ΤΟ ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Αλέξιος Α’ Κομνηνός 1081-1118

Ὁ βασιλεὺς Ἀλέξιος καὶ ἐμὸς πατὴρ καὶ πρὸ 
τοῦ τῶν σκήπτρων ἐπειλῆφθαι τῆς βασιλείας 
μέγα ὄφελος τῇ βασιλείᾳ Ῥωμαίων γεγένηται”. 
(Άννα Κομνηνή “Αλεξιάς Α’”) 

Κρατεῖ λοιπὸν μετὰ τὸν Βοτανειάτην 
ὁ Κομνηνὸς Ἀλέξιος ἔτη λζʹ καὶ τῷ διαδήματι
στέφεται, ὁ δὲ Ἰσαάκιος τὰ δεύτερα τῆς τιμῆς
εἶχε καινῷ ὀνόματι ἐπιφημισθεὶς αὐτῷ· 
(Μιχαήλ Γλύκας “Βίβλος Χρονική”) 

“Είτα ο μεν Αλέξιος βασιλικόν αναδείται διάδημα, 
τω δι’ Ισαακίω τα δευτερεία νενέμηνται της τιμής, 
καινού αυτώ επιφημισθέντος ονόματος” 
(Ιωάννης Ζωναράς “Επιτομή Ιστορίας”)

Γράφει ο Δημήτριος Ρωμανός
Ιστορικός του Ελληνικού Πολιτισμού 

Μικρογραφία από χειρόγραφο του 12ου αι. (Βατικανό, Biblioteca Apostolica).

Εισαγωγικά

Γεννήθηκε το 1057, έτος κατά το οποίο ανέβηκε στον θρόνο ο θείος του Ισαάκιος Κομνηνός, ο οποίος ανέτρεψε τον Μιχαήλ τον Στ’, τον επονομαζόμενο και Στρατιωτικό. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Κομνηνός, αδελφός του Ισαακίου και μητέρα του η Άννα η Δαλασσηνή της αριστοκρατικής οικογένειας των Δαλασσηνών. Κατήγετο από στρατιωτική αριστοκρατική οικογένεια. Η μητέρα του, μάλιστα, ήταν πολύ ισχυρή προσωπικότητα η οποία συγκυβέρνησε μαζί με τον Αλέξιο περίπου είκοσι χρόνια.

Σχετικά με την καταγωγή των Κομνηνών οι ερευνητές ερίζουν. Όπως αναφέρει η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, οι περισσότεροι δέχονται τα όσα αναφέρει ο Μιχαήλ Ψελλός για την καταγωγή του Ισαακίου από την πόλη Κώμνη της Θράκης. Αυτό το συνδυάζουν με μία επιγραφή που βρέθηκε σε μία εκκλησία στην Ραιδεστό. Υπάρχουν και ιστορικοί, όμως, οι οποίοι θεωρούν ότι η οικογένεια κατάγεται από την Κασταμόνα (Κασταμονή) της Παφλαγονίας στην Μικρά Ασία, περιοχή στην οποία βρίσκονται τα κτήματα της.

Ο Αλέξιος χρημάτισε ως στρατηγός του Νικηφόρου Βοτανειάτη (1078-1081), αφού πρώτα κέρδισε την εμπιστοσύνη του, βοηθώντας τον να καταστείλει τα κινήματα του Νικηφόρου Βρυέννιου και του Νικηφόρου Βασιλάκιου, οι οποίοι ήταν, διαδοχικά, Δούκες του Δυρραχίου. Το 1081 θα συνεργαστεί με την οικογένεια των Δουκών στην περίφημη σύσκεψη στην πόλη Τζούρουλλο της Θράκης, κατά την οποία αποφασίστηκε η ανατροπή του Νικηφόρου Βοτανειάτη και η άνοδος στον θρόνο του Αλεξίου, όπως αναφέρει ο Georg Ostrogorsky. Έτσι εγκαθιδρύεται η Δυναστεία των Κομνηνών.

Η άνοδος το 1081 στον βυζαντινό θρόνο του Αλεξίου απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση του βυζαντινού κράτους δίνοντάς του παράταση πλέον του αιώνος. Είναι χαρακτηριστικό ότι για ένα διάστημα 100 ετών (1081-1180) ανέβηκαν στον θρόνο μόλις τρεις αυτοκράτορες: Αλέξιος Α’ (1081-1118), Ιωάννης Β’ (1118-1143) και Μανουήλ Α’ (1143-1180), γεγονός το οποίο, αναμφισβήτητα, αποδεικνύει την σταθερότητα που επικράτησε εκείνη την περίοδο. Δέον να σημειώσουμε, όμως, ότι η προϊούσα παρακμή του 11ου αιώνος είχε προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην βυζαντινή αυτοκρατορία, την οποία απλώς ανέκοψαν κατά τον 12ο αιώνα οι Κομνηνοί, δίχως, τελικά, να επιτύχουν να την αναστρέψουν στην ολότητα της, παρά μόνο εν μέρει. Έτσι, μετά τον θάνατο του Μανουήλ Κομνηνού το 1180, όταν ανήλθαν στον βυζαντινό θρόνο ανίκανοι αυτοκράτορες εμφανίστηκαν ξανά τα παρακμιακά συμπτώματα, αυτή τη φορά περισσότερο έντονα, έως ότου οδηγήσουν στην πρώτη άλωση της Βασιλευούσης το 1204. 

Χάρτης εποχής των ΚΟΜΝΗΝΩΝ

Νορμανδοί – Χρυσόβουλο προς την Βενετία 

Με το που ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος έχει να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, οι οποίοι έχοντας νικήσει και διώξει τους βυζαντινούς από την Νότιο Ιταλία, τώρα επιχειρούν να βάλουν πόδι στην Βαλκανική, οσμιζόμενοι την βυζαντινή αδυναμία. Το βυζαντινό ναυτικό εκείνη την εποχή είχε παρακμάσει, έτσι ο Αλέξιος αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια των Βενετών το 1082, υπογράφοντας ένα χρυσόβουλο με το οποίο τους παραχωρούσε φορολογικές διευκολύνσεις για τα εμπορικά τους πλοία. Αυτή ήταν η αρχή της ολοένα και αυξανόμενης εμπορικής διεισδεύσεως των ιταλικών πόλεων στην βυζαντινή επικράτεια. Οι Βενετοί, τώρα, καταναυμαχούν τον νορμανδικό στόλο στην Αδριατική, αλλά τα βυζαντινά στρατεύματα ηττώνται στο Δυρράχιο από τα νορμανδικά. Ο πόλεμος κρατά για μερικά χρόνια, ο Βοημούνδος (γιος του Γυισκάρδου) ηττάται το 1083, ενώ το 1085 ο Αλέξιος πετυχαίνει να ανακαταλάβει το Δυρράχιον. Την ίδια χρονιά οι Νορμανδοί, δίχως τον Γυισκάρδο ο οποίος είχε στο μεταξή πεθάνει, ηττώνται οριστικά και αναγκάζονται να εκκενώσουν την Βαλκανική.


Πετσενέγκοι – Κουμάνοι 

Μετά την επιτυχή αντιμετώπιση των Νορμανδών ο Αλέξιος ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τους Πετσενέγκους και τους Κουμάνους. Αυτά τα τουρκογενή φύλα που είχαν τις βάσεις του πέραν του Δουνάβεως είχαν επιδοθεί σε τρομερές επιδρομές στα βυζαντινά εδάφη, κυρίως του Παριστρίου θέματος. Toν Αύγουστο του 1087 οι βυζαντινοί ηττώνται στην Δρίστρα. Τότε ο αυτοκράτωρ, χρησιμοποιώντας την γνωστή βυζαντινή διπλωματία, κατάφερε να στρέψει τους Κουμάνους, άλλοτε συμμάχους των Πετσενέγκων, εναντίον των τελευταίων. Έτσι στην Μάχη του του Λεβουνίου το 1091 με την βοήθεια των σκληροτράχηλων Κουμάνων συντρίβει τους Πετσενέγκους. Το 1094 οι Κουμάνοι στρέφονται κατά του Βυζαντίου τη επινεύσει κάποιου Κωνσταντίνου Διογένους, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι ήταν γιος του παλαιού αυτοκράτορος Ρωμανού Δ’ Διογένους (1068-1071). Τελικά ο Αλέξιος τον εξουδετερώνει και καταφέρνει να απαλλαγεί, για την ώρα, από τον κίνδυνο των Κουμάνων.


Τζαχάς

Την ίδια χρονιά, το 1094, εξουδετερώνει τον Σελτζούκο πειρατή στο Αιγαίο Τζαχά δια χειρός του γαμβρού του Κιλίτζ Ασλάν (να διευκρινήσουμε εδώ ότι η Άννα η Κομνηνή εμφανίζει τον Τζαχά να δρα λίγο μεταγενέστερα, το 1097, εδώ υπάρχει μία διχογνωμία για το έτος θανάτου του αλλά η ουσία είναι ότι μετά το 1091 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για αυτόν). Ο Τζαχάς, με επίκεντρο την Σμύρνη από το 1081 οργανώνει μία πειρατική αρχικά επικράτεια στην περιοχή του Αιγαίου, ο ίδιος δε αυτοαποκαλείται Εμίρης της Σμύρνης. Κατά καιρούς αποβιβάζει αυτά τα πειρατικά στρατεύματα σε Χίο, Λέσβο και Σάμο. Στην συνέχεια, διακρίνοντας τις αδυναμίες της αυτοκρατορίας και το γεγογός ότι ήταν απασχολημένη με τους Νορμανδούς και τους Πετσενέγκους συλλαμβάνει ένα σχέδιο καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως. Έτσι έρχεται σε συμφωνία με τους Πετσενέγκους για διπλή πολιορκία της Βασιλευούσης, τόσο από την ξηρά με τους τελευταίους όσο και από την θάλασσα με τον δικό του στόλο. Να σημειώσουμε εδώ ότι εκείνη την περίοδο ο βυζαντινός στόλος ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Έτσι κατά τα έτη 1090-1091 η Κωνσταντινούπολη θα πολιορκηθεί. Μετά την Μάχη του Λεβουνίου, όμως, και την βαρειά ήττα των Πετσενέγκων ο Τζαχάς αποσύρεται.


Εσωτερικές στάσεις

Αυτή την ταραχώδη και ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για το βυζαντινό κράτος ο Αλέξιος δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον τους εξωτερικούς εχθρούς αλλά και τους πάσης φύσεως μικροστασιαστές, οι οποίοι επιθυμούν αυτονόμηση από την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως. Είναι χαρακτηριστικές δύο τέτοιες αποσχιστικές προσπάθειες από τον Καρύκη στην Κρήτη, τον Ραψομάτη στην Κύπρο και τον Νικηφόρο Διογένη στην Βαλκανική. Εναντίον του Καρύκη στην Κρήτη έπλευσε το 1092 ή 1093 ο Μέγας Δουξ του στόλου (αξίωμα που δημιουργήθηκε από τον Αλέξιο) Ιωάννης Δούκας. 

