Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Δείτε που βρίσκονται τα καταφύγια στην Αθήνα σε περίπτωση πολέμου (φωτογραφίες)

Δείτε που βρίσκονται τα καταφύγια στην Αθήνα σε περίπτωση πολέμου (φωτογραφίες)
















Εχει η Ελλάδα καταφύγια σε περίπτωση πολέμου; 
Πολλοί θα αναρωτήθηκαν σήμερα ακούγοντας τις σειρήνες που ακούστηκαν 
με αφορμή την άσκηση «Παρμενίων».
Η καταγραφή των καταφυγίων που ακολουθεί σε καμία περίπτωση δεν είναι 
επίσημη, αλλά είναι μία απλή παρουσίαση των χώρων που ενδεχομένως να 
είναι τα περίφημα καταφύγια. Στην Αττική υπάρχουν αρκετά υπόγεια 
αντιαεροπορικά καταφύγια της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου. Στην Αθήνα 
(Λυκαβηττός, Αρδηττός, Πολύγωνο κ.α.), στον Πειραιά (Προφ. Ηλίας, Καστέλα, 
Δραπετσώνα κ.α.), στα νότια προάστια (Ελληνικό, Βούλα, Γλυφάδα), στα βόρεια 
(Κηφισιά, Παπάγου, Ψυχικό), στο Σούνιο, στη Ραφήνα. Ανάμεσα σ' αυτά τα 
καταφύγια υπάρχουν μερικά όπως της «Μεγάλης Βρετανίας», του Μεγάρου της 
Εθνικής Ασφαλιστικής, της Τραπέζης της Ελλάδος, του Μετοχικού Ταμείου 
Στρατού και το υπόγειο του Μεγάρου του Αρείου Πάγου.

Το 1999 υπολογιζόταν ότι στην Ελλάδα σώζονταν περίπου 200 δημόσια 
καταφύγια. Τα περισσότερα, όπως προκύπτει από την έρευνα που είχε κάνει το 
Έθνος, βρίσκονταν στο χείλος της κατάρρευσης, κι όμως έχουν ακόμη έντονα τα 
σημάδια του παρελθόντος με χαραγμένα συνθήματα στους τοίχους ή και παλαιά 
αντικείμενα.

Το κτίριο της οδού Κοραή 4

Στο κτίριο της οδού Κοραή 4, της Εθνικής Ασφαλιστικής, στα δύο υπόγεια 
(έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης) οι μηχανικοί Ε. Κριεζής και Α. Μεταξάς
 είχαν κατασκευάσει τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά καταφύγια, με μεταλλικές 
πόρτες (γερμανικής προέλευσης) που έκλειναν αεροστεγώς, αλλά και 
επικοινωνία μεταξύ των 2 ορόφων με εσωτερικό κλιμακοστάσιο. 
Στην Κατοχή εγκαταστάθηκαν στο μέγαρο διάφορες υπηρεσίες των 
γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και η Kommandatur και τα υπόγεια 
αντιαεροπορικά καταφύγια μετατράπηκαν σε φυλακές. Στους χώρους αυτούς 
κρατήθηκαν πολλοί έλληνες πατριώτες , ενώ πέρασαν πολλοί έλληνες πολίτες 
κάθε ηλικίας, μέχρι και παιδιά 14 ετών, για ασήμαντα παραπτώματα. Σε όλη την 
έκταση των τοίχων του δευτέρου και σε περιορισμένο τμήμα του πρώτου 
υπογείου οι κρατούμενοι έγραφαν ή χάραζαν με όποιο αιχμηρό αντικείμενο 
είχαν στη διάθεσή τους μηνύματα, ονόματα, χρονολογίες και σχέδια, 
κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές ανεξίτηλη την ιστορική μνήμη. 
Οι Γερμανοί έβαφαν επανειλημμένα τους τοίχους, οι οποίοι κάθε φορά 
ξαναγέμιζαν με μηνύματα.

Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού

Η στρατιωτική βάση του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε πριν από τον πόλεμο 
του '40 και περιλάμβανε καταφύγιο αλλά και θέσεις πολυβολείων λαξευμένες 
στο βράχο. Κατά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς, ενώ μετά 
την απελευθέρωση παρέμεινε σε λειτουργία ως το 1970, κι έπειτα εγκαταλείφθηκε. 
Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε γύρω στο 1936, 
κοντά στη σπηλαιοεκκλησιά των Αγ. Ισιδώρων. Εκτείνεται σε βάθος 100 μέτρων 
μέσα στο βράχο, διαθέτει δύο εισόδους, και είναι μεγαλύτερο και σε καλύτερη
 κατάσταση από το γνωστότερο μα εγκαταλειμμένο καταφύγιο του Αρδηττού. 
Συντηρημένο, φρεσκοβαμμένο, αλλά με φανερά τα σημάδια του χρόνου, με ρεύμα, 
τουαλέτες 
και λουτρά. Οι εγκαταστάσεις του περιλαμβάνουν επίσης: δύο μεγάλες αίθουσες 
και άλλες μικρότερες, διαδρόμους, πολυβολείο (φωλιά πολυβόλου), 
αποθηκευτικούς χώρους, συσκευές και αγωγούς εξαερισμού, δεξαμενές, 
πίνακες και διακόπτες ηλεκτρικού, τηλεφωνικό κέντρο της εποχής του.


Και οι δύο είσοδοι, καταλήγουν στην κεντρική μεγάλη αίθουσα όπου και 
στεγάστηκε 
το Αρχηγείο Αντιαεροπορικής Άμυνας για τις ανάγκες του πολέμου του 1940. 
Πιο συγκεκριμένα, η αρχική χρήση του ήταν στρατιωτική και ξεκίνησε όταν 
εγκαταστάθηκε εκεί το 1936 ή 1937 η Υπηρεσία Επιτήρησης Συναγερμού 
Αέρος Θαλάσσης και ο Σταθμός Ασυρμάτου,
 της διεύθυνσης Ραδιοτηλεγραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού. 
Σήμερα ο χώρος ανήκει στην υπηρεσία ΠΣΕΑ (Πολιτική Σχεδίαση Εκτάκτων 
Αναγκών) του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημοσίας Τάξεως).

Το καταφύγιο του Αρδηττού

Το καταφύγιο του Αρδηττού επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατά τη 
διάρκεια του πολέμου και με το τέλος του χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο των 
αντιστασιακών. Επί βασιλείας Παύλου αποτέλεσε βασιλικό καταφύγιο και ίσως 
εξαιτίας αυτού στη συνείδηση του κόσμου να επικράτησε η αντίληψη πως 
επικοινωνεί υπογείως με τα βασιλικά ανάκτορα.

Καταφύγιο Επτανήσων και Πιπίνου στην Κυψέλη

Στην πολυκατοικία των οδών Πιπίνου και Επτανήσων στην Κυψέλη, που χτίστηκε 
το 1938 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λεωνίδα Μπόνη για την οικογένεια του 
εφοπλιστή Βούλγαρη, υπάρχει ένα ευρύχωρο υπόγειο καταφύγιο που μπορεί 
να φιλοξενήσει 63 άτομα και αποτελείται από μία κεντρική αίθουσα, δύο τουαλέτες
μία κουζίνα, ένα πλυσταριό και δύο μικρότερους βοηθητικούς χώρους.

