Τι έμαθα μετά από έξι χρόνια στο εξωτερικό: Ο τελικός απολογισμός ενός μετανάστη και μια κατάθεση ψυχής

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια έγραψα αυτό το κείμενο, που έγινε viral για κάποιες εβδομάδες και εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές στο stefivos.com. Ακολούθησε μια βροχή από μηνύματα, e-mails και friend requests που δεν είχε να κάνει με το αν ήταν καλογραμμένο ή όχι,

αλλά με το ότι ήταν μια ειλικρινής κατάθεση των εμπειριών μου, οι οποίες ήταν πολύ κοινές με αυτές των χιλιάδων άλλων Ελλήνων που έφυγαν από την μαμά πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Σήμερα κλείνω άλλα τρία χρόνια στο εξωτερικό και κάνω τον δεύτερο απολογισμό.

Ήρθα στην Αγγλία κατευθείαν για δουλειά, έχοντας κάνει όλες μου τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Πήγα αρχικά σε μια πόλη (όχι στο Λονδίνο), όπου δεν ήξερα κανέναν, με μόνο κίνητρο ότι θα μπορούσα επιτέλους να συντηρώ τον εαυτό μου με τα δικά μου λεφτά. Στην πορεία, και επιστρέφοντας αρκετά συχνά στην Ελλάδα, ανακάλυψα ότι δεν την έχουν όλοι αυτή την ανάγκη, είτε γιατί απλά βρέθηκαν με λεφτά και δεν τους πολυνοιάζει είτε γιατί φοβούνται να αφήσουν τα πάντα πίσω και να ξενιτευτούν είτε γιατί απλά είναι τεμπελχανάδες που δεν ψάχνουν για δουλειά, αλλά για δικαιολογίες.
Ανοίγει παρένθεση. Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μια αντίληψη ότι επειδή τελειώσαμε πανεπιστήμιο, κάποιος μας χρωστάει μια καλή δουλειά. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία συνεχίζει ακόμα και σήμερα, μετά από εφτά χρόνια κρίσης, με αποτέλεσμα να ακούς γονείς ανέργων να λένε “δεν σπούδασα τόσα χρόνια το παιδί μου για να γίνει σερβιτόρος”. Και συνήθως είναι οι ίδιοι που μας λένε “εσύ έφυγες, τι ανάγκη έχεις; Αλίμονο στα δικά μας παιδιά”. Όντως, τι ανάγκη έχουμε εμείς που αφήσαμε τις οικογένειές μας για να μην γίνουμε κηφήνες; Κλείνει η παρένθεση.
Ήμουν ανέκαθεν αυτό που λένε πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Ο ορισμός ο ίδιος βασικά. Αν δεν υπήρχε η ταινία με τον Βέγγο, θα νόμιζα ότι η φράση είχε βγει για μένα. Στα 27 μου, όταν έφυγα, είχα σπουδάσει Ψυχολογία, είχα μεταπηδήσει στα ΜΜΕ, είχα δουλέψει σερβιτόρος, σε τηλεφωνικά κέντρα, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, είχα εκδόσει και δύο βιβλία, αλλά όταν ήρθα στο εξωτερικό ξαναγύρισα στην Ψυχολογία. Πάνω που δούλευα σε αυτό τον τομέα επί δύο χρόνια και οι γονείς μου πίστευαν ότι το παιδί τους είχε ξαναβρεί τον σωστό δρόμο, τον εγκατέλειψα για να ασχοληθώ με την εκπαίδευση προσωπικού και το e-learning.
Μην ανησυχείτε αν δεν ξέρετε τι ακριβώς είναι. Ούτε οι γονείς μου έχουν καταλάβει ακριβώς. Είναι κάτι που δεν πολυέχουμε στην Ελλάδα, κυρίως γιατί δεν πολυέχουμε σοβαρές μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε όμως σοβαρούς νέους επιχειρηματίες, οπότε ελπίζω ότι κάποτε θα ευδοκιμήσει και στη χώρα μας αυτό το φρούτο.
Με τέτοιο μυαλό λοιπόν, φοβόμουν ότι δε θα στεριώσω ποτέ σε τίποτα. Έβλεπα τους συνομήλικούς μου να προοδεύουν και να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές, και φοβόμουν ότι εγώ θα βαρεθώ πάλι και θα ξεκινήσω κάτι άλλο. Σχεδόν το έκανα, όταν πήρα την απόφαση να γίνω αυτόφωτος digital marketer. Ευτυχώς, βαρέθηκα νωρίς και το άφησα.
Ο πρώτος χρόνος στην τελευταία μου δουλειά, σε αυτή που είχα μόλις ξεκινήσει όταν έγραψα το προηγούμενο κείμενο, πέρασε εύκολα. Το αντικείμενο συνέχιζε να με ενδιαφέρει. Επίσης, σχολούσα στις 5 ακριβώς. Μεγάλη πολυτέλεια ο ελεύθερος χρόνος.  Το πρόβλημα ήταν ότι έπαιρνα τα λιγότερα λεφτά απ’ όσους ήξερα, και το Λονδίνο ήταν (και είναι) μια πόλη ακριβή. Τα έξοδα έτρεχαν, αλλά ο μισθός είχε κάτσει σταυροπόδι και δεν το κουνούσε ρούπι. Και όσες ελεύθερες ώρες και να είχα, δεν έφταναν για να αγοράσω εισιτήρια ούτε για να πάω σουπερμάρκετ.
Έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Έλα όμως που στην εκπαίδευση προσωπικού είχα εμπειρία μόνο ένα χρόνο και ήμουν ήδη 30. Σε μια συνέντευξη, με ρώτησε ο υποψήφιος μάνατζερ: “Κοιτώντας το βιογραφικό σου, βλέπω ότι αλλάζεις συχνά επαγγέλματα. Πώς ξέρω ότι θα μείνεις εδώ αν σε πάρουμε;”
Περιττό να πω ότι δεν με πήραν.
Είχα κι άλλες συνεντεύξεις, αλλά όσο και αν έφτανα στην πηγή, νερό δεν έπινα. Πάντα με έτρωγε κάποιος άλλος με περισσότερη προϋπηρεσία. Δεν ήταν και δύσκολο, εδώ που τα λέμε.
Κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να λιώσω στη δουλειά. Έπρεπε να αποκτήσω εμπορεύσιμες δεξιότητες ώστε να γίνω ανταγωνιστικός σε μια πολύ απαιτητική αγορά εργασίας. Άρχισα να δουλεύω μεθοδικά, να μαθαίνω καινούρια πράγματα και να τα εφαρμόζω. Παράλληλα, συνέχιζα την αναζήτηση.
Μέσα σε δύο χρόνια έκανα σχεδόν διακόσιες αιτήσεις και στις περισσότερες δεν μου απάντησαν ποτέ. Πάει, έλεγα μερικές φορές, σε αυτή τη δουλειά θα μείνω μια ζωή, να με εκμεταλλεύονται και να με ρωτάνε συνέχεια πράγματα που τους έχω εξηγήσει δεκαπέντε φορές. Άνθρωποι που παίρνουν τα διπλά λεφτά από μένα και δεν ξέρουν πώς να διαβάσουν ένα ζιπαρισμένο αρχείο.
Αυτές οι φορές, όταν η αυτοπεποίθηση μου έπιανε πάτο δηλαδή, ήταν οι φορές που κοιτούσα για δουλειές και εκτός Λονδίνου. Σε όλη την Ευρώπη. Μια φορά ήμουν τόσο απογοητευμένος που κοίταξα και στην Ελλάδα. Βρήκα μια θέση στο LinkedIn, έστειλα μήνυμα για μια διευκρίνιση, αλλά δε μου απάντησαν ποτέ.
Τον προηγούμενο Νοέμβρη, πάνω που είχα εγκαταλείψει την αναζήτηση εργασίας λόγω απογοήτευσης, με πήραν τηλέφωνο από μία μεγάλη εταιρεία. Μία πολυεθνική που όλοι γνωρίζετε. Έκανα την πρώτη συνέντευξη, πήγε καλά. Έκανα άλλες τέσσερις συνεντεύξεις, πήγαν καλά. Μου ζήτησαν να ταξιδέψω στα κεντρικά τους για μία παρουσίαση, πήγε κι αύτη καλά.
Μου πρόσφεραν μια δουλειά ανώτερη από τη θέση για την οποία είχα κάνει αίτηση. Η πρότασή τους ήταν πολύ δελεαστική, αλλά είχε ένα μειονέκτημα: η δουλειά ήταν στην Πράγα. Θα έπρεπε να αφήσω το Λονδίνο και να πάω σε μία πόλη άγνωστη (ναι, σκέφτεστε ότι είναι ωραία, το ξέρω, αλλά εγώ δεν έχω πάει).
Ζυγίζοντας την πρότασή τους, ένιωσα πως ήμουν μπροστά στην πραγματική ενηλικίωση. Παλιά νόμιζα ότι είχε έρθει όταν έκλεισα τα δεκαοχτώ. Μετά όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μετά όταν έφυγα στο εξωτερικό. Λάθος. Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν αποδέχεσαι την πικρή αλήθεια: η καριέρα και τα λεφτά σε κάνουν να πάρεις αποφάσεις που δε θα είχες πάρει διαφορετικά. Ωραίοι οι ιδεαλισμοί, αλλά στο τέλος του μήνα δεν πληρώνουν λογαριασμούς. Δυστυχώς.
Δέχτηκα. Δεν είχα την πολυτέλεια να πω όχι. Μετά από 6 χρόνια στο εξωτερικό, μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ανέβω αρκετά σκαλιά. Δεν δικαιούμουν να σκοντάψω.
Φεύγω σε τρεις εβδομάδες και έχω πολλά να κάνω. Πώς πακετάρεις ξανά όλη σου την ζωή όμως; Πώς αφήνεις τα πάντα πίσω σου για δεύτερη φορά; Πώς αποχωρίζεσαι αυτά που μόλις είχες αποκτήσει; Πώς πας σε μια χώρα όπου δεν έχεις πάει ποτέ, όπου δεν έχεις κανέναν, όπου μιλάνε μια γλώσσα που δεν μιλάς, όπου έχουν διαφορετικό νόμισμα; Δεν έχω κανένα σημείο αναφοράς στην Πράγα. Όλα θα είναι καινούρια. Και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο τρομακτικό είναι.
Θα συνηθίσω και θα αντεπεξέλθω. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Όσοι είμαστε στο εξωτερικό από ανάγκη έχουμε γίνει εξαιρετικοί σχοινοβάτες. Δεν δικαιούμαστε να πέσουμε, γιατί πολύ απλά από κάτω δεν έχουμε δίχτυ ασφαλείας. Δεν έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο πατρικό για να γλιτώσουμε λεφτά. Δεν έχουμε τη μάνα μας να μας ετοιμάζει φαγητό ή να μας στέλνει κρέατα από την επαρχία ούτε τον πατέρα μας να τρέχει στις τράπεζες και στις Εφορίες επειδή δεν προλαβαίνουμε εμείς. Κι επειδή και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τέτοια βοήθεια, να πω ότι αυτοί είναι οι πιο άξιοι από όλους μας. Όσοι όμως έχουν βοήθεια από την οικογένεια, ας μιλήσουν τελευταίοι.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα λοιπόν;
Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί, μετά το προηγούμενο, μου έστελναν γνωστοί και άγνωστοι για να τους συμβουλεύσω αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό ή όχι. Ήταν κάτι που φανέρωνε απόγνωση και το σεβόμουν, αλλά δεν απάντησα ποτέ με ναι ή όχι. Ίσως γιατί ούτε κι εγώ είχα ξεκάθαρη απάντηση μέσα μου. Τώρα όμως έχω και είναι αυτή:
Αν θέλεις μια καλή δουλειά, μπορείς να την έχεις. Αλλά θα πρέπει πρώτα να φας πολλά σκατά για να την αποκτήσεις. Και όταν θα την αποκτήσεις, μπορεί να μην είναι εκεί που θέλεις. Είσαι διαθέσιμος λοιπόν να αλλάξεις την ζωή σου, όχι μία, αλλά όσες φορές χρειαστεί; Είσαι έτοιμος ή έτοιμη να κάνεις θυσίες και υποχωρήσεις; Μπορεί να συμβιβαστείς με το άγνωστο; Αν ναι, καλώς. Βούτα στο κενό και προσευχήσου να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αν όχι, πάλι καλώς. Μείνε σε αυτά που ξέρεις, αρκεί να μην γκρινιάζεις μετά. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Έχοντας γράψει το κείμενο για τα τρία χρόνια στο εξωτερικό και τελειώνοντας αυτό για τα έξι, το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πού θα είμαι στα εννιά χρόνια. Στην Πράγα; Πίσω στο Λονδίνο; Πίσω στην Ελλάδα; Κάπου αλλού; Κανείς δεν το ξέρει. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε μια όμορφη χώρα με κουτοπόνηρους κατοίκους και πονηρούς πολιτικούς. Φάγαμε λαίμαργα τους καρπούς από τα δέντρα χωρίς να φυτέψουμε άλλα. Τώρα πρέπει να φύγουμε μακριά για να βρούμε τροφή.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος άλλαξε και μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει. Φοβάμαι ότι η επιλεκτική μας προσοχή θα μας στοιχίσει. Πιστεύουμε ότι κάποτε θα επιστρέψουν οι χρυσές εποχές, οι οποίες όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κάντε μια χάρη λοιπόν στα παιδιά σας, στα αδέρφιά σας και σε όποιον άλλο μπορείτε να επηρεάσετε: μάθετέ τους να αγαπάνε τους ξένους. Όποιος αφήνει την πατρίδα και την οικογένειά του, μετανάστης ή πρόσφυγας, έχει τους δικούς του λόγους και κουβαλάει την δική του ιστορία. Αύριο μπορεί να είναι το παιδί σας. Ή εσείς.
Πηγή

