη προϋπηρεσία. Δεν ήταν και δύσκολο, εδώ που τα λέμε.
Κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να λιώσω στη δουλειά. Έπρεπε να αποκτήσω εμπορεύσιμες δεξιότητες ώστε να γίνω ανταγωνιστικός σε μια πολύ απαιτητική αγορά εργασίας. Άρχισα να δουλεύω μεθοδικά, να μαθαίνω καινούρια πράγματα και να τα εφαρμόζω. Παράλληλα, συνέχιζα την αναζήτηση.
Μέσα σε δύο χρόνια έκανα σχεδόν διακόσιες αιτήσεις και στις περισσότερες δεν μου απάντησαν ποτέ. Πάει, έλεγα μερικές φορές, σε αυτή τη δουλειά θα μείνω μια ζωή, να με εκμεταλλεύονται και να με ρωτάνε συνέχεια πράγματα που τους έχω εξηγήσει δεκαπέντε φορές. Άνθρωποι που παίρνουν τα διπλά λεφτά από μένα και δεν ξέρουν πώς να διαβάσουν ένα ζιπαρισμένο αρχείο.
Αυτές οι φορές, όταν η αυτοπεποίθηση μου έπιανε πάτο δηλαδή, ήταν οι φορές που κοιτούσα για δουλειές και εκτός Λονδίνου. Σε όλη την Ευρώπη. Μια φορά ήμουν τόσο απογοητευμένος που κοίταξα και στην Ελλάδα. Βρήκα μια θέση στο LinkedIn, έστειλα μήνυμα για μια διευκρίνιση, αλλά δε μου απάντησαν ποτέ.
Τον προηγούμενο Νοέμβρη, πάνω που είχα εγκαταλείψει την αναζήτηση εργασίας λόγω απογοήτευσης, με πήραν τηλέφωνο από μία μεγάλη εταιρεία. Μία πολυεθνική που όλοι γνωρίζετε. Έκανα την πρώτη συνέντευξη, πήγε καλά. Έκανα άλλες τέσσερις συνεντεύξεις, πήγαν καλά. Μου ζήτησαν να ταξιδέψω στα κεντρικά τους για μία παρουσίαση, πήγε κι αύτη καλά.
Μου πρόσφεραν μια δουλειά ανώτερη από τη θέση για την οποία είχα κάνει αίτηση. Η πρότασή τους ήταν πολύ δελεαστική, αλλά είχε ένα μειονέκτημα: η δουλειά ήταν στην Πράγα. Θα έπρεπε να αφήσω το Λονδίνο και να πάω σε μία πόλη άγνωστη (ναι, σκέφτεστε ότι είναι ωραία, το ξέρω, αλλά εγώ δεν έχω πάει).
Ζυγίζοντας την πρότασή τους, ένιωσα πως ήμουν μπροστά στην πραγματική ενηλικίωση. Παλιά νόμιζα ότι είχε έρθει όταν έκλεισα τα δεκαοχτώ. Μετά όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μετά όταν έφυγα στο εξωτερικό. Λάθος. Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν αποδέχεσαι την πικρή αλήθεια: η καριέρα και τα λεφτά σε κάνουν να πάρεις αποφάσεις που δε θα είχες πάρει διαφορετικά. Ωραίοι οι ιδεαλισμοί, αλλά στο τέλος του μήνα δεν πληρώνουν λογαριασμούς. Δυστυχώς.
Δέχτηκα. Δεν είχα την πολυτέλεια να πω όχι. Μετά από 6 χρόνια στο εξωτερικό, μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ανέβω αρκετά σκαλιά. Δεν δικαιούμουν να σκοντάψω.
Φεύγω σε τρεις εβδομάδες και έχω πολλά να κάνω. Πώς πακετάρεις ξανά όλη σου την ζωή όμως; Πώς αφήνεις τα πάντα πίσω σου για δεύτερη φορά; Πώς αποχωρίζεσαι αυτά που μόλις είχες αποκτήσει; Πώς πας σε μια χώρα όπου δεν έχεις πάει ποτέ, όπου δεν έχεις κανέναν, όπου μιλάνε μια γλώσσα που δεν μιλάς, όπου έχουν διαφορετικό νόμισμα; Δεν έχω κανένα σημείο αναφοράς στην Πράγα. Όλα θα είναι καινούρια. Και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο τρομακτικό είναι.
