Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών



Ακολουθεί ένας κατάλογος «των 100 καλύτερων βιβλίων», όπως αυτά προτάθηκαν από 100 συγγραφείς 54 χωρών, που συντάχθηκε το 2002 από τη Νορβηγική Λέσχη του Βιβλίου. Ο κατάλογος αυτός προσπαθεί να απεικονίσει την παγκόσμια λογοτεχνία με βιβλία από όλες τις χώρες, πολιτισμούς και χρονικές περιόδους. Ένδεκα από τα βιβλία αυτά έχουν γραφεί από γυναίκες και τεσσάρων οι συγγραφείς είναι άγνωστοι. Καθένας από τους προτείνοντες συγγραφείς υπέβαλε τον δικό του κατάλογο από δέκα βιβλία. Δεν υπάρχει καμιά κατηγοριοποίηση και, προ παντός, αξιολόγηση στην παρουσίαση των εκατό βιβλίων που επελέγησαν με την διαδικασία αυτή. Οι οργανωτές διακήρυξαν ότι «όλα είναι στην ίδια σειρά», με την εξαίρεση του Δον Κιχώτη που του απονεμήθηκε η διάκριση του «καλύτερου λογοτεχνικού έργου που γράφηκε ποτέ». Ο παρών κατάλογος καταρτίστηκε βάσει της χρονολογίας συγγραφής των έργων, με μιαν ελαστικότητα προκειμένου να μη απομακρυνθούν απ’ αλλήλων έργα του ιδίου συγγραφέα (βλ. π.χ. Φλομπέρ και Ντίκενς, Τολστόι και Ντοστογιέφσκι).
435275-book
ΧρονολογίαΣυγγραφέαςΤίτλος έργουγλώσσα
18ος–17ος αι. π.Χ.άγνωστοςΈπος του ΓκιλγκαμέςΑκκαδική
850–750 π.Χ.ΌμηροςΙλιάςΑρχαία Ελληνική
8ος αι. π.Χ.ΌμηροςΟδύσσειαΑρχαία Ελληνική
6ος– 4ος αι. π.Χ.άγνωστοςΤο βιβλίο του ΙώβΕβραϊκή
431 π.Χ.ΕυριπίδηςΜήδειαΑρχαία Ελληνική
430 π.Χ.ΣοφοκλήςΟιδίπους ΤύραννοςΑρχαία Ελληνική
4ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ.ΒυάσαΜαχαβαράταΣανσκριτική
3ος αι. π.Χ.– 3ος αι. μ.Χ.ΒαλμίκιΡαμαγιάναΣανσκριτική
1ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ.ΚαλιντάσαΣακούνταλαΣανσκριτική
29–19 π.Χ.Vergilius (Βιργίλιος)Aeneis (Αινειάς)Λατινική
1ος αι. μ.Χ.Ovidius (Οβίδιος)Metamorphoses (Μεταμορφώσεις)Λατινική
700–1500άγνωστοςΧίλιες και μία νύχτεςΑραβική
11ος αι.Μουρασάκι ΣικίμπουΗ ιστορία του ΓκέντζιΙαπωνική
13ος αι.άγνωστοςNjál's Saga (Η ιστορία του Νγιαλ)Αρχαία Σκανδιναβική
1257ΣααντίΜποστάν (Ο Φρουτόκηπος)Περσική
1258–73ΡουμίΜασναβίΠερσική
1265–1321Dante Alighieri (Δάντης)Divina Commedia (Θεία κωμωδία)Ιταλική
1349–53Giovanni Boccaccio (ΒοκάκιοςDecamerone (Το Δεκαήμερο)Ιταλική
14ος αι.Geoffrey Chaucer (Τζέφρι Τσόσερ)The Canterbury Tales (Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι)Αγγλική
1532–34François Rabelais (Ραμπελαί)Pantagruel (Πανταγκρυέλ) και Gargantua (Γαργαντούας)Γαλλική
1595Michel de Montaigne (Μισέλ ντε Μονταίν)Essays (Δοκίμια)Γαλλική
1603William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)Hamlet (Άμλετ)Αγγλική
1608William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)King Lear (Ο βασιλιάς Ληρ)Αγγλική
1609William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)Othello (Οθέλος)Αγγλική
1605 & 1615Miguel de Cervantes (Μιγκέλ ντε Θερβάντες)Don Quijote (Δον Κιχώτης)Ισπανική
1726Jonathan Swift (Τζόναθαν Σουϊφτ)Gulliver's Travels (Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ)Αγγλική
1760Laurence Sterne (Λώρενς Στερν)Tristram Shandy (Τρίστραμ Σάντυ)Αγγλική
1796Denis Diderot (Ντενί Ντιντερό)Jacques le fataliste (Ζακ ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του)Γαλλική
1808 & 1832Johann Wolfgang von Goethe (Γκαίτε)Faust (Φάουστ)Γερμανική
1813Jane Austen (Τζέιν Ώστεν)Pride and Prejudice (Περηφάνια και Προκατάληψη)Αγγλική
1818Giacomo Leopardi (Τζιάκομο Λεοπάρντι)Canti (ποιήματα)Ιταλική
1830Stendhal (Σταντάλ)Le Rouge et le Noir (Το κόκκινο και το μαύρο)Γαλλική
1833-1850Edgar Allan Poe (Έντγκαρ Άλλαν Πόε)διηγήματαΑγγλική (ΗΠΑ)
1835Honoré de Balzac (Ονορέ ντε Μπαλζάκ )Le Père Goriot (Ο Μπάρμπα-Γκοριό)Γαλλική
1835–37Hans Christian Andersen (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν)Eventyr (Παραμύθια)Δανική
1842Νικολάι ΓκόγκολΝεκρές ψυχέςΡωσική
1847Emily Brontë (Έμιλι Μπροντέ)Wuthering Heights (Ανεμοδαρμένα Ύψη)Αγγλική
1851Herman Melville (Χέρμαν Μέλβιλ)Moby-Dick (Μόμπυ Ντικ)Αγγλική (ΗΠΑ)
1855Walt Whitman (Ουώλτ Ουίτμαν)Leaves of Grass (Φύλλα Χλόης) [ποίηση]Αγγλική (ΗΠΑ)
1857Gustave Flaubert (Γκυστάβ Φλωμπέρ)Madame Bovary (Μαντάμ Μποβαρί)Γαλλική
1869Gustave FlaubertL’Éducation sentimentale (Η αισθηματική αγωγή)Γαλλική
1861Charles Dickens (Τσάρλς Ντίκενς)Great Expectations (Μεγάλες Προσδοκίες)Αγγλική
1865–1869Λέων ΤολστόιΠόλεμος και ΕιρήνηΡωσική
1886Λέων ΤολστόιΟ θάνατος του Ιβάν ΙλίτςΡωσική
1877Λέων ΤολστόιΆννα ΚαρένιναΡωσική
1866Φιοντόρ ΝτοστογιέφσκιΈγκλημα και τιμωρίαΡωσική
1869Φιοντόρ ΝτοστογιέφσκιΟ ηλίθιοςΡωσική
1872Φιοντόρ ΝτοστογιέφσκιΟι δαιμονισμένοιΡωσική
1880Φιοντόρ ΝτοστογιέφσκιΑδελφοί ΚαραμαζώφΡωσική
1871George Eliot (Τζορτζ Έλιοτ)Middlemarch (Μίντλμαρτς)Αγγλική
1879Henrik Ibsen (Χένρικ Ίψεν)Et dukkehjem [Nora] (Ένα κουκλόσπιτο [Νόρα])Νορβηγική