23 Δεκεμβρίου του 1835. Η δημιουργία του Δήμου Πειραιώς

Λένε πως όταν ο Όθωνας, νεαρός ακόμη, κατέφτανε για πρώτη φορά στ΄ Ανάπλι, στα πλαίσια της υποδοχής του, είχε κανονιστεί οι πυροβολητές ψηλά από το κάστρο να αποδώσουν τιμές, ρίχνοντας με τα κανόνια, μόλις ο πρώτος Βασιλιάς του νεοσύστατου Κράτους θα πατούσε το πόδι του στην γη. Και όταν η στιγμή αυτή έφτασε ο Αξιωματικός έδωσε το παράγγελμα:

– “Πυρ κροτοβολεί”. Κανείς όμως δεν κουνήθηκε.
– “Πυρ κροτοβολεί” ξαναφώναξε. Μάταια, τίποτα.
Ο Κολοκοτρώνης που στεκόταν από κοντά κατάλαβε τι γινόταν και φώναξε
– “Φωτιά ορέ”. Κι έτσι τα κανόνια του Αναπλιού απέδωσαν τιμές.

Δυσκολίες αμέτρητες την πρώτη περίοδο ελεύθερης ζωής, όπως η ποικιλία διαλέκτων ανάλογα με την περιοχή προέλευσης, διαφορετικότητα ενδυμασιών ηθών και παραδόσεων και σε μεγάλο βαθμό τρόπου ζωής.

Έτσι με ανάλογες δυσκολίες άρχισε και ο εποικισμός που Πειραιά, αμέσως μετά την απελευθέρωση. Οικογένειες που αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, εξαθλιωμένες από τα δεινά της επανάστασης, μετακόμιζαν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε περιοχές άγνωστες για τους ίδιους. Η μεταφορά της Πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα ήταν που έδωσε την ώθηση για την εξέλιξη του Νέου Πειραιά. Όμως τώρα δεν υπήρχε ένας νέος Θεμιστοκλής να αναλάβει την αναγέννηση εκ βάθρων μιας πολιτείας που υπήρχε μόνο στην αρχαία ιστορία. Στην ίδια θέση, μια παράγκα ενός τούρκου Τελωνοφύλακα στεκόταν θλιβερή, τα βομβαρδισμένα ερείπια του Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα και το σπίτι ενός Γάλλου του Καϋράκ, που έμενε μαζί με την κόρη του. Γύρω τους έλη και λιμνάζοντα ύδατα ενώ πραγματικό κατόρθωμα ήταν ο διάπλους του πειραϊκού λιμένα, με υφάλους και αβαθή να καραδοκούν να αρπάξουν κάποιο πλοίο, θύμα της απροσεξίας του κυβερνήτη του.

Πειραιάς 1845

Οι πρώτοι έποικοι έπρεπε να δαμάσουν τα χίλια οκτακόσια έτη ερημιάς που βασίλευαν στην περιοχή. Μια βασιλεία παράδοξη που έστησε πρώτα ο Ρωμαίος ύπατος Σύλλας με τον ξεριζωμό εκ θεμελίων της αρχαίας πολιτείας, παίρνοντας την εκδίκησή του εναντίον των Πειραιωτών, όχι για την ανυπακοή τους στη Ρώμη, αλλά και γιατί έβριζαν ακατανόμαστα την όμορφη σύζυγό του Μετέλλα. Κάποιος Έλληνας της αυλής του πήγε να τον σταματήσει. “Τι πας να κάνεις;” του λέει “Πας να κάψεις εκείνους που αντιστάθηκαν στους Πέρσες; Που γέννησαν τη δημοκρατία, την ελευθερία;” Και ο Σύλλας απάντησε “Πηγαίνετε αλλού να πείτε αυτά τα λόγια. Εγώ δεν ήρθα εδώ να σπουδάσω αλλά για να καταστρέψω τους επαναστάτες”.

Για έναν άλλο νόμο τον Βυζαντινό που έπρεπε να επβληθεί ξανά, ακολούθησαν οι υπερβόριοι μισθοφόροι Βαράγκοι που έκαψαν εκ νέου την πόλη ως αντίποινα κάποιας άλλης ανυπακοής. Οι πρόγονοι των σημερινών Νορβηγών που εμφανίζονται σήμερα ως οι πλέον πολιτισμένοι, χάραξαν τα “κατορθώματά τους” στα πλευρά του Λιονταριού, του φύλακα του Πειραιά.

Ακολούθησαν οι Βενετοί που με τον Μοροζίνη μπροστάρη της αρπαγής μετέφεραν το χαραγμένο σύμβολο για να φυλάει πιστά ξένους τόπους και ξένες πατρίδες. Τέλος ακολούθησαν οι Τούρκοι που δεν ήταν μόνο Τούρκοι, αλλά και Αλβανοί και Αιγύπτιοι και Βόσνιοι και Αλγερινοί και Μαυριτανοί αλλά και κάθε φυλή της Ανατολής που ήρθε κάτω από την σκιά μιας ταυτότητας που έγραφε “Οθωμανός” να διαφεντεύσει τόπους που δεν γνώριζε.

Πειραιεύς, Πόρτο ντι Λεόνε, Πόρτο ντι Ντράκο, Ασλάν λιμάνι, Υδραίϊκα, Χιώτικα, Κρητικά, Μανιάτικα. Και ιδού ο νέος Πειραιάς γεννήθηκε!

Καλλιτεχνική απεικόνιση της θέας από τον λόφο της Καστέλλας
(Λόφο Μουνυχίας) το 1836

Σε αντίθεση με την λαμπρή υποδοχή του Όθωνα στο Ανάπλι, όταν ο ίδιος βασιλιάς έφτασε στον Πειραιά, για να αποβιβασθεί του έβαλαν στα πόδια του να πατήσει μια σανίδα από ριμαγμένο σκαρί πλοίου για να μην βυθιστεί στο βούρκο της ακτής. Λες και ήταν ριζικό σημάδι το πόδι του νέου βασιλιά να μην πατήσει Αττική γη και θάλασσα αλλά ξύλο πλοίου, δείχνοντας πως το μέλλον του ήταν να φύγει αργότερα από την ίδια πολιτεία με πλοίο για πάντα.

Υδραίος το 1844 στον Πειραιά

Οι πρώτοι έποικοι μόνοι κι έρημοι σε μια πολιτεία που δεν ήταν πολιτεία αλλά όραμα, μια σκιά που διαγραφόταν μόνο στα σχέδια των πολεοδόμων και στις αναφορές των βασιλικών διαταγμάτων. Όμως τα διατάγματα δεν έτρεφαν, δεν έδιναν πόσιμο νερό δεν απέτρεπαν τις αρρώστιες και τις πλημμύρες που μάστιζαν τότε την περιοχή, καθώς στους γυμνούς λόφους του Πειραιά και στις απότομες κατωφέρειές του όταν έβρεχε έτρεχαν ρυάκια νερού που γρήγορα μετατρέπονταν σε ποτάμια. Και οι έποικοι μεταξύ άλλων έπρεπε μόνοι και αβοήθητοι να αντιμετωπίσουν και τη φύση με τις πλημμύρες. Και ούτε 300 δεν ήταν όλοι-όλοι. Γιατί τόσους απαιτούσε ο νόμος για να γίνει ένας Δήμος, εξαιρουμένων των “νέων χωρίων δι΄ αποίκων”. Και ο Πειραιάς ανήκε στην εξαίρεση. Σαράντα έποικοι στις 25 Οκτωβρίου του 1835 υποβάλλουν αίτημα στη Βασιλική Γραμματεία των Εσωτερικών:

“…διότι εκτός άλλων δυστυχημάτων υπαρχόντων και επαπειλουμένων, πολλαί οικοδομαί κινδυνεύουν να βλαφθούν εκ της πλημμύρας των νερών, των οποίων την θεραπείαν δεν ημπορεί να επιφέρη άλλος παρά η δημοτική αρχή” Και οι σαράντα υπογράφουν το έγγραφο που στο τέλος του φέρει την επισήμανση:
“Εν Πειραιεί τη 25 Οκτωβρίου 1835” Πόσους αιώνες άραγε απαιτούσε η ιστορία στο βωμό της λήθης για να ξαναγραφτεί τέτοιο έγγραφο; Εν Πειραιεί τη…

Όψη Πειραϊκού λιμένα το 1842 (AUGUSTIN LEMAITRE)

Τα νερά των πλημμυρών μαζί με την αποφασιστικότητα των σαράντα πρώτων εποίκων που δεν ήταν ακόμη Πειραιώτες αλλά που ήθελαν τόσο πολύ να γίνουν, πραγματοποιήθηκαν με την έγκριση της Γραμματείας για εκλογή του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.