Όταν έφθασε στην Κάρπαθο οι Κρήτες συνέλαβαν τον Καρύκη και τον σκότωσαν δηλώνοντες νομιμόφρονοι στον αυτοκράτορα. Στην συνέχεια ο Ιωάννης Δούκας έβαλε πλώρη για την Κύπρο. Μαζί του είχε τον Μανουήλ Βουτουμίτη, ο οποίος κατάφερε να προσεταιρισθεί μέρος του στρατεύματος του Ραψομάτη. Τελικά η βυζαντινή κυριαρχία επανήλθε στο νησί το 1092 και εγκαταστάθηκε πολιτικός διοικητής ο Καλλιπάριος και στρατιωτικός ο Ευμάθιος Φιλοκάλης. Στην Αλεξιάδα της Άννης της Κομνηνής στο 9ο βιβλίο γίνονται αναφορές για αυτές τις στάσεις. Τέλος, ο Νικηφόρος Διογένης, γιος του Ρωμανού Δ’ Διογένη επιχείρησε να δολοφονήσει τον Αλέξιο κατά την διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Βολκάνου ηγεμόνος των Δαλματών, αλλά απέτυχε. Συνελήφθη και τυφλώθηκε. 

Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και οι άλλοι βαρώνοι της Πρώτης Σταυροφορίας στο αυτοκρατορικό παλάτι του Αλέξιου Κομνηνού.

Α’ Σταυροφορία

Το 1095 λαμβάνει χώρα Σύνοδος στο Κλερμόν της Γαλλίας όπου ο Πάπας Ουρβανός ο Β’ κηρύσσει Σταυροφορία κατά των απίστων που κατείχαν τους Άγιους Τόπους. Την παρουσιάζει ως “θέλημα Θεού” (Deus Volt). Το 1096 ξεκινά ο Πέτρος ο Ερημίτης μαζί με χιλιάδες γυναικόπαιδα για να περάσει στην Μικρά Ασία. Οι βυζαντινοί τους διεκπαιραιώνουν αλλά λίγο καιρό μετά οι περισσότεροι σφαγιάζονται από τους Σελτζούκους. Το 1097 φθάνουν στην Κωνσταντινούπολη οι αρχηγοί της Σταυροφορίας (Αντεμάρ του Πουί, ο Ροβέρτος της Νορμανδίας, ο Ούγος των Βερμαντουά, ο Ραϊμόνδος Δ΄ της Τουλούζης, ο Ροβέρτος της Φλάνδρας, ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και ο Βοημούνδος του Τάραντα) διαθέτοντας ένα ισχυρό στράτευμα. Ο Αλέξιος, φερόμενος έξυπνα, τους όρκισε σύμφωνα με το δυτικό τυπικό ως Λίζιους και τους πέρασε στην Μικρασιατική ακτή. Σύμφωνα με τους όρκους τους οι Σταυροφόροι θα έπρεπε να παραδίδουν στους Βυζαντινούς τις πόλεις που θα κατακτούσαν. 

Με αυτόν τον τρόπο ο Αλέξιος κατόρθωσε να ανακτήσει την δυτική Μικρά Ασία. Η πρώτη πόλη που επανήλθε στην βυζαντινή κυριαρχία ήταν η Νίκαια, πρωτεύουσα του Σουλτανάτου του Ρουμ. Οι Σελτζούκοι έτσι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα τους στο Ικόνιο. Το 1098 καταλαμβάνουν την Αντιόχεια, την οποία, όμως, δεν αποδίδουν στους Βυζαντινούς. Σε αυτό πρωτοστάτησε ο Νορμανδός Βοημούνδος, γιος του Ροβέρτου Γυισκάρδου. Ο ίδιος, μάλιστα, κατηγόρησε τους βυζαντινούς για μη τήρηση των συμφωνηθέντων αναφέροντας την δολιότητα των βυζαντινών και αποκηρύσσοντας, ουσιαστικά, την συμφωνία. Είναι γνωστή η λατινική φράση περί δολιότητος των Ελλήνων ως perfidia Graecorum. Ταυτόχρονα, ανέλαβε ο ίδιος την διοίκηση της Αντιοχείας για λογαριασμό των Νορμανδών. Το 1107 ο Βοημούνδος επιχειρεί να εισβάλλει πάλι στο Δυρράχιο αλλά ηττάται από τον αναδιοργανωμένο βυζαντινό στρατό και υπογράφει την ταπεινωντική γι’ αυτόν Συνθήκη της Δεαβόλεως το 1108 όπου δηλώνει την υποτέλειά του στον αυτοκράτορα.

Στροφή προς Ανατολάς 

Μετά την προς ώρας εκμηδένιση των Νορμανδών και των Πετσενέγκων, την επιτυχή διπλωματική αντιμετώπιση των Σταυροφόρων, την εξουδετέρωση του Τζαχά και των εσωτερικών αποσχιστικών κινημάτων, έρχεται η ώρα της ανακαταλήψεως του συνόλου της Μικράς Ασίας. Ο Αλέξιος γνωρίζει ότι ο μικρασιατικός χώρος είναι ο βασικός πνεύμονας της αυτοκρατορίας έτσι στρέφεται προς Ανατολάς με σκοπό αρχικά να περιορίσει και σε δεύτερο χρόνο να εκδιώξει οριστικά τους Σελτζούκους. Ανακαταλαμβάνει εδάφη από την Τραπεζούντα του Πόντου έως το Αμόριο και το Φιλομήλιο. Στην ομώνυμη μάχη το 1117 ο Αλέξιος συντρίβει τους Σελτζούκους υπό τον Μαλίκ Σαχ Β’, ανταποδίδοντας έτσι το Μάντζικερτ.



Βογόμιλοι 

Τα ζητήματα εσωτερικής συνοχής που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλέξιος δεν περιορίζονται στην εκμηδένιση των πάσης φύσεως στασιαστικών κινηνάτων. Έχουν να κάνουν και με την εξάπλωση αιρετικών κινημάτων, όπως οι Βογόμιλοι. Πολλώ δε μάλλον όταν οι τελευταίοι είναι αποδεδειγμένα εχθροί της αυτοκρατορίας με τις διευκολύνσεις που παρείχαν σε Πετσενέγκους και Κουμάνους προκειμένου να επιδράμουν και να λεηλατήσουν τα εδάφη της. Κατά συνέπεια, η τακτική του κράτους συγχρονίζεται με εκείνη της Εκκλησίας με στόχο την δραστική αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. Να σημειώσουμε εδώ ότι λόγω της εξαιρετικά κρίσιμης εξωτερικής καταστάσεως ο Αλέξιος αναγκάστηκε, στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, να εκποιήσει τους εκκλησιαστικούς θησαυρούς λόγω ελλείψεως χρημάτων, πράξη η οποία δυσαρέστησε, σε ένα βαθμό, τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Έτσι ο αυτοκράτωρ τους καθησύχασε με το να υποσχεθεί αποζημίωση στην Εκκλησία όταν θα βελτιώνονταν η οικονομική κατάσταση του κράτους.

Αναφορικά με τους Βογόμιλους τους κατεδίωξε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Οι Βογόμιλοι ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η συνέχεια της παλαιότερης αίρεσης, των Παυλικιανών. Το 1118 συνέλαβε τον αρχηγό τους τον Βασίλειο και τον περί αυτού σκληρό πυρήνα των μαθητών του. Αφού απέσπασε την ομολογία τους στη συνέχεια τους έκαψε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως. Παράλληλα, ανέθεσε στον πολύ καλό του φίλο και Θεολόγο τον Ευθύμιο Ζυγαβινό να συντάξει θεολογική πραγματεία που να συμπεριλαμβάνει και την εκκλησιαστική καταδίκη των Βογομίλων. Πράγματι ο Ζυγαβινός συνέγραψε το βιβλίο Πανοπλία Δογματική, όπου στο 27ο κεφάλαιο αναφέρεται στον Βογομιλισμό. Την αίρεση των Βογομίλων κατεδίωξαν αργότερα οι ηγεμόνες της Βουλγαρίας και της Σερβίας.

Υπέρπυρο – χρυσό νόμισμα Αλεξίου Α’ / 1092-1118.
Χριστός ένθρονος – ο αυτοκράτωρ

Η νομισματική μεταρρύθμιση του Αλεξίου Α΄

Το 1092 ο Αλέξιος προβαίνει σε νομισματική μεταρρύθμιση με σκοπό να επανακαθορίσει την αξία των βυζαντινών νομισμάτων (χρυσά, αργυρά, χάλκινα). Εάν προβούμε σε μία ιστορική αναδρομή από τον 10ο αιώνα θα παρατηρήσουμε ότι ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογεννήτου (945-959) έως το τέλος της βασιλείας του Μιχαήλ Δ’ του Παφλαγόνα (1034-1041), παρατηρείται μία πολύ μικρή νόθευση του χρυσού νομίσματος με άργυρο της τάξεως του 0,04% ανά έτος. Από την εποχή του Κωνσταντίνου Θ’ του Μονομάχου (1042-1055) έως το τέλος της βασιλείας του Ρωμανού Δ’ (1068-1071), σε μία δεύτερη φάση, η νόθευση μεγαλώνει σε 0,4% ανά έτος ή και περισσότερο. Σε μία τρίτη φάση από το 1071 έως το 1092 η περιεκτικότητα σε χρυσό του «χρυσού» νομίσματος περιορίζεται έως και το 10%. Εκείνη την χρονιά ο Αλέξιος εκδίδει το Υπέρπυρον, χρυσό νόμισμα με περιεκτικότητα σε χρυσό περί τα 21 καράτια, αντί των 24 που είχε το παλαιό Σόλιδο.


Εσωτερικές μεταρρυθμίσεις

Επειδή η ανάγκη του κράτους σε χρήμα ήταν τεράστια συνεχίστηκε η εκμίσθωσις των φόρων, ακόμη και ολόκληρων επαρχιών, σε ιδιώτες και εταιρείες ιδιωτών που συστάθηκαν γι’ αυτό τον σκοπό. Παράλληλα, ο Αλέξιος εφήρμοσε το μοντέλο της υποχρεωτικής εργασίας για το κράτος, που ονομάζονταν Λειτουργία, την υποχρέωση συντηρήσεως των μετακινούμενων στρατευμάτων έναντι χαμηλής αμοιβής ή χωρίς αμοιβή. Τα παραπάνω αποτελούν ένα είδος πολιτικής επιστρατεύσεως.

Ταυτόχρονα, ο Αλέξιος καθιέρωσε τον στρατιωτικό χαρακτήρα του θεσμού της Πρόνοιας, που ήταν η βάση της βυζαντινής ισχύος κατά τη Κομνήνεια περίοδο. Οι Προνοιάριοι ονομάζοντο Στρατιώται. Ουδεμία, όμως, σχέση έχουν με τους στρατιώτες-μικροκαλλιεργητές της Μέσης βυζαντινής περιόδου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος βυζαντινής Φεουδαρχίας. Στους Προνοιάριους παραχωρείται δημόσια γη μαζί με τους χωρικούς-καλλιεργητές με αντάλλαγμα την επιστράτευσή τους σε ενδεχόμενο πόλεμο. Η παραχώρηση, στην αρχή, δεν περιλάμβανε μεταβίβαση στους απογόνους μετά τον θάνατο του δικαιούχου. Επιπλέον, ο Αλέξιος χορηγούσε, εν είδη προνομίου, την διοίκηση (το Management θα λέγαμε σήμερα) των Μοναστηριών και της περιουσίας τους σε ιδιώτες, δίχως να έχουν την υποχρέωση επιτελέσεως δημόσιας λειτουργίας, όπως στην περίπτωση της Πρόνοιας. Αυτό ονομάζονταν Χαριστίκιον. 