1884Mark Twain (Μαρκ Τουαίην)Adventures of Huckleberry Finn (Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν)Αγγλική (ΗΠΑ)
1886Αντόν ΤσέχωφδιηγήματαΡωσική
1890Knut Hamsun (Κνουτ Χάμσουν)Sult (Η πείνα)Νορβηγική
1901Thomas Mann(Τόμας Μαν)Buddenbrooks (Οι Μπούντενμπρόοκς)Γερμανική
1924Thomas Mann (Τόμας Μαν)Der Zauberberg (Το μαγικό βουνό )Γερμανική
1904Joseph Conrad (Τζόζεφ Κόνραντ)NostromoΑγγλική
1913–27Marcel Proust (Μαρσέλ Προυστ)À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)Γαλλική
1913D. H. Lawrence (Ντ. Χ. Λώρενς)Sons and Lovers (Γιοι και εραστές)Αγγλική
1918Λου ΣιουνΤο ημερολόγιο ενός τρελούΚινεζική
1922James Joyce (Τζαίημς Τζόυς)Ulysses (Οδυσσέας)Αγγλική (Ιρλανδία)
1923Italo Svevo (Ίταλο Σβέβο)La Coscienza di Zeno (Η συνείδηση του Ζήνωνα)Ιταλική
1924Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)διηγήματαΓερμανική
1925Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)Der Prozess (Η Δίκη)Γερμανική
1926Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)Das Schloss (Ο Πύργος)Γερμανική
1925Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ)Mrs Dalloway (Η κυρία Νταλογουέη)Αγγλική
1927Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ)To the Lighthouse (Στο φάρο)Αγγλική
1929Alfred Döblin (Άλφρεντ Ντέμπλιν)Berlin Alexanderplatz (Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς)Γερμανική
1928Federico García Lorca (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα)Romancero gitano (Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι)Ισπανική
1928Fernando Pessoa (Φερνάντο Πεσσόα)Livro do Desassossego (Το βιβλίο της ανησυχίας)Πορτογαλική
1929William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ)The Sound and the Fury (Η βουή και η αντάρα)Αγγλική
1936William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ)Absalom, Absalom! (Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ !)Αγγλική
1930–32Robert Musil (Ρόμπερτ Μούζιλ)Der Mann ohne Eigenschaften (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες)Γερμανική
1932Louis-Ferdinand Céline (Λουί-Φερντινάντ Σελίν)Voyage au bout de la nuit (Ταξίδι στο τέλος της νύχτας)Γαλλική
1934–35Halldór Laxness (Χαλντόρ Λάξνες)Sjálfstætt fólk (Ανεξάρτητοι άνθρωποι)Ισλανδική
1942Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ)L'Étranger (Ο Ξένος)Γαλλική
1944 κ.ε.Jorge Luis Borges (Χόρχε Λουίς Μπόρχες)Ficciones (Ιστορίες)Ισπανική (Αργεντινή)
1945Astrid Lindgren (Άστριντ Λίντγκρεν)Pippi Långstrump (Πίπη η Φακιδομύτη)Σουηδική
1946Νίκος ΚαζαντζάκηςΒίος και πολιτεία του Αλέξη ΖορμπάΝεοελληνική
1949George Orwell (Τζορτζ Όργουελ)Nineteen Eighty-Four (Χίλια ενακόσια ογδόντα τέσσερα)Αγγλική
1951–53Samuel Beckett (Σάμιουελ Μπέκετ)MolloyMalone MeurtL'Innommable (Μολλόυ, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ο ακατονόμαστος –τριλογία)Γαλλική, Αγγλική (Ιρλανδία)
1951Marguerite Yourcenar (Μαργκερίτ Γιουρσενάρ)Mémoires d'Hadrien (Αδριανού απομνημονεύματα)Γαλλική
1952Ernest Hemingway (Έρνεστ Χέμινγουεϊ)The Old Man and the Sea (Ο Γέρος και η Θάλασσα)Αγγλική
1954Γιασουνάρι ΚαβαμπάταΟ ήχος του βουνούΙαπωνική
1955Vladimir Nabokov (Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ)Lolita (Λολίτα)Αγγλική (ΗΠΑ)
1955Juan Rulfo (Χουάν Ρούλφο)Pedro Páramo (Πέδρο Πάραμο)Ισπανική (Μεξικό)
1956João Guimarães Rosa (Χοάο Γκιμαράες Ρόζα)Grande Sertão: Veredas (Μεγάλοι δρυμοί : Μονοπάτια)Πορτογαλική (Βραζιλία)
1958Chinua Achebe (Τσινούα Ατσέμπε)Things Fall Apart (Τα πράγματα καταρρέουν)Αγγλική (Νιγηρία)
1959Ναγκίμπ ΜαχφούζΤα παιδιά του ΤζεμπελάουϊΑραβική (Αίγυπτος)
1952Paul Celan (Πωλ Σελάν)Mohn und Gedächtnis (Παπαρούνα και μνήμη) [ποίηση]Γερμανική
1952Ralph Ellison (Ραλφ Έλλισον)Invisible Man (Αόρατος άνθρωπος)Αγγλική (ΗΠΑ)
1959Günter Grass (Γκύντερ Γκρας)Die Blechtrommel (Το τενεκεδένιο ταμπούρλο)Γερμανική
1962Doris Lessing (Ντόρις Λέσινγκ)The Golden Notebook (Το χρυσό σημειωματάριο)Αγγλική
1967Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)Cien años de soledad (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς)Ισπανική (Κολομβία)
1985Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)El amor en los tiempos del cólera (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας)Ισπανική (Κολομβία)
1971Ταγέμπ ΣαλίχΗ εποχή της μετανάστευσης στο ΒορράΑραβική (Σουδάν)
1974Elsa Morante (Έλσα Μοράντε)La storia (Η ιστορία)Ιταλική
1981Salman Rushdie (Σαλμάν Ρασντί)Midnight's Children (Τα παιδιά του μεσονυκτίου)Αγγλική
1987Toni Morrison (Τόνι Μόρρισον)Beloved (Αγαπημένη)Αγγλική (ΗΠΑ)
1995José Saramago (Ζοζέ Σαραμάγκου)Ensaio sobre a cegueira (Δοκίμιον περί της τυφλότητος)Πορτογαλική

christensen-a-place-of-her-own

10 εκπληκτικές γνώσεις για τη Γη (που μάλλον δεν είχατε)