Στις 23 Δεκεμβρίου του 1835 η πρώτη δημοτική αρχή αναλαμβάνει τα καθήκοντά της δίνοντας τον απαιτούμενο όρκο μέσα στα ερείπια της εκκλησίας του κατεστραμμένου Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο νέος Πειραιάς είναι πραγματικότητα. Πρώτος Δήμαρχος του “χωρίου Πειραιεύς” ο Υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης. Αυτός είναι ο θεμελιωτής της πόλης. Ουδέποτε τιμήθηκε για την θεμελίωση όπως έπρεπε. Επί των ημερών του έγιναν σχεδόν τα πάντα. Πρώτο σχολείο, πρώτο σχέδιο πόλης, πρώτη εκκλησία μέχρι και δημοτική αστυνομία. Και όλα αυτά με το Δημοτικό Συμβούλιο ελλείψη δημοτικού οικήματος να συνεδριάζει στο σπίτι του Εμμανουήλ Δεικτάκη όχι γιατί ήταν ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, αλλά διότι το σπίτι του θεωρήθηκε ένα από τα τρία καλύτερα

Και τα προβλήματα χιλιάδες και δύσκολα. Τέλματα ολόγυρα έφραζαν τους υδάτινους δρόμους. Εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ηλεκτρικός Σταθμός δόθηκε η ονομασία Λιμήν Αλών. Μόνο λιμήν δεν ήταν όμως. Οι πρώτοι έποικοι το αποκαλούσαν “βρωμολίμνη” που θα φέρει “τις μεγαλύτερες στην πόλη νόσους ένεκα των δυσωδών αναθυμιάσεων” έγραφαν σε επιστολές διαμαρτυρίας προς τον επαρχιακό Διευθυντή. Πού να βρεθούν όμως τα χρήματα για την αποξήρανσή της;

Και ο αγαθός Κυριάκος Σερφιώτης έγραφε στον Βασιλιά “προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης”. Δηλαδή πέφτω στα πόδια σας για να με προσέξετε! Ποιός ο Κυριάκος Σερφιώτης! Που δεν ήταν κάποιος τυχαίος που απλά έγινε Δήμαρχος. Ήταν γιος του Καπετάν Αντώνη Σερφιώτη, διάσημου ωκεανοπόρου με δικό του καράβι που είχε φτάσει μέχρι το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Αλλά και ο Κυριάκος δεν υστέρησε σε τόλμη αφού έλαβε μέρος στο ναυτικό αγώνα κατά την διάρκεια της επανάστασης. Κι αυτός ο ναυμάχος, έφτασε να παρακαλεί θερμώς “προσπίπτων εδαφιαίως” στα πόδια του Βασιλιά για το καλό του Πειραιά!

προσπίπτων εδαφιαίως εις τους υψηλούς πόδας, παρακαλεί θερμώς την μεγαλειότητα ίνα ευσπλαχνισθή τους κατοίκους της πόλεως ταύτης
(Κυριάκος Σερφιώτης)

Έτσι όμως με τέτοιες προσωπικότητες όπως του Κυριάκου Σερφιώτη χτίστηκε το μέλλον της πόλης που έμελλε να γίνει λίγο αργότερα η Πρωτεύουσα της Ναυτιλίας και του Εμπορίου. Από το τίποτα στα πάντα.

Οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε σε κάθε περίσταση τις 161 οικογένειες που δήλωσαν “Πειραιώτες” στην πρώτη απογραφή του 1836. Απογραφή που μόνο στον Πειραιά της εργασία και της δημιουργίας, τελείωνε με την υποσημείωση “Ουδείς πένης και ανίκανος να εργασθή…”.

Πηγή:pireorama.blogspot.com

ΑΛΙΜΟΣ 2019 ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ

Το μυστικό για τη μακροζωία είναι αυτό που πολλοί… σιχαίνονται!

Δεν έχει σημασία αν τρέχει κανείς πολύ ή λίγο, αρκεί να τρέχει, καθώς έτσι μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Οι επιστήμονες- μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής, Εμμανουήλ Σταματάκης, της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ- συνιστούν το τρέξιμο ως βασικό σύμμαχο για τη μακροζωία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Ζέλικο Πέντισιτς του Πανεπιστημίου Βικτώρια της Μελβούρνης στην Αυστραλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό αθλητιατρικής «British Journal of Sports Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 14 έρευνες από διάφορες χώρες, που αφορούσαν συνολικά 232.150 ανθρώπους, η υγεία των οποίων είχε παρακολουθηθεί για πέντε έως 35 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων σχεδόν 26.000 άτομα.

«Νίκησε» τον θάνατο… τρέχοντας!

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συχνό τρέξιμο- ανεξαρτήτως διάρκειας- σχετίζεται και στα δύο φύλα κατά μέσο όρο με μείωση κατά 27% του κινδύνου πρόωρου θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με όσους δεν τρέχουν καθόλου.

Ειδικότερα για το θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια ο κίνδυνος είναι μειωμένος κατά 30%, ενώ από καρκίνο κατά 23%. Ακόμη και μικρές «δόσεις» τρεξίματος, για παράδειγμα έως μια φορά την εβδομάδα, με διάρκεια λιγότερα από 50 λεπτά τη φορά και με ταχύτητα κάτω των οκτώ χιλιομέτρων την ώρα, αυξάνουν την πιθανότητα μακροζωίας.

Αν περισσότεροι άνθρωποι έπαιρναν την απόφαση να αρχίσουν να τρέχουν -όχι κατ’ ανάγκη γρήγορα- τότε θα υπήρχαν σημαντικά οφέλη για την υγεία του πληθυσμού και για το προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με τους ερευνητές. Σε κάθε περίπτωση, το βασικό μήνυμα είναι ότι το παραμικρό τρέξιμο είναι καλύτερο από το καθόλου τρέξιμο.

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

Μύθοι και αλήθειες για το ψωμί: Όλα όσα είναι χρήσιμα να ξέρεις

Γράφει η Ιωάννα Βλάχου, Διαιτολόγος – Διατροφολόγος

Το ψωμί αποτελεί ένα από τα βασικά δημητριακά της μεσογειακής διατροφής καθώς κατέχει πολύ σημαντικό ρόλο στην πυραμίδα των τροφίμων. Είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, καλύπτει μεγάλο ποσοστό των ημερήσιων αναγκών σε υδατάνθρακες παρέχοντας σου ενέργεια.

Ωστόσο, είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας, πολλοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους για απώλειας βάρους, αυθαίρετα ή παρασυρόμενοι από διαφόρων ειδών διατροφικές φήμες, χωρίς καμιά επιστημονική υπόσταση, να αποκλείουν το ψωμί από το καθημερινό τους διαιτολόγιο, θεωρώντας το ένοχο για την προσθήκη περιττών κιλών.

Αλλά το ψωμί πρέπει να βρίσκεται στο διαιτολόγιο, είτε θέλετε να χάσετε βάρος είτε όχι. Η πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής, η οποία θεωρείται πρότυπο, περιλαμβάνει το ψωμί στη βάση της, γεγονός που συνιστά την καθημερινά κατανάλωσή του. Η μέση ημερήσια ενεργειακή πρόσληψη θα πρέπει να καλύπτεται κατά 50-55% από πηγές υδατανθράκων. Η σωστή επιλογή του προϊόντος είναι απαραίτητη, ώστε να επιλεχθεί εκείνο με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά.

Ποιο ψωμί να προτιμήσω;

Ιδανική επιλογή αποτελεί το ψωμί ολικής αλέσεως με δίκοκκο σιτάρι. Η υψηλή περιεκτικότητα του δίκοκκου σιταριού σε φυτικές πρωτεΐνες, φυτικές ίνες, βιταμίνες (π.χ. θειαμίνη) και μέταλλα (π.χ. μαγνήσιο, χαλκό, φώσφορο), δικαίως το καθιστούν πολύτιμο διατροφικό θησαυρό.

Οι πρωτεΐνες συμβάλλουν στην αύξηση της μυϊκής μάζας, ενώ μαζί με το φώσφορο ενισχύουν τη διατήρηση της φυσιολογικής κατάστασης των οστών. Η θειαμίνη συμμετέχει στη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και της καρδιάς. Το μαγνήσιο υποστηρίζει τη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος και των μυών και βοηθά στη μείωση των συμπτωμάτων της κούρασης και της κόπωσης.

Το ψωμί κάνει καλό!

Ο χαλκός αποτελεί σημαντικό στοιχείο της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος και συμμετέχει στη μεταφορά του σιδήρου στον οργανισμό. Τα παραπάνω στοιχεία συμβάλλουν στη φυσιολογική λειτουργία των μεταβολικών διεργασιών, επιφέροντας έτσι την παραγωγή ενέργειας.

Από την άλλη, η υψηλή του περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες λειτουργεί κατασταλτικά έναντι των συμπτωμάτων δυσκοιλιότητας. Συγκεκριμένα,  ½ φλιτζάνι δίκοκκου σιταριού περιέχει 7-8 γραμμάρια φυτικών ινών, οι οποίες είναι 4 φορές περισσότερες από εκείνες που περιέχονται σε ½ φλιτζάνι λευκό ρύζι ή σε 1 φέτα λευκό ψωμί.

Συμπερασματικά, όσοι αποφεύγουν εσκεμμένα την κατανάλωση ψωμιού, θα πρέπει να αναθεωρήσουν αυτή τους την άποψη και να το εντάξουν στην καθημερινή τους διατροφή, διατηρώντας πάντα το μέτρο και αποφεύγοντας τις υπερβολές. Τέλος, η ανάγνωση των διατροφικών ετικετών στα συσκευασμένα προϊόντα ψωμιού κρίνεται απαραίτητη, ώστε να επιτύχετε τη μέγιστη πρόσληψη όλων των αναγκαίων για τον οργανισμό σας θρεπτικών συστατικών.

Ιωάννα Βλάχου
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
Επιστημονική συνεργάτις του logodiatrofis.gr

ΚΑΠΗ 4/12/2019 Κερνάμε τους φίλους μας

MEN'S DAY

Aπό την Ατλαντίδα στο Σήμερα: Ατομικές Βόμβες στην Αρχαιότητα

Ατομικές Βόμβες στην Αρχαιότητα

Συνταρακτικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές της Γης αποδεικνύουν πως στην αρχαιότητα υπήρξε ένας πολιτισμός που είχε στη διάθεσή του πυρηνικά όπλα. Αυτά έγιναν η αιτία της καταστροφής του.
Της Ιουλίας Πιτσούλη

Η άποψη ότι η ανθρωπότητα δεν φθάνει για πρώτη φορά στα παρόντα τεχνολογικά και επιστημονικά επίπεδα είναι πολύ διαδεδομένη σε ορισμένους κύκλους .Ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάϊν είχε πει κάποτε πως «τα αρχαία πειράματα έγιναν για άλλη μια φορά, οι παλιές γνώσεις ανακαλύφθηκαν εκ νέου». Σύμφωνα με τις σχετικές θεωρίες ο άνθρωπος έχει φθάσει πολλές φορές στο απόγειο της πολιτισμικής και τεχνολογικής του εξέλιξης αλλά εξ αιτίας κάποιας καταστροφής έχει οπισθοδρομήσει και έχει αρχίσει πάλι από την αρχή. Αυτό αναφέρεται και από τον Πλάτωνα στο έργο του «Τίμαιος» όπου διηγούμενος την επίσκεψη του Σόλωνα στην Αίγυπτο περιγράφει τη συνομιλία που είχε με τον Αιγύπτιο αρχιερέα που του είπε τη χαρακτηριστική φράση «εσείς οι Έλληνες είστε αιωνίως παιδιά. Είστε όλοι νέοι στην ψυχή γιατί δεν θυμάστε τις αρχαίες σας παραδόσεις. Θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό ενώ έχουν γίνει προηγουμένως πολλοί.» Από την αρχαιότητα , λοιπόν, είναι γνωστό ότι έχουν γίνει πολλές καταστροφές στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας κι ότι πολλές φορές ο πολιτισμός οπισθοδρόμησε για να ξαναπάρει αργότερα το ανηφορικό μονοπάτι. Σε ποιο επίπεδο ,όμως, είχαν φτάσει οι προηγούμενοι πολιτισμοί; Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως στο παρελθόν ο άνθρωπος είχε καταφέρει επιτεύγματα αντίστοιχα ή και ανώτερα κι από τα σημερινά. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η χρήση της ατομικής ενέργειας. Τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορα λέγεται ότι καταστράφηκαν από αυτή την αιτία. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε άλλα μέρη της γης. Σε νησιά του Ειρηνικού ανακαλύφθηκαν μέσα στη ζούγκλα πανάρχαια τείχη και ερείπια πόλεων που καταστράφηκαν με τέτοιο τρόπο που μόνο μια ατομική βόμβα θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Αντίστοιχα ευρήματα υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Γης. Η πιο πρόσφατη από αυτές τις ανακαλύψεις αφορά μια πόλη στην αρχαία Ινδία η κατάληξη της οποίας ήταν τραγική .

