Μνημόσυνο στο αγγελούδι που δολοφονήθηκε

Ενα μωρό που ξεψυχάει μόνο του, χωρίς κανέναν εκεί, 

μια μητέρα που γεννάει μόνη της, χωρίς κανέναν εκεί, 

ένας άντρας που αφήνει κάποια έγκυο και δεν είναι εκεί, 

ένας άλλος άντρας που έχει μια κόρη και δεν είναι εκεί 9 μήνες 
για να δει ότι η κόρη του εγκυμονεί 

και 

μια άλλη μητέρα που ενώ ήταν εκεί, δεν ήταν εκεί...

Τόσες απουσίες μαζεμένες γύρω από έναν ακάλυπτο...

Πόσο λυπηρο όλο αυτό. .

Κρίμα. .ψυχουλα μου 
δεν μπόρεσες να γνωρίσεις την αγαπη

Πρόβα της μικτής χορωδίας των ΚΑΠΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Ανθρωποδερμική βιβλιοδεσία -Είναι να σου σηκώνεται η τρίχα…

Στη Νομική Σχολή του Harvard και γενικά στις καλύτερες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ (πανεπιστήμιο Brown – John Hay Library, πανεπιστήμιο της Georgia, College of Physicians της Philadelphia, Δημόσια Βιβλιοθήκη του Cleveland, Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής του Maryland), όπως και στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστραλίας, υπάρχουν βιβλία ωραία και δερματόδετα. Τα ανοίγεις και καμαρώνεις τη βιβλιοδεσία. Μόνο που σε κάποια από αυτά το δέρμα των εξωφύλλων προέρχεται από πτώματα φτωχών, εγκαταλελειμμένων ανθρώπων και εκτελεσθέντων καταδίκων! Αντικείμενα γοητείας για κάποιους – αηδίας για τους περισσότερους, τα βιβλία αυτά έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία.
Αν συνήλθες από το πρώτο σοκ, μπορείς να συνεχίσεις, για να μάθεις πώς προέκυψε αυτή η διαστροφή…

Μακάβριο και σαδιστικό

Η πρακτική της βιβλιοδεσίας με ανθρώπινο δέρμα ήταν πολύ… της μόδας ανάμεσα σε Γάλλους και Άγγλους ευγενείς του 16ου – 18ου αιώνα. Είχε μάλιστα και όνομα: Ανθρωποδερμική βιβλιοδεσία. Αποτρόπαια καλύμματα βιβλίων (ακόμα και με δέρμα από γυναικείο στήθος, μαζί με τις θηλές) στόλιζαν ερωτικά βιβλία, προσευχητάρια, οδηγίες για μαγικά ξόρκια, αστρονομικές μελέτες, δικαστικούς φακέλους, βιβλία ανατομίας κ.ά.

Το δέρμα έπαιρναν γιατροί από αζήτητα πτώματα αγνώστων (που εύρισκαν σε σχολές ιατρικής) ή από πτώματα εγκληματιών που καταδικάζονταν σε θάνατο. Για τους εγκληματίες μάλιστα πίστευαν ότι με το να γδάρουν το πτώμα τους για να ντύσουν βιβλία, ήταν σαν να συνέχιζαν να τους τιμωρούν και μετά θάνατον.

Για παράδειγμα, το δέρμα από το πτώμα ενός Ιησουίτη ιερέα, που απαγχονίστηκε κατηγορούμενος για προδοσία και συμμετοχή στη Συνωμοσία της Πυρίτιδας (είχε στόχο την ανατίναξη του Αγγλικού Κοινοβουλίου, στις 5 Νοεμβρίου 1605), κατέληξε να γίνει κάλυμμα βιβλίων, σύμφωνα με το BBC. Την ίδια τύχη είχε το 1827 το δέρμα γνωστού Άγγλου εγκληματία της εποχής: μετά την εκτέλεσή του χρησιμοποιήθηκε για να ντυθεί ο αστυνομικός του φάκελος.

Δώριζαν το δέρμα τους μετά θάνατον!

Η παράνοια της εποχής έφτανε μάλιστα μέχρι του σημείου κάποιοι να αφήνουν διαθήκη να χρησιμοποιηθεί το δέρμα τους για εξώφυλλο βιβλίου, το οποίο στη συνέχεια θα προσφερόταν ως δώρο σε αγαπημένα τους πρόσωπα. Αυτό θεωρούνταν εκλεκτό δώρο, ακόμα και… τρυφερά ερωτικό! Λέγεται ότι μια Γαλλίδα κόμισσα, που πέθανε σε νεαρή ηλικία από φυματίωση, δώρισε μία λουρίδα από το δέρμα των ώμων της σε Γάλλο αστρονόμο (του οποίου υπήρξε θαυμάστρια), για να ντύσει το νέο βιβλίο του.
Από το ψυχιατρείο στη… βιβλιοθήκη του Harvard

Το βιβλίο του Γάλλου λογοτέχνη Arsène Houssaye με τίτλο «Η μοίρα της ψυχής» (μια διατριβή για την ψυχή και τη μεταθανάτια ζωή) ντύθηκε από κάποιον γιατρό, φίλο του συγγραφέα, με δέρμα που πάρθηκε από την πλάτη μιας άτυχης γυναίκας, η οποία πέθανε από αποπληξία.

Σύμφωνα με το σημείωμα του βιβλίου, η γυναίκα ήταν έγκλειστη σε γαλλικό ψυχιατρείο κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1880. Το πτώμα της κατέληξε στα αζήτητα, οπότε ο γιατρός σκέφτηκε ότι ένα βιβλίο για την ανθρώπινη ψυχή δεν θα μπορούσε παρά να είναι ντυμένο με… ανθρώπινο δέρμα. Το πολύτιμο βιβλίο κοσμεί σήμερα τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Harvard (Houghton Library).

Ανθρώπινα δέρματα σε διάφορες ποιότητες και χρώματα!

Σύμφωνα με τους Los Angeles Times, πολλές αξιόλογες βιβλιοθήκες έλαβαν παρόμοια βιβλία ως δωρεά ή τα αγόρασαν από ιδιωτικές συλλογές πλούσιων βιβλιόφιλων. Όπως το βιβλίο του 1816 με τίτλο «Ο χορός του θανάτου», που ντύθηκε… καθωσπρέπει με ανθρώπινο δέρμα το 1893. Το βιβλίο έχει εμπροσθόφυλλο κάπως τραχύ αλλά οπισθόφυλλο μαλακό σαν καστόρι, αφού χρησιμοποιήθηκε δέρμα από διαφορετικά μέρη του ανθρώπινου σώματος. Τι πραγματεύεται; Το γεγονός ότι ο θάνατος υπερισχύει έναντι όλων, πλούσιων και φτωχών.

Επίσης βρίσκουμε τα απομνημονεύματα ενός ληστή ντυμένα με το ίδιο του το δέρμα, όπως και ένα εγχειρίδιο των ισπανικών νόμων δεμένο με μαυρισμένο ανθρώπινο δέρμα, το οποίο ανήκε σε κάποιον άτυχο που γδάρθηκε ζωντανός το 1632, όταν έπεσε στα χέρια μιας αφρικανικής φυλής. Επιπλέον, ένας γιατρός είχε τη φαεινή ιδέα να ντύσει τρεις τόμους ιατρικής με το προσβεβλημένο από παρασιτική ασθένεια δέρμα ενός ασθενούς του!