10 εκπληκτικές γνώσεις για τη Γη (που μάλλον δεν είχατε)

Όλοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε αυτό το γαλαζοπράσινο πλανήτη. Πόσα όμως γνωρίζουμε πραγματικά για το... μεγάλο μας σπίτι;

Διαβάστε 10 εκπληκτικά πράγματα για τη Γη, που μάλλον δεν γνωρίζατε:


Και όμως γυρίζει...


Και γύρω από τον Ήλιο, με ταχύτητα 107.182 χλμ/ώρα και την ίδια στιγμή γύρω από τον άξονα της με ταχύτητα 1.722 χλμ/ώρα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ηλιακό μας σύστημα περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας με ταχύτητα 899.999,99 χλμ/ώρα!

Πόση ενέργεια θα χρειαζόμασταν για να σταματήσουμε τη Γη;

Προκειμένου η Γη να σταματήσει να γυρίζει γύρω από τον Ήλιο θα χρειαζόμασταν ενέργεια ίση με 2,6478Χ1033 joules ή 7,3551Χ 10^29 βατώρες. Για κάτι τέτοιο θα χρειαζόμασταν 6,33Χ10^17 μεγατόνους δυναμίτη.
Να σημειωθεί ότι η μεγαλύτερη έκρηξη που έχει καταγραφεί ποτέ χρειάστηκε 50 μεγατόνους δυναμίτη.

Η Γη ΔΕΝ είναι τέλεια σφαίρα

Οι βαρυτικές και οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο άξονας της Γης είναι κεκλιμένος η μάζα του πλανήτη είναι μεγαλύτερη στον ισημερινό.
Η διάμετρος της Γης στους πόλους είναι 43 χλμ μικρότερη στους πόλους από ότι στον ισημερινό.

Η Γη είναι θερμότερη όταν είναι μακρύτερα από τον Ήλιο...

... όχι όταν είναι πιο κοντά. Κατά το λεγόμενο αφήλιο (δηλαδή τη φάση εκείνη της περιστροφής που η Γη είναι πιο απομακρυσμένη από το άστρο της), είναι τον Ιούλιο, όταν η μέση θερμοκρασία είναι περίπου 2,5 βαθμούς Κελσίου υψηλότερη σε σχέση με το περιήλιο που είναι τον Ιανουάριο. Οι εποχές δεν οφείλονται στην περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο αλλά στο γεγονός ότι ο άξονας της είναι κεκλιμένος.

Η μέση παγκόσμια θερμοκρασία της Γης είναι 16,1 βαθμοί Κελσίου

Η μέση ψυχρότερη θερμοκρασία στον πλανήτη είναι στην Ανταρκτική, περίπου -51.1°C και η μέση υψηλότερη στην έρημο Σαχάρα, περίπου 54.4°C. Η πιο υψηλή θερμοκρασία που καταγράφηκε ποτέ στη Γη ήταν το 1913 στην Ελ Αζίζια στη Λιβύη: 57,77° C. Η χαμηλότερη στο Βοστόκ της Ανταρκτικής στις 31 Ιουλίου του 1983: -89.22°C.

Το φως του Ήλιου “είναι εδώ” σε 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα.

Ο χρόνος όμως που χρειάζεται ένα φωτόνιο για να ταξιδέψει από τον πυρήνα του Ήλιου στην επιφάνειά του μπορεί να είναι και 170.000 χρόνια!

Ο πυρήνας είναι συμπαγής σίδηρος που περιτριγυρίζεται από έναν ωκεανό καυτών, ρευστών μετάλλων

Και αυτό ακριβώς δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο της Γης. Μάλιστα, μόλις στον 20ο αιώνα διαπιστώσαμε ότι οι μαγνητικοί πόλοι της Γης μετακινούνται.

Πριν από 800.000 χρόνια αν ρυθμίζαμε την πυξίδα μας εκεί που σήμερα είναι Βορράς, θα βλέπαμε... Νότο!

Πιστεύεται ευρέως από τους επιστήμονες ότι κάθε 200.000 – 300.000 χρόνια οι πόλοι της Γης αντιστρέφονται!

Η βαρύτητα δεν είναι ίδια σε όλα τα σημεία της Γης

Ένα πείραμα της NASA που έγινε το 2002 έδειξε ότι η δύναμη της βαρύτητας δεν είναι ομοιόμορφη σε όλα τα σημεία του πλανήτη εξαιτίας των ρευμάτων των ωκεανών, των υπόγειων υδάτων και της μετακίνησης των πάγων που κάνουν τη μάζα της Γης... ανομοιόμορφη!

Η Γη είχε κάποτε δυο φεγγάρια

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται επιστήμονες που δημοσίευσαν σχετική μελέτη στο περιοδικό Nature. Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, πριν από 4,5 δισ. χρόνια, όταν γεννήθηκε η Σελήνη, σχηματίστηκε και ένας μικρότερος πλανήτης- αδελφούλα του φεγγαριού. Το δεύτερο αυτό φεγγάρι προσέκρουσε στη Σελήνη μας και έγινε σκόνη!