Η Ραδιενεργός Πόλη
Σε μια περιοχή του Ρατζαστάν της Ινδίας όπου γίνονταν έργα για την ανέγερση ενός μεγάλου συγκροτήματος κατοικιών ανιχνεύτηκαν υψηλές εκπομπές ραδιενέργειας. Στην ίδια περιοχή είχε παρατηρηθεί στα προηγούμενα χρόνια μεγάλη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου και μεγάλος αριθμός γεννήσεως νεογνών με σοβαρές γενετικές αλλοιώσεις. Τι είχε συμβεί εκεί; Γιατί αυτή η περιοχή είχε το προνόμιο της ραδιενεργούς εκπομπής; Οι επιστημονικές έρευνες και η αρχαιολογική σκαπάνη έδωσαν τελικά την απάντηση ανασκάπτοντας μια αρχαία πόλη στην οποία είναι εμφανή τα σημάδια μιας ατομικής καταστροφής που έγινε εκεί πριν από 8000 έως 12000 χρόνια καταστρέφοντας τα περισσότερα κτίρια και σκοτώνοντας περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Ένας ερευνητής ,μάλιστα , υπολογίζει πως η ατομική βόμβα που κατέστρεψε την αρχαία αυτή πόλη ήταν παρόμοιου μεγέθους με εκείνες που έπληξαν το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα το 1945.Στη Μαχαμπαράτα , το Ινδικό έπος, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους και ατομικές βόμβες. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται πολύ ξεκάθαρα και μια μεγάλης έκτασης καταστροφή που η περιγραφή της παραπέμπει σε ατομική έκρηξη. «Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη που έλαμπε σαν 10000 ήλιοι μαζί. Ήταν ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια ολόκληρη φυλή. Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα πουλιά έγιναν άσπρα» . Αυτό θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή από τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Όμως πρόκειται για μια περιγραφή που βρίσκεται μέσα στο αρχαίο κείμενο της Μαχαμπαράτα. Κάποτε θεωρείτο αλληγορική και μυθική αυτή η περιγραφή σήμερα όμως όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως πρόκειται για αυθεντικό ιστορικό γεγονός.

Ένας Πόλεμος που Μαίνεται Ακόμα
Ο Ινδός ιστορικός Κισάρι Μόχαν Γκάνγκουλι λέει ότι οι ινδικές ιερές γραφές βρίθουν από παρόμοιες περιγραφές που παραπέμπουν σε πυρηνικές καταστροφές. Υπάρχουν επίσης αναφορές για ιπτάμενα πολεμικά άρματα και όπλα ολέθρου τα οποία μπορούσαν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους στρατούς εκσφενδονίζοντας τους στρατιώτες μαζί με τους ελέφαντές τους σαν να ήταν φύλλα δέντρων. Αυτό δε που σήμερα εμείς περιγράφουμε σαν το «πυρηνικό μανιτάρι» που ξεπετάγεται στο σημείο όπου πέφτει μια ατομική βόμβα στα αρχαία ινδικά κείμενα περιγράφεται σαν «γιγάντια ομπρέλα» από καπνό και φωτιά.Μολονότι η επίσημη άποψη της ιστορίας δυσκολεύεται να δεχθεί την ύπαρξη προγενέστερων πολιτισμών που είχαν φτάσει στο επίπεδο να δαμάσουν την ατομική ενέργεια, πολλά αρχαία κείμενα και κυρίως πολλά ευρήματα αποδεικνύουν πως η ιστορία είναι διαφορετική από αυτή που πιστεύουν οι περισσότεροι.Ο αρχαιολόγος Φράνσις Τέηλορ ,ειδικευμένος στις ιερές επιγραφές, ανακάλυψε κοντά στην αρχαία ραδιενεργό πόλη της Ινδίας κείμενα σε ναούς που απευθύνουν έκκληση στους θεούς για να σωθούν οι πιστοί από τη «μεγάλη λάμψη» που καταστρέφει τα πάντα. «Είναι να σταστίζει κανείς αν δεχθεί το ενδεχόμενο κάποιος πολιτισμός να είχε αναπτύξει πυρηνική τεχνολογία πριν από τη δική μας εποχή» λέει ο Βρετανός αρχαιολόγος και συμπληρώνει « ωστόσο οι ραδιενεργές στάχτες που βρίσκουμε σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις αρχαίες ινδικές γραφές που περιγράφουν έναν ατομικό πόλεμο». Ό,τι κι αν κατέστρεψε , πάντως, την αρχαία πόλη στην Ινδία έχει επίδραση ως τις μέρες μας, όπως αποδεικνύουν οι υψηλές συγκεντρώσεις ραδιενέργειας. Γι αυτό και η Ινδική κυβέρνηση απέκλεισε τη μολυσμένη περιοχή και ματαίωσε την ανέγερση των κτιρίων. Η άυξηση των καρκίνων και των τερατογενέσεων αποδεικνύουν πως ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά ένας πυρηνικός πόλεμος μπορεί να εξακολουθεί να μαίνεται και να δημιουργεί νέα θύματα.

Από την Ατλαντίδα στο Σήμερα
Πολλοί μάλιστα είναι πεποισμένοι πως αυτή η τεχνολογία υπήρχε και στην αρχαία Ατλαντίδα και πως στην παρούσα εποχή ενσαρκώνονται πολλοί άνθρωποι που ζούσαν σε προηγούμενη ζωή στη βυθισμένη ήπειρο η οποία καταστράφηκε –σύμφωνα με μια άποψη- από τη λανθασμένη χρήση της γνώσης και της τεχνολογίας. Όπως η ατομική ενέργεια. Οι μαζικές ενσαρκώσεις είναι επειδή έχουν δημιουργηθεί και πάλι οι αντίστοιχες συνθήκες και εκείνοι που τότε διάλεξαν λάθος, και έκαναν επιλογή καταστροφής, να έχουν τώρα την ευκαιρία να διαλέξουν και πάλι, αυτή τη φορά πιο σοφά.

ΠΟΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ;;;

Γράφει ο Λύκαστρος :

O Όμηρος έκρυψε τον τρόπο θανάτου του Αχιλλέα,το ερώτημα είναι γιατί;; Γιατί ενώ σε άλλα είναι τόσο γλαφυρός και με τόσες λεπτομέρειες ,στο  ποιος θα είχε όφελος , γιατί και με τι τρόπο πέθανε ο Αχιλλέας, το περνάει σχεδόν φευγαλέα και δίχως πολλές εξηγήσεις.
Καταλήγω σε 2 συμπεράσματα :

1) Ήξερε κάποια πράγματα ,γιατί σαν εγγονός* του Οδυσσέα τα ήξερε από πρώτο χέρι..και ήθελε να κρύψει ότι δεν συνέφερε να μαθευτεί (καλή μουσίτσα και ο Οδυσσέας, ας καθίσει να ψάξει κανείς το πως πέθανε και τον βίο του μετά την επιστροφή στην Ιθάκη)...μέσα σε όλες τις ραδιουργίες στην Ιλιάδα πρώτος και καλύτερος...στις μέρες μας θα ήταν σίγουρα διπλός και τριπλός πράκτορας στον νεώτερο Τρωικό πόλεμο η αλλιώς Γ'Π.Π.....και
2)Ίσως κάποιοι άλλοι έκαναν "κοπτική-ραπτική" κατά πως τους συνέφερε....άλλωστε στις μέρες μας ξέρουμε ότι έχουν αλλοιώσει τα πάντα.

 Συνήθως όταν διαβάζω ένα κείμενο προσπαθώ να το βρω πρώτα στο αρχαίο κείμενο και μετά να το μεταφράσω εγώ γιατί πολλές μεταφράσεις είναι για γέλια...θα πρέπει να σκεφτούμε όπως θα κάναμε μια αστυνομική έρευνα...και όχι ιστορική.Βλέπετε έχουμε να κάνουμε με ΠΟΛΕΜΟ και σε έναν πόλεμο...έχουμε και κατασκόπους και προδοσίες....και όλα τα συναφή.Ας τα δούμε με την σειρά.
Ο Αχιλλέας πήγε με το ζόρι στην Τροία...δεν ήθελε να πολεμήσει στην αρχή για τον πούστη τον Αγαμέμνων (το ΝΑΤΟ)....σύμφωνα με τον Απολλόδωρο....βρισκόταν στην Σκύρο μεταμφιεσμένος ως κορίτσι. Κατά τον Σουητώνιο τα ονόματα του Αχιλλέα ως κορίτσι ήταν Κέρκησα εξαιτίας της κερκίδας, της σαΐτας, που τόσο επιδέξια χειριζόταν ο Αχιλλέας όταν ύφαινε. Αισσώ εξαιτίας της γρηγοράδας του (αίσσω= κινούμαι ταχέως) και Πύρρα εξαιτίας της πυρρόξανθης κόμης του. Το αρχικό του όνομα ήταν Λιγύρων το οποίο του το έδωσε ο παιδαγωγός του Χείρων,από τον οποίο έχει μάθει εκτός των άλλων μουσική και την τέχνη να θεραπεύει,Λιγύς=Οξύς ήχος, ηδύς και Λιγυρώς= ηδέως είχε δηλαδή γλυκιά και μελωδική φωνή. Το γυναικείο του όνομα όσο ήταν "κρυμμένος" ήταν Πυρραία....αλλα και η Θεσσαλία πρότερα ονομαζόταν Πυρραία (από την γυναίκα του Δευκαλίωνα Πύρρα, ήταν δηλαδή ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ)....και ποιο πριν Αιμονία. Η Θεσσαλία λεγόταν παλαιότερα Πυρραία, όπως λέει και ο Ριανός....ο Οδυσσέας τον έψαχνε να τον βρει (σήμερα τον Οδυσσέα σε επίπεδο χώρας θα τον έπαιζε άριστα η Αγγλία, τέτοια πανουργία μόνο αυτή, άλλωστε οι βιομετρικές ταυτότητες που θέλουν να εφαρμόσουν για ποιόν νομίζετε ότι είναι;;; Αυτόν ψάχνουν και τους Μυρμιδόνες του).