Πώς ξεχωρίζει το ανθρώπινο δέρμα;

Χοίρος, μοσχάρι ή άνθρωπος; Πώς ξεχωρίζει το ανθρώπινο δέρμα από εκείνο των ζώων; Όπως λένε οι ειδικοί, το ανθρώπινο δέρμα διακρίνεται από τις λεπτομέρειες και θέλει εκπαιδευμένο μάτι. Έχει διαφορετικό σχήμα και μέγεθος πόρων αλλά και μια χαρακτηριστική κηρώδη μυρωδιά. Το χρώμα του είναι συνήθως υποκίτρινο, χρυσοπράσινο ή χρυσοκαφέ. Όμως επειδή τα… γούστα ποικίλλουν, κάποιοι από τους βιβλιοδέτες έχουν δείξει προτίμηση σε πιο σκούρο ανθρώπινο δέρμα (αφρικανικό, βαμμένο τεχνητά ή μαυρισμένο λόγω αποσύνθεσης), καλογυαλισμένο ή με τατουάζ.
Γερμανικοί κορσέδες και δανέζικες τιμωρίες

Εκτός από τη βιβλιοδεσία, το ανθρώπινο δέρμα από τα πτώματα είχε και άλλες βάρβαρες εφαρμογές. Είναι γνωστό ότι οι Βαυαροί του Μεσαίωνα έραβαν γυναικείους κορσέδες από ανθρώπινο δέρμα, επειδή πίστευαν ότι αυτό το μακάβριο είδος εσώρουχου βοηθάει στη γέννα.

Ακόμα, τα δέρματα των Δανών που διέπρατταν ιεροσυλία σε εκκλησίες λέγεται ότι καρφώνονταν επιδεικτικά έξω από την πόρτα του ναού. Κάτι παρόμοιο βέβαια λέγεται ότι έκαναν και οι Ασσύριοι, οι οποίοι έγδερναν τους αιχμαλώτους τους ζωντανούς και άπλωναν το δέρμα τους στα τείχη της πόλης.
Πορτοφόλια, τσάντες και αμπαζούρ

Πόσες χρήσεις μπορεί να έχει το ανθρώπινο δέρμα; Προφανώς όσες και το δέρμα των ζώων. Παράδειγμα, από το δέρμα ενός εκτελεσθέντος μανιακού δολοφόνου – το 1833 – φτιάχτηκαν (εκτός από εξώφυλλα βιβλίων) πορτοφόλια, τσάντες και αμπαζούρ.

[bimag.gr] 

Όταν οι Ναζί άρπαζαν και λεηλατούσαν τις αρχαιότητες στην Ελλάδα

Η κατοχή της Ελλάδας από τους ναζί προκάλεσε μεταξύ άλλων ανυπολόγιστες ζημιές στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Χιλιάδες αρχαία έργα τέχνης λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν ή εξήχθησαν στο εξωτερικό. Οι προσπάθειες για την επιστροφή τους συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1944, τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούσαν από την Ελλάδα και χιλιάδες πολίτες πλημμύριζαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας. Παράλληλα με την προσπάθεια να χτιστεί ξανά μια ισοπεδωμένη χώρα, ξεκινούσε και μια άλλη προσπάθεια. Κάτω από τα ποτισμένα με αίμα πλέον χώματα, κάποιοι αρχαιολόγοι προσπαθούσαν να ξεθάψουν αυτά που είχε επιχειρηθεί να διασωθούν από την πρώτη κιόλας μέρα κήρυξης του πολέμου. Μνημεία και αρχαιότητες που έκρυβαν με αγωνία προκειμένου να τα διασώσουν από τους κατακτητές.

Η εκπεφρασμένη αδυναμία του Αδόλφου Χίτλερ στην ελληνική αρχαιότητα, οι καταστροφές κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών, η λεηλασία από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς των ναζί, το πλιάτσικο των απλών στρατιωτών και οι παράνομες ανασκαφές με σκοπό την εξαγωγή αρχαιοτήτων στο εξωτερικό συντέλεσαν στο να προκληθούν τεράστιες καταστροφές στην πολιτιστική κληρονομιά.

«Όλα γίνονται σύμφωνα με τα διεθνή νόμιμα. Ο Γερμανικός στρατός είναι φορέας εξουσίας και δεν μπορεί να δίνει λογαριασμό στην ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία» ήταν μια από τις συνήθεις απαντήσεις που δινόταν από τα γερμανικά στρατεύματα στις διαμαρτυρίες των ελληνικών υπηρεσιών που εντόπιζαν λεηλασίες αρχαιοτήτων. Στην αρπαγή των αρχαιοτήτων από την Ελλάδα συνεισέφεραν καθοριστικά η «Στρατιωτική Υπηρεσία για την Προστασία της Τέχνης» αλλά και η περίφημη «Επιτροπή Ρόζεμπεργκ» που δημιουργήθηκε από τον θεωρητικό του ναζισμού, Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ.

Η αρπαγή της Ηρακλειώτισσας

Χαρακτηριστική ιστορία αρπαγής είναι αυτή της Ηρακλειώτισσας, ενός ρωμαϊκού αγάλματος που αναπαριστά μια αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης.

Τον Μάρτιο του 1944, ενώ γίνονται έργα για κατασκευή ορυγμάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτεται τυχαία το άγαλμα της Ηρακλειώτισσας. Ένα ρωμαϊκό γλυπτό εξαιρετικής τέχνης, ύψους 2,11 μέτρων. Μερικές ημέρες αργότερα οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής διοργανώνουν εκδήλωση και παραδίδουν το άγαλμα στις ελληνικές αρχές. Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται στον Τύπο και η ναζιστική προπαγάνδα φροντίζει να διαδώσει πως αναδεικνύει την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Ο Χίτλερ όμως με κατεπείγον έγγραφο διατάζει την μεταφορά του αγάλματος στο μουσείο της πόλης Λιντς, της γενέτειράς του που στόχευε να μετατρέψει σε πολιτιστική πρωτεύουσα του Τρίτου Ράιχ. Δύο μήνες μετά την παράδοση του αγάλματος στις ελληνικές αρχές, Γερμανοί στρατιώτες το παίρνουν και το μεταφέρουν στη Βιέννη όπου εκτίθεται για δύο μήνες. Στη συνέχεια η αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης παραδίδεται στον υπεύθυνο του Μουσείου του Λιντς, ενώ διαδοχικά κοσμεί τις κατοικίες του ίδιου του Χίτλερ και του Γκέμπελς στις Αυστριακές Άλπεις.

Μετά το τέλος του πολέμου, το άγαλμα εντοπίζεται σε ένα εγκαταλελειμμένο αλατωρυχείο του Άουζε της Αυστρίας. Μεταφέρεται στο Μόναχο, στην κεντρική μονάδα στην οποία συγκεντρώνονταν τα λεηλατημένα έργα τέχνης από όλη την Ευρώπη προκειμένου να επαναπατριστούν στις χώρες τους. Στις 2 Νοεμβρίου του 1946, η Ηρακλειώτισσα επιστρέφει τελικά στην Θεσσαλονίκη αποτελώντας την πρώτη, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, περίπτωση επαναπατρισμού λεηλατημένου αγάλματος μετά τον πόλεμο.

Η καταστροφή του μουσείου του Ηρακλείου

Κι αν η αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης επιβίωσε από τον πόλεμο, δεν συνέβη το ίδιο με χιλιάδες άλλα έργα τέχνης. Στην Κρήτη, όπως έχει αναδείξει σε έρευνά του ο αρχαιολόγος Γιώργος Τζωράκης οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες. Ήδη από το 1939, όταν ήταν πλέον σαφές πως ο πόλεμος θα ερχόταν και στην Ελλάδα, η Εφορεία Αρχαιοτήτων με επικεφαλής τον Νικόλαο Πλάτωνα και τον Βασίλειο Θεοφανείδη ξεκίνησε μια εργώδη προσπάθεια να κρύψει την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού σε καταφύγια, ορύγματα και θησαυροφυλάκια.

Το μεγαλύτερο βάρος δόθηκε στο μουσείο του Ηρακλείου καθώς ήταν το μεγαλύτερο του νησιού και σε αυτό φιλοξενούνταν τα σημαντικότερα ευρήματα. Οι αρχαιολόγοι συσκεύασαν όσα εκθέματα μπορούσαν και τα μετέφεραν στο καταφύγιο που είχε χτιστεί κάτω από το μουσείο, ενώ άλλα τα έθαψαν στον κήπο και σε άλλα σημεία. Πολλά από τα έργα τέχνης ωστόσο δεν ήταν δυνατό να μεταφερθούν και να προφυλαχθούν.