Απολογισμός  

Με τον Αλέξιο ξεκινά η υστεροβυζαντινή εποχή. Την περίοδο των Κομνηνών αναδιαρθρώνεται η διοίκηση και ο κρατικός μηχανισμός εν τω συνόλω, ενώ δημιουργούνται νέοι τίτλοι, όπως, για παράδειγμα, ο Σεβαστοκράτωρ ως ανώτεροι αυλικοί τίτλοι (τον συγκεκριμένο τίτλο ο Αλέξιος τον απένειμε στον αδελφό του Ισαάκιο). Αυτό κρίθηκε απαραίτητο διότι το προηγούμενο σύστημα είχε καταρρεύσει. Στην ουσία αναφερόμαστε σε μία επανίδρυση του κράτους με σκοπό την επιβίωσή του. Εκ του αποτελέσματος, βεβαίως, φάνηκε ότι μετά την παρέλευση των τριών πρώτων ικανότατων Κομνηνών όταν η αυτοκρατορία έπεσε στα χέρια ανίκανων ηγετών έφθασε να καταλυθή το 1204. Σε γενικές γραμμές η κοινωνική κινητικότητα, η οποία χαρακτήριζε την μεσοβυζαντινή περίοδο σταματά και το κράτος επανδρώνεται με μέλη της οικογενειακής αλλά και της ευρύτερης στρατιωτικής αριστοκρατίας. Η εξουσία του Αλεξίου του ήταν συγκεντρωτική και αυταρχική αλλά εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένη δεδομένων των καταστάσεων που προηγήθηκαν. Ίσως ένα αρνητικό στοιχείο είναι ο διορισμός συγγενών τε και φίλων της οικογένειας σε καίρια διοικητικά πόστα, γεγονός το οποίο θα επιχειρήσει να περιορίσει ο γιος και διάδοχος του Αλεξίου ο Ιωάννης. Το πολιτικό του αφήγημα συνίσταται στην αριστοκρατική σταθερότητα, την οποία θέλει να την μετουσιώσει σε κοινωνική συνείδηση.

Πρωτογενείς πηγές:
Αλεξιάς Άννα Κομνηνή
Βίβλος Χρονική Μιχαήλ Γλύκας
Επιτομή Ιστορίας Ιωάννης Ζωναράς
Πανοπλία Δογματική Ευθύμιος Ζυγαβινός

Βιβλιογραφία:Βυζαντινή Ιστορία Τόμος Γ’1 Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη
Ιστορία του Βυζαντινού κράτους Ostrogorsky Georg
The Economic History of Byzantium from the Seventh through the Fifteenth century Laiou Angeliki

πηγή

Αρχαιολογικό αίνιγμα με μεσαιωνικό σκελετό

Ένα συναρπαστικό αρχαιολογικό αίνιγμα σχετικά με το λείψανο ενός άνδρα του Μεσαίωνα φαίνεται πως έλυσαν αρχαιολόγοι στην Ιταλία. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Science Alert, o επίμαχος σκελετός βρέθηκε σε μια νεκρόπολη τον Λογγοβάρδων (ή Λομβαρδών) στη βόρεια Ιταλία και θεωρείται πως ανάγεται στον 6ο με 8ο αιώνα μΧ. Εκατοντάδες σκελετοί βρέθηκαν θαμμένοι εκεί, ενώ ανακαλύφθηκαν και άλλα ευρήματα, όπως ένα ακέφαλο άλογο και αρκετοί σκύλοι.

Ωστόσο, ο συγκεκριμένος σκελετός ξεχώριζε: Επρόκειτο για έναν άνδρα 40-50 ετών, το δεξί χέρι του οποίου ήταν ακρωτηριασμένο στο μέσο του πήχη.

Οι αρχαιολόγοι, με επικεφαλής την Ιλεάνα Μικαρέλι του Πανεπιστημίου Σαπιέντσα στη Ρώμη, διαπίστωσαν πως το χέρι είχε χαθεί λόγω τραύματος από χτύπημα. Δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθούν περαιτέρω λεπτομέρειες, και οι ερευνητές εκτιμούν πως ίσως να επρόκειτο για ακρωτηριασμό λόγω ιατρικών αιτίων (όπως πχ ένα κάταγμα που δεν θεραπευόταν) ή για απώλεια σε κάποια μάχη, δεδομένης της πολεμικής κουλτούρας των Λογγοβάρδων.

Ωστόσο, περαιτέρω εξέταση έδειξε πως τα άκρα του οστού είχαν ίχνη βιομηχανικής πίεσης: Ανασχηματισμός των δύο οστών για τη δημιουργία κάλου και άκανθας στην ωλένη. Αυτά τα ίχνη συνάδουν με το είδος πίεσης μπορεί να εφαρμοζόταν από ένα προσθετικό.

Η υπόθεση αυτή υποστηρίζεται και από άλλα στοιχεία: Τα δόντια του δείχνουν πολύ μεγάλη φθορά, και ειδικά στη δεξιά πλευρά- υποδεικνύοντας πως πιθανότατα να τα χρησιμοποιούσε για να δένει τα λουριά που κρατούσαν το προσθετικό στη θέση του. Σχετικά ίχνη παρουσίαζε και ο ώμος του.

Επίσης, οι άλλοι νεκροί άνδρες είχαν τα χέρια τους και τα όπλα τους δίπλα στον κορμό τους- αλλά ο συγκεκριμένος διέφερε, καθώς είχε το δεξί του χέρι λυγισμένο στον αγκώνα και ακουμπισμένο κατά μήκος του κορμού του. Δίπλα ήταν ένα μαχαίρι, με τη λαβή στην ίδια ευθεία με το χέρι, στη θέση όπου θα βρισκόταν ο καρπός του- ενώ επίσης βρέθηκε και μια «αγκράφα» και ίχνη οργανικού υλικού σε αποσύνθεση (κατά πάσα πιθανότητα δέρμα).

Αυτό φαίνεται να υποδεικνύει ότι υπήρχε ένα δερμάτινο κάλυμμα πάνω από το ακρωτηριασμένο χέρι, μια αγκράφα για «κλείδωμα» και ένα μαχαίρι πάνω στο κάλυμμα- δεδομένης της κατάστασης του οστού, φαίνεται πως ο άνδρας έζησε για πολύ καιρό μετά την απώλεια του χεριού του. Όλα αυτά φαίνονται να δείχνουν ότι ο άνδρας αντικατέστησε το χέρι του με ένα προσθετικό με μαχαίρι– παραπέμποντας ενδεχομένως σε εικόνες σκληροτράχηλων ηρώων της λογοτεχνίας του φανταστικού ή σε φουτουριστικά «cyborgs» (ανθρώπους με μηχανικά τμήματα ή υβρίδια ανθρώπου- μηχανής σαν αυτά που βλέπει κανείς στον κινηματογραφικό «Εξολοθρευτή») της επιστημονικής φαντασίας.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές, είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι ο Λογγοβάρδος αυτός επιβίωσε μετά την απώλεια του χεριού του σε μια εποχή τόσο πριν τα αντιβιοτικά. «Όχι μόνο προσαρμόστηκε πολύ καλά στην κατάστασή του, το έκανε με ένα αντικείμενο που προέκυψε από την κουλτούρα του, μαζί με αξιοσημείωτη στήριξη από την κοινωνία του» έγραψε η ομάδα των ερευνητών στην εργασία τους, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Anthropological Sciences. 

[doryforos.gr] 

πηγή 

Ελεύθερα θα κινούνται οι λαθρομετανάστες που ήρθαν στη χώρα μετά τις 20 Μάρτη με απόφαση του ΣτΕ. Υπονομεύεται η πατρίδα...

Εννοείται πως στην απόφαση του ΣτΕ οι λαθρομετανάστες κατονομάζονται ως "πρόσφυγες" όπως ορίζει να αναφέρονται η νεοταξίτικη ΕΕ... και κόντρα στις διατάξεις του ΟΗΕ (τις οποίες ούτε ο ίδιος ΟΗΕ σέβεται!!!) που αναφέρουν ως πρόσφυγα ΜΟΝΟ αυτόν που περνάει τα σύνορα από εμπόλεμο κράτος σε όμορο ειρηνικό...
Συνεπώς ΜΟΝΟ οι Σύριοι μπορούν να ονομάζονται πρόσφυγες όσο βρίσκονται στην Τουρκία η οποία συνορεύει με την εμπόλεμη Συρία...
Από την στιγμή που φεύγουν από την Τουρκία για την Ελλάδα παύουν να έχουν την ιδιότητα του πρόσφυγα και γίνονται απλά λαθρομετανάστες...

Η προδοτική και απαράδεκτη απόφαση του ΣτΕ με πρόσχημα:
1. το ότι ο περιορισμός των λαθρομεταναστών στις υποδομές που ονομάζονται hot spot πάνω στα 6 ακριτικά νησιά μας, προκαλεί κοινωνικά προβλήματα, και
2. ότι τα νησιά είναι τουριστικά και θα πληγή ο τουρισμός τους
...εξαπολύει ουσιαστικά τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε μια άνευ προηγουμένου νέα Αλωση...

Και αν υπολογίσουμε ότι το 95% εξ αυτών είναι νέοι άνδρες πρώην μαχητές των τζιχαντιστών, ή λιποτάκτες καταλαβαίνουμε τι είδους εσχάτη προδοσία συντελλείται στην πατρίδα μας...

Θα πάθουμε τα "καλά" των σκανδιναβικών κρατών και ιδιαιτέρως της Σουηδίας όπου οι βιασμοί και οι δολοφονίες είναι καθημερινό πλέον φαινόμενο...

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά διαπιστώνουμε ότι σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα οι ανώτατοι δικαστές ή ζουν στον κόσμο τους, ή έχουν ξεπουληθεί και ενδυνειδήτως καταστρέφουν την πατρίδα μας...

Η μόνη πατριωτική απόφαση θα ήταν να κατονομάζονται όλοι οι λαθρομετανάστες ώς παράνομοι μετανάστες και να βρίσκονται υποχρεωτικώς υπό κράτηση στα hot spot... και να απαιτείται από την Ε.Ε. και τον ΟΗΕ που μας τους έχουν φορτώσει, να πληρώνουν τα έξοδα συντήρησής τους μέχρι να φύγουν οριστικά από την χώρα μας... 

Εχω τονίσει τα σχετικά σημεία στα οποία διαφαίνεται η εσχάτη προδοσία και οι πρόφαση των δικαστών...

ΘΑΝΟΣ
Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι οι πρόσφυγες που είναι στα νησιά Λέσβος, Σάμος, Χίος, Λέρο, Ρόδος και Κω σε περιοριστικό καθεστώς κυκλοφορίας από την 20η Μαρτίου 2016, θα εξακολουθήσουν να παραμένουν στο καθεστώς αυτό, ενώ όσοι πρόσφυγες έρθουν από εδώ και στο εξής, δεν θα είναι σε καθεστώς περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας και θα κυκλοφορούν ελεύθερα. 

Αναλυτικότερα, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες είχε προσφύγει στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και ζητούσε να ακυρωθεί η υπ΄ αριθμ 10464/31.5.2016 απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου, με οποία τέθηκε περιορισμός στην κυκλοφορία των αιτούντων διεθνή προστασία προσφύγων στα επίμαχα 6 νησιά. 

Κατόπιν αυτού, το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο Χρήστο Ράμμο και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Διομήδη Κυριλλόπουλο, δημοσίευσαν την υπ΄ αριθμ. 805/2018 απόφασή του, με την οποία ακυρώθηκε η επίμαχη απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου. 

Το ΣτΕ κατά πλειοψηφία, έκρινε ότι ο επίμαχος περιορισμός της κυκλοφορίας δεν απαγορεύεται από το Σύνταγμα ή από άλλη διάταξη υπερνομοθετικής ισχύος, αλλά πρέπει όμως για να επιβληθεί ο περιορισμός, να προκύπτουν οι λόγοι για τους οποίους επιβλήθηκε το περιοριστικό αυτό μέτρο. 