Τα καταφύγια Βούλας – Γλυφάδας











Στα υπόγεια των εγκαταστάσεων του ΠΙΚΠΑ στη Βούλα υπάρχει καταφύγιο σε 
πάρα πολύ καλή κατάσταση, Διαθέτει διπλή είσοδο (και διπλή έξοδο) προς τους 
υπόγειους θαλάμους και διαδρόμους, οκτώ δωμάτια και δύο τουλάχιστον φωλιές 
για πολυβόλα. Τα τοιχώματα είναι κατασκευασμένα από λιθοδομή (πέτρα), ενώ η 
αψιδωτή (καμπυλωτή) οροφή από σκυρόδεμα (μπετόν). Κοντά στην έξοδο 
υπάρχει εγκατάσταση μιας τριπλής ανοικτής δεξαμενής νερού, υπάρχει 
πεπαλαιωμένη ηλεκτρική εγκατάσταση και ίχνη υδραυλικής εγκατάστασης.


















Στην ίδια ευρύτερη περιοχή αλλά μέσα στα όρια της Γλυφάδας, υπάρχει ένα 
ακόμη (δίδυμο) καταφύγιο της εποχής του 1940. Το καταφύγιο της Γλυφάδας 
είναι σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό της Βούλας, λίγο όμως μεγαλύτερο και 
εντελώς εγκαταλειμμένο και αφρόντιστο.


















Το υπόγειο καταφύγιο του λόφου «Οχυρού» της Ραφήνας

Η ιστορία του οχυρού και του υπόγειου καταφυγίου της Ραφήνας ξεκινά την 
πρώτη Μαΐου του 1941 με την είσοδο των Γερμανών στην περιοχή, οι οποίοι 
κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα για την επίβλεψη του παρακείμενου λιμένα 
στο λόφο Παναγίτσα που βρίσκεται νοτιοδυτικά από το κέντρο της πόλης της 
Ραφήνας και αποτελεί φυσική προέκταση των νοτιοανατολικών παρυφών του 
Πεντελικού όρους. Σήμερα καλύπτεται από πευκόφυτο δάσος που ονομάζεται 
Δάσος Οχυρό.

Για την ακρίβεια, πάνω στο λόφο δημιουργήθηκαν ανοικτές θέσεις πυροβόλων, 
αποθήκες, δεξαμενές, ορύγματα, καταλύματα και υπόγειες στοές. Παρόλο που 
κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '40, οι σήραγγες και οι αίθουσες 
διατηρούνται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση. Οι Γερμανοί έφυγαν από τη Ραφήνα 
στις 12 Οκτωβρίου του 1944, αφού φρόντισαν πρώτα να πάρουν τα πάντα από 
το λόφο του οχυρού, και φεύγοντας να τον ανατινάξουν. Η μεγάλη αυτή έκρηξη 
κατέστρεψε μεγάλο μέρος του, με αποτέλεσμα να μείνει μόνο ό,τι βλέπουμε 
σήμερα περπατώντας στο λόφο: ορύγματα, τάφροι, φυλάκια και οχυρωματικά 
έργα κάτω από τα δέντρα, αλλά και το υπόγειο αυτό καταφύγιο. Οι τσιμεντένιες 
στοές του έχουν μείνει ανέπαφες από την έκρηξη, αφήνοντάς μας ένα ακόμη 
αττικό δείγμα υπόγειας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής του Β΄ Παγκοσμίου.

Διαθέτει τρεις εισόδους, η μία από τις οποίες, η κεντρική, είναι κλειδωμένη με 
βαριά πόρτα και πάνω είναι γραμμένο «ΚΑΤΑΦ. 2-3». Η ακριβής τοποθεσία 
του είναι στη Δραπετσώνα, απέναντι από τις δεξαμενές του Βασιλειάδη στο 
λιμάνι και δίπλα ακριβώς από την Πυροσβεστική. Είναι ένα αρκετά μεγάλο 
σύμπλεγμα υπόγειων διαδρόμων, που αποτελείται από δύο παράλληλες
 βασικές στοές και άλλες μικρότερες που τις συνδέουν μεταξύ τους, κάθετα 
προς αυτές, ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι τυφλές (καταλήγουν σε βράχο).
 Υπάρχουν εσωτερικές μεταλλικές πόρτες και μερικά σημεία διαμορφωμένα και 
χτισμένα με σύγχρονα τούβλα. Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι γαλαρίες αυτές 
είναι λαξευμένες σε βράχο και μάλιστα σε κάποια σημεία πολύ σαθρό, κάτι που 
έχει ως αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα της οροφής να έχουν σε διάφορες θέσεις 
καταπέσει, καθιστώντας την πρόσβαση αρκετά επικίνδυνη – ίσως να επρόκειτο 
για στοές παλιού λατομείου. Την εποχή του Μεταξά που άρχισαν να 
κατασκευάζονται τα καταφύγια (τέλη δεκαετίας του 1930), ανακατασκευάστηκε 
και το συγκεκριμένο, μέρος των στοών του οποίου σήμερα είναι επενδυμένες 
από οπλισμένο σκυρόδεμα και διαθέτουν παλαιές εγκαταστάσεις φωτισμού και 
ύδρευσης. Υπάρχει μια μικρή μεταλλική υδατοδεξαμενή, που συνδέεται με ένα 
σωλήνα τροφοδοσίας, κι έναν άλλο που καταλήγει σε μια βρύση. Επίσης, 
παλαιές εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης στα τσιμεντένια τοιχώματα.

Το διώροφο εγκαταλειμμένο καταφύγιο της Καστέλας

Kαταφύγιο, κρυμμένο στο κέντρο της Καστέλας, που φαίνεται να έχει 
κατασκευαστεί την εποχή του Μεταξά. Η ιδιαιτερότητά του είναι η εξής: είναι 
ισόγειο διώροφο, αλλά και υπόγειο ταυτόχρονα, έχοντας κατασκευαστεί στα 
πρανή ενός υψώματος. Το συγκεκριμένο καταφύγιο καλύπτει σχετικά μικρή 
επιφάνεια (γι' αυτό και διώροφο) αλλά διαθέτει υδραυλικές εγκαταστάσεις και 
ρεύμα (βρύσες, τουαλέτες, φωτισμός), που βρίσκονται σε πολύ κακή όμως 
κατάσταση σήμερα, ερειπωμένα και κατεστραμμένα.Σκάλες συνδέουν τα δύο 
κύρια επίπεδα μεταξύ τους, αλλά και άλλους συγκεκριμένης σημασίας χώρους 
του επάνω ορόφου, που βρίσκονται λίγο ψηλότερα (WC, δεξαμενή νερού).

Το υπόγειο πολεμικό καταφύγιο του Προφήτη Ηλία

Ένα άλλο υπόγειο πολεμικό καταφύγιο που κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του 
Β΄ παγκοσμίου βρίσκεται στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Είναι ένα μικρό 
αντιαεροπορικό καταφύγιο, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλους χώρους, αφού στην ίδια 
περιοχή υπάρχει και το προηγούμενο της Καστέλας, με το οποίο μοιάζουν 
κατασκευαστικά (όχι αρχιτεκτονικά), αλλά αυτό εδώ δεν διατηρεί τις 
εγκαταστάσεις του (υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ.). Τα τοιχώματα των στοών του 
είναι λιθόκτιστα και η οροφή τους τοξωτή από μπετόν. Στους υπόγειους 
διαδρόμους καταλήγουν περίπου 50 σκαλοπάτια, που οδηγούν γύρω στα 10-12 
μέτρα κάτω από την επιφάνεια.














































































































Πηγές: urbanspeleology.blogspot.gr, inprecor.gr, 
seisaxthia.wordpress.com, ethnos.gr,imerisia.gr

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Τα μυστήρια των Βαλκανίων - Παράξενοι θρύλοι, άταφοι νεκροί, περίεργα φυσικά φαινόμενα