Το πρωί της Παρασκευής, 23ης Μαϊου του 1941 οι Γερμανοί έχουν στα χέρια τους την άρνηση των ηρωϊκών Κρητών στο αίτημα παράδοσης του Ηρακλείου. Αποφασίζεται ο βομβαρδισμός της πόλης που συνεχίζεται και το Σάββατο 24 Μαϊου. Η πόλη ισοπεδώνεται.

Από τους στόχους δεν εξαιρείται το μουσείο, το οποίο δέχεται βόμβες στην οροφή του με αποτέλεσμα να υποστεί τεράστιες ζημιές. 43 μεγάλες πήλινες αρχαιότητες από τα μινωικά χρόνια, σαρκοφάγοι, πίθοι και κάλπες καταστρέφονται και μαζί τους διαλύονται τα κουφώματα και τα τζάμια, αφήνοντας έκθετα όσα έργα δεν καταστράφηκαν.

Μετά την κατάληψη της πόλης, το μουσείο επιτάσσεται και στην περίβολό του τοποθετούνται πολυβολεία, ενώ κατά σειρά μετατρέπεται σε στρατιωτικό νοσοκομείο, σχολή χημικού πολέμου και στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, τα διασωθέντα εκθέματα βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις λεηλασίες των στρατιωτών που είτε έκλεβαν είτε διατάρασσαν τα συρτάρια, τις πινακίδες και τις ταυτότητες των αρχαιοτήτων.

Επιτάσσοντάς το μουσείο όμως, οι ναζί το μετέτρεψαν αυτόματα και σε βασικό στόχο των συμμαχικών στρατευμάτων. Έτσι το κτίριο βομβαρδίστηκε ξανά τον Φεβρουάριο του 1944, αυτή τη φορά από τα βρετανικά αεροπλάνα.

Η καταστροφή του Μουσείου ήταν ένα μόνο μέρος των ζημιών που συντελέστηκαν στην Κρήτη, όπου έδρασε ο στρατηγός Ρίγκελ. Ο μανιακός αρχαιοθήρας φρόντισε να λεηλατήσει το Μουσείο της Βίλλας Αριάδνης στην Κνωσό, παίρνοντας εκατοντάδες αρχαία σε κιβώτια, ενώ πιθανότατα ήταν ο υπεύθυνος για την κλοπή των αρχαιοτήτων από την Συλλογή της Γόρτυνας. Αντίστοιχες καταστροφές από λεηλασίες και λαθρανασκαφές υπέστησαν αρχαιότητες σε όλη την Κρήτη, ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βασιλικός Τάφος των Ισοπάτων, ο μοναδικός τάφος της μινωικής Εποχής, ο οποίος καταστράφηκε προκειμένου το δομικό του υλικό να χρησιμοποιηθεί για κατασκευή στρατιωτικών εγκαταστάσεων.

Η εύρεση των λαφύρων και οι προσπάθειες επαναπατρισμού

Μετά το τέλος του πολέμου ξεκίνησαν προσπάθειες για επαναπατρισμό των έργων που εκλάπησαν από όλη την ελληνική επικράτεια. Σε αποθήκες, κάστρα, αλατωρυχεία, εκκλησίες, σπηλιές, ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, εντοπίστηκαν μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ χιλιάδες λάφυρα από όλες τις χώρες που κατακτήθηκαν, ανάμεσά τους φυσικά και όσα εκλάπησαν από την Ελλάδα.

Το 1946 το τότε υπουργείο Παιδείας, δημοσίευσε μια τεκμηριωμένη έκθεση με τίτλο «Ζημίαι των Αρχαιοτήτων εκ του Πολέμου και των Στρατών Κατοχής». Την έρευνα έκαναν οι αρχαιολόγοι Χρήστος Καρούζος, Ιωάννης Μηλιάδης, Μαρίνος Καλλιγάς Γρηγόριος Ανδρουτσόπουλος και Νικόλαος Ζαφειρόπουλος. Η πλήρης καταγραφής των κλεμμένων είναι εξαιρετικά δύσκολη αν συνυπολογιστεί το γεγονός πως σε περιπτώσεις όπως οι λαθραίες ανασκαφές, τα ευρήματα δεν είχαν καν αναφερθεί από τους κατακτητές.

Οι προσπάθειες επαναπατρισμού όμως συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Περιπτώσεις όπως η επιστροφή 73 αντικειμένων από τη Γερμανία στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, η επιστροφή πάνω από 10.000 οστράκων αγγείων και εργαλείων της νεολιθικής εποχής, από μουσείο της Γερμανίας όπου είχαν μεταφερθεί ύστερα από παράνομη ανασκαφή του 1941, αλλά και ο επαναπατρισμός 26 ακόμη αντικειμένων από την Αυστρία πριν από μερικούς μήνες.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που καταδεικνύει και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν σε μερικές περιπτώσεις οι θησαυροί της χώρας, ήταν η επιστροφή μιας ακέραιας μελαμβαφής κύλικα κλασικής περιόδου που από τις 6 Απριλίου βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μετά την οικειοθελή παράδοσή της από Γερμανό πολίτη στην ελληνική πρεσβεία στο Βερολίνο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που ο ίδιος έδωσε, το αγγείο βρέθηκε κατά τη διάρκεια εκσκαφών για την κατασκευή καταφυγίου από τη Βέρμαχτ την περίοδο της Κατοχής, πιθανότατα στην περιοχή της Αγχιάλου Θεσσαλονίκης και είχε δοθεί ως δώρο στον παππού του, που υπηρετούσε τότε στο γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό, επειδή συνέβαλε στη διακοπή των εκσκαφικών εργασιών μόλις αντιλήφθηκε την ύπαρξη αρχαιοτήτων στο έδαφος.

Σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσε υπό την αιγίδα της Βουλής το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, οι αρχαιολόγοι Ελένη Πιπέλια, Ελευθερία Ακριβοπούλου και Γιώργος Τζωράκης παρουσίασαν στοιχεία για τις αρπαγές των αρχαιοτήτων από τους ναζί, ενώ συντάχθηκε ψήφισμα στο οποίο αναφέρεται η αξίωση για την επιστροφή στην Ελλάδα όλων των αρχαιολογικών και πολιτιστικών αγαθών που εκλάπησαν και λεηλατήθηκαν, με τον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση να δεσμεύεται να φέρει το θέμα στη Βουλή εντός του έτους.

πηγή: news247.gr

Περισσότεροι από 100.000.000 οι Έλληνες σε ολόκληρο τον κόσμο;

Υπάρχουν επιστημονικές έρευνες που βασίζονται στο DNA ανατρέπουν τα δεδομένα για τον αριθμό των Ελλήνων, υπολογίζοντας τον αριθμό τους σε 100.000.000, με τα 20.000.000 από αυτούς είναι στην Τουρκία, 4.400.000 στη Βουλγαρία, 900.000 στη Αλβανία και 300.000 στη FYROM;

Κλείστε το ρούτερ το βράδυ!Οι επιστήμονες προειδοποιούν!

Ασύρματη σύνδεση, wi-fi, δεν μπορούν να διανοηθούν τη ζωή τους χωρίς αυτό! Οφείλετε, όμως, να μάθετε περισσότερα σχετικά με την ακτινοβολία στην οποία εκτίθεστε σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο.

Μερικοί επιστήμονες αποκαλούν ,το Wi-Fi σιωπηλό δολοφόνο, και εδώ είναι το γιατί.

Πως μας βλάπτει το Wi-Fi

Παρά τις πολλές συζητήσεις σχετικά με τους κινδύνους της ακτινοβολίας των κινητών τηλεφώνων και των επιπτώσεών της στο σώμα δεν είναι πλήρως κατανοητό για πολλούς. Μετά από όλα όσα έχουμε ακούσει χρησιμοποιούμε αυτά τα gadgets και τα ασύρματα δίκτυα συνέχεια! Για να καταλάβετε πόσο μεγάλη επιρροή έχουν αυτές οι τεχνολογίες για το ανθρώπινο σώμα, θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο.