Όπως αναφέρεται στην δικαστική απόφαση, ο περιορισμός στην κυκλοφορία που επιβλήθηκε στα άτομα που αιτούνται διεθνή προστασία, έχει ως συνέπεια τον μη επιμερισμό των προσώπων αυτών σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, αλλά αντιθέτως την άνιση συγκέντρωση τους σε ορισμένες μόνο Περιφέρειες, κάτι που επιφέρει σημαντική επιβάρυνση και υποβάθμισή τους σε σχέση με τις άλλες περιοχές της χώρας. Τα 6 αυτά νησιά, αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, καλούνται να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν με τις υπάρχουσες υποδομές και μάλιστα εν μέσω της σοβαρής δημοσιονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, την είσοδο και παραμονή σε αυτές σημαντικού αριθμού προσώπων που αιτούνται διεθνή προστασία, με συνέπεια να υφίσταται σοβαρός κίνδυνος προκλήσεων κοινωνικών εντάσεων, με επιπτώσεις στη δημόσια τάξη και την οικονομική ζωή των επίμαχων Περιφερειών, οι οποίες αποτελούν και τουριστικούς περιορισμούς. 

Εξάλλου, στην απόφαση του ΣτΕ αναφέρεται ότι από πουθενά δεν προκύπτουν οι νόμιμοι λόγοι που υπαγορεύουν την επιβολή του περιοριστικού μέτρου της κυκλοφορίας, προκειμένου να μπορεί να κριθεί εάν βρίσκεται εντός των ορίων των διατάξεων του άρθρου 41 του νόμου 4375/2016 (σε εξουσιοδότηση του οποίου εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση της διευθύντριας της υπηρεσίας ασύλου) οι οποίες (διατάξεις) «ερμηνευμένες υπό το φώς της Σύμβασης της Γενεύης που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς νομικού συστήματος για την προστασία των προσφύγων», επιτρέπει την επιβολή στους αιτούντες διεθνή προστασία τα περιοριστικά αυτά μέτρα. 

Τέλος, αναφέρεται ότι εφόσον δεν προκύπτουν οι σοβαροί και επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος και μεταναστευτικής πολιτικής, οι οποίοι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την επιβολή του περιορισμού κυκλοφορίας των αιτούντων διεθνή προστασία που εισέρχονται στην ελληνική επικράτεια μετά την 20η Μαρτίου 2016, πρέπει να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. 

Παράλληλα, η μειοψηφία (Χρήστος Ράμμος, Όλγα Παπαδοπούλου και Χριστίνα Μπολόφη) υποστήριξε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι νόμιμη, καθώς 1) απαιτείται χρόνος για την εξέταση των αιτήσεων και 2) λόγω της κοινής δήλωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία για σχέδιο δράσης ενίσχυσης της συνεργασίας στον τομέα στήριξης των Σύριων υπηκόων. 

Στην απόφαση του ΣτΕ διευκρινίζεται ότι τα αποτελέσματα της ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης, ανατρέχουν από χθες και όχι από την 20η Μαρτίου 2016.

ΑΠΕ-ΜΠΕ, 
Παν. Τσιμπούκης 

Από την Ορθοδοξία στο Σουφισμό: ο εξισλαμισμός της Μικράς Ασίας

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Η Βυζαντινή Μικρά Ασία

Γεωγραφία

Η Μικρά Ασία υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τόπους ανάπτυξης του ανθρωπίνου πολιτισμού ήδη από την αρχαιότητα. Η χερσόνησος αυτή έχει επιπλέον υψηλή στρατηγική σημασία, όπως πέρασμα από την Ευρώπη προς την Ασία (και αντιστρόφως) και έδρα ελέγχου του Ευξείνου Πόντου και της Ανατολικής Μεσογείου θάλασσας. Περιβρέχεται από τρεις πλευρές με θάλασσα (Εύξεινος Πόντος, Αιγαίο πέλαγος, Παμφύλιο και Κιλίκιο πελάγη) και χωρίζεται από τη λοιπή Ασία με την οροσειρά του Ταύρου και τα μεγάλα όρη της Αρμενίας, της Καρδουχίας (Κουρδιστάν) και της Υπερκαυκασίας.

Η Μικρά Ασία υπήρξε πολυάνθρωπη, με δεκάδες διαφορετικούς λαούς να κατοικούν σε αυτή και πολλούς ακόμη να έρχονται να την αποικήσουν ή να την κατακτήσουν. Υπήρξε το λίκνο πολλών πολιτισμών (Χετταίοι, Λυδοί, Φρύγες, Τρώες) και πεδίο δράσης λαμπρό για άλλους, εξωτερικούς αυτής. Από τους χαρακτηριστικότερους της τελευταίας κατηγορίας ήταν ο ελληνικός. Από νωρίς οι Έλληνες διέσχισαν το Αιγαίο και ίδρυσαν πόλεις στις δυτικές ακτές, και αργότερα και στις βόρειες και νότιες, με αποτέλεσμα τα παράλια να καταστούν ελληνικές χώρες. Μετά τις αλεξανδρινές κατακτήσεις και την παγίωση των ελληνιστικών βασιλείων ο Ελληνισμός εισχώρησε σε όλη τη Μικρά Ασία, αφομοιώνοντας πολλούς λαούς. Η εξελληνιστική διαδικασία συνεχίστηκε απρόσκοπτα τη ρωμαϊκή εποχή. Η Μικρά Ασία υπήρξε, τέλος, ο κορμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Από την αλεξανδρινή κατάκτηση (4ος αιώνας π.Χ.) μέχρι την έλευση των Τούρκων (11ος αιώνας μ.Χ.) μπορεί κανείς να χωρίσει τη Μικρά Ασία σε δύο πολιτιστικούς χώρους: ο πρώτος αποτελείται από τη δυτική ενδοχώρα μέχρι την Αλμυρά Έρημο και τα παράλια. Ο δεύτερος, από την κεντρική και ανατολική ενδοχώρα. Ειδοποιός διαφορά των δύο αυτών περιοχών είναι η επίδραση του Ελληνισμού. Στον πρώτο συναντούσε κανείς πολυαρίθμους εθνικά ελληνικούς ή ελληνοφώνους πληθυσμούς και τον ελληνορωμαϊκό (ευρωπαϊκό) τρόπο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης. Στο δεύτερο αντίθετα οι ελληνικές εγκαταστάσεις και μεταναστεύσεις υπήρξαν σπάνιες και ο χαρακτήρας ήταν βαθιά ασιατικός. Ο ελληνικός πολιτισμός, η γλώσσα και ο τρόπος ζωής είχαν μικρή επίδραση. Στον πρώτο χώρο η οικονομία ήταν εν πολλοίς αστική, με κινητήρια δύναμη το εμπόριο και την ναυτιλία, ενώ στο εσωτερικό κυριαρχούσε η γεωργία.

Γενικά, η κεντρική και ανατολική Μικρά Ασία περιελάμβαναν τις αρχαίες χώρες της Γαλατίας, Μεγάλης Φρυγίας, Λυκαονίας, Καππαδοκίας (Μεγάλης και Ποντικής) και Μικρής Αρμενίας, που αντιστοιχούσαν στα βυζαντινά θέματα Ανατολικών, Βουκελλαρίων, Καππαδοκίας, Χαρσιανού, Κολωνείας, Λυκανδού, Σεβαστείας και Μεσοποταμίας.

Θρησκεία

Ο χριστιανισμός και ιδίως η Ορθοδοξία διαμορφώθηκε δογματικά και θεολογικά μέσα στο πλαίσιο της ελληνιστικής Ανατολής. Τα πρώτα και μεγαλύτερα κέντρα του δημιουργήθηκαν στη δυτική Μικρά Ασία , ενώ Έλληνες Πατέρες επεξεργάστηκαν το περιεχόμενο της νέας θρησκείας σε συνδυασμό με την αρχαία φιλοσοφία. Παρότι αρκετοί από αυτούς τους ιεράρχες είτε προήλθαν είτε έδρασαν στην εσωτερική Μικρά Ασία, το πολιτιστικό περιβάλλον της περιοχής δεν ευνόησε την εξάπλωση του ελληνοπρεπούς χριστιανισμού. Η ελλιπώς εξελληνισμένη Εγγύς Ανατολή έγινε μήτρα αιρέσεων, και η μικρασιατική ενδοχώρα αποτέλεσε εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος για τέτοια φαινόμενα.

Εκεί, στα όρια με τον περσικό και τον αραβικό-ισλαμικό κόσμο, από τις ασιατικές αντιλήψεις ξεπήδησαν τα δόγματα των Μαρκιωνιστών, των Καθαρών και άλλων μανιχαϊστικών, γνωστικών ομάδων, όπως και των Αρμενίων Μονοφυσιτών. Ήταν η ανατολική Μικρά Ασία που αγκάλιασε την Εικονομαχία. Εκεί άνθισε το εχθρικό, αιρετικό κράτος των Παυλικιανών τον 9ο αιώνα.

Παρά την κρατική αντίδραση, οι αιρέσεις άντεξαν. Η ανατολική Μικρά Ασία, λόγω της διαρκούς όσμωσης με τους ασιατικούς πολιτισμούς και ιδίως τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ανέπτυξε μία ξεχωριστή θρησκευτική συνείδηση. Όταν λοιπόν οι στρατιές των Σελτζούκων εισήγαγαν εκεί το Κοράνι, το έδαφος ήταν πρόσφορο για να γεννηθούν νέες, ιδιαίτερες, καινοφανείς θεάσεις του Ισλάμ.

Η έλευση του Ισλάμ και οι Αδελφότητες
Η τουρκομουσουλμανική κατάκτηση της Μικράς Ασίας ήταν μία αργή και επίπονη διαδικασία, ένεκα της βυζαντινής αντίστασης. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι κατ’ αρχάς εδραιώθηκαν στον εσωτερικό χώρο. Εκεί, οι προϋπάρχουσες πολιτιστικές ιδιομορφίες αναμείχθηκαν με το Ισλάμ και μέσω των προσηλυτισμών και του συγκρητισμού γεννήθηκαν νέα δόγματα και άνθισαν νέοι θεσμοί: οι μουσουλμανικές αδελφότητες.

Η κατάκτηση των Σελτζούκων
Η πορεία των Σελτζούκων Τούρκων είναι γνωστή. Ορμώμενοι από την κεντρική Ασία, κινήθηκαν προς τη Δύση μέσω Ιράν και Μικράς Ασίας. Υπέταξαν το παρηκμασμένο Χαλιφάτο και δημιούργησαν μία κραταιά μουσουλμανική αυτοκρατορία. Από το 1040 και ύστερα άρχισαν να περικόπτουν βυζαντινά εδάφη και να κάνουν καταστροφικές επιδρομές. 

Η βυζαντινή αντίδραση υπήρξε αποτυχημένη: το 1071 ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ υπέστη τραγική συντριβή στο Μαντζικέρτ. Τα επόμενα 10 χρόνια, σχεδόν ανεμπόδιστα οι Σελτζούκοι κυρίευσαν τη Μικρά Ασία, σπέρνοντας την καταστροφή. Στη Νίκαια ίδρυσαν το Σουλτανάτου του Ρουμ (της Ρωμανίας-Βυζαντίου), απειλώντας την αυτοκρατορία με αφανισμό. Το 1081 ανήλθε στο βυζαντινό θρόνο η δυναστεία των Κομνηνών, που ξεκίνησε την αντεπίθεση καρπός της οποίας ήταν η ανάκτηση της δυτικής και παράκτιας Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι όμως (Σελτζούκοι, Δανισμενδίδες, Τουρκομάνοι) εδραιώθηκαν αμετακίνητοι στο εσωτερικό. Μετά τη βυζαντινή ήττα στο Μυριοκέφαλο (1176) η τουρκική προέλαση άρχισε ξανά. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης του 1204 από τους Σταυροφόρους, η Αυτοκρατορία της Νίκαιας επωμίστηκε τη βυζαντινή άμυνα με επιτυχία. Η ανάκτηση όμως της Πόλης το 1261 μετέφερε το κέντρο ενδιαφέροντος στην Ευρώπη, η Μικρά Ασία παραμελήθηκε και σύντομα οι Τούρκοι έφθασαν στο Αιγαίο και την Προποντίδα. «Η πάσα Ανατολή» αιχμαλωτίστηκε.