Θα συνηθίσω και θα αντεπεξέλθω. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Όσοι είμαστε στο εξωτερικό από ανάγκη έχουμε γίνει εξαιρετικοί σχοινοβάτες. Δεν δικαιούμαστε να πέσουμε, γιατί πολύ απλά από κάτω δεν έχουμε δίχτυ ασφαλείας. Δεν έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο πατρικό για να γλιτώσουμε λεφτά. Δεν έχουμε τη μάνα μας να μας ετοιμάζει φαγητό ή να μας στέλνει κρέατα από την επαρχία ούτε τον πατέρα μας να τρέχει στις τράπεζες και στις Εφορίες επειδή δεν προλαβαίνουμε εμείς. Κι επειδή και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τέτοια βοήθεια, να πω ότι αυτοί είναι οι πιο άξιοι από όλους μας. Όσοι όμως έχουν βοήθεια από την οικογένεια, ας μιλήσουν τελευταίοι.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα λοιπόν;
Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί, μετά το προηγούμενο, μου έστελναν γνωστοί και άγνωστοι για να τους συμβουλεύσω αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό ή όχι. Ήταν κάτι που φανέρωνε απόγνωση και το σεβόμουν, αλλά δεν απάντησα ποτέ με ναι ή όχι. Ίσως γιατί ούτε κι εγώ είχα ξεκάθαρη απάντηση μέσα μου. Τώρα όμως έχω και είναι αυτή:
Αν θέλεις μια καλή δουλειά, μπορείς να την έχεις. Αλλά θα πρέπει πρώτα να φας πολλά σκατά για να την αποκτήσεις. Και όταν θα την αποκτήσεις, μπορεί να μην είναι εκεί που θέλεις. Είσαι διαθέσιμος λοιπόν να αλλάξεις την ζωή σου, όχι μία, αλλά όσες φορές χρειαστεί; Είσαι έτοιμος ή έτοιμη να κάνεις θυσίες και υποχωρήσεις; Μπορεί να συμβιβαστείς με το άγνωστο; Αν ναι, καλώς. Βούτα στο κενό και προσευχήσου να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αν όχι, πάλι καλώς. Μείνε σε αυτά που ξέρεις, αρκεί να μην γκρινιάζεις μετά. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Έχοντας γράψει το κείμενο για τα τρία χρόνια στο εξωτερικό και τελειώνοντας αυτό για τα έξι, το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πού θα είμαι στα εννιά χρόνια. Στην Πράγα; Πίσω στο Λονδίνο; Πίσω στην Ελλάδα; Κάπου αλλού; Κανείς δεν το ξέρει. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε μια όμορφη χώρα με κουτοπόνηρους κατοίκους και πονηρούς πολιτικούς. Φάγαμε λαίμαργα τους καρπούς από τα δέντρα χωρίς να φυτέψουμε άλλα. Τώρα πρέπει να φύγουμε μακριά για να βρούμε τροφή.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος άλλαξε και μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει. Φοβάμαι ότι η επιλεκτική μας προσοχή θα μας στοιχίσει. Πιστεύουμε ότι κάποτε θα επιστρέψουν οι χρυσές εποχές, οι οποίες όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κάντε μια χάρη λοιπόν στα παιδιά σας, στα αδέρφιά σας και σε όποιον άλλο μπορείτε να επηρεάσετε: μάθετέ τους να αγαπάνε τους ξένους. Όποιος αφήνει την πατρίδα και την οικογένειά του, μετανάστης ή πρόσφυγας, έχει τους δικούς του λόγους και κουβαλάει την δική του ιστορία. Αύριο μπορεί να είναι το παιδί σας. Ή εσείς.
Πηγή