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Ίων Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου(π.η.) ή 14 Σεπτεμβρίου(ν.η) 1878 - 31 Ιουλίου 1920)

Ion Dragoumis.jpg
Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Υπήρξε βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό αγώνα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Καστοριάς, το Βογατσικό. Υποστήριξε τη δημιουργία ενός πολυεθνικού ελληνικού κράτους, εκφραζόμενος από το 1908 εναντίον της Μεγάλης Ιδέας. Πρωταγωνίστησε στο γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού, ενώ με το συγγραφικό του έργο άσκησε σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του εικοστού αιώνα.
Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελήφθη και τελικά δολοφονήθηκε στην περιοχή Αμπελοκήπων της Αθήνας, από βενιζελικό στρατιωτικό σώμα 

Βίος και πολιτική δράση

Ήταν γιος του πολιτικού και πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη με καταγωγή από το Βογατσικό Καστοριάς και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη (1851-1931), κόρης του Ιωάννη Κοντογιαννάκη, τραπεζίτη και επίτιμου γενικού προξένου της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Σεπτεμβρίου 1878, το πέμπτο από τα έντεκα παιδιά της οικογένειας και σπούδασε νομική στο Παρίσι. Το 1897 υπηρέτησε εθελοντής στο μηχανικό και στη συνέχεια συμπλήρωσε τη θητεία του στο πεζικό. Συνδέθηκε ερωτικά με την Πηνελόπη Δέλτα, την οποία φέρεται πως εγκατέλειψε κατά τα Νοεμβριανά, όταν συνελήφθη ο πατέρας της Από το 1899 μπήκε στο διπλωματικό κλάδο και υπηρέτησε διαδοχικά ως υποπρόξενος, κατόπιν απαίτησής του, στο Μοναστήρι και εν συνεχεία στην Ανατολική Μακεδονία, στο Προξενείο Σερρών (1903), στην Ανατολική Ρωμυλία στο Προξενείο του Πύργου και στη Θράκη, στο Προξενείο της Φιλιππούπολης (1904).Από τον Μάιο έως τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς συμμετέχει ως έφεδρος δεκανέας στα γυμνάσια του ελληνικού στρατού. Σε συνεργασία με το γαμπρό του Παύλο Μελά, σύζυγο της αδερφής του Ναταλίας, οργάνωσε τις ελληνορθόδοξες κοινότητες εναντίον των εξαρχικών κομιτάτων, κινητοποίησε τις Ελληνικές Δυνάμεις και αναδείχθηκε ένθερμος υποστηρικτής της μακεδονικής σύγκρουσης. Ανάλογες προσπάθειες κατέβαλε κατά τη διετία 1907 – 1909 στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στην εκεί ελληνική πρεσβεία. Το 1908 ιδρύει με τον Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη την Οργάνωση της Κωνσταντινουπόλεως με σκοπό τη συνεννόηση όλων των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για ισοπολιτεία. Το 1909 οργανώνει στο Υπουργείο Εξωτερικών το Β΄ Πολιτικό Τμήμα Ανατολικών Υποθέσεων. Το 1910 συνέπραξε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», γενόμενος έτσι γνωστός στο χώρο των γραμμάτων, ενώ υπήρξε και συνεργάτης του περιοδικού Νουμάς του Δημητρίου Ταγκόπουλου (με το ψευδώνυμο Ίδας)
Το 1911, όταν τα Δωδεκάνησα κατελήφθησαν από τους Ιταλούς, ο Ίων Δραγούμης συγκρότησε στην Πάτμο πανδωδεκανησιακό συνέδριο, στο οποίο διακήρυξε το αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα, (Συνέδριο Πάτμου (1912)). Το 1912, ως δεκανέας, υπηρέτησε στο επιτελείο του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου. Μαζί με το Βίκτορα Δούσμανη και τον Ιωάννη Μεταξά στάλθηκε να διαπραγματευτεί με τον Ταχσίν πασά την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Το 1914 εστάλη πρεσβευτής στην Αγία Πετρούπολη, όπου και διαχειρίσθηκε το ζήτημα του Αγίου Όρους, φροντίζοντας παράλληλα να οργανώσει τις ελληνικές κοινότητες της Ρωσίας. Το 1915 εκλέχθηκε βουλευτής Φλωρίνης. Το 1916 εξέδωσε το περιοδικό Πολιτική Επιθεώρησις. Το 1917 εξορίστηκε από την Κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου στην Κορσική, μαζί με άλλους επιφανείς Έλληνες της εποχής όπως τον Ιωάννη Μεταξά, τον Δημήτριο Γούναρη, τον Γεώργιο Πεσμαζόγλου απ’ όπου γύρισε το 1919 στη Σκόπελο και τελικά αφήνεται ελεύθερος τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου.
Η ένταξή του στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο έγινε αφορμή, όταν μαθεύτηκε η δολοφονική απόπειρα στο Παρίσι εναντίον του Βενιζέλου, να συλληφθεί σε ενέδρα ανδρών της ασφαλείας του τότε αρχηγού της Χωροφυλακής Εμμανουήλ Ι. Ζυμβρακάκη και να βρει τραγικό τέλος στο σημείο που έχει σήμερα ανεγερθεί η αναμνηστική στήλη. Ως ηθικοί αυτουργοί, διατάξαντες την εκτέλεση, κατηγορήθηκαν οι Παύλος Γύπαρης (διοικητής του παρακρατικού σώματος που συνέλαβε τον Δραγούμη, απών όμως κατά τη σύλληψη και την εκτέλεση), Εμμανουήλ Ρέπουλης (αντιπρόεδρος και επί κεφαλής στο εσωτερικό της κυβερνήσεως του απουσιάζοντος στο εξωτερικό Ελευθερίου Βενιζέλου), Εμμανουήλ Μπενάκης (παλαιός υπουργός του Βενιζέλου, κατηγορηθείς, μετά θάνατον όμως, από τον ίδιον τον Γύπαρη το 1935 ως διατάξας την εκτέλεση). Δεν προέκυψαν όμως επαρκείς αποδείξεις εις βάρος τους, ενώ οι ίδιοι πάντοτε επέμεναν για την αθωότητά τους και αθωώθηκαν στη δίκη που έγινε το Νοέμβριο του 1922 υπό την επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα - Γονατά. Επικεφαλής του αποσπάσματος ήταν ο λοχίας Σαρτζέτης Κατά τραγική ειρωνεία ο Ίων Δραγούμης συνελήφθη πηγαίνοντας στο γραφείου του περιοδικού που εξέδιδε τότε («Πολιτική Επιθεώρηση»), για να γράψει άρθρο που να καταγγέλλει την απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου. Ο ίδιος ο Βενιζέλος, στο Παρίσι, όταν του ανήγγειλαν τη δολοφονία του Δραγούμη αναφώνησε συγκλονισμένος: «Φρικτό! Φρικτό! Φρικτό!»
Κυβερνητικό ανακοινωθέν της 1ης Αυγούστου 1920, σχετικά με τα έκτροπα που ακολούθησαν τη γνωστοποίηση της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου, καταλήγει:
Οι πλείστοι των Αρχηγών της Αντιπολιτεύσεως συνελήφθησαν, καθ' όσον υπάρχουσι σοβαραί ενδείξεις, ότι ενέχονται εις την δολοφονικήν απόπειραν. Ο εκ των Αρχηγών της συνεργαζόμενης αντιπολιτεύσεως Ιωάν. Δραγούμης, συλληφθείς επίσης, απεπειράθη να διαφύγη. Εφ' ω, πυροβοληθείς, εφονεύθη.
Μνημείο Ίωνα Δραγούμη
Στο σημείο της εκτελέσεως (σήμερα λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το ξενοδοχείο «Χίλτον») ανεγέρθηκε το 1921 μνημείο, λευκή κολώνα, όπως είχε ζητήσει με τους στίχους του ο Κωστής Παλαμάς, στην «Νεκρική Ωδή» που είχε συνθέσει (8 Αυγ. 1920) εις μνήμην του Δραγούμη: «Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.» Οι στίχοι αυτοί χαράχθηκαν στο μνημείο.
Κατά τη δεκαετία του '80 στήθηκε ανδριάντας του Ίωνα Δραγούμη στην Πλατεία Μακεδονομάχων Θεσσαλονίκης, έργο του γλύπτηΓιάννη Παππά. Το χωριό πρώην Στράιστα της Πέλλας μετονομάσθηκε προς τιμήν του Δραγούμη,