 

Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες σχετικά με τις ιδιαιτερότητες των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και τις επιπτώσεις τους στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Πράγματι στο κυτταρικό επίπεδο, υπάρχουν αλλαγές που μπορούν να επιβραδύνουν την ανάπτυξη των φυτών και βλάπτουν τη δραστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Οι άνθρωποι που εργάζονται με Wi-Fi εξοπλισμό, έχουν σαφείς οδηγίες για την ασφάλεια τους για τη μείωση των αρνητικών επιπτώσεων τωνWi-Fi-κυμάτων στο σώμα

Πως μπορείτε να μειώσετε τις επιπτώσεις του WiFi.

 

Πάντα να απενεργοποιήσετε το router το βράδυ, ή όταν δεν χρησιμοποιεί ,το Wi-Fi κανείς. Τοποθετήστε το Wi-Fi-router σας σε άλλη θέση, αν είναι δυνατόν στην κουζίνα, και όχι στο παιδικό δωμάτιο ή το υπνοδωμάτιο. Αυτή η συσκευή πρέπει να είναι σε ένα δωμάτιο όπου οι άνθρωποι δεν το επισκέπτονται συχνά. Οι έμμεσες επιπτώσεις του ασύρματου δικτύου για την υγεία σας ,και την υγεία των παιδιών σας: να περνούν περισσότερο χρόνο σε εξωτερικούς χώρους, να στραφούν σε έναν δραστήριο τρόπο ζωής, αντί να βλέπουν news feeds να διαβάζουν τα βιβλία σε χαρτί.

Μετά από περίπου 30 χρόνια, μπορούμε να καταλάβουμε επιτέλους τι αλλάζει στο ανθρώπινο σώμα, βρίσκεται μόνιμα στην ζώνη της δράσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων . Πονοκέφαλος, διάσπαρτη προσοχή, αϋπνία, συνεχή κόπωση – είναι η αιτία όλων αυτών των δυσάρεστων συνθηκών που θα μπορούσε να έχει η επίδραση της τεχνολογίας!

 

olasimera

ΤΟ ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Αλέξιος Α’ Κομνηνός 1081-1118

Ὁ βασιλεὺς Ἀλέξιος καὶ ἐμὸς πατὴρ καὶ πρὸ 
τοῦ τῶν σκήπτρων ἐπειλῆφθαι τῆς βασιλείας 
μέγα ὄφελος τῇ βασιλείᾳ Ῥωμαίων γεγένηται”. 
(Άννα Κομνηνή “Αλεξιάς Α’”) 

Κρατεῖ λοιπὸν μετὰ τὸν Βοτανειάτην 
ὁ Κομνηνὸς Ἀλέξιος ἔτη λζʹ καὶ τῷ διαδήματι
στέφεται, ὁ δὲ Ἰσαάκιος τὰ δεύτερα τῆς τιμῆς
εἶχε καινῷ ὀνόματι ἐπιφημισθεὶς αὐτῷ· 
(Μιχαήλ Γλύκας “Βίβλος Χρονική”) 

“Είτα ο μεν Αλέξιος βασιλικόν αναδείται διάδημα, 
τω δι’ Ισαακίω τα δευτερεία νενέμηνται της τιμής, 
καινού αυτώ επιφημισθέντος ονόματος” 
(Ιωάννης Ζωναράς “Επιτομή Ιστορίας”)

Γράφει ο Δημήτριος Ρωμανός
Ιστορικός του Ελληνικού Πολιτισμού 

Μικρογραφία από χειρόγραφο του 12ου αι. (Βατικανό, Biblioteca Apostolica).

Εισαγωγικά

Γεννήθηκε το 1057, έτος κατά το οποίο ανέβηκε στον θρόνο ο θείος του Ισαάκιος Κομνηνός, ο οποίος ανέτρεψε τον Μιχαήλ τον Στ’, τον επονομαζόμενο και Στρατιωτικό. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Κομνηνός, αδελφός του Ισαακίου και μητέρα του η Άννα η Δαλασσηνή της αριστοκρατικής οικογένειας των Δαλασσηνών. Κατήγετο από στρατιωτική αριστοκρατική οικογένεια. Η μητέρα του, μάλιστα, ήταν πολύ ισχυρή προσωπικότητα η οποία συγκυβέρνησε μαζί με τον Αλέξιο περίπου είκοσι χρόνια.

Σχετικά με την καταγωγή των Κομνηνών οι ερευνητές ερίζουν. Όπως αναφέρει η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, οι περισσότεροι δέχονται τα όσα αναφέρει ο Μιχαήλ Ψελλός για την καταγωγή του Ισαακίου από την πόλη Κώμνη της Θράκης. Αυτό το συνδυάζουν με μία επιγραφή που βρέθηκε σε μία εκκλησία στην Ραιδεστό. Υπάρχουν και ιστορικοί, όμως, οι οποίοι θεωρούν ότι η οικογένεια κατάγεται από την Κασταμόνα (Κασταμονή) της Παφλαγονίας στην Μικρά Ασία, περιοχή στην οποία βρίσκονται τα κτήματα της.

Ο Αλέξιος χρημάτισε ως στρατηγός του Νικηφόρου Βοτανειάτη (1078-1081), αφού πρώτα κέρδισε την εμπιστοσύνη του, βοηθώντας τον να καταστείλει τα κινήματα του Νικηφόρου Βρυέννιου και του Νικηφόρου Βασιλάκιου, οι οποίοι ήταν, διαδοχικά, Δούκες του Δυρραχίου. Το 1081 θα συνεργαστεί με την οικογένεια των Δουκών στην περίφημη σύσκεψη στην πόλη Τζούρουλλο της Θράκης, κατά την οποία αποφασίστηκε η ανατροπή του Νικηφόρου Βοτανειάτη και η άνοδος στον θρόνο του Αλεξίου, όπως αναφέρει ο Georg Ostrogorsky. Έτσι εγκαθιδρύεται η Δυναστεία των Κομνηνών.

Η άνοδος το 1081 στον βυζαντινό θρόνο του Αλεξίου απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση του βυζαντινού κράτους δίνοντάς του παράταση πλέον του αιώνος. Είναι χαρακτηριστικό ότι για ένα διάστημα 100 ετών (1081-1180) ανέβηκαν στον θρόνο μόλις τρεις αυτοκράτορες: Αλέξιος Α’ (1081-1118), Ιωάννης Β’ (1118-1143) και Μανουήλ Α’ (1143-1180), γεγονός το οποίο, αναμφισβήτητα, αποδεικνύει την σταθερότητα που επικράτησε εκείνη την περίοδο. Δέον να σημειώσουμε, όμως, ότι η προϊούσα παρακμή του 11ου αιώνος είχε προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην βυζαντινή αυτοκρατορία, την οποία απλώς ανέκοψαν κατά τον 12ο αιώνα οι Κομνηνοί, δίχως, τελικά, να επιτύχουν να την αναστρέψουν στην ολότητα της, παρά μόνο εν μέρει. Έτσι, μετά τον θάνατο του Μανουήλ Κομνηνού το 1180, όταν ανήλθαν στον βυζαντινό θρόνο ανίκανοι αυτοκράτορες εμφανίστηκαν ξανά τα παρακμιακά συμπτώματα, αυτή τη φορά περισσότερο έντονα, έως ότου οδηγήσουν στην πρώτη άλωση της Βασιλευούσης το 1204. 