23 Δεκεμβρίου του 1835. Η δημιουργία του Δήμου Πειραιώς

Λένε πως όταν ο Όθωνας, νεαρός ακόμη, κατέφτανε για πρώτη φορά στ΄ Ανάπλι, στα πλαίσια της υποδοχής του, είχε κανονιστεί οι πυροβολητές ψηλά από το κάστρο να αποδώσουν τιμές, ρίχνοντας με τα κανόνια, μόλις ο πρώτος Βασιλιάς του νεοσύστατου Κράτους θα πατούσε το πόδι του στην γη. Και όταν η στιγμή αυτή έφτασε ο Αξιωματικός έδωσε το παράγγελμα:

– “Πυρ κροτοβολεί”. Κανείς όμως δεν κουνήθηκε.
– “Πυρ κροτοβολεί” ξαναφώναξε. Μάταια, τίποτα.
Ο Κολοκοτρώνης που στεκόταν από κοντά κατάλαβε τι γινόταν και φώναξε
– “Φωτιά ορέ”. Κι έτσι τα κανόνια του Αναπλιού απέδωσαν τιμές.

Δυσκολίες αμέτρητες την πρώτη περίοδο ελεύθερης ζωής, όπως η ποικιλία διαλέκτων ανάλογα με την περιοχή προέλευσης, διαφορετικότητα ενδυμασιών ηθών και παραδόσεων και σε μεγάλο βαθμό τρόπου ζωής.

Έτσι με ανάλογες δυσκολίες άρχισε και ο εποικισμός που Πειραιά, αμέσως μετά την απελευθέρωση. Οικογένειες που αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, εξαθλιωμένες από τα δεινά της επανάστασης, μετακόμιζαν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε περιοχές άγνωστες για τους ίδιους. Η μεταφορά της Πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα ήταν που έδωσε την ώθηση για την εξέλιξη του Νέου Πειραιά. Όμως τώρα δεν υπήρχε ένας νέος Θεμιστοκλής να αναλάβει την αναγέννηση εκ βάθρων μιας πολιτείας που υπήρχε μόνο στην αρχαία ιστορία. Στην ίδια θέση, μια παράγκα ενός τούρκου Τελωνοφύλακα στεκόταν θλιβερή, τα βομβαρδισμένα ερείπια του Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα και το σπίτι ενός Γάλλου του Καϋράκ, που έμενε μαζί με την κόρη του. Γύρω τους έλη και λιμνάζοντα ύδατα ενώ πραγματικό κατόρθωμα ήταν ο διάπλους του πειραϊκού λιμένα, με υφάλους και αβαθή να καραδοκούν να αρπάξουν κάποιο πλοίο, θύμα της απροσεξίας του κυβερνήτη του.

Πειραιάς 1845

Οι πρώτοι έποικοι έπρεπε να δαμάσουν τα χίλια οκτακόσια έτη ερημιάς που βασίλευαν στην περιοχή. Μια βασιλεία παράδοξη που έστησε πρώτα ο Ρωμαίος ύπατος Σύλλας με τον ξεριζωμό εκ θεμελίων της αρχαίας πολιτείας, παίρνοντας την εκδίκησή του εναντίον των Πειραιωτών, όχι για την ανυπακοή τους στη Ρώμη, αλλά και γιατί έβριζαν ακατανόμαστα την όμορφη σύζυγό του Μετέλλα. Κάποιος Έλληνας της αυλής του πήγε να τον σταματήσει. “Τι πας να κάνεις;” του λέει “Πας να κάψεις εκείνους που αντιστάθηκαν στους Πέρσες; Που γέννησαν τη δημοκρατία, την ελευθερία;” Και ο Σύλλας απάντησε “Πηγαίνετε αλλού να πείτε αυτά τα λόγια. Εγώ δεν ήρθα εδώ να σπουδάσω αλλά για να καταστρέψω τους επαναστάτες”.

Για έναν άλλο νόμο τον Βυζαντινό που έπρεπε να επβληθεί ξανά, ακολούθησαν οι υπερβόριοι μισθοφόροι Βαράγκοι που έκαψαν εκ νέου την πόλη ως αντίποινα κάποιας άλλης ανυπακοής. Οι πρόγονοι των σημερινών Νορβηγών που εμφανίζονται σήμερα ως οι πλέον πολιτισμένοι, χάραξαν τα “κατορθώματά τους” στα πλευρά του Λιονταριού, του φύλακα του Πειραιά.

Ακολούθησαν οι Βενετοί που με τον Μοροζίνη μπροστάρη της αρπαγής μετέφεραν το χαραγμένο σύμβολο για να φυλάει πιστά ξένους τόπους και ξένες πατρίδες. Τέλος ακολούθησαν οι Τούρκοι που δεν ήταν μόνο Τούρκοι, αλλά και Αλβανοί και Αιγύπτιοι και Βόσνιοι και Αλγερινοί και Μαυριτανοί αλλά και κάθε φυλή της Ανατολής που ήρθε κάτω από την σκιά μιας ταυτότητας που έγραφε “Οθωμανός” να διαφεντεύσει τόπους που δεν γνώριζε.

Πειραιεύς, Πόρτο ντι Λεόνε, Πόρτο ντι Ντράκο, Ασλάν λιμάνι, Υδραίϊκα, Χιώτικα, Κρητικά, Μανιάτικα. Και ιδού ο νέος Πειραιάς γεννήθηκε!