 Επίσης ο Απολλόδωρος μας δίνει μια ακόμα πολύ καλή πληροφορία Βιβλίο Γ ότι ενώ ο Αχιλλέας καταδιώκει-πολεμάει τους Τρώες κοντά στις ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ όπου εκεί είναι και ο ναός του Θυμβραίου Απόλλωνα...ΤΟΞΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (Πάρι) και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ στην φτέρνα. Κανείς ΔΕΝ πεθαίνει απο ένα τραύμα στην φτέρνα, όσο άσχημο και να είναι ....αλλά αν το βέλος έχει πριν διαποτιστεί με ένα ειδικό δηλητήριο τότε γίνεται ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ. Το βέλος που τρύπησε τον Αχιλλέα ήταν δηλητηριασμένο.!! Ο Απόλλων (Σμινθεύς) ήταν αυτός που βοήθησε τον Πάρι από τις πολεμίστρες να τοξεύσει και να πληγώσει τον Αχιλλέα* αλλά . Ο Όμηρος κάνει 504 αναφορές στο πρόσωπό του Αχιλλέα , και το όνομά του συνοδεύεται από πολλά επίθετα, δηλωτικά της παρουσίας του (ή επιθετικούς προσδιορισμούς), τα οποία τον χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο.Άρα έχουμε τόπο-μέρος θανάτου, και αυτούς που τον σκοτώνουν, τον θύτη.Επίσης ο Απολλόδωρος μας αναφέρει στο ίδιο βιβλίο ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έφτασαν κρυφά στην Τροία και εκεί ο Οδυσσέας άφησε τον Διομήδη να περιμένει από έξω ενώ αυτός ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ είχε "περίεργες" δοσοληψίες παριστάνοντας τον ζητιάνο (μανούλα στην στρατιωτική μεταμφίεση και παραπλάνηση) ...εκεί αναγνωρίζεται απο την Ελένη (αφού ήταν μεταμφιεσμένος πως τον ανακάλυψε;;;) και με την βοήθεια της ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΑΔΙΟ. Αλήθεια μετά αναφέρεται πουθενά στην Ιλιάδα τι το έκανε η που το έδωσε η που το πήγε;;;

 Το θέμα του θανάτου Αχιλλέα αλλά και γιατί ο Όμηρος σαν εγγονός του Οδυσσέα ΕΚΡΥΨΕ πολύ σημαντικά γεγονότα από την πραγματική υπόσταση την απτή την τρισδιάστατη....μας κάνει να αναρωτηθούμε ,τι όφελος θα είχε και γιατί το κάνει;; Στην Ιλιάδα τα γεγονότα ξεκινούν από τον 9 χρόνο του πολέμου, πιο πριν τίποτα λες και δεν είχαμε πολεμικές επιχειρήσεις, γεγονότα και σημαντικά συμβάντα όπως αυτό της ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ του Οδυσσέα εναντίων του Παλαμήδη στενού φίλου τόσο του Αχιλλέα, όσο και του Πάτροκλου και του Αίαντα, καθότι  ο Παλαμήδης διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου μαζί τους κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα.

Ανάμεσα στον Παλαμήδη και τον πιο γενναίο ήρωα του Τρωικού πολέμου (Αχιλλέα) είχε αναπτυχθεί μια στενή φιλική σχέση και συνεργασία. Είχαν αναλάβει τις εκστρατείες που πραγματοποιούσαν οι Αχαιοί στα περίχωρα της Τροίας και σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλ. I, 328-9) – που παραλείπει όπως πάντα τη συμμετοχή του Παλαμήδη – είχαν εκπορθήσει 23 πόλεις. Παράλληλα ο Παλαμήδης συνέχισε να έχει την επιμελητεία, την ευθύνη δηλαδή του επισιτισμού όλου του στρατεύματος, που ήταν μία ακόμη αιτία της σύγκρουσης του με τον Οδυσσέα.Γλίτωσε το στρατόπεδο των Αχαιών απο τον λιμό που τους έστειλε ο "θεός" Απόλλωνας , αφού πρώτα άρχισαν να ψωφούν οι σκύλοι, μετά τα μουλάρια και μετά οι άνθρωποι, αλλάζοντας την διατροφή τους (εδώ έχουμε να κάνουμε με χημικό και βιολογικό πόλεμο στον οποίο το Ιερατείο του Αμμουν η Νααμουν που λάτρευαν οι Τρώες ήταν ειδικευμένο στα φαρμάκια,δηλητήρια). Και αντί για αυτή του την πράξη να βραβευθεί και για όλα τα άλλα τι έκανε ο Οδυσσέας;;; Πήγε στον Αγαμέμνονα και έστησαν σχέδιο εξόντωσης του!!!!

«…λέγει προς τον Αγαμέμνονα, ότι ο Παλαμήδης πείθει τους Έλληνες, να κηρύξωσιν Αρχιστράτηγον τον Αχιλλέα. Επίστευσε τοίνυν ο Αγαμέμνων, επειδή ο Αχιλλεύς και Παλαμήδης ήσαν φίλοι, και μάλιστα τότε δεν ήσαν εκεί, αλλ’ επόρθουν τας πέριξ πόλεις, πεμφθέντες υπό του Αγαμέμνονος. Τότε επόρθησαν είκοσι τρείς πόλεις, και έλαβον άπειρα λάφυρα και αιχμαλώτους, και την Βρισηίδα και Χρυσηίδα…». (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Γιατί;; Γιατί ήταν φίλος του Αχιλλέα, ήταν ο πραγματικά πολυμήχανος και ευφυής είχε αρχηγικές ικανότητες, ήταν γενναίος και ο Αχιλλέας τον ήθελε πάντα δίπλα του στην μάχη....γιατι πριν από κάθε μάχη εκπονούσε το σχέδιο διεξαγωγής της και τον τρόπο παρατάξεως των στρατευμάτων, για να εξασφαλίσει την νικηφόρα και με τις λιγότερες απώλειες έκβαση της. Όπως γράφουν ο Φιλόστρατος στον «Ηρωικό» και ο Αθ. Σταγειρίτης στην «Ωγυγία», παραμελούσε τελείως τον εαυτό του, και το μόνο που τον απασχολούσε, κυρίως στις παραμονές των μαχών, ήταν ο σχεδιασμός της, ώστε να έχει αίσια έκβαση και η σωτηρία των ανδρών.

 «…Τινες μεν είπον, ότι ο Οδυσσεύς και Διομήδης κατεβίβασαν αυτόν εις έν φρέαρ δολίως, λέγοντες, ότι ήτον εκεί θησαυρός, και ούτως ελιθοβόλησαν αυτόν μυστικώς. Άλλοι δε, ότι εψάρευεν ο Παλαμήδης, και αυτοί έρριψαν αυτόν εξαίφνης εις την θάλασσαν, και τον έπνιξαν. Άλλοι δε, ότι εφόνευσεν αυτόν ο Πάρις εις την μάχην. Αλλά η κοινή γνώμη βεβαιοί τον δια της κρίσεως θάνατον αυτού, τα δε άλλα έπλασαν ίσως τινές φίλοι του Οδυσσέως. Και δια τούτο λέγουσιν, ότι ωργίσθη ο Αχιλλεύς, και ουχί δια την Βρισηίδα, κατά το πλάσμα του Ομήρου…» (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Και εδώ βλέπουμε τον πραγματικό λόγο θυμού και ρήξης του Αχιλλέα τόσο με τον Αγαμέμνονα ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ.Ξέρει (ο Αχιλλέας) ότι έχουν δολοφονήσει δόλια τον φίλο και συμπολεμιστή του, και μάλιστα ενώ έλειπε, μετά θα είχε καλές σχέσεις μαζί τους;; Βέβαια αυτά ο Όμηρος ΔΕΝ τα γράφει γιατί έτσι θα έβγαιναν στην φόρα οι βρομιές του παππού του και θα φαινόταν η άκρατη φιλαρχία του Αγαμέμνονα και ο φόβος απώλειας της εξουσίας, το σκοτάδι της ψυχής, η πανουργία και η προσφιλής συνήθεια του Οδυσσέα να εξ υφαίνει υποχθόνια τεχνάσματα για να εξοντώνει τους καλύτερους του.Έχουμε όμως το απόσπασμα για τον ΤΟΠΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ....ΕΔΩ :


Σχόλ. Εὐρ. Ἑκάβ. 41

"Στὸν τύμβο ἀγαπητὸ σφάγιο: Ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Ἴβυκος λὲν ὅτι

αὐτὴ (δηλ. ἡ Πολυξένη) σφαγιάστηκε ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο· αὐτὸς

ὅμως ποὺ σύνθεσε τὰ Κυπριακὰ λέει πὼς κατὰ τὴν ἅλωση τῆς πόλης

τραυματίστηκε ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Διομήδη καὶ πέθανε, τά-

φηκε δὲ ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο, ὅπως γράφει ὁ Γλαῦκος. Ἄλλοι πάλι

λένε πὼς ἀφοῦ συμφώνησε ὁ Ἀχιλλέας μὲ τὸν Πρίαμο γιὰ τὸν ΓΑΜΟ

τῆς Πολυξένης σκοτώθηκε ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΒΡΑΙΟΥ ἈΠΟΛΛΩΝΑ."

 Και κάτι τελευταίο ...άλλος ο ΑΠΟΛΛΩΝ η ΩΠΟΛΛΩΝ που έλεγαν οι Ορφικοί και άλλος ο Άττολ- λωνας των Τρώων στου οποίου τον ναό δηλ.του Θρυμβαίου πήγε ΑΟΠΛΟΣ ο Αχιλλέας, κατόπιν της παγίδας που του στήθηκε.Στον στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα πήγε κατόπιν κάποιας μηχανορραφίας και πουστιάς που του παίξανε...όχι μόνο ο εχθρός αλλά και κάποιοι από μέσα από το στρατόπεδο των Αχαιών. Ας σκεφτούμε όμως  μόνο αν όντως γινόταν αυτός ο γάμος μεταξύ Αχιλλέα και Πολυξένης της κόρης του Πριάμου που ήταν ο βασιλιάς της Τροίας...πρώτον τι κατάληξη-συνέχεια θα είχε ο Τρωικός Πόλεμος, και δεύτερον ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΟΥΡΑ απο όλο αυτό.!! Γιατί σε κάποιες ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ-ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει....παράδειγμα από την ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΣΥΜΜΑΧΙΑ (ΠΑΝΤΡΕΜΑ) Ρωσίας και Κίνας ΧΑΝΕΙ το Ν.Α.Τ.Ο.
 Είναι γνωστό ότι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση και καυγά παρουσία μάλιστα όχι μόνο του Αγαμέμνονα αλλά και μπροστά σε όλο το στράτευμα....ο Οδυσσέας υποστήριζε ότι η Τροία έπρεπε να πέσει με ΔΟΛΟ (με πουστιά δηλαδή) ενώ ο Αχιλλέας με ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ και ΗΡΩΙΣΜΟ δηλαδή με την αξία και την τιμή των όπλων τους.Άσχετα αν οι Τρώες ΔΕΝ ήταν ελληνικό φύλλο,ο Όμηρος μέσα στην Ιλιάδα μας δίνει τα εξελληνισμένα ονόματα των Τρώων μια και είναι δύσκολη η προφορά τους από τους Έλληνες.Σίγουρα οι Τρώες η ένα σύνολο από αυτούς μιλούσαν ΚΑΙ ελληνικά, αλλά ΔΕΝ ήταν η μητρική τους γλώσσα, ούτε αυτό, το ότι κάποιοι απο αυτούς μιλούσαν ελληνικά τους έκανε αυτομάτως και Έλληνες.!! Το όνομα του Πάρι ήταν Paris-Zitis που βγαίνει απο το Uhha-Zitis και του Πρίαμου ήταν Priam που βγαίνει από το Piyama Muwas η Piyama-Randu.