Ερωτική - προσωπική ζωή

Το 1908, ο Δραγούμης διακόπτει τη σχέση του με την Πηνελόπη Δέλτα όταν συνδέθηκε με την ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη, με την οποία παραμένει μέχρι τη δολοφονία του το 1920.

Συγγραφικό έργο

Από το συγγραφικό έργο του Ι. Δραγούμη ξεχωρίζουν το «Μαρτύρων και ηρώων αίμα» (1907), που είναι εμπνευσμένο από τη μακεδονική σύγκρουση, όπου εκφράζεται η πολιτική ιδεολογία του και είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στο γαμπρό του Παύλο Μελά, καθώς και τα «Σαμοθράκη» (1909) και «Όσοι ζωντανοί» (1912). Δημοσίευσε πολλά άρθρα στο περιοδικό Νουμάς και στο περιοδικό που εξέδιδε ο ίδιος Πολιτική Επιθεώρησις κατά τα έτη 1916 και 1917.

Εθνική και πολιτική ιδεολογία

Οραματιστής ενός ρομαντικού μεγαλοϊδεατικού ελληνικού εθνικισμού, ενεπλάκη στα πάθη του εθνικού Διχασμού, τα οποία και του στοίχισαν τη ζωή, αλλά και μετά τη δολοφονία του δεν έπαυσε να επηρεάζει την ελληνική σκέψη, όντας για άλλους από τους θαυμαστές του «μάρτυρας και ήρωας του Ελληνισμού»«πατέρας του ελληνικού εθνικισμού»], ή πάντως «ένας από τους πιο παρεξηγημένους, περισσότερο αμαυρωμένους και λιγότερο δικαιωμένους διανοητές της νεοελληνικής σκέψης και συνείδησης», για άλλους σωβινιστής, για άλλους ρομαντική και αμφιλεγόμενη, πάντοτε συναρπαστική προσωπικότητα.
Κατά τον Δημήτρη Τζιόβα, ο Ίων Δραγούμης ανήκει σε εκείνους τους συγγραφείς και διανοούμενους που συγχέουν τον εθνικισμό με τον σοσιαλισμό, τον ατομικισμό και το θετικισμό ή ταλαντεύονται ανάμεσα σε προφανώς διαφορετικές θεωρήσεις. Θεωρείται από τους πλέον ιδιόρρυθμους αντιβενιζελικούς της εποχής του και φέρεται ότι μισούσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο διότι τον θεωρούσε υπεύθυνο για την καταστροφή του σχεδίου του για την αναγέννηση ελληνικών κοινοτήτων στασυμφραζόμενα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αν και η πραγματική αιτία για την αποτυχία του είναι από τη μία η ανάδυση του νεοτουρκικού εθνικισμού και η ανεδαφική άποψη για σταδιακή μετάβαση της εξουσία της οθωμανικής αυτοκρατορίας στους Έλληνες. Η εικόνα που διαμόρφωσε εξαιτίας αυτής της έχθρας και τωννιτσεϊκών του επιδράσεων και των θεωριών περί του «πνεύματος του λαού» για το ελληνικό κράτος υπήρξε περιφρονητική.Επί της ουσίας διακρίθηκε ως κωνσταντινικός για τις αντιφατικές θέσεις του στηλιτεύοντας την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που είχε την πολιτική ευθύνη των στρατιωτικών ενεργειών και από την άλλη αναγνώριζε τη θετική δράση του στρατού και του βασιλιά Κωνσταντίνου. Θεωρούσε μάλιστα πως «ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστάτες του, Κρητικοί και Μικρασιάτες».
Κατά τον Κωνσαντίνο Θ. Δημαρά], ο Δραγούμης έπαιξε βασικό ρόλο στην διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας της περιόδου 1881-1913, η οποία ιδεολογία μάλιστα φθάνει στην κορύφωσή της με τον ίδιον, τον Μανουήλ Χαιρέτη και τον Περικλή Γιαννόπουλο. Το ελληνοκεντρικό πνευματικό αυτό ρεύμα (Κωνσταντίνος ΣάθαςΓιάννης ΨυχάρηςΑργύρης ΕφταλιώτηςΓρηγόριος Ξενόπουλος, Χαιρέτης, Γιαννόπουλος κ.ά.), όπως σημειώνει ο Κ. Θ. Δημαράς, αξιοποιεί την κληρονομιά της πρώτης πεντηκονταετίας του ελληνικού κράτους (όπου σύμφωνα με τους Σπυρίδων ΖαμπέλιοΚωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο κ.ά. επικρατεί η ιδέα της συνέχειας του Ελληνικού Έθνους) και προσθέτει επιπλέον δύο σημαντικές ανελίξεις: Η πρώτη είναι η αξιοποίηση όλων των στοιχείων της ελληνικής κληρονομιάς (αρχαιότητα και Βυζάντιο, λαϊκή παράδοση, δημοτική γλώσσα) σε ένα ενιαίο και οργανωμένο σύνολο, και η δεύτερη είναι η μετάβαση από την ιδέα και την θεωρία στην πράξη, μετάβαση η οποία κορυφώνεται με τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Αυτήν την εποχή, πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τις ιδέες του Δραγούμη από αυτές του Χαιρέτη και του Γιαννόπουλου, σημειώνει ο Κ. Θ. Δημαράς Προσωπικός φίλος και θαυμαστής του Περικλή Γιαννόπουλου ο Δραγούμης, σημείωσε όταν η αυτοκτονία του πρώτου γνωστοποιήθηκε: «Μου φαίνεται πως τώρα που έφυγε εκείνος, είναι ανάγκη να φορτωθώ όλα τα βάρη εκείνου. Και γι' αυτό έχω πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά. Ούτε μια στιγμή της ζωής μου δεν πρέπει να χάσω.» Άλλες σημαντικές πνευματικές επιρροές στον Ίωνα Δραγούμη, ιδιαίτερα στην περίοδο της νεότητός του, είναι οΦρειδερίκος Νίτσε και ο Μωρίς Μπαρρές. Ωστόσο ο Δραγούμης δεν θα περιοριστεί εκεί, αλλά στα χρόνια της ωριμότητάς του θα διαμορφώσει ολοκληρωμένη την πολιτική του ιδεολογία.
Η εθνική και πολιτική ιδεολογία του Δραγούμη παρουσιάζεται από τον ίδιον συγκροτημένη και ολοκληρωμένη στο έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός» (1913-14, α΄ έκδ. περ. «Γράμματα», Αλεξάνδρεια 1914). Είναι πολιτική ιδεολογία εθνικιστική, όπως όμως επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος«ο εθνικισμός του Ίωνα δεν είχε να κάνει τίποτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή εθνικισμού (κομμουνιστικού, περιφερειακού, διεθνιστικού, ολοκληρωτικού). Ο εθνικισμός του Ίωνα ήταν μορφή ενέργειας και η ύπαρξη του έθνους ήταν όλη ενέργεια, δηλαδή ζωή. Ήταν επόμενο λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι να είναι και εθνικιστές.» Η ιδεολογία του Δραγούμη θεμελιώνεται στους εξής άξονες:
α) Έθνος και κράτος: Κατά τον Δραγούμη, το Ελληνικό Έθνος είναι πολύ ευρύτερο χρονικώς, τοπικώς και πληθυσμιακώς του Κράτους. Το Κράτος μοναδικό σκοπό υπάρξεως έχει την υπηρεσία του Έθνους. Το Έθνος (και κάθε έθνος της γης) σκοπό έχει την δημιουργία και καλλιέργεια πολιτισμού (σε ειρηνική άμιλλα με τα άλλα έθνη)