Τα μυστήρια των Βαλκανίων - Παράξενοι θρύλοι, άταφοι νεκροί, περίεργα φυσικά φαινόμενα

Τα μυστήρια των Βαλκανίων - Παράξενοι θρύλοι, άταφοι νεκροί, περίεργα φυσικά φαινόμενα

Παράξενοι θρύλοι, άταφοι νεκροί, περίεργα φυσικά φαινόμενα, προφητείες, απόκρυφα μυστικά, υπόγειες πόλεις και πολλά άλλα συνοδεύουν για χρόνια την ιστορία των Βαλκανίων κάνοντας πολλούς να μιλούν για παραγωγή περισσότερης ιστορίας από αυτή που μπορεί να καταναλώσει τούτος ο τόπος.
Γράφει η Νίκη Παπάζογλου
Παρά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, το άνοιγμα των συνόρων και την ευρωπαϊκή προοπτική των βαλκανικών χωρών, η βαλκνανική ενδοχώρα φαίνεται να μαστίζεται μέχρι και πρόσφατα από τους παλιούς δαίμονες του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, οι οποίοι την στοιχειώνουν για πάρα πολλά χρόνια. Ποια είναι όμως τα βαλκανικά αυτά μυστήρια που αναμειγνύουν την γεωπολιτική με την μεταφυσική και την παραδοξολογία στοιχειώνοντας το συλλογικό φαντασιακό της ανθρωπότητας;
Η προϊστορική ουτοπία

Στις λεγόμενες «Σιδηρές Πύλες» του Δούναβη, περίπου 150 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι στην περιοχή Τζέρνταπ, ανακαλύφθηκε το 1965, κατά την διάρκεια κατασκευής ενός μεγάλου υδροηλεκτρικού φράγματος, ένας οικισμός που αποδείχτηκε ότι υπήρξε κάποτε το κέντρο ενός από τους σημαντικότερους και λαμπρότερους προϊστορικούς πολιτισμούς. Τα ευρήματα μεγάλης αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής αξίας που έφεραν στο φως οι ανασκαφές του αρχαιολόγου Ντράγκοσλαβ Σρέγιοβιτς αποκάλυψαν έναν οικισμό με διάρκεια ζωής από 6.600 – 4500 π. Χ, του οποίου οι κάτοικοι έχτιζαν τα σπίτια τους με βάση κάποιο ιερό σχέδιο. Ο οικισμός αυτός της νεολιθικής εποχής, φαίνεται πως περιλάμβανε σπίτια κτισμένα σε ακριβή γεωμετρικά σχήματα, με δικό τους ιδιότυπο αρχαιολογικό στυλ και με δρόμους παρόμοιους με τους σημερινούς. Ο κλειστού τύπου αυτός πολιτισμός φαίνεται πως εμφάνισε την πρώτη γλυπτική τέχνη στην Ευρώπης και οι κάτοικοί τους ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη θρησκεία με ταφικές λειτουργίες και ψαρόμορφες θεότητες.

Όπως μαρτυρούν τα υπολείμματα των σπιτιών φαίνεται πως οι αρχιτεκτονική των κατοίκων απαιτούσε κάποιες γνώσεις «τριγωνομετρίας». Σύμφωνα με αυτά που γράφει ο Σέρβος αρχιτέκτονας Hristivoje Pavlović στο βιβλίο του «Τα σπίτια του Lepenski Vir» : «Οι βάσεις αυτών των σπιτιών είχαν σχήμα τραπεζιού, και το στενότερο μέρος τους ήταν χωμένο στις απόκρημνες πλαγιές του λόφου Košo brdο. Τα δάπεδα των σπιτιών ήταν από κόκκινη λάσπη, η οποία υπάρχει άφθονη στον τριγύρω τόπο.
Σε μια γωνιά των σπιτιών βρισκόταν η εστία, στην οποία έριχναν στάχτη, δημιουργώντας έτσι ένα είδος θέρμανσης. Ίχνη φωτιάς ανακαλύφθηκαν και στο κατώφλι των σπιτιών, μάλλον για να κρατήσουν μακριά τα άγρια θηρία […] η στέγη ήταν φτιαγμένη από τρωτό υλικό, κάλαμο, λάσπη ή από κλαδιά δένδρων. Στο πίσω μέρος τους τα σπίτια είχαν, κατά πάσα πιθανότητα, και έναν μικρό τρούλο, και έτσι έμοιαζαν με μικρή σπηλιά ή με έναν μικρό φούρνο, στο οποίο οι κάτοικοι άναβαν φωτιά, ρίχνοντας ξύλα, για να ζεσταθούν ή στάχτη για να την αφήσουν να σιγοκαίει. Οι νεκροί ενταφιάζονταν μέσα στο σπίτι, πράγμα το οποίο μαρτυρεί και ένας σκελετός με κρανίο, που ανακαλύφθηκε σε ένα ερείπιο του σπιτιού, με σκυμμένη στάση του σώματος».
Η οικεία τάφος περιείχε όλα τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής του νεκρού και οι μάγοι θάβονταν πάντα καθισμένοι σαν σε στάση διαλογισμού. Ο προσανατολισμός των σπιτιών έμενε πάντα σταθερός. Πριν το κτίσιμο των κατοικιών ακολουθούνταν πάντα ειδικές τελετουργίες». Λίγο αργότερα, γύρω στο 5.500 π.Χ. με την εμφάνιση των πρώτων γεωργικών κοινοτήτων στα βαλκάνια, το ενδιαφέρον των ανθρώπων φαίνεται να στράφηκε περισσότερα στα υλικά αγαθά έτσι ο πολιτισμός αυτός αποτέλεσε παρελθόν.

Η Πυραμίδα της Βοσνίας
«Δεν είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει καμία πυραμίδα στην Ευρώπη» ήταν τα λόγια της δήλωσης του εξερευνητή, ερασιτέχνη αρχαιολόγου, οικονομολόγου και επιχειρηματία , βοσνιο-αμερικάνου από το Τέξας, Semir Osmanagic ,το 2006, που έκαναν πολλούς να αναρωτηθούν αν πρόκειται για κάποιον τυχοδιώκτη Ιντιάνα Τζόουνς ή τον Ερρίκο Σλήμαν της νέας εποχής. Πιο αναλυτικά ο Osmanagic ισχυρίστηκε πως το βουνό Βισότσιτσα, πίσω από την πόλη Βίσοκο της κεντρικής Βοσνίας, δεν είνι ένα φυσικό πυραμοειδές βουνό αλλά μια πυραμίδα χτισμένη από ανθρώπους πριν από 10.000 με 12.000 χρόνια.