Χάρτης εποχής των ΚΟΜΝΗΝΩΝ

Νορμανδοί – Χρυσόβουλο προς την Βενετία 

Με το που ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος έχει να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, οι οποίοι έχοντας νικήσει και διώξει τους βυζαντινούς από την Νότιο Ιταλία, τώρα επιχειρούν να βάλουν πόδι στην Βαλκανική, οσμιζόμενοι την βυζαντινή αδυναμία. Το βυζαντινό ναυτικό εκείνη την εποχή είχε παρακμάσει, έτσι ο Αλέξιος αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια των Βενετών το 1082, υπογράφοντας ένα χρυσόβουλο με το οποίο τους παραχωρούσε φορολογικές διευκολύνσεις για τα εμπορικά τους πλοία. Αυτή ήταν η αρχή της ολοένα και αυξανόμενης εμπορικής διεισδεύσεως των ιταλικών πόλεων στην βυζαντινή επικράτεια. Οι Βενετοί, τώρα, καταναυμαχούν τον νορμανδικό στόλο στην Αδριατική, αλλά τα βυζαντινά στρατεύματα ηττώνται στο Δυρράχιο από τα νορμανδικά. Ο πόλεμος κρατά για μερικά χρόνια, ο Βοημούνδος (γιος του Γυισκάρδου) ηττάται το 1083, ενώ το 1085 ο Αλέξιος πετυχαίνει να ανακαταλάβει το Δυρράχιον. Την ίδια χρονιά οι Νορμανδοί, δίχως τον Γυισκάρδο ο οποίος είχε στο μεταξή πεθάνει, ηττώνται οριστικά και αναγκάζονται να εκκενώσουν την Βαλκανική.


Πετσενέγκοι – Κουμάνοι 

Μετά την επιτυχή αντιμετώπιση των Νορμανδών ο Αλέξιος ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τους Πετσενέγκους και τους Κουμάνους. Αυτά τα τουρκογενή φύλα που είχαν τις βάσεις του πέραν του Δουνάβεως είχαν επιδοθεί σε τρομερές επιδρομές στα βυζαντινά εδάφη, κυρίως του Παριστρίου θέματος. Toν Αύγουστο του 1087 οι βυζαντινοί ηττώνται στην Δρίστρα. Τότε ο αυτοκράτωρ, χρησιμοποιώντας την γνωστή βυζαντινή διπλωματία, κατάφερε να στρέψει τους Κουμάνους, άλλοτε συμμάχους των Πετσενέγκων, εναντίον των τελευταίων. Έτσι στην Μάχη του του Λεβουνίου το 1091 με την βοήθεια των σκληροτράχηλων Κουμάνων συντρίβει τους Πετσενέγκους. Το 1094 οι Κουμάνοι στρέφονται κατά του Βυζαντίου τη επινεύσει κάποιου Κωνσταντίνου Διογένους, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι ήταν γιος του παλαιού αυτοκράτορος Ρωμανού Δ’ Διογένους (1068-1071). Τελικά ο Αλέξιος τον εξουδετερώνει και καταφέρνει να απαλλαγεί, για την ώρα, από τον κίνδυνο των Κουμάνων.


Τζαχάς

Την ίδια χρονιά, το 1094, εξουδετερώνει τον Σελτζούκο πειρατή στο Αιγαίο Τζαχά δια χειρός του γαμβρού του Κιλίτζ Ασλάν (να διευκρινήσουμε εδώ ότι η Άννα η Κομνηνή εμφανίζει τον Τζαχά να δρα λίγο μεταγενέστερα, το 1097, εδώ υπάρχει μία διχογνωμία για το έτος θανάτου του αλλά η ουσία είναι ότι μετά το 1091 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για αυτόν). Ο Τζαχάς, με επίκεντρο την Σμύρνη από το 1081 οργανώνει μία πειρατική αρχικά επικράτεια στην περιοχή του Αιγαίου, ο ίδιος δε αυτοαποκαλείται Εμίρης της Σμύρνης. Κατά καιρούς αποβιβάζει αυτά τα πειρατικά στρατεύματα σε Χίο, Λέσβο και Σάμο. Στην συνέχεια, διακρίνοντας τις αδυναμίες της αυτοκρατορίας και το γεγογός ότι ήταν απασχολημένη με τους Νορμανδούς και τους Πετσενέγκους συλλαμβάνει ένα σχέδιο καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως. Έτσι έρχεται σε συμφωνία με τους Πετσενέγκους για διπλή πολιορκία της Βασιλευούσης, τόσο από την ξηρά με τους τελευταίους όσο και από την θάλασσα με τον δικό του στόλο. Να σημειώσουμε εδώ ότι εκείνη την περίοδο ο βυζαντινός στόλος ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Έτσι κατά τα έτη 1090-1091 η Κωνσταντινούπολη θα πολιορκηθεί. Μετά την Μάχη του Λεβουνίου, όμως, και την βαρειά ήττα των Πετσενέγκων ο Τζαχάς αποσύρεται.


Εσωτερικές στάσεις

Αυτή την ταραχώδη και ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για το βυζαντινό κράτος ο Αλέξιος δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον τους εξωτερικούς εχθρούς αλλά και τους πάσης φύσεως μικροστασιαστές, οι οποίοι επιθυμούν αυτονόμηση από την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως. Είναι χαρακτηριστικές δύο τέτοιες αποσχιστικές προσπάθειες από τον Καρύκη στην Κρήτη, τον Ραψομάτη στην Κύπρο και τον Νικηφόρο Διογένη στην Βαλκανική. Εναντίον του Καρύκη στην Κρήτη έπλευσε το 1092 ή 1093 ο Μέγας Δουξ του στόλου (αξίωμα που δημιουργήθηκε από τον Αλέξιο) Ιωάννης Δούκας. 

Όταν έφθασε στην Κάρπαθο οι Κρήτες συνέλαβαν τον Καρύκη και τον σκότωσαν δηλώνοντες νομιμόφρονοι στον αυτοκράτορα. Στην συνέχεια ο Ιωάννης Δούκας έβαλε πλώρη για την Κύπρο. Μαζί του είχε τον Μανουήλ Βουτουμίτη, ο οποίος κατάφερε να προσεταιρισθεί μέρος του στρατεύματος του Ραψομάτη. Τελικά η βυζαντινή κυριαρχία επανήλθε στο νησί το 1092 και εγκαταστάθηκε πολιτικός διοικητής ο Καλλιπάριος και στρατιωτικός ο Ευμάθιος Φιλοκάλης. Στην Αλεξιάδα της Άννης της Κομνηνής στο 9ο βιβλίο γίνονται αναφορές για αυτές τις στάσεις. Τέλος, ο Νικηφόρος Διογένης, γιος του Ρωμανού Δ’ Διογένη επιχείρησε να δολοφονήσει τον Αλέξιο κατά την διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Βολκάνου ηγεμόνος των Δαλματών, αλλά απέτυχε. Συνελήφθη και τυφλώθηκε. 

Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και οι άλλοι βαρώνοι της Πρώτης Σταυροφορίας στο αυτοκρατορικό παλάτι του Αλέξιου Κομνηνού.

Α’ Σταυροφορία

Το 1095 λαμβάνει χώρα Σύνοδος στο Κλερμόν της Γαλλίας όπου ο Πάπας Ουρβανός ο Β’ κηρύσσει Σταυροφορία κατά των απίστων που κατείχαν τους Άγιους Τόπους. Την παρουσιάζει ως “θέλημα Θεού” (Deus Volt). Το 1096 ξεκινά ο Πέτρος ο Ερημίτης μαζί με χιλιάδες γυναικόπαιδα για να περάσει στην Μικρά Ασία. Οι βυζαντινοί τους διεκπαιραιώνουν αλλά λίγο καιρό μετά οι περισσότεροι σφαγιάζονται από τους Σελτζούκους. Το 1097 φθάνουν στην Κωνσταντινούπολη οι αρχηγοί της Σταυροφορίας (Αντεμάρ του Πουί, ο Ροβέρτος της Νορμανδίας, ο Ούγος των Βερμαντουά, ο Ραϊμόνδος Δ΄ της Τουλούζης, ο Ροβέρτος της Φλάνδρας, ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και ο Βοημούνδος του Τάραντα) διαθέτοντας ένα ισχυρό στράτευμα. Ο Αλέξιος, φερόμενος έξυπνα, τους όρκισε σύμφωνα με το δυτικό τυπικό ως Λίζιους και τους πέρασε στην Μικρασιατική ακτή. Σύμφωνα με τους όρκους τους οι Σταυροφόροι θα έπρεπε να παραδίδουν στους Βυζαντινούς τις πόλεις που θα κατακτούσαν. 