β) Φυλή: Κατά τον Δραγούμη η ελληνική φυλή διετήρησε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την συνείδησή της κατά την διάρκεια των χιλιάδων ετών της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, ο ίδιος όμως δεν αρνείται ούτε θεωρεί αρνητικές τις ξένες προσμίξεις, μόνον όταν όμως δεν είναι τόσες και τέτοιες που να διαλύουν την ταυτότητα της φυλής, αλλά αντιθέτως αφομοιώνονται γόνιμα από αυτήν. Όταν ολοκληρωθεί δε αυτή η γονιμοποιός αφομοίωση και η φυλή «κατασταλάξει» τότε είναι πάλι, γράφει, μια «καθαρή» φυλή, διαφορετική και μάλιστα νεαρή και γεμάτη ζωντάνια, αλλά η ίδια πάντοτε, εάν δεν έχει χάσει την «ψυχή» της. Τέτοια, αλλά μη κατασταλαγμένη ακόμη, θεωρεί ο Δραγούμης την ελληνική φυλή.
γ) Το «Εγώ» και η ταύτιση Έθνους, Φυλής και «Εγώ»· η ελληνική Φύση: Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Κ. Βακαλόπουλος, ο Δραγούμης, το «εγώ» του, το έθνος του, η φυλή του, ο Ελληνισμός του, είναι έννοιες απόλυτα ταυτισμένες μεταξύ τους. Ο Δραγούμης αισθανόταν τον εαυτό του σαν κύτταρο του ελληνισμού. Έχουν επισημανθεί επιρροές στον Δραγούμη από τον ρομαντικό φυλετισμό του Αρθούρου-Ιωσήφ Γκομπινώ. Η ταύτιση αυτή του Δραγούμη με το έθνος και την φυλή του, στο «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα» (1907) συνδυάζεται με την αίσθηση του χρέους, ενώ στην «Σαμοθράκη» (1906-09) κορυφώνεται.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο μάλιστα ο Δραγούμης ταυτίζεται όχι μόνον με το έθνος, αλλά και με την ελληνική φύση (στο σημείο αυτό επηρεασμένος περισσότερο από τον φίλο του Περικλή Γιαννόπουλο): «Όταν αρχίζω να πελαγώνω μες στις ιδέες μου ή όταν αρχίζει να στερεύει το μυαλό μου, πιάνω μια πέτρα, ένα δέντρο, το χώμα για να βεβαιωθώ πως δεν παραστρατίζω ή πως παραστρατίζω.» («Σαμοθράκη», 1906-09) και «Θα ήμουν σαν το κύμα, θα ήμουν σαν το χορτάρι και σαν τον άνεμο και σαν το βράχο. Δεν είμαι άνθρωπος.» («Στην Πόλη», περ. «Νουμάς», τ. 129-130, Ιαν. 1905)
δ) Εξωτερική πολιτική: Μεγάλη Ιδέα, Ανατολικό κράτος, Πολιτική ένωση της Φυλής: Ο Δραγούμης αντιμάχεται με πάθος την «ελλαδική πολιτική των προσθηκών», την οποία κοντόφθαλμα, όπως υποστηρίζει, ακολουθεί το ελληνικό κράτος, αρπάζοντας το πολύ-πολύ κάποιο «κόκκαλο» και αδιαφορώντας για τον πολύ ευρύτερο εκτός συνόρων ελληνισμό. Έτσι έρχεται σε οξεία σύγκρουση με τον Βενιζέλο, θεωρώντας ότι ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος (1912-13) είχε ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα. Σε αντίθεση πάντοτε με την πολιτική των προσθηκών, ο Δραγούμης, κατά τα έτη 1907-1909, όταν βρισκόταν με τον φίλο του Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη ιδρύει στην Κωνσταντινούπολη την Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως, αμφιταλαντεύεται μεταξύ των δύο μεγαλοϊδεατικών οραμάτων: της«Ανατολικής αυτοκρατορίας» (την οποία υποστηρίζουν ο Σουλιώτης και ο Κωνσταντίνος Σ. Σοκόλης, προσβλέποντας σε ένωση Ελλήνων και Τούρκων και ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) και της «πολιτικής ένωσης της φυλής» (στενή συνεργασία και τελικώς απελευθέρωση ολόκληρου του ελληνισμού και συγκρότηση ενός μεγάλου ελληνικού κράτους που θα συμπεριλάβει ολόκληρο το έθνος). Τελικώς, ο Δραγούμης θα κρίνει το όραμα του Σουλιώτη ουτοπικό (η εκτουρκιστική πολιτική των Νεοτούρκων, άλλωστε, κατέδειξε ότι έτσι ήταν), οπότε γρήγορα θα κατασταλάξει στην πολιτική της «ενώσεως της φυλής».
ε) Παράδοση: Ο Δραγούμης υπερασπίζεται τη δημοτική παράδοση και αντιμάχεται το λογιωτατισμό-σχολαστικισμό και την αρχαιοπληξία. Η δημοτική παράδοση κατά τον Δραγούμη είναι ο ζωογόνος «χυμός του δέντρου» του ελληνισμού, «ο εσωτερικότερος και γνησιότερος κρίκος που μας συνεδένει με τους παλιότερους ελληνικούς πολιτισμούς όλους». Σε αυτό το πλαίσιο της ελληνικής παράδοσης ο Δραγούμης εντάσσει και την Ορθοδοξία. Μολονότι ο ίδιος δεν πιστεύει στην ύπαρξη αθάνατης ψυχής ανεξάρτητης από το σώμα και μπορεί να χαρακτηριστεί μάλλον άθεος ή αγνωστικιστής, δεν τον διακρίνει δε η ορθόδοξη πνευματικότητα και θρησκευτικότητα, στηλιτεύει δε καυστικά τις όποιες πολιτικές ολιγωρίες ιεραρχών της εκκλησίας, εν τούτοις υπερασπίζεται την Ορθοδοξία ως συνεκτικό ιστό, στήριγμα πνευματικό και πολιτικό, βασικό στοιχείο της παραδόσεως και του κοινοτικού πολιτισμού του Ελληνισμού. Ο ίδιος γράφει χαρακτηριστικά: «Όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτειάνουνε σκολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους - και νά την η κοινότητα.».
στ) Κοινοτισμός: Για το Δραγούμη, θεμέλιο της πολιτικής οργάνωσης, σύμφυτη με την πολιτική παράδοση και το χαρακτήρα των Ελλήνων, είναι η κοινότητα. Σημειώνει: «Ο ελληνισμός είναι μια οικογένεια από κοινότητες. Το έθνος μας ολάκερο πάλι με κοινότητες πρέπει να κυβερνηθεί, και μόνο με κοινότητες θα προκόψει.»
ζ) Παιδεία και Γλώσσα, δημοτικισμός: Ο Δραγούμης αντιμάχεται με πάθος το λογιωτατισμό και την αρχαιοπληξία και πρωτοστατεί στο κίνημα τουδημοτικισμού. Αντιμάχεται επίσης την ξενομανία.
η) Εθνικισμός και σοσιαλισμός-ανθρωπισμός: Ο Δραγούμης, μετά από μακρά πορεία εσωτερικού προβληματισμού θα καταλήξει, κατά τα χρόνια της εξορίας του και τελευταία της ζωής του (1917-20), στο συνδυασμό εθνικισμούσοσιαλισμού και ανθρωπισμού. Γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος στο ημερολόγιό του (18-03-1919):«Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατιά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος.»