Καλλιτεχνική απεικόνιση της θέας από τον λόφο της Καστέλλας
(Λόφο Μουνυχίας) το 1836

Σε αντίθεση με την λαμπρή υποδοχή του Όθωνα στο Ανάπλι, όταν ο ίδιος βασιλιάς έφτασε στον Πειραιά, για να αποβιβασθεί του έβαλαν στα πόδια του να πατήσει μια σανίδα από ριμαγμένο σκαρί πλοίου για να μην βυθιστεί στο βούρκο της ακτής. Λες και ήταν ριζικό σημάδι το πόδι του νέου βασιλιά να μην πατήσει Αττική γη και θάλασσα αλλά ξύλο πλοίου, δείχνοντας πως το μέλλον του ήταν να φύγει αργότερα από την ίδια πολιτεία με πλοίο για πάντα.

Υδραίος το 1844 στον Πειραιά

Οι πρώτοι έποικοι μόνοι κι έρημοι σε μια πολιτεία που δεν ήταν πολιτεία αλλά όραμα, μια σκιά που διαγραφόταν μόνο στα σχέδια των πολεοδόμων και στις αναφορές των βασιλικών διαταγμάτων. Όμως τα διατάγματα δεν έτρεφαν, δεν έδιναν πόσιμο νερό δεν απέτρεπαν τις αρρώστιες και τις πλημμύρες που μάστιζαν τότε την περιοχή, καθώς στους γυμνούς λόφους του Πειραιά και στις απότομες κατωφέρειές του όταν έβρεχε έτρεχαν ρυάκια νερού που γρήγορα μετατρέπονταν σε ποτάμια. Και οι έποικοι μεταξύ άλλων έπρεπε μόνοι και αβοήθητοι να αντιμετωπίσουν και τη φύση με τις πλημμύρες. Και ούτε 300 δεν ήταν όλοι-όλοι. Γιατί τόσους απαιτούσε ο νόμος για να γίνει ένας Δήμος, εξαιρουμένων των “νέων χωρίων δι΄ αποίκων”. Και ο Πειραιάς ανήκε στην εξαίρεση. Σαράντα έποικοι στις 25 Οκτωβρίου του 1835 υποβάλλουν αίτημα στη Βασιλική Γραμματεία των Εσωτερικών:

“…διότι εκτός άλλων δυστυχημάτων υπαρχόντων και επαπειλουμένων, πολλαί οικοδομαί κινδυνεύουν να βλαφθούν εκ της πλημμύρας των νερών, των οποίων την θεραπείαν δεν ημπορεί να επιφέρη άλλος παρά η δημοτική αρχή” Και οι σαράντα υπογράφουν το έγγραφο που στο τέλος του φέρει την επισήμανση:
“Εν Πειραιεί τη 25 Οκτωβρίου 1835” Πόσους αιώνες άραγε απαιτούσε η ιστορία στο βωμό της λήθης για να ξαναγραφτεί τέτοιο έγγραφο; Εν Πειραιεί τη…

Όψη Πειραϊκού λιμένα το 1842 (AUGUSTIN LEMAITRE)

Τα νερά των πλημμυρών μαζί με την αποφασιστικότητα των σαράντα πρώτων εποίκων που δεν ήταν ακόμη Πειραιώτες αλλά που ήθελαν τόσο πολύ να γίνουν, πραγματοποιήθηκαν με την έγκριση της Γραμματείας για εκλογή του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.

Στις 23 Δεκεμβρίου του 1835 η πρώτη δημοτική αρχή αναλαμβάνει τα καθήκοντά της δίνοντας τον απαιτούμενο όρκο μέσα στα ερείπια της εκκλησίας του κατεστραμμένου Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο νέος Πειραιάς είναι πραγματικότητα. Πρώτος Δήμαρχος του “χωρίου Πειραιεύς” ο Υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης. Αυτός είναι ο θεμελιωτής της πόλης. Ουδέποτε τιμήθηκε για την θεμελίωση όπως έπρεπε. Επί των ημερών του έγιναν σχεδόν τα πάντα. Πρώτο σχολείο, πρώτο σχέδιο πόλης, πρώτη εκκλησία μέχρι και δημοτική αστυνομία. Και όλα αυτά με το Δημοτικό Συμβούλιο ελλείψη δημοτικού οικήματος να συνεδριάζει στο σπίτι του Εμμανουήλ Δεικτάκη όχι γιατί ήταν ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, αλλά διότι το σπίτι του θεωρήθηκε ένα από τα τρία καλύτερα