Όταν μετά την δήλωση του Osmanagic, ο R. Schoch, ένας από τους γνωστότερους αμερικανούς πυραμιδολόγους , διδάκτωρ του πανεπιστήμιου της Βοστόνης, παγκοσμίως γνωστός ως ο εξερευνητής της αιγυπτιακής σφίγγας και των Πυραμίδων της Γκίζας μετέβει στο Βίσοκο για να εξακριβώσει τους ισχυρισμούς του. Τότε το θέμα είχε αναφερθεί στους Times σε άρθρο τους στις 15 Μαΐου του 2006 με τίτλο «Άλλοι βλέπουν πυραμίδα στην εικόνα της Βοσνίας άλλοι βλέπουν έναν μεγάλο βράχο» καθώς και το National Geographic στον ιστότοπό του με άρθρο που έφερε τον τίτλο «Πυραμίδα στη Βοσνία, τεράστια απάτη ή κολοσσιαία ανακάλυψη». Μετά την παραμονή ενός μήνα εκεί ο πυραμιδολόγος Schoch, απεφάνθη πως επρόκειτο για φυσική φαινόμενο που συνετέλεσε στην κατασκευή αυτού του πυραμοειδούς λόφου αν και μέχρι σήμερα υπάρχουν ακόμα υπέρμαχοι της άποψης του Osmanagic.
Η Μαντόνα εμφανίζεται πάνω από 2.000 φορές

Έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς υπερβατικών εμφανίσεων που έχει καταγραφεί σε ένα και μόνο μέρος , είναι αυτός της Παναγίας του Μετζουγκόριε. Ήταν 26 Ιουνίου του 1981 όταν έξι παιδιά ηλικίας από 12 έως 16 χρόνων, είδαν μια πανέμορφη γυναίκα με ένα μωρό στα χέρια της η οποία τους καλούσε να πλησιάσουν κοντά τους. Αν και φοβισμένα απομακρύνθηκαν αντί να πλησιάσουν, όλα συμφώνησαν πως η γυναίκα αυτή είχε τη μορφή της Παναγίας.
Έκτοτε τους εμφανιζόταν καθημερινά μετατρέποντάς τους σε διάμεσους για την μεταφορά των μηνυμάτων της προς τους κατοίκους της περιοχής. Η Gospa iz Medjugorja , η κυρία από την Μετζουγκόριε, όπως την αποκαλούσαν οι περισσότεροι καθολικοί πιστοί, έγινε έκτοτε γνωστή ως ένα από τα πιο ισχυρά θρησκευτικά θαύματα που προσελκύει δεκάδες χιλιάδες πιστούς από όλο τον κόσμο.

Έτσι το Μετζουγκόριε μετατράπηκε από μικρή και άσημη κωμόπολή της πρώην μεγάλης Γιουγκοσλαβίας σε νούμερο ένα τουριστικό θρησκευτικό προορισμό. Μάλιστα η επισκέπτρια εξ’ ουρανού υποσχέθηκε να μεταδώσει στον καθένα που βλέπει δέκα μηνύματα με δέκα μυστικά, με τα τέσσερα να είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα και τα υπόλοιπα να αφορούν αποκλειστικά το Μετζουγκόριε. Τα μηνύματα αφορούσαν την αγάπη, την πίστη, την μετάνοια την νηστεία και φυσικά την ειρήνη…
Η τσιμεντένια υπόγεια αντιπυρηνική πολιτεία του Τίτο

Ήταν το 1995 όταν στην περίφημη ταινία Underground του διάσημου σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα παρουσιάστηκε ένα μέρος του λαού της Γιουγκοσλαβίας να ζει στα υπόγεια αποκομμένο από την λοιπή πραγματικότητα χωρίς καν να γνωρίζει πως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε! Πέρα από τους καλλιτεχνικούς και πολιτικούς συμβολισμούς του Κουστουρίτσα όμως, ένα πραγματικό δίκτυο υπόγειων τούνελ φαίνεται να είχε κατασκευαστεί από τον Τίτο για να προστατευθεί ο ίδιος και τα ανώτατα στελέχη του γιουγκοσλαβικού κράτους από ενδεχόμενη πυρηνική έκρηξη. Μάλιστα το δίκτυο φημολογείται πως χρησιμοποιήθηκε και από τον Σλόμποταν Μιλόσεβιτς και το επιτελείο του κατά την διάρκεια των Νατοϊκών βομβαρδισμών.
Το 2004 δύο στρατιώτες που φρουρούσαν μια από τις εισόδους ενός συγκροτήματος βρέθηκαν νεκροί από πυροβολισμό. Αν και ο Σέρβικος Στρατός σε ανακοίνωσή του ήθελε τους στρατιώτες να έχουν αυτοπυρποληθεί μια ανεξάρτητη επιτροπή εμπειρογνωμόνων συστάθηκε για να εξακριβώσει τις συνθήκες του θανάτους τους. Το πόρισμά της , διαφορετικό από την επίσημη ανακοίνωση του στρατού, έγινε αφορμή για διάφορες εικασίες. Μια από αυτές ήθελε τους δύο στρατιώτες να είχαν πυροβοληθεί από κάποιον που βγήκε μέσα από τα αυτά τα υπόγεια τούνελ.

Η υπόγεια αυτή πολιτεία του Τίτο, αποτελείται από ένα 6όροφο συγκρότημα 60 μέτρων βάθος, το οποίο είναι ενισχυμένο με τσιμεντένιους τοίχους πάχους 3 μέτρων. Η κεντρική του αίθουσα έχει δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ως χώρος στάθμευσης φορτηγών και αρμάτων μάχης ενώ τα τούνελ εκτείνονται σε εκατοντάδες μέτρα απόσταση, συνδέοντας χώρους διαμονής και οχυρά, που χωρίζονται μεταξύ τους με ατσάλινες πόρτες ενώ διαθέτει αυτόνομο σύστημα ηλεκτροδότησης και εξαερισμού. Ο σχεδιασμός την υπόγειας πολιτείας ήταν τόσο επιτυχημένος που φημολογείται πως ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε προσλάβει γιουγκοσλαβικές κατασκευαστικές εταιρείες για να χτίσουν για τον ίδιο ένα αντίγραφο του συγκροτήματος.
Η τσιμεντένια πολιτεία του Τίτο, χτισμένη τη δεκαετία του ‘60, παρέμενε για χρόνια ένα κρατικό μυστικό γνωρίζοντας την ύπαρξή της μόνο ανώτατοι στρατιωτικοί διοικητές και πολιτικοί της Σερβίας. Ο Σερβικός στρατός άλλωστε δεν θέλησε να αποκαλύψει τα μυστικά του υπόγειου αυτού δικτύου κατηγορώντας δημοσιογράφους και όσους ασχολήθηκαν τότε με το θέμα για παραβίαση κρατικών μυστικών . Την ίδια περίοδο βέβαια κάτοικοι της υπέργειας περιοχής δήλωναν στο Associated Press : «Δεν είχα ιδέα πως ζούσα πάνω σε ένα κρατικό μυστικό , τώρα που αποκαλύφθηκε, θα πρέπει ο στρατός να ανοίξει το συγκρότημα για το κοινό. Θα γινόταν η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν του Βελιγραδίου».
Χωριό του Διαβόλου και Σέρβικη Πεντέλη