Το νέο καθεστώς και οι εξισλαμισμοί
Η έλευση των Σελτζούκων έφερε τρόμο, εξανδραποδισμό και θάνατο. Μετά τη σταθεροποίηση όμως της νέας εξουσίας και την επιβολή της τάξης, φάνηκε ότι οι Τούρκοι είχαν διάθεση για ειρηνική διακυβέρνηση. Αντίθετα με τους Βυζαντινούς, οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για δογματικά θέματα, κάτι που εξίσωσε τους ελληνορθοδόξους με τους αποκλίνοντες. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η καταβολή του κεφαλικού φόρου, ο οποίος ήταν ελαφρύτερος από τη βυζαντινή φορολογία. Η ήπια οικονομική πολιτική και η θρησκευτική ευελιξία βοήθησε στον προσεταιρισμό μέρους του πληθυσμού και στην ανοχή των υπολοίπων. Υπονόμευσε δε τη βυζαντινή κυριαρχία, αφού οι χωρικοί συχνά προτιμούσαν τον ελαφρύτερο τουρκικό έλεγχο.

Όπως κάθε χώρα που βρέθηκε υπό το ξίφος και το σκήπτρο του Ισλάμ, έτσι και η Μικρά Ασία άρχισε να εξισλαμίζεται. Αυτό έγινε με διαφόρους τρόπους. Διαρκώς τουρκομανικές φυλές έρχονταν από την ανατολή και εγκαθίσταντο στη γη που παλαιά κατοικούσαν εξολοθρευμένοι ή εκδιωγμένοι χριστιανοί. Ο κυριότερος όμως παράγων ήταν οι προσηλυτισμοί των εντοπίων. Οι προύχοντες αλλαξοπιστούσαν για να κερδίσουν την εύνοια των νέων κυβερνητών, οι δε πτωχοί για να απαλλαγούν από τον κεφαλικό φόρο και να πάψουν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όταν γίνονταν μικτοί γάμοι, τα παιδιά γίνονταν συνήθως μουσουλμάνοι. Συχνά πυκνά, ανάλογα με τον ηγεμόνα, γίνονταν και βίαιοι εξισλαμισμοί, και έτσι πολλοί χριστιανοί υπέκυπταν για να μη χάσουν τη ζωή τους. Έτσι, με την πάροδο των αιώνων, η πλειονότητα του μικρασιατικού πληθυσμού απέβαλε τη χριστιανική πίστη για τη μουσουλμανική.

Οι μουσουλμανικές αδελφότητες και ο σουφισμός
Για τη διαμόρφωση της θρησκευτικής συνείδησης των ανθρώπων, ο τρόπος λατρείας έχει πολύ σημαντική θέση, μαζί με τις βασικές αρχές και τα δόγματα της πίστης. Το αν η λατρεία είναι λιτή ή μεγαλοπρεπής, συμμετοχική ή απόμακρη, μυστηριακή ή πραγματιστική, έχει μεγάλη επίδραση στο αν θα ταυτιστεί ο πιστός.

Στο «ορθόδοξο» σουνιτικό Ισλάμ, η λατρεία είναι εξαιρετικά απλή. Δεν υπάρχουν μυστήρια ούτε θεσμοί θεοφόρου ιεροσύνης ή αγιότητας. Οι ακολουθίες στο τέμενος είναι τελετές προσευχής, όπου ο πιστός παθητικά προσκυνά στο άκουσμα του ιμάμη. Ένα τέτοιο περιβάλλον όμως φάνηκε πολύ φτωχό για πολλούς κατοίκους της Μικράς Ασίας, οι οποίοι είχαν συνηθίσει στη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια των χριστιανικών ακολουθιών, τη μελωδία των ψαλμών και τη ζέση του κηρύγματος, ενώ απέδιδαν μεγάλη τιμή στους αγίους, τους υπεράνθρωπα εγκρατείς ασκητές και τους αγγέλους, των οποίων τη μεσιτεία και βοήθεια ζητούσαν σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Εκεί είναι που ήλθαν οι αδελφότητες (τουρκιστί tarikat), ομάδες πιστών, συσπειρωμένες γύρω από έναν «άγιο» διδάσκαλο (σεΐχης, δερβίσης κ.α.). Είχαν τελετές ζωηρές, με μουσική, χορό και τραγούδι. Η θρησκευτική εμπειρία ήταν βιωματική, οι διδάσκαλοι προσιτοί οδηγοί, κομμάτι του λαού. Κάθε αδελφότητα είχε διαφορετική φιλοσοφία και πίστη, όμως στην περίπτωση μας γενικά αντλούσαν τις βάσεις τους από το σουφισμό. Ο σουφισμός (στα περσικά tasawwuf, η διαδικασία να γίνει κανείς σοφός) ήταν ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό ρεύμα το οποίο πίστευε ότι η απόλυτη αλήθεια του Θεού προσεγγίζεται από όλες τις μεταφυσικές παραδόσεις. 

Έτσι, επί της ισλαμικής βάσης αναμείχθηκαν ελληνιστικά, χριστιανικά και αρχαία ανατολικά στοιχεία, αντιλήψεις και διδάγματα. Στην περίπτωση της Μικράς Ασίας, σε αυτά προστέθηκαν και η αρχαία τουρκική ειδωλολατρία και η κουρδική αγγελολατρεία.

Συχνά οι αδελφότητες αυτές δέχονταν σιτικά δόγματα, περί της νομιμότητας του γαμπρού του Μωάμεθ, Αλί, και όχι των σουνιτών χαλιφών στην ηγεσία του Ισλάμ (εξ ου και οι όροι Αλεβίτες και Αλαουίτες). Τέλος, στους πληθυσμούς οι οποίοι ήταν χριστιανικοί πριν τον εξισλαμισμό τους, διατηρήθηκε η απόδοση τιμής στους αγίους (Παναγία, Άγιος Γεώργιος κ.α.), που μέχρι σήμερα έχει εξέχουσα θέση στο λαϊκό Ισλάμ της Τουρκίας. Οι σούφι, υπό την καθοδήγηση ενός διδασκάλου οδηγούνται στην ενδοσκόπηση και στην άσκηση σκοπεύοντας στην αποβολή του εγωισμού, την κάθαρση και την ένωση με την αλήθεια και το θείο έρωτα.

Εξαιρετικές είναι οι ομοιότητες με τον ορθόδοξο μοναχισμό-ασκητισμό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η αμεσότητα, η δογματική ελαστικότητα και ο συγκρητισμός, έκαναν τις αδελφότητες αγαπητές στις λαϊκές, αγροτικές μάζες της μικρασιατικής υπαίθρου, ιδίως στην ανατολή. Οι αδελφότητες βοήθησαν εξαιρετικά στο να επιταχυνθεί ο εξισλαμισμός των χριστιανικών λαών της περιοχής.

Οι αδελφότητες των Μεβλεβήδων και των Μπαμπάδων Δερβίσηδων
Η ύστερη μεσαιωνική Μικρά Ασία έγινε γενέτειρα πολλών σημαντικών αδελφοτήτων-«μοναστικών» ταγμάτων. Κορυφαίος σούφι υπήρξε ο Τζελαλεντίν Ρούμι, που έφθασε στο Ικόνιο στις αρχές του 14ου αιώνα από την κεντρική Ασία. Υπήρξε πολυγραφότατος, πολύγλωσσος και ελληνιστής, μέχρι σήμερα δε αναγνωρίζεται από ακαδημαϊκούς και φιλολόγους ως ένας από τους καλύτερους ποιητές του ισλαμικού Μεσαίωνα, ακόμη και όλων των εποχών. Οι μαθητές του τον αποκαλούσαν mevlana, δάσκαλο. 

Έτσι, ο κύκλος των μαθητών που εξελίχθηκε σε αδελφότητα ονομάστηκαν Μεβλεβήδες δερβίσηδες, που είναι μέχρι σήμερα ονομαστοί για τον περιστρεφόμενο χορό τους, μέσω του οποίου προσδοκούν να φθάσουν σε έκσταση και δι’ αυτής σε θέωση. Η τελετή αυτή μαρτυρεί επιδράσεις προχριστιανικές και δη αρχαιοελληνικές, διονυσιακών χορών οι οποίοι κατά πως μαρτυρείται μέχρι και το Μεσαίωνα επιβίωναν στη μικρασιατική ύπαιθρο, προς μεγάλη δυσφορία της Εκκλησίας. Οι Μεβλεβήδες είχαν υψηλή απήχηση στα αστικά στρώματα και τους μορφωμένους. Ο συνδυασμός της ανθρωπιστικής τους φιλοσοφίας μαζί με τις εξαιρετικές ικανότητες του Ρούμι εξηγούν εύκολα την εξέλιξη αυτή.

Λόγω της ανθρωπιστικής, αντιαυταρχικής και κοινωνικά ευαίσθητης διδασκαλίας τους, οι δερβίσηδες ήταν βασικό στήριγμα του πτωχού και καταπιεσμένου λαού, ενάντια στον κατεστημένο σουνιτικό κλήρο (ουλεμάδες) και τους φεουδάρχες. Όπως θα φανεί και στη συνέχεια, καθ’ όλη την τουρκική ιστορία, οι αδελφότητες είτε οργάνωσαν είτε υποστήριξαν λαϊκές επαναστάσεις. Μία από τις πρώτες ήταν αυτή του διδασκάλου Μπαμπά Ισαάκ, ο οποίος το 1239-1240 ξεσήκωσε την Καππαδοκία ενάντια στο σουλτανάτο των Σελτζούκων Τούρκων. Οι τουρκομανικές φυλές που τον ακολούθησαν ηττήθηκαν από Φράγκους μισθοφόρους μετά από σκληρό και αιματηρό πόλεμο, όμως η εξάντληση σε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό που προξένησαν στους Σελτζούκους συνέβαλε στην ήττα των τελευταίων όταν προσπάθησαν να αποκρούσουν την εισβολή των Μογγόλων (1243). Μετά το 1243 το σουλτανάτο άρχισε να διαλύεται, και οι ανήσυχοι και ετερόδοξοι Τουρκομάνοι θα παρέμεναν αγκάθι στα πλευρά της κεντρικής εξουσίας.