Με αυτόν τον τρόπο ο Αλέξιος κατόρθωσε να ανακτήσει την δυτική Μικρά Ασία. Η πρώτη πόλη που επανήλθε στην βυζαντινή κυριαρχία ήταν η Νίκαια, πρωτεύουσα του Σουλτανάτου του Ρουμ. Οι Σελτζούκοι έτσι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα τους στο Ικόνιο. Το 1098 καταλαμβάνουν την Αντιόχεια, την οποία, όμως, δεν αποδίδουν στους Βυζαντινούς. Σε αυτό πρωτοστάτησε ο Νορμανδός Βοημούνδος, γιος του Ροβέρτου Γυισκάρδου. Ο ίδιος, μάλιστα, κατηγόρησε τους βυζαντινούς για μη τήρηση των συμφωνηθέντων αναφέροντας την δολιότητα των βυζαντινών και αποκηρύσσοντας, ουσιαστικά, την συμφωνία. Είναι γνωστή η λατινική φράση περί δολιότητος των Ελλήνων ως perfidia Graecorum. Ταυτόχρονα, ανέλαβε ο ίδιος την διοίκηση της Αντιοχείας για λογαριασμό των Νορμανδών. Το 1107 ο Βοημούνδος επιχειρεί να εισβάλλει πάλι στο Δυρράχιο αλλά ηττάται από τον αναδιοργανωμένο βυζαντινό στρατό και υπογράφει την ταπεινωντική γι’ αυτόν Συνθήκη της Δεαβόλεως το 1108 όπου δηλώνει την υποτέλειά του στον αυτοκράτορα.

Στροφή προς Ανατολάς 

Μετά την προς ώρας εκμηδένιση των Νορμανδών και των Πετσενέγκων, την επιτυχή διπλωματική αντιμετώπιση των Σταυροφόρων, την εξουδετέρωση του Τζαχά και των εσωτερικών αποσχιστικών κινημάτων, έρχεται η ώρα της ανακαταλήψεως του συνόλου της Μικράς Ασίας. Ο Αλέξιος γνωρίζει ότι ο μικρασιατικός χώρος είναι ο βασικός πνεύμονας της αυτοκρατορίας έτσι στρέφεται προς Ανατολάς με σκοπό αρχικά να περιορίσει και σε δεύτερο χρόνο να εκδιώξει οριστικά τους Σελτζούκους. Ανακαταλαμβάνει εδάφη από την Τραπεζούντα του Πόντου έως το Αμόριο και το Φιλομήλιο. Στην ομώνυμη μάχη το 1117 ο Αλέξιος συντρίβει τους Σελτζούκους υπό τον Μαλίκ Σαχ Β’, ανταποδίδοντας έτσι το Μάντζικερτ.



Βογόμιλοι 

Τα ζητήματα εσωτερικής συνοχής που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλέξιος δεν περιορίζονται στην εκμηδένιση των πάσης φύσεως στασιαστικών κινηνάτων. Έχουν να κάνουν και με την εξάπλωση αιρετικών κινημάτων, όπως οι Βογόμιλοι. Πολλώ δε μάλλον όταν οι τελευταίοι είναι αποδεδειγμένα εχθροί της αυτοκρατορίας με τις διευκολύνσεις που παρείχαν σε Πετσενέγκους και Κουμάνους προκειμένου να επιδράμουν και να λεηλατήσουν τα εδάφη της. Κατά συνέπεια, η τακτική του κράτους συγχρονίζεται με εκείνη της Εκκλησίας με στόχο την δραστική αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. Να σημειώσουμε εδώ ότι λόγω της εξαιρετικά κρίσιμης εξωτερικής καταστάσεως ο Αλέξιος αναγκάστηκε, στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, να εκποιήσει τους εκκλησιαστικούς θησαυρούς λόγω ελλείψεως χρημάτων, πράξη η οποία δυσαρέστησε, σε ένα βαθμό, τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Έτσι ο αυτοκράτωρ τους καθησύχασε με το να υποσχεθεί αποζημίωση στην Εκκλησία όταν θα βελτιώνονταν η οικονομική κατάσταση του κράτους.

Αναφορικά με τους Βογόμιλους τους κατεδίωξε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Οι Βογόμιλοι ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η συνέχεια της παλαιότερης αίρεσης, των Παυλικιανών. Το 1118 συνέλαβε τον αρχηγό τους τον Βασίλειο και τον περί αυτού σκληρό πυρήνα των μαθητών του. Αφού απέσπασε την ομολογία τους στη συνέχεια τους έκαψε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως. Παράλληλα, ανέθεσε στον πολύ καλό του φίλο και Θεολόγο τον Ευθύμιο Ζυγαβινό να συντάξει θεολογική πραγματεία που να συμπεριλαμβάνει και την εκκλησιαστική καταδίκη των Βογομίλων. Πράγματι ο Ζυγαβινός συνέγραψε το βιβλίο Πανοπλία Δογματική, όπου στο 27ο κεφάλαιο αναφέρεται στον Βογομιλισμό. Την αίρεση των Βογομίλων κατεδίωξαν αργότερα οι ηγεμόνες της Βουλγαρίας και της Σερβίας.

Υπέρπυρο – χρυσό νόμισμα Αλεξίου Α’ / 1092-1118.
Χριστός ένθρονος – ο αυτοκράτωρ

Η νομισματική μεταρρύθμιση του Αλεξίου Α΄

Το 1092 ο Αλέξιος προβαίνει σε νομισματική μεταρρύθμιση με σκοπό να επανακαθορίσει την αξία των βυζαντινών νομισμάτων (χρυσά, αργυρά, χάλκινα). Εάν προβούμε σε μία ιστορική αναδρομή από τον 10ο αιώνα θα παρατηρήσουμε ότι ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογεννήτου (945-959) έως το τέλος της βασιλείας του Μιχαήλ Δ’ του Παφλαγόνα (1034-1041), παρατηρείται μία πολύ μικρή νόθευση του χρυσού νομίσματος με άργυρο της τάξεως του 0,04% ανά έτος. Από την εποχή του Κωνσταντίνου Θ’ του Μονομάχου (1042-1055) έως το τέλος της βασιλείας του Ρωμανού Δ’ (1068-1071), σε μία δεύτερη φάση, η νόθευση μεγαλώνει σε 0,4% ανά έτος ή και περισσότερο. Σε μία τρίτη φάση από το 1071 έως το 1092 η περιεκτικότητα σε χρυσό του «χρυσού» νομίσματος περιορίζεται έως και το 10%. Εκείνη την χρονιά ο Αλέξιος εκδίδει το Υπέρπυρον, χρυσό νόμισμα με περιεκτικότητα σε χρυσό περί τα 21 καράτια, αντί των 24 που είχε το παλαιό Σόλιδο.


Εσωτερικές μεταρρυθμίσεις

Επειδή η ανάγκη του κράτους σε χρήμα ήταν τεράστια συνεχίστηκε η εκμίσθωσις των φόρων, ακόμη και ολόκληρων επαρχιών, σε ιδιώτες και εταιρείες ιδιωτών που συστάθηκαν γι’ αυτό τον σκοπό. Παράλληλα, ο Αλέξιος εφήρμοσε το μοντέλο της υποχρεωτικής εργασίας για το κράτος, που ονομάζονταν Λειτουργία, την υποχρέωση συντηρήσεως των μετακινούμενων στρατευμάτων έναντι χαμηλής αμοιβής ή χωρίς αμοιβή. Τα παραπάνω αποτελούν ένα είδος πολιτικής επιστρατεύσεως.