Όχι πολύ μακριά από το Κόσοβο, συναντά κανείς το όρος Ροντάν. Σε υψόμετρο 660-700μ μέτρων η διάβρωση του εδάφους έχει δημιουργήσει 202 λόφους –«πυραμίδες», ύψους 2 έως 15 μέτρων και πλάτους 0,5 έως τρία μέτρα, σε δύο λαγκάδες, το Τζάβολια (του Διαβόλου) και το Πάκλενα (της κολάσεως) . Το ιδιαίτερο αυτών των παράξενων φυσικών κολόνων είναι πως οι κορυφές τους είναι πιο πλατειές μοιάζοντας έτσι με κεφάλια. Εξαιτίας αυτού το χωριό του Διαβόλου, στοιχειώνεται από διάφορους θρύλους.
Άλλοι αναφέρουν πως οι βράχοι ήταν μια μεσαιωνική πομπή που πέτρωσε μετά από μια κατάρα, ενώ οι ντόπιοι υποστηρίζουν πως είναι αδύνατον να μείνει κανείς εκεί μετά τα μεσάνυχτα χωρίς να αισθανθεί πως συμμετέχει σε ταινία τρόμου, αφού ακούγονται παράξενοι ήχοι και εμφανίζονται περίεργα φαινόμενα … Σύμφωνα με άλλους θρύλους όποιος συχνάζει στην περιοχή είναι πολύ πιθανόν να πέσει πάνω σε κάποια νεράιδα…
Πέρα όμως από την πετρωμένη πομπή και τις συναντήσεις των θνητών με τον νεραϊδόκοσμο, το όρος και η περίεργη γεωλογική σύσταση της περιοχής, αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς ερευνητές με σκοπό να μελετήσουν τα περίεργα αντιβαρυτικά φαινόμενα που επίσης φιλοξενεί. Η Σέρβικη Πεντέλη με τις ανεξιχνίαστες αντιβαρυντικές δυνάμεις κάνει τις πυξίδες να τρελαίνονται ενώ στις δορυφορικές φωτογραφίες παρουσιάζει ανεξήγητα χρυσά σημεία και φωτεινές σφαίρες που ίπτανται παντού.
Οι λιγοστοί τολμηροί ταξιδιώτες που επιχειρούν την ανάβαση αυτού του περίεργου βουνού, κάνουν λόγο για μια δύναμη που έλκει τα πάντα προς την κορυφή του βουνού και μάλιστα επιλέγοντας συγκεκριμένα μονοπάτια. Αρκετοί από τους επίδοξους εξερευνητές έχουν αναφέρει πως κατά την ανάβαση αισθάνθηκαν περίεργες ζαλάδες ή μούδιασμα ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που εγκαταλείπουν την προσπάθεια ανάβασης έντρομοι. Οι πιο ακραίες μαρτυρίες αναφέρουν πως ακόμα κι αν κάποιος ρίξει νερό στο βουνό, αντί να κυλήσει, αρχίζει κι αυτό την ανάβαση…
Ο Δράκουλας των Καρπαθίων
Με όνομα βαρύ και ιστορία που έχει στοιχειώσει το συλλογικό φανταστιακό της ανθρωπότητας ειδικά μετά το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπράμ Στόκερ, ο Δράκουλας είναι κι αυτός άλλη μια ιστορική προσωπικότητα των Βαλκανίων. Ο τρομερός ηγεμόνας της Βλαχίας, Βλάντ Τέπες(1431-1476), πήρε τον τιμητικό τίτλο του δράκουλα από τον πατέρα του, πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας και της Βλαχίας, και είναι γνωστός ως ανασκολοπιστής ή πασσαλωτής.
Ο πατέρας του Βλαντ είχε χριστεί ιππότης του τάγματος του Δράκου, τάγμα το οποίο ιδρύθηκε για να προστατεύει τα σύνορα της Αυτοκρατορίας από τους αλλόπιστους Οθωμανούς εισβολείς και είχε σαν σύμβολό του έναν δράκο κρεμασμένο από έναν σταυρό. Ο δράκος συμβόλιζε τους επελαύνοντες Οθωμανούς και ο σταυρός την απειλούμενη Χριστιανοσύνη. Οι Οθωμανοί, για να αντιμετωπίσουν το τάγμα αυτό των ευγενών και ηγεμόνων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης που είχε δημιουργηθεί με σκοπό την αναχαίτιση της οθωμανικής πλημμυρίδας, είχαν δημιουργήσει τη φρουρά της ημισελήνου με πρωτοβουλία του ίδιου του σουλτάνου.
Ο Βλαντ Τέπες ή Βλαντ Δράκουλας ή Βλαντ ο Παλουκωτής, ανατράφηκε την οθωμανική αυτοκρατορία, ως όμηρος και όταν αφέθηκε ελεύθερος επέστρεψε στη Βλαχία όπου απέκτησε τον θρόνο του πατέρα του κατατροπώντοντας τους εχθρούς του. Η φήμη του προέρχεται από τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια που επέλεγε ως μέσω για να σκοτώνει τους εχθρούς ενώ το παρατσούκλι ανασκολοπιστής επειδή του Τούρκους αιχμαλώτους που συνελάμβανε τους θανάτωνε με ανασκολοπισμό εκθέτοντας τους στη συνέχεια δημόσια προς εκφοβισμό των υπολοίπων. Ο ίδιος άλλωστε έγραφε σε γράμμα του στο βασιλιά της Ουγγαρίας : «Σκοτώσαμε 23.884 Τούρκους, πέρα από αυτούς που κάψαμε μες στα σπίτια τους ή τους Τούρκους που σκότωσαν οι στρατιώτες. Τώρα ξέρετε μεγαλειότατε ότι δεν υπάρχει πια ειρήνη μεταξύ εμού και του Σουλτάνου». Εξαιτίας αυτού βέβαια πολλοί Ρουμάνοι θεωρούν τον Βλαντ ήρωα που πολέμησε τον Τούρκο κατακτητή.
Η Πυθία της Βουλγαρίας
Η γιαγιά Βάνγκα, μπάμπα βάνγκα, έζησε στην Βουλγαρία λίγα χιλιόμετρα βόρεια των ελληνικών συνόρων κι έμεινε γνωστή ως η τυφλή προφήτισσα των Βαλκανίων. Η Ευαγγελία Πάντοβα Γουστέροβα, γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1911. Σε ηλικία έξι ετών, φαίνεται να εμφανίστηκε μπροστά της ένας φωτεινός καβαλάρης, ο οποίος την υποχρέωσε να διαλέξει ανάμεσα στα μάτια της ψυχής ή στα φυσικά της μάτια. Διαλέγοντας το πρώτο έγινε μια από τις μεγαλύτερες Ιέρειες της Μαντείας που με την δύναμή της θύμιζε τους αρχαίους τυφλούς μάντεις Πυθία και Τειρεσία.
Για πολλές δεκαετίας προσέλκυε χιλιάδες αρρώστους, απογοητευμένους, ακόμα και άρρωστους που αναζητούσαν βοήθεια. Ανάμεσα στους θαυμαστές της, υπήρξε και ο τότε ισχυρός πρόεδρος της Βουλγαρίας Τόνιορ Ζίβκοβ και η σύζυγός του. Οι περισσότερες από τις προφητείες της σύμφωνα με τους κατοίκους επαληθεύτηκαν. Η μόνη περίπτωση που κατηγορήθηκε από τις βουλγαρικές αρχές ήταν όταν σε όραμά της είδε πως η περιοχή Βάρνα θα καταποντιστεί. Βέβαια αργότερα διαπιστώθηκε πως η Βάρνα βρισκόταν πάνω σε μια τεράστια υπόγεια λίμνη, η Γιαγιά Βάνγκα αφέθηκε ελεύθερη και το χτίσιμο ψηλών κτιρίων απαγορεύτηκε. Σήμερα στο χωριό Ρούπιτε που διέμενε, υπάρχει μια ιδιόρρυθμη εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή, που είναι γνωστή ως ο Ναός της Βάvγκα…
Το εξωγήινο κρανίο
Ήταν 21 Μαΐου του 2011, όταν ο Ρομάν Γκέντσεφ, ένας 38χρονος βούλγαρος από την Φιλιππούπολη, ανακάλυψε σε ένα μικρό λόφο κάπου κοντά στη βόρεια Ροδόπη ένα πολύ αλλόκοτο κρανίο, το οποίο δεν έμοιαζε ανθρώπινο. Όπως δήλωσε ο ίδιος, σ’ αυτή την ανακάλυψε οδηγήθηκε μετά από «υπερβατική καθοδήγηση» πέντε παράξενων ονείρων. Στα όνειρα αυτά είχε δει να τον επισκέπτονταν πέντε λευκοντυμένες ανθρωποειδείς μορφές οι οποίες κρατούσαν μεταλλικές πανοπλίες υποδεικνύοντας του το σημείο στο οποίο ανακάλυψε το κρανίο. Στο τελευταίο μάλιστα από τα πέντε όνειρα που είδε, οι φωτεινές οντότητες τον πληροφόρησαν πως με την ανακάλυψη αυτή θα έκλεινε ο κύκλος της συγκάλυψης, αφού όλη η ανθρωπότητα θα βεβαιωνόταν για την ύπαρξη εξωγήινων. Τις ίδιες λευκοντυμένες οντότητες σύμφωνα με μαρτυρίες είχε δει και η γιαγιά Βάνγκα. Με την ανακάλυψη του κρανίου πολλοί έκαναν λόγο για την μυστική λευκή αδελφότητα , έδρα της οποίας σύμφωνα με κάποιους είναι η περιοχή της Ροδόπης.
Το αλλόκοτο κρανίο που ανακάλυψε ο βούλγαρος αποδέκτης των εξωγήινων ονείρων είχε μέγεθος κεφαλιού μωρού και ζύγιζε 250 γραμμάρια. Η εγκεφαλική του κοιλότητα ήταν όμως αναλογικά πολύ μεγάλη. Διέθετε δύο οπές για μάτια και πάνω από αυτές ακόμη έξι οπές αγνώστου χρησιμότητας. Σύμφωνα με τον παλαιοντολόγο Γιορντάν Γιορντάνοφ ,το κρανίο ηλικίας τουλάχιστον 30.000 ετών, άνηκε σε κάποιο σχετικά μεγάλο όν που δεν υπήρξε σε αυτόν τον πλανήτη. Επίσημα βέβαια, μέσω της Βουλγάρας αρχαιολόγου Κάτιας Μαλάμεντ, ανακοινώθηκε πως το κρανίο δεν άνηκε σε κανένα γνωστό είδος ζώου. Κοντά στο σημείο ανακαλύφθηκε κι ένα μεταλλικό λείο κομμάτι βάρους 800 γραμμαρίων το οποίο πυροδότησε ένα νέο κύκλο θεωριών συνωμοσίας για εξωγήινη ζωή μετά από ισχυρισμούς ευφάνταστων ερευνητών που το παρομοίασαν με κομμάτι από διαστημόπλοιο…
newsbeast.gr

ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΥΤΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ . .

 . . . όταν πίνει καφέ . . . .

 . . . όταν είναι με παρέα σ’ ένα εστιατόριο . . .. 

 . . . όταν απολαμβάνει την ομορφιά ενός Μουσείου . . . 

 . . . σε μιά φιλική παρέα σ’ ένα καφέ. . . . . 


 . . . απολαμβάνοντας μια μέρα στη θάλασσα. .


 . . . στο γήπεδο υποστηρίζοντας την ομάδα τους . .


 . . διασκεδάζοντας με τη φιλενάδα τους . .

. . απολαμβάνοντας τη πόλη από ένα convertible .. 

 Ο Einstein είχε δίκιο:
Albert Einstein:
“I fear the day when the technology overlaps with our humanity. The world will only have a generation of idiots.” 

(με την άδειά σας, σε ελεύθερη μετάφραση. . ..)

“Φοβάμαι την ημέρα που η τεχνολογία θα νικήσει την ανθρωπιά. Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μιά γενιά, από ηλίθιους.”

Απέναντι Όχθη

Πως μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου; Τα έξι βήματα της εσωτερικής σύνδεσης

Πως μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου; Τα έξι βήματα της εσωτερικής σύνδεσηςΆρθρο της συγγραφέως Margaret Paul, Ph.D
Η Εσωτερική σύνδεση είναι μια ισχυρή αυτο-θεραπευτική διαδικασία έξι βημάτων που παρέχει έναν οδικό χάρτη ώστε να μάθετε να αγαπάτε τον εαυτό σας. Η εκμάθηση και εξάσκηση αυτών των έξι βημάτων θα οδηγήσουν σταδιακά στην αγάπη για τον εαυτό σας, αντί να συνεχίζετε την εγκατάλειψη του εαυτού σας.

Τα έξι βήματα της Εσωτερικής Σύνδεσης:

1. Γίνετε πρόθυμοι να αισθάνεστε τον πόνο και να αναλαμβάνετε την ευθύνη των συναισθημάτων σας.
Όλα τα συναισθήματα αποτελούν πηγή πληροφοριών και μας δείχνουν αν αγαπάμε τον εαυτό μας ή αν τον έχουμε εγκαταλείψει, ή αν οι άλλοι μας δίνουν αγάπη ή μας ασκούν έλεγχο.
Το πρώτο βήμα είναι να παρατηρήσετε συνειδητά την αναπνοή σας ώστε να είστε παρόντες στο σώμα σας και να αγκαλιάσετε με συμπόνοια όλα τα συναισθήματα. Πρόκειται για μια μετακίνηση προς τα συναισθήματά σας και όχι μακριά από αυτά με διάφορες μορφές αυτο-εγκατάλειψης, όπως είναι η επίκριση του ευατού, η στροφή στους εθισμούς ή η μη ανάληψη της ευθύνης σας.
2. Προχωρήστε στην πρόθεση να μάθετε.
Στην εσωτερική σύνδεση, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές προθέσεις κάθε δεδομένη χρονική στιγμή:
• Να προστατεύεστε από τον πόνο, αποφεύγοντας την ανάληψη ευθύνης, μέσω διαφόρων μορφών εθιστικής ή ελεγκτικής συμπεριφοράς
• Να ενδιαφέρεστε να μάθετε τι είναι αυτό που προκαλεί τον πόνο. Για να μετουσιώσετε τον πόνο σε αγάπη, θα πρέπει να κατανοήσετε την αιτία του ίδιου του πόνου.
Προσκαλέστε στην καρδιά σας την παρουσία της αγάπης του εσώτερου εαυτού σας και συνειδητά ανοίξτε στο να μάθετε να αγαπάτε τον εαυτό σας.
3. Μάθετε για τις ψευδείς πεποιθήσεις σας.
Το τρίτο βήμα είναι μια βαθιά και ευσπλαχνική διαδικασία εξερεύνησης – να μάθετε σχετικά με τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές σας και για το τι συμβαίνει με ένα άτομο ή κατάσταση που μπορεί να σας προκαλεί πόνο.
Ρωτήστε τον εαυτό σας – το εσωτερικό παιδί – «Τι σκέφτομαι ή κάνω που προκαλεί τα οδυνηρά συναισθήματα της αδημονίας, της κατάθλιψης, της ενοχής, της ντροπής, της ζήλιας, του θυμού της μοναξιάς ή της κενότητας;» Αφήστε την απάντηση να έρθει από μέσα σας – από τα συναισθήματά σας.
Μόλις κατανοήσετε τι σκέφτεστε ή κάνετε που προκαλεί αυτά τα συναισθήματα, τότε εξερευνήστε τα με τον πληγωμένο εαυτό σας ώστε να κατανοήσετε τους φόβους και τις ψευδείς πεποιθήσεις που οδηγούν στις σκέψεις ή πράξεις αυτο-εγκατάλειψης. Αν νιώθετε μόνοι, πληγωμένοι ή αβοήθητοι από κάποιον, ρωτήστε τον εαυτό σας τι συμβαίνει ανάμεσα σε εσάς και το άλλο άτομο που προκαλεί αυτά τα συναισθήματα.
4. Κάντε διάλογο με τον εσώτερο εαυτό σας.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο πιστεύετε να συνδεθείτε με τον εσώτερο καθοδήγητή σας. Το κλειδί είναι να είστε ανοικτοί να μάθετε σχετικά με το να αγαπάτε τον εαυτό σας. Οι απαντήσεις μπορεί να έρθουν άμεσα ή με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί να έρθουν με λόγια ή εικόνες ή σε όνειρα. Όταν η καρδιά σας είναι ανοικτή στη μάθηση, οι απαντήσεις θα έρθουν.
5. Κάντε πράξη τις δράσεις αγάπης που μάθατε στο βήμα 4.
Έχετε ανοίξει στον πόνο, προχωρήσατε στην μάθηση, ξεκινήσατε διάλογο με τα συναισθήματά σας και συνδεθήκατε με τον εσώτερο εαυτό σας. Στο βήμα πέντε, αναλαμβάνετε τις δράσεις αγάπης που, με την πάροδο του χρόνου, θεραπεύουν την ντροπή, την αδημονία και την κατάθλιψη που είναι το αποτέλεσμα της αυτο-εγκατάλειψής σας.
Μερικές φορές οι άνθρωποι σκέφτονται την «αγάπη προς τον εαυτό» ως ένα συναίσθημα που πρέπει να το επικαλεστούν. Ένας καλός τρόπος να εφαρμόσετε την «αγάπη προς τον εαυτό» είναι δίνοντας έμφαση στις πράξεις, «τι μπορώ να ΚΑΝΩ ώστε να αγαπώ τον εαυτό μου;» αντί για «Πως μπορώ να ΑΙΣΘΑΝΘΩ την αγάπη για τον εαυτό μου;»
6. Αξιολογήστε τις πράξεις σας.
Αφού κάνετε τις πράξεις αγάπης, σταχαστείτε ώστε να δείτε αν ο πόνος σας, ο θυμός ή η ντροπή θεραπέυονται. Αν όχι, επιστρέψτε στα προηγούμενα βήματα μέχρι να ανακαλύψετε την αλήθεια και τις πράξεις αγάπης που σας φέρνουν γαλήνη, χαρά και μια βαθιά αίσθηση εσωτερικής αξίας.
Με την πάροδο του χρόνου, θα ανακαλύψετε ότι η αγάπη προς τον εαυτό σας βελτιώνει τα πάντα στη ζωή σας – τις σχέσεις σας, την υγεία και την ευεξία σας, την ικανότητα να υλοποιείτε τα όνειρά σας και την αυτοεκτίμησή σας. Το να αγαπάτε και να συνδέεστε με τον εαυτό σας είναι το κλειδί ώστε να είστε ικανοί να αγαπάτε και να συνδέεστε με άλλους και να δημιουργείτε σχέσεις αγάπης. Η αγάπη προς τον εαυτό σας είναι αυτή που σας καθιστά ικανούς να αυξήσετε τις δονήσεις σας και να γίνετε συνδημιουργοί. Η αγάπη προς τον εαυτό είναι το κλειδί προς την δημιουργία μιας παθιασμένης, πλήρους και χαρούμενης ζωής.