*  Την άμμεση σχέση του Ομήρου με τα γεγονότα πλέον κανείς δεν θα πρέπει να την αμφισβητεί , γιατί σε κάποια σημεία, γράφει για πράγματα που μόνο κάποιος που τα έχει ζήση από κοντά μπορεί να τα ξέρει...λοιπόν ο Όμηρος είναι ΕΓΓΟΝΟΣ του Οδυσσέα, για αυτό και ήξερε τα γεγονότα από ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ. Ο αυτοκράτορας Ανδριανός είχε ρωτήσει το μαντείο των Δελφών σχετικά με τον Όμηρο ο χρησμός που του δόθηκε ήταν ο εξής :

"Ἄγνωστον μ᾿ἔρεαι γενεὴν καὶ πατρίδαν γαῖαν
ἀμβροσίου σειρῆνος.Ἕδος δ᾿Ἰθακήσιος ἔστιν,
Τηλάμαχος δὲ πατήρ καὶ Νεστορέη Ἐπικάστη μήτηρ,
ἣ μίν ἔτικτε βροτῶν πολύ πάνσοφον ἄνδρα."

METAΦΡΑΣΗ .." Με ρωτάς για την άγνωστη γενεά και την πατρική γη του αθάνατου αιδου.Είναι από την Ιθάκη ,ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ και η κόρη του Νέστωρα η Επικάστη η μήτηρ του,ἡ ὁποία ἔτικτε,ἐξ όλων των θνητών τον πλέον πάνσοφον άνδρα."

Τον γάμο του Τηλέμαχου και της Επικάστης τον αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης...σίγουρα από κάπου άλλου θα το είχε διαβάσει και αυτός, από παλαιότερη πηγή.

 Ο Αχιλλέας έπεσε θύμα συνωμοσίας, τον σκοτώνουν μπροστά η μέσα στο ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα.Ιερέας του Θυμβραίου Απόλλωνα ήταν ο Λαο-κόων .Όταν κάποιος κάποιος σκοτώνεται-δολοφονείται μετά από μια ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ με ύπουλο θάνατο, θα άφηνε κανείς τα αποδεικτικά στοιχεία του τρόπου θανάτου, και το ΤΙ ακριβώς έγινε και επήλθε ο θάνατος, και όλες τις λεπτομέρειες, ειδικά αν σε αυτήν την συνωμοσία δεν είχε λάβει μέρος μόνον ο εχθρός, αλλά και κάποιοι η κάποιος από το στρατόπεδο των Αχαιών;;;Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε όπως προέβλεψε η Θέτιδα, πριν πέσει η Τροία.Είπαμε κάθε επίθετο σημαίνει και μια ιδιότητα, Θυμβ(ρ)αίος βγαίνει απο τα Θύμβρα συγκεκριμένος τόπος στο Ίλιον, παρά τον Θύμβρον ποταμόν, Θύμβρις το όνομα του ποταμού,...αλλά Θύμβρα= δριμή εστί ΒΡΩΜΑ.!! Άρα κάτι το πολύ άσχημο και βρωμερό μήπως γινόταν εκεί.;;

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟ  ΑΙΤΙΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ....

Η στοιχειωμένη πλατάνα της Χαλκίδας και ο φόνος του Μιαούλη…

Λίγο έξω από το χωριό του Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, τα Φύλλα Χαλκίδας, κοντά στο Ληλάντιο Πεδίο, στεκόταν ένα αιωνόβιο πλατάνι, που Τούρκοι και Έλληνες, την εποχή εκείνη, πριν από την Επανάσταση του 1821, την αποκαλούσαν «στοιχειωμένη πλατάνα».

Το στοιχειωμένο δέντρο είχε έναν θρύλο πιο βαρύ και από τον πυκνό του ίσκιο, έναν θρύλο που ξεκινούσε από τα χρόνια τα παλιά, τα πολύ παλιά κι έσταζε σαν πρωινή δροσοσταλιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων…

Τον κορμό της αγέρωχης τούτης υπερήλικης πλατάνας τέσσερις άντρες μαζί δεν μπορούσαν να τον αγκαλιάσουν. Οι αιώνες και η Ιστορία τη διατηρούσαν, οι επιδρομές τη σεβάστηκαν, οι μάχες και οι χαλασμοί των ανθρώπων που συντελέστηκαν τριγύρω της, δεν την έθιξαν διόλου, οι φωτιές, οι κεραυνοί, οι κακοκαιρίες και οι αντάρες σαν να τη φοβήθηκαν.

Η μακροβίοτη πλατάνα ζούσε και επιβίωνε μέσα σ’ όλα τούτα, τεράστια και μεγαλοπρεπής. Οι ντόπιοι την κατηγορούσαν για πολλά. Μα, κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, οι άνθρωποι την κατέβασαν καταγής, την έκοψαν και ξεμπέρδεψαν, γιατί τους ενοχλούσε η θωριά και το μέγεθός της.

Ο Μιαούλης θα ήταν τότε παιδί 15-17 ετών. Ένα παιδί της θάλασσας. Μαύρο από το λιοπύρι, καμένο από του πελάγου την αλμύρα και δαρμένο από τους ανέμους. Διαβολόπαιδο! Ο πατέρας του ήταν ψαράς. Είχε και μια θεία όμορφη, λυγερή, αδερφή του πατέρα του, που την έλεγαν Τσαλπαρίνα.


Ανδρέας Μιαούλης (20/05/1769 - 11/06/1835)

Στη Χαλκίδα τότε ζούσε ένα Τουρκόπουλο, από σόι μεγάλο και τρανό, ο Γκεζαΐρ Μπέης, που ήταν Μπέης και Αγάς όλου του Νομού Ευβοίας και κρατούσε στο σπίτι του τιμητικά, μέσα σε επιχρυσωμένο δίσκο, τα ασημένια κλειδιά της πόλης.

Ήταν νεαρός, ευειδής, ρωμαλέος, εύθυμος, αλλά φιλήδονος, αδίστακτος και αιμοβόρος. Όλο το Ληλάντιο Πεδίο ήταν κτήμα του. Μια μέρα, λοιπόν, κάλεσε γυναίκες Χριστιανές από τα Φύλλα Χαλκίδας για κάποια εργασία στα απέραντα αμπέλια του. Πήγε και η πανώρια θεία του Μιαούλη, η Τσαλπαρίνα.

Μόλις έπεσαν τα μάτια του Τούρκου, του Γκεζαΐρ Μπέη, πάνω στην κοπέλα, θαμπώθηκε μεμιάς και την κάλεσε να του πάει γάλα στο κονάκι του. Εκεί την έκλεισε στον οντά του, της έφραξε τον δρόμο με το σώμα του και τη βίασε. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, Νόμος, Τιμή και Δίκαιο ήταν η θέληση του κάθε Τούρκου, μεγάλου και μικρού, σημαντικού και ασήμαντου.

Έτσι, η Τσαλπαρίνα, κατακόκκινη, μαραζωμένη, ντροπιασμένη του θανατά από την πίκρα της για το απάνθρωπο κακό που τη βρήκε, έτρεξε στον αδερφό της και του μαρτύρησε τα πάντα, με μάτια που δε στέρευαν απ’ τα δάκρυα.

Ο πατέρας του Ανδρέα Μιαούλη, ο Δημήτρης, θέλησε να εκδικηθεί για το δεινοπάθημα της αδερφής του και για το κηλίδωμα της οικογενειακής τους τιμής. Τον βάστηξε, όμως, ο γιος του.

-Κάτσε εσύ, πατέρα κι έννοια σου!
-Μα, η τιμή μας και το σπίτι μας;
-Μη σε μέλλει, θα ξεντροπιαστούν. Θα ιδείς…

Πράγματι, πέρασε λίγος καιρός. Η Τσαλπαρίνα, από την ντροπή και την πίκρα της, κλείστηκε στο σπίτι της και ούτε που ξαναφάνηκε στον κόσμο. Ίσως και να είχε αρρωστήσει από τον καημό της. Ποιος ξέρει;

Κουβέντα πια δεν ξανάγινε για το επεισόδιο του βιασμού και φαίνονταν πως όλοι το είχαν λησμονήσει και πιο πολύ, ο Γκεζαΐρ Μπέης.

Θα ήταν φθινόπωρο του 1786. Ο Ανδρέας Μιαούλης ψάρευε στη θέση Μπούλμπα και έπιανε κάτι ψάρια μεγάλα και εκλεκτά. Πρώτη του φορά είχε τόσο επιτυχία στο ψάρεμα. Είχε καθίσει στην ακρογιαλιά και τα περνούσε σ’ ένα σπάρτο. Ένας φίλος του, ο Κωστάραγκας ονομαζόμενος, πέρασε και τον είδε:

-Θα τα πουλήσεις τα ψάρια; ρώτησε τον Ανδρέα.
-Όχι. Θα τα πάω δώρο.
-Σε ποιον;
-Θα μάθεις αργότερα, απάντησε κοφτά ο Μιαούλης.
-Μωρέ, ψαρούκλες, όμως! Χαράς τόνε που θα τις φάει, είπε ο Κωστάραγκας και τράβηξε τη στράτα του.

Την ημέρα εκείνη, ο Γκεζαΐρ καθόταν μοναχός του μέσα σ’ ένα κιόσκι, κατασκευασμένο από κληματαριές και μοσχοβολιστά λουλούδια και αναπαυόταν. Εκεί κοντά δεν υπήρχε ψυχή. Ξάφνου, παρουσιάστηκε εμπρός του ο 17χρονος Μιαούλης με τα ψάρια:

-Αγά μου, σου τα ‘φερα για πεσκέσι, του είπε.

Ο Μπέης έσκυψε πάνω από πανέρι, για να τα θαυμάσει. Τότε, ο Μιαούλης τράβηξε γρήγορα το μαχαίρι του και σκότωσε τον Γκεζαΐρ με μια γρήγορη και επιδέξια κίνηση. Άρπαξε το κορμί του Τούρκου, το έριξε στον ώμο του και πήγε και το πέταξε σε μιαν υγρή τάφρο, κοντά στην Αρατσιώτισσα, όπου το κάλυψαν οι λάσπες και απόμεινε εκεί χαμένο για κάμποσες ημέρες.

Ο Ανδρέας Μιαούλης έτρεξε κατόπιν στον πατέρα του, ομολόγησε το έγκλημά του και πήρε όλους τους δικούς του, καθώς και την όμορφη θεία του με τον άντρα της και όσα πράγματα του σπιτιού κατόρθωσαν να σηκώσουν και έφυγαν γοργά. Πέρασαν από την Εύβοια στον Ωρωπό, από εκεί στο Καλαμάκι και ύστερα, στην Ύδρα, όπου ο Μιαούλης είχε κάτι συγγενείς από τη μητέρα του.

Χάλασε ο κόσμος στη Χαλκίδα με την εξαφάνιση του Γκεζαΐρ. Τον γύρευαν εδώ κι εκεί, αλλά ο Τούρκος ήταν άφαντος. Τον αναζητούσαν σε Εύβοια και Βοιωτία, αλλά δε βρήκαν ίχνος του πουθενά.

Ώσπου, μια μέρα, τα τέλματα φανέρωσαν το πτώμα, που, φουσκωμένο πια, ανέβηκε στην κορυφή. Οι Τούρκοι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Η ξαφνική φυγή της οικογένειας του Μιαούλη το αποδείκνυε. Αλλά, επειδή θα είχε τεράστιο αντίκτυπο, αν όλος ο κόσμος των ραγιάδων μάθαινε πως τον ωραίο Τούρκο της Εύβοιας τον σκότωσαν σαν το σκυλί οι Έλληνες και θα το έπαιρναν απάνω τους, σκέφτηκαν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

Και απέδωσαν τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη στο Στοιχειό της Πλατάνας, που τόσους είχε εξαφανίσει μέχρι τότε, καθώς και όλους τους φόνους Τούρκων και Ελλήνων που συνέβαιναν εκεί γύρω, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα.