Η αδελφότητα των Μπεκτασήδων Δερβίσηδων
Πολλές ήταν οι μουσουλμανικές αδελφότητες της Μικράς Ασίας. Οι πολιτικά δραστήριοι Αχήδες, οι κοινωνικά ανήσυχοι και φιλοτάραχοι Μπαμπάδες Τουρκομάνοι που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι ωρυόμενοι Ρουφάι, οι γυμνοί και περιφερόμενοι Καλαντάρι και οι αυτοεξευτελιζόμενοι Μαλαμάτι (που θυμίζουν τους καθ’ ημάς «δια Χριστόν σαλούς») ήταν μερικές μόνο από αυτές. Η κυριότερη όμως, της οποίας το όνομα κατέληξε να θεωρείται συνώνυμο του όλου Αλεβισμού, ήταν οι Μπεκτασήδες δερβίσηδες. Το όνομα τους πήραν από τον Πέρση σούφι Χατζή Μπεκτάς Βελή (1209-1271). Στην πνευματικότητα των tarikat τον εισήγαγε ο Μπαμπά Ισαάκ στου οποίου το τάγμα ανήκε αρχικά. Η διδασκαλία του Μπεκτάς ήταν τυπική για αδελφότητα σούφι: κήρυττε την αγάπη, την αποβολή της ιδιοτελείας και των ελαττωμάτων χάριν της θέωσης, και τον πανθεϊσμό. Οι Μπεκτασήδες ανέπτυξαν μεγάλο και πολυσχιδές φιλανθρωπικό έργο προς όλους όσους είχαν ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή καταγωγής. Γρήγορα η αδελφότητα έγινε η πιο λαοφιλής στον τουρκικό κόσμο. Το μήνυμα και το έργο της άγγιζε ιδιαίτερα τους ταπεινούς, τους απλοϊκά αλλά βαθιά θρησκευομένους αγρότες και ανθρώπους της υπαίθρου. Ο Μπεκτάς είχε άψογες σχέσεις με το χριστιανικό κλήρο, ενώ στα μοναστήρια των δερβίσηδων (τεκέδες) γίνονταν δεκτοί και χριστιανοί. Να σημειωθεί πως τον ίδιο αιώνα έζησε και έδρασε ο περίφημος για την ευστροφία και το χιούμορ του Νασρεντίν Χότζας, ο Αίσωπος των μουσουλμάνων.

Επίλογος
Η δράση των μουσουλμανικών αδελφοτήτων στη Μικρά Ασία υπήρξε καταλυτική για τον τελικό εξισλαμισμό της πλειοψηφίας των κατοίκων της, που οδήγησε στην κατάρρευση της χριστιανικής βυζαντινής κοινωνικής πραγματικότητας και την ανάδυση μίας νέας τουρκομουσουλμανικής. Με την πλουραλιστική, ανεκτική και κοινωνική ευαίσθητη διδασκαλία τους οι δερβίσηδες προσεταιρίστηκαν σημαντικά λαϊκά στρώματα, τόσο αστικά (Μεβλεβήδες) όσο και αγροτικά (Μπεκτασήδες). Οι διδασκαλίες όμως του Αλεβισμού-Μπεκτασισμού δεν ήταν συμβατές με το «ορθόδοξο» σουνιτικό Ισλάμ, το πλειοψηφικό και κατεστημένο δόγμα. Αυτό θα μπορούσε να δράσει (και εν μέρει έδρασε) αποσταθεροποιητικό για την κυριαρχία μιας νέας δυναστείας φανατικά σουνιτών με κοσμοκρατορικές ορέξεις. Η δυναστεία αυτή ήταν οι Οθωμανοί Τούρκοι.

*φοιτητής διεθνών, ευρωπαϊκών και περιφερειακών σπουδών
πηγή

Τραγωδία.Σκότωσε τον αδελφό του με ένα πυροβολισμό στο κεφάλι

Οικογενειακή τραγωδία σημειώθηκε σημειώθηκε στις 4 περίπου το απόγευμα της Τρίτης του Πάσχα στην Ερέτρεια. Νεκρός έπεσε ο  70χρονος Κώστας Κ., ο οποίος είχε διαφορές με τον μικρότερο σε ηλικία αδελφό του, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η διαμάχη τους θα κατέληγε σε δολοφονία.Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, από τον τόπο του συμβάντος, ο 65χρονος δράστης είχε στήσει καρτέρι έξω από το σπίτι του θύματος. Μόλις

εμφανίστηκε ο αδελφός του, τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι με κυνηγετική καραμπίνα.

Ο 70χρονος έπεσε νεκρός χτυπημένος από τα σκάγια, ενώ ο 65χρονος αδελφοκτόνος συνελήφθη άμεσα από αστυνομικούς, που κατέφθασαν στον τόπο του φονικού. Την προανάκριση για το συμβάν διεξάγει η Ασφάλεια Χαλκίδας.

Πηγή:Ευβοϊκή Γνώμη

Τα νέα όρια ηλικίας για σύνταξη σε ΔΕΚΟ, Δημόσιο, τράπεζες [πίνακας]

Επιλογές για έξοδο στη σύνταξη με όρια ηλικίας από τα 52, 55 και 58,5 κρύβουν οι διατάξεις του ασφαλιστικού για ασφαλισμένους σε ΔΕΚΟ, Τράπεζες και Δημόσιο ενώ για ειδικές κατηγορίες, όπως οι ένστολοι, η συνταξιοδότηση συναρτάται από το έτος που συμπληρώνουν 24,5 χρόνια και είναι είτε χωρίς όριο ηλικίας είτε με όριο ηλικίας 60 ετών.

Το ένθετο «Ασφάλιση και Συντάξεις» δημοσιεύει σήμερα έναν «τριπλό οδηγό» για τη

συνταξιοδότηση των παραπάνω κατηγοριών ώστε να γνωρίζει ο καθένας τι ισχύει και τι επιλογές συνταξιοδότησης έχει και πώς διασφαλίζει καλύτερη σύνταξη και εφάπαξ τώρα, απ’ ό,τι αν συνταξιοδοτηθεί αργότερα.

ΔΕΚΟ – Τράπεζες:  Τα νέα όρια ηλικίας για σύνταξη για άνδρες, γυναίκες και μητέρες με 15, 17,5, 25 και 35 έτη
Για τους ασφαλισμένους πριν από το 1993 στα πρώην ειδικά ταμεία ΔΕΚΟ, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, καθώς και των τραπεζών, η κρίσιμη παράμετρος για τη σύναξη είναι να συμπληρώνουν 25ετία ως το 2012.

Αν πρόκειται για μητέρες, οι οποίες στην 25ετία έχουν και ανήλικο, τότε το όριο ηλικίας που κατοχυρώνουν για σύνταξη ξεκινά από το 50ό έτος. Για ασφαλισμένες πριν από το 1983 αρκούν και τα 17,5 έτη με ανήλικο για να κατοχυρώσουν δικαίωμα σύνταξης.

Για τους ασφαλισμένους πριν από το 1983, η βασική παράμετρος είναι να έχουν 35ετία, η οποία, αν συμπληρώνεται μετά τις 19/8/2015, συνδυάζεται και με όριο ηλικίας που ξεκινά από 58,5 ετών και αυξάνεται ένα εξάμηνο κατά το έτος που κλείνουν τα 35 χρόνια εργασίας.

Εν όψει εθελουσίας εξόδου μάλιστα στη ΔΕΗ, λόγω επικείμενης ιδιωτικοποίησης λιγνιτικών μονάδων, πολλοί εργαζόμενοι είναι «υπ’ ατμόν» καθώς σκέφτονται την έξοδο στη σύνταξη.

Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι με «εθελουσία» έξοδο

• Κερδισμένοι από τα κίνητρα εθελουσίας εξόδου είναι όσοι έχουν συμπληρώσει 25 ή και περισσότερα χρόνια ασφάλισης ως το 2012 και μέχρι τις 18/8/2015 έκλεισαν οι μεν γυναίκες το 50ό ως 55ο έτος (με ανήλικο τέκνο ως το 2012) οι δε άνδρες τα 35 χρόνια εργασίας. Σε αυτές, και όχι μόνο, τις περιπτώσεις η έξοδος στη σύνταξη είναι η πιο συμφέρουσα λύση αυτή τη στιγμή με το μπόνους της εθελουσίας εξόδου.

• Κερδισμένοι είναι επίσης όσοι έχουν πιάσει την ηλικία εξόδου που προβλέπουν οι παλιές διατάξεις, ακόμη και αν δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης για να κλειδώσουν τις προϋποθέσεις που ίσχυαν ως το 2012. Σε αυτή την περίπτωση τη λύση δίνει η αναγνώριση πλασματικών ετών, που συμπληρώνουν με 4 και 5 έτη επιπλέον το συντάξιμο χρόνο κάθε ασφαλισμένου.

• Οφέλη έχουν επίσης και όσοι έχουν περάσει το 60ό έτος ή το συμπληρώνουν μέσα στα επόμενα 2-3 έτη (κυρίως άνδρες), καθώς μπορούν να αποχωρήσουν άμεσα για να μη χάσουν τα κίνητρα της εθελουσίας εξόδου και να αναγνωρίσουν ως και 7 πλασματικά έτη ώστε στα 62 τους να έχουν συνολικά 40 έτη για να πάρουν πλήρη σύνταξη.

• Οσοι ασφαλίστηκαν μετά το 1993 θα πρέπει να σταθμίσουν τις αποφάσεις τους καθώς, αν αποφασίσουν να αποχωρήσουν με δέλεαρ τους έξτρα μισθούς της εθελουσίας εξόδου, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αν δεν συμπληρώσουν 40 χρόνια εργασίας, θα μείνουν υποχρεωτικά ως τα 67 για να πάρουν σύνταξη.

Ποιοι μπορούν να φύγουν για σύνταξη και σε ποια ηλικία από ΔΕΚΟ – Τράπεζες

1. Γυναίκες με ασφάλιση πριν από το 1983 που είχαν ανήλικο στα 17,6 έτη υπηρεσίας είναι οι πλέον ευνοημένες γιατί μπορούν να πάρουν σύνταξη οποτεδήποτε. Οσες ασφαλίστηκαν πριν από το 1983 θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης με το όριο ηλικίας που ισχύει στη χρονιά που συμπλήρωσαν από 17,5 ως 25 έτη με ανήλικο τέκνο. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι προ του 1983 ασφαλισμένες στα ειδικά ταμεία της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Αγροτικής, της Εθνικής Τράπεζας και της ΤτΕ. Τα όρια ηλικίας αυξάνονται προοδευτικά ως το 52ο έτος. Για παράδειγμα, εργαζόμενη στη ΔΕΗ με ανήλικο παιδί από το 2003 ως το 2012 και συμπληρωμένα από 18 ως 22,5 έτη ασφάλισης στο ίδιο διάστημα, συνταξιοδοτείται στο 50ό έτος.

2. Γυναίκες με ανήλικο στα 25 έτη (ασφάλιση μεταξύ ετών 1983 και 1992). Θα πρέπει να έχουν 25ετία ως το 2012 με ανήλικο τέκνο και συμπληρωμένη την ηλικία των 50, 52 και 55 ετών μέχρι τις 18/8/2015. Αν όμως οι ηλικίες αυτές συμπληρώνονται από 19/8/2015 και μετά, τότε αλλάζει και αυξάνεται κατ’ έτος και η ηλικία συνταξιοδότησης. Γυναίκες με ανήλικο τέκνο το 2010 ή το 2011 και ηλικία 50-52, μέχρι 18/8/2015, έχουν θεμελιωμένο δικαίωμα για πλήρη ή μειωμένη σύνταξη. Οσες έκλεισαν τα 50-52 από τις 19/8 μέχρι τις 31/12/2015 θα φορτωθούν 5 έτη και θα συνταξιοδοτηθούν στα 55. Αν κλείνουν τα 50-52 το 2016, θα βγουν στα 56,9, αν τα κλείνουν το 2018, θα πάρουν σύνταξη στα 60,2 κ.ο.κ. Με 25 έτη και ανήλικο το 2012 κατοχυρώνουν το όριο των 53 ετών για μειωμένη και των 55 για πλήρη, εφόσον η ηλικία συμπληρώθηκε μέχρι 18/8/2015. Οσες έκλεισαν τα 53 ως τις 31/12/2015 θα υποβάλουν αίτηση όταν γίνουν 56,6 ετών για μειωμένη σύνταξη. Ενώ όσες έκλεισαν τα 55 θα πάρουν πλήρη στα 56,6.