Ταυτόχρονα, ο Αλέξιος καθιέρωσε τον στρατιωτικό χαρακτήρα του θεσμού της Πρόνοιας, που ήταν η βάση της βυζαντινής ισχύος κατά τη Κομνήνεια περίοδο. Οι Προνοιάριοι ονομάζοντο Στρατιώται. Ουδεμία, όμως, σχέση έχουν με τους στρατιώτες-μικροκαλλιεργητές της Μέσης βυζαντινής περιόδου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος βυζαντινής Φεουδαρχίας. Στους Προνοιάριους παραχωρείται δημόσια γη μαζί με τους χωρικούς-καλλιεργητές με αντάλλαγμα την επιστράτευσή τους σε ενδεχόμενο πόλεμο. Η παραχώρηση, στην αρχή, δεν περιλάμβανε μεταβίβαση στους απογόνους μετά τον θάνατο του δικαιούχου. Επιπλέον, ο Αλέξιος χορηγούσε, εν είδη προνομίου, την διοίκηση (το Management θα λέγαμε σήμερα) των Μοναστηριών και της περιουσίας τους σε ιδιώτες, δίχως να έχουν την υποχρέωση επιτελέσεως δημόσιας λειτουργίας, όπως στην περίπτωση της Πρόνοιας. Αυτό ονομάζονταν Χαριστίκιον. 



Απολογισμός  

Με τον Αλέξιο ξεκινά η υστεροβυζαντινή εποχή. Την περίοδο των Κομνηνών αναδιαρθρώνεται η διοίκηση και ο κρατικός μηχανισμός εν τω συνόλω, ενώ δημιουργούνται νέοι τίτλοι, όπως, για παράδειγμα, ο Σεβαστοκράτωρ ως ανώτεροι αυλικοί τίτλοι (τον συγκεκριμένο τίτλο ο Αλέξιος τον απένειμε στον αδελφό του Ισαάκιο). Αυτό κρίθηκε απαραίτητο διότι το προηγούμενο σύστημα είχε καταρρεύσει. Στην ουσία αναφερόμαστε σε μία επανίδρυση του κράτους με σκοπό την επιβίωσή του. Εκ του αποτελέσματος, βεβαίως, φάνηκε ότι μετά την παρέλευση των τριών πρώτων ικανότατων Κομνηνών όταν η αυτοκρατορία έπεσε στα χέρια ανίκανων ηγετών έφθασε να καταλυθή το 1204. Σε γενικές γραμμές η κοινωνική κινητικότητα, η οποία χαρακτήριζε την μεσοβυζαντινή περίοδο σταματά και το κράτος επανδρώνεται με μέλη της οικογενειακής αλλά και της ευρύτερης στρατιωτικής αριστοκρατίας. Η εξουσία του Αλεξίου του ήταν συγκεντρωτική και αυταρχική αλλά εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένη δεδομένων των καταστάσεων που προηγήθηκαν. Ίσως ένα αρνητικό στοιχείο είναι ο διορισμός συγγενών τε και φίλων της οικογένειας σε καίρια διοικητικά πόστα, γεγονός το οποίο θα επιχειρήσει να περιορίσει ο γιος και διάδοχος του Αλεξίου ο Ιωάννης. Το πολιτικό του αφήγημα συνίσταται στην αριστοκρατική σταθερότητα, την οποία θέλει να την μετουσιώσει σε κοινωνική συνείδηση.

Πρωτογενείς πηγές:
Αλεξιάς Άννα Κομνηνή
Βίβλος Χρονική Μιχαήλ Γλύκας
Επιτομή Ιστορίας Ιωάννης Ζωναράς
Πανοπλία Δογματική Ευθύμιος Ζυγαβινός

Βιβλιογραφία:Βυζαντινή Ιστορία Τόμος Γ’1 Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη
Ιστορία του Βυζαντινού κράτους Ostrogorsky Georg
The Economic History of Byzantium from the Seventh through the Fifteenth century Laiou Angeliki

πηγή

Αρχαιολογικό αίνιγμα με μεσαιωνικό σκελετό

Ένα συναρπαστικό αρχαιολογικό αίνιγμα σχετικά με το λείψανο ενός άνδρα του Μεσαίωνα φαίνεται πως έλυσαν αρχαιολόγοι στην Ιταλία. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Science Alert, o επίμαχος σκελετός βρέθηκε σε μια νεκρόπολη τον Λογγοβάρδων (ή Λομβαρδών) στη βόρεια Ιταλία και θεωρείται πως ανάγεται στον 6ο με 8ο αιώνα μΧ. Εκατοντάδες σκελετοί βρέθηκαν θαμμένοι εκεί, ενώ ανακαλύφθηκαν και άλλα ευρήματα, όπως ένα ακέφαλο άλογο και αρκετοί σκύλοι.

Ωστόσο, ο συγκεκριμένος σκελετός ξεχώριζε: Επρόκειτο για έναν άνδρα 40-50 ετών, το δεξί χέρι του οποίου ήταν ακρωτηριασμένο στο μέσο του πήχη.

Οι αρχαιολόγοι, με επικεφαλής την Ιλεάνα Μικαρέλι του Πανεπιστημίου Σαπιέντσα στη Ρώμη, διαπίστωσαν πως το χέρι είχε χαθεί λόγω τραύματος από χτύπημα. Δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθούν περαιτέρω λεπτομέρειες, και οι ερευνητές εκτιμούν πως ίσως να επρόκειτο για ακρωτηριασμό λόγω ιατρικών αιτίων (όπως πχ ένα κάταγμα που δεν θεραπευόταν) ή για απώλεια σε κάποια μάχη, δεδομένης της πολεμικής κουλτούρας των Λογγοβάρδων.

Ωστόσο, περαιτέρω εξέταση έδειξε πως τα άκρα του οστού είχαν ίχνη βιομηχανικής πίεσης: Ανασχηματισμός των δύο οστών για τη δημιουργία κάλου και άκανθας στην ωλένη. Αυτά τα ίχνη συνάδουν με το είδος πίεσης μπορεί να εφαρμοζόταν από ένα προσθετικό.

Η υπόθεση αυτή υποστηρίζεται και από άλλα στοιχεία: Τα δόντια του δείχνουν πολύ μεγάλη φθορά, και ειδικά στη δεξιά πλευρά- υποδεικνύοντας πως πιθανότατα να τα χρησιμοποιούσε για να δένει τα λουριά που κρατούσαν το προσθετικό στη θέση του. Σχετικά ίχνη παρουσίαζε και ο ώμος του.

Επίσης, οι άλλοι νεκροί άνδρες είχαν τα χέρια τους και τα όπλα τους δίπλα στον κορμό τους- αλλά ο συγκεκριμένος διέφερε, καθώς είχε το δεξί του χέρι λυγισμένο στον αγκώνα και ακουμπισμένο κατά μήκος του κορμού του. Δίπλα ήταν ένα μαχαίρι, με τη λαβή στην ίδια ευθεία με το χέρι, στη θέση όπου θα βρισκόταν ο καρπός του- ενώ επίσης βρέθηκε και μια «αγκράφα» και ίχνη οργανικού υλικού σε αποσύνθεση (κατά πάσα πιθανότητα δέρμα).

Αυτό φαίνεται να υποδεικνύει ότι υπήρχε ένα δερμάτινο κάλυμμα πάνω από το ακρωτηριασμένο χέρι, μια αγκράφα για «κλείδωμα» και ένα μαχαίρι πάνω στο κάλυμμα- δεδομένης της κατάστασης του οστού, φαίνεται πως ο άνδρας έζησε για πολύ καιρό μετά την απώλεια του χεριού του. Όλα αυτά φαίνονται να δείχνουν ότι ο άνδρας αντικατέστησε το χέρι του με ένα προσθετικό με μαχαίρι– παραπέμποντας ενδεχομένως σε εικόνες σκληροτράχηλων ηρώων της λογοτεχνίας του φανταστικού ή σε φουτουριστικά «cyborgs» (ανθρώπους με μηχανικά τμήματα ή υβρίδια ανθρώπου- μηχανής σαν αυτά που βλέπει κανείς στον κινηματογραφικό «Εξολοθρευτή») της επιστημονικής φαντασίας.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές, είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι ο Λογγοβάρδος αυτός επιβίωσε μετά την απώλεια του χεριού του σε μια εποχή τόσο πριν τα αντιβιοτικά. «Όχι μόνο προσαρμόστηκε πολύ καλά στην κατάστασή του, το έκανε με ένα αντικείμενο που προέκυψε από την κουλτούρα του, μαζί με αξιοσημείωτη στήριξη από την κοινωνία του» έγραψε η ομάδα των ερευνητών στην εργασία τους, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Anthropological Sciences. 