Μάλιστα, μια μέρα, ένας Τούρκος υπάλληλος, απεσταλμένος του Διοικητή της Χαλκίδας και συνοδευόμενος από έναν τυμπανιστή, που έκρουε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι, κόλλησε μια προκήρυξη γραμμένη και στα ελληνικά και στα τουρκικά, σε όλες τις εκκλησίες και τα τεμένη της περιφέρειας, αλλά και πάνω στη γέρικη πλατάνα, που έλεγε και διέταζε τα εξής:

«Το Στοιχειό της Πλατάνας να μην ξαναφάει μήτε Τούρκο μήτε Ρωμιό, γιατί θα το πιάσουμε και θα το κρεμάσουμε!»

Πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα οι Μιαούληδες έστειλαν από την Ύδρα έναν συγγενή τους, ονόματι Μαρμαρά, στα Φύλλα Χαλκίδας, για να πάρει τα πράγματά τους, που τα είχαν αφήσει πίσω τους. Κάποια από αυτά ήταν μεγάλης αξίας. Εκείνοι που τα φύλαγαν, τα έδωσαν εκεί που ανήκαν.

Όμως, ο Μαρμαράς πήγε μια μέρα στην πόλη της Χαλκίδας και εκεί, αφού ήπιε γλυκόπιοτη ρετσίνα και μέθυσε, άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, να φωνάζει και να καυχιέται πως ήταν απεσταλμένος της οικογένειας Βώκου, όπως ήταν το πραγματικό επίθετο του Μιαούλη. Οι τουρκικές Αρχές τον έπιασαν αμέσως. Αυτός αναγκάστηκε να τους δώσει όλα τα προσωπικά αντικείμενα των Μιαούληδων. Έπειτα, δέχτηκε να δώσει και το σπιτικό του, προκειμένου να σώσει το κεφάλι του. Αλλά, οι Τούρκοι, διψώντας για εκδίκηση για τον φόνο του Γκεζαΐρ, τον αποκεφάλισαν.

Άραγε, τα ασημένια κλειδιά της πόλης τι να είχαν απογίνει; Μα, τούτη είναι μια άλλη ιστορία…

Μετά τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη, τα κλειδιά πέρασαν στα χέρια του εκάστοτε Πασά. Κύλησαν άλλα 50 χρόνια από τότε. Η Εύβοια παραδόθηκε με συνθήκη στην Ελλάδα στις 25 Μαρτίου του 1833.

Πρώτος Νομάρχης διορίστηκε ο Γεώργιος Αινιάν, ο οποίος, μαζί με τον Επίτροπο της Κυβέρνησης, τον Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό, πήγαν με έναν αγγλικό δρόμωνα, για να την παραλάβουν. Ο Τούρκος διοικητής της Χαλκίδας, όμως, καθυστερούσε τις διαδικασίες της παράδοσης της Εύβοιας πίσω στους Έλληνες.



Αριστερά ο Γεώργιος Αινιάν (1788 - 1848) και δεξιά ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός (1778 - 1849) 

Έτσι, οι Έλληνες, λοιπόν, αναγκάστηκαν να τον πιέσουν και να τον φοβερίσουν. Την ώρα που πήγε, τελικά, ο Τούρκος να δώσει στον Νομάρχη τα κλειδιά, ένα επεισόδιο συνέβη.

Κάποιος φανατικός Τούρκος, ο οποίος παρίστατο εκεί, κατά την τελετή παράδοσης των κλειδιών της Νομαρχίας, άρχισε να ουρλιάζει και να ζητάει δήθεν να τον σκοτώσουν οι Ρωμιοί, γιατί τάχατες τα ιερά βιβλία έγραφαν τα εξής:

«Με αίμα κυρίευσαν το φρούριο της Χαλκίδας οι Τούρκοι και με αίμα μονάχα πρέπει να το παραδώσουν».

Αλλά, επειδή οι Έλληνες αρνήθηκαν να τον σκοτώσουν, εκείνος έβγαλε μόνος του το μαχαίρι, τρύπησε το χέρι του, το αίμα ξεκίνησε να τρέχει στη γη κι έτσι, η ρήση του ιερού νόμου του λαού του εκπληρώθηκε.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 26/09/1937…

Πυκνό μυστήριο γύρω από το σκελετό που είχαν κλέψει Ναζί και Σοβιετικοί

Για δεκαετίες, οι αρχαιολόγοι παρέμεναν «γαντζωμένοι» γύρω από την ταυτότητα ενός σκελετού του 10^ου μ.Χ. αιώνα που είχε ανακαλυφθεί στο Κάστρο της Πράγας και τα υπολείμματα του οποίου είχαν αξιοποιήσει τόσο οι Ναζί όσο και οι Σοβιετικοί, για ιδεολογικούς σκοπούς. 

Ωστόσο, οι προσπάθειες να ανακαλυφθεί η πραγματική ταυτότητα της ηλικίας 1.000 ετών σκελετού, έρχονται να αποκαλύψουν πολλά περισσότερα για εμάς παρά για αυτή καθαυτή.

Ο σκελετός βρίσκεται ξαπλωμένος, με το κεφάλι του να γέρνει προς τα αριστερά, το δεξί του χέρι να ακουμπά πάνω σ’ ένα σιδερένιο σπαθί. Διπλά στο αριστερό χέρι του υπάρχει ένα ζευγάρι μαχαιριών, με τα σκελετωμένα δάχτυλα να φτάνουν ίσα που να τ’ αγγίζουν.

Δίπλα από τον ώμο του υπάρχει κάτι που θυμίζει λεπίδα ξυραφιού καθώς κι ένα ατσάλινο τσακμάκι – ένας μεσαιωνικός αναπτήρας που θεωρείτο σύμβολο κοινωνικής θέσης όσο τίποτε άλλο.

Στα πόδια του σκελετού βρίσκονται τα υπολείμματα ενός μικρού ξύλινου κουβά – όμοιου με εκείνου που χρησιμοποιούνται ως τελετουργικά σκεύη για ποτά από τους Βίκινγκς – και η λάμα ενός σιδερένιου τσεκουριού. 

Ωστόσο, εκείνο που τραβά τα βλέμματα είναι το σπαθί του πολεμιστή: Κάτι λιγότερο από ένα μέτρο σε μήκος, συνιστά ένα σύμβολο ισχύος και ομορφιάς, παρά τους 10 αιώνες διάβρωσης που φέρει επάνω του.

Μήπως ήταν Βίκινγκ;

Μιλώντας στο BBC, ο καθηγητής Μεσαιωνικής Αρχαιολογίας της Τσεχικής Ακαδημίας Επιστημών, Γιαν Φρόλικ, είπε: «Το σπαθί είναι καλής ποιότητας. Πιθανότατα κατασκευάστηκε στη δυτική Ευρώπη». 

Αυτός ο τύπος σπαθιού χρησιμοποιείτο από τους Βίκινγκς στη βόρεια Ευρώπη, τη σύγχρονη Γερμανία, την Αγγλία και την κεντρική Ευρώπη αλλά και από άλλους.

«Συνεπώς τα περισσότερα τμήματα του εξοπλισμού του έχουν καταγωγή Βίκινγκ ή τουλάχιστον ομοιάζουν σε αυτή. Όμως η εθνικότητά του παραμένει ένα ερώτημα», δήλωσε ο δρ. Φρόλικ.

Αυτό ήταν το ερώτημα που κέντριζε αλλά και προκαλούσε σύγχυση στους ιστορικούς, από τότε που ο σκελετός του πολεμιστή ήρθε στο φως στο Κάστρο της Πράγας, από τον Ουκρανό αρχαιολόγο, Ιβάν Μπορκόφσκι, το 1928.

Ο Μπορκόφσκι, ένας εξόριστο από την εποχή του ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, ενδέχεται να ήταν επικεφαλής των ανασκαφών. Ωστόσο, όντας ένας απλός βοηθός του επικεφαλής αρχαιολογίας στο Εθνικό Μουσείο της Πράγας, είχε παρεμποδιστεί από το να δημοσιεύσει τα δικά του συμπεράσματα γι’ αυτές.

Πώς οι Ναζί και οι Σοβιετικοί «υιοθέτησαν» το σκελετό

Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Πράγα το 1939, ασπάστηκαν πολύ γρήγορα τη θεωρία των Βίκινγκς, καθώς ταίριαζε «γάντι» με τη γερμανική ρητορική περί φυλετικής καθαρότητας.

Άλλωστε, οι Βίκινγκς, ήταν Σκανδιναβοί και ως εκ τούτου γερμανικά φύλα. Για τους κατακτητές αυτός ο νωθρός συγκερασμός απόψεων συνιστούσε μια χρήσιμη προπαγάνδα, από τη στιγμή που ενίσχυε την ιδέα του Χίτλερ ότι η γερμανική φυλή απλά επανακτούσε την πατρογονική γη που δικαιωματικά της ανήκε.

Ο Μπορκόφσκι εξαναγκάστηκε αργότερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του ναζιστική πανεπιστημιακή κοινότητα, υπό την απειλή ότι οι Γερμανοί θα τον έστελναν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η εργασία του υπέστη σημαντικές αλλαγές και δημοσιεύτηκε, για να αιτιολογήσει τους ιστορικούς ισχυρισμούς των Ναζί.

Αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η επιρροή των Σοβιετικών στην Πράγα γινόταν ολοένα και πιο καταπιεστική, ο Ουκρανός αρχαιολόγος εξαναγκάστηκε σε στροφή 180 μοιρών ως προς τα επιστημονικά του συμπεράσματα, διαμαρτυρόμενος ότι δέχτηκε πιέσεις ως προς το να προωθήσει την ιδέα των Βίκινγκς.

Με βιαστικό τρόπο ανέσυρε παλαιότερη ερμηνεία του πρώην αφεντικού του, ότι δηλαδή ο σκελετός ανήκε στην πραγματικότητα σε ένα σημαντικό μέλος της πρώιμης σλαβικής δυναστείας των Πρεμισλίντ, που βασίλεψε στη Βοημία για περισσότερα από 400 χρόνο μέχρι και το 1306.

Τότε, ακριβώς, η νέα απειλή που είχε δεχτεί, να οδηγηθεί δηλαδή σε κάποια φυλακή σοβιετικού γκούλαγκ, «ξεθώριασε» απότομα.

Ποια ήταν η καταγωγή του σκελετού

Εβδομήντα χρόνια μετά, αρχαιολόγοι όπως ο δρ. Φρόλικ είναι πλέον ελεύθεροι να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα, βασιζόμενοι στην επιστήμη παρά στην ιδεολογία.

«Είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε με σιγουριά πως ο άνθρωπος στον οποίο ανήκε ο σκελετός δεν έχει γεννηθεί εδώ στη Βοημία», είπε και εξήγησε πως μια ανάλυση με ραδιενεργά ισότοπα στροντίου στην οδοντοστοιχία του πολεμιστή απέδειξε ότι είχε μεγαλώσει στη βόρεια Ευρώπη, πιθανότατα κάπου στη νότια ακτή της Βαλτικής Θάλασσα ή ίσως στη Δανία.

Σίγουρα όμως αυτή η περιοχή δεν ήταν κτήση των Βίκινγκς;

Η απάντηση που δίνει ο δρ. Φρόλικ στο ερώτημα αυτό είναι σαφής: «Ναι, αλλά και μόνο το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Βαλτική, δεν συνιστά αυτομάτως απόδειξη πως ήταν Βίκινγκ. Τον καιρό εκείνο, άλλωστε, η νότια ακτή της Βαλτικής ήταν τόπος κατοικίας για τους Σλάβους, βαλτικές φυλές και άλλους».