Ο θάνατος είναι κοντά!

Ο θάνατος είναι κοντά! 

251220121070
γραφει ο αρισταρχος
Αυτή την στιγμή στην Ελληνική κοινωνία και με τις κοινωνικές ανακατατάξεις που γίνονται δημιουργούνται κάτι περίεργες καταστάσεις που έχουν την βάση τους σε ένα πράγμα. Τον τρόπο που έμαθε ο καθένας να ζει τα πράγματα που έρχονται και όπως έρχονται. Για παράδειγμα μια γενιά μεταπολεμική, μια γενιά μεταπολιτευτική και μια γενιά μετά το ενενήντα.
Ξεκινώντας από την μεταπολεμική γενιά που έμαθε να ζει την φτώχεια και την ανέχεια χωρίς να διαμαρτύρεται. Είχε να φάει, έτρωγε. Δεν είχε να φάει, δεν έτρωγε και δεν διεκδικούσε το φαγητό γιατί απλά δεν το θεωρούσε δεδομένο. Είχε, αν είχε, μια φορεσιά για τις καλές και επίσημες μέρες και μια δυό για τις καθημερινές, αν είχε, και δεν είχε απαιτήσεις για να έχει δεύτερη ή τρίτη και δεν διεκδικούσε. Όλα ήταν μέσα στο παιχνίδι των δεδομένων. Και στάνταρ δεδομένο δεν υπήρχε. Όλα ρευστά και δυνατά ή αδύνατα.
Η ανεργία στο μάξιμουμ  και τα πολιτικά μέσα παντού απαραίτητα, ακόμη και για κρεβάτι στο νοσοκομείο. Γινόταν σλόγκαν της εποχής “Ποιόν πολιτικό έχετε εσείς;”. Σ’ όσους θεωρούσαν την διαδικασία άδικη επιβραβεύονταν με την … αδικία!
Η δεύτερη γενιά η μεταπολιτευτική ήταν τα παιδιά της προηγούμενης γενιάς που ότι αυτοί στερήθηκαν, από λεφτά, φαγητό, σπουδές, περιουσία φρόντισαν να μην τα στερηθούν τα παιδιά τους. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με μεγαλύτερη δημοκρατική διάθεση και απαιτήσεις. Με το πρωινό τους, το μεσημεριανό τους και το βραδινό τους. Τα ρούχα με επώνυμο χαρακτήρα, τις σπουδές, τα φροντιστήρια. Το φαγητό έγινε ένα πάγιο δεδομένο. Το ψυγείο πάντα γεμάτο και οι διαφορές εντοπίζονταν μόνο μεταξύ των τάξεων που άρχισαν ήδη και αναπτύσσονταν και ξεχώριζαν.
Η τρίτη γενιά είναι η πλέον απαιτητική. Δεν έλειψε ποτέ της και από τίποτα. Ρούχα επώνυμα και πανάκριβα, έτοιμα φαγητά, σπουδές σε ιδιωτικά κολέγια και ύστερα ασχέτου ικανότητας σπουδές πληρωμένες στην αλλοδαπή. Διασκέδαση σε όλους τους τομείς και σε όλα. Διακοπές σε εξωτικά μέρη με δαπανηρές διαμονές. Ακριβά αυτοκίνητα και διπλά σπίτια. Υπερπολυτελή σκάφη μέχρι και αεροπλάνα.
Κι όλα αυτά εξυπηρετούνταν από πολλαπλούς μισθούς, μαύρο χρήμα και αφορολόγητο. Από μια ροή χρήματος από αμέτρητες πηγές με διαβολικούς δρόμους και εφευρέσεις για να μην ανευρίσκεται η προέλευση. Αλλά το χρήμα φωνάζει και βγάζει μπόχα. Δεν κρύβεται, όπως και ο βήχας. Τα παράγωγά του φωνάζουν, κραυγάζουν. Το θέμα είναι όμως ποιος ακούει.
Τώρα στην κατηφόρα με αντίστροφη φορά.
Και η πρώτη μεταπολεμική γενιά κάνει μια απλή σκέψη “Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, δεν βαριέσαι το πολύ πολύ να καθίσουμε πάλι σε μια φέτα πλαστό αλειμμένη με σάλτσα ή λάδι και ρίγανη. Ένα βρακί του γιού μπαλωμένο και μια παλιά φόρμα από αυτές που ευτυχώς δεν πέταξε η ξέφρενη αφθονία της μιας χρήσης. Και στην τελική βρίσκομαι πιο κοντά στην αποδημία. Δεν θα υποφέρω και πολύ.
Η δεύτερη μεταπολιτευτική δεν νομίζω να αποδεχτεί εύκολα αυτή την κατηφόρα με παράλληλη στέρηση όλων αυτών που μεγάλωσε. Θα διεκδικήσει μέχρις ενός σημείου κάποια δικαιώματα. Αλλά κοντά στον κουρασμένο μπαμπά και μαμά εθίστηκε στην αναπαυτικότητα του καναπέ και δυσκολεύεται να τον εγκαταλείψει. Άλλωστε δεν χρειάστηκε να το ξανακάνει και η πρώτη φορά πάντα είναι δύσκολη
Και τέλος έρχεται η νέα γενιά που δεν θα συμβιβαστεί με τίποτε από αυτά που επιχειρούν να της στερήσουν. Αυτή είναι η γενιά που θα απαρνηθεί τον καναπέ γιατί απλά ποτέ δεν κάθισε επάνω του. Ζούσε πιο ψηλά και από καναπέδες και συμβιβασμούς. Και καλά κάνει
Το ότι άνθρωποι προερχόμενοι από την πρώτη γενιά παλεύουν να μας επαναφέρουν στον καιρό της πρώτης γενιάς ΔΕΝ μπορεί να είναι αποδεκτό. Από τον μεταπόλεμο μέχρι σήμερα πέρασαν εξήντα τόσα χρόνια ικανά να διαμορφώσουν άλλες συνθήκες ζωής εντελώς άσχετες με αυτές της δεκαετίας του πενήντα. Η επιστροφή πενήντα και εξήντα χρόνια πίσω απασχολεί μόνον την έρευνα της επιστήμης  για χωροχρονικά ταξίδια.
ΑΡΑ: Η χάραξη της πολιτικής για τα επόμενα χρόνια πρέπει να γίνει από την μεταπολιτευτική γενιά συνεπικουρούμενη από την επόμενη. Η προηγούμενη μεταπολεμική δυστυχώς ούτε για πολιτικός σύμβουλος δεν κάνει. Ας σταθεί στο περιθώριο και να κάνει τους αντικειμενικούς της απολογισμούς και να τους αποτυπώσει γραπτά για τις επερχόμενες γενιές. Κι ας αφήσει τους νέους να χαράξουν το παρόν και το μέλλον τους. Περισσότερο αυτούς αφορά
Τα πράγματα επιδεινώνονται ταχύτατα και ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα προς τον μηδενισμό του. Ύστερα τα πάντα θα σιγήσουν γιατί θάναι η ώρα του θρήνου. Ποιος θα προλάβει  τί, και τι θα κάνει. Οψόμεθα. Αλλά ας αφήσουμε τουλάχιστον ένα περιθώριο δράσης σ’ αυτές τις γενιές που στο κάτω κάτω το δικαιούνται και μόνο από την αποτυχία της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Θέλει απλά γαλαντομία Υπάρχει τέτοια;