[doryforos.gr] 

πηγή 

Ελεύθερα θα κινούνται οι λαθρομετανάστες που ήρθαν στη χώρα μετά τις 20 Μάρτη με απόφαση του ΣτΕ. Υπονομεύεται η πατρίδα...

Εννοείται πως στην απόφαση του ΣτΕ οι λαθρομετανάστες κατονομάζονται ως "πρόσφυγες" όπως ορίζει να αναφέρονται η νεοταξίτικη ΕΕ... και κόντρα στις διατάξεις του ΟΗΕ (τις οποίες ούτε ο ίδιος ΟΗΕ σέβεται!!!) που αναφέρουν ως πρόσφυγα ΜΟΝΟ αυτόν που περνάει τα σύνορα από εμπόλεμο κράτος σε όμορο ειρηνικό...
Συνεπώς ΜΟΝΟ οι Σύριοι μπορούν να ονομάζονται πρόσφυγες όσο βρίσκονται στην Τουρκία η οποία συνορεύει με την εμπόλεμη Συρία...
Από την στιγμή που φεύγουν από την Τουρκία για την Ελλάδα παύουν να έχουν την ιδιότητα του πρόσφυγα και γίνονται απλά λαθρομετανάστες...

Η προδοτική και απαράδεκτη απόφαση του ΣτΕ με πρόσχημα:
1. το ότι ο περιορισμός των λαθρομεταναστών στις υποδομές που ονομάζονται hot spot πάνω στα 6 ακριτικά νησιά μας, προκαλεί κοινωνικά προβλήματα, και
2. ότι τα νησιά είναι τουριστικά και θα πληγή ο τουρισμός τους
...εξαπολύει ουσιαστικά τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε μια άνευ προηγουμένου νέα Αλωση...

Και αν υπολογίσουμε ότι το 95% εξ αυτών είναι νέοι άνδρες πρώην μαχητές των τζιχαντιστών, ή λιποτάκτες καταλαβαίνουμε τι είδους εσχάτη προδοσία συντελλείται στην πατρίδα μας...

Θα πάθουμε τα "καλά" των σκανδιναβικών κρατών και ιδιαιτέρως της Σουηδίας όπου οι βιασμοί και οι δολοφονίες είναι καθημερινό πλέον φαινόμενο...

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά διαπιστώνουμε ότι σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα οι ανώτατοι δικαστές ή ζουν στον κόσμο τους, ή έχουν ξεπουληθεί και ενδυνειδήτως καταστρέφουν την πατρίδα μας...

Η μόνη πατριωτική απόφαση θα ήταν να κατονομάζονται όλοι οι λαθρομετανάστες ώς παράνομοι μετανάστες και να βρίσκονται υποχρεωτικώς υπό κράτηση στα hot spot... και να απαιτείται από την Ε.Ε. και τον ΟΗΕ που μας τους έχουν φορτώσει, να πληρώνουν τα έξοδα συντήρησής τους μέχρι να φύγουν οριστικά από την χώρα μας... 

Εχω τονίσει τα σχετικά σημεία στα οποία διαφαίνεται η εσχάτη προδοσία και οι πρόφαση των δικαστών...

ΘΑΝΟΣ
Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι οι πρόσφυγες που είναι στα νησιά Λέσβος, Σάμος, Χίος, Λέρο, Ρόδος και Κω σε περιοριστικό καθεστώς κυκλοφορίας από την 20η Μαρτίου 2016, θα εξακολουθήσουν να παραμένουν στο καθεστώς αυτό, ενώ όσοι πρόσφυγες έρθουν από εδώ και στο εξής, δεν θα είναι σε καθεστώς περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας και θα κυκλοφορούν ελεύθερα. 

Αναλυτικότερα, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες είχε προσφύγει στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και ζητούσε να ακυρωθεί η υπ΄ αριθμ 10464/31.5.2016 απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου, με οποία τέθηκε περιορισμός στην κυκλοφορία των αιτούντων διεθνή προστασία προσφύγων στα επίμαχα 6 νησιά. 

Κατόπιν αυτού, το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο Χρήστο Ράμμο και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Διομήδη Κυριλλόπουλο, δημοσίευσαν την υπ΄ αριθμ. 805/2018 απόφασή του, με την οποία ακυρώθηκε η επίμαχη απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου. 

Το ΣτΕ κατά πλειοψηφία, έκρινε ότι ο επίμαχος περιορισμός της κυκλοφορίας δεν απαγορεύεται από το Σύνταγμα ή από άλλη διάταξη υπερνομοθετικής ισχύος, αλλά πρέπει όμως για να επιβληθεί ο περιορισμός, να προκύπτουν οι λόγοι για τους οποίους επιβλήθηκε το περιοριστικό αυτό μέτρο. 

Όπως αναφέρεται στην δικαστική απόφαση, ο περιορισμός στην κυκλοφορία που επιβλήθηκε στα άτομα που αιτούνται διεθνή προστασία, έχει ως συνέπεια τον μη επιμερισμό των προσώπων αυτών σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, αλλά αντιθέτως την άνιση συγκέντρωση τους σε ορισμένες μόνο Περιφέρειες, κάτι που επιφέρει σημαντική επιβάρυνση και υποβάθμισή τους σε σχέση με τις άλλες περιοχές της χώρας. Τα 6 αυτά νησιά, αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, καλούνται να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν με τις υπάρχουσες υποδομές και μάλιστα εν μέσω της σοβαρής δημοσιονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, την είσοδο και παραμονή σε αυτές σημαντικού αριθμού προσώπων που αιτούνται διεθνή προστασία, με συνέπεια να υφίσταται σοβαρός κίνδυνος προκλήσεων κοινωνικών εντάσεων, με επιπτώσεις στη δημόσια τάξη και την οικονομική ζωή των επίμαχων Περιφερειών, οι οποίες αποτελούν και τουριστικούς περιορισμούς. 

Εξάλλου, στην απόφαση του ΣτΕ αναφέρεται ότι από πουθενά δεν προκύπτουν οι νόμιμοι λόγοι που υπαγορεύουν την επιβολή του περιοριστικού μέτρου της κυκλοφορίας, προκειμένου να μπορεί να κριθεί εάν βρίσκεται εντός των ορίων των διατάξεων του άρθρου 41 του νόμου 4375/2016 (σε εξουσιοδότηση του οποίου εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου) οι οποίες (διατάξεις) «ερμηνευμένες υπό το φώς της Σύμβασης της Γενεύης που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς νομικού συστήματος για την προστασία των προσφύγων», επιτρέπει την επιβολή στους αιτούντες διεθνή προστασία τα περιοριστικά αυτά μέτρα. 

Τέλος, αναφέρεται ότι εφόσον δεν προκύπτουν οι σοβαροί και επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος και μεταναστευτικής πολιτικής, οι οποίοι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την επιβολή του περιορισμού κυκλοφορίας των αιτούντων διεθνή προστασία που εισέρχονται στην ελληνική επικράτεια μετά την 20η Μαρτίου 2016, πρέπει να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. 

Παράλληλα, η μειοψηφία (Χρήστος Ράμμος, Όλγα Παπαδοπούλου και Χριστίνα Μπολόφη) υποστήριξε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι νόμιμη, καθώς 1) απαιτείται χρόνος για την εξέταση των αιτήσεων και 2) λόγω της κοινής δήλωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία για σχέδιο δράσης ενίσχυσης της συνεργασίας στον τομέα στήριξης των Σύριων υπηκόων. 

Στην απόφαση του ΣτΕ διευκρινίζεται ότι τα αποτελέσματα της ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης, ανατρέχουν από χθες και όχι από την 20η Μαρτίου 2016.

ΑΠΕ-ΜΠΕ, 
Παν. Τσιμπούκης