Και τα προβλήματα χιλιάδες και δύσκολα. Τέλματα ολόγυρα έφραζαν τους υδάτινους δρόμους. Εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ηλεκτρικός Σταθμός δόθηκε η ονομασία Λιμήν Αλών. Μόνο λιμήν δεν ήταν όμως. Οι πρώτοι έποικοι το αποκαλούσαν “βρωμολίμνη” που θα φέρει “τις μεγαλύτερες στην πόλη νόσους ένεκα των δυσωδών αναθυμιάσεων” έγραφαν σε επιστολές διαμαρτυρίας προς τον επαρχιακό Διευθυντή. Πού να βρεθούν όμως τα χρήματα για την αποξήρανσή της;

Και ο αγαθός Κυριάκος Σερφιώτης έγραφε στον Βασιλιά “προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης”. Δηλαδή πέφτω στα πόδια σας για να με προσέξετε! Ποιός ο Κυριάκος Σερφιώτης! Που δεν ήταν κάποιος τυχαίος που απλά έγινε Δήμαρχος. Ήταν γιος του Καπετάν Αντώνη Σερφιώτη, διάσημου ωκεανοπόρου με δικό του καράβι που είχε φτάσει μέχρι το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Αλλά και ο Κυριάκος δεν υστέρησε σε τόλμη αφού έλαβε μέρος στο ναυτικό αγώνα κατά την διάρκεια της επανάστασης. Κι αυτός ο ναυμάχος, έφτασε να παρακαλεί θερμώς “προσπίπτων εδαφιαίως” στα πόδια του Βασιλιά για το καλό του Πειραιά!

προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης
(Κυριάκος Σερφιώτης)

Έτσι όμως με τέτοιες προσωπικότητες όπως του Κυριάκου Σερφιώτη χτίστηκε το μέλλον της πόλης που έμελλε να γίνει λίγο αργότερα η Πρωτεύουσα της Ναυτιλίας και του Εμπορίου. Από το τίποτα στα πάντα.

Οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε σε κάθε περίσταση τις 161 οικογένειες που δήλωσαν “Πειραιώτες” στην πρώτη απογραφή του 1836. Απογραφή που μόνο στον Πειραιά της εργασία και της δημιουργίας, τελείωνε με την υποσημείωση “Ουδείς πένης και ανίκανος να εργασθή…”.

Πηγή:pireorama.blogspot.com

ΑΛΙΜΟΣ 2019 ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ

Το μυστικό για τη μακροζωία είναι αυτό που πολλοί… σιχαίνονται!

Δεν έχει σημασία αν τρέχει κανείς πολύ ή λίγο, αρκεί να τρέχει, καθώς έτσι μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Οι επιστήμονες- μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής, Εμμανουήλ Σταματάκης, της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ- συνιστούν το τρέξιμο ως βασικό σύμμαχο για τη μακροζωία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Ζέλικο Πέντισιτς του Πανεπιστημίου Βικτώρια της Μελβούρνης στην Αυστραλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό αθλητιατρικής «British Journal of Sports Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 14 έρευνες από διάφορες χώρες, που αφορούσαν συνολικά 232.150 ανθρώπους, η υγεία των οποίων είχε παρακολουθηθεί για πέντε έως 35 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων σχεδόν 26.000 άτομα.

«Νίκησε» τον θάνατο… τρέχοντας!

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συχνό τρέξιμο- ανεξαρτήτως διάρκειας- σχετίζεται και στα δύο φύλα κατά μέσο όρο με μείωση κατά 27% του κινδύνου πρόωρου θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με όσους δεν τρέχουν καθόλου.

Ειδικότερα για το θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια ο κίνδυνος είναι μειωμένος κατά 30%, ενώ από καρκίνο κατά 23%. Ακόμη και μικρές «δόσεις» τρεξίματος, για παράδειγμα έως μια φορά την εβδομάδα, με διάρκεια λιγότερα από 50 λεπτά τη φορά και με ταχύτητα κάτω των οκτώ χιλιομέτρων την ώρα, αυξάνουν την πιθανότητα μακροζωίας.

Αν περισσότεροι άνθρωποι έπαιρναν την απόφαση να αρχίσουν να τρέχουν -όχι κατ’ ανάγκη γρήγορα- τότε θα υπήρχαν σημαντικά οφέλη για την υγεία του πληθυσμού και για το προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με τους ερευνητές. Σε κάθε περίπτωση, το βασικό μήνυμα είναι ότι το παραμικρό τρέξιμο είναι καλύτερο από το καθόλου τρέξιμο.