aienaristeyein

Η υπόγεια Αθήνα. Μυστικά οστεοφυλάκια και κρύπτες κάτω από την πόλη

Η υπόγεια Αθήνα. Μυστικά οστεοφυλάκια και κρύπτες κάτω από την πόλη















Το Μετρό αποκάλυψε μια άλλη υπόγεια Αθήνα

Με την έναρξη των εργασιών του Μετρό άρχισε να αποκαλύπτεται μία άλλη, υπόγεια Αθήνα. 
Κάτω από την επιφάνεια βρίσκονται νεκροταφεία, σπήλαια, υδραγωγεία και καταφύγια που
 χρονολογούνται χιλιετίες πριν, από τη γέννηση του Χριστού έως και τον 21ο αιώνα. 
Πολλά νεκροταφεία στην Αθήνα κατασκευάζονταν υπόγεια για να προστατεύονται από καταστροφές,
 είτε φυσικές είτε πολεμικές. 
 Συνήθως τοποθετούνταν κάτω από εκκλησίες και εκτός από τα λείψανα, φυλάσσονταν και
 εκκλησιαστικά σκεύη. Ο υπόγειος χώρος συνδεόταν μέσω σήραγγας με την Αγία Τράπεζα της 
εκκλησίας. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το οστεοφυλάκιο της παλαιάς ρώσικης παροικίας της 
Αθήνας, που φυλάσσεται σε κρύπτη κάτω από την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων.
 Κρύπτες υπάρχουν και κάτω από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στην είσοδο των οποίων είναι 
τοποθετημένη μαρμάρινη πλάκα που γράφει «Υπόγεια Κρύπτη». Στην τουρκοκρατία, οι κρύπτες 
λειτούργησαν και ως καταφύγιο για τις μοναχές του μοναστηρίου της Αγίας Φιλοθέης. 
Άλλες εκκλησίες της Αθήνας που φιλοξενούν υπόγειες κρύπτες είναι οι Άγιοι Θεόδωροι στην Κλεψύδρα,
 ο Άγιος Νικόλαος ο Χωστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος του Κηφισού και η Αγία Ελεούσα του Κολωνού. 
Στα υπόγεια της Αγία Δύναμις που βρίσκεται στην οδό Μητροπόλεως, λειτουργούσαν πυριτιδοποιεία 
κατά την επανάσταση του 1821. 


Υδραγωγεία
 Το υπέδαφος της Αθήνας είναι γεμάτο στοές που χρησιμοποιούνταν 
για τη μεταφορά υδάτων από υδραγωγεία. 
Το πιο εκτεταμένο δίκτυο στοών εξυπηρετούσε το Αδριάνειο Υδραγωγείο, 
που ξεκινούσε από τη Δεκέλεια και κατέληγε στην Πλατεία Δεξαμενής στο 
Κολωνάκι. Κατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό το 140 π.Χ. και 
λειτούργησε μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Οι στοές 
βρίσκονταν μέχρι και 40 μέτρα κάτω από το έδαφος, είχαν ύψος κατά 
μέσο όρο 1,70 μέτρα και πλάτος 50 με 60 εκατοστά. Στο παρελθόν γίνονταν συνεχώς προσθέσεις στο 
υπόγειο δίκτυο και οι στοές είχαν επεκταθεί σημαντικά, αλλά με τα χρόνια, πολλές κατέρρευσαν και 
πλέον είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθούν. 
Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι οι στοές άντεξαν πολέμους και καταστροφές χιλίων 
ετών, αλλά ισοπεδώθηκαν μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια από τις σύγχρονες κυβερνήσεις. 
Σπήλαια
 Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία, μία από τις εισόδους του Άδη βρισκόταν κάτω από τον 
λόφο του Ίππιου Κολωνού. Από εκεί, έλεγε ο μύθος, κατέβηκε ο Οιδίποδας στον κάτω κόσμο. 
Το υπέδαφος της Αθήνας είναι γεμάτο κοιλότητες και σπήλαια που διαμορφώθηκαν από αρχαίους 
ποταμούς και ρυάκια. Σπήλαια εντοπίζονται στο Λυκαβηττό και σε υψώματα της Κυψέλης και του 
Γαλατσίου, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως αποθηκευτικοί χώροι και καταφύγια σε εμπόλεμες περιόδους.



















Καταφύγια

 Ο βασιλιάς Όθωνας συνέδεσε τα Παλαιά Ανάκτορα με τη φυσική κοίτη του Ιλισού μέσω του υδραγωγείου
 του Εθνικού Κήπου για να μπορεί να διαφύγει προς τη θάλασσα σε περίπτωση ανάγκης. 
Το 1930 με διαταγή του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας κλήθηκαν να φτιάξουν 
υπόγεια καταφύγια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Τη δεκαετία του ’30 οποιαδήποτε πολυκατοικία χτιζόταν έπρεπε να συνοδεύεται κι από ένα υπόγειο
 καταφύγιο. H Αθήνα είναι γεμάτη υπόγεια καταφύγια, αρκετά από τα οποία έχουν μετατραπεί πλέον σε 
αποθήκες καταστημάτων.

ΠΗΓΗ: «Η Υπόγεια Αθήνα» του Σταύρου Οικονομίδη...

ΠΛΕΥΡΗΣ : Έτσι γίνεται η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