3. Εξοδος με ανήλικο και 18,3 έτη ως το 2012 με διατάξεις και όρια ηλικίας ΙΚΑ. Οσες δεν έχουν ανήλικο στην 25ετία, αλλά στα 18,3 έτη, κλειδώνουν τη σύνταξη και με διατάξεις ΙΚΑ. Σε αυτές τις περιπτώσεις συμφέρει η έξοδος με όρια ηλικίας για μειωμένη σύνταξη. Προϋπόθεση να έχουν ασφαλιστεί πριν από το 1993.

4. Γυναίκες χωρίς ανήλικο. Χρειάζονται 25ετία και συμπληρωμένο το 55ο έτος ως το 2012 για να κατοχυρώσουν μειωμένη σύνταξη οποτεδήποτε. Αν η 25ετία υπήρχε ως το 2010, τότε παίρνουν και πλήρη από το 60ό έτος. Για πλήρη σύνταξη όμως με 25ετία το 2011 και το 2012 θα πρέπει να είχαν συμπληρώσει και το 60ό έτος τις δυο αυτές χρονιές, οπότε θεμελιώνουν δικαίωμα εξόδου στα 61 και στα 62, αντίστοιχα, διαφορετικά βγαίνουν στα 67, εκτός αν έχουν ασφαλιστεί πριν από το 1983 οπότε καλύπτονται από τη διάταξη για σύνταξη με 35ετία και με όρια ηλικίας από 58,5 ως 61,5. Οσες έχουν έναρξη ασφάλισης μετά το 1983 και δεν θέλουν να περιμένουν πλήρη σύνταξη στα 67 βγαίνουν μεν στα 62, αλλά θα χρειαστούν 40 χρόνια ασφάλισης που μπορούν να τα συμπληρώσουν με εξαγορά έως 7 ετών ή και με αυτασφάλιση, αν αποχωρήσουν με κίνητρα εθελουσίας εξόδου.

5. Γυναίκες με 15 χρόνια και συμπληρωμένο το 60ό έτος ως το 2010. Παίρνουν πλήρη σύνταξη οποτεδήποτε και αν αποχωρήσουν. Με 15ετία και το 60ό έτος το 2011 και το 2012, πλήρης παίρνουν στα 61 και στα 62. Από το 2013, πλήρη παίρνουν στα 67 χωρίς δικαίωμα μειωμένης, παρά μόνο όταν συμπληρώσουν 25 χρόνια, οπότε αποχωρούν στα 62 με μειωμένη.

6. Ασφαλισμένοι μέχρι το 1982 (άνδρες-γυναίκες) με 35ετία. Αποχωρούν χωρίς όριο ηλικίας αρκεί να έχουν 35ετία μέχρι τις 18/8/2015. Με 35ετία συμπληρωμένη από 19/8/2015 και μετά, θα συνταξιοδοτηθούν με το αντίστοιχο όριο ηλικίας που ξεκινά από τα 58,5 και αυξάνεται έξι μήνες κατ’ έτος. Δηλαδή 35ετία το 2016, όριο ηλικίας 59, 35ετία το 2017, όριο ηλικίας 59,6, 35ετία το 2018, όριο ηλικίας 60, 35ετία το 2019, όριο ηλικίας 60,6, 35ετία το 2020, όριο ηλικίας 61, 35ετία το 2021, όριο ηλικίας 61,6. Αν η 35ετία συμπληρώνεται το 2022, τότε ο συνολικός χρόνος αυξάνεται στα 40 έτη και το όριο ηλικίας στα 62.

7. Ασφαλισμένοι μεταξύ ετών 1983-1992. Εφόσον δεν έχουν χρόνο ασφάλισης πριν από το 1983 ώστε να καταταγούν στους παλαιότερους ασφαλισμένους, η ηλικία αποχώρησης είναι στα 62 με 40 χρόνια. Εναλλακτικά, αν έχουν την 25ετία ως το 2012, θα αποχωρήσουν στο 62ο έτος με μειωμένη και σταδιακά στο 67ο έτος με πλήρη.
Παράδειγμα: Ασφαλισμένος που προσλήφθηκε στη ΔΕΗ το 1987 και έχει 25 έτη το 2012, ενώ συμπληρώνει το 60ό έτος το 2018 θα συνταξιοδοτηθεί με μειωμένη στα 62. Μπορεί όμως να συνταξιοδοτηθεί και στα 62 με πλήρη, εφόσον συμπληρώνει 40 έτη ασφάλισης με αναγνώριση ως και 7 πλασματικών ετών από σπουδές, στρατιωτική θητεία, παιδιά. Εξετάζεται στην επικείμενη εθελουσία να δοθούν επιπλέον πλασματικά έτη, αλλά δεν είναι ακόμη οριστικό.

8. Ασφαλισμένοι από 1/1/1993 και μετά. Βγαίνουν στη σύνταξη με πλήρες ποσό όταν θα έχουν 40 έτη και συμπληρωμένο το 62ο έτος. Αν δεν έχουν 40ετία, θα πάρουν πλήρη στα 67 και μειωμένη στα 62. Η μείωση -με τα ως τώρα δεδομένα- θα είναι μόνο στο ποσό της εθνικής σύνταξης και όχι στην ανταποδοτική.

Παράδειγμα: Ασφαλισμένος μετά το 1993 που θα έχει 30 έτη ασφάλισης και μισθό 1.750 ευρώ, αν βγει με μειωμένη στα 62, θα πάρει εθνική σύνταξη 268 ευρώ (384-30%=268) και 536 ευρώ ανταποδοτική, δηλαδή 804 ευρώ συνολικά.

ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΥΤΟΙ.

ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΥΤΟΙ.Σίγαση των καμπάνων των εκκλησιών για να μην ενοχλούνται οι πρόσφυγες! Νόμο φέρνει η κυβέρνηση για σίγαση κωδωνοκρουσίας.

Οι πρόσφυγες ενοχλούνται από τις καμπάνες και οι κυβέρνηση προτίθεται να καταθέσει νόμο στην βουλή για την κωδωνοκρουσία.Ο νέος νόμος θα πατήσει επάνω στον Ν. 1650/86 προβλέπει την προστασία του περιβάλλοντος και συγκεκριμένα ορίζει (άρθρο 2) Ότι ως ρύπανση του περιβάλλοντος θεωρείται και ο θόρυβος, ἐφ’ ὅσον ὅμως ἔχει τοιαύτη ἔνταση ὥστε νὰ προκαλεῖ αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, με κάποιες τροποποιήσεις.
Όλα δείχνουν ότι τα πάντα αλλάζουν στην Ελλάδα,ακόμη και σε πολιτιστικό επίπεδο,λόγο των διαφορετικών εθνικοτήτων που πρόκειται να μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα.
Πηγή.

Σαν σήμερα το 1912 βυθίζεται ο Τιτανικός.

Βρετανικό πολυτελές υπερωκεάνειο, θαύμα της ναυπηγικής για την εποχή του.

Βυθίστηκε στις 15 Απριλίου 1912, κατά τη διάρκεια του παρθενικού του ταξιδιού από το Σαουθάμπτον στη Νέα Υόρκη, όταν προσέκρουσε σε παγόβουνο, παρασέρνοντας στον υγρό του τάφο 1.514 από τους 2.224 επιβαίνοντες, σ' ένα από τα πιο πολύνεκρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης.

Ο Τιτανικός είναι, ίσως, το πιο διάσημο πλοίο όλων των εποχών. Η μνήμη του παραμένει ολοζώντανη στις ημέρες μας, μέσα από πολυάριθμα βιβλία, εκατοντάδες ταινίες και εκθέσεις.

Η Ναυπήγηση

Η απόφαση για τη ναυπήγηση του Τιτανικού πάρθηκε στα μέσα του 1907 από τον πρόεδρο της βρετανικής ναυτιλιακής εταιρείας White Star Line, Μπρους Ισμέι, και τον αμερικανό τραπεζίτη Τζον Πίερποντ Mόργκαν (J. P. Morgan), ιδιοκτήτη της μητρικής εταιρείας International Mercantile Marine. Η White Star Line αντιμετώπιζε οξύ ανταγωνισμό από την αμερικανική Cunard Line και τις γερμανικές Hamburg America και Norddeutscher Lloyd, οι οποίες διέθεταν ταχύτερα επιβατηγά πλοία για τα υπερατλαντικά ταξίδια.

Ο Ισμέι ήθελε να «χτυπήσει» τους ανταγωνιστές του στο μέγεθος παρά στην ταχύτητα και πρότεινε να κατασκευαστεί μια νέα κλάση επιβατηγών πλοίων, που θα ήταν αρκετά μεγαλύτερα από τα ήδη υπάρχοντα και κατασκευασμένα με την τελευταία λέξη της άνεσης και της πολυτέλειας. Η ναυπήγηση του Τιτανικού (RMS Titanic), όπως και των αδελφών πλοίων Ολυμπιακός (RMS Olympic) και Βρετανικός (RMS Britannic) ανατέθηκαν στα ναυπηγεία Harland &Wolff, που έδρευαν στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και με τα οποία η White Star Line είχε μακρά περίοδο συνεργασίας.

Στις 29 Ιουλίου 1908, τα ναυπηγεία παρουσίασαν τα τελικά σχέδια στους επιτελείς της White Star Lines, τα οποία εγκρίθηκαν από τον Ισμέι. Δύο ημέρες αργότερα υπογράφηκαν τα τελικά συμβόλαια για την κατασκευή των τριών πλοίων. Το πλοίο που θα ονομαζόταν αργότερα Τιτανικός έλαβε την κωδική ονομασία Αριθμός 401 και η ναυπήγησή του άρχισε στις 31 Μαρτίου 1909.

Η κατασκευή του Τιτανικού απαίτησε 26 μήνες μέχρι την καθέλκυσή του. Το μέγεθος του πλοίου ήταν μεγάλη κατασκευαστική πρόκληση για τα ναυπηγεία Harland & Wolff, που χρειάστηκε να επενδύσουν μεγάλα ποσά για τη βελτίωση του τεχνολογικού τους εξοπλισμού. Οι εργασίες κατασκευής ήταν δύσκολες και επικίνδυνες, με αποτέλεσμα 7 εργαζόμενοι να χάσουν τη ζωή τους και 246 να τραυματισθούν, από τους οποίους οι 28 πολλοί σοβαρά. Ο Τιτανικός καθελκύστηκε στις 12:15 μ.μ. της 31ης Μαΐου 1911, παρουσία του Ισμέι, του τραπεζίτη Μόργκαν, καθώς κι ενός πλήθους, που ξεπερνούσε τις 100.000.

Ο Τιτανικός ήταν για την εποχή του ένα θαύμα της ναυπηγικής. Με μήκος 269 μέτρων και ύψος 53,3 μ. αποτελούσε ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου, που ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες: ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια, ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Ήταν διπλοπύθμενο, με 16 στεγανά διαμερίσματα. Δεδομένου ότι τα τέσσερα από αυτά μπορούσαν να κατακλυσθούν χωρίς να απειλήσουν την πλευστότητα του πλοίου, είχε επικρατήσει η αντίληψη ότι ήταν αβύθιστο. Παρόλα τα προηγμένα μέτρα ασφαλείας, δεν διέθετε επαρκή αριθμό σωστικών λέμβων, λόγω των απαρχαιωμένων κανονισμών λειτουργίας. Οι βάρκες του έφθαναν μόλις για 1.178 από τους 2.224 επιβαίνοντες του υπερωκεανείου.