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

Μύθοι και αλήθειες για το ψωμί: Όλα όσα είναι χρήσιμα να ξέρεις

Γράφει η Ιωάννα Βλάχου, Διαιτολόγος – Διατροφολόγος

Το ψωμί αποτελεί ένα από τα βασικά δημητριακά της μεσογειακής διατροφής καθώς κατέχει πολύ σημαντικό ρόλο στην πυραμίδα των τροφίμων. Είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, καλύπτει μεγάλο ποσοστό των ημερήσιων αναγκών σε υδατάνθρακες παρέχοντας σου ενέργεια.

Ωστόσο, είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας, πολλοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους για απώλειας βάρους, αυθαίρετα ή παρασυρόμενοι από διαφόρων ειδών διατροφικές φήμες, χωρίς καμιά επιστημονική υπόσταση, να αποκλείουν το ψωμί από το καθημερινό τους διαιτολόγιο, θεωρώντας το ένοχο για την προσθήκη περιττών κιλών.

Αλλά το ψωμί πρέπει να βρίσκεται στο διαιτολόγιο, είτε θέλετε να χάσετε βάρος είτε όχι. Η πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής, η οποία θεωρείται πρότυπο, περιλαμβάνει το ψωμί στη βάση της, γεγονός που συνιστά την καθημερινά κατανάλωσή του. Η μέση ημερήσια ενεργειακή πρόσληψη θα πρέπει να καλύπτεται κατά 50-55% από πηγές υδατανθράκων. Η σωστή επιλογή του προϊόντος είναι απαραίτητη, ώστε να επιλεχθεί εκείνο με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά.

Ποιο ψωμί να προτιμήσω;

Ιδανική επιλογή αποτελεί το ψωμί ολικής αλέσεως με δίκοκκο σιτάρι. Η υψηλή περιεκτικότητα του δίκοκκου σιταριού σε φυτικές πρωτεΐνες, φυτικές ίνες, βιταμίνες (π.χ. θειαμίνη) και μέταλλα (π.χ. μαγνήσιο, χαλκό, φώσφορο), δικαίως το καθιστούν πολύτιμο διατροφικό θησαυρό.

Οι πρωτεΐνες συμβάλλουν στην αύξηση της μυϊκής μάζας, ενώ μαζί με το φώσφορο ενισχύουν τη διατήρηση της φυσιολογικής κατάστασης των οστών. Η θειαμίνη συμμετέχει στη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και της καρδιάς. Το μαγνήσιο υποστηρίζει τη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και των μυών και βοηθά στη μείωση των συμπτωμάτων της κούρασης και της κόπωσης.

Το ψωμί κάνει καλό!

Ο χαλκός αποτελεί σημαντικό στοιχείο της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος και συμμετέχει στη μεταφορά του σιδήρου στον οργανισμό. Τα παραπάνω στοιχεία συμβάλλουν στη φυσιολογική λειτουργία των μεταβολικών διεργασιών, επιφέροντας έτσι την παραγωγή ενέργειας.

Από την άλλη, η υψηλή του περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες λειτουργεί κατασταλτικά έναντι των συμπτωμάτων δυσκοιλιότητας. Συγκεκριμένα,  ½ φλιτζάνι δίκοκκου σιταριού περιέχει 7-8 γραμμάρια φυτικών ινών, οι οποίες είναι 4 φορές περισσότερες από εκείνες που περιέχονται σε ½ φλιτζάνι λευκό ρύζι ή σε 1 φέτα λευκό ψωμί.

Συμπερασματικά, όσοι αποφεύγουν εσκεμμένα την κατανάλωση ψωμιού, θα πρέπει να αναθεωρήσουν αυτή τους την άποψη και να το εντάξουν στην καθημερινή τους διατροφή, διατηρώντας πάντα το μέτρο και αποφεύγοντας τις υπερβολές. Τέλος, η ανάγνωση των διατροφικών ετικετών στα συσκευασμένα προϊόντα ψωμιού κρίνεται απαραίτητη, ώστε να επιτύχετε τη μέγιστη πρόσληψη όλων των αναγκαίων για τον οργανισμό σας θρεπτικών συστατικών.

Ιωάννα Βλάχου
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
Επιστημονική συνεργάτις του logodiatrofis.gr

ΚΑΠΗ 4/12/2019 Κερνάμε τους φίλους μας