Επιρροή

Προτομή του Ίωνα Δραγούμη στη Θεσσαλονίκη.
Ο ελληνοκεντρισμός του, μαζί με τον ρομαντικό και ηρωικό του χαρακτήρα, αλλά και τον αριστοκρατικό και φιλελεύθερο μαζί τρόπο ζωής του δημιούργησαν έναν μύθο, μια «προσωπική μυθολογία» για τον Δραγούμη, όπως σημείωσε οΟδυσσέας Ελύτης.
Ο Οδυσσέας Ελύτης περιγράφει την πολύπλευρη και συναρπαστική προσωπικότητα του Δραγούμη, σημειώνοντας ότι ο Δραγούμης υπήρξε «αριστοκράτης», από αυτούς που «κατακτούν με το σπαθί τους τις ιδιότητες που συνεπάγεται» η λέξη, «γλυκοαίματος και θανάσιμα μισητός, άνθρωπος των σαλονιών και των κομιτάτων, δημοτικιστής και γόνος καθαρολόγων, σεμνός και ερωτιάρης, εχθρός της μικρής και εντίμου Ελλάδος αλλ' αδελφικός φίλος του βασιλέως, μακράν μέχρι θανάτου από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και οραματιστής κοινός μιας άλλου είδους μεγάλης Ελλάδας. Αυτές όλες οι πέρλες, δε συνθέτουν μόνον ένα μυστηριώδες όνομα, παρά γεννούν μια προσωπική μυθολογία, που με γέμιζε γοητεία σ' όλη την πρώτη μου νεότητα. [...] Στη Σαμοθράκη του εξακολουθώ να βρίσκω ίσαμε σήμερα τον λεπτοφυή συγγραφέα και πατριώτη από πηγή. [...] Στο βάθος το ήξερε καλά κι ο ίδιος όταν έλεγε: «Να μεγαλώνω σα φυτό στη Ρωμιοσύνη μέσα. Σκοπό να μην έχω, παρά να είμαι εγώ ο σκοπός μου. Να περνώ στη Ρωμιοσύνη μέσα σαν άστρο που λάμπει στο σκοτάδι. Η μορφή μου, περνώντας, να ξυπνά τους άλλους και να θέλουν να τη μιμούνται...»
Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε ότι «Ο Ίων Δραγούμης κι ο Πέτρος Βλαστός είναι, θαρρώ, οι δυο άνθρωποι που περισσότερο τίμησα και αγάπησα στη ζωή μου.»
Κατά τον Άγγελο Σικελιανό ο Δραγούμης υπήρξε ο «απόστολος μιας θρησκείας που θα στηριζόταν στην παγκόσμια συνθετική Εποπτεία και Σκέψη των μεγάλων Προσωκρατικών» και ερμηνεύοντας την προσπάθεια του Δραγούμη «να βρει τον ενιαίο Ρυθμό του Εθνικισμού, του Σοσιαλισμού και του Ανατολισμού» αναφέρει τον πολιτικό στοχασμό του Ηρακλείτου για «μιαν Υπερελληνικήν Οργάνωση».
Ο πατριωτισμός και η ακεραιότητα του Δραγούμη αναγνωρίστηκαν κυρίως από τους ομοϊδεάτες του που αντιπροσώπευαν και το ελληνοκεντρικό πνεύμα της εποχής, αλλά οι πολιτικές του ιδέες έγιναν αντικείμενο αντιπαραθέσεων και διαφορετικών αναγνώσεων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Έτσι, για τον ελληνικό εθνικισμόο Δραγούμης έγινε σύμβολο, συχνά ως μέλος μιας αχώριστης τριάδος: Περικλής Γιαννόπουλος, Ίων Δραγούμης, Παύλος Μελάς, όπως μεταξύ άλλων αναφέρουν οΔημήτρης Πικιώνης ο Ρένος Αποστολίδης, ο Δημήτρης Λαζογιώργος-Ελληνικός, ο Νικόλαος Καρράς κ.ά., και χαρακτηρίστηκε «προφήτης του ελληνικού εθνικισμού» «Έλληνας για όλες τις εποχές»«πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» εκφραστής του «ελληνικού εθνικισμού στην καθαρή του μορφή».
Στα μεταπολεμικά χρόνια, και συγκεκριμμένα με εκκίνηση την εκτροπή του 1965 («Ιουλιανά», Αποστασία), ο Ανδρέας Παπανδρέου επανέφερε τη σκέψη του Δραγούμη στο προσκήνιο, όταν τον επικαλέστηκε για να επαναδιατυπώσει μια εναλλακτική εκδοχή της Μεγάλης Ιδέας, πέρα από το χώρο της Δεξιάς «εθνικοφροσύνης»: τον «προοδευτικό εθνικισμό» Σε άρθρο του στο Βήμα της 23ης Αυγούστου 1966 αναφέρει
Ένας που εκφράζει καλά το ιδανικό της Εθνικής Αναγέννησης είναι ο Ίων Δραγούμης, που έγραφε το 1905:
«Είναι σκληρή η ιδέα πως χάνεται η Πόλη, αλλά δεν με ταράζουν βυζαντινά όνειρα τόσο, όσο η γνώση πως, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε την Πόλη, είμαστε μέτριοι, ψόφιοι, κακομοιριασμένοι, κοιμισμένοι και μέτριοι, μέτριοι. Οι λέξεις: «Να πάρουμε την Πόλη» είναι σύμβολο, που δεν σημαίνει «Να ξαναφτιάσουμε την βυζαντινή αυτοκρατορία», αλλά «Να είμαστε δυνατοί».
Έτσι το ιδανικό της ποσοτικής αυξήσεως μετατίθεται σε ιδανικό ποιοτικής αυξήσεως. Να είμαστε δυνατοί. Πρέπει να κινητοποιηθούν οι Έλληνες που δεν φέρουν την ελληνικότητά τους σαν βάρος ή ατυχία, που θα θέσουν στόχους μεγάλους και τολμηρούς
Για μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστεράς, παρά την πολιτική αντίθεσή της σε πολλές από τις ιδέες του και την πολιτική του δράση, εκτιμήθηκε ο πατριωτικός και ανθρωπιστικός και κοινοτικός-σοσιαλιστικός (ιδίως στα χρόνια της ωριμότητός του) χαρακτήρας. Έτσι, ο Γιώργος Καραμπελιάς, στην πνευματική αντιπαράθεσηΓεωργίου Σκληρού και Ίωνα Δραγούμη θα αναγνωρίσει ως κοινό στοιχείο σε αμφότερους τον πατριωτισμό και το όραμα της υπερ βάσεως των εσωτερικών αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας, κατατάσσοντάς τους τελικά στο ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα. Άλλοι είδαν στον συνδυασμό εθνικισμού και κοινοτισμού-σοσιαλισμού της ωριμότητας του Δραγούμη συγγένεια είτε με την σοσιαλδημοκρατία είτε και με τον εθνικοσοσιαλισμό.
Από τα γραπτά του προκύπτει ότι ο Δραγούμης υπήρξε πνεύμα ανήσυχο και πολύπλευρο, ανοικτό σε όλες τις ιδέες· βασάνιζε τις πεποιθήσεις του, δεν ήταν δουλικά προσκολλημένος σε καμία ιδεολογία, όλες αντιθέτως τις αφομοίωνε δημιουργικά στην δική του προσωπικότητα και τις υπέτασσε μόνον στην ελληνική παράδοση. Χαρακτηριστικές είναι οι φράσεις του ιδίου από το ημερολόγιό του (06-04-1919): «Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pétition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une pétition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barrès. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barrès στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους. Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι. Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία).»Συγκινείται λοιπόν ο Δραγούμης από τον σοσιαλισμό, όσον αφορά στον ανθρωπισμό που ως ιδανικό αυτός περιέχει, τον απορρίπτει όμως όσον αφορά στην πάλη των τάξεων και στον ισοπεδωτισμό προς τα κάτω (ημερολόγιο, 19-03-1919). Στο δε ημιτελές μυθιστόρημά «Τρεις φίλοι», ο Δραγούμης φθάνει στο να συμβιβάσει το εθνικό με το σοσιαλιστικό ιδανικό. Συγκινείται από τον εθνικισμό του Μπαρρές και τον εγωϊσμό και την ηρωϊκή ηθική του Νίτσε, δεν παύει όμως ποτέ να τον εντάσσει στο ανθρωπιστικό πλαίσιο και μάλιστα αυτό της ελληνικής λαϊκής κοινοτικής παράδοσης.
Την περίοδο της οξύνσεως του Μακεδονικού ζητήματος με την ΠΓΔΜ την δεκαετία του 1990 τα έργα του Δραγούμη γνώρισαν νέες εκδόσεις, η δε φράση του «Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε» επαναλήφθηκε σε λόγους και κείμενα.
Τον Δεκέμβριο του 2007 ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών «Ίων Δραγούμης», με πρόεδρο τον Χρίστο Γούδη. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2009 οργανώθηκε από το Ινστιτούτο «Ίων Δραγούμης» στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής ημερίδα προς τιμήν του Ίωνα Δραγούμη με τίτλο «Ίων Δραγούμης και Ελληνισμός».