Στις 6 το πρωί της 2ας Απριλίου 1912, ημέρα Δευτέρα, ξεκίνησαν οι δοκιμαστικοί πλόες του, οι οποίοι ολοκληρώθηκαν μέσα σε δύο ημέρες. Όλα πήγαν καλά και ο Τιτανικός ήταν έτοιμος για το παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον της Μεγάλης Βρετανίας στη Νέα Υόρκη.

Το μοιραίο ταξίδι

Την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912, ο Τιτανικός θα ξεκινούσε για το πρώτο και τελευταίο ταξίδι του. Το πολυτελές υπερωκεάνιο, με καπετάνιο τον 62χρονο εγγλέζο Έντουαρντ Σμιθ (αρχικαπετάνιο της White Star Line) και πλήρωμα 885 άνδρες και γυναίκες, θα μετέφερε 1.339 επιβάτες, με δυο ενδιάμεσες σταθμεύσεις, στον τελικό προορισμό του, που ήταν το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Η άφιξή του ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Απριλίου.

Από τις 9:30 το πρωί άρχισαν να καταφθάνουν στο Σαουθάμπτον οι πρώτοι επιβάτες, με ειδικούς συρμούς από το Λονδίνο. Πρώτοι άρχισαν να επιβιβάζονται οι επιβάτες της Γ' Θέσης, άνθρωποι του μόχθου και τυχοδιώκτες απ' όλη την Ευρώπη, που αναζητούσαν το «αμερικάνικο όνειρο» και έπρεπε πρώτα να περάσουν από έλεγχο για τυχόν λοιμώδεις αρρώστιες. Οι επιβάτες της Α' και Β' θέσης ήσαν, ως επί το πλείστον, πλούσιοι τουρίστες, που επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό μία ώρα πριν από την αναχώρηση του.

Ο Τιτανικός με 922 επιβάτες αναχώρησε στις 12 το μεσημέρι, με κατεύθυνση το Χερβούργο της Γαλλίας, πρώτο σταθμό του ταξιδιού του. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον παραλίγο να εμπλακεί σε ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του, έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίο City of  New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουσθεί με τον Τιτανικό.

Με καλό, αλλά κρύο καιρό, ο Τιτανικός προσέγγισε την ίδια ημέρα το γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου, όπου παρέλαβε 274 επιβάτες και αποβίβασε 24. Με πορεία προς την Ιρλανδία, έφθασε στο λιμάνι του Κορκ στις 11:30 το πρωί της 11ης Απριλίου, όπου παρέλαβε άλλους 120 επιβάτες, ενώ αποβίβασε επτά, ανάμεσά τους και τον πατέρα Φράνσις Μπράουν, ιησουίτη μοναχό και δεινό φωτογράφο, στον οποίο οφείλουμε πολλές από τις φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν στα καταστρώματα του Τιτανικού.

Μετά την αναχώρησή του από το Κορκ, το πολυτελές υπερωκεάνειο χάραξε πορεία προς τη Νέα Υόρκη δια μέσου του Βορείου Ατλαντικού. Οι πρώτες τρεις μέρες του ταξιδιού πέρασαν χωρίς απρόοπτα. Παρά τις προειδοποιήσεις για επιπλέοντα παγόβουνα στην περιοχή του Νιουφάουντλαντ, το πολυτελές υπερωκεάνειο έπλεεε με πρόσω τις μηχανές, καθώς όπως πίστευε ο καπετάνιος Σμιθ τα παγόβουνα δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο για ένα πλοίο της κλάσης του Τιτανικού.

Όμως στις 11:40 μ.μ. της 14ης Απριλίου συνέβη το μοιραίο. Ο Τιτανικός, πλέοντας με σχετικά υψηλή ταχύτητα των 22 κόμβων και χωρίς καμιά προφύλαξη, προσέκρουσε σε παγόβουνο, 37 δευτερόλεπτα αφότου έγινε αντιληπτό από το πλήρωμα. Πέντε από τα στεγανά του πλοίου αρχίζουν να μπάζουν νερά και η πλώρη άρχισε να καταβυθίζεται.

Πλήρωμα και επιβάτες ήταν ανέτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι σωστικές λέμβοι επαρκούσαν μόνο για τους μισούς επιβαίνοντες. Επικράτησε πανικός. Στις 12:05 π.μ. της 15ης Απριλίου ο καπετάνιος διατάσσει να ετοιμαστούν οι σωσίβιοι λέμβοι. Στις 12:45 π.μ. η πρώτη σωσίβια λέμβος με γυναικόπαιδα, όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο, «κατεβαίνει» στη θάλασσα. Στις 2:20 μ.μ. ο Τιτανικός βυθίζεται, λίγα δευτερόλεπτα αφότου έσπασε στα δύο. Οι εναπομείναντες επιβάτες και μέλη του πληρώματος πηδούν στα παγωμένα νερά του Β. Ατλαντικού για να σωθούν, αλλά βρίσκουν σχεδόν ακαριαίο θάνατο από υποθερμία ή καρδιακή προσβολή, καθώς η θερμοκρασία του νερού είναι στους -2 βαθμούς Κελσίου.

Τα σήματα κινδύνου του βυθιζόμενου Τιτανικού δεν απέδωσαν αμέσως, καθώς παραπλέοντα πλοία δεν υπήρχαν. Στις 4:10 π.μ. το υπερωκεάνειο Καρπάθια της Cunard Line βρέθηκε στον τόπο του ναυαγίου και περισυνέλεξε τους πρώτους ναυαγούς. Στις 8:30 π.μ. περισυλλέγονται και οι επιβάτες της τελευταίας σωστικής λέμβου και το Καρπάθια με τους 711 διασωθέντες θα καταπλεύσει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στις 18 Απριλίου 1912.

Πηγή: sansimera.gr

Μητέρα μαχαίρωσε τους βιαστές της κόρης της και δεν θα δικαστεί για την πράξη της.

Σε μια πρωτοφανή κίνηση στα χρονικά δικαιοσύνης, μια μητέρα η οποία σκότωσε άνδρα που επιχείρησε να βιάσει την κόρη της και τραυμάτισε άλλους δύο, αποφασίστηκε ότι δεν πρόκειται να διωχθεί για την πράξη της καθώς το δικαστήριο απέρριψε τις κατηγορίες εις βάρος της.Το συγκλονιστικό περιστατικό συνέβη στη Νότια Αφρική, όπου το δικαστήριο απέρριψε τις κατηγορίες για ανθρωποκτονία και επίθεση που βάρυναν την 56χρονη γυναίκα, η οποία έτρεξε απόσταση τριών χιλιομέτρων και επιτέθηκε με κουζινομάχαιρο σε τρεις άνδρες οι οποίοι επιχειρούσαν να βιάσουν την κόρη της, σκοτώνοντας τον ένα και τραυματίζοντας σοβαρά τους άλλους δύο.

Η αστυνομία που έφθασε στο σημείο συνέλαβε τη γυναίκα με βαρύτατες κατηγορίες, ωστόσο η κοινή γνώμη αντέδρασε άμεσα, στηρίζοντας τη μητέρα και δημιουργώντας λογαριασμό για τα έξοδα της υπεράσπισής της, ενώ η γυναίκα έγινε γνωστή με το προσωνύμιο «λέαινα», λόγω της αυτοθυσίας και αγριότητας που επέδειξε για να προστατεύσει το παιδί της.

Τελικά, το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι η Πολιτεία αίρει όλες τις κατηγορίες εναντίον της, ενώ έγινε γνωστό ότι οι δύο επιζήσαντες βιαστές θα δικαστούν κανονικά. Σημειώνεται ότι για το περιστατικό την ενημέρωσε 18χρονος ξάδελφος του βιαστή που σκοτώθηκε, και ο οποίος δέχεται απειλές για τη ζωή του.

Πηγή: diaforetiko.gr

Απόβαση στη Νορμανδία: Η ελληνική ομάδα και το πρωτοσέλιδο στους New York Times

Η 70η επέτειος της απόβασης στη Νορμανδία αποκαλύφθηκε η άγνωστη ιστορία των Ελληνοαμερικανών στρατιωτών που πολέμησαν τον ναζισμό με αυταπάρνηση και θάρρος. Το πρωτοσέλιδο των New York Times της 8ης Ιουνίου 1944, έκανε τον γύρο του κόσμου και απεικονίζει μια ομάδα μαχητών να κρατούν την ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό ως λάφυρο. Ο νεαρός που γελά αριστερά είναι ο Έλληνας στρατιώτης του αμερικανικού στρατού και έγινε μαζί με τους συμπολεμιστές του λαϊκός ήρωας.

Την επόμενη ημέρα σκοτώθηκε… Το ελληνοαμερικανικό ίδρυμα της ημέρας του ΟΧΙ (oxi day foundation) τιμά τη μνήμη των Ελλήνων της ομογένειας που συμμετείχαν στην ιστορική μάχη της 6ης Ιουνίου 1944,  γνωστή ως D-Day και μας θυμίζει τα ονόματά τους.

Πρόκειται για τους Νικόλαο Μπούρα, Έντυ Λάμπρο και Ευθύμιο Τσιμικλή. Η ονομασία «D-Day» είναι η κωδική ονομασία της απόβασης στη Νορμανδία και αποτελεί την εκκίνηση της μεγάλης προσπάθειας των Συμμάχων να απελευθερώσουν την ηπειρωτική Ευρώπη από την Γερμανική κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάνω από 4.000 στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων έχασαν τη ζωή τους στη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση όλων των εποχών, στις ακτές της Νορμανδίας στη Γαλλία.

Ο  επισμηναγός  Νίκος Μπούρας, είχε  διαταγή να πετάξει κάτω από τα σύννεφα για να καταφέρει να εξουδετερώσει τα πυροβολεία των Ναζί. Η επιτυχία αυτού του βομβαρδισμού επέτρεψε στις επίγειες δυνάμεις στις οποίες συμμετείχαν ο Λάμπρος και ο Τσιμικλής  να έχουν τις μικρότερες δυνατόν απώλειες.

Στην κοντινή παραλία Ομάχα, οι Αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις δεν πέτυχαν με ακρίβεια το στόχο τους με αποτέλεσμα οι Σύμμαχοι να έχουν τεράστιες απώλειες ως 2.000 νεκρούς. Ο Έντυ Λάμπρος επέζησε σε εκείνη τη μάχη, αλλά έχασε τη ζωή του δύο μέρες μετά την απόβαση και μόλις μια μέρα, αφού δημοσιεύθηκε η παρακάτω φωτογραφία στους New York Times, με τη σημαία των Ναζί ως λάφυρο.

Ο Αντυ Μανάτος, πρόεδρος και ιδρυτής του oxi day Foundation : «Η πολιτική του Χίτλερ που είχε  στο στόχαστρο ανθρώπους με πνευματική ή σωματική αναπηρία, αλλά και μειονότητες που δεν κατάγονταν από την Άρια φυλή, όπως  Ρομά, Αφρικανοί ή  Εβραίοι έχει  ξεχαστεί σήμερα.

Η σημερινή επέτειος είναι  μια αφορμή να θυμηθούμε όλοι μας τη θυσία όλων των Ελληνοαμερικανών ηρώων αλλά και την Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα που αναγνωρίστηκε από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις, την Αμερική, την Αγγλία και τη Ρωσία για την συμβολή της στη νίκη κατά της Ναζιστικής Γερμανίας.»