Ο ίδιος πιστεύει πως ο πολεμιστής από το Βορρά – ο οποίος πέθανε από άγνωστα αίτια περίπου στην ηλικία των 50 ετών – είχε έρθει στην Πράγα κατά την πρώιμη ενηλικίωσή του, με σκοπό να υπηρετήσει ως ακόλουθος του δουκάτου, είτε στην αυλή του πρώτου δούκα της Βοημίας και προγόνου της δυναστείας των Πρέμισλιντ, Μποριβόζ του Α’, είτε στην αυλή του μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του, Σπιτίχνεβ του Α’.

Οι Πρέμισλιντ υπήρξαν οι θεμελιωτές του Κάστρου της Πράγας, που κατέστη κέντρο του ακμάζοντος κρατιδίου της Βοημίας και το σημείο ταφής του πολεμιστή στο κέντρο του κάστρο καταδεικνύει ότι επρόκειτο για μια εξέχουσα προσωπικότητα.

Παρατηρώντας κανείς με επιμονή το σκελετό του αγνώστου στρατιώτη, κλεισμένο μέσα σε γυαλί στους παγωμένους υπόγειους διαδρόμους του Παλαιού Βασιλικού Παλατιού, είναι πολύ δύσκολο να μην υποβάλει το ίδιο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο εδώ και αιώνες: Ποιος ήταν ακριβώς αυτός ο άνθρωπος, με τη γενέτειρά του στη Βαλτική, το σπαθί του που μοιάζει να ανήκε στους Βίκινγκς και τους αφέντες του που είχαν καταγωγή από τη Βοημία;

«Όπως ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε οι άνθρωποι ενδέχεται να έχουν διαφορετικές ταυτότητες σύμφωνα με την κατάστασή τους, το ίδιο φαίνεται πως συνέβαινε και κατά το παρελθόν», δήλωσε ο καθηγητής Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ και ειδικός επί των συγκρούσεων του 20^ου αιώνα, δρ. Νίκολας Σώντερς.

Πρόσφατα, ο δρ. Σώντερς δημοσίευσε ένα άρθρο για το σκελετό μαζί με τον καθηγητή Φρόλικ και το Γερμανό ειδικό επί του DNA, Φόλκερ Χάιντ, ο οποίος αυτό τον καιρό εργάζεται σε μια ανάλυση DNA, η οποία θα μπορούσε να αποκαλύψει περισσότερα στοιχεία αναφορικά με την εθνική ταυτότητα του πολεμιστή. Περισσότερα, αλλά σίγουρα όχι όλα.

Ουρουγουάη, η χώρα όπου 6.000 κάτοικοι μιλούν άπταιστα ελληνικά και γιορτάζουν την 25η Μαρτίου. Βλέπουν «Απαράδεκτους», «Τρεις Χάριτες» και διδάσκονται τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή...

Σε μια μικρή χώρα, 3.500.000 εκατομμυρίων κατοίκων, τουλάχιστον 6.000 άνθρωποι μιλούν άπταιστα τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και την ελληνική. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς, γνωρίζουν και Αρχαία Ελληνικά....

Δρόμοι και πλατείες έχουν ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας. «Ελβετία της Αμερικής» Η Ουρουγουάη, έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και δεν  είναι ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Χαρακτηρίζεται από ένα ασφαλές τραπεζικό σύστημα και από μεγάλη εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και το Κράτος. Τα ποσοστά φτώχειας και διαφθοράς είναι αρκετά χαμηλά, ενώ η κοινωνική και οικονομική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η Ουρουγουάη ακολουθεί μια πολιτική ουδετερότητας απέναντι στη Βραζιλία και την Αργεντινή, και επικεντρώνεται σε εσωτερικά θέματα πολιτικής. Παράλληλα, έχει προχωρήσει σε κινήσεις ώστε να διαθέσει ένα λιμάνι της στην Παραγουάη και τη Βολιβία, δύο χώρες που δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους....
Η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, Μοντεβιδέο. 

Οι Ουρουγουανοί δηλώνουν Ελληνολάτρες Η Ουρουγουάη διαθέτει επίσης ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα. Η είσοδος στα Πανεπιστήμια είναι δωρεάν, το επίπεδο των μαθημάτων είναι αρκετά υψηλό. Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής που σπουδάζουν στην Ουρουγουάη. Το παράδοξο είναι το γεγονός ότι έχει κατοίκους που λατρεύουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η χώρα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δέχτηκε πολλούς έλληνες μετανάστες. Στο λιμάνι έφτασαν πλοία με Έλληνες ναυτικούς και μετανάστες που δοκίμασαν την τύχη τους σε αυτή την άγνωστη χώρα. Σήμερα στην Ουρουγουάη, υπάρχουν περισσότεροι από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνική γλώσσα. ...

23 δρόμοι στην πρωτεύουσα της χώρας έχουν ελληνικό όνομα.   

Οι ελληνομαθείς χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους τη λέξη «ελληνολάτρες». Σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουρουγουανών απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, κα ιη πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό ήταν η Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1978, ο καπετάνιος Παναγιώτης Ν. Τσάκος, ίδρυσε το «Ίδρυμα Τσάκου», με σκοπό τη διάδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Το 2002 μετονομάστηκε σε ίδρυμα «Μαρία Τσάκου», ενώ μέχρι σήμερα περισσότεροι από 4.000 μαθητές έχουν διδαχτεί δωρεάν την ελληνική γλώσσα. Βασικός στόχος του ιδρύματος είναι η γνώση της αρχαίας ελληνικής ποίησης και ιστοριογραφίας, μέσα από τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή. Η Μαργκαρίτα Λαριέρα, διευθύντρια του Ιδρύματος το 2006, ανέφερε ότι πολλοί Ουρουγουανοί στα σπίτια τους ακούν ελληνική μουσική, ενώ έχουν βιντεοκασέτες με διάσημες ελληνικές σειρές περασμένων δεκαετιών, όπως οι «Απαράδεκτοι» και οι «Τρεις Χάριτες». Η Λαριέρα δήλωσε μεταξύ άλλων πως «μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Οι Ουρουγανοί έχουν γνώση και για τον σύγχρονο ελληνικό κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών. Σε κάθε βιβλιοπωλείο της χώρας, ακόμη και στο πιο μικρό, πάντα υπάρχουν τα άπαντα του Νίκου Καββαδία, του Καβάφη και του Ρίτσου. ...

Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία στην Ουρουγουάη....

Δρόμοι με ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων Ελλήνων  Ένα δημόσιο σχολείο της χώρας ονομάζεται «Grecia», δηλαδή Ελλάδα Αν και όλοι οι μαθητές είναι παιδιά Ουρουγουανών, ειδικά σε αυτό το σχολείο, κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν τις εθνικές εορτές των Ελλήνων, πραγματοποιώντας σχολικές εκδηλώσεις, τραγουδώντας και απαγγέλοντας ποιήματα. Οι μαθητές του «Grecia» έχουν μάθει και τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας και καθώς τους φαίνεται μικρός σε σχέση με τον αντίστοιχο της Ουρουγουάης, έχουν αποστηθίσει παραπάνω στροφές του «Ύμνου της Ελευθερίας» του Δ. Σολομού. ...

Νεοκλασικό στην Ουρουγουάη που δανείζεται στοιχείο από αρχαιοελληνικό αρχιτεκτονικό ρυθμό....

Στο Μοντεβιδέο, επίσης, υπάρχουν 23 δρόμοι που έχουν πάρει τα ονόματά τους από αρχαίους φιλόσοφους, ενώ ο κεντρικότερος δρόμος ονομάζεται κι αυτός «Grecia». Δύο πλατείες της πρωτεύουσας έχουν ονομαστεί πλατεία της Αθήνας και πλατεία της Ελλάδας. Την Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, που έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, κοσμεί έξω από την είσοδο του κτιρίου, το άγαλμα  του Σωκράτη. Ένα νεοκλασικό κτίριο στην πρόσοψή του γράφει «Αθηναίος». Ταυτόχρονα, σε ένα πάρκο που επίσης ονομάζεται Αθήνα και βρίσκεται παραλιακά της πρωτεύουσας υπάρχει μια προτομή του Ομήρου. ...

Το άγαλμα του Σωκράτη έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο....

Η συνδρομή της Ελληνικής Κοινότητας στην Ουρουγουάη Το 2016, η Ελληνική Κοινότητα Ουρουγουάης, γιόρτασε έναν αιώνα από την ίδρυσή της. Ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1916 και αποτέλεσε την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική. Ο πρόεδρος της Κοινότητας, Δημήτρης Λίνας δήλωσε πως «ο ελληνισμός βρήκε ένα μέρος φιλόξενο, τους δέχθηκε τους Έλληνες πολύ καλά και τους έδωσε σιγουριά για το μέλλον τους». Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, ο Χειμαριώτης Δημητρίου υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που εγκαταστάθηκε στην Ουρουγουάη το 1687. Άλλαξε το όνομά του αρχικά σε Μητρόπουλος και στη συνέχεια έμεινε γνωστό με το όνομα Mitre. Τέσσερα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, ο Αντώνης Βαρκάς, με καταγωγή από τα Δωδεκάνησα συμμετείχε στην εκστρατεία 33 Ουρουγουανών που είχαν σκοπό να απελευθερώσουν τη χώρα από την κατοχή της Βραζιλίας. Στα μέσα του 19ου αιώνα, πολλοί Έλληνες βοήθησαν την Ουρουγουάη στον αγώνα της για την Ανεξαρτησία της χώρας. ...

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης...
Οι πρώτοι Έλληνες που μετανάστευσαν στη μικρή λατινοαμερικανική χώρα  βρήκαν εργασία στα λιμάνια της Ουρουγουάης, στα σφαγεία του Μοντεβιδέο αλλά και σε εργοστάσια κατασκευής πέτρας. Αργότερα, άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Δεν έλειψαν όμως και μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας που επισκέφτηκαν ή επένδυσαν στην Ουρουγουάη. Για μικρό χρονικό διάστημα, έζησε στη χώρα ο θρυλικός «Ηρακλής», ο Παναγής Κουταλιανός. Τη δεκαετία του 1920, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο επίσης Σμυρνιός Νικόλας Κονιαλίδης, που εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, διεύρυναν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στη γειτονική Ουρουγουάη. Μάλιστα, ο αδερφός του Κονιαλίδη, Κωνσταντίνος, δημιούργησε στο Μοντεβιδέο τη μεγαλύτερη προπολεμική επιχείρηση της της Ουρουγουάης. Ο Κ. Κονιαλίδης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ευεργέτες της ελληνικής κοινότητας, ενώ απόγονοί του συνεχίζουν να συνδράμουν ενεργά στην κοινότητα και στις προσπάθειες διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος. 

Ουρουγουάη υπέρ Ελλάδας 

Η  μικρή αυτή χώρα ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του 1821, ενώ είναι και από τις ελάχιστες χώρες που δεν αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία. ...

Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970....

Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970. Και οι δύο σημαίες αποτελούνται από εννέα οριζόντιες λωρίδες, χρωμάτων μπλε και άσπρου εναλλάξ. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σημεία της Ουρουγουάης έχει στην αριστερή γωνία ένα ήλιο με 16 ακτίνες, ενώ η ελληνική  ένα σταυρό Από τις τρεις εθνικές σημαίες που έχει η Ουρουγουάη ξεχωρίζει επίσης και η Σημαία του Τρέιντα ι Τρες, που αποτελείται από τρεις οριζόντιες γραμμές, κόκκινη, λευκή και μπλε αντίστοιχα και στο κέντρο είναι γραμμένη στα ισπανικά η φράση «Ελευθερία ή Θάνατος»....